Szlak transportowy

[Azuma]

Podjął ryzyko. Obawiał się konsekwencji ale nie miał wątpliwości, że postępuje słusznie. Czuł tak wewnętrznie, od serca. Było to zaskakujące, bo nie mając wątpliwości mimo obaw, dużo łatwiej podejmowało się takie decyzje. Gdyby można to było do czegoś przyrównać, to chyba tylko do sytuacji, gdy wiesz że wchodząc w ogień się poparzysz, ale musisz to zrobić, bo inaczej na twoich oczach ktoś dla Ciebie ważny, straci to życie. Widząc potwierdzenie, że strażnicy żyją, ostatni hamulec puścił pozwalając mu uczynić to do czego przez ostatnie kilka godzin dojrzewał. Do sprzeciwienia się woli klanu i podjęcia decyzji zgodnej z własnym sumieniem. Skinięciem potwierdził, że jest gotów. Potem nastała ciemność.

- Aaałć - głośno jęknął gdy świadomość poczęła wdzierać się do jego głowy. A ta pulsowała niesamowitym bólem. Nad leżącym piętnastolatkiem czuwał dowódca ekspedycji. Na jego twarzy o dziwo dominowała przede wszystkim... troska? - Co się... aaaah - ponownie złapał się za głowę gdy tylko spróbował się podnieść.

- Ichi..go.. Uciekł? - głupio spytał, rozglądając się na boki. Nie mówił nic więcej, udawał zdziwionego. Ufał, że to wystarczy do tego by utwierdzić pozostałych w przekonaniu, że nie miał z tym wszystkim nic do czynienia. Osobiście miał za to nadzieję, że Ichigo i Kim zdołali zbiec wystarczająco daleko aby nikt już ich nie schwytał. Miał nadzieję, że ułożą sobie na nowo życie, niezależnie czy to jeszcze będzie w Sogen, czy gdzieś indziej, w spokojniejszym miejscu.

[Kisuke]

Azuma
"Wolność i niewola"
Wyprawa rangi C
29/28

-Powoli, nie nadwyrężaj się- Kapitan szybko zareagował, gdy Azuma nagle zaczął się podnosić. Rzeczywiście, zmiana pozycji z leżącej na siedzącą szybko została okupiona lekkimi zawrotami głowy. Dobrze, że siedział, bo dyby stał to z całą pewnością upadłby teraz na tyłek.

-Wygląda na to, że uciekł. Co tutaj się stało? Ktoś spacyfikował połowę moich ludzi, w tym także Ciebie, czego efektem jest nieobecność naszego ninja. Mów co pamiętasz- Trzeba było załatać pewne dziury w tej historii. Problemem było to, że niecnie ukartowany plan od początku zakładał oszukanie Kapitana, dlatego teraz nie mógł on tak po prostu dowiedzieć się niczego istotnego. Nie mógł się dowiedzieć o tym, że Azuma wiedział o próbie odbicia. A tym bardziej tego, że brał w niej udział.

-Kapitanie, niedługo będziemy gotowi- W drzwiach pojawił się jeden ze strażników. Ten sam z którym Azuma zamienił się poprzedniej nocy. Zapewne udało mu się uniknąć losu, który spotkał wielu pozostałych i gdy doszło do pozbywania się strażników, ten jeden grzecznie spał na swoim posłaniu. Teraz jednak było widać, że jest lekko zestresowany całą sytuacją i miał na głowie ogarnięcie spore części tego burdelu. Kapitan tylko odpowiedział kiwnięciem głową, ale z racji, że miał jeszcze do pogadania z Akoraito, to odesłał swojego podwładnego, który poszedł zajmować się dalszymi przygotowaniami. Cała ta sytuacja w obozie to jedno, ale przecież wciąż czekało ich spotkanie na granicy z siłami Kaminari. Teraz trzeba będzie się z tego wszystkiego wytłumaczyć.

[Hideaki]

Hideaki nareszcie mógł się nieco rozluźnić jednocześnie przywracając Nikuye do jej pierwotnej formy. -Mały... Zdecydowanie przesadziłeś. Zawsze będę Cię wspierać ale... Nie zrozumiem tego ataku na bezbronnych ludzi. Samica skomentowała to co się wydarzyło i jeszcze pewnie nie raz dorzuci na ten temat swoje trzy grosze. Miała rację. Młodzieniec został mordercą. Ci ludzie nawet jeśli pomagali wojskom to raczej z przymusu. Chłopak nie dopuszczał tego do siebie ale to go zmieniło. Cholera, ten dzieciak był ciepły i troskliwy, a teraz dopuścił się potężnej zbrodnii. Zanim jednak odpowiedział zauważył, że jego towarzysz wziął się do roboty, a ognista kula rozpętała pożar. Westchnął ciężko widząc biegnącego chłopaka. -Pospiesz się. Rzucił od niechcenia. Jego ton był zimny niczym lód. Nie miał ochoty na żadne rozmowy więc rozpoczął wycofywanie się w kierunku Yusetsu w absolutnej ciszy nie reagując ani na słowa Nikuyi ani ludzkiego towarzysza. Chciał jak najszybciej dotrzeć do miasta, zdać raport i odpocząć.

Dokąd: Yusetsu
Przez: Granice Sogen, Yusetsu, Antai i Sakai
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: Tydzień

[Sasame]

~ 27,5/28 ~

~ Hideaki ~

~ Misja wojenna rangi C ~

[z/t]

[Azuma]

Usłuchał dowódcy i nie forsował organizmu Pozwolił mu powoli dojść do siebie. Wsłuchując się w swoje ciało, nie mógł mimo uszu puścić pytania jakie padło z ust mężczyzny, który odpowiadał za całość tej ekspedycji. Chciał wiedzieć co tu się stało, co nikogo nie mogło dziwić, a szczególnie Azumy, który przecież od początku maczał w tym palce. Słysząc o pacyfikacji, wyraził najpierw zdziwienie - faktycznie szczere, bo nie spodziewał się że Kim może być tak sprawnym żołnierzem.

- N..niestety... zawiodłem - spuścił głowę, wypowiadając te ważne słowa. Było to szczere wyznanie, choć każdy wyobrażał sobie zapewne co innego. To był jedyna też szczerość na jaką piętnastolatek w tym momencie, mógł sobie pozwolić. - Nie dochowałem... uwagi - dodał ciszej, budując w głowie zgrabny scenariusz całego zajścia. - Rozmawiałem z jeńcem. Pytałem go... jak się czuje na myśl przed spotkaniem z własnym klanem. Właśnie wtedy... Usłyszałem zza ściany co raz głośniejsze szmery, ale... Nie odniosłem wrażenia że to ktoś wrogo nastawiony. W końcu mieliśmy strażników. Nie słyszałem żadnych walk. Założyłem że to zbliża się ktoś od nas.... Wtedy właśnie... - wydukał, w tym momencie łapiąc się za tył głowy, wskazując już bezgłośnie na to co potem się wydarzyło.

Azuma spojrzał nieśmiało na dowódcę, obserwując z jaką reakcją spotka się jego wypowiedź. Chwilę wcześniej z ust mężczyzny usłyszał, że spacyfikowało pół oddziału, więc z niemałym prawdopodobieństwem mógł liczyć na to, że ciężar zawodu rozkładał się na znacznie większą ilośc osób. Choć on sam w tym przypadku, z uwagi na pełniona profesje i tak ponosił większą odpowiedzialność.
- Jak... duże ponieśliśmy straty? - w końcu zadał to pytanie, łaknąc potwierdzenie dla słów jakie padły wcześniej w rozmowie z Kim przy Ichigo jak i tych które chwile wcześniej wyszły z ust dowódcy, gdy mówił o pacyfikacji oddziału.

[Renkuro]

Opuściwszy stolicę Renkuro nieśpiesznie przemieszczał się pomiędzy osadami w okolicach traktu. Mimo że kierował się do Sakai, zdecydował się tak ułożyć trasę, żeby przyjrzeć się temu jak wygląda powojenne Sogen. To co rzucało się w oczy najbardziej, to spora ilość niebezpiecznie wyglądających osób pałętających się tu i tam. Szlak był ich pełen, a także ogólnie cały region. A na pewno tam, gdzie bywał lalkarz. Plotki które słyszał nocując w karczmach i spacerując po targach potwierdzały jego podejrzenia. W całym kraju było dużo za dużo osób gotowych do walki za pieniądze. Najemnicy i najemniczki zlecieli się niczym muchy do padliny. Dlaczego dokładnie trudno powiedzieć. Faktem było jednak to, że było ich od groma. To była rzecz łatwa do zaobserwowania. Trudniejszą, ale za to wydawałoby się ciekawszą były jedzące po trakcie wozy z miasta kupieckiego. Spora ilość karawan przemieszczała się w do serca Sogen. Powodu pojawienia się tego zjawiska srebrna łuska też nie mogła dostrzec. Młody inżynier przypuszczał, iż Uchiha byli jednak na tyle biedni, że raczej nie zapłacili z własnej kieszeni za taką liczbę towarów. Spora ilość najemników po wojnie, również była czymś trudnym do zrozumienia. Kuglarzowi wydawałoby się, że raczej teraz powinien być ich odpływ, a nie odwrotnie, a handel powinien się powoli odbudowywać a tutaj proszę. Gdyby nie wiedział że dopiero co była tutaj wojna myślałby że jest tutaj taki dobrobyt o którym wiele innych klanów może jedynie pomarzyć. Nie chciał jednak inwestować czasu w poszukiwanie rozwiązania tej zagadki. Postawił na szybkie przedostanie się do swojej rodziny. Tej mniej fajnej, z historią kryminalną. Czerwone smoki zapewne czekały z niecierpliwością na raport z wojny i obiecany dla nich prezent. Srebrna łuska nie miała na tyle silnej pozycji żeby samodzielnie decydować na co może poświęcić swój czas. Musiała co do słowa realizować zalecenia władzy, nawet jeśli były one skrajnie idiotyczne. Płacili to wymagali. A on nie chciał stracić palców za niesubordynację. Misja wykonana, czas do domu.
Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Sakai-Yusetsu
Środek transportu: Na piechotę
Czas podróży: 1,5h

z/t

[Kisuke]

Azuma
"Wolność i niewola"
Wyprawa rangi C
29/28

-Rozumiem. Cholera, ktoś dobrze wiedział gdzie będziemy. Wiedział jak nas podejść, ile mamy ludzi, jaki mamy system warty. Ktoś nas musiał obserwować i śledzić od samego początku- W ciszy wysłuchał wszystkie co Azuma ma do powiedzenia. Widać, że analizował każde słowo, dokładnie wpatrywał się w młodego Uchihę czekając aż ten skończy przedstawiać swoją wersję wydarzeń. Nie było tam niczego co pozwoliłoby odkryć sprawcę. Zamiast tego pokazało niekompetencję właściwie wszystkich wysłanych na tę misję. Strażników, po dali się podejść pojedynczo, a powinni bardziej na siebie nawzajem uważać. Azumy, bo jako ninja powinien być bardziej czujny. No i na końcu samego Kapitana, bo na to wszystko pozwolił. Do takiej sytuacji pod jego okiem nie powinno dojść. Był zobowiązany do dbania o bezpieczeństwo pozostałych, a jego obowiązkiem było wykrywanie takiego niebezpieczeństwa. Mleko się wylało. Teraz trzeba to będzie posprzątać.

-Kilka razy ból głowy, no i plama na reputacji, że do tego dopuściliśmy. Katsumi mi urwie jaja. Nam urwie. Kaminari też nie będą zadowoleni. No ale to już moja zagwozdka. Odpocznij sobie, jak będziesz w stanie, dołącz do nas. Wyruszymy gdy pozostali będą gotowi. Szczęście w nieszczęściu, że mamy teraz ten pusty wóz, będzie gdzie położyć tych, którzy oberwali trochę mocniej i nie są w stanie podróżować sami- Westchnął, podając "straty" jakie ponieśli, co potwierdziło wczorajsze słowa samurajki. Żadnej śmierci, jedynie niegroźne rany, choć pewnie prości żołnierze będą potrzebowali dłuższego odpoczynku aby wrócić do pełnych sił. Azuma nie oberwał tak mocno, a do tego był shinobim, którego ciało lepiej znosiło takie sytuacje. Na koniec Kapitan polecił jeszcze odpoczywać i wyszedł ze spalonej karczmy na zewnątrz. Tym razem musiał być już maksymalnie skupionym. Żadnego pościgu za uciekinierem nie zalecił, choć przecież powinien to być priorytet, jeśli sprawa była az tak istotna.

[Azuma]

Odpowiedź dowódcy dała piętnastolatkowi sporo do myślenia. Jego spostrzeżenia były trafne, ale informacje jakie pozyskała Kim od Azumy, nie wyjaśniały tej wiedzy. To oznaczało, że kobieta od początku ich śledziła i zdołała na podstawie obserwacji wyciągnąć takie wnioski, albo zaangażowane w to zadanie były jeszcze jakieś inne osoby, które udzieliły części informacji. O takiej głębokiej infiltracji ich klanu wolał nawet nie myśleć. Zamilkł pozostawiając dowódcę z podobnymi rozterkami. Wyjaśnienie tego nie należało do jego zadań. To pozostawił jemu. Sam usłuchał rozkazu i postanowił jak najszybciej dojść do siebie, żeby mogli ruszyć dalej.

- Jestem gotowy - kilka minut później wypowiedział te słowa, samemu opuszczając zrujnowaną karczmę. Należało załadować na wóz tych, którzy nie byli w stanie kontynuować podróży. Wciąż czeka ich podróż na granicę, gdzie miało dojść do spotkania z Kaminari, choć teraz Azuma zastanawiał się, czy nie należałoby olać tego spotkania. Co mieli do stracenia? Zszarganie relacji między klanami? Te już były beznadziejne. Takich sytuacji, gdzie niedotrzymana jednego z dziesiątki umów, pełno było na pęczki. Tak przynajmniej myślał młody Uchiha.

- Jakie rozkazy? - zapytał, nie pozostawiając wątpliwości, że jest gotów do działania.

[Kisuke]

Azuma
"Wolność i niewola"
Wyprawa rangi C
31/28

-Szykować się, ruszamy w stronę granicy. Kto nie jest w stanie maszerować, pakować się na wóz. Pozostali, wzmożona czujność. Nie możemy pozwolić, żeby takie coś przytrafiło nam się drugi raz. Każdy podejrzany ruch, każdy szelest liście zgłaszacie mi bezpośrednio. Trzymać się parami, zawsze macie być w polu widzenia przynajmniej drugiej osoby. Nawet gdy będziecie się szli odlać- Azuma był gotowy, dlatego Kapitan natychmiast rozpoczął wydawanie rozkazów pozostałym. Szybko postawił sprawę jasno. Był przy tym niezwykle spięty i niewiele było, żeby kogoś mocno zrugał. Wszyscy to chyba widzieli, humory, które towarzyszył im wcześniej nie były już tak dobre. Każdy czuł, że dostanie po łapach za byle przewinienie i niedostosowanie się do poleceń. To zdecydowanie nie był ten sam opiekuńczy ton, który Azuma słyszał chwilę wcześniej w spalonej karczmie. Akoraito bezpośredniego rozkazu teraz nie dostał, ale z racji, że miał możliwość podróżować na koniu, to nawet nie w pełni sprawny będzie w stanie utrzymać tempo. Kapitan jakby go ignorował.

Ostatnia część podróży mijała w totalnej ciszy. Wszyscy zastanawiali się jak zakończy się spotkanie z Kaminari. Relacje, jak słusznie zauważył Azuma, były tragiczne. Te dwa ludu, nie tak dawno jeszcze sąsiedzi, teraz już otwarci wrogowie. Dawne spory, pamiętające czasy feralnego ślubu, a nawet jeszcze dawniejsze, odżyły. Współpraca, która zaczynała się zacieśniać, właściwie nie miała już prawa bytu. Dolewanie oliwy do ognia nie było zbyt dobrym pomysłem, ale w obecnej sytuacji nic innego im nie pozostało. Trzeba było przekazać jaka jest sytuacja, jednocześnie nie mogąc się przyznać do takiej niekompetencji. To był jednak problem Kapitana, a w konsekwencji także całego rodu Uchiha. Azuma mógł być jednak cichym obserwatorem tych wydarzeń. Zbuntował się, złamał rozkaz, a gdyby wyszło na jaw, ze tak otwarcie działa na szkodę, mógłby nawet zostać uznany za zdrajcę, który chciał doprowadzić do wojny. Młodzieniec igrał ze swoim losem, ale przynajmniej miał czyste serce. W tym brudnym, zniszczonym i zdemoralizowanym świecie był światełkiem nadziei. Nadziei, że każdy kto potrzebuje pomocy, kiedyś tą pomoc otrzyma.

No i przyszedł moment spotkania. Kaminari byli przygotowani podobnie jak Uchiha. Kilku jeźdźców, oddział piechurów i wóz do przewozu więźnia. Jeden z jeźdźców, ten który jechał na czele. Rosły mężczyzna o ciemnej karnacji, z krótko przystrzyżoną brodą, która zastępowała mu włosy na głowie wyjechał przed szereg, aby spotkać się z posłańcem Uchiha. Kapitan, bo to on miał zamiar reprezentować swój klan w tym spotkaniu, gestem ręką wskazał wszystkim swoim ludziom by się nie mieszali. Już wcześniej im dawał znać, że pod żadnym pozorem nie mogą dać się sprowokować. Azuma mógł usłyszeć jedynie strzępki rozmowy. Z początku bardzo spokojnej, prowadzonej bardzo politycznym tonem, bardzo szybko zamieniła się w agresywną dyskusję. Kaminari nie był zadowolony, wykrzykiwał coś, groził i wyraźnie się napinał. Coś wisiało w powietrzu. Jego ludzie chyba też to wyczuwali, bo piechurzy mocniej chwycili za swoje bronie, jeźdźcy ustawili się tak, aby w razie potrzeby szybko przystąpić do walki. Ubrani byli jak ninja, nie mieli żadnego niepotrzebnego żelastwa, więc spodziewać się można było porządnej walki. Wtedy jednak Kapitan uciął całą dyskusję, zawrócił konia i ruszył w stronę swoich. Kaminari siedział w siodle przez chwilę jak wryty, zapewne przez kilkanaście sekund walczył sam ze sobą czy po prostu nie odpowiedzieć na taką zniewagę agresją. Pociągnął jednak lejce i ruszył w swoją stronę, zapewne do Raigeki. Rozmowy zakończył się. Kolejny raz nie były zbyt udane. Azuma chcąc uratować kilka żyć, przy okazji doprowadził do kolejnego spięcia. Miał teraz całą podróż aby przemyśleć sobie w duchu to wszystko. Podsumować rachunek zysków, strat, ryzyka i człowieczeństwa. Czy postąpił słusznie? Czy można było to zrobić inaczej? Czy chęć udzielenia lekkiej pomocy nie zakończy się odnowieniem konfliktu? Jaką karę przyjdzie mu ponieść za niedopilnowanie więźnia? Kapitan zostawił młodzieńca z tyłu, aby ten zamykał pochód, a on sam ruszył na przód, upewniać się, że droga przed nimi jest bezpieczna. Tym razem nie było mowy o przyjemnej rozmowie czy udzielaniu porad odnośnie jeździectwa. Azuma był teraz sam na sam ze swoimi myślami.

[z/t] -> Siedziba władzy

[Shin]

Droga z Ryuzaku wcale się Shinowi nie dłużyła. Mimo, że chodzenie na piechotę od wczesnego rana do późnej nocy głównym szlakiem, mijając całe gromady ludzi spieszących się do kolejnego celu podróży, kupców z wozami wyładowanymi towarami regionalnymi z innych regionów i pojedynczych ludzi w łachmanach szukających szczęścia w wielkich miastach. Chłopak nie należał do żadnej z tych grup, ale im bardziej zbliżał się do Sogen, tym więcej widział osób obnoszących się ze swoją bronią lub wyglądających orientalnie, jakby zostali wyrwani z innej bajki. Zgodnie z przypuszczeniami Shina, musieli to być wędrowcy z innych terenów, którzy udali się w podróż w celu uczestniczenia w Turnieju Pokoju. Chłopak uśmiechnął się pod nosem wiedząc, że nie był jedynym desperatem i z uśmiechem wszedł do Kotei.
Jego celem w pierwszej kolejności było odszukanie Orszaku z Ryuzaku i zameldowanie się jako ochroniarz pana Sashin, a następnie pozwiedzanie Kotei celem zdobycia informacji. Jakich? Jak to chłopak w jego wieku - gdzie można się napić, z kim można wypić, czy dziewczyny tutaj są piękne i porozmawiać dlaczego zima jest taka zimna. Normalka.

z/t

[Mikoto]

Po załatwieniu ostatnich spraw w mieście i zgromadzeniu potrzebnego prowiantu na drogę. Mikoto opuściła mury Kōtei i weszła na jeden z głównych szlaków. Przez ostatnie godziny miała czas, żeby przemyśleć, dokąd się udać i ostatecznie postanowiła wrócić na Północ. Jeszcze nie do końca odkryła piękno Karmazynowych Szczytów, dlatego też zamierzała wrócić do miejsca, które opuściła, żeby przybyć w pośpiechu na Turniej. Czyli padło na Soso. Miała zamiar kontynuować swoją podróż po Kontynencie i może wreszcie zapomni o Hideakim. Skoro mu nie zależało, to chyba naprawdę nie warto było zaprzątać sobie głowy. Mimo wszystko bolało.
Białowłosa wsiadła więc na wóz jednego z kupców, który nie miał nic przeciwko podwiezienia jej kawałek i rozpoczęła ponownie swoją tułaczkę. Może przy odrobinie szczęścia, będzie miała okazję skontaktować się z Senseiem, którego tak długo już nie widziała, ani nie miała o nim żadnych wieści. Teraz, kiedy będzie sama, z dala od innych ludzi, będzie mogła wreszcie swobodnie przywołać tygrysy i może dowie się czegoś nowego o poczynaniach byłego Cesarza.

[zt]

Dokąd: Soso
Przez: Antai, Yusetsu
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 1h

[Souei]

Odetchnął pełną piersią. Nie uznawał czasu spędzonego w Sogen za stracony, jednakże z całą pewnością jego pobyt w stronach Uchiha odrobinę się przeciągnął. Musiał jednak upewnić się, że nic nie zagraża jego zawodowym sprawom, aby nie oglądać się za siebie przez całą podróż do domu. Turniej nie był w centrum jego zainteresowania od samego początku, więc nie czuł się przegranym w pojedynku z Kyoushim. Sam zdecydował kiedy zejść ze sceny, wykonał pomyślnie swoją małą misyjkę i miał nadzieję, że nikomu nie zapadł zbytnio w pamięć. W jego słowniku brzmiało to jak zwycięstwo, więc wracał w znajome rejony w dobrym humorze. Do tego był zadowolony, że nie zostawił Fugu bez opieki przez zbyt długi czas. Będzie o wiele spokojniejszy, gdy osobiście będzie mógł sprawować pieczę nad swoim przybytkiem.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Sakai, Yusetsu
Środek transportu: pieszo
Czas podróży: 1,5h

[Genzou]

MISJA D - "Ziemniaczany problem" - Akjo
Posty 7/14 ____________________________ Starzec czekał z niecierpliwością na twoją odpowiedź, co prawda był natrętną gadułą, ale jak już zatrzymywał się w swoim szaleństwie dając możliwość odpowiedzi, oczekiwał jej. Brak twojej natychmiastowej reakcji zaczął go irytować, nie odezwał się nawet w momencie kiedy bez słowa usiadłeś obok niego. Czekał dalej gdy wyruszyliście, jednak w momencie kiedy zabrałeś się za jedzenie cmoknął z niezadowoleniem. Otworzył usta po czym zamknął je ze złością. Jednakże w momencie kiedy zadałeś swoje pytanie:
- Często bandyci napadają na transporty ziemniaków?
Kakuei eksplodował:
- A co to za maniery ?! Tyle pytań ci zadałem: Jak ci się dotychczas żyło na wsi ? Czy lubisz spokojne życie ? Mało tego, nakreśliłem, że Ryuzaku jest kompletnie inne od tego co do tej pory znasz. A ty nic ? Tylko usiadłeś i zabrałeś się za jedzenie. Przecie można jeść i gadać. Pal licho już z tym, że nie mówiłeś do mnie przy posiłku, wszak widywałem takie maniery. Jednak pomijać wszystko co ci powiedziałem i zadać mi swoje pytanie, nie ładnie...- mężczyzna pokręcił głową z dezaprobatą -... A co do ziemniaków, nie napadają na kartofle, ale na handlarzy już tak. Szajce bandziorów i tak nie damy radę. Jednak uczciwy człowiek chcący dorobić na boku, gdy zobaczy starca z towarem, pomyśli okazja. A jak zobaczy naszą dwójkę to odejdzie, gdyż to już nie będzie taka gratka - dokończył na spokojnie bez większych emocji.
Poirytowanie wciąż malowało się na jego twarzy, pewnie oczekiwał, że wrócisz do jego pytań i udzielisz mu na nie odpowiedzi nawet wymijająco, ale jednak. Oczywiście, gdybyś się otworzył to pewnie byłby wniebowzięty, ale to już twoja sprawa co zadecydujesz.
Jechaliście przed siebie krętą drogą, ale na szczęście była mocno ubita bez większych dziur. Także można przyjąć, że podróż mijała wam przyjemnie bez nieprzyjemnego obijania tyłka. Również i konie mniej się męczyły ze względu na bardzo dobry stan nawierzchni z łatwością zmierzając przed siebie jak Kakuei nakazał. Jedynie co mogło być martwiące to te chmury które już całkowicie zakryły błękit nieba, czy spadnie deszcz? Z pewnością gdyby spadł bardzo obfity stan drogi drastycznie zmieniłby się i to na taki który zdecydowanie utrudni wam dalszą podróż. Cóż jednak poradzić ? Spadnie czy nie, to nie zmieniało waszych planów. Ryuzaku no Taki to był cel waszej podróży, czy czułeś dreszcz podniecenia na myśl o doświadczeniu nowego ? Kakuei już przysypiał za za lejcami kiedy nagle zobaczyliście obalone drzewo na swojej drodze. Starzec na ten widok otworzył szeroko oczy, przyglądając sie uważnie przeszkodzie.
- Spójrz na korzenie, na nasze szczęście opadło naturalnie. Nie ma co, trzeba zatrzymać powóz, weźmiemy ręczną piłę i dziabniemy cholerę na tyle, aby można było przejechać. - swoje spostrzeżenie uzupełnił o plan działania
Chwycił za gąsior, mocno pociągając z niego, nastepnie schylił się, wyciągając z pod wozu ręczną piłkę i z myślą o pocięciu obalonego drzewska, zagadał do ciebie:
- Choć Akjo, trzeba usunąć to cholerstwo.
-------------------------------------------------------
Napisz tutaj post, a nastepnie przechodzimy do tematu
KLIK

[Akjo]

Akjo nie wiedział czemu, ale wyglądało na to, że zdenerwował mężczyznę , najwyraźniej ten jednak oczekiwał od niego odpowiedzi. Problem w tym, że Akjo nie do końca wiedział jak odpowiedzieć na pytania. Więc zamyślił się chwilę, czy podobało mu się spokojne życie, nie do końca wiedział gdyż nie znał alternatywy. A gdy już podjął kroki, żeby coś zmienić okazało się że skończył z pustym żołądkiem, sraczką, zimnem i bólem nóg.
- Nie wiem. - w końcu odpowiedział zgodnie z prawdą i nie chcąc bardziej zirytować starca dodał pośpiesznie - W wiosce nic się nie działo, wstawałem ze świtem, szedłem w pole albo do lasu i wracałem spać. Jednak zawsze było coś do jedzenie, czy ogień do ogrzania.
Widząc, że starzec chce się wygadać i chcąc uniknąć więcej kłopotliwych pytań to on postanowił być po stronie tych co pytają, zwłaszcza, że był ciekaw niektórych pojęć. -Czym są maniery? - zaczął niespodziewanie gdyż pewnie handlarz oczekiwał pytań o Ryuzaku, jednak wbrew oczekiwaniom Akjo nie był tak podekscytowany nowym miejscem, w końcu czym jedno miejsce może różnić się od drugiego. Rozmowę jednak przerwał widok drzewa przed powozem. Akjo zgodnie z poleceniem handlarza przyjrzał się korzeniom. Zgodnie ze słowami starca wglądały dość naturalnie, postanowił zapamiętać to na dłużej. Jednak na wszelki wypadek rozejrzał się uważniej po okolicy, pogoda się pogarszała, ale na tą chwilę wiatr raczej nie wiał na tyle żeby wyrwać drzewo z korzeniami. Droga wyglądało na zadbaną i chociaż do tej pory nie widział nikogo innego podróżującego szlakiem, nie miał wątpliwości, że ktoś się nią zajmuję i takie drzewo nie powinno leżeć zbyt długo. Po chwili jednak postanowił zaufać doświadczeniu starca. I podszedł do drzewa, jednak nie uśmiechało musi przecinanie go na mniejsze kawałki. Kiedyś wycinał drzewo z ojcem i nie szło mu to najlepiej wiedział. Nawet jedno przecięcie konaru zajmowało prawie pół dnia, a żeby na odpowiednio małe kawałki żeby to przenieść trzeba będzie znacznie więcej czasu. Zrezygnowany zaczął łamać co mniejsze gałęzie od bardziej 'zalesionej' strony. - Jeżeli usuniemy co większe gałęzie będzie można przywiązać konie do drzewa i przesunąć je na tyle aby mieć przejazd. Zanosi się na deszcz więc lepiej zrobić to na szybko. - rzekł wyjmując z pod koszuli około 2 metrowy fragment liny i przymocowując ją do oczyszczonego fragmentu.

[z/t]
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: -
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 30m

[Rei Uta]

Ich podróż zaczęła się na dobre, a opowieści popłynęły niczym rwący potok uwolniony zza betonowej zapory. Chłopak słuchał szczególnie tych wzmianek, które mogły mu dostarczyć informacji o domniemanym przywódcy bandy. Niestety jego rozmówcy nie byli zbytnio rozgarnięci, a sam też jakoś nie za specjalnie się starał, żeby ułatwić ich zadanie. Tak czy inaczej, będzie musiał z nimi współpracować, a przynajmniej do czasu, jak nie znajdą się na miejscu.

– Przy szerokiej leśnej drodze, kilku zbirów myśli sobie, zaraz kogoś tu dorwiemy, bo już pusto w tej kieszeni!
Rei zaczął w pewnym momencie po prostu śpiewać wymyśloną piosenkę, aby nieco umilić wszystkim czas. Oczywiście nie liczyło się, że jego poziom wokalny można było porównać do trzeszczącego radia kręcącego się w betoniarce. Pierwsza zwrotka była całkiem niezła, chociaż brakowało w tym wszystkim jakiegoś rozwinięcia. Przyznał sam sobie uderzając dla potwierdzenia pięścią w otwartą dłoń prawej ręki.

– Jednak szybko się tak stanie, że jak już się pojawię, to z was zrobię marmoladę!
Zawył niczym diabeł tasmański podczas godów. No niestety nikt nie bawił się tak dobrze jak on, chociaż można było stwierdzić, że raczej mało go to obchodziło. Najważniejsze, że czas został spożytkowany na rozwijanie własnych talentów.

– Hahahah… Znaczy ja żartowałem z tą banderą, to będzie taka nasza zmyła głupole
Odparł na wzmiankę o banderze, wymyślając swoją bajeczkę na poczekaniu. Nawet on, by to zrozumiał…

– Widzicie moi ziomkowie, bo mi chodzi o to, żeby kiedyś każdy w domu mógł na mnie liczyć
Rei nie wspomniał jak właściwie się tu znalazł. Piętnastolatek biegający po świecie mógł wzbudzać podejrzenia, jednak żyli w bardzo podłych czasach i z pewnością nikt nie weźmie na siebie odpowiedzialności za niego… A raczej za to, co wyprawiał.
Gdy samozwańczy przywódca zatrzymał pochód, Rei usiadł na ziemi, wyciągając przed siebie obolałe nogi. Właściwie to trafił tu zaraz po poprzednich nie snackach ze zbirem szmuglującym kradzionym towar. Dopiero teraz poczuł, że faktycznie jest głodny…

– To, kto ma coś do szamania… Szybko… Proszę
Zwrócił się do mężczyzn przygotowujących nocne obozowisko, oczywiście, licząc na to, że któryś spełni jego życzenie. No cóż, to on tutaj był gościem, więc chyba nawet mu się należało.

– Satutu Pokaż mapę, też chcę wiedzieć, gdzie idę
Przemówił już nieco mniej natarczywie do przywódcy grupy, w prosty sposób, chcąc dowiedzieć się, gdzie właściwie znajduje się cel ich zadania. Po co miał ich bić czy okradać, przecież, jeśli są już kumplami, to mogą sobie zaufać… Oczywiście do momentu zdrady.