Przerażający las

[Kutaro]

Misja C
Anzou
11/15 kolejek

Skoro cele misji zostały wykonane, to nie było potrzeby by jak jakiś psychopata, mordować wszystko co się ruszało. Tak więc gdy Anzou zobaczył, że wóz eksplodował, a w następstwie doprowadził do zerwania się mostu, mógł z całą pewnością stwierdzić, że cele misji od dowództwa zostały zrealizowane. Wciąż pozostawał przygnieciony do wąwozu wiązkami piorunów przeciwnik, lecz w tym momencie nie mógł on sobie pozwolić na bohaterską szarżę na Kaminari. Nawiasem mówiąc to niewiele osób mogło sobie na coś takiego pozwolić.
Młodemu shinobi udało się za pomocą swoich pocisków energetycznych zbić z trajektorii oba shurikeny. Z ogniem stała się rzecz dziwaczna, gdyż wędrował on po żyłkach przywiązanych do owych gwiazdek. Tak więc gdy zostały one zbite z toru pocisku i spadły gdzieś na bok, to ogień zaraz popłynął w kierunku ich upadku. Wyglądało to dosyć ciekawie, lecz dla Anzou jedna rzecz była istotna - płomienie nie kierowały się w jego kierunku i był względnie bezpieczny, przynajmniej na krótki moment. Dwa pozostałe błyski Kaminari, które poleciały za krawędź wąwozu, wzbudziły hałas małego osunięcia się żwiru, lecz nie było słychać żadnych bolesnych jęków. Niestety celowanie na ślepo nie przyniosło zbyt dużych efektów, choć na pewno wzbudziły w przeciwniku sporo strachu.
Młodzieniec, po kolejnym przygwożdżeniu przeciwnika, ruszył w kierunku lasu, a w efekcie - Antai. Do linii drzew było około dwudziestu metrów, pozostał więc szybki sprint i mógł liczyć, że zgubi pościg w starym lesie. Lecz kiedy niemal dobiegł do roślinności Anzou, zobaczył kątem oka ruch na krawędzi wąwozu i zaraz usłyszał z lewej strony ryk ognia. Przeciwnik będąc pod ostrzałem przeszedł wzdłuż parowu i spróbował ostatnim desperackim atakiem przechwycić Kaminari przed linią drzew.
Sytuacja wygląda więc następująco: jakieś pięć metrów przed, Anzou jest już bezpieczny las. Około 10 metrów po prawej zza krawędzi wąwozu przeciwnik splunął falą ognia.

Npce:
Informator
Przewodnik

  Ukryty tekst

[Anzou]

Jeszcze jakiś czas temu Anzou rozmawiał z Ame na temat tego, że ludzie różnią się od zwierząt, potrafią używać własnego umysłu. Chyba dlatego Białowłosy postanowił wycofać się w kierunku Antai po uprzednim wykonaniu zadania jakim była detonacja mostu oraz wozu. Przy okazji udało mu się sprzątnąć z tego świata kilku Uchiha. Nastolatek zbił Shurikeny, a wraz z nim udało się pokonać ogień. Białowłosy nigdy w życiu nie widział takiej techniki, jednak gdyby broń go dosięgnęła... wraz z nią oberwałby techniką ognia. Kaminari zgrabnie wycofywał się w kierunku lasu, ale mimo to... jego przeciwnik nie odpuszczał. Był zawzięty. Anzou doskonale go rozumiał. Jeden, niepozornie wyglądający Kaminari zdetonował cały most i ekwipunek. Miał prawo być zły. Miał prawo się zemścić. Zawalił zadanie. Tym razem jednak Anzou postanowił nie walczyć dalej. Nie doprowadzi to do niczego dobrego. Do tego ogień, który może go dosięgnąć. Gra nie jest warta świeczki. Na tego Uchiha przyjdzie jeszcze czas. O ile Anzou będzie dane go spotkać. Teraz jednak plan jest niezwykle prosty. Nastolatek zrezygnował z utrzymywania pieczęci i skupił się na biegu. Jak najszybciej tylko potrafił wycofał się w kierunku, z którego przyszedł. Jego misja już się zakończyła. Teraz trzeba bezpiecznie wrócić do Antai, do Raigeki i zdać raport. Los Uchihy go nie obchodzi. Nastolatek będzie biegł ile sił w nogach licząc, że nie zostanie dorwany przez przeciwnika oraz jego ogień. Plan może nie jest skomplikowany, jednak ma być skuteczny. Często w przypadku misji, które wykonywał Białowłosy była sytuacja, gdzie on po prostu przekombinował. Chciał załatwiać wszystko w sposób efektowny, za dużo myślał. Teraz ogień był bodźcem, sprint w kierunku Antai reakcją. I tego należy się trzymać. Bezpieczeństwo ponad wszystko. Jeszcze jest wiele do zrobienia w trakcie tej wojny. Tylko osła żal.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Misja C
Anzou
12/15 kolejek

Czasem nie warto walczyć do ostatniego trupa i do ostatniego płomyka chakry. Anzou najwyraźniej doszedł do takiego wniosku, bo widząc lecącą za nim falę płomieni zwyczajnie skoczył w linię roślinności. Za plecami tylko usłyszał ryk ognia i trzask pożeranych przez żar gałęzi, do którego po chwili doszedł syk gotującej się w gałęziach wody. Lecz Kaminari to zbytnio nie interesowało. Był już w tym momencie skupiony na wytyczeniu najszybszej trasy przez las. Byle szybciej, między drzewami, wypatrywał gałęzi, by w żadną nie zahaczyć głową. Moment później, za plecami po chwili ponownie mógł usłyszeć kolejne ataki wroga, tym razem był to dźwięk kilku ostrych przedmiotów wbijających się w pnie za młodzieńcem. Przeciwnik przeprowadzał, ostatnie już desperackie ataki na Antaiczyka. Niestety Władca Piorunów był dla niego zwyczajnie zbyt szybki, a roślinność skutecznie ograniczała widoczność, nawet pomimo wybitnych oczu przewodnika karawany.
Po kilku minutach sprintu na granicy możliwości Anzou zorientował się, że przeciwnik musiał dać za wygraną. Czy to ze zmęczenia, czy rzeczywiście został ranny w wyniku wybuchów przy moście, pościg ustał, ninja wroga odpuścił. Teraz w końcu Kaminari mógł głębiej odetchnąć. Zadanie zostało wykonane, młodzieniec mógł być tego pewny. Godne pochwały, przynajmniej ze strony niektórych ludzi było ograniczenie strat w ludziach do minimum, mimo to, że byli wrogami. Nie każdy by się zdecydował na takie humanitarne podejście. Po wykonaniu wytycznych jedyne co pozostawało to wrócić do Raigeki i zdać wymagany w liście raport. Przed młodym shinobi stała wielki las i droga do przodu, lecz ta część podróży miała już być spokojniejsza. Utrzymując tempo szybkiego marszu z łatwością będzie na przyjaznym gruncie przed zmierzchem.

Npce:
Informator
Przewodnik

  Ukryty tekst

[Anzou]

Młody Kaminari doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że walka do upadłego oraz zużywanie całej Chakry tylko po to, by unicestwić przeciwnika do niczego dobrego nie doprowadzi. Białowłosy dopuszczał do takich sytuacji i nie kończyło się to dla niego dobrze. W wojnie trzeba wykazać się inteligencją. I to właśnie zamierzał zrobić Anzou. Ruszył przed siebie tak szybko, jak potrafił, jego rywal nie odpuszczał, co chwilę miotał bronią, która wbijała się w drzewa. Las jednak i roślinność sprawiały, że Anzou był na lepszej pozycji. Do tego jego treningi szybkości zwiększały jego szansę na sukces. Teoretycznie, mógł diametralnie zmienić kierunek biegu i zaatakować swojego przeciwnika, jednak... nie zrobił tego. On go zwyczajnie nie interesował. Nawet jeżeli jest z Uchiha, nawet jeżeli jest wrogiem i próbował zabić Anzou... on się nie liczył. Gdy Białowłosy spostrzegł, że jest bezpieczny, że pościg ustał... sam zwolnił tempo i czerpał powietrze, musiał uspokoić swoje ciało, serce waliło jak dzwon, a adrenalina powoli opuszczała jego organizm, przestawała działać. Władca Piorunów jednak dalej jak maszyna musiał przeć przed siebie. Cały czas prosto, do przodu, do Raigeki. Zdać raport, poinformować każdą osobę o tym, że jego misja się udała. W końcu jest to powód do domu, zakończona sukcesem akcja na terenie wroga. Nastolatek stale pozostaje jednak w skupieniu, nie może pozwolić sobie na błąd w ostatniej fazie zadania. Jeżeli narzuci dobre tempo, dotarcie do celu nie zajmie mu wiele czasu. Drogę znał, wystarczyło maszerować. I uważać na gałęzie! W końcu nikt nie chce mieć wydłubanego oka. Po kilkunastu minutach szybkiego marszu Anzou weźmie łyk wody z manierki, aby uzupełnić płyny utracone w trakcie walki oraz marszu. O organizm trzeba dbać, by nie zawiodło w najważniejszych momentach.
*Chyba mi się udało. Cel misji został osiągnięty. W ten sposób powinienem nieco odkupić winy za ostatnie niepowodzenie w trakcie misji. Muszę pracować na swoją pozycję. Jeszcze ciężej, jeszcze mocniej. Wytrwale. Ku chwale Kaminari. Nieważne jaka jest moja rodzina. To dalej rodzina. To moi przyjaciele, osoby, którym mogę ufać. To nasza ziemia. Nie pozwolimy, by ktokolwiek nam zagrażał. Nawet Ty, Azuma...*
Głowę Białowłosego przechodziły różnego rodzaju myśli. On sam zagrzewał się stale do walki. Nie przejmował się tym, że mordował ludzi, że robił to z zimną krwią. Takie były reguły wojny. Im szybciej to do niego dotrze, tym lepiej. Trzeba z tym żyć i się oswoić. Człowiek jest jednak istotą, która błyskawicznie dostosowuje się do panujących warunków. Teraz będzie dokładnie tak samo. Proces przemiany Anzou się zaczął na Murze. W chwili obecnej trwa nadal. Każde zdarzenie kształtuje jego charakter i robi z niego bezwzględnego żołnierza, który co chwila potrzebuje resetu. Takiego, jak rozmowa z Ame...

[Kutaro]

Anzou
Z/T

[Yami]

Przed opuszczeniem Sogen musiałem zdecydować się na kierunek swojej podróży. Nie znałem tych stron dlatego udałem się do biblioteki aby wypożyczyć mapy. Chciałem przestudiować okoliczne tereny. Wiedziałem mniej więcej jaki jest krajobraz Sogen ale raczej nie gdzie znajdują się konkretne miejsca. Udało mi się znaleźć kilka ciekawych miejsc. Najoczywistszym wyborem byłby mur ale wolałem tam się nie udawać. Ciekawszy zdawał się być "Przerażający Las". Dość intrygująca nazwa, która razem z informacją od miejscowych była dość dobrym miejscem na ukrycie się przed światem. Mała liczba odwiedzających, trudny teren, spore rozmiary doskonałe.

I tak właśnie tutaj się znalazłem. Podróż trochę trwała, raczej pogoda dopisywała. Głębia lasu raczej nie należała do miejsc przyjemnych. Przy pomocy kilku technik Futonu ściąłem koronę drzew aby trochę światła słonecznego wpadała do miejsca, gdzie rozłożyłem Namiot. Nie miałem zamiaru spać na ziemi!

Przygotowanie obozowiska nie trwało długo. Mogłem więc zabrać się za naukę. Na pierwszy ogień została wybrana technika Ninjutsu Kawara Shuriken. Nie należała do technik dewastujących jednak, uznałem że kilka z nich będzie odpowiednią rozgrzewką na start. Wyciągnąłem zwój ze spisanymi technikami aby prześledzić dokładnie jak powinienem się za to zabrać. Kilka pieczęci, nasycenie chakrą przedmiotów w najbliższym otoczeniu... ni zdawało się to być czymś co sprawiłoby mi kłopot.
Stanąłem kilkanaście metrów od obozowiska. oczyszczanie korony drzew zapewniła mi dostateczną ilość przedmiotów do treningu. Sekwencja pieczęci Tygrys → Smok → Szczur → Koń → Tygrys. Chakra opuściła moje ciało i... rozproszyła się. Gdyby pierwsza próba była tak łatwa każdy byłby prawdziwym Shinobi. Ponownie złożyłem pięć pieczęci. Tym razem jednak wzrokiem wybrałem tych kilka gałęzi, które leżały obok mnie aby to właśnie w nie wtłoczyć chakrę. Energia opuściła moje ciało a gałęzie poruszyły się nieznacznie. Tylko nieznacznie. Był to i tak dostateczny sukces. Wziąłem głęboki wdech i skupiłem się na zadaniu. Była to tylko rozgrzewka ale nie powinienem do tego podchodzić lekkomyślnie. Wypuściłem powietrze składając pieczęci po raz kolejny. Gałęzie poruszyły się i zaczęły lewitować aby koniec końców upadły na ziemię. Musiałem sprawić aby zaczęły się kręcić nabierając odpowiednią rotację staną się bardziej stabilne podczas lotu. Kolejna próba, kolejna, jeszcze jedna tuż za nią. Podczas unoszenia się gałęzie zaczęły kręcić się ze znaczną szybkością. Rotacja ta jednak koniec końców zwalniała aż przedmioty upadały na ziemię. Kilkanaście prób było potrzebnych aby posłać gałęzie przed siebie i ponad drugie tyle aby trafiać w cel. Kolejną godzinę wykorzystałem aby robić to w biegu bądź pod dziwnymi kątami atakując kilka celów. Chyba mi starczy na dziś. Pora coś zjeść i przygotować się do kolejnej części dzisiejszego dnia.

  Ukryty tekst

[Yami]

Popołudnie. Byłem już po zjedzeniu jednej z racji przygotowanej przez Karczmarza. Starczy mi ich na około dwa tygodnie. Z jednej strony można uznać, że to niewiele z drugiej większa jej ilość mogłaby zostać zmarnowana za sprawą mijających dni. Żywność może się wszak zepsuć. Przynajmniej posiadałem dostateczną porcję przypraw aby nawet upolowaną zwierzynę móc odpowiednio przygotować. Samo pieczyste bez soli nie daje tyle radości podczas konsumpcji. Ale skoro jedzenie mam za sobą pozostawała kwestia nauki kolejnych technik. Chwyciłem za zwój i przeleciałem wzrokiem po zawartości. Głównie skupiłem się na tych z zakresu Ninjutsu.Zbroja z włosów, zdawał się być ciekawa. Nie tylko służyła za ochronę ale również utwardzenie włosów może powodować rany u napastnika walczącego w zwarciu.
Sześć pieczęci i czas w którym włosy się wydłużają było dość problematyczna kwestią jeśli chodzi o czystą obronę aczkolwiek był to dobry początek i baza pod inne techniki korzystające z włosów. Tak to będzie dobra technika do nauki aby zakończyć dzisiejszy dzień. Do tego nie wymagała zbytecznego poruszania się a więc mogłem ją wykonywać przy ognisku. Ciało było dość mocno zmęczone długą podróżą a to pozwoliłoby mi nie tylko na rozwój ale również odpoczynek. Skrzyżowałem nogi po przeczytaniu dokładnego opisu jednego ze sposobów treningu. Spojrzałem w ogień i po długim westchnięciu złożyłem sześć pieczęci Tygrys → Koń → Świnia → Baran → Szczur → Wąż. Skupiłem się aby chakra zaczęła zbierać się na czubku głowy. Nie było o tym nigdzie wspomniane ale jeśli traktować pojedynczy włos jak linkę wówczas nie byłoby to tak odmienne od Suienzou no Jutsu. Takie podejście pozwoliłoby mi poruszać włosami, okalać się nimi, jednak z całą pewnością nie doprowadzi do ich wydłużenia. Był to więc element addytywny. Co się zaś tyczyło pierwszej próby. Włosy zafalowały pod wpływem zebranej na czubki głowy włosach. Znaczna część jej jednak nie wniknęła w same włosy aby zwiększyć ich wytrzymałość. Włosy opadła a chakra uleciała. Ścisnąłem dłonie kilka razy, wyprostowałem się słysząc ciche chrupnięcie w kręgosłupie. Ponownie złożyłem pieczęci przekierowując chakrę do włosów. Efekt był podobny do poprzedniego. Westchnąłem. Nic nie może jednak wiecznie trwać. Słowa pewnej piosenki wybrzmiały w mych myślach. Nie mogę pozostawać słabym synem kupca. Moje dłonie ponownie przedstawiło sześć odmiennych symboli. Chakra poruszyła moje włosy i ... byłem przekonany że rzeczywiście stały się twardsze. Gdy jeden z nich natrafił na mój dotyk poczułem, że nie chciał załamać czy ugiąć. Nie przyjmował jednak żądanego kształtu ani długości. Po krótkiej chwili efekt zanikł a ja mogłem wrócić do ćwiczeń. Kolejna godzina minęła abym mógł nadać włosom konkretny kształt. Aby mogły opatulić się dookoła mojej szyi tworząc coś na wzór sztywnego, twardego szala. Kolejne dwie godziny spędziłem na bezowocnych próbach wydłużenia włosów. Sięgałem od czasu do czasu po zwój aby sprawdzić czy gdzieś nie popełniłem błędu ale wszystko zdawało się być ok. Westchnąłem. Dopiero kiedy jedynym źródłem światła było ognisko oraz tych kilka promieni księżyca udało się włosy wydłużyć. Zaś kiedy księżyc znajdował się u szczytu udało się owinąć w całości "kocem" z własnych włosów. W sumie było to dość ciekawe rozwiązanie aby rozgrzewać się jeśli rozpalenie ognia nie wchodziło w rachubę. Dziś jednak pozwoliłem już udać się na spoczynek.

  Ukryty tekst

[Yami]

Noc nie należała do najprzyjemniejszych. Chłód i wilgoć tego miejsca potrafiłby doprowadzić do niejednej choroby każdego nieprzygotowanego, na szczęście nie było u mnie z tym problemów. Namiot, śpiwór, koc miałem wszystko aby się ogrzać w takich chwilach. Szybkie śniadanie z części przygotowanego prowiantu i usiadłem z zwojem przeglądając kolejne techniki. Z Hari Jizo znajdowała się jedna dość użyteczna technika, Hari Jigoku. Odpowiednio manipulując swoimi włosami można wystrzelić je niczym senbony. Biorąc pod uwagę klasyfikację techniki nie stanowi zagrożenia dla silniejszych Shinobi ale mogło mieć zastosowanie w przypadku grup słabiej wyszkolonych. Swoją drogą nigdy nie wiadomo kiedy jaka technika może się przydać dlatego warto znać ich jak najwięcej.
Przygotowane opisy treningu wskazywały jak powinien wyglądać przebieg nauki. W znacznym stopniu zaczyna się od manipulacją włosów i ich usztywnieniem tak jak w przypadku Hari Jizo a kiedy włosy odpowiednio się nakierują można przekazać silny impuls chakry, który doprowadzi do przerwania wydłużonego włosa i jego wystrzeleniu. Wnioskując na sam proces wydawać by się mogło, że technika jest znacznie trudniejsza w wykonaniu niż przypisany poziom trudności. Trzeba bowiem dość dokładnie manipulować chakrą w kosmykach włosów. Plusem jest to, że nie trzeba martwić się o łysinę po kilkunastu użyciach. Wziąłem koc i oddaliłem się od swojego obozowiska. Na tyle daleko aby wciąż je jednak widzieć. Nie chciałem mieć całej okolicy zapaskudzonej własnymi włosami. Plus w planach miałem zapolowanie na jakiegoś zająca aby możliwie jak najdłużej pozostać na racjach żywnościowych. Wracając jednak do treningu, usiadłem na kocu i skupiłem chakrę we włosach. Zaskakujące było to, że technika bazowa wymaga pieczęci a niejako jej rozwinięcie już nie... czy to kwestia braku dopracowania pierwszej techniki, czy może baza w rzeczywistości służyła jako łatwy element ćwiczebny do prawdziwego wykorzystania... mniejsza. Jak wspomniałem skupiłem chakrę we włosach. Te odpowiednio się nastroszyły wskazując kierunek jednego z drzew. Teraz należałoby przelać chakrę do kosmyków w konkretny miejscu odrywając je chakrą od bazowej struktury nadając im pęd. Trochę jak... proca? Ciężko byłoby mi znaleźć odpowiednie porównanie. Mimo to nic się nie stało. Westchnąłem. Nikt nie będzie mógł mnie nauczyć jak ja sam. Włosy wciąż były nastroszone, ponowiłem więc próbę pierwszą, drugą trzecią bez skutecznie. Nie dokładne opisy i brak podpowiedzi był irytujący. Zacząłem przelewać coraz większe ilości chakry co doprowadziło do zerwania włosów i ich upadku tuż obok mnie. Udało się odłączyć włos od reszty ale wolałbym aby taki pocisk pomknął naprzód a nie upadł niczym po zerwaniu cięciwy... cięciwa... skompensowanie energii w jednym miejscu i przekazaniu jej innemu obiektowi... nie tym razem coś takiego mi nie pomoże. Kontynuowałem więc próbę dalej ale nie szło mi to najlepiej. Postanowiłem więc przerwać i chwilę odpocząć. Wróciłem do ćwiczeń po godzinie, było w sumie już kilka godzin po południu. Człowiek nawet nie jest świadomy uciekającego czasu. Rezultaty jednak nie były zadowalające, włosy się rwały i upadały na ziemię. Musiałem coś robić źle. Aczkolwiek... może pomysł z cięciwą nie był zły... jeśli całą chakrę skupić w całym wydłużonym kosmyku włosów zaś momentem wyjścia jest nie tyle co napełnienie chakrą odpowiedniego punktu ale przesyłanie chakry z całego włosa do końcówki.. wówczas naturalną formą rzeczy będzie przerwanie niewzmocnionego włosa zaś przez to, że zerwanie następuje naturalnie cała chakra będzie miała tylko jedno ujście... Westchnąłem i skupiłem się na zadaniu. Tym razem kilkanaście kosmyków włosów zerwało się i poszybowało we wszystkie strony. To było to, udało się. Wypuściłem powietrze przez nos i kontynuowałem trening tym razem celności. Nie stanowił takich problemów jak pierwsza część treningu. W przeciągu kolejnych dwóch godzin udało mi się nawet upolować jakiegoś zająca. Do końca dnia oprawiałem go i przygotowywałem mięso do ususzenia. O zapasy trzeba dbać.

  Ukryty tekst

[Yami]

Trzeci dzień zmagań. Okoliczne drzewa wyglądały jak pożarte przez korniki, które weszły na maksymalnie trzy centymetry w drewno. Pośród tego wszystkiego byłem ja przecierając spocone czoło. Nie były to korniki a efekt moich treningów ale może od początku.
Przeglądałem opis kolejnej techniki zawartej w zwoju. Była bliźniacza względem Hari Jigoku. Różnicą było to, że nie strzelamy włosami a jedynie wystrzeliwujemy chakrę w postaci małych gwoździków. Osobiście powiedziałbym, że jest odrobinę gorszą techniką od Hari Jigoku ze względu na złożenie pojedynczej pieczęci barana aczkolwiek z drugiej strony nastroszenie włosów już zaalarmuje oponenta. Złożenie pieczęci da znać że coś się stanie ale nie będzie mógł określić skąd nadejść może atak. Coś kosztem czegoś.
Oddaliłem się dobrych sto metrów od obozowiska, gdzie mogłem rozpocząć swój trening. Skupiłem chakrę w ustach, złożyłem pieczęć barana i... wypuściłem ustami powietrze. Dokładnie połowę pieczęci Barana potrzeba do innej techniki natury Futon. Pierwszy raz poczułem, że zdobyte umiejętności mogą okazać się dla mnie bardziej problematyczne. Próba za próbą czułem jak wydmuchuję coraz więcej powietrza nadając, jednym razem czułem jakbym wypuścił w stronę okolicznych drzew Daitoppę. Wciąż popełniałem błąd braku odpowiedniego formowania chakry. Raczej było to jej zwykłe wyzwolenie. Początkowe dodawanie natury chakry Futon za sprawą tych samych pieczęci udało mi się rozwiązać. Istniał problem przy kompensacji chakry w ustach do odpowiedniej formy. Musiałem coraz bardziej ściskać chakrę. To jednak powodowało powstanie jednego silnego pocisku nie kilkunastu małych pocisków. Przez chwilę myślałem aby sobie odpuścić i przerobić nieudany trening w zupełnie inną, bardziej zabójczą techniką, problem w tym, że właśnie o to chodziło aby mieć coś czym kogoś osłabię, nie zabiję. Trenowałem dalej. Było ciężko ale szukałem kolejnych sposobów na ułatwienie pracy. Przy pomocy chakry zebranej przy ustach próbowałem rozbijać wypuszczaną energię, próbowałem tworzyć pomocy wibracji doprowadzić do większego rozdzielenia energii, a kiedy wszystko zawodziłem zwyczajnie trenowałem dalej. Dziesięć, Dwadzieścia... Trzydzieści czułem narastające zmęczenie. Musiałem odpocząć... i po godzinie i posiłku wrócić do ćwiczeń, które trwały do samej nocy. Chyba stworzyłem nową dzielnicę kornikową w tym lesie, biorąc pod uwagę ilość dziur w pobliskich drzewach. Koniec końców udało się osiągnąć zbliżony efekt, aczkolwiek następnego dnia musiałem spędzić na ćwiczeniach technik, które poznałem wcześniej. To, że ich się nauczyłem nie znaczy, że byłem już wprawiony w ich posługiwaniu.

  Ukryty tekst

[Yami]

Jako, że czwarty dzień w Przerażającym lesie miał mi służyć jako dzień powtórzeń zdobytej wiedzy postanowiłem przy okazji nie co ulepszyć mój standard życia obozowego. Uzupełniłem zwoje wodą z rzeki, która była oddalona dobrych kilka kilometrów od obozowiska. Znalezienie drogi powrotnej było dość problematyczne ale udało mi się znaleźć odpowiednie ślady. Nie musiałem się martwić o zasoby wody pitnej ani również i tej potrzebnej do mycia utensyliów oraz samego siebie. Wizja kąpieli w lodowatej wodzie rzeki raczej nie przypadał do mego gustu. Wolałem odpowiednio przegotować wodę, zapieczętować ją w zwoju, zwój zawiesić na jednej z gałęzi i polewać się gorącą wodą aby zmyć brud. Przystosowałem również część obozowiska do wędzenia upolowanego mięsa. Zapasów nigdy za mało.
Tak więc znaleźliśmy się w piątym dniu mych zmagań o wzmocnienie własnego ciała. Chciałem domknąć część wstępną ostatnią techniką jaką zapisałem sobie w strefie technik Ninjutsu. Nazywająca się Tachihou Houtai była dość intrygująca albowiem ta destrukcyjna technika korzystała z podstawowego przedmiotu medycznego, bandaży. Była idealna do starcia na bliski dystans aby zaskoczyć przeciwnika niespodziewanym atakiem z ślepego punktu. Bonusem był brak wymogu pieczęci. Ba kolejnym atutem było zbliżenie do już poznanej przeze mnie techniki wzmocnienia i kontroli Hari Jizo, choć w tym przypadku mamy do czynienia z bandażem a nie częścią własnego ciała, bądź czysto kontroli Suienzou no Jutsu. Jedyną więc trudność jaką widzę to przesyłanie chakry bezpośrednio przez obiekt a nie... część ciała? Mniejsza. Obwiązałem nadgarstki bandażem po 7.5m na każdą rękę i udałem się z dala od obozu. W tym przypadku byłoby to marnotrawstwem chakry aczkolwiek widziałem w tej technice idealne narzędzie do ścinania gałęzi oraz ich zbierania.
Wyciągnąłem ręce przed siebie przelewając energię duchową do zwitku materiału. Napełniałem go powoli aby dokładnie wyczuwać niedokładności w moim procesie. Kto się śpieszy ten się demon cieszy, mówili. Powolny proces pozwolił mi w całości pokryć 15 metrów bandaża. Następnie chciałem wzbudzić chakrę i nadać jej konkretny kierunek. Bandaże zaczęły się bardzo powoli rozwijać aż na nadgarstkach pozostało po pół metra bandaża. Musiało coś trzymać się na nadgarstkach. Skierowałem rozwinięte bandaże w kierunku gałęzi nade mną. Mimo, że nie szło to najlepiej, bandaże się chwiały na boki ale ostatecznie zacisnęły się na gałęzi. W tym momencie chciałem skorzystać z własnej siły aby sprawdzić ich wytrzymałość. Zacząłem napierać i wyczułem, że coś jest nie tak. Zwiększyłem ilość wtłaczanej chakry i ponowiłem próbę. Nie zbyt wiele to dało. Gałąź co prawda trzasnęła i upadła na ziemię ale jednak miałem wrażenie, że materiał nie był dostatecznie wzmocniony, pomimo tego, że użyłem więcej chakry niż powinienem. Na pierwszą próbę i tak nie było źle. Nie była to dewastacyjna siła ale lepsze to niż nic. Wiedziałem, że znajomość dwóch pobocznych technik z całą pewnością mi się przyda. Kolejne trzy godziny minęły mi pod znakiem zapytania na czym powinienem się skupić, sile czy mobilności. Stanęło na tym drugim. Uznałem, że zwiększenie szybkości kontroli jednocześnie przełoży się później na sile. Nie myliłem się. Po spożytkowaniu drugiego śniadania aby nabrać siły do kolejnych treningów wziąłem się za kontrolę siły i wytrzymałości materiałów. Gałęzie po 6 godzinach zaczęły łamać się jak zapałki i powoli opadać za sprawą drugiego bandaża, który łapał je w locie i odkładał w jedną kupę. Zebrałem podczas tego treningu tyle drewna, że starczy mi na dobre dwa tygodnie palącego się non stop ogniska. Na całe szczęście nie musiałem robić ściany drewna tylko schować je w jednym z pustych zwojów. Jak dobrze było mieć Fuinjutsu.

  Ukryty tekst

[Yami]

Dzień szósty. Zdążyłem się już przyzwyczaić do obozowego trybu życia. Każdy dzień poza treningiem służył mi do przystosowania okolicy pod własną wygodę. Istniały ku temu dwa powody. Pierwszym była rozgrzewka przed poważniejszym treningiem a drugim... brak zmartwień jeśli po treningu będę na tyle zmęczony aby robić coś więcej. W takich momentach powinienem odpowiednio wypocząć a nie martwić się o przygotowanie posiłku czy czegoś więcej.
Oddaliłem się od obozowiska na dobry kilometr. Biorąc pod uwagę, że przez prawie tydzień nic złego się nie przydarzyło mogłem założyć, że będzie tak też w następnych dniach. Wątpiłem bowiem, że tej techniki nauczę się tak szybko. Rozwinąłem zwój i zacząłem czytać informacje dotyczące techniki Fūton: Shinku Renpa. Pięć pieczęci, wypuszczanie powietrza w postaci szerokiego ostrza. Problematycznym elementem może być ilość chakry potrzebnej do wykonania techniki. Do tej pory nie istniał moment, w którym kumulowałem tego typu gęstą chakrę. Wziąłem głęboki wdech i złożyłem pieczęci. Zacząłem nabierać powietrze trzymając pieczęć psa łącząc ją z gęstą ilością chakry. W pewnym momencie poczułem ból w klatce piersiowej. Gwałtownie wypuściłem powietrze, które zmiotło pierwsze drzewo na jakie natrafiło. Pierwsza próba, technika nie została wykonana prawidłowo a jej efekty już były druzgocące. Napiłem się wody i głośno westchnąłem. Poczułem jak pojedyncza kropla potu spłynęła po moim czole. To była tylko i wyłącznie pierwsza tura a czułem jakbym był po godzinie treningów. Minęła minuta. Podniosłem się i złożyłem kolejno pieczęć szczura, węża, konia, węża i psa. Z ostatnią zacząłem nabierać powietrza. Robiłem to powoli. Płuca zaczęły się napełniać tlenem a ja wtłaczałem w nie charkę, coraz więcej i więcej aż do poziomu kiedy poczułem ukłucie. Przestałem nabierać powietrza, wciąż jednak wtłaczając większe ilości duchowej energii. Ból jednak się utrzymywał dla tego musiałem w końcu odpuścić. Strumień powietrza zmiótł kolejne drzewo dziesięć metrów ode mnie w ciągu chwili. Zacząłem ciężko dyszeć. To było cholernie wyczerpujące. A to był dopiero początek. Wciągnięcie powietrza i napełnienie jej chakrą. Brak próby manipulacji naturą, brak ukształtowania i nadania odpowiednich cech. Ból i trudności sprawiała mi elementarna czynność. Wiedziałem, że nie będzie łatwo ale, że aż tak? Przetarłem kawałem rękawa czoło i przeprowadziłem kolejne ćwiczenie i tak przez cały dzisiejszy i następny dzień. Dwa dni tylko i wyłącznie na łączeniu powietrza z czystą charką. Nie czułem się abym robił jakiekolwiek postępy w tym kierunku. Dodatkowo ilość energii duchowej jaka była potrzebna do ćwiczenia zmuszała mnie do dłuższej przerwy już po kilku powtórzeniach. Ilość konsumowanego w tym czasie jedzenia również wzrosła i to dwukrotnie. Byłem cholernie głodny a moje zapasy bardzo szybko się kurczyły. Część jednego dnia będę musiał poświęcić na uzupełnienie zapasów. Kiedy? Będę musiał się zastanowić aby nie obudzić się jedną ręką w szalecie.

  Ukryty tekst

[Yami]

Zaczął się dziewiąty dzień mojego przebywania w Przerażającym lesie a zarazem początek trzeciego dnia nauki techniki Fūton: Shinku Renpa. Ostatnie dwa dni doprowadziły do znacznego nadszarpnięcia części lasu, który aktualnie wyglądał jak polana, po której jednej stronie znajduje się drewniany mur. Drzewa, które stały na drodze pędzącej chakrze właśnie tam lądowały. A wszystko było tylko i wyłącznie efektem kumulacji chakry w płucach, która przy nadmiernej ilości była wyzwalana. Nie było w tym jeszcze żadnej manipulacji żywiołem poza medium w postaci powietrza.
Stanąłem na jednym skrawku polanu naprzeciw sobie mając oddalony o 20m mur połamanych drzew. Złożyłem pieczęci i zacząłem nabierać powietrze w płucach. Chakra zaczęła zbierać się w jednym miejscu i łączyć z powietrzem. Klatka piersiowa wyraźnie się powiększyła. W ciągu ostatnich dwóch dni tylko na tyle mogłem sobie pozwolić. Teraz jednak chakra zaczęła się ze sobą ścierać. Była to próba odwzorowania nauki techniki Hien, gdzie ścierająca się ze sobą chakra miała nadawać ostrości. W tym przypadku nie było jednak przekaźnika w postaci broni, była sama materia nieożywiona i chakra a to znaczyło, że coś lotnego miało stać się ostre nie tylko za sprawą ciśnienia i wąskiego strumienia ale realnie powinno zachowywać się jak ostrze, gdzie początkowa strużka lecącego powietrza przybiera kształt ostrza. Biorąc pod uwagę, że wypuszczenie ostrych strumieni przy manipulacji w jamie ustnej będzie stanowczo za krótkie, jednocześnie nie mogłem doprowadzić do powstania ostrzy we własnym ciele aby samego siebie nie zabić. Właśnie ta obawa sprawiała, że charakter manipulowanej chakry był stanowczo za słaby aby stworzyć tnące wszystko ostrze. Powoli jednak zwiększałem ostrość we własnym ciele i przyspieszałem formowanie ostrzy bezpośrednio przy wydmuchiwaniu powietrza. Kilka prób i musiałem przerwać. Przetarłem czoło oraz wargi. W przypadku tych drugich poczułem lekkie ukłucie. Na palcach znalazłem czerwone przebarwienie. Ostrza chakry musiały poprzecinać mi wargi zaś sam strumień chakry musiał nie tylko schładzać ale również osuszać rany przez co do tej pory nie byłem w stanie zauważyć pojawiających się ran. Wziąłem głęboki wdech i pozwoliłem zmęczeniu odejść. I wówczas poczułem kilka ukłuć, tym razem w bardziej nieprzyjemnych miejscach czyli gardzieli oraz w klatce piersiowej. Usiadłem. Cholera. Spodziewałem się tego. Wziąłem kilka głębszych łyków wody. Gdyby to było coś poważniejszego wówczas raczej spodziewałbym się końca. Czułem, że dłuższy odpoczynek zdziała cuda. I niestety ta forma treningu trwała kolejne dwanaście dni wliczając to ten. Problemem były powstające rany i próba ich zaleczenia. Startując od dzisiaj wykonałem jedynie osiem powtórzeń, mniej niż wczoraj, każdy kolejny dzień pozwalał mi na dodanie kolejnego powtórzenia o całe 1. Oczywiście im więcej wykonywałem powtórzeń musiałem uwzględniać odpowiednio dłuższy odpoczynek oraz masywne ilości jedzenia jakie pochłaniam. Pozytywem mniejszej ilości powtórzeń początkowych dni był czas jaki wykorzystałem zbierając odpowiednie zasoby w postaci dzikich przypraw oraz mięsa, które po przygotowaniu trafiało prosto do burczącego brzucha.
Mimo, że mogłem komfortowo wykonywać techniki dopiero po dwóch tygodniach intensywnych treningów wciąż wiele mi brakowało. Problem z czasem kumulacji chakry, mobilność podczas wykonywania technik aby nie stać w jednym miejscu... Rozwiązanie tych problemów zajęło kolejny tydzień. Łącznie 21 dni ciężkich zmagań. Nie był to na szczęście czas zmarnowany. Poznanie tak silnej techniki oraz wyzwania jakie moje ciało musiało przejść pozwoli mi szybciej poznawać kolejne, słabsze techniki. Głośno westchnąłem. Byłem coraz bliżej gotowy odbycia nauk u Kokuou.

  Ukryty tekst

[Yami]

Dzień Dwudziesty ósmy. Biorąc pod uwagę ostatnie znaczne ubytki w chakrze podczas nauki postanowiłem tym razem postawić na prosty trening sztuk miotania bronią. Pytanie jakie mogłem sobie postawić to jak rozwinąć swoje zdolności w tym zakresie skoro czułem się w niej już dostatecznie mocny. Jeśli znałeś wszystkie sztuczki musiałeś wymyślić nowe. I miałem jeden taki pomysł w głowie. Wykorzystanie podkręcenia miotaną bronią rotacyjną z odbijaniem się broni od siebie jak to w przypadku kunai'ów może doprowadzić do bardzo ciekawych rezultatów zwłaszcza jeśli dorzucimy do tego wszystkiego niewielką kontrolę przy pomocy stalowej linki. To co chciałem osiągnąć to połączenie trzech osobnych elementów w jeden byt.
Z prawej pieczęci RaikoKenki wyciągnąłem kilka shurikenów. I kilkadziesiąt metrów stalowych linek. Biorąc pod uwagę ilość shurikenów, podpięcie stalowej linki zapewni mi szybkie ich odzyskanie za pomocą gwałtownego szarpnięcia co umożliwi mi ciągły trening bez potrzeby szukania broni po krzakach za każdą próbą. Przeniosłem się więc do zdewastowanej przez moje ostatnie treningi polanki aby rozpocząć trening.
Trening podzieliłem łącznie na trzy etapy. Pierwszym jest zmiana toru lotu lecących shurikenów przy pomocy innych. Jest to o tyle trudne, że nie tylko trzeba zgrać czas i miejsce zderzenia ale wziąć pod uwagę obrót broni, chwila nieuwagi i zamiast zmienić trajektorię shurikeny będą leciały jeden w drugim. Drugim było dodanie dodatkowej kontroli przy pomocy linek aby osiągać dzięki temu jeszcze bardziej nieprzewidywalne kąty a tym samym możliwości związywania oponenta. Trzecim było sztandarowe rozwiązanie czyli połączenie tego wszystkiego podczas "walki" czy podczas ruchu.
Stanąłem na zrujnowanej, za sprawą ostatnich trzech tygodni ćwiczeń, polance. Lekki rozkrok i ugięcie w kolanach. Wziąłem głęboki wdech i cisnąłem przed sobą dwa shurikeny. Prawy miał zmienić trajektorię lewego niestety leciały obok siebie, równolegle. Prawy zbliżał się do lewego schodząc nieznacznie w jego stronę aczkolwiek przez to, że leciały z taką samą siłą zejście z toru lotu sprawiło, że prawy ostatecznie przeleciał tuż za lewym shurikenem. Szarpnąłem za linki przerywając dalszy lot i ponowiłem próbę. Wiedziałem, że będzie ich znacznie więcej, dużo więcej. Jedyny pozytyw jaki widziałem to większa ilość prób, nie była to technika chakrowa a więc mogłem ćwiczyć na tyle ile pozwalało ciało i silna wola. Biorąc pod uwagę ostatnią złożoną przysięgę miałem całkiem niezłe ich pokłady. Jak więc to wszystko wyglądało. Pierwszego dnia nie wyszedłem poza obszar pierwszego etapu treningów. Miałem bardzo wiele problemów z odpowiednim zgraniem miotanej broni, a były ich tylko dwie. Próbowałem kilku różnych podejść. Lekko podkręcić jedną z broni aby lepiej zgrać trafienia. Samo nadanie paraboli przy jednoczesnym wyrzucie dwóch broni było kolosalnym osiągnięciem. Ułamki sekund aby tylko się udało, oczywiście jeśli korzystałem z jednej ręki a taki jest przecież plan. Pomysł może i ciekawy ale nie do wstępnego treningu, musiałem z niego zrezygnować po stu czy może dwustu powtórzeniach. Trafienia oczywiście zaczęły się po setnym ale jakość zbicia była tragiczna. Wróciłem więc do równoległego rzutu, przy czym wypuszczenie drugiego shurikena było wzmocnione nieznacznie przedłużeniem skrętu nadgarstka. Problem był taki, że jeśli shuriekny leciały pionowo nigdy nie dane im było się zderzyć pozwalając na manewr. Jeśli leciały pionowo wówczas zderzały się zdecydowanie szybciej niż powinny. Właśnie ta obserwacja, po kolejnych trzystu próbach, doprowadziła do nowego ułożenia shurikenów w dłoni. Jeden z nich był trzymany pod nieznacznym kątem. Wypuszczenie ich razem z gwałtownym skrętem nadgarstka doprowadzało do zmiany orientacji tylko jednego z shurikenów. A to przy dobrej kalkulacji pozwalało na zderzenie się w konkretnym miejscu. Problemem była właśnie ta kalkulacja czy też wyczucie. Ćwiczyłem je do końca dnia czyli kolejnych kilka set jak nie już tysiące prób. Ciężko się odnaleźć w takim treningu. Drugi dzień przyniósł pierwsze sukcesy. Trafiona broń zaczynała odpowiednio zakręcać. Niestety było to samo zakręcanie. Miejsce w którym dochodziło do zderzenia było niewłaściwe jak i sam kąt trafienia. Nawet nie wiedziałem kiedy robiło się ciemno biorąc pod uwagę lekką radość i satysfakcję z poprawy choćby o włos. Trzeci dzień był problematyczny ale z innych powodów. Niewielkie zatrucie i problemy z żołądkiem ograniczyły znacząco ilość możliwych prób. Mimo, że mięso zostało odpowiednio oczyszczone i upieczone musiało coś się jednak w nim znajdować, albo też pomyliłem dziki czosnek z inną rośliną... Koniec czwartego dnia był dniem zakończenia ćwiczeń dotyczących pierwszego, chyba najtrudniejszego etapu. Do perfekcji było stanowczo daleko aczkolwiek osiągane rezultaty pozwalały na wykorzystanie w walce. Piąty i szósty dzień spędziłem na łączeniu różnych kombinacji, podkręcania i używania linek aby wzmocnić efekty techniki. W przypadku tych drugich... nie sądziłem, że tak szybko uda mi się uzyskać zadowalające rezultaty. Niewątpliwie była to zasługa korzystania z linek przy "odzyskiwaniu" rzuconego sprzętu. Nie będę ukrywał, że jak zaczęło mi wychodzić to pod koniec próbowałem jeszcze coś tam jeszcze nakierowywać co na przestrzeni trzech dni przyniosło rezultaty. Co się jednak miało podkręcania. Jeśli podkręcone zostały dwa shurikeny... nie było z tym większych problemów ot pół dnia ćwiczeń. Problemem było to z czym starłem się na początku - podkręcenie jednego przy zachowaniu stałego lotu drugiego. To była prawdziwa batalia. Jednak nie taka jak kolejne cztery dni wykorzystania w walce. Dlaczego? Bo w ciągu prawie tygodnia treningów wciąż korzystałem z dwóch shurikenów. Podczas prawdziwej walki powinno być ich zdecydowanie więcej. Podnosiłem więc stopniowo ich liczbę do czterech par. Każda dodatkowa para to wiązała się z dodatkowym dniem ćwiczeń. Zaś ostatnie dwa dni to szaleńcze skakanie po polance i po drzewach, wyskorzystywanie ich do lepszego zaczepiania się linek aby osiągać absurdalne kąty. Koniec końców ta jedna sztuczka zajęła mi dziesięć dni ćwiczeń.

  Ukryty tekst

[Yami]

Trzydziesty ósmy dzień w "Przerażającym lesie". Zdążyłem się już dawno przyzwyczaić do nietypowej aury otaczające te tereny. Na przestrzeni miesiąca również nigdy nie poczułem się obserwowany ani nie miałem gęsiej skórki bez żadnego powodu. Intuicja podpowiadała, że byłem bezpieczny. Warto jednak napomknąć, że pobliskie tereny zdążyłem poznać oraz przystosować na dłuższy pobyt. Planowałem zostać tutaj jeszcze najmniej miesiąc próbując opanować coraz to więcej technik. Ostatnie rozruszanie stawów w postaci treningów czysto fizycznych popchnęły mnie w kierunku próby nauki kolejnej techniki. Fūton: Shinkūjin wydawał się bardzo podobny do Hien, które opanowałem już dawno temu. Technika była jednak od niej znacznie silniejsza.
Udałem się na moją przygotowaną do treningów polanę. Z torby wyciągnąłem zwój, w którym zawarte były wszystkie potrzebne wskazówki potrzebne do nauki techniki. Technika nie wymagała składania pieczęci jak w przypadku Hien, jednak źródło wprowadzania chakry było odmienne. W przypadku Hien mieliśmy przepływ w postaci transferu energii duchowej przez dłoń tutaj jednak skondensowana chakra jest wydmuchiwana co doprowadza do zwiększenia długości ostrza. W sumie pomimo opisanych w zwoju podobieństw do Hien bliżej było jej chyba do Kaze no Yaiba. Efekt cięcia był dużo bardziej wydłużony sprawiając, że efektywny atak kunai'a był zbliżony do katany. Istniał jednak jakieś nośnik czego nie można powiedzieć o Yaibie. Czyżby więc Fūton: Shinkūjin był niejako elementem przejście między Hien a Kaze no Yaiba? Było to dość prawdopodobne. Dlaczego jednak było to jakkolwiek istotne? Znajomość obu technik, konkretnych aspektów ich wykonywania i znalezienie cech wspólnych może znacząco przyspieszyć naukę. To trochę tak jakby mieć zadanie matematyczne z wieloma niewiadomymi. Można je zrobić jednak im więcej elementów niewiadomych staje się wiadomymi wówczas szybciej rozwiążesz jakieś zadanie. Na czym więc stanąłem? A tak! Kwestia metodologii treningów.
Wstępny opis oraz nikłe podpowiedzi pozwoliły mi przejść do teoretycznej części techniki. Na ten aspekt poświęciłem znacznie więcej czasu niż początkowo planowałem jednak potencjalny zysk nęcił mnie za nos. Gdyby nie brak notatnika, który został wykorzystany do walki z jednym z jeźdźców wówczas miałbym gdzie zapisywać swoje przemyślenia jednak bez niego... usiadłem pod jednym z drzew i zamknąłem oczy. Postronna osoba mogłaby uznać, że spałem jednak było zgoła inaczej. Głowa przegrzewała się od rozkładania dwóch technik na czynniki pierwsze i łączenie ich elementów pozwalających na rozpracowanie Fūton: Shinkūjin.
Jedynym nowym elementem jest nadanie kształtu ostrzu przy pomocy wydmuchiwanego powietrza. Resztę da się odpowiednio dostosować. Podtrzymywanie techniki, a tym samym wtłaczanie chakry jest takie samo jak w przypadku Hien. Broń jest jedynie zaczepem ułatwiającym kontrolę kształtu. W przypadku Hien nadawało dodatkowej ostrości broni jednak w rzeczywistości to właśnie chakra sama z siebie była ostra inaczej drewniany Bokken byłby mniej ostry od katany. Kwestia ułatwienia. W przypadku Kaze no Yaiby mamy długie ostrze z wiatru, które jest kierowane przez palce. Było to więc zbliżone wielkością ostrze i podobnym charakterze. Wyciągając więc niewidzialny charakter oraz przelanie przy pomocy dłoni uzyskujemy ostrze. Z Hien otrzymamy coś na wzór jelca, a więc wystarczy połączyć i otrzymamy miecz! Brzmiało to wszystko łatwo aczkolwiek kryło się pod tym wiele haczyków i uogólnień, które musiałem rozwiązać i spędziłem nad tym cały pieprzony dzień.

  Ukryty tekst

[Yami]

Czterdziestego pierwszego dnia, czyli trzeciego dnia od rozpoczęcia przygotowań do nauki mogłem podjąć się ćwiczeń praktycznych. Podstawy treningu miałem rozpracowane do najmniejszych elementów. Plan składał się z kilku etapów. Pierwszym było nadanie kształtu chakrze aby przylepiła się do kunaia. Następnym punktem było podtrzymywanie energii przy pomocy dłoni. Trzecim punktem była manipulacja chakry tak aby nadawać jej ostrość najpierw zbliżoną do techniki Hien potem zwiększenie jej do właściwej. Czwartym punktem było nadawanie ostrości już przy wydmuchiwaniu tak aby podtrzymując chakrę przez kunai już nadawać jej właściwej ostrości. Skoro już miałem to wszystko opracowane nie pozostało mi nic innego jak rozpocząć trening.
Pierwsze dwa dni stanęły na pierwszym punkcie planu. Warto tutaj nadmienić, że palce miałem każdego dnia poharatane albowiem ostra już wtedy chakra nakładana na broń potrafiła się z niej "ześlizgnąć" tnąc skórę raz do samej kości. Krew się lała ale na szczęście miałem bandaże. Rany koniec końców też się szybko zasklepiały.
Trzeci dzień praktyki przeznaczyłem na już wspomnianym podtrzymywaniu chakry na broni. Był to proces stosunkowo prosty ze względu na posiadane doświadczenie z techniką Hien. Haczyk był taki, że nie była to cienka powłoka a wychodzące z kunaia długie ostrze. Zachowanie go właśnie w takiej postaci przysparzało najwięcej problemów.
Czwarty i piąty dzień realizowałem trzeci punkt planu. Wcześniejszy etap był jedynie przygotowawczym właśnie do tego. Równie dobrze można uznać, że trzeci etap składał się z dwóch. Mniejsza. Od tego momentu obyło się bez ran. W trakcie wczorajszego dnia jeszcze zdarzały się pojedyncze przypadki nacięć skóry jednak od tego momentu szło już gładko o ile tak można powiedzieć. Było ciężko ale widoczne były stabilne poprawy. Aż w końcu padłem na ziemię i zasnąłem aby zacząć szóstego dnia pracę nad ostatnim etapem.
Szósty czy równie dobrze ósmy (licząc dni poświęcone analizie techniki). Jego ideę można było określić jako przyspieszenie wykonywania techniki. Najpierw trzeba wykonać ją poprawnie później zwiększać tempo. I właśnie tak zakończył się ten dzień. Czułem się równie komfortowo jak w przypadku techniki Hien. Oznaczało to, że technikę udało mi się jako tako nauczyć w ciągu ośmiu dni. Mogło pójść lepiej ale tragedii nie było. Westchnąłem głośno myśląc o kolejnych technikach jakie przyjdzie mi się nauczyć podczas wizyty w tym lesie. Chyba jednak powinienem nieco przystopować.

  Ukryty tekst