Północno-wschodni las z plażą

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 37/45+
Anzou & Matsu Pierwszą i najważniejszą rzeczą do wykonania przez obydwu młodzieńców był unik, który każdy z nich wykonał najlepiej jak potrafił. Słusznie nie chcieli się z techniką wroga zmierzyć bezpośrednio co mogłoby mieć tragiczne dla ich istnienia skutki. Matsu rzucił się na ziemię, a pocisk przeleciał nad nim. Poczuł siłę z jaką on leciał, a podmuch powietrza sprawił iż ten przeturlał się po ziemi nabawiając siniaka na udzie gdy trafił na kamień. Nic strasznego, bo w żadnym wypadku nie krępowało jego ruchów, jedynie co odczuje delikatny ból. Najgorsze jednak przed nim, ale do tego wrócimy. W międzyczasie Anzou bezproblemowo z swoją szybkością uniknął pocisków z prawej strony, a następnie zaczął się kierować w stronę z której zostały wystrzelone. Nie biegł w prostej linii, wykonywał ruch trochę okrężną drogą, ale nikogo nie dostrzegał mimo bycia przygotowanym mimo dobiegania powoli do drzew. Wciąż był gotowy trzymając pieczęć do zareagowania w każdej sekundzie. Jego towarzysz trzymający kunai odzyskał kontrolę pełną nad ciałem, podniósł się i zaczął rozglądać za przeciwnikiem. Gdy go dostrzegł jego serce mogło stanąć. Był on w lesie z miejsca prawie gdzie wybiegli mając w jednej ręce wachlarz, usłyszał tylko szczeknięcie psa znajdującego się w krzaczkach, który nie mając wyboru chciał atakować przeciwnika robiącego zamach w jego kierunku. Niestety chwilę potem zwierzę otrzymało wachlarzem soczyście po głowie padając na ziemię. Metal musiał strasznie zaboleć, choć widać iż był on używany dość... Niesfornie można powiedzieć. Mężczyźnie problematycznie się korzystało z pomocy swojej zabawki co dawało jakieś nadzieje. Ciężko ocenić jego stan zdrowia Pachinko po czymś takim, ale z pewnością nie wyglądało to zbyt dobrze. Chwilę później wróg wyciągnął kunai z notką wybuchową, którym rzucił w kierunku uciekającego szpiega. Było za późno aby zareagować. Notka w locie została podpalona, a efektu końcowego już możecie się bez problemu domyślać. Choć jeszcze do niego nie doszło, to nie ma wątpliwości jak się to skończy. Po zajęciu się tymi sprawami shinobi służący Uchiha odwrócił się w waszym kierunku trzymając wachlarz gotowy do bardziej otwartej potyczki. Co jednak zrobicie teraz?

Mapka:

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou popędził ile sił w nogach i sprytnie uniknął ataku. Po zorientowaniu się, że przeciwnik również w tym czasie się przemieszczał chłopak był cholernie sfrustrowany. Młody Kaminari zorientował się wtedy o co chodzi. Rywal ruszył za szpiegiem i prawdopodobnie go dopadł. Niedobrze. Najważniejsze, że Matsu i Anzou byli jeszcze cali. Władca Piorunów nie zamierzał się nad niczym zastanawiać. Nie chciał dać czasu na odpoczynek, na cokolwiek dla swojego przeciwnika. Ruszył w linii prostej starając się skrócić dystans wytwarzając dziewięć wiązek Reberu, 7 z nich poleci w przeciwnika, trzy w linii prostej, kolejne od boku, z jednej i z drugiej strony, każda będzie podążać, jak macki, mają wywrzeć na nim presję. Chłopak pozostawi dwie, by móc na spokojnie obronić się przed technikami. Ekwipunek, który posiada rywal raczej nie ułatwia uników. Anzou będzie odskakiwał przed ewentualnymi atakami, lub zwyczajnie użyje którejś z wiązek Reberu do obrony własnej. Cel jest jeden: wyeliminować wroga, sprawdzić co ze szpiegiem i jak najszybciej wrócić do Antai. Przekazanie listu to absolutny priorytet. Władca Piorunów w swoich działaniach nie ma żadnych skrupułów. Nie zawaha się z zimną krwią zamordować wroga. Jego psychika i sposób postrzegania świata zmienił się. Nie ma litości. Albo on albo wróg. Ten gad nie zawahał się i zamordował szpiega i psinkę. Za to spotka go kara. Elektryczna kara. Jeżeli rywal będzie uciekał - Anzou postara się go namierzyć i podążyć za nim. Jednak jeżeli wycofa się totalnie w las - chłopak nie zamierza go gonić.

  Ukryty tekst

[Matsu]

Matsu poczuł siłę techniki, która została w niego wypuszczona. Gdy przeleciała nad nim wzięła go trochę razem z nim i pofrunął kilka metrów w prawo, turlając się po ziemi. Gdzieś po drodze natrafił na kamień i zasyczał z bólu, kiedy ból przeszył jego udo. Nie został jednak wyłączony z walki. Nie miał zamiaru się jeszcz poddawać. Spróbował się podnieść jak najszybciej i zaatakować, jednak coś się wydarzyło na polu walki, co dosłownie zwaliło go z nóg.

W miejscu gdzie przed chwilą był i gdzie ukrywał się jego pies, poleciał kolejny pocisk, a wycie jego psa odbiło się echem po lesie. Jego nogi zrobiły się jak z waty i zawołał przeraźliwie- Pa-chi-nko! Jego twarz pod maską zrobiła się blada, a wyraz jego miny napawał grozą. Chciał pożreć żywcem kogoś, kto odważył się zaatakować jego czworonożnego kompana w tak bestialski sposób. Niestety jego pies oberwał nie dla tego, że ktoś go wykrył, ale dlatego, że tam właśnie ukrywał się szpieg Kaminari, który to niezgrabnie musiał zawieruszyć się w okolicy.

Matsu cały wściekł wyjął cztery shurikeny i puścił wszystkie. Dwa pierwsze poleciały prędko, a dwa kolejne ukrył w cieniu poprzedników by zaskoczyć swojego wroga. Musiał go zmiażdzyć, lecz wiedział również, że ktoś kto włada żywiołem wiatru jest od niego silniejszy. Fuuton pokonywał Raiton w każdej sytuacji i tutaj nie mogło być inaczej.

Liczył na to, że jego shurikeny dotrą do celu. Próbował wycelować je w taki sposób, by zgrały się z wiązkami Anzou, jednak jego furia ni pozwoliła na opanowanie się w tej sytuacji. Czekał, czy jego gwiazdki dotrą do celu, by kontynuować walkę i zareagowować na kolejne ruchy wroga. Gdyby wypuścił kolejną wietrzną wiązkę i leciała by na takim poziomie, rzuci się w dół na ziemie. Jeśli polci dołem, będzie próbował uniknąć jej lecąc w prawo.

  Ukryty tekst

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 40/45+
Anzou & Matsu Anzou szybko ruszył w stronę przeciwnika zmniejszając dystans kiedy Matsu rzucił w przeciwnika czterema schurikenami. Przeciwnik jednak nie stał jak słup soli i puścił wachlarz szybko składając trzy pieczęci po których wytworzył przed sobą niewielkie tornado rosnące nie w górę, a w kierunku Matsu po drodze przecinając schurikeny. Gdy ten próbował wykonać natychmiastowo unik w prawo widząc iż nie jest w stanie uniknąć tego położeniem się na ziemię technika skorygowała swój kurs tak iż go śledziła. Nie pozostawało mu nic tylko uciekać mając nadzieję iż wybiegnie z jej zasięgu. W międzyczasie jego białowłosy towarzysz zmniejszył dystans wypuszczając swoje wiązki reberu, ale w jego kierunku służący Uchiha mężczyzna również coś przygotował. Po złożeniu trzech pieczęci i zebraniu chakry w dłoniach wyprostował je kładąc jedną nad drugą zaraz potem robiąc nimi ruch po kole. To spowodowało wystrzelenie podmuchu, który wykonując cały czas ruch obrotowy zaczął przypominać świder. W międzyczasie gdzieś zza jego pleców był słyszany wybuch kunai'a z notką wybuchową wcześniej wyrzucony, który oznaczał najprawdopodobniej koniec życia dla waszego szpiega. To jednak nie było najważniejsze dla dwójki walczącej za sprawą Kaminari, gdy ich życia były postawione na szali. Inna sprawa z Anzou, którego wiązki zderzyły się z powietrznym świdrem bez problemu go rozwalając na boki, a zaraz potem dopadając przeciwnika. Nie miał na to szans, ani odpowiedzi prawdę mówiąc. Mógł próbować uciekać, ale widząc jak jego techniki zawodziły, chakry miał niewiele najzwyczajniej w świecie się poddał woląc uzyskać szybką śmierć zamiast trafić przypadkiem do niewoli. Ranton był zbyt potężny. Matsu w pewnym momencie zorientował się iż nie będzie w stanie uniknąć tej techniki, nie ważne ile próbował biec w prawą stronę tak tornado się nieubłaganie zbliżało poprawiając kierunek lotu. Już było ono blisko, bardzo blisko i gdyby nie zaczął uciekać od razu gdy jutsu zaczęło lecieć w jego stronę dawno by go dopadło. W pewnym jednak momencie przestało go śledzić dzięki czemu dosłownie rzutem na taśmę udało się tego uniknąć. Oczywiście to również wywołało odepchnięcie jego ciała mocniejsze niżeli poprzednim razem i poleciał kilka metrów wpadając na drzewo. Impet uderzenia bolał, ale nie zrobił mu zbytnich szkód. Wszystkie żebra były jeszcze całe, ale całe ciało odczuwało ból. Z nim nie będzie w stanie biegać pełną szybkością, na trucht powinien sobie jednak pozwolić. Wyglądało iż wrogowie pokonani. Gdyby spojrzeć w stronę szpiega no cóż... Nie był to przyjemny widok. Po miejscu wybuchu pozostało w okolicy wiele czerwonych plam, a także kawałków ciała czy narządów. Nie przetrwał. Lepsza sytuacja była z Pachinko. Choć to wyglądało strasznie tak wyszło na jaw iż jedynie stracił on przytomność od uderzenia.

  Ukryty tekst

[Matsu]

Matsu biegł ile tylko miał sił w nogach. Nie wiedział czy zdąrzy, ale na szali wachało się jego życie i zdrowie. Podmuch powietrza pomimo wszystkich prób ninja z lasu posłał go lecącego prosto na drzewo. Gdy spadł na ziemię czuł ogromny ból w całym swoim ciele. Wiedział, że szybko nie wróci do pełni sprawności, ale i nie było takiej potrzeby. Gdy podniósł wzrok zobaczył, że Anzou bez problemu rozprawił się z techniką wyrzuconą przez Uchihę. Sam przeciwnik poddał się, czekając na wykonanie wyroku, wiedząc, że raczej nie będzie mu dane uciec od czarnoskórego wojownika. Ten dumnie krocząc miał za chwilę posłać czerwonookiego mordercę prosto w objęcia bóstw.

Matsu jednak nie przejmował się już obezwładnionym wrogiem. Teraz w głowie majaczył jedyny obraz. Jego martwy pies. Usłyszał jego skamlenie z daleka podczas potyczki i jeszcze nie miał czasu go zobaczyć, czy nawet opłakać. Gdy tylko odzyskał pion, ruszył lekkim truchtem w stronę swojego psa. Bardzo martwił się o niego, bojąc się o najgorsze. Jednak gdy tylko znalazł się bliżej miejsca, w którym go zostawił kamień spadł mu z serca, gdy zobaczył unoszącą się klatkę piersiową. Sierść całą usmolona popiołem i ziemią od wybuchu notki. Był on nieprzytomny, jednak wyraźnie żywy. Ciekawe czy wybaczy swojemu właścicielowi za tak złe traktowanie i wzięcie go na wojne.

Zobaczył nieopodal zmasakrowane zwłoki szpiega, którą mieli uratować. Bardzo nieprzyjemny widok, który nie każdemu byłby w smak. Młodzian lekko przekrzywił usta w geście obrzydzenia. Dobrze, że jego maska ukrywała emocje i nie widać jak obecnie się czuł. Był wściekły, że skrzywdzono kolejną niewinną osobę i pieska, który też nikomu nie zawinił. Jednak życie szpiega na terenie okupowanym nie może wiązać się ze szczęśliwym zakończeniem. Matsu wziął swojego czworonoga na ramiona i powędrował powoli w stronę swojego kompana, by razem mogli wrócić, zaraz po załatwieniu ich przeciwnika.
- Co z nim robimy?- zapytał czarnoskórego, gdy ten miał w rękach całą sytuacje. Był panem życia i śmierci. Matsu chciał by zatopił kunaia prosto w jego szyję i uciekać na statek, który czekał na nich na plaży. Trzeba się było wydostać z tych terenów i zebrać siły na kolejną wyprawę, która już majaczyła w głowie białowłosego.

[Anzou]

Anzou był konsekwentny. Postawił sobie zadanie - zlikwidowanie człowieka z wachlarzem, za wszelką cenę, nie zważając na okoliczności i przeciwności losu. Chłopak nacierał do przodu jak dzik, z zacięciem i należytą energią. Podwójny atak przyniósł skutek, Ranton skutecznie rozwalił technikę, a wiązki dopadły i uderzały konkretnie przeciwnika. Ciało reagowało na każde uderzenie, a Reberu brutalnie masakrowało przeciwnika. Na to wszystko Władca Piorunów reagował totalnie bez emocji. Wtedy, gdy rywal padł, automatycznie przerwał wiązkę i wzrokiem sięgnął do Matsu. Ten był cały. Szczęście.
- Upewnię się, czy wszyscy nie żyją, zajmij się psem! Nie mamy za wiele czasu, trzeba wracać. Dasz radę biec?
Białowłosy mówił szybko od razu ruszył w kierunku pierwszej dwójki, która padła od Reberu, wyciągnął Kunai ze swojej Kabury i wbił go centralnie w szyję jednego i drugiego. Przezorny zawsze ubezpieczony. Wtedy Anzou powrócił do tego z wachlarzem, czynność dokonał taką samą. Na ogół Anzou to dobry chłopak, jednak na wojnie... tutaj zasady są inne. Nie waha się ani sekundy, jeżeli chodzi o pozbawienie życia wroga. Może bywa w tym wszystkim brutalny, jednak widząc zmasakrowane ciało szpiega... Uchiha też nie próżnują. Nastolatek westchnął tylko widząc porozsiewane narządy. Wojna jest bezwzględna.
- Powinniśmy wracać. Ciało jest na tyle zniszczone, że nie poznają, że to zdetonowany szpieg. Jak dotrzemy na plażę - będę mówić. Nie traćmy czasu. Mam ponieść psa?
Białowłosy był gotowy i otwarty na sugestie. Po chwili milczenia wziął psa na swoje barki i ruszył w kierunku plaży, dokładnie taką samą drogą, jaką przybyli na miejsce. Władca Piorunów zachowuje stale ostrożność i skupienie. Przebywanie na terenie wroga bywa niebezpieczne i czujność trzeba zachowywać przez cały czas. Dopiero w Antai będzie bezpieczny.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 43/45+
Anzou & Matsu Reberu Anzou jak się przyjrzał z bliższa nie tyle co obijało, a przebijało na wylot przeciwników. Cała trójka miała kilka dziur w sobie, więc sprawdzać praktycznie nie było czego. Każdy z nich martwy. Jedynym wciąż żywym w okolicach polany poza dwójką młodzieńców był pies, jedynie nieprzytomny którym postanowili się zaopiekować. Matsu wziął go na ręce, a jak potem okazuje się miał okazję go przekazać swojemu koledze. Coż sam odczuwał swoje ciało więc może faktycznie to był lepszy pomysł zamiast samemu się forsować po takich obrażeniach. I tak mógł się cieszyć szczęściem, ostatecznie przeżył z towarzyszem. Gdyby mężczyzna z wachlarzem miał więcej siły to uderzenie w głowę skończyłoby się tragiczniej. Nadszedł czas na powrót tą samą drogą co przybyli. Ustalenie tego było dość łatwe, mieli nawet znaki. Prędkość nie była najlepsza z względu na obrażenia odczuwalne przez Matsu, ale większa niżeli trucht. Gdy wróciliście na plaży zastaliście łódkę, ale nikogo z załogi. Zatrzymaliście się myśląc, że to może być pułapka, a za wami około dziesięć metrów nagle usłyszeliście dobrze znajomy wam głos.
- No widzę wróciliście, jak poszło? Kolega coś poobijany.
Gdy spojrzeliście kierunku Kotetsu ten rozglądał się jakby wypatrując kogoś jeszcze, ale milczał czekając na odpowiedź. Jakie będzie zdanie raportu? Powiedzą prawdę, czy coś zatają oto jest pytanie.
- No chodźmy do łodzi, mieliście jeszcze czas co prawda, ale lepiej stąd uciekać.
Jak wyszliście na plażę z drzew umiejscowionych dalej ujawniła się reszta załogi. Widocznie się postanowili ukrywać. Zapraszamy na łódkę.

Z/T -> Szlak transportowy

[Mujin]

Krew
Misja C
21/30+ - No i zajebiście. Jest umowa. - powiedział, wykonując dość niespodziewany gest jak na niego - klasnął. Ot po prostu. Chyba był zadowolony z takiego kompromisu. Gdzie obydwie strony w teorii miały to, czego chciały. Co deklarowały, że chciały. Jeden dostanie towar, który został skradziony. Drugi będzie miał spokój i jego kompani nie dostaną po łapkach. Dwójka ludzi jak najbardziej jest w stanie dojść do porozumienia, kiedy mają podstawowe umiejętności do rozumienia się nawzajem i ich cele nie stoją ze sobą w sprzeczności.
- W takim razie chodźmy. To kawałek za osadą, w lasku. Mamy tam skrytkę, jeszcze nie zdążyliśmy spieniężyć towaru. Weźmiesz sobie tam wszystko. - zadeklarował mężczyzna, nawet chyba z lekką dumą. No, skrytka w lesie. Porządna, zabezpieczona, nie do znalezienia bez odpowiedniej osoby. Pewnie też strzeżona w jakiś sposób. Może się zmieniali ze swoimi ziomkami, może mieli jakąś pułapkę. Cokolwiek, co gwarantowało bezpieczeństwo towaru.
Mężczyzna następnie poprowadził Reia do bramy wyjściowej. Szybko wydostali się z osady i równie szybko zmierzali drogą w kierunku wskazanym przez Rintaro. On prowadził, a jego potencjalny kat szedł za nim. Jeśli element przestępczy chciał coś zrobić, uciec albo wpędzić Reia w pułapkę, to był właściwie jedyny sensowny moment. Ale nic takiego się nie działo. Zero pułapek, zero gwałtownych ruchów i sprintów, zero zasadzek i ataków. Rintaro chyba wiedział, że i tak nie ma sensu próbować. Że walka jeden versus jeden z tak silną jednostką jest z góry skazana na porażkę i tym samym śmierć. W ciągu około pół godziny podróży żadna ze stron nie próbowała rzucić się do gardła drugiej strony. Następnie duet wszedł między drzewa. Rintaro nadal prowadził, tym razem idąc przed Reiem. Wiadomo, pułapka trafi najpierw jego. Ale nic takiego nie miało miejsca, żadna się nie odpaliła.
- No, to prawie tutaj. Jeszcze kawałek... - powiedział, sięgając ręką gdzieś na bok, ku jednej z gałęzi mniejszego drzewa. Była na niej zawiązana cienka, czerwona wstążka. Ewidentnie symbol, drogowskaz prowadzący go dalej. Takich wstążek znalazł po drodze jeszcze kilka. I ostatecznie znalazł jedną niebieską. Schylił się do drzewa ze wstążką i znalazł pośród liści niewielki kawałek sznurka z węzłem na końcu. Pociągnął go w górę, podnosząc kawałek ziemi pod drzewem. Reiowi ukazała się sporych rozmiarów i głęboka przestrzeń, praktycznie mała piwniczka. Wewnątrz, z tego co Rei zdołał zobaczyć, wewnątrz znajdowało się kilka drewnianych skrzyń.
- Zgodnie z umową, skradziony towar. Cały twój. - powiedział uroczyście mężczyzna, wskazując otwartą dłonią na piwniczkę. Jego część umowy właśnie została wypełniona, prawda? Pokazał towar, gdzie jest. Teraz tylko bezpiecznie uniknąć komplikacji płynących z gwałtownej zmiany warunków kontraktu i może wracać do swojego nowego życia, zgodnego z litera prawa. Prawda?

[Rei Uta]

Rei zupełnie nie ufał nowemu towarzyszowi, jednak z jakiegoś powodu nawet go polubił. To chyba to pierwsze wrażenie, które w człowieku pozostawia nowa osoba. Tutaj bez cienia wątpliwości chłopak trafił na kogoś, kto z pewnością nie kwapił się do szastania własnym życiem. Swoje mordercze popędy postanowił powstrzymać na później, zapominając całkowicie o czarnej materii, którą stworzył nieco wcześniej. Skoro mieli szansę załatwić wszystko pokojowo, to pozostawał jeszcze problemik palca… Skąd on teraz weźmie palec. Z początku spojrzał na własną dłoń, jednak ze smutkiem stwierdził, że zleceniodawca może zacząć coś podejrzewać, gdy młody wróć z wybrakowaną dłonią. Ich droga miała prowadzić przez las nieopodal wioskowych murów, więc kwestią do ustalenia pozostawało, tylko czy będzie zdolny wrócić w razie, gdy zostanie sam… Zawsze miał delikatne problemy z orientacją, a w porze nocnej najlepiej wychodziło mu spanie. Jego zdolności kontroli chakry znacznie wzrosły od ucieczki z osady, więc nie martwił się o skupienie swojego kekkei genkai w przypadku nagłego ataku. Właściwie to nawet cieszył się, że jego kolejna przygoda posiada tyle niepewnych końców. Ustalone ścieżki z góry naznaczone były nudą i monotonią, obecnie przebywał w tej chwili życia, gdy nadchodzące chwilę określały być albo nie być.

– Powiedz, jak zostałeś bandziorem… Kiedyś chciałem zostać piratem, ale nie udało mi się odbić statku z łap innego kapitana.
Zagadał spokojnie w czasie podróży za plecami nowego znajomego, przypominając sobie jak z podkulonym ogonem, musiał ratować własne życie. Przeklęta niemoc, którą czuł ot tak dawna, brakowało mu doświadczenia i silnych przeciwników, którzy mogliby pomóc rozwinąć jego talent. Chłopak był skazany na swój los, tak jak wielu innych, a może nawet i wszyscy… W jego przypadku, jednak drobną różnicą była akceptacja życiowego rzutu kością.

– Mój ojciec zabrał mnie kiedyś w nocy na polowanie, miałem złapać pustynnego lisa. Niestety skończyło się na tym, że musiał mnie szukać przez dwa dni… A jak już mnie znalazł, to miałem zakaz na wychodzenie po zachodzie słońca.
Zakładając dłonie za głowę, nawet nie zwrócił uwagi, gdy wielkolud zatrzymał się nagle w miejscu, a po chwili uniosła się klapa odsłaniająca ukrytą piwnicę. Z początku nie widział zbyt dużo, jednak wzrok wkrótce wyłapał kilka ważnych szczegółów potwierdzających, że mają przed sobą tajemniczą skrytkę szajki. Szczerząc zęby do partnera, spojrzał na niego ponownie, przemawiając szybko.

– Dobra dobra, cwaniaczku, dawaj pierwszy, bo jeszcze zacznę podejrzewać, że chcesz mnie wpędzić w maliny.
Zaśmiał się niby z rozbawienia, jednak dobrze wiedział, że następne sekundy pokażą prawdziwe oblicze draba.

[Mujin]

Krew
Misja C
23/30+ Właśnie, zostało przecież jeszcze to. Palec. Ukaranie winnego. Kwestia, która do tej pory umykała kandydatowi na członka elitarnej organizacji. Jak tutaj znaleźć jakiś palec? Od przypadkowego człowieka raczej się go nie weźmie, bo jak to tak? Przechodzi sobie akurat człowiek szlakiem, to go hyc i po paluszkach? Tak się godzi? No raczej niekoniecznie, nie dla ludzi określających się jako jakkolwiek porządni moralnie. Więc skąd? Może akurat znajdzie inny element przestępczy? Tako, siedzący sobie na drzewie i z krwią na rękach dla pewności? No jedynym elementem faktycznie był ten mężczyzna, który tak ochoczo prowadził Reia do swojej spiżarni z łupami. Bo samemu sobie obciąć też przecież szkoda, przecież mogą się jeszcze przydać. Oczywiście, ale ten problem też trzeba było w jakiś sposób rozwiązać.
- Hmh. Chyba by przeżyć. Papa nigdy o mnie nie dbał, więc sam musiałem sobie radzić. Trochę się kradło, trochę na czarno, tu i ówdzie. Jakoś się dożyło. I tak zostało w sumie. Nie mam wyuczonego zawodu, więc robiłem co zwykle. Nawet jak papa mi zmarł. - odpowiedział, bez cienia zawahania czy chwili zastanowienia. Zawsze mógł kłamać, ale po co tak właściwie? Czy jego historia życiowa była na tyle ciekawa, by musieć ją maskować nawet w obliczu potencjalnej śmierci? Jeśli faktycznie była prawdziwa, to oczywiście pozazdrościć mu nie można było życiowej sytuacji, ale usprawiedliwienia dla kryminalizowania nie było.
- A widzisz. Mój kiedyś mnie wysłał po chleb, ale bez pieniędzy. Musiałem zarąbać bochenek i potem piekarz mnie gonił przez pół miasta. W końcu dogonił i spuścił solidny wpierdol. A chleba musiałem szukać w śmieciach. - historia z motywem ojcowskim za historię z motywem ojcowskim. Równowarta wymiana. O dziwo mężczyzna nawet uśmiechnął się pod nosem, jakby wspominał to z nostalgią. No faktycznie, beka w chuj.
- Tsk. No i chuj po pułapce. A miało cię wysadzić, co za pech... - mężczyzna przewrócił oczami w wyjątkowo niesubtelny sposób i wpełzł do środka. Powolutku i ostrożnie. Zaczął chodzić w kółko po tej niewielkiej ilości wolnej przestrzeni, która była dla niego dostępna. Piwniczka na szczęście była na tyle duża, by dało się w niej stanąć w pozycji wyprostowanej.
- No dawaj dawaj. Nie mam całego dnia. - ponaglił swojego "kompana" biorąc jedną ze skrzynek. Podniósł ją i wystawił w górę, oczekując jej wzięcia. Tak też zamierzał stworzyć z Reiem łańcuch, by wszystko szybko wyładować.

[Rei Uta]

Rei właściwie nie wiedział, czemu do jego pustej łepetyny nie docierają możliwości przyszłych konsekwencji. Znalazł się na skraju własnej realności, gdzie kolejne kroki mogły spowodować, że pozostanie z niego jedynie przykre wspomnienie. Chłopak ruszył za swoim towarzyszem, pozostawiając za sobą latarnie oświetlające stolicę rodu Uchiha. Wojownik z pustyni schował dłonie w obszerne kieszenie płaszcza, rozglądając się z ciekawości, gdy coraz głębiej zagłębiali się w ciemny las. Dlaczego nie brał pod uwagę potencjalnego zagrożenia ze strony bandytów, czy jego dziecięca ufność wobec ludzi nie przyniesie kolejnej porcji cierpienia…

– Myślisz, że ludzie mogą żyć w zgodzie… Jak zdefiniować własną przynależność, i to, czy motywy, którymi się kierujesz różnią nas od zwierząt…
Chłopak przerwał swoją wypowiedź, zastanawiając się nad własnymi słowami. Przecież to zwierzęta były czasem bardziej ludzkie, niż oni. Nie posiadały zawiści i wrogości, walczyły tylko, gdy ktoś zaatakował ich terytorium, gdy ich rodzina była zagrożona. Jednak obce było im krzywdzenie dla zysków, sławy, czystej chęci zatarcia wszelkiej nadziei w ludzkim sercu. Może to wcale nie było takie złe, może ten świat spisany był na straty… Królestwo natury, które przejmuje swoją ziemię we władanie… Niestety niedane mu było zakończyć swoich kontemplacji, słysząc, jak coś trzeszczy cicho tuż przed jego nosem. Dopiero po sekundzie zdał sobie sprawę, że dotarli właśnie na miejsce, do którego od początku prowadziło jego zadanie… Po poproszeniu jegomościa o zejście do piwnicy w pierwszej kolejności, poczuł się trochę głupio. Zwłaszcza że tamten zachowywał się, jak gdyby wcale nie miał w zanadrzu chęci uśmiercenia młodego. No cóż… Trochę głupio się zachował nasz różowy bohater.

– No jasne, już się zabieram do roboty!
Chłopak zasalutował wesoło, pomagając mężczyźnie z wyniesieniem skradzionego towaru. W sumie to całkiem dobrze mu poszło, zwłaszcza że musiał zabijać nikogo podczas tego zadania… Pozostaje tylko problem tego palca, skąd on kurde weźmie palec.

[Mujin]

Krew
Misja C
25/30+ Tak, zdecydowanie dziecięca naiwność i brak konkretnego chwytu za gardło może był mieszanką sprawiającą kłopoty. Czy taka osoba właściwie powinna być w organizacji zajmującej się szemranymi operacjami biorącymi na cel równie szemranych ludzi? No właśnie tutaj można by się kłócić. Ale taka otwartość w stosunku do krytycznych przypadków może nieść za sobą jakieś pozytywne konsekwencje, prawda?
Na szczęście Rintaro postanowił nie poruszać zagadnienia różnic pomiędzy ludźmi i zwierzętami. Czy był na tyle sprytny i uznał, że wyszłoby to zdecydowanie na niekorzyść ludzi? Czy po prostu nie chciał się w to mieszać bo nie miał kwalifikacji? Tak, to pewnie było to. Na pewno było to. Ale jakikolwiek nie byłby tego powód, przeszli dalej. Rintaro podawał skrzynie ze swojej kryjówki, a Rin je odbierał i kładł obok. Łańcuch dostaw pozwolił na opróżnienie tej małej piwniczki z towaru. Składało się na niego około dziewięć szczelnych skrzyń, zabitych dechami i zawiązanych w worki. W powietrzu dodatkowo dało się wyczuć intensywny ziołowy zapach. Po co ktoś miałby wsadzać zioła do piwniczki? Na robale? Na zachowanie świeżości towarów? Cholera wie, co siedziało w środku tych skrzyń, a nóż coś ważnego. Czego nie można było sprzedać od razu, więc musieli to jakoś przechować?
Cokolwiek by to nie było, po kilku minutach już tego nie było. Skrzynki wypakowane, ale światły umysł od razu mógł zauważyć pewien błąd logistyczny. Bez którego raczej nie dało się tego rozwiązać tej sytuacji. I chyba zauważył go też Rintaro, bo po wyniesieniu skrzynek i zamknięciu skrytki, dość niepewnym tonem rozpoczął temat.
- To ten... Dobrze żeśmy się dogadali. To ja teraz sobie pójdem, obiecuję że nie gdy więcej tego nie zrobię, a ty zabierzesz co twoje i sprawa załatwiona. Miło było cię spotkać. - uśmiechnął się dziarsko i tym samym pozytywnym akcentem odwrócił się i zaczął powolutku, krok za krokiem, próbować zejść z oczu Reiowi i odzyskać upragnioną wolność.

[Rei Uta]

Rei mozolnie wyładowywał skrzynki z otwartej piwniczki, starając się nie zniszczyć cennego ładunku. Chciał szybko wykonać zadanie, jednak zależało mu też na tym, żeby ładunek trafił w ręce właściciela bez większych szkód. Wciąż znajdował się w ciemnym lesie, z obcym mężczyzną, którego jeszcze chwilę temu próbował zabić. Właściwie to szansa na pozytywne zakończenie zadania, w ogólnej zgodzie i radości… Była mniej, niż prawdopodobna. Rei poczekać, aż Rintaro ogłosi koniec jego zadania, po czym usiadł na ziemi, słuchając jego słów… No cóż, to wszystko nie mogło być tak łatwe.

– Taaa… Bardzo dziękuję, że postanowiłeś, jednak mi pomóc.
Rei nawet nie kumulował pokładów chakry, zwłaszcza że ostatni trening pozwolił mu na dużo więcej swobody, niż mógł sobie nawet wyobrazić. Przenosząc cześć energii w piasek pod stopami, przywołał czarną materię, tworząc przed odchodzącym najemnikiem wysoką ścianę.

– Zaraz, zaraz… To nie wszystko. Brakuje jeszcze jednego elementu, bez którego nie możemy zakończyć tego zadania… Zleceniodawca prosiłby w ramach rekompensaty przynieść jeszcze palec osoby odpowiedzialnej za kradzież.
Chłopak z morderczym wyrazem twarzy spoglądał na mężczyznę, czekając na nadchodzące wydarzenia. Wiedział, że raczej nikt nie pozbędzie się części swojego ciała tak bez żadnego, ale, jednak miał nadzieję, że mężczyzna postanowi zainteresować się sprawą na tyle, by wspólnie z Reiem znaleźć jakieś rozwiązanie. Pozostała jeszcze kwestia przeniesienia skrzyń… Jednak to mógł załatwić samodzielnie nawet nie roniąc kropli potu. Czas, jakby stanął w miejscu, a nadchodzące sekundy mogły przynieść pokojowe wyjaśnienie lub morderczą walkę na śmierć i życie… Chociaż w przypadku chłopca lepiej, żeby życie było po jego stronie.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Krew
Misja C
27/30+ Tego chyba można się było spodziewać, prawda? Tego, że bandziora nie puści się ot tak po prostu. Że mimo wszystko trzeba będzie dostarczyć dowód wykonania zadania i kooperacja mężczyzny nie będzie miała wpływu na jego wyrok. Znaczy w teorii mogła mieć? Bo przecież Rei mógł obić mu mordę w ramach stawiania oporu, prawda? Przebić to i owo, odciąć to i owo. Przecież potrzebował tylko palca.
Rintaro może i wierzył, że ten dzieciak jest faktycznie naiwniakiem do przekabacenia. Że okazanie dobrej woli i współpracy, próba zbliżenia się do niego, wzajemne uznanie się za "tych swoich". Ostatecznie może doszłoby do tego, że Rintaro zostałby puszczony wolno. Jeśli jednak to była jego strategia, to nie wyszła. Przy próbie odejścia żelazna ściana oddzieliła go od upragnionej wolności. Kto by się spodziewał? Jednak ten chłopiec który machał igłami potrafił coś więcej, znacznie więcej. I nawet poradziłby sobie z przeniesieniem wszystkich tych skrzynek. Z drugiej strony... Czy była jakaś opcja ucieczki? Rintaro mógł przecież uciekać, może nawet chować się pod ziemię i w powietrzu. Igły mogły go dosięgnąć. Przynajmniej w tym najgorszym, najczarniejszym scenariuszu.
Co mógł zrobić Rintaro w takiej sytuacji? Gdy ściana z piachu zatrzymała go, bez możliwości ucieczki? Gdy jego "kolega" zaczął gadać o odcinaniu palców? Rintaro gwałtownie się odwrócił i widać było po nim, że zaraz wybuchnie. Niebezpiecznie pulsująca żyłka na jego czole mogła pęknąć w każdym momencie. Te kilka długich chwil było kluczowych. Walka? Bez walki? Co zrobić? Czy miał jakiekolwiek szanse? On sam powinien o tym wiedzieć najlepiej. Zobaczyć, jak szybko poruszał się piach Reia. I czy będzie w stanie zareagować, pokonać go? Wziął kilka głębokich oddechów.
- Niech będzie. Ale zrobimy to na moich warunkach. - grymas na jego twarzy świadczył tylko i wyłącznie o czystej nienawiści. - Mały palec lewej ręki. - powiedział i podszedł dość szybko w kierunku młodzieńca. I wystawił lewą rękę, jak deklarował. Z szeroko rozstawionymi palcami. I patrzył się na Reia z czystą nienawiścią. Widocznie się spiął. Czekał. Jak bestia zapędzona w kąt. Ile mogło go dzielić? Coraz mniej, pięć metrów, cztery metry, trzy metry, dwa metry... Zatrzymał się około pół metra od swojego kata. Czekając na wyrok, z tą samą napiętą i nienawistną postawą.

[Rei Uta]

Rei spojrzał z zainteresowaniem na mężczyznę, który faktycznie był na tyle beztroski, by pozbawić się własnego palca. A może to wszystko jednak było tylko podstępem, by pozbyć się młodego wojownika z piaskowego klanu. Chłopak wyciągnął dłoń przed siebie, gdy Rintaro znalazł się pół metra od jego obecnego miejsca spoczynku, z powagą na twarzy, która wcale do niego nie pasowała, chłopak odezwał się pewnie.

– Rororano właściwie to nie bardzo chce nosić twój obcięty palec w swojej kieszeni, jednak wymogi tego zadania są stosunkowo jasne… Jeśli nie masz nic takiego w tej swojej ziemiance, to łap za nóż i kończymy to, zanim obaj zmienimy zdanie.
Wojownik z pustyni zastanawiał się, czy obecnie nie postępuje jak jeden z kryminalistów, co nieco kolidowało z jego obiektywnym spojrzeniem na własną przyszłość.

– Wiesz Ranetotoro… Wyjadę mi się, że posiadanie nad sobą osoby odpowiedzialnej za powodzenie naszych czynów, staje się coraz bardziej uciążliwe. Może powinienem po prostu zostawić to wszystko i zająć się własną działalnością… No bo ilu jest prawdziwie wolnych shinobi.
Słowa kierował bardziej do siebie, licząc, że jego własny głos pomoże mu w szybszym zlokalizowano odpowiedzi. Zdziwienie osób trzecich z problemów ze zrozumieniem „o co mu kurde chodzi” było rzeczą mało istotną. Zajarał się wiadomością, którą dostał podczas przebywania z bardem, chciał zyskać na sile, by w przyszłości wrócić do domu z uniesionym czołem. Zleceniodawca wydawał się znać ludzi, którzy mogli mu pomóc w zrealizowaniu zamierzonego celu. Teraz jednak pozostawał problem moralny, z którym nijak nie dało podjąć się równej walki. Skoro mężczyzna ów miał stać się smutnym pomnikiem jego zmian… To może wystarczyło delikatnie oszukiwać.

– No dawaj tego palucha gościu…Może być ten malutki.
A może po prostu wystarczyło dodać mu tylko odrobinę otuchy. W każdym razie, podtrzymując czarną materię wokół Rintaro, chłopak westchnął zmęczony sytuacją. Myśląc już tylko o tym, by wrócić do ciepłej karczmy i sprawdzić czy jakość ich jedzenia nie ucierpiała przez upływ czasu… Jak dawno temu to było, gdy gościł tam ostatnim razem?