Szlak transportowy

[Noguchi Akane]

Akane przejęła zwój od recepcjonisty i skinęła krótko głową.
- Cóż, trzeba pokazać reprezentantom innych prowincji, że Uchiha traktują tę sprawę poważnie. Z pewnością nie zawiodę klanu. - zapewniła młodego mężczyznę, po czym ukłoniła się uprzejmie i opuściła budynek. Stanęła na placu przed nim, rozwijając zwój i zapoznając się z jego treścią. Wyglądało to na dość prosty, stary jak świat problem - bandyci, którzy sądzili iż działając na skraju jurysdykcji kilku klanów zdołają ujść ich uwadze. Cóż, przekonają się wkrótce, że był to poważny błąd - po prostu skupią na sobie uwagę nie jednej, a czterech prowincji. Dziewczyna po przeczytaniu samej wiadomości, przejrzała także mapy od razu starając się wyszukać jakieś wstępne wzorce - choć i tak pewnie większość trzeba będzie potwierdzić już na miejscu. Będąc już uprzednio spakowana na podróż (przyszła w końcu z zamiarem zdobycia zlecenia dziejącego się poza Kotei) - ubrania na zmianę, prowiant oraz bazowe wyposażenie miała przy sobie. Kamizelka shinobi leżała na niej wygodnie, nie tracąc zatem czasu postanowiła zapłacić za transport konny, aby szybciej dotrzeć na miejsce, najlepiej jeszcze przed przedstawicielami innych klanów. Ciekawe, kogo przyślą inni?

[Tamaki Hyūga]

Podróż Noguchi Akane
Dokąd: Antai
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: Konno - 50 Ryo
Godzina dotarcia: 00:06
Miejsce docelowe: Wioska Ozai

[Kyoushi]

• Wspaniały to był poranek, nie zapomni go na pewno nigdy. Jeśli chodziło o zgładzenie Senju to był zawsze pierwszy w temacie, więc nawet tego nie ukrywał. Cieszył się na samą myśl, że ma okazję pozbyć się całkiem ważnej osobistości z pola gry, pionka który ma jakąś wartość. Tym bardziej był zainteresowany swoim zadaniem. Teraz to niemal był zachwycony, prawie odpalając się jak dzik w lesie z szyszkami i kasztanami.
  Pierwszy rzut oka na mapkę z informacjami i co? No i szok. Kurwa forteca? Jego oczy zapłonęły wiecznym, błękitnym płomieniem Matatabi. On już wiedział, że to będzie akcja animacja.
  - Kuuuuurwa! FORTECA! - powiedział niemal rwąc sobie włosy z głowy. Był tak podekscytowany, że od razu wstał z krzesła, jednocześnie odpychając je dwugłowymi uda, by odsunęło się daleko za nim, a on sam wspiął jedną z nóg wrzucając ją na stół i w tej kapitańskiej niemal pozie powiedział dość donośnie: - ROBIMY TO! - no i był już wkręcony. Oczy płonęły w swej czerwieni błękitem, a on sam już chciał wyjąć po katanę i przeciąć parę filarów. Jednak musiał się chociaż chwilę jeszcze powstrzymać. Będzie na to okazja, jednak ta chwila mogła dla niego trwać wiecznie.
  - Tak, tak, tylko jak on wygląda?! Żebym zaraz nie zaczął wszystkich Senju zdejmować - oczywiście, nie żeby mi to jakkolwiek przeszkadzało, wręcz przeciwnie otyły panie. Otóż wolałbym to załatwić tak jak chcesz niż tak jak ja chcę, co nie? - dodał, wiedząc że mógłby to zrobić w swoim stylu, jednak misja była nieco inna. Posiadała inny charakter. Jeżeli otrzymał odpowiedź to czym prędzej wyruszył przed siebie, wychodząc z domostwa jak od siebie, prawie z buta, na wyjazd i rura!

Dokąd: Shinrin
Przez: -
Środek transportu: But
Czas podróży: 30 min

[Ario]

Kyoushi
Misja rangi B
7/45 Byłeś podekscytowany jak niektórzy, po otrzymaniu akcepta w kuźni, ale Twoim zapalnikiem byli oni - przeklęte leśne diabły z klanu Senju. Oni wiedzieli jak sprawić, by Kyoushi od nowa zapłonął żądzą wyjaśniania tematów na bieżąco w walce. Jednak przed wyruszeniem zadałeś konkretne pytanie - kogo masz prać? Kogo masz złoić jak żula pod sklepem z wyposażeniem? To było wbrew pozorom istotne, no bo co - jak wybijesz wszystkich naraz, to jak zdobędziesz kod? Twój zleceniodawca uśmiechnął się przekazując Ci rysopis jednym zdaniem.
- Tak stary, że aż siwy. - powiedział dumnie.

Potem już byłeś na szlaku. Szedłeś niczym wędrownik przez utwardzoną (w miarę) drogę nie zatrzymując się nawet na sikanie - trzymałeś by zrobić to w pierwszej kolejności jak dotrzesz do lasu. Już na start będziesz mógł pokazać przeciwnikowi brak szacunku.

Tak się zamyśliłeś w kwestii tego, jak połamać wroga, że nawet nie zobaczyłeś małej dziewczynki, która stała przed Tobą na szlaku. Samiuteńka, mała, w podartej sukience, ale bez widocznych zmian. Zagrodziła Ci drogę, niemalże wpadająć na Ciebie. Spojrzała w Twoim kierunku.
- Ano...psze pana, którędy do Sogen? - zapytała nieśmiało.

[Kyoushi]

• Leśne lamusy* z klanu Senju miały być prześladowane przez Białego Demona, który stał się księciem płomieni, gorącym jak kamienie w saunie, gotowe do reakcji z wodą, którą powinny być polewane by produkować parę. Taki już był płomienny bohater. Konar zapłonie kolejny raz, a ta myśl przeszywała białowłosego jak strzała Shikaruia przeszyła Akasia. Nim jednak wyruszył na rzeź czy tam palenie czarownic, czerwonooki miał jeszcze parę pytań, które miały go przybliżyć do wątku w którym brał udział. W końcu były dla niego dość elementarne. To było bardzo ważne dla Kjosza. Jak obijać mordy to każdemu, nawet niewinnym. Nikt nie ma prawa uciec przed sprawiedliwą (lub nie) ręką białowłosego.
  Wspaniale się składało. Nie było takiej chwili, w której zawachałby się pobić starca. Nie było. Po prostu każdy musiał dostać za swoje, więc naprężone mięśnie białowłosego pękały wręcz w szwach, gdy się napinał z podniecenia. Siwy był jego celem - tak siwiutki jak on. Będzie od razu widać, że to potyczka ojca z synem, nikt nie domyśli się, że to misja zlecona przez klan Uchiha, wszystko takie proste!
  Ruszył wariat na szlak, by dotrzeć do tej zawszonej fortecy. Tak, dokładnie. Sikanie miało odbyć się na płonący las. Gdy już go podpali, a to było pewne jak pieniądze w jego kiermanie. Nigdy nie znikały, bo bogactwo od niego nie odchodziło, jednak była to dla młodzieńca marginalna sprawa. Sentoki kroczył dalej i dalej. W końcu spotkał jakieś dziecko, które zechciało otrzymać od niego informacje. Mimo, że to tylko dziecko, był gotów w każdej chwili skrócić ją o głowę.
  - No kurde tam, za mną. - odpowiedział, patrząc na nią i świerzbiło go, by jej wpierdolić pokazać drogę palcem, jednak wolał ją mieć na oku przez cały czas.

[Ario]

Kyoushi
Misja rangi B
9/45 Cała historia pewnie skończyłaby się dobrze, gdyby nie pewien szczegół. Mała dziewczynka zagadała Cię pytając o drogę, by w pewnej chwili stanąc szeroko i krzyknąc.
- TERAZ!

Potężny włodarz wpadł w zasadzkę na szlaku, nie spodziewając się zupełnie tego co nastąpi. Zza kamieni wybiegło 4 gnojków, wzrostem sięgając Ci maksymalnie do pępka. Każdy z nich wyglądał jak dzieciak z jakichś szinobijskich slamsów, a dziewczynka która prawdopodobnie przewodziła bandzie stanęła w rozkroku i podparła rece na biodrach.
- Ten teren jest kontrolowany przez nas. Opłata za przejście wynosi 25 ryo. - to był jak widać prosty biznes. Po 5 ryo na łebka, sprawiedliwy podział. Widziałeś, że część z nich ma nawet jakieś bronie - w większości zaostrzone kijki, a jedna z dziewczynek trzymała dodatkowo jakąś procę.
- Płać. - powiedziała zadziornie wyciągając rękę w Twoim kierunku.

No i pyk, no i pograne. Kyoushi obrabowany na szlaku przez dzieci to brzmi jak powód do głosowania na gali. Nie musisz dziękować. A teraz płać dzieciorom bo Cie jeszcze pokiereszują.

[Kyoushi]

• Nie rozumiał co to ma wszystko znaczyć i dlaczego to się dzieje. To było poza jego jakże bogatą wyobraźnią. Dziewczynka nagle krzyknęła i rozkraczyła się na jego drodze, rozczapierzając ręce na boki. Chciała zatrzymać kogoś takiego jak białowłosy? Potrzebowałaby do tego jakiejś klatki ze stali kantaiskiej. Jednak nadal obserwował co się dzieje. Ta zasadzka była równie śmieszna co jej zachowanie. Nagle wybiegło 4 konkretnych gości, którzy byli długości jego nogi. Niezwykli wojownicy, przesiąknięci pasją i siłą, których nie można było lekceważyć. Zażądali daniny za przejście, którego nie mógł zlekceważyć. Uśmiechnął się diabolicznie, wpatrując w dziewczynkę sięgając za pasek z drobniakami, wyrzucając je pod siebie w kwocie 30 ryo.
  - Wolę zachować życie, podzielcie się sprawiedliwie bandyci. - powiedział, mijając ich w swojej dalszej wędrówce. Przecież nie będzie zabijał dzieciaków, które zbierają na życie. Jeśli jednak gnoje zaatakują to dostaną parę kopów i się wyjaśni bidaków. Bidoki. Nie zamierzał nie zapłacić, przecież to tylko dzieci. Wszystko jednak zależało od tego czy zostanie zaatakowany czy też nie, bo w innym wypadku musi się bronić, unikać, a ich uspokoić. Uderzeniami by ich nie zabić oczywiście, jednak po wysypaniu się z hajsu ma nadzieję, że pozwolą mu przejść dalej. Ciekawy był czy tak się stanie, bo zawsze mogą zwrócić się przeciw niemu, bachory.

[Ario]

Kyoushi
Misja rangi B
11/45 Tak naprawdę trudno powiedzieć kto był bardziej zdziwiony - Kyoushi, którego napadła zgraja biednych dzieci, czy te same dzieci, dlatego, że udało im się zdobyć jakieś pieniądze. Chyba jednak one był bardziej zdziwione. Cofnęli się o krok po czym popatrzyli na siebie.
- O kurde, dzięki! - krzyknęły w miarę jednocześnie, po czym szefowa gangu zabrała ryo i wspólnie z resztą ekipy odeszła...w sensie miała odejść, bo w ostatniej chwili cofnęła się i wróciła do Ciebie.

Spojrzała Ci głęboko w oczy...zaczęła sięgać po coś do kieszeni...po czym wyciągnęła w Twoim kierunku marchewkę.
- To jest marchewka regenerująca siły. Jak to Pan zje, to będzie Pan miał więcej energii.

Niezależnie czy przyjmiesz czy nie przyjmiesz podarku, jeszcze zostało Ci trochę drogi do tego lasu, więc może magiczna marchewka od dziewczynki naprawdę ma jakieś tam właściwości? Kij wie skąd ją wytrzasnęła, a na tym świecie jest wiele rzeczy niewyjaśnionych.

...albo to otruta marchewka, która sprawi ze stracisz życie w głupi sposób. NO ale wybór ponownie jest po Twojej stronie.

[Kyoushi]

• Białowłosy był definitywnie dumny z siebie ze względu na to, iż nie zachował się jak buc tylko pomógł dzieciakom. Zrobił to z dobrego serca i brakiem złych intencji. Wiedział, że może sobie na to pozwolić, bo był kasiastym shinobi, któremu się już czasem od tego dobrobytu przelewało, a przecież nie na tym polegało życie. Polegało na zabijaniu wrogów i dzieleniu się dobrem. Zabijanie było największym dobrem - szczególnie Senju. W tym wypadku dzieciaki dostały niewiele więcej niż chciały, ale tu nie chodziło o kwoty, a o gest. Z niego się wywiązał znakomicie, po czym zniknęły. To znaczy nie tak od razu, ponieważ pierw na jego oczach nim je minął zebrały ryo i zatrzymała go znów małolata.
  O dziwo nie chciałą więcej, a podarowała mu otwartymi dłońmi marchew, która ponoć regenerowała siły. Nie potrzebował tego, więc chwycił za jej dłoń i zamknął ją na marchwi, by oderwać się od kontekstu i odpowiedzieć dziewuszce:
  - Przyda ci się bardziej niż mnie, zachowaj - powiedział, gdy już zacisnął jej dłoń i odszedł z blaskiem w oczach i uśmiechem. Wiedział, że mógł małej zrobić dzień, jednocześnie zachowywał pewien dystans, a swoją nieprzeciętną percepcją wychwytywał reakcje, które mogłyby go skrzywdzić lub zaskoczyć. Liczył się z tym, że każdy wietrzy gdzieś podstęp, nawet taka mała. Jednak miał nadzieję, że nic się już nie wydarzy, ruszając dalej w pogoni za fortecą klanu sęku, który ujrzy ucinając najgrubszy z pni.

[Ario]

Kyoushi
Misja rangi B
13/45 Postanowiłeś mimo wszystko nie brać marchewki regenerującej energię i siły. Tak postanowiłeś i tak też przekazałeś małej dziewczynce. Co prawda jej twarz na chwilę posmutniała, ale schowała warzywo do kieszeni, po czym postanowiła chyba dalej Cie już nie zatrzymywać. Skinęła głową w Twoim kierunku i wróciła do swoich - zapewne przygotować ponownie pułapkę na niczego nie świadomych podróżujących.

Ty zaś ruszyłeś w dalszą drogę. Był kawałek do przejścia, a po drodze spotkałeś może ze dwie, albo trzy karawany kupieckie, które zupełnie Cię ignorując po prostu przejechały dalej.

Nie mniej, Twój cel wyłonił się wkońcu na horyzoncie. Wielkie, masywne drzewa oznaczały, że pomału zbliżasz się do celu. Teraz będziesz musiał wejść w głąb lasu, przeszukać go w celu znalezienia jakiejś dziwnej fortecy, a na sam koniec jeszcze w tej samej fortecy odnaleźć dziwnego architekta, o którym wspominał Ci zleceniodawca.

Najgorsze, by w tym całym szale nie odwalić maniany i nie dać się pochwycić, ani nawet powiązać z klanem Uchiha. To mogłoby być niekorzystne, a więc...zapraszam do lasu.

[Anzou]

Trasa, którą przemaszerował Anzou była mu doskonale znana. Czy lubiana? Ciężko powiedzieć, chłopak raczej nie przywiązywał uwagi do tego. Wiedział jak iść, wiedział, czego oczekiwać. Znajomość drogi to dobra sprawa. Ze względu na ostatnie zdarzenia Kaminari nie forsował tempa. Szedł tak, by nie zajechać swojego ciała. Po takiej podróży na pewno należy mu się odpoczynek i ciepły posiłek. Wiadomo, w którym miejscu można zaspokoić taką potrzebę. Karczma, to miejsce, gdzie nie tylko się je, ale nawiązuje różnego rodzaju znajomości. Lepsze, gorsze, ale znajomości. Taka rozmowa to idealna okazja, by wymienić się doświadczeniami, poglądami. Tam Białowłosy zamierza się udać.

z/t

[Anzou]

Anzou ponownie na szlaku! Po ciekawej konwersacji z jednym z członków klanu Uchiha pora wracać do domu. Jego dłonie powoli odzyskiwały sprawność. To dobry prognostyk. Chłopak aż się pali do treningów oraz wykonywania kolejnych zleceń. Nie może się doczekać, aż skopie komuś tyłek! Jego ciało zostało wystawione na solidną próbę podczas ostatniego zadania, tym razem nie ma takiej możliwości. Margines błędu się wyczerpał. Na chwilę obecną jednak Kaminari zasługuje na odpoczynek. Czas wrócić do domu, zająć się domem, kupić nieco ekwipunku... Ciekawe jak przyjmie go właściciel sklepu, któremu starał się pomóc odzyskać wyposażenie? Czy go pozna? Kto to wie...

Dokąd: Raigeki
Przez: bezpośrednio
Środek transportu: Piechota
Czas podróży: 30 min

z/t

[Kyoushi]

• Młody jegomość po spotkaniu z młodym Jinchuuriki jeszcze postanowił trochę odpocząć. Kimnąć się ze dwa razy, z dwa dni pozbijać bąki i w końcu wyczyścić swój oręż, a także zbroję. W końcu, gdy zdecydował się co ma robić, zorientował się, że to jeszcze nie czas na Shigashi, jednak miał pewien plan do zrealizowania. Przypomniał sobie o zaproszeniu do Soso, miejscowości klanu Yamanaka, w którym ugościć go miała sama księżniczka Misae. Słodziuchna piękna milusia pachnąca, często pijana w jego towarzystwie. No nie mógł się powstrzymać by jej nie zabrać ze sobą do stolicy przekrętów, nierządów oraz kryminału w związku z powstałymi tam mafiami. Zdecydowany z uśmiechem wyruszył przed siebie, żegnając za sobą piękne Sogen, by z marszu zaatakować po milejdi Miśmae. W końcu to on jej zaproponował pewny transfer do Klepsydrzaków, więc to on poczuwał się by ją przyprowadzić i przedstawić. Chociaż Kuroń ją już znał i na pewno leciałą mu ślinka na samą myśl o białowłosej, więc musiał ją dobrze pilnować. Blisko siebie.

Dokąd: Soso
Przez: Te po drodze dwie, Antai i coś tam
Środek transportu: z buta
Czas podróży: 1:30 h

[Takashi]

[z: Wietrzne Równiny, Sogen, Kōtei, Domy mieszkalne, Siedziba Kyu]

Tajemniczy Las. Miejsce ulokowane przy granicy z Kaigan, czyli prowincją, w której znajduje się siedziba wladzy rodu Aburame. Kto by pomyślał, że prawdopodobnie to właśnie w tym miejscu kryje się sekret pieczętowania, którego ofiarą stał się Takashi kilka dobrych miesięcy temu. Czy w ogóle nazywanie go ofiarą w aktualnych okolicznościach było prawidłowe? Ciężko stwierdzić. Starzec, który potrafi rozmawiać ze zwierzętami, jakaś zaginiona świątynia, bądź też lustrzany wodospad - już na wstępie wszystko to brzmi nadzwyczaj radykalnie, tymczasem wszystko to miało stanowić nie tylko prawdę, ale również przekaźnik wiedzy dotyczącej Ogoniastej Bestii. Rokubi, bo tak zwykło się nazywać tego demona, zasiedlał ciało Nary, rzekomo czyniąc z niego tykającą bombę.
-Dlaczego do tej pory ani razu nie czułem, jakbym miał eksplodować? - zastanowił się na krótko.
No tak, przecież każda bomba przed wybuchem daje znać o eksplozji - zaczyna się spalać, syczeć, dymić, czy czasem nawet świecić, także i w tym przypadku powinno być tak samo. Tymczasem ciało chłopaka w żadnym stopniu nie wskazywało, jakby miało ulec detonacji. Zupełnie tak, jakby to głupie określenie o bombie nie miało żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości.
To, co dla młodego shinobi'ego liczyło się teraz najbardziej, to fakt, że Kyoushi poświęcił mu trochę czasu na rozmowę, dzięki czemu mógł zdobyć informacje, których tak bardzo potrzebował. W asyście towarzysza, Minamoto, obrał drogę powrotną do Siedziby władzy, by przekazać uzyskaną wiedzę Naoki'emu.

Dokąd: Midori
Przez: bezpośrednio
Środek transportu: pieszo
Czas podróży: 30 minut

[z/t -> Prastary Las, Midori, Yokukage, Siedziba władzy]

[Tatsuo]

Chyba nie pozostało mi nic innego, jak tylko powrót w rodzime strony, o ile w ogóle można o nich tak mówić. Przez te kilka miesięcy wędrówki odzwyczaiłem się od codziennej pracy. Dam w ogóle radę wstawać tak rano? Ale to musi być męczące dla zwykłych ludzi. Każdego dnia podnosić się z łóżka, wykonywać to samo, co wczorajszego dnia, a potem znowu iść spać, wiedząc tylko, że jedyne co nas czeka, to monotonia. Właściwie w moim życiu też za dużo ciekawego się nie dzieje, jeżeli mógłbym stanąć z boku i spojrzeć na nie z perspektywy trzeciej osoby, to zauważyłbym ciągłe odpoczywanie, patrzenie w chmury i więcej spania. No ale nie mogę i bardzo mi z tym dobrze. Po prostu brakuje nam dopełnienia, harmonii, o tak, tak dokładnie tego. Człowiek chyba cały czas jej poszukuje i nawet jak wie o jej istnieniu, to jakoś ją zbywa. Jak ta dziewczyna miała na imię? Nama, Nana, mama... nie, to ostatnie to na pewno nie, bo czułbym lekkie zażenowanie, gdybym musiał ją tak nazywać, a uczucie dyskomfortu jakoś za łatwo wchodzi mi w żyły i tam pozostaje, krążąc po całym organizmie. Miała w sobie dzikość i ukrytą chęć do działania, co prawda jakoś nie przypominam sobie, aby w naszej rozmowie była wybitnie energiczna, ale to pewnie tylko pozoru. Woalka milczenia nałożona na zbyt wygadaną buzię, no na pewno. Ciekawe tylko gdzie ona się podziewa. Oby jakieś zbiry jej nie napadły włóczącej się w nocy po karczmach, gdzie żaden prawy człowiek swej nogi postawić nie może. A czemu ja się tam wybrałem? No cóż, przecież to przed chwilą powiedziałem, że jakoś żaden ochroniarz, ani nawet los, nie zabronili mi tam wejść. Hah, zabawne. Nie uważam się za złego człowieka tylko... dość obojętnego. A to już całkiem blisko bycia prawym, jeżeli nic złego się nie czyni.

Czy to złe, że nie działam, gdy mogę? Ależ absolutnie nie... chyba. Może idąc teraz szlakiem, stąpając po błotnistej ziemi, mówiącej, że chyba niedawno padał deszcz, starałem się złapać stabilny krok, bo kto to widział, aby bard wywrócił się, idąc do przodu. Może właśnie teraz, odmieniony o pozytywne i negatywne... no, negatywne raczej, doświadczenia, wkraczając ponownie do swojej osady, zacznę nowe życie. Zaśmiałem się w duchu na samą myśl tego, że mógłbym być jakimś motylem towarzystwa, jak to mawiali niektórzy dziwni ludzie. Chociaż czy ja naprawdę tego potrzebuję? Mam wrażenie, że jestem jakiś nienormalny. Gdy mam spokój, chcę hałasu, gdy mam hałas, chcę spokoju, a tak naprawdę, to chyba chcę nic nie myśleć. Och, jaki przyjemny byłby brak myśli. Tak móc sobie wszystko wymazać, zostawić białą kartkę i udawać, że nic nie rozumiem. Może i nie rozumiem rzeczywiście i myślę tylko, że jestem mądrzejszy od reszty. Nooo pewnie tak jest, ale skąd ja mam mieć taką pewność. 

Chcąc wyłączyć swe myśli, skupić się na tym, co jest tu i teraz - pięknej przyrodzie, trzepoczących ptakach i gałązkach uginających się pod ciężarem mojego ciała, podniosłem swoją lutnię do góry. Zegnąwszy prawą rękę nieznacznie w łokciu, pocierałem palcami o siebie i nasłuchiwałem. Czy coś usłyszałem? Tego nie wiem, ale wiem, że chcę teraz w pełni skupić się na jednym. W pełni oddać się naturze, gdy moja ciemna strona tego potrzebować będzie, a z drugiej móc zatracić się w kontakcie z innymi. Ale to musi być męczące, tak nie wiedzieć do końca, czego się chce. Izolacji od świata czy współistnienia z nim. Dalej idąc, nic nawet nie zagrałem. A szkoda... Może inspiracja przyjdzie kawałek dalej.

Dokąd: Antai
Przez: -
Środek transportu: moje stópki
Czas podróży: 30 minut