Szlak transportowy

[Anzou]

Podróż minęła dla chłopaka z rodu Kaminari niemal błyskawicznie. Po drodze Anzou rozmyślał intensywnie nad tym, co może mu dać służba na Murze. Bez wątpienia, jest dużo plusów, pieniądze, chwała, wiedza. Każdy medal ma jednak dwie strony i w tym przypadku jest to ryzyko, które może być interpretowane na wiele sposobów; śmierć, kalectwo, brak kontaktu z bliskimi przez dłuższy czas. Młodzieniec nie zwracał uwagi w ogóle na krajobraz, w głowie miał tylko jedno, Mur. Anzou liczy na to, że uda mu się dowiedzieć nieco więcej, odbyć jakąś ciekawą rozmowę, najlepiej z osobą, która była tam poza. Wtedy będzie mógł zweryfikować słowa Nishy, która opowiadała mu o tym, jak faktycznie to wygląda, jacy są ludzie. Wiadomo, wszyscy mają swój rozum i swój własny światopogląd, stąd była to tylko i wyłącznie jej subiektywna opinia, z którą oczywiście się liczył. Kto wie, może los sprawi, że spotka całą ekipę na miejscu? Młody Kaminari spokojnym tempem, z wyprostowaną postawą ciała, wysoko uniesiono głową szedł przed siebie, na Mur!


z/t

[Sayona Kidori]

Sayona wzruszyła lekko ramionami, niezbyt przekonana słowami Junpeia, który próbował ją pocieszyć co do najmłodszego z rolników. Może i nie był podejrzany, może to nie on był motorem wydarzeń, co jednak w niczym nie poprawiało faktu, że kłamał jak najęty, z uśmiechem i prosto w oczy. I to on właśnie wyszedł przed szereg z pokazywaniem tej płachty, niechby ją płomienie Amaterasu pochłonęły. Co więc z tego, że się dogadywali, skoro znajomość zaczęła się od bezsensownego kłamstwa? Dla młodej Senju, która z zasady bardzo ceniła sobie szczerość, było to coś bardzo przykrego. Uśmiechnęła się jednak do mężczyzny krótko, w podziękowaniu za próbę poprawienia jej nastroju. Przecież wcale nie musiał się tym przejmować, tak samo jak i ona nie musiała się przejmować jego opinią na jej temat, jednak mimo tego, postanowił próbować chociaż sprawić, by myślała o tym bardziej pozytywnie, więc należały mu się chociaż takie podziękowania, w postaci uśmiechu i drobnego skinięcia głową. Mimo tego, co o nim sądziła na początku, Sentoki wydawał się być przyjaznym i dobrym człowiekiem. Dobrze było podróżować z kimś takim.
Kiedy jednak Junpei zadał pytanie, Sayona zmarszczyła brwi. Zaczęła nawet pocierać dłonią czoło, jakby chciała fizycznie zagrać mózg do lepszego działania, co oczywiście sensu nie miało i rzecz jasna żadnego pozytywnego efektu nie mogło przynieść i nie przyniosło. Sayona przygryzła lekko wargę, sfrustrowana.
- Nie, nie mówili czego, ale zaraz po tym powiedział o tym Senju.. Może chodziło o rośliny? Ale nie jestem pewna. I też myślałam o tym, że ten wodospad w zasadzie pasuje do naszych zdolności, ale nie znam się za bardzo na żywiołach składowych mokutonu.. Bardziej skupiam się na samym drewnie - co było chyba sporym błędem, jak się wydawało coraz bardziej młodej Senju. Na razie jednak nawet i jej poziom mokutonu pozostawiał wiele do życzenia więc jaki byłby sens dzielić czas i siły jeszcze na chociażby jej żywioł wrodzony? To by z pewnością jeszcze bardziej spowalniło naukę najważniejszych jej zdaniem zdolności.
- I chyba bez pójścia na miejsce niczego więcej nie wyciągniemy - zdecydowała, ruszając razem z mężczyzną. Przez chwilę szli w milczeniu, a Kidori co jakiś czas zerkała na niego, aż w końcu nie dała rady.
- Ej, Junpei..? - zaczęła nieco niepewnie - Widzę.. Coś czerwonego.

[Ōkami]

Misja C 5/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Nie musiał ani trochę poprawiać jej humoru, ale chciał i to wynagrodzone zostało przez nią uśmiechem. Bardzo miłe, choć niepotrzebne, to chociaż nieszkodliwe. W rzeczy samej nikomu nie działa się krzywda jeśli czasem się bezinteresownie chciało oddać trochę dobra innym. Zachichotał cicho widząc jak Sayona rozgrzewa swój mózg do działania, co wydało mu się strasznie urocze na swój sposób. Gdyby nie dzieląca ich różnica wiekowa powiedziałby nawet, że całkiem słodkie, ale mógłby na upartego być jej ojcem - ile dziewczyna ma w ogóle lat, przeleciało mu przez myśl - więc nie myślał o tym, że to słodkie.
- Fakt. Nasz żywioł... - Nasz. Słowo klucz. Czyżby Junpei już zaadoptował na nowo Sayonę do rodu, po tym jak ją wcześniej z niego odżegnywał? - ... składa się z suitonu i dotonu. Doton ma ogólnie techniki kształtujące otoczenie, tworzenie górek, pagórków, wzniesień. A suiton posiada technikę która podobnież jest w stanie wydobyć tyle wody z podziemi, że powstaje istny wodospad. Ale tutaj to powinnaś sama się raczej spotkać z jakimś specjalistą od suitonu, ja bardziej skupiam się na dotonie i mokutonie. - Przyznał się jej nawet do własnej, chociaż niewielkiej, ułomności. Nigdy nie lubił suitonu i nigdy suiton mu nie podchodził. Ba, wręcz osobników których spotykał, władających głównie tym żywiołem, uznawał za dosyć nudnych. Woda była zbyt spokojnym żywiołem i dopóki nie miało się do czynienia z jej mistrzem była raczej żywiołem utylitarnym niż siejącym zniszczenie.

Na jej słowa o bezpośrednim kontakcie z nimi i z tamtym miejscem, Junpei westchnął i skinął po tym głową na znak zgody. Wyciągnął mapę, starając się zlokalizować swoje ziarenka. Oni się oddalili, ale i duet Sayona Junpei się zbliżył, więc byli dalej w zasięgu działania ziarenek. I chyba nie mieli zamiaru się dalej ruszać, mniej więcej na granicy lasu i rzeki znajdowała się plamka, nienazwana na mapie, oznaczająca maluteńką wioskę na kilkanaście domków.
-Saikuron. Straszna bieda. Pamiętam, że słynęli raczej z łowiectwa bo ich ziemia była dość słabej jakości. Senjuu mógłby zdziałać tam cuda, ale to już teren Uchiha, a doskonale zapewne wiesz jak ciepło wyglądają nasze relacje historycznie z tamtym regionem i tym rodem. - Uniósł jeden kącik ust w geście skrzywienia się. Podjął decyzję o rozbiciu obozu by odpocząć, na co jego klon wybiegł szybciej i w pobliskiej kniei rozłożył się z zapasami, biorąc się do pracy, głównie to do rozciągania płacht na opartych o drzewa kijach tworząc prowizoryczne szałasy. - To i dobry ogień powinno nam wystarczyć. Wolałbym nie używać więcej czakry niż to konieczne, bo ta może się nam przydać. A powinniśmy odpocząć, wyruszymy z rana do Saikuronu. Mam jedzenie, mam krzesiwo... - I jak na zawołanie jego klon zaczął rozpalać ogień na palenisku ułożonym z drewna i kamieni. Szałas już był, ogień zaraz będzie, nic tylko coś upichcić i iść zregenerować siły.
- Coś czerwonego? Powiedziałbym jabłko, ale gdzie jabłko w zimę. Niby dopiero co jesień mieliśmy... no nie wiem. - Zaczął się rozglądać i strzelać, niemalże na ślepo, dając się wciągnąć w zabawę. A ciężką pracę odwalał klon!

Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

W gruncie rzeczy, Sayona nawet nie zwróciła uwagi na to że Junpei raz ją mówi "mój ród" a za innym razem "nasz". Bo co to była dla niej dla różnica? Czy chciał czy nie chciał, czy jej to przyznawał czy nie, niezależnie od jego osobistej opinii, Sayona była Senju i nic tego nie zmieni. Nie było więc potrzeby się nim przejmować, jej ego nie było na tyle kruche, by to było ważne.
Pokiwała głową na jego stwierdzenie, przynajmniej teraz wiedząc czego się może po nim spodziewać. Doton i mokuton, dość często rozwijane dziedziny w tej okolicy, suiton był chyba minimalnie mniej powszechny, choć nadal bardziej niż pozostałe trzy elementy. Jakoś ciężko byłoby jej na przykład wyobrazić sobie kogoś z Shinrin trenującego techniki katon, niszczącego ich las w imię swoich treningów, a nie potrafiącego nawet swoich szkód naprawić.
- Dotrzemy na miejsce to sami się przekonamy - stwierdziła z pewnością siebie, nie chcąc teraz jeszcze szukać kogoś, kto by im wyjaśniał kolejne zagadnienia z zakresu suitonu i by im wyjaśniał czy wodospad to bardziej doton czy suiton.
Zerknęła mu przez ramię na mapę, patrząc na malutkie oznaczenie. Aż zmrużyła oczy, nie będąc pewna czy to nie jakiś pyłek albo ziarenko piasku, ale nie. To było dobre oznaczenie.
- Skąd znasz tą wioskę, skoro to taka drobinka? - zapytała nieco zdziwiona - Ale.. Raczej nie mieszkają tam żadni Uchiha, prawda? To wygląda jak straszna dziura.. - dodała z wątpliwością w głosie. Nie żeby przedstawicieli tego rodu się bała, aż tak to nie, ale wolałaby najpierw kogoś poznać na przyjaźniejszym gruncie, nie w trakcie zadania..
Dziewczyna skrzywiła się nieco, widząc jak klon zaczyna biegać i rozkładać namioty.
- Mógłbyś zrobić jakiś domek chociaż.. - zamarudziła - To chyba nie jest jakiś wielki wydatek czakry, a lepiej odpoczniemy mając bardziej stabilny dach nad głową - dodała, chcąc go przekonać do tego pomysłu. Niezależnie jednak od jego decyzji, podjęła grę, choć nieco czasu minęło nim Junpei zauważył czerwone, nieco już zasuszone owoce jarzębiny na jednym z okolicznych drzew.

[Ōkami]

Misja C 7/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Wynikało to stosunkowo po części z przesadnej dumy Junpeia z tego, kim się urodził. Nie było chyba sekretem dla nikogo to obcował z nim cokolwiek dłużej, że Junpei uważa iż nie ma doskonalszego rodu niż Senju. Było to widać nie tylko w jego "problemie z klonami", ale także z wszystkimi innymi technikami. Mężczyzna z przyjemnością opowiadał o możliwościach które zapewniają umiejętności rodowe senju, ale także prezentował je "na żywo". Jak tworzenie sobie kozetek, tworzenie klonów do pomocy których stworzył kilka czy sama akcja z koniami. Nie było też sekretem, że nie były to umiejętności jakkolwiek mu obce, bo wszystko robił z niebywałą łatwością, co mogło wskazywać na to, iż jest shinobim który doświadczył sytuacji bojowej już niejednokrotnie.
Nie mogąc jeszcze ostatecznie odpuścić Sobie tematu technik i umiejętności, postanowił odrobinę pociągnąć temat.
- Wiesz, w ogóle sądze, że jak czakra powstawała, to pierwszy był doton, potem suiton, a potem inne gorsze żywioły. A w ogóle to umiejętności rodu senju powstały jako pierwsze. - Potężne przekonanie o sile i wyjątkowości własnego rodu, mimo dość stereotypowych umiejętności jakimi pochwalić się mógł Junpei, były wręcz oszałamiające dla każdego, kogo patriotyzm wymieszany z przynależnością rodową nie był równie wysoki co u niego. W sumie dlatego też dostawał od rodu najcięższe zadania, wymagające najwięcej pracy. Był ją zawsze gotów bez zająknięcia wykonać.

Aczkolwiek pytanie o Saikuron wywołało uśmiech na jego twarzy, aż jego piwne oczy się zaśmiały z wrażenia. Tak, z Saikuronem wiązał kolejne ciekawe wspomnienia i był niezaprzeczalnie gotów się nimi pochwalić Sayonie.
- Poszukiwania dezerterów i uciekinierów. Możesz się orientować, że po przyjęciu na sogeński mur, jak tam zostajesz, to twoje winy się częściowo zmywają. Żaden ród nie wyśle tam ludzi szukać zbiegów. A niektórych warto jednak pozyskać nim uciekną na mur, a Saikuron był właśnie miejscem-kryjówką dwójki poszukiwanych zbiegów kilka lat temu, która niby zmierzała na mur, ale nie do końca im uwierzyłem. Nie zmienia to faktu, że fakt, jest to mała wioseczka i raczej w ogóle niewielu tam shinobich, a co dopiero Uchiha... - Mruknął, drapiąc się na koniec po brodzie. Czy było ryzyko, że w Saikuronie, z racji znajdowania się stosunkowo jednak w granicach Sogen, mogli mieszkać Uchiha? Niby jakieś ryzyko było, ale dość marne. Kiedy jednak zaczęła marudzić o dachu nad głową, był wyraźnie zirytowany tym, że jego pięknie zbudowany szałas i rozpalane przez klona ognisko jej nie wystarczało. Nie widząc konieczności zachowywania czakry (w końcu będzie mógł odpocząć i ją zregenerować), zgodził się na marudzenie dziewczyny i złożył kilka pieczęci, powodując wyrośnięcie dwóch, połączonych ze sobą łącznikiem, drewnianych domów na pobliskiej polance. W łączniku znajdowało się miejsce na palenisko i nadzieja, że ciepło od niego rozchodzące się wystarczy na oba domy, tak jak i jeden komin.
- Masz. Co za marudne dziecie. - Skinął na klona, a ten począł zabierać rzeczy i nieść je do domów. Zostało tam stworzyć palenisko od nowa, a potem rozpalić ogień. Junpei zostawił jednak gotowanie Sayonie, uprzejmie ją o taką pomoc prosząc, a sam dezaktywował klona i uznał, że musi odpocząć. Fakt, sporo technik użył już w ciągu tych dwóch dni, a wolał nie być przemęczonym na miejscu gdyby wywiązała się walka...

Po zjedzeniu przygotowanych potraw i wyspaniu się pod kocami w ogrzanych domkach zostanie następnego dnia od razu wyruszyć, nie z samego rana, ale dobrze wyspani i wypoczęci, w pełni sił, w dalszą podróż. W końcu Saikuron nie mógł czekać w nieskończoność.

Teraz piszemy tutaj - http://shinobiwar.pl/posting.php ... =97&t=7522

Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Kyohei]

Dokąd: Shigashi
Czas podróży: 60 min
Środek transportu: Pieszo, najwyraźniej
MISJA 9/?
Uzuru Haguro: Portowa Arena

---

Uzuru miał więc spełnić swoją obietnicę - wszak ninja nie łamią danego słowa. Czekała go długa przeprawa, którą miał zakończyć w Shigashi. Podczas podróży nieustannie powtarzał sobie słowa mężczyzny, mianowicie opis wyglądu wojownika którego miał poinformować o walce w Kotei. Szlak był praktycznie pusty, mało kto udawał się w długie podróże w środku zimy. Haguro więc nużył się podczas swojej tułaczki. Tylko szybki krok pozwalał mu uniknąć odczucia zimna jak i chęci położenia się spać. Naprawdę wielkim urozmaiceniem podróży były dla niego przewrócone konary drzew czy popękane w pajęczyny zamarznięte kałuże. Całość krajobrazu zdawała się być identyczna, dlatego podróż nie mijała mu zbyt szybko, mimo równego kroku. Przez wszechobecny śnieg Uzuru czuł się jakby kręcił się, zagubiony w genjutsu. Tak jednak nie było i wkrótce dotarł do Sakai, skąd udał się dalej do Shigashi.

z/t Uzuru

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 7/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Szlak Shinrin -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Droga mogła upłynąć w ciszy, jakby to było w drodze powrotnej z Saikuronu kiedy towarzyszami Sayony byli ranni i nieprzytomni oraz ranny chłopak, ewentualnie w ciszy przerywanej głupotkami, jak w drodze do Saikuronu, gdzie grali w dziecinne lecz dosyć mocno radosne gry, które bądź co bądź solidnie umilały podróż...
Ale nie dało się mówić o ciszy przy Noragamim stanowiącym całkowite przeciwieństwo Junpeia. Był osobnikiem wysoce gadatliwym, wręcz można powiedzieć, że był straszną gadułą. Gadał i gadał, a jak nie gadał to zmuszał Sayonę do gadania, wyciągając od niej odpowiedzi na różne pytania. W ten sposób pytał o jej rodzinę, o rodzeństwo, o sytuację w rodzie z jej perspektywy, o to, co planuje w życiu robić, czy chciałaby awansować, samemu opowiadając jak wygląda życie akoraito.

Coś, co mogło uderzyć Sayonę to to, że przeciętne życie przeciętnego akoraito było nudniejsze od jej misji z Junpeiem w Saikuronie. Ale to nie było planowane, można było rzec wręcz, że to było całkowicie niezaplanowane w żaden sposób pójście na żywioł mogące się tragicznie skończyć. Stąd też nie mogła raczej oczekiwać, że wszystkie przyszłe misje będą, przynajmniej te zlecane przez władze w rodzie, równie emocjonujące.
Kiedy padło, co do samej podróży, gdzie ten temat wypłynął między gadaniną i wymienionymi tysiącami słów, że Sayona ma pomysł, Noragami aż przystanął. Czyżby miał pierwszą okazję zobaczyć ten spryt o którym mówił Junpei? Ruda poinformowała go, że pamięta trasę którą szli i że stworzyli domy, więc...
- Och. No tak. W tą stronę też musieliście gdzieś nocować. Nie pomyślałem. - Skwitował, a jego poliki mimo mrozu zapłonęły większą purpurą niż zwykle. Było mu głupio, że on na to w ogóle nie wpadł. Zamiast pomyśleć czy zapytać wolał sam próbować zabłysnąć swoimi umiejętnościami o klasę niższymi od umiejętności Togo.

Szybko udało się Sayonie, idącej przez przecinkę którą mogła pamiętać ze względu na dwa przyłamane drzewa tworzące łuk, wyjść po drugiej stronie małego zagajnika, po to by ujrzeć zaraz za linią drzew pięknie ośnieżony dom, wyrastający ponad linię czubków drzew. Był całkowicie nienaruszony, oprócz ośnieżenia. Noragami wyrwał do przodu, by wparować do schronienia i obwieścić Sayonie którą zostawił w tyle, że "mają lokatora".

Dwójce Senju ukazało się legowisko stworzone w rogu jednego z pokojów, w którym teraz spała dwójka młodych saren. Cichy dżwięk kopytek dookoła domu świadczył, że matka także była w pobliżu.
- Zostajemy tu? Sarenki nas nie zjedzą. Rozpalić ogień? Rozpalę. - Powiedział po czym zrobił, klękając przy miejscu na palenisko, gdzie zostało jeszcze drewna z poprzedniego postoju Sayony i zaczął walczyć z hubką i krzesiwem.

Noragami

[Sayona Kidori]

Sayona dobrze dogadywała się z Junpeiem, z łatwością wciągając go w dość dziecinne gry i zabawy, albo po prostu z nim rozmawiając na różne tematy, dopytując się o techniki klanowe i życie jako sentoki. Z Nogaramim było.. Inaczej. Co prawda rozmowa z nim była łatwiejsza, bo chłopak był rozmowny, ona była rozmowna, wszystko się niby kleiło, nie było niezręcznej ciszy.. Tyle, że wcale nie było ciszy, a z Junpeiem to nawet i chwilę pomilczeć było miło. Nie mogła się powstrzymać przed porównywaniem tej dwójki i niestety, wszystko praktycznie wychodziło na niekorzyść akoraito. Co nie znaczyło, że Sayona go z miejsca skreśliła, potrzebowała po prostu więcej czasu by się do niego przekonać.
Z opowieści o życiu akoriato Sayona jednak wyciągnęła zupełnie inne wnioski niż powinna. Jego życie było nudne, ale.. Jej zdaniem nie była to specyfika tego okresu życia, a raczej specyfika jego życia, osoby zupełnie niezainteresowanej życiem poza swoją prowincją, której nie obchodziły sprawy nie związane z Senju, a jego celem życiowym było łapanie złoczyńców w Shinrin. NU-DA.
Sayona zamierzała jak tylko dostanie awans zrobić dłuuuugą podróż po świecie, co powinno być o niebo bardziej interesujące! Zwiedzi świat, pozna nowych ludzi, wszystko będzie nowe i niezwykłe! W końcu świat był ogromny, ograniczanie się tylko do lasu było straszną głupotą. Czego zresztą nie omieszkała akoriato przekazać, choć w nieco łagodniejszej formie. W końcu to było jego życie, był z niego zadowolony, więc nie zamierzała go krytykować, jedynie pokazać własny plan na życie.
Na szczęście udało się jej dobrze zapamiętać drogę, dzięki czemu mieli nad głową stały dach. Chłopak wystrzelił do przodu, a Sayona szła za nim, raźnym tempem, ale nie zamierzając się ścigać. Okazało się jednak, że w międzyczasie dom znalazł innych lokatorów.
- Nie ma sensu ich przeganiać - powiedziała przyduszonym głosem dziewczyna, mimo własnej woli rozczulona widokiem dwóch małych sarenek. Wiedziała jednak dobrze, że nie powinni się do nich przesadnie zbliżać ani ich dotykać, w końcu, to były dzikie zwierzęta i lepiej było, żeby tak pozostało. Im dalej od ludzi tym będzie im lepiej. Przysiadła niedaleko chłopaka, który rozpalał ogień i wyjęła część prowiantu przeznaczoną na dzisiejszy wieczór. Miała nadzieję, że się chłopakowi uda z tym ogniem, bo po całym dniu marszu dałaby się zabić za kubek rozgrzewającego naparu z lipy.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 9/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Szlak Shinrin -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Można by rzec, że gdyby ludzie byli ze sobą zupełnie szczerzy, świat byłby lepszy. Realista jednak będzie sobie zdawał sprawę, że gdyby wszyscy byli ze sobą całkowicie szczerzy to już nie byłoby wojen - bo wszyscy ludzie by się szybko wybili. Dlatego może to i lepiej, że Sayona nie powiedziała chłopcu co sądzi o jego życiu. Gdyby powiedziała mu prosto w twarz, że uważa jego pragnienia, cele i aspiracje za ucieleśnienie nudy - pewnie by się obraził. Gdyby wiedział, że jest czynnie porównywany do Junpeia i że wszystko w nim jest gorsze - po raz drugi pewnie by się obraził. Ale z drugiej strony, gdyby Sayona usłyszała myśli chłopaka to pewnie obraziłaby się dozgonnie. Ona też dzieliła się wszak swoimi poglądami, swoimi pragnieniami i marzeniami, które dla Noragamiego wydawały się po stokroć infantylne coby nie powiedzieć głupiutkie. Po co zwiedzać świat, skoro w Shinrin było wszystko, czego człowiek potrzebował? A jak przemierzy Shinrin wzdłuż i wszerz, wypleniając z niego wszystko co złe i plugawe, pewnie będzie dość silny by ruszyć na łowy do tajemniczego lasu, a tam to było pracy na kilka żywotów człowieczych. A jej plany? Wyruszanie w świat? Chyba po to, by nabawić się piasku w majtkach albo grypy na wyspach! Nah, marzenia małego dziecka. Ale Ruda była młoda, mógł jej wspaniałomyślnie wybaczyć.

Zgadzali się jednak co do sarenek, że wyganianie to zły pomysł. Zwierzęta te były wszak niespotykanie słodkie i raczej stuprocentowo urocze. Toteż Noragami rozpalił ogień, ze swojego bagażu wydobył garnek coby móc nagrzać śniegu i uzyskać czystą wodę, a potem zaczął przygotowywać jedzenie. Odpieczętował zwój od Junpeia, a w środku skryty pieczęcią był koszyk ze świeżo-robionymi dango i kartka od Junpeia "z pozdrowieniami od siostry, dla Sayony". No tak, wszak padło pytanie o rodzinę i Junpei wspominał, że mieszka z siostrą. Nie zostało nic innego jak napić się, najeść i wykorzystać temperaturę by zasnąć, co też uczynić mogli niezwłocznie, znużeni podróżą.

Rano Sayonę obudził dziwny, skrobiący dotyk. Nie, nie było to nic niecenzuralnego, nie był to dobierający się do jej ud młodzieniec. Skrobiący dotyk był mokry, ciepły... i dotykał czoła. Otwarcie oczu pozwoliło ujrzeć małą sarenkę liżącą czoło Senju. W wejściu do ich pokoju stała dumnie gotowa do obrony potomstwa mama-sarna, gdy drugie z młodych właśnie walczyło z pozostałym z poprzedniego dnia dango, strasznie nie radząc sobie jeszcze swoim małym pyszczkiem z zapakowaniem go do środka by go zjeść. Noragami niestety cechujący się snem mocniejszym nie zbudził się by ujrzeć ten widok.

Sarenki
Noragami

[Sayona Kidori]

To nawet nie tak, że ta dwójka była ze sobą nieszczera, bo szczerzy byli. Po prostu oboje zdawali sobie sprawę, że ich zupełnie odmienne poglądy na świat, na klan i na swoją wizję przyszłości nie zmieniały wcale faktu, że mogli się dogadywać i osiągać własne lub jak teraz wspólne cele. Po co było psuć tą współpracę przez niepotrzebne ocenianie siebie nawzajem, przyrównywanie jakie są względem swoich własnych? Prawda była taka, że marzenie chłopaka było równie ważne, co Sayony, ale każde z nich swój własny uważało za lepszy, ciekawszy, odpowiedniejszy.. Jednakże tylko dla nich samych. Był to ten jeden z rzadszych przypadków gdy nadmierna szczerość mogła zaszkodzić, choć sama Senju była zwolenniczką mówienia zawsze tego, co na sercu leży, bo z niedomówień tworzą się największe konflikty.
Sayona w uśmiechem przyjęła prezent przygotowany jej przez Junpeia, choć może bardziej, przez jego siostrę. Juz drugi raz miała szansę jeść jej wyroby i znów się nie zawiodła. Podzieliła się rzecz jasna z towarzyszem, choć zawartość koszyka była zaadresowana do niej, nie zamierzała jednak sama objadać się słodyczami. Przecież wiadomo, że słodkości z kimś dzielone stają się znacznie słodsze. Szybko po posiłku padli spać, zostawiając sarenki w spokoju.
Same sarenki jednak ich w spokoju zostawić nie mogły. Rano Syaona się obudziła, czując coś dziwnego na czole. Oczywiście, obecność sarenek zdążyła jej już wylecieć z głowy, więc obudziła się z niezłym przestrachem, rozglądając się po pokoju z przerażaniem. Na szczęście, nie było to nic przerażającego, ale gwałtowne zachowanie zapewne spłoszyło małych gości oraz mamusię. Szkoda, ale i tak był czas już wstawać. Podeszła do akoraito i potrząsnęła nim za ramię, żeby go obudzić.
- Pobudka! - stwierdziła radosna jak skowronek - Ominęła Cię poranna wizyta naszych nowych przyjaciół! Chyba zdążyły wyjeść nam resztę dango - zachichotała na koniec, zostawiając chłopaka by sprawdzić w jakim stanie były ich zapasy, po czym powoli przygotowywać śniadanie na zimno, by mogli szybciej wyruszyć. W końcu czekało ich jeszcze dwa dni drogi.

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 11/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Szlak Shinrin -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Sayona nie umiała z gracją, jak przystało na zwiewną dziewuszkę, roztworzyć swoich ślicznych oczków, strzepać poranną rosę z rzęs i niczym leśna nimfa unieść się w swojej filigranowej halce z łoża z baldachimem. Nie, nie było halki tylko ubranie shinobi, nie było łoża z baldachimem tylko twarda podłoga i kawałek materiału, nie było też zwiewnej leśnej nimfy, a pół gorylica pół Sayona która zerwała się z hukiem wystarczającym do spłoszenia małej sarenki. Zwierzątko tak prędko uciekało, że się mało o własne kopytka nie pozabijało, plącząc je w biegu o życie. Mamusia nie widziała potrzeby obrony uciekającego potomstwa, wolała naszczekać na Sayonę donośnym AURF AURF, po czym oddalić się z gracją leśnego przedstawiciela parzystokopytnych.

Z dużo mniejszą gracją ze światem, o dziwo jeszcze mniejszą od Sayony, przywitał się Noragami. Najpierw obudził się kręgosłup, podnosząc jego ciało do pozycji wyprostowanej jak na homo sapiens przystało, ale niestety oczy, zamknięte, nadal się nie obudziły. Tak samo jak i język. Niestety mózg wysłał impuls do przywitania się, bez sprawdzenia potrzebnych do tej skomplikowanej operacji komponentów.
- Delboryrb. - Wydukał chłopak, po czym otworzył oczy z wyraźnym przerażeniem na twarzy. - Co? A. Dzień dobry. Gdzie? - Szybkie niepołączone ze sobą stwierdzenia i próba oszacowania strat. Dango zostało skonsumowane prócz jednego czy dwóch, ale i tak było go dużo za dużo jak na ich potrzeby, to trzeba było przyznać siostrze Junpeia, że nie oszczędzała.

Po zjedzeniu śniadania i zebrania swojego całego mandżuru zostało im wyruszyć w dalszą drogę, po drodze używając pozostawionych przez Junpeia budowli jako drogowskazów i miejsc noclegowych. Na szczęście to bardzo ułatwiło podróż, zmniejszając trudy drogi niemożebnie...

Z/T dla Sayony.

Sarenki
Noragami

[Ōkami]

Wioska Saikuron

[Anzou]

Prosto z dzielnicy portowej aspirujący do miana Akoraito Kaminari Anzou pojawił się na szlaku transportowym. Czas ruszyć w podróż, która sprawi, że stanie się silniejszy. W podróż do swojego domu. Tam należy porozmawiać z przywódcą rodu. Anzou nigdy nie widział go na swoje oczy i nie ma pojęcia jaki jest, w jaki sposób rozmawia, co go charakteryzuje. Każdy człowiek jest inny i posiada swoje unikalne cechy. Prawdopodobnie tak samo jest z przywódcą rodu. Młodzieniec zna trasę, wie jak się przemieszczać. Bywał na niej wielokrotnie. Pora rozpocząć pisanie nowego rozdziału w swoim życiu. Rozdziału, który ma zagwarantować jeszcze szybszy rozwój!

Dokąd: Antai, Raigeki
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: Piechotka

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
5/49

---

Być może Naoya nie bez powodu był przydzielony do spraw związanych właśnie z Kyoushim, który niekoniecznie był najbardziej poukładanym shinobi w klanie. Do kogoś tak narwanego potrzeba było właśnie zdyscyplinowanego charakteru, żeby utrzymać misję w ryzach, szczególnie że chodziło nie o byle jakie zadanie, lecz sprawę najwyższej rangi, która w przypadku niepowodzenia mogłaby zagrozić nawet całej prowincji. Shiroma był tego świadomy, a czy Shiroyasha, to już nie miało większego znaczenia. Ważne, że ich współpraca do tej pory przynosiła dobre owoce.
– Być może. Nie byłem tam, nie wiem, czy chodzi o to miejsce. Przekonamy się – odpowiedział krótko, a na drugą kwestię jedynie przytaknął. Nie było co się tu rozwlekać. Na rozmowy, do których czarnowłosy służbista i tak był średnim kompanem, mieli jeszcze sporo czasu w trakcie podróży. Czekał ich kawałek drogi. Może nie tak spory, jak z Sogen do cholernej Oniniwy, ale jednak na wolny czas nie mieli narzekać.
Nie było żadną rewelacją, że to ten czystej krwi Uchiha czekał już przy głównej bramie, kiedy Siwy dopiero docierał na miejsce. Naoya stał wyprostowany, niemal na baczność, spoglądając w stronę wioski i wypatrując towarzysza właśnie rozpoczynającej się misji. Gdy tylko Kyoushi do niego dołączył, gestem dłoni wskazał na dwa rosłe rumaki.
- Dla szybszej podróży. Przedostaniemy się przez Sakai, później zostawimy konie i marszem wkroczymy do Tajemniczego Lasu. Potem podążymy zgodnie z posiadanymi wskazówkami – oznajmił oschle, wskakując na karego wierzchowca, zostawiając Shiroyashy drugiego – siwiutkiego jak jego włosy.
Czekało ich ponad tydzień wędrówki. W większości konno, więc nogi były wypoczęte i bolała co najwyżej dupa, jeśli była nieprzyzwyczajona do siodła. Podróż mijała niezwykle spokojnie. Wiosenna pogoda sprzyjała, jeśli nie liczyć silnych wiatrów, do których Kyoushi z pewnością był przyzwyczajony, a mijane tereny malowały się w miłych dla oka barwach. Trasa prowadziła głównie przez otwarte, równinne tereny, pełne wielu pól uprawnych, które musiały wykarmić największych obżartuchów świata shinobi. Postoje były raczej skromne. Naoya unikał większych skupisk ludzi i preferował prowizoryczne obozy lub noclegi w gospodach w niedużych wioseczkach. Nie chciał, by zostali odciągnięci od głównego celu przez jakieś losowe wydarzenia, które ostatecznie na szczęście się nie wydarzyły.
Shiroma nie był duszą towarzystwa. Rzadko sam z siebie inicjował rozmowę, a jeśli już, większość podejmowanych przez niego tematów dotyczyła spraw klanowych oraz samej służby. Jeżeli Siwy opowiadał o swoich przygodach, to słuchał z ich ze sporą uwagą, ale męczył za bardzo wieloma pytaniami, szanując chęć zachowania pewnych tajemnic dla siebie.
Zostawili konie w jakiejś wiejskiej osadzie i ostatni dzień ruszyli już pieszo. Z rana lekko padało, ale teraz, w godzinach popołudniowych, słońce przepędziło deszczowe chmury i osuszyło dwójkę bohaterów.
Docierali już do granicy Sakai, a w oddali malowało się dość gęste zalesienie, bardzo charakterystyczne dla tej niebezpiecznej krainy, bo przebijające swoimi rozmiarami wszystkie inne lasy, bory i gęstwiny, jakie tylko można było znaleźć na kontynencie i poza nim.
- Od teraz musimy zachować większą ostrożność – poinformował Naoya, ale jego komunikat był na tyle oczywisty, że może nawet i niepotrzebny. Tajemniczy Las rządził się swoimi unikalnymi prawami, ale te dla Kyoushiego nie były obce. Nie pierwszy raz wstępował do tych niebezpiecznych terenów.

• Uzupełnij formularz z podróżą i daj [zt].

[Kyoushi]

• Sprawy miały się jasno, ktoś z trzeźwym umysłem i opanowaniem musiał panować nad takim nieogarem jak Kjodaszi. Prawdopodobnie dlatego Naoya był najlepszym wyborem i możliwe, że jedynym w klanie, który był w stanie z nim wytrzymać dłużej niż godzinę lub popijawę. Widać było, że Katsumi miała łeb do strategi i nie tylko. Jak widać układanie planów i zarządzanie ludźmi też miała w małym palcu. Szkoda tylko, że była tak słabo zorganizowana sama ze sobą i bojaźliwa jeśli chodziła o ataki na inne prowincje, które klan Uchiha powinien niszczyć, a nie bać się kolejnych kroków, które niosły za sobą wojny. Teraz jednak zadanie było ważniejsze niż same rozważania o tym, że kobieta popełniała jakieś błędy (a raczej nie chciała do nich dopuścić). Słowa Shiroma były jasne i dość zrozumiałe, nie wypowiadał się na temat na który nie miał bladego pojęcia, więc czerwonooki już nie planował niczego dodawać. Znał już swojego nowego kompana, nie-opiekuna, z którym miał spędzić teraz naprawdę dużo czasu.
  No i było tak jak myślał szermierz, odziany cały w czerń. Czarnowłosy już czekał, pewnie równie zniecierpliwiony co oczekujący na żołd shinobi. Dołączając do niego widział już, że nie będą iść na piechotę - to na pewno cieszyło, bo będą na pewno szybciej na miejscu i nie zmęczą się wcale. Dobry wybór czarnooki, oj dobry.
  - Wiedziałem, że jesteś leniwy i wolisz pojechać na rumaku, dobra, dobra. Ale mnie to też pasuje, dawno nie ujeżdżałem takiej bestii - spoglądał na swojego rumaka z nieoczekiwanym uśmiechem. Miał dobry humor, chyba jak zwykle. Plan był prosty, więc nie było co go rozwlekać, a wiedział też że i Uchiha gadać nie będzie więcej. Dobrze jednak dobrał wierzchowce, gdzie białowłosy dosiadł swojego dzikiego pobratymca.
  Ta podróż była długa i ciągnęła się niemiłosiernie, jednak co najlepsze była dość spokojna i nie przemęczała Kjosza, który myślami wciąż był w swoim miejscu, stojąc na wodzie i rozglądając się dookoła, gdzie widział same kraty i gdzieś tam spała Matatabi. Co jakiś czas wracał do rzeczywistości by spoglądać jak wygląda wiosenny horyzont. Piękne tereny rozlegały się na kilometry, które ogarniał swoim wzrokiem, gdy nie przysłaniały mu drzewa. Rozmowy były przewidywalne i Kjosz po prostu się nudził. Nie mieli wspólnych tematów poza klanem i służbą. Nawet opowieści o Oniniwie nie robiły na nim wrażenia, bo zabijanie było dla niego codziennością i obowiązkiem, a nie przyjemnością. No cóż, taki już był.
  Ten czas jakoś minął, gdy już pozostawili konie i ruszyli piechotą. Delikatny deszczyk niczego nie zmieniał, poza tym że jego grzywka wpadała mu niemal do oczu, gdy trochę zmokła i włosy stały się cięższe. Już było widać ten nieszczęsny las. Ulubione miejsce Kyo, który docierał do niego po raz czwarty. Niezwykle wiele razy. Kiwnął głową na potwierdzenie zachowania ostrożności. Był bardzo pewny siebie, jednocześnie bardzo ostrożny. Każdy krok był powiązany z rozglądaniem się gdzie tylko mógł i wszędzie gdzie potrafił nasłuchując każdego kroku. Ręce miał wolne do szybkich reakcji, jednak na początek nie przewidywał kłopotów... Chociaż kto wie?

Dokąd: Tajemniczy Las
Czas podróży: 45 min
Środek transportu: Rum'aki + piechota

z/t