Port

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
5/15 Z początku mężczyzna zareagował tylko tajemniczym uśmieszkiem widząc dziewczynę zmierzającą w jego kierunku po tym jak wreszcie zdała sobie sprawę z bycia obiektem obserwacji. Ze stoickim spokojem głęboko patrząc jej w oczy wysłuchał co ma mu do powiedzenia. Następnie odczekując kilka sekund wreszcie otworzył usta.
- Zakładam, że poszukujesz pracy. Mylę się?
Na jego twarzy wymalował się jeszcze bardziej chytry uśmieszek. Tym razem ściszonym tonem rozpoczął.
- No to słuchaj. Pierwszą rzeczą jest pomoc przy przenoszeniu ładunku na statki. W takim wypadku nie ograniczy się to jedynie do samej pomocy fizycznej. Musisz dopilnować by ładunek był bezpieczny, a więc i także chronić go przed wszelką kradzieżą czy nawet niepożądanymi gapiami. Druga sprawa to wyjaśnienie sprawy znikających ogłoszeń. Podejrzewam, że ktoś nie chce by transakcja doszła do skutku. Nie możemy do tego dopuścić. Tak więc wybór należy do ciebie. Czym wolisz się zająć? A może wolisz się tego nie podejmować?
W oczekiwaniu na odpowiedź dziewczyny jego lewa dłoń powędrowała w stronę nakrycia głowy. Leciutko chwycił za jej róg miętoląc raz po raz między palcami. Mina postaci jednoznacznie wskazywała na ogromne rozluźnienie.

[Nanori]

Ciągle utrzymywałam uśmiech na twarzy, w końcu ten facet okazał się być jej ratunkiem na potrzeby misyjno-zarobkowe. Wysłuchałam więc uważnie, co miał do powiedzenia. Zaczął mnie irytować jego sposób bycia, ale to przełknęłam. Do tego fakt, że angażował się w sprawę z misjami, wołowiną i przetargiem. Nie był raczej stąd, więc pewnie wysłannikiem Kagyua. Pomyślałam, jak wezmę poszukiwanie sprawcy znikających karteczek będę musiała się nagimnastykować bardziej niż przy przenoszeniu i kontrolowaniu ładunków. Niech stracę zabawę w detektywa, bycie ochroniarzem i tragarzem w jednej osobie będzie szybsze, a także wygodniejsze. Siły mi nie brakuje, więc powinnam sobie poradzić. Odezwałam się więc co mężczyzny.
- Nie mylisz się. Wole dopilnować towarów, jak już u was znalazłam robotę nie interesują mnie inni.
Powiedziałam i rozejrzałam się, by zobaczyć jak to ludzie potrafią pracować dla zysków i swojej korzyści. Tak trochę w moim stylu.

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
7/15 - Bardzo cieszy mnie twoja decyzja na podjęcie współpracy.
Dłoń jegomościa cały czas bawiła się kapeluszem natomiast druga powoli się podniosła. Mogło to wręcz wywołać irytację zważywszy na fakt stale utrzymującego się uśmieszku u jegomościa. W końcu osiągając odpowiednią wysokość po wcześniejszym uniesieniu całej ręki wskazała jeden z magazynów przy którym to krzątali się robotnicy.
- To jest właśnie miejsce w którym będziesz pilnować pracy. Po skończonej robocie będę zapewne tutaj. Zgłosisz się po nagrodę. Jednak gdybyś mnie nie uświadczyła będę w karczmie lub poślę tu kogoś by przekazał zapłatę zamiast mnie
Po tych słowach z miejsca się nie ruszył. Jedynie ręką która musiał wykonać wielce ciężki wysiłek wróciła na swoją dawną pozycję. Po chwili rozmyślił się i zaczął bawić rękojeścią swojej katany. Nic tu po Nanori musi się udać we wskazane miejsce w celu wykonania przydzielonego zadania. Taki już żywot shinobi.

[Nanori]

Co za goście, wkurzają mnie mocno. Na pewno nie są stąd, że się tak zachowują... Chociaż może i mogą być stąd, ale byli jacyś silniejsi, bogatsi, albo po prostu za takich się uważali. Jeszcze gdyby chodziło o kogoś innego niż ja... Po prostu traktowanie innych z góry jest wkurzające. Niby jestem jakimś podrzędnym shinobi wykonującym jakieś podrzędne misje D, ale kiedyś stworzę własną organizację, będę bardzo wpływową i silną osobistością, a wtedy będą przepraszać na kolanach za swoje zachowanie. Ruszyłam we wskazanym przez mężczyznę kierunku, gdzie zobaczyłam robotników krzątających się przy magazynie. Zaczęłam uważnie obserwować wszystko co dzieję się dookoła, im szybciej się uwiną tym lepiej, ale powstrzymałam się od pośpieszania. Jestem od pilnowania, nie pośpieszania.

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
9/15 Tak więc i Nanori udała się w kierunku wskazanym przez wkurzającą ją osobistość. Takie już były te nędzne początki dla każdego shinobi. Niestety nic nie dało się z tym zrobić. Przecież inaczej nie podjęłaby się zadania tylko sobie poszła w siną dal. Magazyn znajdował się 200m od miejsca z którego dziewczyna musiała wyruszyć. Tak więc przejście tej odległości nie zajęło dużo czasu i od razu mogła brać się do roboty. Miejsce to wyglądało na stosunkowo stare. Lekko spróchniałe drewno, zwłaszcza dach. Mimo to solidne. Patrząc po konstrukcji zapewne dawniej używany jako stoczna. Przez to jednak wnoszenie ładunku na statek nie stanowiło żadnego problemu, gdyż stocznia miała bardzo charakterystyczną budowę. W środku było coś na wzór prowizorycznej przystani w której mieścił się jeden statek i to właśnie tutaj znajdował się ten na ktory ładowane były skrzynki. Podszedł do niej jakiś robotnik, który wyglądał na kierownika
- Rozumiem, że on cię przysłał? - wskazał palcem w kierunku z którego przybyła - Nigdy za nim nie przepadałem, ale cóż taka praca. Przykro mi zmuszać do tego dziewczynę, ale musisz pomóc chłopakom wnosić skrzynki na statek. - owymi chłopakami było 2 robotników, a samych skrzynek pozostało jeszcze na oko 200, gdzie na statku znajdowało się zaledwie połowa tej wartości. Tak więc roboty było dużo.

[Nanori]

Przejście do wskazanego magazynku zajęło mi mało czasu, a sam spacerek był nawet przyjemny. Gdy dotarłam na miejsce z uśmiechem na ustach przywitałam się z robotnikami, w końcu oni byli spoko.. W sensie nie zdążyli jeszcze mi podpaść, a fakt, że i ich szefa wkurza ten gościu co mnie... Lubię go. W sumie nawet niezłe miejsce, mimo iż trochę spróchniałe dało wydawało się solidne. - Oj tam, nie jestem taka słaba, a noszenie skrzynek jest dużo mnie irytujące niż szukanie przyczyny znikających karteczek z tablicy. Ja też za nim nie przepadam.
Powiedziałam i przeszłam przyglądać się ładunku. Jak ciężkie są, jak wielkie, ile na raz dam radę zanieść na statek. - Dajemy chłopaki jakoś szybko się z tym uwińmy, widzę, że sporo już zanieśliście, ale może poprzez podawanie sobie nawzajem skrzyń będzie szybciej?

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
11/15 Jak Nanori zaproponowała tak też i zrobili. Robotnicy byli prostymi ludźmi nie myśleli nawet o czymś takim jak wzajemne podawanie sobie skrzynek. Plan Nanori mógł w małym stopniu przyśpieszyć pracę. Ustawiliście się w taki sposób, że Nanori stała po środku biorąc skrzynkę od jednego i podając drugiemu. W ten sposób mimo, że nie była aż takiej tężyzny fizycznej jak mężczyźni, którzy z nią pracowali. Nie nadwyrężała w ten sposób kręgosłupa #kasjerki. Gdy otrzymała pierwszą skrzynkę niemal zwaliło ją z nóg. Ważyła dobre 40 kg. Ledwo trzymała to w dłoniach, a pozostało jeszcze 199. Nic tylko męka pańska. Wręcz modliła się by gładko poszło albo stało się coś co mogło ją oderwać od pracy. Jej życzenia zostały wysłuchane wraz ze 150 skrzynką, gdy ręce odmawiały jej już posłuszeństwa. Kątem oka zauważyła gapia, który temu wszystkiemu się przyglądał. Miała pilnować by nic takiego nie miało miejsca. Trzeba było się go pozbyć jak najszybciej. Mógł być kimś kto był szpiegiem próbującym zdobyć informacje na temat ładunku na statku w celu przejęcia go. A warto tutaj wspomnieć o tym, że owa osoba wyglądała całkiem niepozornie. Ot jak zwykły mieszkaniec wioski przyglądający się pracy niczym tłum gapiów przy wszelakich bójkach. Mimo tego nie wolno było lekceważyć zagrożenia.

[Nanori]

Starałam się nie myśleć o tym jakie to ciężkie, ani ile tego jeszcze zostało. Wzięłam się z chłopakami do roboty i jakoś szło. Jedna skrzynia, druga skrzynia, trzecia skrzynia, czwarta skrzynia...Pięćdziesiąta skrzynia! Jeszcze tylko około trzy razy tyle, więc yey po prostu! Chyba nam szybciej idzie z tym ustawieniem, chłopaki dają sobie radę. Nie narzekałam, że byłam na środku, więc robiłam to co miałam robić na tyle staranie, by się nie posiniaczyć albo tym bardziej pobrudzić. Chciałam mieć to już za sobą, ale ktoś zdecydował mi to utrudnić. Powiedziałam do chłopaków, że zaraz wracam, bo muszę odgonić gapia i poszłam to zrobić.
- Dzień dobry, przepraszam, ale tutaj nie można przebywać. Mógłby pan wrócić do swojej roboty innej niż przyglądanie się tutaj.
Ton miałam milutki, nie chciałam siłą go wypraszać, bo jeszcze tyle skrzyń nam zostało. Na twarzy wieczny uśmiech.

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
13/15 Mężczyzna ubrany był jak zwykły cywil, a może i gorzej. Z lekka ukurzona koszula, poszarpane spodnie do tego jeszcze w gorszym stanie niż koszula. Wręcz wyglądało to jakby ktoś je zrobił z worka na ziemniaki, chociaż takowych Nanori nie znała.
Na twarzy widać było brudny zarost co najmniej 3 tygodniowy. Wplecione w niego były przeróżne okruchy i resztki jedzenia. Istny wieśniak lub nawet bezdomny, który nie dbał o higienę osobistą. Czuć było od niego także swąd potu, który wręcz zatykał Nanori dech w piersi. Nie była w stanie przy nim wytrzymać.
- Panienko, a to niby dlaczego? Tfu - splunął na ziemię - Nie ma żadnego ogłoszenia o tym, że nie można się przyglądać. Wypraszam sobie będę robił co mi się żywnie podoba. - wyglądało niestety na to, że mężczyzna po dobroci nie odpuści i będzie trzeba coś z tym zrobić. Zapewne zwykłe nastraszenie wystarczyłoby żeby dać mu wystarczający powód do odpuszczenia. Z tężyzny fizycznej można było wywnioskować, że zdecydowanie nie jest żadnym przeciwnikiem i nawet nie podejmie walki. Tak przynajmniej się dziewczynie wydawało.

[Nanori]

Ooo ten facet sobie nagrabił. Nie dość, że capi od niego i gdy tylko spojrzę na niego, oczy mi łzawią, to jeszcze pyskaty. Nieco mi było szkoda go, więc zdecydowałam nie krzywdzić go, ale postraszyć to inna historia. Moja ręka szybko powędrowała po najbliższego kunaia, więc przepaski, bo wciąż byłam w stroju na co dzień. Podniosłam go na wysokość szyi jegomościa i podeszłam niebezpiecznie blisko, tak że każdy ruch do przodu grozi uszkodzeniem szyi. Uśmiech na mojej twarzy przybrał kształt drwiącego uśmieszku.
- Jak dama mówi, że nie to nie. Jeśli życie ci miłe radzę ci zwiewać, bo zaraz się zirytuje i nie będę tak miła, by dać ci możliwość ocalenia życia.

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
15/15 Twarz jegomościa zmieniła wyraz. Oczy razem ze źrenicami rozszerzyły się, a pot z czoła skapnął na kunai. Widać było jego ogromne przerażenie mimo, że był prostym chłopem.
- Przepraszam, przepraszam proszę pani. Już nie niepokoję. Już odchodzę - jego słowa były rozszarpane przez wytężony oddech. Najwidoczniej adrenalina uderzyła do żył powodując przyspieszoną akcję serca. Zrobił krok do tyłu biegnąc wgłąb wioski jakby uciekał przed duchem którego dopiero co ujrzał. Tak go obserwując Nanori mogła poczuć ulgę a zarazem przepełniającą ją radość. Wyglądało na to, że fortel z groźbą zabójstwa się udał i mogła udać się zakończyć pracę. W tym momencie zaczepił ją nadzorca.
- Nie przejmuj się już ładunkiem. Zostało 10 skrzynek chłopcy poradzą sobie. Idź odebrać zapłatę i zmykaj do siebie. - barwę jego głosu można było określić jako życzliwą i pełną podziwu, a zarazem życzliwości. Tak więc nie pozostało nic innego jak upomnieć się o należną nagrodę. Jednak wyglądało na to, że owego wkurzającego jegomościa nie było tam gdzie być powinien. Musiała go odszukać. Pierwszym miejscem o którym wspominał była karczma przed której wejściem wcześniej stał.
Tam też należało się w pierwszej kolejności udać.

[Nanori]

Sztuczka z groźba śmierci była udana, a zarazem jak bardzo satysfakcjonujaca. W koncu rzadko mozna kogos tak nastraszyć, a tu jeszcze dochodzi podbudowanie mojego ego. Jednak najlepsze w tym było to, że gdy sobie uciekł przestało cuchnąc! Jak tylko teraz przypomina mi sie jego smród to aż żygać mi sie chce. Podczas wypowiedzi nadzorcy mocno sie zdziwiłam, strasznie szybko sie uwinęli beze mnie. Oczywiscie podziękowałam mężczyźnie z serdecznym uśmiechem na twarzy i potruchtalam w umówione miejsce odebrania zapłaty. Jezeli dobrze pójdzie, bedzie na zakupy! Z pozytywnym nastawieniem zapomiałam nawet, ze ten facet jest wkurzający. A najlepsze było to, ze juz nie bede musiała zwracać na niego uwagi gdy tylko otrzymam hajs!

[Shinji]

Misja rangi D: Mięsny szał - Nanori Uchiha
17/15 Wszystko układało się po myśli Nanori i nic w tym zakresie się nie zmieniło. Udała się w kierunku karczmy i gdy już miała do niej wejść zaczepił ją jeden koleś.
- Ty jesteś Nanori tak? Słuchaj przysyła mnie Sama wiesz kto. Miałem ci przekazać zapłatę za wykonaną robotę. Niestety szef jest czymś zajęty i nie mógł pojawić się osobiście. - słowa te wypowiedział młodzieniec. Zapewne w wieku dziewczyny patrząc po jego wyglądzie. A że mężczyźni rozwijają się zwykle wolniej od kobiet to wyglądał wręcz na małego szczyla mimo, że był wyższy. Nie można go było jednak lekceważyć z racji na katanę przy boku i ubiór typowo samurajski. Pierwsza myśl z nim związana była podobna do tej z poprzednim jegomościem - Ronin. Jego bujna czupryna o kolorze czarnym zaczęła z lekka się poruszać zważywszy na wiatr, który zaczął wiać od strony morza.
- Cholera wygląda na to, że zbliża się sztorm. Nie dobrze. Musze powiadomić szefa. Łap sakiewkę, jesteś już wolna od pracy. - po tych słowach podał dziewczynie sakiewkę, która nie była zbyt ciężka jednak coś w sobie zawierała. Po otwarciu można było w niej zauważyć 100 Ryo.

Misja zakończona powodzeniem.
- 100 Ryo
- 20 PH

[Nanori]

Odebrałam należną mi zapłatę i zaczęłam krzątać się po okolicy. Powinnam jeszcze trochę jednak poczekać przed misją rangi C, bo to w końcu nie przelewki. Jednak zastanawiając się nad tym Sharingan jest wart, tego że mogę umrzeć. W końcu to tak usilnie chciała nam przekazać matka, a ja nie będę marnowała jej śmierci. Poprawiłam włosy i zobaczyłam czy broń jest na swoim miejscu. Trochę to upokarzające, że Uchiha muszą się trudnić w takich rzeczach, ale nie ma lekko na tym świecie. Im więcej będę pracować, tym efektywniejsze będą efekty. Beng.

[Iwaru]

[Misja rangi D] Degustacja - Nanori Uchiha - 2/15 Młoda Uchiha krzątała się po okolicy. Z początku nic nie wskazywało na to, że znajdzie jeszcze dzisiaj jakąś pracę. Podobno zbliżał się sztorm, więc wszyscy marynarze, piraci i inni kapitanowie okrętów, a także oczywiście zwykli ludzie i kupcy pochowają się w swoich norach i tyle ich widziano. Oczywiście w obawie przed deszczem! Nie byli wprawdzie z cukru, jednak bycie zmoczonym wcale nie było przyjemne. Nanori traciła już motywację do dalszego poszukiwania pracy, jednak w pewnym momencie wpadła na pomysł, że ludzie chociaż się chowają, to tak na prawdę w swoich kryjówkach także mogą pracować. Praca mogła się odbywać równie dobrze w domu. Odzyskała więc swoją motywację i zaczęła szukać ponownie. W pewnym momencie zobaczyła ich. Dwóch pięknie zbudowanych marynarzy, którzy toczyli przed sobą około stulitrową beczkę. Ciekawe co w niej było? Nanori mogła podejść i zapytać, jednak z początku trochę się wstydziła. Ale to uczucie po chwili mijało. Mężczyźni jednak nie zwracali na dziewczynę uwagi, bowiem byli tak zaabsorbowani swoją pracą, bowiem oczywiście, że to była praca. Musieli rozładować cały ładunek. Udali się w stronę karczmy, gdzie dziewczyna odebrała swoje wynagrodzenie za poprzednią misję. Szybko zniknęli w jej wnętrzu, jednak po chwili wyszli i znowu skierowali się w stronę statku. Tym razem biegli, bowiem chcieli się szybko uwinąć z tą robotą. Pchając beczkę nie mogli biegać, jednak nadrabiali to w drodze powrotnej po kolejną beczkę. Dziewczyna przypuszczała, że to musi być niezwykle męcząca robota. Być może mogłaby się zapytać czy bym im nie pomóc? Pomóc dwóm facetom, pokazać się, spróbować któregoś poderwać i przy okazji zarobić trochę pieniędzy? To z pewnością był dobry plan, jednak trzeba było go jeszcze zrealizować.