Północno-wschodni las z plażą

[Mujin]

Krew
Misja C
27/30+ Czy odcięcie własnego palca liczy się jako nieodpowiedzialność? Czy chęć poświęcenia mniejszego fragmentu swojego ciała, najmniej użytecznego, za resztę, jest brakiem troski? Wszak prosta kalkulacja odnośnie ważności danego fragmentu ciała raczej nie była przeprowadzona ot tak. Wymagała (raczej) odpowiedniej siły woli i spokojnego osądu. Chyba, żeby uznać to za akt pasji i spontaniczności, przeprowadzony w ramach pobudzenia albo przypływu silnych emocji jakiegokolwiek typu. Ale jakikolwiek by był to powód, wola kogoś innego musiała zostać wypełniona. I jako osoba o niewątpliwie większej sile bojowej i możliwościach, mężczyzna nie miał jak się sprzeciwić. Prawdopodobnie zdał sobie z tego sprawę w momencie, gdy igły znalazły się przy jego szyi. Jak on, prosty człek, miał obronić się przed kimś, kto potrafi natychmiastowo zaatakować jego witalne punkty? Było na pewno ciężko.
Mężczyzna wystawił dloń. Czekał na werdykt. Mimo, że chciał to robić na swoich warunkach, jak deklarował. Jakiekolwiek miał do tego prawo, poza rzecz jasna swoim własnym osądem i prawem do wybrania swojej własnej śmierci.... Może było takowe w niektórych częściach świata. Może. Na pewno chciał wyegzekwować swoje warunki. Mały palec, mimo że bardzo nieistotny w wielu kwestiach, jest równie mocno istotny przykładowo w kwestiach szermierczych. Przy trzymaniu poprawnego chwytu na rękojeści i tym samym ogólnej kondycji całego szermierza. Bez względu jednak na to, czy chłopak to wiedział, czy nie, ofiara musiała zostać w jakiś sposób złożona. Brutalny i morderczy cykl winy i kary, karmicznej albo prawnej. Dyktowanej przez osobę przy sile, a nie przez tej właściwej, posiadającej prawdę i fakty.
Zgodnie ze słowami Reia, to mężczyzna miał to zrobić. Sam sobie. Nieco zaskoczony takim obrotem spraw, wyciągnął zza pazuchy sztylet. Prosta broń rzezimieszków i skrytobójców, mistrzów morderstw jak i prostych ludzi. Drążącą ręką przyłożył ostrze do małego palca. Upadł na kolana i położył dłoń na ziemi.
- Aaaaaaaa... AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! - krzyknął mężczyzna, zbierając w sobie resztki odwagi. Przyłożone do małego palca ostrze podniosło się i opuściło z pełną siłą swojego właściciela. Ostra krawędź przecięła palec idealnie w miejscu pomiędzy stawami. Krew trysnęła, a mężczyzna natychmiast wręcz odskoczył, turlając się po ziemi w agonii i przeraźliwym bólu. Zimna stal pozbawiła mężczyzny palca. Zgodnie z obietnicą. Bolesną i pełną wyrzeczeń obietnicą.

[Rei Uta]

Morderczy krzyk przebił się przez leśną gęstwinę, być może jednak tylko ta dwójka wiedziała, czym był spowodowany. Młody chłopak z klanu poskramiaczy piasku, przez przymknięte oczy spoglądał na szaleńca, który faktycznie obciął sobie palec. Jak wielki ból musiał targać jego ciałem w tej chwili. Młodzieniec nie wiedział, jak dokładnie należało się teraz zachować, zwłaszcza że musiał jeszcze zabrać od niego obciętą część ciała…

– Wiesz… Naprawdę jesteś bardzo odważny, ja bym się chyba jednak nie zdecydował.
Chciał jakoś podtrzymać go na duchu, może złagodzić niepotrzebną złość, którą teraz mógł pałać do niego. Dał mu nawet czas, by wykrzyczeć w przestworza swoje żale, samemu, bawiąc się czarnymi drobinkami piasku unoszonymi w powietrzu.

– Mógłbyś mi jeszcze pomóc z tymi skrzyniami, właściwie to chyba musimy je zatargać do wioski… .
Prośba mogła wydać się dość niezwykła, chłopak, jednak nie widział w zaistniałej sytuacji swojej winy, zwłaszcza że tylko wykonywał potrzebne obowiązki. Właściwie to Ronororo powinien być mu wdzięczny, bo inny to mógł go prosić zaraz o całe życie. Czas coraz nieznośniej dawał się we znaki niecierpliwemu chłopcu, a jęczenie które dochodziło z ust skulonego mężczyzny, nawet zaczynało irytować. Zalet posiadania dziewięciu palców było znacznie więcej niż wad, bo przecież stał się wyjątkowym w pewnych kręgach… No a tacy na przykład co stracili dłoń albo obie. Oni zazdrościli mu nawet tych kilku… Chociaż faktycznie lekka kicha, zwłaszcza że wygląda do dość niesymetrycznie. Powiedział prawie nagłos, zaginając najmniejszy palec u prawej dłoni.

– Nie mam tu właściwie nic więcej do dodania, jednak wydaje mi się, że zrobiło się, jakby zimniej… I może już byś skończył, bo wiesz… Trochę wstyd się tak mazać.
Przemówił na sam koniec, wydając z siebie zamaszyste ziewnięcie… No fatalnie, chłopaki nie płaczą.

[Mujin]

Krew
Misja C
29/30+ Rei zdecydowanie wykazywał się brakiem empatii dla leżącego i kulejącego mężczyzny. Z jednej strony pewnie, w końcu ma styczność z bandziorem i zakapiorem. Rabusiem, rzezimieszkiem i potencjalnie mordercą. Ilu ludzi do tej pory pozbawił pieniędzy, środków do życia, skazał na życie w nędzy? Cholera wie. Mógł być i faktyczną ofiarą tego całego przedsięwzięcia, jeśli informacje podane Reiowi były jednym wielkim nieporozumieniem i manipulacją. Mało co na to wskazywało, ale ilość cierpienia i braku.... taktu? Wyrozumiałości? Mógłby po prostu wziąć palca bez pytania, skrzynki i tyle. Ale musiał go trochę pomęczyć, pastwić się wręcz. Kto mu zabroni? Nikt. Czy jest to moralnie poprawne? Moralco?
- KURWA. Masz co chciałeś. Zostaw mnie już. P-proszę. - krzyknął mężczyzna. Zaskomlał wręcz. Kiedy już się uspokoił, kiedy ból przestał palić żywym ogniem miejsce rany. Owinął kawałkiem ubrania kikut. Prowizoryczne i nieefektywne. Jego możliwości motoryczne raczej nie pozwalałyby mu na niesienie czegokolwiek tak czy siak. A nawet gdyby, to jego motywacja do pomocy osobie, przez którą sam sobie musiał ujebać palca? Nah, to raczej nie było opcja po dobroci.
- Weź palec i weź skrzynie, wiem że możesz. Wy, Maji, potraficie nie takie rzeczy. - mężczyzna obrócił się na pięcie i zaczął iść. Powoli i niedbale na początku, jakby jego nogi przypominały sobie, jak się chodzi i porusza. Ale szedł. Coraz to szybciej, jeśli tylko otrzyma taki przywilej od Reia. Jego rola ostatecznie mogła się tu zakończyć. Rozkaz wykonany? Wykonany, Rei miał jego palec i towary. Teraz tylko pokazać je komu trzeba i po robocie. Prawda?

[Rei Uta]

Rei spokojnie czekał na rozwój sytuacji, po chwili z uczuciem ulgi spoglądając na mężczyznę, który jako tako doszedł do siebie. Mordercze spojrzenie, które w jakichś sposób dawało mu pewnie poszlaki że facet jest zły. Wywołały szybki zalew irytacji w połączeniu ze zniecierpliwieniem. Najwidoczniej Romatoro nie do końca rozumiał zasad życiowej gry, w której każdy stał na wybranym przez siebie miejscu. Oddychając ciężko złapał za ucięty palec, chowając go jak drobne do kieszeni.

– Słuchaj, ja zasad nie ustalam… Jeśli masz jakieś zażalenia, to tylko do siebie. Chciałbym Ci przypomnieć, że mogłeś zostać dobrym charakterem. Jednak wolałeś iść na łatwiznę i kroić niewinnych ludzi..
Rei przypomniał sobie ostatnią misję, podczas której niemal zginęli na pirackim okręcie. Złamał wtedy obietnicę, uciekł, ratując siebie. Wioska, która potrzebowała pomocy, została pozostawiona sama sobie… Dlatego tak bardzo denerwował go ten gość… Nie myśląc nawet o tym, co robi, chłopak złapał go za fraki, potrząsając mocno.

– Myśl sobie co chcesz, jednak to wszystko dzieje się tylko z naszej woli. Nikt nie zmuszał cię do stania tutaj bez palca. Zmień swoje życie i pokaż, że umiesz coś więcej… WIERZĘ W CIEBIE! .
Łzy niemal napływały mu do oczu, gdy spoglądał w zaszklone spojrzenie oponenta. A więc on też to czuł, był świadom zmian, które dokonują się w nim samym. Przecież nie pomyślał wcale o tym, że tamten po prostu cierpi, a te łzy mają gówno wspólnego z jego słowami. No cóż, Rei taki już był. Całkowicie, nieprzewidywalnie, niedostosowany. Całe szczęście, że był nawet całkiem zdolny, więc udało mu się już kilka razy uciec spod kosy. Puszczając mężczyznę otarł łzy, smarkając zamaszyście w wierzch rękawa… Jego rękawa.

– Możesz sobie iść… Poradzę sobie z całą resztą..
Powiedział na odchodne, przenosząc wzrok na czekające skrzynki. Właściwie to nawet nie będzie ich musiał nosić…

– Aaaaaaaa… Jeszcze jedno, pamiętaj o obietnicy, że już nie będziesz krzywdził ludzi! .
Krzyknął jeszcze za uciekającym mężczyzną, by dobrze sobie zapamiętał jego słowa. No nic, teraz już pozostało mu tylko wrócić do osady i zakończyć swoją rolę… Przecież wszystko się udało, prawda?
Wojownik z pustyni przywołał swój piasek, niemal, nie dostrzegając różnicy w pozostałych zasobach chakry. Ostatnie treningi jednak się do czegoś przydały. Tworząc pod skrzynkami czarne macki, umieścił towar kilka metrów nad ziemią. Po czym ruszył przed siebie wesoło pogwizdując, na całe szczęście znalezisko zgodnie z poleceniem podążyło jego śladem, przez gęstwinę ciemnego lasu.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Rei - z/t -> viewtopic.php?p=201507#p201507

[Kai]

Poprzedni post

Wulgarność niektórych ludzi była doprawdy wielka. Sam Kai raczej rzadko przeklinał, z reguły wtedy, gdy coś nie szło po jego myśli. A że z reguły wszystko miał zaplanowane przynajmniej w jakimś niewielkim stopniu, to nie miało to miejsca zbyt często. Ale był raczej wyjątkiem i szczerze mówiąc - przyzwyczaił się do tego. Charakteryzował go spokój, a nie rozchwiane emocje i rzucanie mięsem na prawo i lewo.

Chłopak kiwał głową - trudno powiedzieć czy z uznaniem, czy raczej z niedowierzaniem w historię dwójki mężczyzn. Naprawdę, nie chciało mu się w to uwierzyć, ale z drugiej strony... ten świat różne rzeczy widział. I ktoś, kto wyglądał jak przeciętny cywil, wcale takim cywilem być nie musiał. Niektórzy ukrywali się lepiej, inni gorzej. A niektórzy po prostu nie potrzebowali tego całego żelastwa, które ninja bardzo lubili przy sobie nosić.

- Jesteście shinobi? - zapytał w końcu Kai. - Bo nie wyglądacie. - uśmiechnął się w kąciku ust. Odgryzł się im za ten tekst o ruchającym szopie, ot co! - Nigdy nie miałem okazji walczyć z dzikimi. Ale jak coś krwawi to znaczy, że można to zabić. - jego filozofia walki była bardzo prosta, żeby nie powiedzieć prostacka. Heja do przodu i za Shirei Kana. Gdyby tylko jakiemuś służył.
- Pewnie, chodźmy. - mężczyźni wyglądali na całkiem kumatych, pomimo dosyć cwaniackiego podejścia do niektórych spraw. Ale w sumie czy to było coś złego? Niektórzy tak po prostu mieli. A jeżeli tłukli Dzikich - znaczy, że dobrzy ludzie. Nawet jeśli robili to dla zysku, a nie z powodów moralnych. W końcu liczy się efekt, czyż nie?

- Ciekawe. - skomentował z zainteresowaniem w głosie brunet. - Dzicy tak daleko od swoich terenów? Ciekawe czy zabłądzili, czy coś knują. - zmrużył oczy. Sogen było terenami spornymi, ale większość z nich siedziała w Atarashi. Wolałby, żeby to był tylko pojedynczy incydent, a nie dalsza eskapada tych zwierząt. Nie był emocjonalnie związany z tymi terenami, ale dalsze zdobycze wojenne Dzikusów sugerowałyby, że świat który znają chyli się ku upadkowi. A tego bardzo ale to bardzo nie chcial. - Jestem Kai. - przedstawił się dwójce mężczyzn o dość dziwnie brzmiących dla niego imionach. Nigdy się z takimi nie spotkał, ale co kraj to obyczaj. - Jeżeli chodzi o ścinanie głów - to w tym jestem ekspertem... - gestem kciuka wskazał na swoje Zanbato zawieszone na plecach. - ... także o to się nie martwcie. Tak samo jak i o moją skórę. Zresztą. Jak umrę to umrę. Nikt nie będzie płakał. - powiedział to z ogromnym luzem w głosie, jak gdyby mówił o tym, co wczoraj jadł na obiad. Ale taka była prawda - nie miał nikogo. I było mu z tym dobrze - przynajmniej póki co.

Kai ostatecznie zaakceptował umowę i pożegnał się z "kupcami". Ich słowa, pomimo tego, że były rzucane w dosyć kąśliwym tonie, miały w sobie ziarno prawdy. Jeżeli miał wyczyścić cały obóz tych bestii, to będzie musiał zrobić to po cichu. Ale jak dokładnie to zrobi - trudno powiedzieć. Nie wiedział co to dokładnie za obóz, jak jest zbudowany, ilu ma członków. Wiedział, że będzie musiał improwizować. Ale tym się będzie przejmował, gdy już dotrze na miejsce.
Podróż była męcząca, choć w porównaniu do jego eskapady z Shigashi do Ryuzaku, to była wręcz banalnie prosta. Wcześniej szedł prawie dwa tygodnie, tutaj - niespełna tydzień. Zresztą co by nie mówić - pogoda była o wiele lepsza. Dni były już długie, także mógł kontynuować marsz do późnych godzin wieczornych, bez obaw o atak ze strony dzikich zwierząt lub bandytów. Największym problemem było jednak znalezienie jakiejś sensownej karczmy, w której mógłby się przespać na noc. Większość interesów zawinęła się w momencie, gdy pojawiły się pierwsze ofiary wojny. Każdy chciał być blisko miasta, a przede wszystkim strażników, w razie gdyby Dzicy postanowili zaatakować. Wobec czego pozostawały tylko koszmarnie drogie albo koszmarnej jakości karczmy. A że kieszeń Kaia zbyt obfita nie była, tak pozostawało mu spać w zniszczonym łóżku, a na śniadanie jeść niemrawą papkę z bogowie-wiedzą-czego. Nie był z tego zadowolony, ale nie mógł narzekać. Lepszy rydz niż nic.

Przed wojną droga do Sogen była często uczęszczanym traktem. Nie miał więc żadnego problemu z nawigacją, a w razie kłopotów po prostu pytał w karczmie, w którą stronę ma podróżować. Zaczepił też kilku przejeżdżających kupców by dopytać, gdzie dokładnie znajdzie ruiny tego portu, o którym wspominał jeden z jego zleceniodawców. Wydawało się to całkiem logiczne - kupcy z pewnością będą wiedzieć, gdzie kiedyś robiono interesy.

Gdy tylko był gotowy, ruszył w dalszą drogę. Rozplanował ją sobie tak, by w miarę możliwości w porcie być w okolicach wieczornych - gdy robi się już ciemno, ale jeszcze jest odrobina słońca. Chciał wybadać ten obóz.

[Arii]

9/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Podróż przebiegała według jego planów. Dni mijały na dość szybkiej podróży, bez zbytniego pośpiechu w końcu tak naprawdę nigdzie mu się nie spieszyło. Dzicy ot tak nie znikną z wybranych terenów, dlatego nie musiał się ty przejmować i mógł iść swoim tempem. Przecież i tak musiał dbać o swoje bezpieczeństwo, wojna tak naprawdę była tuż za rogiem i nikt nigdy nie wiedział, jak to będzie wyglądać za dzień lub dwa. Ostatecznie Ryuuzaku ze swoimi wchłoniętymi rodami rozpoczynali walki z Dzikimi o tereny, dokładnie tak samo jak Kaminari. Czasy zbliżały się okrutne, więc każda okazja do wykończenia dzikusów była na plus.

I tak jego nocowanie w obskurnych karczmach dobiegał końca. W ostatniej z nich dowiedział się od jednego z kupców, gdzie się kierować, gdy tylko dojdzie, ale dostał ostrzeżenie, żeby nie przeraził się tym co zobaczy. Shigashi było dosłownie zmiecione z powierzchni ziemi i jest to do tej pory przerażający widok.
Gdy tylko zaczął docierać do pokazanego mu miejsca na jakieś starej mapie zobaczył, jak pełen las nagle zamienia się w wycinkę... Tam gdzie prawdopodobnie stały budynki były tylko po podpalane ślady ziemi, gruzy walały się wszędzie... Gdzieniegdzie widział pozostałości po kościach... Widok mroził krew w żyłach. I nagle, gdy schodził wśród tych wszystkich skamielin zobaczył jakieś dwa kilometry od siebie tlące się światło zza jakieś ściany.

---

Dialogi:
Joni
Xuong

[Kai]

Przebywając w mieście nie dało się nie słyszeć o upadku Muru i ataku dzikich na Sogen. Temat był bardzo na czasie i praktycznie wszyscy o nim rozmawiali. Dla Kaia jednak zupełnie niezrozumiałe było to, jak do tego wszystkiego doszło. Przecież... ten mur był wielki. Niezdobyty. Stał kilkaset lat, czy coś koło tego. A teraz... Dzicy byli wszędzie. I nigdzie nie było bezpiecznie. I dlatego Kai musiał być wiecznie ostrożny, co nie bardzo mu się podobało. Takie życie w wiecznym stresie też z pewnością odbije się kiedyś na jego zdrowiu. Wcześniej trzeba było się przejmować... bandydami, czy czymś takim. A teraz? Niby wszyscy wiedzieli o Dzikich, ale tak naprawdę to gówno wiedzieli. Były to potwory tak samo nieznane, jak cała reszta zwierząt zza Muru.

W końcu i dowiedział się od któregoś kupca, że miasto do którego zbliża, nazywa się Shigashi. I ostrzeżenie - żeby się nie przeraził tym, co zobaczy. Kai nie należał do strachliwych, tym bardziej w momencie, gdy docieral do zrujnowanej wioski, w której walalo się pełno starych kości - zapewne martwych mieszkańców, których truchła pożarły już zwierzęta.

Brunet się nie bał widoku martwych resztek. Usłyszał kiedyś bardzo mądre słowa - żeby nie bać się martwych, lecz żywych. Bo trupy nie ożyją i nie przejmą władzy nad światem, a Dzikusy... wszystko mogło być możliwe.

Dlatego ściągnął swoje Zanbato z pleców, gdy tylko zauważył światło tlące się gdzieś daleko - w oddali. Nikt normalny nie przebywałby w takim miejscu, dlatego niebieskooki wolał być ostrożny. Jeżeli to Dzicy - to trzeba było być gotowym na sto procent. Jeżeli ktoś inny... to ostrożności nigdy za wiele. Zdawał sobie sprawę, że bardzo łatwo rozpozna Dzikich - po ich tatuażach i całej reszcie tego dziwnego gówna, które na sobie nosili. Ruszył więc przed siebie, powoli i ostrożnie. Patrzył pod nogi, by w miarę możliwości zakraść się jak najbliżej, nie robiąc przy tym hałasu. Nie chciał przecież nadepnąć na czyjąś miednicę i narobić hałasu łamanymi kośćmi. Miał zamiar zobaczyć, co jest źródłem światła, ale nie wychodzić centralnie naprzeciw. Obejść z boku i zrobić zwiad.

[Arii]

11/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Bycie ubezpieczonym to dobra metoda na to, żeby uchronić siebie przez niebezpieczeństwem a właśnie w tym znajdował się Kai, który wszedł na mogiłę, w której znajdowało się kilka nieustępliwych bestii, które na pewno powinny zostać uznane za zagrożenie. Jego receptory wszystkie zaczęły pracować i automatycznie przeszedł do działania widząc promyki światła z daleka. Broń w ręce i przemykanie przez gruzy czegoś, co kiedyś było miastem. W powietrzu czuć było zapach krwi, który wsiąknął w ziemię i zapewne już zawsze będzie przypominał o tym, co się tutaj wydarzyło. Im bliżej był światła tym bardziej do jego uszu dochodziły też dźwięki. Ktoś coś przenosił, jakby uderzał garnkami, wymiana zdań... w dziwnym dialekcie, którego nie mógł zrozumieć. Albo był to problem różnic, albo za słabo słyszał. Gdy doszedł do ogromnego skrawka skały i się za nim skrył mógł się wychyli i przez chwilę zobaczyć z kim będzie miał doczynienia.
Tak jak się spodziewał na ich ciała było wiele tatuaży, byli w dziwnych zwierzęcych strojach, które były dość solidnie wykonane ze skórzanymi zdobieniami. Była to dwójka mężczyzn i jedna kobieta, która siedziała na jakieś obdartej poduszce i zaszywała coś nicią. Mężczyźni (bardzo do siebie podobni) między sobą wymieniali kilka zdań, po czym odeszli do swoich czynności.
Kai'a dzieliło od nich jakieś 12 metrów a w pobliżu ich małego obozu, gdzie tliło się małe ognisko nie było nic za czym mógł się skryć. Ale nie wyglądali, aż na takie zagrożenie, jakby mógł się spodziewać. Nie widział też w całym obozie nic specjalnego...

---

Dialogi:
Joni
Xuong

[Kai]

Kai nie miał swojego pana. Był prostym najemnikiem, który służył temu, kto płacił. Miał swój pewien kodeks i zasady, którymi głośno się nie chwalił, ale z reguły wystarczyło sypnąć garść monet, by nie miał oporu przed ruszeniem w bój. Tym bardziej z dzikimi, którzy przecież powszechnie byli uznawani za zagrożenie. Zarżnąć kilkoro z nich to niczym wybić cholerne szkodniki - przysłuży się środowisku. Teraz, gdy przyglądał się tym wszystkim tzw. "ludziom" miał pewność, że ma do czynienia z dzikimi. Nikt normalny nie nosił tak chorych ubrań, które wyglądały, jakby żywcem zostały ściągnięte z jakiegoś zwierzęcia. I jeszcze te trybalistyczne tatuaże, zasłaniające niemal całe ciało. Nie było wątpliwości, że jego zleceniodawcy mówili prawdę. Faktycznie w tej okolicy zalęgło się robactwo.

Kai nie zamierzał jednak zaatakować całej trójki siedzącej przy ognisku - przynajmniej nie wszystkich jednocześnie. Mógłby mieć z nimi problem, gdyby zaatakowali go wszyscy jednocześnie. Był cholernie silnym sukinsynem, ale stare samurajskie powiedzenie mówiło, że każdy rycerz dupa, kiedy wrogów kupa. Tym bardziej miał zamiar zastosować się sugestii dwójki kupców z Ryuzaku, którzy dali mu kilka cennych wskazówek co do postępowania w takich sytuacjach. A może nie tyle wskazówek, co zwrócili uwagę co może poprawić by nie zwracać na siebie tak bardzo uwagi.

Musiał przeanalizować jak dokładnie chce to rozegrać. Pierwszą myślą, którą od razu odrzucił było wydanie z siebie jakiegoś dźwięku, chrząknięcia, albo wręcz bezpośrednie zawołanie. Szybko jednak porzucił ten pomysł - miał do czynienia prawdopodobnie z shinobi, którzy natychmiast podnieśliby alarm informując, że w pobliżu jest obcy - w domyśle żywy człowiek. Drugą opcją było kopnięcie jakiegoś kamienia, kawałka ruiny, by wywołać hałas w oddali. Już chciał to zrobić, gdy zdał sobie sprawę, że uderzenie twardym butem w kamień może być słyszalne dla co czulszego ucha. Ale to już był jakiś pomysł. Wystarczyło go odrobinę ulepszyć.

Kai najzwyczajniej w świecie wziął kamień w rękę. Będąc ukrytym za skałą, wyrzucił go w kierunku przeciwległym do ogniska, tam gdzie samemu się znajdował, jednak trochę dalej od siebie. Chciał zwabić do siebie kobietę, licząc, że przyjdzie do niego, chcąc sprawdzić co spowodowało ten hałas. Miała go ominąć tak, aby on znalazł się za jej plecami, a ona sama zniknęła za skałą – z dala od oczu swoich towarzyszy – to tak w razie gdyby jednak przerwali swoje zajęcia. Miał tą przewagę, że mógł nasłuchiwać jej kroków, niekoniecznie spoglądając na nią zza winkla. Nie wiedział, czy to zadziała, ale warto było spróbować. Samemu stał nieruchomo - by nie wykonywać żadnych zbędnych ruchów. Brał krótkie wdechy i powoli wypuszczał powietrze bardzo powoli. Płytko na tyle na ile to możliwe, by nie bylo słychać jego oddechu.

[Arii]

13/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Dwie szare komórki obiły się w jego głowie i stworzyły kilka planów. Pierwszy i drugi zostały od razu odrzucone, mimo że mogły wydawać się co poniektórym dość dobre w tej sytuacji, na szczęście Kai nie należał do nich i zaczął jeszcze bardziej kombinować. Aż w końcu myśl została tak dopracowana, że nie zostało nic innego jak wprowadzić ją w życie. Kamień świsnął w wybranym kierunku i stuknął o inne kamyczki leżące na drodze. Za ścianą usłyszał westchnięcia i poruszenie. Chwilę później dało się dosłyszeć wyciągane ostrza i kroki. Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta, bo wydawać by się mogło, że całość trwała wieczność, nagle jedna z postaci pojawiła się w wyznaczonym przez niego miejscu, ale nie była to kobieta. Okazał się nim jeden z mężczyzn, który z nożem przed sobą wolnym krokiem szedł przed siebie rozglądając się dookoła i wchodząc za ścianę, gdzie skrywał się najemnik. Co dalej? Nie taki był plan, aby to on się tutaj pojawił... Najwidoczniej kobieta nie wykonywała takich zadań a teraz już nie było czasu do czegoś innego. Sekundy leciały tak szybko, że czuł jak jego skóra się starzeje w tym czasie. To tylko kwestia czasu, aż zostanie zauważony, dlatego coś musi się teraz wydarzyć zanim go odkryją... Dzielą go trzy metry od jegomościa, który z bliska wydawał się prawdziwym, wytatuowanym gorylem.

---

Dialogi:
Joni
Xuong

możesz wstawić mi w hide swoją Perce i Szybkość

[Kai]

Dźwięk wyciąganej broni lekko zmroził krew w żyłach niebieskookiego. Nie mógł jednak panikować i nie miał najmniejszego zamiaru tego robić. Był shinobi. Wiedział, że za chwilę poleje się krew. I to od niego zależało, czy będzie to krew Dzikusów, czy może jego samego.

Szlag. Liczył, że to kobieta wyjdzie jako pierwsza. I choć wiedział, że ocenianie ninja po okładce jest często bardzo mylącą i zwodniczą techniką, tak najzwyczajniej Dzika wyglądała na słabszą - zwłaszcza porównaniu do goryla, który to wędrował w jego stronę.

Kai jednak miał sporą przewagę - nie został jeszcze zauważony. Dzięki czemu miał szansę pokonać te parszywe zwierzę zanim rozkręci się na dobre. I w przeciwieństwie do swojego wroga stał w miejscu. Nie hałasował więc, nie kopał kamczyków, a zamiast tego wystarczyło, że kontrolował swój oddech. Jego serce uderzało szybciej, ale mimo to zachowywał zimną krew. Pewnie trzymał dłonie na rękojeści Zanbato i... po prostu czekał.

Nie. Nie wyleciał z dzikim krzykiem, gdy mężczyzna zbliżał się niebezpiecznie blisko niego. To był jego plan. Trzy metry to odległość, przy której normalny człowiek musiałby zrobić właśnie te trzy kroki, aby wyprowadzić cięcie swoim kunaiem czy inną kataną. Ale Kai władał Zanbato. Potężnym, prawie dwumetrowym skurwielem, którym można było przecinać ludzi w pół. I co więcej - kiedyś zdarzyło mu się poznać technikę, która dokładnie do tego służyła. Ogromny zasięg broni oznaczał więc, że wystarczyło lekko wychylić się do przodu, ewentualnie zrobić jeden krok w przód, a całą resztę załatwi długość ostrza i same potężne ramiona wojownika. Zminimalizował więc ruchy tak bardzo, jak tylko to było możliwe. Pozostało jedynie samo cięcie. Nie mógł lepiej tego rozegrać - nie w tej pozycji.

Ostrze miało więc zadziałać niczym gilotna - spaść na głowę wroga i rozpałatać mu mózg, zanim w ogóle zdąży się zorientować, co go trafiło. Nie chciał ryzykować, że mężczyzna przeżyje taki cios, więc jeszcze na dodatek postanowił doprawić ostrze chakrą Raitonu.

W przypadku, gdyby atak zabił wroga, nie pozwoliłby mu upaść na ziemię - przynajmniej nie bezpośrednio. Złapałby zwłoki w trakcie upadku i delikatnie położył na ziemii - by zrobić jak najmniej hałasu.

Techniki i ataki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Arii]

15/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Doszło do tego, co chciał. Może z innym scenariuszem, ale jednak coś wydarzyło się w 60% po jego myśli. Pozostało wprowadzić plan w życie. Płytki wdech i cichy wydech. Płytki wdech i cichy wydech. Kilka razy powtórzył tę czynność, aby w pełni skoncentrować się na mężczyźnie, który nie wiedział, że chodzi w paszczę bestii, która zamierzała ukrócić jego żywot w kilka sekund. Do ostatniej chwili mężczyzna nie zdawał sobie sprawy z obecności Kai'a a kiedy go w końcu zauważył... Ten zrobił jeden krok i było po wszystkim. Krok do przodu, podparcie ciała... Ale głowa nie została zmiażdżona, lecz odcięta... Posoka chlapnęła na podłoże a głowa uderzyła o jakiś kamień roztrzaskując się i rozlewając krew dookoła. Kałuża była dość obfita a do uszu Kai'a doszły zbliżające się kroki. Cała akcja była za głośna? Czy ktoś miał wyczulony słuch. To już nie było ważne. Liczyło się, jak się stąd wydostać niezauważonym w tak krótkim czasie... minuta? A może trzydzieści sekund? Skąd dochodziły te głosy? W dodatku trup na ramionach.
Co zrobić w takiej sytuacji? Rzucić się do ucieczki? Wykończyć następnego i ruszyć na kobietę? Tyle pytań a tak naprawdę żadnej odpowiedzi. A czas tikał mu w głowie! Raz, dwa, trzy... Nawet nie rozejrzał się po ich obozie a tutaj... zbliżał się jego koniec! Z ręki jakiegoś zapchlonego zwierzęcia!

---

Dialogi:
Joni
Xuong

[Kai]

Kai chyba lekko przecenił swoją siłę. Sam plan był całkiem niezły, ba, był genialny - przynajmniej w jego mniemaniu. Doceniał prostotę, a nic nie było tak proste, jak zgilotynowanie niczego niespodziewającego się wroga. Nie przewidział tylko jednego - że mężczyzna przechylili głowę w taki sposób, że Zanbato zamiast zatrzymać się gdzieś w połowie klatki piersiowej, to najzwyczajniej w świecie obetnie mu łeb. Ale cóż - tego przewidzieć nie mógł. Czasem wypadki się zdarzają i trzeba było liczyć się z tym, że coś pójdzie nie tak. Na tym polega odpowiedzialność, a nasz wojownik wliczał to w koszta. Głowa więc potoczyła się w dół i przypieprzyła w jakiś kamień. Było to podejrzane jak jasna cholera i spodziewał się, że ktoś może zaraz odkryć jego obecność.


Kolejne kroki - ktoś zbliżał się do tego całego bałaganu. Nie był w całkowitych ciemnościach, także zwłoki i świeża krew na pewno będą zauważone, gdy tylko ktoś zbliży się w miejsce, gdzie leżał truchło tego zwierzęcia. I co wtedy? Zaalarmuje kolejnego. O ile już nie wiedzieli o obecności niebieskookiego. Kai nie miał zamiaru jednak wychodzić na widok, frontalnie do ogniska. Był skryty w cieniu, za skałami. Nie chciał ryzykować bezpośredniego wybiegnięcia w kierunku ogniska. Nie wiedział, czy nie mieli dla niego jakiejś niespodzianki.

Zdecydował się więc znowu zagrać na zaskoczenie, no albo przynajmniej na zwiad. Postanowił skorzystać z przewagi wysokości, jaką mogła dać mu skała - ta sama, za którą teraz się krył. Był przekonany, że wrogowie będą patrzeć przed siebie, poszukiwać swojego towarzysza. Atak z góry mógłby być więc sporym zaskoczeniem. Poza tym zmiana pozycji po ataku z zaskoczenia była wybitnie wskazana. Dobry strzelec nie celuje dwa razy z tego samego miejsca. Już po samym ułożeniu zwłok i kierunku rozbryzgu krwi mogliby zorientować się, gdzie był zabójca.

Dlatego niebieskooki zebrał chakrę w nogach i powoli zaczął wchodzić na górę skały, chcąc zyskać lepszy widok na całe potencjalne pole walki. Zobaczyć, gdzie jest pozostała dwójka i co ewentualnie kombinują. Nie atakował jeszcze - nie chciał wpieprzyć się w pułapkę, którą przez ten czas, gdy ich nie widział, Dzicy mogliby potencjalnie zastawić. Przezorny zawsze ubezpieczony.

tldr: wchodzi na górę skały po cichu i rozgląda się za wrogami

Techniki i ataki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Arii]

17/X

Nowa rzeczywistość
Wyprawa B - Kai

---

Nie zawsze dało się przewidzieć wszystko. Tak właśnie stało się z głową, która teraz była groteskowym dodatkiem do otoczenia, który mógł zaskoczyć, ale i obrzydzić. Kai bez namysłu wskoczył na ścianę i miał szczęście, że była dość wysoka, aby jego plan wypalił. Z obydwu stron, w momencie, gdy dotarł do ciemnego szczytu ścianki zaszła kobieta i drugi mężczyzna. Ona zakryła dłonią usta a mężczyzna zatrzymał się i cały się trząsł. Podeszli do oddzielonych od siebie części ciał. -J-jakim trzeba być skurwielem... Ktoś tutaj jest... M-musimy powiadomić obóz o intruzie... ciężko było mu zebrać do kupy myśli. Kobieta nic nie mówiła. Zastygła, ze strachu. Do uszu Kai'a doszły tylko pochlipywania... -My chcemy tylko w końcu żyć w spokoju... Z dala od potworów...- cóż to mogło oznaczać? Że mieli ludzkie odruchy? Zwierzęta takich nie mogły posiadać... Może w ten sposób chcieli go zwabić, aby stracił czujność? Wziąć go na litość? Nie takie zabawy z nim!

Czas był nawet idealny, żeby spojrzeć się kątem oka na obozowisko. Próbował dostrzec coś godnego uwagi, ale z tej odległości nic takiego nie widział. Na pewno tak jak ludzie z kontynentu musieli ukrywać wartościowe rzeczy przed ludzkim okiem a jako zwierzyna mieli dodatkowy instynkt, dlatego na pewno lepiej dbali o swój dorobek. Tutaj akurat zbudowany na cierpieniu martwych Sogen.
Coś co jeszcze go zaskoczyło to to, że to nie był główny obóz. Prawdopodobnie to jakaś stacja pomiędzy. Jak sobie przypomniał to rzeczywiście Joni i Xuong wspominali o porcie, więc miałoby to ręce i nogi, gdyby obozowisko dzikusów było schowane gdzieś głębiej.

Nie myśląc już o tym za dużo widział, jak dwójka na dole zbiera wspólnie ciało i układa je z daleka od centrali. Nieśli je teraz jakiś kilometr dalej, do lasu, z którego przyszedł. Jako pokarm dla zwierzyny? Czy może chcieli zrobić mu pochówek? To zbytnio nie musiało go interesować, dało mu to pewną możliwość i warto było ją wykorzystać.

---

Dialogi:
Joni
Xuong