Ulice Yakiniku

[Ichirou]

Ot, ulice wioski, przez które każdego dnia przewija się wielu mieszkańców i przyjezdnych. Szersze, węższe, o większym lub mniejszym natężeniu ruchu. W zależności od strefy osady i okolicznych zabudowań, mogą mieć różny klimat, jednak jedna rzecz jest wspólna - maszerując wzdłuż nich można napotkać naprawdę sporo przeróżnych lokali gastronomicznych. W związku z tym spacer przez Yakiniku wiąże się z dość bogatymi doznaniami zapachowymi, które bez wątpienia wzbudzają apetyt.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
13/57

---

Całe szczęście, że Seinaru był lepszym wojownikiem niż mówcą, ponieważ szanse na powodzenie właśnie rozpoczętego zadania byłyby bardzo mizerne. Konserwacja konwersacja na temat samotnego pieska raczej nie była tym, czego potrzebował strapiony ojciec. Mistrz Atsumori zmrużył na moment brwi, nie będąc pewnym, czy pasterz z Teiz jest w tym momencie poważny, czy bezczelnie sobie z niego kpi. Nie udzielił jednak żadnego komentarza. Z posępną miną kiwnął lekko głową i wręczył bohaterowi karteczkę z adresem pracowni nauczyciela, który ponoć rozpłynął się w powietrzu, tak samo jak uprowadzony dzieciak.
Opuszczając obszar świątyni, Kei minął sporą grupę mnichów, która gęsiego, ze splecionymi dłońmi, zmierzała w miejscu kultu cele odprawienia modłów. Później wkroczył na trakt, z którego droga do stolicy była całkiem prosta i odpowiednio oznakowana na rozdrożach. Bez zbroi kroki stawiało się znacznie lżej, więc przemarsz był całkiem żwawy. Co istotne, podróż minęła spokojnie i w przyzwoitych warunkach pogodowych.
Pojawił się na miejscu mniej więcej w porze zmierzchu. W porównaniu do wyciszonej Świątyni Onikirimaru, Yakiniku było niezwykle żywe. Jeżeli Seinaru odwiedził tę osadę pierwszy raz, to mogło go zaskoczyć pełne spektrum budzących smak aromatów, które wydostawały się z gęsto rozmieszczonych lokali. Mimo cieknącej ślinki pokierował się jednak pod wskazany przez mistrza adres. Minął dzielnicę handlową, z której większość kupców już zwijała interes, i wkroczył do nieco spokojniejszego obszaru, w którym urzędowali różnej maści rzemieślnicy, mniejsi przedsiębiorcy czy uczeni. Po paru chwilach włóczenia się przez węższe dróżki wreszcie odnalazł odpowiedni budynek, oznaczony szyldem: „Kirigaya Ton, rachunki”.
Pracownia perceptora zaginionego chłopca była jednym z lokali wchodzących w skład przydrożnej, szeregowej zabudowy. Tuż obok znajdowały się mały zakład krawiecki i jakieś lokum kupca, a po przeciwnej stronie ulicy pracownia wikliniarska. Lokal, którym interesował się Seinaru, był zamknięty i z zewnątrz wydawał się pusty, w sensie bez ludzi. Jeżeli spojrzeć przez okienko, to nie dało się dostrzec czegokolwiek szczególnego. Ot, wiele półek uginających się od opasłych ksiąg, ze dwa stoły z wielkimi liczydłami i mniej istotne rzeczy. Nie było w środku żadnego źródła światła. Okolica natomiast była względnie spokojna – to krawcowa właśnie zamykała swój zakład, to chwilę później przez ulicę przechodziła dwójka grubasów, klepiąca się po brzuchach i debatująca nad kolacją.

[Seinaru]

"Niedaleko" okazało się pojęciem bardzo względnym. Kei myślał najwyżej o kilku kilometrach, a do przebycia było chyba... kilkanaście? Bez zbroi na barkach i nogach szło mu zdecydowanie łatwiej, lecz i tak do Yakiniku dotarł tuż przed wieczorem. Nie miał pojęcia, czy tylko w porze kolacji zapach z okolicznych knajp mieszał się w jeden kocioł cudownej mieszanki lodów, dango, wołowiny i sera pleśniowego, czy jest tutaj tak zawsze? Co by nie było, unoszący się pyszny klimacik szybko przypomniał jego żołądkowi, że człowiek nie rzeźba - jeść musi. Jednak zanim Seinaru zabrał się za szukanie noclegu z wyżywieniem wieczornym i porannym, postanowił sprawdzić od razu pierwszy trop, którym było biuro rachmistrza Tona. Pierwszy krok dobry jak każdy inny.
Dzięki wskazówkom mistrza Atsumoriego szybko odnalazł zamknięty (oczywiście) lokal i jedyne na co starczyło mu teraz odwagi, to poszarpanie chwilkę za klamkę i zajrzenie przez przybrudzone okna. Środek z zewnątrz wyglądał normalnie, jednak nie było to oczywiście jego ostatnie słowo. Rozejrzał się dookoła, aby zobaczyć, czy nikogo nie ma w pobliżu i może nieco mocniej popchnąć drzwi, aby wpadły do środka.
- Kurka wodna. - Przeklął w myślach, gdy niedaleko zobaczył kobietę, która zamykała właśnie swój zakład. No cóż, trzeba było odłożyć małe włamanko na później, a teraz objąć inną, bardziej przyjazną taktykę.
- Dzień dobry wieczór. - Podszedł do niej z szarmanckim przywitaniem.
- Nie wie pani może, gdzie mógłbym spotkać sąsiada? Szukam pana Tona, miałbym dla niego małe zleconko. Był dzisiaj, będzie jutro? - Zagadnął do kobiety, bo kobiety, jak wiadomo, mają uszy dookoła głowy i Kei miał nadzieję, że jest to ten najgorszy, wścibski typ baby, która cały dzień monitoruje swoje okoliczne ziemie.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
15/57

---

Kilka godzinek marszu to jeszcze nie było nie wiadomo co w porównaniu choćby do kilku dni przeprawy, by przejść całą prowincję. Jak dla samuraja o takiej wytrwałości, który pędził jak opętany przez wiele kilometrów w piekielnie trudnych warunkach w Midori, to dzisiejsza podróż była jedynie spacerkiem na lepszy apetyt, który od momentu przybycia do Yakiniku z pewnością się rozbudził.
Dzielny bohater uwikłał się w konfrontację z bogu ducha winną klamką. Szarpnięcie nic nie dawało – drzwi były zamknięte na klucz. Jeżeli samuraj chciał wedrzeć się do środka na siłę, to konieczny był solidny kopniak, mniej więcej taki mocny, jaki został zaserwowany w dupę delfinokoniowi podczas pamiętnych wydarzeń w dziurze obok góry.
Kei chwilowo nie podjął żadnych dalszych, bezpardonowych akcji (o ile w ogóle zamierzał je podjąć), ponieważ na widok przechodzącej krawcowej zreflektował się i przypomniał sobie mądre słowa niezwykle światłego i elokwentnego mistrza. Odwołał się do pradawnej sztuki indagacji i wpierw użył języka zamiast sięgać po rozwiązania typowo siłowe.
Kobieta w średnim wieku zatrzymała się, bo przecież nie mogła odmówić zagubionemu, sympatycznemu panu, jakim bez wątpienia był Seinaru. Podbierając dłonie na bokach, krawcowa wysłuchała pytania, a potem machnęła ręką.
- E, jakie licho go chyba wzięło albo choróbsko jakieś! Ze dwa albo dni go nie ma co najmniej, może trzy... Codziennie się mijamy, więc bym zauważyła, gdyby pracował. A on taki skrupulatny zawsze, ułożony, aż za bardzo nawet, więc to takie niepodobne do niego, że środkiem tygodnia go tak wywiało. A może w końcu jakąś kobitę gdzieś znalazł? Taki stary chłop, a dalej bez baby, tylko praca i praca, od świtu do wieczora, ciągle tylko te papierki i cyferki, dzieci swoich nie ma to jakieś obce uczy, no ale co ja tam będę panu głowę zawracała. No nie ma go, może będzie jutro, no ale ja nie wiem – odparła uczciwie, wzruszając bezradnie ramionami, po czym ruszyła dalej w swoją stronę, o ile samuraj jej już dłużej nie zatrzymywał.
Raz na jakiś czas zdarzyło się, że ktoś inny przechodził obok, ale ruchu za wiele nie było. Uliczka była raczej wąska, znajdowały się na niej główne miejsca pracy, więc o tej porze mało kto się tu kręcił.

[Seinaru]

- A pani dobrotliwa to nie wie gdzie on mieszka, jak go tu w robocie ni ma? - Zagadnął ją jeszcze na koniec, może znali się lepiej niż tylko "na dzień dobry", a może wścibska baba z Yakiniku wiedziała o nim coś jeszcze. Niemniej jednak, prywatny adres rachmistrza też mógł okazać się użyteczny, może nawet bardziej niż adres pracowni.
Niezależnie od jej odpowiedzi, Kei pozostał przed drzwiami biura rachmistrza, pozwalając kobiecie odejść w swoją stronę. Co teraz? Wszystkie zakłady i zakładziki dookoła były już praktycznie pozamykane, więc aż kusiło, aby wprowadzić pierwotny plan w życie. A kto oparłby się takiej pokusie? Na pewno nie honorowy samuraj, którym bez wątpienia był Seinaru. Obiecał przecież znaleźć Hitosu za wszelką cenę, a u samuraja słowo droższe od piniędzy.
Chwycił za klamkę biura Tona jeszcze raz i zanim popchnął drzwi dodatkowo barkiem, upewnił się że nikogo nie ma w pobliżu. Wyważył drzwi, ale nie tak żeby wyleciały z zawiasów i upadły na ziemię roznosząc huk po całej ulicy. Jak najdelikatniej i najciszej, aby nie wzbudzać niepotrzebnego zamieszania. No i tak żeby po wejściu do środka dało się je przynajmniej przymknąć. Dalej należało się już tylko spieszyć z przeszukaniem biurka, szuflad, szafek i wszystkiego co wpadło mu w ręce i mogło wydać się ważne. Kei nie sądził aby to sytuacja samego Tona miała coś wspólnego z porwaniem chłopaka, ale było bardzo prawdopodobne, żeby był on narzędziem porywaczy i jeśli jakoś się z nim kontaktowali, to może zostały po tych kontaktach jakieś ślady? Szybko, szybciutko Kei szperał we wszystkich zakamarkach pomieszczenia, co jakiś czas nasłuchując, czy nikt nie zbliża się do drzwi i samuraj nie zostanie przyłapany na gorącym uczynku.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
17/57

---

Dobrotliwa pani pokręciła przecząco głową, gdy Seinaru spróbował wyciągnąć kolejne informacje.
- Nie, adresu to ja nie znam, aż tak dobrze to się nie znamy. Tyle wiem, że wynajmuje izbę w takim, no, wielolokalowym budynku. Taniej takie coś wychodzi niż swoje prawdziwe cztery ściany, a Ton to jest oszczędny ponad miarę. Może jeszcze nie skąpiradło, ale po prostu bardzo oszczędny. Także no, więcej pan już nie mogę pomóc – wyjaśniła, a potem ruszyła w swoją stronę, pozostawiając samuraja samego w okolicy.
Kei nie zastanawiał się zbyt długo. Zdecydował się skorzystać z nadarzającej się okazji i przy zerowej widowni przywalił barkiem w drzwi. Chcąc uniknąć hałaśliwej demolki, użył jedynie części siły zawartej w mięśniach, co i tak wystarczyło do sukcesu. Drewniane wrota nie zostały rozwalone ani wybite z zawiasów, a jedynie zniszczone w okolicy zamka. Trzasnęły, ale nie jakoś szczególnie głośno, dlatego pasterz ze względnym spokojem mógł wejść do biura rachmistrza i nawet przymknąć za sobą uszkodzone drzwi.
Ze względu na porę dnia warunki oświetleniowe wewnątrz lokalu nie były rewelacyjne, ale wystarczały do zrobienia małego rekonesansu. W pierwszej kolejności rzucał się w oczy porządek, jaki tutaj panował. Wszyściutko było ładnie ułożone i przy odpowiedniej kolejności. Opasłe oraz chudsze tomiska równiutko spoczywały na regałach i były posegregowane według alfabetu lub roku dokumentacji. Wszelki książki, notesy i zeszyty kręciły się wokół cyferek, były zatem niesamowicie nudne. Seinaru, niezbyt wyedukowany w tej dziedzinie, po szybkim przekartkowaniu raczej nie wyciągnął z zapisków sensownych informacji. Zrozumiał jedynie tyle, że Kirigaya Ton prowadzi skrupulatne rachunki dla wielu mniejszych przedsiębiorców i kupców, rozpisując ich wydatki, przychody i szukając możliwości na ewentualne zwiększenie sumarycznych zysków.
Po krótkiej analizie samuraj mógł rozpoznać jedno z biurek jako te, przy którym uczył się chłopak. Prócz liczydła i paru książek znajdował się na nim również mały notesik, w którym chłopiec miał rozpisane dokładne zadania na kolejne dni. Widać było, że rachmistrz do swojej dodatkowej fuchy nauczyciela podchodził dosyć pedantycznie. Zresztą, chyba do wszystkiego tak podchodził.
Podczas przeszukiwania lokalu Kei czasem nasłuchiwał okolicy, ale wyłapywał jedynie przechodniów, którzy raz na parę chwil przechodzili nieopodal. Nikt raczej się nie kręcił tuż obok i nie zainteresował na ten moment jego osobą.
W szufladzie biurka rachmistrza pasterz z Teiz mógł odnaleźć prywatne rozliczenia zaginionego mężczyzny. Ot, podliczenie codziennych wydatków z wyraźnym rozdziałem na jego własne koszty oraz te związane z utrzymania chłopca, którego przyjmował na okresowe nauki i przez ten czas zapewniał mu dach, wyżywienie i czasem opiekunkę. Ton uwzględniał tam nawet takie pierdoły jak zwyczajne zakupy na targu, ale samuraja mogła zainteresować nieco inna rzecz – na stronie, na której zapisane były regularne opłaty w przód za kwaterę, znajdował się również adres zamieszkania.
W głównym pomieszczeniu panował porządek. Jeżeli jakieś mebelki były lekko zniszczone, to tylko z powodu nadgryzienia przez ząb czasu. Mniejszy kantorek też wydawał się utrzymany w ładzie, chociaż Seinaru mógł dopatrzyć się tego, że na drzwiczkach kredensu jest dziura, której kształt pasował do jakiegoś krótszego ostrza, może kunaia lub sztyletu.

[Seinaru]

Bez problemów dostał się do biura rachmistrza. Drzwi skrzypnęły, jęknęły i się ugięły, a Kei mógł ostrożnie wejść do środka. Przed tym pierwszym krokiem obejrzał się jeszcze dookoła, lecz nikt na niego nie patrzył - tak mu się wydawało. W środku spieszył się jednak najbardziej jak tylko mógł. Nie robił bałaganu i nie przerzucał wszystkiego do góry nogami w chaosie, jednak nie spędzał nad każdym dokumentem popołudnia aby dokładnie je przeanalizować, ocenić przydatność i związek z całą sprawą. Bał się jednak, że ktoś w każdej chwili może wkroczyć i go zaskoczyć. Gdyby ktoś zastał samuraja w takiej sytuacji, to całe śledztwo byłoby spalone już od samego początku, tak samo jak szansa Seinaru na naukę w szkole Ryu.
Wśród sterty papierzysk i stosów szuflad znalazł tylko jedną naprawdę przydatną informację, a mianowicie adres zamieszkania pana Tona. Tutaj nie było już czego szukać - albo żadnej wskazówki tutaj nie było, albo kryła się ona w liczbach których Kei nigdy nie rozumiał. Tak, był zwykłym, tępym osiłkiem, jednak było mu z tym bardzo dobrze i dopóki znajdował to co chciał w stercie papierów, nie myślał aby cokolwiek w sobie zmieniać.
Tuż po odnotowaniu śladu po ostrzu stwierdził, że nie ma już więcej powodów, aby dalej wystawiać się ryzyko przyłapania na gorącym uczynku, zatem czym prędzej ewakuował się z biura rachmistrza i ocenił, czy zdąży jeszcze dotrzeć pod znaleziony przez siebie adres. Czy jednak korzystniej będzie włamywać się do domu Tona jutro rano, czy może wydłużyć sobie wieczór i odłożyć szukanie noclegu na jeszcze później? Seinaru uznał, że pod osłoną nocy ma zdecydowanie większe szanse na zostanie niewykrytym podczas następnego włamania, toteż po wypytaniu napotkanych ludzi o drogę pod wskazany adres, udał się do prywatnego mieszkania rachmistrza.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
19/57

---

Te dwie rzeczy wcale nie musiały się wykluczać. Kei mógł być zwykłym, tępym osiłkiem, a przy tym pracownia rachmistrza mogła być pozbawiona jakichkolwiek wskazówek. Mimo ewentualnej głupoty śledczego dochodzenie nie utknęło jednak w miejscu i brnęło naprzód, choć nie było pewne, czy w dobrym kierunku. Po śladzie ostrza na jednym z mebli trudno było jakoś dalej podążyć, ale adres nauczyciela był już możliwy do sprawdzenia. To właśnie tym drugim tropem (o ile można był go nazwać w ogóle tropem) zdecydował się ruszyć Seinaru.
Było już dosyć ciemnawo. Jedynie tyle, że uliczki wioski, a przynajmniej te istotniejsze, były co jakiś czas rozjaśnione jakimiś źródełkami światła. Na dróżkach przewijało się już mniej ludzi, ale nie można było jeszcze mówić o pustkach. Był wieczór, a nie noc. Na większość reprezentantów Akimichi czekał jeszcze chociaż jeden posiłek przed słodkim drzemaniem.
Kei podpytał się jakiegoś otyłego mężczyzny o kierunek, a potem ruszył w stronę dzielnicy mieszkalnej. Kirigaya Ton mieszkał w strefie dobrze wpisującej się w przeciętność – nie było tu ani biedoty, ani przesadnie majętnych ludzi. Zgodnie z wcześniejszą relacją przemiłej pani, poszukiwany mężczyzna mieszkał w budynku wielomieszkaniowym, który bez wątpienia był bardziej ekonomiczną opcją od wolnostojącego domostwa. Wspólna klatka schodowa, trzy kondygnacje, każda chyba po dwa nieduże mieszkania, a więc łącznie sześciu lokatorów. Stan utrzymania przyzwoity, to znaczy bez obdrapanych ścian, ale jakby ktoś je odświeżył, to byłoby milej.
Na podstawie wyciągniętego z notatek adresu, samuraj mógł z dużym prawdopodobieństwem oszacować, że mieszkanie rachmistrza znajduje się na drugim pięterku. Na tym właśnie najwyższym poziomie połowa okien była zasłonięta od wewnątrz.
Jeżeli niepozornie pokręcił się po okolicy i przyjrzał budynkowi z bliższa, to dostrzegł, że od strony ulicy, tuż przy głównym wejściu, kręciła się jakaś starsza, pokrzywiona pani. Przy bledziutkim świetle lampionu wywijała miotłą całkiem żwawo na prawo i lewo, wymiatając z korytarza na zewnątrz budynku błoto lub inne brudy. Psioczyła pod nosem na temat jakiegoś ochlejmordy, któremu - jak sama stwierdziła - chyba musi podnieść czynsz za nieustanne paskudzenie klatki schodowej brudnymi buciorami.

[Seinaru]

Jakie te grubaski w Yakiniku pomocne! W sumie odpowiedź na pytanie o drogę to jeszcze nic wielkiego, jednak Seinaru bardzo docenił to, że dzięki uprzejmości tubylców nie musiał błądzić po okolicznych dzielnicach do rana, zanim znajdzie właściwy dom. Wskazówki doprowadziły go prosto tam gdzie chciał, czyli pod adres, pod którym miał mieszkać pan Ton - zapewne razem z Hitosu, bo dziecka raczej nie puszcza się samego na stancję do obcych osób. Kei w sumie nie wiedział jak wyglądały te układy, ale założył sobie scenariusz, jakoby dwóch panów mieszkało i pracowało razem, bo jak inaczej?
Co by jednak sobie nie pomyślał, tak czy siak musiał swoje podejrzenia zweryfikować, dlatego tutaj przyszedł. Podszedł do pani, która była chyba tutaj czymś w stylu dozorcy i konserwatora, a przy okazji chyba właścicielką całego dobytku?
- Dzień dobry. Szukam Kirigayi Tona, rachmistrza który podobno tutaj mieszka. Pani go zna? - Zaczął od podstawowych pytań, nawet jeśli i tak miał już poważne podejrzenia, że to właściwy adres.
Gdyby Seinaru zgodnie z przewidywaniami dowiedział się, że "tak, mieszka tu, ale od kilku dni nikt go nie widział i mieszkanie stoi puste", wówczas należało przejść do drugiej części planu.
- Widzi pani, szukam ich - jego i jego kulawego ucznia. Bardzo by pani pomogła, gdyby pozwoliła mi rzucić okiem na jego mieszkanie. - I kończąc to zdanie wsunął jej w dłoń 100 ryo. Nie wiedział czy dla takiej starowinki to dużo czy mało, ale przynajmniej jakiś start do poważnej rozmowy.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
21/57

---

Arcyważne, samurajskie zadania na ten moment wymagało bardziej machania jęzorem niż włócznią. Seinaru ćwiczył trudną sztukę indagacji raz za razem, ale nie sposób było stwierdzić, czy kiedykolwiek będzie mu dane nosić tytuł mistrza oratorstwa. Całkiem dobrze jednak budował siatkę swoich kontaktów. Był potencjał na to, że przez te sześć najbliższych dni, które odnosiły się do limitu czasowego wyznaczonego przez anonimowych porywaczy, pozna wszystkie miłe starsze panie i wszystkich miłych grubasków w stolicy Sakai.
Pasterz z Teiz zachował się bardzo kulturalnie i – tak samo jak przy odwiedzinach pracowni – w pierwszej kolejności wypytać napotkane osoby zamiast sięgać od razu po bardziej inwazyjne nawiązania. Staruszka łypnęła wzrokiem na nieznajomego przybysza, wyprostowała się na tyle, na ile pozwalały jej pokrzywione plecy, a zaraz po tym zacisnęła mocniej miotłę. Tak w ramach gotowości do przegonienia intruza, gdyby ten zaczął się przesadnie narzucać.
- Tak, tak, mieszka tutaj na górze razem z tym swoim uczniem. A czegoś panu trzeba? Coś panu Tonu przekazać? Ze trzy dni temu powiedział, że wyjeżdża, a kiedy wraca, to nie wiem. Ale ja przekażę, jak coś ważnego, ja może i stara, ale pamięć wciąż dobra – zapewniła kobieta, czujnie spoglądając na samuraja. Absencja rachmistrza nie była raczej wspaniałą nowiną, ale Kei już na samym początku brał ją pod uwagę. Z czystej dyplomacji przeszedł na taką, która wsparta była pieniądzem.
Na twarzy babci zagościł grymas niezadowolenia, kiedy samuraj wyciągnął małą sumkę i próbował najzwyczajniej w świecie ją przekupić. Starowinka nie była łasa na kasę. Nie wyciągnęła dłoni po mamonę samuraja. Jej rączka mogła drgnąć co najwyżej razem z miotłą, by odpędzić nieznajomego, który złożył dziwną ofertę.
- Pan Ton prosił, aby nikogo do mieszkania nie wpuszczać, ale nawet jakby tak nie powiedział, to bym nie wpuściła. Panie, weź pan te pieniądze i idź pan. Przyjdź pan, jak pan Ton wróci. Ja już znam takich gagatków, niby rzuci okiem, a co jeszcze ukradnie. A takiego najemcę jak pan Ton mieć to skarb. Schludny, spokojny, nie robi problemów, nie to co inni.
Nawet gdyby potroił albo i potroił stawkę, babcia twardo trzymała się przy swoich zasadach. Seinaru nie został wpuszczony, a staruszka niedługo później wróciła do swojego zajęcia. Wymiatała brudy jeszcze przez parę chwil, a później opuściła budynek wielolokalowy, uprzednio zamykając na klucz frontowe drzwi. Potem niezgrabnie udała się do swoich własnych czterech kątów, które znajdowały się ze dwa, trzy domy dalej.

[Seinaru]

Uh, w tym momencie najchętniej złapałby staruszkę za głowę i przeorał twarzą ulicę wzdłuż i wszerz. Nie dlatego że mu odmówiła, ale dlatego że przez jej odmowę Seinaru naprawdę najadł się niemało wstydu i przez chwilę aż chciał zapaść się pod ziemię. Nie prosił więc już o nic, tylko wysłuchał kobiety, która jak gdyby nigdy nic w końcu zostawiła go przed domem, do którego Kei próbował się dostać. Co jednak udało mu się wynieść z krótkiej pogawędki ze staruszką to fakt, że Kirigaya Ton sam zapowiedział swoją nieobecność, więc nie został porwany nagle i bez śladu. Albo został do takich działań przymuszony, albo sam był jednym ze sprawców porwania małego Hitosu. Tym bardziej należało dostać się do jego mieszkania i przeszukać je w poszukiwaniu nowych tropów.
Cóż więc Seinarowi pozostało? Jakie opcje? Nie chciał znowu wyważać drzwi, tym bardziej że tutaj ryzyko natknięcia się na osoby trzecie było o wiele większe niż przy biurze rachmistrza. Samuraj obszedł zatem budynek z tylu stron z ilu mógł (wciąż nie za bardzo ogarniam opis tego budynku) w poszukiwaniu otwartych okien na klatce schodowej na którymś z pięter. Chciał się wdrapać do któregoś przy pomocy Kinobori no Waza, aby po cichutku znaleźć się w środku. Miał swój cel na oku, jednak nie chciał zbijać szyb ani nic podobnego. Dlatego do samego budynku Kei chciał dostać się możliwie jak najbardziej pokojowo, a dopiero gdy stanie przed drzwiami już do mieszkania Tona, wtedy poszuka kolejnego rozwiązania, prawdopodobnie takiego samego jak w przypadku biura.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
23/57

---

Najwyraźniej pasja samuraja do rozmawiania ze starymi babami umarła tak szybko, jak się narodziła. Bohater chyba jednak nie miał takiego uroku, jak mu się wydawało. Nie każda pani, mająca na karku przynajmniej dwa razy więcej wiosen od niego, była skłonna opowiedzieć mu o wszystkim i przychylić się do każdej, nawet dosyć śmiałej prośby. Uprzejmość to jedno, naiwność to drugie. Kei był mimo wszystko obcym, a obcych nie wpuszczało się tak po prostu do czyjegoś mieszkania, choćby tylko w celu rzucenia okiem na wnętrze.
Przynajmniej tyle, że obyło się bez awantury. Kobieta nie musiała podnosić miotły na natręta, więc skończyła swoją pracę i poszła w swoją stronę. Samuraj natomiast kręcił się tu i tam, myśląc, jak się dostać do mieszkania zaginionego nauczyciela. Od frontu, wielokolorowy budynek graniczył z dosyć uczęszczaną uliczką, przy której w miarę gęsto były poupychane mniejsze lub większe domostwa. Po stronie jednego z boków budynku nieco dalej przebiegła węższa ścieżka, o wiele mniej oblegana, ale wciąż obarczona pewnym ryzykiem, że jakiś mieszkaniec będzie nią przechodził. Z tyłu było jednak bezpiecznie – nieco dalej znajdowały się inne domostwa, ale pod osłoną mroku, który coraz śmielej rozgaszczał się na nieboskłonie, pasterz z Teiz miał bardzo dużą szansę na pozostanie niedostrzeżonym.
Niczym podstępny złodziej wszedł po tylnej elewacji, rozchylił niedomknięte okno i wskoczył do środka. Znalazł się na najwyższym poziomie klatki schodowej, skąd mógł się dostać do dwóch mieszkań. Tutaj nie było potrzeba wielkiego geniuszu, by wybrać te z podejrzanie zasłoniętymi wszystkimi oknami. Drzwi - jak można było się spodziewać - były zamknięte. Prezentowały się na bardziej leciwe i mniej trwałe od tych w pracowni, więc samuraj intuicyjnie włożył w uderzenie nieco mniej siły niż przedtem.
Wystarczyło. Marny zameczek został wyważony, czemu oczywiście towarzyszył pewien hałas, którego nie dało się zminimalizować do zera. Trudno powiedzieć, czy mieszkańcy go usłyszeli. Tak czy inaczej, kiepściutkie, drewniane wrota rozchyliły się, a Seinaru przez korytarz dostrzegł mężczyznę w średnim wieku, z malutkim kokiem na głowie, który zaalarmowany dźwiękiem przemknął na drugą stronę pokoju. Chyba schował się w jakiejś szafie, sądząc po cichym skrzypieniu drzwiczek, ponieważ bohater z aktualnej pozycji już tego nie widział. Kei przez tą jedną sekundę zdążył ponadto zauważyć, że osobnik był ubrany po mieszczańsku i z pewnością nie był uzbrojony. Jeżeli się rozejrzał lub wsłuchał w dźwięki z otoczenia, to nie wyłapał w mieszkaniu obecności żadnej innej osoby.

[Seinaru]

Seinaru bardzo ucieszył się, gdy udało mu się znaleźć alternatywne wejście do budynku. W pierwszym dniu, w pierwszych godzinach śledztwa sprawdzał właśnie drugie ważne miejsce i w sytuacji gdy czas jest na wagę złota, chciał go marnować jak najmniej.
Drzwi po raz kolejny nie stawiły mu żadnego oporu i szczęśliwie dla samuraja głośny trzask wyłamywanego zamka nie zaalarmował chyba nikogo z sąsiednich mieszkań. Zainteresowanie osób trzecich w tej sytuacji mogło znacznie utrudnić przeszukanie i... przesłuchanie? Gdy tylko ich oczy się spotkały, jakaś osoba wbiegła wgłąb mieszkania, lecz było już za późno aby pozostała niezauważona.
- Hej, stój! - Kei nie zdążył oczywiście pochwycić jej od razu, lecz wydał z siebie jedynie niemal odruchowy w takich okolicznościach okrzyk.
- Ehhh... - Przymknął za sobą drzwi, aby jak najmniej odgłosów wydostawało się na klatkę schodową i tym samym nie robić niepotrzebnego zamieszania. Z twarzy i sylwetki którą udało mu się zauważyć przez ten ułamek sekundy, Kei wywnioskował, że osoba która skryła się w głębi mieszkania nie jest raczej bandytą który zastawił tu pułapkę, a raczej przestraszonym...
- Pan Ton? Kirigaya Ton? - Rzucił pytanie w przestrzeń, zanim ruszył eksplorować mieszkanie. Położył dłoń na rękojeści tanto, lecz nie dobywał go jeszcze. W takiej gotowości posuwał się wzdłuż korytarza naprzód, w miejsce gdzie zauważył mężczyznę, w kierunku w którym zdawał się on pobiec. Cały czas nasłuchiwał dźwięków, która mogłyby świadczyć o jakichś fortelach, w końcu przestraszeni ludzie zdolni są najdziwniejszych rzeczy. Jednak głównym działaniem, które Seinaru zdecydował się w tej sytuacji podjąć była perswazja, a nie agresja. Nie było szalonego skoku aby pochwycić mężczyznę, lecz ostrożny krok i rozmowa.
- Nazywam się Seinaru Kei. Nie chcę zrobić Panu krzywdy, szukam chłopaka imieniem Hitosu. Kulawy młodzieniec, szkolił się na rachmistrza. Jego ojciec boi się, że coś mogło mu się stać. - Zaczął wyjaśniać spokojnie, jednak cały czas będąc gotowym na niespodziewany atak na swoją osobę. Zamiast jednak wyszarpywać Tona (jak mniemał) na siłę spod stołu czy z szafy, chciał raczej aby ten sam do niego wyszedł.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
25/57

---

Trudno było ocenić ze stuprocentową dokładnością, czy dźwięk otwartych siłą drzwi umknął uwadze ludziom znajdującym się w okolicy. Na pewno nikt w tym momencie nie wybiegł na klatkę schodową i nie rzucił się w kierunku źródła hałasu. Jedyną zaalarmowaną obecnie osobą był mężczyzna w średnim wieku, który nie zwracając uwagi na nic zerwał się z miejsca i skitrał się w pierwszej lepszej kryjówce. Stojący w progu mieszkania Kei zauważył go, ale on nie zauważył Keia. Samuraj miał więc niewątpliwą przewagę, a odnalezienie schowanego było jedynie kwestią czasu. Tak naprawdę, to wystarczyła jedynie chwila – mieszkanie było całkiem nieduże, z drugiego piętra przeciętny śmiertelnik raczej by nie wyskoczył, a poza tym pasterz z Teiz widział kierunek, w którym czmychnął podejrzany mężczyzna. Z powodu zasłoniętych okien było tutaj dosyć ciemno.
Bohater odezwał się, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zachował więc wszelkie środki ostrożności i przygotował broń, którą mógł w razie czego się ochronić. Mógł być niemal pewny, że poszukiwany jegomość znajduje się w szafie. Zresztą, jeśli zamarł na chwilę w bezruchu, to mógł usłyszeć jego cichutkie dyszenie. Wypowiedział więc dalsze kwestie stojąc frontalnie do szafy.
Osobnik był dosyć cicho i chyba wciąż próbował udawać, że wcale go tutaj nie ma. Zrobił jednak drobny, fałszywy ruch w środku sporego mebla i wywołał tym samym lekkie skrzypnięcie. To chyba już całkowicie go zdemaskowało. Sam sobie zdał z tego sprawę.
- T-to ty nie jesteś od nich? N-nie mogę ci pomóc. Jeżeli dowiedzą się, że z kimkolwiek rozmawiałem, to wyrządzą krzywdę zarówno mnie jak i Hoitsu. W-wiem jedynie, że nie chodzi im o chłopca i wydadzą go, jeżeli z-zostaną spełnione ich zachcianki. Odejdź, proszę… - wydukał z wnętrza szafy Kirigaya Ton. Tożsamość schowanego osobnika przestała bowiem być już jakąkolwiek zagadką nawet dla kogoś, kto dopiero zbierał doświadczenie indagacjach.

[Seinaru]

Już drugi raz w przeciągu kilkunastu minut miał ochotę złapać czyjąś głowę i przeciągnąć nią po podłożu. W tym wypadku wiązałoby się to nawet dodatkowo z efektownym wyrwaniem Tona z szafy. Seinaru nie liczył już, ile razy słyszał tłumaczenie "nic nie powiem bo jak oni się dowiedzą to będzie po mnie". Ten raz nie różnił się niczym od poprzednich, więc taktyka też nie mogła być inna. Kei westchnął ciężko, bo ani trochę nie bał się o zdrowie i życie mężczyzny. Ba! Nie był on przecież nawet przedmiotem zlecenia, więc jego ewentualna krzywda niczemu by nie zaszkodziła. Rachmistrz jednak momentalnie zdradził się, że ma cały komplet informacji: kto, kogo i może nawet gdzie.
- Problem w tym, że te zachcianki nie zostaną spełnione. Porwanie syna jednego z mistrzów to za mało aby reszta samurajów zhańbiła się wydając jakimś bandytom sekrety swojej szkoły. Jeśli ja nie znajdę Hito... Hoitsu i nie przyprowadzę go do ojca, to ten chłopiec po prostu zginie, bo przecież nie wypuszczą go po nieudanych negocjacjach. A jak mały zginie... to wtedy zamiast szajki jakichś popaprańców będziesz miał na karku mistrza jednej ze sławnych samurajskich szkół, który zapewne będzie chciał własnoręcznie wymierzyć sprawiedliwość komu popadnie. A ja przecież nie będę mógł przed nim ukryć, że nauczyciel jego syna krył porywaczy... - Hmm... Seinaru był z siebie całkiem zadowolony po tej wypowiedzi. Wysnuł na poczekaniu całkiem ciekawy ciąg przyczynowo-skutkowy, który był rzeczywiście wiarygodny i który ściągał na Tona potencjalnie większe niebezpieczeństwo, niż to które wisiało nad nim obecnie.
- Poza tym... wiesz... nie chcę się chwalić, ale jeśli tylko mi powiesz kim są ci porywacze i gdzie trzymają Hitosu, to rano wszyscy będziemy się z tego śmiać. Obiecuję. - Zakończył przyjacielskim uśmiechem i otworzył szafę, w której chował się Kirigaya, o ile do tej pory jeszcze sam z niej nie wylazł. Trzeba było wyciągnąć z niego wszystkie informacje jak najszybciej i może rzeczywiście zafundować sobie jedną bezsenną noc, aby od ręki załatwić sprawę i na śniadanie wrócić do dojo szkoły Ryu.