Targ

[Chōjiro]

No, i to jest tylko dowód potwierdzający teorię. I jak tu siedzieć cały czas bez sensu na dupie, skoro na mieście można zobaczyć tak wiele, i tak dużo doświadczyć? Pomimo tego że lato już się zakończyło, na targowisku dalej było mnóstwo ludzi. I jak to w miejscach pełnych ludu, można było zobaczyć wszelkie możliwe wydarzenia, zażyłości, reklamy - ot, poezja życia! Sam mężczyzna bardzo chętnie przyglądał się takim obrazom życia codziennego, a jeśli mógł wziąć w nich udział - tym lepiej. Tutaj ktoś reklamował swoje towary, zachwalając ich jakość, w innym miejscu ktoś inny twierdził, że jakość towarów pochodząca z ich warsztatów jest niedościgniona. Poza tym - piekarnia? Kurde, kiedy ostatnio jadł coś tak egzotycznego jak chleb? Prawie zawsze jadał tylko ryż z dodatkami, nigdy go jakoś szczególnie nie ciągnęło do tworów z pszenicy. No, nie licząc ramenu. Makaron ramen był darem od kami.
W pewnym momencie jednak do jego uszu dotarło coś, co sprawiło że od razu zmienił kierunek kroków. Muzyka. Pulchny mężczyzna był istnym fanatykiem muzyki, i gdy tylko usłyszał że o Yakiniku ma zahaczyć jakiś profesjonalny muzyk - można było mieć stuprocentową pewność, że Akimichi na pewno się tam pojawi. Od kiedy tylko usłyszał za dzieciaka, jaką niesamowitą aurę tak proste rzeczy jak dźwięki z fletów lub innych instrumentów potrafiły wzbudzić, mężczyzna od razu czuł niesamowity respekt do wszystkich muzyków. Sam niegdyś uczył się grać na shakuhachi i shinobue, lecz jako że nigdy nie był dumnym posiadaczem tychże instrumentów - nie mógł się tym talentem nigdy nacieszyć.
Powoli, przepychając się między gapiami, sumita zbliżył się do źródła tychże dźwięków. Tym okazał się jakiś długowłosy mężczyzna, dzierżący w dłoniach flet shakuhachi. Wyglądało na to, że nie był zwykłym ulicznym grajkiem, bo nie przygotował żadnego sposobu na gromadzenie datków - po prostu stał, i cieszył wszystkich gapiów wokół swoim muzycznym kunsztem. Być może był mnichem, może twórcą instrumentów, a może po prostu człowiekiem o dobrej i twórczej duszy - ciężko powiedzieć. Ale umiejętności miał niesamowite, i temu Akimichi musiał przyklasnąć.
Pozostał między gapiami, słuchając pięknej melodii wytwarzanej przez niezwykłego muzyka. A gdy skończył - razem z pozostałymi gapiami planował pogratulować nieziemskiemu talentowi mężczyzny.

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[3/15]

---

Aparycja mężczyzny wydawała się tym dostojniejsza, im bliżej Chōjiro się do niego zbliżał, a udało mu się zbliżyć dość znacznie przez odruchowo rozstępujący się tłum. Bycie M O C A R N Ą jednostką miało wiele plusów i to był jeden z nich, tym bardziej że od tej konkretnej osoby nie biło lenistwem i typowym obżarstwem, a siłą i życzliwością.
Grajek grał z zamkniętymi oczami. Był całkowicie pochłonięty muzyką, dumny i wyprostowany. To poświęcenie wraz z piękną melodią nadawało otoczeniu wręcz wzruszającego wydźwięku. Długie palce sprawnie tańczące na instrumencie wydobywały najróżniejsze tony tak doskonale, że gdy tylko wybrzmiała ostatnia nuta, po widowni potoczyły się gromkie oklaski, a co niektórzy jęli nawoływać o bis. Flecista odjął swój przybór od ust, otworzył oczy (w których niejedna panna mogłaby się utopić) i z czarującym uśmiechem zaczął się delikatnie kłaniać, jakby dziękując każdemu z osobna. Doszedł mniej więcej do połowy, gdy jego wzrok zatrzymał się niespodziewanie. Zatrzymał się na potężnym celu pośród raczej przeciętnego pospólstwa, pożerając byłego maegashirę wzrokiem tak, jakby nie wierzył w to, co widzi.
— Kasshokuyama-sama. — Słabe słowa wydobyły się z jego ust tak powoli, jakby ważył każdą sylabę. Dostojność zaczęła zanikać w tym samym momencie, gdy zaciekawiona niecodzienną reakcją gawiedź także zawiesiła swe niezliczone pary oczu na Chōjiro. Niektórzy po prostu obserwowali sytuację, nie mogąc się za bardzo połapać o co chodzi, zaś niektórzy odeszli stwierdziwszy, że koncert się skończył i pora zająć się obowiązkami. Co za dużo, to nie zdrowo.
Ci, którzy zostali, byli świadkami dość nietypowego zachowania wybitnego grajka, który po kilku sekundach wytrzeszczu wreszcie rozwiał wszelkie swoje wątpliwości. Czym prędzej odłożył flet i zaskakująco szybkim ruchem (szczególnie biorąc pod uwagę długie kimono) niemalże pofrunął w stronę Chōjiro, już w połowie drogi wyciągając rękę.
— Kasshokuyama-sama! — powtórzył już znacznie głośniej, pewniej, ujmując potężną dłoń byłego sumity po to, by potrząsnąć nią energicznie. Jak widać sława była przewrotna i nawet pomimo tego, że grubcio nie wyglądał już tak jak podczas aktywnej kariery, to jednak nie dało się nie poznać tej emanującej z niego serdeczności i uśmiechu.
— Jestem pana ogromnym fanem, zawsze marzyłem o tym, by poznać pana osobiście — wypluwał z siebie słowa w zastraszającym tempie, wyraźnie zaaferowany. — Czy mogę dostać autograf? Najlepiej na moich — moich? — shakuhachi! Moja małżonka na pewno też chciałaby pana poznać, czy mógłbym pana zaprosić na kolację? Dlaczego zakończył pan swoją karierę? Co pan robi w Yakiniku? Jakaś kontuzja? Mam nadzieję, że to nic poważnego. Naprawdę nalegam na tę kolację! — Pytania opuszczały usta mężczyzny bez ładu i składu, gdy — świadomie bądź nie — ciągnął (a raczej starał się ciągnąć) swojego idola w stronę drzwi, przy których stał oparty o ścianę flet. A więc tutejszy, co tłumaczyłoby dość spory nawet jak na tak dobrego artystę tłum.
No właśnie, a co z tłumem? Większość ludzi rozeszła się w tę czy inną stronę, nieco zdezorientowana zaistniałą sytuacją. Co wierniejsi słuchacze wiedzieli, że pomimo względnego opanowania ich ulubiony grajek łatwo dawał się ponieść emocjom, toteż nawet nie byli za bardzo zdziwieni. No, może nie samym zachowaniem, bo to, dlaczego flecista zainteresował się akurat taką, a nie inną osobą, dla wszystkich pozostawało zagadką.

[Chōjiro]

A tam od razu dostojny. C, którzy jakoś bardziej interesowali się sportami walki, może i mogli uznawać jego posturę za dostojną, ale bogami a prawdą - wciąż był po prostu pulchnym człowiekiem, który został obdarowany przez bogów porządnym wzrostem, a mięśnie i wytrzymałość wyrobił sobie po prostu żmudnymi treningami. Charakter zaś - to zupełnie inna sprawa. Świat nie był dobrym ani pięknym miejscem, wyrwanym z kabuki lub innych ludowych monogatari. Wszędzie otaczało nas zło, niechęć, a nienawiść toczyła ludzkie kraje niczym trąd. Dlatego też, jeżeli chciało się dać światu chociaż trochę światła - samemu trzeba było w nie wierzyć, i dawać go jak najwięcej. Nadzieja umierała ostatnia. I nawet jeśli wszystko wokół próbuje Cię złamać - nie możesz się poddać. I właśnie taką zasadę wyznawał Chōjiro - niech świat pozna chociaż odrobinę ciepła, nawet przez ten krótki czas, kiedy może stąpać po ziemi. A co do upadku? Sumici ćwiczą właśnie po to, by nigdy, ale to nigdy nie upaść!
Musiał przyznać, że grajek potrafił wydobywać niesamowite, piękne dźwięki ze swojego shakuhachi. Niby proste melodie, składające się z pojedynczych, długich nut, ale zarazem potrafiły one doskonale przekazać emocje zawarte w całym utworze. Odczytanie ich było na tyle proste, że nawet zwykły farmer ryżu potrafił wyczuć powagę i niemalże modlitwę, wypływającą z długiego fletu. Dlatego też nie dziwota, że gdy tylko muzyk zakończył swój pokaz, od razu po okolicy rozległy się gromkie brawa. Pogratulowanie talentu, i świętowanie tego że wszyscy mieli okazję posłuchać tegoż piękna.
Wtedy jednak muzyk spojrzał w kierunku Chōjiro, i zamarł. Następnie wypowiedział jego imię, którym posługiwał się w trakcie zawodów sumo. Akimichi, skołowany, najpierw spojrzał na boki, czy na pewno mówił do niego, a później, z otępiałą miną, wskazał na siebie palcem.
No, ale potwierdzenie przyszło razem z samym muzykiem, który niemalże doskoczył w jego kierunku z wyciągniętą ręką. Sumita, dalej zaskoczony, odwzajemnił uścisk dłoni, lecz nie na tyle mocno by mężczyzna poczuł ból - ręce rzemieślników zajmujących się instrumentami i samych instrumentalistów miały to do siebie, że bywały znacznie delikatniejsze niż u sportowców lub pracowników fizycznych. Ostatecznie jednak potrząsnął lekko głową, by się rozbudzić z otępienia, i zaśmiał się jowialnie.
-Ha, to w takim razie możemy wymienić się pozdrowieniami, bo sam muszę przyznać, że urzekł mnie Pana talent muzyczny! - powiedział wesołym tonem, szczerząc zęby w uśmiechu. - Em... znaczy, mogę, ale może rzeczywiście zrobię to za momencik, nie mam żadnego rylca...
Ponownie parsknął śmiechem.
-A kolacji nie odmówię, zawsze chętnie spędzę trochę czasu z nowopoznanymi! Niech Pan prowadzi, porozmawiamy już na spokojnie - nie ma sensu robić jeszcze większego gwaru, jak ludzie chcą spokojnie nacieszyć się jesienią!

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[5/15]

---

Gwar, nie gwar, tłum nie poirytował się za bardzo, bo i też nie mieli powodów do irytacji. Grubcio nie mógł o tym wiedzieć, ale koncert trwał już dłuższą chwilę i akurat udało mu się załapać na "definitywnie ostatnią" (po niezliczonych bisach) melodię. Fakt, kilku bardziej gburowatych mieszkańców pomamrotało coś tam pod nosem o dziwakach i spaślakach, ale było to mamrotanie tak ciche, że nie doszło do uszu ani jednego, ani drugiego bohatera.
Muzyk zaś trajkotał aż miło, a jego twarz prawie dosłownie się rozświetliła, gdy były maegashira przystał na jego propozycję. Czym prędzej jął ciągnąć go do swojego domu, nie zdając sobie sprawy z tego, że zachowywał się dość niekulturalnie. Może to i lepiej, bo z tą świadomością pewnie nie byłby aż tak wyszczerzony od ucha do ucha, gdy zabierał flet sprzed drzwi i czym prędzej zapraszał swojego nowego towarzysza do środka.
Wnętrze było urządzone w dobrym smaku i klasycznie, no może poza jednym mniej codziennym szczegółem, o którym zaraz. Po zdjęciu butów mężczyźni znaleźli się w głównym pomieszczeniu wyłożonym bardzo zadbaną matą tatami o przyjemnym, delikatnym zapachu ryżu, nieśmiało mieszającym się z zapachem smażonego mięsa znajdującego się na kotatsu, przy którym siedziała na piętach kobieta. No a przynajmniej siedziała, dopóki nie zobaczyła dwójki mężczyzn wchodzących do środka.
— Gdzie się tak długo podziewałeś, Toju? — zapytała z nutką poirytowania w głosie, wstając i opierając piąstki na biodrach. Była nieco niższa od grajka, acz tak samo elegancka. Białe kimono z kwiecistym motywem i ciasno spięte włosy dobitnie wskazywały na to, że obojgu powodziło się dość dobrze.
— Musiałam trzymać kolację na wolnym ogniu, przez co z mięsa wyciekła za duża ilość tłuszczu i teraz jest suche. — Dąsy jak widać były uzasadnione, ale mimo to głos małżonki grajka wybrzmiał bardzo łagodnie, gdy zwróciła się w stronę Chōjiro: — Witam w naszym skromnym domostwie. Spodziewałam się gości, bo mój mąż za bardzo uwielbia ludzi, by odmówić sobie poznanie kogoś nowego po każdym z występów. — Wyglądało na to, że kobieta nie znała byłego sumity tak dobrze jak jej mąż, który obecnie był nieco zakłopotany całą tą sytuacją.
— Przepraszam za mój brak manier, Kasshokuyama-sama. — Przepraszający uśmiech ozdobił jego młodą, maksymalnie trzydziestoletnią twarz, po czym kontynuował: — To moja żona Risako, a sam na imię Toju. To dla nas zaszczyt, że możemy cię tu gościć.
— Ach, to o panu mój mąż tyle opowiadał — odezwała się czarująca brunetka. — Proszę się czuć jak u siebie w domu. — Szczery uśmiech ozdobił jej twarz. W przeciwieństwie do swojego męża zachowywała dostojność i elegancję, i w ogóle nie czuła się skrępowana obecnością mężczyzny, o którym słyszała tyle opowieści.
A co z tym niecodziennym szczegółem, panie narratorze? Ano został on zauważony przez Chōjiro dopiero po załatwieniu wszystkich dość dynamicznych uprzejmości. Jedna ze ścian serca domu była ozdobiona najróżniejszymi fue. Tam, gdzie w klasycznym mieszkaniu znajdowałby się jakiś ozdobny obraz, wisiały rzędy instrumentów dętych. Oprócz klasycznych shakuhachi można było też dojrzeć mniej popularne shinobue, minimalistyczne hotchiku czy bogato zdobione ryūteki. Gdy Risako ponownie spoczęła przy kotatsu, Toju najpierw odwiesił pieczołowicie swój instrument na odpowiednie miejsce i dopiero po tym dołączył do małżonki. Jeżeli Chōjiro zdecydował się zasiąść wraz z nimi, to czekała tam na niego dość spora porcja wybitnie przygotowanego mięsa i mały gliniany kubeczek wypełniony sake.

---

— Risako
— Toju

[Chōjiro]

Cóż, w takich sytuacjach Chōjiro zwykł zachowywać spokój i pozytywne myślenie - ale jednak ciężko było to zachować w pełni, kiedy miało się przed sobą kogoś jeszcze bardziej ekstrawertycznego i skocznego niż on sam. Muzyk okazał się być ruchliwy niczym pchła, skacząc wokół i przeżywając spotkanie z Akimichim jak dziecko po otrzymaniu dodatkowego kawałka mochi. W takich momentach mężczyzna zaczynał się zastanawiać, co on tak właściwie powinien czuć w takich sytuacjach? Zadowolenie że jest popularny? Zażenowanie tym że ktoś aż tak entuzjastycznie okazuje radość ze spotkania z nim? Rozdrażnienie, że ktoś po prostu zachowuje się w sposób nieco męczący?
Nah, męczący? Skąd. Po prostu się cieszył. A radość to coś dobrego, rzadkiego w dzisiejszych czasach! Więc czemu miałby mu tego zabronić? Akimichi powinien się cieszyć razem z nim, że mogli się spotkać w takich okolicznościach! Długowłosy był fanem jego sumo, Chōjiro był fanem muzyki tworzonej przez grajka. Idealnie się dopasowali!
Niewiele później, Akimichi znalazł się już w domu muzyka. Jak się okazało, nazywał się on Toju, i mieszkał w dość schludnym, nieprzesadnie wielkim domu (ot, takim idealnym) wraz ze swoją małżonką, Risako, którą okazała się być piękna kobieta o brunatnych włosach. Akimichi uśmiechnął się wesoło i skłonił się uprzejmie przed duetem, samemu również postanawiając się się przedstawić.
-Akimichi Chōjiro, chociaż większość ludzi kojarzy mnie pewnie pod imieniem Kasshokuyama. - zaśmiał się donośnie. - Co prawda moje czasy jako sumity już się zakończyły ze względów prywatnych, ale i tak cieszę się że mogłem chociaż trochę przybliżyć piękno sumo widzom.
Zaproszony, mężczyzna usiadł przy kotatsu (ciekawe, już mieli rozstawiony stół zimowy?) i przyjął z tradycyjnym podziękowaniem posiłek, złożony z solidnych porcji mięsiwa i kubeczkiem (który w jego dłoniach wydawał się być kieliszkiem) z sake. Od razu spróbował też kawałek mięsa - rzeczywiście, był troszkę suchy, ale musiał przyznać że sposób przyprawienia był znakomity. Dobre zastosowanie imbiru i soli! A sake... cóż, trudno spartolić sake, czyż nie? Jakościowo było przednie, idealne do spotkań w takim gronie jak to.
-Przednie jadło, mości Risako. Dziękuję za uraczenie, świetnie doprawione!
Przy okazji rozejrzał się też po wnętrzu domu, i wyłapał wiele ciekawych szczegółów. Między innymi to, że nawet nie tyle znajdowała się tu kolekcja tradycyjnych fletów - było ich tu całe MULTUM. I to wszelkiego rodzaju: nie tylko shakuhachi, ale też shinobue (który to instrument też opanował - jako jeden z dwóch, razem z jeden shaku osiem), ryuuteki... ba, nawet kilka rodzajów fletów, fletni i piszczałek, których w życiu na oczy nie widział! Musiał przyznać, że robiło to spore wrażenie. A łącząc to z formą wypowiedzi, którą wcześniej przyjął Toju...
-Muszę przyznać, pierwszorzędna kolekcja fletów, mości Toju! - powiedział wesoło, patrząc na instrumenty z podziwem. - Tuszę, że są one Twojego autorstwa, prawda? Robią niesamowite wrażenie! Sam zawsze chciałem spróbować się w tej sztuce, ale za dzieciaka nigdy nie miałem takiej okazji.

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[7/15]

---

Niewiele do rzeczy miało to, jak Chōjiro odbierał zachowanie mężczyzny, bo tamten był tak energiczny, że po prostu nie było czasu o tym myśleć. Biegał, radował się i ciągnął swojego rozmówcę do domu, zarażając swoim entuzjazmem i nie dając chwili na wytchnienie. Dobrze, że nasz grubcio był na tyle życzliwy, żeby go za to nie zbesztać, a wręcz przeciwnie — dał się ponieść temu dobremu humorowi i sam okazał Toju poczciwość.
Tak też znaleźli się w mieszkaniu grajka, gdzie po wstępnych konwenansach były maegashira postanowił zdradzić co nieco na temat tego, dlaczego skończył karierę, jednocześnie uprzejmie omijając całą otoczkę, która do tego doprowadziła. Na twarz zaaferowanego flecisty na chwilę wstąpiła powaga i skinął głową z szacunkiem.
— Rozumiem, Chōjiro-sama — powiedział wyrozumiale, wciąż dodając przyrostek tak, jakby znajdował się o wiele niżej w hierarchii od swojego rozmówcy. — Jestem pewien, że tak wspaniały zawodnik jak ty musiał mieć jakiś bardzo poważny powód, dlatego z szacunku do ciebie nie będę dopytywał. — Risako uśmiechnęła się pobłażliwie, doskonale świadoma tego, jaką huśtawką nastroju bywał jej mąż.
Ten temat można uznać za skończony, gdy cała trójka siadła wokół stołu i rozpoczęła spożywanie kolacji. Czarująca brunetka uśmiechnęła się na komplement Kasshokuyamy i skłoniła się delikatnie.
— Dziękuję — odpowiedziała i zerknęła na swojego męża. — Gdyby nie ten nicpoń to byłoby jeszcze lepsze. — Pozwoliła sobie na ten mały żarcik i zachichotała niewinnie. Komplement od tak potężnego osobnika, nawet jeśli byłby wypowiedziany tylko z kultury, przyjemnie połechtał jej ego.
Ostatecznie konwersacja zeszła na temat fletów i oczy Toju raz jeszcze rozbłysły podekscytowanym blaskiem.
— Naprawdę ci się podobają, Chōjiro-sama? — To zapytawszy nie czekał na odpowiedź i wstał, czym prędzej udając się pod wspomnianą ścianę. Zaczął wskazywać coraz to różniejsze instrumenty, opowiadając przy tym: — Nie wszystkie wystrugałem sam, ten — dłoń spoczęła na bogato zdobionym shinobue — dostałem od pewnego Shirei-kana, po koncercie na weselu jego syna. — Zręcznie skoczył na drugą stronę ściany i wskazał nieco fikuśny, delikatnie podniszczony ryūteki, po czym pospieszył z wyjaśnieniami: — A ten ma dla mnie wartość sentymentalną. Moi dziadkowie sprzed trzech pokoleń wstecz używali tego fletu i ja również planuję przekazać go swojemu potomkowi. — Toju poopowiadał jeszcze chwilę o tych i owych instrumentach, aż wreszcie zasiadł ponownie przy stole, tak samo podekscytowany jak wtedy, gdy ujrzał swojego idola.
— Mimo wszystko zdecydowaną większość fletów wystrugałem sam, a ozdobiła je moja cudowna małżonka. — Tu Risako uśmiechnęła się równie delikatnie co wcześniej, a grajek kontynuował: — To naprawdę piękne, odprężające zajęcie. Nagiąć drewno do swej woli, co ostatecznie skutkuje tak pięknym dźwiękiem. Wspomniałeś, że chciałeś się spróbować w tej sztuce, prawda, Chōjiro-sama? Z ogromną przyjemnością i ogromnym zaszczytem mogę ci pokazać, jak stworzyć prosty shakuhachi. Akurat miałem się dziś za to zabrać i nawet przygotowałem już parę kawałków bambusa. Chociaż tak mogę się odwdzięczyć za te wszystkie pozytywne emocje, które we mnie wywołałeś swoimi walkami. — Oczy Toju przedstawiały mieszankę radości, ekscytacji, melancholii i cichej nadziei, gdy wpatrywał się w Kasshokuyamę, oczekując na odpowiedź.

---

— Risako
— Toju

[Chōjiro]

Musiał przyznać w duchu, że może to i lepiej, że muzyk nie dowiedział się prawdziwych przyczyn zakończenia kariery przez dwudziestopięciolatka. Co prawda sam fakt, że został zaatakowany, a jego symbol sumity - kita - ścięty, nie był najgorszym elementem całej tej historii. Najgorszy był fakt, że sumita zwyczajnie stracił wtedy panowanie nad sobą, i wykorzystał swoją siłę poza szkoleniami i areną. Nie dość że taki ruch był absolutnie niedozwolony, to jeszcze doprowadził do okaleczenia jednego z agresorów - gdyby ta sytuacja dotarła do uszu szerszej publiki, Chōjiro mógłby zostać po prostu uznany za bandytę, nawet mimo tego że to on był w tym zdarzeniu ofiarą. Dlatego też był bardzo wdzięczny, że organizacja zajmująca się zawodami postanowiła po prostu zmusić go do zakończenia kariery, zamiast utraty dobrego imienia. I robił wszystko, by jakoś za to dobro odpłacić światu dobrem - i odpokutować to co zrobił.
Dlatego też zawsze patrzył na świat w jak najjaśniejszych barwach. I sam dzięki temu też się nauczył, jak wypatrywać jaśniejszej strony życia. I nigdy tego nie żałował!
W sumie, to mało czego tak naprawdę żałował. Po co zaśmiecać makówkę niepotrzebnymi troskami, które były i minęły?
Ponownie zaśmiał się wesoło, kiedy usłyszał tę niewinną krotochwilę o swoim mężu ze strony Risako. Nie wiedział, czy Toju rzeczywiście zasługiwał na tytuł nicponia, ale jedno było pewne - był on na tyle barwnym osobnikiem, na dodatek rozskakanym niczym szeniaczek na widok... w sumie to czegokolwiek, że potrafił sobie wyobrazić że doprowadzał czasem swoją małżonkę do szewskiej pasji.
Wysłuchał też historii o instrumentach znajdujących się w domu. A więc jednak, on sam również zajmował się tworzeniem fletów, nawet jeśli nie wszystkie z nich były jego produkcji. Niektóre przekazywał z pokolenia na pokolenie, inne otrzymał za swoje umiejętności gry podczas większych świąt... no no, wszystko to w rzeczy samej wyglądało imponująco! Akimichi podrapał się po podbródku, zaciekawiony, i zaczął się zastanawiać. Może spróbowanie swoich sił w tworzeniu instrumentów nie będzie takie głupie? Zajmował się już wieloma rzeczami, do których wliczała się też stolarka i prace z drewnem, więc nie był taki znowu niedoświadczony w pracach manualnych (o tym, że jeszcze niedawno pomagał kowalowi, to już nawet nie wspomni)... To mogłoby być ciekawe zajęcie, może nawet na wieczory!
-Czasem miałem okazję popracować z bambusem, ale zwykle efektem nie były flety, a krzesło - stwierdził, po czym zaśmiał się jowialnie. - Może i mam łapy jak wiosła, ale wbrew pozorom potrafią zrobić nawet delikatne manewry - więc z chęcią bym się spróbował w tej robocie! W końcu miałbym możliwość słuchania muzyki na co dzień, a nie tylko od święta!
Ponownie wybuchnął serdecznym śmiechem.

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[9/15]

---

Poczucie moralności byłego sumity było doprawdy osobliwe. Został zaatakowany i poniżony, a mimo to uważał, że musi odpokutować za to, jak zareagował. Może wśród tych niecodziennych sportowców panował jakiś kodeks podobny do samurajskiego Bushido, który nie pozwalał na takie czyny? Może, ale co gdyby ktoś zagroził życiu Chōjiro? Czy wtedy również haniebna byłaby samoobrona i czy wtedy też zostałby zmuszony do zakończenia swojej kariery? To pytanie miało pozostać bez odpowiedzi. Było, minęło, zamknął jeden rozdział w swoim życiu i rozpoczął kolejny, nie ma sensu już nad tym przesadnie dywagować. Nawet te nieprzyjemne wydarzenia nie starły uśmiechu z twarzy Kasshokuyamy, więc czym się tu przejmować?
Może tym, jak dobre było mięso przygotowane przez Risako i jak przyjemna była ekscytacja jej męża? Toju niczym podlotek opowiadał o fletach, aż wreszcie zajął z powrotem miejsce przy kotatsu i zaproponował, że nauczy swojego idola sztuki strugania tych niepozornych instrumentów.
Oczy mężczyzny rozświetliły się, gdy Chōjiro przystał na jego propozycję. Małżeństwo zaśmiało się wraz z byłym maegashirą, który dosłownie zarażał swoją serdecznością. Dobrze, że grajek skończył już swój posiłek, bo niekulturalnie by było tak po prostu go porzucić i wystrzelić w stronę innego pomieszczenia. To właśnie zrobił i wrócił po kilkudziesięciu sekundach, "dźwigając" kilka bambusowych kawałków o długości mniej więcej pół metra, dwa eleganckie, małe nożyki, linijkę i ołówek. To wszystko ułożył pieczołowicie na stole, gdzie zwolniło się już nieco miejsca i już miał usiąść, gdy...
— Ach, zapomniałbym! — Po raz kolejny wystrzelił w kierunku, z którego przed chwilą przybył i wrócił z kilkoma pasami jakiegoś dziwnego, szarego, jakby organicznego materiału. Zająwszy miejsce przy kotatsu pospieszył z wyjaśnieniami: — Skóra rekina, dostałem ją od znajomego kupca z Morskich Klifów. Używa się jej do wygładzania postrzępionego drewna, które siłą rzeczy pojawia się przy operowaniu nożem. — Risako słyszała to wiele razy, ale i tak przyglądała się dwójce mężczyzn z uprzejmym zainteresowaniem.
Toju wziął jedną z "rurek" w dłoń (wszystkie były nieco wilgotne, co sugerowało, że zdążył je przemyć) i przyłożył usta do jednego z jej końców, tak jakby już teraz była fletem.
— Istnieje kilka szkół wycinania zadęcia, ale ja kieruję się tylko dwoma zasadami. Pierwsza jest taka, żeby wylot znajdował się po tej węższej stronie, druga — wygoda! Wielu rzemieślników za każdym razem struga swoje flety dokładnie tak samo, a przecież nawet niewielka różnica może sprawić, że dźwięk będzie całkiem inny. Lubię poznawać muzykę, dlatego robię to wszystko "na oko". — Po tych słowach uśmiechnął się i raz jeszcze przyłożył usta do przyszłego fletu, by ołówkiem zaznaczyć delikatnie cztery miejsca. Przy tym pokazywał i objaśniał byłemu sumicie, na co zwrócić uwagę.
— Wcięcie przy górnej wardze zawsze będzie nieco większe, bo to głównie nią opieramy na instrumencie. No to co? Czas zaczynać! — Zaśmiał się niemal tak jowialnie jak jego idol i, służąc radą w razie jakichkolwiek pytań, pokazał mu, jak trzymać nóż i jak sobie poradzić z dość wytrzymałym bambusem. Po kilku minutach jego otwór na usta był już gotowy, żeby potraktować go skórą rekina (co sprawdzał raz na jakiś czas przykładając wargi do instrumentu), dlatego mógł w pełni skupić się na korygowaniu pracy Kasshokuyamy.

---

— Toju

[Chōjiro]

To nie było takie proste. Chōjiro był człowiekiem zawsze spokojnym, wyćwiczonym do tego by zawsze zachować zimną krew i walczyć najlepiej, jak tylko pozwalają mu jego umiejętności. W tym przypadku jednak był jeden inny, zasadniczy problem. Zamiast zareagować w sposób prawidłowy i zgodny z prawem - czyli zawołać straż, lub przyprowadzić bandytów do tejże, stracił panowanie nad sobą i zaatakował. Wykorzystał swoją siłę w sposób, którego sumici nigdy, ale to nigdy nie mogli uczynić, niezależnie co się wydarzyło. Co z tego, że ten człowiek go zaatakował i ściął mu kitę - Chōjiro pozwolił na to, by emocje wzięły górę, i doprowadził do tragedii. Nie ma na to wytłumaczenia. Gdyby chcieli go zabić - wiadomo, samooobrona byłaby jak najbardziej na miejscu. W tym przypadku jednak to był tylko rabunek. A skończył się w taki, a nie inny sposób.
I dlatego teraz odpokutowywał, pracując jako shinobi.
Zresztą, co mu tam - zaczynał to rzeczywiście lubić.
Zanim Akimichi zdążył porządnie ogarnąć, co się tak w ogóle wydarzyło po tych drobnych żarcikach którymi się raczyli, a ułamek sekundy później widział już jak Toju idzie w jego kierunku, trzymając na podorędziu różnorakie narzędzia - głównie w formie dwóch zgrabnych nożyków - i kilka lekko przemytych kawałków bambusa. Na jaja Hachimana, skąd ten człowiek miał w sobie tyle energii? On sam pewnie za to rzeźbienie zabierałby się jeszcze kilkanaście minut, żeby na spokojnie dokończyć posiłek, dopić napitek, chwileczkę odsapnąć po jedzeniu... a ten od razu szarżuje do rzeźbienia.
Zaciekawiony, sięgnął dłonią po kawałek rekiniej skóry, i z czystej ciekawości przejechał palcem po łuskach, żeby upewnić się czy rzeczywiście są ziarniste i ostre. Czyli podobnie jak niedawno z kowalem, kiedy w ten sposób sprawdzał ostrość szczotki do zdejmowania żużlu. Niektórzy nigdy się nie nauczą. Oczywiście skończyło się to zadrapaniem palca (na szczęście nie na tyle, żeby krwawił - pomogły twarde odciski od chwytania pasów mawashi) i pokręceniem dłonią dla rozruszania dłoni. Na twarzy tylko miał wyraz "ech, no dobra, rzeczywiście ostre".
-Dobra, czyli wylot po cieńszej, i sprawdzać czy dobrze się go trzyma - powtórzył w celu zapamiętania zaleceń, po czym wziął do dłoni nożyk i przyłożył go do bambusa. Naprawdę, te nożyki robią coraz mniejsze - ten tutaj mógł trzymać praktycznie w czterech palcach.
Ostrożnie przyłożył nożyk do krawędzi bambusa, która bardziej nadawała się na ustnik, i delikatnie wyprowadził pierwsze nacięcie. Część znajdująca się na dolnej wardze miała mieć większe wycięcie, żeby wygodniej leżała i nie miotała się jak wiadomo co w przerębli. Góra zaś miała być dopasowana w taki sposób, żeby łatwiej się wprowadzało powietrze do instrumentu, bez dodatkowego marnowania wydechów podczas gry. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że to zadanie będzie stosunkowo proste - jednak każda kolejna wskazówka Toju pokazywała, że nie - ni cholery nie jest to proste. Ale przynajmniej ciekawe!

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[11/15]

---

Samosąd niekiedy bywał skuteczniejszy w egzekwowaniu prawa niż często niekompetentne władze. Szczególnie gdy większy był napadany przez mniejszego. Wielu przedstawicieli straży zareagowałoby pewnie na zeznania Chōjiro wymownym uśmiechem i może małą grzywną dla bandytów. Tak już jest skonstruowany ten świat, że czasem prawo dżungli ma większe zastosowanie niż prawo ustanowione przez człowieka. No, ale to nie czas ani miejsce na takie polityczne dywagacje, w końcu trzeba się wziąć za robotę, prawda?
Kasshokuyama doceniał trudność rzemiosła, którego się właśnie uczył, ale szło mu zaskakująco sprawnie, szczególnie biorąc pod uwagę potężne dłonie tak niefortunnie dobrane do drobnego nożyka. Gdy dwójka mężczyzn przystąpiła do pracy, Toju jakby się zreflektował i pomyślał, że powinien załatwić swojemu idolowi większe ostrze, ale ostatecznie zrezygnował z tego pomysłu widząc, że tamten sobie świetnie radził. No, może oprócz tego sprawdzania szorstkości rekiniej skóry, co małżeństwo pozwoliło sobie uprzejmie zignorować. W końcu nie na co dzień się widuje takie rzeczy i delikatne głupotki zdarzają się najlepszym.
Po kilku minutach zalążek fletu grajka był gotowy. Z pomocą bruneta Chōjiro również dość rychło poradził sobie z tym pierwszym krokiem, a instrument zaskakująco dobrze pasował do jego ust jak na pierwszy raz. Zresztą sztuka ta była dość elastyczna — zawsze można było coś poprawić, o ile za bardzo nie naruszyło się długości shakuhachi.
— Świetnie, Chōjiro-sama! — zawołał Toju ze szczerym podziwem. — Proszę nie zrozumieć mnie źle, ale nigdy nie spodziewałbym się takiej delikatności po tak potężnym człowieku. — Komplement? Chyba tak, choć dość osobliwy. Gdy oba ustniki były już gotowe, brunet wręczył swojemu gościowi kawałek tego niecodziennego papieru ściernego i bardzo łagodnie przesunął po nim palcem (a na pewno łagodniej niż były maegashira) pokazując, jak najlepiej podejść do tego zadania.
— Ważne jest, żeby pocierać w stronę, w którą ułożone są łuski, a nie "pod włos". To sprawi, że skóra dłużej zachowa swoją żywotność i będzie mogła służyć nawet przez kilka miesięcy. — Na potwierdzenie swoich słów zademonstrował tę technikę. Przycisnął mocno narzędzie do nieco nadszarpanych kantów, po czym potarł mocno, sunąc w tę samą stronę co łuski. Po tym odjął dłoń i wrócił do punktu wyjścia, powtarzając tę czynność. Trochę trzeba będzie się namachać, ale czego się nie robi dla sztuki?

---

— Toju

[Chōjiro]

Cóż, chociaż tyle że byli na tyle mili że zignorowali tę scenkę z rekinią skórą. Niestety, chociaż Chōjiro był człowiekiem o dobrym sercu i pogodnym, to razem z tym podążał też fakt, że latarnia jego intelektu nie świeciła najjaśniej na świecie. Ba, czasem się zastanawiał, czy ta cała latarnia nie jest po prostu małą świeczką. Ale przynajmniej świeciła, i wystarczyła żeby zobaczyć co było potrzebne na dany moment! W tym przypadku - podstawowe zalecenia w celu wykonania odpowiednio działającego shakuhachi. No, i dzięki temu że sprawdził jak ostra jest ta rekinia skóra, teraz będzie wiedział w jaki sposób polerować, bo zrozumiał jak bardzo ziarnisty jest to materiał! Ha, same pozytywy!
Czasem sam siebie zaskakiwał dobrym pomyślunkiem.
Korzystając z nożyka podanego mu przez Toju, ostrożnie naciął kawałki bambusa w taki sposób, aby utworzyć z niego odpowiedni ustnik do fletu. Co prawda po pierwszych cięciach było jeszcze trochę ostrych krawędzi i lekkie niedopasowania, ale takie minimalne rzeczy dało się bez problemu naprawić. Grunt, to nie odciąć za dużo - zawsze można odjąć więcej, a przykleić z powrotem to już za bardzo się nie przyklei. Dlatego też, z poważną i skupioną miną dokładnie obserwował kawałek bambusa, przykładając tylko nożyk dla wykonania prostszych kalkulacji, a tnąc - tylko kiedy był absolutnie pewien, że tak, to powinno tak wyglądać. Dzięki temu marnował mniej materiału. Tak go uczył znajomy stolarz, kiedy za dzieciaka nacinał wgłębienia w bambusie w celu dopasowywania lag na ławkę zewnętrzną. I jak widać - takie same zasady panowały też tutaj, co znacząco ułatwiało przystosowanie się do sytuacji. Po prostu trzeba było zmniejszyć skalę z całych drzewek na małe gałązki.
Zaśmiał się wesoło, kiedy muzyk powiedział mu podsumowanie pracy, które zarazem mogło być komplementem, jak i ukrytą obelgą. On raczej widział to jako komplement. Rzadko kiedy przyjmował czyjeś słowa jako obelgi. Chociaż, to była kwestia tego że nie zawsze wyłapywał że taka mogła być intencja.
-A dziękuję, dziękuję! Palce może i szerokie, ale przy tym gibkie!
Następnie przyjął od Toju kolejny kawałek rekiniej skóry. Tym razem nie testował jej ostrości, tylko na spokojnie wysłuchał zaleceń ze strony długowłosego mężczyzny, i przyłożył materiał do ścierania do powierzchni swojego shakuhachi. Przycisnął skórę do bambusa (na tyle mocno, by odpowiednio przylegał, ale przy tym nie na tyle silnie żeby złamać flet), i wzorując się na sposobie muzyka, zaczął polerować powierzchnię shakuhachi. Rzeczywiście, były to manewry dość powtarzalne i irytujące (głównie przez to że nie dało się polerować w dwie strony, a tylko w jedną, ale co poradzić), ale i tak robił wszystko by nie stracić skupienia i kontynuować z pracą.

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[13/15]

---

Praca szła bardzo sprawnie. Obaj mężczyźni cieszyli się z tego, że się poznali. Toju poznał swojego idola, zaś Chōjiro poznał bardzo utalentowanego artystę. Trzeba mieć choć trochę wrażliwe serce, by docenić jakąkolwiek sztukę, co tylko umacniało w przekonaniu, że pomimo pozornie potężnego i groźnego ciała nasz grubcio był miłym, poczciwym człowieczkiem (człowieczyskiem). I dobrze. Nikt się nie rodzi inherentnie dobry lub zły, więc to uśmiech od losu (a może kwestia wychowania?), że Kasshokuyama obrał właśnie taką drogę. Byłby bardzo groźnym antagonistą, gdyby nie miał w sobie tyle ciepła, szczególnie użyczywszy co nieco mocy ze swojego rodu, coby jeszcze lepiej zutylizować swoją tuszę. No, ale nie ma co gdybać, bo wszystko wskazywało na to, że Chōjiro od dłuższego czasu kroczył po dobrej drodze i najwidoczniej nie zamierzał z niej zbaczać.
Pierwszy krok zakończony. Co prawda ustnikowi wyciętemu przez grubcia brakowało takiej dokładności jak we flecie Toju, ale lata doświadczenia robią swoje, prawda? Jak na to, że pierwszy raz podjął się tego zadania wyszło bardzo dobrze, a wszelkie niedoskonałości można zawsze wyrównać rekinią skórą, która właśnie została wykorzystana przez grajka.
Fleciści, zawodowy i hobbistyczny, rzeczywiście trochę się zmachali. Fakt, że trzeć można było tylko w jedną stronę nieco utrudniał zadanie, ale Chōjiro ani myślał się poddawać i już po kilkunastu minutach oba flety zaczynały wyglądać jak... no, flety. Przyszła pora na najważniejszy krok. W końcu niezależnie od tego, jak doskonały będzie ustnik, to z instrumentu nie wydobędzie się żaden dźwięk (no, poza tępym basem), jeżeli nie wytniemy otworów, prawda?
— Pewnie już o tym wiesz, Chōjiro-sama, ale w wycinaniu otworów górnych i dolnego nie mamy takiej samej swobody jak przy ustniku. — Toju podjął temat: — Zaczynając od górnej strony, środki otworów powinny znajdować się kolejno dwanaście, siedemnaście i pół, dwadzieścia dwa i pół, i dwadzieścia osiem centymetrów od tylnego wylotu fletu. Co do dolnej strony to tam będzie znajdował się tylko jeden otwór, około trzydzieści dwa centymetry od wylotu. Każdy z nich powinien mieć mniej więcej centymetr średnicy, może troszkę więcej. To najtrudniejsza i najważniejsza część, by stworzyć udany shakuhachi, dlatego w razie potrzeby służę pomocą. — Z głosu grajka bił profesjonalizm. Najpierw pokazał Chōjiro od którego punktu mierzyć odległości, po czym w odpowiednich miejscach rysował małe kropeczki. Od nich odmierzał zaś po pół centymetra w cztery strony, by móc poglądowo określić, gdzie zacząć wycinanie. Po tym zabrał się za drążenie jednego z otworów, by pokazać Kasshokuyamie jak go prawidłowo wyrównać i oczyścić z pomocą rekiniej skóry. Wreszcie sprawdził poprawność tego, co wyciął, dmuchając delikatnie we flet, najpierw całkowicie odsłaniając dziurę, a potem częściowo ją zasłaniając. Objaśnił po tym (jednocześnie wprowadzając nożem drobną korektę), że w przypadku zbyt niskiego dźwięku otwór trzeba nieco poszerzyć, zaś czystość melodii zapewniana była przez bardzo dokładne wypolerowanie niedoskonałości z pomocą tego osobliwego papieru ściernego.
Czekało ich sporo pracy, a do głowy byłego sumity wlało się bardzo dużo nowych informacji. Na szczęście Toju cały czas służył pomocą i był gotów odpowiedzieć na nurtujące pytania swojego gościa czy to przed rozpoczęciem roboty, czy już w trakcie.

---

— Toju

---

Disclaimer: oczywiście wymiary i sam proces powstawania tego instrumentu nie jest przedstawiony dokładnie. Realnie jest z tym o wiele więcej roboty i z mojego researchu wynika, że chodzą one nawet po kilka tysięcy dolarów, ale myślę, że to, co opisałem, wystarczy dla potrzeb fabularnych. Poza tym nie znam się na muzyce, więc bear with me.

[Chōjiro]

Dobra, czyli pierwszy poważniejszy krok zakończony - teraz jedyne co pozostało, to na spokojnie dokończyć resztę. Szło mu zaskakująco sprawnie jak na pierwszy raz pracy przy instrumentach. Czyżby przez przypadek znalazł nowy talent? Co prawda na dziewięćdziesiąt dziewięć procent w ogóle tego nie ruszy, bo będzie zajęty trenowaniem kolejnych technik sumo, albo wykonując zlecenia shinobi. Ale przynajmniej będzie wiedział na przyszłość, jak się zabrać za coś takiego. Fascynujące, tak nawiasem! Wystarczy jedno krzywe cięcie, i cały kawałek bambusa nada się co najwyżej na podpałkę. Taka niezwykła precyzja, żeby po prostu móc wydawać czyste dźwięki na tym instrumencie!
Cóż, nie dziwił się w takim razie czemu wędrowni mnisi tak często posługiwali się shakuhachi. Nie dość że był cholernie głośny, to jeszcze po prostu się cieszyli tym, że mogli poświęcić trochę czasu na naukę gry na tej zabawce! To, że potrzebowali ich do grania mantr, pewnie też było użyteczną informacją, ale cii.
Po kilku(dziesięciu) minutach solidnego polerowania fletu (jakkolwiek to nie brzmi), obaj zabrali się za wycinanie otworów służących do generowania określonych melodii. Akimichi najpierw przyjrzał się dokładnie temu, jak otwory w instrumencie zaznaczał długowłosy. Czyli najpierw wybierał punkt podstawowy, a później za pomocą małych znaczników odmierzał odpowiednie położenie samych otworów. Chōjiro sięgnął po niewielki kawałeczek węgla, który mógł służyć jako swego rodzaju rylec do notowania, i za pomocą tych samych przyrządów do mierzenia co te używane przez Toju, zaznaczył punkty gdzie powinny znajdować się miejsca do wycinania. Kiedy tylko to skończył, pokazał punkty muzykowi, żeby ten ocenił czy wszystko zostało zaznaczone odpowiednio, i po wywierceniu flet będzie działał jak należy. Kiedy wszystko zostanie zaakceptowane, Akimichi sięgnie po nożyk, i - podobnie jak przy ustniku - zacznie stopniowo, bardzo delikatnie nacinać bambus i dopasowywać rozmiary otworów tak, by wszystko było jak należy. Nie śpieszył się z tym: na łapu capu to można wszystko spieprzyć, a nie uzyska się pozytywnych wyników.
Nie było pytań, a przynajmniej - nie teoretycznych. Po prostu pracował. Tak samo, jak gdy za dzieciaka siedział w warsztatach innych mistrzów. Wtedy mu to wpojono - nie pytaj, po prostu rób, tylko sprawdzaj czy nie robisz źle. Trzeba było być chociaż w takim stopniu samodzielnym.

[Tohaku]

Jeden shaku osiem?
D — Chōjiro
[15/15]

---

Chōjiro, choć niekiedy głupiutki i aż za bardzo lekkoduszny, był dobrym uczniem. Nie przeszkadzał swojemu tymczasowemu mistrzowi, gdy tamten cierpliwie tłumaczył, co i dlaczego, a także starał się wykonywać wszystkie kroki pieczołowicie i dokładnie. Tak też Toju był dobrym nauczycielem. W każdym momencie służył radą i na bieżąco korygował ruchy swojego ucznia-idola. No po prostu pracowało im się wyśmienicie i nasz poczciwy grubcio na pewno przed snem będzie zadowolony z kolejnego, produktywnego dnia, ot co!
Cierpliwość i dokładność okazały się szczególnie pożądanymi cnotami, gdy niecodzienna dwójka zajęła się najważniejszą częścią strugania tego instrumentu, wciąż de facto obserwowana uprzejmie przez Risako. Grajek i były maegashira byli tak zajęci pracą, że nawet nie zauważyli, gdy czarująca brunetka posprzątała po kolacji i dolała sake do kubków, gdy trunku zaczęło brakować. Robota byłą męcząca, a nie ma nic tak pobudzającego jak dobry alkohol w umiarkowanych ilościach, prawda? No, może "nic" to delikatna hiperbola, ale tak się narracja ułożyła, więc proszę o wybaczenie.
O ile wycięcie i wypolerowanie ustników zajęło niespełna godzinę, o tyle wycięcie otworów i odpowiednie ich skorygowanie trwało prawie trzy. Bambus nie ustępował łatwo pod naporem drobnego noża (nawet pomimo tego, że był diabelnie ostry), a poza tym dziury musiały być idealnie okrągłe, coby wydobywający się z nich dźwięk był płynny i przyjemny dla ucha. Po skończeniu pracy oboje mężczyźni mogli czuć, jak ich ubrania lepią się do ciała, a włosy były tak mokre, jakby dopiero co wyszli z gorących źródeł. Toju pozwolił sobie na głośne, zadowolone westchnięcie, gdy już skończyli zajmować się fletem Kasshokuyamy, jakkolwiek by to nie brzmiało.
— Dawno nie skończyłem żadnego instrumentu przy jednym posiedzeniu — zwierzył się grajek, serdecznie uśmiechając się do Chōjiro, z którym zdążył się już jako tako oswoić. W oczach wciąż tańczyła iskierka podekscytowania, ale zdecydowanie dominowało zmęczenie i zadowolenie. Możliwe, że nawet w wysportowanych, przyzwyczajonych do wysiłku rękach potężnego sportowca pojawią się zakwasy, ale to nawet lepiej, czyż nie? Przynajmniej będą przypominać o tym przyjemnie spędzonym dniu.
— Normalnie zaproponowalibyśmy ozdobienie twojego tworu, Chōjiro-sama, ale noc coraz bliższa, a przy nienaturalnym świetle ciężko dobrać odpowiedni kolor — oznajmił nieco zasmucony, po czym dodał nieco bardziej entuzjastycznie: — Ale w najbliższym czasie nie planujemy się nigdzie wybierać, także wiesz, gdzie nas szukać! — Po czym zaśmiał się serdecznie, tak jakby sama obecność sumity sprawiała, że zaczynał go podświadomie naśladować.
— Będziesz u nas zawsze mile widzianym gościem, Chōjiro-san — potwierdziła piękna Risako, używając znacznie bardziej adekwatnego przyrostka niż jej mąż.
Cóż, chyba czas się zbierać, nie?

---

— Risako
— Toju

---

Misja zakończona powodzeniem!
Możesz kontynuować wątek na własną rękę lub się ulotnić.

---

  Ukryty tekst

[Chōjiro]

W końcu, po dość długim czasie wspólnej pracy, Chōjiro podniósł nieco wyżej swój pierwszy wykonany własnoręcznie instrument. Oczywiście, flet nie był ani trochę tak dobry jak ten stworzony przez Toju, no ale tego raczej każdy się spodziewał: on spędził prawie całe swoje życie na doskonaleniu swoich fletów, zarówno pod względem gry, jak i tworzenia. Akimichi zaś, poza krótkim doświadczeniem jako rzemieślnik za dzieciaka, spędził większość swojego czasu na ziemi na treningach sumo i pojedynkach na scenie zawodowej. Dlatego też, no nie przesadzajmy - nie można było oskarżać sumity, że coś mu nie wyszło w rękodzielnictwie, jak do tej pory własnych rąk jak do tej pory używał głównie do okładania innych ludzi po buziach.
Ale i tak był cholernie dumny ze swojego shakuhachi. Grał znakomicie, wyglądał bardzo surowo, ale przy tym zachował swoją dumną aurę instrumentu. Dlatego też, bardzo zadowolony, skłonił głowę w kierunku zarówno Toju, jak i jego małżonki, po czym rychłym krokiem opuścił dom duetu. Zamierzał przetestować ten instrument, i przypomnieć sobie czy jeszcze w ogóle potrafi grać. Ale najpierw: trening!

z/t