Kodokunayama 孤独な山

[Izuro]

/Odpoczynek po treningu.
Odbieram skrócenie treningu 2x Hallowen - C1: Yusō

Udało mu się, kiedy został zaatakowany przez klona zdążył użyć technikę Dotonu aby uniknąć ataku. Pojawił się metr dalej, a druga postać ugrzęzła na chwilę w błocie. Jasnowłosy uśmiechnął się. Spojrzał na swoje odbicie i rzekł do niego.
- Dobrze się spisałeś. Dziękuję.... Do następnego! - dodał, po czym wyłączył z użytku drugiego siebie. Po nim została już tylko kupa kamieni i trochę ziemi. Został sam w ów otoczeniu. Spojrzał na drzewa, idealnie chroniły przed słońcem, a także przed obcym spojrzeniem. Nie znał tego miejsca, ale nie było ono chyba zbyt często odwiedzane bo jak dotąd nikogo tu nie spotkał. Wziął głęboki wdech, zebrał cały swój dobytek i ruszył w głąb paru tych drzew, planował schować się nieco i odpocząć. Odnajdując ów miejsce rozłożył się nieco. Nie miał namiotu, śpiworu czy czegokolwiek, ale miał swoje kimono które chroniło przed zimnem nocy, w tym miejscu różnica temperatur dnia i wieczora nie była tak duża jak na pustyni toteż noc nie będzie taka nieprzyjemna. Tak sądził. Ułożył się wygodnie oparty o drzewo i będąc zmęczonym po prostu zasnął licząc na spokojny odpoczynek, nie wiedział ile mu to wszystko zajmie. Ile będzie spał, ale miał nadzieję, że bez większych problemów wypocznie...

(Prośba o misję)

[Yasuo]

Izuro
Misja rangi D
1/15
Lato, 394 roku Miejsce to można śmiało uznać za przeklęte. Góra ta była dawno temu miejsce wielkiej bitwy i wielu ludzi straciło tutaj życie. Było to w roku 381, 13 lat temu. Czy trzynastka okaże się szczęśliwa czy pechowa? Niewielu byłoby w stanie spokojnie zasnąć w pobliżu tej góry. Może to wynikało z niewiedzy naszego bohatera, a może po prostu duchy poległych okazały łaskę, będąc urzeczone determinacją jaką ten wkładał w swoje szkolenie. Sen przyszedł szybko i bezproblemowo. Ryzyko jednak istniało. Ryzyko okradzenia. Ryzyko dołączenia do duchów nawiedzających to miejsce. Wariatów na świecie nie brakowało. Jeden wariat położył się pod drzewem w zupełnie obcym miejscu i zasnął. Drugi wariat przyszedł i poderżnął mu gardło. A tak po prostu, bo mu się nudziło albo chciał potrenować sztukę władania mieczem. Nie było istotne, że śpiący jest potężniejszy. Spał, więc nie mógł się bronić. Izuro miał szczęście, że nie był tym pierwszym wariatem.
Na świecie panowało lato, więc temperatury były jak najbardziej znośne. Po ostatnich przygodach Izuro potrzebował dużo snu. Sytuacja z Takeshim, Tajimą i Kapitanem Nobuko musiała być naprawdę wyczerpująca. Może nawet bardziej niż niezliczone treningi, którym się tutaj oddawał. Teraz oddał się przyjemnemu spaniu, które zostało przerwane - może nawet zbyt brutalnie - przez pewne wydarzenie. Nagle poczuł, że ktoś nim potrząsa.
- Zbudź się! Zbudź się! - Jego uszu dochodził dziwny głos, który ewidentnie nie pozwalał mu spać. Głowa Izuro latała do przodu i do tyłu, bo tamten ciągle kontynuował to swoje potrząsanie. Gdy tylko Izuro się obudził, tamten przestał. Młodzieniec mógł zobaczyć dość grubego mężczyznę. Gość wyglądał na trochę starszego. Mógł mieć maksymalnie 35 lat. Był ubrany w typową dla swojego klanu zbroję. Na jego plecach można było dostrzec kij. Jeśli Izuro posiadał odpowiednią wiedzę, to mógł bez problemu rozpoznać w nim członka klanu Akimichi. Nie było w tym nic dziwnego, bowiem właśnie na terenach tego klanu właśnie się znajdował. Czy był kimś w rodzaju strażnika? Izuro miał doświadczenie ze strażnikami. Jeśli tak było, to powinien sobie dać radę.
Izuro mógł się rozejrzeć swobodnie. Akimichi już go nie trzymał i oddalił się o jakiś metr. Na niebie można było dostrzec księżyc i gwiazdy. Wszędzie - na całym świecie - widok ten był prawdopodobnie taki sam. Ewentualnie bardzo podobny. Wybitny astronom mógłby zauważyć różnicę. Nie trzeba było być specjalistą od pogody, żeby zauważyć, że noc zapanowała nad światem. Izuro przespał kilka godzin. Czy było przed północą, północ czy po północy - tego póki co nie mógł stwierdzić. Akimichi kontynuował:
- Wiesz, że niebezpiecznie jest spać samemu gdzieś w środku niczego? - Oczywiście musiał czegoś chcieć, bo wątpliwe było, że zbudził naszego bohatera tylko po to by przekazać mu to ostrzeżenia i pokazać mu, że się o niego martwi.
Oczywistym było też, że Akimichi musi uzupełnić energię, bo jednak potrząsanie śpiącym nieznajomym i dawanie mu dobrych rad musiało być niezwykle męczące. Dobrze, że oddychanie go nie męczyło, bo miałby totalnie przechlapane. Siadł na ziemi i wyciągnął swój prowiant. Ciekawe było zagadnienie dotyczące samego prowiantu. Jak daleko może Akimichi przejść, żeby energia, którą dostarczy mu jego prowiant była większa niż energia, którą zużyje na noszenie tego prowiantu? W obliczeniach trzeba uwzględnić termin przydatności do spożycia, masę noszącego i samego jedzenia, szybkość marszu, a także energię, którą traci się po drodze, rozmawiając z ludźmi, używając mięśni czaszki, by pokarm rozdrobnić Czynników mogły być tysiące. Zawodowy hazardzista mógłby założyć się, że 5 letnie dziecko z klanu Nara umiałoby rozwiązać tą zagadkę w zaledwie 3 minuty. Pewnie odpowiedziałoby: "Akimichi zeżre wszystko zaraz po otrzymaniu". Mogła to być prawda. W tym wypadku jednak nie sprawdziła się. Akimichi miał przy sobie żywność.
- Chcesz trochę? - zapytał i wyciągnął jedną porcję w stronę naszego bohatera. Akimichi nie wyglądał na kogoś kto zabija ludzi za pomocą trucizny i chętnie by udowodnił, że jedzenie nie jest zatrute, ale ta wiedza wtedy byłaby bezużyteczna. Dodatkowo Akimichi nigdy nie zatruje pożywienia, a wygląda na takiego, co by zjadł dosłownie wszystko - z Izuro włącznie. Zjadłby konia z kopytami, gdyby Izuro zdecydował się jednego wynająć. Może byłby pomocny w przypadku ucieczki? Na koniu zawsze szybciej można by uciekać. Może potwór o 10 żołądkach by nie dogonił swojej ofiary? Księżyc dawał trochę światła, ale głównym jego źródłem była trzymana przez Akimichiego pochodnia. Mogła przywoływać obrazy z więzienia.
W głowie Izuro MOGŁT rodzić się pytania: "Co tutaj się odkurwia, do cholery?", "Kim jest ten gość do cholery?", "Co tutaj robi ta wielgachna beczka?". By poznać odpowiedzi na te i - prawdopodobnie - więcej pytań, należało po prostu pytać, bo odpowiedzi nie są jak deszcz i zazwyczaj nie spadają same z nieba. Co teraz? Czy Pan Księżyc będzie obserwował "Krwawe Gody" lub "Ostatnią Wieczerzę"? Czy może jednak będzie wszystko dobrze? Co teraz?

Kolorki:
- Nieznajomy

Kopiuj

[color=#4080FF]- Nieznajomy[/color]

[Izuro]

Wyłożył się wygodnie pod drzewem będąc trochę oddalonym od głównego szlaku, a dokładniej wąwozu wyrobionego przez jakąś kulę. Zastanawiało go co to mogło być, ale nie znał zdolności klanu Akimichi. Nie usłyszał nigdy o nich, nie miał też styczności z jakąkolwiek wzmianką o tym klanie, ale nie przejmował się tym. Będąc shinobim można było się bać każdej chwili, ale on nie był taki. Najgorsze chwile według niego miał za sobą, a świat jest pewnie dużo ciekawszy niż nie jedni myśleli. Taką miał nadzieję. Był zmęczony. W tym momencie śnił o pięknych kobietach w gorących źródłach i jego znajdującego się w miejscu którym mógł popatrzyć na te piękne osoby. Było to naprawdę ciekawe doznanie, nagle odczuł, że coś nim trzęsie. Nie wiedział co się dzieje gdyż w jego śnie nikogo dookoła nie było. Tylko on sam. Wziął głęboki wdech i w tym momencie odczuł właściwe szarpnięcie które go wyrzuciło z ów snu.
Otworzył szeroko oczy i dostrzegł jakiegoś lekko starszego od siebie grubaska. Nie wiedział kim on jest, nie do końca wiedział też gdzie on się znajduje. W końcu został wybudzony z pięknego snu, po chwili jednak rozejrzał się dookoła i przypomniał sobie gdzie był. Trenował tu, spojrzał na aurę otaczającą ich. Było już dość ciemno, jak on go dostrzegł. Czy on chrapał? Czy był sensorem? Jak to się stało, że został odkryty. Spojrzał baczniej na chłopaka. Usiadł wygodnie na ziemi nie opierając się o drzewo.
- Kim jesteś? Co się dzieje? Jak mnie znalazłeś w tym miejscu? - westchnął nie wiedząc jak ma zareagować. Czy osoba była agresywna? Czy chciała go jakoś zabić? Te pytania szybko jednak wykluczył. Gdyby to chciał zrobić to przecież już by nie żył. Po co więc miałby zostać wybudzonym, spojrzał w ciemne niebo mające kilkaset pięknych, jasnych gwiazd. Były one dość podobne w jego miejscowości, ale tam jednak było nieco ciszej. Nikt nim nie trzepał, nie miał takiej siły. Dostrzegł kij na jego plecach, od razu kolejne pytanie naszło mu do głowy i postanowił je zadać.
- Co to za kij na Twoich plecach? Jesteś shinobi? - był bardzo ciekaw kim jest jego rozmówca, ten usiadł i wyciągnął swoje jedzenie. W tym momencie odczuł, że jest dość głodny. W sumie to dawno nic nie jadł, spojrzał na nieznajomego który mu zaproponował jedzenie, nie zamierzał odmawiać mimo, iż nie znał towarzysza. Nie zamierzał jednak zjeść pierwszy.
- Chętnie! Dziękuję... - to mówiąc odebrał posiłek jeżeli taki otrzymał, przyjrzał mu się uważniej, a następnie czekał aż facet zacznie jeść pierwszy. Nie wiedział co to za miejsce dokładnie, nie znał jego historii, ale sam widok przyciągał go do tej góry, jeszcze trochę drogi było przed nim. Spojrzał na ciemny kontur szczytu lekko oświetlony przez księżyc i gwiazdy. Cały dzień trenował, chciał odpocząć, ale jak widać nie mógł, ale może to i dobrze? Może tak właśnie w jego losie miało być? Ciekaw był z kim ma do czynienia.
Życie było za krótkie aby wszystkim i wszystkiemu odmawiać stąd też starał się ryzykować w swoim życiu co do poznawania nowych osób, ale po ostatnich przygodach miał się na baczności. Nie chciał skończyć w więzieniu, grubasek wyglądał na dość potężnego. Może strzegł tych okolic? Był tu jednak chyba sam, po ciemku, a więc nie było to zbyt odpowiedzialne. W sumie tak jak i jasnowłosy. Pomyślał, że ten człowiek mógł mieć taki sam plan jak on, po prostu wyjść przed siebie by trenować i liczyć na kolejny krok w swoim życiu. Ciekawiło zielonookiego co też historia ma mu do powiedzenia tym razem. Miał jednak nadzieję, że nie skończy się tak jak ostatnio. Uśmiechnął się do grubaska i przyglądał mu się uważniej. Jego mina była dość towarzyska, nie dawał po sobie znaku, że jest zakłopotany.

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
3/15
Lato, 394 roku Piękne kobiety w łaźni to był widok, który poruszyłby serce niejednego mężczyzny. I nie tylko serce. Izuro musiał naprawdę dobrze kontrolować swoje emocje, jeśli tak się nie stało. A może tylko ściemniał? Bo w końcu jakiś czas temu został sam na sam z piękną kobietą i do niczego nie doszło. Panna Tajima na pewno była tym zasmucona. Świat był naprawdę ciekawym miejscem i nie należało się go bać. Nowy towarzysz Izuro również spojrzał w gwiazdy.
- Powiadają, że nasze przeznaczenie zapisane jest w gwiazdach. - Nie dość, że był grubasem i wojownikiem, to jeszcze dodatkowo poetą. Tylko co to było za przeznaczenie? Co mogło łączyć naszego bohatera z tym chłopakiem? - Około godziny drogi stąd znajduje się niewielki posterunek. A ja patroluję te tereny.
Wszystko stało się jasne. Izuro miał niebywałe szczęście do strażników. Gdzie się nie pokazał, to oni go zaczepiali. Czasem wsadzali do więzienia, czasem wypuszczali zza krat, a czasem po prostu dawali dobre rady i częstowali jedzeniem. Potencjalne więzienie i potencjalne uwolnienie nie było wykluczone. Wszystko mogło się zdarzyć. Tamten miał kij, a głowa kija nie lubi. To oczywiście zależy od tego czyja głowa i jaki kij mamy na myśli. Kto wie o co chodzi, ten wie. Strażnicy byli niemalże w każdej prowincji, ale Izuro jakoś dziwnie ich przyciągał. Może to ten słynny "przestępczy magnetyzm"?
Pytanie o kij trochę zaskoczyło tamtego. W końcu jego broń była typowa i ogólnodostępna u każdego handlarza, który sprzedawał broń. Chodziły słuchy, że nawet na Murze można było dostać takie coś. Niby Mur był wysoki, ale handlarz codziennie wchodził po drabinie, przynosząc nowe kije dla strażników. Mogło to wyglądać trochę inaczej, ale sens był prosty: kij jak kij. Pytanie o bycie shinobim także go zaskoczyło. Oczywistym jest, że nawet zwykły farmer czy kupiec mógłby mieć przy sobie broń i być ubranym w zbroję. Jednak w przypadku farmera zbroją była jedynie koszulka, a bronią sierp lub kosa. W przypadku kupca - bogate ubranie i miecz u pasa. Poza tym większość Akimichich, o ile nie wszyscy, to wojownicy. Shinobi z krwi i kości. Bardzo grubych kości. Jak można było o to pytać?
- Eee? - Dał wyraz swojemu zdziwieniu. "Eee?" było synonimem słowa "zdziwienie" powszechnie używanym przez niemalże wszystkich mieszkańców świata i rozumianym niezależnie od koloru skóry, płci, wyznania czy narodowości. - Eee? Jestem Kenji Akimichi. Shinobi. Kij odkupiłem rok temu od takiego starego dziadka w mojej osadzie....
Kenji był bardzo przyjacielski. Zdradził swoje pochodzenie, skąd ma kij (a to była ważna informacja, bo czas może powodować, że kij będzie bardziej kruchy), że jest shinobim, a w pobliżu znajduje się posterunek. Miał stanowczo zbyt długi język i był lekko naiwny. Wierzył, że chłopak, którego właśnie wybudził z pięknego snu nie jest niebezpieczny. Widocznie nie znał prawdy o "byciu tajnym współpracownikiem Takeshiego".
Kenji miał przy sobie zwyczajne pudełko bento. W nim ryż, rybę, kurczaka, gotowane warzywa. Trochę sushi. Trochę tego i trochę tamtego. Nie obyło się też bez ziemniaczanych czipsów, które Akimichi nad wyraz ukochali. Można powiedzieć, że to trochę za dużo jak na jedno pudełko. Rozwiązanie tej zagadki pojawiło się dopiero po chwili. Grubas miał przy sobie około 20 takich pudełek, a każde wypchane przeróżnymi rzeczami. Podał więc jedno Izuro. Podał mu też jedną z wielu manierek wypełnionych wodą. Izuro nie mógł nie zauważyć wielkiego plecaka, z którego Akimichi wyciąga te wszystkie rzeczy. Błyskawicznie pochłonął zawartość dwóch pudełek i dwóch manierek.
- Kurcze... gdybym wiedział, że będę miał towarzystwo, to zabrałbym więcej jedzenia - odparł zasmucony. - Na dwóch może nam nie starczyć do rana. - Bo on sam wszystko zje.
Czas mijał, rozmowa kleiła się niczym kulki ryżowe, albo nie kleiła się niczym gotowany w wodzie, na wolnym ogniu, szparag. W końcu jednak Akimichi wstał i ubrał swój plecak ponownie na plecy. To musiało trochę ważyć i spalać dużo energii. Jednak było to coś najcenniejszego co Akimichi posiadał. Nie mógł tego zostawić.
- A może mi pomożesz? - Kenji wcale nie mówił o tym, że ma drugi plecak i że przełożą część przedmiotów z jednego plecaka do drugiego i że Izuro także poniesie plecak, odciążając tym samym Akimichiego. Sprawa była inna. - Jak już wspomniałem, patroluję te tereny. 13 lat temu ta góra była miejscem wielkiem bitwy. Czasami można się natknąć na pozostałości. A to jakieś noże wbite w drzewo. A to jakieś połamane miecze leżące gdzieś na ziemi. Większość została wysprzątana, ale ja dostałem polecenie: "Jak będziesz patrolować, to zbieraj przy okazji złom". Jak mi pomożesz, to zapłacę.
Akimichi nie był zadowolony z zadanie, które zostało mu przydzielone. Było strasznie męczące. Miał chodzić, zbierać jakieś żelastwo i dostarczyć na posterunek, gdzie albo go przetopią albo będą używać. Chciał, by Izuro trochę go w tym wyręczył. Oczywiście jedzenie było wystarczającą zapłatą, ale Akimichi miał dobre serce. Co teraz? Decyzja jak zwykle należała do naszego bohatera. To znaczy nie jak zwykle, bo czasami po prostu decydowano za niego...

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

[Izuro]

Można było określić, że noc była naprawdę spokojna prócz tego grubaska który w dziwnych okolicznościach się napatoczył. Dowiedział się jednak jak na niego trafił. Najwidoczniej jako strażnik patrolował te tereny w poszukiwaniu złomu, a przy okazji natrafił na człowieka którego chciał poznać. Ten człowiek był naprawdę dziwny, że się nie wystraszył! Zapewne nie był to jednak świeżak, a jego zdolności bojowe nie należały do słabych. Wziął głęboki wdech i nie przestawał patrzyć na piękne gwiazdy, czasem przysłonięte przez chmury. Kenji bo tak mu było na imię wydawał się naprawdę przyjemnym strażnikiem, nie taki jakiego poznał w poprzedniej wiosce. Ten był zgoła inny, takie zrobił na nim pierwsze wrażenie. Nie zamierzał więc być wobec niego bardziej nie ufnym. Postanowił również się przedstawić.
- Izuro.. Izuro Dōhito z prowincji Tsurai. Miło mi cię poznać Kenji Akimichi. - to mówiąc ukłonił się w geście szacunku do poznanej nowo osoby, chciał wyjść na bardzo dobrze wychowanego, a przy tym spokojnego i poukładanego. Nie chciał trafić do więzienia za bycie zagrożeniem. Miał nadzieję, że nie dostrzegł wcześniej strażnik jego treningów które do bezpiecznych nie należały.
- Wybrałem się tutaj gdyż podróżując do Sakai dostrzegłem w oddali tą piękną górę. Przyciągała mnie swoim majestatem, nie znałem wcześniej tej historii o wojnie. Jeżeli będziesz miał czas to chętnie o niej posłucham. Mam nadzieję, że jest tu całkiem bezpiecznie? - westchnął głęboko nie wiedząc czy miejsce do którego dotarł było spokojne. Chciał potrenować w samotności, no może z kimś, ale raczej w bezpiecznym otoczeniu nie mając z tyłu głowy, że ktoś go może zabić. Nie było mu do śmiechu.
- Nie sądziłem, że kogoś tu spotkam dlatego też postanowiłem trochę odpocząć. Miałem za sobą długą drogę i odbyte kilka treningów. Jestem shinobi, ale nie groźnym. Nie mam złych zamiarów co pewnie widzisz. - uśmiechnął się, był bardzo głodny. Dostrzegł posiłek który wyciągnął towarzysz. Zdziwił się kiedy dostrzegł dwadzieścia różnych boksów, z różną zawartością od sushi, kurczaka, ryby, ryż po chipsy! Wziął trochę ryżu, rybę i kurczaka. Nic bardziej tłustego, a zdecydowanie chipsów nie chciał nawet próbować. Jedno pudełeczko mu wystarczyło całkowicie. Zaczął jeść wraz z grubaskiem. Było to naprawdę dobre. Dawno nie jadł, ale nawet taka porcja w zupełności mu wystarczyła. Kiedy tylko usłyszał, że może nie wystarczyć tyle pudełek jasnowłosy się zawstydził. Czyżby pomyślał, że on mu wszystko zje? No, ale przecież tyle jedzenia to chyba nikt nie przeje? Jakie było jego zdziwienie kiedy dostrzegł ile ten grubasek potrafi jeść.
- Nie, mnie już jedzenia wystarczy. Dziękuję serdecznie jest to naprawdę bardzo smaczne... - kontynuował posiłek. Cała ta podróż, trening, sen dały mu się we znaki. Na szczęście jedzenia dla niego było naprawdę dużo toteż mógł uzupełnić braki żywieniowe. Kiedy przybędzie do prowincji napewno zrobi większe zapasy żywieniowe by mieć na przyszłość! Strażników przyciągał jak magnez, ale tego człowieka nie bał się za bardzo. Był on zapewne bardzo potężny, ale niesamowicie miły i wyrozumiały. Takie stwarzał pozory! Chłopak mocno się zdziwił kiedy to jasnowłosy tak bardzo go wypytywał o kij, w jego rejonach mało kto nosił takie przedmioty. Raczej coś ostrzejszego potrafiące zabić, ale czy on powinien się dziwić? W końcu i on nosił glinę! Kto normalny nosi coś takiego. Oczywiście prócz klanu Dōhito, te jasnowłose mutanty potrafiły władać tym minerałem i tworzyć naprawdę potężne, wybuchowe dzieła. Od ryb, robale po ptaki! Uśmiechnął się w duchu na myśl, że i on jest naprawdę dziwny. Usłyszał o propozycji zadania dla chłopaka, miał pomóc strażnikowi w zbieraniu złomu. Parę pieniążków na pewno mu się przyda, a może zdoła też coś dla siebie po drodze pozbierać? Musiał jednak uważać na te tereny gdyż mogły one być dla niego niebezpieczne. Mimo wszystko będzie miał kompana który może mu pomóc w jakiejś walce!
- Chętnie ci pomogę. Poratowałeś mnie jedzeniem, więc nabrałem siły. Sen przyjdzie kiedyś i tak trochę pospałem... - uśmiechnął się po czym wstał z miejsca oddając puste pudełeczko po jedzeniu właścicielowi dziękując przy tym jeszcze raz ukłonem. Otrzepał się z ziemi pozostałej na jego ubraniu, nie musiał nic zbierać gdyż wszystko miał w kaburach i torbie przy sobie. Był praktycznie gotowy do wyruszenia.
- Jestem gotowy do pomocy. Co dokładnie mamy zbierać? Co z tym robimy potem? Przy okazji jak mogę spytać ród Akimichi? Słyszałem plotki o was, ale nie dużo. Nie za dużo o was wiem. Chętnie się dowiem kim jesteście jeżeli to nie problem. Nie chcę wyjść na kogoś ciekawskiego za bardzo. - to mówiąc przyglądał się reakcji strażnika. Chciał dowiedzieć się o innych klanach, w końcu zawsze mu się ta wiedza może przydać. Kiedy tylko grubasek pozbiera się z jedzeniem i określi, że jest gotowy to wyrusza za nim by zbierać złom. Ten chyba nie za bardzo lubił pracować, a jasnowłosy brał co popadnie. Uwielbiał mieć pieniądze, ale ostatnio dość sporo tracił na zaopatrzenie shinobi. Chciał stawać się z każdym dniem co raz potężniejszym by móc pokonywać każdego, nawet strażników jeżeli przyjdzie mu taka potrzeba.

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
5/15
Lato, 394 roku Kenji w istocie się nie wystraszył Izuro. Czy jednak był mocniejszy od naszego bohatera? To pozostawało tajemnicą. Równie dobrze mógł po prostu być miły i chcieć pomóc. Nie wszyscy ludzie byli źli i Akimichi zazwyczaj wychodził z założenia, że nowo poznana osoba jest niegroźna, miła i sympatyczna. Na tej podstawie nie bałby się nawet zaczepić znacznie potężniejszego wojownika, zapytać czy nie potrzebuje pomocy i czy nie chce czegoś do jedzenia. A co złego mogło go spotkać z ręki chłopaka, który tak jak i on podziwiał gwiazdy?
- Miło mi - również się ukłonił. - Słyszałem trochę o Twoim klanie. Naprawdę... wybuchowy.
Klan Dōhito był jednym z najbardziej znanych na świecie, a do tego bardzo charakterystyczny. I nie wszyscy ludzie zwracali uwagę na dodatkowe otwory gębowe na rękach. Czasem te ręce były schowane. Czasem były zaciśnięte w pięści. A czasem twarz i mimika były dużo bardziej wyraziste. W tej chwili Akimichi zastanawiał się jakby to było mieć dwie dodatkowe pary ust. Czy mógłby jeść nimi posiłki? I czy warto było? Mógłby zjeść więcej albo szybciej? To były typowe filozoficzne pytania krytyka dobrego jedzenia.
Izuro zaczął się tłumaczyć. Jak to mówią: "Tylko winny się tłumaczy". I tak powiedział Kapitan Nobuko. Czy fakt, że młody Dōhito miał do czynienia ze strażnikiem sprawiał, że język mu się rozwiązywał? Czyżby tak na niego działał autorytet władzy? Kenji tylko się uśmiechnął głupio i spuścił głowę z lekkim smutkiem:
- Wybacz... Nie jest to dla mnie przyjemne... Starałem się wyrzucić te wspomnienia z głowy... - Kenji podczas walk musiał mieć około 20 lat. Może trochę więcej lub trochę mniej. Ciężko - bo on sam był ciężki - było stwierdzić na pierwszy rzut oka. Dopiero co wszedł w dorosłość, a spotkało go nieszczęście. Wojna powodowała cierpienie. On też wtedy cierpiał. Nie chciał do tego wracać. A może kiedyś wróci? A może warto znaleźć inną osobę, która podzieliłaby się tajemnicami tego miejsca? - Względnie bezpiecznie. Całkiem? Nie powiedziałbym.
Chodziło o to, że wojna już się skończyła i nastał czas pokoju. Niestety nawet podczas takiego czasu zdarzały się pewne rzeczy, których pokojowymi nazwać nie można. Chociażby bandyci. Izuro nie natrafił na żadnego jeszcze, ale z pewnością nie zapomniał jeszcze o Takeshim i Tajimie. A bandytów i przestępców z pewnością było więcej.
Kenji przytaknął, słysząc, że Izuro nie ma złych zamiarów. Nigdy go o to nie podejrzewał, ale ucieszył się, słysząc te słowa. Pewnie inna osoba od razu nabrałaby podejrzeń. Skoro mówi, że "nie ma złych zamiarów", bo pewnie ma złe zamiary. Tylko winny się tłumaczył. Oczywiście, że Izuro był shinobim. Akimichi w to nie wątpił. A czy groźnym czy nie... Czy to teraz miało znaczenie? Teraz priorytetem było zjedzenie kolacji z nowo poznaną osobą. Z nowym przyjacielem.
- Cieszę się, że ci smakowało - odpowiedział tamten i włożył puste pudełka do plecaka. Oboje byli różni i może dlatego dane było im się spotkać. Jeden gruby. Drugi chudy. Jeden walczył gliną, której nikt inny nie używał. Drugi kijem. Kij może nie był popularną bronią na pustyni, ale tutaj - w Sakai - owszem. Jeden walczył, starając się utrzymać dystans. Drugi chciał ten dystans skrócić. Jeden był strażnikiem. Drugi "przestępcą przez przypadek". Przeciwieństwa się przyciągały. Będzie dobrym kompanem.
Akimichi dał znak do wymarszu. To nie tak, że nie lubił pracować. Po prostu teren, który miał patrolować był bardzo duży i każda dodatkowa para rąk i oczu była na wagę złota.
- Dzięki za pomoc - odpowiedział. - A co do mojego klanu... Co dokładnie chciałbyś wiedzieć?
Po tych słowach wyjaśnił Izuro jaka jest procedura i co trzeba było robić. Po pierwsze należało rozglądać się, sprawdzać czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Szukać przestępców albo kogoś kto wygląda lub zachowuje się podejrzanie. Po znalezieniu takiej osoby Izuro miał zdać raport lub po ludzku "powiedzieć Kenjiemu". Oprócz tego należało unikać walk z dzikimi zwierzętami i walki w ogóle, o ile nie będzie ona bezwzględnie konieczna. Oprócz tego należało zbierać złom.
- Jeśli znajdziesz coś niebezpiecznego. Kawałek żelaza, zaostrzoną włócznię - nawet drewnianą, pułapkę na niedźwiedzie - powiedział Kenji. - Cokolwiek czym ktoś mógłby się zranić. Cokolwiek co mogłoby stanowić zagrożenie dla dzikich zwierząt. Bierzesz taką rzecz i... - Kenji wyciągnął swój kunai, by zademonstrować. Wraz z kunaiem wyciągnął zwój z napisem "Złom". Wykonał podstawową technikę pieczętowania i przedmiot zniknął w zwoju. - Rozumiem, że znasz podstawy fuinjutsu? - Nie czekając na odpowiedź, wręczył drugi zwój Izuro.
Minął jakiś czas, a podróż dwóch shinobich do najciekawszych nie należała. Od strony prowincji Akimichich góra ta była... górą. Czyli podróż górskimi szlakami. Z prawej strony skały. Z lewej strony skały. Z przodu skały. Z tyłu skały. Pod nogami skały. Na szczęście skały nie spadały na głowy. W końcu stanęli przed czymś co wyglądało jak jaskinia. Będąc w tym miejscu miało się trzy drogi do wyboru. Iść ścieżką dalej w dół. Iść ścieżką w górę, wracając skąd się przyszło lub wejść do jaskini.
- Z tego co pamiętam - odparł Akimichi. - To niżej powinna być podobna jaskinia. Ty sprawdź tą, a ja pójdę do tej drugiej. Zgoda? Nie powinna być zbyt głęboka. Spotkamy się na dole.
A więc należało się rozdzielić. Taki był plan Akimichiego. Co teraz?

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

[Izuro]

Jego droga życia była naprawdę bardzo nieoczywista. Każda misja którą odbywał była bardzo interesująca gdyż nie należała do oklepanych, czyli podaj, przestaw, pozamiataj tylko cały czas coś interesującego się działo. Tym razem jego zadaniem miało być coś z tych podstawowych, ale mimo wszystko nie należących do łatwych. Wieczór zrobił się bardzo interesujący, robota sama przyszła do niego. Milion gwiazd dodawało temu wszystkiemu smaczku. Wziął głęboki wdech i przyglądał się Kenjiemu który to odpowiadał na pytania zadane chłopakowi. Słyszał o klanie jasnowłosego, zdziwił się mocno, ponieważ wydawało mu się, że klanu z obcych prowincji nie bywały za bardzo znane, ale jednak. Ten człowiek najwidoczniej nie był pierwszym lepszym shinobi tylko trochę życia już liznął i na swej drodze spotkał członka ów klanu, albo słyszał opowieści. Trochę go to wszystko zadziwiło, ciekaw był jak ta wiedza do niego doszła.
- O! Nie wiedziałem, że jesteśmy znani w Sakai. Poznałeś kogoś podobnego, czy gdzieś wyczytałeś? - uśmiechnął się chociaż tak naprawdę nie był tym faktem uradowany. Znajomość jego klanu, jego zdolności przez kogoś innego mogła powodować przewagę podczas potyczek, ale mimo wszystko rozgłos tak bardzo charakterystycznego klanu nie należał do szczególnie łatwy do zachowania, ich zdolności były bardzo widowiskowe i nie jeden shinobi lubił pokazywać szerszemu światu te umiejętności. On jednak zdecydowanie wolał ich używać nieco rzadziej, nie lubił się nimi chwalić. Nie wiedział też dlaczego zdradził swoje nazwisko, ale było coś w tym grubasku co sprawiało, że można było mu zaufać. Słuchał dalej co jegomość ma do zaoferowania swoją osobą. Usłyszał, że nie chce za bardzo opowiadać co tu niegdyś się wydarzyło. Najwidoczniej wojna była krwawa, może brał w niej udział? Stracił pewnie wiele bliskich mu osób. Wyglądał na takiego. Nie zamierzał więc go bardziej dopytywać o tą historię, postanowił ją przemilczeć dla dobra stanu psychicznego tego mężczyzny. Skoro miał już to za sobą w jakimś stopniu to nie warto było rozrywać ponownie ran. Mimo wszystko dosłyszał dalej, że jest tu względnie bezpiecznie. Trochę go to uspokoiło. Zdawał sobie przecież sprawę, że nie ma bezpiecznych miejsc. Zwłaszcza gdzie nie tak daleko toczy się ogromna wojna. Zastanawiał się dlaczego on na niej nie był, ale w sumie mógł o to samo się spytać samego siebie. Był jednak jego zdaniem zbyt słaby, mało opierzony aby tam się udać. Według niego strach przed śmiercią póki co był za duży. Przezwyciężał lęk przed opuszczeniem swojej osady i poznawaniem nowych, a co dopiero to! Było wciąż ciemno, a on już był praktycznie gotowy by opuścić w miarę bezpieczne miejsce by wyruszyć na misję.
Nie specjalnie opowiedział coś o swoim klanie, nie znał go za bardzo jasnowłosy stąd też postanowił nieco się dowiedzieć. Może nie było to zbyt grzeczne, ale jego ciekawość kierowała nim. W końcu wziął się za serię pytań.
- Czy każdy z was ma kije? Jakie są wasze podstawowe zdolności? Czy każdy tyle je? Nie słyszałem za dużo o Akimichi i jestem bardzo ciekaw co taki klan potrafi. Oczywiście nie chciałbym robić Tobie problemów, ale skoro ty znasz trochę mój to chętnie dowiedziałbym się o Twoim by znajomość była taka sama po obu stronach, jeżeli nie masz nic przeciwko oczywiście... - uśmiechnął się oczekując na odpowiedzi, nie wiedział o co ma jeszcze pytać w końcu nie znał zdolności tegoż klanu. Wyruszyli w drogę, otrzymał zwój i dokładniejsze informacje co do zadania. Miał zbierać niebezpieczny złom, a następnie go pieczętować w zwoju. To chyba nie mogło być takie trudne, znał jedną podstawową technikę - Fūin no Jutsu. Bo tak nazywała się ta zdolność polegała na zapieczętowaniu broni w zwoju, nie było to zbyt trudne. Parę razy podczas nauk coś takiego robił.
- Znam jedną technikę która idealnie się nada do tego. Więc odpowiedź brzmi, tak. - podrapał się po swojej głowie, skoro mieli tą wiedzę za sobą to mogli dalej ruszać. Przyglądał się cały czas otoczeniu będąc zainteresowanym swoją misją. Chciał ją wykonać jak najlepiej potrafił stąd też podróżując w wyznaczoną stronę przez strażnika starał się dopatrywać czegoś po drodze mając nadzieję, że cokolwiek uda mu się znaleźć i zapieczętować. Droga była praktycznie cały czas kamienna, nie rozmawiali za dużo, bądź on był zbyt skupiony na swoim zadaniu.
W końcu stanęli przy jakiejś jaskini, usłyszał o rozdzieleniu się. Nie był cykorem, ale jakoś pewniej czuł się przy strażniku zwłaszcza, że mogło tu być dość niebezpiecznie. Był jednak dorosłym i nie miał zamiaru pokazać po sobie strachu, spojrzał na Kenjiego po czym odpowiedział na zadane pytanie.
- Nie ma problemu, przeczeszę dokładnie to miejsce w poszukiwaniu złomu, a ty zejdź niżej i tam poszukaj. Spotkamy się tutaj przed tą jaskinią, dobrze? Nie posiadasz może jakiegoś światła?- oczekiwał odpowiedzi na zadane pytanie co do miejsca zbiórki. Kiedy już je usłyszy, bądź też nastąpi korekta to odwraca się na pięcie i rusza do swojego miejsca przeznaczenia w poszukiwaniu niebezpiecznych przedmiotów. Nie znał techniki oświetlenia, ale miał nadzieję, że nie będzie tam zbytnio ciemno, bądź jeżeli tak to miał nadzieję, że coś od strażnika otrzyma. Jeżeli nie to rozgląda się dookoła w poszukiwaniu czegoś co mógł ewentualnie rozpalić by chociaż na chwilę dostać więcej potrzebnego oświetlenia w końcu po ciemku obserwować nie potrafił. Miał nadzieję, że uda mu się cokolwiek znaleźć, a przy tym uniknąć jakichś niebezpieczeństw. Był bardzo ostrożny by nie zrobić sobie samemu krzywdy, wolnym krokiem szedł aby nie natknąć się na jakąś pułapkę, czy też coś co mogłoby go uszkodzić.... Jego życie było dla niego cenne....

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie) | Odpieczętowanie - niezauważalne koszty chakry

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga - Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
7/15
Lato, 394 roku To jakie zadanie przyszło człowiekowi wykonywać zależało głównie od jego profesji i doświadczenia. Zabójca na zlecenie - a tacy też chodzili po świecie - nie przyjmował zadań dotyczących tropienia zaginionych kotów i zamiatania ulic. On zabijał. Były też osoby, które zrobiłyby dosłownie wszystko dla marnych groszy. Takie osoby mogły być widziane zarówno podczas sprzątania miasta jak i podczas krwawych walk. Niektórzy sami szukali pracy
i czasem nie mogli znaleźć. Innych praca poszukiwała sama. Zależało to od tego czy dany osobnik uchodził za specjalistę czy nie. Niektórzy po prostu znajdowali się w dobrym miejscu o dobrym czasie. Izuro miał to szczęście i pełnię wymaganych kwalifikacji. W końcu nie każdy może się pochwalić umiejętnościami wyczarowywania wybuchów dosłownie z dupy. Kenji znał te umiejętności, chociaż nie w pełni. Nie wiedział do czego Douhito tak na prawdę są zdolni.
- Kiedyś jeden z was naprawdę napsuł mi krwi - wzruszył ramionami. Douhito mieli nad nim naturalną przewagę, jednak tamten nie był wyjątkowo silnym przeciwnikiem, chociaż jego umiejętności rzeczywiście były bardzo widowiskowe i bardzo się nimi wtedy chwalił. Akimichi nie chował urazy. Był wyjątkowo zbyt ufny i naiwny.
Wielkie wojny mogły przerażać i onieśmielać ludzi. Kenji uczestniczył w bitwie o górę. Nie były to wakacje czy dobrze spędzony czas. Kenji nie brał udziału w kolejnej wielkiej wojnie z sobie znanych tylko powodów. Albo nie chciał. Albo miał we własnej prowincji ważne obowiązki. Być może i jedno i drugie. Fakt był jednak taki, że tylko głupiec pchałby się w coś takiego z własnej woli i tylko dureń nie słuchałby rozkazów. Kenji był żołnierzem. Szedł i robił co dowódca kazał. Kazał udać się do innej prowincji i brać udział w wielkiej bitwie? Kenji szedł. Kazał patrolować górę? Kenji patrolował. Tylko młodzi i niedoświadczeni wojownicy - jak Izuro - mieli wybór decydować z kim, gdzie i kiedy walczą. I zazwyczaj właśnie to oni ginęli podczas wielkich batalii. Goniąc za sławą i chwałą, znajdowali jedynie krew, śmierć i cierpienie.
Oczywistym było, że nasz bohater chciał znać umiejętności towarzysza, skoro ten towarzysz znał umiejętności jego klanu. Tak to jednak nie działało. Kenji był miłym człowiekiem, głupim i naiwnym grubaskiem. Jednak nawet on wiedział, że zdradzanie umiejętności może prowadzić do śmierci. Nawet jeśli nie bezpośrednio z ręki Izuro, to przecież ten mógł komuś się wygadać, czy to z własnej woli czy będąc torturowanym.
- Kij jest w naszym klanie dość powszechną bronią - oznajmił. - Jednak ciężko mi stwierdzić czy najbardziej popularną. Większość z nas preferuje walkę w zwarciu.
Nie chciał urazić swojego towarzysza, więc zdradził tylko jakieś podstawowe szczegóły, których każdy bardziej doświadczony wojownik bez problemu mógł się domyślić. Przecież nikt, widząc wojownika z kijem, nie spodziewa się otrzymać uderzenia z dystansu. Nie zdradził żadnych konkretów.
Podstawowa umiejętność pieczętowania była... podstawowa. Tej umiejętności Kenji również używał i tą umiejętnością również pieczętował złom. Skoro Izuro parę razy podczas nauk coś takiego robił, to znaczyło tylko tyle, że nauki nie poszły w las. Nasz bohater był w stanie odszukać i zapieczętować trzy połamane kunaie. Nie było tego dużo, a Kenji nie znalazł niczego. W tym sensie Izuro prowadził, chociaż to nie były zawody.
- Dobrze - odrzekł grubas i wyciągnął dodatkową pochodnię. - Trzymaj.
Następnie wyciągnął krzesiwo i hubkę i ją zapalił. Tym sposobem Izuro zdobył światło, którego mógł użyć do oświetlenia ciemności. Gdy wszedł do jaskini, pochodnia wydawała się niczym gwiazda. Na nocnym niebie gwiazd było tysiące i wiele razy Izuro i Kenji zwracali na nie uwagę. W ciemnej grocie płonęła tylko jedna i tylko jedna dawała trochę światła. Światła tak potrzebnego, żeby móc dostrzec cokolwiek i na nic nie wpaść. Izuro cenił sobie swoje życie. Podobnie jak około miliony innych ludzi i zwierząt. Pozostawało mu iść dalej w głąb, prosto w objęcia ciemności, z którą jego pochodnia dzielnie walczyła lub zawrócić ku światłu gwiazd. Przed sobą widział jedynie całkowicie standardowy obraz: skały po lewej, skały po prawej, skały na górze i na dole, z boku i z tyłu. Trochę stalagmitów, stalaktytów, stalagnatów i zesuszonych liści, leżących na ziemi. Typowa jaskinia.
Mogła być ona legowiskiem dzikich bestii - takich jak niedźwiedź. Mogła być ona miejscem, w którym odpoczywali strudzeni podróżnicy. Mogła być ona tymczasową siedzibą niebezpiecznych przestępców. A mogła być po prostu zwyczajną jaskinią, którą należało "pro forma" przeszukać. Czy była zamieszkana? Jeśli tak to czy jej lokator jest w domu czy poza domem? Jedno było pewne. Gorącej herbaty ciężko było się spodziewać w takim miejscu. Albo ciepłego przywitania. Albo jakiegokolwiek przywitania. Jaskinie znacząco różniły się od pałaców i salonów. Podstawowa różnica polegała na tym, że salon i pałac to salon i pałac, a jaskinia to jaskinia. Niektórzy ludzie jednakże zwiedzali te niesamowite formacje skalne i podziwiali je. Dla niektórych jaskinia była bardziej interesująca niż pałac, salon lub kawiarnia.

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

[Izuro]

Pomimo tego, że było jeszcze wciąż dość ciemno, został niedawno wybudzony to czuł się całkiem wypoczęty. Jego sen nie był zbyt długi, ale chwilowa dawka adrenaliny spowodowana poznaniem nowej osoby. Otrzymaniem misji. Spowodowała, że nie czuł się zmęczony. Wręcz przeciwnie. Czuł się gotowy na to co go może spotkać. Nowo poznana osoba na początku wydała mu się łatwowierna, ale kiedy dostrzegł, że celowo pominął możliwości bojowe swojego klanu od razu uśmiechnął się na ten fakt. Co on sobie myślał, w końcu i on nie opowiedział by byle komu o swoich zdolnościach. Zwłaszcza nowo poznanej osobie z innego zakątku świata. Miał widocznie doczynienia z kimś z jego klanu. Nie znał praktycznie nikogo, było to związane z trudami jego dzieciństwa, a dokładniej odrzuceniem przez jego ojca. Nie było mu z tego powodu do dumy, nie zamierzał się jednak dłużej użalać. Po wysłuchaniu o tym, że jedni używają kija, a inni wolą pięści spojrzał na chłopaka.
- Rozumiem, nie zamierzam więcej wypytywać. W końcu są to dane tajne i rozumiem dlaczego nie chcesz ich przekazać. Co do członka mojego klanu. Skoro żyjesz to jesteś naprawdę dobry. Ja nie jestem prócz krwi powiązany z tą grupą, odrzuciłem powiązania przez swoją historię życia. Dlatego można powiedzieć, że nie istnieje jako ów członek. Nie jest to jednak ważne... - uśmiechnął się chociaż tak naprawdę nie było mu do śmiechu. Nie było to dla niego nic przyjemnego, ale wolał pokazać, że nie jest taki sam jak tamten napotkany jasnowłosy.
Był skoncentrowany na swoim zadaniu. Po drodze udało mu się znaleźć trzy połamane kunai które po chwili zapieczętował pokazując grubaskowi, że zna się na tym. Ten nie był tak zmotywowany jak on. Po prostu chciał odbębnić powierzone mu zadanie i wrócić zapewne do domu by jeść. Nie byli przyjaciółmi. Izuro jednak darzył Kenjiego względnym szacunkiem. Trzymał go jednak na dystans, nie był na tyle otwarty by mu w pełni zaufać. Nie miał jednak o to do niego żalu, kto by opowiedział wszystko nieznajomemu.
Kiedy to znaleźli się przy jaskini jasnowłosy od razu poinformował, że nie ma źródła światła, a w jaskini napewno tego nie będzie. Nie znał potrzebnych technik by rozświetlić pomieszczenie. Na szczęście Akimichi był na to przygotowany. Dostał pochodnie, hubkę, krzesiwo po czym rozpalił. Rozpalony materiał na kiju dawał całkiem sporo światła. Odebrał ową zawartość. Przyjrzał się jej uważniej. Miał nadzieję, że nie szybko zgaśnie i uda mu się przeszukać to miejsce. Nie zamierzał za dużo zwlekać. Otrzymał akceptację od chłopaka, wiedział co ma robić. Odwrócił się na pięcie.
- To do później. - zrobił krok naprzód, w stronę przygody. Był całkowicie skoncentrowany. Przeszukiwał uważnie mając nadzieję napotkanie złomu, a nie jakiegoś niebezpieczeństwa. Był jednak na to przygotowany. Jedyne co dostrzegał to skały, kamienie, stalagmity, stalagnaty i inne konstrukcje skalne utworzone przez naturę. Nie było tu praktycznie nic co mogłoby zwrócić jego uwagę. W prawej ręce trzymał pochodnie, a lewa była przy kaburze blisko niebezpiecznych ostrzy. Miał jednak nadzieję, że nie będą one mu potrzebne. Jaskinia wyglądała jak by ktoś, lub coś mógł tu nocować stąd też środek ostrożności w postaci gotowości do obrony.

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
9/15
Lato, 394 roku Na świecie klanów było chyba ze czterdzieści i nie każdy wiedział co się w nich mieści. A w piątym klanie same grubasy. Same grubasy, co jedzą tłuste kiełbasy. Tak mniej więcej wyglądał klan Akimichich w oczach zwykłego zjadacza chleba. O ile oni wcześniej tego chleba nie zjedli. Kenji niezbyt rozumiał jak można odrzucić więzi, które łączyły go z innymi. Dla niego rodzina była bardzo ważna, ale przecież każdy widział, że Akimichi jest zbyt przyjacielski i zbyt ufny. Kenji uznał, że historia Izuro to jego prywatna rzecz i nie zamierzał wypytywać. Dwie rzeczy tylko powiedział:
- Ja jestem dobry, albo on był słaby. Uznajmy po prostu, że byłem lepszy. - To było bardzo praktyczne i obiektywne podejście. Po świecie chodziło mnóstwo silnych osób. Ciężko było jednoznacznie stwierdzić kto jest najsilniejszy, a kto najsłabszy. Natomiast stwierdzenia typu "ten jest martwy", a "ten jest żywy" były praktycznie bezproblemowe. W wielu przypadkach nie trzeba było mieć żadnej medycznej wiedzy. To była pierwsza rzecz. - I tak, u nas w klanie wszyscy jedzą dużo, a może i bardzo dużo. Związane jest to z naszym ninjutsu. Bo do ninjutsu trzeba mieć siłę, nie? A dobre jedzenie daje dużo siły. - To była ta druga rzecz. Uchylił przed Izuro kilka szczegółów dotyczących swojego klanu, ale w sumie nie powiedział nic konkretnego. Te słowa usłyszał od swojego dziadka dawno temu. Dziadek był ojcem jego ojca. A jego ojciec był Akimichim. Dziadek też był Akimichim i ojciec dziadka i dziadek dziadka i można było tak wyliczać przez setki lat. Jedzenie dla Akimichich było świętością i największą przyjemnością. Dlatego być może wymyślali różne argumenty, by to uwiarygodnić.
Izuro miał rację. Nie było to ważne. Dwóch względnie młodych shinobich - bo jednak całkowicie młodzi nie byli i dane im było przeżyć więcej niż 16 lat i w oczach młodszego pokolenia uchodzili za weteranów, natomiast starcami nazwać ich jeszcze nie można było - miało przed sobą zadanie. Zadanie uchodzące za proste, aczkolwiek w pewnym momencie mogło się skomplikować. Zależało to od szczęścia. Nawet podczas takiej misji zaufanie mogło być na wagę złota.
- Do później - odpowiedział Kenji i zostawił naszego bohatera samego.
Jaskinia rzeczywiście wyglądała jakby ktoś lub coś mogło tam nocować. Oprócz tego nie wyróżniała się niczym szczególnym. Skały, skały, więcej skał i w końcu kolejne skały. Matka Natura w jednych częściach świata tworzyła wielkie i bezkresne wody. W innych częściach jaskinie. A pomiędzy tymi częściami lasy i równiny. Świat był cudowny, jeśli akurat nie pokazywał kłów i nie próbował gryźć podróżników po łydkach. Izuro liczył, że znajdzie złom, a nie niebezpieczeństwo. A co jeśli to złom byłby tym niebezpieczeństwem? Jak tu walczyć z metalem i stalą? Miał swój metal, miał swoje niebezpieczne ostrza. Jaskinia miała swoje. Jego znajdowały się w kaburze. Jej znajdowały się na ziemi. Pod liśćmi, na które nie zwrócił żadnej uwagi. O ich obecności przekonał się w dość bolesny sposób jak tylko postawił nogę na tej kupie liści. Pułapka na niedźwiedzie zatrzasnęła się na prawej łydce chłopaka, powodując lekkie rany. Na szczęście pułapka ta była dość stara, zardzewiała i nie miała swojej pierwotnej siły. W przeciwnym razie Izuro mógłby stracić możliwość chodzenia na obu nogach. Noga była względnie cała, ale nie było mowy o bieganiu z tym żelastwem. Pułapka chwilowo unieruchomiła Izuro. Trzeba było jakoś się jej pozbyć.
Ciężko stwierdzić czy akurat taki złom spodziewał się znaleźć nasz bohater, no, ale znalazł. W dość niekonwencjonalny sposób, ale znalazł. Oczywiście ustrojstwo, które trzymało mu nogę było złomem i to złomem dość niebezpiecznym. Należało go zapieczętować. Kto wie co mogłoby się stać z biednym panem niedźwiadkiem albo jakimś dzieckiem, które przypadkowo by w to wpadło. W tym procesie Izuro mógł liczyć tylko na własne umiejętności i własne metody. Kenji badał właśnie drugą jaskinię i ciężko stwierdzić czy by dosłyszał błagalne wołania o pomoc. Czy duma naszego bohatera pozwoliłaby mu tak wołać? A może wolałby umrzeć w samotności, ocalając dumę? Zaufanie było bardzo ważne i to był jeden z tych momentów, który dobitnie to pokazywał. Jeśli nie uda mu się uwolnić samemu, to pozostawało ufać, że Kenji jednak wróci i że nie zapomni o biednym Douhito. Co teraz?
I żeby była jasność. Świat nie stał w miejscu. Niektórzy mówili, że jest kulą i się obraca. Inni, że dryfują na wielkim żółwiu. Jedno było pewne. Woda się lała i lać się będzie. Gdzieś tam w oddali był wodospad, gdzie wody rzeki z hukiem spadały w dół. W innym miejscu padał deszcze. Jeszcze gdzieś indziej kelner nalewał sake, a sake to też tak jakby woda... albo wóda. Jednym z nielicznych miejsc, gdzie woda się obecnie nie lała była jaskinia. W jaskini lała się krew. Czy krew była wodą? Kolor inny, zapach inny, konsystencja inna... bliżej sake do wody niż krwi. Ale zostawmy ten spór geologom i biologom, bo tylko oni wiedzą jak to rozwiązać i czy w ogóle należy to rozwiązywać. Jeden biolog powie tak. Drugi geolog powie nie.

Kilka informacji:

• odlicz sobie proszę chakrę za jedno pieczętowanie (uznajmy, że 3 kunaie zapieczętowałeś jedną techniką)
• dostajesz ranę lekką
• lub możesz spróbować zrobić unik (wtedy wrzuć mi ilość swojej percepcji)

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

[Izuro]

  Ukryty tekst

Znajomość klanu Akimichi z biegiem czasu co raz to bardziej zwiększała się, nie widział jeszcze w boju jego zdolności, ale każdy szczegół poznany przybliżał go ku temu by lepiej znać ich zdolności, specyfikę. Dowiedział się, że uwielbiali dużo jeść, każdy dbał o to by być przygotowanym do walki. Jedzenie dla nich powodowało zwiększenie siły, a jak widać dość dużo jej potrzebowali skoro tyle potrafili zjeść. Cały czas to wszystko dokładnie analizował, w końcu wiedza w tym świecie była równie ważna co umiejętności bojowe. Niedoświadczony, ale potężny shinobi nie miał łatwo, doświadczenie dawało spokój, zwiększało lepsze wykorzystanie umiejętności, a także lepszą kontrolę podczas walki. Znajomość przeciwnika dawała większą pewność podczas walk. Kenji nie był jego przeciwnikiem, ale kto wie co może wyjść, albo czy kiedyś ta wiedza mu się nie przyda. Może będzie mu dane kiedyś stoczyć walkę z tym klanem i co wtedy? Wolał być przygotowanym. Postanowili się rozdzielić i każdy poszedł w zupełnie inną stronę tak jak zaproponował grubasek. Jasnowłosemu to nie przeszkadzało i ruszył w wyznaczone miejsce.
Szedł dość ostrożnie, skoncentrowany by odszukać złom, a przy tym nie zginąć. Nie wiedział co może go spotkać. Miał przy sobie pochodnię uzyskaną od Akimichiego a w drugiej ręce kunai by być przygotowanym na ewentualne zaskoczenie jakiegoś zwierza. W samej jaskini było sporo kamieni, zesuszonych liści. Wszystko wyglądało na dość naturalnie naniesione przez przyrodę. Nie widział za bardzo złomu aż w końcu coś się wydarzyło, jeżeli mu się uda to stara się tego uniknąć robiąc szybko krok w bok, jeżeli nie to po prostu musi przyjąć ból spowodowany wpadnięciem w starą pułapkę. Od razu przyglądał się temu zjawisku. Wiedział, że może iż nie jest to nic super poważnego to nie można tego lekceważyć. Nie był Iryoninem, a więc mógł sobie zaszkodzić. Czy powinien otworzyć pułapkę? Jeżeli powodowało by to silne krwawienie to nie miałby jak tego zatamować, musiałby zniszczyć swoje ubranie. Nie miał w końcu bandaży, miał jednak glinę którą ewentualnie mógłby wykorzystać jako środek zamykający wypływanie, przy odrobinie wody... Czy to było coś bezpiecznego? Wziął głęboki wdech aby choć trochę się uspokoić. Przez chwilę pod wpływem adrenaliny nie mógł zbyt chłodno myśleć, ale po chwili wpadł na pomysł. Wyciągnął swój notes i ołówek, wyrwał kartkę i napisał.
"POMOCY IZURO" - taką kartkę położył na bok, wziął glinę do dłoni i zaczął tworzenie glinianego ptaszka który miał dostarczyć Kenjiemu tą wiadomość. Nie zamierzał krzyczeć bo odległość mogła być dość duża, a miał swoje zdolności, trochę ryzykował gdyż mogło to być przyjęte jako zagranie agresywne, ale takim nie było. Tak to chciał rozegrać aby grubasek zrozumiał. Kiedy to udało mu się stworzyć ów twora, jednego, małego, jak najmniej groźnego wsadził mu kartkę w pyszczek po czym nakierował go na drugą jaskinię, jego zadanie było proste. Dostarczyć i nakierować go z powrotem do niego. Ptaszek wyruszył.
On natomiast przyjrzał się uważniej pułapce. Była ona stara, nie miała tyle sił ile pierwotnie. Spojrzał na kwestię wbicia ostrzy w jego ciało, jeżeli były to dość płytkie to podejmie się otworzenia pułapki, jeżeli będzie to dość głębokie to czeka na wsparcie grubaska mając nadzieję, że zna się choć trochę na leczeniu. W pierwszym przypadku chwila krwawienia nie powinna zaszkodzić na tyle by nie mógł dotrzymać do przybycia Kenjiego, ale jednak w drugim krwawienie mogłoby zabić, a tego nie chciał. Mimo wszystko nie warto było lekceważyć tego zagrożenia stąd też ostrożnie podchodził do każdego ruchu przy tym złomie. Napewno po tym wszystkim je zapieczętuje aby nigdy więcej już nikt nie zrobił czegoś podobnego. Pytanie też było skąd ona się tu wzięła, kto na to coś polował i na co? Skoro tu tyle było czasu i nic się nie wydarzyło? No cóż.... Miał nadzieję, że dość szybko wesprze go Kenji, miał nadzieję, że on miał więcej szczęścia niż on. Pomimo ostrożności, czasem tak się zdarzało, ale czemu akurat jemu? Zdarza się.

Nazwa

C1: Shī Wan

Ranga

D

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 małe / 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

50g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.

Siła Wybuchu

Małe

15

Średnie

30

Duże

60

Statystyki

Siła

20

Szybkość

60

Wytrzymałość

20

Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:

• Latające - bomby te mogą latać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, a także poruszać się po ziemi lub pływać, jednak w takim wypadku ich prędkość zredukowana jest o połowę
• Nurkująco-pływające - bomby te mogą pływać oraz nurkować ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, ale nie mogą poruszać się po lądzie ani latać.
• Biegające - bomby te mogą biegać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej. Nie mogą latać, ani nurkować, jednak mogą pływać z prędkością zredukowaną o połowę
• Podziemne - bomby te mogą przemieszczać się pod ziemią oraz poruszać się po lądzie ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, nie mogą jednak ani pływać ani latać.

Kategoria, do której należeć będzie bomba związana jest z kształtem, jaki ona przyjmuje. Przykładowo wszelkie ptaki i owady latające będą bombami latającymi, ryby - nurkująco-pływającymi, a chomik - biegającą. Twory C1 spełniają najczęściej rolę przeszkadzajki. Ich siłę można porównać bardziej do petard niż bomb. Bez trudu mogą urwać palce, gdy wybuchną komuś w dłoni, a także zostawić paskudne rany na ciele. Groźne dla życia są jednak w większej ilości.

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
11/15
Lato, 394 roku Poruszanie ptakiem to była podstawowa umiejętność każdego Douhito. Jako, że Izuro niezbyt uważał i nie zdążył zareagować w porę, musiał wykorzystać tą zdolność do wezwania pomocy. Cały plan działał perfekcyjnie. Izuro bez najmniejszego problemu stworzył swoje małe dzieło. Ptaszek był naprawdę uroczy i niejedne dziecko z pewnością by go pokochało. Jego przeznaczenie było inne. Napisanie liściku także nie było problemem i wysłanie posłańca po chwili się udało. Większy problem był jednak z dostarczeniem wiadomości. O ile młody Douhito - albo niekoniecznie młody - był w stanie kontrolować lot swojej figurki w zasięgu wzroku, to poza tym zasięgiem nie było to takie proste zadanie. Mógł nakazać figurce lecieć do drugiej jaskini, ale nic ponadto. Ptaszek nie mógł odszukać Kenjiego. Nie posiadał zmysłów ani woli. Był jedynie biedną figurką, której los został przypieczętowany w chwili stworzenia. Eksplozja. Na szczęście nic w pobliżu nie wybuchło.
Rana nie była głęboka. Mogła co najwyżej swędzieć, szczypać lub lekko piec. Izuro w żadnym razie nie groziła większa utrata krwi i śmierć z tego powodu. Chłopak podjął decyzję o otworzeniu pułapki, co również okazało się zadaniem dziecinnie prostym. Sama pułapka okazała się całkowicie niegroźna nawet dla cywila po pięćdziesiątce, a co dopiero dla shinobi w sile wieku. Był to po prostu relikt przeszłości. Duch, który lubił straszyć i płatać niezbyt miłe i uprzejme figle. Niektórzy jednak mieli na ten temat inne zdanie.
Do takich ludzi należał między innymi Kenji. Grubas wparował do jaskini po jakimś czasie i widać było, że lekko się spocił i dostał zadyszki. W rękach trzymał pochwyconego niemalże w biegu ptaszka Izuro. Wiedział co to za figurka, jednak nie bał się jej chwycić. Podejrzewał, że należała do jego znajomego. Izuro mógł zobaczyć liścik, który wysłał do Kenjiego. Kawałek papieru ciągle spoczywał w dziobie ptaka. Akimichi nawet go nie odczytał. Był zbyt zaaferowany i zmartwiony.
- Słuchaj, musisz tutaj uważać - rzucił. - W tej jaskini mogą być pułapki!
Jak się później okazało, w drugiej jaskini Kenji natknął się aż na dwie takie zabawki. Tamte były w podobnym stanie co ta pułapka, w którą wpadł Izuro. Akimichi być może zbytnio panikował, ale miał swoje powodu.
- Nie powinny zbyt mocno zranić, ale może wdać się zakażenie. - Miał całkowitą rację. Zarówno liście jak i żelastwo pod nim leżało tutaj Kami-sama wie jak długo. Kami-sama jeden wie jakie zarazki na tym siedziały. A może nawet on tego nie wie. Nie trzeba było nawet tego wiedzieć. Każdy normalny człowiek wolałby uciąć się nowym i czystym nożem niż starym i zardzewiałym.
Kenji po jakimś czasie dostrzegł leżącą nieopodal Izuro pułapkę i ranę na jego nodze. Wnet zrozumiał co się stało i dlaczego jego znajomy użył jednej ze swoich technik. Uśmiechnął się głupio i westchnął.
- A więc nie uważałeś. - W jego głosie można było wyczuć lekkie rozbawienie, ale też troskę. Z jednej strony miał powody do śmiechu. Sam odkrył dwie takie pułapki i w żadną nie wpadł, a Izuro nawet z jedną sobie nie mógł poradzić. Z drugiej strony starał się traktować takie wypadki śmiertelnie poważnie. Grubasek był mądrym i doświadczonym shinobi. Wiedział, że czasem wystarczy lekkie skaleczenie, żeby paść trupem. A czasem nawet człowiek pada trupem bez skaleczenia. Możliwymi przyczynami takiego nadnaturalnego zjawiska były albo choroby albo... trucizny. Akimichi nie znał specyfiku, który działałby przez tak długi okres czasu, ale nie wykluczał możliwości, że ta stara pułapka została zastawiona całkiem niedawno i ktoś ją zatruł. Nie wykluczał też możliwości zakażenia. Albo i jednego i drugiego. Te dwie rzeczy mogły się na siebie nakładać i potęgować efekty.
- Usiądź se na ziemi i wyciągnij tą nogę prosto. Daj zobaczyć - powiedział, niemalże rozkazując. Jeśli Izuro go posłuchał, to Akimichi uważnie przyjrzał się ranie. Wszystko było w porządku. Albo takie się wydawało. Akimichi cisnął gdzieś glinianą figurkę razem z liścikiem, a jego dłonie spowiła zielona aura. Przyłożył je kilka centymetrów nad ranę i po chwili nastąpiło cudowne uzdrowienie. - Na pierwszy rzut oka nie dostrzegam zakażenia ani efektów działania trucizny. Jednak jeśli by coś się działo, polecam odwiedzić szpital. Zapieczętujesz to dziadostwo? Ja przeszukam tą jaskinię.
Izuro miał chwilę, by ogarnąć pieczętowanie i co tam jeszcze potrzebował.
Trwało to może z dziesięć minut, a po tym czasie Kenji oznajmił, że pora ruszać dalej. Czy Izuro chciał mu jeszcze towarzyszyć? Jeśli tak, to dwaj shinobi ramię w ramię udali się w dalszą drogę. Nasz bohater mógł zobaczyć drugą podobną jaskinię, bowiem właśnie obok niej przechodził. W tej jaskini Kenji znalazł dwie pułapki, a w tej pierwszej nie było żadnej oprócz tej odnalezionej przez Izuro. Minęli tą jaskinię i poszli dalej. A dalej nie było żadnego. Przynajmniej grupa na nic nie natrafiła i niczego nie odnalazła. Nie wpadli też na żadnego dzikiego zwierza albo wkurzonych bandytów. Czasem takie patrole są najlepsze. Nudne, ale bezpieczne. Księżyc oświetlał im drogę, która właśnie rozwidlała się w dwie strony.
- To co? Ja w prawo, a ty w lewo? - zapytał Kenji. Czy Izuro miał ochotę znowu się rozdzielać?

Kilka informacji:

• odlicz sobie chakrę za ptaszka
• po misji odlicz sobie glinę
• kartkę możesz sobie odzyskać, jeśli chcesz (ale będzie zapisana)

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

[Izuro]

  Ukryty tekst

To co się wydarzyło, ta pułapka to już się nie odstanie. Nie cofnie tego czasu, swojego niedopatrzenia. Jak mógł dać się tak zaskoczyć przez głupią, przestarzałą pułapkę! Mimo wszystko nie był za bardzo doświadczonym shinobi, dopiero co wyfrunął z gniazdka - jeżeli można było tak nazwać wioskę bez perspektyw, a jego jako nie do końca pasującego ogniwa w tym mechanizmie. Wiedział, że musi uczyć się na błędach, być co raz to lepszym wojownikiem toteż będzie się bardziej starał by takie pułapki więcej mu nie zaszkodziły. Spojrzał na miejsce w którym uprzednio się znajdowało. Chciał zapamiętać ułożenie, cechy szczególne takich lokacji. Po przeanalizowaniu postanowił jednak skoncentrować się na tym co obecnie toteż wziął głęboki wdech. Miał świadomość, że pułapka jest starszej daty, wirusy mogły zostać przeniesione, sam mechanizm nie był na tyle już silny by uszkodzić jego w znacznym stopniu, na szczęście. Strach pomyśleć co by zrobił bez nogi w swoim życiu. Złapał pośpiesznie za pułapkę dwoma dłońmi i spróbował ją otworzyć. Udało mu się to, odrzucił na bok niebezpieczną zabawkę po czym spojrzał na pozostawioną ranę w jego ciele. Ptak był już w drodze do Kenjiego który może znał się choć trochę na leczeniu. Miał taką nadzieję, po przyjrzeniu się ranie poczuł lekki spokój. Nie wyglądała najgorzej toteż poczuł ulgę, ale mimo wszystko zagrożenie nie minęło. Nie był Iryoninem by oceniać rany. Wtem wszedł grubasek, od razu dosłyszał go, każdy jego krok był na tyle specyficzny, że nie dało się go nie usłyszeć. Pomimo bycia shinobi ktoś tak ciężki jednak wyróżniał się.
Grubasek nie wiedząc jeszcze za bardzo co zaszło trzymał w swoich rękach glinianego ptaszka, papier nie został odtworzony, ale na szczęście pojawił się u niego na miejscu. Nie został sam. Kenji chyba nie dostrzegł, że zagrożenie o którym mówił, o pułapkach spotkały niedoświadczonego jasnowłosego. Już miał coś powiedzieć kiedy ten zreflektował się i dostrzegł ranę na jego nodze, a obok pułapkę. Zielonooki uśmiechnął się, pozwolił by towarzysz uważniej przyjrzał się ranie i jakoś zareagował, a sam podrapał się po głowie i zaczął mówić.
- Byłem skoncentrowany na zagrożeniach, rozglądałem się, ale... jak widać wpadłem w jedną. Nie wiem jak to się stało, nie była ona zbyt silna, ale może jakieś zakażenie mogło się wdać. Oby nie! Nie chciałbym być jednonogim shinobi. - zaśmiał się, tyle mu pozostało. Trochę był zły na siebie gdyż coś takiego nie powinno mu się przytrafić, a jednak tak się stało. Cały czas przyglądał się zdolnościom grubaska który nagle zapalił zielone światło w swych dłoniach i przyłożył do rany. Najwidoczniej miał zdolności lecznicze czym zaimponował mu. Zaczął opowiadać o tym co widział, nie dostrzegł głębszego zagrożenia, ale miał jednak w późniejszym czasie zwracać uwagę. Jeżeli coś by się jednak wydarzyło to miał się udać do szpitala... Tylko był z dala od swojej wioski, kto by go tu przyjął, zaopiekował się. Może jednak ludzie są milsi niż sądził? Wziął głęboki wdech, wstał z miejsca i spróbował poruszać trochę nogą. Dostał też informacje by zapieczętować pułapkę gdy grubasek zajmie się resztą jaskini. Od razu skinął głową przyjmując polecenie i zgadzając się. Podwinął rękawy, wyciągnął zwój, położył pułapkę obok i rozpoczął pieczętowanie zagrożenia. Przelał odpowiednią ilość czakry, zawiązał pieczęć tygrysa i spróbował po raz pierwszy nieco większy przedmiot zamknąć. Po chwili strażnik wrócił z jaskini, a jasnowłosy miał nadzieję, że ukończył już pieczętowanie.
Mieli już ruszać, on nie zamierzał zostawiać towarzysza w potrzebie. Zwłaszcza, że odbywał misję. Uważając na swoją nogę kroczył wolnym krokiem, minęli pierwszą jaskinię w której on odnalazł pułapkę, następnie minęli drugą gdzie Kenji odnalazł dwie. Szli przypatrując się ewentualnemu żelastwu, czy też wrogim grupką, ale niestety nic nie odnaleźli. Księżyc przyświecał im drogę. Droga miała rozejście, jedna prowadziła w lewo, a druga w prawo. Nie wiedział gdzie się znajduje, ale jego dowodzący zadał pytanie czy mogą się rozejść aby każdy zbadał drogę. Jasnowłosy nie widział większego problemu w tym, nie liczył przecież tylko na grubaska, ale też na swoje zdolności. Spojrzał na chłopaka po czym zrobił ruch twierdzący głową.
- Ruszajmy, ja w lewo pójdę. Gdyby coś jednak się wydarzyło wyślę znowu ptaka, a Ty jeżeli będziesz zagrożony to mam nadzieję, że jakoś mnie powiadomisz. Mam nadzieję, że się spotkamy w późniejszym czasie. W końcu ten cały złom muszę ci przekazać... - zaśmiał się, a tak naprawdę chciał też zapłatę za ewentualnie wykonaną misję. Nie wiedział ile ona jeszcze będzie trwała, ale mimo wszystko nie chciał zostać z niczym. Nie miał za dużo środków gdyż wszystko wydał na wyposażenie. Nie stanowiło to jednak zbyt wielkiego problemu, jakoś sobie poradzi. Ruszył wolnym krokiem lewą stroną drogi, oddalał się co raz bardziej od Akimichiego. Przyglądał się otoczeniu, nasłuchiwał aby dostrzec ewentualne zagrożenia, bądź też cel misji, czyli niebezpieczne żelastwa. Uważał tym razem pod nogi, ale także na pułapki wyżej zawieszone. Faktycznie to miejsce było dość niebezpieczne przez dawną wojnę w tym miejscu. Pomimo lat sporo jeszcze pozostało możliwych zagrożeń. Chciał się tego wystrzec. Miał nadzieję, że tym razem bez problemów uda mu się przejść, a także odnaleźć chociaż trochę niepotrzebnego sprzętu. Oby też grubaskowi nic się nie wydarzyło. To była próba dorosłości, poprawy swoich nawyków.

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie) | Odpieczętowanie - niezauważalne koszty chakry

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga - Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach

[Yasuo]

Izuro
"Złomowy patrol"
Misja rangi D
13/15
Lato, 394 roku Kenji nie miał to Izuro pretensji, więc trochę zdziwiło go, że chłopak się tłumaczy. W jego opinii było to zachowanie całkowicie zbędne. Był doświadczonym medykiem i nie zwykł do całkowitego ignorowania lub ośmieszania pacjenta. Ludzie mieli to do siebie, że robili przeróżne głupstwa. Jedni nie uważali. Inni zbytnio ryzykowali. Jeszcze inni mieli pecha. Medyk nie mógł sobie pozwolić, by źle traktować pacjenta. Był po to, by mu pomóc.
- Rozumiem - odpowiedział głosem praktycznie pozbawionym emocji. - Moim zdaniem będzie dobrze. Uważaj następnym razem.
Oczywiście nie wspomniał ile za tą usługę leczniczą się należy i czy w ogóle się coś należy. Może odliczy to od wynagrodzenia? A może ludzie jednak byli milsi niż Izuro sądził? Po jakimś czasie przygoda w jaskini została zakończona, pułapka zapieczętowana, teren sprawdzony. Wszystko było w jak najlepszym porządku. Można było ruszać w dalszą drogę.
Nasi bohaterowie stanęli na rozdrożu i Akimichi zaproponował rozdzielenie się. Poprzednio gdy się rozdzielili, to Izuro o mało co nie skończył bez nogi. Być może Kenji pokładał w nim zbyt dużą nadzieję. To, że niczego więcej póki co nie znaleźli to dobrze wróżyło. Czasem nie warto na siłę szukać bandziorów. Może to znaczyć, że ich już nie ma, a przestępczość została całkowicie wyeliminowana. Kto jednak uwierzyłby w takie bajki?
- Niestety nie mam Cię jak powiadomić - powiedział Akimichi dość spokojnym głosem. To była lekka wada i niektórzy mogliby być zdenerwowani. Brak możliwości powiadomienia towarzysza mógł być przeszkodą. Jednakże Izuro był towarzyszem niespodziewanym i zazwyczaj Kenji działał i patrolował teren sam. Potrafił o siebie zadbać. - Będę jednak wypatrywał Twojego ptaka. I bez skojarzeń...
Akimichi zrobił się lekko czerwony na twarzy. Każdy normalny mężczyzna doszukałby się tutaj podtekstu i dzielny wojak nie był tutaj wyjątkiem. Uśmiechnął się lekko, po czym machnął ręką koło swojej twarzy, odganiając te bzdurne myśli niczym natrętną muchę.
- Uważaj na siebie, przyjacielu. I tak, pewnie się spotkamy. Ty musisz oddać mi sprzęt. Ja Tobie zapłacić. - Taki w końcu mieli układ. Przynajmniej w ocenie Akimichiego.
Tym razem Izuro uważał. Znalazł przy okazji trochę złomu. Były to głównie kunaie, shurikeny... Natrafił też na złamaną w pół katanę. Oprócz tego odszukał również inne żelastwo, które nie miało co prawda zastosowania bojowego, ale i tak przydałoby się je pozbierać. Czy to jednak zrobi, to zależało od niego. Uzbierał w końcu pokaźną kupkę złomu. Po czasie stało się coś, czego zupełnie się nie spodziewał. Spotkał kogoś, ale w żadnym wypadku nie byli to bandyci. Gdy tak się rozglądał po okolicy i uważał na naziemne i nadziemne pułapki, do jego uszów doleciał paniczny krzyk, a kilka sekund później zza pobliskiego krzaka wybiegł wybitnie przestraszony chłopak (na arcie po lewej). Miał na sobie ciemnoniebieską bluzę i w podobnym kolorze włosy, jednak jaśniejsze. Na jego twarzy Izuro mógł zobaczyć przerażenie i determinację. Ręce miał poplamione krwią. Coś musiało się stać. Coś bardzo strasznego.
- Szybko, szybko, szybko. Proszę za mną... - Jak powiedział, tak chwycił Izuro za rękę i zaczął ciągnąć tam skąd przyszedł. Mogło to zaskoczyć naszego dzielnego bohatera, bo w końcu nieczęsto się zdarza, że mały chłopczyk ciągnie gdzieś prawdziwego - aczkolwiek niedoświadczonego - shinobiego. Zwłaszcza w środku nocy i gdzieś na jakimś totalnym odludziu. Czy mamusia nie powtarzała, żeby nie iść za dziwnymi dziećmi?
Jednak jeśli Izuro za nim podążył, to chłopak doprowadził go do swojej siostry (na arcie po prawej). Ona miała zwiewną bluzeczkę w kolorze fioletu i włosy w kolorze włosów brata. Na oko można było stwierdzić, że dziewczynka ma 12 lat... chłopczyk natomiast 11. Coś jednak zwróciło uwagę Izuro. Dziewczynka leżała na ziemi i dyszała ciężko. Jeśli dobrze się przyjrzeć, to można było zauważyć ranę na jej brzuchu, prowizorycznie zabandażowaną, ale i tak krew przez nią przeciekała. Na ziemi obok leżał zakrwawiony kunai, a w pobliżu znajdował się przegniły trup. Oczywiście Izuro nie musiał zbytnio go szukać. Mógł trafić po zapachu. Wyjątkowo tu cuchnęło.
- Bo my... my... - chłopczyk z trudem powstrzymywał płacz. - Trenowaliśmy Kawarimi... Siostra we mnie... rzucała... kunaiami... a ja... podmieniałem się... - Wskazał na trupa. - Potem ona chciała spróbować... Nie udało jej się...
Głupia zabawa - chociaż dzieci mówiły na to trening - mogła zakończyć się tragicznie. Dobrze, że Izuro znalazł się we właściwym miejscu i we właściwym czasie. Chociaż lepiej by było gdyby spotkał te dzieci zanim zdąrzą sobie zrobić krzywdę... Mógł się zastanawiać skąd miały kunaie, ale rozwiązanie tej zagadki przyszło niemalże samo. Trup, którego używali miał na sobie liczne rany po tego typu narzędziach. Z pewnością daleko im było to sterylności. Co teraz? Walka z wrogiem to jedno. Walka z gorączką to zupełnie inna para kaloszy.

Kilka informacji:

• odlicz sobie chakrę za dwa pieczętowania (jeśli pieczętujesz to co teraz znalazłeś) lub za jedno (jeśli nie pieczętujesz)

Kolorki:
- Kenji

Kopiuj

[color=#4080FF]- Kenji[/color]

- Chłopak

Kopiuj

[color=#00FFFF]- Chłopak[/color]

[Izuro]

  Ukryty tekst

Poprzednie rozdzielenie się nie za bardzo przyspieszyło pracę, a nawet zagroziło jego życiem. W sumie to zastanawiał się po co przyjął tą misję skoro na wiele się nie przydał. No może parę złomu odnalazł, ale czy Akimichi nie odnalazłby tego bez niego? Czy tylko dla towarzystwa został zatrudniony? Nie czuł się dobrze na tej misji, był na zupełnie mu obcym terenie, nie przygotowany na przeciwności. Momentami czuł się jak na jakimś terenie wojennym obawiając się na każdym kroku o swoje życie! Jednakże takie pułapki mogły utrudnić mu zadanie, bądź też zagrozić jego życiu, ale raczej miały małe szanse powodzenia by zginąć. Takie miał nadzieje. W końcu tutaj, w tym miejscu wojna już dawno się skończyła. Było bardzo ciemno, ale nie przejmował się tym zbytnio. Przed rozdzieleniem się spytał jeszcze o to czy strażnik zna jakiekolwiek techniki pozwalające powiadomić o zagrożeniu, bądź też jakieś wyposażenie pozwalające na to. Niestety nic takiego nie posiadał, a jego zdolności nie pozwalały na to by ktoś inny sterował nimi, ale nie było to problemem. W końcu grubasek był bardziej doświadczonym shinobi niż on. Miał zatem mniejsze szanse by nie umrzeć zwłaszcza, że znał lepiej ów teren. W końcu po chwili samotności wziął głęboki wdech i przestał się zamartwiać tym co może być, jak to mówią co ma być to będzie! Gdy się następnym razem spotkają to otrzyma zapłatę za zebrane żelastwo i ukończy misję. Taką miał nadzieję! Oby czym prędzej. Uśmiechnął się nie wiedząc jeszcze co go czeka.
Wciąż do jego głowy przychodziły słowa jego kompana. "Przyjacielu...". Czy on faktycznie uważał go za przyjaciela czy było to zdrobniale, był tak łatwowierny? Zwłaszcza do osoby która to chciała tylko zarobić? Fakt, nie był dla niego niemiły, nie chciał go zabić, trochę razem już przeszli, ale by to od razu nazywać przyjaźnią? Dostrzegł stępione kunaie i shurikeny, odłożył je w jedno miejsce i postanowił się rozejrzeć zwłaszcza, że było tu tego naprawdę sporo. Wytężył bardziej swoje zmysły by nie wpaść w jakąś pułapkę. Dostrzegł złamaną na wpół katanę, odłożył ją w miejsce zbiórki i "zwiedzał" dalej. Oprócz tego natrafił na jeszcze parę żelastw i tym razem już chyba nic więcej nie odnajdzie toteż wyciągnął zwój obok składowiska. Rozwinął go, miejsca było już co raz mniej. Nagromadził czakrę, złożył pieczęć tygrysa i spróbował wszystko poukładać w pergaminie. Nie był w tym bardzo dobry, ale miał nadzieję, że uda mu się to wszystko. Po tym wszystkim ruszył dalej, usłyszał krzyk, a po chwili za plecami jakiś szmer, odwrócił się lekko nastraszony. Była późna noc a tu ktoś biegł. Zza krzaków wyłonił się chłopaczek w niebieskich włosach. Prosił o pośpieszenie się i pomoc, jasnowłosy chciał się zatrzymać w końcu była bardzo późna godzina, a to wszystko wydało mu się takie mało realistyczne zwłaszcza, że była późna noc! Natychmiast spróbował odciąć czakrę od mózgu, złożył pieczęć barana i nie mówiąc na głos rzekł w myślach.
- Kai! - nie był pewny czy to coś zmieni, ale lepiej być przygotowanym na ewentualne genjusu. Jeżeli nic się nie zmieniło to po prostu ruszył za chłopakiem uważając na niespodzianki. Kiedy już znalazł się na polance dostrzegł przegniłego trupa, a obok niego małą dziewczynkę bardzo podobną do brata. Dostrzegł natychmiast krew na jej brzuchu i najprawdopodobniej zakrwawione bandaże na jej ciele. Obok znajdował się czerwony kunai zapewne to właśnie ugodziło ją tylko dlaczego? Trup? Był dawno martwy, zapewne to jego wyposażenie. Wtem jego myślom przerwał chłopak. Jak się okazało trenowali kawarimi, a dziewczynce niestety nie udało się uchronić.
Zielonooki spojrzał na nich dwoje i będąc lekko zdenerwowanym powiedział stanowczo jak to dorośli mieli w zwyczaju, ale nie zamierzał na nich krzyczeć.
- Słuchajcie mnie uważnie. Ucząc się tej techniki nie musicie trenować na ostrych przedmiotach. Wystarczy wasza siła, a tak możecie się pozabijać! To po pierwsze, po drugie co robicie tutaj o tak późnej porze. Jest tu niebezpiecznie... - nie wiedział jak ich nastraszyć by zrozumieli jego przesłanie, ale nie mógł też tylko gadać. Zwlekać, trzeba było działać. Nie był Iryoninem, ale wiedział kto jest, a ta sytuacja wymagała wsparcia zwłaszcza kogoś takiego jak Kenji! Nie dość, że było tu bardzo dużo żelastwa to dwójka młodych dzieci, a wisienką był ten trup! Wyciągnął pośpiesznie glinę, wsadził do dwóch rąk i rozpoczął tworzenie. Tym razem chciał stworzyć coś dużo większego. Wiedział, że może w tym miejscu nie odnaleźć chłopaka, w końcu nie wiedział gdzie on się znajduje, ale jego zdolności nie były tylko ciche. Były też wybuchowe, a wybuch przyciągał gapiów! Było to zagrożenie, ale też i zbawienie. Musiał zaryzykować! Nie chciał stworzyć jednak ogromnego ptaka, od średni. Miał więc 100g w lewej ręce na średniego stwora, a 50g w pracej na małego. przy Raczej grubasek za daleko nie oddalił się by użyć czegoś głośniejszego. Kiedy udało mu się wytworzyć średnie gliniane dzieło wzbił do nieba, a następnie nakierował w mniej więcej miejsce gdzie mógł znajdować się kompan. Nie chciał by ktoś się go wystraszył, bądź odebrał jako zagrożenie więc tylko mniej więcej nakreślił obszar, a następnie wzbił w powietrze by nikogo nie skrzywdzić. Kiedy był widoczny, słyszalny to stworzył wybuch. Mały w tym momencie znajdował się w powietrzu nad nimi aby wskazywać położenie. Nie miał zamiaru go niszczyć, był jak wabik! Kiedy to miał za sobą rozpoczął dalsze etapy. Spojrzał na dwójkę dzieciaków.
- Są to moje zdolności, wezwałem wsparcie. Medyka. Opowiedz mi chłopcze kim jesteście, co tu robicie i co to za trup... - baczniej się przyjrzał temu wszystkiemu, a także zachowaniu tej dwójki. Przy okazji przyjrzał się ranie dziewczynki czy może jej jakoś pomóc. Nie był doświadczony w tym, ale coś tam mógł zawsze zrobić. Czy to przytrzymać by zatamować krwawienie, czy też pomóc w utrzymaniu świadomości poprzez rozmowę, bądź odzyskaniu przytomności w razie naprawdę cięższej sytuacji. Chciał jednak by to Akimichi zobaczył. Jest to naprawdę groźne miejsce dla tej dwójki, a może i nawet jego. Rozglądał się też dookoła czy nie ma kolejnego zagrożenia. Był bardzo ostrożny w tej sytuacji.

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie) | Odpieczętowanie - niezauważalne koszty chakry

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga - Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach

Nazwa

Kai

Ranga

E

Pieczęci

Baran

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

• Kai (bonus zależny od Kontroli Chakry)
• +60 konsekwencji dla KC od E do B
• +70 konsekwencji dla KC A
• +80 konsekwencji dla KC S
• +90 konsekwencji dla KC S+

Nazwa

C1: Shī Wan

Ranga

D

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 małe / 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

50g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.

Siła Wybuchu

Małe

15

Średnie

30

Duże

60

Statystyki

Siła

20

Szybkość

60

Wytrzymałość

20

Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:

• Latające - bomby te mogą latać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, a także poruszać się po ziemi lub pływać, jednak w takim wypadku ich prędkość zredukowana jest o połowę
• Nurkująco-pływające - bomby te mogą pływać oraz nurkować ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, ale nie mogą poruszać się po lądzie ani latać.
• Biegające - bomby te mogą biegać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej. Nie mogą latać, ani nurkować, jednak mogą pływać z prędkością zredukowaną o połowę
• Podziemne - bomby te mogą przemieszczać się pod ziemią oraz poruszać się po lądzie ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, nie mogą jednak ani pływać ani latać.

Kategoria, do której należeć będzie bomba związana jest z kształtem, jaki ona przyjmuje. Przykładowo wszelkie ptaki i owady latające będą bombami latającymi, ryby - nurkująco-pływającymi, a chomik - biegającą. Twory C1 spełniają najczęściej rolę przeszkadzajki. Ich siłę można porównać bardziej do petard niż bomb. Bez trudu mogą urwać palce, gdy wybuchną komuś w dłoni, a także zostawić paskudne rany na ciele. Groźne dla życia są jednak w większej ilości.