Kodokunayama 孤独な山

[Izuro]

Napotkany woźnica nie był za bardzo przekonany, iż mógłby być celem ataku. Jasnowłosy też tego nie wiedział, ale lepiej było dmuchać na zimne niż pozwolić im na zaatakowanie bezbronnego. Nie był ochroniarzem tegoż powozu, ale za drobną opłatą która była czymś normalnym w tym czasie można było się zastanowić. Czy wypadało mu więc zapytać się, coś zaproponować? W sprawach społecznych nie czuł lęku, miał smykałkę do interesów. Nie zamierzał więc odpuszczać możliwości łatwego zarobku, nie chciał jednak wychodzić na człowieka który tylko tym się kieruje, który straszy przed niczym, nakazuje zapłacić mimo, iż zagrożenia mogłoby nie być, ale on jednak przeczuwał, że coś się wydarzy. Zieloni gdzieś tam przebywali, a on mógł ich zaskoczyć! Jakiś pomysł dochodził do jego głowy jak tego dokonać. Wysłał impuls do swojego klona aby ten kontynuował rozmowę, a sam ruszył w stronę wozu. Odsłonił się nie widząc większego zagrożenia w tym momencie. Klon spojrzał na Regisa i zaczął mówić to co miał do powiedzenia oryginał.
- Nie chciałbym wyjść na kogoś kto straszy, ale grupa zielonych shinobi chciała mnie sprzedać widząc moje zdolności które pokazałem trenując tutaj nieopodal. Na szczęście im uciekłem, nie ma ich na ten moment w okolicy, ale chętnie im się odpłacę. Proponuję więc eskortę wozu za możliwość odpłacenia się agresorom, a także w razie jakiegoś zagrożenia pomoc oczywiście za drobną zapłatą, ale myślę, że to już jak dojedziemy do osady. Co ty na to....? - uśmiechnął się do niego, cały czas zagadywał woźnicę, a oryginalny zielonooki zbliżał się do wozu. Kiedy był już naprawdę blisko i rozmowa dalej się ciągnęła to osobiście postanowił nieco się odezwać.
- Jestem shinobi o myślę ciekawych zdolnościach. Wolałem dmuchać na zimno podczas kontaktu z Panem, to mój klon który myślę może nam się przydać. Proponuję więc aby on usiadł obok Pana, a ja wejdę do środka i tam pod przykryciem będę ewentualnie reagował na zagrożenie. Co dwie głowy to nie jedna jak to mawiają... - oczywiście czekał na zgodę woźnicy. Jeżeli taka była to oboje zrobili to co sobie zaplanowali. Główny wszedł do środka i starał się lekko obserwować teren z tyłu by móc jakkolwiek zareagować. Robił to w taki sposób by nikt się nie połapał, że tam jest, a gliniane dzieło miało być po prostu łątwym celem, a przy okazji kolejną parą oczu. Mógł też przydać się podczas walki, a las był na wyciągnięcie ręki, a tam.... Oczekiwał zagrożenia w postaci zielonych. Coś w tej historii było niepokojącego. Gdzie oni sprzedawali ludzi, dlaczego działali w taki sposób a nie inny, kim oni tak naprawdę byli? Te pytania przychodziły mu do głowy.
Oboje wiedzieli co mają robić, a droga miała być jeszcze długa dlatego po chwili przygotowań postanowili ruszyć. Oczywiście w momencie kiedy woźnica wszystko zaakceptuje, w głębi duszy cieszył się z możliwości ewentualnej zapłaty bądź darmowego transportu w miejsce gdzie mógł się nieco więcej dowiedzieć o tej organizacji. Nie wiedział do końca kim jest woźnica i postanowił to również zmienić, klon otrzymał impuls i zaczął mówić.
- Wiezie Pan listy do osady, można wiedzieć czy są to jakieś ważne przesyłki? Nie mam pojęcia co to za grupa, kto w jej skład wchodzi, na czym zarabiają, czy tylko na ludziach...? Informacje są bardzo cenne więc karawana może być również zagrożona zwłaszcza, że wóz rzuca się w oczy. Przy okazji gdzie Pan dokładnie jedziesz i skąd wracasz? - chciał trochę więcej dowiedzieć się o napotkanej osobie. Miał nadzieję, że uda im się przetrwać drogę przez las i ewentualne zagrożenia. Główny Izuro schowany w wozie jak i klon mieli oczy dookoła głowy mając na uwadze możliwe zagrożenia. W razie gdyby to klon będzie w pierwszej kolejności reagować jako ten najbardziej rzucający się w oczy, a w razie gdyby główna postać.

_______________________
Rozmowa klona
Rozmowa Izuro

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Izuro
Misja C
11/?

Izuro miał jakiś plan, który postanowił wprowadzić w życie, przekazując woźnicy informację o działaniu własnego klona. Regis spojrzał z zaskoczeniem jak z mroku wyłania się prawdziwa wersja trzydziestolatka, jednak nie zdradził się zbytnio starając się zachować względny spokój. Spoglądając na mrok, który rozciągał się przed nimi, poprawił latarnię zawieszoną na długim kiju, po czym przemówił już spokojniejszym głosem do nowego towarzysza.

– Nie jestem bardzo majętny, ale z chęcią zapłacę rozsądną cenę za towarzystwo w tej podróży.
Zwalniając miejsce obok siebie, poczekał, aż obaj Izuro zajmą swoje miejsce na ustalonych pozycjach. Gdy wszystko się udało, a ich podróż została kontynuowana, starzec zapytał drapać się po długiej brodzie.

– Mówiłeś, że to byli zieloni shinobi… Ciekawe, że w okolicy coraz więcej osób twierdzi, że w nocy widzieli podobnie opisane jednostki. Tutaj nazywają je „Nocnymi Wiewiórkami”… Kradną co popadnie, niszczą niepotrzebnie to, co zostawiają za sobą. Ze wsi giną zwierzęta i wszelki sprzęt potrzebny do życia… Od czasów, gdy ten region zaczęły nawiedzać pierwsze nieszczęścia, wielu ludzi postanowiło zejść ze ścieżki, którą dawno temu wyznaczono nam na tym świecie.
Regis nieco posmutniał, jednak zaraz wrócił do normalności, sięgając po bukłak, który do tej pory leżał pod jego stopami. Ściągając potężnego łyka skrzywił się niemiłosiernie, co dawało jasny znak, że to nie woda tak nim poniewierała. Podając przedmiot klonowi Izuro przez chwilę się zawahał, jednak zaraz zrozumiał, że nie ma sensu niepotrzebnie tracić trunku na klony. Delikatnie, uderzając lejcami, poruszał swoją starą klaczą, która mozolnie pchała ten powóz do przodu.

– Kilkadziesiąt lat temu istniała świątynia w tych górach… Mieszkańcy okolicznych wiosek zbierali się tam w każdą pełnię księżyca by podziękować za dar życia na tym świecie… Ludzie byli wtedy jacyś bardziej żywi… Wspólnota była czymś nierozerwalnym, nie potrzebowaliśmy shin obi by zajmowali się naszymi sprawami. Jeśli jeden cierpiał, to reszta szła mu na pomoc… Jednak teraz, wszyscy są jacyś zamknięci we własnym świecie… Niczego już nie można być pewnym.
Mężczyzna uśmiechnął się do klona, po czym zakończył rozmowę, zadając dziwne pytanie.

– Czego szukasz we własnym życiu?
Ta podróż nie skończy się zbyt szybko. Izuro miał szansę na poznanie wioskowego filozofa, jednak zaskakująco dużo wiedzącego o pochodzeniu napastników i tego, co działo się w okolicy. Być może kryła się za tym większa tajemnica, która ciążyła na tym regionie… Przeznaczenie samo wybierało swych bohaterów.

[Izuro]

Woźnica nie miał za dużo pieniędzy o czym od razu poinformował. Jasne, że potrzebował w życiuyenów by przetrwać, ale czasem robił coś z własnej woli, nie tylko by zarobić. Narażanie życia nie było czymś przyjemnym i na pewno za tanio siebie nie sprzeda, ale mimo wszystko coś mu podpowiadało, że dzięki tej znajomości uda mu się po raz kolejny napotkać tamtą grupę. Czy był odważnym by rzucać się na nich? Może głupi, że nie uciekł skoro miał możliwość? Czuł po sobie, że jego duma została urażona, te słowa o sprzedaży jego. Rozumiał, że są to ciężkie czasy, ale by czymś takim się zajmować? Przecież to kryminaliści w jego rozumowaniu. Wziął głęboki wdech aby trochę pozbierać myśli. Był lekko podirytowany tą całą sytuacją i przez chwilę nie myślał zbyt rozsądnie, ale po chwili udało mu się nieco uspokoić zasiadając w odpowiednich miejscach. Klon przy woźnicy, a on sam w wozie.
Wchodząc do środka od razu po cichu starał się rozejrzeć co tak naprawdę jest przewożone, czy faktycznie były to listy o których dość donośnie mówił Regis. Przypatrywał się temu co się tam znajdowało, starał się robić to wystarczająco cicho aby nikt się nie domyślił, przeglądał też co jakiś czas co znajdowało się dokładnie w listach, ale w pierwszej kolejności wyszukiwał coś podejrzanego. Nie zamierzał jednak nic niszczyć. Co jakiś czas przyglądał się tyłom i nasłuchiwał ewentualnych zagrożeń.
Klon miał dużo ciekawsze zadanie, po prostu rozmawiał na tyle głośno aby dać czas prawdziwemu na sprawdzenie czym tak naprawdę się ten człowiek zajmuje, jako shinobi, a zwłaszcza w tych rejonach warto było być ostrożnym. Nasłuchiwał uważnie co rozmówca ma mu do powiedzenia, opowiadał o zielonych wiewiórkach jako legendzie krążącej w okolicy, o ich przestępstwach kończąc, iż wielu ludzi schodzi ze ścieżki. Można od razu było dostrzec po jego wypowiedzi smutek. Najwidoczniej był dość znacząco zżyty z otoczeniem. Było to jednak przez krótką chwilę, ale mimo wszystko zdołał to wychwycić. Kim on był? Od razu sięgnął po bukłak i napił się czegoś mocniejszego. No cóż, najwidoczniej stary pijaczyna który rozpłakuje nad losem świata na który w większej mierze nie ma nikt wpływu. Zielonooki w tym momencie rozejrzał się po terenie w którym się znajdowali, nasłuchiwał nie tylko woźnicę, ale też otoczenie. Był jako pierwszy który miał zareagować w razie jakiegokolwiek ataku! Mimo wszystko nie ufał Regisowi stąd też miał również baczenie na jego.
Przyspieszył powóz i kontynuował dalej smutne opowieści. Wychwytywał najważniejsze słowa by sobie je utrwalić. Świątynia w tych górach, mieszkańcy wiosek zbierali się w pełnię księżyca by podziękować, wspólnota..., shinobi..., jedność mieszkańców, zamknięci, a ostatnie słowa były dla niego najważniejsze "niczego nie można być pewnym". Tymi słowami zakończył swoją wypowiedź, na jego ustach pojawił się uśmiech. Od razu poczuł się jakiś niepewny towarzysza, czyżby coś miał na sumieniu? Znał wiewiórki? Zadał natychmiast pytanie aby ten na nie odpowiedział, było takie do przemyśleń, ale na to nie był najlepszy moment dlatego też postanowił odpowiedzieć krótko.
- Szczęścia, spokoju, własnego miejsca.... Możemy o tym porozmawiać później? Chcę mieć pewność, że dojedziemy cali... Powiedz mi, skąd jesteś, jesteś tutejszy? Znasz zielone wiewiórki osobiście...? Co możesz więcej o nich opowiedzieć?
- spojrzał na niego oczekując odpowiedzi. Pytanie wydawało mu się dość bezpośrednie, ale wolał od razu wiedzieć z kim się "wozi". Wolał wychwytywać parę słów, nasłuchiwać ruchów niż odpowiadać na jakieś głupie pytania. Owszem był rozmowny, ale nie w tym momencie. Zwłaszcza, że niedaleko znajdowali się przestępcy których chciał pojmać. Nie był bohaterem, stróżem prawa, ale czuł potrzebę wyrównania rachunków z tą grupką ludzi. Nie wiedział w co się wpieprza, ale czuł, że właśnie on musi wejść w to bagno! Może było za głębokie dla niego? Nie chciał jednak wchodzić zbyt głęboko. Był cały czas skoncentrowany.




_______________________
Rozmowa klona
Rozmowa Izuro

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Izuro
Misja C
13/?

Regis spoglądał przed siebie, często mrużąc oczy przy mroczniejszych odstępach terenu. Zdawał się całkowicie wyluzowany, pomimo wszelkich informacji udzielonych przez Izuro. Może to kwestia doświadczenia, a może smutek przeżytego życia. Dla kogoś, kto nie potrafił cieszyć się z kolejnego dnia, nawet śmierć mogła być całkiem interesującą przygodą. Gdy ich rozmowa ciągnęła się w najlepsze, stara szkapa co jakiś czas zarzucała łbem, na co mężczyzna luzował i na zmianę ciągnął mocniej za lejce. Widać było doskonale, że ta przyjaźń trwała znacznie dłużej, niż żył nasz młody bohater. Gdy z jego ust padły pierwsze pytania w stronę Regisa, mężczyzna zmarszczył brwi, po czym udzielił na swój sposób odpowiedzi.

– Żyje tutaj od urodzenia… Mój dziadek i ojciec też tu żyli, chciałbym, żeby kiedyś i moje wnuki mogły się tutaj swobodnie osiedlić…
Mężczyzna przez chwilę wydawał się, jak gdyby z jego usta, nie miało dziś już paść żadne słowo. Bruzdy na twarzy znacznie się pogłębiły, wydawał się, jakby dotknięty którymś z zadanych pytań. A może to przeszłość niczym zjawa na zapomnianej drodze, wracała w taką noc…

– Wiewiórki to nic innego jak rozpaczliwy płacz tej ziemi… Ludzie głodują chłopcze, nie mają możliwości by wykarmić swe rodziny. Młodzi i silni mężczyźni są bezsilni, patrząc, jak ich dzieci głodują.
Regis przemawiał mocnym głosem, jednak w jego oczach widać było błyszczące łzy. Ten człowiek zdecydowanie nosił w sobie ogromny ból.

– Te ziemie przyjęły zbyt wiele krwi, zbyt wiele bólu i cierpienia… Stały się spękane i jałowe, widmo, nad którym tylko sępy potrafią jeszcze znaleźć coś wartego zainteresowania. Wiele rodzin musiało podjąć decyzję, która teraz ciągnie się za nimi niczym widmo nadchodzącej śmierci… Czy znam osobiście zielone wiewiórki?.
Zadał pytanie bardziej do siebie, niż do swojego gościa, który siedział po prawej stronie. Co z tego, że był gliniany i nawet nie przykładał zbytniej wagi do tego, co mówi obcy mężczyzna… Pusta mimika pozbawiona wyrazu.

– Nie znam ludzi, którymi się stali… Kiedyś miałem jeszcze jakieś nadzieje, dzisiaj jest to tylko głupie złudzenie starego człowieka.
Regis nie powiedział już tym razem nic więcej, a wokół rozchodził się jedynie dźwięk podbitych kopyt starej klaczy, która z wolną poruszała się po kamienistym terenie. Z daleka widać było blask pierwszych latarni, a nasi bohaterowie mogli ujrzeć pierwsze zabudowania Morinoko. Niewielka wioska wydawał się całkiem niezłym pomysłem, zwłaszcza że nie było już śladu po zielonych bandytach. Może to wszystko już się skończyło, a może Izuro wdepnął w coś znacznie bardziej głębokiego. Wszystko miało oczywiście wyjaśnić się już wkrótce, trzeba było tylko dać czas naszemu blondynowi na podjęcie właściwych kroków.

Przenosimy się do wioski Morinoko->z/t