Kodokunayama 孤独な山

Kolejna z prowincji Wietrznych Równin o dość pokaźnych rozmiarach. Sakai zamieszkiwane i zarządzane jest przez Ród Akimichi. Prowincja sąsiaduje od południowego zachodu z regionem Samotnych Wydm, a od południowego wschodu z regionem Prastarego Lasu. Od południa Sakai z kolei sąsiaduje z terenami niezbadanymi, co niejednokrotnie powoduje zbrojne utarczki. W prowincji tak jak w regionie, od czasu do czasu dopatrzeć się można niewielkich zagajników leśnych, ale w przeważającej części dominuje ukształtowanie równinne, z wysoką trawą, które idealnie nadaje się do hodowli bądź uprawy roli. Nieopodal granic znajdują się również wioski pod zarządem Szczepu Kakuzu.
Jiro

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Jiro »

Młodzieńcowi towarzyszyło dziwne uczucie, którego powodem była zaistniała sytuacja, obmyślił już wcześniej swoje ruchy w przypadku ataku zdrajcy, a teraz po prostu stali i mierzyli się wzrokiem, po przeczytaniu tego mogłoby się wydawać iż stali długo, otóż było zupełnie odwrotnie, ponieważ stali kilka, może kilkanaście ciągnących się sekund, które budowały nieziemskie napięcie; "kiedy i kto pierwszy uderzy", "w jaki sposób zaatakuje", "długo będziemy tu tak stać, może powinniśmy już go związać?", można było się domyślić iż powyższe cytaty, krążyły teraz w myślach zgromadzonych tu osób. Przynajmniej do czasu, gdy Kazuyoshi nie zaczął mówić, a jego pierwsze zdanie nie miało najmniejszego sensu, przynajmniej według Jiro. - Jak to? "Wtrąciłem ją do lochu poleceniem Hisato"? Może chodziło o to iż to on dostał polecenie aresztowania jej, ale powiedział to tak, jakby Hisato-sama był jego marionetką... Nie! To niemożliwe! Słyszałem że istnieją takie techniki, ale to wykracza po za zakres możliwości którejkolwiek z nich, te oczy! Są niesamowite! - pomyślał, teraz dopiero zrozumiał dziwne zachowanie techników, coś jakby wybudzili się z transu, ale dalsze rozmyślania przerwał mu zdrajca, który użył techniki którą młodzieniec widział na polu walki, a boski pancerz zasłonił go swoją formą z dziwnej chakry. Młodzieniec odruchowo się cofnął, chciał ostrzec towarzyszy, lecz jego zamiary uprzedziła seria wybuchów, do akcji wkroczył chłopiec, który pociągnął za dźwignię, wyraźnie przerywając ładowanie się działa, gdyby miał okazję, szesnastolatek osobiście by mu pogratulował. Stało się gorąco, a Kazuyoshi zaczął wydzierać się na młodzika, a następnie podpalił go tym dziwnym, czarnym ogniem, który wcześniej trawił drewnianego smoka.
- Parszywy zdrajca! - powiedział młodzieniec i wyciągnął tanto, w tej samej chwili jednak ciężkozbrojni Uchiha wyczuli okazję i związali byłego stratega, zakrywając mu oczy opaską. Tym czasem z góry zaczęły spadać na nich głazy, wieża dosłownie waliła im się na głowę, Uchiha, nasza dwójka oraz zdrajca, pomknęli więc do schodów, do wyjścia, byle szybciej, byle nie umrzeć pod stertą kamieni, w końcu nikt nie chciałby tak umrzeć, nie była to śmierć w boju, a nawet jeśli, to raczej mało kto chciałby umrzeć, przecież śmierć jest łatwa, gorzej jak masz rodzinę, bo to oni będą cierpieć, Ty pocierpisz tylko małą chwilę. Dopiero przy wyjściu zorientował się iż chłopiec w zielonych ubraniach nie poszedł za nimi, może się bał, może nie był nawet po ich stronie, w tej bitwie, ale to miało najmniejsze znaczenie. Po wyjściu z wieży, gdy szesnastolatek dezaktywował sharingana, strażnicy powiedzieli iż nasza dwójka stanie przed sądem, Jiro wiedział dlaczego, ale nie umiał się z tym pogodzić, miał być sądzony, za to iż poszedł popatrzeć na bitwę, a po drodze stwierdził, iż w sumie może zgłosić się do walki, w końcu mieli walczyć tu jego rodacy, co poradzisz na to iż zmienił się lider, w sumie nawet było mu żal, że Hisato wyzioną ducha, nawet mimo tego całego terroru, który siał za swego panowania.
- Idę, w końcu, gdzie indziej miałbym się udać? - zapytał retorycznie młodzieniec, a następnie udał się wraz z nowym towarzyszem, by uporządkować pewne sprawy, było ich troje, zostało dwóch, a przynajmniej tak myślał młodzieniec.

z/t z Kyuoshim
0 x
Shigeru

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Shigeru »

Nieliczne oddziały Senju i sprzymierzone z nimi oddziały najemników wolno, przemieszczały się w stronę granic Sakai-Shinrin. Ogromna ilość rannych i ciał, które transportowaliśmy, uniemożliwiały nadania szybszego tempa. Posłańcy już dawno opuścili grupę, uprzedzając prowincje rodową o tym co się wydarzyło, a pojedynczy zwiadowcy puszczeni w celu sprawdzenia traktu, mieli służyć nam za żywe czujki, które w razie zagrożenia - ostrzegą.
- Już nie daleko, wytrzymaj - zakomunikowałem żołnierzowi, którego zakrwawiony bandaż oraz wyraźny grymas na twarzy, jasno świadczył o stanie. Nie chcąc by mi tu zemdlał, krzyknąłem w stronę dwóch innych osób, aby ruszyli dupy i mu pomogli. Na rozmowy o przebiegu bitwy, będzie jeszcze wystarczająco dużo czasu.
Przez cały czas doglądałem stanu rannych, pośredniczyłem w przekazywaniu jak i wydawaniu rozkazów, sam wybiegałem na rekonesansy, ale znajdowałem również czas aby zamienić słowo z ojcem, Toshio, czy też Nikusui. Cieszyłem się, że wszyscy na których mi w szczególności zależało - przeżyli. Jedyne co zaczynało mnie martwić, to stosunek Reiki do mojej osoby. Wyraźnie unikała ze mną kontaktu - nawet gdy osłabiony wróciłem. Z czego to mogło wynikać? Pozostawały mi tylko pewne podejrzenia...
- Wciąż nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Szalone przedsiewzięcie. Ale udało się. Uratowałeś nas
- rzuciłem w stronę młodszego kuzyna, bo dopiero teraz była chwilka na to, aby porozmawiać, zwłaszcza, że zbliżaliśmy się właśnie do granicy z Shinrin. - Mimo wszystko... ponieśliśmy cięzkie straty. Ciężko nazwać to zwycięstwem - dodałem, spoglądając na wozy z martwymi członkami naszego klanu i innymi żołnierzami, który zaciągnęli się pod nasze sztandary. - Nie można zapomnieć o tym poświęceniu - cicho rzuciłem, bardziej do siebie niż pozostałych.

Powrót do domu zamierzałem rozpocząc od spotkania z rodzicielką - powiadomiłem o tym zawczasu Nikusui. Zaproponowałem jej nawet to, że może rozważnie by było przedstawić ją matce, nie było sensu dłużej trzymać tego co nas łączy w sekrecie - zwłaszcza, że i tak nieszczególnie ukrywaliśmy się z czułością z jaką do siebie się odnosiliśmy. Oczywiście jednak to, jak się zapatrywała na ten pomysł, pozostawiałem w gwoli jej decyzji, nie chciałem niczego wymuszać, ani przyspieszać. Teraz, gdy sytuacja choć trochę się unormowała, nie było takiego pośpiechu jak wcześniej. Na myśl o tym, z pewnym entuzjazmem spojrzałem w powoli, zachodzące na widnokręgu słońce...

  • Skąd: Sakai
    Dokąd: Shinrin
    Czas podróży: 30 minut
    Czas przybycia: 22:00
    Środek transportu: -

    Nikusui, Reika, Shigeru [z/t]
0 x
Awatar użytkownika
Hakai
Posty: 103
Rejestracja: 20 gru 2020, o 23:19
Multikonta: Han Gug

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Hakai »

Wyprawa Hakaia trwała w najlepsze i nie zapowiadało się, żeby prędko powrócił do cywilizacji. Podczas swojej rocznej wyprawy, młody shinobi zwiedził wiele dzikich miejsc, a jeszcze więcej wciąż marzył odwiedzić. Jednym z takich miejsc była góra Kodokunayama. Zaledwie dwanaście lat temu była miejscem wielkiej bitwy, gdzie starły się siły trzech klanów. Historie o tym miejscu, chociaż nie były wcale takie stare to już były owiane legendą i na zawsze zapisały się na kartach historii.
Co właściwie ciągnęło Hakaia w taki miejsce? Chyba najprościej byłoby powiedzieć, że ciekawość i po części była to prawda. Młody wyrzutek chociaż nie był związany z żadnym klanem, to czuł się częścią całej ludzkości. Ludzkości, która przez swoje idiotyczne poglądy doprowadzała właśnie to takich wydarzeń jak wojna. Ciemnowłosy czuł się zobowiązany, żeby poznać historię całego świata, spisać ją i zostawić powszechnie dostępną dla potomnych. Sekrety nie miały sensu. Żadni wiedzy potrafili zabijać się o nią, tylko po to, żeby inni jej nie mieli. Powodowało to tylko i wyłącznie błędne koło, w którym to ludzie tylko walczyli ze sobą o swoje idiotyczne przekonania.
Nie miało to żadnego sensu.
Ludzkość powinna się zjednoczyć, tak jak stało się to w Cesarstwie. Co prawda ich ostatnie poczynania były naprawdę wątpliwe, aczkolwiek samo jego powstanie było dobrym wydarzeniem i zdecydowanie dużo bardziej pokojowym, niż utworzenie pustynnej unii. Sabaku wyraźnie zdominowali tamtejsze klany i pomniejsze szczepy nie miały żadnego wyjścia, jak tylko podporządkować się.
Na świecie brakowało solidnych przywódców. Charyzmatycznych postaci, za którymi poszłyby miliony. Charyzmatycznych ludzi, którzy potrafiliby odłożyć swoje ego na bok i dogadać się dla większego dobra. W czasach shinobi na cywili czyhało wiele, ale to wiele niebezpieczeństw. Szlaki nie były ani trochę bezpieczne. Ludzie potrafili się tam zabijać za garść pieniędzy. Dlatego Hakai tak bardzo unikał głównych dróg. Nie wynikało to ze strachu, a raczej nie chciał nikogo niepotrzebnie skrzywdzić. Nie żeby miał jakieś opory i wątpliwości. Bandyci nie zasługiwali na nic innego.
Ze spokojem w sercu, podróżował już dawno zapomnianymi ścieżkami, wsłuchując się w śpiew ptaków. Prawie na każdym kroku mijał ślady dawnej bitwy. Zniszczone zbroje, zardzewiałe miecze czy nawet porozrzucane kości. W tym całym koszmarze były też mile rzeczy. Nieliczne stare, okultystyczne kapliczki przetrwały to całe pobojowisko, chociaż nie wszystkie w całości. Nie przeszkadzało to Hakaiowi, żeby się przy nich zatrzymywać.
Ciemnowłosy złapał za kawałek starego ostrza i zdrapał trochę kory drzewa do porcelanowego naczynia. Piękny aromat sosny uniósł się w powietrzu, kiedy zapalił proste kadzidło. Chłopaka ogarnęła tak wielka nostalgia, że aż uklęknął na moment, żeby oddać hołd tym wszystkim poległym ludziom. Pewnie żaden z nich na to nie zasługiwał, ale nie miało to żadnego znaczenia. Każdy nosił w sercu swoje własne grzechy i zostanie z nich rozliczony w swoim czasie. Hakai nie miał żadnych podstaw, żeby oceniać innych, kiedy sam nie był najlepszy.
0 x
Awatar użytkownika
Tetsurō
Posty: 1147
Rejestracja: 8 maja 2022, o 18:25
Wiek postaci: 24
Ranga: Akoraito
Krótki wygląd: Wysoki, szczupły, zielone włosy, szmaragdowe oczy. Ubrany w białą, jedwabną kuszulę i piaskowe spodnie. Na szyi nosi jasnozieloną chustę.
Widoczny ekwipunek: Kabury na obu nogach na udzie
Złoty medalion Ayatsuri na szyi pod chustą
GG/Discord: Kubalus#9713
Multikonta: Zankoku

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Tetsurō »

0 x
Prowadzone Misje:
  1. Ichirou -"Pan na Włościach" - Wyprawa S
  2. Shiori - "W11 - Wydział Śledczy" - Misja C
Awatar użytkownika
Hakai
Posty: 103
Rejestracja: 20 gru 2020, o 23:19
Multikonta: Han Gug

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Hakai »

Miło było się tak na chwilę zatrzymać, oczyścić myśli i oddać hołd zmarłym. Przez chwilę nawet poczuł się, jakby duchy faktycznie go otaczały. Silniejsze chłodne powiewy wiatru sprawiały, że Hakai miał wrażenie, jakby ktoś delikatnie muskał jego skórę. Nie było to najprzyjemniejsze uczucie. Ciarki przeszyły całe jego ciał, aż wzdrygnął się delikatnie, kiedy doszły do dolnych partii pleców. Mimowolnie skinął się nieco mocniej, jakby chciał oddać duchom jeszcze więcej szacunku niż na to zasługiwali, a zarazem przepraszając ich w duszy za to, że naruszył ich spokój. Nie bez powodu takie miejsca stały opustoszone. Zginęły tu setki jak nie tysiące ludzi i nie wszyscy byli dobrzy, nie wszystkimi kierowały idealistyczne poglądy ratowania bliskich i ojczyzny. Wielu z nich było złych, a wojna była tylko pretekstem do zabijania. Tacy ludzie jeszcze za życia mieli zarezerwowane miejsce w piekle, a po śmierci stawali się prawdziwymi demonami. To właśnie ich obawiał się najbardziej.
Ciemnowłosy wyprostował się powoli i spojrzał prosto w oczy czaszki na szczycie kapliczki. Ślepia jakby zabłysnęły, a Hakai zrobił odruchowo krok do tyłu i o mały włos nie podniósł gardy. Zabawne jakie figle potrafiła płatać wyobraźnia, kiedy człowiek mocno się na czymś skupiał. Niewiele brakowało, a stanąłby do walki z wytworem własnej imaginacji.
Kolejny szelest za plecami sprawił, że Hakai odwrócił głowę za siebie. Przecież to normalne, że w takim miejscu grasowały zwierzęta, więc czego się bał. No właśnie grasowały zwierzęta, a tych jakby mu brakowało. Nie było nawet ptaków, które porozlatywały się, kiedy modlił się w duszy, a przecież byli w lesie. Nie słyszał nawet piskląt wołających rodziców o pokarm – tylko szum wiatru targającego młode liście i rozbijającego się o stare drzewa.
Shinobi oczyścił lekko zarośnięty, kamienny ołtarzyk kapliczki z chwastów i zostawił na nim ledwie tlące się kadzidełko jako znak swojej obecność i na wypadek, gdyby ktoś inny chciał z niego skorzystać. Wstając z kolan, zatrzymał się na moment z twarzą na wysokości czaski. Wpatrując się w nią przez chwilę nos w nos, mruknął coś cicho pod nosem, tak, że tylko on sam był w stanie to usłyszeć. Jeszcze z rok temu pewnie poklepałby ją po łysej potylicy, albo pocałował w nagie czoło. Na szczęście w ostatnim czasie znacznie dorósł i nie bawiły go już takie głupoty.
Ciemnowłosy zarzucił swój niewielki dobytek przez ramie i leniwie ruszył dalej w drogę, rozglądając się na prawo i lewo w poszukiwaniu to nowych historycznych ciekawostek. Mały tobołek ciążył chłopakowi niemiłosiernie. W środku znajdowało się tylko trochę jedzenie i Hakai zastanawiał się, po co właściwie go ze sobą nosił. Rzadko kiedy z niego korzystał, a kiedy był głodny to raczej starał się upolować jakiegoś świeżego królika, czy inne dzikie zwierzę. Nie potrzebował dużo. Nauczył się żyć w bardzo ekonomiczny sposób.
0 x
Awatar użytkownika
Tetsurō
Posty: 1147
Rejestracja: 8 maja 2022, o 18:25
Wiek postaci: 24
Ranga: Akoraito
Krótki wygląd: Wysoki, szczupły, zielone włosy, szmaragdowe oczy. Ubrany w białą, jedwabną kuszulę i piaskowe spodnie. Na szyi nosi jasnozieloną chustę.
Widoczny ekwipunek: Kabury na obu nogach na udzie
Złoty medalion Ayatsuri na szyi pod chustą
GG/Discord: Kubalus#9713
Multikonta: Zankoku

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Tetsurō »

0 x
Prowadzone Misje:
  1. Ichirou -"Pan na Włościach" - Wyprawa S
  2. Shiori - "W11 - Wydział Śledczy" - Misja C
Awatar użytkownika
Hakai
Posty: 103
Rejestracja: 20 gru 2020, o 23:19
Multikonta: Han Gug

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Hakai »

W miejscu takim jak to można było spodziewać się wszystkiego. Dzikich zwierząt grasujących po okolicy, szczątek ludzi będących już częścią ekosystemu, dawno zapomnianych sekt, składających ofiary do najstraszliwszych bóstw, tylko po to, żeby zapewniły dobre plony i ładną pogodę. Samotne zgubione dziecko było chyba ostatnią rzeczą o jakiej w ogóle pomyślał Hakai, a jednak taka okazała się rzeczywistość. Niewielka, drobna dziewczynka przedzierała się przez dziki las w poszukiwaniu – no właśnie czego? Co tutaj robiła. Chociaż podnóża góry czaski znajdowały się na granicy trzech prowincji, to raczej nie biegły tędy szlaki handlowe. Miejsce bitwy było owiane mroczną atmosferą i skutecznie odpychało jakichkolwiek ludzi. No właśnie – ludzi. Shinobi nie wierzył w duchy, ale z jakiegoś powodu, przez głowę przebiegła mu taka myśli. Uchiha podobno w tej wojnie wykazali się wielkim okrucieństwem sięgając pod najgorsze zagrywki z możliwych. Kto wie, czy nie mogliby przypadkiem wykorzystać małej dziewczynki.
Jej bolesny upadek wywołał grymas bólu na twarzy wyrzutka. Takie uderzenie musiało zaboleć, szczególnie małe dziecko. Mając zaledwie kilka lat nie mogła poszczycić się wytrzymałością godną shinobi. Była zwykłą dziewczynką i daleko jej było do napakowanego goryla z mięśniami nawet na czole. Nie można było jej jednak odebrać siły woli. Ta była ogromna i tylko ona mogła popychać tak młodą duszyczkę naprzód. Musiała przejść kawał drogi, żeby się tutaj znaleźć, a mimo to nie poddała się. Wytrwale podążała przed siebie i jak widać opłaciło się, a przynajmniej tak mogło się wydawać. W końcu kogoś spotkała. Pytanie tylko kogo? Dla dziewczynki nie miało to chyba najmniejszego znaczenia. Była tak przerażona, że zaufałaby nawet najwredniejszemu z piratów. Jej uścisk na nogach Hakaia był bardzo silny i wyraźny. Adrenalina robiła swoje. Wyrzutek nie miał serca, żeby odrzucić dziewczynkę, więc mimowolnie schylił się lekko do przodu, żeby sięgnąć jej głowy i poklepał trzy razy na pokrzepienie.
-Nie powinnaś płakać w takim miejscu, jeśli nie chce przyciągnąć uwagi nieproszonych gości. – wzruszył lekko ramionami. Co jak co, ale dwudziestodwulatek kompletnie nie potrafił rozmawiać z dziećmi. Jego idiotyczna rada nie miała żadnego sensu. O jakich gościach w ogóle mówił, zresztą dziewczynce chyba właśnie o to chodziło, żeby ktoś w końcu ją usłyszał. Skoro o tym mowa, to dziwne, że Hakai wcześniej tego nie zrobił. Mała bez trudu zbliżyła się do niego na niebezpiecznie bliską odległość i gdyby nie to że miała kilka lat, to zacząłby ją podejrzewać, a może faktycznie była duchem. Jeśli tak to i tak już pewnie był martwy. Żaden ze zwojów nie mówił jak sobie radzić ze zjawiskami paranormalnymi. Westchnął więc cicho i odsunął ją od siebie, na długość własnych ramion, a potem przykucnął przed nią, zostawiając między nimi spory dystans.
-Co tutaj robisz? Zgubiłaś się? – no Holems z niego nie był. Nawet do Watsona było mu daleko. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że nawet Lestrade był mądrzejszą osobą, a mimo to wypowiedź Hakaia miał jakiś taki swój urok, takiej trochę naiwności, jakby oczekiwał, że mała zaraz przetrze swoje zapłakane policzki i opowie historię swojego życia, o tym jak wybrała się na grzyby z rodzicami z Shinrin, jak pobiegła za dzikim królikiem i poślizgnęła się na mokrej ściółce, spadła z trzymetrowej skarpy i w oddali zobaczyła śmiejącego się z niej małego chłopca. Upokorzona i wściekłą chciała się na nim zemścić, ale ten zniknął gdzieś między drzewami tak jak jej cała rodzina. Chciała zawrócić, ale potknęła się na wystających z ziemi szczątkach bohatera wojny. Przerażona zaczęła uciekać, wpadająca na coraz to starsze koszmary, aż w końcu nie umarła w środku, a spotkanie z Hakaiem było jak zmartwychwstanie dla jej niewinnej duszy.
0 x
Awatar użytkownika
Tetsurō
Posty: 1147
Rejestracja: 8 maja 2022, o 18:25
Wiek postaci: 24
Ranga: Akoraito
Krótki wygląd: Wysoki, szczupły, zielone włosy, szmaragdowe oczy. Ubrany w białą, jedwabną kuszulę i piaskowe spodnie. Na szyi nosi jasnozieloną chustę.
Widoczny ekwipunek: Kabury na obu nogach na udzie
Złoty medalion Ayatsuri na szyi pod chustą
GG/Discord: Kubalus#9713
Multikonta: Zankoku

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Tetsurō »

0 x
Prowadzone Misje:
  1. Ichirou -"Pan na Włościach" - Wyprawa S
  2. Shiori - "W11 - Wydział Śledczy" - Misja C
Awatar użytkownika
Hakai
Posty: 103
Rejestracja: 20 gru 2020, o 23:19
Multikonta: Han Gug

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Hakai »

Jednego był pewny, dziewczynka na pewno nie była duchem. Pomijając, że było to kompletnie niemożliwe, to dziewczynka zachowywała się zupełnie normalnie. Była wystraszona i zapłakana. Po duchu spodziewałby się czegoś zupełnie innego. Zaczynając od przerażającego zachowania, a kończąc na morderczych intencjach. Żadnej z tych cech nie wyczuł od małolaty, a nie wierzył w aktorskie umiejętności duchów. Właściwie to w ogóle nie wierzył w duchu, chociaż była to bardzo ciekawa teoria i możliwość zobaczenia ich byłaby niesamowitą zdolnością. Obserwować ścieżki jakimi podążają i poznawać historię ich śmierci.
Hakai z trudem powstrzymał się od śmiechu, kiedy dziewczynka odezwała się. Kąciki ust chłopaka delikatnie uniosły się do góry. Nie potrafił powstrzymać wszystkich swoich naturalnych odruchów. Zgubiła się w lesie? Wcale się tego nie spodziewał. Przecież to było proste. Wyglądała bardziej jakby wpadała do jakiejś rzeki, kiedy uciekała przed włochatym wikingiem, chcącym pożreć jej serce. Nie była mokra i troskę uwalona w błocie, ale to pewnie dlatego, że było ciepło i już wyschła.
W jak wielkim szoku był, kiedy historia, która pierwotnie ułożył sobie w głowie okazała się prawda. Brakowało kilku szczegółów, ale była wystarczająco podobna, żeby wywołać małe zamieszanie w głowie Hakaia. To miejsce naprawdę było magiczne. Budziło w shinobi jakiś dziwny szósty zmysł, pozwalający na analizę sytuacji, wykraczającą poza zwykłe ramy postrzegania świata.
Shinobi zmrużył lekko oczy i skupił na dziewczynce. Twarz Hakaia zrobiła się całą czerwona od wstrzymywanego oddechu. Dosłownie chciał wniknąć w umysł małej zguby. Było to tak głupie i zabawne, że nie wytrzymał i wybuchnął głośnym śmiechem, kiedy mała skończyła mówić o duchach. Wyrzutek szybko zrozumiał jak bardzo było to głupie i nie na miejscu, więc przywrócił się do porządku i przybrał poważny wyraz twarzy.
-Duchy nie istnieją. - odparł krótko. Naprawdę to było najlepsze na co potrafił wpaść? Przechylił lekko głowę na bok i spojrzał na dziecko. Ciekawe czy była w tak wielkim szoku, czy może aż tak głupia, że nie rozumiała sytuacji w której się znalazła.
-Czyli wiesz gdzie jesteś i jak wrócić do domu? - zapytał jak najbardziej poważny. Skoro mama nie pozwalała jej tutaj przychodzić, to musiała już kiedyś tu być. Może nawet nie raz i nie dwa. Rodzice mieli w zwyczaju przypominać swoje zakazy za każdym razem, kiedy je złamiemy. Dziewczynka szybko zrozumiała, że nie powinna tutaj być, więc matka musiała jej często przypominać o tym miejscu.
-Widzisz, jesteśmy u podnóża Kodokunayamy i o ile wiem, to tutaj nie straszy, ale faktycznie nie powinnaś tutaj być. Wydaje mi się, że można tu spotkać rzeczy o wiele gorsze od duchów. - wyjaśnił dziecku sytuację. Może popełniał teraz ogromny wychowawczy błąd, a może było zupełnie odwrotnie, ale to nie był jego problem. Hakai rozejrzał się dookoła. Wbrew pozorom w jego słowach było sporo prawdy. Góra czaszki może i była od lat opuszczonym miejscem, ale z drugiej strony to właśnie przyciągało świrów, a oni byli chyba najgorsi. Raz nawet takich spotkał. Pokręcone typki, w których zachowaniu nie było żadnej logiki. Potrafią mordować ludzi tylko po to, żeby złożyć ich serca w ofierze dla fikcyjnych bożków. No pojebane.
0 x
Awatar użytkownika
Tetsurō
Posty: 1147
Rejestracja: 8 maja 2022, o 18:25
Wiek postaci: 24
Ranga: Akoraito
Krótki wygląd: Wysoki, szczupły, zielone włosy, szmaragdowe oczy. Ubrany w białą, jedwabną kuszulę i piaskowe spodnie. Na szyi nosi jasnozieloną chustę.
Widoczny ekwipunek: Kabury na obu nogach na udzie
Złoty medalion Ayatsuri na szyi pod chustą
GG/Discord: Kubalus#9713
Multikonta: Zankoku

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Tetsurō »

0 x
Prowadzone Misje:
  1. Ichirou -"Pan na Włościach" - Wyprawa S
  2. Shiori - "W11 - Wydział Śledczy" - Misja C
Awatar użytkownika
Hakai
Posty: 103
Rejestracja: 20 gru 2020, o 23:19
Multikonta: Han Gug

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Hakai »

Ciężko było się nie zaśmiać, kiedy wytłumaczenie dziewczynki było prawie takie samo, jak to, które malowało się w głowie Hakaia. Nie było w tym nic złego, a shinobi czuł się dumny, że intuicja go nie zawodzi. Nie potrafił jednak zrozumieć wielkiego oburzenia dziewczynki. Prawdopodobnie musiało to wynikać z jej młodego wieku. Była prawdziwą burzą emocji, a wahania jej nastrojów potrafiły wprowadzić każdego w zakłopotanie. Zachowanie dziewczynki zmieniało się z każdą sekundą i pomimo wybitnej intuicji, ciemnowłosy nie był w stanie przewidzieć jej kolejnego kroku.
Łzy spływające po policzkach małolaty, były dla Hakaia ogromnym zaskoczeniem. Shinobi kompletnie się tego nie spodziewał i szczerze mówiąc, to nawet nie wiedział jak na to zareagować. Chciał pomóc dziewczynce, ale w gruncie rzeczy nie był to jego problem, więc kiedy odwróciła się i zaczęła uciekać w kierunku lasu, w ogóle nie zareagował. Wyrzutek wzruszył jedynie ramionami i parsknął cicho pod nosem.
Taki sam jak wszyscy. Czyli jaki? Brzmiało to naprawdę zabawnie z ust kilkulatki i Hakai nie był w stanie sobie nawet wyobrazić co miała na myśli. W każdym razie nie było to nic dobrego i budziło lekkie obrzydzenie u chłopaka. Właściwie w ogóle się nie znali. Widzieli się może przez dwie minuty i nie stanowiło to żadnego problemu, żeby dziewczynka zdążyła go już ocenić. Okropne zachowanie i strach było pomyśleć na jakaś osobę wyrośnie. Hakai nawet nie czuł wyrzutów sumienia, kiedy zostawiał ją na pastwę losu. Może gdyby zjadł ją jakiś wilk, to oszczędziłby problemów potencjalnym adoratorom dziewczynki w przyszłości. Na pewno mieliby bardzo ciekawie z takim ziółkiem.
Wyrzutek odwrócił się powoli w kierunku kapliczki. Było mu głupio, że zrobił taką szopkę przed duchami. Martwym powinno oddawać się należyty szacunek, a nie męczyć ich ludzkimi szopkami.
Shinobi pochylił się do przodu i w lekkim ukłonie przeprosił za swoje zachowanie. Zapach kadzidła była bardzo przyjemny, ale niestety powoli dobiegał końca. Był to jasny znak dla chłopaka, że należy ruszyć w dalszą drogę. Nie było tutaj zbyt wielu ścieżek, więc po prostu ruszył przed siebie.
0 x
Awatar użytkownika
Tetsurō
Posty: 1147
Rejestracja: 8 maja 2022, o 18:25
Wiek postaci: 24
Ranga: Akoraito
Krótki wygląd: Wysoki, szczupły, zielone włosy, szmaragdowe oczy. Ubrany w białą, jedwabną kuszulę i piaskowe spodnie. Na szyi nosi jasnozieloną chustę.
Widoczny ekwipunek: Kabury na obu nogach na udzie
Złoty medalion Ayatsuri na szyi pod chustą
GG/Discord: Kubalus#9713
Multikonta: Zankoku

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Tetsurō »

0 x
Prowadzone Misje:
  1. Ichirou -"Pan na Włościach" - Wyprawa S
  2. Shiori - "W11 - Wydział Śledczy" - Misja C
Awatar użytkownika
Izuro
Posty: 101
Rejestracja: 22 wrz 2023, o 20:50
Wiek postaci: 29
Ranga: Dōkō
GG/Discord: izuro94

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Izuro »

/Nauka techniki C1: Shī Wan zużyte 150g gliny - odejmuję.

Miał przed sobą długą podróż do Sakai, ale nie przejmował się tym. Jak już tylko zdołał oddalić się od Atsui poczuł dużą ulgę. Mimo, iż był na nieznanym mu wcześniej terenie to tu czuł się spokojniej. W końcu nikt go tu nie znał, nie był w żaden sposób ścigany czy to przez gang Takeshiego, czy to ewentualnie przez strażników. Tym drugim zbytnio nie zawinił, ale nie wiedział co siedziało w głowie Nobuku. Może akurat zmienił zdanie i znowu chciał go zamknąć. To już miał jednak za sobą. Przemierzał wcześniej mało znane mu krainy, zaczęło robić się mniej pustynnie, nieco chłodniej, ale nie przeszkadzało mu to w żaden sposób. Poznawał nową faunę i florę. Co rusz uśmiechając się nad pięknym światem. Nawet nie wiedział kiedy przekroczył granice. Miejsce niczego sobie do życia, kiedy zbliżał się do stolicy dostrzegł w oddali jakiś większy punkt. Była to ogromna góra. Widok na tyle mu się spodobał, że postanowił wyruszyć w ów kierunku omijając osadę. Nie potrzebował nic więcej niż spokoju, samotności, czasu na trening. Po ostatnim obnażeniu swoich sił w strażnicy czuł, iż powinien dużo bardziej potrenować niż do tej pory. To była dla niego motywacja. Do Kodokunayama szedł od strony części Akimichi, a więc parę drzewek na krzyż, kilka różnej wielości wzgórz. Nie wiedział dlaczego teren tak wyglądał, ale nie przejmował się tym. Jego cel sam szczyt góry, ale na chwilą zatrzymał się na dużo mniejszej. Postanowił nieco rozprostować nogi i już zacząć swoją przygodę z treningiem. Czuł, że ilość jaką przejdzie w najbliższych dniach sprawi, że stanie się dużo lepszym wojownikiem, to miała być jego przemiana! Zacisnął mocniej pięść, otworzył lewą torbę na glinę, wyciągnął 50g gliny i wsadził do swojej prawej dłoni. Rozpoczął tworzenie, nie do końca wiedział jeszcze co chce zrobić. Mimo to automatycznie jama gębowa zaczęła produkcję. Wziął głęboki wdech i wyobraził sobie małego ptaszka który będzie sobie latał po niebiosach, otworzył oczy. To miał być ów twór, stąd też przystąpił do działań. Wyobrażenie już było, teraz formowanie, jego ręka wiedziała co ma robić, kiedy skończyło wyrzuciła z siebie zawartość. Jasnowłosy wyciągnął ją i przyjrzał się uważnie po czym położył na ziemi. Stworzenie było bezkształtne, nie wyglądało na ptaka, nie miało skrzydeł. Lekko zniesmaczony, niedoświadczony rozgniótł dzieło depnięciem.
- Jeżeli mam być artystą to moje twory muszą być jak arcydzieła, a nie jak śmieci....! - pomyślał cały podirytowany. Przyjrzał się plamie gliny leżącej na ziemi. Nie było to coś godnego jego uwagi, natychmiast dostał kolejną partię tejże substancji i wsadził ją sobie tym razem w lewą dłoń. Wiedział co chciał zrobić, ale ponownie zamknął oczy, wziął głęboki wdech. Rozluźnił się. Owszem nie udało mu się za pierwszym razem, ale to nie znaczy, że ma przestać próbować! Uspokoił oddech, samego siebie, minęła dłuższa chwila. Wyobraził sobie ptaszka latającego po niebie, takie jakie widział podczas podróży, a nawet nieco lepszego bo stworzonego z gliny i mogącego zrobić wybuch! Coś pięknego. Uśmiechnął się na samą myśl. Otworzył oczy, jego dzieło w dłoni pomału dobiegało końca, jeszcze dał jej chwilę po czym wyciągnął ze środka. Położył znowu na ziemię aby ocenić. Było już dużo lepsze, ładniejsze, bardziej skrzydlate, ale jednak coś mu jeszcze brakowało. Odskoczył do tyłu, na bezpieczną odległość po czym zawiązał połowę barana.
- Wybuch! - krzyknął z całych sił i dostrzegł jak jego dzieło rozpada się, nie było ono wystarczająco dobre dla niego, ale zapierało mimo wszystko dech w piersi. To były jego początki, ale jeszcze nie wszystko było takie wspaniałe. Następne pójdzie mu jednak dużo lepiej, tak właśnie czuł. Rozciągnął swoje ciało nieco, dał głowie trochę odpocząć, przestał myśleć o tym co się wydarzyło. Zamknął oczy, uspokoił oddech. Poczuł ulgę, był już naprawdę blisko, jeszcze trochę! To była ta chwila, wyciągnął jeszcze raz odpowiednią ilość gliny, wsadził ją do prawej dłoni która ze smakiem wzięła całość oblizując się przy tym. Zaczął się proces tworzenia, a jemu pozostało czekać i odpowiednio formować. W głowie miał cały czas widok tego co chciał osiągnąć, idealnego ptaka mogącego latać po niebie. Mającego niesamowity wybuch! Zamyślił się, ale nie przeszkodziło to w niczym. Po chwili odczuł, że jest już gotowy. Wyciągnął z ręki ptaszka i położył go na dłoni po czym perfidnie wyrzucił w niebo. Twór miał się wzbić, wyglądał na całkiem sprawnego...

Nazwa
C1: Shī Wan
Ranga
D
Pieczęci
Połowa Barana (detonacja)
Zasięg
Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)
Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 małe / 2 średnie/ 1 duży)
Dodatkowe
50g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.
Siła Wybuchu
Statystyki
Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:
  • Latające - bomby te mogą latać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, a także poruszać się po ziemi lub pływać, jednak w takim wypadku ich prędkość zredukowana jest o połowę
  • Nurkująco-pływające - bomby te mogą pływać oraz nurkować ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, ale nie mogą poruszać się po lądzie ani latać.
  • Biegające - bomby te mogą biegać ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej. Nie mogą latać, ani nurkować, jednak mogą pływać z prędkością zredukowaną o połowę
  • Podziemne - bomby te mogą przemieszczać się pod ziemią oraz poruszać się po lądzie ze standardową prędkością zależną od dziedziny klanowej, nie mogą jednak ani pływać ani latać.
Kategoria, do której należeć będzie bomba związana jest z kształtem, jaki ona przyjmuje. Przykładowo wszelkie ptaki i owady latające będą bombami latającymi, ryby - nurkująco-pływającymi, a chomik - biegającą. Twory C1 spełniają najczęściej rolę przeszkadzajki. Ich siłę można porównać bardziej do petard niż bomb. Bez trudu mogą urwać palce, gdy wybuchną komuś w dłoni, a także zostawić paskudne rany na ciele. Groźne dla życia są jednak w większej ilości.
0 x
PH BANK

Prowadzone misje:
1) Misja rangi D - Kenichi
Awatar użytkownika
Izuro
Posty: 101
Rejestracja: 22 wrz 2023, o 20:50
Wiek postaci: 29
Ranga: Dōkō
GG/Discord: izuro94

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Izuro »

/Nauka techniki - Doton: Iwa Bunshin no Jutsu [C]

Jego podróż na sam szczyt góry była póki co wstrzymana treningiem techniki klanowej którą uprzednio nie zbyt dobrze znał. Obecnie wychodziło mu to dużo lepiej, ale planował jeszcze w przyszłości trochę czasu na to poświęcić gdyż widział w ów zdolności ogromny potencjał bojowy. W końcu mógł wykorzystać ją w powietrzu, wodzie, w ziemi, czy lądowo. Wszystkie te stwory miały różne zalety, a wszechstronny wachlarz sprawiał, iż jako shinobi stawał się śmiertelnie groźny! Wziął głęboki wdech widząc pięknego glinianego ptaka w przestworzach, latał ponad jego głową. Daleko od jego zasięgu, skoncentrował go nieco niżej aby nie zwrócić wybuchem czyjąś uwagę i gdy był praktycznie u dołu zawiązał pół pieczęć barana i nastąpił wybuch. Od razu jego kąciki ust rozszerzyły się. Był zadowolony z osiągniętego efektu. Otrzepał się nieco z kurzu i ruszył naprzód. Pokonał parę gór aż doszedł do jakiegoś małego wąwozu. Jak by wielka kula tędy przejeżdżała. Nie wiedział co to mogło być w końcu nie znał zdolności klanowych innych ludzi, ale wiedział, że powinien mieć na to ostrożność. Poczuł mokrą nawierzchnię pod stopami, zrobił kolejny krok i nie dostrzegając za bardzo wpadł w błoto. Uwielbiał ziemię, nie przeszkadzało mu bycie brudnym, ale w tym momencie uświadomił sobie, że może warto znowu potrenować! Spojrzał na swoje ręce, nie. Tym razem techniki klanowe nie będzie szkolił. Wziął głęboki wdech, zatrzymał się na jednej grupce kamieni, stanął na jednym z największych, ale mimo to musiał drugą nogą wesprzeć się o drugi gdyż ich wielkość nie była taka duża. Czytał w swoim życiu bardzo dużo. Wiedział ile jeszcze pracy przed nim, jakie techniki powinien się jeszcze nauczyć. Zamknął oczy, przypomniał sobie zaplanowane pare technik, część z głowy mu wyleciała, ale postanowił w późniejszym czasie zapisać w swoim kajecie wszystkie aby nie zapomnieć! No i mieć satysfakcję z nauczonych następnych umiejętności. Wziął głęboki wdech, wybrał już technikę. Była to zdolność utworzenia z kamieni swojego klona, akurat dobrze się składało bo stał na odpowiednim materiale. Całkowicie przypadkiem! Dookoła było tyle błota więc wolał stanąć na czymś twardszym. Kombinacja pieczęci była bardzo prosta. Wystarczyło zawiązać "baran" i wydać z siebie odpowiednią ilość czakry którą dzieło mogło używać. Mógł on atakować przy użyciu technik Dotonu bądź Taijutsu. To drugie praktycznie było w jego mniemaniu całkowicie zbędne, ale podczas treningów raz, czy drugi może się przydać. Jednakże pierwsza możliwość dawała rozszerzenie wachlarzu zdolności a na tym szczególnie mu zależało. Teorię miał już za sobą, przypomniał sobie wszystko co mu będzie niezbędne, a więc pora na praktykę. Uśmiechnął się na samą myśl zdając sobie sprawę, że nie będzie to proste. Może i jego zdolności kontroli owej natury były całkiem dobre jak na jego poziom, a nawet najlepsze to zdawał sobie sprawę, że nauczenie nigdy nie przychodzi za pierwszym razem. Potrzeba ogromnej pracy. Prób i błędów, wyciągania wniosków aby osiągnąć założony cel. Nie miał więc po co zwlekać. Materiał był, koncentracja była, zamknął oczy. Zebrał 11% całej czakry, zawiązał pieczęć barana i krzyknął będąc w otoczeniu całkowicie sam wyrzucając w bok całą swoją nagromadzoną czakrę.
- Doton: Iwa Bunshin no Jutsu - - pierwsze szlify wolał robić w samotności aby móc dawać z siebie jak najwięcej. Opanowane techniki tworzył nieco spokojniej, bez krzyków, emocji, ale początki nigdy nie należały do łatwych. Tak jak i tym razem, obok niego niestety za wiele nie powstało. Ocenił to jako słabą koncentrację najwidoczniej spowodowaną niebezpiecznym terenem, a także małe uwolnienie kamieni. Według niego powinien on nieco dać przestrzeni kupce skał. Uderzył więc z całej siły prawą pięścią w twór. Nie był dobry w Taijutsu, ale mimo wszystko dzieło nie sprawiło mu jakichś problemów w końcu było źle uformowane. Zagościło w nim lekkie rozczarowanie, od przyszły wielki shinobi, a trening tak słabo mu idzie! Lekko spuścił wzrok, dostał jeden mały kamień i cisnął nim w błoto by nieco zmniejszyć swój gniew. Cisnął jeszcze drugim kamykiem, na tym poprzestał. Wiedział, że mu się one jeszcze przydadzą i nie ma sensu ich potem szukać. Wziął głęboki wdech, jeszcze jeden. Zamknął oczy, starał się rozluźnić umysł, nieco uspokoić. Owszem był na obcym terenie, ale nikogo to nie było, a jeżeli ktoś by się znalazł to znał już parę technik i niewątpliwie poradzi sobie, bądź ucieknie! W życiu trzeba było sobie radzić. Kiedy ten wątek zamknął za sobą poczuł się dużo spokojniejszy. Stopami wyczuł kamienie, odpowiednio stanął na nich dając im lekką swobodę przy poruszaniu. Zaczął nagromadzać energię, taką samą ilość, nie mniej, nie więcej. Jasne dla kogoś początkującego odpowiednia ilość nie była łatwa, ale po to właśnie trenował. Kiedy odczuł, że to właśnie ta chwila zawiązał pieczęć barana, wypuścił jeszcze raz czakrę w bok i ponownie tym razem ciszej rzekł.
- Doton: Iwa Bunshin no Jutsu - otworzył oczy aby dostrzec efekt swojej pracy. Obok niego stał już jakiś lepszej jakości twór, ale nie przypominał on tak dobrze chłopaka. Ubytek czakry był już odczuwalny, ale nie poddawał się. Parł naprzód. Wiedział, że jest już dość blisko, jeszcze jedna próba i może mu się uda! Właśnie! Podniósł pewniej głowę do góry, wysłał impuls mentalny do klona "ZNISZCZ SIĘ". Po czym spojrzał jak dzieło rozsypuje się pozostawiając pod sobą trochę ziemi i parę kamieni. Jego cios mógłby już teraz nie poskutkować stąd też wolał w taki sposób usunąć nie do końca odpowiedniego klona. Usiadł na chwilę na kamieniu aby lekko zregenerować się, trochę tej czakry już zużył, ale mimo to wiedział, że nie jest to na tyle dużo by zaraz zasłabnąć. Wolał jednak rozłożyć swój trening w czasie. Miał świadomość, że przed nauką następnej techniki trzeba już trochę odpocząć, bądź dać trochę więcej czasu na regenerację. Nie miał zamiaru się zajechać na śmierć, ale wiedział, że jego przemianie musi dokonać się w trudach. Po godzince odpoczynku, przyszło mu wstać, rozprostował swoje kończyny, otrzepał z ziemi znajdującej się na kamieniu. Westchnął, lekkie zmęczenie podróżą, treningiem dawało się we znaki, ale znał swoje limity, jeszcze był czas! Uśmiechnął się. Zamknął oczy. Odczuł, że teraz albo nigdy! Był całkowicie pewien, że mu się to uda. Skoncentrował się dość szybko, zwizualizował to co chciał osiągnąć, nagromadził odpowiednią ilość czakry (11%), zawiązał pieczęć barana, wziął głęboki wdech. To była ta chwila! Otworzył oczy, wyrzucił uformowaną czakrę obok siebie i dodał.
- Teraz! - wydarł się na cały głos, mocno trenował. Ktoś kto był obok napewno go usłyszał, ale właśnie nikogo raczej tu nie było! Jego trening dobiegał końca, a efekt... No cóż, był zdecydowanie lepszy niż poprzednio.





Nazwa
Doton: Iwa Bunshin no Jutsu
Ranga
C
Pieczęci
Baran
Zasięg
Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za klona) + to, co przekażemy (minimum 1%)
Statystyki
Opis Technika polegająca na uformowaniu z kamieni wizualnie idealnej kopii użytkownika. Klon powstaje z gruntu na którym stoi wykonawca techniki, jednakże budulcem do stworzenia klona nie może być ani błoto, ani piasek czy też kamienne elementy budowli. Klon potrafi wykonywać wszelkie techniki Doton i Tai/Buki (bez wykorzystywania chakry) znane oryginałowi. Stworzona kopia nie posiada ekwipunku swojego twórcy, za wyjątkiem tej widocznej na wierzchu co utrudnia odróżnienie oryginału od kopii. Tak skopiowany ekwipunek jest równie groźny co oryginalny. Właściwości artefaktów nie zostają skopiowane, tak samo jak np. właściwości notek wybuchowych lub bombek dymnych. Iwa Bunshin ze względu na swój budulec jest wytrzymały - zwyczajne wbicie lub cięcie kunaiem nie wyrządzi mu wiele szkód. Do pełnej eliminacji konieczne jest wykonanie solidnego ataku, kruszącego ziemię i skały. Klon nie posiada wolnej woli oraz zdolności mówienia. Ze względu na brak świadomości jest więc niepodatny na genjutsu. Jego działania są w pełni uzależnione od stwórcy, który musi wydawać mu mentalne polecenia. W przypadku braku poleceń wywołanych np. krytycznymi ranami użytkownika bądź wykluczenia z walki, klony rozpadają się.
0 x
PH BANK

Prowadzone misje:
1) Misja rangi D - Kenichi
Awatar użytkownika
Izuro
Posty: 101
Rejestracja: 22 wrz 2023, o 20:50
Wiek postaci: 29
Ranga: Dōkō
GG/Discord: izuro94

Re: Kodokunayama 孤独な山

Post autor: Izuro »

/Nauka techniki - Doton: Doro Kawarimi no Jutsu

Przed nim znajdowała się wręcz idealna kopia jego samego. Spojrzał uważniej aby sprawdzić czy nie ma jakichś mankamentów. Klon w tym momencie się nie ruszał. Jasnowłosy nie dostrzegł nic niepokojącego stąd też postanowił go nieco bardziej sprawdzić. Dał impuls mentalny aby twór podniósł lewą rękę. Po dosłownie ułamku sekundy postać tak też zrobiła. Uśmiechnął się widząc oczekiwany efekt.
- Dobrze, to teraz coś cięższego. Chcę byś mnie zaatakował. Potrenujemy trochę... - uśmiechnął się informując klona który nie specjalnie widział w tym jakiś powód. Jemu natomiast przyda się druga osoba aby opanować kolejną trenowaną technikę. Dochodził już do utraty połowy swojej czakry, ale jeszcze mógł trenować! Wziął głęboki wdech. Następną techniką do opanowania była kolejna technika związana z naturą czakry. Polegała na użyciu błota i była praktycznie bliźniacza do Kawarimi. Nie powinien mieć z nią większych trudności, ale mimo wszystko nie był optymistą. Pieczęci Tygrys, Świnia, Wół, Pies, Wąż. Takie same jak w zwykłej technice, ale ta miała dodatkowy plus który on chciał wykorzystywać. Po pierwsze mogła być użyta przy błocie, a podmiana powodowała spowolnienie w razie ataku. Tego właśnie chciał dokonać! Dał impuls klonu aby ten uderzył go w brzuch pięścią. Odległość jaka ich dzieliła nie była zbyt duża, ale na tyle było czasu aby zawiązać odpowiednie pieczęci. Nie miał za wiele czasu, skoncentrował się na otaczającym go błocie, nagromadził potrzebną czakrę i rozpoczął jak najszybciej składanie wymaganych pieczęci! Było co raz bliżej, pięść praktycznie dochodziła do ciała. Wąż... Niestetety nic się nie wydarzyło prócz charakterystycznego dymku uwalnianego. Odczuł silne uderzenie w brzuch i syknął. Nie był silny, ale mimo wszystko uderzenie nie było czymś przyjemnym. Spojrzał z bliska na klona.
- Odejdź na parę metrów i daj mi chwilę... - to mówiąc wysłał impuls z ów poleceniem. Postać zrobiła co mu kazano, on wsparł się o kamień będący obok. Próbował złapać oddech po tym uderzeniu. Przy okazji zużycie czakry dawało się bardziej we znaki. Mimo wszystko nie mógł od tak ze swoimi zdolnościami na lewo i prawo wyrzucać tyle czakry. Usiadł na chwilę. Zadanie jak zwykle nie należało do najłatwiejszych pomimo, iż znał bliźniaczą technikę. Po krótkiej chwili złapał już właściwy oddech. Zamknął oczy, uspokoił swój puls. Czuł jak jego ciało lekko pulsuje od braku czakry, lekkie osłabienie weszło w niego. Mógł jeszcze trenować! Zacisnął zęby, wstał. Otworzył oczy, spojrzał na klona.
- Dawaj! - uśmiechnął się do niego. Wysłał impuls. Był skoncentrowany jak nigdy. Zaczął gromadzić odpowiednią ilość czakry, skoncentrował się na obok leżącym błocie. Wziął kolejny wdech. Rozpoczął składanie odpowiednich pieczęci, a klon cały czas zbliżał się ku niemu. Nie było mu już tak do śmiechu wiedząc jak mocno mimo wszystko potrafi uderzyć. Gdy już był naprawdę blisko był już gotów! Zawiązał ostatnią pieczęć, wysłał czakrę i miał nadzieję, że tym razem mu się to wszystko uda. Technika nie była najtrudniejsza, a znajomość dość dobrze tej natury i bliźniaczej techniki ułatwiała to zadanie, ale mimo wszystko czekał co się wydarzy...

Nazwa
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
Ranga
D
Pieczęci
Tygrys → Świnia → Wół → Pies → Wąż (jak zwykłe Kawarimi)
Zasięg
10 metrów
Koszt
E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%
Dodatkowe
Wymaga w zasięgu błota
Opis Pochodna podstawowego Kawarimi no Jutsu, funkcjonująca na dokładnie tej samej zasadzie, przy czym w tej wersji użytkownik podmienia się z istniejącym w okolicy błotem, którego zasoby objętością powinny być zbliżone do ciała człowieka. Ograniczenia podstawowego Kawarimi nie ulegają zmianom - wymagana jest świadomość nadchodzącego ciosu, a co za tym idzie może podmienić się tylko w momencie, gdy widzi nadchodzący atak. Jeżeli przeciwnik zaatakuje wykonawcę techniki w zwarciu, to jego pięść, noga czy broń mogą utknąć na krótką chwilę w błocie.
0 x
PH BANK

Prowadzone misje:
1) Misja rangi D - Kenichi
ODPOWIEDZ

Wróć do „Sakai”

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 1 gość