Osada Morinoko

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 5:
Boukyaku Shinichi: 4
Minoru: 5

---

Pierwsza interakcja z innym człowiekiem niż jego matka i Shinichi już zachowywał się jak ryba w wodzie. Kto by pomyślał, że taki odludek, już zaledwie po kilku zdaniach wykaże się inicjatywą i zacznie zadawać pytania.
- Ichimaru. Jest moim pierworodnym i chciałem by miał silne imię… A co z tobą, masz jakąś rodzinę? - Dało się wyczuć w głosie Ukitake troskę i obawę, gdy ten mówił o swym synu. Czyżby miał to być początek pięknej i silnej, męskiej przyjaźni?
Wnikliwy umysł naszego bohatera szybko rozgryzł to, że cała ta sytuacja nie jest tak prosta jak się z początku wydawało. Słusznie zauważył, że wszyscy uczestnicy tej wyprawy zostali wpuszczeni w maliny i sądząc po wyrazach ich twarzy, spora część z nich doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Jaka była ich jednak motywacja? Ciężko było powiedzieć. Być może tak jak nasz bohater zauważyli, że stracili sporą część dnia i mnóstwo energii by dostać się w to miejsce. Tak więc powrót z pustymi rękoma nie wchodził w grę.
- Hmm.- Mruknął Ukitake, na uwagi Shinichiego, że cała ta sytuacja jest dość szemrana. Nie powiedział nic więcej, wyraźnie rozeźlony i ruszył w kierunku wozu by wybrać sobie narzędzie pracy. Nasz bohater został sam ze swoimi myślami i nadziejami, że być może znajdzie się choć jeden prawy w całej tej ekipie. Lecz chwile mijały, a bohatera jak nie było, tak nie było. Z wozu znikały kolejne narzędzia, a pierwsi uczestnicy eskapady zabierali się do wycinki.
- Ej ty. Ty z pokiereszowaną mordą, wydawało mi się, że wyraziłem się jasno, ale jeśli nie, to pozwól że wyjaśnię jeszcze raz. Nie pracujesz, nie zarabiasz… - Woźnica oparł się o wóz, wpatrując się w biednego Shinichiego. Co zatem zamierzał nasz bohater?

[Boukyaku Shinichi]

Podróż mijała w spodziewanych nastrojach oraz akompaniamencie zapachu potów i dźwięku stękań. To jednak nie obchodziło Shinichi'ego tak bardzo jak nowo poznany mężczyzna. Pochłonięty tak jak można być przez nową fascynującą powieść. - Brzmi dumnie i silnie. - Przytaknął próbując wyobrazić sobie miniaturową wersją Ukitake, a może to założenie było błędne i potomek nowopoznanego był już pełnoprawnym chłopcem? Tak czy owak wizje różnych odmian Ukitake ciągnęły przez umysł Shinichi'ego. - Jestem pewny, że wyrośnie na prawdziwego mężczyznę. - Dodał ku pokrzepieniu serca, bo chyba wypadałoby tak właśnie uczynić. Wtedy padło pytanie w jego stronę. Shinichi przez moment był trochę zaskoczony, ale właśnie na tym polegała rozmowa. Mówi jedna osoba, potem druga. Pyta jedna, pytać prawo ma i druga. Pytania zaś zwiastować mogą kilka rzeczy, ale definitywnie nie jest to znudzenie osobą Shinichi'ego. Kto by pomyślał, pierwsza pełnoprawna, samodzielnie zapoznana osoba i wcale a wcale nie jest nim znużona. - Właściwie to dlatego wędruje. Szukam ich od jakiegoś czasu. - Enigmatyczna odpowiedź miała więcej sensu jeśli spojrzało się na historię młodego mężczyzny. Tak naprawdę nie pamiętał niczego i był zupełnie nową osoba w ciele, które należało do kogoś innego. Można powiedzieć, że nie różnił się wiele od demonów, które opętują ciała ludzkie. To oznaczało, że tak naprawdę jest zupełnie sam, a jego podróż miała właśnie na celu odnaleźć bliskich. Tych, których nawet jeszcze nie znał. Szukał on ludzi, których mógłby nazwać rodziną. - To pewnie wspaniałe uczucie mieć syna. Choć odpowiedzialność też mała nie jest. - Powrócił do tematu ojcostwa. Zastanawiał się czy kiedyś będzie miał dzieci, ale chwile potem przyszła kująca myśl. Co jeśli poprzednik tego ciała miał dzieci, które osierocił?
Głos pracodawcy wyrwał młodego mężczyznę z zamyślenia nad istotą całej sprawy związanej z wyrębem lasu. Szorstki ton głosu prawdopodobnie miał na celu uczynić poniekąd przykład z Shinichi'ego. Nie pracujesz nie zarabiasz, to dość logiczne i ciężko się z tym spierać. - Tak jest, już się zabieram za pracę. - Odrzekł stanowczo i ruszył za Ukitake. Podjął decyzję, że co by się nie działo będzie się go trzymał i doprowadzi go do swojej rodziny bezpiecznego. Sam do końca nie wiedział skąd tak duże obawy co do całej sytuacji. Być może doświadczenia z poprzedniego życia tego ciała próbowały coś przekazać pajęczym zmysłem. Shinichi był jednak Shinobim, a to oznaczało, że będzie w stanie sobie poradzić w ewentualnych nieprzyjemnych okolicznościach. Myśl ta wcale nie przekonywała go wewnętrznie, ale i tak próbował ją stłumić. - Co powiesz na piłowanie bambusów? Lepiej trzymać się razem. - Powiedział do Ukitake, gdy obaj zbliżyli się do wozu i przebierali w narzędziach. Tak naprawdę chodziło mu o to, żeby ten trzymał się blisko shinobiego. Cel był prosty, ściąć bambusy i ochronić Ukitake w razie potrzeby. Miejmy nadzieje, że potrzeby żadnej nie będzie.

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 6:
Boukyaku Shinichi: 5
Minoru: 6

---

Sytuacja wydawała się być klarowna. Nikt nie zamierzał być tym prawym i dobrym. Każdemu mamona, a raczej jej brak, przysłonił wszelkie moralności. Sprzęt został rozdany w mgnieniu oka, a ludzie jakoś tak naturalnie, bez większych słów, zaczęli dzielić się na mniejsze grupki i rozchodzić do wybranych przez siebie zadań. Woźnica wyglądał na tak zadowolonego, że jeszcze chwila a zacznie sam siebie klepać po ramieniu. Ale czy można było mu się dziwić? Nikt się nie wyłamał, wszyscy rozeszli się do roboty bez większych instrukcji. Tak, to był jego strzał w dziesiątkę.
Shinichi również, w końcu, postanowił dołączyć do pozostałych. Niczym najprawdziwszy lep, podążył za Ukitake, który w pierwszym odruchu uniósł brwi ze zdziwienia, lecz po chwili zaczął kręcić głową zrezygnowany. Chyba nie spodziewał się, że tak szybko zostanie przyjacielem z jakimś przejezdnym. Oboje doszli do wozu, oboje zaczęli przebierać w narzędziach. Ukitake wpierw podniósł jakąś siekierę, lecz po chwili odrzucił ją ponownie na wóz, by sięgnąć po kolejną. Chyba miał jakieś doświadczenie, ponieważ widocznie szukał narzędzia, które wyglądało na takie, które nie rozpadnie się po chwili w jego rękach. Shinichi natomiast… miał trochę inne priorytety. Zadał swoje pytanie, a jego nowy przyjaciel zamarł w pół ruchu, patrząc to na Shinichiego, to na trzymaną w dłoni siekierę, to na leżącą w wozie większą piłę, którą wyraźnie obsługiwało się we dwoje.
- Właściwie, to czemu by nie. - Zadecydował ostatecznie, odrzucając siekierę na wóz i chwytając za piłę. Wyciągnął ją, jednym sprawnym ruchem spod reszty narzędzi i zarzucił ją sobie na ramię. Ta zatańczyła na nim, w swoim piłowym tańcu, wydając przy tym wysokie i ciężkie od opisania dźwięki. Oboje ruszyli, w kierunku bambusowego zagajnika.
- Mój syn... za bardzo wdał się w matkę. Ma co prawda dopiero kilka lat, ale jest mniejszy niż jego rówieśnicy, do tego raczej stroni od innych dzieci i widocznie interesują go bardziej kobiece sprawy, takie jak zbieractwo, czy szycie aniżeli ciężka męska praca… - Powrócił do pytania zadanego jakiś czas temu. Wokół zagajnika zebrało się już kilak grup, kilka kolejnych zajęło miejsca przy drugim z bambusowych lasków, jeszcze inni zaczynali już ścinać niższe gałęzie z wyznaczonych drzew. Shinichi mógł nawet dostrzec jak jeden z mężczyzn owija sznur wokół konaru drzewa i naciągając go i zwalniając w odpowiednich momentach zaczyna się wspinać w górę pnia.
- Nie zrozum mnie źle. Kocham swego syna, ale martwię się o niego. W przyszłości będzie miał swoją własną rodzinę, a nie wyobrażam sobie by zdecydował się na taką podroż by móc ją wyżywić… boje się, że nie będzie nadawał się do życia w naszej wiosce. - Ukitake wyraźnie otworzył się przed Shinichim. Kto by się spodziewał, że nasz bohater ma taką wewnętrzną charyzmę. Mężczyzna ściągnął ze swojego barku piłę, która ponownie zatańczyła na uderzając o ziemię. Chwycił ją za jeden z końców, przykładając brzeszczot do jednego z bambusa. Odczekał chwilę nim Shinichi zrobi to samo, tylko z drugiej strony.
- Mówiłeś, że szukasz swojej rodziny… zgubiłeś się? - Zadał pytanie, przenosząc ciężar rozmowy w kierunku naszego bohatera. Jednocześnie przesunął

[Boukyaku Shinichi]

Wycinka ruszyła pełną parą. Moralne dywagacje zostały oddalone na później, gdyż teraz czas był na działanie. Mięśnie zaś nie lubiły współpracować z rozległymi i zawiłymi myślami. Podjęto pewne decyzje i teraz należało z nimi żyć. Shinichi nie był w tym inny. Porzucił swoje rozważania i nie zamierzał do nich już wracać. Był drwalem z piłą i będzie teraz ciął bambusy w towarzystwie nowopoznanego mężczyzny, który najwyraźniej pogodził się już ze swoją przylepą. - Ah to rzeczywiście cięzka sprawa. - Przytaknął Shinichi choć tak naprawdę miał zerową wiedzę na temat wychowywania. - Zostaje też opcja pójścia z nurtem rzeki aniżeli walczyć z nim. - Zaczął poważnie czując się niemalże jak spec, choć definitywnie nie wyglądał jak taki. Coś wskoczyło mu do buta więc zatrzymał się mówiąc, ściągnął go i próbował wytrzepać kamień w trakcie. - Mam na myśli to, że jeśli chłopak nie garnie się do ciężkiej pracy to można byłoby go wysłać do miasta na przyuczenie do fachu. - Wyjaśnił mniej pewnie. Ludzie z małych osad mają to do siebie, że są bardzo zaborczy i nie lubią zmian. Odstępstwa od normy są czymś złym i traktowanym jak chwast. Shinichi sam nie miał w tym swojego zdania, w końcu mogło być to poprawne podejście. - Jakby nauczyli go tam czytać i liczyć, to mógłby zostać kupcem. Kupiec to dość poważana posada i dochodowa jak się ma łeb na karku. - Pozwolił sobie na ostatni pomysł planu awaryjnego, jakby silna ojcowska ręką nie potrafiła przymusić syna do życia w stylu jaki był przyzwoity w tym właśnie regionie.
W końcu dźwięk wyginanego cienkiego metalu rozszedł się po okolicy. Dźwięk ten był specyficzny i niemalże głupi. Ciężko było uwierzyć w to, że ktoś tworząc ten świat uznał to za dobry pomysł. Nie mniej Shinichi nie zamierzał w myślach obrażać bogów. Sprawy boskie zostawmy im, a my zwykli śmiertelnicy cieszmy się ich tworami. Miła moja-twoja była niezawodnym wynalazkiem i zdecydowanie pozwalała pracować efektywnie, tanim kosztem. Moja-twoja, moja-twoja i tak w kółko, aż kolejne bambusy nie padały na runo leśne. - Nie zgubiłem się. To oni gdzieś się zapodzieli i teraz ich szukam. - Odpowiedział rytmicznie akcentując każde słowo, kiedy ciągnął piłę w swoją stronę. Sam nie wiedział co ma odpowiedzieć na to pytanie. Tak naprawdę jego rodzina jeszcze w ogóle nie została odnaleziona, więc ciężko było im się zgubić.

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 7:
Boukyaku Shinichi: 6
Minoru: 7

---

Praca, w końcu się zaczęła i od razu ruszyła pełną parą. Ukitake i Shinichi poruszali piłą, wpierw bardzo niezgrabnie, często blokując brzeszczot pomiędzy bambusami. Z czasem jednak ich ruchy stawały się coraz bardziej zgrane i praca zaczęła iść im sprawniej.
- Wysłać do miasta. Chłopie, czy ty zdajesz sobie sprawę wiele to może kosztować? Ja tu właśnie robie jakąś szemrana robotę, by wykarmić rodzinę, a ty mi mówisz o wysłaniu syn ana nauki u kupca… - Ukitake wyraźnie odpalił się na słowa Shinichiego. Dało się to wyczuć w tonie jego głosu, jak i w jego ruchach. Potem nastała cisza, przerywana jedynie przez dźwięk zębów brzeszczotu, wgryzających się w kolejny bambus. Ukitake musiał być tak zły, że nie zareagował za bardzo nawet na uwagę o „rodzinie” Shinichiego.
Pomimo wpadki “dyplomatycznej”, praca szła im sprawnie. Nawet Ukitake wyglądał jakby przestał się spinać, tak bardzo. Choć od tamtego momentu nie wydusił z siebie nawet jednego słowa. Kolejne bambusy padały przed nimi, zbierając się w całkiem niezłą kupkę. W pewnym momencie musieli nawet przerwać pracę, by zebrać owoce swej pracy i odnieść je do wozu. Bezsłownie, oboje podzielili się bambusami i ruszyli w kierunku wozu.
Nagle, coś się wydardzyło. Przechodzili tuż obok jednego ze ścinanych drzew gdy wprawne oko Shinichiego dostrzegło zagrożenie. Mężczyzna, który wspiął się na drzewo, ścinał jedną z wyższych gałęzi. Ta tracąc kontakt z drzewem poddała się grawitacji spadając w kierunku nieświadomego Ukitake. Shinichi chciał ratować swego przyjaciela? No to teraz miał ku temu szansę!

[Boukyaku Shinichi]

Dwóch mężczyzn obsługujących jedną dwuosobową piłę rozmawiało ze sobą w najlepsze. Dzieląc się prywatą tak jakby byli co najmniej przyjaciółmi. Wystarczyła jednak mała iskierka niezgody, aby ta bańka pękła. Shinichi był obcy dla Ukitake, a Ukitake dla Shinichi'ego. Tak naprawdę nic o sobie nie wiedzieli i najwyraźniej ich płytka jak dotąd relacja mające szansę na przyjaźń do grobowej deski, zmieniła się w chłodną obojętność. Cisze przerywała jedynie praca, a Shinichi jak początkowo czuł zakłopotanie sytuacją z każdą kolejną chwilą stawał się coraz bardziej obojętny. Człowiek z którym pracował był tylko kolejnym nieznajomym i wcale mu to nie wadziło. Tak naprawdę stracił jakiekolwiek zainteresowanie i ciężko było sprecyzować czemu. Być może jego pamięć mięśniowa z poprzedniego życia podpowiadała mu, że nie lubił jak ktoś się zwracał do niego w taki pretensjonalny sposób. Było więc już za późno.
Praca nie była taka najgorsza, gdy się na niej bardziej skupić to i nawet nagradzała satysfakcją. Każde pociągnięcie nadcinało bambusa a później ten lądował na stertę upiłowanych. Shinichi w pewnym momencie zaczął obserwować inne grupy, aby porównać wyniki. Coś musiał robić, aby nie myśleć o tym jaką wewnętrzną irytacje wywołał w nim Ukitake. Przecież Shinichi nie tak został wychowany i nie chciał czuć w głębi siebie takich emocji.
Prawdziwym testem miała okazać się gałąź, gdy praca chyliła się ku końcowi. Dwójka mężczyzn, która do niedawna konwersowała, znalazła się w zasięgu spadającej części drzewa. Konkretniej był nim Ukitake. W głowie młodego mężczyzny o poszarpanej twarzy pojawiła się plejada scenariuszy i nieciekawych myśli. Najpierw niczym obrażony dzieciak uznał, że dobrze mu tak. Niech spadnie na niego i rozbije mu łeb. Później zaś przeszedł w obojętność, w końcu taki z niego dorosły i porządny mężczyzna, to na pewno sobie poradzi. Z każdą kolejna sekundą natomiast poczuł w sobie zbierającą wine. Nie musiał lubić tego człowieka, ale nie powinien mu zło wróżyć ani ignorować jego krzywdę. - Uwaga! Gałąź! - Krzyknął i złapał mężczyznę za ramie aby pociągnąć go do siebie i wyrwać z zasięgu gałęzio-ataku. Nie był jednak to zbyt prędki manewr i też być może wcale nie był to przypadek. Mroczna część Shinichi'ego dawała o sobie znać i bez wątpienia będzie to coś nad czym będzie musiał w przyszłości popracować. A tymczasem pozostawało mieć nadzieje, że akt dobroci został wykonany wystarczająco szybko, aby Ukitake nie ucierpiał.

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 8:
Boukyaku Shinichi: 7
Minoru: 8

---

Kto by się spodziewał, że Shinichi będzie równie delikatny co wielkolud Ukitake. Obaj panowie strzelili na siebie przysłowiowego focha i mimo ścisłej współpracy, oboje nie odezwali się do siebie ani słowem. Jak na dorosłych chłopców przystało. A potem zdarzyła się tragedia.
Nasz bohater wpatrywał się w spadająca gałąź, zdając sobie sprawę gdzie wyląduje. Nie ruszyło go to jednak ani trochę, a wręcz wzbudziło w nim zawistną radość. Przynajmniej początkowo. Ponieważ już po chwili, nastrój Shinichiego opadł, wiedząc że przecież nie tego uczyła go matka. Nie oznaczało to jednak, że rzucił się na ratunek swemu niedoszłemu koledze, co to, to nie. Na to przyszła pora chwile później. Gdy wzbierający w nim gniew całkowicie ulotnił się, zastąpiony poczuciem wstydu. Krzyknął, a Ukitake uniósł swą głowę by dostrzec nadlatujące niebezpieczeństwo. Niestety umysł, niewytrenowanych ludzi, w chwilach zagrożenia miał tendencje do tracenia cennych chwil na analizę sytuacji, toteż zamiast uciekać, mężczyzna tkwił w miejscu jak sparaliżowany. Na całe szczęście na ratunek pośpieszył mu nie kto inny jak Shinichi. Wtedy jednak było już za późno. Co prawda pochwycił go i nawet zaczął odciągać, ale nim zdecydował się zrobić cokolwiek, gałąź rąbnęła go w plecy, na wysokości barków, zwalając na ziemię. Nadmienić należy oczywiście, że gdyby Shinichi nie zareagował w ogóle, to gałąź zapewne rozłupała by łeb biednego Ukitake, jak kamień orzechy. A jednak, prawdopodobnie, gdyby nasz bohater nie tracił cennych sekund na swe wewnętrzne rozterki, to cała sytuacja skończyłaby się dużo radośniej.
- KURWAAAAA…- Z gardła Ukitake wyrwał się potężny ryk, będący mieszaniną złości i bólu. Chłop próbował podnieść się, lecz to spotęgowało tylko ból i ponownie runął twarzą, w runo leśne. Wszyscy dookoła zaczynali porzucać swą pracę i w te pędy nadciągali by zobaczyć co się stało. Nie inaczej było z mężczyzną, który ich tu przywiózł.
- Co się stało? CO SIĘ STAŁO PYTAM!- Wpadł między ludzi z prędkością błyskawicy, domagając się wyjaśnień. W pierwszej chwili wyglądał na przerażonego, lecz gdy dostrzegł jak wygląda sytuacja, na jego twarzy pojawiła się złość. Zaczął wymachiwać łapami wykrzykując, że wszyscy tutaj są debilami i do niczego się nie nadają. Nawet zaczął odpychać kilka osób, na co niektórzy z większych chłopów reagowali ze złością. Lecz gdy czuli z jaką łatwością i oni zostali popchnięci, rozumieli że szansy większej nie mają. Ukitake wciąż leżał na ziemi wyjąc z bólu, a jego wrzaski odbijały się echem między drzewami.
- Kurwa! - Zaklął już chyba po raz setny ich pracodawca, gdy w jego wściekłym spojrzeniu, nagle, pojawił się zimny spokój
- Nie mamy czasu. Niech ktoś uciszy tego wielkoluda i wrzuci go na wóz. Reszta natychmiast zbiera sprzęt i materiał i wrzuca na wóz… - Zaczął wydawać rozkazy w pośpiechu, wyraźnie czegoś się obawiając. Chodził przyspieszonym ruchem od człowieka do człowieka i jeśli widział, że ten ociąga się, pomagał mu z nabraniem odpowiedniej zachęty. Nagle, zamarł, odwracając się do wszystkich.
- Niech ktoś pozaciera ślady! Ma tu wyglądać jak wam się żywnie zachce, ale niech nie wygląda, że ktoś tu prowadził wycinkę! - Przekazał ostatnie z poleceń, nim popędził do wozu, gdzie zaczął oporządzać konie i ustawiać wóz w odpowiednim kierunku, tak by mogli wyruszyć od razu jak tylko cała operacja zostanie zakończona.

[Boukyaku Shinichi]

Potężna gałąź runęła w zgodzie z grawitacją, a czas jakby na moment zmienił się w lepką niczym miód breję. Mimo, że to chwila i tak w głowie Shinichi'ego zdołały zadziać się różne połączenia neuronów wywołujące kolejne to stany emocjonalne. Niczym z wprawą medyka wycenił granice między śmiercią a zranieniem Ukitake. Dziwny mrok przysłonił oczy i ze złością czekał, aż minie moment w którym interwencja byłaby szczęśliwym zakończeniem. Wtedy to zareagował, krzyknął i wyszarpnął częściowo mężczyznę spod gałęzi. Na początku zalała go ponura satysfakcja, kiedy widział upadającego Ukitake. Jego cierpienie sprawiało, że gdzieś w głowie pojawiały się endorfiny. Troche jak u bezmyślnego, rozpuszczonego bachora, który nie zdaje sobie sprawy, że otaczające go osoby to też ludzie, a nie pacynki.
Fala wstydu i poczucia winy spadła mu na barki z impetem. Upadł na kolana przy swoim druhu od piły. - O bogowie! Nic Ci się nie stało?! - Krzyknął nieco spanikowany i wręcz bezmyślnie. Oczywiście, że mu się coś stało. Przecież sam, celowo pozwolił, aby mu się coś stało. To jednak ciekawe, że człowiek w takich chwilach decyduje się na zadanie tak bezsensownego pytania. - Gdzie Cię boli, może lepiej nie wstawaj. - Absolutnie skupiony na leżącym i cierpiącym wielkoludzie, przez dłuższą chwilę ignorował klnącego w kółko szefa wycinki. Do momentu w którym usłyszał o uciszaniu i wrzucaniu na wóz poszkodowanego niczym worek pełen ryżu. Odwrócił swoją szpetną twarz i zmarszczył gniewnie brwi. Znowu wzbierało się w nim to uczcie, którego nie umiał póki co kontrolować. Jego dodatkowe usta niczym rozochocone zaczęły dawać o sobie znać. Przeżuwać ślinę jakby chciały, aby w końcu nakarmił je gliną i pozwolił na upust emocjom. Przez chwile nawet miał to na myśli. W końcu cała sytuacja nie jest jego winą, tylko właśnie tego wrzeszczącego dziada. Gdyby nie on to nie byłoby tego wszystkiego. Usprawiedliwiał swoje własne zachowanie i wstał od leżącego wielkoluda podbiegając do kierownika nielegalnego wyrębu. Ciało spięły się całe, mięśnie drżały entuzjastycznie, a dodatkowe otwory wręcz uśmiechały się licząc na akcje. - Ja pozacieram, jestem myśliwym. Tylko niech szef zadba o tego co oberwał. - Jak powiedział tak też zrobił. Choć adekwatniej byłoby określić, że skłamał. Nie był żadnym myśliwym, ale jego pamięć mięśni Shinobiego doskonale wiedziała jak zacierać ślady. Przynajmniej w dość podstawowy sposób. Zaczął więc to robić, starając się jak mogąc. Lecz nie to było jego motywacją. Docierając do najbardziej odległych bambusów, te przysypywał ściółką tylko z jednej strony, tak aby były perfekcyjnie widoczne z przeciwnej. Wyjął kunai i chwile się zawahał. - Nawet nie wiem jak ten sukinsyn się nazywa. - Wycedził i zaczął pisać kunaiem po wystającej z ziemi części bambusa. Jedyne co mógł zrobić to napisać: Nielegalny wyrąb i opisać po krótce wygląd szefa. Bowiem każdemu należała się odpowiednia zapłata za ich wkład.
Kiedy wszystko zostało na jego oko pozacierane powrócił do krzątającej się brygady. Kierownik wyglądał na spanikowanego i najpewniej będzie chciał uciekać stąd jak najprędzej. Shinichi zaś podbiegł do wozu gdzie miał nadzieje zobaczyć całego i w miarę zdrowego Ukitake. - I jak? Bardzo jest źle? - Spytał z wyraźną troską. Szkoda tylko, że troski tej zabrakło, kiedy dało się coś z tym zrobić.

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 9:
Boukyaku Shinichi: 8
Minoru: 9

---

Nagle atmosfera na polu wycinki zrobiła się niesamowicie napięta. Wszyscy zasuwali jak mrówki, starając się pozbierać pozostawione przez wszystkich narzędzia, czy też pozostałe bambusy, drewno czy też inne przedmioty, które trzeba było pozbierać. Było też dwóch dryblasów, którzy dźwignęli gałąź z pleców Ukitake, w akompaniamencie jego wycia z bólu. Ciężko było powiedzieć jaka była sytuacja. Krwi nie było widać, nigdzie nie było też żadnych wybrzuszeń pod ubraniem, ani na widocznej skórze. A jednak, gdy tylko dwoje mężczyzn starało się podźwignąć Ukitake, by przenieść go na wóz, ten zawył jak zarzynane zwierzę.
- Mówiłem, że macie go uciszyć! - Niemalże natychmiast doskoczył do tej dwójki ich woźnica, besztając obu równo. Dwójka mężczyzn spojrzała na siebie, następnie na Ukitake i bezradnie wzruszyli ramionami. Jeden z nich podniósł z ziemi jakąś grubszą gałąź i wcisnął mu ją do ust, każąc zaciskać na niej zęby. Potem ponowili czynność podnoszenia. Ukitake znów chciał zawyć, lecz knebel zadziałał i z jego gardła wydobył się tylko przytłumiony pisk. Początkowo przenosząc go, starali się robić to jak najostrożniej, lecz już po kilku krokach zdecydowali że to nic nie daje i lepiej będzie skrócić męki biednego mężczyzny, więc przyspieszyli, nie zważając na jego piski. Chwilę później jego ciało zostało położone ostrożnie na wozie.
W między czasie Shinichi zgłosił się na ochotnika, by pozacierać ślady. Ich pracodawca przyjrzał mu się uważniej, jak gdyby oceniając czy ten nadaje się do ów zadania. Tylko co jemu tu było do oceny. Jeśli mówił, że jest myśliwym, to pewnie tak było, skoro chce to niech działa.
- Dziesięć minut i odjeżdżamy. Nie spierdol tego! - Chyba chciał wywrzeć na nim wrażenie człowieka, z którym się nie zadziera, bo nawet wycelował palcem w kierunku naszego shinobiego. Trochę się jednak rozchmurzył, gdy dostrzegł, że nasz bohater rzeczywiście zaciera za sobą ślady i to do tego stopnia, że przestał zwracać na niego uwagę dając mu w ten sposób wolną rękę. A Shinichi wykorzystał ją w pełni. Coś tam pozacierał, coś tam poprzesuwał. Zdawał sobie jednak sprawę, że nawet gdyby się starał, to samemu w dziesięć minut nie ukryłby bytności ponad trzydziestu osób. Nie licząc do tego wozu, koni i wyciętego bambusa. Lecz naszemu bohaterowi nie to było w głowie. Wyrył on na bambusie informacje dla… właściwie nie wiadomo kogo, ale starał się by ktoś kto je zauważy mógł wyciągnąć jak najwięcej wniosków.
- Zbieramy się, jeśli nie chcecie zostać to kto może to ładuje się na wóz, reszta spierdziela na własną rękę. - Mężczyzna nie kłamał o tych dziesięciu minutach. Jak w zegarku, zajął swoje miejsce u szczytu wozu, skąd wykrzykiwał do swych podwładnych i ponaglił konie. Wóz ruszył. Na wozie znalazło się miejsce dla kilku osób, jako że zebrany materiał nie zajmował nawet połowy pojemności wozu. Reszta, tak jak ostatnio musiała podróżować na piechotę.
Początkowo podróż powrotna przebiegała dużo szybciej niż przybycie. Jednakże wraz z odległością opadała adrenalina i każdy czuł się coraz bezpieczniejszy, toteż tempo zaczynało spadać. Po wszystkich tych wydarzeniach, wśród ludzi pojawiły się oznaki solidarności. Przejawiało się to tym, że co jakiś czas, ludzie na wozie wymieniali się między sobą, dając odpocząć każdemu, kto zaczynał opadać z sił. W pewnym momencie przyszła nawet pora na Shinichiego.
- Dziękuję… gdyby nie ty zapewne by mnie już tutaj nie było. - Odezwał się pierwszy Ukitake, gdy Shinichi zajął pozycję na wozie. Mężczyzna wyglądał na mocno obolałego, a górna część pleców wydawała się jakby większa niż jeszcze niedawno. Biedaczek spuchł niemiłosiernie, ale chyba nic większego mu nie było.
- Myślałeś co zrobisz, gdy dostaniesz już kasę? - Zmienił niespodziewanie temat, nie chcąc zbyt długo rozmawiać o tym co się wydarzyło.

[Boukyaku Shinichi]

Początkowo ruchy Shinichi'ego przepełnione były precyzją. Na tyle ile pozwalały mu jego umiejętności, których uczenia się nawet nie pamiętał. Wiedział jednak instynktownie co powinien robić i pozwolił się ponieść uczuciu. Zauważył jednak, że ich pracodawca być może i wyglądał na człowieka obytego i wiedzącego wiele, ale to pozory. Brakowało mu realnego podejścia do zaistniałej sytuacji. Śladów nie dało się ukryć, a na pewno nie w tak krótkim czasie. Gdyby nawet jakimś cudem Shinichi był mistrzem kamuflażu i tuszowania to i tak nie dało się przeoczyć pustki w środku lasu. W jednym punkcie dosłownie brakowało bambusów i kilku drzew w sposób niezwykle nienaturalny. Kogokolwiek ten człowiek się bał to i tak nie będzie zdołał jego przechytrzyć. Shinichi w głowie miał prosty plan, wyryć cechy charakterystyczne z wyglądu pracodawcy. Być może nikt, nigdy nie odnajdzie jego napisu, ale postanowił i tak dać temu planowi szanse. Choć tak naprawdę jeden doświadczony tropiciel byłby w stanie dotrzeć po śladach do osady Morinoko, spytać mieszkańców o wycinkę i najpewniej rezultat byłby taki sam. Shinichi po prostu liczył, że ten gest który wykonywał, jeśli zostanie odnaleziony to spowoduje, że ktokolwiek kto zajmować się będzie sprawą nieco przychylniej spojrzy na osadników.
Dziesięć minut, nie więcej nie mniej. Tyle zaczekał woźnica i ruszył z wozem pełnym ludzi. Shinichi nie skończył na czas, toteż spóźniony minutę bądź dwie musiał dobiec do grupy, która wystrzeliła jak poparzona. Oczywiście ciężko było narzucić tempo z całym tym załadunkiem, który był pieczołowicie zbierany. Bieg jednak po podróży do osady, wędrówce do miejsca wycinki i ciągłym staniu przy piłowaniu bambusów, nie był najprzyjemniejszy. Stopy chciały odpocząć, ale na to musiały jeszcze zaczekać. Czekała go wędrówka obok wozu, gdyż ten miał już komplet.
Ciężkie warunki, wspólna praca i niedola zbliżyły samozwańczych drwali. Miło było patrzeć, jak Ci to zaczęli włóczyć nogami po runie leśnym zapraszani byli na wóz w miejsce tych, którzy czuli, że nieco już odpoczęli. Ciało Shinichi'ego choć nie w pełni zregenerowane po "nowonarodzeniu" i tak pozostawało ciałem shinobiego. Profesji, która polegała między innymi na sprawności fizycznej i wykraczanie poza zdolności przeciętnego człowieka. Nie mniej i młody mężczyzna o szpetnej twarzy poczuł zmęczenie, poza tym chciał sprawdzić co u Ukitake więc zaczął wyolbrzymiać swoje zmęczenie. W końcu ktoś to dostrzegł i zaproponował zamianę, na co Shinichi zareagował uśmiechem i dziękczynnym poklepaniem po ramieniu. - Chwile tylko odetchnę i już się zamieniam - Zapewnił i usiadł na wozie. Rozczarował się. Gdy szedł w stronę wyrębu i teraz z powrotem do osady, miał wrażenie, że wóz jest czymś niemalże mistycznym. Stąd też oczekiwania były wysokie. Pośladki miały inne zdanie, wołając o pomstę do nieba. Stopy zaś z miłą chęcią przyjęły odpoczynek pulsując rytmicznie. - Zapomnij o tym, jestem pewny, że zrobiłbyś dla mnie to samo. - Machnął ręką z zakłopotaniem. Właściwie Shinichi miał nadzieje, że gdyby on znalazł się w takiej sytuacji to jednak ktoś chciałby uratować go od razu. Poczucie winy przybrało na sile. Jasne oczy o powiększonych źrenicach co jakiś czas zerkały na kończyny Ukitake jakby szukając oznak, że współpracują z ciałem. - Myślę, że się najem. Odpocznę jeśli ktoś z osady pozwoli obcemu znaleźć schronienie na jedną noc i ruszę dalej w drogę. - Powiedział z uśmiechem na twarzy i spojrzał na idących ludzi tak jakby łowił tych, którzy podpadają w kategorię "dziadków". - Chciałem wybrać się do prawdziwego miasta i zobaczyć tą całą cywilizację na oczy. Powędruje więc do Ryuzaku no Taki, a po drodze spróbuje zobaczyć wielki mur. - Rozgadał się o swoich planach, które gdzieś tak w środku dojrzewały w nim od jakiegoś czasu. Teraz gdy je powiedział na głos, brzmiały bardziej jak cel, a każdy cel jest dobry jeśli nie ma się żadnego. Poza tym czułby się pewniej gdyby opuścił region w którym się urodził. Obawa przed spotkaniem kogoś kto rozpozna tą twarz istniała i była realna. Shinichi nie był gotowy na tego typu konfrontacje, był na nie stanowczo za młody. - Wiem jakie jest Twoje zdanie na temat wysyłania swojego chłopaka. Jednak jak już tam będę spróbuje popytać. Kto wie, może znajdę tam swoją rodzinę i będziemy mieli jakieś kontakty. W razie czego wyśle list. - Powiedział w taki sposób, aby ciężko było mu przerwać. Skinął głową w stronę najstarszego z idących mężczyzn i zeskoczył z wozu. - Ja już się nasiedziałem, proszę wejść na wóz. - Znowu wskakując na strudzone stopy ruszył obok wozu. Właściwie to gdy tylko trochę odpoczęły to przestały boleć, a może to co innego przestało. Shinichi czuł się źle sam ze sobą. Za to jakie decyzje podjął i jakie były tego wszystkiego efekty. Postanowił więc, że odpłaci się Ukitake. W Ryuzaku no Taki z pewnością odnalazłby kogoś o dobrym sercu, kto przyjąłby czeladnika. Miał przed sobą nową misje, misję która tak naprawdę mogła być uszczęśliwianiem kogoś, kto wcale tego nie chce. Uszczęśliwianiem na siłę. Shinichi był jednak młody pomimo dojrzałego ciała. Musiał się jeszcze wiele nauczyć, a mawiają, że najwięcej uczy się człowiek na własnych błędach.

[Minoru]

Misja D:
“Nowy początek” Boukyaku Shinichi

---

Kolejka 10:
Boukyaku Shinichi: 9
Minoru: 10

---

Wszystko wskazywało na to, że po wszelkich nieporozumieniach między Ukitake a Shinichim, nie było śladu. Obaj panowie ponownie zaczęli rozmawiać ze sobą i nawet mieli dla siebie trochę ciepłych słów.
- Możesz zatrzymać się u mnie. Będziesz musiał wysłuchać jak moja żona nie zostawia na mnie suchej nitki, za to co się stało, ale poza tym będziesz miał ciepły kąt i jakąś strawę. - Zaproponował Ukitake, na wieść, że Shinichi chciałby przenocować w wiosce. Nasz bohater jednakże snuł dalsze plany odnośnie swej dalszej bytności w tym obcym dla niego świecie.
- Rozumiem. Nie usiedzisz w miejscu. Nie rozumiem jednak dlaczego. Nie jesteś bogaty, nie jesteś kim specjalnym. Świat pożera takich jak my, zwykłych ludzi. - Ukitake naprawdę pochodził z innego świata. Czy można było mu się jednak dziwić? Nie był wykształcony, nie posiadał żadnych super zdolności, nie był szlachetnie urodzony. Świat nie przyjmuje takich osób z otwartymi ramionami. I zapewne sielska atmosfera trwałaby wciąż gdyby Shinichi nie postanowił napomknąć ponownie tematu wypuszczenia syna z gniazda by ten mógł odnaleźć szczęście w większym mieście. Ukitake zaczerwienił się niemalże natychmiast. Wyglądał jakby miał się zaraz zagotować, ale ból jaki przeszył jego plecy spowodował, że musiał swój wybuch przesunąć na bliżej nieokreślony termin. Nie odpowiedział jednak na zaczepkę ze strony Shinichiego, całkowicie zbywając ten nieprzyjemny dla niego temat.
Na całe ich szczęście, zbliżali się już do wioski. Las był tutaj znacznie mniej gęsty, a drzewa nie rosły do tak majestatycznych rozmiarów. Ludzie byli już naprawdę zmęczeni, a zamiany na wozach stały się tak częste, że nie dawały odpoczynku już nikomu. W końcu jednak dotarli. No prawie, ponieważ wóz zatrzymał się na krzyżówce na linii, gdzie zaczynał się las. Widać było stąd już wioskę, lecz pozostał problem przeniesienia Ukitake.
- Dobra, z wozu. Tu kończy się wasza przygoda, ja jadę w swoja stronę, wy w swoją i mam nadzieję, że bogowie pozwolą mi nigdy więcej was nie spotkać. - Mężczyzna zsiadł z wozu popędzając jednocześnie wszystkich tych, którzy ociągali się z opuszczeniem tegoż. Jedynie czekał cierpliwie aż zostanie ściągnięty Ukitake.
- Spieprzyliście sprawę i nie wypełniliście wozu do pełna. Obcinam wam wypłatę o połowę. - Po zebranych poniósł się pomruk oburzenia z którego ich pracodawca nic sobie nie zrobił. Zamiast tego zaczął rzucać wcześniej odliczonymi workami, lecz zamiast rzucać jednym workiem na człowieka, to rzucał jeden w kierunku dwojga ludzi. Zmiana nastała dopiero gdy doszedł z wypłatą do Shinichiego.
- Mówiłeś, że jesteś myśliwym. Przydałby mi się ktoś taki w kilku następnych miesiącach. Jeśli jesteś zainteresowany, to możesz mnie znaleźć przez jakiś czas na granicy Sakai z Sogen i Shinrin. Pytaj o Sumairi. A to potraktuj jako zachętę. - Woźnica był wyraźnie dla niego milszy. I to do tego stopnia, że rzucił Shinichiemu cały woreczek z pieniędzmi tak by nie musiał się dzielić z nikim pieniędzmi zawartymi w środku. Ostatecznie podszedł do leżącego na ziemi Ukitake.
- Oboje wiemy, że będziesz potrzebował każdego ryo. - Położył mieszek ze złotem obok leżącego. Również i on otrzymał pełną wypłatę. I tak oto, kończyła się pierwsza przygoda naszego bohatera. Człowiek, który dał im pracę wsiadł na wóz i odjechał drogą prowadzącą wzdłuż lasu. Mieszkańcy wioski wrócili do swych domów, a Shinichi być może trafił do domu Ukitake, gdzie być może żona z przerażeniem powitała swego męża, a potem opierdoliła go za nierozważne zachowanie, to jednak zależało od tego, czy młodzieniec przyjął zaproszenie. Jednakże, czy Shinichi nauczył się czegoś nowego, a może odnalazł jakiś cel w swoim życiu? To wszystko okaże się już niedługo.

Misja zakończona powodzeniem

[Boukyaku Shinichi]

Kiedy cała sprawa związana z pracą i wyrębem skończyła się, pracownicy pozostali na pograniczy lasu. Było stąd widać już osadę, więc nie było to nazbyt daleko. Gorzej było z samym Ukitake, ponieważ jego rana nie pozwalała mu się poruszać. Oszpecony shinobi rozważał nawet użycie swoich wyjątkowych zdolności i sprowadzenia do świata żywych, którąś z jego glinianych kreacji. To jednak z pewnością popsułoby relacje, nie tylko z ludźmi z osady ale i z tym, który stał się dla Shinichi'ego obecnie najbliższą osobą. Być może przyjdzie czas, że podzieli się z wielkoludem swoimi tajemnicami, ale nie był to jeszcze odpowiedni moment.
Przytaszczenie rannego do domu nie należało do łatwych i nie obyło się bez bólu. Szczęśliwie, część z pracujących z nimi osadników okazała się być życzliwa i pomogła. Shinichi w tracie powrotu rozważał słowa byłego pracodawcy. Poznał jego imię i dostał ofertę przyszłych prac. Przyjęcie pracy zawsze wiąże się z ryzykiem nie dotrzymania umowy przez pracodawcę. Ten zaś płacił, choć nie wszystkim tyle co obiecuje. Shinichi musiałby nadłożyć sporo drogi i jeszcze nie był przekonany, że chce to robić. Miał nowy cel, własną misję i to ona miał priorytet. Chciał zapewnić synowi Ukitake lepszy start, a tym samym Ukitake lepszą starość.
Zatrzymanie się w domostwie Ukitake zmieniło się z jednego dnia w kilka. W jego stanie ciężko było mu oporządzać obowiązki głowy domu. Młodemu mężczyźnie zaś nie śpieszyło się zbytnio, wiec z chęcią pozwolił sobie na tyle dni zwłoki ile potrzebowały plecy Ukitake. Całe to rodzinne życie było przyjemne i mogłoby wejść w krew Shinichi'emu. Ciepłe obiady, rozmowy i kłótnie. Mając kogoś życie nabiera więcej sensu. Jednak i temu należało położyć kres. Nie mógł ciągle żerować na szczęściu tej rodziny niczym pasożyt. Musiał odnaleźć swoją. Poza tym jeśli pozostał by tutaj, to nie mógłby odnaleźć kogoś kto przyjmie na czeladnika kupieckiego pierworodnego Ukitake. Po czasie jaki spędził z tą rodziną jego misja nabrała jeszcze większego znaczenia i czuł, że to nadaje sens całej tej długiej podróży w nieznane.
Pożegnanie nie było nader rzewne, gdyż tak naprawdę Shinichi nie był jeszcze nikim tak bardzo istotnym w kręgach rodziny Ukitake. Nie mniej dla samego Shinichi'ego było ono trudne. Oznaczało ponowną samotność przez długi czas, a jak mawiała babcia - "samotność to najgorsza choroba". Spakował się o brzasku i w akompaniamencie porannej ptaszyny wznowił swoją podróż. Pierwszy przystankiem miał być wielki mur w Sogen, później zaś sama stolica kupiecka Ryuzaku no Taki. Jak jednak będzie, tego nie wie nikt.

[z/t]

[Izuro]

Przez najbliższą cząstkę lasu zdołali przejechać bez większego problemu, jak by to wszystko było właśnie w ten sposób zaplanowane bądź wiewiórki po prostu opuściły teren. Nie wiedział który wariant wybrać dlatego też będąc na obcym terenie starał się zachować podwójną ostrożność. Jego przeznaczeniem było spotkać się z tym podróżnikiem, ale dlaczego? Tego nie wiedział. Kierował się wraz z nim licząc, że w końcu się wszystko wyjaśni. Woźnica cały czas coś opowiadał. Nie wszystko dokładnie analizował, ale nie do końca ufał temu człowiekowi. Był w końcu tutejszy, zapewne jak każdy wolał swoich niż obcego zwłaszcza podczas trudnych czasów. Teren ten był dotknięty nie tak dawno ogromną wojną więc nic dziwnego, że teraz gospodarka jak i życie codzienne ludzi nie miały się zbyt dobrze, ale żeby źle życzyć każdemu napotkanemu? Czy byli więc zbirami? Chcieli dobrze dla siebie samych nie licząc się z innymi. Regis żył tu od swojego dziada, chciał by w tym miejscu wychowywały się jego wnuki. W tej wypowiedzi zdecydowanie brakowało jego dzieci.
Kim one były? Czy mogły być częścią tegoż oddziału? Miał z nimi jakieś powiązania? - Jeszcze bardziej zastanawiał się nad tym wszystkim. Jego rozważania trwały w najlepsze gdyż nic niebezpiecznego w jego ocenie się nie działo. Wciąż podróżowali w wyznaczonym kierunku, a on odczuwał jakiś głębszy niepokój. Jak by miejsce do którego zmierzali nie było najbezpieczniejsze, ale czy nie chciał udać się do wioski aby nieco więcej się dowiedzieć o tej grupie? Bądź też jakoś ich powstrzymać? Tylko jeżeli byli to tutejsi to czy nie naraża się aż na zbyt? Historia opowiedziana o losach tej krainy naprawdę go urzekła, sam był przecież biednym człowiekiem skrzywdzonym przez życie, przez swojego ojca. Jasnowłosy wziął głęboki wdech i spojrzał się na staruszka.
- Rozumiem, że rodzina jest najważniejsza dla Was, każdy chce ocalić swoich bliskich przed głodem, śmiercią, ale by atakować, kraść, niszczyć? Czy to nie jest pogarszanie swojego życia? Nie warto by było jakoś wpłynąć na region i zacząć pracować by żyło wam się wszystkim lepiej? Wojna skończyła się, mur co prawda upadł, ale bojąc się wojny nie ruszy się naprzód. Czy nie ma dla tej krainy jakiejś innej możliwości niż zielone wiewiórki? Czy one dbają o społeczeństwo skoro niszczą i kradną ich towary, domostwa? - nie mógł pogodzić się z żalem jaki w nim panował. Został zaatakowany werbalnie, oszukany. Czuł, że musiał jakoś zareagować, ale czy oni byli tacy źli?
Cały czas chodziło mu po głowie pewne pytanie, nie wiedział czy może je zadać, ale potrzebował od niego szczerości. Analizując jego nastrój, wypowiedzi, emocje dało się odczuć, że chciał dla swojego regionu jak najlepiej, ale sam jest bezsilny. Pragnął by jego wnuki żyły jednak w tym regionie.
- Proszę, opowiedz mi o swoich dzieciach bo rozumiem, że je masz skoro chcesz by Twoje wnuki żyły właśnie tutaj. - wziął głęboki wdech, chcąc dać sobie chwilę do namysłu czy napewno powinien zadać to pytanie, ale w końcu przełamał się.
- Czy według Ciebie zielone wiewiórki robią dobrze dla regionu, czy jednak przeszkadzają w ich rozwoju...? Czy gdybyś znał kogoś kto w tej organizacji jest to czy robiąc źle powiedziałbyś mu o tym, albo jakoś mu w tym pomógł? Bo rozumiem, że chcesz dla całego społeczeństwa dobrze, a najbardziej dla swojej rodziny.
W oddali dostrzegł, że zbliżają się już do wioski, a w pobliżu nie dostrzegł zielonych wiewiórek. Lekko zapukał w wóz aby główny Izuro wiedział, że się zbliżają by zachować większą czujność. Oboje byli skoncentrowani, ale mimo wszystko czekali na to jak to wszystko się rozwiąże. Staruszek był naprawdę życzliwy, ale czy tylko udawał, czy tak faktycznie było? Tego miał się zapewne dowiedzieć.



_______________________
Rozmowa klona
Rozmowa Izuro

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Izuro
Misja C
15/?

Koła stukały na wybojach, przerywając ciszę, która zapadła po pytaniach zadanych przez Izuro. Regis przez dłuższy czas wpatrywał się w dal, po czym, gdy na horyzoncie zaczęło pojawiać się coraz więcej lamp rozświetlających mrok, postanowił przerwać ten nieznośny marazm. To co powiedział nie było jednak żadnym wytłumaczeniem wątpliwości, które wciąż krążyły w głowie blondyna.

– Chciałbym zaprosić cię na kolację… Mój przyjaciel obchodzi dzisiaj okrągłe piędziesiąte urodziny, jeśli zechcesz po wszystkim odpowiem na twoje pytania.
Mężczyzna wjechał do miasta, rozglądając się z zaciekawieniem po okolicznych zabudowaniach. Wydawał się obecnie całkowicie pochłonięty własnymi myślami, w których z pewnością ciężko było odnaleźć tak dręczące Izuro pytania. Kilkoro osób zatrzymało się w pół drogi by przyjrzeć się nowym osobom, które zawitały do osady, jednak gdy światło oświetliło twarz Regisa zaraz unosili dłoń w powitaniu. Najwidoczniej człowiek, z którym podróżowały obie wersje Izuro, nie był zwykłym szarym obywatelem. Nasz bohater nie miał czasu się jednak długo nad tym zastanawiać, gdyż w przeciągu następnych kilku sekund mężczyzna zatrzymał się nagle ciągnąć za wodze.

– Zostawimy wóz tutaj, ktoś zajmie się srebrną, a my możemy ruszyć od razu do mojego domu.
Regis spokojnie zszedł z wozu, nie czekając nawet na reakcję Izuro. Zdejmując ze swojej klaczy całą uprząż odłożył ją obok miejsca, gdzie ukrywał się prawdziwy Izuro, w tym samym momencie, odzywając się cicho by tylko on mógł go usłyszeć.

– O pewnych rzeczach nie można mówić głośno chłopcze… Jeśli możesz zostań tutaj, a twój klon niech idzie ze mną, wszystko będzie wtedy jasne..
Regis wydawał się niezbyt przekonany co do własnych słów, zwłaszcza że nie znał się na sztukach ninpou. Czekając, aż sztuczny człowiek zlezie ze swego miejsca, przywitał się z jednym z mieszkańców, który właśnie przechodził obok nich.

– Co słychać Regis-sama, słyszałem, że wybierasz się w przyszłym kwartale do Atsui… Podobno cena skór w tamtym rejonie znowu wzrosła.
Starzec jedynie uśmiechnął się szeroko, klepiąc się po bujnej czuprynie na głowie.

– Ciężko będzie obecnie się przedostać przez kraje graniczne, jednak jeśli mi się uda, może to być już ostatni wypad dla moich starych kości.
Mężczyźni pożegnali się skinieniem głowy, po czym obaj ruszyli w swoich kierunkach… Teraz pytaniem pozostawało, co zrobi nasz bohater tej opowieści. Co znaczyły słowa przewoźnika oraz jakiej prawdy miał się dowiedzieć Izuro… Cała ta sytuacja robiła się coraz ciekawsza.

[Izuro]

Przewoźnik cały czas omijał jego pytania jak by bał się odpowiedzieć, ale wcale po nim tego nie było widać, albo po prostu go zwodził chcąc głupiego shinobi pojmać i sprzedać. Czy miał faktycznie powiązania z zielonymi wiewiórkami? W sumie warto by było wejść do paszczy lwa. Jedno tylko pytanie cały czas do głowy mu przychodziło, czy naprawdę chce to zrobić, czy to nie jest bardzo niebezpieczne? Był przecież słabym shinobi, ale kiedy miał się sprawdzić jak nie teraz? Jego klon łatwo nie da się pokonać, a jeżeli komuś się uda to może naprawdę wiele stracić ze swojego życia. Życie Regisa było naprawdę wielką zagadką. Ciekawiło go czy on nie pogubił się już w tym wszystkim. Kiedy dojechali praktycznie na miejsce dostał od niego zaproszenie na urodziny przyjaciela który dożył naprawdę sędziwego wieku jak na te czasy, nie to było dla niego jednak ważne. Odpowiedzenie na pytania, to właśnie chciał osiągnąć. Był już w osadzie, a więc nie mógł teraz za bardzo się wycofać. Jadąc przez miejscowość widać było, że woźnica jest zamyślony. Po chwili zatrzymał cały powóz i cicho szeptał do głównego jasnowłosego przez materiał oddzielający ich. Ten starał się wszystko dobrze usłyszeć. Staruszek określił dokładnie mu plan co może zrobić, od razu w duszy zgodził się z nim. Klon miał iść z nim, a on tu zostać, nie przeszkadzało mu to. Czuł się tu całkiem bezpieczny, a w razie jakiegoś zagrożenia mógł po prostu zwiać nie myśląc o swojej replice.
Klon zszedł z wozu zostawiając swój oryginał. Na swej drodze napotkali jakiegoś przechodnia który wydał mu się podejrzany, ale czy każdy nieznajomy taki właśnie był? Nie ufał nikomu po tym co się nie tak dawno wydarzyło. Nie czuł się tu całkiem bezpieczny, ale musiał zaryzykować jeżeli chciał się więcej dowiedzieć o wiewiórkach, a może nawet pojmać tą bandę, bądź dowiedzieć się czegoś co zmieniło by jego podejście. Co miało się wydarzyć to dopiero było przed nim. Przyglądał się uważnie Regisowi jak się zachowuje, co robi, a także na napotkaną osobę. Zdziwił go znak poklepania po głowie przez woźnicę, czyżby to był znak zagrożenia, bądź też jakiś inny sygnał? Szczególnie go zdziwiło gdy ten napomniał o cenie skór. Przecież sam woźnica zajmował się tylko wiadomościami, papierami i niczym więcej. Coś tu było naprawdę dziwnego! W głowie się wszystko już mieszało. Nie wiedział co ma myśleć. Towarzysz odpowiedział mu również zdaniem który nie za wiele dla niego mówił, przejście przez granicę nie będzie łatwe, ostatnia wyprawa dla jego starych kości.
Kiedy tylko napotkany człowiek minął ich klon od razu odczekał chwilę i złapał staruszka za bark. Chciał dostać odpowiedzi tu i teraz, w innym wypadku nie ruszy się, a nawet zareaguje. Zaczął mówić ciszej by tylko oni się słyszeli.
- Poszedłbym z Tobą, ale po tej rozmowie chcę wyjaśnień! Czy Ty współpracujesz z wiewiórkami w jakikolwiek sposób, czy ta wioska, ludzie to wiewiórki?! Nie ruszę się gdy mi nie odpowiedz, jeżeli chcesz mojej pomocy to odpowiedz na to pytanie. W innym wypadku musimy się pożegnać. - to mówiąc spojrzał groźnie na staruszka uważając na każdy jego ruch, ale gdyby przyszło mu walczyć to nie bał się otrzymać ciosu w ciało! Właśnie na to liczył. Przy okazji kątem oka starał się obserwować poczynania nieznajomego. Cały ten temat skór, ostatniego transportu, wioski współpracującej przypomniał mu się jeszcze raz. Ocenił, że jest to wszystko powiązane i bez odpowiedzi nie zrobi kroku za tym człowiekiem, po prostu przestał mu ufać.
Oryginał był przygotowany do ewentualnego zagrożenia, nie czuł się dobrze zamknięty w wozie, ale póki co prócz woźnicy nikt o nim nie wiedział. Zapewne nawet i napotkany jegomość nie mógł za dużo się domyślić. Starał się schować tak by nikt go nie zauważył, robił to bardzo cicho. Nasłuchiwał uważniej co dookoła się dzieje. Czuł w duszy niepokój.


_______________________
Rozmowa klona
Rozmowa Izuro

  Ukryty tekst