Świątynia Onikirimaru oraz Dojo szkoły Ryu

[Sekizan]

Stojąc za nią mocno zaciągnął się jej zapachem. Uspokajał go, serce zwalniało swoją pracę. Nastąpiła cisza przed burzą, głośną burzą, która będzie niosła za sobą ofiary. Jego kamuflaż zimnego typka został zdjęty, teraz już nie czas na improwizację. Wszystko zaczęło się tak naglę, a jego naturą rozerwała się na dwie. Chciał pomóc dziewczynie, która wie jak się zachować w walce i unikała starcie z silniejszym przeciwnikiem, ale czy wystarczająco? Druga zaś strona chłopca wręcz wyrywała się w wir walki, aby nieść pożogę. Decyzja musiała być natychmiastowa, aby po nietrafionych shurikenach miały trafić go kule ognia. Nie było nawet czasu na myślenie, czy bezczeszczenie tego miejsca to najlepsza opcja, aby rozegrać to starcie. Czy samo użycie przemocy, czy samo wytłumaczenie postawy defensywnej uratuje jego skórę przed rezydentami domagającymi się sprawiedliwości. Musiał ryzykować teraz, aby doczekać się składania zeznań. Kule ognia z przodu, przeciwnik tuż za nim. Był między młotem a kowadłem. Ruchem ręki zdjął przez głowę swoje górne odzienie odsłaniając wiele blizn pozszywanymi czarnymi nićmi. Był to zabieg psychologiczny, aby udowodnić, że nie walczą z małolatem, a weteranem takich starć. Chociaż prawda była całkiem inna... aczkolwiek był nikim, a walczył z nimi tylko, aby przeżyć? Przecież on już umarł w środku. Jednak instynkt przetrwania jest silniejszy niż cokolwiek. Sekizan odwrócił się szybko i trzymając odzienie w obu dłoniach, owinął nim szybko nadgarstek przeciwnika trzymający kunai, aby następnie przyciągnąć go mocno do siebie i wykorzystać pęd jego ciała do narzucenia go sobie na barki. Zrobił na tyle sprawnie na ile mógł. Przyciągając za prawy nadgarstek jego korpus skontrował zderzenie swoim lewym ramieniem, a dokładnie kością tam występującą, wbijając ją w splot słoneczny przeciwnika, który chociaż na chwile miał go sparaliżować, aby następnie włożyć prawe ramię pod udo gościa i narzucić sobie go na barki przykucając z nim. Żywa tarcza, to jedyne co chciał osiągnąć Sekizan takim manewrem. Obrona przed kulami ognia tylko poprzez defensywę. Jeżeli tylko obrona się udała, zrzucił z siebie nadpalone ciało wyrywając przy okazji mu kunai z dłoni. Powstał powoli uśmiechając się...
-Teraz...ty! - Wrzasnął bardzo zły, jakby przejęto nad nim kontrolę. Nie czekając długo, gwałtownie wystrzelił prawą ręką w stronę użytkownika ognia, aby złapać go za gardło. Wszystko by było mega proste, gdyby nie fakt, że za pędzącym przedramieniem w stronę przeciwnika przemieszczał się Sekizan, który po chwyceniu przeciwnika miał gwałtownie wcisnąć go w ziemię miażdżąc krtań, używając do tego rozpędu, który nabierał trzymając swoją kończynę na wodzy.

Nazwa

Echin Shishi no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

35 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Przy pomocy tej techniki jesteśmy w stanie manipulować długością swoich kończyn. Jesteśmy w stanie wystrzelić gwałtownie ramionami na znaczną odległość i w ten sposób pochwycić uciekającego przeciwnika lub możemy w dość szybki sposób zadać oddalonemu przeciwnikowi kopnięcie. Technika mimo, że prosta w zastosowaniu jest dość skuteczna bo pozwala zaskoczyć nieświadomego przeciwnika. Warto pamiętać jednak o tym, że powrót kończyn do właściwych rozmiarów nie co zajmuje przez co wtedy odkrywamy się na atak przeciwnika.

Chakra: 103% - 24% = 79%

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D DLA SEKIZANA
"Blinding stars"
15/15+
In silver lights
and passing nights
on winding roads
and wishing stars.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=3ialPtQuMMg[/youtube]

Dziewczyna w milczeniu walczy ze swoimi oponentami, jakoś sobie radzi, ty chyba też. Wszystko to, co zamierzyłeś, udaje ci się bez trudu, narzuciłeś sobie oponenta na strażaka, włożyłeś mu ramię pod udo i zadałeś mu cios w splot słoneczny;
likwidacja likwidacja likwidacja
Nadpalone ciało i jego horrendalny smród sprawiają, że dziewczyna zaczyna wymiotować. Klęczy, skulona, i wypuszcza z siebie kolejno rozmaite wydzieliny, dysząc ciężko. Raitonowiec unika twojego ruchu, jest wyraźnie wściekły, że coś mu poszło nie tak. Posyła ci pełne złości spojrzenie. Coś poszło nie tak. Bardzo nie tak. Ten szczyl od szefa okazał się nim nie być. Kiedy spojrzał na twoją rękę, nie zauważył bowiem charakterystycznego znamienia na dłoni, tego samego, które mają oni wszyscy: czarnego płomyka.
- GIŃCIE, SUCZE BACHORY!
Składa pośpiesznie pieczęcie. Po kolei, szybko, najszybciej, jak się da, ale bez większych omyłek (no, może tylko chyba raz dziwnie ułożył palce). Niestety, technika mu nie wychodzi, ale i tak ma dość czasu, by złożyć szybko następną serię.
Wokół was pojawiają się kwiaty. Płatki kwiatów, jasne, barwne, wirujące w namiętnym tańcu niczym kobieta kusząca swojego kochanka w półprzezroczystym stroju, piękna i zarazem taka ulotna...
W tym ograniczeniu widoku, jakie powstaje, nieznajomy daje radę dostać się do Fuyu. Chociaż dziewczyna się broni, jest przecież osłabiona wymiotami, jej wzrok jest zamglony, a ręce drżą. Wygląda to tak, jakby atakowała powietrze; nieznajomy parska śmiechem i, porwawszy dziewczynę w ramiona, wybiega na zewnątrz. Jego chakra cały czas się oddala razem z chakrą dziewczyny.
Dwóch pozostałych przeciwników leży na ziemi już martwych. Klon strzegący drzwi rozpadł się w drobny mak.
...fiołkowe oczy mokre od łez.
Za wilczym śladem podążę w zamieć
I twoje serce wytropię uparte,
Przez gniew i smutek - stwardniałe w kamień,
Rozpalę usta smagane wiatrem.

UŻYTA TECHNIKA:

  Ukryty tekst

___________________________________________________________________________________________________________

zt dla NPC: Raitonowca i dziewczyny ---- > Podziemia świątyni i dojo

[Sekizan]

Kierowało nim coś, czego wcześniej w sobie nie odnalazł. Wszystko wychodziło mu sprawnie, jakby wiedział co chce zrobić i robił to, a ciało nie ograniczało go w żaden sposób. Czyżby między złem a dobrem, między zero a jedynką była szarość, inna liczba? Aczkolwiek było w tym coś dziwnego, narkotycznego i chciał w takim stanie pozostać. Ciężko mówić tutaj o adrenalinie, aczkolwiek sam do końca nie jest pewny swojej fizjonomii. Dwa ciała, został ostatni na którego skierował swoje spojrzenie. Nie zwrócił uwagę na błędu jaki popełnił składając znaki, nie spotkał się jeszcze z tą techniką. Kiedy dookoła jego zaczęły wirować płatki kwiatów, skrył spojrzenie pod ramieniem, jakby to był słoneczny dzień, typowe zachowanie obronnie przed niespodziewanym. Potrafił dostrzec przez to wszystko dziewczynę, która usilnie stara się przeciąć powietrze. Kiedy czakra obojga zaczęła zanikać w oddali korytarzy on nie myśląc długo ruszył jak najszybciej za nimi. Miał ochotę krzyczeć, aby dodać sobie więcej siły. Był skupiony na celu; na nim i na niej. Chciał znowu zobaczyć jej piękne oczy. Jego myśli krążyły wokoło niej nie tracąc skupienia, aczkolwiek gagatek mógł zostawić za sobą jakieś pułapki, Sekizan tak był zrobił. Wiedział skąd przyszedł, ale kierował się jedynie gasnącym płomieniem chakry dziewczyny, ona była jego światełkiem w tunelu.

[Seinaru]

Nie musiał długo szukać szkoły. Tuż po przekroczeniu granic Sakai łatwo było zdobyć informacje w napotkanych karczmach o tym, gdzie znajduje się sławna w tych stronach świątynia. Tak, zamiast bezpośrednio o szkołę, Kei wypytywał o Świątynię Onikimaru jako ośrodek bardziej znany niż jedna z samurajskich szkół. Nigdy nie był na dłużej w tych stronach, lecz póki co zbierał same pozytywne doświadczenia. Wiosna na Równinach była bardzo delikatna i łagodna, toteż nawet kilka czy kilkanaście kilometrów dziennie, można było odetchnąć i odpocząć. Większą część drogi tak właśnie spędził - w milczeniu i własnych myślach, rozmyślając o tym co już za nim. Przygody które do tej pory przeżył były już dobrym materiałem na książkę, a jednak ciągle był gotowy na więcej.
Przygotować do tego "więcej" miał go trening w tutejszej szkole. Nie było jego celem stać się jak najsilniejszym w jak najkrótszym czasie. Chciał na chwilę, może na kilka tygodni przystanąć, wtopić w tłum i pomyśleć co dalej zrobi ze swoim życiem. Nie miał jeszcze co prawda okazji wykorzystać swojej nowej włóczni, lecz szczerze mówiąc, w ogóle nie miał na to na razie ochoty. Sakai było piękne.
Po kilkugodzinnej wędrówce i wspinaczce po drodze usianej bramami Tori, znalazł się tam gdzie chciał - przed wejściem do szkoły Ryu. Nigdy wcześniej tutaj nie był i nikogo nie znał, dlatego cicho i bez zbędnych prowokacji wszedł przez główną bramę na teren kompleksu. Tam wyszukał wzrokiem kogoś, kto mógł wyglądać na tutejszego konserwatora i lub wyżej.
- Dzień dobry, nazywam się Seinaru Kei, jestem pasterzem z Teiz. Chciałem porozmawiać z kimś, kto mógłby przyjąć mnie na naukę. - Nie było chyba sensu owijać w bawełnę. Zapewne większość ludzi, która się tutaj zjawiała, przychodziła w jednym i tym samym celu.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
1/57

---

Wypuszczając się na tak odległą pielgrzymkę, która rozpoczynała się aż za morzem, a kończyła dopiero w Sakai, pasterz z Teiz wykazał się wielką gorliwością. Rzecz w tym, że celem jego wędrówki wcale nie była Świątynia Onikirimaru, którą bez wątpienia można zaliczać za jeden z ważniejszych obiektów religijnych na całym kontynencie, lecz główna siedziba Szkoły Smoka, reprezentująca jeden z trzech głównych odłamów samurajskiej sztuki. Głównym wyznaniem długowłosego bohatera była bowiem wiara w swoje umiejętności. Kult siły i nieustannego rozwoju popchnął go aż tutaj, by spróbować zapoznać się z tajnikami, które do tej pory były mu obce. Nie było jednak jakiejkolwiek pewności, że owe tajniki zostaną mu w ogóle udostępnione.
Sakralny, spokojny klimat okolicy mógł udzielić się nawet komuś, kto nigdy nie zaprzątał sobie głowy duchowością. Odrestaurowane, momentami aż zbyt gęsto poustawiane bramy Tori mogły robić wrażenie. Raczej nikt tutaj nie leniuchował i każda z miniętych osób zmierzała gdzieś w konkretnym celu, ale dało się odczuć dosyć spokojną atmosferę tego miejsca. Wynikała ona prawdopodobnie z wszechobecnego porządku i przede wszystkim pacyfistycznego nastawienia lokalnej społeczności. Nie było to nic zaskakującego, biorąc pod uwagę fakt, że przebywali tutaj głównie mnisi i kapłani, których codzienność oparta była na wyciszeniu, spokoju, nudnej rutynie i kultywowaniu religijnych tradycji.
Seinaru nie zamierzał jednak szukać uznania wśród bogów, tylko u mistrzów szkoły ulokowanej nieopodal świątyni. Po krótkim spacerze odnalazł poszukiwaną placówkę i przekroczył jej główną bramę. Rozejrzał się, nie dostrzegł w bliższym otoczeniu żadnego konserwatora, ale akurat tuż obok niego przechodziła młoda, chyba jeszcze niepełnoletnia, brązowowłosa dziewczyna. Klasyczne kimono i ostrze przy pasie sugerowało, że jest najprawdopodobniej adeptką Szkoły Smoka. Była naprawdę ładna, miała łagodne rysy twarzy, jednak niektórych koneserów drobniutkiej postury u kobiet mogły nieco zniechęcać trochę zbyt rozbudowane, szerokie barki.
Zaplanowana przez pasterza wypowiedź była całkiem uniwersalna, z braku laku została więc skierowana w stronę nastoletniej uczennicy.
- Se-Se-Seinaru K-Kei? T-ten Seinaru? – wytrzeszczyła kasztanowe oczy i zapowietrzyła się na moment, a zaraz potem skłoniła się przybyszowi po pas. – N-najmocniej przepraszam za mój brak kultury – poprawiła się, a potem wróciła do pionu. – T-tak, ależ oczywiście, zaprowadzę pana do któregoś… Nie! Zaprowadzę pana do mistrza całej szkoły! Mistrz Tetsui powinien wiedzieć, że ktoś taki jak pan przybył do naszej szkoły – wyjaśniła nieco zdezorientowana interakcją z niespodziewanym gościem o światowej sławie.
- P-proszę za mną - odparła po chwili, a potem żywym krokiem poprowadziła Keia w kierunku placu ćwiczeniowego.
- Też chciałabym wziąć udział w turnieju i pokazać wszystkim ninja, że nie jesteśmy od nich gorsi, ale jeszcze wiele pracy przede mną – skomentowała już nieco ściszonym głosem. Towarzystwo takiej sławy trochę ją kłopotało, ale dało się również zauważyć, że dokonania mistrza turnieju imponowały dziewczynie.
Pasterz trafił akurat na porę, w której to całkiem spora grupka zarówno starszych jak i młodszych adeptów trenowała pod okiem kilku nauczycieli.
Jeśli był kiepskim obserwatorem lub po prostu brakowało mu zainteresowania, to dostrzegł jedynie standardowe dla samurajów treningi przy pomocy drewnianej broni.
Jeżeli jednak był spostrzegawczy i przyjrzał się przez parę chwil prowadzonym lekcjom, to mógł dostrzec pewne różnice w odniesieniu do treningów, do których sam był przyzwyczajony. Tutejsza filozofia brzmiała w ten sposób, że najpierw siła, a dopiero potem precyzja. Ciosy wyprowadzane były z mniejszą częstotliwością, ale bardziej zamaszyście i z pełnym wykorzystaniem maksymalnego impetu, jakie mogło nadać dobrze zbudowane ciało. Sylwetki wszystkich uczniów były bowiem całkiem masywne i muskularne. Seinaru mógł tutaj uchodzić nawet za chudzielca. Trzask pękającego drewna pod wpływem zbyt silnego uderzenia był na porządku dziennym.
Tetsui Zante, mistrz szkoły, stał na uboczu i z uwagą przyglądał się poczynaniom swoich podopiecznych. Był postawnym, na oko czterdziestoletnim mężczyzną, o czarnych, krótkich włosach. Jego błękitnym oczom nie umknęło pojawienie się na placu przybysza prowadzonego przez uczennicę.
Dziewczyna stanęła na kilka kroków przed zwierzchnikiem szkoły i ukłoniła mu się nisko.
- Seinaru Kei z Teiz chciał porozmawiać z jednym mistrzów... - zaczęła wyjaśniać, ale w tym momencie Tetsui podniósł ze spokojem otwartą dłoń, że już wystarczy.
- Rozumiem. Możesz odejść, Izumi - odpowiedział, na co nastolatka kiwnęła głową i zostawiła dwójkę samych.
- Seinaru Kei, najlepszy samuraj wśród pasterzy, a przy tym najlepszy pasterz wśród samurajów. I mało samurajski samuraj, jeżeli wierzyć pogłoskom. Co cię sprowadza do naszej szkoły? – Mężczyzna wypowiadał swoje słowa ze spokojem i swego rodzaju surowością. Sprawiał wrażenie mocno stąpającego po ziemi i treściwego osobnika.

[Seinaru]

Sława to kapryśna przyjaciółka. Czasem gdy chcesz na niej polegać zawodzi, a gdy czasem potrzebujesz samotności nieustannie ci towarzyszy. Obecnie Kei szukał jednak tego drugiego, lecz nie zniechęcił miłej i jak się później okazało konkretnej towarzyszki.
- Ah, nie! Niczym się nie przejmuj. Tak, to ja, ten Seinaru... tak mi się wydaje... - Końcówkę wypowiedział z lekkim zakłopotaniem w głosie. Miło że był inspiracją dla młodszych od siebie, jednak nie był pewien czy chce aby akurat tutaj traktowano go jak celebrytę. W szkołach takich jak ta, samurajskich i honorowych, szacunek powinno zdobywać się wytrwałością i ciężką pracą. Kei unikał więc jakiejkolwiek roszczeniowej postawy, chciał być traktowany na równi ze wszystkimi i w żadnym wypadku nie liczył na taryfę ulgową. Niemniej jednak, pomoc we wprowadzeniu na teren i kontakt z mistrzem bardzo docenił i chętnie udał się w ślad za dziewczyną, po drodze obserwując ile się da.
Póki co nie przykładał jednak wagi do technik i sztuk jakie ćwiczą tutejsi adepci, większą uwagę zwracał na otoczenie, budynki i mimowolnie wypatrywał tutejszego mistrza, ciekawy tej na pewno niezwykłej osoby.
- Tak, turniej to była wielka frajda. Na pewno kiedyś dostaniesz swoją szansę. - Tak jak on, właściwie anonimowy pasterz z dalekiej północy stał się wojownikiem w zaledwie kilka turniejowych dni, gdzie walki można było liczyć w minutach. Cóż, jak Cię widzą...
Szybko znaleźli tutejszego mistrza. Albo raczej - Mistrza, bo ten był tutaj najlepszym z najlepszych.
- Oh, Izumi... - Dopiero teraz Kei zdał sobie sprawę, że przez cały spacer nie zdążył zapytać dziewczyny o imię. Cóż, na pewno jeszcze się spotkają i będą mieli okazję żeby nadrobić wszystkie niedopowiedzenia.
- W każdej pogłosce jest ziarno prawdy, ale też gdzie drwa rąbią wióry lecą... - Odpowiedział dwiema mądrymi sentencjami w jednym zdaniu w odpowiedzi na komentarz o jego samurajskiej nie-sławie.
- Sprowadza mnie tutaj to samo co wszystkich, Mistrzu. - Ciągnął dalej, ale zawahał się na chwilę.
- A zresztą... - W sumie to czy ktoś nabrałby się jeszcze na jego zgięty kark?
- Potrzebuję stać się silniejszym, aby wypełnić cel, który sam sobie postawiłem. Ja wiem, wiem... to nie jest ta pokorna postawa i smutna miną z którą przychodzi tutaj każdy, bo jest to mile widziane. Nie chcę opowiadać niestworzonych historii i dlatego mówię wprost: chcę się uczyć od tutejszych Mistrzów aby dźwignąć to wszystko, co czeka na mnie w przyszłości. - Co miał powiedzieć? Opowiadać o dziesiątkach zarżniętych przez siebie ludzi, wygranej w turnieju która zapewniła mu sławę, walce z Biju? Czy z czarną włócznią na plecach i zielonej zbroi Modliszki ktoś uwierzyłby w samotnego ascetycznego wędrowca Seinaru który szuka mądrości? Nie, on miał do znalezienia jeszcze trzy części układanki i organizację i do vice-pociągnięcia. Do tego potrzebował tych nauk i nowej siły, a nie żeby poznać swoje serce czy zrozumieć sens życia.
- No, to tak w dużym skrócie...

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
3/57

---

Sława była luksusem, o którym marzyło pewnie wielu młodych samurajów. Seinaru mógł być więc autorytetem dla nieopierzonych adeptów, jednak stare wygi, takie jak chociażby Tetsui, nie dawały się zwieść światową renomą. Mistrz Szkoły znał imię pasterza z Teiz, bez wątpienia usłyszał o jego dokonaniach, może i nawet darzył go jakimś tam szacunkiem, ale to w sumie tyle. Postawa mężczyzny względem Keia było zupełnie różna od tego, jak zachowywała się wobec niego nastolatka. Zante wyglądał na konkretnego gościa. Nie potrzebował przesadnych ukłonów lub kwiecistej mowy. Żądał faktów, najlepiej wypowiedzianych w zwięzłej formie.
- Wszyscy podążamy tą samą drogą i każdego dnia chcemy być lepszymi wojownikami - zripostował niepokorną postawę pasterza, który stawił się w Szkole Ryu z - jak się okazało - całkiem typową prośbą. Poszukiwanie siły nie było przecież niczym złym, a wręcz przeciwnie, bo wpisywało się w samurajski etos opierający się na nieustanym rozwoju.
Opiekun szkoły zwrócił spokojne spojrzenie w kierunku ćwiczących adeptów i wskazał na nich otwartą dłonią. Wióry leciały nie tylko tam, gdzie drwa rąbali, bo również i tutaj. Trwał właśnie trening pojedynczych, gilotynowych cięć o potężnej sile. Bokkeny roztrzaskiwały się raz po raz.
- Spójrz na nich. Być może świat o nich nie słyszał, być może nie mieliby z tobą szans w pojedynku, ale nie znaczy to, że są gorsi od ciebie. Każdy tutaj ciężko zapracował na swoje miejsce i możliwość nauki. Nie interesuje mnie to, czego dokonałeś dla innych. Interesuje mnie to, czy przysłużyłeś się naszej szkole - wyjaśnił dosadnie, wracając spojrzeniem na mistrza turnieju. Pasterz z Teiz wykazał się więc całkiem dobrą intuicją, darując opowiastki o swoich wzniosłych przygodach, bo najwyraźniej nic by tym nie wskórał.
Mistrz zamyślił się na moment. Pozwolił w tym czasie wygadać się Seinarowi, jeżeli ten podjął jakieś próby przekonania go do siebie. Gdyby jednak pasterz nie był w tym momencie wygadany, to obaj panowie postali chwilę w nieprzyjemnej ciszy.
- ...jest jedna rzecz, którą mógłbyś udowodnić swoją wartość - odezwał się wreszcie. - Pytanie, czy jesteś gotów podjąć się zadania i wykazać dyskrecją mimo swojego rozgłosu? - Tetsui wyraźnie się zastanawiał, czy Kei jest w ogóle odpowiednią osobą do zadania, które wciąż pozostawało tajemnicą.
- Izumi - odezwał się głośniej do nastolatki, która wciąż znajdowała się w okolicy. - Powiadom Mistrza Atsumori i Mistrzynię Wakano o konieczności omówienia ważnej kwestii.
Później znów przeniósł uwagę na przybysza.
- Drugiej takiej okazji mieć nie będziesz - oznajmił krótko, być może pomagając w niezdecydowaniu. Opiekun szkoły nie wypowiedział tego wprost, ale jego słowa wybrzmiewały w sposób, że Kei ma swoją szansę teraz albo nigdy.

[Seinaru]

Nie wiedział do czego konkretnie odnosiła się odpowiedź Mistrza na temat tego, że inni trenujący tutaj nie są od niego gorsi. Oczywiście, Seinaru doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdzieś na świecie na pewno jest ktoś kto pokonałby go na kije, naginaty a może nawet gołymi pięściami. Problem w tym, że ten ktoś może nigdy nie zyskać szansy aby udowodnić to chociażby samemu sobie.
- Tak, ja rozumiem. Chciałem tylko powiedzieć że... - I zatrzymał się w pół zdania, bo przez myśl przeszło mu, że chyba nie ma sensu bawić się w kolejne dygresje.
- Ah, nieważne. - Zakończył życzliwym tonem, a następnie przeszedł do dalszej, bardziej interesującej części, czyli przysługi dla Szkoły.
- Oczywiście Mistrzu, chętnie wkupię się w łaski jakimś dobrym uczynkiem. Lepsze to niż datek w ryo na remont dachu, co nie? Hahaha! - Powiedział jeszcze na koniec żartem, aby nieco rozluźnić atmosferę. Tak naprawdę, to ludzie od zawsze o coś go prosili. Gdziekolwiek by się nie pojawił, zawsze czekało na niego zadanie skrojone idealnie pod kij. Cóż, ta sytuacje nie różniła się bardzo od wszystkich innych, gdy Kei coś chciał, ALE NAJPIERW to on musiał coś zrobić. Świat naprawdę wszędzie jest taki sam.
- Nie trzeba drugiej okazji, wystarczy mi jedna. - Dodał jeszcze, zastanawiając się nad tym, ilu mistrzów a ilu uczniów mieści szkoła.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
5/57

---

Najwyraźniej pewne reguły obowiązywały we wszystkich miejscach na świecie, nawet w hermetycznych społecznościach z własnymi, twardymi zasadami. Mimo wszystko to jednak Seinaru był tutaj osobą, która wyszła z prośbą, natomiast Mistrz szkoły dał jedynie warunek wymagany do jej spełnienia. Sztuki, jakie opanować chciał Seinaru, były dostępne tylko w Szkole Ryu, ale zadanie, o jakim myślał własnie Tetsui, wcale nie musiało zostać powierzone pasterzowi. Przewaga spoczywała więc po stronie opiekuna placówki.
Być może bohater z Teiz sam zgotował sobie ten nieszczęsny los, że wszyscy od niego czegoś chcieli. Renoma robiła swoje bez względu na styl bycia czy dość luźne podejście w kontekście zachowywania wzorowej dla samuraja postawy. Mało kto był tak skuteczny w działaniu jak mistrz turnieju na wyspach. Nic więc dziwnego, że osoby, które napotykał na swojej drodze, chciały wykorzystać ten niewątpliwy potencjał.
Tetsui zareagował jedynie zmarszczeniem czoła na żarcik przybysza. Wielkiego poczucia humoru to on nie miał. Zresztą, po głowie chodziły mu zbyt ważne sprawy, by w grę wchodziły jakiekolwiek wygłupy. Przemilczał więc kabarecik i poczekał, aż Seinar odniesie się jakoś konkretnie. No i odniósł się. Pozytywnie, rzecz jasna.
- W porządku. Pójdziemy do mnie i porozmawiamy w bardziej prywatnych warunkach - zadeklarował, po czym ruszył w stronę swojego gabinetu, który znajdował się całkiem niedaleko. Pomieszczenie lidera urządzone było w skromny i tradycyjny sposób. Najciekawszym elementem tego pomieszczenia były różnego rodzaju bronie, które należały do poprzednich mistrzów Szkoły Ryu.
Mężczyzna gestem dłoni wskazał jedno z miejsc przy niziutkim stoliku ulokowanym na środku gabinetu, a zaraz po tym sam usiadł po przeciwnej stronie.
Niedługo później zjawiła się wezwana dwójka nauczycieli - Mistrz Atsumori i Mistrzyni Wakano. Ten pierwszy był bardzo krępym mężczyzną, miał na karku tak z czterdziestkę, do tego wyraźne zakola, krzaczaste brwi i specyficzna bródka. Wakano była od niego przynajmniej kilka lat młodsza i przynajmniej o kilka kategorii piękniejsza. Była całkiem wysoka jak na kobietę, miała jasne włosy spięte w kitę i przyjemny wyraz twarzy.
Nie chcąc tracić czasu na niepotrzebne kurtuazje, Tetsui bardzo skrótowo zapoznał między sobą całą trójkę. W kolejnej chwili wszyscy już siedzieli przy stoliku, a Mistrz mógł przejść do sedna spotkania. Zwrócił się wtedy do swoich ludzi.
- Seinaru Kei chciałby przysłużyć się szkole. Rozważam ubranie go w sprawę związaną z ostatnią wiadomością - zadeklarował, spoglądając to na jednego, to na drogiego mentora młodych adeptów samurajskiej sztuki.
- Czy aby na pewno? Nie możemy tak ryzykować, wszak chodzi o... - odezwał się Atsumori, ale wtedy wtrąciła mu się w słowo jasnowłosa kobieta.
- Dobrze wiemy, że bezpośrednio cię to dotyczy i należy zachować się ostrożnie. Bezczynność jednak nie jest rozwiązaniem, a Seinaru jako osoba z zewnątrz mogłaby nam pomóc, skoro my mamy związane ręce - oznajmiła spokojnie i z ogładą, obdarowując na koniec pasterza pogodnym i ciepłym spojrzeniem.
- Nie masz dzieci, Wakano, przeto nie pojmiesz tej sytuacji! - odezwał się krępy mężczyzna podniesionym tonem głosu. Szybko jednak wyczuł na sobie surowy wzrok zwierzchnika, stąd od razu się uspokoi i nabrał pokory. Przygryzł dolną wargę w lekkim niezadowoleniu, a potem, po krótkiej chwili namysłu, z lekką rezygnacją wypuścił głośno powietrze.
- Pasterzu z Teiz, jakie są twoje eksperiencje w indagacjach? - zapytał już spokojniejszym tonem.
- Mistrz Atsumori się pyta, czy prowadziłeś kiedyś jakieś dochodzenie - dodała Wakano zaraz po słowach poprzednika, jakby przewidując, że te wymagają tłumaczenia na bardziej zrozumiałą formę.
I wtedy wszystkie trzy pary samurajskich oczu zwróciły się na Keia.

[Seinaru]

- Bardzo proszę. - Odpowiedział Seinaru na zaproszenie Zante do środka. Nie tracili czasu, nie ma co. Nikt nawet nie zaproponował mu herbaty, tylko od razu przeszli do konkretów. Miało to swoje drobne strony - gdyby mieli teraz tracić czas na rytualne picie herbaty przez kilka godzin, to Kei chyba pękłby z ciekawości. Nie lubił na nic czekać, nie lubił niespodzianek i nie lubił niewiadomych. Dlatego gdy po szybkim zapoznaniu tamci zaczęli gadać o czymś, o czym Seinaru nie miał jeszcze pojęcia, trochę go to zirytowało. Szybko jednak emocje opadły i piłeczka była po jego stronie.
Troszeczkę zdębiał, gdy zadano mu pytanie w oryginalnej formie. Oczywiście że nie rozumiał co znaczą tamte słowa, lecz zanim wystawił się na pośmiewisko prośbą o wyjaśnienie, to przyszło samo, od razu.
- Śledztwo... - Zastanowił się przez chwilę, przywołując wspomnienia z przeszłości. Miał w tej kwestii jakieś tam doświadczenie, jednak nie miał pojęcia czy będzie ono wystarczająco pokrywać się z tym, co czeka na niego w samurajskim zleceniu.
- Wiecie, moje dotychczasowe śledztwa opierały się w głównej mierze na poszukiwaniu osób, tych dobrych albo złych. - Zaczął, rozglądając się po twarzach rozmówców, czy uda mu się wyczytać z nich, że rozmowa idzie w dobrą stronę.
- Udało mi się kiedyś odnaleźć dziewczynę z Teiz, która za młodu została sprzedana do domu publicznego na kontynencie. Było to dość skomplikowane, ale ostatecznie wszystko zawsze sprowadza się do tego samego. - Wzruszył ramionami, bo chyba wszyscy wiedzieli o co chodzi.
- Poza tym świetnie kłamię, oszukuję i wyciągam informacje siłą, a to chyba zawsze jest przydatne podczas śledztw, co nie? - Spoglądnął jeszcze raz na ich twarze, ciekawy czy im tym zaimponował. Jeśli dalej nic z tego, to po prostu powiedział szczerze.
- Wszyscy wiedzą kim jestem więc robota szpiega raczej odpada, ale przez ten czas rozwinąłem swoje metody dochodzenia do prawdy. Powiedzcie mi po prostu o co chodzi i już. - Oznajmił im, zachęcając do tego aby uchylili w końcu nie tyle rąbka, co całego rombu tajemnicy.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
7/57

---

Herbata, a w szczególności ceremonia jej parzenia, to rzecz święta, ale najwyraźniej były sprawy jeszcze większej wagi. Seinaru, choć był absolutnie zielony w omawianej właśnie sprawie, mógł wyczuć dość poważną atmosferę, a może i nawet zawartą w niej szczyptę nerwowości. Tylko on z całej czwórki był skory do żartów, od których na całe szczęście tym razem się powstrzymał.
Mimo wlepionych w niego trójki par samurajskich ślepi, które mogły deprymować, długowłosy bohater zareagował dość swobodnie. Krótko opowiedział o swoich doświadczeniach, uważnie przy tym obserwując mimikę słuchaczy. Mistrz całej szkoły był bardzo powściągliwy jeżeli chodzi o ekspresję i z jego twarzy trudno było cokolwiek wyczytać. Drugi z panów uważnie słuchał, a po jego zmarszczonym czole można było wywnioskować, że wciąż ma pewne obiekcje. Kobieta natomiast raz lub dwa pokiwała zachęcająco głową, aby pasterz kontynuował swoją wypowiedź. Z całego tercetu to chyba ona była najbardziej mu przychylna.
- To bardzo dobrze się składa. Potrzebujemy kogoś, kto odnajdzie uprowadzone dziecko. I porywaczy też - odezwała się Wakano, a zaraz po niej z lekkim trudem zabrał głos drugi z nauczycieli.
- Chodzi o mego syna. Jego miano to Hoitsu, ma za sobą jedenaście wiosen. Przez schorzałe plecy i powłóczenie nogą droga miecza nie jest mu pisana. Posłałem go przeto do Yakiniku, ażeby tam pod okiem jednego z perceptorów nauczył się rachować. Dwie doby temu otrzymaliśmy nowinę, że Hoitsu został uprowadzony. W wiadomości wystosowali swoje żądania – skończył na ten moment, przenosząc wzrok na swojego zwierzchnika. Tetsui przejął wtedy inicjatywę wyjaśnianiu nieprzyjemnego wydarzenia.
- Chcą, żebyśmy przekazali im pilnie strzeżone zwoje, na których utrwalone są nauki samego założyciela oraz najwspanialszych mistrzów naszej szkoły. Oczywiście nie dopuścimy, by jeden z najważniejszych skarbów Szkoły Ryu trafił w niepowołane ręce. Z drugiej strony, nie chcemy ryzykować zdrowiem i życiem chłopaka. Odgrażali się, że wyrządzą mu krzywdę, kiedy tylko spróbujemy ich dopaść. Zamierzałem wysłać na zadanie Mistrzynię Wakano, ale na prośbę Mistrza Atsumoriego wstrzymaliśmy się z pochopnymi działaniami, by znaleźć najlepsze rozwiązanie tej sytuacji - skończył, uważnie przypatrując się mistrzowi turnieju na wyspach.
- Twoja renoma jest nam w sumie na rękę - odezwała się kobieta, rozglądając się po pozostałych przy stoliku. - Ja zostałabym od razu powiązana ze szkołą, ale twoja wizyta w Yakiniku może mieć przecież tysiąc powodów, prawda?
- Brzmi to całkiem przytomnie - skomentował ojciec porwanego dzieciaka. - Seinaru, jak się na to percypujesz? - zapytał się z lekką dozą niepewności, drapiąc się przy tym po trochę wyłysiałym czole. Chyba sam chciał się przekonać do tego rozwiązania.

[Seinaru]

Wysłuchał tego, co mieli do opowiedzenia siedzący przed nim mistrzowie. Sprawa była poważna i w całkiem zaawansowanym już stadium, dlatego Kei nie był pewny, czy chce mieć w ogóle wolną ręką w podejmowaniu jakichkolwiek decyzji. Tym bardziej, że ojcem dziecka był jeden z nich, ten który miał w sobie chyba najwięcej dumy i wyniosłości. Kei nie zapamiętał jednak jego imienia za pierwszym razem.
- Rozumiem. To znaczy, rozumiem sytuację, ale nie wiem czego ode mnie oczekujecie. Rozwiązań z tej sytuacji jest wiele, ale żadne nie gwarantuje sukcesu, tak myślę... - Zastanowił się przez chwilę i spróbował przeanalizować wszystkie opcje najpierw samemu, aby nie wygłupić się jakimś naprędce skleconym rozwiązaniem.
Najbezpieczniej byłoby chyba oddać te zwoje porywaczom, a gdy wypuszczą dziecko wytropić ich i im je odebrać. Tak byłoby najlepiej dla Hoitsu, jednak nie było żadnej gwarancji że dziecko opuści kryjówkę porywaczy żywe, chociażby dlatego aby nie zdradziło kogo widziało i cokolwiek wie. Wtedy można było stracić zwoje i zakładnika, co byłoby prawdziwą katastrofą i przekreśleniem szansy Seinaru na naukę w szkole.
Co zatem powinno się w takiej sytuacji zrobić?
- W sumie to rzeczywiście nigdy nie byłem w Yakiniku... - Zaczął Kei.
- Tak jak mówisz, mógłbym się tam zjawić w ogóle nie zdradzając prawdziwych powodów, ale jak szukać chłopca i się z tym nie zdradzić? Gdy ktoś zadaje za dużo pytań, zawsze zwraca to czyjąś uwagę. - Odpowiedział kobiecie, która wydawało się być nastawiona do niego najbardziej pozytywnie z całej trójki.
- Mamy jakiś punkt zaczepienia? Wiemy kto go porwał, znamy miejsce albo byli jacyś świadkowie? Jakieś życzliwe dusze w Yakiniku? - Wypytał serią pytań, aby ponownie przez chwilkę pomyśleć.
- No i najważniejsze: ile mamy czasu? Rozumiem, że zażądali od was tych zwojów i teraz czekają na odpowiedź, ale pewnie nie będą czekać w nieskończoność. Jak w ogóle się z skontaktowali? - Z kilku pytań zrobiła się całkiem pokaźna lista, ale były to chyba podstawowe kwestie, na które odpowiedzi trzeba było uzyskać, zanim Seinaru będzie mógł podjąć jakiekolwiek kroki.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
9/57

---

Chyba nikt tutaj nie liczył na gwarancję całkowitego sukcesu. Nauczyciele prezentowali różne charaktery, ale każdy z nich miał swój rozum i potrafił trzeźwo ocenić sytuację. Seinaru, nieprzywiązany do tradycji swojej kasty, mógł rozważać opcję spełnienia żądania porywaczy, jednak nie wchodziła ona w ogóle w grę. Dało się to wyczuć. Sekrety szkoły były tutaj największym skarbem i nie można było dopuścić, by wpadły w obce łapska choćby na chwilę. Chronienie tajemnic było w pewien sposób chronieniem swojej filozofii, która przecież była wpajana od samiuśkiego początku każdemu adeptowi. Czy to uczeń, czy mistrz, każdy tutaj był gotów oddać życie w obronie sekretów szkoły. Problem jednak się pojawiał, kiedy w grę wchodziło inne, niesamurajskie, zupełnie niewinne i młodziutkie życie.
Czy dało się wycenić i porównać te dwie wartości? Czy kodeks bushido miał odpowiedź na tak trudny dylemat?
Wyglądało na to, że Seinaru jest skłonny podjęcia się zadania. Pozostało jeszcze jednak wiele kwestii do omówienia.
- To i tak lepsze niż pojawienie się kogoś z nas w Yakiniku... - odpowiedziała kobieta. - Być może zwrócisz czyjąś uwagę, dlatego powinieneś zachować czujność. Jeżeli tylko poczujesz oddech na swoim karku, będziesz musiał zareagować szybko. Może wtedy po nitce do kłębka... – urwała, przenosząc wzrok na drugiego z nauczycieli, który w tym momencie przybrał srogi wyraz twarzy. Nie odezwał się, ale czuć było w powietrzu, że nie podoba mu się takie ryzyko.
- No ale to ostateczność - dodała chwilę później, próbując jakoś udobruchać ojca uprowadzonego chłopca.
Gdyby Kei był spostrzegawczy, to po tych paru chwilach spotkania mógł odnieść wrażenie, że między dwójką samurajów jest jakieś drobne napięcie, brak sympatii, może i nawet brak pełnego zaufania.
- Nasz prymarny punkt zaczepienia to perceptor mego pierworodnego, Kirigaya Ton. Sposobił go na rachmistrza w swojej kwaterze w Yakiniku. Słuch o nim przepadł, więc suponuję, że albo sam wydał mojego Hoitsu porywaczom, albo został do tego przymuszony – wyjaśnił Mistrz Atsumori.
- Wiadomość została podrzucona woźnicy, który przybył z podstawowymi towarami ze stolicy. Zorientował się dopiero na miejscu o dodatkowej przesyłce, która zaadresowana była do naszej szkoły. Przepytaliśmy go szczegółowo. Musieli podrzucić mu list, kiedy był w dzielnicy handlowej. Panuje tam duży ruch, nie jest to trudna rzecz do zrobienia - odpowiedział zwierzchnik całej placówki, a potem zrobił krótką pauzę.
- Zostało nam sześć dni na odpowiedź – dodał, po czym zapadła na moment grobowa cisza.

[Seinaru]

Pokiwał głową w odpowiedzi na wyjaśnienia mistrzów. Wyglądało zatem na to, że mają do czynienia z dwoma zaginięciami, nie zaś uprowadzeniem samego dziecka. Zaczęcie poszukiwań nauczyciela mogło być dobrym początkiem poszukiwań ucznia, choć zapewne wtedy zajmie to o wiele dłużej.
- Więc gdzie jest ta ich szkoła? Zamierzam dowiedzieć się w pierwszej kolejności gdzie mieszka ten nauczyciel i przeszukać jego dom. Może tam dowiemy się czegoś o jego ewentualnych powiązaniach. - Odpowiedział jeszcze, po czym zaczął podnosić się do pozycji stojącej. Nie było czasu na dalsze rozmowy o niczym, a wyglądało na to, że mistrzowie nie mają już chyba do przekazania więcej poszlak.
- Wyruszę natychmiast, jeśli to Yakiniku jest gdzieś niedaleko. Sześć dni to tak na styk, powiedziałbym... - Wyjaśnił im, a następnie pokłonił się. Zlecenie zostało przyjęte oczywiście, Kei pomógłby im zapewne nawet wtedy, gdyby nie miał interesu uczyć się w tej szkole. Na chwałę Klepsydry!
- Chciałbym prosić o coś jeszcze. - Przyszło mu do głowy, gdy mieli się rozstać.
- Czy mógłbym przechować tutaj swoją zbroję? W czasie takiego śledztwa lepiej chyba nie rzucać się w oczy i tak sobie pomyślałem, że może chyba bardziej przeszkadzać niż pomagać. Schowalibyście ją gdzieś w magazynie, a ja odebrałbym po powrocie, hm? - Jeśli się zgodzili, Kei wykaraskał się ze swojego rynsztunku, zostając jedynie w cywilnych ciuchach, które miał pod nimi. Obecnie miał przy sobie tylko włócznię, tanto, torbę przewieszoną przez ramię i swój nieco już przechodzony płaszcz. Tak "odciążony" mógł wyruszyć do Yakiniku w kierunku wskazanym przez mistrzów, prosto do szkoły, w której uczył się Hoitsu, kiedy jeszcze żył.

// napisz jaka jest pora dnia i ew. o jakiej porze ja tam docieram, jeśli docieram

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
11/57

---

Faktycznie, Seinaru zamierzał wykorzystać tę jedyną szansę na przysłużenie się Szkole Ryu, skoro drugiej takiej mieć nie będzie. Pasterz nie musiał być przekonywany i nie rozważał nad tym, czy podjąć się zadania, tyko w jaki sposób się go podjąć. Taka postawa mogła się przypodobać mistrzom placówki. Tetsui niewiele zdradzał swoją powściągliwą mimik i poważną, czy nawet sztywną postawą, ale sprawiał wrażenie rzeczowego i bardzo konkretnego. Jeżeli miałby większe wątpliwości, to prawdopodobnie nie powierzałby przybyszowi tak ważnej misji. Z wiadomych przyczyn to ojciec porwanego chłopca był tutaj osobą znajdującą się w największych rozterkach, ale po paru chwilach konwersacji przestał oponować. Mistrzyni z kolei z całej trójki wydawała się być najbardziej otwartą i pozytywnie zapatrującą się w przyszłość osobą, od początku wierząc w umiejętności przybysza, bo te miały odzwierciedlenie w światowej sławie. Seinaru mógł nie słyszeć o nich, ale oni z pewnością słyszeli coś na jego temat.
- Mój pierworodny przyspasabiał się samojeden, prywatnie u rachmistrza, w jego pracowni. Wynotuję dokładną destynację przed twoim wymarszem - oznajmił Atsumori.
- Stolica jest kilka godzin drogi stąd, spokojnie, dotrzesz tam jeszcze dziś - zapewniła kobieta, a zaraz po tym udzieliła odpowiedzi na kolejną kwestię.
- Oczywiście, przechowamy zbroję w bezpiecznym miejscu. Przywołam za moment jednego z uczniów. Jeśli nie masz nic przeciwko, w czasie twojej nieobecności możemy zadbać pancerz i poddać go konserwacji.
Na tym skończyło się spotkanie w gabinecie przywódcy. Po opuszczeniu pomieszczenia, Wakano podprowadziła bohatera do zbrojowni szkoły i nakazała dwóm młodzieniaszkom odebrać zbroję od Seinaru, przechować ją w bezpiecznym miejscu i ewentualnie poddać drobnej naprawie.
Ognista gwiazda osiągnęła niedawno swój najwyższy punkt na dość przejrzystym nieboskłonie i zaczęła powolutku zmierzać po paraboli w stronę zachodu. Minęło zatem południe. Uczniowie wciąż ćwiczyli na placu treningowym, ale tym razem odłożyli miecze i przeszli do typowo atletycznych zajęć, mających zwiększyć tężyznę fizyczną.
Zanim jednak Seinaru opuścił na dobre tereny szkoły, został zaczepiony przez strapionego Mistrza Atsumoriego.
- Wybacz za mą namolność, jednakowoż pragnę raz jeszcze poprosić o rozwagę w działaniu. Po śmierci małżonki ostał mi się raptem Hoitsu. Jego straty już bym nie przebolał... - wyjaśnił, jakby szukając zapewnienia, że Seinaru sobie poradzi i nie narazi porwanego dziecka na niepotrzebne ryzyko. Jakby nie było, samuraj też człowiek i ojcowska troska była jak najbardziej zrozumiała.