Przystań Lotosu - szkoła

[Kaiho]

Naprawdę wierzysz, że na gruzowiskach można budować od nowa? Że kiedy upadną już wszystkie mury, zerwiemy kraty, to nie pozostanie nawet jedna cegła na ziemi, na której zaczniesz stawiać nowe fundamenty? To przecież nie mogło być nic nowego. Przecież człowiek nie może się całkiem zmienić. Możesz przesunąć swoją szafkę z prawej na lewo, dostawić nowy fotel, wymienić starą szatę i zasadzić kwiaty, której wcześniej nie było. Możesz też pomalować ściany i nawet dobudować kolejne części budynku. Czy to wtedy będzie jak chowanie brudów w szafie? Zabudujesz się z każdej strony i fajnie - każdy pomyśli, że oooh, to coś nowego! A mentalność niektórych ludzi wskazywała na to, że kiedy coś jest nowe to znaczy od razu, że jest lepsze. I co? Nowe - lepsze - więc gdy zrujnujesz wszystko, rozgarniesz ziemię, wygładzisz, to masz pewność, że wyjdzie lepiej? Ha... a może potem postawisz dokładnie ten sam budynek? Tylko lepszy. W końcu nowy. Przecież to nie może działać poprawnie, przecież to nie może być rozwiązanie - by przemoc i siła, w której coś rujnujesz, miała cokolwiek naprawiać. Ale jednocześnie - to takie w myśl antaiczyków, prawda? Jeśli coś się chwieje - wypieprzyć to. Zrobimy lepsze! Zahartujemy swoim sercem i przekonaniem co do tego świata, bo nie można na nim liczyć na bogów, więc liczymy na siebie i własne możliwości. Czasem Kaiho zastanawiał się, jak ziemie pełne słońca i tak słodkich owoców mogły zrodzić takich skurwysynów, jakimi byli Kaminari. Człowiek przecież prawie jak budynek - możesz go zostawić, porzucić, pozwolić mu sczeznąć. Możesz go próbować naprawiać i właśnie - możesz próbować go zrujnować. Miał swoje historie i opowieści, które w sobie krył. Miał swoją rodzinę, swój konkretny początek i zupełnie nieprzewidziany koniec. A jednak człowiek nie był przedmiotem. Złamany w wielu miejscach nie ma części zamiennych, które możesz mu przynieść i wymienić. Zniszczony nie powstanie na nowo, czysty i nienaruszony, bardziej nowoczesny, a więc i bardziej funkcjonalny i przystosowany do dzisiejszych czasów.
- Nie musisz się tak męczyć. - Obrócił się do niej, znów kładąc dłonie na jej pięknym, miękkim futrze. Co ona gadała w ogóle? Tak miała wyglądać starość? Czym w ogóle była, przecież... Kyo była jeszcze młoda! Mogła jeszcze przeżyć wiele wygodnych lat z nim, z nimi, mogła jeszcze powrócić w rodzinne strony do Ookami-den, przecież mieli odwiedzić znowu babkę i dziadka. Do tego potrzeba było dużo sił... ale ona nie chciała sobie dać pomóc nawet teraz.
Podniósł się. Właściwie - jak? Że też nogi nie odmawiały mu jeszcze posłuszeństwa - tego nie wiedział. Odszedł dwa kroki w tył. Jeśli mężczyźni nie dzielili kobiet na ładne i brzydkie, bogate i biedne, tylko na "tę bym bzyknął", a "tej bym nie bzyknął za żadne skarby świata" to na jaki podział wystawia ludzi właśnie Kyo? Są ci, którzy mają cel i ci, którzy go nie mają? Nie masz szans na znalezienie szczęścia, dopóki nie odnajdziesz samego siebie? I gdzie go szukać? Gdzie TY miałeś go szukać? W oczach tych, których byś bzyknął? Bo na pewno nie tych, których byś nie tknął za żadne skarby świata. W domu? Nie, przecież on do zburzenia - do niczego się nie nadaje... W rodzinie? Z którą nawet nie czujesz głębokiej więzi, nie znajdując odpowiedzi na dręczące cię pytania. Może gdyby zaczać od tego, by znaleźć chociaż pewność siebie, która nie przybijałby rąk gwoźdźmi do ścian i ziemi, żeby można było się swobodnie poruszać, to zrobi się łatwiej..? Wiara w siebie czyni cuda! Tak głosiła jedna z wielkich mądrości ludu! Nie masz wiary? Nie obaczysz cudu. A te prawdy, które się tutaj przelewały, wstrząsały całym światem, ale nie po to, by go burzyć. One miały nim wstrząsnąć, a jeśli był zbyt lekko zbudowany - wtedy opadnie z fundamentów naturalnie. Podniesie się pył, strzelą w górę drzazgi połamanego drewna. Twoje oczy przesunęły się na sługę, który sięgnął po pigułkę i wysunął ją w kierunku Kyo. Przecież to jest jakieś popierdolone. Po co to... wszystko? Na co te słowa, po co to... czemu. Nie rozumiem. Albo nie chcę zrozumieć.
- Co ty gadasz, jak ja mam z tobą walczyć w takim stanie... - A jednak ugiął nieco nogi w gotowości do ewentualnego skoku czy odskoku. Do działania, gdyby cokolwiek się stało, zmieniło, gdyby Kyo rzeczywiście na niego skoczyła, bez różnicy, jaką zaoferuje odpowiedź. Czasem tak wymuszała na nim treningi. - To nie jest zabawne, Kyo. To jest wszystko, do kurwy nędzy, BARDZO nieśmieszne. - Poszaleli wszyscy? Rozum im odebrało? Tak, no chyba tak! Najwyraźniej! Jak inaczej wyjaśnić zachowanie ludzi wokół? Miesiąc czasu. Przynajmniej miesiąc się źle czuła, a jego nie było, bo był zajęty... swoimi dramatami! Kurwa, Itazura, ale z ciebie parszywy zjeb..! MIESIĄC! Mógł reagować, mógł... być przy niej! Kiedy go potrzebowała! Czemu go nie było? Co robiłeś, gdzie byłeś? A ja się włóczyłem po tym mieście jak dziwka. Zieleń nie pasowała do czerwieni - ale biel, jaką nosiła Kyo już tak. Czy to nie dlatego śnieg był biały? By podkreślać czerwień. Bo... zapomniał, jakiego koloru był kiedyś. - To zły pomysł...

[Satoshi]

11/15 Misja rangi D - Kaiho
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head, I wanna drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow

Czy aby na pewno jest tak, że budowanie na zgliszczach starej idei jest rzeczą złą? Według Ciebie powinno się próbować łatać coś, co nie ma racji bytu? Czasami po prostu łatwiej, szybciej i wygodniej jest zrobić coś od nowa. A historia, którą ów niszczony budynek opowiada? Budynki nie mają duszy, Kaiho, nie mówią, nie krzyczą. Może i były scenami dla wielu historii, tych wzniosłych, jak i tych ponurych, były świadkami niezliczonych upadków i wzlotów, ale cóż z tego? Jaką przedstawia to wartość wobec tego, że i tak nie możesz go zwiedzić, bo grozi zawaleniem? Imperia zawsze powstają na zgliszczach poprzednich, gorszych. Tak działa ten świat, nikt nie przejmuje się historią brzydkich i chwiejnych ruder. Bo i po co?
-Skończ filozofować chłopcze. Widzę w Twoich oczach, jak szukasz wymówek, żeby tylko podważyć moje słowa. Próbowałeś po swojemu, i jak to się skończyło? Żyjesz w szczęściu? Zapijasz się właśnie ze szczęścia, tak? Znam Cię za dobrze Kaiho... Nie zachowuj się, jakbyś pozjadał wszystkie rozumy. Może i według Ciebie to, co mówię, brzmi głupio, może masz na to inny pomysł, lepszy, wspanialszy, ale co z tego, skoro nie działa? Twoja głowa w tym momencie jest Twoim największym wrogiem. - ninken ze smutkiem pokręcił pyskiem z dezaprobatą.

Widząc, że nie bardzo masz ochotę stanąć do walki, co w sumie było zrozumiałe, martwiłeś się w końcu o jej stan, Kyo warknęła przeciągle i pyskiem wybrała z ręki służącego dwie pigułki, połykając je natychmiastowo.
-Został mi może tydzień, dwa tygodnie życia, oszczędzając siły i czując się jeszcze gorzej niż teraz. Zapomniałeś chyba, kim jestem. Jestem Ninkenem, psem shinobi, nie zamierzam umrzeć w pościeli, szczając z niemocy pod siebie. - po raz pierwszy dzisiaj wyczułeś w jej tonie gniew. Na Ciebie? Nie, na bezsilność sytuacji, na wiek, na ciało, które nie nadąża już za wciąż bystrym umysłem. Ile lat żyją ninkeny? Większość umierała w boju, razem ze swoją bratnią duszą z rodu Inzuka. Ona była dość rzadkim wyjątkiem.

Futro twojej psiej towarzyszki życia nastroszyło się, ona sama pewniej stanęła na nogach. Efekt pigułki wzmacniającej? Chyba tak, ale myślę, że dużo do gadania miała tu determinacja. Jedno warknięcie, krótkie, ostrzegawcze, a zaledwie sekundę później wielkie ciało ninkena ruszyło prosto na ciebie. Zęby, które mogły rozszarpać jelenia w jednej chwili, właśnie zbliżały się do Twojego gardła. Może i była słaba, chora, ale teraz nacierała z pełną swojej mocy. Już zapomniałeś, jak silna jest, od dłuższego czasu treningi z nią pokazywały, że coraz bliższy jesteś dorównania jej. A co w przypadku, jeśli to nie ty stawałeś się lepszy, tylko ona słabsza?

Zegar tyka drogi Kaiho. Make it count.

Słowniczek:
Służący
Kyo

Dodatkowe wyjaśnienia:

[Kaiho]

To jest po prostu zbyt niesprawiedliwe. Zbyt krzywdzące, żeby powiedzieć, że jak coś jest zepsute to należy to wyrzucić. Jak tak można? Człowiek nie jest rzeczą? Błąd. Ninja to jedno wielkie narzędzie, chodzące bronie, które każdy chciał wytrenować, żeby mordowali na zawołanie i niech nawet na zawołanie giną. Kogoś to obchodziło? Czy którykolwiek z liderów tego świata był gotowy powiedzieć: och nie, nie, za bardzo się o was troszczę, żeby słać was na śmierć..? Nie. NIE! Ponieważ ludzie na tym świecie byli jebnięci i dopóki mordowali inny, dopóty nie skończy się ta karuzela zupełnego zepsucia, którym ten świat przesiąkł. Jak dobrze by było, gdyby ktoś zabrał stąd chakrę... Ktoś już kiedyś tak pomyślał, wiesz? Powiedział sobie, że gdyby nie chakra to nie wydarzyłyby się te wszystkie tragedie, które miały miejsce i że gdyby nie ona to mniej byłoby skazanych nieszczęśników, których twarze miast uśmiechów nosiły blizny łez. Jeśli jednak wolisz wyrzucić każdą zabawkę, która się zepsuje, zamiast próbować ją naprawić, to czy mogłeś mówić o poszanowaniu do życia? Zaczynać myśleć o tym, że kogoś lepiej byłoby ocalić, a kogoś nie..? Tylko że, niestety, były takie przypadki, których nie dało się już naprawić. Kiedy coś był zepsute to niekiedy było już nieużywalne. Kiedy ninja straci swoją rękę... wystarczyło spojrzeć na jednego z tutejszych służących, którego przyjął na swoje łono ród Itazura. On już nie działał. A Kaiho zawsze mu współczuł i czasem się zastanawiał, czy nie istniała taka sposobność, żeby mu jakkolwiek pomóc. Tak i można próbować odbudować dom, wzmocnić jego ściany, wstawić nowe drzwi i okna. Ale jeśli ściany są spróchniałe i przeżarte przez korniki... Pomyśl sam. To mogło być najbardziej niesprawiedliwe, najbardziej krzywdzące i jedną z tych rzeczy, którym nie chciałeś przytaknąć. Którym chciałeś zaprzeczać, by nie zgadzać się z tym światem i jego okrucieństwem. Zaprzeczenie nie zmieniało jednak prawdy.
Twoja głowa jest twoim największym wrogiem, co..? To prawda. Zawsze była. Zawsze miał problemy, czasem nawet w najprostszych sprawach, żeby wyłączyć myślenie i działać tak... po prostu. Tak normalnie. To nie. Gdyby miał siąść do naprawy tego okna i wstawienia nowego siedziałby nad tym dwa lata. Najpierw zawsze byłyby ważniejsze sprawy do zrobienia, potem wyrzuciłby instrukcję - bo na co ona, przecież sam wie lepiej, jak naprawia się okna, lol - a potem byłoby siedzenie i filozofowanie, jak właściwie to zrobić. Oczywiście z podparciem tego, że nie potrzebował instrukcji i sam sobie poradzi. A to tylko głupie okno. Tymczasem bycie ninja wiązało się z o wiele trudniejszymi zagadnieniami. Choć czasem Kaiho miał wrażenie, że mężczyźnie łatwiej jest stanąć za ojczyznę do walki niż zbarać się za, na przykład, pocieszanie kobiecych łez. Nie, wróć, to nie wrażenie. Tak było. Przecież sam tak miał! Kogoś tam biją? Pewnie, lecę na pomoc! Ktoś płacze? O bogowie, co robić i jak się zachować! Co mam robić? Jak się zachować tutaj. W panice rzeczywistego czasu jakoś jego mózg nawet odsuwał te wszystkie wbite przez Kyo w jego serce szpile. Mógł widzieć tylko jej stan i myśleć o tym, co powinien zrobić. Kyo zawsze była mądra. Zawsze dobrze mu radziła i zawsze pomagała. Zawsze kierowała w dobrą stronę. A teraz chciała... minęło parę miesięcy - tyle musiało minąć, żeby Kaiho w końcu pogodził się z tym, że zamordował człowieka. W samoobronie - ale zrobił to. Chcąc chronić dziewczynę, która została przez tego człowieka zabrana. Motyw się nie liczył - liczył się wynik. Co miało być wynikiem tego spotkania..?
- Kurwa... - Kaiho odskoczył w tył, kiedy Kyo się zjeżyła i trochę odruchowo zaczął składać pieczęci. Próbując wyciągnąć z siebie więcej. Najwięcej. Ale to tak nie powinno wyglądać... Jego oczy już się szkliły, a gorąca fala przebiegała po ciele. Głowa robiła się gorąca, obraz jakiś taki niewyraźny, jakiś zamazany - a przecież miał całkiem bystre zmysły. Ale tu już nie było odwrotu. Proszę, przebacz - nie. Był atak. Na tyle szybki, że Kaiho szerzej otworzył oczy ze strachu i spróbował uciec na bok, kucając, żeby wilczyca przeleciała nad nim. ALE JA NIE LUBIĘ WALCZYĆ! Ale nie wykrzyczał tego. Przestańmy, co?! Nie powiedział tego. Zamiast tego łzy zaczęły toczyć się po jego policzkach, kiedy próbował dokończyć Uwolnienie Burzy, by wiązki, trzy, z trzaskiem pioruna i burzowym pomrukiem rozjaśniły przestrzeń. Miały odgrodzić go od psa - przynajmniej dwie z nich. Trzecią posłał w kierku Kyo.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

13/15 Misja rangi D - Kaiho
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head, I wanna drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow

Jest prawdą, że nie można się całkowicie zmienić. Można jednak wyrobić w sobie odpowiednie nawyki, ciężką, mozolną pracą. Dyscypliną. To właśnie ona powoduje, że ludzie się zmieniają, dojrzewają. Nie mówię tu rzecz jasna o tej wojskowej dyscyplinie, zamieniającej ludzi w wyszkolone do bezwzględnego wykonania rozkazów nie poświęcających ich słuszności nawet jednej myśli maszyny do zabijania. Nie, tu chodzi o ten rodzaj dyscypliny, który zmusza do naprawienia tego okna już, teraz, z instrukcją, z gotowymi materiałami, bez odkładania tego na później. Bo później... może być różnie. Podobnie jest z człowiekiem i jego psychiką. Ci z tą szczególną wewnętrzną siłą potrafią wyeliminować własne słabości, najpierw wygłuszając je na siłę, aż naturalne odruchy sprzeciwu zanikną, wyrabiają sobie nawyk, który z biegiem czasu staje się już automatyczny, naturalny. Zepsute? To naprawiam, nie czekam, aż mi się zachce, aż będę miał trochę wolnego czasu, aż się zepsuje jeszcze bardziej. Ot, cała tajemnica...

Ostre jak diabli kły białej samicy Urufu kłapnęły, zaciskając się na powietrzu, które wypełniło przestrzeń, jaką jeszcze przed mgnieniem oka zajmował Kaiho. Ninken poszybował nieco dalej, niesiony pędem swojego ciała, po czym odbił się od ubitej ziemi i pofrunął w Twoją stronę, zaczynając się obracać. Widziałeś już to wiele razy, Tsūga nabierała prędkości i siły, mknąc prosto w Twoim kierunku. Wiązka, którą posłałeś na spotkanie swojej przyjaciółki, uderzyła prosto we front Inzukowego wiertła, ciężko jednak było ocenić, czy spowodowała jakiekolwiek obrażenia. Ninken zignorował dwie wiązki, które miały CIę bronić, ostatecznie uderzając w ziemię tuż przy twoich stopach, wymuszając kolejny odskok. Miałeś możliwość zaobserwowania, jak ubita ziemia zmienia się w mały kraterek. "Wuj pewnie będzie zły" mogłoby Ci przejść przez myśl, gdyby umysł nie był zajęty innymi uczuciami. Głębszymi i ważniejszymi. Kyo stała wśród kurzu, dysząc ciężko, jednak wyglądała po raz pierwszy dzisiaj, jakby była szczęśliwa. Może i TY nie przepadałeś za walką, ale czy przyszło Ci przez myśl, że może dla uwielbiała ten dreszczyk emocji? Może tym razem nie robiła tego dla Ciebie... ale dla siebie? Nawet w tym momencie myślałeś o sobie? Widziałeś przecież, co zrobiła, ile pigułek połknęła. Wiesz, co to oznacza dla ninkena?

Ogromna masa mięsa i futra chrząknęła, z pyska polała się krew. Małe rozcięcia, które spowodowała Twoja technika były niczym w porównaniu do ilości, którą Kyo wypluła. Jej sierść zjeżyła się jeszcze bardziej, wyglądała teraz pięknie... i strasznie zarazem. Jak nastroszona metalowymi kolcami zbroja, lekko spryskana świeżą krwią. Skoczyła ponownie, zamieniając się w wir. Tym razem jednak leciał prosto w Ciebie. Gatsūga.

Słowniczek:
Służący
Kyo

Dodatkowe wyjaśnienia:

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Stara, zmęczona Kyo. Zmęczona tym, że musiała żyć, jak prawie żaden ninken, bez swojej partnerki. Zmęczona tym, że postanowiła opuścić Ookami-den, swoją rodzinę, wszystkich, których znała tylko po to, żeby zostać ze szczenięciem, które na świat wydała jej towarzyszka. I które było tak wybuchową mieszanką jej samej i mężczyzny, którego pokochała, że nie było wątpliwości, czyim synem był Itazura Kaiho. To była historia jakich wiele w tym świecie. Słodko-gorzka, opowiadająca o miłości, oddaniu, wspólnej walce i o tym, że naprawdę można na tym świecie coś odbudować nawet na gruzach. Nawet, jeśli bardzo boli. Udowadniająca, że można żyć nawet bez połowy serca. Bo tak żyła Kyo. Wypełniając swoją codzienność obserwacją młodego ninja, który rozkwitał pod jej skrzydłami, którego chroniła i o którego dbała. Jeśli zwlekałaby za długo - czy ten kwiat by przeżył? Róża od Małego Księcia - taka zakochana w sobie, tak podziwiająca swój wygląd, że nie spostrzegła, jak ważny tak naprawdę jest dla niej Mały Książę, który codziennie okrywał ją od zimnego wiatru nocy i przynosił jej wody, kiedy była spragniona. Przycinał jej gałązki, które nieładnie się rozrastały. Więc powiedz - piękna była dlatego, że była Różą, czy może dlatego, że ktoś o nią dbał..? Dlatego, że miała dla kogo kwitnąć i dla kogo trwać? To nie jej własne oczy mówiły jej o tym pięknie - to oczy Małego Księcia, który za nią wodził i mówił jej: "tak, tak, jesteś najpiękniejszą Różą na świecie!". Kyo była właśnie tym dla niego - Małym Księciem. Zaopatrzonym w nauki życia, po spotkaniu z wężem na pustyni, wysłanym po to, żeby z nim być. I tak jak myślała Róża, tak myślał Kaiho, że ten Mały Książę nigdy go nie opuści. Ostatni taki ninken na tym świecie. Ludzi nie da się zastąpić. Są niepowtarzalni, unikalni i nie ważne, jak bardzo będziesz próbował, nie zapełnisz dziury po nich kimś innym.
Poczuł pęd powietrza rozpędzonej, starej Kyo. Zawsze była lepsza, szybsza, silniejsza. Ale też im więcej czasu mijało, tym, to prawda, była mniej ruchliwa. Rzadziej trenowała fizycznie. Jak cofasz się w tył to dostrzegasz szczegóły - to, jak kiedyś jeździłeś na jej grzbiecie i jak biegaliście po polach Antai, a jak ostatnimi czasy nawet na wycieczkach wolała zostać w pokoju, więcej spała, więcej leżała. To po prostu się działo. Ninkeny chyba... chyba po prostu nie mogą istnieć bez swoich towarzyszy, kiedy raz się już przywiązały. Teraz nie była już tak silna i szybka jak kiedyś. I czy to jego rozwój..? Na pewno. Przecież i on zmienił się przez te lata. Kiedy ona siły traciła - on je zyskiwał. Taka to właśnie kolejna sprawiedliwość tego świata. Prawo natury.
- KYO! - Wstrząsnęło nim, zimny dreszcz przeszedł po kręgosłupie. Oszalała! Pojedynek i trening to jedno, drugie, że nie spodziewał się, że samica ruszy prosto na spotkanie jego uwolnienia burzy. Nie, ona wręcz nic sobie z tego nie zrobiła. Skoczył - teraz już nie na bok, ale w tył, zupełnie się dekoncentrując. Tak i wiązki skumulowanej energii zniknęły, chociaż ciągle podtrzymywał pieczęć. Ledwo podtrzymywał. Jakoś zapomniał o tym, że musi to robić i jeszcze zachowywać kontrolę nad chakrą. Łzy jak grochy - toczyły się po jego policzkach. Wiedział, że nie robiła tego dla niego. Wiedział, że ON robił to dla niej. Wbrew wszelkim pozorom Kaiho bardzo dużo myślał o innych. I był gotowy do wielu rzeczy, żeby tylko ktoś obok był szczęśliwy. Kyo, wystarczy... Złamany, płaczliwy ton nie rozległ się na głos. Ona po prostu nie chciała tak umrzeć. Nie chciała umierać sama, w łóżku, bezsilna. Była wojowniczką. Od zawsze była wielką wojowniczką, która budziła szacunek. A teraz..? Kyo, gdybym mógł... zamienić się z tobą... ponieść dla ciebie ten ból... Ale nie możesz. Możesz tylko zacisnąć mocniej palce, przytrzymać przy sobie mocniej dłonie i z całej siły zebrać szalejącą, błękitną energię w ciele, by znów przywołać do siebie burzę. Już nie jedną czy dwie wiązki. Wszystkie sześć. Sześć piorunów, które rozświetliły ten słoneczny przecież dzień. Ten dzień, w którym ptaki radośnie śpiewały, a piękne motyle latały od kwiatu do kwiatu.
Czy teraz czujesz, że żyjesz?
I czy czujesz się szczęśliwa czując, że umierasz.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

15/15 Misja rangi D - Kaiho
Mamaaa,
Just killed a man,
Put a gun against his head, pulled my trigger,
Now he's dead
Mamaaa, life had just begun,
But now I've gone and thrown it all away
Mama, oooh,
Didn't mean to make you cry,
If I'm not back again this time tomorrow,
Carry on, carry on as if nothing really matters

Stara, dobra Kyo. Pędząca na spotkanie sześciu promieni Rantonu. Limit krwi, który zabija. Którego nienawidzisz. Dziś jednak spełnia inne zadanie. Uwalnia.

Błękitne wstęgi poszybowały prosto na spotkanie przeraźliwie wyjącego psiego huraganu, kierując się prosto w jego czubek. Usłyszałeś trzask, gdy technika przedarła się przez powietrze i dotknęła ciała Ninkena. Ten przeleciał jeszcze kawałek, niesiony siłą bezwładności, powoli wytracając obroty po to, by gruchnąć prosto przed Tobą. Tak, tym razem zadałeś nieco większe obrażenia, widać było obficie cieknącą krew, gdzieniegdzie przez rozciętą skórę prześwitywały uszkodzone mięśnie. To wciąż jednak nie były poważne obrażenia. W czasie wojny co dzień wierne psy shinobi otrzymywały dużo takich ran, wylizując się z nich w ciągu paru dni, oczywiście przy pomocy medyków. Co więc spowodowało upadek Urufa? Może śmiertelna dawka pigułek? Organizm, który nie mógł poradzić sobie z dużą ilością tego, czym były nafaszerowane? Nawet ludzie mogą umrzeć po takiej dawce, a co dopiero ninken...
Wszystko sobie zaplanowała. Wiedziała, że nie będziesz w stanie zapanować nad emocjami na tyle, by skrócić jej cierpienia. Pamiętaj drogi Kaiho, samotność i wiek to paskudne schorzenia. Na koniec poczuła jednak ten dreszcz emocji, spychając wszystkie dolegliwości na dalszy plan. Choć na chwilę, jeden moment. Gdy druga pigułka wyniszcza organizm, nawet ostatni, przyjacielski sparing dostarczy wojennych wrażeń. Śmierć dla wojownika. Kyo nim była. Zawsze.

Przerwałeś działanie techniki, podbiegając do kochanego, biało czerwonego futra. Do przyjaciółki. W porę, by usłyszeć jej ostatnie słowa.
-Dziękuję Kaiho. Proszę, odnajdź siebie.- Cisza. Bezdech. Tylko wiatr hula sobie po Antai. Ptaków nie słychać. Zaczyna padać deszcz. Taki mały, prywatny. Wielkie krople spadające z oczu. Na tą sierść, na ten pysk, groźny, a ukochany, szczęśliwy, a bez życia.

Dzień później

Może i czasem ciężko nazwać zdruzgotanemu Kaiho wuja jakimkolwiek superlatywem, dziś jednak się pokazał z przyzwoitej strony. Kyo, twoja najważniejsza i najlepsza przyjaciółka spoczęła na terenie posiadłości. Na małym, prywatnym cmentarzu rodowym. Ciche i spokojne miejsce, z dala od szumu życia codziennego, którym na ogół tętniła "Przystań Lotosu". "I tylko piękny ptaków śpiew", jakby powiedział poeta. Kamienna tablica upamiętniająca Ninkena miała być dostarczona i osadzona w ciągu najbliższego tygodnia. Domownicy zaczęli się rozchodzić, oddając uprzednio należyty hołd temu mądremu psu. Pozostałeś tylko Ty, chcąc zostać z myślami sam na sam. Wtedy podszedł do ciebie Itazura Hideaki, pan tego domu, a prywatnie twój wuj.
-Wiem, że czasami ciężko nam się dogadać, chłopcze. Wiedz jednak, że szanowałem Kyo, która stała się częścią naszej rodziny. Wiem, że potrzebujesz czasu, by się z jej stratą pogodzić. Doniesiono mi również, że planowałeś się gdzieś wybrać. Trzymaj...- powiedział, wyciągając w twoim kierunku niewielką sakiewkę z pobrzękującymi monetami- "... jedź, gdzie chcesz, bylebyś znalazł spokój ducha. Pamiętaj, że wbrew pozorom, zawsze będziesz tu mile widziany."

MISJA ZAKOŃCZONA SUCKESEM

Bardzo dziękuję za zabawę, choć klimat misji ciężki.

Słowniczek:
Służący
Kyo
Itazura Hideaki

Dodatkowe wyjaśnienia:

[Kaiho]

Stara, dobra Kyo. Jedyna w swoim rodzaju. Ostatnia ze swojego rodzaju. Z tego pokolenia, które przyniosło na świat dziecko rozpoczynając jego historię skomleniem. Przyszłość i przeszłość spotykały się tu w desperackim ostrzeżeniu, że jedna chwila kształtuje cały świat. Że najbardziej żywym czujesz się właśnie wtedy, gdy umierasz. Nie było słodszego oddechu. Nie było ważniejszego uderzenia serca. Świat nie był tak piękny w żadnej chwili - właśnie tu i teraz, kiedy ta ostatnia wilczyca wydawała ze swoich płuc chrzęk niewytrzymujące napięcia ciała. Na tej zasypanej pyłem słońca i piaskiem powierzchni ziemi. Tu, gdzie zazwyczaj ćwiczyli młodzi i silni pod okiem starców. A Kaiho... ćwiczył teraz razem z nimi. Duchami przeszłych lat i przyszłych, które tak samo jak on miały uczyć się władać Rantonem. Pięknym i złowieszczym zarazem żywiołem powstającym z dwóch innych. To nie było dobre miejsce do umierania. Nie było też dobre miejsce do płaczu.
Nie bardzo wiedział, kiedy znalazł się przy Kyo - po prostu już tam był. Na kolanach, niszcząc swoją piękną sukieneczkę. Rozmazując ten staranny i piękny makijaż. Kiedy zabrakło pod łapami siły, że upadła na ziemię? Kiedy zdążyła się tak rozchorować - i nigdy niczego nie powiedziała? Nawet jedno słowo. Nawet jedno zająknięcie. W końcu jaki wojownik użala się na swoją słabość..?
- KYOOO..! - Był taki krzyk, który rozrywał ludzkie serca. Taki krzyk, który wydzierał się prosto z głębi duszy i zabierał ją razem ze sobą. Po policzkach Kaiho leciały łzy, leciała kredka do oczu i lała się woda z jego nosa, gdy ściskał białą, czystą sierść. Biel, do której czerwień tak dobrze pasowała. Idealnie zgrana. Istniejąca tylko po to, aby krew lepiej się na niej odcinała. Wielka, silna klatka piersiowa nie unosiła się już w oddechu. Jej łapy już nigdy nie miały poruszać się po tym zakurzonym placu - nie miało być słychać jej stukania pazurów, tak charakterystycznego. Jej oczy już nigdy nie miały się otworzyć. Te piękne, złote, te piękne - często przewracające się, kiedy wymyśliłeś kolejną głupotę do kolekcji. Nie miało być już ani ostrych słów ani klepania po główce. Żadnych więcej nauk i żadnych więcej treningów. Są takie pożegnania, które nie sprawiają, że będziesz się cieszył z powitań. Są takie pożegnania, od których nie ma odwrotu.
Jest tyle rzeczy, które miałem ci powiedzieć..!
Tyle rzeczy, których już nigdy nie powiesz.
Chyba nie było takie limitu łez, jakie nie mogłyby zostać tutaj przelane. I chyba nie ma gorszego uczucia niż to, że osoba, którą kochasz, umarła na twoich rękach. Przez twoją osobę. Pytasz wtedy siebie - może mogłem zrobić lepiej? Mogłem być lepszy? Jak wiele chwil zmarnowałem, które mogłem jej poświęcić? Jak mogłem być taki głupi, by czegoś nie zauważyć? To moja wina? Mogliśmy być szczęśliwsi.
Ciało Kyo zostało w końcu zabrane i ktoś pomógł roztrzęsionemu Kaiho podnieść się z ziemi. Mamrotał coś pod nosem - że przecież musi pojechać do Ryuujina. Z tymi zakrwawionymi dłońmi i czerwonymi od płaczu oczami. Ktoś dał mu nawet lejce w dłoń. Służba była milcząca. I gdyby tylko był w stanie cokolwiek zobaczyć w ich oczach to widziałby współczucie. Ale nie widział. Nie widział niczego - nawet tego, jak tragicznie teraz wygląda.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

  Ukryty tekst

Ryuujin został ugoszczony przez służbę. Przydzielono mu odpowiedni pokój, przestronny i wygodny i zapewniono wszystko, czego tylko mu było potrzeba - a nawet i więcej - w tym posiłki czy nawet ubranie, jeśli tylko potrzebował. Chociaż nie obyło się bez plotek z pytaniami, kim jest i dlaczego przyszedł razem z paniczem. Ten piękny pałac miał w końcu kiedyś należeć do Kaiho. Kiedyś... kiedy będzie gotów.
Kiedy Kaiho się obudził czuł się tak, jakby ktoś mu przywalił w łeb. Mocno. I stanowczo. Wszystko było rozmazane, ciężko się oddychało i... wszystko było jakieś... wszystko było po prostu inne. Dopiero po przebudzeniu się jakoś do niego dotarło, że chyba... nie był tu sam. Że wczoraj z kimś chciał gdzieś iść, coś chciał robić, a potem - wszystko to zniknęło. A mimo to wcale nie przybył tutaj sam. Słońce ledwo wstało, kiedy wyszedł na zewnątrz, żeby trochę poćwiczyć, wiedziony już tylko koniecznością dotrzymania słowa, że to wszystko nie poszło na marne. I że ta śmierć coś znaczyła. Ale kiedy wielka Amaterasu wspięła się po horyzoncie, poprosił służbę o zaprowadzenie siebie do Ryuu kiedy już wstanie.
- Dziękuję. I przepraszam. Nie chcę cię zatrzymywać. Dzisiaj ma być pogrzeb. - Kaiho ubrany był w biel. Jego oczy ciągle były spuchnięte od płaczu i podkrążone. Nawet nie unosił głowy, żeby spojrzeć na Smoka.
Pogrzeb. Jedno z tych tragicznych wydarzeń, które zapisywało się w pamięci człowieka zazwyczaj jako rozmyta plama. Plama pełna bieli - kolorze śmierci. Jak białe było futro Kyo. Tej dumnej wojowniczki, która kiedyś wzbudzała strach w sercach swoich wrogów, a teraz budziła tylko strach w sercu Kaiho.
Niczego nawet nie potrafił odpowiedzieć wujowi, kiedy ten podszedł do niego i wręczył mu woreczek ryo. To pierwszy raz... Powinien powiedzieć dziękuję, albo chociaż: spierdalaj. Ale nie. Nie miał w sobie sił. Jakby wszystko zostało z niego zabrane. A jednocześnie głowa ciągle tak bolała...
- Ryu... zrobisz mi tę przyjemność i poćwiczysz ze mną? - Potrzebował tego. Potrzebował oderwania się od rzeczywistości.

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Śmierć przychodziła niespodziewanie i w końcu przyjdzie do wszystkich i po wszystko. W końcu z czasem nawet potężne góry się kruszą i maleją, najstarsze drzewa padają ofiarami chorób więc dlaczego z ludźmi czy zwierzętami miał by być inaczej? Niestety, śmierć jest nieunikniona ale to nie ta ponura postać z kosą jest najstraszniejsza. To ból który jej towarzyszy, ból po stracie kogoś kogo się kocha. Dziura której nikt ani nic nie jest w stanie zapełnić, to jest najstraszniejsze w śmierci.
Nie bardzo wiedziałem co właściwie powinienem zrobić, czy właściwie wypadało mi tu być? Milion pytań pojawiało się w mojej głowie na które nie znałem odpowiedzi w sercu natomiast wątpliwości co do słuszności moich decyzji, lecz nie chciałem zostawiać teraz go samego. To był moment w którym właśnie powinienem być blisko i postarać się zrobić co w mojej mocy by mu pomóc. Tylko jak pomóc drugiej osobie po utracie kogoś tak bliskiego? Czy zwykły śmiertelnik, czy bóg nikt nie posiadał chyba takiej mocy.
Gdy dotarłem do rezydencji Itazura widziałem ból, łzy i wszechogarniający smutek połączony prawdopodobnie z gniewem Kaiho który to zaprezentował mi potęgę swojego limitu krwi. W innych okolicznościach zapewne radował bym się mogąc poznać siłę tego rodu na własne oczy jednak tym razem czułem tylko niemoc i bezradność. Stałem i przyglądałem się aż do momentu gdy malec padł ze zmęczenia bo cóż mogłem zrobić innego? Próba zbliżenia się w tamtym momencie była praktycznie próbą samobójczą nawet dla mnie.
Na szczęście służba w domu Kaiho działała bardzo szybko i zajęli się nie tylko swoim paniczem ale również i mną abym nie stał przed wejściem jak ten słup soli. Mimo, że nie bardzo wiedziałem kto zmarł uznałem jednak że wyrazy współczucia winien byłem również i im skoro zmarła była niczym matka malca.
Gdy trafiłem do pokoju który został mi przydzielony postanowiłem zrobić co mogłem wobec czego rozpaliłem przyniesione mi kadzidła i oddałem się rozmowom z bogami czekając na chwilę gdy będę mógł porozmawiać z żałobnikiem. Jednak tego dnia się nie doczekałem. Ta okazja nadarzyła się dopiero dnia następnego.
Wstałem i najzwyczajniej w świecie postanowiłem przytulić go do siebie. Czułem jego ból i cholernie chciałem mu jakoś pomóc jednak nie wiedziałem co mógłbym powiedzieć. Zapewne mnich po święceniach byłby w stanie znaleźć w pamięci jakieś wzniosłe przemowy, nauki czy coś innego. Ja niestety nie dotrwałem do tego momentu i wszystko co przychodziło mi do głowy na początku było kłamstwem, a te zwyczajnie nie chciały przejść przez moje gardło.
- Nie masz za co przepraszać. Oczywiście. - dwa krótkie zdania których wypowiedzenie kosztowało mnie naprawdę wiele sił by powstrzymać drżenie głosu oraz łzy które czaiły się by tylko runąć niczym górski potok przy odrobinie nieuwagi, a przecież nie byłem tu by płakać lecz by wspierać Kaiho.
Sądziłem, że trening dobrze nam zrobi. Oczyści umysł z negatywnych myśli jednak ja nie umiałem przestać widzieć jego bólu który dotykał również mnie. Nienawidziłem gdy cierpieli ludzie na których mi zależy. Nie raz w myślach krzyczałem by ból jaki ma doświadczyć ktoś inny spotkał mnie byle druga osoba nie musiała cierpieć. Niestety jak się okazało moje prośby nie zostały wysłuchane.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 1/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Minęły trzy dni od ich ostatniego treningu. Słońce górowało na błękitnym poznaczonym złotymi pasmami niebie. Było bezchmurnie, nastał nowy ranek, a z nim przyszła kolejna robota do wykonania. Pod bramą rezydencji pojawił się jeden człowiek ubrany w ciemny płaszcz, zakrywający odzienie pod spodem. Spod niego wystawała jedynie rękojeść, wprawione oko mogło spodziewać się długiego miecza, bądź katany. Jego twarz wyrażała zmęczenie zmieszane z zamyśleniem. Co jakiś czas ziewał, patrząc miedzianymi ślepiami w kierunku wejścia. Sińce pod oczami błagały o kolejną porcję snu, jednakże za nim to miał uczynić potrzebował się spotkać ze służbą. Ta zjawiła się chwilę później. Kobieta spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, błądząc po opalonej skórze, lecz jej wzrok pozostał czujny. Ona również wykonywała tylko swoje obowiązki.
- Wysłannik rodu Kaminari mam sprawę z... - urwał na moment , wyciągając spod płaszcza zwój. Rozwinął go i przeczytał kilka zdań, ściągając brwi - Itazura Kaiho, czy przebywa w rezydencji? - zamilkł, patrząc jak kobieta odwraca się w kierunku domostwa - Wydaję mi się, że panicz wstał. Zaraz po niego pójdę - mężczyzna machnął dłonią - Nie trzeba, jedynie wystarczy, że przekaże mu pani wiadomość - nie odpuściła, przez co grymas zawitał na jego buzi. Widać było, że chciał mieć to za sobą. Westchnął - Nalegam, za moment do pana podejdzie - zostawiła go, spiesząc się do kwatery, gdzie przebywał adresat wiadomości. Po wszelkich grzecznościach, poprosiła chłopaka o pójście w kierunku bramy. Dodała również, że to osoba z klanu Kaminari z przeznaczoną dla niego wiadomością. Jednak, nie wiedziała czego chciał, przyniósł jedynie zwój oraz prawdopodobnie dodatkowe wieści od rodu.
Posłaniec stał, mrużąc oczy, gdy spoglądał w górę. Kasztanowe włosy były zmierzwione, widać było, że niedawno zwlókł się z łóżka, musząc dostarczyć wiadomość. Nie sądził jednak, że zajmie mu to dłużej niż kilka minut. Wyjął z przypiętej z tyłu torby fajkę, spojrzał na nią, jakby tylko ona potrafiła ukoić jego nerwy. Gdy zerknął na teren za bramą miał nadzieję zobaczyć młodzieńca, do którego przyszedł. Tylko jego obecność przywróciłaby rozsądek do głosu, przez co schowałby przedmiot z powrotem, odsłaniając kawałek niedbale zarzuconej beżowej koszuli. Ciemne spodnie ciasno opinały ciało, zaś znoszone buty miały pełno pyłu na sobie. Przygotowałby się lepiej, gdyby wiedział, że tyle to potrwa. Skłonił głową, gdy tylko osoba do niego podeszła - Konnichiwa, przyniosłem zlecenie. W środku znajdziesz właściwie wszystkie informacje. Gdyby coś było niejasne służę odpowiedzią, lecz proszę nie zadawaj za dużo pytań - wyciągnie rękę z małym przedmiotem, który w środku ciemnym drukiem opisywał zadanie, które zostało dla niego przeznaczone. Lekko pochyły styl pisania z początku mógł być ciężki do odczytania. Jednak wystarczyła chwila, aby zapoznać się z treścią.
Nieznajomy podczas zapoznawania się z zadaniem, stałby w miejscu i patrzył gdzieś ponad sylwetką Kaiho. Głęboko rozmyślał, co on jeszcze tu robił?
Treść zwoju:

Dostaliśmy zgłoszenie od szlacheckiej rodziny znajdującej się na obszarze poza naszą siedzibą. Poinformowali nas o wizycie córki w mieście, lecz dla bezpieczeństwa chcieli, aby nie była sama. Z racji na aktualną sytuację poprosili nas o zajęcie się nią, aby nikt nie zrobił jej krzywdy. Zostało postanowione, że jej życie zostanie powierzone w ręce Itazura Kaiho, do którego kierowana jest ta wiadomość. Dostaliśmy informacje o możliwych zagrożeniach, lecz nękają ich jedynie bandyci, łasi na pieniądze panienki. Jej godność to Yotsuba Kaede, wiadomo, że ma skłonności do opuszczania miejsca pobytu, wielokrotnie uciekała. Na czas zadania przyjmie imię Kyōko.
Na dole zwoju znajdował się symbol klanu, a wraz z nim podpis rządzącego lidera, który zatwierdził zadanie.

Głos - Mężczyzna, który przyniósł zlecenie
Głos - służba

[Kaiho]

Kurogane Ryuujin. Podróżny mnich, kobieciarz, flirciarz i psotnik. Osoba, która lubi unikać rozmów poważnych i która nauczyła się większość animozji obracać w żart. Człowiek, któremu czasem brak było asertywności, choć ciężko powiedzieć, dlaczego. Może ku temu, by nikogo nie urazić. Przystojniak, wyłudzacz pieniędzy i ninja z przypadku. Było wiele rzeczy, które można było sobie o tym człowieku pomyśleć. Wiele rzeczy, które przesuwały się po głowie Kaiho od momentu, kiedy spojrzał na niego po raz pierwszy i zaciągnął do picia sake. W końcu w życiu mężczyzny są przynajmniej dwie rzeczy, którym nie można było odmówić - sake i kobiety. W końcu - nie znali się prawie wcale. Jeden wieczór, potem jeden spędzony dzień i maleńki urywek poranka, wyrwany z ich życia tak, jak wiatr porywa jesiennego liścia z drzewa. Nikt się za nim nie ogląda i nikt go nie szuka - po co? W koronach nadal wisiały piękne złoto-czerwone kolory. I to wielce nad wyrost, a jednak Kaiho jeszcze nigdy nie spoglądał chyba na nikogo tak, jak na niego teraz. Po tych trzech dniach, po których jego obecność była tak naturalna jak obecność kogokolwiek w tym domu, po trzech dniach, w których Kaiho gdzieś się błąkał - jego ciało tutaj było, ale roztrzaskane serce umykało w najciemniejszy kąt, żeby tylko nikt nie kazał mu bić, nagle odkrył, że ten czas nie był pusty. Tylko dlatego, że właściwie obcy człowiek, który nie miał wobec ciebie żadnych zobowiązań, postanowił być oko. Nie domagał się wyjaśnień, nie pytał, nie nagabywał. Był. I zgodził się poćwiczyć, by zająć czas. Zająć myśli. Żeby te serce... chociaż trochę się uspokoiło. Muszą jednak minąć jeszcze długie miesiące, zanim wróci na swoje miejsce. Ryuujin mógł ruszyć na swoją wesołą, lekką przygodę po pustyni, poznać te piękne panny, zobaczyć te niezwykłe wielbłądy - ale nie. Tkwił tu, przy rozmazanym, rozklejonym Itazurze, który czasem dostawał bezdechu od płaczu, jaki się z niego wylewał i przybiegali tylko służący, coby poratować swojego panicza. Właściwie to najbardziej uspakajał się, kiedy Ryuujin go po prostu do siebie przytulał. Ba! Nawet poprosił raz Ryuujina, czy może się z nim pomodlić. Do jakiegokolwiek boga, który mógłby zaopiekować się jego Kyo. Wtedy nagle ramy jego świata zaczynały się trzymać w kupie i przestały rozsypywać na miliony części. I ta podróż po pustyni byłaby dla niego z pewnością ciekawsze. Odprężająca. Pełna kolorów i zabawy. Lecz nie. Czemu. Każdy miał swój sposób znoszenia swego bólu, ale Kaiho... potrzebował obecności drugiej osoby jak powierza. I to chyba było właśnie to, co dotarło do niego, gdy przy tej porannej herbacie, zwinięty trochę, z podciągniętymi nogami pod klatkę piersiową, spoglądał na Kurogane Ryuujina. Nie jesteś sam. Niektórych słów nie trzeba wymawiać - czyny mówiły za człowieka. Nie musisz otwierać ust, a twoja motywacja jest jasna i klarowna. Jak było w tym przypadku.
- Wiesz... nigdy nie sądziłem, że ktoś będzie przy mnie w tych najgorszych chwilach, gdy nie było nikogo oprócz Kyo w tych najlepszych. Była dla mnie jak matka. - Przeciął przyjemną ciszę kołysaną przez szum drzew. Posiadłość była cicha. Odkąd zaczęła się wojna była nawet bardzo cicha... pomijając momenty, w którym wdała się w kłótnie z wujem. Ale od śmierci Kyo nie było żadnej kłótni. - Niezła ze mnie beksa, nie? - Spróbował lekko zażartować, nawet drgnęły mu kąciki ust. - Nie wiem, jakbym sobie z tym poradził... bez ciebie. - Nie trzeba było być geniuszem, żeby widzieć, że wokół Kaiho... nie było nikogo. Tylko służba. Na pogrzebie ludzie złożyli kondolencje, był nawet białowłosy Antaiczyk w ich wieku, który przytulił Itazurę, ale to... tyle. Świat się kręcił - jeden z wozu spadł, a karawana jechała dalej. Nie wiedział, co to tak naprawdę znaczyło dla Ryuujina, ale dla niego... cóż, czuł, że ten człowiek właściwie uratował mu życie. Pomagał rozgonić wszystkie ponure myśli. Jak ten, że najlepsze ze snów były o tym, że już się nie budziłeś. I w tym momencie do pomieszczenia wszedł jeden ze służących.
- Posłaniec? Na pewno do mnie, a nie do wuja? Mówiłem, że nie mam ochoty nikogo przyjmować... - Kaiho spojrzał na Ryuujina, słysząc twierdzącą odpowiedź i podniósł się pod naleganiem służącego. Ubrany w prostą, białą togę z tuniką, która jeszcze mocniej podkreślała jego ciemną skórę złapał tylko za jeden z materiałów, by owinąć ją wokół swojej posiniaczonej szyi. Spojrzenie na Ryuujina było pytające - czy zechce mu towarzyszyć, czy może woli zostać tutaj. Czy naprawdę nikt w tym mieście nie potrafi już uszanować żałoby?
- Dzień dobry. Zdaje pan sobie sprawę, że w tym domu panuje żałoba? - Tak dopytał, pro forma, jeśli po białym stroju wszystkich wokół mężczyzna się nie domyślił, kiedy mężczyzna już wyciągał zwój i mówił o zleceniu. Tak patrzył na to... ale w końcu sięgnął po to. Może to faktycznie coś ważnego. Coś niecierpiącego zwłoki. Nie mam na to siły... na nic nie mam siły... - Ech... - Nic bardziej konstruktywnego nie wydobyło się z jego ust, kiedy odczytał zwój. I jeśli Ryuujin był obok to podał go od razu Smokowi. - Zainteresowany zarobkiem? - Kaiho nie chciał mówić, że właściwie gdyby Ryuujin go poprosił, to obsypałby go chyba całym złotem, jakie posiadał. Ale tak było. Głupi osiołek. Nie chciał też pytać, kiedy właściwie mnich zamierza wrócić do siebie. Z zaskoczeniem Kaiho odkrył, że dzisiaj już nie potrafił znaleźć w sobie łez. Och, wystarczyłby odpowiedni nacisk i by się znalazły... ale został ukojony. - Gdzie Kyoko aktualnie przebywa? Albo gdzie mam... się... z nią spotkać? - Bo tego list nie precyzował. Miał lekkie problemy ze skupieniem, ale zaraz trzeba będzie obmyć twarz i czymś się zająć. Może to i lepiej..? Kolejny powód, żeby skupić się na czymś innym. Rozpraszacz. Zresztą liderowi się i tak nie odmawia. - No i jak ją poznam.

[Ryuujin]

Minęło kilka dni i mówiąc szczerze nie były to najprzyjemniejsze dni w moim życiu, prawdą było że wycieczka nawet samemu na pustynię mogła okazać się niezwykle interesująca i obfitująca w różnego rodzaju przyjemności. Jednak czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Jaką przyjemność można czuć ze świadomością, że gdzieś tam znajduję się przyjaciel którego świat runął w dół, rozsypał się niczym witraż trafiony kamieniem! Nie było niczego, żadnej rozkoszy ciała czy umysłu która mogła by przysłonić tą świadomość i pozwolić człowiekowi w pełni jej doświadczać czy się z niej cieszyć.
Uniosłem ze zdziwieniem wzrok słuchając pierwszego zdania jakie padło ze strony Itazury by następnie odpowiedzieć delikatnym uśmiechem na kolejne słowa. Przez chwilę nawet chciałem się zaśmiać, jednak ja również wyczuwając emocję mojego gospodarza i chłonąc je niczym gąbka nie byłem jeszcze do tego zdolny. To nie był jeszcze czas, lecz w krótce i on nastanie by przerwać tą spirale smutku i rozpaczy wrzucając nieco światła w życie żałobników bo o ile utrata kogoś cennego twemu sercu było strasznym przeżyciem zostawiającym ślad na całe życie to jednak nie można było pozwolić by uczucie smutku całkowicie nas zdominowało. W końcu czy tego by chciała opuszczająca nasz świat osoba? Byśmy wiecznie pozostawali smutni? Nie. Zakładam, że nie.
- To prawda ale nie większa niż ja. - była to szczera prawda, zarówno to że Kaiho był mazgajem ale i to, że ja nim również byłem przeżywając jego cierpienia prawie tak samo mocno jak on sam - Jak mógłbym zostawić przyjaciela bliskiego memu sercu w takiej sytuacji? Jak by pewnie powiedział nasz znajomy olbrzym, nie mógłbym wtedy nazywać się mężczyzną zostawiając cię samego... choć zakładam że poradziłbyś sobie nawet lepiej nie mając na głowie dodatkowo takiego darmozjada.
Czy udało mi się rozświetlić twój mrok? Wpuścić choć odrobinę światła, choć na krótką chwilę Kaiho? Nie wiedziałem ale chciałem jak najlepiej choć z moimi zdolnościami do podejmowania decyzji było tak różnie, że nigdy nie byłem pewien czy to co powiem nie będzie błędem. Czy nie będzie na to za wcześnie, a może po prostu będzie to nie odpowiednie.
Niestety rozmowę przerwała służba niosąca wieści o posłańcu oczekującym Kaiho, cóż dziwnie się czułem w takich momentach jak ten gdy docierało do mnie, że to nie jest zwykły ninja z rodziny o niskim bądź średnim statusie tylko wręcz przeciwnie. Co prawda styl jaki zazwyczaj prezentował młodzieniec wyraźnie na to by wskazywał ale jednak teraz będąc tu i widząc to na własne oczy... cóż było to nieco dziwne. Nie żeby jakkolwiek mi to przeszkadzało jednak było inne od tego wszystkiego co do tej pory doświadczyliśmy... nie umiałem tego dokładnie opisać.
Na spojrzenie Itazury skinąłem głową wstając i ruszając do posłańca wraz z nim. Byłem ciekaw kogóż to niesie i w jakim celu w tej sytuacji, a przy okazji zawsze przyjemniej idzie się z kimś prawda?
- Pieniędzy nie odmawiam, choć po prawdzie chętnie pomogę. Nie powinienem w końcu zostawiać cię teraz samego prawda? - odpowiedziałem przejmując wiadomość aby się zapoznać z jej treścią.
Uśmiechnąłem się pod nosem gdy przyjąłem już wszystko do wiadomości i spojrzałem na Kaiho. Zaskoczyło mnie jak szybko przeszedł do realizacji zadania które zostało mu powierzone. On, ta beksa która nie potrafiła być ninją... Czy abyś na pewno nie potrafił, a może zwyczajnie nie chciał? Zastanowiłem się przez chwilę czując widząc na własne oczy, że gdy trzeba On potrafił. Miał to w genach. Czy tego chcesz czy nie.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 4/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Służka powróciła do swoich zajęć, zajmując się typowymi dla niej obowiązkami. A oni poszli w kierunku mężczyzny, który stał na zewnątrz. Ten uważnie zerknął na Ryuujina, który towarzyszył Kaiho. Otrzymał wcześniej wyraźne wytyczne, opisujące osobę, z którą ewentualnie miał porozmawiać. Nie spodziewał się jednak towarzystwa. Uniósł jedną brew, lecz szybko ją upuścił. Poradzi sobie, pewność siebie biła od niego, podobnie jak znużenie. Widać było, iż nie będą długo rozmawiali. Powiedzą kilka słów, dowiedzą się to czego chcą, a on wróci do siedziby, przekaże nowiny i dostanie wolne. Parsknął sam do siebie, w stanie wojny coś takiego jak odpoczynek nie istniało.
Tym samym wieść o żałobie oraz białe, nieskazitelne stroje nie wywarły na nim wrażenia. Błyszczące od słońca oczy, przyjrzały się istotom, jednak nic nie wskazywało, aby miał się przyznać do błędu. Jego buzia spochmurniała - Składam najszczersze kondolencje - pokłonił się zgodnie z etykietą - Jednakże nawet jeśli pogrążacie się w smutku, pomyślcie o naszych na wojnie. Ile już umarło, a ilu wróci żywych? Z moich informacji wynika, że jesteś Doko klanu, nie musisz bić się z wrogiem. Dlatego takie zlecenia lecą do was, bo reszta wybyła na front, aby wesprzeć swoich - westchnął. Cała ta gadanina o wojnie, zmęczyła go na tyle, że po chwili ziewnął. Nigdy nie prawił morałów, a teraz słowa same z niego wyszły. Skupił swoje spojrzenie gdzieś nad nimi, szykował się do kolejnych pytań, pogrążając się w głębokim zamyśleniu. Był przerażająco senny, na tyle, że gdyby nikogo nie było, mógłby zasnąć na stojąco. Z tego powodu skupił się na dodatkowych informacjach, które otrzymał za nim tutaj wyruszył - rodzina dziewczyny, czas przybycia, wybycia, wygląd oraz powiązania.
- Po południu ma się zjawić pod bramą Raigeki. Wierzę, że moi przełożeni mówili coś o piętnastej - podrapał się po podbródku, wracając myślami do dawnej konwersacji. Po chwili skinął głową, potwierdzając własne słowa. Wcześniej jego głos naznaczony był niepewnością, nutą wahania, która mogłaby mieć później brzydkie konsekwencje. Wyrwanie z zamyślenia nie było bolesne, cały czas obracali się w tym samym temacie. Gorzej, gdyby któryś z nich zapytał o pogodę, przeklęci żartownisie. Na szczęście panowała żałoba, nikomu nie było do śmiechu. Wolną dłonią przesunął po nastroszonych włosach, które pod uciskiem oklapły. Chaos na jego głowie zmalał, lecz i tak przydałby mu się grzebień i jakaś brzytwa. Lekki zarost nie był miły w dotyku, pozostał szorstki, dodając mu kilku lat. Na oko mógł mieć z ponad dwadzieścia siedem lat, głos miał głęboki, lecz senny. Stał pewnie na dwóch nogach, co oznaczało, że pomimo stanu w jakim się znajdował, nie zamierzał upaść. Gdyby sytuacja tego wymagała, prawdopodobnie wróg nie miałby podejścia. Szerokie ramiona były widoczne, pomimo płaszcza, podobnie jak mięśnie na nogach, które zostały podkreślone przez cienki materiał spodni.
- Blondynka o krótkich, postrzępionych włosach, duże, różowe oczy. Odzienie może być różne, lecz słyszałem, że lubi się stroić. Takiej szlachcianki nie da się przegapić, przynajmniej tak opisywał ją jej ojciec. O cechach charakteru zbytnio nie wiemy, poza tym, że może sprawiać problemy - zerknął po nich z lekkim uśmiechem, cieszył się, że nikt nie wpadł na to, aby jemu zostawić to zadanie. Mógł wypełniać inne obowiązki jak na przykład donoszenie zleceń - Coś jeszcze? - zmarszczył brwi, spodziewał się następnych kwestii do rozwikłania, lecz jeśli nic więcej nie będą chcieli - mógł ruszać dalej, lecz wcześniej musiał dopełnić ostatnią formalność. Spojrzał znacząco w kierunku Ryuujina - Chciałbym poznać Twoje imię i przynależność, potrzebne mi to do raportu - wyjaśnił szybko i po otrzymaniu informacji, mógł pomachać im dłonią oraz się oddalić. Idąc wolnym krokiem w kierunku serca osady a później prosto do siedziby. Od papierkowej roboty nie dało się uciec, a on doskonale o tym wiedział.

- Głos - wysłannik

[Kaiho]

Niczego nie oczekiwał od Ryuujina. Poprosił go, żeby z nim potrenował, oczywiście, ale nie oczekiwał, że się zgodzi i nawet nie myślał, że tutaj zostanie... na tak długo. Bo to przecież już chyba czwarty dzień jego pobytu w Raigeki? Czy wręcz piąty? Czas mu się trochę rozpłynął, trochę rozmył. I do tych wszystkich rzeczy, które mógł o nim powiedzieć wcześniej, bo przecież był szybko w ocenianiu, tak jak szybki był w emocjach, dopisał dobry. Ryuujin - oszust - i dobry człowiek. Heh, całkiem zaskakujące połączenie... Nie wiem, czy nie zawiodłem Twoich oczekiwań, ale jestem naprawdę wdzięczny. Delikatny, choć słaby, uśmiech pojawił się na twarzy Kaiho, kiedy ten powiedział, że nie może go zostawić samego. O tak, zdecydowanie raźniej się idzie z kimś - gdziekolwiek. I lepiej smakuje wtedy herbata, lepiej smakuje zwykły ryż w misce i każdy posiłek. Brunet spojrzał w niebo, gdzie świeciło słońce. Tak, Smoku. Przyniosłeś mi ciepło słońca z powrotem do Dworu Lotosu. Przymrużył nieco oczy przez ten jeden moment. Tak ciepło... Mógłby się rozłożyć jak kot na ciepłym piecu. Czy właściwie Pani Amaterasu zawsze była taka gorąca..? Tak przyjemna..? Zaraz jednak opuścił wzrok na posłańca, który skłonił się nisko i wyraził kondolencję... ale potem... Och, no cóż - w normalnych okolicznościach Kaiho by wybuchnął, może rzuciłby jakąś kurwą, albo zaczął po prostu marudzić, że ZNOWU TA WOJNA. Zamiast tego tylko skrzywił się i wstąpiła w niego odrobina... niedowierzania. Zwłaszcza kiedy ten... ziewnął. ZIEWNĄŁ. Co to w ogóle... miało być?
- Z moich informacji wynika twoja impertynencja. - Wyprostował się, spoglądając na gościa - teraz już dając znać, że jest niemile widziany. Niektórzy po prostu nie potrafili się zachować, nie posiadali czegoś takiego jak empatia i nawet wyczucie smaku czy stylu. Albo może to wina tego, że nie wszyscy się rodzili na salonach. Ale nawet pomijając okoliczności urodzenia to nawet psy miały więcej wyczucia niż ten koleżka. - To wszystko. - Kaiho machnął ręką tak, jakby odganiał bardzo wolno latającą muchę, ale i taką, która ciągle i wciąż bzyczała i drażniła. I przeszkadzała. Nie miał siły się wykłócać czy pouczać jegomościa o tym, że jakikolwiek poziom kultury wymagał przedstawienia się, czy chociażby wykazania smaku, chociażby odrobiny, kiedy dom był w żałobie. Kaiho już przechorował te wszystkie zgony tej wojny i sam fakt, że się toczyła. Nie potrzebował teraz tego, żeby jakiś posłaniec mu to wypominał. Przez moment spoglądał, jak mężczyzna się oddala, zanim odwrócił się przodem do Ryuujina. Przez moment tak stał i na niego patrzył - w jego piękne, czarne oczy osadzone w gładkiej twarzy, której pozazdrościliby nawet Bogowie Szczęścia piastujący małżeństwom. Założył rękę na rękę na klatce piersiowej.
- Nikomu o tym nie mówiłem, ale od jakiegoś czasu myślałem, że mógłbym umrzeć w każdej chwili. I to, że jeszcze nie umarłem jest prawdziwą tragedią. Powiedziałeś, że bym sobie poradził. Nie poradziłbym sobie. Pewnie powiesiłbym się na tamtym drzewie. - Kiwnął głową w kierunku rozłożystego drzewa na tyłach posiadłości. - Tam, gdzie powiesił się mój ojciec. - Przez moment patrzył na jego gałęzie, ale zaraz wrócił spojrzeniem na Ryuujina. - I nie uważam, żebyś był darmozjadem. Dla mnie jesteś bohaterem. Takim Duchem Stróżem... czy jak wy to tam nazywacie w tych świątyniach. - Ruszył w kierunku posiadłości, machając znów ręką, żeby wziąć chociażby swoją odznakę Doko, sakwę, związać włosy. I dopić herbatę, jeśli tylko czas pozwoli przed wyruszeniem na spotkanie panienki. - To... jak energia i nastawienie do pracy? Może akurat panienka będzie piękna i będziesz mógł nacieszyć oczy. - I niee, nie mówił tego złośliwie, tylko w sumie całkiem szczerze. Próbując znów trochę... zażartować. Chociaż może powinien sobie dać spokój - chyba mu to nie wychodziło.

[Ryuujin]

Moja obecność przy spotkaniu ograniczała się właściwie do funkcji reprezentacyjnej w końcu nie do mnie była zaadresowana wiadomość i tak naprawdę moje uczestnictwo tutaj było może nie tyle przypadkowe co nie planowane. W końcu w teorii miałem być gdzieś indziej, jednak jak to zwykli mawiać w klasztorach "niezbadane są wyroki boskie". Ponadto Kaiho szybko przeszedł do działania zbierając brakujące informacje więc cóż mi innego zostało niż stać obok i przystojnie wyglądać?
Zachowanie posłańca budziło negatywne odczucia co do jego osoby jednak ja częściowo myślałem przynajmniej, że go rozumiem. Człowiek zapewne nie śpi od długiego czasu wciągnięty w wojnę. Zmęczone spojrzenie, zobojętniałe na widok śmierci i żałoby. Prawdopodobnie także kogoś stracił ale już jakiś czas temu. Widział śmierć, czuł ból i wciąż czuję więc broni się zobojętnieniem. Znieczulica to choroba. Pewnie jest chory. Tylko jakie to było stadium? Czy takim ludziom można było jeszcze pomóc? Nie wiedziałem ale rozumiałem złość Kaiho gdy ten wyraził się niepochlebnie na temat posłańca.
- Hmmm... och prawdę mówiąc jestem nikim ważnym ale skoro potrzebuję pan tej informacji z racji na sytuację... Kurogane Ryuujin wędrowny mnich z Antai oraz członek szczepu Kami. - nie planowałem utrudniać sprawy emisariuszowi w trakcie wojny tym bardziej przebywając na terenie Kaminari i pod dachem rodziny Itazura obawiając się by później ci dobrzy ludzie nie mieli jakiś problemów w związku z obecnością tajemniczego mężczyzny.
Ruszyłem za zielonookiem osiołkiem i wtedy usłyszałem coś co sprawiło, że zatrzymałem się w miejscu w półkroku. Spojrzałem najpierw w kierunku drzewa, a następnie z powrotem na pogrążonego w żałobie chłopaka nieco szerzej niż zwykle otwartymi oczyma. To nie było coś co często się słyszy i na pewno nic czego powinno się słyszeć od kogokolwiek. Przez chwilę nie bardzo wiedziałem co się właściwie stało, czy się przypadkiem nie przesłyszałem ale w głębi wiedziałem że nie.
- Dziękuję za miłe słowa Kaiho ale lepiej wybij sobie tą myśl z głowy raz na zawszę bo inaczej będę musiał zrobić to samo żeby następnie dorwać cię w zaświatach i skopać ci tyłek jasne? - rzuciłem ruszając się z miejsca półżartem a półserio.
W innych okolicznościach pewnie bym strzelił w niego jakąś ognistą kulą żeby podpalić mu tyłek za te słowa o wieszaniu się ale no to nie była sytuacja w której mogłem sobie na to pozwolić. Mimo to gdy się zbliżyłem nieco mocniej klepnąłem malca po karku, nie tak by bolało ale z przesłaniem. Ten niewielki niepozorny człowiek był sprytniejszy niż się wydawało i byłem przekonany że zrozumie za co dostał, a na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. W sumie to dopiero do mnie dotarło. Nasza pierwsza wspólna przygoda Kaiho.
- Może na to nie wyglądam ale jestem całkiem pracowity jak to każdy mnich mój drogi dlatego zawszę jestem pozytywnie nastawiony do pracy. - odparłem udając lekkie naburmuszenie z powodu pytania - Taką też mam nadzieję, a kto wie może i twoje oczy nacieszy. Zaśmiałem się cicho na koniec przeciągając się i poprawiając swoje mnisie fatałaszki.
- No to komu w drogę temu w czas. Prowadź mój drogi.

Z/T + Kaiho ---> Główna Brama*
Główna Brama* - Chyba że coś się dzieje i pani MG mówi inaczej