Przystań Lotosu - szkoła

[Kaiho]

Zdziwienie tą reakcją złotowłosej to mało powiedziane. Zbiła Kaiho z tropu tak skutecznie, że nawet nie zauważył, że pomyliła panienka zaimki. Ale to akurat nie było wcale szokujące - do tego, poniekąd, się przyzwyczaił. Tak i w tej sytuacji było to jakieś... automatyczne do zignorowania, kiedy w tych oczach stawały łzy i gotowe były lać się po jej polikach. Brrr. Kobiety to przerażające stworzenia. A potem już było tylko lepiej. PRZYTULAS! Niby brunet mógł się wzbraniać, ale zupełnie nie wiedział właściwie, co się wokół niego dzieje - jakby kobieta miała właśnie w ręce nóż to by wepchnęła go w bebechy młodego Itazury i ten zapomniałby, że wypada się bronić. Zresztą, heh... w pierwszym momencie spięło się jego ciało, ale w już w drugiej i trzeciej płynącej sekundzie rozluźnił się i uścisk odwzajemnił. Objął ją rękoma na tych kilka chwil. Tak wypada? No nie, z całą pewnością nie wypada. Mówili, że Kaminari tacy chłodni, tacy zdystansowani. Pewnie każdy jeden normalny potraktowałby złotowłosą belle jak nienormalną, ale... cóż, Kaiho lubił bliskość fizyczną. Naprawdę uważał, że potrafiła odgonić wiele zmór i demonów. Robiło się wtedy ciepło, przyjemnie. Dostawałeś takie wrażenie, że teraz jest ktoś, kto przez moment obroni cię przed wszystkim z zewnątrz - i wewnątrz także. Ratunku, weź ją jakoś pociesz. - Mówiło spojrzenie Kaiho rzucone znad ramienia kobieta, kiedy ją przytulał, w kierunku Ryuujina. Czy to w ogóle możliwe, żeby reagować AŻ TAK emocjonalnie na obcą osobę?
- YyyYYyy... - Przemówił z błyskiem inteligencji i polotu młody dziedzic Itazura. - Tak. - Dopowiedział z miną cielęcia rzucającego trawę na pięknej łące. Plac z posągami? Tag. Posiadłość? Tag.. Lubisz sushi czy wolisz może wołowinę? Tak. Jakieś jeszcze pytania?
Racja, że w zasadzie lepiej byłoby na placu pod względem tego, że w domu jest jak jest - cholera, kompletnie nie pomyślał. Przecież ważnych gości powinno się gościć w odpowiednim do tego miejscu. Plac Kami Ai, choć urokliwy, nadawał się na przechadzkę, ale czy na omawianie rzeczy ważnych i ważniejszych? Na szczęście nie musiał podejmować decyzji, bo Kyoko zrobiła to za niego. Niech jej błogosławią niebiosa! Ktoś tutaj musi nosić spodnie - jak to dobrze, że Niebiosa przywiodły im Kyoko, bo poza nią to noszących spodni tu brak! Kaiho wskazał gestem kierunek, ale sam ruszył do przodu, żeby poprowadzić drobna kobietkę. Obejrzał się tylko, czy ci jej ochroniarze to idą z nimi czy oni to ją odprowadzali tylko dotąd. Ciekawe, że dla niej bardziej niebezpiecznie było w samym mieście niż poza nim... Wydawałoby się, że lepszym miejscem na zasadzkę jest pusta droga niż... z drugiej strony większość ninja wybyła na front. Hm. Pewnie jak zawsze za dużo przemyśliwujesz, Itazura.
Zaprowadził swoich gości do salki gościnnej i poprosił strażników, żeby pilnowali, by nikt im nie zakłócał rozmowy. Młody chłopak, Fumihito, który nie mógł mieć więcej jak 15 lat, o krótko przyciętych, brązowych włosach okalających jego pucowatą, okrągłą twarz i dużych, orzechowych oczach zaraz przybiegł, żeby przynieść herbatę, o którą prosiła Kyoko tak i spełnić wszelkie inne zachcianki osób zaproszonych, po czym wyszedł z pomieszczenia - ale czekał na korytarzu na wszelakie zawołanie. Kiedy wszystko było ogarnięte do komfortowego poziomu, a wokół panowała cisza, to i Kaiho usiadł przy niskim stoliku w siadzie skrzyżnym i pozwolił sobie nalać gościom zielonej herbaty do czarek.
- Za panienką do końca mapy i jeden krok dalej. - Zapewnił ją w kwestii dyskrecji. - Całkiem nieźli z nas kompani do ukrycia tajemnic. - A jeden lepszy od drugiego. Jeden chował wszystko za maską śmiechu i krzyku, a drugi za szerokim uśmiechem i kręceniem tematu tak, że zapomnisz, o co w ogóle pytałeś. Ryuujin należy do tych ludzi, którzy powiedzą ci "spierdalaj" w taki sposób, że czujesz ekscytację zbliżającej się podróży. Ale tego już na głos nie powiedział.

[Ryuujin]

Decyzja została podjęta przez naszą czarującą Kyoko choć czy tak faktycznie powinno być, że to właśnie ona podejmuję decyzję? Nie byłem co do tego przekonany jednak idealna okazja nadarzyła się by sprawdzić czy dziewczę uraczyło nas przed chwilą zdolną grą aktorską wyniesioną z salonów czy faktycznie tak chłonęła uczucia innych. Bo jak można być aż tak empatyczną osobą gdy w każdej chwili potrafisz odciąć się od tych emocji? To było całkiem ciekawe więc w odpowiedzi jedynie uśmiechnąłem się delikatnie kiwając głową na znak, że przyjąłem i zaakceptowałem ten wybór po czym ruszyłem z tyłu naszej wycieczki skupiając się na drodze przed nami, a przynajmniej takie pozory tworzyłem dyskretnie spoglądając co jakiś czas na otoczenie.
Wyszukiwałem w ten sposób czegoś co mogło by wydać się podejrzane, ewentualnie ludzi którzy by mocno interesowali się naszą trójką. Skoro panience coś mogło grozić wolałem nie tracić czujności ale nawet jeśli wypatrzę coś wzbudzającego moją podejrzliwość nie reaguję pod żadnym pozorem inaczej niż bym reagował niczego nie widząc. W końcu to, że mogliśmy zdawać sobie sprawę z tego że ktoś nas śledzi nie musiało oznaczać, że powinniśmy poinformować śledzącego, że wiemy o jego obecności.
Gdy dotarliśmy na miejsce chciałem wyręczyć panienkę w kwestii odwieszania płaszcza jednak nieco zaskoczyło mnie to jak postanowiła uczynić to sama. Była naprawdę intrygującą osobą. Kyoko... kim jesteś? Na chwilę uniosłem nieco wyżej kąciki ust widząc to oraz następnie dostrzegając sztylet. Czy ta broń naprawdę miała służyć do obrony w razie konieczności? W końcu może niektórym się wydaje, że nie trzeba umieć się posługiwać bronią by ta była niebezpieczna. Jednak jeśli mierzy się osoba uzbrojona bez przeszkolenia z osobą bez broni z przeszkoleniem to ów broń jest większym zagrożeniem dla tej osoby która nie umie się nią właściwie posługiwać. Stąd wzięło się moje zaciekawienie czy w rzeczywistości broń nie miała służyć do odebrania sobie życia w razie konieczności bo nieco wątpiłem by panienka była uczona walczyć.
- Może panienka na nas liczyć. - dodałem aby potwierdzić słowa gospodarza bardzo uważnie przyglądając się przy tym oczom naszej rozmówczyni.
Byłem ciekaw co w nich zobaczę, bo jak do tej pory mimo domu w żałobie zdawała się znacznie spokojniejsza niż przy bramie. Czyżbyśmy faktycznie musieli na nią uważać bardziej niż mogło by się wydawać? Pomyślałem zastanawiając się czy w tamtych słowach nawet jeśli może nie do końca prawdziwych znajdowało się ziarno prawdy? Czy kobieta jaką tu widzimy jest taka jaką ją obecnie widzimy czy może to wszystko iluzja, maska?
Ogólnie swoje miejsce zająłem bliżej okna tak by móc dyskretnie obserwować co się dzieje na zewnątrz bez specjalnego kręcenia głową, lecz oczywiście tak by nie stać gdzieś za plecami ani Kaiho ani Kyoko.
- Wybacz panienko Kyoko, co chciała nam panienka przekazać? Wspomniała panienka, że ktoś już stracił głowę przez co wydaję mi się że to może być dość znaczące tym bardziej biorąc pod uwagę całą tą ostrożność.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 16/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Tak? Spojrzała z niedowierzaniem. Nie wiedziała, czy jej przebaczono czy też nie. Zastanowiła się nad sytuacją, po czym stwierdziła, że najwidoczniej nic wielkiego nie zrobiła. Mogła ją odepchnąć, a tymczasem po krótkim zesztywnieniu odwzajemniła gest. Pozwoliła sobie się uśmiechnąć, na moment zamknąć oczy i odlecieć. Z dala od problemów, od nawiedzającej ich rzeczywistości. Powrót na ziemię zawsze był brutalny, lecz musiała to przeboleć. Sprawy nagliły, a nie lubiła zwlekać.
Po wejściu do rezydencji odwzajemniła uśmiech Ryuujina, pokazując, że nie musi jej pomagać. Radziła sobie sama, przynajmniej jeśli chodziło o prozaiczne czynności. W walce byłaby dla nich balastem, który nie wie jak poprawnie trzymać za rękojeść. W dzieciństwie skupiała się na szlifowaniu innych umiejętności jak etykieta, gra na shamisenie i pianinie. Trenowała różnego rodzaju tańce, obycie z innymi ludźmi, podobnie jak zabawianie polityków. Potrafiła z nimi rozmawiać, nie wpadając w ich gierki słowne. Nie lubiła tej zepsutej atmosfery i fasady sztucznych uśmiechów, lecz takie były uroki bycia jedynaczką, która po ojcu miała odziedziczyć jego interesy. Miała już osiemnaście lat, westchnęła, pozbawiając się złowrogich myśli.
Usadowiła się po drugiej stronie stolika, chwytając lekko za czarkę. Starała się uśmiechać widząc młodego chłopaka, który przyniósł im parującą ciecz. Mogła się spodziewać, że w domostwie będzie panowała ciężka, niemal dusząca atmosfera. Czuła się, jakby ktoś założył jej gorset i za mocno ścisnął. Potrzebowała odprężenia, które odnalazła w herbacie. Ciepło rozlało się po organizmie, zaś na jej buzie wkradły się promienie. Otuliła się tym niczym kokonem, by czuć bezpieczeństwo, którego potrzebowała w przyszłym przemówieniu.
Była im wdzięczna za zapewnienie, że nic stąd nie wypłynie dalej. Później słowa Ryuujina ukłuły ją w piersi. Zdecydowanie wtedy powiedziała za dużo. Spochmurniała, dłońmi dotykając po obu stronach naczynia. Potrzebowała zająć czymś ręce, tak było lepiej - Jako spadkobierczyni Yotsuba, zawsze trzymano mnie w rezydencji. Wysokie mury oddzielały mnie od świata, nawet gdy mamy takie piękne polany i jeziora wokół domu. Mogłam podziwiać je przez bramę, lecz to nigdy nie było to samo. Pewnego dnia nie wytrzymałam. Mówiłam sobie, że podróżowanie to świetna zabawa, prawda? - lekko się uśmiechnęła, lecz szybko posmutniała - W nocy, gdy wszyscy spali wymknęłam się z domu i poszłam do najbliższego jeziora. Spotkałam tam chłopaka o pięknych rysach twarzy z jedwabnymi kasztanowymi włosami. Z początku zostaliśmy przyjaciółmi. Widywaliśmy się tylko, gdy wszyscy spali - opuściła głowę, patrząc w kierunku nóg - Pewnej nocy strażnik zauważył, że się wymykam, lecz zamiast mnie powstrzymać poszedł za mną. Spotkałam się z Kaname o stałej porze, lecz gdy tylko podbiegł do mnie, by mnie przytulić. Usłyszałam świst powietrza. Strzała przebiła mu pierś, kolejna głowę - popłynęły z jej oczu łzy - Strażnik myślał, że chłopak chce mi zrobić krzywdę, więc go powstrzymał. Jak się okazało pochodził z równie wpływowej rodziny. Po śmierci syna zażądali mojego życia jako zadośćuczynienia za to, co zrobił nasz człowiek. Mój ojciec zgodził się zabić odpowiedzialnego i skrócił go o głowę. Wysłał ją w prezencie, lecz odrzucili podarek - zadrżała, podnosząc głowę. Jej wzrok nie padł na żadnego z nich, wpatrywała się w przestrzeń, odtwarzając swoje wspomnienia - Od tamtej pory to oni nasyłają swoich ludzi, aby... - przełknęła głośno ślinę. Poczuła się strasznie słabo - ...mnie zabić - wyszeptała, mrugając kilka razy. Łzy ciekły jej po policzkach. Wzrok jej się zamazał, przez co nie wiedziała dobrze ich twarzy. Drżała, nie wiedziała, co jeszcze powinna powiedzieć. Przyznała się do błędu, opowiedziała im o konsekwencjach, równie dobrze mogli uznać ją za winną i zostawić. Wyrzucić stąd, kazać radzić sobie sama. Nie miałaby im tego za złe. To przez nią zginął Kaname, strażnik... Ona była następna. Ukryła twarz w dłoniach - Kochałam go, nigdy nie chciałam, aby cokolwiek mu się stało - wyznała cienkim głosem. Usprawiedliwiała się? Nie. Po prostu chciała, aby wiedzieli. Czekała na ich werdykt, cicho szlochając. Była skończona, prawda?

Głos - Kyōko

[Ryuujin]

Czułem ulgę nie dostrzegając nic podejrzanego po drodze ani przez okno gdy już zaczęło się nasza pogadanka bo oznaczać to mogło dwie rzeczy. Albo nasi potencjalni przeciwnicy znają się doskonale na sztuce ukrywania albo jeszcze się na nich nie natknęliśmy. Osobiście wolałbym aby była to ta druga opcja, a już najchętniej aby całą tą sprawę dało się załatwić bez walk, a po prostu słowem i wiarą. Bo jednak co by się nie miało wydarzyć wolałem uniknąć powtórki jaka miała miejsce gdy odprowadzałem Sugu. Przemocą i rozlewem krwi wywołać można strach i poczucie zagrożenia, a gdy z kolei czujemy zagrożenie walczymy przelewając krew. Błędne koło tego świata.
Wysłuchałem uważnie wszystkiego co Kyoko miała nam do przekazania, a gdy łzy pojawiły się w jej oczach by chwilę później spłynąć w dół po tej uroczej twarzyczce spokojnym krokiem zbliżyłem się do niej siadając przed nią lecz tak by nie zasłaniać Kaiho i delikatnie gładząc jej policzek zewnętrzna strona dłoni starłem tą gorzką ciężką łzę na twarzy mając szczery, spokojny uśmiech. Poczekałem chwilę aż zwróci na mnie swoje oczy.
- Jestem pewny, że On to wie panienko i na pewno wraz z bogami spogląda teraz na nas pilnując by nic panience się nie stało. - po tych słowach objąłem kobietę ramieniem przytulając do swojej piersi w taki sam sposób jak jeszcze nie tak dawno robiłem to z Kaiho gdy ten przeżywał najgorszej rzeczy na świecie. Straty, która jak się właśnie okazało dotknęła również naszą arystokratkę.
Przez myśl przeszły mi pytania których nie mogłem sobie pozwolić zadać na głos jednak zastanawiało mnie czy ktoś z nią był? Czy ktoś był u jej boku gdy cierpiała po śmierci ukochanego? Czy to właśnie dlatego tak silnie zareagowała widząc żałobny stój Kaiho? To nie były pytania które mogłem zadać w tym ani żadnym innym momencie jednak miałem przeczucie, że dziewczyna w tych najtrudniejszych chwilach mogła niestety być sama. To chyba z powodu tego przeczucia moja lekka podejrzliwość ustąpiła współczuciu tej delikatnej istocie.
- Jeśli sobie życzysz panienko możemy zmówić modlitwę w jego imieniu? - zapytałem gdy trochę się uspokoi. Jeśli wyrazi chęć to składam dłonie do modlitwy i zaczynam odmawiać jedną z wyuczonych zza czasu klasztoru modlitw w intencji zmarłego. Oczywiście nie jest to najdłuższa na świecie litania trwająca siedem dni i siedem nocy lecz treściwa i dająca dziewczynie chwilę na wyciszenie.
Natomiast z kolei jeśli odmówi albo po prostu skończymy modlitwę, jeszcze raz na nią przeniosę wzrok i uśmiechnę się ponownie delikatnie przekrzywiając głowę w bok. Zdecydowanie mieliśmy za sobą najtrudniejszą część rozmowy jednak o ile mnie pamięć nie myliła to jeszcze nie był koniec więc aby nie przeciągać i nie utrudniać postanowiłem zagadać o dalszą część tego co miała nam przekazać Kyomi.
- Panienko rozumiem jednak, że mimo to wszystko ma panienka jak wspominała pewien plan, który chciałaby panienka z nami omówić? - głupio było mi zadawać te pytania jednak nie byłem tu dziś dla przyjemności lecz by pomóc bliskiemu memu sercu przyjacielowi oraz pewnej czarującej arystokratce więc byłem tu w tak zwanych interesach.

[Kaiho]

Nieszczęścia chodzą parami, co? Żeby doszło do tragedii, musi być ten, który tragedią się stanie i ten, który tragedię zapamięta i przeżyje. To jak z sekretami - trzech mogło dotrzymać tajemnicy, jeśli jeden z nich był martwy. Łatwo się mówiło o tym, że ludziom chce się pomagać, że chce się ich dobra, że przecież każde życie ma tutaj znadczenie i każde jest ważne - z takich wartości wychodził Itazura Kaiho od dnia swoich urodzin. Jeśli Twoja pomoc może poprawić kogoś stan, nawet jeśli będzie to chwilowy uśmiech, możesz to uważać za sukces. Kiedy więc zaczął się tak mocno psuć..? Aa, no tak. Od czasu, kiedy w końcu zawód ninja przyniósł krew na jego ręce. Albo to wszystko trwało już dłużej? Im mocniejsze dostajesz cęgi tym bardziej musisz twardnieć. Tym bardziej się zamykasz, tym bardziej nie chcesz, tym bardziej zaczynasz zauważać, że bezinteresowność to jednak prawdziwa ściema tego świata - Egoizm to Królowa, którą warto prowadzić za rękę. Tym większym fenomenem był Smok w tym wydaniu. Kaiho tak mocno wbijał to sobie do głowy, tak gorzko powtarzał nad zasalanymi czarkami sake, że jeden ruch smoczego ogona rozbił to złudne lustro, które było jego twierdzą. Wtedy słońce padło na zupełnie inne regiony tego młodego zamku. Okazało się, że wcale nie jest taki ciemny. Wcale nie jest taki straszny. Nadal tylko nie wiem, kiedy to wszystko przestało mnie obchodzić. Kiedy tak zobojętniałem. Kiedy przestało mnie to ruszać. Przecież jeszcze pół roku temu to wyglądało troszkę inaczej. A teraz siedział tutaj, zmęczony, myśląc, że nie potrafi współczuć tej dziewczynie tak, jak powinien jej współczuć. I nawet jeśli chciał jej pomóc, pocieszyć, to nie wiedział jak. Że powinien jednak dla niej coś zrobić, tymczasem zmęczenie sprawiało, że wolałby się położyć spać. lato w Raigeki było naprawdę gorące i zachęcało do tego, by południa spędzać pod szumiącym Drzewem Wisielców.
Łagodnie się uśmiechnął widząc, jak Ryuujin się przesiada, jak ociera łzy na twarzy tej dziewczyny. Opierał się w pozycji, która nie przystoi młodemu paniczowi, ale ta blondynka wzbudzała w nim poczucie, że trzeba ją chronić, pomagać jej - nie takie, że należy utrzymać pełnię szlachetnego wychowania, bo przecież dwójka dzieciaków, które miały przejąć niemałe majątki spotkały się przy jednym stole. Nie słyszał wcześniej takiej opowieści w tych okolicach - cóż, no dziewczyna nie musiała być z Raigeki. Skądś tu przyjechała. I z jakiegoś powodu nie miała tutaj zaufanych ludzi. Skąd - to chyba nie istotne. Bardziej istotne było jak jej pomóc. I Ryuujin robił to dobrze. To było jedno z tych rozbitych fragmentów lustra - które pokazywało mu scenę z krzywego zwierciadła. Tylko teraz biedny mnich miał kolejną duszyczkę do poprowadzenia do zbawienia. Taa, miałeś rację, Smoku. Ta posiadłość to był jednak kiepski pomysł. Po usłyszeniu tej historii zrozumiał to o wiele lepiej.
Mieli więc Tragedię. Był zmarły i była ta, która o tym mogła opowiadać. Była miłość i była niesprawiedliwość. Był wierny ochroniarz, który chciał dobrze, ale któremu nie powiedziano, że dobrymi chęciami to piekło brukowano i było domaganie się zadośćuczynienia. Aż w końcu dotarliśmy do miejsca, gdzie crescendo schodziło w dół. Tutaj rozpoczynała się nuta naszych bohaterów. Moment, w którym mieli wkroczyć iii... co właściwie? Niepewność, niepewność. Czego panienka w sumie od nich oczekiwała? Ryuujin widział w niej kogoś więcej - być może gracza - a Kaiho nawet nie zauważył jej sztyletu, chociażby. Nie to, że nie zanotował go kompletnie - po prostu jego mózg zupełnie nie uznał tego elementu za istotny uwagi. W końcu to była tylko łagodna kobieta, która potrzebowała pomocy.
Zastanawiał się, czy istniało coś, co mógł powiedzieć, żeby brzmiało lepiej. Żadne mądrości tego świata tu nie pasowały, a powiedzonek zazwyczaj miał od liku. Kilka cynicznych komentarzy przychodziło do głowy, ale przesiąkniętych żalem i właściwie to... nikt nie chciał słuchać pierdołowatych mądrości w takich chwilach. On nie chciałby. Więc czemu ona miałaby chcieć? Spojrzał w kierunku okna zamyślając się nad tym, ale słuchając. Padło w końcu to ważne pytanie o to, jaka ich rola w tym wszystkim, skoro nie mieli jej tylko chronić. Uff... dobrze, że Ryuujin umie obchodzić się z ludźmi. Spociłem się na samą myśl konieczności prowadzenia tej rozmowy. Kaiho siorbnął sobie herbatkę.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 19/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Nie chciała, aby obarczyli ją winą. Nazywali wyrodnym dzieckiem, bądź przyznali ojczulkowi rację. Sprawiała problemy, zwłaszcza jej brak posłuszeństwa. Chciała tylko zobaczyć kawałek świata, zanurzyć się w nowych przeżyciach, poczuć się wolna... Niezależność wiązała się z bólem, sprowadzała konflikty oraz konsekwencje. Teraz szykowała się na najgorsze. Zacisnęła powieki. Nie chciała na nich patrzeć. Mogła jedynie zdać się na los i wierzyć. Wtedy dotknięto jej policzka, nie żeby go uderzyć, a otrzeć łzy. Powoli otworzyła powieki, spoglądając na Ryuujina, który do niej podszedł. Na jej buzi malowało się niedowierzanie, czysty szok. Gdy ją objął, siedziała jak wryta, nie wiedziała co powinna zrobić, ani jak odpowiedzieć na jego miłe słowa. W końcu odwzajemniła uścisk, przylegając ciałem do jego piersi. Chciał jej dodać otuchy, stać się oparciem, którego brakowało jej w najgorszych momentach.
Słuchała wtedy jak jej ojciec zajmuje się sytuacją. Nikt nie chciał podać jej ramienia, ani z nią rozmawiać. Była winna, musiała znosić ciężkie spojrzenia, czy też słowa reprymendy. Matka kilka razy pouczyła ją, kazała trzymać się murów domu i nie dopuszczać do kolejnej takiej sytuacji. Postawili więcej strażników, odcinając dostęp do zewnętrznego świata. Kilka razy rozmawiała ze służbą, po to, aby im się wygadać. Nic to jednak nie zmieniło. Kilku jej współczuło lub solidarnie zakładali białe ubrania. To był wyjątkowo krótki i burzliwy okres. Po nim przestali ją "wspierać", zajmowali się licznymi obowiązkami zlecanymi przez głowę rodu. Została sama razem ze swoją kotką, Ayame, którą nazwała po zobaczeniu bukietu irysów w domu.
- Masz rację, może tam mu lepiej, gdy może opiekować się mną z daleka - wyznała nieśmiało, chcąc, aby wiedział, że go nie ignoruje. Pierwsze jego słowa, pozbawiły ją zdolności mowy, ale potrzebowała chwili. Dopiero, gdy przytuliła się mogła swobodniej wypowiadać myśli. Wcześniej to herbata była pomocą, która niczym dłoń na ramieniu dodawała jej odwagi. Tym razem chłopak w podobnym wieku był jej oparciem, gdy Kaiho siedział w oddali. Nie miała jej tego za złe, wystarczył uśmiech, aby poczuła przyjemne ciepło w środku.
Skinęła wyraźnie głową. Chwila ciszy i modlitwy dobrze jej zrobi. Wychowano ją w wierze do różnych bóstw, które traktowała jak swoich własnych patronów. Kogoś, kto zawsze czuwa i sprzyja każdej sytuacji. Kaname mógł być teraz tenshim, bądź duszą, która zawsze patrzy na jej poczynania. Zamknęła powieki, składając dłonie. Wsłuchała się w przyjemny głos mnicha, aż skończył. [/akap]
Mieli po niej jedną kwestię do rozważenia, którą sama wcześniej poruszała. Jej wielki plan, na który psychicznie była gotowa. Chciała pozbyć się zagrożenia, lecz jak? - Pomyślałam, że udamy się za osadę. Za nim wrócę do siebie, bądź nowej nowego miejsca zamieszkania, chciałabym zobaczyć pobliskie tereny. Nacieszyć się chwilą, jaką mogę tutaj spędzić. Tym samym zdecydowałam, że będę robiła za przynętę, aby ich wywabić - wzięła głębszy oddech i spojrzała po nich z pewnym siebie wyrazem - Wiem, że to ryzykowne, ale wierzę w wasze umiejętności - uśmiechnęła się pogodnie - Jeśli się uda, może na jakiś czas się odczepią. Zmienili lokalizacje rezydencji, więc może do kolejnego zajścia uda mi się zdobyć informacje, gdzie aktualnie przesiadują. Chciałabym rozwiązać sprawę pokojowo, ale... Oni nie są za przyjaźni - westchnęła. Ciągłe uciekanie i chowanie się, nie było jej w stylu. Ile stresu mieli jej dostarczyć, jak długo powinna się obawiać? Nie chciała rozważać całkowitej anihilacji, lecz czy była inna możliwość? - Powiedzcie, co o tym myślicie? Nie chciałabym uciekać do końca życia.

Głos - Kyōko

[Ryuujin]

Zazwyczaj lubiłem gdy istniał już plan działania i wystarczyło jedynie wybrać w nim rolę by następnie postępować zgodnie z scenariuszem jednak w tym przypadku pomysł Kyomi nie specjalnie przypadł mi do gustu. Oczywiście ja również wierzyłem w swoje zdolności jednak przedstawienie jakie mieliśmy tu rozegrać niosło ze sobą zbyt wielkie ryzyko które moim skromnym zdaniem było co najmniej niepotrzebne.
Złapałem się za brodę lewą ręką przez chwilę zastanawiając się jak ubrać w słowa to co miałem w głowie i w sercu by po chwili przecząco pokręcić głową.
- Wybacz panienko ale ten plan ma sporo luk i niesie ze sobą duże ryzyko z czym zakładam Kaiho zgodzisz się ze mną jednak miałbym kontrpropozycję która polega na tym, że panienka pozostanie bezpieczna zamiast wystawiać się na zagrożenie mogę stworzyć klona, które następnie wykona technikę dzięki której będzie wyglądał jak panienka. Wobec tego nie będziemy musieli skupiać się na jego ochronie, a gdy zaatakują ruszymy na nich i ich pojmiemy. Co panienka myśli? Kaiho? - byłem ciekaw ich opinii na temat tego co właśnie przygotowałem bo jak wiadomo w swoim dziele artysta na pierwszy rzut oka błędów nie zobaczy ale osoba obok jest w stanie je dojrzeć dzięki swemu indywidualnemu spojrzeniu na świat.
Co prawda w teorii mogłem jeszcze zaproponować, że przygotuję pole walki jednak miałem zbyt mało surowca bym mógł to zrobić w sposób który by się opłacał i wniósł coś praktycznego do sytuacji. W końcu tu mieliśmy tylko przybliżone pole na którym wydamy walkę wrogowi, a ponadto nie znaliśmy wroga. Nie wiedziałem czy będzie próbował atakować za pomocą łuków, sztyletów czy z mieczem w dłoni chcąc od razu ściąć tą śliczną główkę w imię własnej żądzy.
- Oczywiście zdaje sobie sprawę z natury twojej sztuki Kaiho dlatego miałbym też prosiłbym byś celował w kończyny ja z kolei postaram się ich wszystkich unieruchomić moimi technikami tak by panienka mogła bezpiecznie z nimi porozmawiać. Kyomi-dono, ciebie z kolei bym prosił byś przemyślała co im powiesz bo ja również chciałbym aby udało nam się rozwiązać problem bez zbędnej przemocy. - gdyby tylko wszystko poszło zgodnie z planem i udało się faktycznie w sposób dyplomatyczny rozwiązać ten konflikt...
Niestety choć nie dawałem tego po sobie specjalnie poznać czułem, że wystarczy jeden czynnik by zamiast pochwycenia i rozmowy nastąpiło przelewanie krwi. Wystarczył jeden silny użytkownik sztuki shinobi by to wszystko diabli wzięli, bo osobiście nie widziałem innego rozwiązania niż walka na wykończenie której tutaj nie mogłem zastosować ze względu na konieczność ochrony arystokratki.
- Jednak gdyby okazało się, że nie będzie innej opcji nie możemy się wahać. - ostatnie zdanie skierowane było już bezpośrednio do Kaiho.

[Kaiho]

W tym towarzystwie ciężko było o obarczanie winą kogokolwiek. Coś się mogło nie spodobać, coś mogło nie zagrać, Kaiho lubił czasem przez moment winę zrzucić na tego, kto go skrzywdził, ale kiedy jego głowa się uspokajała wracał z podkulonym ogonem. Dzisiaj nie miał nawet siły na wybuchy. A na pewno nie potrafiłby wytykać palcem kogoś... podobnego pod pewnymi względami do niego. Kiedy musisz się stroić na ważnego i poważnego gościa, a tymczasem chcesz tylko zwiedzać świat i cieszyć się z wiatru we włosach. Ptak w klatce, ta? Ona tak o sobie myślała, on nie pomyślał tak o sobie nawet przez moment. Czy dom można nazywać klatką? Dom, w którym co prawda przysposabiają cię do pewnego rodzaju życia, ale nikt nie zakłada kajdan na twoje ręce. Możesz z niego wyjść, możesz zrzucić nazwisko, jakie nosisz, możesz się od wszystkich odwrócić plecami. To nie dom zakłada na ciebie kajdany - dom to tylko budynek. Sama je sobie zakładasz, bo przyuczono cię, czym jest szacunek do własnego nazwiska i czym jest obowiązek.
No błagam... czy to ten moment, w którym mówimy sobie, że wszystkim jest lepiej w "Niebie"? Zadziwiające było to, że głupia modlitwa pozwalała przynieść tyle ulgi. Jak trwoga to do boga - i jedziemy z tym koksem. Kiedy już nie masz w co wierzysz to czepiasz się nawet brzytwy, zupełnie jak tonący. Wszystko, byle nie powędrować w dół. Czy dziewczyna akurat wierząca była czy też nie - tego nie chciał wiedzieć. Sam teraz nie był pewien, w co wierzyć powinien. Naprawdę w tych bogów, których Ryuujin wyznawał, ale starał się właściwie nie poruszać tematu przez sceptycyzm Itazury? No... słyszał raz za razem, że jeśli nawet bogowie istnieli, to dawno od niego samego się odwrócili. Porzucili. I nie było to takie straszne, na jakie brzmi. Kto by chciał, żeby jakieś stare zboki ciągle go podglądały z góry... Ale na pewno każdy chciał, by osoba, którą się kocha, zaznała spokojnego wypoczynku po zamknięciu swych oczu. Żeby "opiekować się nami z daleka". Dlatego przecież wylewało się sake na grób ukochanych. Dlatego powierzało się często ich proch na wiatr, by zwrócić je naturze, do której należeli. Jaki kraj taki obyczaj. Sam złożył swoje dłonie. Bo może jeśli dwie osoby nic nie wskórają w swojej modlitwie, to może obecność tej trzeciej cokolwiek zmieni..? Przekonał się, że to może przynieść ulgę - i liczył, że przyniesie ulgę Kyoko.
- No tak. O co może chodzić, jeśli nie o zabijanie... - Powiedział cichym głosem po wysłuchaniu słów dziewczyny. Wpatrzony w czarkę, żółtawy, przejrzysty płyn w nim i niewyraźne, własne odbicie. Nierozczesane dobrze włosy były nieznacznie pofalowane po rozwiązaniu warkocza, w który je zaplótł jeszcze wczoraj. Rano rozplątał. Ostatnio trafiam na białowłosych w karczmie i kończy się to chlaniem. Ostatnio trafiam na kobiety w potrzebie i kończy się to mordem. Wybieram opcję numer jeden. Zostaję przy panach. Niewiasta chciała rozwiązać to pokojowo - tak. I to nie to, że Kaiho ją za to tępił. Za to, że właściwie chciała zrobić zasadzkę i kogoś ściąć. To wszystko było po prostu pejoratywne. W jego głowie to był jeden wielki pejoratyw. Skrzywił się, kiedy Ryuujin powiedział, że to niosło ze sobą za dużo ryzyko i że on sam się z nim zgodzi. I kiwnął głową. Bo tak, zgadzał się. Co jeśli nie zareagowaliby na czas? A Kaiho miał bardzo duże problemy z odpowiednim reagowaniem na bodźce i otoczenie.
- Chcecie rozmawiać z grupą skrytobójców wysłanych na zamordowanie panienki? - Chyba sceptyczność Kaiho nie powinno wzbudzać tutaj zdziwienia. Uniósł jedną brew, wyciągnął lekko w górę górną wargę w minę mówiącej, że to... wydawało mu się bardzo wątpliwe. Wow - i to mówisz właśnie ty. - To tylko jakieś zbiry wysłane za tobą. Zabijemy ich zanim oni zabiją ciebie, a potem pojawi się następna i następna grupa... Problemy zwalcza się w zarodku... - Chłodny dreszcz przeszedł po plecach Kaiho. Nie bardzo wierzył w to, że takie słowa wypełzają właśnie z jego ust. Ale przecież... przeszkody należało pokonywać - każdą kłodę można przeskoczyć. Ale jeśli kłodę usuniesz z drogi to już nigdy więcej nie będziesz musiał skakać. Kaiho odłożył czarkę na stół, bo dłoń zaczęła mu drzeć. Wziął głębszy oddech, bo zaczęło mu się źle oddychać. - W porządku, nie będę się przed niczym wahał. - Bo wahanie się mogło skazać kogoś tutaj na rany. A w najgorszym wypadku - na śmierć. Nie spoglądał na tę dwójkę przez cały czas mówienia.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 22/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Naprawdę chciała podjąć ryzyko. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Nie miała pojęcia o otaczającym ją świecie, ani do czego shinobi byli zdolni. Myślała, że musi podjąć się tego sama, a jednak istniała szansa, aby jej nie narażać. Mogli ją podmienić, stać się podobizną. Spojrzała na nich z ulgą. Dobrze, że jej towarzyszyli, inaczej zrobiłaby pewnie coś, czego później mogłaby żałować. Znowu. Posłała im słaby uśmiech. Pomysł na jaki wpadł Ryuujin wystarczył, a może nie? Znowu miała wątpliwości. Chciała pomóc, lecz nie wiedziała kogo tamta rodzina mogła zatrudnić. Jakie mieli zdolności? Nigdy się tego nie dowiedziała, nawet jeśli w tym momencie było to niezwykle kluczowe.
- Wydaje mi się, że tak byłoby lepiej. Element zaskoczenia da nam przewagę. Nie jestem dobra w tym sprawach, więc nie wiem jak wam doradzić. Jakkolwiek do tego się zabierzecie będzie dobrze. Nawet jeśli będę musiała zaryzykować - spojrzała niepewnie, zwłaszcza na Kaiho. Jej słowa całkowicie zbiły ją z tropu. Przecież nie chciała zabijać. Szukała bardziej pokojowego rozwiązania. Od złości na brak rozwiązań zapiekły ją policzki. Chciała krzyczeć, lecz żaden dobry argument nie przychodził jej do głowy.
Propozycja przesłuchania złapanych była czymś, co od dawna chciała zainicjować. Starała się pisać listy do głowy rodziny, lecz ten nie odpowiadał. Bawił się z nią w głuchy telefon, prawdopodobnie paląc jej słowa w kominku. Tym razem mogłaby spojrzeć napastnikowi w twarz i dojść do porozumienia albo przynajmniej zrozumieć - Jak długo zamierzają prowadzić te gierki? Zachwyt w pewnym momencie zastąpiony został przez posępność. Najwidoczniej dziewczyna nie była przekonana do pokojowych negocjacji. Patrzyła na nią, próbując zrozumieć, wsiąknąć głębiej, lecz napotkała ścianę. Brakowało jej kontaktu wzrokowego oraz kilku detali, aby gąbka zadziałała prawidłowo - Chciałabym przede wszystkim spróbować, a do zarodka dojdziemy z czasem. Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby dowiedzieć się wszystkiego z nowej rezydencji - była przekonana, że się uda. Miała wystarczająco funduszy, aby bez rozkazów z góry przeprowadzić śledztwo. Gorzej jak wszystko wyjdzie na jaw. Była pewna, że wtedy ojciec związał jej ręce, aby nie narażała się na kolejne głupoty.
- Czy jak znajdę kolejne informacje, to mogę wysłać wam list? Nie chciałabym mieszać w to większej liczby osób. Ufam tylko wam - powiedziała z delikatnym uśmiechem, patrząc jak zareagują na tak otwarte wyznanie. Z nimi czuła się bezpiecznie, nawet w tym wielkim domu. Sięgnęła po czarkę, upijając większy łyk. Kolejna porcja ciepła przyniosła nadzieję, zaś ciało przestało się trząść. Umysł nie spowijały pesymistyczne wizje. Wiedziała, że wszystko się uda - To jaki jest plan? Co powinnam robić? - dopytała, aby utwierdzić posiadaną wiedzę. Chciała jak najlepiej wykonać swoją robotę, modląc się w duchu, aby nie stała im się żadna krzywda. Jeszcze tego brakowało, aby straciła tak cudowną dwójkę. Nagle przypomniała sobie coś. Nazwał ją Kyomi, zamiast tak jak jej nadano. Czyżby jakieś zdrobnienie? - Dziwnie słyszeć skrót od Kyōko. Jeśli wam wygodniej, możecie mnie tutaj nazywać Kaede. W końcu znacie moją prawdziwą tożsamość.

Głos - Kyōko

[Ryuujin]

Gdy usłyszałem to co padło z ust Kaiho szerzej otworzyłem oczy z zaskoczenia, nie spodziewałem się takich słów z jego strony. Cały czas miałem go za osobę która stroni od zabijania i ogólnie od przemocy, a tu raptem niczym młotem w potylice oberwałem stwierdzeniem "Zabijemy ich zanim oni zabiją ciebie". Zbiło mnie to z tropu przez chwilę sprawiając, że nie byłem w stanie wypowiedzieć choć jednego słowa wpatrując się w te jadowicie zielone, dzikie oczy.
- Ja też sądzę Kaiho, że powinniśmy spróbować przynajmniej nawiązać dialog bo jeśli nie podejmiemy takiej próby to w czym będziemy lepsi od nich? - dodałem swoje trzy grosze zaraz po odpowiedzi panienki - Poza tym, może to samolubne z mojej strony ale ich też chciałbym spróbować uratować.
Mówiłem to szczerze, z głęboką wiarą w sercu że jest to możliwe. Masz racje Kaiho-kun, że to zabójcy. Zapewne z nie jednym zleceniem na koncie jednak nie wierzę, że są źli. Nie ma złych ludzi... tak jak rozmawialiśmy wtedy w gorących źródłach... Uchiha... oni też nie są źli z natury, ich też powinienem ocalić... W głowie parę myśli goniło się aż w końcu wpadłem na mały pomysł, coś co jeśli się uda zgodnie z planem pozwoli mi nieco odpokutować to co powiedziałem w knajpie w trakcie rozmowy z Yamim.
- Hmmm... myślę, że decydujący głos w tej kwestii należy do ciebie Kaiho. - w pierwszym momencie chciałem się zgodzić na ów list jednak dotarło do mnie w porę, że to nie ja powinienem tu o tym decydować ponieważ zadanie zlecone było właśnie jego osobie, a ja jedynie pomagałem. Dodatkowo w tym czasie pozwoliłem sobie sięgnąć do swojej torby i wydostać stamtąd niewielki czarny zwój, sprawnym ruchem ręki rozłożyłem go przed sobą i odpieczętowałem stertę pustych białych kartek, które następnie wzniosły się do góry i stworzyły moją wierną kopię.
- Nasz plan wciąż zawiera pewne niedociągnięcia gdy tak o tym myślę. Użyjemy wabika, zamiast panienki podstawimy mojego klona który przybierze panienki postać. Jednak musimy gdzieś zostawić panienkę tak by nie groziło panience żadne niebezpieczeństwo w trakcie walki z przeciwnikiem. Kaiho, znasz okolicę najlepiej więc musisz zdecydować gdzie zastawimy pułapkę i ukryjemy panienkę. Gdy już ich pokonamy i upewnimy się że jest bezpiecznie wtedy panienka będzie mogła spróbować do nich przemówić. Oczywiście to moja propozycja ale ostateczny głos ma tu nasz gospodarz.
Na wzmiankę o zwracaniu się do panienki Kaede odpowiedziałem jedynie przepraszającym uśmiechem i delikatnym ukłonem w celu oznajmienia, że przyjąłem do wiadomości.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Każde życie było ważne i tego się powinni trzymać. A na pewno ty powinieneś. Zagubiony, troszkę zdziwiony samym sobą. Swoją osowiałością. Ale to normalne, wiesz? To minie. Przejdzie. Poczekaj jeszcze tydzień, może dwa miesiące i będzie jak dawniej. Dawniej - i jednocześnie - lepiej. Biała twarz kobiety skrywała w końcu wiele defektów i w przypadku twoim puder też potrafił wiele skryć, choć niekoniecznie tych fizycznych. Makijaż wyostrzał spojrzenie, podkreślał urodę, ale kiedy było się nią szczęśliwie pobłogosławionym jak ty sam to nie był wcale potrzebny. Za to nieźle skrywał niedoskonałości. Teraz też dobrze byłoby się pod nim skryć. Wyszło coś niespodziewanego. Brzydkiego. Co innego w końcu kobieta chce skryć przed światem, jeśli nie swoją brzydotę?
Sęk w tym, że ty nie widzisz nadziei. Nie dostrzegasz jej. Owszem, ta siedzi tu obok ciebie, o czarnych włosach i czarnych oczach, powabna i kusząca emocjonalna gąbka, która teraz otwiera ze zdziwienia szerzej oczy. Widzisz to w kącie oka. Reakcję jednego i drugiego. Czy Kyoko dostanie zaraz palpitacji? Naciągasz rękawy lekkiego materiału na dłonie, by ukryć je w szerokich fałdach. Tak właśnie znikają. I nadal nie odwzajemniasz spojrzeń, a zielone oczy pozostają zdystansowane, a twarz - jak kamienna maska. Nienaturalna dla tego egzemplarza chłopaka. Jak nienaturalne były te słowa. Dobrze, że chociaż oni widzieli malutkie światełko w tunelu, że tego typu egzemplarze to nie są najzwyklejsze chuje, które... zasługują na los śmierci na jakieś bezimiennej drodze? Dziedzińcu, którym nikt nie przejedzie przez następne dwa dni? Będą tam gnić i... obrzydliwe. Śmierć była obrzydliwa. Okropna. I bezwzględna. Ale nic. Oni wiedzieli, co chcieli robić, a ty... wbrew temu, co powiedziałeś, wcale nie chciałeś być adwokatem bezsensownej przemocy. Ktoś ją ścigał, trzeba jej było pomóc...
- To musi być straszne. Żyć tak w ciągłym strachu. - Z myślą o tym, że ktoś może cię dopaść w każdej chwili. W każdym momencie twojego snu. Palce Kaiho nadal tonęły w fałdach białego odzienia, kręcił dłońmi, łapał koniuszkami palców rąbki miękkiej bawełny. To musiało być straszne - ale w sumie jeśli myślisz sobie, że żyjesz życiem, w którym możesz umrzeć w każdej chwili to perspektywa się zmieniała. Wszystkim łatwo gadać, dopóki nie stoją przed kalendarzem, żeby w niego kopnąć.
- Na pewno nie w mieście. Mamy tu wielką stadninę, wokół niej są liczne drogi dla jeźdźców, w lesie, oddzielone... Możemy wybrać się na przejażdżkę konną. To znaczy - klon Ryuujina może się na nią wybrać. - Tak uściślając, skoro to miała być zasadzka. Gdyby Kaiho był bardziej zorientowany to by się właśnie dziwił, że Ryuujin posiada klona władającego ninjutsu, ale nie znał się na szczegółach klonów, nie znał się na szczegółach sztuki Kami. Jego klan pozbawiony był technik. Jedyne, co mieli, to swoje reberu. - Ostrzegam, że moje reberu robi dużo hałasu. - Kiedy przywołujesz burzę musisz się liczyć z tym, że pierdzielnie jak na burzę przystało. Ale to może nie było oczywiste, albo można było o tym zapomnieć. To był ich plan - on tylko się do niego dopasowywał. - Zajmiemy się tym, potem resztą... Niby jak chcesz zabić Cesarza to najpierw zabij jego konia, ma to sens. - Tak, tak, jedna z wielu mądrości książkowych, które Kaiho przerobił. I która tutaj naprawdę sens miała. Jeśli celujesz w problem poza twoim zasięgiem spraw, żeby nie miał narzędzi do obrony i żeby nie miał narzędzi do ucieczki.
- No, chujowo tak mówić jakąś ksywą kiedy masz takie ładne imię. - Jak długo Kaiho potrafił gryźć się w język? Oto była odpowiedź. Był bardzo niecierpliwą osobą i osobą, która miała buzię niewyparzoną. A skoro już Kaede tak się z nim spoufalała... to i sam Kaiho spuścił z tonu. Chociaż teraz był rozedrgany i to był tego wynik. - Liść klonu. Ładnie... - Przez moment sylabował sobie to imię w głowie, jakby to było teraz ważniejsze od tego, że właśnie chcą wystawić ją i siebie na niebezpieczeństwo. Przede wszystkim ją. - Serio twój klon może zrobić czary-mary, hokus-pokus i trzasnąć podmiankę? W razie czego mogę się przebrać za Kaede, wiesz. - Bo na pewno nie zamierzał jej puszczać przodem. W tym akurat byli bardzo ze sobą zgodni z Ryuujinem. First comes first - czyli jej bezpieczeństwo przede wszystkim.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 25/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Dyskusje shinobich zostawiła im. W końcu jak ktoś zielony, zajmujący się przez całe życie drobnymi mankamentami, czy też pudrowaniem noska może im pomóc? Zamiast tego wlepiała swoje różowe ślepia w ich postacie i czekała. Werdykt miał zadecydować nad kształtem planu oraz jej rolą w tym wszystkim. Swoje parę groszy wtrąciła, roztaczając otoczkę panienki, co jednak do mordobicia nie jest do końca przekonana. Nawet gdy zadawała pytania, ciągle męczyła ów temat, dobierając w głowie odpowiednie słowa. Aktualnie miała tylko jedną misję - przemówić zbirom do rozsądku. Z drugiej strony, czy wynajętym zabójcom, mogła cokolwiek powiedzieć? Dać im wiadomość i zaufać, że zostanie dostarczona prosto do rączek? A co jeśli ponownie zaatakują? Potrząsnęła głową, dłońmi uderzając o policzki. Potrzebowała podejść do tego z głową, a nie pogrążać się w spirali nienawiści.
- Uciekanie nigdy się nie kończy. Żyjesz w stresie, aż czujesz jak cząstki Ciebie umierają. Odżywasz wraz z chwilą, gdy przechodzisz do akcji, zamiast chować głowę w piasek - skąd się wzięła ta otwartość? Sama była zaskoczona, że tak łatwo to z siebie wydusiła. Tyle czasu spędziła na patrzeniu za siebie, że horyzont pozostał mglisty, dość niepewny. Wspomnienie ponurego uczucia, wzdrygnęło jej ciałem. W środku panicznie się bała, lecz ciągle powtarzała w głowię, iż musi być odważna i stawić czoła temu, czego nie mógł zrobić jej ojciec. Recytowane w głowie zdania z biegiem czasu przypominało mantrę.
- Przejażdżkę, czy w takim razie powinnam pozostać na miejscu a może ruszyć z wolna za wami? - podniosła jedną cienką brew do góry. W końcu miała z nimi przedyskutować sprawy, chwila... - Chyba, że ich obezwładnicie i przyciągniecie do stadniny. Tam mogłabym poczekać - oczy zalśniły od nadmiernej ekscytacji. Czuła, że w końcu na coś wpadła. Oni mogliby się udać drogą, zrobić swoje czary mary i zabrać ich w bezpieczne miejsce, gdzie ona będzie zastanawiała się nad dobrą kwestią. Miałaby wtedy więcej czasu oraz chwilę, aby uspokoić strzępione nerwy. Cały czas starała się uspokoić, lecz szpileczki wbijały się, przypominając o tykającym zegarze. Przynajmniej sztuczka Ryuu, odegnała chmury, aby ze zdziwieniem przyjrzeć się jego podobiźnie. W życiu nie odróżniłaby, który jest prawdziwy, ani co umie ten drugi chłopak. Przechyliła na bok głowę, badając spojrzeniem klona.
Na wypowiedziane przez Kaiho słowa, skinęła głową. Cieszyła się, że w tym aspekcie się rozumieli. Co nie znaczyło, iż wszystko miało pójść zgodnie z planem. Obiecała sobie podejść do tego z głową i po cichu, tak aby nikt z rezydencji nie zorientował się, co takiego planuje.
Sięgnęła po kolejny łyk, aż ją zamurowało. Usłyszenie tak odważnych słów z ust dziewczyny? Ona również wychowywała się w dobrym domu, z pewnością pod tym względem były podobne, lecz takiego języka w życiu by nie użyła. Z lekko speszoną miną, przyjęła uśmiech shinobiego, nie mogąc wciąż uwierzyć w to co usłyszała. Odruchowo odstawiła czarkę, nie chciała rozlać pozostałości płynu na podłogę - Panience nie przystoi wysławianie się w taki sposób - upomniała Kaiho, gdyż nie mogła zamilknąć. Coś jej nie pasowało? Od razu wyłoży karty na stół, przedstawiając swoje zdanie - Ale dziękuję za komplement. Urodziłam się wraz z kwitnieniem klonów - wyznała z delikatnym uśmiechem. Przecież nie miała zamiaru się gniewać. Zejście z tonu było dobre, lecz nie chciała zbytnio rozluźniać języka - W takim razie ruszamy? - dopiła czarkę, podnosząc się pomału z pozycji siedzącej.

Głos - Kyōko

[Ryuujin]

Wstałem na równe nogi stając obok swojej wiernej kopi, wymieniłem się spojrzeniem z samym sobą uśmiechając się właściwie jak by się nad tym zastanowić to sam do siebie po czym zwróciłem wzrok ponownie na mojego małego osiołka i położyłem mu dłoń na głowię wykorzystując fakt, że byłem wyższy. Klon w tym czasie stał w miejscu nie mając obecnie nic do roboty.
- Nie martw się Kaiho, wszystkim się zajmę w tej kwestii. W końcu nie pozwolę by coś się stało panience ale nie zgodzę się również byś ty ryzykował. Jesteś dla mnie zbyt ważny. - to była moja odpowiedź na pytanie czy mój klon potrafił takie rzeczy.
Oczywiście prawda była zgoła inna ale nikt tu o tym nie musiał wiedzieć prawda? Prawdą jednak było to, że w planie z przynętą ktoś tą przynętą musiał zostać. Kobieta którą mieliśmy ochraniać odpadała na starcie ponieważ było to zbyt niebezpieczne. Z kolei Kaiho nie potrafił zmienić swego ciała w morzę fruwających karteczek. Moje zdolności w tej roli wydawały mi się najodpowiedniejsze jednak obawiałem się, że jeśli przedstawił bym ten plan w taki właśnie sposób Itazura mógłby się nie zgodzić. Więc aby nie doprowadzić do sytuacji bez wyjścia zdecydowałem się zrobić to co swoją drogą wychodziło mi całkiem dobrze, a mianowicie nieco nagiąć prawdę do swoich potrzeb.
W momencie gdy zielonooki postanowił nieco luźniej potraktować relację z Kyōko, aż się zaśmiałem słysząc jak ta poucza go zwracając się do niego w formie żeńskiej. Rozbawiony spojrzałem na przedstawiciela rodu Kaminari i pana tego domu zastanawiając się jak zareaguję jednak nim zdążył powiedzieć coś niestosownego postanowiłem go nieco uprzedzić.
- Hahahahahahaha, panienko proszę wybaczyć, hahahaha zaszło drobne nieporozumienie. Siedzący tutaj z nami Kaiho jest mężczyzną. - zaśmiałem się przez rękaw sprostowując małe nieporozumienie - Ale wracając do planu, w takim wypadku wraz z moim klonem pod postacią panienki udam się pierwszy w kierunku stadniny tak żeby wyglądało to jakby wyszła panienka tylko w moim towarzystwie. Potencjalni obserwatorzy ruszyć powinni wtedy za mną dzięki czemu powinniście móc spokojnie dotrzeć tam po mnie bez ryzyka, że ktokolwiek panienkę rozpozna ale dla pewności radziłbym użyć płaszczy. Lepiej dmuchać na zimne. Kaiho, musisz mi dokładnie opisać drogę do stadniny i gdzie którą drogą ma się ruszyć. Ja postaram się zając problemem, a ty przypilnujesz panienki w stadnie. Dodatkowo żeby zadbać o środki bezpieczeństwa nałożę na wejście specjalną barierę dzięki czemu nikt niepożądany nie da rady tak łatwo was tam zaatakować. Jednak w tym celu będę musiał poprosić was o chwilę bym przygotował pieczęcie i uwzględnił waszą dwójkę jako wyjątek który bariera przepuści.
Wytłumaczyłem cały plan aby nie było wątpliwości co do ról jakie odegra każdy z nas w tym przedstawieniu po czym jeśli nikt nie zacznie stawać okoniem z tego samego zwoju co wcześniej przywołuję pojemniczek z atramentem, pędzel oraz jeszcze pięć kartek na których sprawnym ruchem ręki szybko tworzę odpowiedni wzór pieczęci. W dalszej kolejności podchodząc najpierw do Kaiho później do naszej panienki składam sekwencję czterech pieczęci po czym łagodnie kładę im dłoń na głowie uśmiechając się przy tym, z kolei pojemniczek z atramentem i pędzel wrzucam luzem do swojej torby.
Rola jaką sobie przypisałem była nie tylko odpowiedzialna ale również niebezpieczna i zapewne w innym wypadku bym się w nią nie pchał dając ten wątpliwy zaszczyt komuś innemu jednak tym razem robiłem to dla nich. Dla bezpieczeństwa Kaede i przede wszystkim Kaiho dlatego choć znałem ryzyko to jednak byłem szczęśliwy mogąc się przydać z moimi umiejętnościami. W końcu byłem mu to winien, zrobić w końcu coś dobrego, pożytecznego zamiast tylko sprawiać zawód i przykrości jak wtedy w karczmie gdy malec nie wytrzymał i słownie zaatakował kelnerkę z mojej winy.
Gdy oboje zostaną już "upoważnieni" do przekroczenia mojej przygotowanej już do założenia bariery przyjrzałem się jeszcze raz panience aby jak najlepiej odtworzyć jej wygląd moją przeminą i następnie zakręciłem się tak by wyjść samemu, w towarzystwie mojego klona informując dwójkę by wyszli z domu nie wcześniej niż piętnaście minut po mnie. Następnie wychodzą tak by również nie widział tego Kaiho techniki przemiany w panienkę używam ja tak wraz z Ryuujinem dwa zgodnie z drogą jaką przekaże mi Kaiho ruszam w stronę stadniny po drodze zatrzymując się parę razy bądź puszczając klona nieco z przodu bądź tyłu aby w okolicy ustalonej kryjówki Kyōko umieścić pieczęci, a finalną z nich oczywiście umieszczam na wejściu tak by nikt niepożądany nie mógł wkroczyć do środka i aktywuję składając pieczęć barana.
Po tym jak wszystko już będzie przygotowane zgodni z planem ruszam na małą przejażdżkę konno ustaloną trasą cały czas bacznie obserwując otoczenie aby w przypadku wszelkiej maści strzały czy broni miotanej móc zmienić swoje ciało w kartki papieru i zwyczajnie uniknąć obrażeń jednoczenie kierując się w stronę z której niebezpieczeństwo nadciągnie. W przypadku ognia bądź wody w celu uniknięcia rozpierzcham na wszystkie strony aby nawet gdyby część moich kartek miała zostać dotknięta płomieniem to tak by zwiększyć odległość między nimi i zminimalizować tak straty do maksimum. W ostateczności będąc w formie chmurki karteczek do uniku wykorzystuję Kami Kogushi. Natomiast jeśli będę miał pewność, że zdołam uniknąć ataku za pomocą zwykłego uniku to robię to właśnie w ten sposób starając się przyjąć przy tym jakąś wyższą pozycję jak choćby po przez wskoczenie na drzewo.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Ciągłe uciekanie, ciągły stres, ciągłe napięcie, bo może się pojawić ktoś, kto cię skrzywdzi. Pal licho ciebie - ale twoich bliskich. Nie ważne, jak bardzo masz za złe tym, których kochasz, że nie robią tego, co sobie wymyślisz. Kim właściwie tutaj byli? Dorosłymi? Ryuujin z całą pewnością zachowywał się jak Pan per se, jak ten mądry dorosły, którego warto słuchać, bo ma styl, ma wyczucie - tylko pieniędzy nie miał. Ale to było o wiele łatwiej zmienić, kiedy jesteś ninja, niż dwa pozostałe. Tak jak właściwie teraz Kaiho było wszystko obojętne, co się z nim stanie, tak nie mógłby zdzierżyć myśli, że coś mogłoby się stać jego wujowi, nie ważne, jak bardzo by się ze sobą nie kłócili. Tak i bardzo słusznie podejrzewał mądry Kami, że nie zgodziłby się na wersję, w której Ryuujin się narażał na niebezpieczeństwo, ale niewiedza była tutaj błogosławieństwem. Mówili jednak, że kłamstwo ma bardzo krótkie nogi. Prędzej czy później wychodzi na wierzch i powoduje przykre konsekwencje. Wyjdzie przekręt? Nie wyjdzie? Tego, proszę państwa, nie dowiemy się na razie, co najwyżej w następnych odcinkach!
Ryuujinów dwóch. Jeden to było już za dużo (czasem za mało), a co dopiero dwóch. Szkoda, że klony są takie kruche... Mam tyle pomysłów z klonami... A może te od Kami nie są? W końcu Kaiho skupił na coś swój wzrok, oderwał je od niczego, parę szlachetnych ocząt, by spoczęły one, dość ciekawsko, na Ryuujinach dwóch. Pan Kami wydawał się przy tym bardzo z siebie zadowolony i swojego pomysłu. Kącik warg Kaiho nawet drgnął przy tym nieco do góry, choć był to uśmiech nieco nerwowy. Dobrze wiedzieć, że klony Kami mogły czynić takie cuda. Niebezpieczna rzecz, ale w tym wypadku - jakże przydatna! Już miał swoje spojrzenie opuszczać, kiedy Ryuujin znowu złapał go za serduszko. I zamarł z lekko uniesionymi brwiami i tym pieskim spojrzeniem, które ujawniło się blaskiem ledwo na parę sekund. Ryuujin, Ryuujin, ty... Smoku. Kiedy ktoś jest dla ciebie "bardzo ważny"? Kiedy właściwie mówisz tak o kimkolwiek? Kaiho mógłby tak powiedzieć o... o... o nim? Kiedy masz bardziej klarowne myśli łatwiej procesować wszystkie zmiany i otoczenie, które na ciebie oddziałuje. Intencje i chęci innych ludzi. To paskudny pesymizm, już sam siebie o niego oskarżył, że nie potrafił uwierzyć, że ktoś chciał dla niego naprawdę dobrze tylko dlatego, żeby czuł się dobrze - a nie dlatego, żeby coś zyskać dla siebie. Z progu, w którym chciał być aniołem dla tego świata i leczyć jego rany przeszedł do progu, w którym roztrzaskał na twardej ziemi aureolę i splamił krwią skrzydła. Zazdrościł mu. Ryuujinowi. Podziwiał to, że tak łatwo przychodziło mu obcować z ludźmi i ich rozumieć. Jawiło się to mądrością... chyba naprawdę tych mnichów, wśród których pobierał nauki przez... ile to było lat? Dwa? O ile Kaiho pamięć nie zawodziła - jakoś tak.
- Czuję się jak twój królik doświadczalny. - Prychnął, ale nie było w tym negatywu. Raczej rodzaj pokracznego żartu w tym całym nie-humorze, jaki sobą prezentował. Jak już Smok zdążył się przekonać, po Kaiho dało się właściwie wszystko wyczytać. Nie należał do tych, którzy potrafiliby kryć swoje emocje. Pewnie przy tym był okropnym kłamcą - bo nie potrafił kłamać. Za to Ryuujin - ooo, ten to rodzynek potrafił świetnie lawirować w rozmowach! I kłamanie przychodziło mu jak smarowanie kanapeczki mięciutkim masełkiem. - "Walnę jakimś miłym tekstem i zobaczymy, co z tego wyjdzie". Sprawdzasz mnie? - Tak to już bywa z królikami doświadczalnymi, że istnieją po to, żeby je testować. I są ważne, no bo przecież jak go zabraknie to drugi model nigdy nie będzie identyczny. - Dobrze temu światu i tym ludziom, że twoi rodzice zrodzili takiego aniołka z rogami jak ty. - Rozluźnił ramiona i przestał nerwowo pociągać materiałem szaty.
Dobrze, że Smok zdążył w porę wciąć się ze swoim komentarzem, bo Kaiho już szeroko otworzył oczy, już spojrzał na Kaede, już miał coś powiedzieć... ale tak, świat znów został uchroniony przez swojego bohatera - Smoka przed niewyparzonym antagonistą tej opowieści - Osiołka. Kaiho zerknął na Ryuujina na moment. Dzięki. Dzień uratowany. Znów. Zaraz jednak jego oczy przeniosły się do panienki.
- Ta, szok i niedowierzanie. - Że kolejna osoba wzięła go za kobietę. - Spoko, nie ty pierwsza i nie ostatnia. Nie przejmuj się. - Kaiho był do tego tak przyzwyczajony, że czasami nawet nie upominał ludzi, którzy zwracali się do niego per "ona". W czasie tych rozmów Kaede zrobiła to w sumie nie raz, jak teraz o tym myślał. Nawet nie zwrócił uwagi. Teraz było to po prostu... bardzo bezpośrednie. Tak czy siak wzruszył w sumie ramionami. Obojętnie.
Kaiho zawołał Fumihito - młodego sługę, który przyniósł im herbatę i poprosił o mapę stajni. I chociaż brzmiało to może głupio, to grunt, że Fumihito rozumiał ten skrót myślowy. I po chwili na stole, kiedy sługa przesunął tackę, czarki i dzbanek z herbatą, wylądowała mapa pokazująca rozległe tereny z samą stajnią i wokół niej. A na niej drogi różnego rodzaju.
- Popatrz. Jedna z tych będzie najbardziej odpowiednia. Ta jest dobra... - Brunet zaczął wskazywać Ryuujinowi ścieżki na mapie palcem i opisywać, że są pooznaczane odpowiednimi kolorami - nawet mało zorientowani w terenie dzięki temu mogą tędy podróżować. Ale to zazwyczaj te popularne trasy, na których czasem można się na kogoś natknąć, tymczasem były i te mniej popularne... tak czy siak wspólnymi siłami raczej dotarli do porozumienia, którą wybrać i którą uda się sam Kami. Kaiho zwinął mapę i wsadził ją do rąk Ryuujina. Tak na wszelki wypadek, no co. On znał te tereny jak własną kieszeń, zjeździł je wzdłuż i wszerz.
- Nie podoba mi się zostawianie cię samego... Jak masz tę barierę to nie lepiej Kaede zostawić w niej? A ja pójdę z tobą, pod postacią, nie wiem... Osła. - Niby ktoś powinien zostać z Kaede... ach... Kaiho kompletnie nie znał się na fuuinjutsu i to, co mówił do niego Ryuujin, wydawało się teraz jakimś... absolutnym dziwactwem. I to takim konkretnym dziwactwem. Ale zamierzał się po prawdzie dopasować do tego planu. No i na pewno przybieranie postaci osła nie było w tym planie - już prędzej jakiegoś psa czy kota...
Taki czy siak zdaje się, że ruszyli jednak do celu. Do Stajni Houseki.

[z/t everyone i guess?]

[Mei]

ZT dla dwójki tutaj -> klik