Stajnia Hōseki

[Tatsuo]

Ludzie chwalą wiele rzeczy. Począwszy od tych, które pierwsze rzucają się nam w oczy - Słońce, Księżyc, wiatr, rodzina, a z biegiem czasu obiekty ich zainteresowania zmieniają się. Zaczynają czcić to, czego nie powinni, choć kim ja jestem, aby to oceniać? W końcu takie dobre wino czy porządna dziewczyna potrafią dla niektórych znaczyć wiele, czasami nawet zbyt wiele, co w zasadzie nie zmienia faktu, że kryją one w sobie złudne nadzieje, jakie można w nich pokładać. Podobnie jak w Dwóch Siostrach, lekkich z zewnątrz, lecz gdy już cię przytulą, stają się coraz cięższe. Chcą mieć ciebie tylko dla siebie, a jedyne, co pozostaje ci wielbić, to one same. Nie masz czasu, ani siły nad tym, żeby rozmyślać o czymś innym, a nawet jeżeli pozwolą ci wyściubić głowę poza swe ramiona, to delikatna woalka ich energii wciąż będzie cię otaczać i to, co do tej pory znałeś tak dobrze, będzie ukazane w ciemnych barwach, odstraszających swoim wyglądem, ukazujących swoją niedostępność. Czy jednak potężne mityczne kreatury powinny mieć w sobie siłę, aby się przeciwstawić ich działaniu? Ludzie je czczą i podziwiają. Smoki wcale nie odstępują w swej brzydocie na krok innym, bardziej widocznym złom tego świata. Chyba jedynie kapłani wiedzą, jak wiele razy ukazały one swoją słabość, którą świat wykorzystał, aby im zaszkodzić, a te powoli traciły na swej nieskazitelnej energii, niczym Toyotama, zdradzona przez ludzi, których szczerze kochała, uciekła tam, gdzie nie spotkała już żadnego z nich. Niczym Kiyohime, której jedyną siłą, pozostawiającą ją przy życiu, była chęć zemsty na tym, który w końcu dał jej namiastkę miłości, której tak poszukiwała. Chęć zabicia tych, którzy ją zdradzili. Czy to jest perła, której szukasz, Wilku? Pełnej godności i majestatu historii? Wystarczy czasem spojrzeć głębiej, niż jest nam to przedstawiane, aby ujrzeć, że to, co z pozoru jest dla nas dobre, w głębi ma swoje zło. Skryte, ciche, czekające na ujawnienie się, gdy najmniej się tego będziemy spodziewać. Czy zatem tak łatwo jest dać się prowadzić nieznanemu, złudnemu pięknu i czystości, którym dajesz swe serce? Człowiek raz się potyka, drugi raz całkowicie się przewraca, a trzeci raz boi się chodzić. Boi się postawić krok, że być może to będzie jego ostatni krok.

Rozbawienie malujące się na twarzy Kaiho było... och, sam nie wiem, powiedziałbym, że było nie do zniesienia, bo ja też bym chciał się z siebie pośmiać, nie forsując chichotów za sprawą stresu, lecz takie słowa byłyby co najmniej karygodne w tym momencie. Niech się śmieje, nie zamierzam mu tego blokować w żadnym stopniu. Niech choć jedno czerpie niezaprzeczalną radość z naszego spotkania, a być może udzieli się to i mnie. Hej... nie no, przecież mnie jest tutaj przyjemnie! Trochę niezręcznie, czując się, jakbym był na jakimś pokazie ubrany w strój krępujący moje ruchy, lecz było naprawdę przyjemnie. Błogo, lekko, cisza i las. Mój umysł tak kreował sobie wizję podróży przez leśne gęstwiny wraz z klaczą na moim grzbiecie... nie, wróć, na odwrót, jeju no i tyle z moich wyobrażeń, a czar prysnął, a dodatkowe warstwy problemów, niebędące rozwiązane w żaden sposób przez Kaiho wcale mi nie pomagały w tym, aby umiejscowić siebie z Taiyofu pośród drzew. – Co bym chciał cococ- czekaj nie. – Gdy chłopak wskoczył na zad konia, a klacz aż wesoło prychnęła, poczułem się, jakby ktoś mnie zaatakował od tyłu. Włożył sztylet między moje żebra i powykręcał go kilkukrotnie dla własnej zabawy w rozwiercanie mnie od środka i wyrzucanie moich wnętrzności na zewnątrz. I z tym drugim wychodziło mu bardzo dobrze, bo ze stresu aż nie wiedziałem co powiedzieć, co myśleć, jak reagować. Mimowolnie spadło mi napięcie dłoni, a lejce same przesunęły się w stronę rąk Kaiho. Będących tak blisko... za blisko. Lecz sam nie wiem, czy to strach, zdziwienie, szok czy jakiś udar mózgu, lecz przez chwilę nic nie potrafiłem powiedzieć. 

Przesunąłem się delikatnie do przodu, tak jakby w ogóle było miejsce na to na tym niewielkim siodle i zaskoczony tym, gdzie może siedzieć Kaiho, odwróciłem na chwilę głowę w jego kierunku, jednak aaaaaaa rozległo się ponownie w mojej głowie. Bogowie, zapomniałem, że on siedzi zaraz przy mnie. Gdy tylko przypadkiem, czy też nie, spojrzałem w jego oczy, moja głowa natychmiast powróciła do pozycji wyjściowej, nie chcąc się więcej peszyć. – Mam nadzieję, że jakaś gałąź ciebie zaatakuje i będę mógł sam jechać. – Wydusiłem z siebie. Szybko, szybko, wymyślaj riposty mmmmmm.... – Pierwsza lekcja jest taka, że na dotknięcie mistrza i korzystanie z jego konia potrzebna jest zgoda. Nie pamiętam, żebym ją wyraził... kiedykolwiek! – Ostatnie słowo wypowiedziałem, z nieco większą werwą, zbierając się na nie przez kilka sekund. Niech wie, że ta nagła akcja mnie w żaden sposób nie wytrąciła z równowagi! – A druga lekcja jest taka, że Taiyofu też nie wyraziła zgody. Toż to... to karygodne, tak. Ja sobie to zapiszę i zapamiętam przy wystawieniu oceny. – Uspokajałem powoli oddech, choć dłonie wciąż miałem delikatnie czerwone, przez co schowałem je pod swoje uda, chcąc się przy okazji złapać siodła, bo teraz to już kompletnie tracę równowagę, gdy ktoś nagle postanowił zabrać mi jedyną rzecz, której się trzymałem. – I nie kradnie- – Nie co. Jakie nie kradniemy lejc. Przecież ja ich nie wezmę, a szczególnie teraz, gdy Taiyofu coraz szybciej przebierała swoimi kopytami. Czy ja brałem udział w jakiejś niedzielnej szkółce przed chwilą? Myślałem, że ona jest stara i sobie drepcze tak jak ja, a zaraz pewnie wywali mnie z butów jakby to powiedziała młodzież. – A ty w ogóle coś będziesz widział? Ja nie wiem, czy to takie bezpieczne jechać w dwójkę. Może, może się schylę. Mistrz wie, gdy ustąpić. Szkoda, że uczeń tej wiedzy nie posiadł. – Zalanie falą słów i myśli to był mój idealny pomysł na to, by nikt nie słyszał zdenerwowania. Zawsze działało. Ludzie przeważnie wtedy nie słyszeli większości tego, co próbuję im przekazać, a ja sam nie wiedziałem, co w większości im mówiłem. Więc taka wygrana-wygrana sytuacja nawet.

Teraz jednak sam nie wiem, czy cokolwiek wygrywam. Podgarbiony, ze skuloną do klatki głową, z powykrzywianymi nogami, wyglądałem jak jakaś podróbka człowieka. Jedyne co mi pozostało, to pogładzić Taiyofu po grzywie, a może będzie w stanie zrozumieć, co teraz ja przechodzę z tym człowiekiem. Czy ty też tak miałaś z tym upartym człowiekiem, moja droga, najlepsza przyjaciółko? Gdy coś sobie postanowi, to chyba za nic go nie przekonam do zmiany zdania. – Ech. – Westchnąłem cicho zrezygnowany. Nie pozostało mi nic innego jak poddać się temu, co ma tutaj miejsce. Chyba że nagle się nauczę jak spaść z konia bezpiecznie.

[Kaiho]

I Ty, Smoku, ozywasz Wilkiem swojego myśliwego, co chciał cię wyprowadzić z lasu. Ał. Tak nie wolno. Te zielone, jasne oczy, ich błysk, dziki wyraz - to tylko po to, żeby móc cię lepiej widzieć. Ten nos, drobny i płaski, którego płatki często poruszały się mocno, gdy chłonął twój zapach i bardzo chciał go zapamiętać, to tylko po to, żeby łatwiej cię odnaleźć, jeśli znów się zgubisz. Tymi uszkami cię lepiej słyszał i każdy twój krok, kiedy starałeś się skradać po cichu i nie nadepnąć na żadną z gałązek. Potrafiłeś być bardzo cichutki, wiesz? Ale kiedy już się odezwałeś, to okazywało się, że wcale nie byłeś leciutki jak piórko, którym próbowałeś się stać. Z jaką łatwością przychodziło ci kiedyś latanie - sam już zapomniałeś. Nie ścigałeś się już z pięknym żurawiami i nie próbowałeś głosem zagłuszyć mew. Jesteś straceńcem, Smoku. Skazany na tego Wilka, czy Myśliwego, świadomie i z własnego wyboru. Wilk, słodką obietnicą tego, że pod jego ogonem będzie cieplej, zabrał już na podróż, z której się nie wraca, bardzo wiele istnień. Nie miał stada, dlatego musiał się zadowolić mniejszymi ofiarami. Ale perełka, którą tak kusisz, mmm... to był zupełnie nowy rodzaj zdobyczy, o który łatwo się było pokusić. Ryzyko kalkulowane, zgodnie ze słowami, że wysoko podniesione obiecuje również wysokie nagrody. Tymczasem ta perła miała mniejszą wartość, niż ludziom się wokół wydawało. I ten Wilk o tym wiedział. Nie pozwalała wcale osiągnąć boskości, jak wielu sądziła. Nie uzdrawiała i nie pozwalała na to, żebyś stał się bogaty czy wiecznie młody. Smok też nie chował w swoim leżu stosu diamentów, które mógłby za nią oddać. Ta perła chowała w sobie wszystkie te brzydkie opowieści, rany i przykre myśli, które nie mogły znaleźć odzwierciedlenia na pięknych łuskach Smoka, jego grzywie i długim ogonie.
Tworzyli idealny zbiór przeciwieństwa. Ten Ognisty Smok o charakterze wiatru i ten Wietrzny Wilk o charakterze ognia. Czerwone łuski i czarne futro. Powstałby z tego piękny obraz i na pewno niesamowita pieśń - gdyby tylko ktoś zapragnął ją opowiedzieć. I gdyby tylko nie byłby za bardzo zajęty myśleniem o spaniu i odpoczynku. Cóż, w każdym lesie był jakiś Wilk, którego należało się jednak wystrzegać. Patrz, w coś ty się wpakował. A mogłeś spokojnie leżeć w cieniu drzew, nie myśleć o pięknych koniach i o tym, czy zaraz nie zejdziesz na zawał, albo nie stanie się coś gorszego. Nie wiem, na przykład zaraz naprawdę będzie koń na białym rycerzu?! To tylko wyrwane z twojej własnej bajki! Przecież tutaj mieliśmy realia! Nie smoki, nie wilki, tylko dwójkę ludzi! Związanych jednym z bardziej dziwnych spotkań, jakie mogły się wydarzyć pod niebem Raigeki.
Być może dałoby się nie zauważyć dziwnych ruchów, jakie wykonywał Tatsuo, ale tak się składało, że Itazura je widział. To odsunięcie się, przykurczenie. Rany, no co go tak gryzie? Niby znów - był ciekaw, ale nie na tyle, żeby teraz ryzykować pytaniem. Troszeczkę zastanawiał się, czy możliwe byłoby bardziej dyskretne okręcenie się wokół tematu..? Ale zaraz naszła go konkluzja, że przecież Tatsuo by się domyślił, do czego zmierza. Tak, wysokie miał o nim mniemanie. Naiwny dzieciak. Opisany tą czystością, którą Smok bardzo chciał skryć i w którą już przestał w zasadzie wierzyć, a miał ją na wyciągnięcie swojej łapy. Nawet, jeśli była całkiem brzydko zapakowana. Lśniła teraz dodatkami złota w postaci okrągłych kolczyków Kaiho, kiedy wiatr rozwiał jego włosy. Te Tatsuo zatrzymał na swojej ręce. Jednej ręce. Druga, luźno, całkowicie nie tak, jak pokazywał samemu Tatsuo, złapała za lejce. Cmoknął znów, a klacz przyśpieszyła tempa i żwawo wyjechała prosto w stronę łąk.
- To mam zawrócić? Tylko szybko, póki jesteśmy blisko! - Zabrzmiało to bardzo dramatyczne, ale Kaiho celowo akurat chciał tak zabrzmieć. Teraz powstawało największe pytanie, czy tak naprawdę Kaiho nie był wewnętrznym sadystom i nie sprawiało mu największej przyjemności znęcanie się nad bogom winnym Tatsuo. Biedak chciał tylko popatrzeć na te piękne konie, a tu o - diabeł! Naprawdę mógł zawrócić w każdej chwili. I nie, nawet nie byłby zawiedziony. Zrozumiałby. Namyśliwał się nad tematem, zdając sobie sprawę, że to może być odrobinę przeginka, ale stwierdził, że warto zaryzykować! Owszem, nie przekonałby go Tatsuo, że to zły pomysł. Ale ciągle wystarczyło tylko jedno jego słowo i Kaiho by po prostu skończył. Wyłączył się. Więc co było powodem tego, że czerwonowłosy ciągle w to brnął? Masochizm? No, noo..! To by nawet pasowało. Po randce z dwoma paniami prawdziwym wstrząsem musiało być wyrwanie do realiów i spotkanie takiego wariata, jakim Kaiho był. - Wiesz, że gdybyś od razu mówił, czego ci potrzeba i czego chcesz to byłoby ci wygodniej? - Miał wrażenie, że Tatsuo KOMPLETNIE sobie z tego sprawy nie zdawał. Albo, jak kobiety, liczył na to, że ktoś się czegoś domyśli? Hmm... Mogło tak być. Tatsuo był w końcu całkiem delikatny z wyglądu... - Dziękuję za zaufanie. Jesteś bardzo odważny. Rozluźnij się trochę. Nic ci nie będzie. Udawaj, że mnie tu nie ma. Zamknę się. Podziwiaj widoki, chłoń las, słońce i wiatr. To naprawdę piękne. - Musiał się najpierw przekonać co do tego, że naprawdę żadna gałąź go nie trzaśnie, a sam Kaiho nadal wmawiał sobie, że rudzielec wcale nie miał niczego złego na myśli! Klacz stąpała równomiernym krokiem, zsuwając się pomiędzy wysokie drzewa. Wysokie, pozbawione nisko gałęzi, nie rosnące gęsto. Las był zadbany wokół. Wszystko zmieniało swój zapach. Woń ściółki leśnej, sosen, kory drzew. Zapach słońca tonącego w igliwiu i liściach. Delikatny wiatr przynosił ze sobą również zapach powoli zasypiających na jesień łąk. Niewiele kroków do tego było potrzeba. Kroków do znalezienia się w zupełnie innym świecie.

[Tatsuo]

Obraz lasu z tej perspektywy był zupełnie inny. Nie miałem jak wcześniej wielu godzin, by móc ze spokojem spoglądać w wybrany przez siebie krajobraz, który teraz zmieniał się w zawrotnym tempie. Szybkie spojrzenie i już znika to, na czym chcieliśmy się skupić, co pragnęliśmy zaobserwować i zrozumieć. To nie jest pora na poznawanie dogłębnej architektury lasu, to jest pora na to, aby poczuć jego promienie słońca, podmuchy wiatru obijającego się o delikatną skórę, szumiącą gamę kolorowych jesiennych koron drzew - złotych jak twoje kolczyki, czerwonych niczym twoje ubranie i zielonych, tych jeszcze ostatnich żywych, co spoglądały na ciebie, swoją pozostałą cząstką liściastego życia. Malinowy krzak, w którym mógłbym leżeć przez kilka godzin, zanim wyjadłbym wszelkie maliny, a robactwo uznałoby mnie za trupa, po którym należy zacząć chodzić, teraz był jedynie ułamkiem sekundy. Mało znaczącym w kontekście całej przygody. – Nie, nie zawracaj. – Wyrzuciłem z siebie wraz z oddechem. Cicho, wręcz podświadomie. Czułem, że jakaś siła, zbierająca się we mnie, wypchnęła to słowo na zewnątrz. Poczułem ją już wiele razy dzisiaj, lecz z każdym po chwili gasła, tracąc całkiem na sile. Teraz jednak, czując naturalną woń lasu, zmieniającego się z każdą sekundą, do czego mój nos z reguły przyzwyczajał się po kilku minutach, mogąc dotknąć skóry Taiyofu, naprężającej i uspokajającej się co chwilę. A przede wszystkim mogłem poczuć ciebie tak blisko mnie. Wszystko to pulsowało energią, biegło do przodu, nie zatrzymywało się, nie pozwalało sile zgasnąć czy całkowicie się zatracić, budując wciąż napór, którego się nie dało zasłonić żadną woalką.

Przesunąłem swe ręce do góry i choć wciąż miałem chwilę zawahania się, to wiedziałem, że tego potrzebuję. I nie, to nie były tylko próby przełamania tego, jakie wcześniej mi się udawały, lecz wraz z nadejściem przeszkody, kolejnej z wielu do przeskoczenia, spełzały na niczym, a ja wracałem pod swoją ciemną zasłonkę nałożoną przez siostry. Musiałem działać, bo nikt nie powie mi, w co mam chodzić ubrany, a na pewno jakieś czarne, żałobne tkaniny nie pasowały mi ani do oczu, ani do włosów. No nigdzie! Mam czerpać z życia tak? Nieważne, jakie by nie było, nieważne co złego by mnie w nim nie spotkało. Taiyofu nauczyła się, jak słabości, za które większość ją odrzucała, zmienić w coś, dzięki czemu, choć dla jednej osoby, może być całym światem. Kaiho pokazał mi, jak niewiele trzeba, aby wywrócić czyjeś życie do góry nogami, wstawiając się za nią, gdy sama tego nie wie, że potrzebuje. A ja, kurwa, nie potrafię zrobić nic nawet dla samego siebie. Czy jestem aż tak beznadziejny? Nie. Nie jestem. Podniosłem ręce pewnie do góry, łapiąc lejce w swoje dłonie. Mam mówić czego mi potrzeba, tak? – Daj mi je. – To nie była prośba. To chyba nawet nie był rozkaz. Po prostu chciałem to powiedzieć, to powiedziałem. Nie było myśli, nie było krążących dookoła rozważań. To nie czas i miejsce na nie. Las przemija, a ja muszę się dostosować do losu kreowanego mi przez te dwie, bliskie mi osoby. Czy bliskie w sensie duchowym? Tak... tak. Teraz tak. Czy pozostaną w mych myślach na dłużej? To tylko wiedzą mijane nas drzewa.

Wyprostowałem się w siodle, czując się pewniej, choć to tylko złudzenie, które sobie sam chcę wmówić, to naprawdę czułem się pewniej! Łapiąc mocniej za skórzane linki, poczułem, jakbym teraz kierował swoim życiem. Może na tym właśnie polega żywot ludzki? Podejmowaniu decyzji, których przyszłości nie znamy. Czuciu tego, co jeszcze nie byliśmy w stanie odkryć. Taka w końcu jest ewolucja, jak już trafnie zauważyłeś - naturalne odruchy człowieka, które z biegiem czasu w sobie hamujemy, wyrastając z dziecka. Tylko ja chyba nigdy naprawdę z niego nie wyrosłem. Po prostu wyłączyłem w sobie to, co nie było mi potrzebne. – W końcu jestem mistrzem, tak? – Zadziorny uśmiech pojawił mi się na twarzy. Chyba pierwszy raz od dawna, kiedy mogłem komuś naprawdę pokazać, na co mnie wewnętrznie stać. Nie było to wiele, lecz nawet w nikle tlącym się ognisku, czasami są te pojedyncze iskierki wyskakujące w powietrze, mogące wywołać pożar, gdy trafią na odpowiedni grunt. – Zaufam ci nawet bardziej. – Teraz, to tak po prawdzie, nawet nie miałem innej możliwości. – Kieruj mnie tam, w to miejsce, które chciałbyś, aby ktoś – Abym ja. – zapamiętał ze swojej pierwszej przejażdżki. Gdzie wręcz czuje się, że to jest to, dlaczego jeżdżenie jest tak nienaturalne. No chyba, że to ma być pierwsza i ostatnia przejażdżka to... No. Tylko nie w dzikie psy, jak już. – Co za dużo wrażeń, to niezdrowo by było. Do tej pory jednak nie wydałem jeszcze żadnego polecenia Taiyofu. Jak to było? Przywiodłem nogę bliżej klaczy, delikatnie ruszyłem lejcami, choć tak naprawdę nie wiem po co i cmoknąłem, a raczej skleiłem swe wargi, w dość śmieszny sposób. Wewnętrznie zbierało mnie na śmiech, lecz muszę być twardy! Dla siebie, dla Kaiho, aby pokazać mu, jak dużo mi dał. – Ufam ci, więc spraw, abyśmy się wspólnie nie zabili. A przynajmniej nie wy, bo ja to tam. – Ach no, a jednak, zaśmiałem się wypowiadając ostatnie słowa. Nie, przypadkiem nie spadnę z konia. O to już nie ma co się martwić. – Żart. – Dodałem dla pewności.

[Kaiho]

Chyba nie zdawałeś sobie sprawy z tego, jak silny wpływ mogłeś mieć na drugiego człowieka. Nie wiedziałeś, że każdy twój krok mógł nieść siłę tajfunu, który mieszał w sercu. Nie podczas występów, nie podczas śpiewania i nie podczas układania wierszy, tylko idąc ciemną doliną, zła się nie lękając, a tylko mroku własnego wnętrza. Myślałeś, tak na poważnie, że ktoś może cię idealizować? Nie z powodu piosenek i nie z powodu pięknego głosu. Ciebie - całego i prawdziwego - chcąc dowiedzieć się więcej, poznać więcej i przekonać się, czy całe to uczucie, które pchało do dalszego rujnowania granic jest warte zachodu. Czy to tylko jakiś dziwny kaprys Losu, która zepchnęła dwie postaci na jedną drogę, akurat na schodach, na których stanie blokowało przejście? Uczucia bywały bardzo zwodnicze i złudne, zwłaszcza, kiedy wynosiłeś innych na piedestał i podziwiałeś w pełnym blasku słońca. Wtedy jeszcze nie wiedziało się, że ta i tamta wada będzie drażnić, a ta trzecia to w ogóle stanie się nie do wytrzymania. Jeszcze nie rozważałeś, czy lubisz za zalety, czy lubisz pomimo wad. Czasem wystarczy jedno słowo, by coś dostać. Coś uzyskać. Kaiho też bał się po to sięgać. Bał się, że tamto tyknięcie albo dotyk sprawią, że uciekniesz, albo rozpryśniesz się w pył. Zamienisz w wiatr i ulecisz, przesuwając się pomiędzy jego palcami, nieuchwytny i niedostępny. Bał się, że chociaż poddawałeś się jego kolejnym wymysłom, w końcu nastąpi linia, w której nie pojawi się zwykła odmowa a cały grom z jasnego nieba, zsyłając na niego, jednego Wilka, gniew boski za drażnienie Smoka i przesuwanie go coraz bardziej w kierunkach, których nie lubił. Zawierzał instynktowi i tego, co mu się wydaje, ale wydawać się może wiele, a ludzie potrafili zaskakiwać o wiele bardziej niż świat. Jak już zostało powiedziane - dobrymi chęciami piekło brukowano. On chciał tymi chęciami wybrukować trakt, na którym poczułbyś się pewnie, a który nie byłby wcale trwały. Nie zmuszałby cię do wędrowania tylko w jednym kierunku, jak to drogi miały w zwyczaju. Nie. Ta droga zmieniałaby się wedle twojej woli, kręciła i wiła tak długo i tak daleko, jak tylko byś tego zapragnął. Cała twoja - do dyspozycji. Czuł, że to bardzo odważna wizja w jego głowie i niezwykle śmiała. Lecz skoro śmiała to czy nie była też krucha? Zapał Kaiho potrafił szybko gasnąć i równie szybko rozbłyskać na nowo. Potrzebował motywacji. Lecz nie była to motywacja w postaci klepania po plecach czy szukania dla niego rozwiązań, czy sobie poradzi. Potrzebował oczu, które będą skierowane tylko na niego i będą wierzyły w to, że mu się uda. Będą jego ostoją zaufania i liczenia się z nim. Będą potrzebą. Przecież Ty właśnie taką jesteś - ognistą potrzebą na coś lepszego. Przemów mi do rozsądku odrobiną sensu, bo to, co się tutaj działo, ramom sensu umykało całkowicie. Niby powiedziane zostało, że szukanie tutaj sensu w sensie nie miało żadnego... sensu. Nie kiedy wszystko ocierało się o bardzo skomplikowane, mgliste emocje, które samemu trzeba było jeszcze zeksplorować i się z nimi oswoić. Oswajany Smok. Wiesz, że to działa w dwie strony? A potem człowiek musi wziąć odpowiedzialność za to, co oswoił. Kaiho był na to gotów. A Ty, Smoku?
Chociaż dostałeś brukowaną drogę, to masz rację - nie było już na niej osób, które powiedziałyby ci, jak masz ją pokonać. Sam musiałeś zadecydować. Mogła być pomocna dłoń Wilka, mogły być drogowskazy, mogłeś nawet dostać mapę. Lecz nikt nie poruszy za ciebie nogami. Nikt nie nauczy się latać na nowo, Smoku. Musisz przypomnieć sobie sam, jak się to robiło. Jeśli jednak nie pamiętasz - próbuj od początku. Na początku będzie ci ciężko, przecież wiesz to sam. Ale każda kolejna próba rodziła owoce, które były obietnicą na to, że niewiele jest na tym świecie rzeczy niemożliwych. Kaiho nawet nie pisnął, kiedy bardzo spokojnie i bez najmniejszego zawahania przekazał lejce. Przesunął rękę nieco w przód, uważając, żeby nie przełamać tej granicy, którą próbowałeś zachować. I po prostu ci je wręczył. Pan swego życia, samemu sobie stermistrz. Tak to miało być? Historia tocząca się wokół tego, jak próbujesz zedrzeć z siebie nieprzyjemnie lepki zapach perfum Dwóch Sióstr i uświadamiasz sobie, że całe twoje ciało zesztywniało od zbyt długiego zasiedzenia się u nich. A to miała być tylko popołudniowa herbata. Tymczasem - ile to już lat? Czy młodość ci nie przeminęła?
- Jesteś. - I wcale nie brzmiało to cynicznie, jak to Kaiho zwykł się wysławiać. Brzmiało całkowicie szczerze i naturalnie. W końcu to on był tutaj po to, żeby się uczyć, a Tatsuo, żeby nauczać. Tak, zdecydowanie tak to musiało być. Bo kto to widział, żeby siedemnastolatek uczył czegokolwiek takiego starego pryka jak Tatsuo, który powoli to powinien myśleć o emeryturze dla shinobi? Jeśli chciałeś pokazać, że możesz, że potrafisz - to pokazałeś. I Kaiho był pod wrażeniem. I było mu milej. I znów zakodował sobie w tej swojej łepetynie, pod całkowicie odmiennymi od Tatsuo włosami, bo pięknie rozczesanymi, poukładanymi, będącymi jak jedwab, że jednak zrobił dobrze. Nawet jeśli ziarnko wątpliwości zostało już zasiane i ciągle się zastanawiał, czy czerwonowłosy go nie oszukiwał z jakiegoś powodu. Na przykład tylko dlatego, żeby dał mu jak najszybciej spokój, albo właściwie tylko po to, żeby sprawić przyjemność właśnie jemu. Nie godziłby się na to. Czasem można się poświęcić i zrobić coś wbrew sobie, tak. Ale nie wtedy, kiedy obie strony miały czerpać z tego zabawę i przyjemność. Następne słowa były właśnie jak ten przyjemny balsam na duszę. O wiele cieplejsze niż promienie słońca. Tak? Naprawdę? Już zapomniał, jakie to uczucie. - Jasne! - Nie trzeba było widzieć jego miny, żeby wyczuwać tę szczerą, czystą radość tego, że można się z kimś czymś podzielić. Czym własnym. Sprawić, żeby stało się to wspólne. To ten rodzaj radości, który niewielu ludzi zachowywało na dorosłe życie. Przemijała, zastąpiona potrzebami i przymusami. - To w prawo! Objedziemy stajnię. - Pokazał nawet paluchem, chociaż (mam nadzieję) nie było to konieczne ani niezbędne. Ale to odruch. - Żadnych psów i żadnego zabijania. Spokojnie, staruszku, ze mną dożyjesz lat siwości.
Las skończył się całkiem szybko, kiedy rzeczywiście wyjechali z obszarów stajni. Kaiho jednak nie poprowadził ich z powrotem do miasta. Wjechali na pola i łąki, przesunęli się pomiędzy jednym z oliwnych gajów, gdzie Kaiho sięgnął do paru gałęzi, żeby pozrywać oliwki. Może troszkę nadrobili też drogi, kiedy brunet zachęcił do wjechania pomiędzy drzewka pomarańczy - i z nich też podkradł kilka owoców. Kiedy Tatsuo się bardziej rozluźnił zachęcił go też do przyśpieszenia klaczy - i w razie potrzeby przytrzymywał go w siodle, żeby ten czasem nie wywinął dziwnego orła. Oddalili się od miasta, ale nie jakoś szczególnie daleko. Za tymi bajecznymi krajobrazami, które zostawili za swoimi plecami, zmieniającymi się o wiele szybciej i zupełnie inaczej od tego, czego człowiek doświadcza wędrując o własnych siłach, kryło się miejsce, do którego Kaiho bardzo kochał zaglądać. Rozległe płycizny morskie i złoty piasek przywitał ich razem ze skrzekiem mew i cudownym powietrzem, które chłopak wciągnął pełnią swoich płuc. Tutaj miało się wrażenie, że niebo i ziemia nie mają swoich granic. Wszystko zlewało się w jeden błękit na horyzoncie.

Zapraszam ->tutaj

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 28/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Patrzyła w osłupieniu na śmiejącego się Ryuujina. Szok i niedowierzanie, dobrze powiedziane, lecz poza nimi pojawiło się coś jeszcze - wstyd. Zerknęła speszona na swoją dłoń, a później z powrotem na Kaiho. Był mężczyzną? Mogłaby przysiąc, że ściskała za rękę kobietę. Teraz gdy to wspominała, nie wiedziała, co powinna powiedzieć. W konsekwencji policzki delikatnie się zaróżowiły, zaś wzrok uciekł na dopitą czarkę herbaty. Słowa Itazury wcale jej nie pocieszyły. Wykazała się niekompetencją, która nie przystała jej pozycji. Wzięła głębszy oddech, po czym stanęła naprzeciwko chłopaka i się ukłoniła - Gomen-nasai.
Po formalnościach, raz jeszcze powtórzyła w głowie, to co przedstawił im młody mnich. Próbowała szukać w planie luki, lecz nie była strategiem. Pozostało jej przytaknąć oraz cieszyć się, że będzie miała ochroniarza przy boku. Z drugiej strony niekoniecznie zgadzała się z czarnowłosym. Pójście samemu wydawało się ryzykowne, zwłaszcza, iż nie mógłby liczyć na żadne wsparcie. Za tajemniczą barierą wydawała się bezpieczna, no ale jak miałaby się im sprzeciwić? Brak wiedzy na temat tych czarów, związał jej ręce. W duchu zaczęła się modlić o jego bezpieczeństwo, wierząc, iż wyjdzie z tego zwycięsko.
W międzyczasie, Fumihito zapewnił im mapę, dzięki której mogli wybrać jedną z dróg. Po naradzie, którą z nich powinni wybrać, Ryuujin zaczął najważniejsze przygotowania. Stworzył kolejno pieczęcie na pozyskanych kartkach, a później upoważnił zarówno Itazurę, jak i Yotsubę do swobodnego przejścia. W czasie przyglądania się złotowłosej, pomyślała, że obróci się wokół własnej osi. Nie szybko, lecz pomału, aby mógł dokładnie ją obejrzeć. Nie wiedziała, czy znowu nie robi z siebie pośmiewiska, lecz skoro miał ją sklonować, to pomyślała, że to w jakiś sposób pomoże.
Wyruszył, co oznaczało, że teraz będą musieli poczekać. Nalała sobie drugą czarkę, którą wypiła jednym haustem. Stres nie działał na nią dobrze. Ciało delikatnie drżało, puls nieznacznie przyspieszył. Zamknęła oczy, biorąc kilka głębszych oddechów, po czym poszła po płaszcz, w którym wcześniej przyszła. Okryła swoją sylwetkę, sprawiając, iż za miękkiego materiału ledwo było ją widać. Kaptur zarzuciła tak jak poprzednio, skrywając zmartwioną twarzyczkę w rzucanym przez niego cieniu. Za nim czas minie ubierze buty, które wcześniej zdjęła i poczeka, aby wraz z nadejściem określonego czasu wyjść w towarzystwie panicza i ruszyć do stodoły.
Jednocześnie, Kurogane ruszył zapamiętaną drogą. Gdy nikt nie patrzył, zmienił się w Kyōko , a sam dotarł do kompleksu budynków, otoczonych murem. Dwójka strażników, kontrolująca przepływ ludności, zagrodziła chłopakowi drogę, patrząc na niego w przyjazny sposób. Młodszy o kasztanowych włosach, spojrzał po dziewczynie oraz jej towarzyszu. Szeptem zapytał o coś kolegę, gdy ten wyciągnął parę przetrzymywanych listów. Przeczytali kilka z nich, po czym z zaskoczeniem raz jeszcze spojrzeli na przybyłych "gości" - Kyoko-sama? To zaszczyt Cię u nas gościć, zapraszam do środka - przepuścił shinobiego wraz z jego klonem - Jin zostań tutaj, zaraz wrócę - powiedział do kolegi, po czym pokazał dłonią, aby podążali za nim - Twój ojciec wysłał nam list, gdybyś zamierzała nas odwiedzić. Powiedział, żeby pokazać córce otoczenie. Ten chłopak pewnie pełni rolę Twojego ochroniarza, prawda? - uśmiechnął się łagodnie, spoglądając w kierunku klona - Nazywam się Furude Han, pracuję tutaj jako strażnik - przedstawił się, skłaniając się dwójce. Białowłosy, poprowadził ich do jednej z głównych stajni, aby pokazać część zwierząt, jakie tutaj trzymają. Otworzył ogromne, drzwi, po czym ukłonił się, informując, że zaraz przyślę bardziej odpowiednią osobę do ich oprowadzenia. Ruszył szybkim krokiem, dając im czas, aby rozstawić po terenie kartki. Jednakże, gdy nakleił ostatnią na drzwi stajni, to dwie minuty później przyszła rudowłosa kobieta, która z zaciekawieniem spoglądała na ich dwójkę - W czym mogę pomóc? Pokazać panience tereny, czy też chciałabyś się od razu przejechać jednym z naszych zwierząt? No i oczywiście, czy ma panienka jakieś preferencje, co do rasy konia? Nie omieszkam w tym wypadku służyć radą. Chcielibyśmy, abyś na długo zapamiętała wizytę u nas - powiedziała słodkim głosem, spoglądając bezpośrednio na nich. Tym samym nie zauważyła, że na drewnie pojawiło się coś, czego wcześniej nie było.
Co do naszej drugiej dwójki, to Ci wyszli piętnaście minut później, po ich towarzyszu. Mogli na spokojnie przejść przez rozległe tereny, gdzie Kaede starała się zbytnio nie rozglądać po otoczeniu. Kusiło ją niezmiernie, aby oddać się podziwianiu widoków, lecz wiedziała, iż to wiązało się ze swego rodzaju niebezpieczeństwem. Otaczająca ich zieleń, na ich szczęście nie skrywała żadnych niebezpieczeństw. W ich stronę nie został posłany kunai, ani nikt obcy nie próbował zakłócić ich podróży. Mogli czuć się bezpiecznie, aż do bramy. Tam spotkali dwójkę strażników, tą samą, którą wcześniej napotkał mnich - Itazura-sama, w czym możemy pomóc? - zerknęli na drugą zakapturzoną postać, która celowo odwróciła od nich głowę oraz stanęła z tyłu. Dziewczyna, wiedziała, że nie powinna się im pokazywać, bo przecież jej podobizna już tutaj przyszła - Przyprowadziłeś ze sobą gościa? Miło poznać, nazywam się Kurosaki Jin, a obok mnie stoi Furude Han - wyciągnął dłoń najpierw do panicza, a później w kierunku złotowłosej. Ta cofnęła się o krok, nie chcąc się ujawniać - Och, nie chciałem Cię przestraszyć. Jesteście tutaj mile widziani - posłał im pogodne spojrzenie, po czym przepuścił do środka - Rozgośćcie się, Kaiho-sama, pokażesz towarzyszowi tereny? Czy potrzebujesz wsparcia? Saotome powinna teraz oprowadzać naszego honorowego gościa, ale Yumeko powinna mieć teraz przerwę - zaproponował im otwarcie, po czym jeśli odrzucili propozycję, to więcej ich "nie zadręczał". Mogli spokojnie pójść, tylko gdzie? Stajni było tutaj kilka, a tylko jedna z nich stanowiła swego rodzaju sanktuarium.

Głos - Kyōko
Głos - Furude Han [strażnik 1]
Głos - Kurosaki Jin [strażnik 2]
Głos - Saotome [pani mająca oprowadzić Ryuujina i klona]

[Ryuujin]

- Hahahaha, dziękuję ale daleko mi do anioła mój drogi nawet takiego z rogami - odpowiedziałem mojemu drogiemu, małemu osiołkowi natomiast gdy dziewczyna zaczęło się obracać gdy ją oglądałem w celu użycia Henge uśmiechnąłem się i gdy skończyłem skinąłem głową - Dziękuję za pomoc, głupio było mi panienkę prosić.
Czasem bycie ninja miało swoje plusy, szczególnie gdy można było poprzyglądać się z bliska pięknym kobietom które zamiast wymierzać ciosy w twarz współpracują...

Notki potrzebne do techniki pieczętującej oddalone były od siebie w nieregularnych odstępach, niestety dla jak najmniejszych podejrzeń znajdowały się wzdłuż trasy którą pokonywałem z posiadłości Kaiho do stajni. Dwieście pięćdziesiąt, sto trzydzieści, sześćdziesiąt oraz dwadzieścia pięć metrów od głównej pieczęci i o ile te dwie dalsze umieszczane zostały gdzieś na wysokości mojego pasa za jakimiś skrzynkami czy na ścianie za krzakami o tyle dwie bliższe "kryjówkę" znajdowały bliżej ziemi zasłonięte czy to większym kamieniem czy przysypane piaskiem tak by ich wyszukanie stanowiło większy problem.
Wszystko układało się całkiem nieźle, może nawet zbyt łatwo bo niestety bogowie postanowili zamieszać w tym całym spektaklu stawiając na mojej drodze kilku dodatkowych aktorów o których nie pomyślałem. W pierwszej chwili nawet chciałem ich lekko wtajemniczyć w całą sytuację jednak finalnie uznałem, że może nie być to zbyt dobry pomysł ponieważ nie wiedziałem czy naprawdę byli tym za kogo się podawali wobec tego pod postacią panienki wykonałem ukłon tak i sam jak na wstępie uraczył i moją osobą gdy spotkaliśmy się pod bramą, a klon jedynie się uśmiechną w milczeniu. Na pytanie też udzieliłem odpowiedzi za pomocą delikatnego skinięcia głową.
Gorzej niestety się zrobiło z kolejną aktorką która dołączyła do tego kabareciku, w końcu chłop się za babe przebrał i do tego nie bardzo mógł się odzywać. Przez chwilę pożałowałem, że nie ma ze mną Kaiho ale jakby inaczej przetransportować dziewczę w tą okolice bezpiecznie? Musiałem sobie jakoś poradzić wobec czego pokręciłem przecząco głową i sam zdecydowałem się wybrać sobie konia w miarę jak najszybciej. Dowolny. Najbliższy. W końcu było to bez większego znaczenia, klon za to w tym czasie stał przy wejściu tak by nie przepuszczać do środka nikogo.
Następnie gdy już wyjadę siadając na koniu bokiem, bo w końcu byłem obecnie damą nieśpiesznie ruszam, a klon rusza obok mnie idąc o własnych nogach po mojej prawej stronie. Dalej trzymałem się planu i w razie ataków manewry jak wcześniej opisane.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Kaiho wkroczył do stajni Hoseki jak do siebie. Bo po prawdzie - czuł się jak u siebie. Jak paniczysko, któremu wiele się należy i które nie zwykło nie dostawać tego, co sobie zażyczy. Chciałabym powiedzieć, że to była nieprawda, ale sam Itazura, jakby się nad tym nie zastanawiał, chyba był jednak po prostu rozpuszczonym bachorem o dziwacznym pojęciu świata i jeszcze dziwniejszych pomysłach na nie. Tym nie mniej, może o dziwo, a może nie o dziwo, było łatwiej tylko dlatego, że nie miał dobrego humoru. Wtedy jakoś posiadanie tej specyficznej, niekoniecznie zadowolonej miny było o wiele prostsze.
- Sam oprowadzę swojego gościa i zajmę końmi, jak zwykle. - Uniósł rękę i machnął nią, jakby odsuwał od siebie bzyczącą muchę - nie nachalnie, bo całkowicie leniwie, ale jednocześnie tak, żeby sobie poszła. - Honorowego gościa? Kto przyjechał? - Wiedział, że aktorem jest fatalnym, ale nawet on potrafił spojrzeć na służącego tutaj jegomościa i wykrzesać z siebie minimum zdziwienia. Miał nadzieję, że nie nader sztucznego przy tym, ale wszystko zawsze mógł zwalić na to, o czym pewnie się w tym mieście mówiło - czyli żałobę, w której się znajdował.
W całkowicie dżentelmeńskim geście wyciągnął dłoń w kierunku towarzyszki, którą, jak powiedział, sam zamierzał oprowadzić - nie było to nic innowacyjnego, Itazura zazwyczaj odpędzał od siebie tutaj sługi i sam zajmował się swoimi sprawami, chyba że potrzebował z czymś pomocy. Jak przygotowanie padoku czy akurat sobie wymyślił coś kontrowersyjnego, co trzeba było przywlec cholera wie z jakiej części miasta. Ale jeśli chodzi o własnych gości to osobiście o nich dbał. Nie zamierzał pozwolić, żeby tutaj było inaczej. Poprowadził niewiastę dokładnie do tego domu, do którego mieli się udać. Czy też - budynku - kiedy ustalali cały plan. Z ciekawością spoglądał na ściany, czy uda mu się wypatrzyć jakąś z tych... jakiś z tych oznakowań zastosowanych przez Ryuujina i bogowie mi świadkiem, że musiał wykorzystywać resztki swojej samokontroli żeby nie powiedzieć Kyoko, czy też Kaede, żeby sama tutaj została, a on ruszy w ślad za młodym Kami. Martwił się. Martwił się o tego cholernego mężczyznę o oczach jak węgielki. Ale został. Został razem z nią, ponieważ z ich trójki to ona była najbardziej bezbronna. I aktualnie był za nią odpowiedzialny... ale tak samo był odpowiedzialny za bezpieczeństwo Ryuujina.
Tymczasem przyszło mu usiąść na dupie, westchnąć ciężko i ostentacyjnie, założyć nogę na nogę, spleść ręce na klatce piersiowej i... czekać. Z nadzieją, że czegoś nie spieprzy... bo miał wrażenie, że jego pamięć jest posiatkowana i sam nie wiedział już, co powinien zrobić. Zazwyczaj tak mu się załączało - kiedy dopadał go stres.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 31/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Ryuujin Misja strażnika właściwie się zakończyła. Dostał kilka przytaknięć i odszedł, życząc im udanego pobytu. Co prawda, brak normalnych odpowiedzi zmienił jego wyraz twarzy na zaskoczony, lecz wolał nie dopytywać. Kaede uchodziła tutaj za honorowego gościa, a tym samym nikt nie chciał "jej" forsować. Po szoku zdążył zareagować gromkim śmiechem i zniknął. Zamiast niego, pojawiła się Saotome, która wyraźnie chciała im pomóc. Najpierw z oprowadzeniem, później z wyborem konia. Nic z tego nie wyszło. Gdy zobaczyła jak panienka kręci głową, wyraźnie posmutniała - Rozumiem - skwitowała, stając przed budynkiem. Po wyjściu na zewnątrz, patrzyła jak czarne zwierzę o bujnej grzywie oraz miękkim w dotyku ogonie zostało wybrane. Z racji na usposobienie, nie pozwalał siebie dosiąść, próbując się oddalić, lecz lina, za którą Ryuujin go wyprowadził skutecznie to uniemożliwiała. Westchnęła - Myślałam, że preferuje panienka bardziej zwinne i szybsze konie. Ten jest dla początkujących osób, do tego dość płochliwy. Nazywamy go Kuro, proszę go najpierw pogłaskać, bądź poczęstować tym - wyjęła z niewielkiej torby, przypiętej do jej prawego boku, zwiniętą chustkę. W niej znajdowało się kilka kawałków marchewki, które po zjedzeniu, sprawiały, że zwierzę wydawało się bardziej ufne oraz potulne. W przypadku pierwszej próby Kuro dalej nie ufał shinobiemu, lecz ta druga umożliwiła mu jazdę na nim.
- Wróćcie za godzinę, będę tutaj czekała - zawołała za nimi, machając na pożegnanie ręką. Na jej twarzy malowało się zmieszanie.
Po wyjściu na drogę przez specjalnie przeznaczoną do tego bramę, wjechali na wybrany wcześniej szlak. Charakteryzował się on dużą roślinnością z każdej strony. Wysokie drzewa oraz mniejsze krzaki ograniczały widoczność, lecz tempo, które obrali sprzyjało nasłuchiwaniu oraz rozglądaniu się po terenie. Poza śpiewem ptaków, mógł wychwycić kilka drobnych szelestów zarówno bliżej ziemi, jak za linii drzew. Nic jednak nie wskazywało, że miał zostać zaatakowany. Ba, można było powiedzieć, że wszystko dobrze szło, aż po jakimś czasie dziesięć metrów przed nimi został posłany kunai z notką wybuchową. Nie po to, aby ich trafić, celem było zdecydowanie coś innego. Krótki hałas oraz towarzyszący obłok dymu spłoszył nikogo innego jak Kuro, który podniósł przednią część ciała wierzgając nogami, po czym uciekł w przeciwną stronę. W normalnych okolicznościach Ryuujin spadłby z niego na ziemię, lecz przygotowany na potencjalne zagrożenie odskoczył na drzewo, znajdujące się najbliżej drogi.
Wtedy też za zarośli wyszła zamaskowana postać o ciemnym, otaczającym ciało płaszczu. Osobnik wysoki o szczupłej sylwetce zagrodził drogę z jednej strony, by po chwili taka sama osoba wyszła, aby zabezpieczyć trasę powrotną. Jedyne co ich różniło to kolor drewnianego elementu na twarzy. Obie przedstawiały lisa, lecz po lewej była ona niebieska, zaś po drugiej brązowa. Jeden spoglądał w kierunku klona, zaś drugi obserwował ruchy Ryuujina - Kim jesteś? Yotsuba nie zrobiłaby takiego uniku - zabrzmiał basowy głos, wskazujący, że przeciwnik był mężczyzną - Gdzie ona jest? Przyszedłem pogadać z panienką, mam dla niej wiadomość od mojego pana - dodał spokojnym głosem, czekając na ruch ze strony Kurogane. W tym czasie za sobą Ryuujin usłyszał wyraźny szelest, zupełnie jakby coś się do niego zbliżało w większej ilości. Kaiho Właściwie nie chcieli robić problemów. Dłoń Jina, która została odrzucona, została opuszczona po boku. Spojrzał spod przymrużonych powiek, lecz nic nie powiedział. Znał sytuację Itazury, która doprowadzała do pewnych wyjątków. To był jeden z nich - Rozumiem - skwitował krótko, nie chcąc wchodzić z paniczem w polemikę. Inne zdanie miał jego starszy kolega, który początkowo nie sprawiał wrażenia szkodliwego. Ot miał pogodną minę, zachęcającą do podejścia. Tymczasem teraz, jego twarz wyraźnie spoważniała, oczy nasycił chłód. Zupełnie nie spodobało mu się traktowanie jego młodszego kolegi - To informacja poufna, nie możemy tego zdradzać - odpowiedział formalnym tonem, po czym odsunął się, aby zrobić im miejsce.
Kyōko chętnie przyjęła dłoń Kaiho, opuszczając przy okazji głowę. Im mniej unosiła ją do góry, tym zwiększała prawdopodobieństwo, że nie odkryją kim ona była. Co prawda, cała sytuacja nie bardzo jej pasowała. Chciała coś powiedzieć, wstawić się za paniczem, lecz na taki krok się nie mogła zdobyć. Zamiast tego powoli ruszyła, zostawiając poszukiwania shinobiemu. Ten z kolei nie miał dużego problemu ze znalezieniem miejsca docelowego. Wystarczyło chwilę pochodzić, rozejrzeć się i napotkali stajnię z przyczepioną do niego kartką. Za nim weszli, drzwi się otworzyły, przepuszczając ich do środka. Saotome już tutaj nie było. Oddaliła się, mając wrócić dokładnie za godzinę, tak jak z resztą poinformowała byłego mnicha.
W środku poza dużą ilością walającego się siana na końcu zostało ułożone kilka snopków, na których można było przysiąść. Poza nim znajdowały się odgrodzone drewnianą ścianką boksy, gdzie znajdowały się różnej rasy konie - od wolniejszych po szybsze z kilkoma kucykami po lewej stronie. Pierwszy z nich (mowa o boksie) został opróżniony, co oznaczało, iż Ryuu był już w trasie, nie zaś na terenie obiektu. Pozostali sami, zdając się na Kamiego, który samotnie poszedł się zmierzyć z przeciwnikiem - Urocze - powiedziała szeptem, rozglądając się po otoczeniu. Drzwi za nimi zostały zamknięte, zaś z góry padały dwie smugi światła. Dwa okna umieszczone naprzeciwko siebie, umożliwiały patrzenie na niewielki fragment nieba, po którym pospiesznie leciały ptaki. Słońce górowało wysoko, lecz żadne z otworów nie umożliwiało bezpośredniego patrzenia na nie.
Miejsce, przy którym usiadł Itazura było lekko przyciemnione. Przy ściankach zostały postawione szafki przeznaczone do przechowywania jedzenia oraz kilku przedmiotów pomagających w pielęgnacji konia. Poideł tutaj nie było, te miały swoje miejsce za drewnianymi zagrodami, które przypominały bardziej siatki i umożliwiały patrzenie przez nie. To właśnie za nich wyglądała dziewczyna, zwracając większą uwagę na zwierzęta, niż to co się działo z jej towarzyszem. Dopiero po chwili, zwróciła się w jego kierunku z typowym dla siebie przyjaznym uśmiechem. Podeszła do niego, by przykucnąć bezpośrednio przed nim. Wiedziała, że mogłaby zapalić świece, by rzucić więcej światła na otaczającą ich przestrzeń, lecz nigdzie nie widziała czegoś co pozwoliłoby je zapalić. Tym samym odwróciła wzrok od kilku regałów po prawej stronie i zwróciła się bezpośrednio do niego - To, aż tak źle, że zostałeś tutaj ze mną? Jeśli wolisz, możesz ruszyć. Konie mi krzywdy nie zrobią - spojrzała na niego przyjaźnie, wszakże nie chciała sprawiać mu bólu. Sama po sobie nie pozwoliła poznać nic, a zwłaszcza strachu, który ją ogarniał na samą myśl, iż miałaby tutaj na nich czekać. Poniekąd czuła się bezpiecznie ze strażnikami przy bramie, lecz wiedziała, iż sytuacja była o wiele poważniejsza. W najgorszym scenariuszu zostałaby na pastwę nieprzyjaciół - Jednakże wcześniej musisz się rozluźnić - podniosła się, strzepując niewidzialny kurz z płaszcza i podeszła za niego. Dłońmi delikatnie dotknęła jego ramion, najpierw sprawdzając reakcję, a później za pozwoleniem masując napięte mięśnie.

Krótki spis informacji:
Odległość od niebieskiego - 6 m
Odległość od brązowego - 10 m
Odległość od szmerów za Tobą - 12 m (dość słyszalne, wiele wyraźnych szelestów pod zaroślami)
Wysokość na jakiej stoisz - 5m (pod sobą masz trzy mocniejsze gałęzie ułożone na przemian (lewo-prawo-lewo), korona obfita w wszelkiego rodzaju liście kilka słabszych gałęzi, ale 3m, 2m i 1.5m nad sobą masz te mocniejsze)

Informacje dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

Głos - Kyōko
Głos - Furude Han [strażnik 1]
Głos - Kurosaki Jin [strażnik 2]
Głos - Saotome
Głos - Tajemnicza osoba nr 1

[Ryuujin]

Nie czułem się najprzyjemniej gdy moje zachowanie pod postacią panienki wywoływało smutek u napotkanych osób lecz powtarzałem sobie że teraz jest to konieczne, a później ich odszukam i przeproszę. Przynajmniej liczyłem, że zdołam w końcu należą im się wyjaśnienia gdy sprawa zostanie już załatwiona ale póki co grałem swoją role.
Dosiadłem konia z lekkimi problemami lecz finalnie ruszyłem zgodnie z planem w drogę która co by nie powiedzieć zdawała mi się dłużyć z racji na początkowy brak jakichkolwiek zdarzeń. W innych okolicznościach zapewne nawet by mi się podobało, te widoki, niestety w tamtej chwili nie miałem czasu na podziwianie. Musiałem być czujny. I zapewne tylko dzięki tej świadomości zdążyłem uniknąć upadku z wierzchowca gdy na trasie znalazł się kunai z notką.
Stojąc na bezpieczniejszej pozycji rzuciłem spojrzenie na moich przeciwników z kolei klon będąc na ziemi obrócił się w kierunku drugiego napastnika. Nie było sensu dalej udawać kogoś kim nie byłem więc przerwałem henge i uśmiechnąłem się szybkim ruchem sięgając po zwój z torby. Czy był sens nawiązywać dialog z kimś kto najprawdopodobniej był zwykłym zbirem do wynajęcia? Zapewne nie. Z drugiej strony czy był to zwykły zbir? Owszem celem tej osoby była Kyōko jednak zleceniodawca mógł nieco inaczej opisać zlecenie niż: "Porwanie/Zamordowanie niewinnej kobiety".
- Masz rację, nie jestem panienką nazywam się Ryuujin Kurogane i przybyłem tu aby porozmawiać z tobą. Prosiłbym więc abyś zaprzestał ataku na mnie inaczej będziemy musieli walczyć. - odparłem odpieczętowując ze zwoju cały papier jaki w nim aktualnie posiadałem tak by ten zaczął swobodnie opadać nade mną oraz nad moim klonem, oczywiście cały czas mam z tyłu głowy że coś zbliża się do mnie zza pleców dlatego w razie gdyby dźwięk nadal się do mnie zbliżał część kartek leci w moja stronę formując olbrzymie, białe skrzydła godne anioła a ja sam wyskakuję w przód tak aby znaleźć się po przeciwnej stronie drogi tak by móc obserwować co się tam zbliża oraz zamaskowaną postać gotów do uniku. Klon w razie potrzeby jeśli moje słowa nie za skutkują korzysta z dostępnego papieru i posyła około stu kartek w kierunku mojego rozmówcy wykorzystując w tym podrabiane wybuchowe notki (kartki z namalowanym wzorem oryginału) tak by te od razu dało się zauważyć. W ten sposób staram się przykuć uwagę przeciwnika w kierunku tego ataku zaś sam w tym czasie posyłam od kartki tak by otoczyły zamaskowanego i zaczęły go oblepiać w celu unieruchomienia. Priorytetem jest głowa, kartki mają już w fazie "ataku" ograniczyć widoczność przeciwnika, a gdy manewr dojedzie do skutku całkowicie zablokować wzrok oraz odciąć dopływ tlenu po przez zasłonięcie nosa, ust. Drugim celem są dłonie tam kartki uformować maja dosłownie dwie kulę tak by cel nie mógł formować żadnych pieczęci czy sięgać przedmiotów. Finalnie natomiast ma powstać mumia która wzniesie się ku górze, a następnie z impetem uderzy o ziemie tak by spróbować pozbawić cel przytomności. Ja w tym czasie w powietrzu zażywam pigułkę aby odnowić chakre cały czas przygotowany na powietrzne uniki czy rozpadniecie się na setki kartek w przypadku ataku. Następnie kartki odkrywają nos przeciwnika by ten się przypadkiem nie udusił. Klon z kolei po lipnym ataku jeśli nie padnie to kieruję się w stronę drugiego napastnika nacierając w jego stronę i wykonując uniki tak by przez chwilę chociaż zająć cel chyba że ten też okaże się klonem i zniknie po unieszkodliwieniu pierwszego. Wtedy też nie zażywam pigułki.
Gdyby okazało się że za plecami były robaki, a przeciwnik należy do rodu aburame, wykorzystuję prawdziwe wcześniej przygotowane papierowe notki do rozwalenia chmary obrzydliwości. Natomiast jeśli atak zostanie wstrzymany tworze tylko skrzydła tak jak powyżej przemieszczając się lecz raz z nimi schodzę na ziemie by kontynuować rozmowę.
- Waszym zadaniem było zabicie bądź pojmanie panienki Yotsuba prawda? Panienka nie chce waszej krzywdy i jest świadoma waszych zamiarów jednak chciałaby zakończyć ten bezsensowny konflikt pokojowo. Po co mają ginąć kolejne osoby? Czy jesteś gotów pozwolić panience przedstawić swoje wyjaśnienia?

  Ukryty tekst

[Kaiho]

To, co im się podobało a co się im nie podobało nie miało teraz znaczenia. Nie dla nie posiadającego dobrego humoru Kaiho, którego głowa unosiła się wokół bezpieczeństwa Ryuujina i tego, czy na pewno dobrze zrobili. Wokół tego, czy czasem mu się nic nie stanie. Wokół tego, że trzymał za rękę drobną dziewczynę, którą musiał chronić. Wokół tego, że w sumie w dupie miał ten świat i chciał tylko, żeby wszyscy dali mu spokój. To i jego empatia zrobiła "klik!". Zniknęła. Zamknięty na świat, zamknięcie na ludzi. Niech zajmują się swoimi problemami. Niech dadzą mu święty spokój. Niech to wszystko układa się po prostu według planu, a kto może to niech schodzi mu z drogi. Panicz Itazura nawet nie poświęcił więc jednego spojrzenia dla chłodnego głosu. Kiwnął głową po prostu na stwierdzenie faktu, że to tajemnica i na tym skończył swój teatrzyk. Bo przecież - powód, dla którego byli tacy uważni stał obok niego. I to tylko zwykły klon w przebraniu przemieszczał się teraz konno... gdzieś.
Swoją rękę cofnął dopiero, kiedy już weszli do środka. Spojrzał po koniach - rumaki potrafiły się tutaj zmieniać, jedne ruszały w świat, inne przychodziły tu, ale było parę koni niezmiennych. W końcu tutaj też je hodowano. Posiadali swoje czempiony, posiadali swoje konie do wypożyczenia wierzchem kto tylko tego potrzebował. Czasem wracały. Czasami kończyły tragicznie, ginąc razem z tym, kogo niosły. A jeśli bogowie byli łaskawi, to chociaż pozostawiały miejscową szansę na przetrwanie swego jeźdźca. Skinął lekko głową, kiedy Kyoko stwierdziła, że są urocze. Były. Były piękne, dumne, urocze, mądre. Były towarzyszami, który ci ufał - i którego warto było obdarzyć zaufaniem. Usiadł na stogu siana i tak siedział - w ciszy. Lekko pochylony, z ramionami zaplecionymi na klatce piersiowej. Tak po prawdzie chyba nie zauważyłby nawet niebezpieczeństwa w porę, gdyby ono nadeszło. Dopóki nie znalazłoby się wystarczająco blisko, kiedy można było już powiedzieć: za późno. Powinien pewnie bardziej się zainteresować dziewczyną, powinien pewnie w ogóle wykazać większe... zainteresowanie tym wszystkim. A zamiast tego nieco nieobecnym wzrokiem patrzył na słupek przed sobą. I można było mieć pewność, że nawet tego słupka nie widział. Kyoko zwróciła jednak na siebie wystarczająco dużo uwagi, żeby wyrwać go z tego stanu otępienia i wędrowania myślami tam, gdzie już właściwie niemal każda historia miała tylko swoje czarne zakończenie.
- Huh... - Iść..? No tak, chciał iść... ale... zarazem wcale nie chciał. - Nie no, jestem tu od tego, żeby o ciebie zadbać, to nie zamierzam nigdzie iść. Smok to duży chłopiec, poradzi sobie. - Rozplótł ręce i opuścił je w dół, żeby oprzeć na sianie. Kuło nieco w skórę. Na tyle zwróciło to jego uwagę, że jakoś nie załapał tego, co właściwie dziewczyna chciała zrobić, kiedy wyciągała te ręce... a potem położyła je na jego ramionach. W pierwszej reakcji się spiął i wybałuszył oczy... ale w drugiej już jego mięśnie uległy rozluźnieniu. Odetchnął. Ech, kobiety... Nieprzewidywalne istoty. I nie zawsze w tym złym znaczeniu. - O, tka mi rób, niech Ryuujin umrze z zazdrości jak tu wróci. - Odetchnął po raz drugi... właściwie... moment... czy oni tu... co tu się w zasadzie dzieje? Było mu to chyba wszystko obojętne. Tylko jakiś minimalny głosik rozsądku mówił, żeby nie zrobić jakiegoś głupiego kroku, którego potem oboje mogliby żałować... a jednak powłóczyste spojrzenie Kaiho, które padło na Kyoko mówiło coś zupełnie innego. Mówiło, że robiłby teraz wszystkie głupstwa tego świata.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 34/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Ryuujin
Z trudem można było się doszukiwać w nim zaskoczenia. Gdy Ryuujin się ujawnił włożył dłonie pod płaszcz, rozchylając go na tyle, by pokazać dwie wypełnione torby u jego boków. Włożył do jednej z nich dłoń, ciągle kierując głowę w kierunku brązowowłosego. Spuszczanie go ze wzroku, było czymś na co sobie nie mógł pozwolić. Podobnie było z odpowiedzią na słowa, które padły z jego ust. Nic nie powiedział, zwyczajnie robił swoje.
Z tego tytułu walka się rozpoczęła, a wraz z nią komplikacje. Kartki zostały odpieczętowane, te miały posłużyć w utworzeniu formy skrzydeł. Gwoździem stała się reakcja mężczyzny. Przeciwnik miał jedną rękę wolną, szykował się, lecz nikt nie wiedział do czego. Brązowowłosy spojrzał i widział, że to nie Aburame jest jego problemem. Twory miały biały kolor, poruszały się niezwykle szybko. Pająki, bo taką miały formę, nacierały, będąc coraz bliżej i bliżej. Ucieczka - tak mógł pomyśleć Kurogane. Skrzydła zaczęły się formować z dostępnych kartek, a wraz z nimi przyszedł atak. Ten, który wiedział, że nadejdzie. Odskok, możliwy ratunek, teraz wydawały się tak daleko. Wybuch, blisko niego, za nim w ogóle skoczył był pierwszą zapowiedzią czegoś większego. Drugą było uniesienie się, niczym anioł, lecz do niego mu wiele brakowało. Przez to, że miał pasażerów. Pajączki wskoczyły na niego, zbliżyły się blisko ciała. Pięć, bo tyle ich pozostało. Kolejny wybuch. Natychmiastowo i boleśnie.
Upadły anioł, tak można było go określić, gdy skrzydła na których wzleciał , rozleciały się. Ból, to przyszło jako drugie. Gorąc, bo to go poczuł w parze z siłą wybuchową, boleśnie sprowadził go w dół w kierunku ziemi. Skóra pulsowała, na karku oraz górnej części pleców pojawiły się pęcherzyki. Oparzenia nie były jedynym, co go spotkało. Po upadku, odczuwał każdy mięsień. Był obolały, wyrwany z dawnej równowagi. Skupienie, polecenie do klona? To się nie wydarzyło. Teraz był na ziemi, musząc dojść do siebie i znowu reagować, walczyć o życie. Świat nie był łaskawy, podobnie jak jego przeciwnik. Kolejna piątka tym razem lecących ptaszków. Uniosły się w powietrzu, nie po prostej, lecz po łuku z różnych stron. Prawa, lewa, góra, dół i jeden na skos między górą a prawą, wszystkie pędziły w jego stronę. Czasu było mało, lecz czy to było wszystko? Właściwie to nie. Brązowa maska, biegła w jego stronę. Kolejne twory miały nadejść, gdyż przeciwnik w niebieskiej masce, znowu miał dłoń w torbie.
Każdy chciałby, aby to było wszystko, a jednak nie było tylko dwóch. Wyszedł trzeci bez maski z rozciągniętym uśmiechem na buzi. Podobało mu się widowisko, lecz on także chciał uczestniczyć. Niebezpieczny, tyle każdy widział, lecz najwidoczniej miał pretensję do kolegi - Nie możesz sam się bawić. Ja też chcę trochę udziału - wyperswadował, zbliżając ręce do siebie. Przedstawienie dopiero się zaczynało, a bycie bohaterem się nie opłacało. Nie wtedy, gdy spotykało się z tą dwójkę. Złotowłosy, który przyszedł szykował się do ataku. Sytuacja niezwykle patowa, a robiło się coraz gorzej.
Kaiho
Nic jej nie umknęło. Wiedziała, że jeśli nie zainterweniuje, chłopak się wyłączy, pozbawiony wizji na to, co go otaczało. W takich momentach potrzebowali ostrożności, którą ona zachowała za niego. Gdy odzyskał ostrości w spojrzeniu jej buzia się rozpromieniła. Wcześniej utrzymywała swój przyjazny uśmiech, lecz on był niczym w porównaniu, z tym, co teraz odczuwała. Dawny niepokój znikał, w końcu postanowił zostać z nią i wytrwale doprowadzić zadanie do końca. Odetchnęła z ulgą, spoglądając mu w oczy - Gdyby coś się zmieniło, to daj mi znać - rzuciła beztrosko, zupełnie jakby taki scenariusz miałby się nie ziścić.
Wyraźnie widziała, iż ich relacja była dla niego ważna. Wierzył w niego, co nie zdarzało się często. Wielu ludzi rzadko nabywa tego typu zaufanie, a przynajmniej tak było w jej domostwie. Ojciec nie ufał nawet własnej straży, trzymając broń pod poduszką, gdyby miało nadejść zagrożenie. Natomiast nawet jeśli dobrze się chronili, jedna kobieta ze służby miała pilnować jej drzwi w czasie, gdy wypoczywała w pokoju. Znała ją od dziecka, więc możliwe, iż to był jedyny powód, dlaczego ją powołali.
Podchodząc do niego od tyłu, starała się robić to ostrożnie, tak by wiedział, że tam się znajdowała. Gdy już położyła dłonie, wyraźnie wyczuła napięcie. Delikatnie zaczęła na nie naciskać, aż włożyła w czynność więcej siły. Nie po to, aby sprawić mu ból, ale by prawidłowo rozluźnić mięśnie i przynieść im ulgę. Praca shinobi była ciężka, często niewdzięczna, a po tym co zobaczyła, wolała się upewnić, iż gdy czas przyjdzie będzie w pełni gotowy do walki.
Zaskoczył ją. Ryuujin miałby być zazdrosny? O niego, o nią? Pochyliła się nad nim, klatką piersiową przylegając do jego pleców. Po prawej stronie wychyliła się, dłonie trzymając nieruchomo na jego ramionach. Zupełnie nie tego się spodziewała. Zerknęła z ciekawością w kierunku jego buzi. Była blisko, zaledwie centymetry od jego twarzy, ale nie czuła się speszona. Czuła się dość swobodnie, zupełnie jakby znali się od lat - Zazdrosny, dlaczego? - swoimi różowymi oczyma zerknęła w jego ślepia. Szukała w nich odpowiedzi, lecz wyraz twarzy jaki zastała, był podobnie nieoczekiwany jak jego wcześniejsze słowa. Zaintrygowaniem badała go, odkrywając stronę, której wcześnie nie widziała - Zrobiliśmy coś złego, Kaiho? - wyszeptała słodkim głosem, czekając na to jak zareaguje.

Krótki spis informacji:
Odległość od niebieskiego - 8 m
Odległość od brązowego - 8 m
Odległość od złotowłosego - 8m
Ptaki leciały z odległości - 8 m

Informacje dla Ryuujina:

  Ukryty tekst

Informacje dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

Głos - Kyōko
Głos - Tajemnicza osoba nr 2

[Ryuujin]

Czasem człowiek zapomnieć potrafi o najoczywistszych rzeczach jak choćby że potrafi zmienić swoje ciało w coś co można dużo łatwiej zregenerować za pomocą chakry. Niestety za takie błędy się płaci o czym przekonałem się na własnej skórze. Zacisnąłem zęby z bólu wiedząc że już nic tu nie będzie z tej dobrotliwej pogawędki i trzeba przejść do działania nieco bardziej brutalnymi metodami.
Widząc kolejne zagrożenie od razu zdecydowałem się rozpaść na setki kartek i w postaci takiej chmary zwiększyć dystans od nadlatującego zagrożenia na tyle by zdążyć zmaterializować się częściowo. Na tyle by szybkim ruchem okupionym bólem poparzonej ręki zjeść pigułkę żywnościową aby przywrócić sobie chakrę i przejść do kontrataku.
Gdy tylko pigułka zostaje zjedzona ja ponownie rozpadam się w chmarę kartek by już w tej formie bez konieczności gestykulacji pozbyć się tych grzeszników. W dalszym ciągu korzystam z techniki przyśpieszającej w razie potrzeby wykonania szybkiego uniku w bok jako papierowa chmurka. Porzucam też całkowicie pomysł z braniem przeciwników żywcem. Na początku po wyminięciu ptaków jeśli przeciwnik nie zdetonuję ich przy uniku i lecą dalej za mną to lecimy w pierwszego mężczyznę którego otacza prawdziwy huragan kartek i notek wybuchowych marki kami które gdy tylko oblepią mu plecy, a ja się oddalę na bezpieczną odległość detonuję w locie materializując rękę by notki zrobiły booom! Nawet jeśli będę musiał zużyć dziesięć notek na tego jednego przeciwnika. Liczy się tylko aby zginał.
Gdy już jednego wysadzę kartki bliżej pozostałej dwójki podniosą się i stworzą dwadzieścia kunaiów które pomkną w pozostałą dwójkę z maksymalną prędkością wzmocniona dodatkowo techniką przyśpieszającą. Oczywiście gdyby były jakieś uniki kunaie już bez przyśpieszenia wykonają zwrot aby zabić. W momencie gdy zdecydowali się wydać mi otwartą walkę nie liczy się nic prócz zmazania ich grzechów ich własną krwią.
Na ataki reaguję pełnym rozproszeniem w papier i przyśpieszeniem w razie konieczności, ewentualnie jeśli korzystniej będzie się rozproszyć we wszystkie strony świata to ta opcja. Ewentualnie jeśli ptaki będą stanowiły duże utrudnienie to papier ma je po prostu pojmać owijając się wokół nich tak długo aż te przestaną się ruszać. A w przypadku gdyby był tu jakiś aburame to robaki jak wcześniej wspominałem potrakuje wybuchowymi notkami.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Dziwne. Jakie to wszystko dziwne, kiedy rzeczywistość ci się rozmywa, kiedy myślisz o tym, czy na pewno wszystko dobrze zinterpretowałeś, kiedy czujesz się zwyczajnie winny, że siedzisz na dupsku w tej bezpiecznej przystani, a ktoś, na kim ci zależy, lata po drogach na koniu, który w każdym momencie może się spłoszyć, bo potencjalni agresorzy nie będą wcale pytać i nie będą rozmawiać. Zapłacono im, żeby zabić. Zabić tę dziewczynę, która siedziała tutaj z nim, bezpieczna. Przynajmniej chciał tak myśleć, że te magiczne znaczki nasączone chakrą na ścianie budynku ich ochronią. A jeśli nie one, to on zdoła ochronić ją. Dziwne było to, że kiedy nad tym się zastanawiasz, to siedzisz na dupie i właściwie nie masz żadnego wpływu na wydarzenia. Że myślisz sobie - lepiej by było, gdybym się znalazł obok tego cholernego Smoka, gdybym przypilnował jego pleców. Druga strona twojego umysłu mówi - nie, nie byłoby lepiej! Narażałoby to samą Kyoko! A najdziwniejsze było wszystko to, o czym ani on ani złotowłosa nie mogli pomyśleć. To, że Ryuujin właśnie walczył o życie, a oni gruchali do siebie jak dwa gołąbeczki. Chociaż - trudno to było nawet tak nazwać. To przecież nie była miłość. To nawet nie było zauroczenie. Kaiho nie wiedział, co chciała osiągnąć ta drobna kobietka i czy w ogóle była bardziej podstępna, niż chciała to pokazać. Czy rzeczywiście była taka empatyczna, czy może grała bardzo dobrze swoją rolę - rolę panienki, która bardzo potrzebowała ninja do wynajęcia, więc postanowiła dopasować się do melodii, jaką grali. Zamiast dyrygować, miała sprytniejszą metodę - współgrała. Nie zastanawiał się nad pułapkami i nie zastanawiał się nad motywami. Dla niego zbliżenie fizyczne nie miało głębi. Nie miało jej, dopóki nie dostał jednego takiego pocałunku, przez który absolutnie zwariował i oszalał. Oj tak, bo to było szaleństwo! A teraz.. teeeraz... Ach, kobiety. Narzędzie westchnień mężczyzn. Powód ich zawrotów głowy. Przyczyna, dla której potrafili palić królestwa - wszystko za Helenę! Powód, dla którego przy odpowiednich podszeptach potrafił brat brata zabić i wyrzucić ciało do rzeki, na pożarcie głodnym psom i krukom. Nigdy go nie pociągały. Takie za małe. Takie za delikatne. Trzeba się nimi zajmować, podczas gdy on chciał, żeby to się nim zajmowano. Miały swoje humorki, podczas gdy to on chciał mieć na humorki przyzwolenie. Wiecznie kazały się domyślać, podczas gdy to on chciał, żeby się domyślano. Wszystko było na nie, kiedy myślał o kobietach. W ich ciałach po prostu nie było nic pociągającego. A jednak teraz tak bliska obecność Kyoko była odurzająca. Było mu to wszystko obojętne. Och, Itazura Kaiho był chyba po prostu nimfomanem.
Do tej stajni nie doszły krzyki z pola walki. Nie dotarł nawet dźwięk wybuchu. Nie było na zewnątrz zamieszania, które mówiłoby, że należy się podnieść i ruszać. A jego własne myśli zamglone były teraz z zupełnie innego powodu. Teraz już widział to, na co patrzył. Widział te oczy - jasne jak jedwabne płatki róży, które pieszczą twoją skórę. Jej ton, jej gesty - wszystko było jak ta pułapka, w której stajesz się ofiarą. A Kaiho lubił się uginać do gestów. Lubił całą magię, która wiązała się z tym decydującym momentem, kiedy ktoś pokazywał, czy miał wystarczająco odwagi, żeby sięgnąć po obiekt pragnienia i zrobić ten gest. Kaiho z tą odwagą nie miał żadnych problemów. I takim sposobem przedzielił dzielącą ich usta odległość, żeby złożyć na usteczkach dziewczyny pocałunek. Łagodny, ale zmysłowy. I czy ten pocałunek cokolwiek znaczył? Czy posiadał głębię, w której drzemałaby wielka miłość? Nie. Kaiho zastanawiał się, czy w ogóle był zdolny jeszcze do kochania. W swojej chorobliwej pogoni za tym, żeby to jego ktoś pokochał - czy czasem nie zatruł się tym do końca? I przy okazji jak głęboko zatruł świat wokół siebie? Przez moment, drobny moment, zawisnął tak, wpatrując się w jej oczy. Pewnie wiedziała. Zapewne wiedziała, jak daleko mogło się to wszystko posunąć i że rankiem byliby jak ci, którzy wychodzą po ziele do fajki. I nigdy już nie wracają. Bez żalu, bo przecież zawsze można znaleźć się ponownie. Bez zobowiązań. I cóż z tego wynikało..?
- Załóż kaptur. Weźmiemy mojego konia i ruszymy za Ryuujinem. - Już czas. Chyba minęło go wystarczająco, żeby nadgonili odległość, żeby ruszyli za Kami. Przecież tak to miało wyglądać. Mieli dać mu tylko tyle czasu, żeby zyskał zainteresowanie wroga. Mieli wytyczoną trasę. Mieli... wszystko było dogadane. Tylko czy właściwie nie było już za późno? Kaiho podniósł się nad wyraz szybko i nad wyraz sprawnie. I wyjechali - Kaiho najpierw pomógł Kyoko wdrapać się na grzbiet konia, a potem sam na niego wskoczył i puścił rumaka z kopyta trasą, którą pojechał Ryuujin.
Może wcale nie będzie za późno.

[Mei]

Misja grupowa rangi C dla Kaiho i Ryuujina
Liczba postów: 37/x
,,Podróżowanie to świetna zabawa, prawda?" Ryuujin
Upadek był bolesny. Cud, że wyszedł z tego, mógł reagować, a także poruszać się. Nogi jednak bolały, ciało dawało znać o obrażeniach. Zużyta chakra przypomniała o sobie - serce biło szybciej, podobnie jak oddech. Nie wychwytywał bodźców jak wcześniej, widział świat dobrze, lecz szczegóły, które wcześniej były dostrzegalne gołym okiem, teraz wydawały się zniknąć. Zupełnie jakby nigdy ich nie było. Nadchodziło zagrożenie podobne do poprzedniego - tego samego, co doprowadziło do jego stanu. Pięć ptaków, tak samo szybkich, co pająki. Musiał uciekać, nieważne gdzie byleby jak najdalej, jak najszybciej. Zwłaszcza, że za nimi biegł przeciwnik o brązowej masce, zaś ten o niebieskiej, cały czas skupiał się na Ryuujinie, podobnie jak złotowłosy. On również miał zaraz zaatakować.
Oddalenie się, stało się priorytetem, lecz pojawił się inny problem. Ryuujin chciał uciec, lecz zamiast tego przeobraził ciało w kartki, dając wrogowi jasny cel - głowa. Słaby punkt techniki. Ucieczka? Nie istniała, technika, której użył dawała mu tylko krótki czas przeobrażenia, byleby uniknąć pocisków. Wystarczyło jednak by gliniane ptaszki wleciały w niego, dosięgły głowy i walka się skończyła. Wspomnienia przeleciały mu przed oczami, zaś wybuch przesłonił kolejne wydarzenia. Na buzi złotowłosego pojawiła się frustracja, przez co przerwał tworzenie pieczęci. Zamaskowany przeciwnik się zatrzymał, zaś Ryuujin umarł, za nim zdążył wykonać odwet. Zabicie grzeszników poleciało w niepamięć, zaś ostatni ból był krótki. Wybuchy pochłonęły kolejne kartki. Zostały ślady krwi i zaledwie szczątki tego, co przetrwało.

Ryuujin - Śmierć postaci

Kaiho
Badała go, myśląc, co chodziło mu po głowie. Co zamierzał, jak odpowie. Takie gierki nadawały wszystkiemu kolorów, zmieniały charakter, budowały atmosferę. Byli blisko siebie, centymetry oddzielały ich twarze. Jednakże nie chciała pokonywać dystansu. Postanowiła oddać się kontemplacji, doszukując się szczegółów, których nie zobaczyła. Włosy miał hebanowe, gdy w świetle nabywały kasztanowego połysku. Oczy błyszczały jak szmaragdy - ulubione klejnoty jej matki. Nosiła je często w każdej formie - na pierścionkach, blisko szyi, czy delikatnych podobnych do niej dłoniach. Czuła, że tonie, zanurza się głębiej. Traciła otoczenie - nie słyszała już koni, ani ćwierkających nieopodal ptaków. Wtedy też nastąpiło zbliżenie, delikatne, lecz pełne pasji. Świadomość boleśnie wróciła po chwili, lecz wcześniej zdążyła rozchylić usta, ulec Kaiho.
Odsunęła się, patrząc w jego stronę. Mogło to pójść dalej, a pozostałyby jedynie wspomnienia oraz otwarte drzwi, by móc się ponownie spotkać. Pozwoliła sobie na delikatny uśmiech, który towarzyszył zaróżowionych policzkach. Serce biło szybciej, w uszach słyszała szum krwi. Mimo to, nie czuła się w nim zakochana. Był jej obrońcą - tym, który sprawi, że wszystko pójdzie dobrze. Oczywiście, nie liczyła tylko na niego. Pokładała wiarę również w Ryuujina, który samotnie ruszył stawić czoła, tym, których za nią wysłano. Martwiła się, lecz nie mogło być źle, prawda? Wróci, lecz tymczasem oni mieli zbierać się do niego. Skinęła głową. Zasłoniła lico sobie i jemu, by później z pomocą wsiąść na grzbiet konia. Nie brała wodzy. Chciała, by on prowadził, aż przyjdzie czas, gdy ona pochwyci ster. Wszakże nie wiedzieli, w co się pakowali.
- Mam nadzieję, że jest cały i wraca - wyszeptała w trakcie podróży, za nim dotarli w pobliże miejsca, gdzie odbyła się walka. W jej trakcie pamiętała, aby zniżyć głowę i nie wyróżniać się. Pozostać czujną oraz ostrożną. Jednakże, gdy pokonali dystans i patrzyli na horyzont zobaczyli trójkę ludzi, którzy stali obok siebie. Dwie zamaskowane postacie, a także pośrodku złotowłosy, który był w trakcie rozmowy z pozostałą dwójką. Byli w zasięgu wzroku, patrzyli na siebie, lecz niebieska maska, co jakiś czas zerkała na drogę. Nachylił się do reszty, by cała trójka odwróciła się w ich kierunku. Stali na poboczu, po prawej stronie, odsłaniając widok dalej. Ślady po wybuchach, przypalone oraz porozrzucane białe kartki, będące kiedyś tym, który miał zostać ich bohaterem. Kyoko patrząc ukradkiem, czuła jak łzy lecą po policzku, zaś dłonie poruszają się same, niczym w transie. Chciała pociągnąć za wodze, by skręcić koniem i uciec razem z obrońcą - To oni - jedynie powiedziała. Do przeciwników dzieliło ich raptem osiemdziesiąt metrów, lecz to nie przeszkadzało gościowi w niebieskiej masce. Zanurzył dłonie do torby, by po chwili wypuścić pięć ptaszków, które leciały łukiem w ich stronę. Nie razem, a z każdej ze stron - prawo, lewo, góra, dół oraz po skosie między górą a lewą.
Dodatkowe informacje:

> Odległość wyjściowa 80 metrów
> Droga jest prosta, ubita w kolorze brązowym.

Informacje dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Wolał siedzieć z przodu. Wolał mieć pewność, że dziewczyna będzie bezpieczna. Że gdyby cokolwiek miało się stać, gdyby cokolwiek miało w nich polecieć, to trafi w niego - nie w nią. Bohaterowie szybko umierają, wiesz? Jeśli jeszcze tego nie wiedziałeś to miałeś się dowiedzieć.
Stukot końskich, podkutych kopyt niósł się przez stajnię, a potem dalej - na ubitej drodze. Wjechali w las. Trakt był na razie przeciętny - drzewa, krzewy, droga dość szeroka, na tyle, że nie trzeba było się obawiać o to, że zaraz cię trzaśnie jakaś gałąź. Dzięki temu można było też gnać. Jakoś teraz serca Kaiho było zadziwiająco spokojne. Jego umysł stał się bardziej pusty - wystarczyło złapać wiatr, poczuć, jak przeczesuje twoje włosy. Wszystko wybrzmiewało wokół tego, że przecież Ryuujin był Kami. Smoki nie upadały. Zawsze wznosiły się na błękicie nieba, groźne, niebezpieczne. Piękne i dumne. Nie, nie mogło pójść coś nie tak. Zaplanowali to. Ryuujin miał doskonałe przebranie. Jego klon zwabił pewnie już tych złych, a zakradający się Ryuujin ich załatwił. Może już nawet nie było do czego dołączać? Kiedy w kogoś wierzysz to strach czasami znika. Kiedy myślisz o tym, że masz kogoś do ochrony i kiedy trzeba dać siłę nie tylko sobie, ale też komuś, kto na tobie polega... a Ryuujin na nim polegał. Smok dał mu siłę, której potrzebował. I dopełniła ją Kyoko. Oh, no czyż nie mówiłeś, że trójkąt to figura idealna..? Przyszłość to jedna wielka dziura, w którą człowiek się zanurza. Kiedy wydaje ci się, że miała wiele barw, że jest kolorowa, kiedy wydaje ci się, że nawet podoba ci się to, co widzisz, zaczyna do ciebie docierać, że to wszystko pozór. Uderza rzeczywistość, strąca z kolan. Pokonuje. Ludziom wydaje się, że kiedy siedzisz na złotym tronie i masz wszystkie pieniądze tego świata to jesteś szczęśliwy. Każdy się do ciebie uśmiecha, każdy poda ci rękę, pokłoni się. Nazwie cię paniczem. Spełni twoje zachcianki, bo przecież jesteś spadkobiercą fortuny. Ale to nie była prawda. To był pusty i zimny świat. Uczył cię, że te fałszywe twarze to maski, że ciężko ufać ludziom, ale ty walczysz i wydłużasz swoją agonię. Chcesz uparcie widzieć w ludziach dobro, aż wszystko zamienia się w jedną wielką tragedię i już widzisz tylko paskudztwa. Trudno ci zaufać, nie możesz już zrozumieć, nie potrafisz nawet dobrze nikogo wysłuchać. Tu było zimno. I zazwyczaj im głośniej krzyczałeś za zimnymi ścianami tego świata, tym więcej ludzi odwracało wzrok. Też mam taką nadzieję. Nadzieję na to, że ta jedyna osoba, która wprowadziła tyle ciepła do tego świata, radość, promienie słońca, jest cała i zdrowa, a kiedy go zobaczą to znowu będzie mówił, że przemoc wcale nie jest rozwiązaniem. I wtedy powie Kyoko, że powinna z nimi najpierw porozmawiać. Nie. Ja to wiem. Wiem, że nic mu nie jest.
Kaiho zwolnił konia, kiedy zobaczył obce sylwetki na drodze. Wokół kartki - jakoś nie dotarły do niego fakty. Nie dodawało mu się dwa do dwóch i nie wychodziło cztery. To było jakieś trzy? Może pięć? Właściwie to mimo zwolnienia konia do stępu nadal pchał go do przodu. No bo - czemu niby nie? W końcu to tutaj powinien być Ryuujin... ale Ryuujina nie było. Były kartki. Byli jacyś obcy. I byli... To oni? Szept dotarł do niego aż nader wyraźnie. I chyba właśnie wtedy dziwne ptaszki pojawiły się w powietrzu. Kaiho się zawahał. Pobladł. To atak? To już? Ściągnął lejsce konia tak mocno, że ten stanął dęba. Potężne, umięśnione stworzenie, które miało przeznaczenie bojowe - ale wymagało jeszcze treningu. To był w końcu bardzo młody koń. I kiedy go obrócił zeskoczył z jego grzbietu.
- Eee-eej! - Wydusił tylko z siebie w absolutnym szoku. Nie miał pojęcia, co się dzieje i co to za ptaszki. Ale skoro to oni... pierwsze co w myślach Kaihos ię pojawiło to to, że rozpoznali Kaede. I było to głupie - w końcu siedziała za jego plecami i miała kaptur. Nie mieli szans jej rozpoznać. Jakoś tak to jednak bywało, że człowiek nie myślał zawsze racjonalnie w takich sytuacjach. Poza tym... Ryujin! - UCIEKAJ! - Krzyknął do Kyoko i sam złożył pieczęci do techniki uwolnienia Rantonu, aby puścić wiązki w kierunku ptaków i je zniszczyć. Czymkolwiek były nie chciał, żeby znalazły się koło niego.
- Możemy to przedyskutować? Tak? Nie? - Zwrócił się w kierunku tych jegomości. Próbował jednocześnie skrócić dystans - chciał znaleźć się w zasięgu swojego reberu. A raczej - mieć ich w zasięgu swojego reberu. Ale nie robił tego gwałtownie. nie wiedział, czego się spodziewać... i starał się, naprawdę się starał, żeby kartki wokół nie rozpraszały go do reszty. Jego serce było spokojnie? Teraz biło, jakby miało wybić żebra. Biło już nie pewnością, że Ryuujinowi nic nie jest. Biło nadzieją, że zaraz go zobaczy. - Szukam... mniach? Czarne włosy, czarne oczy. Chyba pogubił tu kartki. - Zadziwiające, że strach potrafi być przekuwany w złość. Kaiho sam nie wiedział, czy to się właśnie działo z nim. Ale wiedział, że nie boi się kroków, jakie stawiał w ich stronę. Nie puszczał pieczęci, ale jeśli ptaki zostały zniszczone to sunął nimi do przodu. Gdyby jednak leciało cokolwiek innego, albo i nawet tego samego - zamierzał to rozbroić w ten sam sposób. Atakując wiązkami , które wędrowały razem z nim w przód. Na jakiej odległości - z preferencją do 10m.

  Ukryty tekst