Główna brama

[Akaruidesu Yoake]

Posiedzenie w okolicach bramy było wytchnieniem, było też nie pierwszym razem, gdy Yoake myśli doprowadziły akurat w to miejsce, do tego stanu. Wpatrywanie się w przestrzeń Wietrznych Równin? Głupota, ale z drugiej strony jakieś takie ukojenie. Ogłoszenie nie nadchodziło, nie zdarzało się nic, co by nagle mogło wywrócić świat do góry nogami, żadnych gońców, ogłoszeń, wybuchów czy napadów 200 metrów za bramami osady. Do takiego napadu popędził by bez zawahania, bo przecież doskonale widział co się dzieje w takiej odległości na trakcie. Pod warunkiem, że brama była aktualnie otwarta, ale był dzień - więc stała otworem, tylko pod dobrą strażą. W sumie straż też mogła się zająć takim incydentem przed wrotami Raigeki, ale zawsze lepiej im pomóc niż stać bezczynnie. Jeszcze pomyślą, że czekał na ich nieuwagę z jakiegoś powodu, potem to zgłoszą, dojdzie to do Ukyo i będzie miał problemy.

Z zamyślenia wyrwała go jednak pewna osoba. Była to osoba, z którą chłopak miał już przyjemność i która nadała mu pewnego sensu w jego życiu. Pozwoliła mu na rehalibitację po nieudanym występie na turnieju w Watarimono. Blondyn przyglądał się dziewczynie. Jak ona się nazywała… Yorikane? Chyba. Może tym razem też pozwoli mu się zrehabilitować w oczach klanu.

- Yorikane? Uh. Kiedy to było… - No po prawdzie minęły już jakieś dwa lata od czasu, gdy walczył o jej honor. Miło było zobaczyć znajomą twarz, bardzo miło. Szczególnie w tych podłych dla jego czasach. - Można powiedzieć, że spotkałem ducha, ale to już też dawno temu. Ponad rok minął od tego czasu. Zresztą nieważne. Rozmyślam tu sobie o swojej przyszłości, w zasadzie to dość często tu przychodzę od dłuższego czasu. Chętnie posłucham, jak się potoczyły twoje losy po uwolnieniu od tego nieszczęśnika, jeśli masz czas oczywiście. - Powiedział, szybko zmieniając pozycję. Z przysiadu przeszedł do klęknięcia na jednym kolanie przed nią, oddając jej honor, a później się podniósł. Ruchem niezbyt szybkim, niezbyt wolnym. Był to ruch płynny, nie sugerujący jednak żadnego wytrącenia z równowagi spowodowanego zmianą pozycji, żadnego też zawahania i niezręczności. Tak jakby ćwiczył to godzinami w swoim życiu. Każda część jego ciała nie skracała swojej drogi, każdy centymetr powstania wydawał się planowany. W końcu, gdy już stał ten niziutki Akaruidesu Yoake, obdarzył dziewczynę szczerym uśmiechem. Jej pojawienie się za pierwszym razem było punktem milowym w jego życiu, tym razem może też tak będzie.

[Jun]

Misja Rangi - B - 3/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Yoake -
- Główna Brama -
- Czarny piorun I -

---

Czas nie oszczędzał nikogo. Nikt nie zatrzymywał się w miejscu podczas gdy ty przeżywałeś swoje własne przygody, inni mieli okazje doświadczać własnych, może nie tak intensywnych i opakowanych w emocje jak twoje - na pewno jednak nie mniej ciekawych z ich perspektywy – Nie musisz tak robić, Yoake — Przez moment obserwowała dokładnie twoje ruchy, dokładnie tak jakby próbowała wyciągnąć z nich jakieś wnioski, czy wyczytać sygnały.

Przysiadła tuż obok ciebie, wysłuchując tego co miałeś do powiedzenia ze zwyczajnym westchnięciem. – Cały rok? I tyle czasu to roztrząsasz? — Zadała pytanie, choć nie oczekiwała na nie odpowiedzi, różne miało się powody o rozmyślania o czymś, co wydarzyło się dość dawno. – Rozumiem, często tu przychodzisz? To dziwne, jakoś musieliśmy się mijać… A co u mnie, Motochi dalej sobie nie odpuścił, takiemu jak powiesz i pokażesz, że nie to dalej nie rozumie — Rozłożyła bezradnie ręce – Przynajmniej nikt nie traktuje go już poważnie, a ja nie mogę narzekać na zaskakujące miłe przesyłki od czasu do czasu — Zaśmiała się, lekko zakrywając usta. Wspominanie o tamtym samuraju, który wciąż nie daje za wygraną, zdawał się wręcz zabawny. Wtedy było to coś, co mogło zakończyć jej wolność a dzisiaj? Dzisiaj wspomina to z pewnego rodzaju uśmiechem, mimo że wciąż konsekwencje tamtych dni są odczuwalne. – Ale naprawdę chcę ci podziękować za tamten pojedynek. Może to głupie, ale do tej pory nie miałabym z nim szans. On też znacznie poprawił swoją technikę... — Przerwała na moment, skupiając swój wzrok na ludziach, którzy przechadzali się kawałek dalej. W żaden sposób nie wyglądali na interesujących, ale obserwowanie i szukanie wzrokiem atrakcji to zupełnie naturalne rzeczy. – A co u twojego dziadka? —

Musiała odbić piłeczkę w twoją stronę. Nie mogła przecież ciągle rozmawiać o sobie gdy to przecież ty siedziałeś tutaj przed chwilą dosyć przybity. – Jeśli się wam coś nie układa, to możesz mi powiedzieć. Może zrobi ci się lżej, jeśli chcesz — Miała pewność co do jednej rzeczy. Wygadanie się zawsze pomagało, chociaż trochę, nawet jeżeli nie koniecznie się chciało to robić, jeśli ktoś był na to gotowy, to mógł zrzucić ciężki kamień z serca i zaaplikować do sytuacji nowe spojrzenie.

Yorikane Tawaraya

[Akaruidesu Yoake]

Jak się okazywało, etykieta Yoake to przeżytek. Brak przyjaciół i rówieśników odbił się tym, że teraz miał kontakt głównie z ludźmi wyższych rangą, którym należny był szacunek, ludziom obcym, którym wypadało okazać szacunek, no i innych Doko, których też starał się szanować. Oh. Przecież zdążył awansować. Był teraz Akoraito. Tak, trzeba było się przestawić na to, chociaż może być ciężko bez żadnych zadań, gdzie ma się kontakt z innymi shinobi. Mógł ostatnio odpocząć, wytrenować ciało, odprężyć się. Ale bez wyruszania na misje życie nie było takie samo. Bez tego ryzyka, bez poczucia powinności blondyn tracił sens swojego istnienia i ostatnich kilku lat życia. Ciężkiego życia. To, że nie musiał klękać przed Yorikane wiedział, ale powstrzymać się nie mógł. Ona jednak usiadła obok niego, a on… Wrócił do poprzedniego siedzenia.

- Niby ponad rok temu, ale było to ciężkie spotkanie. Nie za bardzo jednak chciałbym o tym opowiadać, póki nie ma to znaczenia, lepiej żyć bez tego ciężaru. - Zaczął mówić tajemniczo. Znowu pokazała się jego pseudofilozoficzna strona, ale tak naprawdę, to nie chciał jej martwić Hanem, bo przecież on był tym widzianym duchem. Skoro dziewczyna nie była kimś dążącym do sięgania po potęgę, a raczej żyła swoim życiem, to mogła na razie nie wiedzieć. Yoake wiedział, a przez to codziennie budził się zlany potem, ze strachu, że może nadejść dzień, w którym zostanie zmuszony do chwycenia za miecz w obronie pozostałych przed Antykreatorem i jego Jeźdźcami. - W sensie, jest to coś, co pewnie nigdy ze mnie nie zejdzie, muszę się po prostu zająć czymś innym. Poprzednim razem też przecież akurat przeżywałem turniej, ale wtedy znalazłaś mnie dzień po mojej walce. - Przypomniał jej, jak znalazła go w ryokanie, w którym się zatrzymał. To też był smutny dzień, ale późniejsza przygoda i pojedynek były z perspektywy czasu wspominane przez chłopaka bardzo pozytywnie. Był to jednak dowód jego umiejętności. - Nie tylko Motochi ćwiczył. Mnie jakiś czas temu awansowano. Jestem teraz Akoraito. - Pochwalił się, ale jakoś nie wyglądał na szukającego pochwał, bardziej poinformował o tym. Chociaż nie był delegowany do trudniejszych misji, to wciąż trzeba było przyznać, że nieźle sobie radził w walce i może wykraczać nawet poza poziom Akolitów, a był jednym z nich od niedawna. - A u dziadka w porządku. Po tym jaki osiągnął sukces ze mną, wziął się za szkolenie klanowych dzieciaków. Mam nadzieję, że nie musi być taki twardy jak dla mnie, ale ile ja musiałem się zbuntować przybranym rodzinom i uciekać od nich, żeby dotrzeć do Raigeki… Ktoś musiał mnie naprostować. - Uśmiechnął się, patrząc w stronę nieba. Trochę się rozpromienił, wspominając o dawnych czasach. - Ale nie żałuję. Może sam też kiedyś będę się zajmował młodzieżą, ale do tego muszę w końcu opanować Ranton. - Tak, szkolenie innych to dość satysfakcjonujące zajęcie, ale ciężko powiedzieć i Yoake może by się nawet do tego nadawał. Sam miał stalowy charakter, niezwykłe ambicje i może przekazać nowemu pokoleniu dobre wartości. A jeśli zdąży, to może zyska kilku pomocników do walki z Hanem. - Ostatnio czekam jednak na jakieś przydziały na misję i nic. Więc skończyłem tutaj. A więc skończyłem dobrze, bo możemy porozmawiać. Jak się mają sprawy poza twoim niedoszłym mężem? Co w ogóle tutaj robisz, że spotykamy się tak w bramie osady?

[Jun]

Misja Rangi - B - 5/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Yoake -
- Główna Brama -
- Czarny piorun I -

---

Szacunek do innych był ważny i odpowie tak każdy, kogo spotkasz na swojej drodze. Czasami jednak zbytnie pokłony mogły być odbierane jako uległość a wobec jeszcze innych były zupełnie nie wskazane, ale tylko ze względu na ich własne preferencje, tak też było z Yorikane. Nie czuła się komfortowo gdy biłeś jej przy bramie pokłony, choć koniec końców na pewno doceniała ten gest z twojej strony. Czasami liczyły się po prostu intencje.

Nikt nie mógł zmusić cię do mówienia o rzeczach, z którymi do końca się nie pogodziłeś, albo czułeś się zwyczajnie źle. Podobnie i dziewczyna nie miała zamiaru kopać zbyt głęboko, by poznać źródło twoich rozterek. Wiedziała, że jeśli uznasz to za stosowne, to sam się tym podzielisz, tak przecież robili przyjaciele. Słuchała, nie wtrącała się pomiędzy twoje słowa, gdy ty odpowiadałeś na jej pytania i wyrażałeś własne zdanie. Nie raz również uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę z tego, że czas nie stoi w miejscu i nawet takie proste myśli mogły na chwilę cię rozweselić. – Hmm, coś słyszałam o tym szkoleniu. Podobno dosyć surowo i straszliwie marudzą. Ranton, gdyby to było tego warte. Pomyśl, jak sobie radzisz bez tego. Zresztą, nawet sam Ukyo-sama nie jest wcale w nim taki dobry. Liczą się inne rzeczy. — Przybrany przez nią wyraz twarzy zrobił się delikatnie marudny. Nic jednak dziwnego skoro musiała cię odwodzić od beznadziei w taki sposób. Nie trwało to długo, bo ledwie chwilę, po której znów wydawała się dużo weselsza. – Mówisz, że nie masz misji? Rozumiem. Poradzimy coś na to — Stuknęła się parokrotnie palcem w policzek, by zaraz zerknąć w niebo, tam, gdzie patrzyłeś ty, zaraz potem zawiesiła wzrok znów na tobie. – Mam nadzieję, że nie pogardzisz misją D w moim towarzystwie, bo tak się składa, że mam dwie do rozwiązania. Możemy podzielić się wynagrodzeniem i sławą, która nam za to przyjdzie — Podniosła się delikatnie i przewróciła plecak z pleców na przód, zaczęła w nim grzebać przez chwilę, wyciągnęła z niego dwa zwoje. – Zobacz, zobacz. Na wybrzeżu jest latarnia. Tutaj mam rzeczy dla Latarnika, a tutaj… To musimy zanieść na posterunek na drodze do Sogen. — Zwoje jak zwoje, nie wyglądały wyjątkowo w żadnym wypadku. Choć w tym wypadku tylko Yorikane wiedziała… Albo nawet i nie, co się w nich znajduje. Nie mniej zwoje miały podpisane adresy, zgadzające się z tym co przed chwilą powiedziała. – To co, zabierzesz się ze mną? Najpierw latarnik, potem posterunek. Poza tym słyszałam, że ten latarnik to strasznie miły staruszek. Ludzie w Raigeki miło go wspominają… Czasem żałują, że mieszka tak daleko i nie pojawia się w osadzie codziennie.... —

Yorikane Tawaraya

[Anzou]

Białowłosy dotarł w końcu do progu bram. Minęło trochę czasu od jego ostatniego pobytu w Raigeki. Chłopak miał teraz jasno określony cel - powrót do domu, zmycie z siebie ran, ogarnięcie wewnętrzne, trening. O ile nikt nie zleci mu kolejnego zadania. Anzou po przekroczeniu bramy udał się więc prosto do domu. Zjadł, przebrał się, umył. Potrenował. Ten czas spędził w samotności i milczeniu. Kilka godzin wystarczyło, by diametralnie zmienić zdanie na temat klanu Uchiha. Anzou miał sobie cholernie za złe, że dał się zmanipulować w taki sposób i wciągnąć w gierki. Samym spokojem Białowłosy nie nacieszył się zbytnio spokojem, a informacja o wybuchu wojny... Była do przewidzenia. Kaminari po odczytaniu listu był pewny, zwłaszcza ze względu na przeszłość oraz negatywne relacje pomiędzy rodami... tego nie dało się uniknąć. Anzou musiał zaakceptować te fakty. Stanął w gotowości w bramie osady. Mobilizacja wewnątrz była ogromna. W czystych ubraniach, wyprostowany i dumny. Czas walczyć o klan! Serce waliło jak dzwon i szybko pompowało krew. Adrenalinę czuć było w powietrzu.

[Tatsuo]

Misja dla Anzou [ C ]
1 / 30
Anzou Kaminari Czasami przychodzi taki dzień, kiedy trzeba stawić czoła nieznanemu. I dla Anzou taki dzień już nadszedł, lecz kto się spodziewać mógł, że przerodzi się on w farsę pomiędzy rodami, której końca nikt nie jest w stanie przewidzieć. W końcu dobrze znamy z niedalekiej tak nam historii, jak zbyt pochopna chęć do walki sprawiła, że klan Uchiha w przeciągu jednego listu odebranego przez sokolnika zaczął powoli tracić na swojej wspanialej sile. Czy i połączone siły reszty klanów obecnych na Wietrznych Równinach skończą podobnie, a może zachowały w sobie choć trochę zimnej krwi i przeanalizowały sytuację nieco szerzej? Faktycznie uderzenie w oddziały Shinsengumi nie było najmądrzejszą decyzją, lecz... och, czy Anzou też w tym nie uczestniczył, próbując przedrzeć się za mury swojego obecnego sprzymierzeńca? Jaki przewrotny jest ten los shinobich, że wróg może stać się przyjacielem, gdy tylko zyska on nieco na swojej sile.

Przez bramę Raigeki przechodziło teraz o wiele więcej osób niż zazwyczaj. Wszyscy byli oddelegowywani przez odpowiednich strażników, którzy nie myśleli o odpoczynku, jak to mieli w swoim zwyczaju za czasów pokoju, lecz gotowi byli do działania, podobnie jak wielu młodych, których Anzou mógł obserwować spoglądając czy to na prawo, czy na lewo. Niektórzy nieco wyżsi, bardziej umięśnieni i z wielkimi mieczami na plecach, a inni zdawali się być zupełnym przeciwieństwem, próbując wychylić swą nisko położoną głowę ponad ramiona rosłych shinobi. Wszyscy jednak chcieli się przysłużyć swojemu rodowi. W końcu dla niego żyją.

– Ranga, imię, numer, umiejętności. – Wyrzucił z siebie grubszy od reszty strażnik, notując w swoich papierach kolejne nazwiska. W czasie wojny przecież trzeba wszystko notować, aby wiedzieć, gdzie potem szukać trupów czy kogo śledzić, gdyby postanowił zdezerterować od zadania. – Te, wy tam, zamknąć japy i do szeregu. Banda nieudaczników. – Pierwsze zdanie wykrzyczał w stronę dwójki chłopców będących może dwa lata młodszych od Anzou. Drugie rzucił już cicho pod nosem do siebie. – Jak chcesz się przydać - leczysz, tropisz, zabijasz? Cokolwiek? – Najwyraźniej nie wysyłali ślepo swoich ninja. No i słusznie. Póki jeszcze jest wybór, warto wybierać tych najlepszych. A potem...

Pan strażnik

[Anzou]

Anzou jeszcze nigdy w swoim życiu nie widział takiej mobilizacji w osadzie. Raigeki było spokojnym miejscem, w którym każdy znał swoje prawa i obowiązki, każdy wiedział, co do niego należy i starał się nie robić kłopotów. Białowłosy uwielbiał tu przebywać. To tutaj poznał podstawy nauk Shinobi, to tutaj wypracował swego rodzaju etykę pracy, którą się kieruje w trakcie wykonywania zadań. Jego podejście jest bardzo proste - pomagać lokalnym ludnościom w walce z niesprawiedliwością, w walce ze złem, czyli wszelkiej maści bandziorami. Jeżeli jest to możliwe - bez strat w ludziach. Założenia proste i szlachetne. Czy teraz, w obliczu wojny możliwe do zrealizowania? Kaminari. To klan, do którego należy Anzou. To klan, dla którego Anzou jest w stanie się poświęcić w imię obrony. Obrony, do której jest teraz zmuszony. Chłopak musi walczyć o to, by te tereny były bezpieczne. O to, by z Raigeki nie musiał się kajać przed Uchiha. Młodzieniec nie miałby żadnego ,,ale" do tej wojny. Był nim Azuma. Rówieśnik Anzou, z którym ten wykonywał zadania, z którym się dogadywał i liczył, że relację uda się naprawić. Niestety, klan Uchiha zaatakował Mur, wraz ze zmanipulowanym Anzou... Szkoda słów. Trzeba naprawić swoje błędy i bronić ziemi. Białowłosy czekał w bramie, liczył, że go ktoś zagada i wyda rozkaz. Nie mogło być inaczej. Zajęło to dosłownie chwilę. Zaczepił go człowiek i wypytał o kilka podstawowych rzeczy, które mogą okazać się niezwykle istotne przy przydzielaniu Anzou do działań wojennych.
- Kaminari Anzou, Akoraito!
Odpowiedział poważnym głosem, dostosowanym do powagi sytuacji Anzou. Stał wyprostowany, na baczność. Tutaj nie było miejsca na żarty. To nie była zwykła misja dla klanu. To była misja, w której potoczy się nie tylko los jego, ale również całego klanu. Tutaj nie ma miejsca na miękką grę. Kolejnym krokiem do sukcesu jest określenie umiejętności. Anzou tropicielem ani medykiem nie jest. Odpowiedź była więc raczej jasna.
- Myślę, że najlepiej wychodzi mi po prostu walka. To moja odznaka.
Młodzieniec pokazał swoją klanową odznakę w celu weryfikacji przez wyżej postawionego rangą strażnika. Białowłosy powinien być znany dobrze w swojej Osadzie. W końcu przyczynił się do wielu dobrych rzeczy. Dbał o dobre imię. Zależało mu na nieustannym rozwoju. A czy da się rozwijać szybciej aniżeli w warunkach bojowych? Teraz pozostało jedynie czekać. Serce biło już nieco lżej. Zawsze tak jest. Gdy człowiek dochodzi do momentu, w którym ma zacząć się akcja - nie ma czasu na myślenie czy zastanawianie się. Po prostu to robi. Jak maszyna. Odruch. Pamięć. Tak. Swoją drogą, Anzou sobie przypomniał o odznace Uchiha, którą dostał od Azumy... To może być idealna okazja do jakiejś dywersji.

[Tatsuo]

Misja dla Anzou [ C ]
3 / 30
Anzou Kaminari Jak ta młodzież ostatnimi czasy szybko dorasta. No ale tak, nie ma już czasu na żarty, kiedy do wrót Twojego domu dobijają się szkarłatnoocy, chcąc za wszelką cenę pogrzebać osadę Raigeki z piachem. Choć czekaj chwilę... czy to nie Kaminari zaatakowało? Ach, kto by się tym teraz przejmował, bo stare dobre powiedzenie mówi, że historię piszą zwycięzcy, więc jedyne, co pozostało w rękach Antaijskiej młodzieży, to zakasać rękawy i stanąć do walki o nowe, lepsze jutro bez nędznych Uchihów za plecami. I tylko bogowie póki co wiedzą, czy branie udziału w tej farsie wymyślonej przez ludzi z góry okaże się być sensownym posunięciem. 

– Akoraito, hę. – W końcu ktoś, kto się mu przyda, bo w okolicy same dzieciaki się kręciły albo to on był takim nieszczęśnikiem, że natrafiał na samych chętnych Doko. Teraz każdy się przyda i o ile ktoś potrafi trzymać kunai w dłoni, a jęzor za zębami, to można wykorzystać go nawet do czystego odwrócenia uwagi. W końcu wychodząc za bramę trzeba liczyć się z tym, że można zginąć w przeciągu kilkunastu sekund. Czasami jednak ktoś taki może jedynie przeszkadzać pod nogami. Strażnik jeszcze tylko rzucił okiem na odznakę, ale nie był nią szczególnie zainteresowany, widząc złoty błysk i wygrawerowany znak rodu Kaminari. – Po prostu walka. To mi się podoba. Wbijasz i rozwalasz, takie masz mieć założenie. Ważne, abyś wykonał cel swojego zadania. Musimy zabezpieczyć nasze granice, zanim przejdziemy dalej. – W końcu najlepszym atakiem jest obrona. Czy coś. Strażnik podniósł rękę i wskazał paluchem dwójkę rozmawiającą przy jednym z drzew. Dziewczyna i chłopak w wieku zbliżonym do Anzou, choć z pewnością byli niżsi, a szczególnie chłopak, który zdawał się być niezbyt zainteresowany tym, co cały czas do niego wygadywała kunoichi.

– Razem z nimi udacie się do wioski Ozai. Na południowy-zachód stąd przy granicy z innymi prowincjami. Nie sądzimy, aby Uchiha byli na tyle głupi, żeby atakowali jakieś wsie blisko innych regionów, ale musimy być gotowi na wszystko. Macie zapewnić bezpieczeństwo tamtejszym wioskom, abyśmy mieli bazę wypadową na dalsze tereny i mogli zajść Uchihy od flanki, jeżeli będzie potrzeba. Najważniejsze jest wykonanie zadania i ograniczenie strat. Masz. – Grzebiąc w torbie, wyjął w końcu z niej zwój z zaznaczonym znakiem "Ozai" na samym środku. Wręczył go białowłosemu. – Masz dać to burmistrzowi, a on już będzie wiedział, co dalej robić. Pytania? – Chyba trochę się mu śpieszy, ale kto by się dziwił.

Pan strażnik

[Anzou]

Białowłosy udzielił wyczerpującej odpowiedzi i czekał na dalsze instrukcje. Reakcja, którą dostrzegł u Strażnika natchnęła go motywacją, natchnęła go, by dać z siebie wszystko i wykonać swoje zadanie jak najlepiej potrafi. Jeżeli będzie one polegać na szybkiej eliminacji wroga - Anzou się chyba do tego nadaje. Jego umiejętności, a zwłaszcza ostatnie doświadczenia na Murze sprawiły, że stał się po prostu silniejszy. Jest inną osobą. Zna swoje możliwości, zna swoje braki. Wie, na co może liczyć, a co się totalnie nie sprawdza w walce.
- Tak, mam jedno pytanie. Ta dwójka. Kto to jest, co potrafią? Chcę wiedzieć na co mogę liczyć. Rozumiem, bezpieczeństwo to podstawa i zrobię wszystko, by wykonać zadanie i obronić wioskę! Jak nazywa się burmistrz i jak wygląda?
Białowłosy chciał uzyskać jak najwięcej informacji. To nie była zwykła misja. Od jej powodzenia mogą zależeć dalsze działania wojenne w tamtych rejonach. Anzou zdaje sobie sprawę z odpowiedzialności, która na nim spoczywa. Wziął zwój i schował go do kabury. Następnie czekał na odpowiedzi, więcej pytań sam nie miał, był gotowy, by ruszyć ze swoimi towarzyszami. Przed siebie. Do wioski Ozai. Ku chwale Kaminari!

[Tatsuo]

Misja dla Anzou [ C ]
5 / 30
Anzou Kaminari
Strażnik delikatnie podniósł brew do góry, słysząc pytanie o umiejętności dwójki shinobi. Równie dobrze mógłby iść i sam ich o to spytać, a nie zawracać głowę jemu, kiedy mu się ewidentnie śpieszy. – A bo ja wiem. Jakbym jeszcze pamiętał, kto to w ogóle jest. – Przerzucił kilka kartek zgromadzonych w swoich łapach, lecz chyba nie był w stanie zlokalizować tych, o których mówił. Taka właśnie ta biurokracja jest. W końcu jednak zatrzymał się na jednej z nich. – Umi. Zajmuje się bronią miotaną. Pewnie umie trzymać shuriken w ręku i myśli, że jest dobrą wojowniczką, ale może ci się przyda. A ten drugi to jakiś Wabi czy... Czy Wabi. Nie wiem, co mnie to obchodzi. Chyba jakiegoś żywiołu używa. Nie jest z Kaminari, to na pewno. – A skoro nie jest z Kaminari, ani najpewniej nie należy do żadnej większej wpływowej rodziny, to jego losem można się mniej interesować, o ile w ogóle ktokolwiek zapłacze, gdy nie powróci on ponownie do osady. Wielu shinobi to przecież sieroty, pozbawione swoich rodziców już za młodzieńczych lat, a jedyne, co ich kieruje do tego, aby być coraz lepszym wojownikiem, to żądza zemsty. Bardzo rzadko zdarza się, że ktoś z własnej, nieprzymuszonej życiem woli wybiera ten zawód. 

– Burmistrz Hideji to stary, dobry człowiek. Poznasz go po jego szarej, wypranej kamizelce. Nie zgodził się na ewakuację, bo mówił, że będzie niepodległy i nie weźmie udziału w wojnie. Dobry i naiwny. Myśli, że przez jego pozytywne nastawienie Uchihy nie wpadną i nie zabiją każdego osadnika znajdującego się tam. Jego wioska nie jest naszym priorytetem, ale teraz musimy dbać o każdą osadę blisko granicy. Nie wiemy, ile potrwa wojna, a zajęcie ewentualnych składów żywności to podstawa. – Zdaje się, że temat został wyczerpany. Ostatni bastion niepodległości - wioska Ozai - ma zostać szybkim ruchem wyprana ze swoich poglądów i włączona pod rządy Raigeki. Tylko czy na pewno pokojowo? W sumie nie zostało to stwierdzone, lecz zdawać się mogło, że zwój zawierał wszystkie informacje, jakie Hideji mógłby potrzebować do tego, aby przekonać się i przejść na stronę rodu Kaminari.

– O, patrz, patrz – "Szepnęła" całkiem głośno dziewczyna, poprawiając swój zwisający z tyłu króciutki warkocz, widząc zbliżającego się w ich stronę Anzou. – Heee-ej. – Przeciągnęła przywitanie, tworząc swą ręką niewielki łuk w powietrzu. Na sam koniec przystanęła wyprostowana i z uśmiechem spoglądała na Anzou - jego włosy, twarz, ekwipunek. Wszystko! – Jestem Kaminari Umi! Będę bronić mego klanu do ostatniej kropli krwi. A to Wasei. Mówili nam, że mamy poczekać na trzecią osobę, to pewnie ty musisz nią być! Ale ekscytująco. Prawda, Wasei-kun? – Dziewczyna spojrzała w stronę niższego od Anzou o głowę chłopaka, lecz ten jedynie przytaknął cichym mhm, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej. – Cześć. I co ci powiedział ten strażnik? Nam nic. – Wzruszył delikatnie ramionami.

Pan strażnik
Kaminari Umi >KLIK<
Wasei >KLIK<

[Anzou]

Białowłosy uważnie słuchał tego, co ma do powiedzenia Strażnik. Zapamiętał imiona, zapamiętał cechy charakteryzujące Burmistrza wioski. Dbanie o bezpieczeństwo. Ta misja idealnie wpasowuje się w ideały, które Anzou wyznaje. Istnieje jedna, znacząca różnica. Tym razem młodzieniec będzie chronił ludzi przed Uchiha. Pytanie jest następujące: będzie bronił, czy sam będzie atakował? To kwestia, która wyjaśni się w ciągu najbliższych kilku godzin. Teraz trzeba dotrzeć do wioski.
- Dziękuję za informacje. Nie będziemy tracić czasu. Ruszamy. Do zobaczenia!
Powiedział bardzo zmotywowanym głosem Kaminari i udał się w kierunku dwójki, z którą dane będzie mu podróżować i bronić ziemi. Chłopak po ostatnich wydarzeniach oraz wyczerpującej walce z malutką dziewczynką, która nawiedzała ludzi wie jedno - nikogo nie można oceniać po wyglądzie. Umiejętności nie są w żadnym stopniu zależne od wyglądu zewnętrznego. Kilkuletni dzieciak może być potężnym wojownikiem. Anzou po podejściu do dwójki miał zacząć dialog, jednak kobieta dość szybko przełamała barierę i skróciła dystans.
- Kaminari Anzou, bardzo mi miło. Widzę, że masz spory zapał!
Zauważył Anzou. Nie dało się tego nie dostrzec, dziewczyna aż paliła się do walki i służby klanowi. Wszystko się chwali, ciekawe jednak, czy dane jej było walczyć na śmierć i życie, czy jedną nogą była już na tamtym świecie? Wszystko wyjdzie w praniu. Na tej misji nie obejdzie się bez załatwiania spraw polubownie. Wóz albo przewóz.
- Udamy się do pewnej wioski. Mamy jej bronić. Nie mamy czasu do stracenia, ruszamy.
Powiedział spokojnym głosem Anzou i ruszył w kierunku wioski, na południowy zachód, zgodnie z instrukcjami Strażnika. Białowłosy narzuci całkiem spore tempo, chce dotrzeć na miejsce jak najszybciej. Od razu po opuszczeniu osady jego zmysły się wyostrzą. Nigdy nie wiadomo, kiedy może nastąpić potencjalny atak. Kaminari musi jednak poznać nieco bliżej swoich towarzyszy.
- Musimy być ostrożni od samego początku. Wszędzie może czaić się niebezpieczeństwo... Tak w ogóle... Co potraficie? Jak walczycie, na czym bazujecie? Jesteśmy zespołem, więc musimy współpracować. Ja bazuję na Rantonie. Średni dystans. Uwielbiam średni dystans. Tam czuję się komfortowo.
Anzou był skupiony, ale jego uszy były otwarty na odpowiedź. Wręcz jej łaknęły. Musiał ją uzyskać jak najszybciej, by w miarę możliwości szybko reagować. Poznanie umiejętności towarzyszy to klucz do sukcesu. Na Murze grupa totalnie nieznajomych sobie osób potrafiła funkcjonować jak jeden organizm. Teraz to Anzou będzie taką Naną. Przywódcą. Musi być. Dla Kaminari!

[Tatsuo]

Misja dla Anzou [ C ]
7 / 30
Anzou Kaminari
A co to za spisywanie na straty biednej Umi? Choć faktycznie osoby, które nie dostrzegły jeszcze w swoim życiu walki na śmierć i życie, zdają się o wiele entuzjastyczniej podchodzić do swoich pierwszych misji czy potyczek, nie wiedząc, na co się piszą. Szybkie spojrzenie na jej ekwipunek faktycznie mogło uświadomić białowłosemu, że dziewczyna dopiero rozpoczyna przygodę z byciem ninja lub po prostu nie potrzebuje więcej niż kabura na broń umieszczona na prawym udzie i torba zawieszona na tej samej stronie nieco wyżej. – Tak jest! – Wykrzyknęła, uderzając delikatnie w ramię swojego niższego, stojącego obok jej kompana. Ten jednak wciąż wstał niewzruszony, spoglądając z lekkim niedowierzaniem na kapitana, jaki został im przydzielony do tej misji. – Ale jakiej pewnej wioski. – Wyrzucił z niemałym zaskoczeniem w głosie. Nawet dziewczyna, która już otwierała usta, aby coś powiedzieć, szybko zamilkła, zerkając na Anzou z nieco bardziej poważną miną niż dotychczas. Właściwie nic im nie wyjawił, a już mają ruszać. Może jednak tak działa świat shinobi? Umi przyjęła to za pewnik i po krótkiej chwili wróciła do swojej rozchmurzonej postaci, ale Wasei pozostawał nieufny w stosunku do Anzou. Co by nie było, białowłosy został przez strażnika wysłany do nadzorowania ich, więc chyba nie zamierza wywieźć ich na śmierć. Prawda?

I ruszyli! Szybkie przebiegnięcie przez bramy wioski, a następnie wzdłuż szlaku transportowego, aby w końcu przedrzeć się przez leśne gęstwiny i pędzić między krzakami, a także innymi zaroślami. Walki toczyły się na granicach, dlatego te pierwsze kilka kilometrów można było przeznaczyć z pewnością na rozmowy. – Potrafię rzucać! Dość dobrze. Mama mnie trenowała i mówiła, że mam oko, hehe. Sama też nie wiem jak, ale potrafię uleczyć innych, gdy mnie ugryzą. Dziwne, co nie? Nie spotkałam jeszcze nikogo, kto by też tak miał. – Wymawiając swoje słowa, podniosła nieco do góry swój prawy rękaw, a chłopcy mogli zauważyć dwa wielkie odciski zębisk na przedramieniu dziewczyny. Auć, ktoś musiał mocno się wgryźć, że pozostawił takie rany na tak długi czas. – Posługuję się Dotonem. – Prosto, ale do rzeczy. Swoją drogą dopiero teraz można było usłyszeć, że Wasei ma o wiele wyższy głos niż Anzou. Ach ta piskliwa mutacja.

Natura zdawać by się mogła zamilkła. Nawet ptaki nie były chętne do odbywania porannych lotów na nieboskłonie. Teraz jedyne, co dochodziło do uszu naszej wojowniczej trójki, były łamane gałęzie, szelest liści porywanych przez wiatr i głośne tupnięcia kroków stawianych przez naszą młodzież. To z pewnością były ostatnie sekundy na to, aby rozplanować ewentualną walkę, przygotować się na to, co najgorsze. W końcu nie wiadomo, czy i Uchihy nie wpadły na pomysł zajęcia tej niewielkiej wioski na skraju frontu, a wtedy co? Trzeba będzie odbijać całe miasteczko? Dość niepokojąca wizja przyszłości. – Kiedyś widziałam, jak mój tatko posługiwał się Rantonem. Wspaniałe to jest! Te błyski mkną tak... szybko. – Zagaiła, chcąc przerwać ciszę. Tylko czy to dobrze?

Pan strażnik
Kaminari Umi >KLIK<
Wasei >KLIK<

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

Grupa, której miał przewodzić Białowłosy bez większej zwłoki ruszyła na swoją pierwszą wojenną misję. To właśnie w tym momencie Kaminari zaczyna pisać kolejny etap swojej historii. Wojna z Uchiha. Tak można go nazwać. Młodzieniec zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji i starał się ją utrzymywać, jednak dobry duch w zespole jakim jest dziewczyna bez wątpliwości również jest przydatny. Drugi członek nie był za bardzo rozmowny, co więcej był delikatnie nieufny w stosunku do Akoraito. Anzou również cenił taką postawę. Nie wyjawił szczegółów podróży, ale nie miał potrzeby, by to robić. Sam nie do końca im ufał. Przynajmniej jeszcze. Trzeba wymyślić więc odpowiednią wymówkę.
- Strażnik zabronił mi zdradzać lokalizację wioski oraz nazwę. Powiedział, że to ściśle tajne. Mamy tam kawałek.
Taka wymówka powinna wystarczyć. W życiu często trzeba zasłaniać się rozkazem czy też osobą o wyższym stanowisku. W ten sposób można w łatwy sposób pozbyć się problemu i ciekawości ze strony innych. Przynajmniej na to liczy Anzou. Grupka dzielnie maszerowała i z każdym kolejnym krokiem zbliżała się do miejsca docelowego. Mały krok dla człowieka, wielki dla Kaminari. He. Wtedy dziewczyna powinna zabić ciszę i sama podzieliła się tym, co potrafi. Leczenie przez ugryzienie? Ta kobieta może okazać się niezwykle cenna w kontekście ratowania żyć ludzkich. Chłopak natomiast posługuje się Dotonem. Trójka może więc w łatwy sposób wyprowadzić konkretny i zmasowany atak, który doskonale się uzupełni. Techniki ziemne ograniczą ruch, a wtedy Ranton w połączeniu z bronią miotaną... To może być piękne.
- Pierwsze słyszę o takich zdolnościach, Umi! Niezwykle przydatna umiejętność, zwłaszcza na wojnie... Wasei - Twój Doton może spowolnić naszych wrogów. Może ustalimy pewną taktykę w razie ewentualnego starcia?
Rzucił spokojnie maszerując Anzou. Grunt to odpowiednie przygotowanie do walki. Jeżeli każdy wie co ma robić - robi to automatycznie, bez większego zastanawiania się. To gwarantuje większą szansę na zrealizowanie planu. A chyba każdemu zależy na tym, by z dumą i podniesionym czołem wyjść ze starcia z ręką uniesioną do góry, prawda?
- Uchiha również preferują walkę na dystans. Używają Katonu. Do tego posiadają oczy, czerwone oczy - Sharingan. Miałem okazję widzieć ich użytkownika w akcji. Potrafi wprawić w osłupienie i człowieka złapać w iluzję. Musimy być ostrożni. Gdy Wasze otoczenie zmieni się drastycznie w ciągu kilku chwil, gdy wasze zmysły zwariują - odcinajcie dopływ Chakry. Gdy ktoś z nas zacznie się dziwnie zachowywać... Użyjcie na nim technikę Kai. Co do samego starcia, myślę, że Wasei powinien wykorzystać Doton by jak najbardziej spowolnić i utrudnić poruszanie się przeciwnikom. Wtedy ja uderzę wiązkami Rantonu, a Umi zaatakuje bronią miotaną. Co o tym myślicie?
Białowłosy był otwarty na dyskusje. Nie był zamknięty tylko i wyłącznie na to, co sam postanowił. Właśnie dyskusja może doprowadzić do jeszcze lepszego planu. W życiu trzeba patrzeć na wszystko z perspektywy, z pewnego dystansu można dostrzec błędy. Anzou oczywiście pomimo dialogu zachowuje skupienie. Im bliżej granic, im bliżej celu - jego skupienie będzie się wytężało...

[Tatsuo]

Misja dla Anzou [ C ]
- / 30
Anzou Kaminari

z/t

[Akaruidesu Yoake]

Ukyo niezbyt dobry w Rantonie? Ciekawe, kto opowiada takie głupoty. Kiedy go w sumie też ostatnio ktoś widział w walce? Bo fakt, wydaje się być potężny, ale od paru lat Antai nie wojowało zanadto, a lider siedział w dużej mierze za biurkiem, bo strata go mogłaby wprowadzić spory chaos. Chociaż za biurkiem to dużo powiedziane, to po prostu zadania, które może zrobić on w terenie, mogą zrobić też Kogo i Seinini, którzy również są potężni. Youta nie był silnym Kogo pod względem siły ciała i opanowania różnorodnego asortymentu technik, ale był piekielnie pomysłowy i dobrze sobie radził ze strategią, przez co jego zdanie się liczyło. Był przebiegłym lisem, który mógł zaryzykować życie, gdy wiedział, że ma duże szanse na sukces. Aż wiadomo, kto uczył Yoake i po kim ten miał smykałkę.

- Jest sztywny, ale jego umiejętności planowania. Nie ma to tamto, każdy jego uczeń to szansa, że ród będzie silniejszy. Cieszę się, że on mnie uczył, jestem też wręcz dumny, że jesteśmy spokrewnieni. A miałem chyba jeszcze gorzej niż inni, bo był przez to jeszcze ostrzejszy. - Zaczął o swoim dziadku. To jednak najbliższa mu osoba i jedyna znana rodzina. Chyba, że ma jeszcze jakieś nieznane ciocie i wujków, którzy też mogli zrodzić nowe pokolenie shinobi. Na razie jednak nic o tym chłopakowi wiadome nie było, ale też o nic takiego staruszka nie pytał.

Trochę poprawiło mu też humor, że Yorikane teraz może poczuć zew przygody i powykonywać trochę misji, szczególnie takich prostych. Plus to, co ona tam miała do zrobienia. Jakkolwiek zaniesienie zapasów do latarnika to była misja D, tak jakieś zwoje, zapewne z zapasami lub informacjami, które są do posterunku na drodze do Sogen, no to już mogło się wiązać z jakimś zagrożeniem i misją C. Czyżby zaniżyli jej wizję zagrożenia, chcąc oszczędzić na wynagrodzeniu?

- Nawet nie będę pytał, co to za zwoje, ale jak to są jakieś zapasy lub informacje, to ktoś może się na nie pokusić. Jak coś się stanie to pokłóć się o rangę misji. - Powiedział, ale w sumie tych słowach założył, że nic się jej nie stanie i bezpiecznie uda się jej wrócić do osady po pokonaniu zagrożenia. Czy to wilki, bandyci, czy nawet jakieś shinobi. Wszystko mogło być groźne. - Ja chętnie ci potowarzyszę. Nie martw się o nagrodę, wszystko idzie na ciebie, dla mnie to będzie jakaś rozrywka i oderwanie od codzienności. Tylko przy bramie się zgłoszę, że wychodzę z tobą. - W końcu nadejdzie jakaś odmiana w jego życiu, jeszcze w doborowym towarzystwie. Choć będzie musiał wrócić do najprostszych zadań, które zazwyczaj wykonują świeżo upieczeni shinobi, to trudno. Przynajmniej będzie mógł znowu normalnie żyć.