Pole treningowe

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
1/34

Wojna była już prawie tylko wspomnieniem. Niestety dla Kaminari, to w jaki sposób się potoczyła zupełnie nie pokrywało się z deklarowanymi planami. Nikt przecież nie rozpętuje takich konfliktów tylko po to, aby nie zaprezentować się w nich w ogóle. Nie było jednak tak, że wojska z Antai nic nie robiły. Robiły bardzo dużo, jednak kilka nieszczęśliwych splotów okoliczności, a także spory błąd jednego małego oddziału, którego działania doprowadził do wmieszania się Ryuzaku przekreśliły wszelkie szanse na pogrążenie Uchiha. Anzou próbował z całych sił, aby zrobić jak najwięcej. Chyba tylko i wyłącznie dzięki staraniom jego oraz grup w których uczestniczył nie zakończyło się to wymuszonym powrotem i kontrofensywą na ziemie niedaleko Raigeki. On sam, młody Akoraito został za to wynagrodzony. Jak na tak młody wiek, potrafił się wykazać. Klan to docenił, ale była ta transakcja wiążąca. Przysługa za przysługę, z czego białowłosy musiał sobie zdawać sprawę, że to on jest na poddańczej pozycji, a lojalność wiązała go z klanem, któremu musiał (ale chyba też chciał) służyć.

-Dopiero to opanowałeś? I z takim arsenałem byłeś w stanie się tak zasłużyć na wojnie?- Znajomy głos dotarł do uszu Anzou. Kojarzył ten kpiący ten i brak jakichkolwiek zahamowań w ocenie czyjegoś zachowania. Chino, bo to właśnie ona spoglądała teraz na swojego rówieśnika, pojawiła się w okolicy zupełnie znikąd... Albo stała tutaj już od dłuższego czasu, a po prostu zajęty treningiem chłopak nie spostrzegł jej w porę. Nie zmieniło to jednak tego, że jego popisy zostały zjechane z góry na dół. Chociaż, jakby się nad tym zastanowić, padła tam delikatna sugestia, że pomimo braku odpowiedniego zasobu jutsu, młodzieniec potrafił sobie poradzić. To raczej była zaleta. Jednak nawet największy optymista zwątpiłby w taką wersję, gdy usłyszał jakim tonem zostało to wypowiedziane.

-Skończyłeś? Oczywiście, że tak. Jesteś mi potrzebny. Idziemy- Wyminęła go o kilka kroków, nie zaszczycając go nawet wzrokiem. Strzeliła tylko palcami, prawie jakby próbowała przywołać do siebie szczeniaczka albo służącego. Kolejny raz postawiła sprawę jasno. Przyszła tutaj po niego i nie pozostawiając mu żadnej opcji do wybory, po prostu rozkazała mu pójść za nim. Nie oglądając się za siebie po prostu szła dalej. Bez żadnego słowa wyjaśnienia. Liczyła, że jej współklanowicz podporządkuje się i bez zająknięcia się ruszy dalej. Miała zdecydowanie lepszą pozycję w klanie od niego, nawet ostatnie sukcesy wojenne nie mogły tego przysłonić. Tak ten świat niestety był zbudowany, że jedni już na starcie mieli bardzo dobrą pozycję, a inni musieli okupywać to latami treningów, misji i wypraw. Dodatkowo dziewczyna zdawała się bardzo łatwo krytykować innych, za wszystko za co można było. To przekładało się na to, że nie było prostą ją polubić. Można jednak wykonywać swoje obowiązki bez oglądania się na osobiste preferencje. Na tym polega profesjonalizm.

[Anzou]

Anzou nie mógł się nacieszyć spokojem oraz celebrować nauki kolejnej techniki. Miał zbierać się do domu, jednak pojawiła się osoba, którą dobrze znał. Jeżeli dobrze nie znał, to na pewno pamiętał. Ona wywarła na nim duży wpływ, cały czas jednak zachowywała się w ten sam sposób - arogancka, pewna siebie, delikatnie uszczypliwa. Może to lubi? Władca Piorunów nie zamierzał grać w jej grę, w jej intrygi. Nie dlatego, że się jej bał. Pochodzą z tego samego klanu, więc grają do tej samej bramki. Robił to z szacunku do jej ojca, który trzymał w garści wszystko w okolicy. Anzou skierował swój wzrok w kierunku dziewczyny.
- Techniki umysłowe też potrafią siać zamęt na polu bitwy. Nasze Reberu również.
Władca Piorunów mówił pewnie, pozwolił sobie na delikatną uszczypliwość. To było silniejsze od jego samego. Najwyżej pożałuje jak dostanie czymś potężnym w swoją piękną buźkę. Raz się żyje. Białowłosy obserwował jej mowę ciała, swoją drogą, bardzo pięknego ciała. Kobieta była bardzo urodziwa, a pewność siebie, którą emanowała tylko to podkreślała. Dobra partia na żonę.
- Skoro mnie potrzebujesz. Chodźmy.
Anzou nie był za bardzo wylewny w kontaktach z Chino, ale jak mówił, to starał się robić to pewnie, bez zastanowienia, bez zawahania. Im dłużej z nią przebywał tym bardziej jej zachowanie oddziaływało na sposób jego myślenia, sposób jego wypowiedzi. Było to bardzo ciekawe. Białowłosy ruszył za dziewczyną w nieznane. Za taką osobę można. I warto.

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
3/34

Podobnie jak chyba wszyscy w klanie, tak i Anzou musiał po prostu uznać obecną pozycję dziewczyny. Rodzinne koneksje były po prostu zbyt potężne, żeby coś na to poradzić, a posiadanie ojca Shirei-kana oznaczało, że Chino była właściwie nie do ruszenia. Dziewczyna zdawała sobie z tego sprawę i potrafiła to wykorzystać. Tak jak właśnie w tej sytuacji, po prostu zabierając bohatera wojennego po jego treningu, jak pozostawioną na placu zabaw zabawkę. Chłopak był świadomy jak ta sytuacja wygląda, a nawet postanowił nieco się postawić. Drobna uszczypliwość na którą sobie pozwolił nie przeszła bez echa.

-Wszechstronnie uzdolniony? No to mi się trafiłeś. Prawdziwa wisienka- Lekko odwróciła głowę w bok, spoglądając na niego kątem oka, ale nawet się nie zatrzymała. Mógł on jednak przysiąść, że na twarzy dziewczyny pojawił się na chwilę zawadiacki uśmieszek. Zaimponowało jej to, że pomimo niższej pozycji, Anzou potrafił być tak bezpośrednim? Może rzeczywiście posiadanie wielu talentów, udowodnionych sukcesami na polu bitwy, mogło przykuwać uwagę. Pewność siebie była w tym wszystkim pomocna. Nie każdy przecież w tak młodym wieku jest w stanie tak dużo osiągnąć. A nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Wprost przeciwnie, dopiero się rozkręcał.

-Z wrogiem zewnętrznym potrafiłeś sobie poradzić. Nic w tym dziwnego, Uchiha nie są przecież jakoś szczególnie niebezpieczni. Tylko zachowują się jak ranne szczury w klatkach, gotowe ugryźć cię w palec, żeby tylko przeżyć kilka sekund dłużej. A poradzisz sobie z wewnętrznym?- Zanim trafili na ulice miasta, dziewczyna zadała mu bardzo ważne pytanie. Odnosiła się do jego niedawnych sukcesów, w typowym dla siebie stylu kpiąc z czego tylko się dało i bagatelizowała potencjał militarny sąsiadów z Sogen. Nie czekając na odpowiedź, Chino dalej szła przed siebie, wychodząc na ulice miasta. Natychmiast dostrzegło ją wielu ludzi. Niektórzy kryli się po kątach a inni kłaniali. Niektórzy zaczęli się jednak zastanawiać, kim jest osobnik który jej towarzyszył. Anzou mógł być pewien, że usłyszał nieco przekręconych historii o jego niektórych dokonaniach. Zarówno tych dobrych, jak i złych. Był postacią bardzo niejednoznaczną, ale powoli stawał się znany, zarówno w pozytywnym jak i negatywnym znaczeniu. Najwidoczniej nie tak prosto naprawić dawne błędy, tym bardziej, że historyjki o jego wojennych dokonaniach nie miały jeszcze czasu się rozpowszechnić. Czy jednak młodzieńcowi w ogóle zależało na tym aby był rozpoznawalny? To mogło być bardzo miłe uczucie, gdyby był niezwykle szanowany. Chino nie miała takich rozterek, bo na swoją reputację już zasłużyła. I to nie tylko dzięki swojemu ojcu, bo potrafiła pokazać pazury, gdy sytuacja tego wymagała.

[Anzou]

Hierarchia. Tak to już jest, że w klanie istnieje podział, jedni mają większy wpływ, inni mniejszy. Ważne, by okręt o nazwie Kaminari płynął w jednym kierunku, bez wewnętrznych konfliktów. Spokój sprzyja rozwojowi. Chłopak nie chciał, a mimo wszystko uwikłał się w grę, odbił piłeczkę Chino, która podobnie jak jej ojciec - była chyba z tego zadowolona. Co za specyficzni ludzie. Trzeba odpowiadać ich językiem, dostosować się, aby zyskać ich uwagę, a może nawet szacunek i sympatię. Ważne, by znaleźć w tym złoty środek i nie przesadzić, bo to może się skończyć fatalnie. Białowłosy podążał za swoją rozmówczynią dotrzymując jej tempa.
- Wszechstronnie. Jak każdy członek klanu.
Odpowiedział z głową uniesioną do góry Władca Piorunów. Jego twarzy również towarzyszył delikatny uśmiech. Było to bardzo cenne doświadczenie, które na pewno zaprocentuje w przyszłości. Dogadywanie się z innymi, inteligencja emocjonalna - to jest bardzo istotne jeżeli chodzi o rozwój człowieka. Wtedy Chino rozpoczęła mówić coś o konflikcie wewnętrznym, co powiększyło źrenice Białowłosego. O co mogło chodzić? Całkowicie pominął fakt Uchiha, nie przykuł on jego uwagi.
- Wróg to wróg. Dla mnie nie ma różnicy. Każde zagrożenie należy wyeliminować, bez względu na konsekwencje.
Młody Kaminari ponownie brzmiał pewnie. Tak uważał. Nie myślał jednak, że Uchiha to obecnie zagrożenie. Miał tam kogoś, z kim chciałby porozmawiać. Tak, jeden dzieciak, z którym miał okazję spędzić wiele czasu, poznać go. On nie był wrogiem. On nadal był przyjacielem. Chyba. Trudna to przyjaźń. Nastolatek stale szedł za swoją Chino. Reakcja ludzi na jej widok była bardzo ciekawa. Możliwość maszerowania u jej boku to zaszczyt. Anzou szedł więc wyprostowany, barki ściągnięte, aby manifestować swoją pozycję.

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
5/34

Samym językiem, mową ciała czy pewnością siebie nie można wygrać wojny, a i podczas pokoju takie przymioty przydają się jedynie podczas politycznych rozmów. Jako shinobi dobrze było jednak potrafić się prezentować. Anzou nabrał pewnej ogłady, podbudował własnego ego i już prawie zapomniał jakie wpadki przytrafiały mu się za dawnych czasów. Chciał iść na przód i parł ku temu jak najprędzej. Okoliczności jedynie mu sprzyjały, a on doskonale z nich korzystał. Teraz miał okazję stać się przybocznym jednej z najważniejszych osób w klanie. Wykazanie się w czasie misji raczej nie będzie oznaczać tego, że nagle Chino zacznie go wychwalać, ale z całą pewnością pozwoli mu to zbudować lepszą pozycję na przyszłość.

Ona sobie z niego kpiła, a ten po prostu przyjął to jako komplement. To było odważne, dumne albo powoli mogło zahaczać o próżność i nadętość. Jego postawa, gdy szedł u boku córki Shirei-kana także wskazywała na to, że po prostu chce się pokazać z jak najlepszej strony. I w tym nie było akurat nic złego. Zachowywał się tak, jak należało się spodziewać po kimś o jego pozycji, a można nawet powiedzieć, że z racji wieku, zachowywał się dojrzalej niż można było tego oczekiwać.

-Łatwo się mówi. Zobaczymy ile będziesz w stanie zrobić- Raz za razem wbijała jego odpowiedzi kolejnymi żarcikami i kpiącym tonem. Bywało to irytujące, że cokolwiek Anzou by nie powiedział, to Chino szukała pretekstu żeby się z tym nie zgodzić. Nie była jakoś szczególnie mocniej doświadczona od niego, chociaż pewnie swoje także odsłużyła. Jej rolą nie było jednak wykonywanie końcowych rozkazów, a przyjmowanie zaleceń od ojca i opracowywanie tego jak dojść do konkretnego celu.

-Jesteśmy. Widzisz tamten budynek? W środku jest dwóch ludzi. Mają coś, co będzie nam potrzebne. Nie powinni stanowić problemu. Pewnie mają jakichś najętych okolicznych osiłków, żeby ich bronili. Pewnie nawet walczyć nie potrafią. Pozbądź się ich. Wszystkich- Nagle zatrzymała, wskazując na okoliczny budynek. Nie miał on żadnej cechy szczególnej, która mogłaby zwracać uwagę. Ot, prosty dom, z drobną przybudówką wyglądającą na mały warsztat. Zdecydowanie ciekawsze były słowa Chino. Bez cienia wątpliwości, po prostu rozkazała ona swojemu podwładnemu wybić kilku ludzi znajdujących się w środku. Był tego jakiś powód, ale ulica raczej nie była miejscem, aby o to dopytywać. Chino spojrzała także na Anzou, a było widać, że czas na kąśliwe uwagi się skończył. Była śmiertelnie poważna. W jej oczach było nawet widać lekkie szaleństwo i podekscytowanie, że mogła wydać tego typu rozkaz.

[Anzou]

Chłopak był dumny ze swojego pochodzenia i korzeni, natomiast nie uważał, że łączy go specjalna nić czy więź z Chino. Ona była wpływowa, miała znaczenie w mieście, to się liczyło. Sam Anzou jednak zachowywał się podobnie jak ona po to, aby uzyskać nieco więcej szacunku w Raigeki i stać się jeszcze większym pionkiem. Władca Piorunów przemieszczał się w ciszy, nadal dumny i wyprostowany. Nie trzeba było więcej słów. Dwójka bohaterów dotarła przed jakiś budynek i wtedy kobieta przekazała mu informację. Pozbądź się ich wszystkich. Brzmiało to cholernie poważnie, czy to oznacza, że Białowłosy ma wszystkich wymordować? Czy pozbawić jakiejkolwiek zdolności do walki? Trzeba być ostrożnym i nie dać się podpuścić. Młodzieniec skinął tylko głową zapewniając, że zrozumiał dyspozycję wyższej rangą Kunoichi. Chłopak pewnym siebie krokiem postanowił podejść w kierunku budynku, nie wchodził jednak do środka. Plan był taki, aby obejść go dookoła, zobaczyć, jeżeli jest taka możliwość co kryje się w środku, ocenić ile jest osób, a co więcej, zbadać czy nie ma nikogo w okolicy. Ciekawe co takiego mogą mieć, co potrzebuje Chino, kobieta, która może mieć wszystko, czego zapragnie. Posiada władzę, pewnie pieniądze. Anzou stawia uważnie kroki, nałożył kaptur na głowę, aby nie zwracać na siebie aż tak uwagi. Typowy Shinobi.

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
7/34

Łączył ich tylko i wyłącznie przypadek. Był to taki przypadek, że oboje byli przedstawicielami tego samego klanu. Zapewne oboje czuli przywiązanie i dumę z tego, że są Kaminari. Anzou mógł jednak uważać, że nic specjalnego go z Chino nie łączy. W gruncie rzeczy miał rację, zupełnie inne początki kariery, inny styl życia, inne rodziny i inne podejście do świata. Teraz przyszło im jednak współpracować. Chociaż jest to słowo bardzo na wyrost. O współpracy ciężko bowiem mówić, gdy to tylko jedna osoba z duetu robi, a druga patrzy. Ktoś jednak musiał wydawać rozkazy. Ona wiedziała coś, czego on wiedzieć nie mógł. Tak to już bywa w hierarchii, że jedni są wyżej, drudzy niżej. Shinobi przynajmniej mieli ten przywilej, że byli w stanie jakoś się wykazać aby wspinać się po tej drabince. Zwyczajni ludzie umierali z taką samą przynależnością, z jaką się rodzili. Nie byli w stanie przełamać losu, który został im z góry narzucony. Bogacz zawsze będzie bogaczem, a biedak - biedakiem.

Anzou podszedł rozważnie do tej części zadania. Zamiast na ślepo wparować, bazując tylko na tym co usłyszał od swojej nowej szefowej, sam postanowił przeprowadzić rekonesans. I coś mu to dało. Dokładniej obejrzał sobie ten piętrowy budynek. Z przodu drzwi były zamknięte i brakowało w nich klamki, a okna zabite deskami. Wyglądało to prawie jakby był opuszczony. Pierwszy sygnał, że tak nie jest był z tyłu budynku. Ktoś stał przy tylnym wejściu. Ubrany w podarte ubrania, nieco chudawy mężczyzna. Przy pasie miał kawałek stali, który zapewne miał mu służyć jako broń. Tak jak mówiła Chino, lokalny oprych do ochrony. Nic z czym shinobi by sobie nie poradził. Przy dokładniejszej obserwacji, Anzou dostrzegł przez kilka dziur w ścianach, że dwie osoby znajdują się na parterze i chodzą z jednego miejsca w drugie. Na piętrze zaś słychać było jakieś rozmowy. Coś o broni, sprzedaży, ryzyku i kolejnym zamówieniu. To chyba o tych dwóch ludzi chodziło i to oni byli tym najważniejszym celem, którego trzeba "się pozbyć". Cokolwiek dziewczyna przez to rozumiała.

[Anzou]

Rozwaga to drugie imię przedstawiciela klanu Kaminari. Chłopak zawsze myślał, przynajmniej starał się myśleć i podejmować jak najlepsze decyzje. Nawet jeśli nie zawsze się to udawało - liczyły się starania. Chłopak sprytnie i bez większej komplikacji zakradł się do budynku, obszedł go dookoła i zauważył kilka istotnych rzeczy, a przede wszystkim osobę, która stała na zewnątrz. Były dwie możliwości - grać i udawać albo od razu ruszyć do ataku i konkretnie przejść do rzeczy. Młody Kaminari postanowił przyjąc pierwszą opcję, zaczął iść powoli, jednak pewnym krokiem w kierunku gościa, który stał na dworze. Uważnie obserwował jego reakcję, jego ciało, chciał nawiązać z nim kontakt wzrokowy.
- Przepraszam, gdzie jest Karczma?
Postanowił rzucić będąc jeszcze w znacznej odległości. Nie wiedział po co to zrobił, jednak chciał w jakikolwiek sposób zwrócić jego uwagę, gdyby miał zostać zaatakowany... Anzou od razu ruszy w jego kierunku, z całym impetem i postara się wymierzyć cios w twarz. Oczywiście - uważając na broń i ewentualne techniki. Bezpieczeństwo to podstawa, jednak Anzou liczy, że jego niepozorna postura nie sprowokuje ataku. Przyszedł tutaj przecież tylko po to... aby ich wyeliminować!

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
9/34

Rozwaga. Z całą pewnością warto o niej pamiętać. Czasami jednak życie bardzo szybko weryfikuje różne plany. Wydawało się jednak tym razem, że będzie to szybka akcja. Chino uważnie, choć jakby od niechcenia, obserwowała to co się dzieje z dachu innego budynku. Anzou mógł czuć jej wzrok i mógł spodziewał się, że każdy jego najmniejszy ruch zostanie skomentowany, gdy tylko do niej wróci. Mogło to być deprymujące uczucie, a mogło też pomóc, jeśli wytrzymało się próbę nerwów.

Gdy tylko Anzou pojawił się w polu widzenia strażnika przy drzwiach, mógł zauważyć, że ten momentalnie się spiął. Widać wziął sobie bardzo do serca rozkazy o pilnowaniu tego wejścia. Trochę jednak zaczął się telepać (ze złości?), gdy młody chłopak podszedł do niego zagadać i zapytać o karczmę. Natychmiast chciał sięgnąć po broń, aby nią pogrozić, każąc malcowi oddalić się. Był jednak za wolny, gdy spojrzał za swój pasek, aby dobyć broń, bo nie posiadał nawet takiego wyszkolenia, aby zrobić to instynktownie, Kaminari zaatakował. Szybki cios, polała się krew ze złamanego nosa, a strażnik runął jak długi do tyłu, uderzając plecami o drzwi i osuwając się po nich. To natychmiast spowodowało, że w środku zapanowało poruszenie. Jeden z mężczyzn, lekko zapijaczonym głosem, próbował wywołać po imieniu drugiego. Z racji braku odpowiedzi, należało się domyślać, że coś się stało i nawet takie łamagi jak oni zdawali sobie z tego sprawę. Pytanie czy będą na tyle odważni by sprostać zagrożeniu, które zaraz może po prostu wparować do domu, czy uciekną?

[Anzou]

Anzou miał świadomość, że jest obserwowany. Na jego barkach ciążyła ogromna presja, niedawno jego zasługi dla klanu zostały docenione, wiązało się to z wizytą u samego Shirei-kana, a teraz Chino, która z całą pewnością będzie wobec niego krytyczna. Młodzieniec chciał jak zawsze rozwiązać sprawę polubownie, sprytnie, jednak czasami to za mało. Chęci nie wystarczą, aby wszystko potoczyło się po jego myśli. Strażnik spiął się i sięgnął po broń, na szczęście Anzou był zdolny na tyle, żeby móc szybko go znokautować. Taki mały, a tyle w nim siły i werwy. Ciężka praca i misje przyniosły odpowiedni efekt. Młody Kaminari nie miał jednak czasu, aby cieszyć się swoją małą wiktorią. Musiał kontynuować swoje zadanie. Eliminacja wszystkich. Co więcej, w środku zapanowało poruszenie, pewnie niedługo akcja rozpocznie się na dobre. Nastolatek postanowił jednak jeszcze nie wchodzić do środka. Lepiej wyciągnąć ich wszystkich na zewnątrz, walki w budynku nie wychodziły mu na dobre. Przynajmniej do tej pory tak było. Nauczony doświadczeniem Władca Piorunów postanowił ustawić się ok 10 metrów od wejścia, jednak delikatnie od lewej strony. Nie chciał stać jak ten baran na przeciwko.
- Wyjdźcie na zewnątrz, inaczej wysadzę budynek!
Krzyknął na zachętę Białowłosy wystarczająco głośno. To powinno wybawić wszystkich na dwór. Nie miał pojęcia jednak jak zareagują. Nie znał ich, nie obserwował ich zachowań od dłuższego czasu. To był zwyczajny blef. Młodzieniec krzyknął to w momencie przemieszczania się. Stał uważnie i obserwował. Oczekiwał jakiejś reakcji. Oddychał spokojnie, nie panikował. Nie był mimo wszystko tutaj sam, może w razie zagrożenia śmiertelnego jego partnerka, a raczej przywódca całej akcji go wesprze. Oby. Anzou był gotowy do odskoku w lewo, jednak żywił nadzieję, że nie spotka się z drastyczną ofensywą.

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
11/34

Jeden z głowy, zostało jeszcze kilku. Zamiast jednak pakować się na wrogie terytorium, gdzie nie miał pojęcia jak wygląda najbliższe otoczenia, to postanowił wywabić przeciwników na otwarty teren. Walka w zamkniętych pomieszczeniach nie była prosta, Anzou ostatnimi czasy sporo urósł i najwyraźniej zebrało mu się na małą klaustrofobię. Traumy z przeszłości nadal były w nim silne, no a dodatkowo nie chciał popełnić jakiegoś błędu na oczach Chino.

Ustawienie się w lekkiej odległości od wyjścia, lekko z boku było bardzo sensowną opcją. Jego krzyki spotkały się z prawie natychmiastowym odzewem. Solidny kopniak wywalił drzwi z impetem, wyrywając je z zawiasów. Kilka desek, które przed chwilą blokowały dostęp do wnętrza budynku, teraz stało się pociskiem, który przeleciał koło Anzou i uderzyły gdzieś o ziemię. Chwilę później ze środka wysypało się dwóch typków. Jeden raczej o budowie ciała niezbyt powalającej jeśli chodzi o walory fizyczne, a z wyrazu twarzy jeszcze bardziej nieprzyjemny. Drugi wyglądał na większego mięśniaka, ale tępy wyraz twarzy i nieco zamglony wzrok (chyba od spożytego nieco wcześniej alkoholu, którym dalej było od niego mocno czuć), również wskazywały, że nie jest to godny dla Anzou przeciwnik. Coś mu jednak przerwało, mocne gwizdnięcie. To Chino dawała mu o czymś znać. Szybko rozejrzał się i dostrzegł, że przez okno z boku budynku ktoś próbuje wyjść, dość nieporadnie, ale jednak był już na dachu, gdzie zaraz miała dołączyć do niego jeszcze jeden mężczyzna.

[Anzou]

Anzou wiedział od samego początku co robił. Każdy jego ruch był starannie przemyślany, możliwe, że zbyt zachowawczo postępował, jednak margines błędu był bardzo mały. Mógłby być większy, gdyby nie obecność Chino, gdyby nie jej wzrok, który dało się wyczuć na plecach. Młodzieniec całkiem zgrabnie wywabił dwie osoby na zewnątrz, które stanęły finalnie przed wyjściem. Nastolatek już chciał na nich nacierać, podjąć walkę, wtedy jednak usłyszał dźwięk, sygnał, który daje mu dziewczyna. Nie było za wiele czasu. Widocznie dwóch osiłków nie było jego celem. Nie było jednak powodów, dla których Anzou miałby ich ot tak zostawić. Białowłosy szybko sięgnął do prawej kabury na udzie, wyciągnął z nich dwa Shurikeny i rzucił prosto w brzuch jednego i drugiego. Taki straszak, sygnał, nie liczył, że akcja się powiedzie, jednak warto było to zrobić. W tym samym momencie postanowił ruszyć w kierunku osoby, która wychodzi przez okno. Nie wychodziło to jej na dobre, ale skoro wychodzi przez okno i jest praktycznie na dachu, to klarują się dwie możliwości; znają podstawowe Ninjutsu albo są tak zdesperowani i żałośni, że będą tak samo nieudolnie schodzić w dół jak wychodzą przez okno. Młodzieniec jednak starał się stanąć na dole tak, aby móc ich nadal obserwować. Bez gwałtownych ruchów. Natomiast sam Białowłosy wiedział, że osiłki, które wyważyły drzwi mogą uderzyć, mogą uniknąć ataku Shurikenem, jednak liczył, że samo zdecydowanie i to, jak załatwił ich kolegę wystarczająco ich zniechęci.
- Zejdźcie grzecznie i powoli. Przecież mówiłem, że mogę wysadzić budynek, notki są wszędzie!
Ten komunikat powinien podziałać na zmysły całego otoczenia. Sam Anzou by się wystraszył i zaczął reagować nerwowo, gdyby to on go usłyszał przebywając na dachu. Niepewna sytuacja. Białowłosy jednak czuł, że wie co robi, a mężczyźni wywieszą białą flagę. Oby. Był gotowy go uników, odskoków, jednak nie używał jeszcze technik. Nie czuł takiej potrzeby.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
13/34

Przewaga shinobiego nad tymi biedakami była po prostu zbyt wielka. Gdy on sięgnął do kabury, oni chcieli ruszyć na niego. Chwilę później ostre gwiazdki już leciały w ich stronę. Jeden oberwał w brzuch, nawet nie zdążył nic zrobić. Najwidoczniej lekki alkoholowy rausz nie pomógł mu w tej walce. Drugi chciał zgrywać wielkiego bohatera i odbić gwiazdkę swoją bronią. To mu jednak marnie wyszło, bo po wykonaniu zamachu okazało się, że nie trafił, a gwiazdka wbiła mu się dotkliwie w ramię. Obaj krwawili. Nie byli szczególnie zadowoleni z tego faktu, ale też nie padli na ziemię, chociaż ich stękania i powarkiwania słyszała cała okolica. Jednemu wymsknęło się nawet kilka przekleństw, ale to jedyne co byli w stanie zrobić. Bo Anzou już ruszył dalej, pozostawiając tych dwóch w pełnym osłupieniu jak szybko zostali pokonani i pozostawieni sami sobie.

Trzeba było zająć się tymi wskazanym przez Chino. Dwóch mężczyzn uciekających przez okno na piętrze było zdecydowanie ważniejszym celem. Młodzieniec czekał na uciekinierów na ziemi. Ci nie bardzo mieli jak zejść. Samo podejście do krawędzi napawało ich lekki strachem. Jeden został całkowicie sparaliżowany strachem. Przynajmniej na niego podziałała groźba wysadzenia budynku. Drugi przesłał mu pozdrowienia. "A żeby Cię Raijin trafił". A potem spróbował uciec drugą stroną, przebiegając na przeciwną stronę dachu, gdzie spróbował zeskoczyć na ziemię. Sądząc po jękach bólu, nie było to zbyt udane lądowanie. Wciąż trzeba też było pamiętać o dwóch oprychach. Obaj wyglądali na mocno wkurzonych po tym jak zostali potraktowani i chcieli się zemścić. Ruszyli, nieco pokracznym biegiem, w kierunku Władcy Błyskawic.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Zdecydowanie Anzou zapewne dawało mu jakąś przewagę. Jego ruchy, jego czyny były przemyślane i przynosiły oczekiwane efekty. Młodzieniec chciał spowolnić bandziorów, którzy wyszli szybkim i pewnym ruchem przez drzwi - udało mu się. Niestety, nigdy plan nie jest realizowany w stu procentach. Zdarzają się niedociągnięcia, problemy. Jeden z przeciwników na dachu został sparaliżowany, jednak drugi... postanowił uciekać w drugą stronę. Co więcej, dwójka opryszków nie dawała za wygraną. Dobrze, że byli ranni i raczej nieszkodliwi, ich zdolności mobilne były ograniczone. Pech chciał, że w kaburze nastolatek posiada również kolejne Shurikeny.
- Stój tam na górze, a nic Ci się nie stanie!
Władca Piorunów chciał, aby drugi gość tam pozostał. Najgorsze jest to, że nie mógł się rozdwoić i przypilnować tego na dachu oraz ruszyć w pościg za tym drugim, który zniknął mu z pola widzenia. Młodzieniec w tym samym czasie, co wypowiadał słowa sięgnął do drugiej Kabury po kolejne dwa Shurikeny i cisnął nimi w dwóch opryszków. Miał nadzieję, że uda się ich trafić. Celował w udo. To powinno całkowicie pozbawić ich mobilności. Celem nastolatka jest przedostać się na drugą stronę, w kierunku, w którym uciekł ten, który przeklął Białowłosego. Na takie rzeczy nie ma miejsca. Młodzieniec z klanu Kaminari na razie stara się ciągle nie używać technik. Chyba nie jest to jego celem, aby ich zamordować. Oni mają coś, czego Anzou potrzebuje. Tego trzeba się trzymać. Młody Kaminari oceni sytuację i możliwości tuż po tym jak dostrzeże swój cel i od tego uzależni dalsze działania.

[Kisuke]

Anzou
Misja rangi B
15/34

Dwóch karków nie dawało za wygraną, nie mieli od początku szans, a jednak byli gotowi dalej ryzykować. Ninja nie zamierzał na nich marnować czasu. Posłał w nich kolejne shurikeny. Jednemu wbił się on mocno w nogę, powalając go na miejscu, a krzyki wskazywały, że raczej nie miał zamiaru już się podnosić, o walce nie było mowy. Drugi oberwał w bardzo podobny sposób, shuriken rozciął mu skórę, krew zaczęła lecieć, ale on sam zamiast upaść, zaczął się wycofywać, kuśtykając na ranną nogę. Dalsza walka nie była już problemem. Można było przejść do zajęcia się dwoma uciekającymi mężczyznami.

Skoro jeden stał nieruchomo na dachu, to można było pójść do drugiego. Ten po lądowaniu, nie był w stanie się podnieść i uciekał czołgając się. Sądząc po tym jak powłóczył nogami, musiał sobie coś złamać. Gdy zorientował się, że raczej nic mu z tego nie wyjdzie, zaczął sięgać za pazuchę, żeby coś wyciągnąć. Można było się spodziewać, że sięgnie po broń, żeby mieć jakieś szanse w starciu, ale on wyciągnął kartkę. Pierwsze skojarzenie z wybuchową notką było jednak mylne. To była zwykła kartka papieru, nieco zabrudzona, ale też czymś zapisana. Mężczyzna chciał ją jednak podrzeć. Musiało tam być coś ważnego. A w międzyczasie ten co stał na dachu, po prostu upadł na tyłek i siedział. Przynajmniej nie trzeba będzie za tym jednym biegać. Może pogodził się on ze swoim losem, dostrzegając okazję, że pójście na współpracę pozwoli mu zacząć z lepszej pozycji przetargowej.

  Ukryty tekst