Siedziba władzy

[Anzou]

Gdyby Kaminari był bardziej przytomny - z chęcią nawiązałby dyskusję ze znanym mu już dziaduszkiem. Co więcej, chętnie by z nim poszedł do wioski i pomógł w rozwoju. Jest tam przepięknie, a świeże powietrze, które przepełniało tam jego płuca było czymś wspaniałym. Młodzieniec dobrze się tam czuł.
- Z pewnością jeszcze Pana odwiedzę.
Powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy Białowłosy. Teraz jednak musiał się pożegnać by zdać raport z misji. Jego myśli nie były tak klarowne jakby tego oczekiwał, do tego ból, niezbyt schludne ubranie. To wszystko sprawiało, że Anzou nie czuł się zbyt komfortowo w danej sytuacji. Siedziba Władzy to miejsce, w którym trzeba prezentować się nienagannie. Tutaj chodzi o sławę!
- Już wszystko Pani tłumaczę. Na pierwszy rzut oka nie zauważyłem niczego podejrzanego. Rozwalony wóz, bez kół, przy którym kręciły się dwa duże... Hm, ciężko je opisać, ale wyglądały jak koty. Wyrośnięte, ciężkie. Jednak wracając do wozu... Podobnie jak przy moim pierwszym dochodzeniu ataku na wozy, nie było śladu rabunku. Porozwalane skrzynki leżały dookoła. Nie byłem w stanie ich przynieść ze względu na rany, które odniosłem w trakcie walki. Jednak gdy opuszczałem tamto miejsce, dalej tam były. Najbardziej podejrzane w tej całej sytuacji było rozerwanie wozu, przy którym można było dostrzec coś... coś jakby wybuch? Nie wiem, czarny ślad. Może to wynik po prostu ubrudzenia przez atak ciemnego leśnego stworzenia. Osobiście - wykluczyłbym tutaj udział ludzki, skoro zioła leżą nietknięte, to po co atakować wóz? Chyba, że to jakaś forma zastraszenia, by zmusić zastopowanie dostaw, nie wiem. Jeżeli chodzi o pozostałych członków załogi, nie widziałem nikogo.
Anzou wszystko mówił to na jednym wdechu, starał się mówić spokojnie, jednak jego myśli... chyba nie były zbyt składne. Mimo wszystko, Kaminari jest gotowy by doprecyzować swoje myśli, o ile ktoś go o to poprosi. Może urzędniczka. Kto wie.

[Yuki Hoshi]

~ 11/15 ~

”Obowiązek wobec klanu, część II” Misja Rangi D Noguchi Akane

Na pytania na temat mijanych świątyń owszem, mężczyzna odpowiedział. Nie to, że mijali szczególnie dużo świątyń, czy jakąkolwiek świątynię, tak szczerze powiedziawszy, ale słysząc zainteresowanie dziewczyny mijaną kapliczką wzniesioną dla Raijina, z dużym taiko, opowiedział trochę na temat bóstwa, które było najważniejsze w wiosce. Oczywiście, Raijin, Kaminari-sama. Mężczyzna wspomniał, że może nie w całym Antai, ale w Raigeki było większe pochylenie sie w stronę burz i piorunów, w przeciwieństwie do reszty Wietrznych Równin, które skupiały się bardziej na wietrze i Susanoo. Raigeki było położone w takim miejscu, gdzie, szczególnie w lecie, było szczególnie dużo burz.

- Niektórzy, co się mają za mądrych mówią, że to przez wiatry, bo ciepłe leci do góry, a zimne na dół, ale kto by ich słuchał. Wiadomym jest, że Raiden-sama umiłował sobie naszą wioskę i wysyła do nas raijū.

Kiedy mężczyzna opowiadał, Akane mogła obejrzeć dokładniej Raigeki. Wbrew surowości, jaka biła z ludzi, którzy tu mieszkali, sama wioska wydawała się ładna i przytulna. Owszem, panował tutaj pewnego rodzaju utylitaryzm i nie można było doszukiwać się wielu rzeczy, które były postawione tylko po to, żeby było ładniej. Wszystko jednak miało swoje miejsce, było uporządkowane, nie walały się tu śmieci, a gwar, jaki rozlegał się po wiosce też wydawał się taki jakiś bardziej stonowany, ale to też mogło się Akane wydawać.

Sama wioska budziła się do życia i Akane mogła powiedzieć, że ludzie, którzy tutaj mieszkali, różnili się od tych, których spotkała w Sakai. Byli szczuplejsi, mniej radośni, a wielu z nich miało charakterystyczny dla tego obszaru ciemny kolor skóry. Shinobi i kunoichi byli również dość widoczni na ulicach, oraz sporo oficerów porządkowych - większość dość dobrze zbudowana. Raigeki było przygotowane na wszystko.

Do siedziby władz doszli po kilkunastu minutach. Akane, podobnie, jak w Yakiniku, mogła przywiązać konia w miejscu, gdzie było siano i woda. Sama siedziba była umieszczona na pagórku i znajdowała się w najwyższym miejscu wioski. Tutaj było już trochę widać, że budowniczy starali się wykonać ją jak najbardziej reprezentatywnie, jak to było tylko możliwe, używając do tego ciemnego drewna. Był wysoki na jedno piętro, a od strony zachodnio-północnej miał balkon, który wyraźnie wychodził od pomieszczenia, gdzie musiał rezydować lider klanu Kaminari oraz prowincji.

Mężczyzna, którzy przyprowadził Akane, zaprowadził ją do środka - mijając strażników - gdzie znalazła się w wyłożonym czerwonym drewnem, wysokim pomieszczeniu, które prowadziło do wielu mniejszych pomieszczeń, zamkniętych zasuwanymi drzwiami. Przed jedynymi z takich drzwi, mężczyzna kazał jej zaczekać, po czym za nimi zniknął.

[Tatsuo]

Nobody knows... [ C ]
29 / 30
Kaminari Anzou Wszystkie słowa wypowiadane przez Anzou były skrupulatnie zapisywane przez kobietę, a raczej tylko te najważniejsze i szczegółowe, które w jakikolwiek sposób mogłyby im się przydać w przyszłości. – Czyli mówisz, że było jak w poprzedniej twojej misji. Myślisz, że te... koty. Tak je opisywałeś? Powiedz mi więcej o nich. Widziałeś je wcześniej w okolicy? Ktoś je mógł nasłać, a może... sama nie wiem. Nie za często w zleceniach przewija się motyw zwierzyny, która napadałaby na ludzi, ale może z opowieści coś słyszałeś. – Dopisała sobie informację o tym, aby sprawdzić wcześniejsze doniesienia na temat dostaw ziół. Sama nie przypominała sobie, aby udział tam brały jakiekolwiek stworzenia, które teraz się napatoczyły, ale wtedy młody Kaminari jedynie zajął się szybkim przyniesieniem ziół i nawet jeśli coś czyhało na niego w zaroślach, to na całe szczęście nie musiał się z tym spotykać w otwartej walce. – Rozerwanie wozu? Tylko... – Zacięła się na chwilę, stukając ołówkiem o drewnianą część zwoju.  – Nie chcę nic mówić, bo sama nie znam się na tym. Nie za często wychodzę w pole, jak rozumiesz. Będziemy prowadzić dochodzenie na temat tego, co się wydarzyło, lecz to już musisz zostawić komuś na wyższym szczeblu. – Dodała w swoim poważnym tonie, prostując się na krześle i powoli skręcając zwój, widząc, że od chłopaka więcej się nie dowie. Sama zresztą nie była mistrzynią przesłuchań, ale w końcu nie taka była jej rola w tym. 

– Nie przypominam sobie, abyśmy mieli jakiś wrogów, którzy chcieliby nam podkraść zioła, ale skoro sam mówisz, że były w nieskazitelnym stanie... tylko - właśnie - ile ich było? To bardzo ważne, będę mogła to porównać z przewidywaną dostawą do naszej wioski. Skrzynia, dwie, trzy, może w koszach pakowane, a może w zwojach? W sumie zwoje byłyby najbezpieczniejsze, ale słyszałam, że wtedy zioła tracą swoje właściwości. To bujda? Cóż. – Wzruszyła ramionami, czekając na to, co jeszcze jej powie białowłosy. W końcu raport, który miała za zadanie spisać, musi być jak najdokładniejszy i nie może sobie pozwolić na żadne przeoczenia. Teraz jednak, po kilkunastu sekundach od zadania pytania, ręka Anzou odrętwiała jeszcze bardziej, a on sam poczuł nienaturalnie mocny skurcz, który wyzwolił krwawienie, niszcząc niezaopatrzone niczym skrzepy, przez co po przedramieniu chłopaka pociekła świeża, ciemnoczerwona ciecz. – O bogowie. – Krzyknęła, nie będąc przygotowana na to, a jedyne co miała pod ręką, to zwój, więc niewiele myśląc, rozwinęła go bardziej, próbując przyłożyć go do ramienia młodzieńca, jeżeli ten jej w ogóle pozwoli. – To coś poważnego? Chyba powinieneś udać się do szpitala, aby to sprawdzili. To przez te koty, tak? – Zdrowie zdrowiem, ale raport sam się nie stworzy. Lepiej odpowiedzieć szybko na zadane pytania i uciec stąd jak najszybciej się da.

Urzędnik Saigoki [#87d672]
Sora Aoi [#D96C00] >KLIK<
Hitoko [#edffb0] >KLIK<
Urzędniczka [#e74aff]

[Anzou]

Urzędniczka była bardzo dociekliwą osobą. To bardzo dobrze o niej świadczy. Anzou również uważał, że wiedza jest bardzo istotna. Wiedza bardzo często potrafi dać przewagę, którą można wykorzystać na wiele sposobów, dzięki nie ludzie są w stanie wygrywać wojny! Chłopak podrapał się po głowie, czuł, jak każde słowo, które wypowiada Pani sporządzająca raport uderza w niego niczym karabin.
- Nigdy wcześniej nie widziałem takich zwierząt. Były duże, całe czarne. Widziałem tylko dwa. Co więcej, były bardzo szybkie i zwinne. Jeden zaatakował mnie z drzewa, były w stanie uniknąć Reberu na poziomie C. Szczerze, to nie widzę sensu, by ktoś je wysłał. Chyba, że ta osoba chce mieć czyste ręce i rabunku dokonuje dopiero, gdy koty powrócą z badania terenu? To chyba jedyna możliwość. Będąc w Sogen spotkałem się z wykorzystywaniem ptaków do tego, by atakować zamożnych tam ludzi. Tajemniczy sygnał, a ptaki jak złe atakowały swój cel.
Słynna misja z przedstawicielem klanu Uchiha. Azuma, chłopak którego Białowłosy nie widział już tyle czasu. Kaminari musi go odwiedzić. Los dwójki Shinobi przeplatał się co chwila, tym razem najprawdopodobniej będzie podobnie, zwłaszcza, że minęło trochę czasu. Ciekawe, czy Azuma stał się silniejszy? Młodzieniec lekko się zawiesił, jednak myślami powrócił do urzędniczki.
- Nieskazitelny stan to może przesada, nie pamiętam ile skrzynek było dokładnie, ze względu na walkę i ranę nie byłem w stanie tego ocenić. Na pewno widziałem jedną skrzynkę. Jednak tak, jak Pani mówi, koty jej nie tykały. Teraz, gdy się nad tym wszystkim zastanawiam, to miałoby to sens. Atak przez wytresowane zwierzaki, następnie, gdy te wracają i nie ma nikogo w okolicy - zwyczajne łupienie towaru... To wszystko? Mogę już iść?
Anzou powiedział wszystko, co chciał. Wszystko, co uznał za stosowne. Nie był dobry w składaniu raportu, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie czuł się najlepiej. Obecnie myślał już tylko o jednym. O zasłużonym odpoczynku, o tym, by położyć się w łóżku, porządnie obmyć swoje ciało i ubrać czyste ciuchy. Na ten moment Białowłosy wyglądał okropnie i nie chciał się pokazywać ludziom z osady w takim stanie. Może bywało gorzej, zwłaszcza bo bliskim kontakcie z wybuchem, jednak... czy to coś złego? To świadczy tylko o tym, że młodzieniec działa i jest gotowy do tego, by poświęcać się dla swojej wspaniałej osady.

[Tatsuo]

Nobody knows... [ C ]
31 / 30
Kaminari Anzou Ból jakby nagle puścił. Czy tak już będzie do końca? Raz będzie się wzmagał, a raz słabł na sile? Najwyraźniej nie, bo z każdą sekundą Anzou mógł odczuwać, jak kompletnie znikał, a ramię powracało w miarę do swojej dawnej formy. Kobieta więc, niewiele myśląc, zdjęła zakrwawiony zwój i lekko się brzydząc, odłożyła go na jedną z półek, a sama będzie musiała raz jeszcze spisać raport ze słów, które młodzieniec jej przekazał. – Wytrasowaniem ptaków? Ciekawe. Wszystko jest możliwe na tym świecie, Anzou. – Uśmiechnęła się ciepło, wstając wreszcie ze swojego siedzenia i wychodząc do głównego pokoju, gdzie wyciągnąwszy niewielką sakiewkę zza lady, podała ją chłopakowi. W końcu wykonał dobrze zadanie, prawda? Pozbył się na dobre zagrożenia, a przez to dostawy ziół będą mogły na nowo trafiać do wioski. – Damy ci spokój przez kolejny tydzień. Wypocznij i może dopiero wróć, do pomagania wiosce. Widzę, że całkiem nieźle sobie radzisz, bo nawet już zaczynam cie zapamiętywać! – Zaśmiała się cicho, odprowadzając białowłosego do drzwi. Teraz, jak sam młody Kaminari postanowił, nie pozostało nic innego, jak tylko udać się na spoczynek i wypocząć. W końcu przerwa nie za często się zdarza w życiu shinobiego.

Po maści pozostało jedynie puste pudełko.
Ból ustąpił, tak samo jak i krwawienie bez potrzeby udania się do szpitala. Dobry odpoczynek w domowym zaciszu jest wystarczający!

Urzędnik Saigoki [#87d672]
Sora Aoi [#D96C00] >KLIK<
Hitoko [#edffb0] >KLIK<
Urzędniczka [#e74aff]

  Ukryty tekst

[Anzou]

Chłopak powiedział co wiedział i był w zasadzie wolny. Pożegnał się z Panią, która zadawała mu pytania. Teraz Anzou udał się do domu, by się nieco ogarnąć, zjeść, obmyć ciało. Wiedział, że jeszcze tutaj wróci. Miał nieco do załatwienia, więc musiał to zrobić jak najszybciej.
- Dobrego dnia. Niedługo się zobaczymy, tak to czuję.
Powiedział na odchodne Kaminari. W domu nie był już przez dłuższy czas, odkąd rozpoczął swoją serię misji z dziaduszkiem. Te trzy ostatnie zlecenia dały mu wiele pozytywnego doświadczenia. Chłopak wiele się nauczył. Teraz jednak po ogarnięciu się w mieszkaniu, przebraniem i doprowadzeniu do stanu użytku - Anzou wrócił do siedziby. Po co? Czuł, że należy mu się awans. Po prostu

[Papyrus]

Anzo był ewidentnie przez kogoś obserwowany. Kogoś, kto niespecjalnie próbował się ukryć. Ot przy schodach na górę, stał jakiś ninja. Dość standardowo ubrany, co by o nim nie powiedzieć, w kamizelkę ninja i luźne spodnie. Gładka twarz, krótkie włosy. Opaska ninja na czole. Proste, nieskomplikowane. Ten ktoś raczej nie był głównym bohaterem swojej historii, bardziej postacią poboczną. Postać ta trzymała w dłoni kartkę i patrzył to na ciebie, to na kartkę. Nie trzeba było być geniuszem, by zorientować się, kto to jest i w jakim celu przyszedł. I tak ten tajemniczy mężczyzna podszedł po kilku chwilach do swojego celu, jakim ostatecznie okazał się Anzou.
- Dobry. Kaminari Oshiki, kurier. Mam do przekazania informację do rąk Kaminari Anzou. Wiadomość brzmi następująco. "Proszę stawić się do pokoju 312 w Siedzibie Władzy w trybie natychmiastowym w sprawie potencjalnego awansu". To tyle. Pokój 312 jest na drugim piętrze, swoją drogą. Od głównych schodów w prawo, trzecie drzwi. - dodał jeszcze po wiadomości mężczyzna, w geście dobrej woli. 312 naprawdę niewiele mówi, więc naprawdę miło z jego strony. Wyglądał jednak na trochę zdezorientowanego, najpewniej nie spodziewał się tak szybkiego znalezienia swojego celu. W normalnych warunkach pewnie zgłosiłby się do jego domu, a potem ewentualnie zaczął szukać po osadzie. A tutaj taka miła niespodzianka.
- No, to tyle. Na mnie pora. Żegnam. - powiedział, kiwnął jeszcze głową i poszedł szybkim krokiem w stronę schodów właśnie. Kurierzy raczej mają wiele do roboty i nie mogą ot tak się zatrzymywać na zwykłe, błahe pogaduszki.

[Anzou]

Anzou Kaminari. Chłopak, który z każdą kolejną wykonaną misją zbliżał się do kroku milowego w swojej karierze. Początkowo młodzieniec skupił się na podróżach, na znajomościach, bardziej działał dla klanu Uchiha niż dla samego siebie i swojego rodu. Teraz jednak sprawy miały się zupełnie inaczej. Po wykonaniu serii misji dla klanu Anzou stał wyprostowany w siedzibie władzy, ogarnięty, dobrze ubrany, prezentując się nienagannie. Białowłosy stał, aż w końcu dostrzegł, że ktoś na niego patrzy, nie krył się z tym, ta osoba po chwili podeszła do chłopaka i przekazała mu wiadomość. To było jak cios, jak potężny cios. Anzou niby czuł, niby się tego wszystkiego spodziewał, jednak to działo się teraz. Tu i teraz!
- Ttt-ttak. Dzień dobry. Kaminari Anzou, to ja. Tak.
Powiedział lekko zestresowanym głosem Anzou. Nie wiedział, czego się spodziewać, nigdy nie spotkał przywódcy osady, przywódcy rodu. To będzie coś wspaniałego! Chłopak wziął głęboki oddech. To był jego czas, jego chwila, pracował na to i teraz należy jedynie się cieszyć. Młody Kaminari postanowił ruszyć schodami zgodnie z otrzymanymi instrukcjami. Spokojnie, bez pośpiechu, wyprostowany i z wysoko uniesionym czołem. Jak przystało na przyszłego Akoraito! Anzou wszedł na drugie piętro, od głównych schodów w prawo, trzecie drzwi. Pokój numer 312. Głęboki wdech i spokojny wydech. Chłopak zapukał do drzwi i czekał, aż otrzyma zgodę, by wejść do środka. Jeżeli ją otrzyma, to wypada się przywitać, prawda?
- Kaminari Anzou. Miałem się tutaj stawić.
Powie spokojnym głosem i ukłoni się w pas. To miejsce, gdzie należy okazać szacunek i zachowywać się zgodnie z zasadami etyki. Chłopak musi pokazać klasę. Tylko w ten sposób zbuduje sobie pozycję, na której mu zależy.

[Papyrus]

Potencjalny awans? Dobrze, że była to jakaś pozytywna wiadomość. Nie było to wezwanie, by wytknąć błędy, albo żeby zganić za potencjalne nieprawidłowości. Możliwe, że tak było, awans był tylko pretekstem do szybkiego przybycia Anzou. Pojawia się, chce awans i tutaj niespodzianka, dostaje po dupie za jednego niezadowolonego cywila, albo brak raportu, albo za nieprzepisowe podpalenie czyjegoś domu podczas misji ratowania kota. Ale czy on, jako ledwo wyrośnięty dzieciak, mógł podejrzewać coś takiego? Raczej nie, z radością pomaszerował do wskazanego pokoju, na wskazanym piętrze. Teraz, jak tak o tym pomyśleć, to może część zdziwienia kuriera brała się z młodego wieku Anzou? Awans dla piętnastolatka? Taka decyzja z góry i nie należało się temu dziwić, tylko to zaakceptować.
I młody ostatecznie trafił pod konkretny pokój. Metalowa tabliczka z numerem zdobiła drzwi, był on też idealnie w miejscu wskazanym przez kuriera. Ale kto tam był - Anzou nie wiedział, drzwi nie były podpisane. Gabinet Shirei-kana raczej to nie był, jego drzwi miały przed sobą strażników i były dwuskrzydłowe. Konkretne, bycze drzwi. Te wyglądały nawet niepozornie, ale trzeba było spróbować. Zapukał. Prawie natychmiast odpowiedział mu jakiś męski, twardy głos:
- Wejść! - powiedział mężczyzna i Anzou wszedł, wszystko dokładnie tak, jak planował.
Gabinet nie był specjalny w żaden sposób. Ot gabinet, jakich wiele. Może Anzou nie miał wielu okazji do przebywania w tego typu pomieszczeniach, najpewniej nie miał, dlatego nawet ustawione rzędem meble przy ścianie były interesujące. Meble oczywiście biurowe, do przechowywania zwojów i innych papierów. Biurko ustawione naprzeciwko wejścia, więc od razu po wkroczeniu Anzou do pomieszczenia, ten mógł zobaczyć jego właściciela. Nieprzyjemnie wyglądający mężczyzna, ale zabrany. Sędziwy wiekiem, ale na chuchro nie wyglądał. To nie był twój dziadek z sąsiedztwa, miły Pan Suzuki, który sadzi kwiatki i plecie koszyki. To była konkretna sztuka.
- Rentaro Kazuma. Nie spodziewałem się ciebie tak szybko, ale nic nie szkodzi. Siadaj. - powiedział, wskazując na krzesło naprzeciwko biurka. Sam usiadł na swoim miejscu, po drugiej stronie.
- Zanim zaczniemy, chciałbym spytać, czy jesteś gotowy na awans? Czy czujesz się na siłach. Ranka Akolity nie jest szczytem możliwości ninja, ale wiąże się z większą odpowiedzialnością. Zawsze możesz odmówić. - mężczyzna dał jeszcze szansę młodemu. Cóż, może mieć rację. Jeśli faktycznie Anzou nie jest gotowy na przyjęcie takiej odpowiedzialności, to może lepiej jej nie przyjmować? Ninja powinni znać swoje miejsce w szeregu, znać swoje możliwości. A jeśłi zadanie przekraczało ich możliwości, to chyba lepiej było go nie podejmować.

[Anzou]

Serce Białowłosego waliło jak młot. Spodziewał się, że w końcu awans przyjdzie, jednak nie wyobrażał sobie tego, że będzie się tak stresował. Gdy młodzieniec usłyszał słowo wejść, jego miękkie nogi pokierowały go do środka. Kaminari nie siadał, dopóki mu na to nie pozwolili. Rentaro Kazuma. To imię, które Anzou musi zapamiętać. Młodzieniec po pozwoleniu usiadł i przywitał człowieka uśmiechem.
- Kaminari Anzou. Bardzo mi miło. To zaszczyt!
Młodzieniec był bardzo uprzejmy. Musiał okazać osobie szacunek, który się jej zwyczajnie należy. Białowłosy z każdą kolejną sekundą w gabinecie czuł się pewniej. To nie była misja i nic złego mu nie groziło. Był u siebie. Swoją wartość w boju udowodnił już niejednokrotnie. Rozmawiać też potrafił. Musi być dobrze!
- Uważam, że doświadczenie, które zdobyłem w trakcie wykonywania misji potwierdza moją gotowość. Zdecydowanie czuję się na siłach. Jestem świadomy, że wiąże się to z dodatkowymi obowiązkami, jednak to jest mój cel. Nieustanny rozwój. Chcę stać się jedną z silniejszych osób w Osadzie. Konsekwentnie, krok po kroku. Ranga Akoraito to tylko przystanek w drodze do prawdziwej siły.
Pięknie powiedziane. Chłopak utrzymywał kontakt wzrokowy z Kazumą. Młodzieniec czekał na dalszy rozwój wypadków, na kolejne pytania.

[Noguchi Akane]

Raigeki, choć położone także na terenie Wietrznych Równin, posiadało jednak dość odmienny charakter od Kotei. Mniej zapachu morza, to na pewno, zabudowa raczej ciaśniejsza... za to ludzie z charakteru jednak bardziej podobni do mieszkańców Kotei. Ciekawe, co na to wpływało? Uchiha na pewno mieli za sobą dość krwawą historię, która wyostrzyła ich usposobienie, sprawiła iż mniej skorzy byli do żartów i śmiechu, jak chociażby Akimichi. Czy jednak podobnie było w przypadku Kaminari? Na pewno ich zaletą było dobrze zorganizowana osada, zaś kapliczki poświęcone Raijinowi - o których wspomniał po drodze strażnik - w pełni uzasadnione. Szkoda, że ich klany nie dogadywały się lepiej - rozglądając się bowiem dookoła Akane widziała w nich godnych partnerów Uchiha i drażniło ją to, że przez niefortunny wypadek podczas jednego raptem ślubu ich stosunki tak bardzo się ochłodziły. Dobrze, że zdecydowała się tutaj udać - nawet jeśli jej gest będzie kroplą w morzu, to może uda im się w ten sposób stopniowo zakopać dawne urazy i wejść w bliższe relacje... a wtedy, kto wie? Może w końcu udało by się wspólnymi siłami pobić Senju?

Te rozmyślania jednak musiała chwilowo odsunąć i skupić się na bieżącej sytuacji, dotarli bowiem do siedziby tutejszych władz. Podążyła za strażnikiem, z juków wydobywając niezbędne pakunki - urnę oraz odznakę zmarłej Amane. Kiedy ją zostawiono, czekała spokojnie, krążąc parę kroków to w jedną, to w drugą stronę. Jak załatwi swoje sprawy tutaj, to z pewnością uda się coś zjeść w cieple jednego z tutejszych ryokanów.

[Yuki Hoshi]

~ 13/15 ~

”Obowiązek wobec klanu, część II” Misja Rangi D Noguchi Akane

Strażnicy z wnętrza pomieszczenia obserwowali Akane, zupełnie się z tym nie kryjąc. Być może tak bardzo, że gdyby Akane miała wspólnika, ten wspólnik mógłby zakraść się od tyłu. Nikogo jednak nie było, Kaminari byli bezpieczni, a Akane chodziła po korytarzu, czekając, aż będzie mogła wejść do środka.

Nie mięło dużo czasu, aż drzwi się rozsunęły, mężczyzna, który ją przyprowadził wyszedł z pokoiku i polecił Akane wejść do środka.

Kiedy ta to zrobiła, zobaczyła niewielkie pomieszczenie - dobrze oświetlone i pełne regałów, ma których były wyłożone zwoje i sterty ładnie ułożonych papierów. Ściany były wyściełane papierem ryżowych, grubymi warstwami, belki, tak jak na zewnątrz, były hebanowe. Przy przeciwległej ścianie do drzwi było, nieco na środku, był ustawiony ładny, niski stolik, przy którym były wyłożone poduszki, na których można było usiąść. Za stolikiem siedziała kobieta.

Kobieta była ciemnoskóra, o jasnych, białych włosach, ale ciężko było powiedzieć czy były one kwestią wieku czy jej naturalnymi włosami. Była starsza, co było widać po zmarszczkach i przebarwieniach na jej twarzy i kościstych dłoniach, w których trzymała pędzelek. Ubrana była w szare kimono, zawiązane ściśle i nienagannie. Próbowała trzymać się prosto, ale jej plecy były lekko przygarbione. Przed sobą miała rozwinięty zwój.

- Prochy odłóż na boku, daj odznakę i siadaj - powiedziała do Akane, mając pewnie na myśli poduszkę po drugiej stronie stolika, chociaż nie wskazała na nią.

Kiedy Akane usiadła i oddała odznakę, kobieta wzięła sporą księgę i otwirzyła ją. Przewertowała ją w ciągu kilku minut i znalazla to, czego szukała. Przeczytała, porównała i odznaczyła coś pędzelkiem, po czym zamknęła księgę, odłożyła ją na bok, następnie zrobiła to samo z odznaką.

- Dostaliśmy już wcześniej informację o tym, że Amane z klanu Kaminari zginęła na misji w wiosce Ozai. Strażnik jednak mówił, że przybyłaś tutaj z daleka, żeby przynieść jej prochy i odznakę. Nie spodziewałabym się tego, po Uchiha, szczególnie w obecnej sytuacji politycznej. A jednak tu jesteś. Akane, tak? - Przed zadaniem pytania spojrzała do notatek ułożonych przed sobą. - Jaki sentyment cię tu sprowadza? Aż tak zaprzyjaźniłaś się z Amane czy kieruje tobą tylko obowiązek wobec klanu? - Poczekała na odpowiedź Akane, po czym dopytała. - Goniec powiedział niewiele. Opowiedź, co się stało w Ozai. Nie owijaj w bawełnę. Amane i tak już udowodniła, że była zbyt słaba.

[Noguchi Akane]

Akane ukłoniła się uprzejmie, ale nieprzesadnie nisko urzędniczce, która ją przyjęła, przy okazji chłonąc także widok samego gabinetu. Ten przypominał nieco jej własny, w posiadłości w Kotei - sama lubiła podobny, raczej utylitarny, ale niepozbawiony gustu wystrój. Postąpiła kilka kroków do przodu, zgodnie z sugestią stawiając urnę nieco z boku, następnie zaś przysiadając na poduszce naprzeciwko kobiety. Wyjęła z torby także odznakę Amane i przesunęła ją po stoliku ku rozmówczyni, by ta mogła ją odebrać wygodnie. Na uwagę odnośnie nieowijania w bawełnę zareagowała delikatnym drgnięciem ust w uśmiechu. Tak, Kaminari zdecydowanie bardziej odpowiadali jej charakterowi. Tutaj czuła, że nie musi udawać i ważyć zbytnio słów, gdyż im także zależy na faktach.

- Cóż, nie mogę powiedzieć, żebym zaprzyjaźniła się z Amane. Znałyśmy się raptem... jakieś trzy dni. Ciężko w tak krótkim czasie zawrzeć bliską relację. Kieruje mną raczej obowiązek wobec klanu i uczciwość. Wbrew sytuacji politycznej, szanuję dzieci Raijin-sama - cenicie sobie kompetencję oraz skuteczność, podobnie jak i mieszkańcy Sogen. - odpowiedziała wpierw na pierwszą część pytania, po czym przeszła szybko do rzeczy. - Odnośnie misji... Amane, ja, a także kunoichi z klanu Akimichi i shinobi z klanu Inuzuka dotarliśmy na miejsce w tym samym czasie i wspólnie podjęliśmy się zlecenia, słusznie zresztą. Mieszkańcy Ozai zgromadzili bardzo rudymentarne informacje na temat celu, identyfikując jedynie lokalizację pierwszej z dwóch kryjówek bandytów dokonujących napadów w okolicy. Nie byli w stanie podać żadnych innych, konkretnych informacji, zatem rajd na pierwszą kryjówkę przeprowadziliśmy w ciemno. Osobiście wolałabym najpierw przeprowadzić bardziej długotrwały zwiad, jednak pozostała część grupy preferowała szybką akcję. Ta część została jednak zrealizowana z sukcesem i bez strat w naszej grupie, schwytaliśmy też jeńca. Po przesłuchaniu go uzyskaliśmy bardziej szczegółowe informacje na temat głównych sił bandytów i przygotowaliśmy się do szturmu na główną siedzibę bandytów. Co prawda byliśmy lepiej przygotowani, jednak nie przewidzieliśmy, iż przywódca grupy przestępczej jest wynaturzeniem z otworami gębowymi na dłoniach, których używał do przetwarzania jakiejś dziwacznej gliny i tworzenia z niej wybuchających figur. W tym - jak się okazało - ptaków, których używał do patrolowania okolicy z powietrza. Kiedy zatem zbliżyliśmy się do głównej kryjówki wroga i przystanęliśmy by omówić ostatnie szczegóły planu, Amane oddaliła się na chwilę na pobliskie wzgórze, chcąc zyskać widok na okolicę, ale jednocześnie wystawiając siebie i nas na atak ze strony wspomnianego wybryku natury. Została ciężko ranna już na samym początku, zaś bandyci ostrzeżeni o naszej obecności. Nastąpiło dość gwałtowne i brutalne starcie, w trakcie którego zabiliśmy szeregowych bandytów oraz dwóch shinobi-renegatów, kosztem życia kunoichi z klanu Akimichi. Na obronę Amane mogę jednak dodać, iż żadne z nas nie przewidziało przeciwnika potrafiącego wznieść się w powietrze. Ponadto była ona na tyle zdeterminowana, by przed śmiercią zebrać chakrę na silną technikę Raitonu, która strąciła z powietrza przywódcę bandytów, pozwalając mi go wykończyć własnymi technikami. Nie mieliśmy wśród swoich szeregów żadnego iryonina, więc niestety nie udało nam się uratować ani Amane, ani kunoichi Akimichi. Po oczyszczeniu kryjówki bandytów powróciliśmy do Ozai, gdzie następnie ja zostałam na miejscu by dopilnować pogrzebu i wyruszyć wpierw do Yakiniku, a teraz tutaj i zwrócić prochy rodzinom zmarłych kunoichi, a odznaki władzom. Ufam, że Amane postąpiłaby podobnie, gdyby sytuacja była odwrotna. -

Po tak długiej przemowie urwała, czekając na reakcję urzędniczki. Gdyby ta miała jakieś dodatkowe pytania - Akane odpowiadała, starając się mówić zwięźle i na temat, bez dodawania już przesadnie personalnych opinii.

[Papyrus]

Oczywiście, że awans będzie się wiązał z pewnego rodzaju ekscytacją. To był w końcu awans, to było naprawdę coś. Pierwsze takie wydarzenie w życiu młodzika. A persona przed którą stał, na pewno musiała być bardzo ważna. W końcu był stary i miał własny gabinet. Opaski co prawda nie miał widocznej, tak samo jak medalionu. Ale widać było po nim doświadczenie i na pewno został wybrany do rozmowy z Anzou nie bez powodu.
- No, i to się chwali. Ale nie rzucaj się od razu na głęboką wodę, bo możesz się przeliczyć. Jesteś jeszcze młody i masz dużo czasu, nie powinieneś się nigdzie śpieszyć. - ciężko się nie zgodzić z takim tokiem rozumowania. Młodzi ludzie mieli cały czas na świecie, żeby się rozwijać. Nikt nie kazał im walczyć w tak młodym wieku. Znaczy pewnie ktoś dał im taką możliwość, ale nikt nie kazał wykazywać się awansami i tak szybkim pięciem się po szczeblach. W oczach niektórych taki piętnastolatek-ninja nadal był tylko dzieciakiem, podlotkiem który nie zna życia i nie powinien nawet tak szybko iść po drabinie. Kto jak kto, ale stary człowiek dobrze wie, że można z tej drabiny bardzo łatwo spaść.
- Daj Proszę swoją odznakę ninja, będzie trzeba ją wymienić. - powiedział, wystawiając dłoń w kierunku rozmówcy. Po otrzymaniu jej, mężczyzna otworzył szufladę w swoim biurku i wyjął z niej niewielkie, drewniane pudełeczko. Otworzył je, unosząc pokrywkę, a wewnątrz znajdował się dokładnie taki sam medalion, jak ten Anzou. To znaczy prawie, kiedy Kazuma ją ujął, to dało się zobaczyć różnice. Inna ranga. Akolita.
- Od teraz możesz z dumą nazywać się Akolitą. Gratulacje. - powiedział, pierw wystawiając rękę z medalionem, a po jego wzięciu wystawił rękę w geście pozdrowienia. W sensie otwartą, chciał uścisnąć dłoń z nowym Akolitą. Dość mało ceremonialnie, ale parady na jego cześć młody spodziewać się nie mógł. Lidera w sumie też nie, raczej nie byłby zainteresowany byle wypierdkiem. Było jakieś rozczarowanie? Niewielkie nawet?

[Anzou]

Faktycznie, Anzou był jeszcze młody, jeżeli spojrzeć na średnią długość życia. Jeżeli będzie rozwijać się w takim tempie, to bez cienia wątpliwości osiągnie sukces w najbliższym czasie. To tylko kwestia czasu. Młodzieniec spotkał się z bardzo miłymi chwilami w gabinecie. To nic, że nie rozmawiał z liderem. Na to przyjdzie jeszcze czas. Chłopak skinął głową w geście zrozumienia i oddał odznakę. Pierwszy raz w życiu oddał swoją odznakę komuś. Jednak po chwili otrzymał kolejną, nową. Odznaka Akoraito.
- Bardzo dziękuję. Zamierzam dalej się rozwijać, ostrożnie. Krok po kroku.
Zapewnił spokojnym głosem Białowłosy i uścisnął dłoń urzędnika. Był gotowy na kolejne wyzwania, na to, by stawać się jeszcze silniejszym. Teraz był też gotowy do pojedynku z Ame. Trzeba go będzie odwiedzić.
- Czy to wszystko? Mogę już iść?
Zapytał Anzou, a gdy tylko otrzymał odpowiedź twierdzącą - zwyczajnie opuści siedzibę władzy. Pora na trening i zasłużony odpoczynek. Seria misji była nieco męcząca. Regeneracja jest również ważna.

z/t