Plac Kami Ai

[Kaiho]

W drugim wieku od pojawienia się chakry na świecie w Raigeki powstała rzeźba ku pamięci bohaterów jednej z okrutnych o krwawych wojen, jaka miała miejsce na tych terenach. Główną bohaterką tej wojny, która zasłynęła odwagą, wielkim sercem i niesieniem bezinteresownej pomocy ludziom była Kami Ai - niektórzy mówią, że to właśnie ona pozwoliła chłodnemu klanowi Kaminari spojrzeć przychylniej na mało liczny szczep Kami. Razem z nią wsławiła się trójka ninja, których rzeźby również powstały na placu. Na tabliczkach u podstawy rzeźb można przeczytać między innymi "Tanaka Keiko", "Kaminari Yue" oraz "Kaminari Ichirou". Miejscowej ludności przyjęło się już nazywać ten plac imieniem, którym opisano główną rzeźbę.
Na początku istnienia były to tylko cztery rzeźby - centralna poświęcona Kami Ai, którą przedstawiono jako piękną niewiastę z papierowymi skrzydłami i trójka ninja w pozycjach prezentujący ruch walki. Potem wyrosły wokół nich domy, a miejsce zamieniło się w plac. Wyłożony wygładzoną tysiącami stóp kostką w ciemnej, szarej barwie, przecięty jest białym wzorem, który nie przedstawia niczego konkretnego. Zasadzono tu kwiaty, wokół placu pojawiły się piękne drzewa i dziś stanowi teren wypoczynku młodych jak i starszych. Dzięki drzewom wokół okrągłego placu panuje tutaj większa cisza i odrobina ukojenia od miejskiego zgiełku. Nie oznacza to jednak, że miasta nie da się stąd dosłyszeć! Położony na południową część, w kierunku którym Raigeki swojego czasu prężnie się rozwijało, oferuje rozejście się stąd można w każdą stronę Raigeki i jego istotne punkty. Przez to też plac niemal nigdy nie jest pusty.
Pod rzeźbą Kami Ai przeczytać można:

"Nie wszyscy o tym wiedzą,ale każdy dobry człowiek może być bohaterem."
- Kami Ai

212
Ku pamięci bohaterom.

[Kaiho]

Wypuszczasz dym przez ledwo rozchylone wargi. Nie są czerwone. Nie mają na sobie rozmazanej szminki. Są zadziwiająco czyste jeśli nie liczyć pęknięcia dolnej wargi - tylko strute siwym dymem, który przez nie sunie. Wzbija się w górę i przysłania twarz. Przysłania znużone, znudzone oczy mocno podkreślone czarną kredką, o tak mocnym makijażu, że ta jadowita zieleń tęczówek zdaje się żarzyć. Żyć własnym życiem - niezależnym od właściciela tych szklanych oczek drobnej lalki. Makijaż - nieco rozmazany. Tak, zdecydowanie rozmazany. Jak rozmazywał się dym, gdy wzlatywał już ponad ułożone w zupełnym nieładzie włosy. Ich jedwab był splątany, stracony blask, a jednak doskonale się komponowały, niedbale i na odwal się złapane na potylicy szpilą, żeby tylko się nie rozjeżdżały. Wielki, czerwony kwiat, który był ozdobą tej szpilki wyglądał teraz prześmiewczo elegancko w całym nieładzie, jaki prezentował sobą Itazura Kaiho. Tu wystaje kosmyk, tam zupełnie opada - ach, kto by się tym przejmował. Nie ten, co przeszedł obojętnie bokiem, nie tamta matka z dziećmi, nie ten starzec, który kuśtykał przez plac opierając się o swoją laskę. Co za różnica? Dbasz o kogoś? Tylko o to uzależniające powietrze, które pochłaniało się wraz z każdym pociągnięciem z pięknej, czarnej kiseru misternie zdobionej czerwonymi fragmentami. Długa, cieniutka fajka doskonale pasowała do drobnych, smukłych dłoni chłopaka o pomalowanych czerwienią paznokciach. A każdy ruch, każde zbliżenie fajki do ust wiązało się z brzdękiem bransoletek na przegubie. Nawet gdy każdy z tych ruchów był leniwy i niedbały, jak każde senne spojrzenie rzucane na piękną rzeźbę anioła przez dym. Jak niedbałe były podkrążone oczy, które dopełniały rozmazanego makijażu. Jak niedbała była sukienka, którą miał na sobie. Czerń i czerwień - ulubione połączenie Kaiho. Materiał utrzymany na ramionach, zebrany w pasie, pozostawiający luz na klatce piersiowej w taki sposób, że Kaiho wyglądał jak prawdziwa niewiasta... po baaardzo ciężkiej nocy. I przynajmniej jedno z tych stwierdzeń był całkowicie prawdziwe. Sam wybierz, które. Sukienka schodziła w dół - rozchodzący się kawałek materiału bardzo dobrze odsłaniał smukłą nogę, którą chłopak trzymał przerzuconą przez drugą, kiedy siedział na trawie pod jednym z drzew. Taki pół senny. Taki pół jak dym, który ulotnić się nie może. A nogi te miał z kolei wyciągnięte przed siebie. Przejrzyste pasma zasłaniały ramiona, pewnie fantastycznie normalnie lawirowały wokół człowieka, kiedy tylko pozwolić wiatru zasiać swój czar. Aha - pewnie tak. Tylko że teraz sukienka nie fruwała, bo Kaiho siedział dupskiem na ziemi i nic nie wskazywało na to, że zamierzał się w najbliższym czasie ruszyć. I to było trafne spostrzeżenie. Nie zamierzał. Przynajmniej dopóki jego brzuch nie zacznie czynić mu wyrzutów, ale jak na razie to było całkowicie przeciwnie. Pewnie dlatego w przeciągu tych kilku tygodni stracił parę kilo. A kiedy ważysz tak niewiele i jesteś tak mały, to te parę kilo robiły ogromną różnicę.
Pod ręką leżały jego rzeczy - a nie był to bardzo bogaty dobytek. Rzucony płaszcz, bukłak z wodą, który był jego absolutnym ratunkiem na tym kacu, torba z pierdołami, po które nawet nie sięgał, a do której przypięto odznakę Doko - no, coś, z czego był przecież TAKI dumny! Tak dumny, że nawet by nie zauważył, gdyby ta odznak zniknęła. Kiedy człowiek kończy przyjęcie to zazwyczaj dobrze wspomina spędzony czas. Co tu źle wspominać - w końcu pobawiłeś się, było fajnie, teraz każdy musiał pójść w swoją stronę. Tylko czemu, cholera, czasem brakowało umiaru i bawiło się do rana? Ha! Czemu czasem się nie miało umiaru i szło się za genialną myślą - nie będziesz mieć kaca, jeśli będziesz na wiecznej bombie? No, z pewnością była genialna. A potem wielcy dorośli chodzili za tobą i powtarzali: oj dziecko, dziecko, błędy młodości kiedyś odczujesz! Kaiho aż prychnął - sam do siebie - kiedy usłyszał ten standardowy tekst służki, która przejmowała kontrolę nad domem, kiedy wuj był... gdziekolwiek, tylko nie w domu.
Dobrze być czasem sobą. Nie śmiać się jak kretyn i jak kretyn nie zachowywać. Mieć wszystko w dupie i wszystkich... wszystkich gdzieś, już nie w dupie. Uśmiechnął się sam do swojej myśli pod nosem, równie leniwie, co leniwy był jego dzień. Ranek? Już południe? Co za różnica. Słońce było bardzo łaskawe w tym niewielkim ogrodzie i przesuwało się przez liście i kwiaty w przyjemnym tonie. Nie raziło. Tak jak miasto tutaj niespecjalnie hałasowało.
Z westchnięciem zaczesał gestem, niedbale, włosy za ucho, przez moment wolną ręką bawiąc się srebrnym kolczykiem z zawieszonym na krańcu rubinem, który chciwie te fragmenty światła spijał, by podkreślać własne piękno.

[Ryuujin]

Raigeki, jak zabawny był fakt, że leżało tak blisko mojego domu, a po raz pierwszy tu zawędrowałem. Bynajmniej nie w celach turystycznych jednak siłą rzeczy przemierzałem jego uliczki rozglądając się wokół uważnie zerkając na mieszkańców tego uroczego miejsca choć czasem wzrok się odrywał od twarzy nieznajomych i rejestrował samą architekturę. Ciekawość. To właśnie ona sprawiała, że mimo skupienia się przede wszystkim na swoim celu nie mogłem oprzeć się tej pokusie by podziwiać i poznawać to miejsce. Tym bardziej, że pogoda sprzyjała nieśpiesznym, leniwym spacerom w blasku przyjemnie ciepłego słońca.
Gdybym był tu z innych powodów zapewne odczuwałbym niesamowitą przyjemność tego dnia, z tej wędrówki. Jednak niepewność jaka mi towarzyszyła sprawiała, że nie mogłem się w pełni cieszyć tym dniem oraz widokami. Każdy krok w głąb osady sprawiał, że w mojej głowie ponownie rozbrzmiewało pytanie co powinienem powiedzieć gdy już go spotkam. W końcu minęło tyle czasu. Tyle dni od tamtego wieczoru... zabawne, że przez tak długi czas nie byłem w stanie się z tym uporać i wymyślić jak zacząć .
Kroczyłem powoli z rękoma założonymi na siebie, skrytymi wewnątrz szerokich rękawów z delikatnym uśmiechem za którym kryłem swoją niepewność gdy w końcu zawędrowałem do miejsca tak pięknego iż mój umysł stopniowo się oczyścił i uspokoił. Piękny plac otoczony jeszcze piękniejszą przyrodą na którym znajdowały się cztery kamienne posągi. Jednak moja uwaga skupiła się na jednym z nich ponieważ bez zwątpienia mogłem założyć, że prezentuję ona przedstawicielkę mojego szczepu.
Nie spodziewałem się takiego widoku w tym miejscu i usta same delikatnie mi się rozdziawiły na krótką chwilę, dosłownie mnie zamurowało. Zatrzymałem się od posągu dobrych kilkanaście metrów i stałem w bezruchu spoglądając na to majestatyczne miejsce bez żadnych zmartwień. Krok. Wykonałem krok w kierunku pomniku lecz szybko się zatrzymałem ponownie kręcąc głową na boki aby wrócić myślami na ziemię. Nie po to tu przybyłem... Pomyślałem rozglądając się wokół. W końcu ludzi tu nie brakowało. Co prawda nie były to tłumy jednak nie można też było powiedzieć, że plac świecił pustkami.
Nie, nie, nie, nie... Przeglądałem kolejne osoby w poszukiwaniu jednej konkretnej gdy raptem serce załomotało mi mocniej w piersi tak, że czułem jego bicie bez konieczności przykładania dłoni do piersi. Co prawda nie byłem z początku pewny czy to on ale coś mi podpowiadało, że tak, że ta kobieta siedząca obok kilku chaotycznie rzuconych na ziemi przedmiotów to był Kaiho. Nie rozumiałem jednak skąd miałem tą pewność skoro stałem za jego plecami, nie widziałem tych jadowicie zielonych oczu. To był chyba instynkt. Tylko czy to pierwotne przeczucie przypadkiem nie było zawodne?
Przez chwilę stałem w milczeniu za nim oddalony o parę metrów, wziąłem głęboki wdech i wydech. W końcu po to tu przyszedłem. Zacząłem iść w kierunku tej postaci, a czas jakby zwalniał z każdym krokiem jakby chciał mi dać do zrozumienia, że to ostatnia chwila by jednak uciec. Kroki stawiałem najciszej jak się dało by następnie zmienić swoje ciało w kartki papieru, a te z kolei w papierowe motyle które wzniosły się ku niebu podczas gdy jeden z nich pomknął w przód tak by znaleźć się przed siedzącym na trawie młodzieńcem i zatańczyć motyli taniec około pół metra przed nim podczas którego powoli zlatywały się kolejne aż w końcu z tego tłumu białych motyli uformowałem się na powrót ja sam we własnej osobie.
- W końcu cię odnalazłem... - nie było lepszego sposobu by zacząć, choć w mojej głowie brzmiało to zdecydowanie lepiej niż finalnie wyszło - Kaiho, masz prawo być na mnie zły ale chce porozmawiać, możemy?

[Kaiho]

Blisko, daleko, jakoś po prostu zawsze nie po drodze. Tak bywa. Kaiho miał do wielu miejsc blisko, a zamiast tego wolał wędrować na bajeczną pustynię pełną kolorów czy do niesamowitych miast kupieckich, w których znikała indywidualność - ponieważ tam każdy miał na siebie pomysł i nie dziwiło już nic. Ani oczy, ani ubiór, ani twój styl życia. W takich światach można się było zanurzyć. Utonąć. Słyszałam, że to ponoć najgorsza śmierć, jakiej można zaznać. Powolne, świadome umieranie, w których bolą płuca. Nie trwa chwili. Przedłuża się i przeciąga, a ty niczego z tym nie można zrobić. Skoro tak, to czy te doznania, wonie, dotyk, smaki - czy to wszystko potrafiło człowieka zabić? Huh... Jaka szkoda, że pewne tajemnice pozostaną niepewnymi. I zgodne z zasadą, że tutaj wszystko było dla ludzi, jeśli tylko potrafiłeś sięgać po nie w zdrowych dawkach. Dopóki nie przesadzasz, dopóty będziesz żył zdrowo. Jakoś tak to leciało. Przesadzić zaś można ze wszystkim. Nawet gdy wiesz, że to dla ciebie niedobre, że to niezdrowe, po prostu tego pragniesz. Nie masz wystarczająco silnej woli, pękasz. Chcesz sięgać po swoje własne pragnienia. W takich momentach naprawdę przydaje się ktoś, kto trzaśnie cię w twarz zanim zabrniesz za daleko. Ktoś...
Motyle były piękne - i Kaiho je kochał. Wuj mu opowiadał, że to właśnie imieniem motyla chciała go obdarzyć matka. Miały w sobie najlepsze zalety tego świata - kolory, lekkość, delikatność, dumę, powab, elegancję. Być motylem - to byłoby przyjemne. Tak i znudzone oczy rozszerzyły się do większych, a i zamglenie z nich odeszło, zastąpione lśnieniem podziwu, kiedy te pojedyncze, papierowe motyle przyozdobiły teren i tak piękny. Pełen kwiatów, drzew, łono natury i te wszystkie inne szmery bajery, które przecież każdy lubił i każdy doceniał. I jakkolwiek cynicznie by teraz do tego młodzieniec nie podchodził, to przecież sam je bardzo lubił. Inaczej nie przeżywałby tyle dziwnych i często niebezpiecznych przygód - ale niebezpiecznych już tylko dlatego, że był głupim, naiwnym stworzeniem, które potrafiło zbyt emocjonalnie reagować na bodźce otoczenia. Ale piękne... Nawet delikatnie się uśmiechnął do tych tworów, przyuważając, że to twory Kami. Żaden wielki dziw - w końcu, jak sam Ryuujin zauważył, oba klany nie miały do siebie tak daleko. Tak i Kami nie byli niespotykanymi odwiedzającymi tych okolic. Nie wiedział, kto postanowił mu umilić to południe tak ślicznym widokiem, ale chwilowo nie zastanowił się nad tym podziwiając spektakl.
Piękn... czekaj, CO. COOOO?
Bo spektakl nie trwał długo. Kaiho już zaciągał się kolejnym smakiem ziół z kiseru, kiedy motyle złożyły się w całość - w sylwetkę, której ZUPEŁNIE się nie spodziewał. Tutaj, przed sobą, z takimi słowami na ustach. Teraz to już jego oczy stały się ogromne. Na twarzy zagościł szok i zupełne rozsypanie myśli. Czekaj... chyba już nie jestem tak pijany? Czy może właśnie śnię i to jakiś wstęp do... ekhm. Zakrztusił się dymem i zamachał przed twarzą rękoma, ale gdy to uczucie przegonił - wraz z dymem - to nic się nie zmieniło. Nie ważne, jak wybałuszał oczy. Gdyby stanął na głowie też by się to nie zmieniło.
- O kurwa... - Wymknęło mu się bezwiednie, kiedy gapił się ciągle na to dzieło sztuki w ludzkiej skórze. Jego wnętrzności ścisnęły się w jedną kupę, a serce to chyba przestało bić. Zamieniło się w kamień. Czemu... co... O BOGOWIE, A JA TAKI NIEWYJŚCIOWY! Kaiho przyłożył dłoń do swojej twarzy będąc wdzięcznym bogom za swoją karnację i za to, że nie stał się teraz kolorem piwonii. Przynajmniej jeśli o twarz chodzi. Niczego bardziej elokwentnego nie potrafił z siebie chwilowo wydobyć, starając się ciągle upewnić, czy to sen czy jednak jawa. Spojrzał w lewo, w prawo. Ale bynajmniej nie po to, żeby zobaczyć, czy Ryuujin mówi do niego, tylko po to, żeby się upewnić, że nie jest tylko jego omamem. Czy ktokolwiek inny też go widział?! Ciężko stwierdził. Cholibka. Uszczypnął się jeszcze w rękę - tak dla pewności iiiii... nie. Nadal tu stoi.
- Yyyyyy... no, ten... rozmawiać. Rozmowa. Tak. - Podjął równie elokwentnie i inteligentnie. Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna!

[Ryuujin]

Co prawda reakcja Kaiho nieco mnie zaskoczyła, choć spodziewałem się czegoś mocniejszego niż oberwanie jednym mało sympatycznym epitetem więc pod tym kontem można było powiedzieć, że poszło nawet lepiej niż podejrzewałem. Niestety pojawił się pewien problem natury technicznej w tym spotkaniu, a mianowicie nie miałem pojęcia jak kontynuować tą rozmowę, a zielonooki nie uciekł. Aczkolwiek gdy powie się "a" zawsze należy później powiedzieć "b" więc musiałem kombinować w trakcie bez specjalnego czasu by wymyślić podniosłą przemowę.
- Mogę? - zapytałem nie czekając specjalnie na odpowiedź dosiadając się na ziemię obok, ot zwykła gra na zwłokę by zdobyć nieco cennych sekund na przemyślenie tego w jaki sposób kontynuować - Wiesz? Zastanawiałem się nad tym wszystkim co się działo wtedy... przepraszam że tak uciekłem ale to, my, wtedy to było dla mnie za dużo jak na jeden wieczór. Alkohol namieszał nam w głowie...
Nie poradnie niczym dziecko uczące się chodzić bez rodziców którzy by je podtrzymywali tak samo nieporadnie ja starałem się przekazać swoje słowa zielonookiemu mężczyźnie który nawet teraz na myśl przywodził raczej zmęczoną młodą niewiastę niż mężczyznę. Miałem wrażenie, że moje słowa w pewnym momencie całkowicie traciły sens, a czasem prowadziły mnie zamiast do poprawienia relacji to wręcz przeciwnie jeśli zostałby źle odczytane to mogły by tylko pogorszyć sytuację.
- Ehhh... nie wiem czy wiesz co mam na myśli. Chodzi mi o to, że przepraszam. Nie chciałem, to znaczy wiesz wyglądasz bardzo kobieco, a ja nigdy wcześniej się nie całowałem z mężczyzną. Nie chciałem jednak cię zranić. - uniosłem głowę ku niebu po czym wziąłem głęboki wdech- Wybacz, też że dopiero teraz za to przepraszam. No i że po takim czasie brzmi to jak brzmi, chyba nie jestem najlepszy w przepraszaniu.
Obróciłem głowę uśmiechając się delikatnie w przepraszający sposób ale tak naprawdę po prostu chciałem na niego spojrzeć. Choć nie wyglądał tak dobrze jak wtedy gdy widzieliśmy się za pierwszym razem to coś w mojej głowie mówiło, że dalej jest całkiem uroczy. No i te oczy.
- Chciałbym byśmy zostali na razie przyjaciółmi, co ty na to?

[Kaiho]

Mózgu, spróbuj się nie przepalać i ze mną współpracować. Dobrze?
Uważaj, czego sobie życzysz, bo możesz to dostać. Tak, tak, byłeś w końcu bardzo dobry w mądrości życiowe! Im głupsze, tym... a, nie ważne. Ważne było to, żeby uważać na następny raz. Te oczy. Nie potrafiłeś ich zapomnieć, a ile to już minęło? Problem z ogarnięciem czasu minionego był autentyczny, na szczęście pory roku robiły swoje. Kwiaty kwitły, ptaszki śpiewały, ludzie wokół się cieszyli... No, czyli wiosna. Przynajmniej połowa wiosny. A wtedy... wtedy panowała wszędzie zima, wszystko było pięknie białe i mroźne. Dotyk lodowatego powietrza malował pędzlem fikuśne symbole na oknach - a to wszystko w tym pieprzonym Sogen, którego nie lubiłeś od tamtej chwili jeszcze bardziej. Nie miałeś ochoty tam wracać. Ale te oczy. Aaach... Mimo tego, że to był jeden wieczór, nie potrafiłeś ich zapomnieć. Rysów jego twarzy, nienapiętych barków, węższych ramion, smukłej sylwetki. Czarny, czarnych jak krucze pióra włosów, które były jak jedwabny szal, którym chciało się owinąć szyję, czesać je i budzić się na nich rankiem. Patrzeć, jak będą rozłożone na jasnej pościeli w promieniach wstającego słońca. I to wcale nie było dobre - to było tak cholernie frustrujące, że dostawałeś cholery. Kaiho przeszedł przez kilka etapów - najpierw to był smutek, uzmysłowienie sobie faktycznego stanu rzeczy, powiedzenie sobie: no, kurwą byłeś i kurwą się stałeś. Potem to była pustka. Niechęć do wszystkiego. Leżenie w przyciemnionym pokoju bez siły poruszenia się. Potem? Potem złość. No bo dlaczego jedno spotkanie i jeden człowiek miałby dyktować twoje życie?! O niee! Tak to nie będzie! Ale nie ważne, jak bardzo próbowałeś i jak daleko próbowałeś się oddalić - ten obraz ciągle wracał. I to nie było proste, bo czegoś takiego jeszcze nie doznałeś w swoim życiu. Następnie tylko równia pochyła - wojna. Wojna, a w niej śmierć. Żałosne były wszystkie wylane łzy i zdawałeś sobie z tego sprawę, dlatego łatwiej było przed społeczeństwem tańczyć i powtarzać sobie samemu, że jest dobrze. Tak jak żałosne było to, że nie potrafiłeś sobie poradzić z krwią na własnych dłoniach. Mordem dokonanym na innym człowieku. Ninja. NINJA nie potrafił sobie z tym poradzić! Dramat.
Już po wypeplaniu tej zgody na rozmowę żałowałeś, że to w ogóle powiedziałeś. Nie dało się nie zauważyć lekkie skrzywienia na twojej twarzy, kiedy zmusiłeś się do oderwania wzroku od tego ideału, prywatnego bożyszcza, prywatnej religii, żeby skierować oczy w bok. I tylko skinąłeś głową, przesuwając rzeczy, zbierając je i nieco przesuwając siebie samego.
- O nie, nie, kolego. Namieszał w głowie co najwyżej tobie. - Hold your horses! Kaiho już był przyzwyczajony do tych kompletnie nieporadnych facetów, którzy najpierw cieszą się, że dostają, czego chcą, a potem są wiecznie zdziwieni. Wiecznie zdziwieni! I oczywiście - bardzo łatwo jest "my". Nie "ja". Tylko że Kaiho wiedział bardzo dobrze, czego chce i czego potrzebuje. I wiedział, co robi - brał za to odpowiedzialność. No, przynajmniej tym tekstem udało się Ryuujinowi sprawić, że Kaiho trochę pozbierał rozpłaszczony mózg. I powróciła irytacja.
Drżącą dłonią zaciągnął się fajką. To źle wyglądało. To było złe. To spotkanie. To na pewno nie sen? I po co w ogóle te słowa? To bolało. A i tak słysząc te magiczne słowo "przepraszam" Kaiho się nie powstrzymał i prychnął śmiechem. W nerwowej atmosferze nie potrafił tego powstrzymać. Zresztą... zawsze średnio wychodziło mu kontrolowanie i skrywanie emocji. Dlatego teraz nie chciał patrzyć na Ryuujina - żeby nie widział tych beznadziejnie pieskich oczu, które by go zdradziły.
- I przepraszasz, bo? - Zadał te najważniejsze pytanie. - Bo kiepsko się czułeś, że uciekłeś z podkulonym ogonem? Bo chcesz poczuć się lepiej? - Jakoś... nie potrafił powiedzieć, że te przeprosiny wynikają ze szczerego serca. Ale to po prostu przez tę gorycz, która przenikała przez słowa i które przesiąkała wnętrze. - Jedno trzeba ci przyznać, jesteś pierwszą osobą, która się wysiliła, żeby mnie znaleźć i przeprosić. Chyba że to przypadek. - A bo tak sobie postanowił przyjść Ryuujin do miasteczka i o nie, no przypadek, natknął się na... ale zaraz. Ruchy Kaiho nieco spowolniły. Pamiętał. Och, Kaiho też pamiętał. Każdy dreszcz. I każde pragnienie.
- Nie ma mowy. - Odparł bez zastanowienia, znów puszczając z ust dym. Założył wolną rękę na klatkę piersiową, wciskając dłoń na ramię. I zaciskając palce, żeby jakoś mnie drżeć przy tym wszystkim. - Czy ja ci wyglądam na masochistę? Najpierw jest bajerka, zapraszasz do swojej sypialni, a potem mam zostać twoim przyjacielem? Chyba przyjacielem z benefitami. - Rzucił ostatnie zdanie cynicznie. Tak, tak, Kaiho był zły, bardzo zły... i przy tym wszystkim bardzo trudno mu było dostrzec, że niczego nie ułatwiał drugiej stronie. - Łał... śmieszna sprawa, bo spełniłeś moje malutkie marzenie i życzenie o tym, że ktokolwiek na tym świecie mnie pamięta. - Bardzo, bardzo o tym marzył. Żeby ci ludzie, których świat chciał ubarwiać i ci ludzie, którym pomagał... chcieli jeszcze do niego wrócić. Nie wracali. To był bardzo pusty i samotny świat.

[Ryuujin]

Tak czułem, wiedziałem że nie będzie to łatwa i przyjemna rozmowa. Czułem że tak będzie i wcale jakoś nie zdziwiło mnie to gdy do głosu doszedł mój niższy piękny znaj... Kaiho. Każde jego słowo było jak kolejne uderzenie. Choć prawdę mówiąc chyba wolałbym uderzenia. Pięścią prosto w twarz. Je było łatwiej przyjąć, łatwiej było znieść ból fizyczny niż słowa które raniły głębiej niż jakiekolwiek ostrze. Mimo to nie przerywałem, jedynie stopniowo pochyliłem głowę wbijając wzrok w ziemię pode mną.
Śmieszne było to, że choć się tego spodziewałem z początku spojrzałem na niego z ledwie tlącym się płomykiem nadziei że się szybko dogadamy. Jednak jak to się mówi nadzieja umiera ostatnia. Widziałem więcej niż chłopak chciał pokazać, rozumiałem go, rozumiałem też to że zraniłem go bardziej niż siebie tamtego wieczoru. Przez chwilę gdy chłopak skończył mówić miałem ochotę ponownie zniknąć ale nie mogłem tego zrobić, nie mogłem uciekać w nieskończoność. Jak dziwne było to uczucie które mi towarzyszyło, uczucie którego nie umiałem nazwać ani opisać. Po prostu czułem się źle ale w niemożliwy do opisania sposób.
- Rozumiem dlaczego jesteś zły, wiem że nie powinienem tak postępować... Pytasz dlaczego przepraszam? Tak, przepraszam bo źle się z tym czuję i chciałem dzięki temu poczuć się lepiej ale wiesz to nie tak, że już mi lepiej skoro to zrobiłem bo dalej mi nie wybaczyłeś. Przepraszam również dlatego, że cię zraniłem. Dlatego byś wiedział, że to nie tak, że cię zostawiłem i uciekłem aby zapomnieć. - czy dalsze tłumaczenia miały sens, czy może jedynie sprawiały że się pogrążałem tego nie wiedziałem ale zwyczajnie musiałem wyrzucić z siebie wszystko co siedziało wgłębi mnie i niczym trucizna trawiło mój umysł i ciało - Nie zapomniałem cię Kaiho, może mi nie uwierzysz ale chciałem cię znaleźć znacznie wcześniej niestety bogowie mieli dla mnie wiele zadań, które skutecznie mi to uniemożliwiały jednak gdy tylko mogłem szukałem cię. Oczywiście czy mi uwierzysz i wybaczysz zależy tylko od ciebie. Tak jak to czy ostatecznie zostaniemy przyjaciółmi. Bo może źle to zabrzmiało ale nie chodzi mi o to byś zapomniał o wszystkim po prostu wtedy to było za szybko. Powinniśmy dać sobie czas na poznanie się.
Chciałbym cofnąć czas i móc naprawić wiele rzeczy, wielu rzeczom zwyczajnie zapobiec ale niestety nie miałem takiej mocy i musiałem stawiać czoło konsekwencjom swoich decyzji. Chciałem położyć mu dłoń na ramieniu ale nie był to chyba dobry moment, nie teraz. Teraz należało zacząć od nowa. Przynajmniej tak mi się wydawało ale jak było naprawdę? Czy istniało jakieś rozwiązanie które mogło wszystko naprawić. Jakiś złoty środek? Możliwe. Niestety ja go nie znałem, a może znałem ale zwyczajnie nie przychodził mi teraz do głowy.
- I wiesz niezależnie od decyzji które podejmiesz, ja zawsze będę cię pamiętał Kaiho i założę się że nie tylko ja o tobie pamiętam ale wiele osób które spotkałeś na swojej drodze. Bogowie, oni także cię pamiętają inaczej nie pozwolili by na to spotkanie.

[Kaiho]

Zdecydowanie nie powinien był tak naskakiwać na kogoś, kto mimo wszystko chciał dobrze. Przecież to wymagało odwagi - stanięcie przed sobą samym. Wyobrażałeś sobie, jaki wstyd musiał odczuwać ktoś, kogo napotkało coś takiego... Nawet daleko sięgać nie było trzeba - przecież to główny powód, dla którego lepiej uciec z czyjejś sypialni po fajki, zanim się ta druga strona obudzi. I już więcej nie wracać. Chociaż Kaiho nie był prowadzony przez wstyd. No bo - czego się tu wstydzić? A jednak... a jednak to rozumiał. Dlatego tak - nie powinien był. Ale człowiek, prowadzony emocjami, robi różne rzeczy i mówi różne rzeczy. Zwłaszcza kiedy jest człowiekiem na kacu, z bolącą głową i ciężką, nocną przeprawą, po której skończył pod drzewem w parku zamiast we własnym domu, do którego nawet nie chciało się wracać.
Tak, czas na poznanie się, boskie plany... no, bo co właściwie o sobie wiedzieli? Nic. N i c. Trwałe związki, trwałe znajomości... Kaiho był w nich wybitnie kiepski. Nie wiedział sam, gdzie popełniał błąd, co mógł poprawić, co zmienić, JAK się zmienić. I nie wiedział już też, czy to była jego wina, czy ze wszystkim przesadzał, czy za dużo wymagał. Czy miał wygórowane oczekiwania. Dlatego starał się tych oczekiwań nie mieć. Dlatego żył, jakby miało nie być jutra. I przede wszystkim - chciał nie żałować. Tymczasem ostatnie pół roku było zatrute jednym wielkim żalem - a nawet i nawarstwiającymi się kroplami żalu, które spadały do czary goryczy. Im częściej i im mocniej się zrywał, żeby cieszyć się tym życiem, tym bardziej był potem zmęczony. O, jak dziś. Tak mocny ładunek emocjonalny, jaki niósł ze sobą Smok, był naprawdę niepotrzebny - i niechciany. A jednocześnie chciany całkowicie. Bo gdyby ten mężczyzna teraz wstał i powiedział: no to naura, jak to mawiali w niektórych regionach, to łapałby go za rąbek szaty i chciał zatrzymać. Absurd.
- Dobra, dobra, bogów w to nie mieszaj. Ja w nich nie wierzę - i nie jestem im do niczego potrzebny. - Za to przed tobą padłbym na kolana i się modlił. Ale tego już nie powiedział. Niektórych rzeczy po prostu nie można mówić. Tym razem... teraz już ugryzł się w język. Przełknął ciężko ślinę, odetchnął baaardzo głęboko. Przechylił głowę, żeby spojrzeć zmęczonymi oczami na niebo przysłonięte przez zielone liście. Niee, jednak kiepski pomysł światło naprawdę raziło. Jakurwapierdole. I co teraz? - No... ciężko zaprzeczyć, że się nie znamy. - Ach, ach! Ale tamten wieczór, tamten wieczór..! Kaiho aż znów leciutko się uśmiechnął na wspomnienie. Był tak magiczny... ale nie wart zakończenia. Z jakiegoś powodu nadal czuł się tak, jakby Ryuujin uderzył go w twarz. I bezsłownie nazwał łatwą dziwką. Cóż. Odważył się spojrzeć na Ryuujina - ale tylko kątem oka. Ten człowiek działał na niego jak porażenie. Przez niego mózg doznawał blank space, nogi się robiły miękkie, a... Kurwa, jak można być tak przystojnym? TAKIM. Dlatego spoglądał tylko na... 20%! - Już wolałbym, żebyś mnie zwyzywał od psojebców albo walnął w ryja, zamiast tak uciekać... ech, dobra, wygrałeś. - Kaiho uniósł obie ręce w górę w geście poddania. - Dostałbym pierdolca gdybym kazał ci spadać na drzewo, a może jeszcze się zacznę z tego cieszyć jak durny szczeniak. Więc wybaczam i czuj się już lepiej. Nie chcę mieć na sumieniu skrzywdzonej ślicznej buźki. - Tak, tak, tak, był miękki w cholerę, a jeszcze DO NIEGO miał jakąś pokrzywdzoną słabość, której nie rozumiał. - Spróbuj tylko wykorzystać moją słabość to cię spiorę na kwaśne jabłko. - Wyrzucił na kawałek czystej ziemi pod drzewem popiół z kiseru.

[Ryuujin]

W sumie to dopiero zaczynałem się rozkręcać w swojej paplaninie i byłem gotowy na kolejny etap przepraszania i tłumaczenia się gdy raptem chłopak zbił mnie nieco z tropu. To znaczy ucieszyłem się, że poczyniliśmy jakiś tam postęp w sumie nie tak długim czasie ale nie spodziewałem się już po samym wstępie, że uda się to osiągnąć w jeden dzień... a jednak. Uśmiechnąłem się więc delikatnie bardziej decydując się na bardzo krótkie ale jednak dotknięcie chłopaka. Precyzując delikatnie i powoli położyłem mu dłoń na ramieniu jednak tylko na krótką chwilę podczas której powiedziałem jedno magiczne i jakże proste słowo.
- Dziękuję. - tylko tyle i aż tyle, a po tym słowie zacząłem się zastanawiać jak teraz powinniśmy zacząć od nowa - Obiecuję, możesz być spokojny... a więc ekhemm, chcesz się odświeżyć?
Czy powinienem to proponować tego nie wiem ale to chyba był dobry początek aby zacząć tą relację na nowo. Oczywiście decyzja zostawała w kwestii zielonookiego ja natomiast zastanawiałem się co teraz, co dalej. Rozejrzałem się więc po parku zatrzymując wzrok przy poszczególnych pomnikach. Dalej jednak najbardziej dziwił mnie ten przedstawiający członkinie mojego szczepu. Rozumiałem otwartość między rodem Kaminari i Kami w końcu w Kaminari jest Kami ale żeby z tego tytułu stawiać pomnik.
- Swoją drogą Kaiho, co to za miejsce? Nie wiedziałem, że w Raigeki znajduję się pomnik z Kami? - zapytałem nie kryjąc zaskoczenia tym bardziej, że nigdy rodzice mi o tym nie wspominali. Może sami nie wiedzieli, a może zapomnieli. Nie wiedziałem, a jednak ciekawiło mnie to na tyle, że postanowiłem zapytać nawet jeśli mój ciemnoskóry towarzysz zdecydował, że warto się odświeżyć. W końcu on jako mieszkaniec chyba powinien wiedzieć. Choć z drugiej strony tyczyło się to mojego szczepu, a ja o tym nie wiedziałem. Nowe pokolenia. Pokolenia ignorantów. Tylko jak może być inaczej jeśli nikt nie przekazuję im, nam, wszystkich informacji. Z wiekiem przychodzi mądrość jednak niestety nie wiedza historyczna.
- Swoją drogą nie zrozum mnie źle ale trochę zaskoczył mnie fakt, że udało mi się cię tu złapać. W końcu twój ród prowadzi wojnę, obawiałem się że mogli cię wysłać na front. - wtrąciłem jeśli już ruszyliśmy gdzieś gdzie ten piękny chłopiec mógł się doprowadzić do porządku. W sumie to aż tak bardzo mnie nie interesowało dlaczego był w wiosce, a nie gdzieś w dziurze w ziemi z kunaiem na przeciw uchihów skrytych w swoich dziurach w ziemi z kunaiami bo dzięki temu mogliśmy się spotkać w wiele sensowniejszych i dogodniejszych warunkach. Jednak z drugiej strony jakiś tam cień ciekawości był i wydało mi się to idealnym tematem by tak umilić sobie drogę rozmową. No o ile tematem wojny szło sobie umilić czas.

[Kaiho]

Twoim wielkim problemem życiowym było to, że nie potrafiłeś się na ludzi gniewać. A może to nie problem? Może to zaleta? Ale to przekładało się na problemy, których nikt nie chce doświadczać. I które nie chcesz, żeby się do ciebie przylepiały. Tymczasem - oto są. Tak samo dobrze przylepione jak smród wczorajszej sake, który na szczęście był dławiony przez ziołowy dym. Świetnie zagłuszał ten zapach i posmak w ustach. Niedobry, zły smak popełnionych błędów, za które, jak już powiedziane zostało, przychodziło zapłacić. I oto urodzony został PROBLEM. Problem miękkości, zamiast wprost kazać się Smokowi wynosić stąd jak najdalej. Jak najdalej od głupiego, niemądrego ciebie, który potem będzie sobie pluł w brodę, marudził, narzekał, tarzał się po pościeli i dusił poduszkę, jakby to ona była winna wszystkim przewinieniom tego świata. Ale, hej, hej! Jaka to dobra była dystrakcja! Ostatnio sprzedał tę metodę dwóch młodzieniaszkom - Anzou i Ame, całując tego pierwszego usteczka. Takim sposobem jego wewnętrzne bóle zostały zastąpione szokiem i paraliżem oraz próbą zrozumienia tego, jak to w ogóle i dlaczego, a jak a przecież... itepe. Choć całusek był niezobowiązujący. I rzeczywiście postawiony, jak pieczątka, na ustach młodego Kaminari tylko po to, żeby wyrwać go z przemyśleń, bo ogarnięty chmurą alkoholu umysł Kaiho nie potrafił sobie z tym w tamtej chwili poradzić. A i ciężko było zaakceptować to, że ktoś obok się rozkleja. Tak dla zupełnej przeciwwagi, bo w ostatnim czasie sam miałeś wrażenie, że jesteś od krok od rozpadania się i beczenia jak dziecko co dziesięć kroków. Ta sytuacja tu i teraz wcale nie była inna. Dlatego ciągle drżały ręce. Dlatego tak wszystko bolało pomimo wypowiedzianych słów. Powiedzieć to jedno, a przejść do codzienności i oswojenie się z tym wszystkim to drugie. Rozum mówił jedno, a serduszko grało swój rytm. Przynajmniej znowu biło, hej! Trzeba się cieszyć z małych osiągnięć. Ale boleśnie. Ciągle ściskane boleśnie.
- Bo co, bo niby że śmierdzę? ... no dobra, śmierdzę. - Była jakaś taktyka w zaprzeczaniu wszystkiemu... ale w sumie to po co. Odświeżyć się. Tak, wczorajszy człowiek jest mniej przystępny. Stres zżerał od środka a niepewność sprawiała, że nie był przekonany, jak reagować na Ryuujina i jego gesty. Tak i zmroziło go absolutnie i znów oczy wyłupiło, kiedy poczuł dotyk na swoim ramieniu. AAaaAaAAAaAAAAaA! Panika! Nie, stop! Nie panikuj! Zachowuj się normalnie! Ten, no... Kaiho, weź się w garść, wyjdź na totalnie fajnego gościa! Zachowaj klasę! DASZ RADĘ! Dobrze, że dotyk był chwilowy, bo chyba zabrakłoby mu tchu w płucach. I do tego niby się trzeba przyzwyczaić? Przecież to niemożliwe! A może to samo minie! Wystarczy, jak to Ryuujin określił... być przyjaciółmi! Nie, stop. Ciulowo to brzmiało. Nie chcę być żadnymi przyjaciółmi. W ogóle to jak się jest przyjacielem z takim gościem? Że to niby miało być takie proste? Kaiho by go malował jak każdy normalny artysta sogeńskie dziewczyny.
- To? Posąg Kami Ai i Kaminarich. Z poprzedniego wieku. Bohaterowie wojenni. Pewnie postawili go, żeby zapewnić o lepszej współpracy między rodami, czy coś. - Nie był historykiem. Właściwie to był całkiem niezłym ignorantem niemal na wszystko - w jego głowie rzadko trwała doba "obowiązkowości". Odpowiadał już zbierając się ociężale z ziemi i wszystkie swoje przedmioty. - Łoo, człowiekuu, do czego ty mnie zmuuszasz... Ruch w takim stanie jest niezdroowy. - Skrzywił się, przysłaniając ręką oczy, kiedy zrobił kilka kroków poza obszar osłonięty od światła dnia.
O nie. Znowu ta wojna. Wszystkich to interesowało. No, co tu robisz, panie Kaiho! Przecież wojenka się toczy, może by pan ród wspomógł! Otóż nie. Co powiecie na jeszcze raz: NIE.
- No, próbowali. Dwa razy. Po drugim nadal mam rozwaloną wargę. - Równie dobrze mógłby mówić o popołudniowej herbacie, choć efekt psuł przepity, przepalony ton głosu. Głos, który kompletnie nie pasował do jego figury i tym bardziej sposobu, w jaki się nosił. Z pełną premedytacją - no bo jaki mężczyzna normalnie ubiera sukienki. - Jestem typem kochanka, nie wojownika. Nic mnie nie obchodzą te ich wojenki. Nie chcę walczyć, nie będę walczyć i niech mnie w dupę pocałują. - Tu już mu się ton zmienił, głos ścisnął. Uparty osiołek? Nawet bardzo. Nie był przekonany, czy w ogóle chciał wspominać o pojedynczym incydencie, który ze względu na wojnę został mu przydzielony... - Zresztą jestem beznadziejnym shinobi. Panikuję, nie umiem podejmować dobrych decyzji i przeżywam jak mrówka okres. Niech ludzie, którzy potrafią się tym zajmować, robią co do nich należy. Ja też robię, co umiem, czyli zapijam tę wojnę na śmierć. - Machnął ręką leniwie, jakby strącał temat na bok. Chociaż w sumie... wyjątkowo jakoś nie ruszył go mocno.

[Ryuujin]

Oczywiście wszystko to zależało od tego jak bardzo nie potrafił się człowiek gniewać na innych, w końcu czy każde jedno złe słowo należało mieć w pamięci? Osobiście sam nie specjalnie trzymałem urazy w stosunku do siebie, bo przecież zdarza się w gniewie wypowiedzieć coś czego wcale się nie myśli. Czasem padają słowa które mają jedynie na celu pod wpływem ogarniającego i zaślepiającego gniewu zranić. Czasem mówi się coś w zupełnie innym znaczeniu niż zostaje odebrane więc czy to takie złe umieć puścić coś w niepamięć? Osobiście uważałem, że nie aczkolwiek we wszystkim należało mieć umiar gdyż w końcu brak umiaru we wszystkim to błąd. Gdy nie ma granicy naszego przebaczenia faktycznie można trafić na ludzi podłych, którzy zdecydują się wykorzystać to przeciwko nam... Umiar...
Tego właśnie brakowało podczas ostatniego spotkania z Kaiho, przynajmniej z mojej strony. Brak umiaru w alkoholu oraz w pragnieniach. Zielonooki idealnie dał mi to do zrozumienia jednak gdy ostatecznie odpuścił gniew w moją stronę poczułem ulgę. Coś jakby raptem z ramion zdjęto mi stół przy którym zasiedli przedstawicie rodu Akimichi podczas konkursu na jedzenie. To była olbrzymia ulga. I nawet nie chodziło tu o własne samopoczucie, a po prostu naprawienie relacji z mężczyzną który mimo swej prawdziwej natury niczym zjawiskowa nimfa wkradł się do mojego umysłu i zostawił tam coś po sobie. Ślad którego nie dało się zapomnieć. Teraz na szczęście wiedziałem, że nie cierpiał i dzięki temu nie cierpiałem również ja, to był nowy początek. Czego? To tak naprawdę miało się jeszcze okazać i sam nie byłem w stanie tego przewidzieć.
- Hahahaha, cóż nie zaprzeczę jednak z grzeczności również nie potwierdzę mój drogi Kaiho. - zaśmiałem się w odpowiedzi lekko zakrywając usta dłonią i mrużąc przy tym oczy choć prawda była taka, że woń jaką roztaczał mój "przyjaciel" mimo aromatu ziół które palił by zamaskować swój aromat wcale nie była najmilsza memu nosowi - Aczkolwiek na pewno obojgu nam lepiej zrobi gdy się odświeżymy.
Dodałem po chwili namysłu aby nieco złagodzić to co przed chwilą powiedziałem, w końcu o ile ja miałem jako taką okazję się przygotować do tego spotkania tak piękny chłopiec został złapany całkowicie z zaskoczenia. Wysłuchałem uważnie odpowiedzi na pytanie po czym delikatnie się uśmiechnąłem na samą myśl o poprawianiu stosunków między rodami. Hahaha, my również je nieco poprawiamy... Przeszło mi przez myśl lecz postanowiłem zachować ją dla siebie. W końcu mieliśmy się poznawać, a w poznawaniu się najlepsze jest odkrywanie. Tak, gdy odkrywasz kogoś czerpiesz z tego znacznie więcej niż gdy wszystko otrzymuje się na srebrnej tacy. Jakaś taka specyficzna i niepowtarzalna satysfakcja płynęła z tego co osiągamy sami, że nie miałem serca ot tak wyłożyć kart na stół. Niech trochę nad tym popracuję. Ponownie się zaśmiałem delikatnie, właściwie można by to nazwać chichotem. Takim szczerym i pełnym tajemniczości chichotem. O ile oczywiście mężczyźni mogą chichotać.
Delikatnie się zbliżyłem aby przechylić się w kierunku Kaiho i zarzucić sobie jego prawą rękę na ramię jednocześnie zakładając swoją na jego przeciwny bark .
- Trochę mogę ci pomóc... ale ty prowadzisz, bo ja jestem tu po raz pierwszy. Macie tu jakieś gorące źródła albo inną łaźnię? - czy powinienem tak się zachowywać? Nie wiedziałem czy zaraz chłopak mnie nie odepchnie, w końcu dopiero co się pogodziliśmy jednak chciałem zaryzykować. Chciałem sprawdzić czy nasza relacja jest bliżej pierwszego spotkania czy jednak bardziej tego rozstanai.

- Rozumiem, szczerze mówiąc mnie to nawet cieszy, sam nie muszę uganiać się w poszukiwaniu ciebie po polu wojny. Ale wiesz co? Sądzę, że możesz być świetnym shinobi. Wiesz ciężko jest podjąć właściwą decyzję w ciągu zaledwie kilku sekund, wątpię by ktokolwiek był w stanie to uczynić. - mówiłem spoglądając wprost przed siebie przemierzając ulicę Raigeki wspólnie z Kaiho - Ale skoro zdajesz sobie z tego sprawę to znaczy, że umiesz dobrze ocenić sytuację. Wiesz sam któregoś razu dostałem zlecenie by odprowadzić pewną dziewczynę do jej brata na wiosce na bagnach. Z początku sądziłem, że wszystko co robię było dobrą decyzją ale teraz z perspektywy czasu wiem że nie raz popełniłem błąd. Hahahahaha, sporo się wtedy podziało. W pewnym momencie nawet myślałem że zamykając ja w pokoju w karczmie na noc to świetny wybór i w ten sposób ją ochronię hahahahaha...

[Kaiho]

[z/t z Ryuujinem -> tutaj]

[Kaiho]

Czerwień. Szlachetna czerwień nie lubiła się z zielenią - ale tylko tą głęboką. Kolorem letnich już traw - nie tych świeżych, wiosennych. Nie lubiła cieni, jakie rzucały kołysane wiatrem i przeczesywane słońcem kosy. Lecz ta jasna? Ta wczesno wiosenna? Ta, która mdliła, czając się w oczach żmii, która ostrzegała o swojej jadowitości? Ta, do której dodawano jasną żółć cytryny czy miodu, by zapewnić, że nic dobrego nie przyjdzie ze zbliżenia się do niej? Nie był to na pewno pierwszy wybór. Ale dla Kaiho kolory nie miały tajemnic. Nie to, że potrafił nazwać je wszystkie - ta sinokoperkowe róże, tajemnicze romantyczne poranki pod kątem alfa i przełamane przez deltę, czy inne te dziwaczne nazwy, na które brunet by tylko otworzył szeroko oczy. To prawie jak to, że kobiety lubiły się kłócić, że przecież jaka to wielka różnica między łososiowym a różowym! No, jest różnica, fakt. Ale nadal nie było niczego złego w nazywaniu go po prostu: różowy. Tak więc łatwo było dobrać do siebie kolory, kiedy masz czarne oczy, albo... brązowe. Nawet łatwo, kiedy twoi rodzice zostawili ci w pamiątce oczy niebieskie. Lecz nie takie szczęście dla niego - jemu pozostawiono dwa kryształki, wyciskając je z łba przydrożnego węża i wciskając w głowę nowego niemowlęcia. Zaadaptował się - i nauczył się je nosić z dumą. Jak zresztą i całego siebie. Krzycząc światu, że jest kimś wyjątkowym i że wcale nie przeszkadzają dziwne i krzywe spojrzenia, że obelgi nie robią wrażenia i że plucie przez ramię nie upodabnia go do diabła. I szło mu to cholernie dobrze. Tak samo cholernie dobrze szedł teraz przez ulice miasta. Z lejcami czarnego, pięknego konia o długiej, falowanej grzywie i ogonie, o mocnych nogach i pęcinach i szerokiej klatce piersiowej - wielki, zwłaszcza przy swoim właścicielu.
Szedł - w czerwieni. Materiał przylegał do jego ciała i nawet nie skrywał tego, że jednak jest mężczyzną - i że wcale nie jest to ostatnie nieszczęście w postaci samych kości. Bo nie ważne, jakby kruchy się nie wydawał - ciągle był shinobi. Osłonięta czerwonym, przejrzystym szalem szyja i barki oraz odsłonięte obojczyki, ale nie tylko - materiał rozchodził się na boki na środku klatki piersiowej i brnął aż do pępka. Kusząco. Dopiero tam niknął na zebranych fałdach przeciętej czerni paska. Pół przejrzystymi fałdami materiał sięgał ramion, by tam zebrany złotymi, drobnymi elementami układał się fałdami i ciągnął za Kaiho przy każdym ruchu i unosił przy każdym podmuchu wiatru. I tam były odsłonięte, opalone fragmenty gładkiej skóry. Materiał tych pseudo rękawów spinał się na prostych obrączkach wskazującego palca na każdej ręce. Czerwień zaś ciągnęła się niżej. Opadała na boki, równie lekka i zwiewna, odsłaniając smukłe nogi, kiedy tylko był robiony jeden z tych kroczków. Długie, ciemne, rozpuszczone włosy dziś były w idealnym ładzie - znów lśniące, przyozdobione złotymi elementami, które nie raziły, ale tworzyły jakąś mamiącą kompozycję. A to chyba wszystko przez to, że w całej kompozycji zielone ślepia lśniły i błyszczały swoją zielenią. Zwłaszcza, gdy było widać je. Bo w drugiej dłoni Kaiho tkwił czerwony wachlarz, który przysłaniał połowę jego twarzy.
Kaiho miał dokładnie pół dnia i całą noc, żeby zdążyć się pokłócić ze swoim rodzicem, pobić z nim i zrobić na bóstwo. A gdzieś w to wszystko wcisnęły się nawet jakieś godziny spania.
Piękne kobiety? Hmph. Już ja ci pokażę PIĘKNO.
Czy więc Kaiho był zazdrośnikiem? Nieeeeeeemożna powiedzieć, że nim nie był. Niefortunnie. O tak, bardzo niefortunnie - ale był. Ten właśnie zazdrośnik teraz kusił spojrzeniem tak, że ludzie oglądali się za nim - dobrze. Niech patrzą. Lekki ruch wachlarza przynosił chłodniejsze powietrze na szyję i twarz. Unosił starannie zaplecione i ułożone włosy. Przywiązał konia przy placu, zawijając jego lejce o gałąź drzewa i wyszedł na spotkanie pięknej rzeźby anioła na samym środku. O tej godzinie plac był już i zarazem jeszcze pusty. Już - bo ludzie ruszyli do swoich prac, tylko pojedyncze osoby przechodziły do swoich zajęć. Jeszcze - bo żadnego z towarzyszy przyszłej przygody nie było. Koń już miał zapakowane pakunki w torbach - i tym razem nie towarzyszyła mu wierna Kyo. Spoglądał podkreślonymi mocną czernią oczami, by w idealny sposób wyeksponować swoje oczy, tej nieruchomej niewieście. Czy w ogóle ta wycieczka była dobrym pomysłem? Raczej nie. Była jakimś masochistycznym aktem, ale potrzeba jakiegokolwiek rodzaju uwagi i odcięcia się od poczucia samotności była po prostu silniejsza. Gdybym miał raka nazwałbym go - Ryuujin. Zawsze miał tam Haruko, o której zresztą myśl wywoływała pozytywne emocje w sercu. No i gdyby się nie wybrał - żałowałby tego. Nawet jeśli kolejna kłótnia zostawiła kolejne ślady na jego ciele, tak i ukryciu ich służył chociażby szal na szyi.
Przecież próby zatrzymania Itazury Kaiho była jak próba pogłaskania wściekłego tygrysa.

[Ryuujin]

Gdy tylko opuściłem lokal skierowałem się w stronę z której przybyłem pamiętając, że miałem tam niewielką noclegowanie. Idealne miejsce przed dalszą podróżą. Spokojne, kameralne i bez zbędnych pokus. Teraz w końcu nie szukałem przyjemności czy zabawy, a miejsca w którym będę mógł skupić się na swoich zajęciach. Wynająłem więc na jedną noc niewielki pokój w którym bez zwlekania postanowiłem się zaszyć odcinając tym samym od reszty świata.

  Ukryty tekst

Następnego ranka wraz z pierwszymi promieniami letniego słońca wstałem budził się świat. Ptaki wzbijały w powietrze obwieszczając wszelkiemu stworzeniu swą pieśnią, że nastał nowy dzień. Motyle wzbijały się w przestworza by odtańczyć swój delikatny, piękny taniec wywołujący uśmiech u największych twardzieli, a wśród tych uroczych stworzonek lecieliśmy my. Ryuujin.
Przemieszczanie się w tej formie sprawiało mi wiele przyjemności i nie kryjąc gdybym mógł to poruszał bym się jedynie w ten sposób gdybym mógł. Jako ogromna chmara papierowych motyli, która nie tylko podróżowała znacznie szybciej ale również była niezależna od wszelkich utrudnień na drogach.
Gdy dotarłem na miejsce i zlatywałem się w całość na twarzy pojawił mi się szybko szeroki uśmiech gdy zobaczyłem odzianego w czerwień Kaiho, który swoją drogą prezentował się wręcz niewiarygodnie dobrze w tym stroju. Jednak moje myśli z początku poszły zupełnie innym torem. Byłem rozbawiony gdyż wcześniej też się tak spotkaliśmy. On "czekał" już na miejscu, a ja zjawiłem się w chmurzę papierowych tworów.
- Cieszę się, że cię widzę Kaiho. Wyspałeś się? - zapytałem przyglądając się dokładniej kreacji malca i nawet nie starałem się skryć swojego zaskoczenia, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu - Swoją drogą, bardzo dobrze wyglądasz! Hahahahahaha, chyba nawet trochę zazdroszczę ci wyczucia i smaku hahahahahaha
Przyznałem się zakrywając rękawem usta gdy zacząłem się lekko śmiać z zakłopotania ale co by nie powiedzieć, chłopak był prawdziwym artystą jeśli chodziło o kreację. Zapewne sami bogowie pozwolili by temu niewielkiemu pięknisiowi przygotowywać sobie stroje na wszelkie najważniejsze uroczystości ponieważ miał dar. Tak, co by kto nie mówił moim zdaniem to był dar.
- Widziałeś Yamiego? Mówił coś kiedy przyjdzie? - dodałem po chwili rozglądając się dookoła za olbrzymem.

Nazwa

Kami Chou Sekkou no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci

Tygrys

Zasięg Max.

Dziedzina klanowa B

Nasza prowincja

Dziedzina klanowa A

Prowincje obok

Dziedzina klanowa S

Do dwóch prowincji od nas

Ilość kartek

Wykonywane własnym ciałem, uzyskujemy 2500 kartek w formie motyli

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe Szybkość na poziomie Ponadprzeciętnym (180) na czas przemieszczania. W przypadku podróży między prowincjami płacimy koszt za każdą którą przebędziemy wliczając w to także swoją (zajmuje 1/5 czasu). Technikę tą nie obowiązuje obniżony koszt.

Opis Prosta technika pozwalająca zamienić całe swoje ciało w kartki papieru, a następnie złożyć je w motylki. Służą one do szybkiego poruszania się na duże odległości. Technika ta wiąże się jednak z pewnym ryzykiem. Nie możemy podczas niej używać żadnych technik. Działa ona na zasadzie wybrania punktu do którego się udamy, a motyle lecą tam bez możliwości zmiany kierunku, po dotarciu do celu następuje materializacja ciała z kartek. Sprawia to, że jesteśmy w tej postaci wyjątkowo narażeni na ataki. W przypadku zniszczenia 1/3 motyli wymagana jest natychmiastowa materializacja w miejscu w którym się obecnie znajdujemy oraz jego odbudowanie z kartek. Sprawia to, że użycie tej techniki podczas walki jest niesamowicie ryzykowne, jednak jeśli nam się uda, to poprzez rozproszenie motyli jesteśmy zdolni do ucieczki. Zamiana w motyle jak i materializacja zajmuje 5 sekund, podczas których jesteśmy wystawieni na atak.

[Kaiho]

Jadowicie zielone oczy przesunęły się na motyle - ale nie miały tego nieprzytomnego i leniwego wyrazu jak dnia wczorajszego, ani tego zachwyconego, kiedy te łagodne twory przez moment tańczyły w powietrzu. Teraz wiedział, czego się spodziewać. Kogo się spodziewać. Uniósł wachlarz nieco wyżej, zatrzymując jego regularny ruch. Ciekawe, czy Kaminari też byli zdolni do zamienia się w błyskawicę? Na czym polegał fenomen kartek? Fenomen tego, że człowiek może się rozdzielić na setki niezależnych i jednocześnie w pełni zależnych od siebie tworów? I taka oto motyle utworzyły zwartą sylwetkę - wcale nie tak białą jak jego karteluszki. Krucza czerń była w końcu podkreśleniem jego urody - i sprawdzała się cholernie dobrze. Co więc dzisiaj tkwiło w zielonych oczach? Wyzwanie. Intensywne spojrzenie nie słało tego samego uwielbienia co wczoraj. Jasne, Kaiho łatwo zapominał krzywdy, łatwo wybaczał, ale potrafił być też cholernie mocno obrażony. Nie, na szczęście to nie tak, że foch trwał, przytup i melodyjka rozchodziły się w powietrzu, nie, nie. Czerwień chyba, w całym swoim wyzywającym kolorze, potrafiła dodać pewności siebie. I tak dodała parę punktów arogancki w całej dzikości, jaką Kaiho potrafił w sobie nieść. Czy to dobrze czy źle - chyba pozostało ocenić światu zewnętrznemu. On sam na pewno wolał ten stan od zdołowania, jakie przeżywał ostatnimi czasy.
- Dzień dobry - raku - Smoku. - Wachlarz cicho trzasnął, kiedy Kaiho go złożył. Ciekawe czy panowie zamierzali iść o własnych siłach? Kaiho praktykował to tylko wtedy, kiedy miał kto nosić jego rzeczy. Przecież torby i plecaki źle prezentowały się z kreacjami, a ta i tak musiała być dostatecznie wygodna, by pozwoliła iść przez dłuugie tygodnie. Do pustyni był naprawdę kawał drogi. Drogi, przez którą człowiek mógł się dowiedzieć bardzo wiele o drugim, mając styczność tylko ze sobą wzajem i będąc zdanym na drugą osobę. Nigdy dotąd z nikim nie podróżował - jeśli nie liczyć swojego ninkena. - Nie do końca. - Przymknął na moment podkreślone czernią i ciemniejszym brązem oczy i przekrzywił głowę. - Musiałbym chyba zamówić cały tydzień spania na odespanie tego felernego półrocza. - Uniósł jeden kącik ust w górze, w końcu rozchylając nieznacznie powieki. I nie uwierzysz - jak się obudziłem, to nadal tamta cała rozmowa i nasze spotkanie nie było snem. - Wiem, że dobrze wyglądam. - Odparł bez cienia wątpliwości i skromnego fałszu. Istniała, dla niego, różnica między wyglądasz dobrze a jesteś piękny. Ponieważ bardzo starannie i dokładnie dobierał swoje stroje, kiedy faktycznie dobrze chciał wyglądać. Natomiast reakcja była - uśmiechnął się szerzej, uniósł nieco podbródek, jak zadowolony kot ze sprawionego komplementu, który był na niego łasy od samego początku - i właśnie jego oczekiwał. Jak już zostało powiedziane - każdy lubił być doceniony. I każdy lubił być chwalony. - Ale jeśli w tym wyglądam dobrze, to poczekaj, aż ją zdejmę. Wtedy wyglądam jeszcze lepiej. - Rozłożył ponownie wachlarz, żeby ukryć za nim psotliwy uśmiech. Oczy jednak się śmiały.
- Na pewno nie było go w mojej sypialni, więc nie - nie widziałem go. Pojęcie "rano" może być bardzo niedokładne, Amancie.