Knajpka Kitsurai

[Ryuujin]

Jak to już kiedyś wspomniałem, doktorat z podejmowania niewłaściwych decyzji był na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło, żeby ktoś wymyślił coś takiego jak doktorat. No ale wracając do sytuacji to zaskoczyła mnie ona równie bardzo jak zapewne wszystkich którzy to widzieli. Stoję sobie jak gdyby nigdy nic i rozmawiam z uroczą damą próbując wymigać się od szatańskiej pułapki gdy ni stąd ni z owąd zjawia się On, co prawda nie cały na biało ale jednak, i zaczyna krzyczeć na bogom ducha winną dziewczynę posyłając jej gniewne spojrzenie i grożąc awanturą.
Zaskoczony obróciłem się w stronę Kaiho bo mój mózg nie potrafił uwierzyć słysząc jedynie jego głos, że to naprawdę Kaiho. Oczywiście biedulka niczym spłoszony ptak odleciała czym prędzej, a Itazura spojrzał jeszcze tylko na mnie i wrócił obrażony do stołu. Pochyliłem głowę łapiąc się za czoło tak by zasłonić dłonią oczy, a drugą ręką łapiąc się z łokieć i westchnąłem cicho. Następnie spojrzałem na stolik przy którym znajdował się Yami i zły jak osa malec potem na kelnerkę po drugiej stronie sali i raz jeszcze westchnąłem. Obróciłem się ponownie w stronę baru kupując kilka tytoniowych skrętów i pożyczyłem hubkę i krzesiwo żeby mieć czym to odpalić.
Wziąłem głęboki wdech zaciągając się tytoniowym skrętem, a gryzący w gardło dym stopniowo wypełnił moje płuca do tego stopnia, że zwyczajnie musiałem go wypuścić by się nie udusić. I trzeba było przyznać, że było to kojące. Ten gryzący smak, a późnij sam proces wypuszczania dymu... Na spokojnie dopaliłem całego skręta, a następnie ruszyłem do stolika jednak już teraz bez promiennego uśmiechu. W milczeniu zająłem swoje miejsce i spojrzałem najpierw na olbrzyma, a potem na malca na którym spoczął mój wzrok.
- Wiesz, że kobieta nic złego nie zrobiła? Wystarczyłoby zwrócić się do mnie i bym przyszedł. - zacząłem swoje kazanie całkowicie poważnie - Poza tym Kaiho czy ta znajomość ma się wiązać z brakiem możliwości rozmawiania z kimś innym? Wybacz ale to było dziecinne. Mam tylko nadzieję, że biedaczka nie będzie miała z tego później problemów w pracy.
Ja? Ja byłem niewinny. W końcu co ja zrobiłem, zagadywałem pracownice lokalu. Rozumiałem, że zielonooki mógłby chcieć więcej i więcej w naszej relacji ale ustaliliśmy, że obecnie ta relacja będzie tworzona od podstaw. Od poznawania się ale to nie wyklucza poznawania innych osób. W końcu obrączki na palcu jak nie miałem tak dalej nie mam i raczej mieć nie planuję przynajmniej póki się nie zestarzeje ale nawet gdybym ją miał to jeśli ta znajomość miałaby zabraniać kontaktów z innymi to raczej nie wróżyłem jej specjalnej przyszłości.
- Powinieneś ją przeprosić nim stąd wyjdziemy. - dodałem po chwili już nieco łagodniej.

[Kaiho]

Właśnie to był powód, dla którego Kaiho kochał kuchnię. To, jak bardzo potrafiła rozwijać każdy zmysł i jak cieszyła na każdym polu. A skoro to kochasz - to i chcesz ją poznawać. Takim sposobem wślizgiwał się w rodzinnym domu do małego raju i zakątka kucharek, takim sposobem rozmawiał z różnymi karczmarzami... ale jak już i tak zapowiedział Ryuujinowi - lepiej znał się na tutejszych winiarniach niż dobrych knajpach z jedzeniem. Głównie dlatego, że przecież wszystko, czego potrzebował do codziennego funkcjonowania miał w domu i nie musiał łazić po ryokanach. Pewnie Smok powiedziałby, że to było plusem! W końcu kochał pieniądze. Heh, może to to przyciągało jego spojrzenie - złoto i srebro w stroju Itazury Kaiho i oczy jak jadeity, szlachetne, cesarskie kamienie uznane za święte w niektórych regionach. A Kaiho..? Kaiho nie potrafił tego nazwać plusem. Nie potrafił tego też nazwać minusem. Przyzwyczaił się do luksusów. Był przyzwyczajony do tego, że jeśli czegoś chce, to zazwyczaj to ma, nawet jeśli czasem musiał, jak każdy inny, przyłożyć do tego wysiłek. Czasem tak bywało! Jak chociażby w Sogen, kiedy musiał już dorobić się grosza, żeby móc je rozpieprzyć na większe ilości jedzenia, dziwek i alkoholu. Jedzenia, ha! Można było na nim prawie liczyć kości, ale jak się zadowala tylko najlepszymi rzeczami, to i się za nie przepłaca. Nie dało się porównać z kupnem zwykłej bułki w piekarni, żeby zabrać ją do kieszeni w serwetce na drogę.
Uśmiechnął się pod nosem słysząc o nie ocenianiu po wyglądzie. No tak, to prawda - nie lubił, jak ktoś oceniał zupełnie powierzchownie. To jest - rozumiał, że ludzie kochali piękne towarzystwo - sam takie lubił. Mógł wyłożyć pieniądze tylko po to, żeby dwóch ładnych panów napiło się z nim herbaty. Taka sztuczna miłość. Sztuczna sympatia. Widzisz, niby pieniądze szczęścia nie dają - ano, nie dają. Ale na pewno ułatwiają dotarcie do tego szczęścia. Nie dadzą ci prawdziwych emocji, ale mogą ułatwić ich zdobycie. Wiedziałeś doskonale, jak istotne były wrażenia - te pierwsze, a potem te drugie, które zazwyczaj przecierały pierwsze. Jeśli ktoś to ignorował to był po prostu głupcem. Albo był tak szczery, że nie musiał właściwie dbać o jakikolwiek pozór, by zostać inaczej odebranym. Jak Yami. Jego chyba... nie dało się odebrać inaczej. Tak sobie przynajmniej o tym teraz pomyślałeś. Za to ty... pewnie dlatego to było miłe usłyszeć to, co usłyszał. Nie oceniam ludzi po pozorach.
- Będę ci zawsze kibicował. A w razie czego zawsze mogę pogryźć twojego przeciwnika po kostkach. - Puścił oczko w kierunku wielkoluda z szerokim uśmiechem. No... chyba go właściwie lubię. No, lubię go. Jest szczery. I... i czuję się przy nim inaczej. To uczucie było znajome. Miał kiedyś osobę, przy której tak się czuł - ale ta relacja była od dawna już zepsuta. Nic nie rozerwało jej gwałtownie - po prostu ich drogi się rozeszły, a nawet Kaiho, który potrafił latać za ludźmi jak naiwny piesek, chcąc tylko pogłaskania po główce, wiedział, że czasami trzeba odpuścić. A teraz już nabrał takiego pesymizmu, że nie potrafił sobie z samym sobą poradzić. Bo nie rozumiał, co jest z nim nie tak, że wszystko w jego życiu było jednorazowe, nawet ludzie. Tacy jednorazowi przyjaciele. Dlatego też pojawienie się Ryuujina było takim zaskoczeniem. Zastanawiał się, czy Kuro Yami to też taki jednorazowy przyjaciel. I czy ten dzień jest taki - jednorazowy. Ile przyjdzie zapłacić kaca moralnego za podjęte decyzje, bo niestety ostatnio ciągle go odczuwał. A to było wbrew jego filozofii życiowej. Chyba moją filozofią życiową jest już to, że mogę umrzeć w każdej chwili. To, że jeszcze nie umarłem, jest prawdziwą tragedią. Z zamyślenia wyrwała go dalsza część konwersacji.
- Oj, nie, nie! Dzięki! Już za dużo ludzi robi sobie ze mnie worek bokserski! - Wyciągnął przed siebie ręce i pomachał nimi w przeczącym i zatrzymującym geście, ale w jego głosie słychać było śmiech. - Ja wolę uprawiać walkę w łóżku niż na placu boju. - Uśmiechnął się szeroko. Jasne, czasami trzeba było poćwiczyć. Czasaaami... przesunąć jakoś punkt tego swojego rozwoju... i właściwie wypadałoby. Bo po tej ostatniej traumatycznej misji nie mógł nawet zmrużyć powiek. - Ej, ale z tą kuchnią to ty mnie nie przeceniaj. Naprawdę nie jestem jakimś super kucharzem. No i zwłaszcza w warunkach polowych ciężko coś upichcić. - Właśnie. Właśnie. To było takie nie w twoim stylu - tak milczeć. Ludzie raczej mieli cię za głośnego, otwartego. Jasne - bo łatwo powiedzieć, że ktoś jest otwarty, kiedy dużo mówi. To była jedna z taktyk, trochę podobna do Ryuujinowej, która tworzyła świetną zasłonę dymną. Może to przez kaca? Nie, kaca już właściwie nie było. Wyżłopał wodę, teraz nawet skubnął jedzenia, wykąpał się. Mógłbym teraz iść lulu, na spanko mnie bierze. No, mógłby. Gdyby nie nagły skok emocjonalny, który zabrał go do najgłębszego rowu pod poziomem morza, a potem wywindował prosto do burzliwych chmur - zupełnie takich, jakie kontrolował.
- S-serio? - Zapytał po powrocie do stolika. Nerwowo, bojąc się rozplatać ręce z klatki piersiowej, żeby mu się nie trzęsły. Chociaż teraz to sam już zadrżał. Ale się uśmiechnął. - To dobrze, bo lubię poprawiać innym humory. Ale miałem ciężki dzień, Yami. Tydzień. Miesiąc... kurwa. - Mruknął na końcu. Życie. W zasadzie to właśnie - na kogo był zły? Na nią? Smoka? ... siebie? Właściwie - o co ta złość? Chciałby wiedzieć i umieć wytłumaczyć - ale że nie umiał, to i ciężko było spojrzeć w oczy Ryuujina. A przecież to nie tak, że był na niego obrażony. Właśnie - teraz już z nikim nie można rozmawiać? Patrz, Kaiho, jaki ty głupi jesteś..!
- Z kimś innym? Ty siebie zapytałeś w ogóle, co ta panna do ciebie ma? - Słysząc te słowa jednak skonfrontował spojrzenie z czarnymi oczami. Może pójdę - będzie milej? Nie, nie, przestań. Spokojnie. Wdech, wydech... ale tą wiedźmę to za włosy i..! - Przecież to widać. Patrzy na ciebie jak ja. - Powiedział już ciszej i spokojniej, mrukliwym głosem. A ja mam nadzieję, że będzie miała! Sam bym ją zwolnił, jakbym mógł! - Trójkąty są super, najlepsza figura tego świata... - Domruczał jeszcze pod nosem. No, bo tak było! Tak było...
- Hę? - O, teraz to Kaiho uniósł z powrotem głowę i spojrzenie - bo to mu trochę opadało z powrotem w dół, był mimo wszystko zawstydzony swoją reakcją. Bardzo zawstydzony. - Przeprosić? - Że co? No szczena mu prawie opadła, ale nie, Smok mówił serio. - Żeby za coś przepraszać, trzeba mieć za co. - To już powiedział całkowicie pewnie. - Przeprosić mogę tylko ciebie. Zresztą... ach. - Teraz to Kaiho zamknął oczy i odetchnął. Nie mam siły. Nie mam siły. Chcę spać... Obudzę się i to wszystko będzie snem. - To zły pomysł z tą wycieczką. Pustynia jest pełna pięknych kobiet. Nie będę wam psuł wycieczki. Bo ja się nie pogodzę z tym, jak się panienki za tobą oglądają. - Podniósł się znów z krzesełka, ale teraz powoli. - Nie mów mi, że nie widziałeś, jak na ciebie patrzy. Jesteś dość domyślną osobą. Jest różnica między rozmową a flirtem - a ona uprawiała flirt. - I co, nie zrobiłeś tego specjalnie? Może Kaiho trochę przecenił Ryuujina. Może. Ale jakoś mu się nie wydawało, żeby ten człowiek miał przegapić coś takiego. Po co mi ta spina, jak ciebie kręci inna? Nie jestem temu winien. - Przepraszam. - To było całkiem szczere. Nie lubił psuć humoru innym i nie lubił, kiedy sam tworzył bajzel. A wiedział, że miał do tego skłonności. To przez to niekontrolowane emocje. A to wszystko, to wszystko było dla niego całkowicie nowe. I się w tym gubił. Tak teraz miał bałagan w myślach i bałagan w sercu. Spojrzał w kierunku Yamiego.
- Przepraszam, Yami. Jesteś jeszcze głodny? - Uśmiechnął się do niego znowu, ale teraz to był uśmiech smutny. Jestem już zmęczony tą emocjonalną karuzelą tego dnia. A nie, moment... jestem zmęczony imprezowaniem, heh. Taa... super śmieszność...
- Muszę się ogarnąć, drodzy panowie... innymi słowy - muszę wrócić do domu, przebrać się i odświeżyć do końca. - Odetchnął.

[Kuro Yami]

Raigeki, Lato 391 roku

Wszystko to, co działo się w tej karczmie było po prostu czymś... niewiarygodnym. To było jak spotkanie w tych słynnych kawałach o polaku, czechu i rusku, co to się przypadkiem spotykali i sprawdzali który odjebie większy przekręt. Tak tu, mieliśmy olbrzyma, średniaka i malucha, którzy próbowali się ścigać właściwie to w niewiadomym celu. Po prostu, co jeden to gorszy, albo lepszy. Kaiho oznajmił dumnie, że będzie wspierał olbrzyma na jego drodze do zostania najpotężniejszym wojownikiem. Takim wiecie... męskim! Taijutsu i tylko Taijutsu, cała reszta była dla słabiaków, co to bali się pobrudzić, albo się trochę poobcierać.

- Będę pamiętał, a jak nie dasz rady ich zagryźć po kostkach, to zawsze możesz... no wiesz, w jaja kopa zasadzić czy coś! - powiedział, po czym roześmiał się, szczerząc zęby. Kaiho pomimo pierwszego zgrzytu który między nimi powstał był mimo wszystko bardzo dobrym człowiekiem. Nieco szalonym, o czym zdecydowanie świadczyło wyzwanie Yamiego do walki. Co prawda, arena była dosyć nietypowa, bo mieli uprawiać taijutsu w łóżku, ale dla giganta... każda forma treningu była jak najbardziej mile widziana. Położył dłoń na jego ramieniu, a następnie z dumą w głosie przemówił.

- Ktoś Cie gnębi? - zapytał najpierw pochylając się w jego kierunku. Jego pierwsze zdanie, było niepokojące, a Yami nie lubił, gdy ktoś gnębił jego przyjaciół, zdecydowanie tego nie lubił. - Kto taki? Skuje mu ryj. Nie lubie gdy ktoś gnębi moich przyjaciół! A co dopiero towarzyszy! - warknął, delikatnie ściskając ramię chłopaka, a następnie rozpogodził się, uśmiechnął i poklepał go po ramieniu. - Powiem Ci, że w łóżku jeszcze nie walczyłem, ale zgoda! Przystaje na warunki tego sparingu, będziemy walczyć w łóżku, tylko czyim? Ja mam małą prycz, możesz nie mieć miejsca by zwiewać, ale spoko, pozwolę Ci wybrać! - zaśmiał się, po czym spojrzał na Kaiho, próbując rozgryźć, dlaczego akurat w łóżku. - Będziesz próbował poddać mnie w parterze, co? Pewnie znasz jakieś pokręcone dźwignie albo duszenia. Teraz to nie wiem czy chce z Tobą sparować! No ale z drugiej strony... Żeby być najsilniejszym na świecie, muszę pokonać nawet tych strasznych typów na mojej drodze! Liczę na odrobinę forów! - uśmiechnął się, po czym poklepał go raz jeszcze po ramieniu. Yami wziął sparing całkiem serio, a jego głos właśnie to wskazywał - nie żartował. - Z pewnością gotujesz lepiej niż ja, więc nie ma sprawy. Nie musi być wykwintnie, ważne by było duuuużo! - zaśmiał się kolejny raz. Oh, czuł się przy Kaiho dobrze, był dla niego naprawdę dobrym partnerem do rozmowy. Bo tak jak i Yami, zbyt dużo nie myślał.

- Serio, serio! - dopowiedział jedynie gdy Kaiho zapytał, a natępnie rozsiadł się wygodnie. Własnie miał zobaczyć spektakl, w którym dwójka, przjaciół? Chłopaków? Kolegów? Zreszta, kolokwialny chuj wie, jakie były ich koneksje, a tym bardziej sam Yami nie miał bladego pojęcia co tę parę łączy. Słuchał, głównie z początku, a później układał sobie to wszystko w głowie.

Trójkąt to najlepsza figura... - rozbrzmiało w głowie Yamiego. A on, nie musiał się długo zastanawiać. Kaiho był specem od parteru, zapewne będzie próbował go poddać duszeniem trójkątnym. Bo po co by o tym wspominał? Na pewno chodziło o duszenie trójkątne. Tylko czym będzie je wykonywał? Rękami? Nogami? Kurde, może wykona je zaraz po wyjściu z pozycji żółwia? Kurwa mać, za dużo, za dużo działo się w głowie ciemnoskórego jegomościa. Nagle jego rozmyślania przerwało pytanie Kaiho, na co Yami radośnie zareagował, przecząco kręcąc głową.

- Dobra, wystarczy tych kłótni! - westchnął, wstając od stołu. - Wyprawa dalej aktualna, sparing też! - powiedział, spoglądając na Kaiho i uśmiechając się szeroko. - Co wy na to, by się przejść? Odprowadzimy Kaiho, potem odprowadzę Ciebie Ryuujin, gdziekolwiek nocujesz. Musimy dogadać szczegóły, kiedy wyruszamy i takie tam. To co? Idziemy? - zapytał, po czym zaczekał czy pozostała dwójka wstanie. Jeśli zaś tak się stało, zapewne wyruszyli w kierunku, który wskazał im sam Kaiho - bowiem jego rezydencja była pierwszym przystankiem tej trójki.

[Ryuujin]

Czy nie wiedziałem jak tamta niewiasta na mnie spogląda? Nie. Ja doskonale wszystko widziałem, zresztą sam dyskretnie podsycałem to spojrzenie bo gdy ludzie spoglądają w ten sposób na ciebie... ahhhh tak, kto nie lubi widzieć zainteresowania swoją osobą w oczach innych. Tym bardziej zainteresowania płci pięknej. Chyba będzie trzeba coś z tym zrobić...
- Widziałem, oczywiście że widziałem ale mój drogi przyjacielu rozmowa zawsze pozostanie tylko rozmową. Niezależnie od motywu. Poza tym towarzystwo pięknych kobiet jest bardzo przyjemne. Powinieneś ze mną kiedyś tego spróbować . - właśnie po to tu byliśmy, musieliśmy się poznać choć prawdą było, że był to dość męczący dzień ze względu na ten cały emocjonalny rollercoaster.
Mimo to, mimo że Kaiho zrobił scenę to po przemyśleniu nawet byłem zadowolony ponieważ dowiedziałem się o nim czegoś nowego, a on powinien o mnie. Lubiłem zainteresowanie. To taka rzecz do której raczej specjalnie nikt się nie przyznaje otwarcie ale jednak, a ja z kolei zauważyłem że Kaiho jest typem zazdrośnika. Niefortunnie...
No ale co by nie mówić jakiś sukces tego dnia nastąpił. Kaiho i Yami choć z początku nie nadawali na tych samych falach to finalnie zdawali się ze sobą nawiązać całkiem dobry kontakt. Oj tak, należało się cieszyć z małych rzeczy.
- Właściwie jeszcze nigdzie nie nocuję. Coś wynajmę także mną się nie przejmujcie muszę jeszcze załatwić to i owo ale możemy się umówić, że jutro z samego świtu spotkamy się na tamtym placu z posągami. Tam się zbierzemy i ruszymy w drogę, a teraz dziękuje panowie za towarzystwo i Kaiho, liczę że będziesz jutro. Do zobaczenia. - po tych słowach wstałem wykonałem delikatny ukłon i chowając dłonie w rękawach z założonymi rękoma ruszyłem w kierunku wyjścia zostawiając dwójkę Kaminari.

z/t wszyscy (Kuro Yami i Kaiho)

[Matsu]

Arc 1, Podróż Anzou chwycił jego rękę i również wstał. Jego odpowiedź zaskoczyła lekko białowłosego bo to on chciał zapłacić za posiłek. Przedstawiciel rodziny Hatakeyama był totalnie pozbawiony słów. Słyszał o ludziach z tych stron, że raczej nie są zbyt uprzejmi dla nowo-poznanych osobistości, szczególnie, jak byli obcymi nie z ich obszarów. Jednak ten tutaj kolega musiał być wyjątkiem od tej reguły.
- Skoro nalegasz, nie będę się spierał- powiedział, a jego oczy ponownie zmieniły się w półokręgi, imitując uśmiech i pozytywny wyraz twarzy. Nie spodziewał się w najśmielszych snach, że dzisiaj spotka kogoś takiego.
- Prowadź zatem- powiedział i udał się za czarnoskórym shinobi. Najlepsza knajpa w okolicy brzmiała bardzo dobrze. Matsu miał nadzieję, że potrawy które tutaj serwują będą równie dobre, a może i nawet lepsze niż w stolicy klanu Akimichi. Liczył na jakieś morskie przekąski, których nie dane mu było skosztować w centrum kontynentu. Szli sobie powoli kierując się w stronę obiecanego żarełka.

- Odnośnie twojego ostrzeżenia. Zdaje sobie sprawę z zagrożeń. Nie raz byliśmy razem w opałach z Pachinko.- po tym zdaniu pies również wydał z siebie szczeknięcie i maszerował dumnie razem z nimi.
- Sam nie byłem na wojnie i może brzmi to trochę naiwnie, jednak jestem gotowy na to co ma przynieść los.- powiedział równie poważnym tonem. Życie shinobi to ciągłe zagrożenie, nie ukrywajmy. Ktoś kto wybiera ten styl życia musi liczyć się z tym, że każdy jego kolejny krok, może być ostatnim. - A ty walczyłeś już w jakimś konflikcie?- zapytał zanim jeszcze weszli do przybytku.

[Anzou]

Anzou całkiem szybko i sprawnie zaprowadził Matsu do swojej ulubionej Knajpki. W tym miejscu spędzał miło czas i co najważniejsze: jadł wyborne potrawy! Idealnie doprawione mięso, przepyszna zielona herbata. To miejsce jest cudowne. Władca Piorunów zasiadł przy jednym ze stolików i czekał na podejście osoby odpowiedzialnej za obsługę stolików, która po chwili podeszła.
- Dzień dobry! Poproszę smażoną wołowinę z makaronem! Dla kolegi tak samo! Do tego herbata zielona! Czy chcesz coś jeszcze?
Zapytał młody Kaminari z uśmiechem na twarzy. Był u siebie, więc znał to miejsce na wylot. Wiedział, co dobre, a co złe. Jednak czy cokolwiek złego jest w Raigeki? Raczej nie. Młodzieniec następnie wziął głęboki wdech. Czy stoczył jakąś bitwę? Niejedną. Co więcej, kilka ze samym sobą, ze swoim sumieniem i swoją psychika. Anzou jednak pokonał już wiele wrogów w walce. Ostatnio giną sami Uchiha, chociaż nie tylko.
- Matsu... Stoczyłem już kilka walk. Od momentu, gdy wybuchła wojna wykonałem już trzy zlecenia. Odbijałem i broniłem wioski, zaatakowałem konwój z zaopatrzeniem, w każdej z tych misji walczyłem na śmierć i życie z wrogiem. Oni nie odpuszczają. Używają tego swojego cholernego ognia. Do tego wpływają na zmysły. Nie można ich lekceważyć, potrafią walczyć. Ja sam jako Kaminari mam ograniczone zdolności defensywne, jednak moja ofensywa... w przeciągu sekund jestem w stanie zamordować przeciwnika. Muszę popracować nad swoimi wadami... Ahh, rozgadałem się. A jak jest u Ciebie? Walczyłeś już na śmierć i życie?
Anzou lubił rozmawiać, nie miał problemu z interakcjami z innymi. Czasami może mówił za dużo, a sam Matsu mógł czuć się przytłoczony tym wszystkim, tym natłokiem słów.

[Matsu]

Arc 1, Podróż Weszli do środka. Kraczma była niesamowicie klimatyczna. Anzou zdecydowanie wiedział co robi wybierając ten lokal. Zbliżyli się aby złożyc zamówienie. Matsu zdał się tutaj na swojego nowego towarzysza, który poprosił dla nich smażoną wołowinkę z makaronem. Wybór wręcz idealny, bo białowłosy też był mięsolubem, a dodatki mogłybyć jakiekolwiek.

- Nie zapomnij o Pachinko. Dla pieska poproszę jakieś mięsko z kośćmi. To sobie mały troche pożuje.- powiedział przedstawiciel lasu i powędrował za Kaminari do stolika. Gdy zasiedli usłyszał odpowiedź na swoje pytanie. Okazało się, że jest on wyszkolonym wojownikiem, który nie raz walczył o swoje życie. Matsu po raz kolejny był pod wrażeniem jego umiejętności. Dowiedział się również sporo o swoim przeciwniku. Nie dość, że używają żywiołu ognia, to na dodatek manipulują zmysłami. Podstawową obronę przed genjutsu znał, jednak był w tej sztuce wyjątkowo słaby. Nie wiedział jak jego umiejętności mogą pomóc w nadchodzącym konflikcie. Postanowił znowu szczerze odpowiedzieć:

- Specjalizuje się głównie w walce na dystans. Mam szeroki wachlarz broni miotanych i potrafię sterować nimi żyłkami. Do tego kilka technik, które potrafią zaskoczyć przeciwnika. Poza tym jednak jestem zdany głównie na kontr-ataki. Co do mojego doświadczenia bojowego to walczyłem ostatnio z Nukeninem Inuzuków, który wykorzystywał psiaki do morderczych walk dla swojego zysku.- samo przypomnienie sobie o parszywym osobniku wywołało w Matsu obrzydzenie. Nienawidził takich ludzi aż do samej podstawy swojego jestestwa.
- Był ciężkim przeciwnikiem, a poza tym miał sporą obstawę. Udało mi się go pokonać dzięki piorunom właśnie. Gdy zbliżył się do mnie poraziłem go wystarczająco mocno, by sparaliżować go i następnie odebrać mu życie. Jego pies również był nie lada wyzwaniem. Dobrze, że teraz są po naszej stronie.- powiedział i pogłaskał Pachinko. Miał nadzieję, że jego nowy znajomy podzieli się z nim szczegółami odnośnie stylu walki Uchiha. Chciał wiedzieć więcej, by dokładnie przygotować taktykę. Musiał przyznać, że na ogień nie miał dobrej obrony. Będzie musiał po prostu szybko biec by uniknąć jakichkolwiek technik. Ciekawe czy to wystarczy...

- Powiesz mi coś więcej o stylu walki naszego przeciwnika? Jeśli trzymają się z dala od Ciebie, to ja będę mógł skrócać dystans powoli i zasypywać ich bronią miotaną, a gdy ich dopadnę zaatakować taijutsu z Raitonem. Co myślisz?- powiedział proponując prowizoryczną taktykę. Nie był jeszcze mistrzem w planowaniu walk. Poza tym miał ograniczoną wiedzę odnośnie jego przeciwnika.

[Anzou]

Rozmowa pomiędzy Anzou i Matsu trwała w najlepsze. Dwójka Shinobi wymieniała się poglądami, doświadczeniami i swoimi przemyśleniami. Faktycznie, chłopak zapomniał o psinie. Na całe szczęście jego właściciel o nim pamiętał. Anzou uśmiechnął się tylko pod nosem i skinął głową.
- Walka na dystans. To się sprawdza. Zasięg moich technik jest ograniczony, bronią miotaną nie posługuję się za bardzo... Natomiast - w walce wręcz też nie najgorzej sobie radzę. Jak już przeciwnik skróci dystans - muszę sobie radzić!
Powiedział Anzou spokojnym głosem. W międzyczasie kelnerka dostarczyła posiłek, na który wszyscy czekali. Władca Piorunów zerknął ze smakiem na to, co mu podano. Wbił swoje pełne oczy w usmażoną wołowinę, a następnie pewnym ruchem wziął kęs. Młodzieniec poczuł idealnie doprawione mięso, dobrze dosmażone. Tak jak lubił. To było wniebowzięcie. Nie mógł jednak olać swojego rozmówcy. Trzeba odpowiedzieć na pytania.
- Sterowanie bronią za pomocą żyłek wydaje się być całkiem przydatną umiejętnością! Chyba raz się z tym spotkałem, właśnie jeden z Uchiha posługiwał się taką techniką. A wykorzystywanie zwierząt... tragedia.
Taki wstęp do dalszej części wywodu. Anzou opowie wszystko, dokładnie co wie na temat klanu Uchiha. Jeżeli Matsu chce wziąć udział otwarty w wojnie to musi wiedzieć wszystko. Każdy, nawet najmniejszy szczegół może ułatwić mu walkę.
- Uchiha jak mówiłem wcześniej - używają Katonu. Kule ognia w różnej formie. Większe, mniejsze. Do tego posiadają Sharingan. Te oczy ułatwiają im ogląd na sytuację, zwiększają percepcję. Są też mistrzami iluzji. Jak zauważysz, że otoczenie się drastycznie zmienia... to znaczy, że wpadłeś w iluzję. Musisz być ostrożny. Co mogę powiedzieć więcej? Z moich doświadczeń wynika, że nie są za szybcy. Do tego ich obrona nie stoi na najwyższym poziomie. Po kontakcie z moimi technikami - szybko następuje nokaut i koniec walki.
Anzou wziął duży łyk herbaty i zajął się posiłkiem. Teraz czekał na odpowiedź i reakcję ze strony Matsu. Białowłosy wiedział, jakie są plusy i minusy tego klanu, który pomimo tego, co zrobił z ludźmi na Murze wykorzystując najemników - potrafi być groźny i używać umysłu. To wróg na najwyższym poziomie.

[Matsu]

Arc 1, Podróż Matsu zaobserwował, że kelnerka podaje przysmaki. Rzucił okiem na parujące mięsko, które idealnie dopieczone leżało kusząco na makaronie. Aromaty, które unosiły się z tego dania przyprawiły go o miękkie nogi. Już dawno nie rzucił okiem na tak świetnie przyrządzoną wołowinkę. Bez żadnego opierdzielania się załapał za pałeczki i rozdzielił je, słysząc ten charakterystyczny trzask:

- Wygląda wspaniale, Itadakimasu, dziękujemy za posiłek!- powiedział, a jego pies zaszczekał raz jeszcze, zanim również zanurzył pyszczek w swoim jedzonku. Matsu pierwszy kęs wziął powoli i próbował poczuć każdy smak. Eksplozja przypraw i bogata gama smaków prawie rozerwała jego usta. - Sugeee, jakie to pyszne!- powiedział i słuchał dalej swojego rozmówce. Starał się słuchać uważnie i notować w myślach wszystkie szczegóły odnośnie przeciwnika. Sprawa wyglądała następująco: Używają żywiołu ognia, sharingana i genjutsu. Mają słabą obronę i tak jak Matsu potrafią posługiwać się bronią miotaną.
- Rzeczywiście ciężki przeciwnik- wtrącił białowłosy pomiędzy kolejnymi kęsami mięsa. Zastanawiał się dalej jaką dobrać taktykę. Jak sprawić by we dwóch dali radę pokonać każdego, kogo wróg rzuci w ich stronę. Musiał teraz wiedzieć jedną rzecz.

- Masz jakąś radę na ten ich Katon? Ja mam szybkie nogi i to jedynie tyle co mogę zaoferować. Póki co opanowałem jedynie wrodzony żywioł i nie zapowiada się, żebym do czasu naszej wyprawy poskromił tak potrzebny Suiton.- powiedział lekko zmartwiony ninja z lasu. Tak na prawdę co oprócz wody może powstrzymać wyniszczający ogień? Trzeba będzie go unikać za wszelką cenę, albo zaatakować szybciej niż zdążą złożyć pieczęci. Tak czy tak coś wymyślić muszą.

[Anzou]

Anzou bardzo się cieszył, że jedzenie smakuje Matsu. Kto wie, być może dzięki temu będzie chwalił Raigeki i rozpowiadał o tym miejscu piękne historie? Białowłosy dobrze się czuł w jego towarzystwie, nie było barier, a wspólny wróg ich łączył. Sam w sobie klan Uchiha nie zrobił nic złego dla Anzou. Młodzieniec wciąż pamięta o Azumie i jego krągłych puckach, o tym ile dobrego wyniósł ze spędzania czasu właśnie z nim. Sabotaż na Murze zmienił jednak wszystko. Był chyba pretekstem do wojny. Anzou to rozumiał i niekoniecznie był z tego powodu zadowolony. Wojna jednak wymagała od niego całkowitego poświęcenia dla sprawy. Tutaj nie było możliwości dyskusji.
- Cieszę się, że Ci smakuje. To lokalna potrawa. Coś wspaniałego! Pozwala mi zapomnieć o syfie tego świata.
Anzou uśmiechnął się i wziął łyk zielonej herbaty. Uwielbiał to połączenie, smażone mięso i dobra herbata. Tego mu potrzeba do szczęścia. Nie wymaga zbyt wiele. Kaminari teraz zbierał myśli, chciał odpowiedzieć mądrze na pytanie, które zadał Matsu. Nie wiedział jednak jak. Sam wiedział, że recepta na Katon jest prosta - Suiton wystarcza. Obecne techniki Anzou jednak są za słabe by go przed tym chronić. Pozostaje jedynie technika podmiany lub... szybki odskok.
- Jak poradzić sobie z ogniem? Nie dać się trafić! Tak poważnie... Posiadam Suiton, ale pozostawia on wiele do życzenia. Bazuje na unikach, na szybkości. Warto przygotować sobie Kawarimi no Jutsu, pewnie znasz, co?
Złote rady Anzou. Powinni wrzucić je do głowy każdemu, kto walczy z Uchiha. Młodzieniec nie korzystał ani ze Suitonu ani z podmiany w walce z nimi, jednak takie rozwiązanie wydaje mu się optymalne. Bezpieczne.

[Matsu]

Arc 1, Podróż Matsu wsunął ostatni kęs z iście dzikim apetytem. Dawno nie próbował takiego dobrego jedzenia. Wyczyścił talerz do ostatniego kawałka mięska i makaronu i od razu poczuł się pełny. Jego bebechy wypełniło ciepło i był zdecydowanie zadowolony. - O tak, ta potrawa to istne niebo w gębie. Myślę, że nawet bogowie nie powstydziliby się skosztować tej wspaniałości.- powiedział z uśmiechem na ustach białowłosy. Spojrzał na Pachinko, który również zajadał ile tylko miał sił w swoich szczękach i próbował rozgryźć kości swoimi kłami.

- Dobra psina- pomyślał i zmartwił się lekko, czy poradzi sobie na wojnie. Jest waleczny i na pewno zaskoczy niejednego Uchihe. Gorzej jak wezmą go za ninkena Inuzuka i zaczną atakować go od razu. Będzie musiał znaleźć na to rozwiązanie.
- Oj Anzou muszę Ci przyznać, że masz gust jeśli chodzi o jedzenie. Ja sam gotuje i lubie gotować. Po drodzę tutaj zabawiłem chwilę w osadzie klanu Akimichi i poznałem kilka fajnych przepisów. Jeśli los nam pozwoli to zaproszę Cię wstępnie do Hayashimury. Jak wojna się skończy to myślę, że to idealne miejsce na ukojenie ciała i ducha.- powiedział i ponownie spróbował się uśmiechnąć. Ciężkie było życie człowieka w masce z okazywaniem uczuć. Z nowym kolegą czuł się komfortowo. Wiedział, że mogą porozmawiać na różne tematy, a co do wojaczki i jak tam się będą odnajdywać, to przyjdzie mu sprawdzić już niebawem.

- Mam szybkie nogi, to będę biegał haha. A tak na serio to cieszę się, że masz chociaż cokolwiek czym możemy sprawić by ogień był mniej wyniszczający. Pomimo niewielkiego poziomu twego Suitonu, lepszy rydz niż nic.- zaczął, po czym dodał.

- Tak Kawarimi to podstawa. Jeśli o takie umiejętności chodzi to mam je opanowane perfekcyjnie. Moja kontrola chakry również jest bardzo dobra, więc o to się martwić nie musisz.- powiedział i tak na prawdę uspokoił chłopaka z klanu Kaminari. Chciał jak najdokładniej opowiedzieć mu o swoich umiejętnościach, mocnych stronach i wadach, by ten dopasował strategię walki dla nich obu. Nie mógł oczywiście tylko liczyć na niego. Sam też musiałbyć opanowany i myśleć do przodu. Nikt na tej wojnie nie daje taryfy ulgowej i każda pomyłka może kosztować życie.
- Gdzie musimy udać się najpierw i kiedy wyruszamy?- spytał zainteresowany tematem Matsu. Jako , że był obcy w tej osadzie nie za bardzo wiedział, gdzie dokładnie zapisać się na tę wojnę i jak poruszać się w wiosce. Miał nadzieję, że jego nowy kolega będzie jego przewodnikiem. Czuł się już dużo pewniej niż parę godzin temu, kiedy targały nim rozterki odnośnie tego, czy przyłączyć się do działań. Był zmotywowany i gotowy, by walczyć.

[Anzou]

Przedstawiciel klanu Kaminari chciał ugościć Matsu najlepiej jak potrafi. Chłopak chciał zrobić dobre wrażenie i przedstawić pozytywy przebywania w Raigeki. Wojna wywierała jednak swój wpływ, w Karczmie było mniej ludzi niż zazwyczaj, na ulicach także. Było to smutne, jednak na chwilę obecną trzeba było sobie z tym jakoś radzić. Białowłosy kończył już swój posiłek. Matsu wydawał się mieć całkiem dobre podejście do walki, ciekawe jak wszystko wyjdzie w praniu. Oby bez rozlewu krwi po stronie Kaminari.
- Jedzenie tutaj jest wspaniałe! Nigdy nie byłem u Akimichi, jak tam jest? Jacy oni są? Opowiadaj! Moja wiedza na ten temat nie jest za duża...
Białowłosy lubił dobre jedzenie, a znajomość przepisów kulinarnych przez Matsu wydaje się niezwykle atrakcyjna. Młodzieniec był otwarty na nowe doznania kulinarne. Jego kubki smakowe również!
- Jakoś sobie poradzimy. Nie pozwolimy im na używanie ognia. Sprzątniemy ich szybciej. Wtedy nie będzie trzeba się martwić!
Anzou uśmiechnął się szczerze. Był nakręcony i gotowy na kolejne zadanie. Krótka przerwa, szybka regeneracja i proszę bardzo - można ruszać do działania. Jego patriotyzm i poświęcenie dla klanu nabiera na sile z każdą kolejną godziną. Nawet jeśli głęboko w sercu pozostaje nić sympatii do Azumy... trzeba robić to, czego klan oczekuje.
- Tutaj zadania same mnie znajdują. Tak to już jest. Zazwyczaj przychodzi posłaniec, który mnie szuka i informuje o szczegółach lub o miejscu, w które należy się udać. Spodziewaj się, że już za chwilę możemy ruszyć na wojnę!
Wojna. Słowo, które pomimo okrucieństw, które niesie nie działa w zły sposób na Anzou. Chłopak potrafi odciąć się emocjonalnie od wszystkiego, co robił w trakcie zadań. Postawił duży i gruby Mur. Tylko w ten sposób potrafi normalnie egzystować. Dokończył herbatę oraz posiłek. Był gotowy.

[Matsu]

Arc 1, Podróż

Jedzenie powoli układało się w brzuch białowłosego shinobi z lasu. Był zadowolony, bo chciał dobrze się najeść przed rozpoczęciem wojennej przygody. Zdawał sobie dobrze sprawę, że nie może iść ociężały do walki, jednak po chwili rozmowy już nie czuł się tak pełny, że nie mógł się ruszać, jak to było zaraz po samym skonsumowaniu potrawy. Makaronik z mięskiem dobrze się trawił i Matsu powoli rozluźniał swoje kiszki. Ewentualne trafienie bronią miotaną w żołądek mogłoby być tragiczne w skutkach. Lepiej jednak się bić przynajmniej kilka godzin po posiłku.

- Ahh osada Akimichi była również pusta co ta tutaj- zaczął ninja z lasu. - Jednak zostałem przyjęty przez jednego z nich właśnie w pewnej gospodzie. Ich potrawy również są nie z tej ziemi. Dla mnie, czyli kogoś kto nigdy nie podróżował to była istna gratka. Dostałem też parę przepisów od lokalnego szefa kuchni. Ludzie tam są wyjątkowo życzliwi i uśmiechnięci. Nawet dla obcego jak ja. Podjęli mnie iście królewsku.- powiedział i od razu dodał szybko:

- Nie żeby tutaj nie, wręcz przeciwnie. Bardzo Ci dziękujemy za posiłek i możliwość podjęcia wspólnej wyprawy w tej kampanii wojennej.- powiedział i po raz kolejny zmrużył oczy w uśmiechu. Miał nadzieję, że jego kolega nie weźmie go za dziwaka, bo nosi on maskę. W Hayashimurze nikt o to nie dbał. Wszyscy kojarzyli Matsu głównie z maską, która zakrywała usta. Nie wiadomo tak na prawdę co chciał ukryć i była to nie mała gratka dla lokalnej gawiedzi, którzy to próbowali od czasu do czasu wypytywać o to młodzieńca. Ten jednak zbywał grzecznie te pytania i owiewał wokół siebie aurę tajemniczości.

- Mam nadzieję, że i tym razem jakieś zlecenie nas znajdzie. Liczysz na coś konkretnego czy bierzemy cokolwiek nam wpadnie w ręce?- zapytał białowłosy drugiego. Nie wiedział jakiego typu zadania może się spodziewać. Nigdy wcześniej nie był na wojnie i mógł się jedynie domyślać. Czy będzie to obrona jakiegoś przyczółku? A może bezpośredni atak na pozycję przeciwnika? Myślał i myślał czekając na odpowiedź.

[Kan Senju]

~ Szpiegowanie bywa niebezpieczne ~
Misja wojenna C
Post 1/45+
Anzou & Matsu Wojna trwała już jakiś czas, ale życie w głównej wiosce niewiele się zmieniło. Wciąż tętniło życiem. Najbardziej dotykało to terenów tuż przy granicy, skąd mieszkańcy małych wiosek na pewno zostali eskortowani aby nie zostać jej ofiarami. Karczma w obecnej porze południowej dopiero zaczynała się zapełniać. Widać ludzie powoli kończyli swoje zajęcia, więc przed powrotem do domu odwiedzali ją. Niektórzy samotnie, chcąc tylko spożyć posiłek, a jeszcze inni w grupach. Rodzice z dziećmi, albo pracownicy z tego samego miejsca przed rozejściem się każdy w swoją stronę.
Wśród nich znaleźli się dwaj shinobi, którzy niedawno poznali swoje imiona, a już umówili się na wspólne dokopywanie wrogowi z Sogen. Pytanie tylko czy los zechce ich połączyć w podobny sposób, bo co innego ich chęci, a co innego rozkazy z góry czasem mówią. W trakcie tej wymiany zdań do tawerny wszedł czarnoskóry, wysoki mężczyzna rozglądający się po wnętrzu jakby kogoś szukał. Na szczęście to nie wieczór, aby wewnątrz były tłumy utrudniające temu zadaniu więc po wypatrzeniu swojej ofiary zaczął się do niej zbliżać i jak mogliście się przekonać był to kierunek waszego stołu. Będąc już obok mogliście usłyszeć lekko przyśpieszony oddech, póki nie otworzył ust, a nastąpiło to niemal natychmiast. Nie przysłuchiwał się waszej konwersacji, zamiast tego nonszalancko się w nią wtrącił.
- Anzou Kaminari, nie mylę się prawda?
Po uzyskaniu pozytywnej odpowiedzi odetchnął głębiej z ulgą, bo najtrudniejszą część zadania miał z głowy. Jego uwaga skupiła się na chłopaku z szramą na oku, a twarz lekko skrzywiła. Ewidentnie go nie poznawał, ale zresztą skąd miałby znać tożsamość najemnika pochodzącego z innych regionów? Byłoby to co najmniej dziwne.
- Nazywam się Kotetsu Kaminari, w skrócie KK. Mogę wiedzieć z kim mam do czynienia zanim zadecyduję czy mogę opowiedzieć w tym gronie o szczegółach?
Wyglądało na to iż sprawa jest częściowo poufna, ale o niej dopiero się przekonamy niedługo.

[Anzou]

Chłopak zajmował się rozmową z Matsu. Trzeba przyznać, że wszystko przebiegało sprawnie i bez mniejszych zarzutów. W życiu Białowłosego bywało tak, że posłaniec odnajdywał go w różnych miejscach i przekazywał treść zadania. To było całkiem miłe, zważywszy na fakt, że młodzieniec pracował sobie na taką popularność. Teraz czerpie z tego tytułu odpowiednie korzyści. Duma go rozpiera.
- Uwielbiam dobre jedzenie, muszę się tam kiedyś udać!
Podsumował Białowłosy z uśmiechem na twarzy. Oczami wyobraźni już widział to mięsko, które będzie przez niego pożerane. Te idealne potrawy! Coś wspaniałego! Po wojnie, gdy wszystko się ustabilizuje Anzou z całą pewnością uda się na zasłużony odpoczynek.
- Razem dołożymy cegiełkę do sukcesu. Najlepiej, gdyby zlecenie polegało na likwidacji zaopatrzenia. Szybka dywersja i odwrót. To coś dla mnie.
Anzou lubił tego typu zadania. Jego szybkość, umiejętności eliminowania celu idealnie pasowały do takich misji. Co będzie tym razem? Nie ma co gdybać. Chłopak jednak przewidział przyszłość. Pojawił się człowiek, który go szukał. Nastolatek skierował swój wzrok w jego kierunku.
- Kaminari Anzou, zgadza się.
Powiedział wyprostowany Anzou. Lubił to mówić. Lubił to słyszeć. Czekał na kolejne informacje, kolejne instrukcje. Palił się do roboty!
- To Matsu. Uchiha zamordowali mu ojca. Myślę, że mamy wspólnego wroga.
Powiedział Anzou pewnym głosem, w ogóle się nie zawahał. Jeżeli Matsu chce - może się udać z nim na front, Białowłosy nie będzie mieć nic przeciwko. Każda jednostka walcząca za Antai to wartość dodana!