Ruiny spalonego domu

[Uzumaki Hibana]

"W ogień"
Dla: Akaruidesu Yoake
Misja rangi C
29/30 Sytuacja, z wolna, zaczynała przypominać „opanowaną”.
Tylko Takemaru robił jakieś miny. Gdzieś zniknęła cała jego ambicja, bohaterstwo i młodzieńcze poczucie nieśmiertelności. Patrzył to na płonący krzew – może czekał aż do niego przemówi? - to na Yoake. „Będę Cię osłaniał” przed czym? Przed ogniem? Chłopak minę miał niewyraźną, ale w końcu zebrał się w sobie by postąpić parę kroków do przodu. Obejrzał się przez ramie, ale Yoake nie zamierzał zmieniać planu. Młody strażnik szedł więc dalej. Podchodził do płonącego krzewu jak pies do jeża, i co rusz oglądał się przez ramie. Patrzył na Yoake wzrokiem mówiącym – krzyczącym! - „Ale ja? Tam? Na pewno?”, jednak nic nie mówił. Nie wypadało skomleć.
Zwalniał, im bliżej był krzaka, ale wciąż milczał. I już wydawało się, że coś w nim pęknie gdy wyciągał dłoń w stronę płomieni, kiedy zza krzaków wyłonili się jego koledzy ze straży.
„Dzięki bogom”, Yoake mógł niemal usłyszeć jak Takemaru oddycha z ulgą. Jeden z jego kolegó był użytkownikiem elementu wody. Szybkie tłumaczenia, kilka pieczęci i płonący krzew stał się zwykłym krzewem. Takemaru wbigł w pogorzelisko i wyciągnął z niego Hato. Yoake niepotrzebnie się obawiał. Chłopak był ledwie żywy. Poparzony i połamany, z otwartych ran sterczały kości. Nezumi krzyknęła na ten widok, bo w istocie: był okropny. Sporą część obrażeń zyskał jeszcze przy upadku, reszty dopełniły pioruny i ogień. Był nieprzytomny, a strażnicy mieli sporo problemów z utrzymaniem go przy życiu.
Jakiś czas później, gdy zabrano już Hato, strażnicy zajęli się zabezpieczaniem terenu i zbieraniem zeznań od Yoake i pozostałych. Paru z nich udało się do spalonego domu, aresztować pierwszy cel ataku, który okazał się zwykłym pijakiem i chwilowym bywalcem ruiny. Z jego zeznań wynikało, że nie znał Hato, a sam chłopak był dla niego jedynie: „Gościem, który przyszedł z flaszką”. Czy mówił prawdę? Na wszelki wypadek jego też zabrali.
-Powinnaś wracać udać się ze mną na komendę. Musisz złożyć szczegółowe zeznania. Twoi koledzy już tam są – zwrócił się Takemaru do Nezumi. Dziewczyna tylko przytaknęła i podeszła do strażnika. Następnie Take zwrócił się do Yoake: - Zabrali go do lekarza, ale minie trochę czasu zanim cokolwiek z niego wyciągniemy. Jest w kiepskim stanie... A swoją drogą: Ty nie potrzebujesz lekarza? Trochę słabo wyglądasz. Twoje techniki były wspaniałe, ale chyba zużywają masę chakry. Dajesz radę?
Pytał z prawdziwą i nieudawaną troską. Na prawdę polubił Yoake.
-W każdym razie, przyjdź za kilka dni do siedziby władzy. Pewnie będziemy już mieli kompletne zeznania. Do zobaczenia!
Krzyknął na odchodne i poszedł razem z Nezumi i pozostałymi strażnikami. Yoake mógł iść z nimi albo zostać na pobojowisku – jego wybór. Praktycznie, jego zadanie zostało zakończone. No, chyba, że chciałby jeszcze jakąś „materialną” nagrodę.

Ostatni post -> Siedziba władzy
Napisz tam następny post. Jeśli będziesz miał jakieś pytania to zadaj je "od wejścia", postaram się na nie odpowiedzieć w ostatnim poście. Oczywiście, nie musisz iść, ale wtedy będzie bez kasy ; )

[Akaruidesu Yoake]

I tak oto kończyło się jego zadanie, chociaż nie było to pewne. Ciągle nie wiedzieli, czy Hato jest tym, który wysadził budynek, a już doprowadzili go do stanu, w którym ledwie żył. Oby Nezumi miała rację, że to na pewno on. Inaczej właśnie naraził człowieka na śmierć. Chociaż nie. Nawet jeśli nie odpowiadał za wybuchy, to przecież teraz on ich chciał zaatakować. Chciał skrzywdzić dziewczynę, którą Yoake poprzysiągł obronić. Gdy tylko dotarli strażnicy, anulował technikę tworzącą błyskawice i zostawił Takemaru ogarnianie sprawy. Sam wskazał im pijaka w budynku, gdzie poszedł by uwolnić technikę bariery i pozbierać wyrzucone shurikeny. Trzeba było szanować swoją broń. Po powrocie na miejsce faktycznej walki wysłuchał tego, co ma do powiedzenia jego towarzysz. Gdy zwrócił się do myszki, by ta poszła na komendę straży, kiwnął jej głową, sugerując, że nic jej tam nie grozi.

- Obejdzie się bez lekarza, wystarczy mi dobry posiłek i medytacja. To tylko chakra, a nie ciało. - Jakkolwiek energia wiązała się też z energią fizyczną i wymieszaniem jej z energią duchową, to jednak wciąż to była tylko energia. Jego ciało pozostawało nienaruszone, gdyż błyskawice były świetną defensywą na tego przeciwnika. Później tylko przedstawił strażnikom szczegóły, których nie widział Takemaru, czyli właściwie co się stało w opuszczonym domu i jak to ich zawołał, żeby mogli potwierdzić, czy schwytany jest Hato, co jak się okazało - nie było prawdą.

Po rozejściu się w swoje strony, nie pozostało mu wiele. Udał się do domu, zjadł pokaźny posiłek i wyspał się. Przez trzy dni medytował i ćwiczył swoje ciało, by nie zawiodło go, gdy przyjdzie do starcia następnym razem, choć nawet teraz się nieźle trzymało. Po trzech dniach w końcu wrócił na komendę, by wypytać o sprawę. Wśród jego pytań było to, czy Hato faktycznie opowiada za te wybuchy, a także o co chodziło z tymi białymi ptakami i ustami na dłoniach. Był już wypoczęty i w zasadzie przygotowany nawet na kolejne zadania, ale na razie chciał się dowiedzieć, co się dzieje z ostatnim. No i pozostała jeszcze jedna kwestia, a mianowicie: co się dzieje z Nezumi. I resztą trupy pozbawionej lidera, ale kogo obchodziła reszta, którym Yoake nie przysięgał?

[Nikusui]

Tak jak zaplanowała, wróciła prosto do domu, w którym zostawiła zwój otrzymany od Lidera klanu Kaminari. Chwilę odpoczęła, zjadła coś i nabrała sił, by ponownie wyruszyć. Już nie tak daleko, ale potrzebowała trochę oddalić się od wioski. Znaleźć jakieś ustronne miejsce, gdzie nikt nie będzie jej przeszkadzał i gdzie nie będzie rzucać się za bardzo w oczy. Nawet nie tyle, co ona sama, a to, co będzie robić.
Trzymając się na uboczu, przemierzała wąskie uliczki osady, mijając ludzi, na których nawet nie patrzyła. Coś prowadziło ją w stronę Morskich Klifów. Być może to wspomnienie dość udanego dnia i nocy, którą spędziła tam podczas festiwalu. Powiedziała sobie kiedyś, że jeszcze odwiedzi tamte rejony. W końcu to tam była największa szansa spotkać Kisho. Jednak jeszcze nie przyszła na to pora. Teraz jej wzrok wypatrywał ustronnego miejsce, dlatego skręciła z głównej ścieżki, poszukując w miarę otwartej w jakiejś części przestrzeni. W jakiejś, bo jednak potrzebowała trochę osłony. Chwilę to trwało, ale w końcu się zatrzymała. Przed nią znajdował się spalony dom, już dość wiekowy, ruina wręcz. Miał jednak obok siebie otwartą przestrzeń, która jakby ogrodzona była lasem. To jej pasowało.

  Ukryty tekst

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
1/45

Okolica nie wyglądała na zbyt zachęcającą. Ruiny domu wyglądały teraz sto razy gorzej niż przed tym, jak Nikusui wybrała sobie to miejsce na codzienne wizyty; trawa była wypalona do gołej ziemi bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Po pożarze, jaki strawił budynek nie byłoby już pewnie śladu, a natura próbowałaby przykryć zniszczenia, gdyby nie pomoc białowłosej. Choć może powinnam napisać „pomoc” – bo tym to właśnie było. Konsekwentne rujnowanie czegoś, czego już i tak nie dało się odbudować. Chociaż tyle dobrego, że dom, a raczej jego pozostałości, znajdowały się na uboczu, kawałek za Raigeki, a mieszkańcy nie mieli żadnych powodów, by się tutaj zapuszczać. To, co kiedyś znajdowało się w dość sporym domostwie już dawno zbutwiało i poniszczyło się od wilgoci i deszczu, a to, co może ocalało od ognia, dawno temu rozkradli inni potrzebujący. Nic dziwnego, że było to idealne miejsce, jeśli szukało się spokoju z dala od wścibskich oczu i obszaru, w którym można dać sobie upust dowoli, nie martwiąc się o to, że jeśli coś wymknie się spod kontroli, to poniesie się tego konsekwencje.
Było już grubo po porze obiadowej, słońce przesunęło się z południa na zachód i barwiło okolicę mocnym pomarańczem; wiatr ledwie tylko powiewał, sprawiając, że liście drzew w niedalekim gaju szumiały przyjemnie. Zachęcały wręcz by się położyć, przymknąć oczy, odpocząć i… I tylko swąd spalonej trawy i przejmująca cisza psuła cały ten sielankowy obrazek anturażu. Bo przecież wszystkie okoliczne ptaki uciekły, zawierzając instynktowi samozachowawczemu. I czyja to była wina, co?
Jednak jeśli Nikusui myślała, że nikt się nią nie interesuje, albo, że nikt jej tutaj nie znajdzie, to grubo się myliła.
- Ryukata Nikusui – ciemnoskóry mężczyzna ubrany w standardowy strój ninja – długie spodnie, koszula bez rękawów, kabura na broń na prawym udzie, torba na tyłku – zbliżył się nie wiadomo skąd. Był całkiem muskularny, a obie jego ręce były wytatuowane w czarne, wijące się wzory. Krótkie włosy i oczy miał jasne i Nikusui, choć nie potrafiła skojarzyć jego twarzy, raczej nie powinna mieć problemu w domyśleniu się, kim właściwie jest. Zwłaszcza, ze poruszał się tak cicho. Teraz jednak wyszedł jej na spotkanie otwarcie. - Przynoszę wiadomość od Shirei-kana – gdy zbliżył się na odpowiednią odległość wyciągnął z torby białą, zalakowaną kopertę i podał ją kobiecie, zaś gdy ta ją przyjęła odsunął się odrobinę, nie chcąc najwyraźniej za bardzo naruszać jej strefy osobistej. Albo może nie chciał, by to ona naruszała jego? A może chodziło jeszcze o coś innego.
Koperta była całkowicie gładka, bez napisów, bez adresata. Jedynym znakiem jaki nosiła był lak – a ten przedstawiał symbol rodu Kaminari odbity na środku. Tych błyskawic raczej nie dało się pomylić z niczym innym.

Mężczyzna

[Nikusui]

Tak, to było zdecydowanie dobre miejsce na trening. Tu nikt nie zadawał pytań, z tyłu głowy nie siedziała myśl, że przypadkiem zrobi komuś krzywdę. Bo była taka możliwość. Próbowała opanować w końcu coś, co prawie ją zabiło. Coś, czym władał sam Han, a białowłosa do końca, przynajmniej z początku, nie mogła zdawać sobie sprawy z mocy, jaka przy tym powstaje. Niekontrolowana mogła być zabójcza, nawet dla niej. Tyle, że w tym wypadku śmierć nie była jej straszna. Wiedziała, że kiedyś i tak po nią przyjdzie. I że póki sama nie będzie się wzmacniać, zapewne przyjdzie bardzo szybko. Ta wiedza dawała jej motywację i dziwny, wewnętrzny spokój, gdy podejmowała się ryzykownych zadań. Bo jak nie teraz, to kiedy?
Jakby tam zamknąć oczy i całkowicie się wyłączyć, to może udałoby się wyrwać myślami dalej. Poza trening, poza otaczający świat, który przypominał jedynie o śmierci. Tylko po co? Tu ukojeniem po tych tygodniach prób i błędów byłoby jedynie krystaliczne jezioro. Białowłosa uwielbiała, gdy woda otulała jej ciało i był to dla niej najlepszy relaks. Tym razem wody nie było blisko. Spalenizna, czerń i ruiny jakie ją otaczały, pozwalały jedynie na upewnienie się w tym, że jej się udało. Że to skończyła, dość sporym kosztem, ale jednak. I liczyła, naprawdę liczyła na spokój, nawet w tej wszędobylskiej spaleniźnie. Że jeśli ją znajdą, to co najwyżej przy bramie osady, lub jak już w niej będzie. Jednak nie. Dopiero chwilę po tym, jak usłyszała swoje imię i nazwisko, postanowiła podnieść swój wzrok na przybysza.
Posłaniec? Szybko przebiegło przez jej myśl, bo cóż innego mógłby tu robić ciemnoskóry mężczyzna? Nie, nie był zwykłym posłańcem. Wyszkolony członek klanu Kaminari, dumny reprezentant klanu. Oczywiście. I to nie jakiś pierwszy lepszy, skradł się tu niepostrzeżenie, chociaż mogła to tłumaczyć swoim treningiem, jednak po co? Tak naprawdę zawsze powinna być przygotowana na pojawienie się wroga, więc sytuacja nie mogła być tu wytłumaczeniem.
Nikusui wyciągnęła nieco poczerwieniałą po treningach dłoń, by złapać za kopertę. Nie spuszczała w tym czasie wzroku z mężczyzny, którego z twarzy nie kojarzyła. Jednak, nie oszukujmy się, Kaminarich nie było kilku, żeby spamiętać wszystkich, ale ewidentnie nie mógłby się wyprzeć swojego pochodzenia. Zresztą, nie znała takiego, który w ogóle chciałby to zrobić.
- Długo mnie szukałeś? - zapytała mimochodem, kiedy się odsunął, nie pytając nawet o imię. Nie przyszedł tu by wdawać się z nią w pogawędkę i rozwijać znajomość.
Białowłosa spojrzała na niepodpisaną kopertę, zawieszając na moment spojrzenie na laku, który również nie był jej obcy. Nie pozostało jej nic innego, jak złamać lak i zapoznać się z zawartością koperty. Mężczyzna nie odchodził, więc być może miał jej udzielić ewentualnych, dodatkowych informacji, gdyby jakiś potrzebowała. Bądź też, co bardziej prawdopodobne, chciał przypilnować by zapoznała się z przekazaną jej treścią - miał w końcu swoje zadanie i musiał się z niego wywiązać.

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
3/45

Mogło być dużo powodów, dla których mężczyzna się odsunął. Może to był napad, a jego wygląd był tylko ukryty w henge? Może na list nałożona była iluzja i tak naprawdę był czymś innym? Może w kopercie ukryta była notka wybuchowa? Tylko kto u licha chciałby polować na kobietę w takim miejscu jak to? I… dlaczego w ogóle? Cóż, mężczyzna pojawił się znikąd, po cichu, niczym złodziej. A na pewno niczym wyszkolony zabójca, którym pewnie był.
- Nie. Od początku wiedzieliśmy gdzie jesteś i co robisz. Celowo nikt się nie zbliżał, żeby ci nie przeszkadzać – mężczyzna miał niski, ale melodyjny głos. Nie brzmiał na gbura. I choć przyszedł tutaj z wiadomością, którą wręczył kobiecie, a nie żeby „pogadać” – jak założyła Nikusui, to nie wyglądało na to, by był niechętny tej rozmowie. Odpowiedział jej właściwie bez większego problemu, choć przez dwie sekundy mielił jej pytanie. Przyglądał jej się przez chwilę, po czym przeniósł jasne spojrzenie na obraz zniszczenia ścielący się wokół. Na tę popaloną trawę, zniszczoną tak, że pewnie minie wiele czasu, nim coś tu w końcu urośnie.
Niby na nią nie patrzył, gdy łamała pieczęć na liście, ale mimo wszystko miał kobietę na oku. Mężczyzna był po prostu dyskretny, dając Nikusui ten moment prywatności, na zapoznanie się z przesyłką. Gdy złamała lak… nic się nie stało. Nic nie wybuchło, nie skończył się świat. Ptaki jak nie śpiewały – tak nadal ich nie było w zdewastowanej okolicy. Zresztą shinobi był od niej odsunięty na… Metr z kawałkiem, więc gdyby w środku była jakaś niespodzianka – oberwał by i on.
W środku znajdowała się kartka niedbale złożona na pół i wciśnięta do koperty. Po rozłożeniu, dało się zobaczyć schludne pismo, ale wyglądało to tak, jakby ktoś miał za dużo siły i przyciskał przyrząd do pisania do kartki bardzo, bardzo mocno, żłobiąc w niej wzorki.

Ryukata Nikusui,
Mam nadzieję, że poradziłaś sobie już z zadaniem, które wyznaczyłem ci ostatnim razem. Jeśli tak – mam nadzieję, że ci się przyda. Jeśli nie, cóż, będziesz musiała sprawę dokończyć później.
Chcę byś wyruszyła do wioski Usujima, to jedna z osad położonych nad morzem. Od jakiegoś czasu dostaję informacje o żywych trupach, cokolwiek ma to znaczyć. Sprawdź to. Po wszystkim liczę na raport. Do rąk albo uszu własnych. Hisoya odpowie na twoje pytania, jeśli będziesz jakieś miała. Powodzenia.

Podpis nie dawał wątpliwości, bo mówił jasno kto napisał wiadomość: „Kaminari Ukyo”.

Mężczyzna

[Nikusui]

Oczywiście, mogła się tego spodziewać. Dlaczego mieliby całkowicie spuszczać ją z oczu, skoro miała przy sobie zwój z techniką, której nie powinni poznać nawet wszyscy członkowi klanu Kaminari. Ale ona to dostała. Dostała tę szansę i nie zamierzała z niej rezygnować. Być może też nie zawracała sobie głowy tym, że i tak mają ją na oku - w sumie nie miało o większego znaczenia. Na spokojnie mogła dojść do swojego celu. Mało tego. W pewien sposób miała zapewnienie, że nikt jej w tym dojściu do celu nie przeszkodzi.
Rzeczywiście, to co ich otaczało było ruiną. Brakowało porozwalanych cegieł i popalonych ciał, by wyglądało to jak rasowe pobojowisko. Chociaż... być może jakieś ciała tu były. Być może jakieś robactwo stanęło jej na drodze i nawet nie miała szansy go zauważyć. Być może jakaś mała mysz, czy inne zwierzę, które znalazło się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie. Smród spalenizny był na tyle wyczuwalny, że nie dała się wyłapać z niego smrodu spalonego cielska. Co też wskazywało, że być może jednak takowego nie było.
Czytając niedbale złożoną kartkę, w której niemal wyryte były kolejne słowa, uniosła nieco wyżej prawą brew. Treść była tajemnicza, krążąca gdzieś dookoła, bez zbyt wielu wskazówek. Ale czy nie takie były misje? Ostatnia, której się podjęła, kryła jakiegoś człekogrzyba, czego nie dało się racjonalnie wytłumaczyć.
- Od kogo te informacje? Od kupców? - zapytała wprost, poznając przy okazji imię mężczyzny. Ta informacja może zdawała się być błaha, ale pozwalała Nikusui zawężając grono osób, od których mogłaby się cokolwiek dowiedzieć. Te pytania mogły dać również ewentualną odpowiedź, czy któryś z pomniejszych przedstawicieli klanu próbował już coś z tym zrobić.
- Czy wiesz może więcej o tej osadzie, Hisoya? Jak wyglądają czy wyglądali ludzie, którzy do tej pory ją zamieszkiwali? Rozumiem, że raczyli się raczej rybołówstwem z racji swojego położenia. - dodała, dopytując jeszcze o inne rzeczy. Dobrze było, by starała się z początku wmieszać w tamtejszych mieszkańców, przynajmniej z wyglądu. Cokolwiek stało, że tymi domniemanymi trupami, lepiej, żeby tak szybko jej nie wykryło. Dawało jej to większą szansę na powodzenie.
Białowłosy włożyła kartkę z powrotem do koperty i wyciągnęła dłoń z papierem w stronę mężczyzny. To już nie będzie jej potrzebne, a zlecenie, z racji pytań jakie zadawało, zostało przyjęte. Zresztą, czy kiedykolwiek odmawiało się Liderowi w przydziale misji? Owszem, można było, ale to nie należało w naturze Nikusui. I to nie dlatego, że aż tak szanowała Ukyo i jego słowo, było słowem świętym. Po prostu lubiła wyzwania i adrenalinę. To sprawiało, że żyła. Że czuła to życie.

  Ukryty tekst

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
5/45

Cokolwiek się tutaj nie działo – nic nie wskazywało na to, by w okolicy leżał jakiś trup. Człowieka nie było tutaj od dawna żadnego i nie bez powodu Nikusui wybrała przecież to miejsce na swój trening, a zwierzęta? Instynkt samozachowawczy miały całkiem rozwinięty, gdy pioruny przewalają się po ziemi – te uciekały jak najdalej. Nie było nigdzie żadnego skupiska much, które bzyczałyby wściekle, obłażąc jakieś małe ciałko, martwe. Ta popalona trawa też nie była wysoka, więc łatwo byłoby zauważyć, że co tutaj jest nie tak. Łatwo było więc założyć, że trening białowłosej nie przyniósł żadnego nieszczęścia postronnym. Chociaż tyle. Zawsze to jakaś ulga, prawda?
- Tak. Niedaleko tej wioski przebiega większy trakt handlowy, więc kupcy co jakiś czas tam zajeżdżają. Po pierwszej takiej dziwacznej pogłosce myśleliśmy, że gość się spił albo wypalił jakieś zielsko i bajdurzy, ale jeszcze kilku innych kupców potwierdziło tę historię, więc coś musi być na rzeczy. Ostatni handlarz wrócił stamtąd przedwczoraj – Hisoya przestąpił z nogi na nogę i przestał udawać, że ogląda ciekawą okolicę. Ta nie była ani trochę ciekawa, bo i wystarczyło ledwie rzucić okiem i już wiedziało się wszystko. Skupił za to swój wzrok na stojącej przed nim, niższej od niego kobiecie. Kaminari, a taka bladziutka… Przykuwała spojrzenie, wyróżniała się. - To nieduża wioska, leży nad morzem więc tak, głównie mieszkają tam rybacy. Zajmują się też hodowlą bydła, ale bardziej rybami. Sprzedają je i tym głównie handlują, dlatego kupcy tam w ogóle przyjeżdżają. Jak wyglądają ludzie? Normalnie, jak inni w Antai. To cywile, jeśli o to pytasz. Z tego co wiem wyznają tam Susanoo, niezbyt zaskakujące – dodał po chwili, razem ze swoją uwagą o Susanoo. Susanoo bóg mórz, w wiosce zajmującej się rybołówstwem rzeczywiście nie było to nijak nadzwyczajne. - Chyba mają tam jeden gaj oliwny – przypomniał sobie jeszcze, chcąc opisać Nikusui jak najlepiej problematyczną wioskę. - To dzieje się od dwóch miesięcy. Nie cały czas. A przedostatni kupiec twierdził, że został zaatakowany na trakcie.

Hisoya

[Nikusui]

Zawsze było jakieś szczęście w nieszczęściu, czyż nie? A w tym wypadku to raczej samo szczęście. Nie było ofiar, technika nauczona, czego chcieć więcej? No właśnie. A chciało się więcej. I to więcej chyba nawet samo do niej przyszło. Bo znów miała okazję się sprawdzić. Ostatnie wydarzenia w świecie gdzieś przeszły obok niej i nie czuła adrenaliny od dłuższego czasu. Od czasu, kiedy miała misję z Kenshim, a od tego momentu już naprawdę dużo wody upłynęło. Być może zestarzała się o kolejny rok. Niefajnie mieć taką przerwę.
Mężczyzna nie szczędził jej szczegółów i to jej się podobało. Nie musiała ciągnąc go za język, bo niezbyt to lubiła. Widziała również, jak jego spojrzenie na dobre ulokowało się na niej, zamiast badać tutejsza okolicę. Bo rzeczywiście, jak sam wiedział, już nie było tu czego oglądać. Natomiast oni, stojąc w te odległości od siebie, z widoku osoby trzeciej wyglądali jak noc i dzień. Tak, była Kaminari i choćby sama chciała temu kiedyś zaprzeczyć, nie dało się. Płynęła w niej krew, która pozwalała ujarzmić te nietypowy żywioł. Tak samo jak w Hisoyi. Jednak chyba już nie było nikogo w Raigeki, kogo dziwiłby jej wygląd. Chyba mieszkańcy zdążyli przyzwyczaić się do kobiety, która nie wpisuje się w dotychczasowe ramy. Zresztą, czasy się zmieniają, wszystko idzie do przodu i takich jak ona pewnie w przyszłości będzie więcej.
Białowłosa pokiwała głową w geście zrozumienia i skrzyżowała ręce na wysokości klatki piersiowej. Miała ze sobą sprzęt, jakąś wodę, więc mogła tak naprawdę ruszać, nie wracając się do osady.
- Wygadany jesteś, podobna mi się to. - skwitowała swobodnie, nie wgłębiając się w szczegóły. Ot, taka była. Jak tylko mogła, mówiła to, co myśli. Gryzła się w język chyba jedynie przy Liderze. Bądź wtedy, kiedy naprawdę wiedziała, że powinna dla własnego dobra. W takich sytuacjach, gdy mogło pobocznie kogoś zawstydzić, zakłopotać, czy cokolwiek, niezbyt się tym przejmowała.
- Odmelduj, że przyjęte i ruszam bezzwłocznie. - zakomunikowała, po czym wymazała dłonie w ziemi i prochu. Bezprecedensowo cały ten brud wytarła w swoje ubranie, które i tak nie wyglądało już najlepiej po jej treningu. Nie chciała jednak udać się tam w nieskazitelnym stanie i najlepiej z kunaiem w dłoni. Dlatego jej bicz przysłonięty został przez spódnicę, która również została ozdobiona o dodatkowe plamy. Blady policzek kobiety też nie został pominięty. Nawet w te biały włosy wkradł się jakiś piasek. Co jak co, ale i nimi się zajęły. Mimo iż fryzura już nie była w nienagannym stanie, to Nikusui poszarpała nieco bardziej swoje warkocze, wyciągając z nich pojedyncze kosmyki włosów. No, teraz mogła wyglądać na znacznie mniej groźną, niż była w rzeczywistości. A warto to było przygotować już teraz, skoro ostatni kupiec został już zaatakowany na trakcie.
Białowłosa spojrzała jeszcze na mężczyznę, po czym uniosło dłoń do góry w geście... pożegnania? Możliwe, że tak. W każdym razie nic więcej ją tu nie trzymało. Czas ruszać i skończyć to szybko.

  Ukryty tekst

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
7/45

Nawet jeżeli wszyscy Kaminari w Raigeki przyzwyczajeni już byli do jednego rodzynka (w tym wypadkiem tym rodzynkiem była kobieta, ale ćśś…) i wszyscy wiedzieli, że ktoś taki pałęta się od czasu do czasu po osadzie – to jednak z bliska nie każdy mógł jej się przyjrzeć. Hisoya nie robił tego nazbyt nachalnie, nie patrzył się na białowłosą jak na okaz w zoo, ale nie dało się ukryć, że mimo wszystko w jego jasnym spojrzeniu błąkała się ciekawość. Stał dość blisko niższej od niego kobiety i z wysokości patrzył na jej włosy, twarz, sylwetkę… Oceniał? Być może. Wprawne oko Ryukaty mogło stwierdzić, że nie widziała żadnej odrazy czy zmieszania na jego twarzy. A gdy padł komplement z jej strony, dość niespodziewany dla kogoś, kto nie był zaznajomiony z jej charakterkiem, na twarzy mężczyzny pojawił się delikatny uśmieszek. Gdzieś w kąciku jego ust, który uniósł się w górę. Ona powiedziała co myśli, a jego twarz zdradziła to, że były to… miłe dla niego słowa.
Rzeczywiście, Nikusui była gotowa do drogi, tylko czy pośpiech w ogóle był wskazany? Tak z marszu, prosto z treningu w trasę… A nie było wiadome co w ogóle spotka po drodze – o ile cokolwiek w ogóle.
- Usujima znajduje się bardziej na północ w głąb wybrzeża. To będą gdzieś cztery dni drogi… Może trzy dla shinobiego – dodał po chwili, nadal uśmiechając się do Nikusui, ale w trakcie jak mówił jego uśmieszek przeszedł z zadziornego w dość miły. Widział jak zaczęła wycierać ręce o ziemię i co robiła dalej ze swoim ubraniem. Jak ukrywała swoją broń i tak dalej. - Nie musisz wyruszać teraz z marszu, jeden dzień w tę czy w tamtą nie zrobi różnicy. A po tym treningu… Na twoim miejscu bym wypoczął mimo wszystko – pokiwał głową do kobiety jakby chciał wskazać na popaloną trawę wokół. Wyglądał, jakby dokładnie wiedział o czym mówi. Cóż, był shinobim, który przyniósł jej wiadomość od Shirei-kana, nie mógł być byle kim, ani chłopcem na posyłki, swoje treningi już pewnie w życiu odbył. Wszyscy wiemy jak to wygląda, jak bardzo jest to męczące dla ciała i… ducha. Energii. - Zastanów się nad tym wszystkim. Ach, no i nad tym czy idziesz sama czy wolisz mieć jakieś… towarzystwo – Hisoya zawiesił się na chwilę przy ostatnim słowie, przeciągając momencik ciszy w bardzo wymowny sposób. Coś sugerował i to dość jednoznacznie w tym wypadku, jednak w żadnym wypadku nie nachalnie.
Tak czy siak – decyzja należała tylko i wyłącznie do Nikusui.

Hisoya

[z/t] dla Nikusui; swój post napisz tutaj

[Anzou]

Sprawa zaczynała nabierać tempa. Człowiek, który miał problemy, trząsł się, był przerażony ruszył w kierunku łun. Technika odcięcia dopływu Chakry również na nic się zdała. Młodzieniec spojrzał na grupę, musiał podjąć szybką decyzję co zrobić, aby nie doszło do tragedii. Przerażony człowiek jest w stanie zrobić wiele rzeczy, często głupich. Chłopak w zasadzie już podjął decyzję. Anzou musi w tym wszystkim zachować zdrowy rozsądek i opanowanie, nie mógł dać się ponieść emocjom.
- Słuchajcie! Pójdę za Waszym towarzyszem, wy tutaj zostańcie, bądźcie czujni. Myślę, że to nic groźnego, jednak czuję się zobowiązany, by za nim pójść. Nie chcę, by stało się coś złego. Wrócę tu niedługo i wszyscy się będziemy z tego śmiać!
Powiedział młody Kaminari spokojnym głosem. Nie chciał, by ktokolwiek usłyszał jakieś zawahanie, zwątpienie. Co prawda, Anzou nie ma pewności co stoi za tymi dźwiękami, jaki to ma związek z ich partnerem, z jego lękiem, kiwaniem się. Wiadome jest jednak to, że chłopak cały czas musi być na baczności, musi słuchać dokładnie wszystkiego, nie może pozwolić sobie na chwilę rozluźnienia. Anzou ruszył za spanikowanym mężczyzną, w stronę łun będąc cały czas ostrożny i wyczulony...
*Znajdę go, choćby nie wiem co. Wrócę z nim, porozmawiamy, napijemy się, zjemy. Posiadają wiedzę o ludziach z muru, z którymi tak bardzo chcę się zapoznać. Jeżeli mam być godnym członkiem tej organizacji to takie zadanie nie może sprawiać mi żadnych problemów. To dopiero początek mojej drogi w tym kierunku. Dam sobie radę, jestem pewien. Utoruję sobie drogę do siły, wiedzy...*
Ta myśl towarzyszyła młodemu Kaminari, który ruszył w pogoń za mężczyzną. Ze względu na gabaryt i dużą posturę dogonienie go nie powinno stanowić problemu.

[Minoru]

Misja D 13/15 - Normalna misja, fajerwerków nie ma.
Dla Anzou[/center]

Anzou postanowił dokonać czynu honorowego, choć jego wybór nie był podyktowany jedynie bezinteresownymi pobudkami. Jego wybór miał być inwestycją, inwestycją w informacje. Szkoda tylko, że w efekcie napastliwych dźwięków, które pochodziły chyba z zaświatów, wszyscy pozostali towarzysze Anzou zdawali się popadać w obłęd. Sam Shinobi również nie obył się bez strat. Chochola muzyka również zaczynała dźwięczeć z coraz większą mocą i w jego uszach, sprawiając mu przy tym ból głowy. Ruszył jednak z kopyta za uciekinierem, mając nadzieję, że ten będzie przepustką do serc innych.
Uciekający człowiek nie był shinobi, nie był nawet z pełna rozumu. A jednak, Anzou miał problem by go dogonić. Przemierzał on okoliczne pola i mokradła, które o tej porze dnia trzeba było przyznać były upiorne. Mężczyzna biegł jak gdyby prowadził go sam szatan, wymijał mokradła i śliskie kamienie zupełnie jak gdyby zdawał sobie doskonale sprawę z tego gdzie który się znajduje.
Zatrzymał się nagle. Zupełnie jak gdyby dotarł do swojego celu. Obrócił się na pięcie w kierunku Anzou. Stał pomiędzy dwoma mokradłowymi stawami. Trząsł się, rozglądał na boki wystraszony, a w jego oczach widać było obłęd. Wskazał nagle palcem w twoim kierunku.
– Nie zbliżaj się! - wykrzyczał swym piskliwym głosem. – Nie wrócę tam, nie wrócę do tego przeklętego miejsca… słyszysz? Tutaj jest cicho, tutaj nikt mi nic nie zrobi… - I rzeczywiście tak było. Muzyka ucichła, wokoło dało się słyszeć jedynie granie świerszczy. Tylko, co dalej?

[Anzou]

Pogoń za mężczyzną nie należała do najprostszych. Teren sprawiał wiele problemów nawet dla młodego Kaminari, do tego te dźwięki, które zaczynały przyprawiać go o ból głowy. Chłopak starał się odizolować od nich, wygłuszyć i po prostu nie zwracać na nie uwagi. Anzou chce po prostu oszukać swój umysł i skupić się na dogonieniu mężczyzny. Po chwili cel został osiągnięty. Młodzieniec dostrzegł osobę, którą gonił. Dźwięki ustały, wszystko stało się jeszcze bardziej poplątane. Gdy Anzou usłyszał komunikat o niezbliżaniu się uszanował to i stanął w pewnej odległości. Mężczyzna wydawał się spokojny, atak mu przeszedł, jednak coś z jego głową jest nie tak.
*Dziwna sprawa... Gdy oddalił się od spalonego domu cały hałas i chaos przestały mieć miejsce. On też wydaje się być spokojny.. O co tu chodzi? Może on widzi więcej, wie, co się tam stało, może przeżył to wszystko, ten pożar i to wywołuje u niego takie lękowe zachowanie. Na pewno przeżył jakąś traumę. Tylko pytanie - skąd ten przeraźliwy dźwięk? Może też jest za to odpowiedzialny i nawet o tym nie wie. Gdy się stresuje, wpada w amok, może wtedy sam to wszystko generuje?*
Anzou rozejrzał się dookoła, wziął głęboki oddech, podniósł ręce do góry chcąc dać poczucie bezpieczeństwa oraz zapewnić, że nie ma złych zamiarów.
-Spokojnie, nie podchodzę... Już jest dobrze, jesteśmy daleko od ruin... Powiedz mi, co widzisz, co słyszysz gdy tam jesteś? Znasz to miejsce? Tak sobie myślę, że w jakiś sposób jesteś z nim powiązany, przeżywasz to wszystko jakbyś widział to, co się tam stało... Jesteśmy daleko, jestem obok i nic Ci nie grozi. Chcę Ci pomóc.
Mówił Anzou trzymając cały czas ręce w górze, chłopak jednak zachowywał czujność i cały czas bacznie obserwował ruchy mężczyzny i utrzymywał dystans. Nie chciał go spłoszyć, przestraszyć, każdy impuls mógł spowodować ponowny atak paniki, a co za tym idzie? Możliwy powrót dźwięku, który nie ma co się oszukiwać - do przyjemnych nie należy...

[Minoru]

Misja D 15/15 - Normalna misja, fajerwerków nie ma.
Dla Anzou[/center]

Mężczyzna stał w miejscu, kuląc swoje ręce i dłonie, rozglądając się dookoła jakby martwił się, że coś go zaraz zaatakuje. Przynajmniej nie uciekał dalej. Swój wzrok zwrócił dopiero w kierunku Anzou, gdy ten przemówił do niego. Jego rozlatana głowa skupiła się na jednym punkcie, jakim był młody shinobi. Patrzył na niego jak wystraszone zwierzę, zapędzone w kozi róg.
- T… ty wiesz co widzę. Cienie, ludzkie cienie, tańczące na krańcu wzroku, a gdy próbujesz na nie spojrzeć, natychmiast uciekają dalej. I muzyka, muzyka do której wciąż tańczą i się śmieją… - ponownie stracił kontakt z Anzou, a jego głowa zaczęła poruszać się gwałtownie w poszukiwaniu niewidzialnego przeciwnika. Po chwili jednak ponownie uspokoił się i skierował swój wzrok na naszego bohatera.
- Słyszałem również ich szepty. Powiedzieli, że nas zabiją, że zabiją każdego z nas, że wyślą swego anioła śmierci, który… - Jego oczy rozszerzyły się, a wzrok przeszył Anzou na wylot. Jego sylwetka wyprostowała się, wręcz napięła jak struna.
–Ty! Skąd przybyłeś, po co tutaj jesteś? - jego głos zdawał się być bardziej opanowanym niż zwykle.

[Anzou]

Mężczyzna sprawiał wrażenie totalnego wariata. Zachowywał się jak obłąkany, na swój sposób było to nawet przerażające. Opowiadał o cieniach, głosach, które słyszy. Na 99% to choroba psychiczna, która po prostu nie jest leczona. Na świecie jest tyle niewyjaśnionych rzeczy... Każdy z nas może spotkać się z czymś niecodziennym, z czymś co wyryje w naszej głowie skazę do końca życia. Tylko od nas zależy jak sobie z tym poradzimy, czy w ogóle sobie z tym poradzimy. Po chwili mężczyzna jakby się ocknął i zadał pytanie zupełnie wyrwane z kontekstu...
-Jestem Anzou. Jestem stąd, przechadzałem się i spotkałem Ciebie i Twoich towarzyszy... Po co tutaj jestem? Dobre pytanie, przybiegłem tu za Tobą, poderwałeś się nagle i ruszyłeś właśnie tutaj. Wrócimy do wszystkich? Twoi towarzysze na pewno się martwią i chcą wiedzieć co z Tobą... Mówiłeś coś o jakimś aniele śmierci, pamiętasz coś? Byłeś przerażony.
Powiedział młody Kaminari spokojnym głosem. Anzou nie chciał zbyt naruszać komfortu psychicznego mężczyzny, ale ten anioł śmierci, to coś, co zaintrygowało chłopaka. Śmierć, a raczej groźba śmierci to coś, czego lekceważyć nie można. Nieważne, czy mówi to osoba, która nie jest do końca świadoma, zawsze trzeba być przygotowanym na potencjalny atak. Anzou rozejrzał się dookoła poszukując jakiejś poszlaki, czegokolwiek, co mogłoby sprawić, że rozwiąże całą sytuację z tajemniczymi napadami lęku starszego mężczyzny.
*Mam nadzieję, że atak ustąpił. Teraz grzecznie wrócimy do wszystkich, może uda mi się dowiedzieć czegoś więcej o murze, albo o tym całym aniele. Może oni coś wiedzą, ukrywają? Muszę być ciągle ostrożny. Ciekawe jak zareaguje. Wydaje się być już ,,w naszym świecie", więc nie powinno być większych problemów. Kto wie, czy panika i strach nie powrócą w najmniej oczekiwanym momencie. Tak na dobrą sprawę, ciekawe co się stało w tym domu. Nic, tego może dowiem się później, teraz wypada poczekać mi tylko na reakcję mężczyzny...*