Ruiny spalonego domu

[Minoru]

Misja D 17/15 - Normalna misja, fajerwerków nie ma.
Dla Anzou[/center]

Wystraszony człowiek wsłuchiwał się w słowa Anzou z pewną dozą niedowierzania. Zrobił krok w bok, potem następny, zataczając pół krąg wokół naszego bohatera, niczym polujące zwierzę. Odczekał na moment gdy ten skończy swój monolog, a jego palec wystrzelił do przodu, wycelowując w pierś Anzou.
– Ty! To ciebie przysłały głosy prawda, ty jesteś aniołem śmierci! - wykrzyczał oskarżycielsko, był wciąż przerażony, lecz teraz pojawiła się w nim również wrogość. Rozpoczął dalsze okrążanie shinobiego, trzymając jednak wciąż swój dystans.
– Nie wrócę tam, nie dam się zabić, oni nie widzieli tego co ja, a ja wiem co czeka każdego! - Zatrzymał się niespodziewanie, skulił się odrobinę, wyglądał jakby gotował się do kolejnej ucieczki.

[Anzou]

Gdy młody Kaminari podejrzewał, że wszystko zbliża się ku końcowi, mężczyzna ponownie go zaskoczył. Zaczął go obchodzić, co sprawiło, że Anzou jeszcze bardziej wytężył swoje zmysły i bacznie obserwował każdy kolejny krok. W tej chwili można spodziewać już wszystkiego, włącznie z atakiem. Chłopak wziął głęboki oddech.
-Ja aniołem śmierci? Przestań, nie mam złych zamiarów wobec Ciebie, ani Twoich przyjaciół. Nie jestem złym człowiekiem, uwierz mi. Rozumiem, że wiesz, co każdego czeka. Opowiedz mi o tym, szczegółowo, postaramy się temu zapobiec, razem możemy przecież wiele, prawda? Jestem przekonany, że wspólnie sobie ze wszystkim poradzimy. Pomogę Ci, obiecuję. Nikomu nie stanie się krzywda, zadbamy o to. Jeżeli mamy to zrobić, musimy być ze sobą szczerzy, ja powiedziałem Ci kim jestem i że nie chcę zrobić nikomu krzywdy. Teraz Ty powiedz mi, co widziałeś i co się stanie. To bardzo ważne. Nie chcesz przecież, żeby Twoim towarzyszom stało się cokolwiek złego, prawda?
Powiedział bardzo powoli, wyraźnie i spokojnie Anzou cały czas patrząc w oczy mężczyzny. Chłopak bacznie obserwował jego reakcję starając się uniknąć kolejnego ataku paniki w wydaniu starszego człowieka. Sytuacja nie była wcale zabawna, facet sprawiał wrażenie skorego do ataku, a wtedy sprawy mogą potoczyć się różnie. Młody Kaminari na pewno nie chce go skrzywdzić, walczyć również, bo to do niczego dobrego nie doprowadzi. Niby w jaki sposób miałby wrócić i ot tak powiedzieć pozostałym, że doszło do potyczki. Nie było takiej opcji, po prostu takie coś nie mogło się wydarzyć.
*Cholera, zimno tu troszkę. Do tego ta cała okolica. Nie znoszę takich miejsc, śmierdzi, a cała sytuacja - niezbyt ciekawa. Teraz się uspokój i grzecznie powiedz, co masz na myśli i kim jest ten cały anioł śmierci. Brzmi groźnie, choć z jego ust troszkę komicznie. Oby nie zrobił nic głupiego, nie mam ochoty za nim ganiać i go szukać. Jeśli tak - będę musiał, dałem słowo, którego muszę dotrzymać...*

[Minoru]

Misja D 19/15 - Normalna misja, fajerwerków nie ma.
Dla Anzou[/center]

Anzou starał się tłumaczyć, przemówić w jakiś sposób do rozsądku stojącego przed nim mężczyzny. Tylko jak rozmawiać z wariatem? Na szczęście człowiek ten nie był shinobi, nawet jeśli posiadał jakieś wojskowe przeszkolenie wciąż był tylko człowiekiem. Tylko że czasem wystarczy jedynie łut szczęścia i tylko człowiek, by padł nawet wytrenowany shinobi. A jednak, słowa Anzou zdawały się trafiać w cel.
- Nawet jeśli mówisz prawdę… to jak zamierzasz powstrzymać tych, którzy na nas tam czyhają? Jak chcesz zabić tych, którzy życia w sobie nie mają?! - Zakończył okrążanie i przyjął trochę bardziej rozluźnioną pozę. Wciąż jednak nie miał zamiaru dać do siebie podejść.
- Mówiłem… mówiłem przecież. Cienie, tańczące w rogu oka, wciąż uciekające, śmiejące się i drwiące… Z nimi nie da się walczyć, nie można. Żadna ludzka broń nie tknie ich - powtarzał cały czas głosem pełnym żalu i przerażenia. Było jednak światełko w tunelu, słowa Anzou zdawały się do niego trafiać, ale jeszcze go nie przekonał.

[Anzou]

Cała sytuacja zaczęła przybierać pozytywny obrót. Mężczyzna przestał krążyć jak myśliwy, słowa chłopaka zaczęły w końcu do niego docierać. Nie był to efekt, którego oczekiwał Anzou, jednak zdecydowanie lepsze to niż atak czy kolejny napad lęku u mężczyzny. Teraz należało podjąć odpowiednie środki, by przekonać gościa do powrotu do reszty. Należy odpowiednio dobierać słowa i spokojnie wrócić do grupy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Anzou też słyszał te głosy, jednak niczego nie dostrzegł. Czy to możliwe, że mężczyzna widzi więcej? Z drugiej strony, jeśli te dźwięki towarzyszą mu dłuższy czas i to zachowanie nie jest mu obce, to czemu nie stała mu się żadna krzywda?
-Nie nawet. Mówię prawdę, nie zamierzam Cię skrzywdzić, jestem dobrym człowiekiem. Zacznijmy od powrotu do reszty, na pewno się o Ciebie martwią. Razem podejmiemy decyzję, obronimy Ciebie i pozostałych. Poradzę sobie z tym, co widzisz. Jak długo widzisz te cienie? Nie uważasz, że skoro nas widzą, a ja ich nie, to już dawno mogłyby się mnie pozbyć? Może nie są wcale takie złe jak się Ci wydaje...
*No to teraz powiedziałeś... albo się uspokoi, albo będzie jeszcze gorzej. Nic, musiałem zaryzykować, mam już dość tego gadania, nie podoba mi się to miejsce, jestem zmęczony i chcę spać. A zamiast siedzieć przy ognisku i słuchać opowieści o murze tkwię tutaj z gościem, który nie widzi rzeczy, których nie ma. Na pewno nie jest to Genjutsu, ponieważ odcinałem dopływ Chakry, nic się nie zmieniło. Też nic nie widzę... Poza tymi dźwiękami nie ma żadnych przesłanek, żeby działo się tutaj coś niespodziewanego. Chyba, że ktoś nas obserwuje i generuje te dźwięki by np. rozdzielić naszą grupę i okraść pozostałych członków. Dlatego tak ważny jest szybki powrót do pozostałych. Muszę o nich zadbać, muszę dowiedzieć się o murze, muszę zdobyć siłę i wiedzę... Muszę być potężny....*
I znowu obsesyjne myśli młodego Kaminari zaczęły brać górę. Chłopak jednak mimo to bacznie obserwował swojego towarzysza i liczył, że grzecznie wróci z nim do reszty i razem przedyskutujemy to całe zajście. Anzou był cały czas czujny, nawet jeśli było to męczące.

[Minoru]

Misja D 21/15 - Normalna misja, fajerwerków nie ma.
Dla Anzou[/center]

Pertraktacje trwały w najlepsze. Anzou wzbijał się chyba na swoje wyżyny. Gdy tylko dostrzegł promyk nadziei uczepił się go i nie zamierzał przestać aż nie osiągnie końca, jednego lub drugiego. Mężczyzna którego ścigał nasz bohater, przypatrywał się mu z zastanowieniem. Ważył każde jego słowo, jakby rozważał właśnie sens życia. I kto wie, być może w jego głowie właśnie to się działo.
– Tak… - zaczął ostrożnie przypatrując się Anzou jakby widział go dopiero pierwszy raz w życiu i musiał go ocenić.
– Rzeczywiście, wyglądasz jak shinobi. Oni nie walczą jak zwykli ludzie. Być może będziesz w stanie ich pokonać - Uspokajał się, jego szybki urywany oddech stawał się coraz spokojniejszy. I wtedy padły kolejne słowa, bardzo niefortunne słowa. Mężczyzna zareagował gwałtownie, zamachał rękami jakby chciał uciszyć bluźniercze słowa Anzou.
– Nie, nie, nie. Z takim podejściem nigdy ich nie pokonasz, zrobią z tobą co chcesz, tak jak z moimi przyjaciółmi! - Podszedł do Shinobiego, powoli, ostrożnie, jak zwierzę, które nabierało ufności.
– Chodźmy, ratujmy mych przyjaciół - odezwał się w końcu, zbierając w sobie całość swej odwagi i rozumu. Chwilę później oboje ruszyli w podróż. ~~Kilka chwil później~~ Gdy dotrali na miejsce było już cicho. Muzyka ucichła, w obozie panował spokój. No prawie spokój, nie licząc krzątających się wszędzie ludzi. Wyglądali na wzburzonych. Energicznymi ruchami zbierali obozowisko i wyglądali jakby szukali czegoś.
– Psia krew… - Kobieta dowodząca całym tym miejscem przerzucała jakieś skrzynie, klnąc pod nosem. Dopiero gdy dostrzegła nadchodzącą dwójkę, wyprostowała się jak struna.
– Psiaaa krew… - zaklęła przeciągle, tym razem w geście zdziwienia, nie rozeźlenia. Zbliżyła się do obojga, chwytając się pod boki.
– Znalazłeś go… naprawdę udało ci się, ściągnąć go z powrotem… Gdyby jeszcze nie ta cholerna zaginiona skrzynia… - Widać było, że sprawa tej skrzyni ciąży jej bardzo, lecz odgoniła te myśli machnięciami dłoni.
– Nie jest to teraz ważne. Jedziemy dalej, nie pozostaniemy w tym miejscu ani minuty dłużej. Jedź z nami jeśli chcesz, przydałby nam się ktoś taki jak ty. Płacę 200 monet, dodatkowe 50 za przyprowadzenie z sobą naszego przyjaciela - wskazała gestem ręki na swego przyjaciela, a potem na jedną z przypiętych do jej pasa sakiewek. Jak zakończy się ta przygoda zależało teraz już od samego Anzou, wybierze podróż i pieniądze, czy samotność i niezależność?

Koniec

[Anzou]

Na całe szczęście trud, który włożył młody Kaminari w przekonanie do siebie mężczyzny nie poszedł na marne. Chłopak osiągnął swój cel, może nie bez trudu, ale cel osiągnięty. Anzou uśmiechnął się szeroko i razem z gościem wrócił do pozostałych. Tam również nie było problemów, bynajmniej tak wydawało się na początku. Kobieta była bardzo zdenerwowana, coś zginęło, po chwili okazało się, że to jakaś skrzynka. Anzou bacznie przyglądał się całej sytuacji, był nieco skołowany, ponieważ nie wiedział co konkretnie może zrobić, żeby pomóc. Trzeba przyznać, że trochę się przywiązał do grupy, a gdy usłyszał propozycję, nie mógł odmówić...
-Jasne! Nie mam żadnych planów, polubiłem Was. Dodatkowo, dalej nie rozpracowałem o co w tym wszystkim chodzi, więc chętnie. Pomogę Wam znaleźć tą skrzynkę. Jest mi bardzo miło. Dziękuję również za pieniądze, na pewno się przydadzą. Może przy okazji dowiem się czegoś więcej o murze? Na samą myśl jestem podekscytowany! Jednak najpierw - skrzynka. Kiedy się zorientowałaś, że jej nie ma? Może te dźwięki są związane ze zniknięciem skrzynki? Odtwórzmy wszystkie ruchy i wtedy na pewno sobie damy z tym radę.
Powiedział niemal jednym tchem młody Kaminari. Trzeba przyznać, był cholernie zadwolony, nie spodziewał się takiej propozycji ze strony kobiety, taka podróż, poszukiwanie skrzynki może być zarówno czymś pożytecznym pod względem finansowym jak i wiedzy, którą może w ten sposób zdobyć. Poza tym, ile można podróżować w samotności, w grupie zawsze raźniej. Przynajmniej tak mu się wydaje.

[Minoru]

Misja D 1/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Kobieta zwana Nishą przyjęła decyzję Anzou z zadowoleniem. Wyciągnęła swą mocarną dłoń i uścisnęła ją zakrywając niemalże całą dłoń naszego bohatera. Pozostali członkowie ekipy również nie pozostali obojętni i powitali nowego kompana. Wszyscy z wyjątkiem mężczyzny, który został przyprowadzony przez shinobiego. Ten wciąż rozglądał się dookoła, jak gdyby szukając niebezpieczeństwa o którym tyle mówił. 
- Cieszę się, że przyjąłeś naszą propozycję. A paczką się nie przejmuj, nie jest na tyle warta by szukać igły w stogu siana. Pomóż lepiej załadować wozy i szykujmy się do wyruszenia. - klepnęła Anzou w plecy z taką siłą, że chłopak aż zachwiał się do przodu. Nie czekała jednak na jego reakcje. Ruszyła do najbardziej z wystraszonych mężczyzn i objęła go ręką na wysokości ramion, szepcząc mu coś do ucha. Ten uwolnił się po chwili kręcąc przecząco głową. Kobieta dała więc sobie z nim spokój, odchodząc gdzieś na bok. Anzou został jednak przejęty przez Nou, który rzucił pod nogi naszego bohatera worek wypełniony warzywami.
- Otrząśnij się, jeśli chcesz zarobić kasę to otrząśnij się. Czas nas goni i nie chcę siedzieć tutaj dłużej niż trzeba- Sam zarzucił sobie na plecy kolejny worek i ruszył w kierunku wozów.

[Anzou]

Nisha to była potężna kobieta. Ogromna kobieta i cały czas, mimo to, że nie była Kunoichi wzbudzała szacunek Anzou. Była idealnym przykładem tego, że siła nie zawsze oznacza głupotę. Miała poukładana w głowie tak, jak należy, potrafiła panować nad swoją grupą, co nie było wcale łatwe, wystarczyła jedna noc, żeby młody Kaminari spotkał się z problemami, z którymi konfrontuje się na codzień Nisha. Anzou uśmiechnął się szeroko na myśl o przygodzie, która właśnie pisze się na jego oczach.
-Ja również się cieszę, że na Was trafiłem. Mam nadzieję, że uda mi się Wam pomóc. Już biorę się za robotę, szefowo!
*Praca niezbyt ciężka. Załadowanie wozu, nic wybitnego, jednak pieniądz to pieniądz. Do tego wiedza, to, co mogę się dowiedzieć. Kto wie, może zobaczę niedługo mur na własne oczy. Poznam kogoś, kto mnie wtajemniczy, może dołączę do organizacji. O tym będę myślał później, czas załadować towar na wóz. Chociaż ta skrzynka, która zniknęła... Tajemnicze*
Anzou po krótkiej chwili namysłu zabrał się za pakowanie. Brał to, co wolne i układał na wozie tak, by wszystko tworzyło zgraną całość. Skrzynki czy też worki nie były zbyt ciężkie, jednak chłopak przy podnoszeniu starał się kucać i wynosić je do góry z wyprostowanymi plecami tak, by nie obciążać zbytnio kręgosłupa. Młodzieniec spojrzał na Nou, który był obok i również ładował wóz.
-Myślisz, że mi się chce tu być? Też mam dość tego miejsca. Jest dziwne, do tego ta cała aura. Ładujemy wóz i spadamy jak najszybciej. Powiedz mi tylko, co jest celem naszej podróży? Jedziemy z towarem na mur? Muszę Ci powiedzieć, tak szczerze, że jak słyszę to słowo, to mam ciarki na plecach. To szalone, wiem, ale to, co kryje się poza, ta cała wiedza. Cholernie mnie to nakręca...

[Minoru]

Misja D 3/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Nou zaśmiał się na słowa Anzou. Oboje ładowali wozy, wrzucając coraz cięższe ładunki. W pewnym momencie Nou zatrzymał się, kładąc jedną z kilku beczek na ziemi i zaśmiał jeszcze raz.
– Aż tak interesuje cię mur? - zapytał retorycznie, spoglądając na naszego bohatera. – No dobrze, siadaj więc. Zrobimy sobie przerwę. - siadł na postawionej przez siebie beczce i odczekał jeszcze chwilę by dołączył do niego i nasz shinobi. Gdy to się stało, rozejrzał się jeszcze czy szefowa nie patrzy i rozpoczął swój monolog.
– Wybieramy się do Sogen, na mur oddzielający świat teraźniejszy od świata przeszłego. W tamtym świecie ludzie żyją według prastarego prawa, na które nie ma miejsca w cywilizowanym świecie… - zrobił dramatyczną pauzę – prawem silniejszego. Mówiłem już. Byłem na murze trzy miesiące i za murem trzy razy. Wszystko tam wydaje się większe, dziksze. Logika tam nie działa, moralności i zasady również nie. Jeśli nie kierujesz się instynktem, nie przeżyjesz. A jedynym co oddziela tamten świat od tego, jest mur. Rozumiesz już co to za miejsce i jacy ludzie tam stacjonują?- wstał ze swego miejsca czując na sobie oskarżający wzrok szefowej. Chwycił za beczkę i zaczął przetaczać ją dalej.
- Każdy kto służył na murze jest uważany za dziwnego w rozumieniu naszej cywilizacji. Zdają się nie pasować do cywilizowanego świata, lecz tak właśnie musi być, jeśli mają przetrwać w tamtym świecie, jeśli mają nas bronić. Ot i cała zagadka tamtego miejsca - zakończył, stawiając ostatnią beczkę na wozie.
– Gotowe? Świetnie, ładujcie się na wozy i ruszajmy, czeka nas jeszcze długa droga. - Nisha pojawiła się znikąd. Zupełnie jak gdyby czekała gdzieś w pobliskich krzakach aż jej ludzie dokończa swą robotę. Teraz jednak siadła na przedzie wozu, gotując się do wymarszu. Wielka podróż Anzou, właśnie się rozpoczynała

[Anzou]

Anzou z uwagą słuchał tego, co ma do powiedzenia Nou. Szczerze, nie przejmował się jego śmiechem, może nawet lekkim szydzeniem. Młody Kaminari chciał zdobyć informacje. Nou mimo wszystko zasługiwał na szacunek, był za murem. Widział miejsce, które na swoje oczy zobaczyło niewielu. Widział ból, cierpienie, z jakim chłopak się jeszcze w życiu nigdy nie spotkał. Doświadczył w swoim życiu praktycznie wszystkiego. Śmieszny jest też fakt, jak boi się Nishy, chociaż z drugiej strony, z wyglądu nie wydaje się być sympatyczną osobą.
-Mur, słynna granica. Chciałbym zobaczyć ludzi, którzy żyją z drugiej strony. Jednak to, co mówisz jest przerażające. Nie rozumiem, czemu nie potrafią się dostosować do nowego porządku. Nic do nich nie dociera? Chciałbym dołączyć do ludzi z muru, jednak sam nie wiem, czy to dobre rozwiązanie. Chcę zdobywać wiedzę, stawać się silniejszym Shinobi. Wiedza zza muru może być po prostu użyteczna.
Anzou kontynuował załadowywanie wozu, dopóki usłyszał komunikat od szefowej grupy, postawnej Nishy. Chłopak po skończeniu pracy usiadł za Nishą. Ma nadzieję, że jej to nie przeszkadza i podejmie z nim jakąś rozmowę. Kto ma wiedzieć tutaj najwięcej, jak nie ona?
-Przepraszam, nie przeszkadzam? Dowodzisz tutaj, jesteś najsilniejsza. Co myślisz o ludziach z Muru? Sam zastanawiam się nad wstąpieniem do tej organizacji, jednak czasami mam na ten temat mieszane myśli. Niby to, co mogę tam spotkać pozwoli mi się rozwinąć, stać silniejszym, ale z drugiej strony, istnieje możliwość zgonu, a do tego bycie postrzeganym przez resztę za osobę dziwną. Taka służba potrafi wyryć skazę na psychice, często na całe życie. Sam juz nie wiem... Co o tym sądzisz? Długa podróż przed nami - powiem Ci w tajemnicy, pierwsza taka w moim życiu...

[Minoru]

Przechodzimy tutaj

[Naoki]

46/45
Grupowa C
Spóźniony ratunek

---

Decyzje jakie podejmowaliście na pewno należały do grona mniej przyjemnych. W końcu gdyby ktoś to obserwował z boku, to właśnie was uznałby za napastników, a nie tych biedaków, w końcu jeden z nich spokojnie sobie siedział, wyraźnie czekając na egzekucje, a drugi robił za danie dla wron i kruków, które nie skubały go tylko dlatego bo ktoś znajdował się w okolicy i czekały na bezpieczny moment, lecz by tego było mało. Postanowiliście odrąbać jednemu z nich głowę, wykorzystując do tego miecz. Cóż parę uderzeń tutaj jednak było potrzebne, bowiem za każdym razem szyja zdołała się w jakimś stopniu zagoić utrudniając swe rozerwania z ciałem, to raczej należało do najbardziej upierdliwych zajęć, niby takie proste, a jednak było potrzeba tych czterech zamachnięć.
Tylko na dobrą sprawę, co z drugim człowiekiem ,który najwidoczniej wam pomógł cóż tutaj sytuacja raczej nie malowała się dla niego najlepiej. Ba prawdopodobnie skończy najgorzej ze wszystkich z połamanymi kośćmi dłoni i nóg. Jednak samemu najwidoczniej zbytnio się tym nie przejmował, siedząc spokojnie i czekając na rozwój wydarzeń jedynie się uśmiechał. Czyżby chował jakiegoś asa w rękawie?
- Życzę wam powodzenia, mam nadzieje, że jeszcze kiedyś się zobaczymy. Może wtedy się umówisz ze mną? Mogę ci zagwarantować niezapomniane wrażenia. - powiedział, wyjątkowo spokojnie. Najwidoczniej drugą część swej wypowiedzi kierując w stronę Shi, by chwilę potem nadszedł koniec jego czasu, a jego kończymy zostały zmiażdżone. Jednak tutaj zadziało się coś dziwnego najwidoczniej cały czas robił was w konia, bowiem razem z utratą władzy w części ciała zamienił się w drewno. Nawet sam Yuta był tym zaskoczony, najwidoczniej cały czas myśląc, że to był prawdziwy człowiek. Najwidoczniej ktoś tutaj należał do osób sprytniejszych niż można by to brać pod uwagę na samym początku.
Jednak to chyba nie był czas na martwienie się, ruszyliście przed siebie, zabierając ze sobą głowę, która najwidoczniej dalej się regenerowała, ale nieco wolniej niż z całym ciałem. Jednak nadal takie zdolności były zdumiewające, być w stanie przeżyć odrąbanie nie głowy i jeszcze się regenerować. Czy to był prawdziwy potwór? W końcu po prawie pół godziny udało wam się dotrzeć na miejsce, które niczym specjalnym się nie wyróżniało. Jednak Yuta zatrzymał was na samym początku oglądając wszystko dokładnie, lustrując całą okolice. - Pod nami w piwnicy są ludzie. W ścianie jest do nich przejście. - powiedział, przekazując szczęśliwą nowinę jaką otrzymaliście. - Wszyscy wyglądają na więźniów, jest ich pięcioro. Nikt ich chyba nie pilnuje.- dodał po chwili. Najwidoczniej wszystko mogło się chociaż w pewnym stopniu zakończyć szczęśliwie, o ile to nie była zastawiona na was pułapka. Jednak chyba warto zaryzykować w takim momencie.

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Gdy ciało zamieniło się w drewno, Yoake momentalnie pożałował swojego podejścia. Teraz może być celem zemsty ze strony człowieka, który już znał część jego zdolności. Psiakrew. Niemniej jednak, zasłużył na los, który miała zgotować mu Shi, bo przecież porywanie ludzi powinno być surowo karane. Ciekawym też było to, że głowa, którą chłopak dzierżył przy pasie, dalej wydawała się żyć i próbować odzyskać swoje ciało. Niesamowite, będzie musiał się dowiedzieć więcej o tych zdolnościach, ale to dopiero sprawa z dowództwem w osadzie. Kolejna sprawa, która chodziła po głowie blondyna to to, że ostatni przeciwnik im powiedział coś, co chcieli wiedzieć, a nie był w sytuacji zagrożenia życia, co może oznaczać, że idą prosto w pułapkę. Po drodze więc do spalonego domu ani na chwilę nie przestawał być czujny, na wypadek, gdyby ktoś się jednak pojawił w okolicy. Na szczęście mieli jeszcze Yutę, który mógł w bardzo wygodny sposób obserwować okoliczny teren.

- Wydaje mi się to dziwne, jeśli powiedziałby prawdę, gdy to był tylko klon, albo był gotowy do podmiany. Ciężko mi powiedzieć, co dokładnie. - Podzielił się z towarzyszami po drodze do nieznanego, ale nie mieli innych poszlak, więc musieli przynajmniej sprawdzić ten luźno rzucony trop. - Niestety, to co powiedział to nasza jedyna szansa. Musimy więc uważać. - Tu szczególnie skierował wzrok na Yutę, oczywiście przez jego nadzwyczajne oczy.

Po czasie jednak dotarli na wskazane miejsce i okazywało się, że jednak ich przeciwnik mógł mówić prawdę, bo magiczne oczy towarzysza dostrzegły pięć więzionych osób, a żadnej, która by była potencjalnie zagrożeniem. Musieli zdecydować się teraz, co zrobić, szczególnie, że gdyby piwnica była pokryta na przykład odpowiednio ukrytymi notkami wybuchowymi, to wszyscy w środku mogliby zostać pogrzebani. Przydałoby się tutaj podzielić, chociaż to ryzykowne.
- Yuta, zszedłbyś tam sam? Zobaczysz, jeśli będzie coś złego się działo, a ja bym tutaj został, jakby ktoś się jednak pojawił... - Nie chciał przy tym rozkazywać dziewczynie, bo już raz trochę przesadził podczas tej wyprawy, gdy chciał wyłamać wszystkie kończyny pojmanym. Ma swój rozum, swoją wolę, może też oceniać sytuację zupełnie inaczej niż Yoake, który jednak bardziej martwił się o potencjalną konieczność ochrony wszystkich w piwnicy, niż jak najszybsze uwolnienie więźniów. Trzymał teraz Wakizashi w obu dłoniach, przygotowując je do kolejnej walki, która nawet może nie nadejść...

[Shi]

   
  
   Kunoichi chciała się pozbyć potencjalnego świadka. Dziewczyna ponownie używając techniki, ale w mniejszym stopniu zamierzała go zlikwidować. Shi była pewna, że jej przeciwnik zniknie z tego świata. Lecz okazało się zupełnie co innego. Jednak przed zniknięciem zdążył powiedzieć kilka zdań. To drugie było dość ciekawe. Tylko co dokładniej miał na myśli? Tak czy inaczej kunoichi zbytnio się tym nie przejęła. Dziewczyna jak by miała się wszytkim tak przejmować to musiała by w ogóle z domu nie wychodzić... No właśnie... Tylko, że ona nie miała domu. Dosyć zabawna sytuacja. Prawda? Tak czy inaczej nasza młoda bohaterka ruszyła ze wszytkimi we wskazanym kierunku przez uciekiniera. Po drodze Yoake wyznał kilka własnych przemyśleń na temat zaistniałej sytuacji. Shi nie wypowiadała się zbytnio na ten temat. Bardziej ją zastanawiało co znajdą na miejscu. Bądź co bądź kunoichi musiała się w końcu doczekać. Prawda? W pewnym momencie Yuto powiedział o zaistniałej sytuacji. Chwilę po tym Yoake przedstawił swój plan. Chłopak chciał zostać na powierzchni by tutaj asekurować teren, a Yuto wysłał pod ziemię by ten zajął się swoimi towarzyszami. Tylko gdzie dziewczyna w tym planie? Najwyraźniej Yoake nie chciał jej rozkazywać... Tak czy inaczej kunoichi nie była głupia, żeby ładować się do jakiejś piwnicy. Tym bardziej, że przed chwilą tamten psychol zaczął opowiadać głupoty. Dziewczyna nie zamierzała ryzykować, tak też powiedziała.
-Yoake ma rację, zostaniemy tu na wypadek ataku...-powiedziała miłym głosem do chłopaka.
-Pięć osób, było dwanaście... Na szczęście uratowaliśmy chociaż część, teraz możesz iść po swoich towarzyszy, być może będzie tam twoja siostra...-skierowała swoją wypowiedź do Yuto utrzymując pozytywny ton głosu. Kunoichi była z tych osób, które dbały w pierwszej kolejności o swoje dobro. Tak też było teraz. Dziewczyna wiedziała, że straciła sporo chakry, również zaczynała czuć zmęczenie, dlatego też postanowiła zareagować tak, a nie inaczej. Kunoichi wolała podejść do tematu strategicznie, nie zamierzała się pchać do jakiejś głupiej piwnicy. W końcu mogła być napchana półapkami. Czemu tak uważała? Bo sama by tak zrobiła, wypchała by cała piwnicę półapkami, żeby nikt żywy z niej nie wyszedł... Tak czy inaczej dziewczyna starała się zachować pełną czujność i była gotowa w każdej chwili zareagować piaskiem na cokolwiek...

  Ukryty tekst

 

[Naoki]

49/45
Grupowa C
Spóźniony ratunek

---

Sytuacja malowała się raczej na coraz lepszą, w końcu wasz niedoszły niezbyt martwy przesłuchiwany wskazał wam potencjalne miejsce. Gdzie mogliby się znajdować ludzie i jak się okazało nieznajomy mówił prawdę, wskazując wam miejsce przetrzymywania więźniów. Jednak oboje byliście najbardziej ostrożni, chcąc posłać tam biednego Yute, który odkrył położenie ludzi. Raczej nie miał tutaj zbyt wiele do gadania, nawet jak na początku chciał jakoś protestować, to dwóch osób nie uda mu się przegłosować, więc jedynie ciężko westchnął idąc przed siebie w stronę zejścia do piwnicy. - Skoro się boicie, to pójdę sam. Jednak proszę, nie spadnijcie mi na głowę. - rzucił na szybko wskakując do środka nie przejmując się zbytnio drabiną, która najpewniej miała ułatwić wejście do środka. Na razie panowała chwila ciszy, gdzie po niej rozległ się huk, któremu towarzyszył dźwięk rozpadającej się ściany, a z dziury, którą wskoczył Yuta wydobył się kurz, a może dym. Jednak po krótkiej chwili, niepewności pierwsza osoba ukazała się waszym oczom, była to dziewczyna, nieco poraniona z widocznymi śladami węzłów. Dalej po niej pojawiła się czwórka mężczyzny, pozbawionych ran, najwidoczniej nawet nie walczyli z napastnikami, kiedy napadli ich karawanę. Oczywiście po tym jak wszyscy znaleźli się już na powierzchni, także pojawił się tam Yuta, niosąc w dłoni kartkę papieru, która raczej była listem niż czymś co miałoby wybuchnąć. - Cóż to chyba do was. - powiedział, rzucając w waszą stronę lekko zgnieciony kawałek papieru. Jak się okazało, wiadomość była skierowana do was.
Mam nadzieje, że podoba się wam prezent ode mnie. następnym razem już żadnego nie dostaniecie. Zobaczymy się raczej niedługo, postanowiłem tutaj nieco zostać i się zabawić. W końcu ten las jest tak bardzo złakniony ludzkiej krwi, trzeba go nakarmić. Pokaże wam co to jest prawdziwa sztuka zabijania.
Cóż sam list nie należał do nazbyt długich, jednak raczej jego autor powinien być wam znany, tak samo jak zapowiedź ponownego spotkania, które raczej nie odbędzie się przy herbacie i ciasteczkach w miłym towarzystwie.
Jednak by było nieco weselej, sama głowa którą nieśliście tak długo odzyskała świadomość głośno stękając.- Cholera, jak mnie boli szyja... - wydusiła z siebie, najpewniej było to nieco zabawne. Bo potem razem z otwarciem oczy pojawiła się seria różnorakich przekleństw, czy też gróźb potencjalnie niebezpiecznych, oraz próby gryzienia przy kontakcie. Sama głowa raczej należała do gatunku tych bojowych, które niezbyt szybko się poddawała. Jednak na was raczej nic więcej nie czekało, poza powrotem do wioski i wyjaśnieniu wszystkiego straży, oraz odebranie nagrody, która na was czekała. Teraz mogliście się przygotować na nadchodzące wydarzenia czy też starcia.

Koniec, macie z/t do wioski :p wynagrodzenie standardowe + bonusy.
Przepraszam za wszelakie me pomyłki i błędy. Nieco zamuliłem w trakcie.