Szlak transportowy

[Natsume Yuki]

No, trzeba przyznać że minęło sporo czasu od kiedy ostatnio opuścił terytoria w pobliżu świątyni Susanoo. Przez ostatnie miesiące zdążył się już przyzwyczaić do dość rygorystycznego, lecz monotonnego stylu życia opiekuna świątyni i nauczyciela - i o ile taka rutyna w życiu była dość przyjemną odmianą od normalnego chaosu, z czasem jednak zaczął u siebie zauważać chęć powrotu na szlak. Jednak życie w stałości, przebywając tylko i wyłącznie w jednym miejscu przez całe życie, dosyć szybko robiło się nużące i bezsensowne. Perspektywa kolejnej wędrówki zaś sprawiała, że Yuki coraz chętniej i w coraz szybszym tempie maszerował w stronę traktu. Nawet jeśli ta podróż była nieco wymuszona przez fakt, że mógł być pod obserwacją, i tak czuł się dobrze z faktem że ponownie wędruje.
Ach, i to jest życie jakiego potrzebował. Kiedy tylko zechce, po prostu wstaje, przyodziewa się w całe wyposażenie jakie może mu się przydać po drodze, i rusza w świat. Przecież jeszcze jest tyle miejsc w których nie był!
... Ale najpierw i tak musi się zadekować na Hyogashimie. Uprzednio zahaczając też o Ryuzaku no Taki.
Przez ostatnie miesiące nie miał za bardzo możliwości kontrolowania swojego wyglądu, co zresztą często spotykało się z dezaprobatą Mikoto - jego włosy nieco się wydłużyły, w efekcie dosięgając do jego ramion, a zarost na jego twarzy osiągnął już rozmiary przyzwoitej brody. Takie jednak było jego zamierzenie - im bardziej będzie się różnił jego wygląd aktualny od tego z którego go znano jako Cesarza, tym mniejsza szansa że ktokolwiek go rozpozna. Dodatkowa blizna przez oko, zarost, podróżne ubranie mnicha - to wszystko miało wspomóc jego "kamuflaż" w normalnego podróżnika po świecie.
To teraz tylko ominąć wszystkie pola walki, i dotrzeć do Ryuzaku.
... Bogowie, to będzie chwilę trwało.

z/t

Dokąd: Ryuzaku no Taki (przystanek w Shinrin)
Przez: Yusetsu, Sakai, Shinrin, Midori
Środek transportu: Szybkobiegacze palestyńskie zwane też sandałami
Czas podróży: 1:30 do Shinrin (przybycie 02:10 24/08)

[Ame Meitou]

Chociaż nie spędził w Antai dużo czasu, to miał wrażenie, że ten leciał dużo szybciej niż mu się wydawało. Tak to jest jak spędza się czas w dobrym towarzystwie. Wypad uważał za udany. Nawiązał nowe znajomości, kupił sobie kilka rzeczy, nawet mimo braku zniżki, a nawet trochę potrenował, ale czas wrócić do domu. Tyle czasu na pewno wystarczy, żeby w mieście zapomnieli o białowłosym rozrabiace. Na granicy musiał odpowiedzieć na kilka standardowych pytań, jednak nie robili tego tak szczegółowo jak przy wjeździe. Wcześniej nie było źle, ale teraz było nawet miło. Pozostała mu tylko do przebycia długa droga. Czas w podróży mijał mu powoli w przeciwieństwie do tego na plaży. Gdy dotarł na miejsce, otrzepał się z podróżnego kurzu i zaczął szukać miejsca, w którym mógłby odpocząć.


Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Yusetsu
Środek transportu: tup tup
Czas podróży: 1h

[Haruzen]

Cóż, najemnicy co to chyba najgorzej traktowany rodzaj wojownika. Z góry zakłada się, że walczą tylko dla pieniędzy, a więc bardzo łatwo potrafią zdradzić. Jednocześnie nikomu nie jest ich żal, gdy zginą. Ba, nawet lepiej, gdy zginą. Wtedy nie trzeba im wypłacać żadnych pieniędzy. Idealny najemnik to taki, który ginie powracając z wykonanej misji. Misja zakończona sukcesem, a płacić nikomu nie trzeba. Nie dziwię się więc w sumie, że kogoś takiego jak Satomi przydzielono do drużyny najemników. Miecznik z pewnością nie raz zawalił, przecież nawet teraz wpakowałby się prosto we wrogi patrol, gdyby nie ja, i teraz władzom klanu nie jest go szkoda. Może zginąć podobnie, jak najemnicy. Gdy spojrzeć na to z tej perspektywy, robi mi się go żal. Jego oraz mnie i Akihiko. Wyruszyliśmy na niebezpieczną misję i mało kogo obchodzi, czy wrócimy cali i zdrowi.
- Zaczniemy od zwiadu. Wyczuje swoimi umiejętnościami położenie wrogów, a następnie przekaże wam tę informację. Moje zdolności klanowe na to pozwalają. Na podstawie położenia i ilości przeciwników dopiero będziemy mogli ustalić jakiś sensowny plan. Bez tych informacji to będzie jak pisanie patykiem po wodzie. - odpowiadam ściszonym głosem.

[Akihiko Maji]

Czyżby spisano ich na straty, posyłając z taką osobą? A może w tym pozornym szaleństwie była jakaś metoda i podróż akurat z Satomim skończy się dla nich szczęśliwie? Poruszali się wolniej ale ostrożniej, jednak Akihiko nie zamierzał narzekać z tego powodu. Wolał uniknąć wykrycia i zbędnej walki, a całą sprawę rozwiązać przy minimalnym użyciu siły. Oczywiście, to były tylko ciche nadzieje Majiego, raczej mało prawdopodobne. Dzięki znajomości terenu Satomiego i umiejętnościom klanowym Yamanaka udało im się wyminąć każdy patrol, mimo iż w pewnym momencie zrobiło się dość niebezpiecznie. Akihiko odetchnął wtedy z ulgą. Gdy stanęli na szlaku i mieli już omawiać plan, blondyn podsumował sobie w myślach całą dotychczasową podróż. Do tej pory nie wykazał się niczym i jedynie stał z tylu, zamykając pochód. Trzeba będzie to niebawem poprawić... jakoś.
-Zgadzam się, trzeba skorzystać z możliwości zwiadu.

[Kisuke]

Haruzen i Akihiko Maji
Misja wojenna rangi C
Kolejka 9/15

Powoli można było odnieść wrażenie, że cała ich wyprawa, jest wyprawą karną, wyliczoną na to, że najprawdopodobniej zginą, zapewne nie osiągając nawet swojego celu misji. Najemnicy lepiej, gdy ginęli, bo nie trzeba było marnować pieniędzy, aby im zapłacić. Haruzen słusznie zauważył, że najlepiej, aby nigdy nie wrócili, a zginęli w drodze powrotnej. Kto wie. Może zniszczą ten magazyn, o który się rozchodziło, a później będą mieli taki ogon wojsk Kaminari, że nieprędko się uwolnią, aż wreszcie zostaną złapani i pewnie zabici na miejscu. Satomi chyba także nie był nikomu zbyt potrzebny. Przynajmniej jednak posiadał wiedzę o tych terenach, Haruzen zdolności, które umożliwiły całej grupie bezpieczne przejście za linie wroga, a jedynie Akihiko czuł się w tym wszystkim jak piąte koło u wozu.

-Czekaj, zanim pójdziesz. Oto mapa, przyjrzyj się, może pomoże Ci w trakcie zwiadu. My rozbijemy obóz nieopodal. Wróć, jak się czegoś dowiesz- Satomi wyciągnął z torby zwiniętą mapę i rozłożył ją na ziemi. Po tym, jak każdy się z nią zapoznał, tak długo, jak uznawał za stosowne, Uchiha zwinął ją ponownie i schował. Raczej nie chciał się nią dzielić. Na mapie zaznaczona była trasa jak dotrzeć do strzeżonego magazynu, a także samą bazę, która była całkiem dobrze ufortyfikowana, posiadała wieżyczkę obserwacyjną, kilka domków do spania, kilka mniejszych magazynów, jeden znacznie większy oraz całkiem duży plac na środku, z którego odchodziły dwie główne drogi przechodząc przez dwie bramy po obu stronach obozu.

Po dotarciu na miejsce Haruzen mógł przejść do wstępnego zwiadu. Jego zdolności oraz znajomość topografii obozu pozwoliły mu sprawnie określić ilość ludzi. Sześciu ludzi znajdowało się w jednym z domków sypialnianych, żaden z nich nie był ninją. Przy każdej z bram znajdowało się dwóch ludzi, najpewniej strażników, obserwacja naoczna pozwoliła się upewnić, że przy południowej bramie był jeden ninja oraz jeden zwyczajny, acz uzbrojony człowiek. Na wieży znajdował się kolejny ninja, który uważnie obserwował okolicę, uniemożliwiając wyjście z lasu i bliższe podejście do obozu. Po samym obozie krążyło kolejnych dwóch strażników, którzy zamieniali się z kolejną parą uzbrojonych mężczyzn, odpowiedzialnych za zwiad na kilkadziesiąt metrów od linii umocnień.

-I co? Opowiadaj- Gdy Haruzen powrócił, Satomi i Akihiko już przygotowali małą wypadową bazę, gdzie przed samym atakiem mogą jeszcze odpocząć po długiej podróży, spokojnie przygotować swoje uzbrojenie, czy może także przeczekać do zupełnie innej pory dnia, aby nie atakować w środku dnia. Dobre warunki pozwalały spokojnie podróżować, jednak w czasie ataku, mogliby chcieć wykorzystać zasłonę nocy jako swoją przewagę.

[Haruzen]

Jesteśmy na miejscu. Moim zadaniem jest obserwować teraz ludzi, których niedługo będziemy zabijać. Ewentualnie oni będą zabijać nas. Cóż, z pewnością poleje się krew i padną trupy. Co prawda mamy jedynie zniszczyć magazyn, jednak nie sądzę, aby udało nam się to zrobić nie zabijając nikogo. Nie możemy jednak specjalnie narzekać. Widzę jedynie dwóch shinobich, a więc mimo iż jesteśmy najemnikami, nie zlecono nam żadnej niemożliwej misji. Wykonanie naszych wytycznych jest osiągalne i realne, o ile odpowiednio to wszystko zaplanujemy i się zgramy.
Wróciwszy ze zwiadu prosze Satomiego o mapę, po czym nanoszę na nią umiejscowienie strażników, objaśniając na głos detale. Następnie mówię:
- Przeciwników jest sporo. Myślę, że ostatecznie będziemy w stanie wszystkich pokonać, jednak nie jest to chyba konieczne. Skupmy się na naszych wytycznych, a więc zniszczeniu magazynu. Czy mamy ku temu odpowiednie środki? Ja posiadam dwie notki wybuchowe, jak to wygląda u was? Tak czy siak, myślę, że ja z Satomim skupimy się na walce i odciąganiu uwagi, a Akihiko w tym czasie spróbuje przekraść się i podłożyć jak najwięcej notek. Ja zająłbym się shinobim na wieżyczce i później siałbym chaos za murem, a Satomi którąś z bram. Gdy my już wywołamy zamieszanie. Akihiko wejdzie po murze do środka i podłoży notki. - odpowiadam ściszonym głosem.

[Akihiko Maji]

A więc jednak wpierw postanowili wykonać zwiad. Akihiko odetchnął cicho z wyraźną ulgą, ciesząc się, że uda im się zebrać przynajmniej szczątkowe informacje o przeciwnikach. Dołączył więc do Satomiego w obozie i wyczekiwał powrotu Yamanaki. W jego głowie pojawiały się już pesymistyczne myśli. Czy Haruzenowi uda się wrócić do nich bez szwanku? Czy jego umiejętności okażą się wystarczająco dobre by dostarczyć im tak potrzebnych informacji? Szczęśliwie, wszystko obyło się bez większych problemów i blondyn wkrótce ponownie ujrzał swojego znajomego. Słysząc raport Yamanaki, podparł podbródek dłonią, zastanawiając się nad tym.
-Posiadam jedną takową notkę. Ale mógłbym je rozstawić z odległości jakichś 40 metrów, jeśli przyczepiłbym je do kunaiów
Poinformował swoich towarzyszy. Wizja samotnego wkradania się do magazynu, gdy inni będą robili za dywersję była trochę straszna. Noi oczywiście, znów wychodził na tego najsłabszego, ale na to już nie zamierzał narzekać. Musiał to zaakceptować i spróbować coś z tym zrobić.

[Kisuke]

Haruzen i Akihiko Maji
Misja wojenna rangi C
Kolejka 10/15

Jedno miejsce. Dwie strony konfliktu. To musiało się skończyć przelaniem krwi jednych z nich, a jak pójdzie coś wyjątkowo źle to krwią wszystkich wokół. Trwałą jednak wojna i takie działania były na porządku dziennym. Kaminari nie znali litości, zawczasu powiadomili swoich ludzi, aby wycofali się z terenów Sogen, a po podstępnym wypowiedzeniu wojny, natychmiastowo pojmali i ścieli ogromną liczbę członków klanu Uchiha. Mężczyzn, kobiet i dzieci. Ludzi, którzy przebywali Raigeki przypadkiem, którzy nie mieli złych zamiarów, a może nawet dobrze dogadywali się z tutejszymi. To jednak nie miało znaczenia. Ich żywot skończył się jednym werdyktem. Zabić Uchiha, bo wszyscy Uchiha byli źli. Tak było prościej, gdy dehumanizowało się przeciwnika.

Czymże więc było zabicie kilku, może kilkunastu żołnierzy, gotowych na śmierć? Może nawet uda się uniknąć zabijania wszystkich, ale na ich współpracę raczej nie ma co liczyć. Czeka ich walka i są do niej gotowi. Wcześniej wykonany zwiad pozwolił poznać dokładną ilość ludzi. 15 osób, w tym 3 ninja, a każdy, którego widział Haruzen, był uzbrojony. To nie był byle jaki punkt, w tym magazynie mogło znajdować się mnóstwo wartościowego towaru. Jedzenie, broń, narzędzia czy materiały potrzebne do budowania kolejnych obozów. Wszystko to musiało zostać zniszczone.

-Mam pięć notek wybuchowych, właśnie na potrzeby wysadzenia magazynów. Dwie na duży, trzy na mniejsze. To powinno wystarczyć by spora część obozu stanęła w płomieniach, jeśli zajmiemy ich walką wystarczająco długo, ogień będzie już nie do powstrzymania. Trzymaj Akihiko, jeśli możesz to zrobić z bezpiecznej odległości, tym lepiej dla nas. O ile masz własne kunaie, bo ja z nich nie korzystam- Plan Haruzena został przyklepany. Satomi zgodził się z Yamanaką co do tego, w jaki sposób powinni zaatakować. Dywersja, sabotaż, walka i potem się zobaczy.

-Główny magazyn znajduje się przy północnej bramie, dlatego musimy ich odciągnąć z tamtego miejsca. Zajmę się południową bramą. Twój atak, Haruzenie, będzie sygnałem do rozpoczęcia. Akihiko, podejdziesz od południowego zachodu. Powinieneś się przedostać murem albo znaleźć się w wystarczającej odległości, aby zniszczyć odpowiednie budynki. Naróbmy jak najwięcej szkód. Raczej nam nie odpuszczą, dlatego przygotujcie się na walkę. Gdy Akihiko skończy swoją robotę, będziemy mogli się wycofać. Jednak jeśli nie zgubimy pościgu, to droga powrotna przez granicę może nie pójść nam drugi raz tak szczęśliwie- Ewentualne pozostawienie niektórych przy życiu było problematyczne. Po pierwsze, mogli oni próbować opanować zniszczenia wywołane wybuchami i pożarem. Po drugie, mogli ich ścigać, co na terenie wroga narobiłoby im niezłych kłopotów. No ale czy to miało jakieś znaczenie? Na wszelki wypadek pokazał Majiemu jeszcze raz mapę, wskazując palcem najpierw na jeden z budynków, a następnie na trzy mniejsze, dwa z nich były w bliskim sąsiedztwie głównego magazynu, ostatni nieco dalej, przy placu.

Mogli wreszcie przystąpić do ostatecznych przygotowań. Zrobić jakieś magiczne sztuczki z kunaiami, notkami czy innymi rodzajami broni, które preferowali. Satomi sprawdził, czy jego dwie katany dalej są na miejscu, a gdy upewnił się, że pozostali zakończyli swoje sprawy, kiwnął głową i wyruszyli w stronę obozu. Każdy mógł ustawić się na swojej pozycji, czekać na sygnał od Haruzena i przystąpić do ataku.

[z/t]

[Anzou]

Władca Piorunów szybko nie znajdzie wspólnego języka z towarzyszami z klanu Inuzuka. W żaden sposób nie ujmował im umiejętności, nawet je szanował, jednak ich podejście do zadania... raczej ich satysfakcja z siania bólu i zniszczenia... to było przerażające. Z drugiej strony, może właśnie dzięki temu chłopak będzie mógł zająć się tylko walką z potencjalnym wrogiem? A niszczenie i mordowanie tych mniej winnych zajmą się właśnie oni? Oby. Cała grupa zgodnie ruszyła do miejsca ataku. Białowłosy jednak chciał się dowiedzieć nieco więcej na temat ich umiejętności. To dobra okazja do wymiany doświadczeń i zdobycia wiedzy, którą tak bardzo cenił sobie Kaminari.
- Wasze Ninkeny. Mają pewnie dobry węch? Na jaki dystans? Jak się z nimi porozumiewacie?
Może te pytania były głupie, jednak Anzou o to nie dbał. Liczyło się tylko zdobycie informacji. Psy dysponują dobrym zmysłem węchu, a te wyszkolone... prawdopodobnie dzięki temu już przed ewentualnym starciem grupa będzie o tym wiedzieć. Będzie mogła się przygotować. To niezwykle cenne. Władca Piorunów maszerował dumny i wyprostowany. Nie odczuwał stresu. Był pewny swoich umiejętności. Szedł dalej. W kierunku Sogen.

[Haruzen]

Anzou misja wojenna rangi C
11/30 Miałeś nadzieję, że na tej misji będziesz mógł skupić się na zabijaniu żołnierzy i shinobich Uchiha, krzywdzenie i zabijanie cywili zostawiając natomiast swoim towarzyszom. Najprawdopodobniej wydawało ci się to bardziej moralne. Zapewne dużo łatwiej będzie ci zasnąć, gdy będziesz po prostu patrzył, jak inni niszczą i zabijają wszystko w zasięgu wzroku. Ty w końcu pozabijasz tylko tych, których zabić jest trudniej.
Słysząc twoje pytanie Tsume zawarczał nieprzyjemne, co Kasasagi skwitował parsknięciem. Po chwili jednak powiedział:
- Tsume mówi, żebyś się za bardzo nie interesował, bo kociej mordy dostaniesz, ha ha!
- Nasze ninkeny sięgają węchem na kilkaset metrów. Nie musisz się więc bać niespodzianek. Wszystkiego pilnujemy. A porozumiewamy się z nimi normalnie. Tak jak z tobą. W tej grupie to ty jesteś dziwny, że ich nie rozumiesz.
Po kilku godzinach marszu przekroczyliście granice Antai i Sogen, co jednak nie zmieniło podejścia twoich towarzyszy. Wciąż dziarsko szli przed siebie, nie zważając na środki bezpieczeństwa i potencjalne zagrożenia. Po jakimś czasie dotarliście jednak do małej wioski znajdującej się przy głównym trakcie. Wioska była niewielka, raptem kilka chałup. Gdy tylko ją zobaczyliście, Joji natychmiast wysłał swojego niewielkiego ninkena w stronę zabudowań.
- Nikt nie spodziewa się jak zabójczy potrafi być Osami, dopóki nie skoczy komuś do gardła. Dlatego łatwo przeprowadzi nam zwiad.

[Anzou]

Grupa, z którą podróżował Anzou była bardzo specyficzna. Zdaje się, że z siania zniszczenia czerpali ogromną przyjemność. Białowłosy taki nie był. Nie lubił rozlewu krwi, zwłaszcza pośród tych, którzy na to nie zasługują. Młodzieniec nie ma najmniejszego problemu, by zamordować kogoś, kto zajdzie mu za skórę, kogoś, kto na to zasłuży. Pewnie nie miałby problemu z tym, by zamordować tych, z którymi idzie na misję. Wydawali się ludźmi, którzy nie są dobrzy. Z takimi zazwyczaj walczył Władca Piorunów.
- Kotów to chyba nie lubicie.
Powiedział z delikatnym przekąsem młodzieniec. Czasami trzeba odpyskować. Dobrze, że psy mają tak daleki węch. Będą w stanie namierzyć ofiarę jeszcze zanim ta o nich pomyśli. Inuzuka, pomimo tego jak się zachowywała ta grupka to cholernie dobry sojusznik. Ich zwierzęta w akcji na pewno potrafią wiele. Anzou dalej się już nie odzywał. Po dotarciu do wioski, gdy Inuzuka wypuścił psa młodzieniec skinął tylko głową w gotowości. Wytężył swoje zmysły, jednak mógł liczyć na zwierzaki. Chyba.

[Haruzen]

Anzou misja wojenna rangi C
13/30 Nie znałeś swoich towarzyszy nazbyt długo, ale już na tym etapie znajomości mogłeś jasno stwierdzić, że ich nie lubisz. W twoim mniemaniu sprawianie bólu i krzywdzenie ludzi sprawiało im przyjemność i może faktycznie tak było. Tak czy siak, nie była to cecha, którą ceniłeś wśród innych.
Piesek Jojiego tymczasem szybko wrócił do swojego pana. Musiał przekazać mu dobrą wiadomość, ponieważ Inuzuka warknął:
- Czysto.
Na ten sygnał wszyscy się uśmiechnęli i zarówno psy, jak i ludzie szczekając i warcząc ruszyli biegiem w stronę wioski. Oreku szybko też wypluł z ust kilka małych kul ognia, podpalając strzechy domów. Wieśniacy przerażeni wybiegli z domów. Dwóch z nich trzymało widły, jednak ninkeny szybko rzuciły im się do gardeł rozszarpując je na strzępy. Do Kasasagiego podbiegł też mały chłopczyk, który chciał bronić swojej rodziny, jednak Inuzuka bez wahania uderzył go pięścią w twarz, a następnie dobył kunaia i poderżnął mu gardło. Oreku do niego dołączył i po paru chwilach wszyscy mężczyźni i dzieci z wioski byli martwi. Pozostawili jedynie kobiety. Patrząc jednak jak Joji rozsznurowuje swoje spodnie w kroczu, nikt nie miał wątpliwości co wydarzy się za chwilę.

[Anzou]

Jeden ze zwierzaków ruszył na zwiady. Jacy by nie byli - ich umiejętności robiły wrażenie. Infiltracja terenu, sianie zniszczenia, niekwestionowanie rozkazów. Robili to, co musieli. Czerpali z tego przyjemność. Chłopak nie zamierzał już nikogo oceniać. Nie było to potrzebne. To, co Anzou o nich myśli to jedno, to co z tym zrobi to drugie. Młody Kaminari obserwował to, co robili mężczyźni. Niszczyli wszystko, co napotkali na swojej drodze. Nie brali jeńców. Ginął każdy, kto napatoczył się im przed gardło. Oszczędzali jedynie kobiety. Białowłosy uważnie wszystko obserwował, dał im się wyżyć, dał im siać zamęt. Nie chciał używać swojej energii na to, by mordować cywilną ludność. Mógł jedynie patrzeć, jak giną dzieci i dorośli. Starsi i młodsi. Do momentu, gdy ujrzał jedno.
- Stój! Spalmy wioskę i ruszajmy dalej. Zostawcie kurwa kobiety!
Coś w nim zaczęło się buzować. Teoretycznie to on dowodził całą wyprawą. Taki padł rozkaz. Jeżeli są żołnierzami, powinni uszanować jego wolę i decyzję. Na to liczył. Obserwował bacznie rekcję grupy. Nie było potrzeby gwałcić kobiet. Po co?! W imię czego? One tylko tutaj żyją...

[Haruzen]

Zużywanie notek wybuchowych na tych strażników? Cóż, wychodzi na to, że Akihiko nie jest tak silny jak się spodziewałem. Dziwne, że opuścił bezpieczną dla niego Unię Samotnych Wydm, po to, aby teraz ryzykować życie w wojnie, która go nie dotyczy. Zdecydowanie lepiej by pewnie dla niego wyszło, gdyby pozostał na pustynii i tam w spokoju trenował. Jasne, ja sam opuściłem Soso, jednak ja nie miałem zbyt wielkich problemów z wykonaniem tej misji. Wojna jest dla mnie nowym doświadczeniem i możliwością nauczenia się nowych, dodatkowych rzeczy, a nie okazją do nauki podstaw. Dobrze jednak, że przeżył. Wygląda na dobrego chłopaka i może wyrosnąć na dobrego shinobiego.
Wstrzymuję się chwilę z opuszczeniem pola bitwy, czekając na wybuch ostatniego magazynu i gdy już rzeczywiście jestem pewien, że nasza misja została wykonana, dołączam do pozostałych i wraz z nimi udaję się do Sogen. Co jakiś czas kontrolnie sonduję teren wokół nas, aby upewnić się, czy nie podąża za nami pościg oraz żebyśmy nie wpakowali się na jakiś wrogi patrol. Gdy będzie okazja, informuję Satomiego, że przy okazji zniszczyłem całą wschodnią część muru fortu.

[Haruzen]

Anzou misja wojenna rangi C
15/30 Członkowie twojej drużyny byli zorganizowani i sprawni. Szybko przeprowadzili zwiad i podpalili wioskę, jednocześnie terroryzując i zabijając miejscową ludność. Wszystko działo się szybko i sprawnie. Zupełnie jak w wojsku. Tobie jednak nie podobał się taki obrót spraw. Godziłeś się na śmierć i niszczenie, jednak nie na gwałty.
Słysząc twoje słowa Joji wstrzymał na chwilę swoje ruchy. Jego spodnie wciąż były na miejscu.
- Spokojnie, po wszystkim też je spalimy, czy zabijemy jakim tam sposobem wolisz. Jak sobie jakąś upatrzyłeś, to ci zostawimy, nie ma problemu. Nie jesteśmy wybredni. Jeśli natomiast nie chcesz… Lepiej sprawdź, czy z chałup nie uda się wyciągnąć niczego wartościowego, zanim do szczętu wszystko nie spłonie. - słysząc jego słowa Kasasagi posłusznie wszedł do jednego budynku, a Oreku do drugiego, który wyglądał na oborę. Po chwili było stamtąd słychać ryk zarzynanych zwierząt.