Szlak transportowy

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
5 / 17

Właścicielka lokalu niezbyt dobrze ukrywała swoje emocje, jej wredna twarz zdradzała wszystko w tym również zadowolenie z tego, że właśnie zarobi trochę grosza na kolejnym gościu. Teraz gdy byłeś już właściwie jej gościem, nieco zmieniła swoje nastawienie, chociaż wciąż wyczuwałeś od niej straszną dwulicowość, była to osoba której ciężko było od tak zaufać ale życie toczyło się dalej, nie mogłeś wyjawić swoich myśli więc pozostawało uśmiechać się i robić dobrą minę do złej gry.
W takim razie proszę się rozgościć, rozpakować ubrania i zaznać nieco odświeżenia. Tamtymi schodami, tymi dalszymi, dostanie się Pan do naszej łaźni. Jest niewielka ale dostęp mają do niej tylko goście więc na ten moment poza Panem może tam być z jedna, góra dwie osoby. Gdy zejdzie Pan na dół, kucharka przygotuje coś na ciepło. - mówiła kobieta, dość mocno gestykulując przy tym rękoma. Oczywiście szybko wyłapałeś jej małe kłamstwo odnośnie liczby gości, których mogłeś spotkać w łaźni ale zapewne był to taki zabieg, by uczynić tę atrakcję bardziej kuszącą, trudno było mieć to właścicielce za złe. __________________ W łaźni do której prowadziły faktycznie tylko jedne schody znajdowało się kilka osób - dwóch mężczyzn o dość groźnych wyrazach twarzy, którzy siedzieli na uboczu i rozmawiali spokojnie między sobą, młoda para, która wtulona siedziała po przeciwległej stronie zanurzona w gorącej wodzie po szyję oraz odrobinę starsza od Ciebie (~20 lat) dziewczyna, która z zamkniętymi oczami, oparta o ścianę relaksowała się w obłokach gorącej pary. Jej piękne ciało skrywał biały ręcznik, zaś długie, rude włosy spływały na ramiona i zakrywał krągłości jej piersi, co z pewnością mogło zasmucić każdego z panów, który zechciał spojrzeć w jej stronę. __________________ Na parterze, gdzie znajdował się bar i kuchnia panował dość spory ruch. Wiele osób było tam tylko na chwilę, aby zjeść, napić się i ruszyć dalej. Było jednak wśród tych osób kilkoro takich, które zdawały się siedzieć tam dłużej na co wskazywały naczynia, ich ilość oraz to co się na nich znajdowało, a właściwie co znajdowało się zanim pozostały same, suche już resztki. Oczywiście jak w każdej knajpie musiał być zakapturzony facet w ciemnym kącie, trzech zbiro-podobnych gości popijających alkohol, którzy co chwile łypali wokół siebie w poszukiwaniu ofiary do zaczepek lub panienki do poderwania, ale dostrzec też można było co najmniej dwóch shinobi, siedzących w zupełnie osobnych miejscach i nie sprawiających wrażenia, jakby znali się wzajemnie. Nie pochodzili też z Twojej osady, a przynajmniej nic na to nie wskazywało. __________________

Możesz wybrać czy chcesz skorzystać z łaźni, czy tylko z posiłku, masz pełną dowolność w działaniu. W moim poście zawarte są tylko opisy, żebyś nie musiał sam wymyślać na czuja co tam możesz zastać.

[Anzou]

Anzou nie dbał o relację z właścicielką dobytku. Niezależnie od jej podejścia, jej charakteru - pełniła swoją rolę należycie. Ulokowała Władcę Piorunów w jednym miejscu, poinformowała o wszystkich możliwościach, które oferuje owy budynek. Czy można wymagać więcej? Białowłosy nie miał oczekiwań. Chciał zaznać komfortu, odpocząć, zrelaksować nieco mięśnie.
- Dziękuję Pani za wszelkie informacje. Zapewne skorzystam z łaźni, po podróży przyda mi się odświeżenie.
Zapewnił spokojnym, delikatnie pogodnym głosem nastolatek. Młodzieniec postanowił zajść do swojej izby, zostawił w niej plecak. Pierwszym krokiem była strawa i posiłek. Nie zamierzał najpierw się myć, a następnie spożywać. Kaminari zszedł do baru zamykając szczelnie swój pokój. Tam zamówił lokalny specjał oraz tradycyjnie dla swojego postępowania - zieloną herbatę. Ten napar sprawiał, że jego umysł całkowicie się relaksował. Był namiastką czegoś dobrego i przypominał mu o dobrych, beztroskich czasach. Po najedzeniu się i napitku przyszła pora na obmycie ciała. Zgodnie z instrukcją właścicielki Anzou pokierował się do łaźni. Na miejscu nie nawiązywał z nikim żadnej interakcji o ile nie wymagała tego etykieta. Nie czuł takiej potrzeby. Chłopak uprzednio okrył się ręcznikiem i postanowił zanurzyć swoje ciało. To było coś nowego, coś, czego jeszcze w swoim życiu jako Shinobi nie zaznał. Słyszał co prawda o takich miejscach, jednak nigdy, pomimo dbania o swój wygląd, o swój ubiór w nich nie był. Anzou spędził w łaźni około trzydzieści minut relaksując się i rozmyślając o zadaniu. Miał z tyłu głowy, że pomimo obecnego stanu - niedługo może się to zmienić. Niedługo być może będzie zmuszony bronić życia innych. Po łaźni kierunek pokój, oczywiście uprzednio ubierając się w swoje standardowe ubrania. Czas się zdrzemnąć by o świcie ruszyć dalej w kierunku Sogen.

[Souei]

// My tu tylko przejazdem, sorry...

Nie czuł dumy, ani nawet satysfakcji z przytłaczającego zwycięstwa nad jakimś młodzikiem. Na przestrzeni lat Souei nauczył się swoje ofiary traktować przedmiotowo, nie wspominając już o o tym, że jego udział w walce był znikomy. Być może przydał się grupie bardziej przed i po, ale uważał, że bez niego też świetnie by sobie poradzili. Sporą zaletą było jednak to, że mogli zobaczyć się nawzajem w akcji, co dawało im jakieś tam pojęcie o poziome każdego z tego zacnego towarzystwa. To z kolei mogło rzutować na dalszy rozwój ich relacji i współpracy. Na żartobliwe pytanie Ichirou odpowiedział jedynie niewzruszonym spojrzeniem w jego stronę. Nie przyszła mu do głowy żadna błyskotliwa riposta, więc w ogóle powstrzymał się od komentowania tego, co przed chwilą zrobił z ciałem zabitego.
Po pożegnaniu Misae i Kyoushiego milczącym spojrzeniem, Souei i Ichirou wyruszyli w drogę powrotną do Shigashi. Co prawda cała grupa nie była im potrzebna podczas rozmowy z Głową, ale wyglądało na to, że Klepsydra trochę odłożyła w czasie realizację swoich planów w kupieckiej metropolii. Matsudzie nic do tego, jeśli tylko liderzy obu stron dogadają się i ustalą jakiś wspólny plan działania oraz warunki. Zanim jednak to nastąpiło, trzeba było doprowadzić Asahiego przed oblicze Szefowej. Pazur zaczął dzielić się szczegółami zaraz po tym, gdy wyruszyli w drogę powrotną jako duet.
- Rozmawiałem ze swoim szefem, który podlega bezpośrednio Głowie. Wymyślili jakieś warunki, ale chyba najlepiej będzie jak sami się rozmówicie, w cztery oczy. - Streścił mu, biegnąc przez las w kierunku granicy z Yusetsu. Nie wspominał o żadnym zabijaniu posła ani posłańca z Atsui, bo nie wiedział kto był autorem tego poronionego pomysłu. Być może Keiji dodał go od siebie tak dla zasady, a podczas ostatecznej rozmowy pomiędzy Ichirou a Sagakurą nic z tego nie musiało wypłynąć na wierzch.
- Gdy tylko dotrzemy do Shigashi i będziesz gotowy, zaprowadzę cię na spotkanie. - Oznajmił mu, nie przerywając podróży. Od Fugu dzieliło ich jeszcze kilka dni drogi, które będą mogli przebyć spokojnie i bez konsekwencji za ostatnie czyny.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Yusetsu
Środek transportu: pieszo / podróż odbywana razem z Ichirou
Czas podróży: 60 minut

[Kyoushi]

Było lepiej niż dobrze, jednak to co widział, gdy tylko Sołek pokazał co potrafi to niemal się przeraził. Wessał go niczym lemoniadę podczas gorącego dnia. Było to na tyle dziwne co i ciekawe, jednak wolał nie zadawać więcej pytań. Pewnie i tak nie dostałby więcej odpowiedzi. Przy okazji miał także informacji skąd ten Akoraito miał tak ważna rzecz jak ten naszyjnik. Nic specjalnego… Druga sprawa to jednak skąd posiadał umiejętności, które pochodzą od klanu Juugo. A raczej nie klanu, a szczepu wykorzystywanego swego czasu przez klan Uchiha, ale kto by o tym pamiętał.
Na żart Ichira znów się szeroko uśmiechnął. W sumie miało to sens, ze względu na to, że rzeczywiście, przykład oka w głowie był niezbyt trafny. Ale żart jakże dobry!
- Póki mi głowa nie spadnie to nikt nawet się o nich nie dowie. - powiedział pełen pychy i przekonania. Nie było wielu, którzy mogliby w ogóle dosięgnąć jego głowy, wiec nie obawiał się wielu przeciwności. Szczególnie, że ruszyła z nim także Misae, która jednak zdecydowała się na wspólną podróż. I słusznie!
na pouczenie o kłopotach znów się uśmiechnął głupkowato, jednocześnie przyjął wszystko do wiadomości. Spokojnie robić swoje i się nie wychylać. To wcale nie było takie proste zadanie dla szermierza, którego energia wręcz wyskakiwała z niego w postaci ADHD, którego stwierdzić się nie dało - bo jeszcze nie istniało.
- Dobra, więc się odnajdziemy. Zostawcie mi coś z tej mafii. Żeby mnie cześć zabawy nie ominęła! - krzyknął jeszcze na pożegnanie machając łapą.
- To co, gotowa na nową przygodę? W końcu karawana nazywana Sunadokei się nie zatrzymuje! - powiedział niezwykle zadowolony z całej grupy, by delikatnie szturchnąć w bark młodą białowłosą. Byli na tyle zgrani i oczekiwali tylko więcej od życia, szczególnie gdy było jeszcze dużo do zobaczenia i zdobycia. W końcu niczego nie wiedzieli tak naprawdę…

Dokąd: Sogen
Przez: -
Środek transportu: Piechta
Czas podróży: 45 min

Z/T wraz z Misae

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
6 / 17

Wszystko co postanowiłeś zrobić, poszło zgodnie z założeniem - zjadłeś ciepły posiłek, obmyłeś zmęczone podróżą ciało i wróciłeś do pokoju, gdzie zaznać mogłeś spokojnego i niczym niezakłóconego snu. Gdy skoro świt promienie słońca delikatnie Cię wybudziły, zauważyłeś że wokół panowała totalna cisza. Najwyraźniej zarówno na dole w części barowej jak i na górze, gdzie wypoczywali inni goście, wszystko zamierało na czas późnej nocy i wczesnego poranka. Jako że byłeś już rozliczone z właścicielką za nocleg i posiłek, nie musiałeś czekać na odpowiednią godzinę by się pożegnać, wystarczyło zebrać swoje rzeczy i ruszyć w dalszą drogę.
Podróż mijała całkowicie spokojnie i tak też minął cały dzień, który podobnie jak poprzedni zakończyłeś stając przed kolejnym zajazdem, tym razem oczywiście nieco innym jednak w głównym zamyśle bardzo podobnym - karczma, kilka pokoików na noclegi, tym razem bez łaźni ale za to ze znacznie lepszymi widokami z okien. Tym razem zamiast lasu widziałeś ze swojego pokoju wielką, kwiecistą łąkę, która skryta była za dobytkiem, zaś od szlaku transportowego oddzielona drzewami, niewielkim płotem oraz krzewami, które najpewniej zasadzone zostały umyślnie tak, aby to miejsce pozostawało poza widokiem wszystkich podróżnych, bowiem wtedy zapewne nie utrzymałoby się długo w takim stanie. W tym dobytku właściciel był znacznie milszy i mnie podejrzany niż przy poprzednim postoju. Starszy pan był oszczędny w słowach jednak z uśmiechem poprowadził Cię do pokoju, zaś ciepłą i pyszną kolację wysłał prosto do Twojego pokoju, oczywiście nie kurierem lecz z pomocą uroczej panienki kelnerki, która mogła być członkiem jego rodziny, jednak był to tylko Twój domysł. Tak samo jak poprzednio, skoro świt opuściłeś zajazd, piękną łąkę i uroczą dziewczynę za sobą, aby dalej podążać w stronę granicy z Sogen i wreszcie... dotarłeś na miejsce. Granica z Sogen w tym miejscu była dość łatwa do rozpoznania, bowiem strzegło jej kilkunastu wartowników, którzy najpewniej byli przedstawicielami zarówno Antai jak i Sogen. Ci od strony Sogen zdawali się być bardziej czujni, mniej przyjaźni, obserwowali każdego i wymieniali się między sobą spostrzeżeniami, a najwięcej ich mieli, kiedy to właśnie Ty zbliżyłeś się do granicy. Jeden z nich odszedł do grupy i skierował się do posterunku, znajdującego się kilkadziesiąt metrów dalej, zaś pozostali zdawali się być nawet bardziej czujni od momentu gdy wkroczyłeś na scenę.
Co zaś tyczyło się strażników Twojej narodowości, Ci wydawali się być bardziej rozluźnieni, nawet nie zauważyli Twojej obecności, mimo że wokół nie kręciło się aż tak wiele osobób, a Ty jako Shinobi wyróżniałeś się na tle wieśniaków, handlarzy i biedaków, którzy wędrowali między prowincjami w poszukiwaniu chociaż odrobinę lepszego życia.

[Anzou]

Podróżowanie i zwiedzanie było kiedyś czymś, co nakręcało Anzou do działania. Jako dzieciak robił to bardzo często, czerpał z tego garściami. Los chciał, że najczęściej obierał azymut na Sogen. Zanim wojna się zaczęła odwiedzał swojego przyjaciela Azumę. Był nawet za Murem, gdzie walczył z przeróżnymi kreaturami. Poznał świat, który jest tylko wyobrażeniem dla wielu. Teraz ta podróż nie wywoływała w nim wielu emocji. Kolejne zadanie, kolejna misja do odbębnienia. W przeciwieństwie do poprzedniej tym razem miał poprawić byt i humor bogatym ludziom. Białowłosy maszerował znaną mu trasą, noce spędzał w Karczmach. Nie chciał kłopotów, przy okazji sprawdził miejsca, w których mógł zatrzymać się z artystami na powrocie. To nie są Shinobi, więc za pewne ich wytrzymałość stoi na mniejszym poziomie, co wiąże się nie tylko ze zmęczeniem, ale częstszymi postojami. Na pewno nie ma możliwości aby podróżować w nocy. Białowłosy z każdym kolejnym krokiem zbliżał się do granicy. Miejsce styku prowincji było zniszczone, walki zmieniły krajobraz. Połamane i popalone drzewa. To symbol wojny. Anzou był ostrożny na samej granicy, nie generował jednak problemów. Gdy dotarł na miejsce postanowił podejść do jednego ze Strażników, którzy byli po jego stronie barykady, tych z Kaminari.
- Kaminari Anzou. Miałem tutaj odebrać ludzi z Ryuzaku. Wiecie może coś o tym? Jakiś zespół muzyczny.
To była najprostsza droga aby uzyskać jakiekolwiek informacje. Młodzieniec miał się stale na baczności i wypatrywał grupy osób składających się przynajmniej z 8 osób. Tyle miał liczyć zespół, ale zapewne on sam był eskortowany przez kogoś, więc nastąpi swoiste przekazanie pałeczki. Jak w sztafecie.

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
7 / 17

Strażnicy do których podszedłeś, zaczęli zastanawiać się czy mogą udzielić Ci jakichkolwiek, użytecznych informacji. Wreszcie jeden z nich wskazał palcem na posterunek po przeciwnej stronie, gdzie chwilę wcześniej zniknął jeden ze strażników Sogen. Mężczyzna z kataną przyczepioną na plecach (ów strażnik Sogen) wyszedł z posterunku prowadząc za sobą dwójkę mężczyzn, którzy na plecach nieśli zawinięte w płótna instrumenty dość sporych rozmiarów. Od razu zauważyłeś, że są poddenerwowani, zaś na przedramieniu jednego z nich znajdował się lekko zakrwawiony bandaż. Cała trójka (strażnik oraz dwójka muzyków) podeszli do granicy i zatrzymali się jakby z ostrożności. W tym samym czasie zarówno reszta straży od strony Sogen ale też Antai zdawała się skupić nieco bardziej na tej sytuacji, ucichły rozmowy i śmiechy, a wszystkie oczy były zwrócone na Ciebie oraz ową trójkę.
Czy to Ciebie wysłano w celu ochrony tych ludzi? Przedstaw dowód! - strażnik rzucił w Twoją stronę odrobinę głośniejszym tonem te słowa, czekając aż przedłożysz oficjalne pismo lub rozkaz od swoich przełożonych. Najwyraźniej pozornie proste zadanie eskorty miało nieco bardziej zawiłe podłoże i nawet strażnicy brali tę sytuację dość poważnie.
Kiedy przedstawiłeś otrzymany w osadzie zwój z informacjami, zauważyłeś ulgę na twarzach dwójki muzyków stojących przy granicy. Jeden skinął głową do drugiego i ten od razu ruszył z powrotem do posterunku, aby zawołać pozostałych, podróżujących z nimi ludzi. Pierwszy wyszedł shinobi o dość poważnym wyglądzie oraz potężnej budowie. Rzucił w Twoją stronę groźne spojrzenie jednak już chwilę później pozwolił pozostałym pójść w Twoją stronę. Bacznie obserwował otoczenie, jakby obawiał się nagłego ataku - ten jednak nie nastąpił.
Zgodnie z rozkazami przekazuję całą grupę w Twoje ręce. Po drodze zostaliśmy zaatakowani, ten tutaj lekko ucierpiał jednak rana zdaje się być tylko powierzchowna. Opatrzyłem go i sprawdzałem stan zdrowia co godzinę, wszystko wygląda w porządku. Są w stanie podróżować przez mniej więcej osiem godzin, później ich tempo znacznie spada i stają się... obciążeniem w razie zagrożenia. Weź to pod uwagę w drodze do Waszej osady. - potężny shinobi był bardzo poważny i każdego jego słowo brzmiało jak najbardziej wiarygodnie.
Dopiero gdy skończył, odsunął się na bok i przepuścił na stronę Twojego kraju całą ósemkę w skład której wchodziły dwie kobiety, pięciu mężczyzn oraz jedno dziecko, dziewczynka w wieku około 10 lat. Mężczyźni nosili na plecach przeróżne instrumenty, jeden z nich ciągnął za sobą niewielki wóz przykryty płachtą, pod którą znajdowały się zapewne wszelkie stroje oraz rzeczy niezbędne w długiej podróży. Każdy z członków grupy mijając Cię wykonał pełen szacunku ukłon, niektórzy wysilili się nawet na kilka słów podzięki i prośbę i zadbanie o ich bezpieczeństwo.
Wreszcie gdy wszyscy znaleźli się po stronie Antai, strażnicy od strony Sogen jak i eskortujący wcześniej shinobi skłonili się lekko i odeszli w stronę posterunku.
Twoje wystraszone owieczki otoczone jeszcze chwilowo przez strażników granicy Antai czekały na rozkazy z Twojej strony.

[Anzou]

Napięcie na granicy było wyczuwalne. Pomimo pokoju, który obecnie panował. O ile można to nazwać pokojem. Relacje Kaminari-Uchiha były cholernie napięte. Anzou był tego świadomy. Teraz jednak nie interesowała go geopolityka. Miał swoje zadanie i zamierzał je zrealizować. Na tym skupił swoje działania. Młodzieniec starał się ustalić gdzie są ludzie, których powinien eskortować do Raigeki. Plus całej wycieczki był taki, że znał trasę doskonale, wiedział gdzie może się zatrzymać. Wadą natomiast był fakt, że grupa muzyków była rozpoznawalna i wielu ludzi może im życzyć źle. Jakich czasów Władca Piorunów dożył. Po co ktoś chce wykorzystywać czy krzywdzić Anzou został skierowany w jedno miejsce. Młodzieniec odpowiedział twierdząco i przedstawił wszelkie dokumenty które posiada na temat zlecenia. Musiał się w jakiś sposób uwiarygodnić. Nie był niemiły, jego głos brzmiał pewnie. Stał ciągle wyprostowany z brodą uniesioną do góry. Był cholernie dumnym Kaminari.
- Dziękuję za przekazane informacje. Dobrze, że nikt mocniej nie ucierpiał. Wiecie kto Was zaatakował?
Anzou chciał ustalić jak najwięcej zanim poprzedni ochroniarz uda się w swoją stronę. Nie znał tych muzyków, nie interesował się nimi, nie wyglądali jednak na złych ludzi, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Młodzieniec postarał się swoim wzrokiem ocenić silniejsze punkty grupy. Zauważył dziecko, które musi być strzeżone za wszelką cenę. Młodzieniec spojrzał na swoich towarzyszy.
- Nazywam się Kaminari Anzou, mam przyjemność zaprowadzić Państwa bezpiecznie do Raigeki. Nie zamierzam narzucać tempa. Jeżeli ktokolwiek z Was będzie zmęczony, będzie potrzebował odpoczynku - powiedzcie mi to. Nie chcę was zamęczać. Znam miejsce, gdzie będziemy mogli przenocować, są to głównie przydrożne karczmy, więc nie zwracajmy na siebie w nich uwagi. Jak zbliżymy się do pierwszego przystanku, to określimy wszystkie szczegóły. Macie może jakieś pytania? Mogę w czymś pomóc?
Anzou był otwarty. Zasypał swoich towarzyszy kilkoma zdaniami i czekał na ewentualne pytania. Był gotowy aby ruszyć w kierunku docelowego miejsca, czyli pierwszego przystanku. Karczma, bez łaźni wydaje się być dobrym miejscem na nocleg. Przynajmniej sprawdzonym przez Białowłosego. Dobrze by było w jakiś sposób zakryć tożsamość całej ekipy. Wtedy nie zwracaliby na siebie takiej uwagi. Anzou był czujny na samym szlaku i zwracał uwagę na to, czy ktoś ich nie obserwuje i nie śledzi. Uważnie obserwował również osoby, które go mijały. Każdy może być napastnikiem.

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
8 / 17

Strażnik sąsiedniego regionu niestety nie był w stanie jasno określić tego z kim przyszło im się zmierzyć w drodze do granicy. Dowiedziałeś się jedynie tego, że atak nastąpił nagle, wykorzystano broń miotaną i właściwie to on sam był głównym celem napaści. Jeden z muzyków został zraniony przypadkiem, kiedy stanął w obronie kobiet z zespołu. Napastników nie udało się schwytać ani też odpłacić jakimikolwiek obrażeniami, bowiem szybko pojęli że nie zdołają przeciwstawić się sile ochroniarza z Sogen - ciężko było wyczuć czy była to tylko jego opinia podszyta samouwielbieniem czy też obiektywna ocena sytuacji.

Kiedy zostałeś już sam na sam z grupą i przedstawiłeś im plan działania, wszyscy przywitali się z Tobą i skłonili w geście podzięki oraz szacunku. Mała dziewczynka wręczyła Ci nawet malutkie origami w kształcie kwiatka po czym lekko zawstydzona uciekła i schowała się za jedną z kobiet.
Anzou-dono, jesteśmy wdzięczni za to, że podjąłeś się tego zadania. Proszę jednak nie uznawać nas za słabe osoby, podróżowanie jest częścią naszego trybu życia dlatego niestraszne nam długie marsze. Jedyne czego nie jesteśmy w stanie zrobić to obrona przed bandytami, zwłaszcza tymi którzy korzystają z chakry. Niestety sztuka shinobi jest zbyt potężna dla zwykłych ludzi. Co zaś tyczy się samego powodu dla którego jesteśmy atakowani, mamy pewne podejrzenia jednak o tym wszystkim jeszcze zdążymy porozmawiać, gdy już będziemy sami na szlaku transportowym. - powiedział zraniony w rękę mężczyzna, który najwyraźniej był najbardziej elokwentnym z całej grupy i zapewne też odpowiadał za prowadzenie tego "biznesu" jakim było sprzedawanie swoich talentów muzycznych.

Gdy już ruszyliście w drogę, było późne popołudnie, słońce wprawdzie wisiało jeszcze dość wysoko nad horyzontem jednak jego światło powoli bladło, a las rzucał coraz dłuższy cień. Grupa szła parami, jedna za drugą w odstępach mniej więcej 1-1,5 metra z racji noszonych bagaży. Rozmawiali, niektórzy nucili pod nosem nieznane Ci dotąd melodie - kobiety oraz dziewczynka szły najbliżej Ciebie, zaś wszyscy mężczyźni zdawali się w pewien sposób iść tak, aby stanowić pierwszą linię oporu.
Ty zachowywałeś szczególną czujność, wpatrywałeś się w każdego kto Was mijał jednak nadal, tak samo jak w drodze do granicy byli to głównie handlarze, podróżnicy, wieśniacy z okolicznych osad. Wreszcie idąc głębokim lasem, rozpoznałeś jedno z drzew, które znajdowało się nieopodal znajomej Ci karczmy (bez łaźni). Powinniście dotrzeć do niej w mniej więcej pół godziny i nie wyglądało na to, aby miały spotkać Was jakieś nieprzyjemności. Tym co zauważyłeś było jednak zmęczenie wśród grupy, zwłaszcza kobiet i dziecka. Co chwilę przecierały oczy, ziewały, zaś tempo ich marszu znacznie zwolniło.

[Anzou]

Młodzieniec postanowił przedstawić się całej grupie oraz opowiedzieć nieco o zasadach i planie podróży. Odpowiednie poinformowanie towarzyszy może zaowocować finalnie sukcesem. Młodzieniec zanotował informacje, które przekazał mu jeden z członków zespołu. Faktycznie, wyglądali tak jak się zachowywali. Chłopak wraz z całą ekipą ruszył więc w drogę. Był uważny, skupiony, obserwował otoczenie. Nie chciał dać się zaskoczyć. Mimo wszystko, przynajmniej do tego momentu udało mu się opanować sytuację, a momenty zagrożenia nie pojawiały się. Anzou wiedział, że jest blisko miejsca noclegu, jednak problem był następujący; grupa powoli odczuwała trudy marszu. To normalne. Anzou przystanął i spojrzał na całą grupę.
- Około pół godziny dzieli nas od miejsca noclegu. Ściemnia się, więc warto znaleźć schronienie na noc. Mają tam jedzenie i łóżka, więc zregenerujemy energię. Ktoś wymaga pomocy? Może mogę ponieść za kogoś część ekwipunku albo wziąć dziecko na barana?
Władca Piorunów chciał zmotywować grupę. Sam nie odczuwał zmęczenia, jednak był świadomy, że on sam był na zdecydowanie innym poziomie. Był gotowy aby wziąć w dłoń część sprzętu czy też na barana dziecko, które zapewne jest najbardziej zmęczone z całej grupy. Nastolatek chciał choć trochę odciążyć, jakkolwiek pomóc. Młodzieniec czekał na odpowiedź i zamierzał się do niej dostosować. Był gotowy by ruszyć do pierwszego przystanku. Sam miał ochotę zjeść coś ciepłego. Oczywiście - stale skupiony.

  Ukryty tekst

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
9 / 17

Grupa muzyczna dzielnie kroczyła Twoim śladem i mimo zmęczenia starali się chociaż sprawiać wrażenie, jakoby wszystko było w jak najlepszym porządku. Wreszcie gdy oznajmiłeś nadchodzący postój, na ich twarzach dostrzegłeś ulgę, zaś na propozycję pomocy z bagażami nikt nie odpowiedział, jak gdyby nie chcieli nadużywać Twojej pomocy. Mała dziewczynka podeszła do Ciebie i chwyciła za rękaw.
Panie sinobi, ci dośtaniemy tam takojako? - spytała nieśmiało, na co jej towarzysze zareagowali delikatnym śmiechem.

Niewielki fragment drogi jaki pozostał Wam do przejścia mijał już w znacznie lepszej atmosferze, muzycy nieco się rozluźnili na myśl o nadchodzącym wypoczynku. Prowadzili rozmowy, nucili i planowali nadchodzące przedstawienia, a ze słyszanych mimowolnie rozmów zrozumiałeś na czym mniej więcej polegał ich fenomen. Najbardziej doceniane w tym rejonie świata instrumenty, mistrzowskie ich opanowanie, do tego dochodziły teatry cienia oraz taniec w wykonaniu dwóch kobiet, z których jedna zdawała się również śpiewać. W świecie gdzie trudno było o solidną rozrywkę na wysokim poziomie, ich umiejętności i przede wszystkim zaangażowanie były bardzo doceniane i wysoko wyceniane, jednak nie zauważyłeś aby obnosili się bogactwami lub puszyli jak niektórzy, którym odrobina pieniędzy robiła z mózgów papkę.
Wreszcie idąc głębokim lasem, rozpoznałeś jedno z drzew, które znajdowało się nieopodal znajomej Ci karczmy (bez łaźni). Powinniście dotrzeć do niej w mniej więcej pół godziny i nie wyglądało na to, aby miały spotkać Was jakieś nieprzyjemności. Dziewczynka która wcześniej pytała Cię o Takoyaki, teraz znowu podeszła do Ciebie i z widocznym zawstydzenie spytała czy mógłbyś ją ponieść na plecach, bo najwyraźniej jej małe nóżki zbyt mocno już odczuwały zmęczenie podróży.
Nie martw się Keiko, zaraz będziemy na miejscu. Przepraszam za nią. - skomentowała to jedna z kobiet, kłaniając się z lekkim zawstydzeniem.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou chciał być wsparciem dla grupy muzyków. Nie miał nic do nich, nawet więcej - wydawali się mili, więc tak samo chciał ich traktować. Był już takim typem człowieka, który starał się być dobrym dla tych, którzy zachowują się tak wobec Białowłosego. Można powiedzieć, że to reguła wzajemności lub zasada dynamiki. Chłopak słysząc słowa dzieciaka delikatnie się uśmiechnął, nie wiedział o czym mówi, nigdy nie słyszał o takim słowie.
- Nie wiem o czym mówisz, ale na pewno będzie miło, ciepło i wygodnie! To mogę zagwarantować.
Władca Piorunów nie kłamał. Znał to miejsce, znał karczmę. Dlaczego miałoby być inaczej? Grupa nie chciała korzystać z pomocy Anzou, a chłopak nie zamierzał naciskać. Byli wolnymi jednostkami i mogli samodzielnie decydować o swoim losie, o tym, jaką decyzję podjąć. Cała grupa ruszyła więc w kierunku karczmy. Zwykły marsz, może nawet nieco wolniejsze tempo, aby nie nadwyrężać możliwości muzyków. Anzou z przyjemnością słuchał ich wokalu, który stał na niezwykle wysokim poziomie. Ich nucenie było czyste i wprawiało w zadumę. Mogło delikatnie dekoncentrować, dlatego Anzou starał się mimo rozpraszaczy utrzymywać maksymalne skupienie. Tylko to może zagwarantować sukces. Minął kawałek czasu, a grupa ponownie znalazła się przy tym samym drzewie. Było to niezwykle dziwne. Anzou znał trasę jak własną kieszeń. Dziewczynka odczuwała większe zmęczenie i poprosiła Anzou o przeniesienie. Chłopak nie miał z tym problemu. Jednak najpierw postanowił rozwiązać pewną zagadkę. Wiedział, że coś jest nie tak. Nie było szans na to, aby się zgubić. Po prostu nie było. Trasa była przez niego często uczęszczana, do tego nigdy z niej nie zbaczał wraz ze swoimi towarzyszami. Przejechał po nich wzrokiem.
- Byliśmy już tutaj. Chodźcie do mnie bliżej. Wszyscy. Coś mi tu nie pasuje.
Anzou wydał dyspozycje. Jego umysł zaczął wszystko kalkulować. Nie wiedział czy faktycznie się zgubił, czy może... coś jest nie tak z jego zmysłami? Znał Genjutsu, wiedział, że da się wpływać na sposób postrzegania rzeczywistości. Postanowił działać. Złożył doskonale znaną mu pieczęć Barana i odciął dosłownie na moment dopływ Chakry od swojego mózgu. Nie miał pewności czy to zadziała i cokolwiek zmieni. Liczył jednak, że tak będzie. Następnie zorientuje się w otoczeniu i spojrzy na to drzewo i od tego ukierunkuje dalsze działania. Jeżeli rzeczywistość się zmieni... Będzie zmuszony szybko reagować i pomóc grupie (używając Kai na nich). Chyba, że od razu zostanie zaatakowany...

  Ukryty tekst

[Shoku]

Zysk ponad wszystko

Misja rangi "B" dla: Anzou
10 / 17

Grupa muzyków całkowicie powierzyła w Twoje ręce swoje życia dlatego na każde Twoje słowo reagowali od razu, wiedzieli że jesteś ich jedynym gwarantem bezpieczeństwa. Gdy tylko poinformowałeś ich o problemach, momentalnie podbiegli do Ciebie stając w ciasnym kręgu - mężczyźni starali się osłaniać kobiety i dziewczynkę, instrumenty odstawili na ziemię co świadczyło o ich zdrowym podejściu do sprawy, życie było bowiem więcej warte od kawałka drewna z kilkoma strunami.
Wreszcie złożyłeś pieczęć, która w połączeniu z odcięciem chakry miała uwolnić Cię spod rzekomej iluzji jednak ku Twojemu zaskoczeniu otoczenie nie uległo zmianie, znajome drzewo dalej wyglądało tak samo jak wcześniej i wskazywało na to, że za niedługi czas powinniście dotrzeć do przydrożnej karczmy.
Anzou-dono, atakują nas? Gdzie ich dostrzegasz? - spytał ściszonym głosem jeden z mężczyzn, chwytając za całkiem gruby kij leżący na ziemi. Pocieszające było to, że w razie kłopotów nie pozostawałeś całkowicie sam i mogłeś liczyć na odwagę tych mężczyzn, którzy gotowi byli stanąć w obronie siebie i swoich bliskich.
Wokół Was nie działo się absolutnie nic, nie słyszałeś żadnych odgłosów poruszania się, nie widziałeś żadnego ruchu, postaci, wszystko wyglądało bardzo spokojnie. Po krótkiej chwili usłyszałeś jednak pisk małej dziewczynki, która starała blisko Ciebie i od razu chwyciła rączkami za Twoje szaty.
WOSZ! WOSZ! - krzyczała przerażona i wtedy też zauważyłeś razem z muzykami, że sponad Waszych głów, prosto na Was po gałęziach pełzają czarne jak smoła węże o dość sporych gabarytach i ostrych jak brzytwa kłach. Wyglądały nieco dziwnie jednak wciąż przerażająco, zdawały się drżeć ale ciężko było określić czy były wściekłe, rządne Waszej krwi czy też były to tylko zwidy. Pewnym było że jedna taka kreatura mogłaby spokojnie udusić dorosłego człowieka, a tego z pewnością nie chciał nikt z Waszej grupy. W momencie gdy zauważyliście stworzenia (3 okazy), znajdowały się one mniej więcej 3-4 metry ponad Waszym głowami, uwieszone na gałęziach zwisały i przygotowywały się do ataku na Was.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Tsukune
Misja wojenna rangi C - "Krwawy Bal i Wojna! Część Trzecia."
17/30+
Przełom jesieni i zimy 391 roku Rozmowa z dowódcą tamtych została nagle zakończona. Wszystko co było do powiedzenia zostało powiedziane. Tamten nie miał nic do powiedzenia. Skinął tylko głową. Nie przeszkadzało mu, że Tsukune mu w pełni nie ufa. Takie podejście w takich czasach było naprawdę dobrym podejściem... przynajmniej pomagało przeżyć. Gdy ktoś ufa w pełni swojemu ciału, wie czego to ciało nie potrafi i w sytuacji podbramkowej tego nie uczyni. Jeśli ktoś nie ufa w pełni swojemu ciału, to nie wie czego to ciało nie potrafi i gdy nadejdzie chwila próby ciało nie zawiedzie. Było to bardzo filozoficzne myślenie.
Rozmowa z Hidekim i Chizuru... trwała. Dali się swojemu przyjacielowi i jednocześnie dowódcy trochę wygadać. Już dawno zauważyli, że ten naprawdę lubi gadać, ale bardzo często gada z sensem. Oczywiście, że wiedział co to ból i strata. Historię o zmarłej siostrze słyszeli już przynajmniej drugi raz. Pierwszy raz... w karczmie, w Sogen... o ile ich pamięć nie myliła. Teraz jednak mieszkańcy i bywalcy tej karczmy stali się wrogami, co trochę komplikowało sprawę. Tak jak Tsukune jednak nie myśleli. Jemu ta droga została narzucona... oni sami ją wybrali, ale...
- W tych "pięknych okolicznościach"... - zadrwił kusznik, który oczywiście mówił z sarkazmem. - Zawrócić już nie możemy.
Coraz częściej zastanawiał się nad tym, by to zrobić, ale obecnie nie było to możliwe. Byli częścią straży. Mieli zostać wysłani na front przeciwko Uchiha... przeciwko ludziom, z którymi jeszcze nie tak dawno pili, śmiali się i plotkowali. To nie było w porządku. Jednak wysłuchali rad Kuro-sana odnośnie walki i w ogóle przeżycia. Pierwsza odezwała się Chizuru:
- Niestety niezbyt pamiętam tamtą walkę... Straciłam przytomność? - zapytała. - Czy mógłbyś mi tą walkę streścić?
Następnie odezwał się Hideki:
- Niestety nie pamiętam tej rozmowy - odparł. - Jakie opcje wtedy mi dałeś?
Tsukune gadał z sensem. Jednak w przeciwieństwie do niego Chizuru i Hideki nie mieli większego doświadczenia bojowego. Oczywiście byli najemnikami, ale ich głównymi celami byli okoliczni bandyci. Najprostszy, najbardziej przewidywalny i najsłabszy z przeciwników... może za wyjątkiem dziecka. Tutaj mieli zmierzyć się z wyszkolonymi ninja i potężnymi armiami. To było coś zupełnie nieporównywalnego.
- Nie mamy doświadczenia w walce z takimi wrogami jak Uchiha i ich... armia - powiedziała dziewczyna.
- Zdaję sobie sprawę... z moich zalet i wad. Muszę liczyć na kogoś, coby stanął pomiędzy mną, a szarżującym wrogiem. Wtedy mógłbym spokojnie strzelać... - dodał chłopak.
Chizuru uśmiechnęła się tylko. Wiedziała bowiem, że to nie wystarczy. Akurat myślenie Hidekiego było słuszne. Powinien stać na tyłach i atakować wrogów z dystansu. Był jednak jeden mały szkopuł... Coś co powodowało, że cały ten plan był do bani...
- Jeszcze musiałbyś trafiać we wrogów...
Następna była Tsubaki, chociaż tutaj rozmowa była naprawdę krótka. Tsubaki rzeczywiście myślała bardziej emocjami niż głową. Uśmiechnęła się tylko nieznacznie i powiedziała:
- Patrzenie oczami osoby trzeciej jest naprawdę trudne. Zwłaszcza będąc zaślepionym przez coś tak głupiego jak miłość. Co więc mam czynić, by nie prosić się o bezsensowną śmierć? Czekać?
To wszystko co miała do powiedzenia w tej sprawie. W jej głosie słychać było jedynie lekki wyrzut i smutek. Sytuacja nie była zbyt wesoła i zbyt kolorowa. Jej ukochany mógł już nie wrócić...
- Jeśli Momiji się zgodzi, to możesz go zabrać. Z pewnością wymyślisz dobrą wymówkę. W razie jakby co oczywiście...
Zgoda została udzielona, a sam Pan Nara również się zgodził.
Byli już bardzo daleko od polany weselnej... Tsukune wdał się w krótką pogawędkę z Panem Momijim. Mężczyzna całkowicie pominął wątek wojny... co miało zostać powiedziane, to już zostało powiedziane. W jego ocenie cała sytuacja, w którą zostali wplątani... to było coś całkowicie beznadziejnego, ale narzekanie tego faktu nie zmieni. Tutaj trzeba czynów, a nie słów. Natomiast rozmowa o umiejętnościach... bardzo go ciekawiła.
- Zaiste. Bardzo dużo mi zdradziłeś - powiedział. - Ufasz mi na tyle, by wyjawiać wszystkie swoje zdolności? Nie tego można było oczekiwać po człowieku, który sam sobie niezbyt ufa...
Mężczyzna był zaskoczony aż taką dawką informacji. Ród Nara miał wrodzone zdolności strategiczne, a takie informacje pozwalały opracować wiele strategii i taktyk. Bez względu na to czy przyjdzie Momijiemu walczyć ramię w ramię z naszym bohaterem, czy może przeciwko niemu... Póki co jednak byli razem. Byli przyjaciółmi. Wojna jednak mogła dużo zmienić.
- Druga opcja jest chyba możliwa. Pierwsza opcja niezbyt - odpowiedział na pytania Tsukune. - To znaczy, nigdy czegoś takiego nie próbowałem...
Podrapał się po głowie.
Nadeszła pora, by trochę powalczyć. Zanim jednak do tego doszło, Pan Momiji zadał bardzo interesujące pytanie:
- Jak myślisz? Dlaczego kazał nam się rozdzielić? - Jego strategiczny umysł analizował tą sytuację... w końcu jednak dał za wygraną i wzruszył tylko nieznacznie ramionami. Skoro już do tego doszło, trzeba było to przyjąć na klatę. Momiji widział jak Kuro-san zmierza w stronę zachodniego przeciwnika, więc on sam udał się w kierunku przeciwnym - wschodnim.

  Ukryty tekst

I tym sposobem starł się ze swoim przeciwnikiem. Można powiedzieć, że inicjatywa należała do tamtego, jednak to Tsukune zaatakował jako pierwszy. Rzut (kunai z notką) wykonany został z odległości około 15 metrów. Przeciwnik dostrzegł przyczepiony do noża papierek i wiedział już co się święci. Dlatego oczywistym jest, że nie zrobił tego czego spodziewał się nasz bohater. Czasu na reakcję nie miał zbyt wiele... rozpędzone zwierzę, atakujący wróg... Co więc zrobił? Ustawił swojego konia tak, by to zwierzę oberwało... wystarczył lekko skręt. Sam momentalnie zeskoczył ze swojego wierzchowca i odturlał się jakieś 2 metry... Koń oberwał centralnie w szyję, stanął dęba i upadł w pobliżu tamtego chłopaka (w odległości około 3 metrów). Biedne zwierzę zaczęło się wykrwawiać, a przeciwnik był cały poobijany. Otrzymał lekkie obrażenia. Wstał jednak po chwili, a w jego oczach widoczna była jedynie dzikość. Cudem uniknął tego ataku... może dlatego, że Tsukune celował w głowę, starając się nie patrzyć na twarz... Jednak w chwili obecnej należało się oddalić od niebezpieczeństwa. Dlatego tamten szybko oddalił się od prawie martwego zwierzęcego towarzysza. Niebo było bezchmurne.

KP przeciwnika:

  Ukryty tekst

Mapka: Legenda:

• Czerwony kolor - Tsukune
• Brązowy kolor - Koń
• Niebieski kolor - Przeciwnik
• Różowa strzałka - Trajektoria biegu przeciwnika
• Zielony kolor - Polana... bardziej jak równina, ale dużo trawy, etc. Gdzieniegdzie pojedyncze drzewa.

Post był pisany zgodnie z nową mechaniką obrażeń. Odległość między Tsukune a przeciwnikiem wynosi około 17 metrów.
Mapka wstawiona: patrz. spoiler powyżej
Nie jestem z tej mapki zadowolony, bo taka na szybko robiona...

Kolorki:

Mowa Ito

Kopiuj

–[b][color=#FF00BF]Mowa Ito[/color][/b]

Mowa nijakiej Mariko

Kopiuj

[b][color=#FFFFFF]- Mowa nijakiej Mariko[/color][/b]

Mowa kobiety z Hordy - Chizuru

Kopiuj

[b][color=#00FFFF]- Mowa kobiety z Hordy - Chizuru[/color][/b]

Mowa kusznika - Hidekiego

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa kusznika - Hidekiego[/color][/b]

Mowa "dziwnego" kolesia - Kenjiego

Kopiuj

[b][color=#FF00FF]- Mowa "dziwnego" kolesia - Kenjiego[/color][/b]

Mowa Tsubaki

Kopiuj

[b][color=#BF4000]- Mowa Tsubaki[/color][/b]

Mowa Kijina

Kopiuj

[b][color=#BF00BF]- Mowa Kijina[/color][/b]

Mowa Yuri

Kopiuj

[i][b][color=#BF00BF]- Mowa Yuri[/color][/b][/i]

Mowa Momijiego

Kopiuj

[b][color=#00BF00]- Mowa Momijiego[/color][/b]

Mowa młodego dowódcy

Kopiuj

[b][color=#4080FF]- Mowa młodego dowódcy[/color][/b]

[Anzou]

Młody Kaminari chciał ustalić czy znajduje się w iluzji. Złożył więc znak, odciął dopływ Chakry, jednak nic się nie zmieniło. Anzou nie miał pojęcia co się dzieje. Rozejrzał się dookoła, chciał zlokalizować cokolwiek, kogokolwiek. Jego zmysły automatycznie się wyostrzyły.
- Nie widzę nikogo. Nic podejrzanego. A mimo wszystko to drzee... uwaga! Tam! Stańcie za mną!
Białowłosy musiał zaalarmować grupę. Dostrzegł węże, które zmierzały w jego kierunku. Miały jednak w sobie coś nietypowego. Były nienaturalne. Władca Piorunów już to kiedyś widział. Podobne stworzenia atakowały go w wiosce Ozai, były jednak na tyle słabe, że byle kontakt fizyczny z nimi, uderzenie jest w stanie je zniszczyć. Ptaki potrafią przemieszczać się szybko, młodzieniec od razu zaczął składać pieczęci aby wytworzyć swoje wiązki. Nie było innej możliwości. Trzeba było działać i to jak najszybciej. Pełen arsenał, 6 wiązek, z czego cztery pocisnęły w węże. Dwie zostały przy Anzou na ewentualną obronę, gdyby którykolwiek z nich uniknął jego ataku. Bardzo możliwe, że przeciwnik jest w pobliżu. Techniki Shinobi nie posiadają zbyt dużego zasięgu, przynajmniej te, które znał nastolatek. Musiał ukrywać się gdzieś w drzewach i prędzej czy później się ujawni. Zapewne wraz z nowym stworzeniem. Zmysły wyostrzone, Anzou musi obronić grupę. Młodzieniec jest gotowy użyć wiązki do obrony jak i ataku, jeżeli namierzy swojego przeciwnika. Ma jednak z tyłu głowy fakt, że sam przeciwnik może zaatakować nie tylko jego osobę, ale muzyków. Nie może jednak ich zamordować, bo wtedy pożytek z nich żaden.

  Ukryty tekst