Shinobi War PBF Naruto

To wszystko co się działo było coraz bardziej dziwne. Z pozoru pusty dom, potem zakrwawione piwnicy, schowane, brudne ubrania, odcięte palce i kawałki poprzypalanej skóry z mięsem. Potem niewdzięczny pierścień w ścianie, który teraz musiała nosić, długi tunel, gdzie natrafili w końcu na jakiś "żywy" trop, ale znika. Głos ucicha, coś jakby się zamknęło i wyglądało na to, że to by było na tyle. Cóż, jednak liczyła na konfrontacje jeszcze w tunelu, ale wyszło na to, że muszą podążyć tunelem dalej i poszukać najwidoczniej wyjścia, którym ewakuował się stąd nieznany im mężczyzna. Oczywiście słowa jej kompana były dość jasne, w zupełności zgadzała się z tym, że muszą stąd wyjść. Najpierw ruszył czarnowłosy, a ona za nim. Im oczom ukazał się biały domek, ale mimo rozglądania się, nie zauważyła żadnej innej sylwetki. Dziwne, zważywszy na fakt, że całkiem niedawno ktoś stąd wychodził i miała jednak cichą nadzieje, że uda im się tego gostka szybko zlokalizować. Tak to rozwiązanie mogło znowu przeciągnąć się w czasie. Na ich korzyść działała ciemność, może od razu nie zostaną zauważeni, jeżeli rzeczywiście ktokolwiek tutaj jest. Swoją drogą... jeżeli tu miało znajdować się rozwiązanie zagadki, to raczej kiepskie ukrycie. Dom widoczny był z daleka. No, ale mówi się, że najciemniej pod latarnią.
Spojrzała na mężczyznę, który spytał ją o jakiś plan. Tak po prawdzie to nie było żadnego. Przeważnie działała spontanicznie, więc i tym razem postanowiła pójść za instynktem.
- Spontan. - odparła krótko, szykując się już do natychmiastowego wyruszenia z miejsca. Przecież nie będą spacerkiem sobie iść całą drogą, aż dotrą do tego domku. Trzeba było zrobić to najszybciej, jak się dało. Po prostu biegiem. - Dostajemy się jak najszybciej do domu, żeby mieli w razie co mniej czasu na odparcie ewentualnego ataku. A co dalej, to będzie zależeć od tego, co tam zastaniemy. - mruknęła, czekając może ze trzy sekundy na ewentualną reakcje czy sprzeciwy ze strony towarzysza owej misji. Miała jednak nadzieję, że takowych nie będzie. W takim wypadku rusza biegiem w stronę domku, koncentrując swoją chakrę w stopach, by jak najbardziej wyciszyć swoje ruchy i oczywiście jak najszybciej dotrzeć na miejsce przy najmniejszym wysiłku. Zamierzała jednak wejść inaczej, niż drzwiami, bo to byłoby zbyt osobiste. Oczywiście dalej koncentrując chakrę w stopach, za pomocą Kinobori no Waza, wspina się cichutko po ścianie domu, jak już do niego dotrze. Chciała znaleźć się na piętrze, gdzie ewentualnie mogła delikatnie zajrzeć przez okno. Jeżeli nikogo tam nie było (niezależnie od tego, jakie to pomieszczenie), próbuje wejść po cichu do środka, jeśli się da. W innym wypadku będzie musiała po prostu wybić szybę, czym narobi hałasu i zapewne będzie musiała dość gwałtowniej i agresywniej wedrzeć się do środka i reagować w razie wypadku. Ta opcja tyczyłaby się również ewentualności, gdyby przez okno zauważyła, że ktoś tam jest. oczywiście ktoś, kto może im zagrażać. Im, albo komuś innemu.

Na pewno zadowalał ją fakt, że jej towarzysz nie zamierzał dyskutować i zabrał się do działania. Całkiem skutecznie, bo gdyby nie fakt, że wiedziała o jego obecności, to chyba nie dałaby rady zorientować się, że ktoś tam jest. Ona zaś nie potrafiła jeszcze tej tajemnej sztuki, lubując się raczej w otwartych walkach, niżeli skradaniu, chociaż miało to w sobie na pewno ogromne plusy. Nie był to jednak czasu, by rozmyślać o takich rzeczach, toć miała dosyć ważne zadanie do wykonania.
Tak jak postanowiła, tak "wdarła" się do środka przed piętro, wykorzystując do przejścia okno. Jej kompan wybrał frontowe wejście, więc to było całkiem rozsądne rozwiązanie, po prostu zajść ich z dwóch stron. Pokój, w którym się znalazła był zupełnie pusty, więc nie było sensu się tu za niczym rozglądać. Najciszej jak mogła, przeszła do wyjścia, gdzie zaraz dotarła do schodów. Już gdy tylko znalazła się na korytarzu, do jej uszu dobiegały głosy. Została zauważona, ale po prawdzie mogła się tego spodziewać. Nie ukrywała swojej obecności, nie była mistrzynią podstępu, a taki obrót spraw pozwalał nawet załatwić sprawę szybciej. Poza tym, hola, jaka bestia? To jakaś pieprzona sekta z wyimaginowanym "bogiem" czy co?
Gdy białowłosa zeszła ze schodów, zauważyła, że jej towarzysz zdążył już się odpowiednio skryć, więc mógł zareagować w odpowiednim momencie. Cały czas sama uważała, by nie nadziać się na jakąś pułapkę, czy też na ich ewentualny atak. Wiedziała zaś sama, co zrobi, gdy tylko znajdzie się na dole. Ci mężczyźni jakoś nie patyczkowali się z martwą kobietą, której zmasakrowane ciało leżało w kącie. Cokolwiek im zrobiła, czy się naraziła czy też była przypadkową ofiarą, nie dawało im prawa do tak bestialskiego zachowania. W sumie to nie jej będzie to oceniać, jeżeli ich złapią, bądź kto wie, może i zabiją. Nie brała pod uwagę opcji porażki ze strony jej i jej kompana.
- Tak śpieszno ci do grobu? - zapytała i nie wiedząc nawet jaką ewentualnie siłę reprezentują, chciała ich nieco, nawet na chwilkę unieszkodliwić. Cóż mogła zrobić dziewczyna posiadająca ranton? Oczywiście, że korzystając z braku konieczności składania pieczęci, dosyć szybko posłała najpierw jedną, a potem drugą wiązkę burzową, rzecz jasna celując w swoich "rozmówców". Liczyła na to, że ich trafi, a nawet jeśli ich nie zamroczy czy nie sparaliżuje, to jej towarzysz będzie miał dobrą okazję do działania. A nawet jeśli nie trafi od razu... była już na takim poziomie, że mogła nieco się nimi pobawić, próbując dalej osiągnąć swój cel.

Oj nie, na pewno nie lubiła się patyczkować. Od razu przeszła do działania, a że tak postąpiła, to i jej przeciwnicy nie zamierzali próżnować. Szybko postanowili zareagować, neutralizując jej technikę. Możliwe, że całkiem przypadkowo. Chociaż tego nie pokazała, była nieco rozczarowana, że ranton na tym poziomie i w tak dużym stopniu skupienia, został unieszkodliwiony niezbyt efektywną techniką wiatru. Cóż, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, tylko trzeba być czujnym. Dlatego, uwalniając wcześniej wiązki ze swojej dłoni i wiedząc już, że jej atak może, acz nie musi zostać zatrzymany, postanowiła przyszykować kolejną niespodziankę. Jak najszybciej tylko mogła, zaczęła składać pieczęci (możliwe, że mężczyźni właśnie wtedy zaczęli się rozdzielać - acz to zostawiam do opinii misjodawcy), a następnie posłała w kierunku niższego mężczyzny pewną maź. Był szybszy, więc mogła sobie, a przynajmniej tak myślała, pozwolić na takie rozplanowanie tej akcji. Miała nadzieję na trochę unieruchomić tego mężczyznę, by następnie tuż po złożeniu pieczęci obok siebie wytworzyć chmurę burzową, która powinna nie tylko ją chronić, ale również atakować wtedy, kiedy białowłosa kobieta będzie zagrożona. A przecież, jakby nie patrzeć, była teraz w zagrożeniu. Musiała kupić sobie trochę czasu, bo nie wiedziała jak potoczy się walka z dwoma przeciwnikami jednocześnie, dlatego musiała się najpierw jednego pozbyć. A jej kompana jakoś nie było widać. Oczywiście z jej zamierzeniu błyskawice z chmury miały atakować tylko tych dwóch napastników. Trzeba było spróbować. I nie chcąc się zbyt długo bawić, po prostu atakowała już groźniejszymi jutsu. Oczywiście w razie, gdyby coś nie poszło zgodnie z planem, to zamierzała się bronić. Gdyby doszło do bezpośredniego starcia, to w najprostszy sposób zaatakowałaby swoim biczem, szybki ruchem ściągając go z zaczepu i próbując obwiązać nim któregokolwiek, który się do niej zbliży, następnie szybko przesyłając do przedmiotu chakrę rantonu. W sytuacji groźniejszej, po prostu musiałaby szybko zmienić swoje położenie, kombinując do tu zrobić, by nie dać się zabić.

Prawię powiedziawszy to... została sama. Jej kompan gdzieś zniknął i pozostało jej bawienie się z dwoma przeciwnikami jednocześnie. Może nie reprezentowali jakoś szczególnie wysokich poziomów, ale jednak było ich dwóch, a to już było jakieś utrudnienie. Nie udało jej się chwilowo "zatrzymać" jednego z nich, bo skubaniec wskoczył na sufit i poruszał się właśnie po nim. Za to jej burza chmura już nie była im do śmiechu. W miarę skutecznie pozwalała jej poczuć się bezpiecznie, przy okazji atakując przeciwników. Postanowiła więc z niej nie rezygnować i utrzymywać, ile tylko się dało. Poza tym, można było zauważyć, że jeden z nich zaczął się nieco wycofywać, przez co zagrożenie mogła tymczasowo czuć od tego suficiarza. Ten jednak też jeszcze był skupiony na tym, żeby nie dostać na tyle porządnie, by odpaść z gry. Postanowiła wykorzystać zasady, który rządzi się natura. Momentalnie złożyła trzy pieczęci, by wykonać jedną, konkretną technikę. Musiała wyczuć odpowiedni moment, by strumień wody z jej ust, wyleciał niemalże w tej samej chwili, co kolejna błyskawica z chmury. Jej celem oczywiście był facet poruszający się na suficie. Woda miała to do siebie, że jednak mogła objąć nieco większy obszar i w momencie, kiedy zetknie się z błyskawicą, a wszyscy dobrze wiedzą, jak woda dobrze przewodzi prąd, zwiększy szanse rażenia tego gościa. Na pewno dość znacząco.
Oczywiście nie mogła zapomnieć o tym, że mimo wszystko, może zostać w jakikolwiek sposób zaatakowana przez tego, który był nieco dalej. Dlatego była czujna, by w razie co móc zareagować. By zmienić swoje położenie, odskoczyć czy jakoś zneutralizować atak. W momencie, kiedy wypluła już konkretną ilość wody z ust, sięgnęła szybkim ruchem po shuriken, który był w jej pończoszy i naładowała go szybko chakrą raitonu, wyrzucając prawie pod nogi faceta, który był na ziemi. Miała nadzieje, że po prostu pomyśli, iż spudłowała. A to była przecież niespodzianka. Przy okazji musiałby unikać nie tylko błyskawic z chmury, ale też naładowanej broni.

Próbując jakoś sobie radzić z dwoma przeciwnikami jednocześnie, zapomniała już nawet o swoim kompanie, który zdążył zniknąć. Zdołał jednak o sobie przypomnieć, kiedy wykorzystywała kombinację wody i błyskawicy. Przeciwnik chciał jej zwiać, ale powstrzymał go właśnie jej towarzysz, który mieczem, ni stąd ni zowąd, przebił jego stopę, praktycznie przytwierdzając go do obecnego miejsca, więc nie mógł uciec i finalnie poniósł dość ciężkie obrażenia. Chociaż nawet to nie było zbyt dobrze dobrane słowo, bo po serii wrzasków, uleciało z niego całe życie. Pozostał jeszcze jeden, ale nim wykonała dalszą część swojego plany, niestety zdołała zostać zaatakowana i nie zdążyła się jakkolwiek obronić, dzięki czemu z impetem poleciała w tył, uderzając dość mocno plecami o ścianę niedaleko schodów. Skrzywiła się momentalnie, bo to nie należało do najprzyjemniejszych odczuć. Nie mogła jednak tracić gardy, dlatego zamierzała się, mimo sporych niedogodności, podnieść i kontynuować walkę, zwłaszcza, że jej przeciwnik szykować już na nią kolejne jutsu. Nie zdążył go jednak wykonać, bo sekundę później jego ciało stało już bez głowy. No, w samą porę.
- Nie jest najgorzej. - odpowiedziała zwięźle, stawiając się na proste nogi, co nie było takie proste. Stanowczo będzie bolało, będzie musiała coś z tym zrobić, bo ciężko jej będzie funkcjonować przez parę następnych dni. Zobaczyła jeszcze, jak jej kompan najwidoczniej poświęca chwilę ciszy zabitemu przeciwnikowi. Nie spotkała się z tym wcześniej, sama tego nie praktykowała, ale nie zamierzała przeszkadzać, uznając, że zakończyli już swoje zadanie. Teraz trzeba było jedynie zdać raport, ktoś będzie musiał posprzątać te wszystkie zwłoki. A ona na pewno nie będzie tego robić.
- W międzyczasie rozglądałeś się czy jest tu coś jeszcze? - zapytała, nie mając do niego rzecz jasna żadnych pretensji. Miała w sumie nadzieję, że tak wykorzystał trochę tego swojego czasu, dzięki czemu nie będą musieli przeszukiwać domu, by może znowu coś znaleźć. Wolała by ich zadanie dobiegło już końca. Teraz jeszcze działała adrenalinka i ból nie był aż tak mocno dokuczliwy, ale za parę chwil nie będzie jej w ogóle do śmiechu.

~ Misja Zakończona ~

• 50PH
• 312 Ryo
• Wiedza o Bestii
• Napisać w wynagrodzeniach.
• Z/T

Wędrówka Kohaku trwała już jakiś czas, ale nie obfitowała w jakieś szczególnie ważne i ciekawe zajęcia. Nie wsławił się niczym, nie poznał żadnych wspaniałych technik, a już na pewno nie uratował ludzi przed brudem, który czai się w ciemności. Pomimo tego chłopak postanowił się nie poddawać i systematycznie dokładać cegiełkę za cegiełką, aż w końcu dopnie swego i wypełni daną sobie obietnicę chociaż w części, bowiem całkowite jej spełnienie było niemożliwe. Ważne było jednak to, że młodzieniec postawił przed sobą jakiś cel, do którego wypełnienia będzie dążył cały czas. To go motywowało i sprawiało, że parł do przodu, a właśnie motywacja jest najważniejsza przy treningu. Skoro o nim także mowa, to chłopak uznał, że nadmorski klif (tak, jedno f) będzie idealnym miejscem do rozpoczęcia swoich zmagań z własnym ciałem. Dzisiejszego dnia ćwiczenia miały jednak nie przypominać żadnych, którymi do tej pory się zajmował.

Ostatni trening zajął mu naprawdę dużo czasu, ale był tego wart. Mało kto może poszczycić się umiejętnością, którą nabył Kohaku, a przynajmniej tak mówił mu ojciec. Prawdą była, że ta technika jest niezwykła, ale chłopak musiał używac jej rozważnie. Teraz jednak musiał ją odpowiednio rozwinąć, a jak to zrobić lepiej, jesli nie przez połączenie jej z kolejnymi? Takie kombinacje najczęściej zaskakiwały przeciwnika i sprawiały, że ten padał na ziemię, zanim w ogóle zorientował się co się z nim stało. Najpierw jednak Kohaku wrzucił coś na ząb, bo wiedział, że trening będzie wymagał nieziemskich ilości energii, a już na pewno trening w jego wykonaniu, bo zawsze daje z siebie sto procent.

Pomimo opanowywania kolejnych i kolejnych technik, Kohaku nadal czuł pewien niedosyt. Arsenał, który teraz posiadał pozwalał mu na pewne przechylenie szali zwycięstwa w momencie krytycznym, ale nie zapewniał stabilnej siły w trakcie zwykłej walki, gdzie nie trzeba było się uciekać do ostateczności. To właśnie był mankament, któremu chłopak musiał poświęcić znacznie więcej uwagi. Ran potrzebował technik, których używanie na co dzień nie wyczerpie jego ciała, a jednocześnie sprawi, że nie będzie miał większych problemów w starciu z kimkolwiek. I po głowie chodziło mu już nawet takie jutsu, z którego mógłby skorzystać. W porównaniu z poprzednimi, jego stopień skomplikowania był znacznie mniejszy.

Minuty, godziny, dni mijały, a Kohaku nadal szlifował swoje ciało i umiejętności po to, żeby stawić czoła wyzwaniom, jakie zostaną przed nim postawione. Nigdy nie wiedział co oraz kiedy go czeka, więc był zwolennikiem wczesniejszych przygotowań. Oczywiście techniki w arsenale na pewno nie zastąpią zdrowego rozsądku i szczęścia, ale na pewno dopomogą w zwycięstwie, a przynajmniej zwiększa jego szanse. Teraz miał jednak na celu nowe jutsu, którego jeszcze nigdy nie próbował wykonywać. Widział, jak używa go jego rodzic, ale nigdy sam nie powtarzał ruchów. Do tej pory uwazał, że zwyczajnie nie będzie mu to potrzebne, ale nadszedł czas, żeby przyswoić trochę więcej umiejętności.