Wioska Kagemure

[Minoru]

WIOSKA KAGEMURE

---

Nieduża wioska, znajdująca się w północno środkowej części Antai. Leżąca nad rzeką, która płynie aż do morza, umiejscowiona jest w większości na jednym brzegu, z zaledwie kilkoma budynkami mieszkalnymi na drugim brzegu. Główna część wioski zbudowana jest wokół centralnego placu, na obrysie kwadratu. To właśnie przy tym placu znajdują się najważniejsze budynki, jak dom sołtysa, dom zielarza, spichlerz, sklepy i inne. Od rynku odchodziły cztery drogi prowadzące do dalszych części wioski, głównie budynków mieszkalnych. Do wioski prowadziły trzy drogi, prowadzące w większość kierunków. Na drugą stronę rzeki, można było przedostać się za pomocą jednego z dwóch mostów. Miejscowi trudzili się głównie zbieractwem w okolicznych łąkach i lasach lub też rybołówstwem. Obecność rzeki zapewniała również ruch kupiecki.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 16:
Misaki: 15
Minoru: 16

---

Rozeszli się. Trochę to zajęło, lecz w końcu Misaki była wolna i mogła zająć się sobą nim ruszy w bój. Jeszcze na sam koniec zapewniła swego „pracodawcę”, że dostarczy głowę swego przeciwnika, choć nie mogła zapewnić w jakim będzie ona stanie. Słowa te spowodowały, że mężczyzna zatrzymał się na chwilę, wpatrując niemo w dziewczynę, zastanawiając się chyba jak ktoś tak uroczy może mówić takie rzeczy, lub co gorsza, jak może być zdolny do takiego bestialstwa.
W końcu jednak wszyscy opuścili karczmę. No prawie wszyscy, wciąż było tu sporo gości, lecz nikogo z tych, którzy weszli wcześniej w interakcje z Misaki. Dlatego też nasza bohaterka pozwoliła sobie dokończyć swój napar, który jakością może i nie przypominał tego co można było dostać w jej rodzinnych stronach, lecz nie było też jakimś podłym trunkiem, tylko udającym herbatę.
W końcu jednak była gotowa do drogi. Wszystko czego potrzebowała, miała przy sobie. Wiedziała również gdzie się udać. Wioska Kagemure. Była to ostatnie miejsce, gdzie widziano dzikich, zaledwie kilka dni temu. Tam miała nadzieję, zebrać dodatkowe informacje, które pozwolą jej namierzyć gdzie też znajdują się dzicy i czego mogła się po nich spodziewać.

---

Antai potwornie różniło się od Daishi i Karmazynowych szczytów. W jej rodzinnym domu mnóstwo było gór i co chwilę człowiek szedł w górę, lub też w dół. Tutaj niemalże bez przerwy szła po równym, nizinnym terenie. Na drodze spotykała wielu mieszkańców tych rejonów. Głównie byli to wieśniacy, którzy to wypasali swe owce, lub też transportowali owoce swej pracy do większych miejscowości. Było też sporo podróżnych, niektórzy uciekali przed wojną, inni tułali się po całym kraju, starając się znaleźć swoje miejsce. Wszyscy oni jednak mieli te same, strudzone wojną, wyrazy twarzy. Zaczepiani i wypytywani o dzikich, najeżdżających te rejony odpowiadali początkowo, tak samo. Słyszeli o nich i bali się ich. Potem jednak historie rozjeżdżały się. Według ludzi dzikich było od zaledwie sześciu do aż trzydziestu. Mieli być uzbrojeni w różnoraką, prymitywną broń, lub też jeździć konno, a czasami i używać broni shinobi takich jak notki wybuchowe. Jedni twierdzili, że udali się w kierunku południa, inni natomiast twierdzili, że wrócili oni w kierunku granicy, a jeszcze inni, że ruszyli na północ ku wybrzeżu. Być może w samej wiosce uda się Misaki odkryć coś więcej.
Dotarłszy na miejsce, Misaki, mogła bez problemu dostrzec miejsce, w którym przybito miejscowego wójta. Ciała co prawda już dawno nie było, lecz nikt nie kwapił się by zabrać osikowe kołki, którymi wykonano bestialski wyrok, a także nie zmyto całkowicie krwi, którą przesiąkła kora drzewa. W samej wiosce nie było zbyt wielu oznak ataku. Ot kilka wybitych drzwi czy okiennic. Ludność cywilna była jednak wyraźnie przerażona. Wszyscy bacznie przypatrywali się Misaki, która pojawiła się niespodziewanie na terenie wioski. Co ciekawe, nigdzie nie było również sił Antai. Zupełnie jakby ich nie interesowało co się tutaj wydarzyło… albo nie mieli wystarczająco sił.
Zapytani o napad. Opowiadali w miarę spójnie. Przybyli o zmierzchu, od strony rzeki. Było ich szesnastu lub osiemnastu. Ubrani w skóry i futra dzikich stworzeń, uzbrojeni w prymitywne uzbrojenie, wykonane ze słabej jakości stali. Mieli również sporo łuków, których chętnie używali. Żaden z nich nie korzystał jednak z umiejętności shinobi. Wyciągnęli z domu wójta, którego żywcem przybili do drzewa i zostawili na śmierć. Zabrali wszystkie stalowe narzędzia i broń jaką posiadali w wiosce, a także podpalili jeden ze spichlerzy i uprowadzili trzy, młode, kobiety. Udali się ponownie za rzekę, w kierunku granicy.

[Tanaka Misaki]

Pozostało jej zatem ruszać dalej. Podziękowała za napar, który choć do wybitnych nie należał, to był do zaakceptowania. Sama pewnie zrobiłaby lepszy, bo podczas swojej przerwy od misji uczyła się między innymi prac w kuchni, ale nie było co tego wypominać... zwłaszcza po zapłaceniu z góry. Wzięła głębszy oddech i pożegnała się, kierując się do wioski Kagemune. Podczas tej drogi dane było jej zobaczyć inne oblicze wojny. Widziała już chaos i piekło na linii frontu, jednak i poza miejscami, gdzie trwały walki też rozgrywały się tragedie. Ludzie, którzy zabrali wszystko co mogli i dniami, tygodniami wędrowali naprzód, gonieni myślą, że wróg może ich dopaść. Wojna była okrutna, niezależnie od tego, która strona wygrywała.
Nie mogła zrobić wiele, by im pomóc, nie miała dość zasobów i czasu. Starała się tylko wywiedzieć czegoś o Dzikich w okolicy, nie tylko o tych, których szukała. Niestety, wiele się od nich nie dowiedziała. Każdy praktycznie miał inne informacje, a Misaki nie umiała się w tym odnaleźć. Ktoś starszy doświadczeniem może i coś by z tego wyciągnął, ale nie ona. W samej wiosce zdobyła już informacje z pierwszej ręki. W najgorszym wypadku osiemnastu kiepsko uzbrojonych Dzikich... nie brzmiało to jak niemożliwe wyzwanie. O ile połowa nie okaże się nagle być shinobi. Pod znakiem zapytania pozostawał jedynie fakt, czy Tanaka zdąży ich dogonić nim ci przekroczą granicę i wejdą wgłąb swojego terytorium. Bo szukanie ich tam będzie znacznie bardziej problematyczne. Skoro jednak mieli jeńców i wypchane kieszenie, to powinna być ich w stanie wytropić.
-Zrobię co w mojej mocy by je odszukać i sprowadzić z powrotem. - oświadczyła i ukłoniła się, planując skierować się do rzeki, a po drodze próbować skontaktować się z ptactwem, które mogłoby jej pomóc w odszukaniu tych Dzikich.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 17:
Misaki: 16
Minoru: 17

---

Wraz z nadejściem pierwszych konkretnych informacji o jej przeciwnikach oraz porwanych kobietach, stawka w misji Misaki wzrosła. Trzech zakładników i osiemnastu zwyrodnialców. A jednak, nasza bohaterka zdawała się być dobrej myśli co do jej szans. O ile przeciwnik nie okaże się posiadać całych zastępów shinobi, w swojej grupie. Poznała również kierunek, w którym wycofali się dzicy. Do granicy. Był to kierunek o tyle nieszczęśliwy, że oznaczał on zwiększone ryzyko na natknięcie się kolejnych grup dzikich, lub też na dostanie się w sam środek potyczki między miejscowymi siłami a dzikimi hordami.
Przebiegła przez most, udając się na drugą stronę rzeki, a stamtąd dalej, wprost w kierunku, gdzie powinna znajdować się granica. Nie była pewna jak długo biegła, może godzinę, być może dwie. Na pewno zostawiła wioskę daleko za sobą, gdy wreszcie zdecydowała się zatrzymać i poprosić o pomoc. Zatrzymała się na niewielkiej łące. Szybko zdała sobie sprawę z tego, że od dłuższego czasu nie widziała żywej duszy. Zupełnie jakby wszyscy wyjechali z tej strony rzeki. Był tu jednak ktoś, na kim mogła polegać. Zwierzęta, a przede wszystkim ptaki. Te zjawiły się na jej wezwanie natychmiast. Dzieląc się z nią wszelkimi potrzebnymi informacjami. Kruki, bo takie właśnie ptaki, pojawiły się na wezwanie, wyjaśniły Misaki, że poszukiwana przez nią grupa znajdowała się zaledwie pół godziny drogi od niej. Rozbili oni obóz na jednej z leśnych polan, znajdującej się na pagórku, skąd mieli dogodny widok. Poinformowali ją również, że było ich ledwie piętnastu i towarzyszyły im trzy kobiety. Gdzie kryła się pozostała trójka? Nie wiadomo.
Kruki bardzo dokładnie opisały czego mogła się spodziewać Misaki. Pagórek, wznosił się ponad teren na kilkadziesiąt metrów pozwalając tym samym lepiej dostrzec okolicę. Teren był lesisty, lecz drzewa były na tyle rzadkie, że nie utrudniały one obserwacji tak bardzo. Sam szczyt pagórka, był raczej łysy, toteż obóz bandytów był dobrze widoczny. Sam obóz składał się z kilku namiotów oraz dużego paleniska. Dzicy podzielili się na mniejsze grupy, każda dostawała inne zadanie, lecz największa część zajmowała się wypatrywaniem. W tej grupie znajdowało się aż sześć osób. Cztery, spoglądające w każdy główny kierunek świata, oraz dwóch następnych, którzy pilnowali pozostałą czwórkę. Reszta zajmowała się innymi sprawami, jak na przykład przygotowanie ognia, czy pilnowanie kobiet.
W całej tej sytuacji, Misaki nie pozostało nic więcej jak zaplanować, w jaki sposób chciała podejść do tego zadania. Frontalny atak, a może coś bardziej subtelnego?

[Tanaka Misaki]

Kompletnie straciła poczucie czasu, zatracając się w pościgu. W końcu miała przeciwnika do dogonienia. Na całe szczęście, tak duża grupa, dodatkowo prowadzącą zakładników, musiała robić sobie przerwy na odpoczynek. Niestety, jej cele nie pozostawiły za sobą wyraźnych śladów, toteż musiała poprosić o pomoc okoliczne ptactwo, w tym wypadku kruki. Ich meldunek był dokładny, co do tej pory nie zdarzało się jej często. Podziękowała im szczerze i serdecznie, prosząc by wypatrywały pozostałej trójki, obiecując, że po misji i powrocie do portu kupi im za pomoc wybrane przez nich jedzenie. Zrobiłaby to i bez tej dodatkowej pomocy, ale nie będzie w stanie tego zrobić, jeśli trójka nieznanych oponentów pojawi się znikąd i pozbawi ją życia, prawda? Nastolatka przeanalizowała sobie wszystko dokładnie i zdecydowała się podkraść do pagórka na bezpieczną odległość, ot tyle by móc obserwować go z ukrycia.
Sześciu strażników, czyli dziewięciu w samym obozie i trzech w nieznanym miejscu. Mając tylu na warcie na pewno czują się pewnie i odpoczywają. Zakraść się tam raczej nie dałabym rady, ale zaszarżować też nie mogę... Czyli zostaje mi, ehhh.... - przeanalizowałą sobie tę sytuację w myślach, przeklinając w myślach, że nie wzięła się jeszcze za naukę jutsu żywiołowych, które pewnie by się tu przydały. Ostatecznie zaświtał jej w głowie jeden pomysł, który jednocześnie ją brzydził. Udawać Dzikiego i zbliżyć się na ile się dało do przeciwników. Do tego celu zamierzała użyć prostego Henge i zmienić się w postać, którą pamiętała bardzo dobrze, bo przez pierwsze tygodnie po Upadku Muru spędzała jej sen z powiek. Była to przedstawicielka szczepu posługującego się wężami, która podczas walk o Mur zafundowała jej spotkanie trzeciego stopnia jadowitym wężem, który najpierw ją zatruł, a później zmiażdżył żebra i klatkę piersiową. Kobieta musiała być silna, bo Misaki była wówczas na Przeobrażeniu, a i tak przegrała... chociaż wcześniejsze rany też pewnie zrobiły swoje.
Szkoda, że Henge nie kopiuje mowy, chociaż nie wiem czy przeżyłabym kolejne "zostańmy przyjaciółkami", uhhh.... - stwierdziła sama do siebie z obrzydzeniem, powoli krocząc w kierunku obozu, siląc się na to, by pokazać po sobie spokój i pewność siebie

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 18:
Misaki: 17
Minoru: 18

---

Misaki mogła dziękować bogom za swoje niezwykłe umiejętności. Większość świata uważała szczep Jugo za dziwaków, lecz to dzięki tym dziwactwom, byli tak bliscy naturze i dzięki nim mogli osiągać tak cudowne efekty, jak choćby odnajdywanie osób, które nie pozostawiały za sobą właściwie żadnych śladów. Kruki wydawały się odczuwać swego rodzaju satysfakcję za słowa wdzięczności, a obietnica wykarmienia ich wszystkich za pomoc w odnalezieniu pozostałej trójki, zdawała się zmotywować ich jeszcze bardziej.
Jednakże pomimo tego, że Misaki odnalazła tych których szukała, wciąż ilość problemów zdawała się narastać. Bo pomimo tego, że wroga grupa zdawała się nie być pełna, to wciąż było ich zbyt wielu. A obecność zakładników tylko pogarszała sprawę. Nasza bohaterka miała jednak zarys planu. Skoro próba skrytobójstwa wydawała się zbyt skomplikowana bez alarmowania reszty obozu, a frontalny atak był prawdopodobnie jeszcze głupszym pomysłem, Misaki postanowiła użyć trzeciej opcji, infiltracji.
Całe szczęście, że walczyła w Kotei. Mogła tam napatrzeć się na dzikich, ich ubiory, sylwetki i umiejętności. Wystarczająco dużo by móc idealnie skopiować ich wygląd. Czego też dokonała. Przy użyciu prostego Henge, przybrała formę kobiety, z którą miała nieprzyjemność skrzyżować swe pięści i dostać soczysty wpierdol. Przygotowana, mogła tylko skrzyżować palce na szczęście, nim ruszyła w kierunku wrogiego obozu.
Wchodząc wzdłuż wzgórza, Misaki mogła czuć się całkowicie odsłonięta. Jednocześnie, ona również doskonale widziała, tą część obozu, która znajdowała się po tej stronie. Jak i również jednego ze wspomnianych strażników. Mężczyzna, już dawno temu dostrzegł ją i zapewne poinformował swych kompanów, gdyż odwrócił się on w kierunku obozu, a kilka minut później stało przy nim kolejne sześć osób.
-Kim jesteś i czego tu szukasz... – Zagrodzili jej drogę i nakazali zatrzymać się, za pomocą gestu wyciągniętej przed siebie dłoni. Znajdowała się od nich kilkadziesiąt kroków. By słyszeć się dobrze, musieli podnosić głosy, lecz nie musieli wrzeszczeć. Cała siódemka wyglądała podobnie. Nosili skórzane pancerze, które nie osłaniały jednak całego ciała, przez co uwidaczniały się ich umięśnione sylwetki. Wszyscy mieli długie, splecione w warkocze włosy i lniane, szerokie spodnie. Niektórzy nosili na swych ciałach ozdobne tatuaże, lecz była to raczej mniejszość. Każdy patrzył w kierunku Misaki niczym dzikie drapieżniki spoglądające na swoje ofiary. Uzbrojeni byli w przeróżną broń, choć prawie każdy nosił już kontynentalne, metalowe, zdobycze.
- Pieprzeni Orochi - zaklął szpetnie ktoś z tyłu, prawdopodobnie dostrzegając znaki szczególne w wyglądzie, jaki przyjęła Misaki.

[Tanaka Misaki]

Henge było prostą, tanią ale i niedoskonałą techniką. Gdyby próbowała się podszyć pod osobą, którą ta grupa Dzikich znała to niechybnie by ją zdemaskowano i bez wykorzystania dojutsu. Jutsu to nie kopiowała głosu oryginału, pod który się podszywamy, a Misaki nie był wprawiona w manipulację własnym. Z reguły rozwiązywała sprawy własnoręcznie za pomocą brutalnej siły fizycznej, jak na taiusera przystało. Dlatego też wybrała Dziką, którą znała najlepiej i która jednocześnie wydawała się być w zbliżonym wieku. Nie była tylko pewna, czy tamta żmija była kimś ważnym i znanym, ale raczej nie, skoro walczyła z siłami shinobi, gdy całe pole walki miało zostać przeorane przez głazy wypełnione wybuchowymi notkami. Do ataku samobójczego nie wysyłało się raczej ważnych ludzi, prawda? Z drugiej strony, to byli Dzicy, logika nie musiała się od nich aplikować.
Podeszła do ich posterunków powoli, pokazując, że jest świadoma ich obecności. Zerkała też to na prawo, to na lewo i za siebie, jakby czegoś wypatrywała, kupując sobie sekundy czasu na wymyślenie jakiejś składnej historyjki. Oczywiście, mogła do nich podejść i rozpocząć walkę, jednak najchętniej zaczęłaby od zlokalizowania zakładniczek, żeby mieć pewność, że nic się im podczas tej walki nie stanie. Szybko potwierdziły się też słowa kruka, kiedy przy Misaki znalazła się grupa Dzikich. Wszyscy w jednym miejscu... Aż kusiło ją by to szybko rozwiązać, za pomocą Przeobrażenia. Te parszywe, dzike twarze sprawiały, że krew jej żyłach mimowolnie się gotowała. Napięła się i zadarła głowę w górę, przyjmując najbardziej pewną siebie i przepełnioną pychą pozę jaką potrafiła.
Orochi Akuma, jeśli już musisz wiedzieć prostaku. Wasz durny rajd sprowadził na moją grupę oddział Kaminarich. - odezwała się, ostrym głosem, na szybko wymyślając sobie personalia, próbując dostosować się do ich tonu wypowiedzi.
Czyli poszczególne szczepy Dzikich się nie lubią? Ciekawe...

  Ukryty tekst

Jutsu:

Nazwa

Henge no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika kamuflażu, dzięki której użytkownik może przybrać wygląd znajomej osoby lub obiektu, maksymalnie odbiegającego o 1/3 rozmiarami od użytkownika. Skuteczność iluzji zależna jest od tego, jak dobrze znamy wygląd danej postaci - im mniej znamy daną postać, tym stworzona przez nas iluzja jest mniej dokładna i łatwiejsza do przejrzenia. Dodatkowo technika nie wpływa na zmianę naszego głosu. Podczas używania techniki chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co sensorzy i ninja posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel. Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili mieszania chakry do jakiejkolwiek innej techniki. Również sięganie po ukryte pod iluzją bronie, tudzież przedzieranie się w tłumie prowadzi do przerwania jutsu.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 19:
Misaki: 18
Minoru: 19

---

Misaki wparowała na pozycję dzikich z pełną pewnością siebie. Niestety dopiero gdy skonfrontowała się z pierwszym z nich, zorientowała się, że nie ma nawet wymyślonej żadnej historyjki. Zaczęła więc rozglądać się na wszystkie strony, jakby chciała rozeznać się w sytuacji, czym tylko wzbudziła jeszcze większą niechęć co do swojej osoby.
- Hej, hej, hej. Zadałem ci pytanie! – Zrobił krok do przodu, wyraźnie rozeźlony i nastroszony zachowaniem Misaki. Wtedy też nastąpiła sławetna obelga ze strony drugiego z dzikusów, stojącego bardziej na uboczu. Misaki wyczuła w jego słowach szansę dla siebie i zareagowała momentalnie, rzucając swoją ostrą odpowiedź. Dzicy nastroszyli się momentalnie, słysząc jej słowa. Kilku nawet splunęło na ziemię i zaczęło napinać mięśnie by wydać się większymi. Jeden z nich nawet pozwolił sobie na to by zrobić kilka kroków do przodu. Chyba nawet chciał podejść bliżej Misaki, lecz został zatrzymany przez tego, który odezwał się jako pierwszy. Uniósł on swą rękę, zagradzając mu drogę przez dotkniecie go w pierś. Nie odwrócił jednak wzroku od Misaki. Wpatrywał się w nią, nie mrugając nawet ani razu, gdy jego kompan patrzył na jego dłoń z niedowierzaniem.
-Leć po Yoshio... – Rozkazał, nie odrywając swego spojrzenia od naszej bohaterki. Zatrzymany mężczyzna prychnął z pogardą, lecz powlókł swoje dupsko w górę wzgórza znikając w obozie. Trwali w takim impasie przez kolejne dziesięć minut, nie odzywając się nawet słowem. Atmosfera początkowo napięta, zaczynała się jednak rozluźniać. Mężczyźni, którzy pierwotnie byli rozeźleni reakcją kobiety, teraz zdawali się ochłonąć. W końcu jednak doczekali się nadejścia tego, po którego udał się jeden z dzikich. Wrócił on w towarzystwie drugiego mężczyzny. Ten wyróżniał się pośród pozostałych mężczyzn. Był wyraźnie wyższy od nich wszystkich, górując nad naszą bohaterką niczym góra nad pagórkiem. Był też dużo bardziej masywniejszy. Mięśnie na jego dłoniach były wielkości głowy Misaki. Jego twarz była niczym wyrzeźbiona w marmurze, gładka i prostokątna. Uwagę przyciągały bardzo wydatne usta, jak i niesamowicie długie włosy, zaczesane do tyłu i zebrane w warkocz.
- Orochi Akuma. Twierdzi, że nasze akcje ściągnęły na jej oddział żołnierzy kontynentalniaków... – Nakreślił sytuację, gdy tylko mężczyzna pojawił się przy nim bezsłownie. Yoshio słysząc słowa swego podkomendnego prychnął jedynie i zlustrował dziewcznę.
- Walczysz na froncie, co chwilę krzyżujesz ostrza z kontynentalniakami. Zresztą, większość z nich jest tłusta i słaba. Za murem nie przetrwaliby nawet tygodnia... – Głos Yoshio był niski, basowy, a także całkowicie pozbawiony szacunku. Herszt bandy czekał na reakcję dziewczyny.