Hitsugaya - miasteczko portowe

[Tanaka Misaki]

Karczma była najprostszym i chyba najlepszym miejscem do rozpoczęcia przygody, nawet jeśli sama Misaki średnio lubiła odwiedzać miejsca kojarzona ze spożyciem alkoholu i bójkami... a z tym kojarzyły się jej portowe tawerny. No cóż, pozostało tylko upewnić się, że wejdzie do miejsca, które reprezentowało jakiś poziom. Przed wejściem, Tanaka przeciągnęła się i wzięła oddech, zastanawiając się jeszcze, czy powinna przebrać się w jakieś bardziej cywilne i mniej podejrzane odzienie, np w sukienkę. Ostatecznie jednak porzuciła tę myśl i weszła do środka, od razu się rozglądając, wodząc wzrokiem po wystroju wnętrza, rozmieszczeniu i liczbie ludzi, a także tematach aktualnych rozmów. Zebrana przy szynkwasie grupka była niemożliwa do zignorowania, nawet , gdyby ktoś się bardzo starał. Podeszła bliżej, wsłuchując się w dyskusję, szczególną uwagę przykuwając do "lidera" tego zebrania, który wlazł na stół.
Czyli, gdyby podróż trochę się wydłużyła, mogłabym wysiąść w ruinach, przeszukiwanych przez Dzikich? Bogowie mają ciekawe poczucie humoru - stwierdziła w myślach, przysiadając się niedaleko i opierając plecami o stół, tak by obserwować tę grupkę. Zawczasu zamówiła do picia wodę, czy, jeśli karczmarz oferował - herbatę. Ot, byle nie alkohol.
-Wydać ciężko zarobione oszczędności na najemników, czy porzucić dobytek i uciekać, nie mając pewności, czy dopłynie się do celu oraz czy i tam nie dotrą Dzicy. Ciężki wybór panowie, ciężki wybór. -powiedziała, niby do siebie, niby do nich, podpierając ręką głowę.
-Skoro to jedna grupka to sami obronić się nie możecie? Ilu ich niby jest? - zapytała, niebezpośrednio chcąc dowiedzieć się o liczebności przeciwnika. Tak, Dzikich bez wątpienia uważała za wrogów, może nawet bardziej niż Uchiha. Nie wybaczyła im tego, co te potwory narobiły podczas Upadku Muru i, jeśli mogła im dołożyć i przy okazji pomóc Kaminari to czemu nie! Tylko musiała to jakoś rozegrać..

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 11:
Misaki: 10
Minoru: 11

---

Misaki wiedziona przez los, odnalazła to czego szukała. Miała rozeznać się w sytuacji i dostała właśnie to. W tej historii było wszystko, wojna, strach, dzicy i wiszące nad całym miastem widmo rychłej zagłady. Dziewczyna aż zamówiła coś do picia u karczmarza, choć jej wybór padł na bezalkoholowy trunek, jakim była herbata.
Karczmarz aż podskoczył w miejscu, wyrwany ze swych myśli i wbijania wzroku w rozgadaną grupę. Zmierzył przez chwilę dziewczynę, jakby oceniając czy jest ona w posiadaniu gotówki i być może zastanawiając się, czemu ktoś tak młody znajdował się w takim miejscu. Ostatecznie jednak duch kapitalizmu zwyciężył i ze skinieniem głowy udał się na zaplecze by rozpalić palenisko i podgrzać wodę na herbatę. Wrócił jednak pośpiesznie, by dalej pilnować rozgadaną grupę, co by nie zaczęli jakichś rozrób.
Chłopy jednak skończyli swe spotkanie i zaczęli rozchodzić się by przemyśleć co usłyszeli. I zapewne by tak się stało, gdyby nie rzucona w eter uwaga Misaki. Nie wszyscy ją usłyszeli. Wielu jednak tak i natychmiast skierowali swój wzrok w jej kierunku. Chyżo zmierzyli ją wzrokiem, a na większości ich twarzy wymalowało się nieskryte oburzenie. Misaki mogła bez problemu usłyszeć ich uwagi o tym, że smarkula się wymądrza oraz to, że karczmarz powinien lepiej pilnować kto przebywa w jego przybytku.
- Panienka nie powinna interesować się takimi sprawami. Na pewno ojciec panienki zadba o swoją rodzinę. - Jako jedyny zbliżył się do niej, całkowicie nad nią górując. Gdyby byli na zewnątrz i mężczyzna stanął między nią, a słońcem, okrył by ją całą swym cieniem. Mężczyzna bacznie przyjrzał się dziewczynie, oceniając z kim może mieć do czynienia. Nie dostrzegł w niej jednak chyba niczego szczególnego, nawet pomimo jej stroju, który nie do końca pasował do jej niewinnej urody.
- Jeżeli panienka się boi, mogę odprowadzić ją do domu, lub też któryś z mych kamratów może tego dokonać. - Zaproponował, uśmiechając się najmilej jak potrafił.

[Tanaka Misaki]

Pokręciła powoli głową, wzdychając z nieukrywanym niezadowoleniem. Jej wiek, podobnie jak ranga Doko często wywoływały trudności podczas pracy kunoichi, chociaż równie często bywały przydatne. Bo kto uzna, że taka młoda, urocza dziewczynka jest zagrożeniem? Jednak tym razem, wygląd Misaki bardziej przeszkadzał niż pomagał. Zaczęło się od karczmarza, jednak tutaj obyło się bez większych problemów. Na wszelki wypadek, dziewczyna pomachała też sakiewką, by "rozwiać wątpliwości gospodarza".
Grupka już miała się rozchodzić, ale komentarz Misaki zmusił ich do pozostania w miejscu.... i chyba wywołał oburzenie. No cóż, był to częściowy sukces, bo grupka się jej nie rozeszła i mogła, w razie czego, zasięgnąć języka od większej liczby osób. O ile ci będą chcieli na cokolwiek odpowiedzieć, bo na razie się nie zapowiadała. Pierwsze słowa mężczyzny zignorowała, niemal gryząc się w język, by czegoś nie wypalić. Na drugą zareagowała wyciągnięciem kunaia i obróceniem go w rękach.
-Wygląd potrafi mylić, szanowny panie. Tanaka Misaki, kunoichi, weteranka Upadku Muru, do usług. Ale jak ktoś nie wierzy, to możemy zmierzyć się na rękę skoro i tak czekam. - przedstawiła się i schowała kunaia, ponownie rozsiadając się przy stole, wodząc wzrokiem po grupce, na której zrobiła kiepskie, pierwsze, wrażenie.
-To ilu tych Dzikich tu zmierza? Skoro i tak tutaj wysiadłam to mogę pomóc. - dodała, widząc tutaj okazję do zdobycia informacji oraz dobrej reputacji dla siebie i szczepu Jugo w tej części Antai. O ile, rzecz jasna, panowie będą zainteresowani. Może nawet uda się jej złapać i przesłuchać jakiegoś Dzikiego?

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 12:
Misaki: 11
Minoru: 12

---

Mężczyźni potraktowali Misaki protekcjonalnie, co nie umknęło uwadze dziewczyny i wywołało w niej usprawiedliwione oburzenie. Jej wiek i niewinny wygląd sprawiały jej wiele problemów. Na szczęście miała do swej dyspozycji kilka sztuczek, które mogłyby udowodnić jej przynależność. Kunai zawirował między jej palcami z wprawą godną profesjonalisty. Większość mężczyzn prychnęła jednak na ten widok i machnięciem ręki zbyli dziewczynę. Postanowili oni, że szkoda marnować czas i wyszli. Byli jednak również i ci, którzy dostrzegli w młodej kunoichi coś więcej aniżeli tylko dzieciaka z ostrą zabawką. Jedną z tych osób, był mężczyzna, który miał najwięcej do powiedzenia w tej grupie.
- Shinobi? - Zapytał retorycznie, odsuwając krzesło od stołu i gestem dłoni zapraszając Misaki. Sam zajął krzesło naprzeciwko. Wokół stołu zaczęli zbierać się pozostali uczestnicy dyskusji.
- Jesteśmy radzi, że shinobi jest zainteresowany pomocą, w tak trudnych dla nas czasach. - Zaczął uśmiechając się do dziewczyny i rozkładając ramiona odrobinę na boki, w geście otwartości.
- Niestety obawiam się, że ta walka wymaga czegoś więcej, aniżeli żonglowania kunaiem. - Wciąż się uśmiechał, choć już nie tak szeroko. Wciąż utrzymywał przyjacielską postawę, lecz ton głosu zdradzał, że nie wierzy w umiejętności kunoichi. Pozostali mężczyźni zdawali się podzielać zdanie swego nieoficjalnego lidera.
- Jeżeli panienka jest jednak tak bardzo ciekawa. To grupa składa się z 12 osób. Większość z nich nie jest nawet shinobi. Lecz ich Herszt jest najprawdziwszym zabijaką. Plotki głoszą, że za każdym razem jak kogoś zabije, to tworzy na swym ciele nowy tatuaż, który wypełnia krwią danej ofiary. Podobno na niektórych częściach jego ciała nie ma już więcej miejsca na nowe tatuaże. - Nastąpiło przedstawienie wroga. Brzmieli jak typowa banda zbirów. Widocznie tego typu ludzie nie różnili się zbytnio, niezależnie od strony muru.
- Panienka również musiała źle dosłyszeć. Dzikusy nie zbliżają się do nas… to znaczy… niech bogowie mają nas w swojej opiece, mam nadzieję że nie idą na nas. Mówiłem tylko, że gdyby chcieli, to mogą tego dokonać w zaledwie kilka godzin. Ci o których wspomniałem kręcą się gdzieś w okolicy granicy. Ostatnio napadli chyba na Kagemure. Wywlekli wójta wioski i przybili go żywcem do jednego z drzew. - Wyjaśnił pewną nieścisłość, nie omieszkując dorzucić szokującego dodatku. Patrzył przy tym bardzo uważnie na młodą kunoichi, jak gdyby nie chciał przeoczyć reakcji na te nowiny.

[Tanaka Misaki]

-Kunoichi. - poprawiła spokojnie, nie czując się jakoś specjalnie urażona, ale błędy trzeba było korygować, prawda? Nawet te w mowie... Inna sprawa, że był on jedną z niewielu osób, która zorientowała się, z jakim zawodem wiąże się używanie kunaia. No cóż, pół punktu dla niego, zero dla pozostałych.
-Z reguły preferuję miażdżenie niż zabawę kunaiem. Ale nie chcę niszczyć karczmarzowi mebli. - odpowiedziała, aktywując klątwę, która pokryła całe jej ciało charakterystycznymi znamionami, w postaci czarnych linii, przechodzących pionowo przez jej kończyny i korpus a także krawędzie twarzy. Jej aktywacja i utrzymanie nic jej nie kosztowało, więc jedyne co mogła stracić to element zaskoczenia, jednak tutaj i tak przyznała się do bycia kunoichi. Schowała kunaia z powrotem tam, skąd go wzięła i zerknęła na karczmarza, sprawdzając co słychać u jej herbaty. Ta jednak jeszcze nie dotarła, więc ponownie skupiła się na swoim rozmówcy.
-Nie słyszałam o klanie Dzikich, który by coś takiego robił... Chyba, że to Gazo. Ale dziękuję za informację... Skoro koczują przy granicy to będzie trzeba ich podejść... W którą stronę do Kagemure? - zapytała, głośno myśląc i przetwarzając zdobyte informacje. Na wieść o "sposobie działania" tej grupy skrzywiła się i prychnęła, a jej twarz zdradzała zniesmaczenie i złość, a nie strach.
-Dzikusy. - wycedziła, zaciskając zęby, jeszcze bardziej utwierdzając się w przekonaniu, że coś z nimi trzeba było zrobić, a dopiero później zająć się swoim głównym celem.
-Nie wezmę za to pieniędzy, zamiast tego wystarczą mi informacje i dobre słowo na temat szczepu Jugo. Staram się budować nam dobrą renomę za granicami, sam pan rozumie.... tutaj coś szepnie się sąsiadowi, tam kupcowi, innym razem komuś z władzy i wieść się niesie. No chyba, że przegram, wtedy informacje i dobre słowo nie będą mi potrzebne. - przedstawiła swoją cenę, podnosząc się i wyciągając rękę do swojego rozmówcy. Czy przyjmie jej warunki, to już należało do niego.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 13:
Misaki: 12
Minoru: 13

---

Teraz, gdy w końcu zaczęli brać ją na poważnie, mogła wreszcie uzyskać jakieś informacje. Dowiedziała się, jak wielu dzikich przedarło się za linię frontu i że najeżdżają oni okoliczne wioski, siejąc popłoch i chaos. Co więcej, lokalne siły zdawały się być niezdolne do poradzenia sobie z tym problemem. Czyżby siły Antai były aż tak uszczuplone?
Wciąż jednak, w głosach tych wszystkich mężczyzn wokół niej, pobrzmiewała wątpliwość, czy Misaki jest kimś zdolnym do walki z wieloma przeciwnikami. Najwidoczniej samo udowodnienie bycia użytkownikiem chakry nie wystarczyło im za pewnik. Widać było, że mieli już styczność z innymi shinobi i rozumieli, że sam fakt używania chakry nie wystarczył.
- Kunoichi. Wybacz. - Mężczyzna poprawił się natychmiast, gdy tylko Misaki zwróciła mu uwagę, że jest kobietą i kobiety ninja noszą inne miano, aniżeli mężczyźni. Wciąż jednak na jego licu wymalowane było zwątpienie, zakrawające wręcz o pewność, że dziewczę zginie jeśli napotka tamtych dzikusów. Zwątpienie, które zaraz miało zostać całkowicie rozwiane. Misaki bowiem, widząc że wciąż musi coś im udowodnić, pokryła swą skórę czarnymi liniami, rozchodzącymi się po krawędziach jej twarzy jak i czoła, rozrastając się następnie na korpus, ręce jak i nogi. Widok ten wstrząsnął niemalże każdym. Stojący wokół nich mężczyźni zrobili krok do tyłu, jakby bali się, że Misaki zaraz ich wymorduje. Ręce, siedzącego naprzeciwko niej mężczyzny, aż trzęsły się. Nie było to jednak spowodowane strachem, a ekscytacją.
- Niesamowite! - Niemalże wykrzyczał na ten pokaz. Misaki jednak, nie zwracała na niego uwagi, poszukując wzrokiem karczmarza, który wciąż wisiał jej herbatę. Tego jednak nigdzie nie było, być może właśnie zaparzał ją na zapleczu?
- A ja nigdy nie słyszałem o shinobi, którzy emanowaliby taką aurą i potrafili pokrywać swoje ciało malowidłami. - Odpowiedział dziewczynie na jej słowa o tym, że nie słyszała nigdy o dzikich, którzy by tatuowali swoje ciała krwią ofiar. Gdy jednak zapytała, gdzie znajdzie wioskę Kagemure, ten bez ociągania się wskazał jej drogę. Przytaknął jej przy tym, gdy wycedziła przez zęby pojedyncze słowo „Dzikusy”. Jednakże, największe zdziwienie nadeszło gdy Misaki stwierdziła, że nie przyjmie pieniędzy, a jedynie potrzebuje informacji i dobrego słowa. Mężczyzna przez chwilę lustrował stojącą przed nim dziewczynę, która wyciągnęła w jego kierunku swą dłoń.
- Jeżeli panienka pozbędzie się tych dzikusów, to ja, Yoshihara Yoshinori, obiecuję że całe Antai będzie wychwalać szczep Jugo! - Mężczyzna podniósł się ze swego miejsca, wyciągając swe wielkie łapsko do Misaki i zamykając jej drobną dłoń w swojej. Był jednak przy tym bardzo delikatny.

[Tanaka Misaki]

-To raptem pierwsza forma, pozostałe dwie są znacznie mniej... estetyczne. . - wytłumaczyła, nie chcąc zdradzać zbyt wiele i wspominać, że Przemiana i Przeobrażenie wiązały się z ryzykiem wpadnięcia w szał i niszczenia wszystkiego wokół. Nie pomagało to nigdy w zrobieniu dobrego, pierwszego wrażenia, raczej nadawało szczepowi Jugo miano potworów, miano, którego naprawdę trudno się pozbyć.
-Karmazynowe Szczyty szczycą się dziwnymi umiejętnościami. Wiem, że na Morskich Klifach, żyje klan, który wygląda jak humanoidalne rekiny. My, Jugo, jesteśmy nieco ładniejsi. - zażartowała, delikatnie unosząc kąciki ust do góry, dość nieskładnie próbując rozluźnić atmosferę po tym pokazie. Ludzie co prawda wydawali się wreszcie dostrzegać, że nie była jakąś małą dziewczynką, jednak nie chciała ich też wystraszyć na śmierć. W końcu mieli jej później zapłacić! Zapamiętała drogę do Kagemure, które miało być następnym przystankiem, podczas jej podróży, a następnie uścisnęła dłoń Yoshihary Yoshinoriego, obdarzając go chwytem równie, o ile nie delikatnie mocniejszym, tak w ramach ostatniej demonstracji, że nie była chucherkiem.
-Będę również bardzo wdzięczna za każdą informację odnośnie ruchów Dzikich w Antai. Obiecałam pomóc klanowi Kaminari, więc muszę wiedzieć jak sobie radzicie i gdzie uderzyć w te szumowiny. - dodała, mieszając prawdę z półprawdą. Jakby nie patrzeć, to ten kawałek o pomaganiu Kaminari nie był kłamstwem... po prostu "zapomniała" wspomnieć, że zlecił jej to szczep Jugo, by wybadać grunt pod ewentualną współpracę. Tego nikt już nie musiał wiedzieć, a ona naprawdę chciała więcej wglądu w sytuację na froncie.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 14:
Misaki: 13
Minoru: 14

---

Misaki nie chciała zdradzać wszystkiego o swoich umiejętnościach. Nie ze względu na to, że była to jakaś ogromna tajemnica. A raczej dlatego, że największa siła Jugo, była również ich największym brzemieniem. A to mogłoby zrazić stojących przed nią mężczyzn i całkowicie pogrzebać cel dla którego tu przybyła. Dlatego też udzieliła im jedynie zdawkowej odpowiedzi, która wzbudziła tym bardziej ciekawość Yoshihary.
- Jeśli te, pozostałe, dwie formy pozwolą ci wygrać, to nie przeszkadza mi brak estetyczności z ich strony. - Rzucił, uśmiechając się w przyjacielski sposób. Misaki, korzystając ze swej kobiecej intuicji, mogła jednak dostrzec że za tym uśmiechem kryło się coś więcej. Temat jednak zmienił się, a Misaki odbiła piłeczkę, mówiąc o innych klanach, które posiadają przedziwne umiejętności. Jak na przykład Hoshigaki.
- Oh, tak. Świat jest pełen przedziwnych umiejętności shinobi. Nasi sąsiedzi, na przykład, hodują specjalne rasy inteligentnych psów, które potrafią rosnąć do rozmiarów niedźwiedzi i dosiadają ich niczym wierzchowców. - Wspomniał o klanie Inuzuka. Czyli dysponował jakąś wiedzą o shinobich, choć wydawała się ona dość mocno ograniczona, być może do sąsiadujących klanów. Misaki była gotowa by zacząć swe zadanie. Potrzebowała jednak jeszcze kilku ważnych informacji, o które poprosiła.
- Nie znam szczegółów. Jestem tylko morskim kupcem. Lecz sytuacja na froncie zdaje się w miarę stabilna. Choć wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że jest to ułudą. Kaminari stracili wielu swoich shinobi podczas ostatnich wojen i turnieju pokoju. A Kami nie są wystarczająco liczni by uzupełnić braki. Do tego walka na dwa fronty jeszcze bardziej rozrzedziła rozmieszczenie naszych sił. Nie wiemy tego naprawdę, ale zdaje się to być oczywistym, że gdyby dzicy zechcieli, to przeszliby przez granicę kiedy tylko zechcą. Lecz, z jakiegoś powodu jeszcze tego nie zrobili. Przeprowadzają tylko rajdy na pobliskie miejscowości i wracają na swoją stronę. - Wyjaśnił co wie. A wieści te raczej nie napawały optymizmem. Wyglądało na to, że ród Kaminari nie był w najlepszej pozycji i chyba tylko cud mógł uratować ich od całkowitej klęski.
- Jeżeli chcesz zacząć pomagać. Ruszył bym w kierunku granicy i szukał mieszkańców. Oni zwykle lepiej wiedzą, gdzie ostatnio widziano dzikich. - Dorzucił jeszcze po chwili.

[Tanaka Misaki]

-Wystarczą... a jeśli nie, to narobię jak najwięcej zamieszania i się wycofam. - odpowiedziała, planując sobie już wszystko w głowie. Jeśli będzie bardzo źle, to zawsze mogła się wycofać za pomocą oślepiającej notki i technik wzmacniających prędkość. A później naturalnie zregenerować chakrę i dalej nękać bandę Dzikich. Chociaż, szczerze mówiąc, Misaki wolałaby to załatwić w jednym starciu. Było to prostsze, sprawniejsze i nie wymagało kombinowania. Czas jednak pokaże.
-To rzeczywiście dziwne. Kolejny powód by złożyć im wizytę. - odpowiedziała, przesuwając dłonią po podbródku, zastanawiając się nad tą sprawą. Nie miała jednak żadnego pomysłu, z czego to mogło wynikać. A taka informacja pewnie przydałaby się szczepowi Jugo, więc zapamiętała sobie słowa kupca i zdecydowała się spróbować dowiedzieć się więcej, podczas swojego polowania.
-Dziękuję za informację. Wyruszę, gdy tylko dopiję herbatę. Chce pan jakiś dowód na pozbycie się tej konkretnej grupy? - zapytała jeszcze, dla pewności i rozsiadła się ponownie na swoim miejscu, poprawiając, znajdujące się na jej nogach, ciężarki. Zdążyła już dawno się do nich przyzwyczaić, jednak wciąż nosiła je w ramach treningu i samodyscypliny... a poza tym, ściąganie ich podczas walki wyglądało zajefajnie!
Dowód wykonania zadania zwykle był potrzebny, szczególnie podczas misji dla "obcych", dlatego wolała na początku rozjaśnić jeszcze tę sytuację, skoro i tak czekała na swoją herbatkę. Mogła też, teoretycznie, skonsultować się ze zwierzętami w sprawie tej grupki Dzikich. One zapewne też nie cieszyły się z wizyty obcych na swoim terenie.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 15:
Misaki: 14
Minoru: 15

---

Wszelkie kurtuazje zostały wymienione. Misaki dowiedziała się tego czego chciała. Yoshiara natomiast dostał swego wojownika, który być może zdoła pozbyć się dla nich problemu. Pozostała jeszcze jedna drobna kwestia, o której nie pomyślał mężczyzna, ale o której pamiętała Misaki. Kwestia udowodnienia wykonania zadania.
- Dowód... - Wypowiedział jedno słowo i wbił swój wzrok w dal. Jakby zastanawiał się nad nim i ważył jego znaczenie.
- Nie myślałem o tym, sądząc że można ci zaufać. Skoro jednak poruszyłaś tą kwestię, to wystarczy, że przyniesiesz mi jego głowę, albo cokolwiek innego co pozwoli go zidentyfikować. - Jego spojrzenie wróciło do rzeczywistości i skierowało się ku dziewczynie, krzyżując się z jej spojrzeniem. Wyglądał teraz jakby szukał jakiegoś momentu słabości w niej, jakby oczekiwał, że przyniesienie głowy zamordowanego człowieka spowoduje w niej jakiś odruch wzdrygnięcia. Misaki przyjęła wygodną pozycję przy stole, dosłownie na chwilę przed tym jak jej zamówiona herbata, wreszcie raczyła wylądować obok niej.
- Jeśli to wszystko, to życzę powodzenia. Mam jednak inne sprawy do załatwienia. - Pożegnał się i opuścił budynek, pozwalając Misaki delektować się swym zamówieniem, nim ruszy do swej pracy.

[Tanaka Misaki]

Pokiwała powoli głową, na znak zrozumienia. Cóż, głowa była dość standardowym dowodem wykonania zadania. Nie była więc tym zaskoczona, ba, wręcz się tego spodziewała. No cóż, trzeba będzie znaleźć coś do ucięcia głowy... ale tym już będzie martwiła się później.
-Wedle życzenia. Będzie miał Pan swój dowód. Nie ręczę tylko za to jak bardzo będzie zmiażdżony... - odpowiedziała, wręcz chłodno, a później spokojnie podmuchała napar, nim dotknęła go wargami, by ocenić, czy jest jeszcze zbyt gorący. Kiwnęła głową i pożegnała swojego zleceniodawcę, by przez kilkanaście minut pozostać w tawernie, racząc się spokojnie herbatą, nim odniosła puste naczynie i podziękowała karczmarzowi, również opuszczając przybytek, by wyruszyć na poszukiwanie grupy Dzikich, która tak niepokoiła miejscowych. Postanowiła zacząć od splądrowanej przez nich wioski i stamtąd szukać śladów i wskazówek co do ich liczebności i możliwości, na przykład uzbrojenia, technik, czy szczepów, z jakich pochodzili, o ile posiadali shinobiego z hijutsu oczywiście

[Minoru]

Z/T