Shinobi War PBF Naruto

Każde miasto musi posiadać swoje centralne miejsce, gdzie ludzie będą mogli się spotykać, prowadzić handel i różnego rodzaju życie towarzyskie oraz kulturowe. Takie miejsce istnieje także w Okami-den, które jako stolica regionu musi prezentować się szczególnie. W okolicy znajduje się mnóstwo różnego rodzaju domostw, budynków, sklepów ale przede wszystkim w centralnym punkcie znajduje się plac, który wykorzystywany jest przez wielu kupców jako miejsce idealne do wystawiania swoich produktów. Plac ten odróżnia się od tych z innych miast. Przede wszystkim, jest on urządzony na kształt zagajnika. Znajduje się tu mnóstwo zieleni, krzaków, drzew i roślin. Nie jest to pusty, surowy plac wyłożony kamiennymi płytami, ale żyjące swoim życiem serce miasta. Takie warunki idealnie oddają przynależność klanu Inuzuka do natury oraz ich dbanie o swoich podopiecznych ninkenów, które czują się w takim środowisku o wiele lepiej aniżeli wśród zwykłego zgiełku dużego miasta.

Cała radość i entuzjazm w oczach małego Jou zgasły. To, co, jak mi się wydawało, miało mi poprawić humor na cały dzień, teraz już najzwyczajniej w świecie nie istniało. Zniknęło i kto wie, czy kiedykolwiek powróci. Mam jednak nadzieje, że tak będzie. Jak owe nadzieje są płonne okazało się jednak, gdy dotarliśmy do domu Jou. Nie wygląda to wszystko na nazbyt szczęśliwe domostwo i można by pomyśleć, że zgasł płomień w ich ognisku domowym. Można by się wręcz dziwić się, że chłopak wcześniej był tak wesoły. Z domu tej wesołości prawdopodobnie nie wyniósł.
- Wejdę do środka, a ty zostaniesz tutaj na chwilę z Uwasą, dobrze? Będę tuż obok, a Płoteczka tutaj razem z tobą. Nic ci się nie stanie. - mówię do Jou, po czym wchodzę do środka mieszkania zapukawszy wcześniej we framugę drzwi - Przepraszam, że przeszkadzam, mam jednak ważną sprawę. Czy znają państwo chłopca, imieniem Jou?

Harikotto
Misja rangi C
27/30
Miłe chwile nie trwają wiecznie, z tego sprawę zdawał sobie każdy. Tutaj Harikotto miał lekcję przypominającą, że gdy nadarzy się okazja, to warto z niej skwapliwie skorzystać. Inuzuka, a raczej jego ninken spędzili na zabawie kilka minut. Nie było to dużo, ale pozwoliło przynajmniej na chwilę zapomnieć o ciągłych treningach, pracy na rzecz klanu, dbaniem o bezpieczeństwo praktycznie wszystkich w promieniu wielu kilometrów, ryzykowaniem swoim życiem, walkach z bandytami, kradzieżach i wielu innych złych rzeczach. Harikotto pozostawił malca w towarzystwie Uwasy a sam poszedł do środka się zorientować jak wygląda sprawa.

W środku było sporo osób. Dwie kobiety, jedna latała z jednego miejsca w drugie gorączkowo nad czymś się zastanawiając i druga, która wykazywała się większym opanowaniem wydawała polecenie reszcie osób. A tą resztą osób była spora ilość dzieci. Tak na szybko Harikotto wychwycił dziesiątkę, ale po zapachu mógł wyczuć jeszcze po kilka osób w kolejnych trzech zamkniętych pokojach, a także kilka zapachów już słabiej wyczuwalnych, które pewnie należały do osób już tutaj nie mieszkających.

-Jou? Znalazłeś Jou? Na boskie rodzeństwo, które stworzyło świat. Gdzie on jest? Nic mu nie jest? - Jak tylko usłyszała pukanie i zobaczyła, że ktoś wchodzi natychmiast to ta kobieta biegająca w tę i we w tę podeszła sprawdzić kto to. Trochę się rozczarowała, gdy osoba, którą zobaczyła nie była tą na którą czekała, ale natychmiast się uaktywniła, gdy Harikotto wspomniał o chłopcu. Najwidoczniej trafił pod właściwy adres.

-Uciekł niedawno, z tego co mówią inne dzieci, kilku mężczyzn z nim rozmawiało i sądzimy, że go porwali. Wysłałam jedną dziewczynę do klanu, aby zgłosić tą sytuację, dopiero wyszła. Dlaczego tak szybko ktoś się zjawił?- Druga z kobiet najpierw wydała kilka poleceń starszych z dzieci, aby te odprowadziły młodsze do pokojów, a dorośli mogli w spokoju porozmawiać z shinobim. Potem również i ona włączyła się w dyskusję, zamiast jednak martwić się stanem chłopca, opisała całość wydarzenia, dziwiąc się przy tym, że tak szybko ktoś się zjawił. Skoro dopiero kogoś wysłała, to Harikotto musiał tą dziewczynę minąć po drodze, ale poszli innymi drogami.

Huh, musze przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony zachowaniem Jou. Wiadomym jest, że nie ma nic złego w jak najszybszym i najmocniejszym mnożeniu się. W naturze nie tylko króliki mnożą się jak... króliki właśnie. Nie ma nic w tym złego. Tak długo jak dorosłe osobniki mają siły, aby się parzyć, to znaczy, że mogą mieć potomstwo. W momencie natomiast gdy w wyniku tego stado zbyt mocno się powiększa, te co bardziej dorosłe potomstwo musi szukać swojego nowego stada, aby nie zabierać zasobów swojej rodzinie. Jou właśnie tak chyba uczynił. Szkoda tylko, że zrobił to odrobinę zbyt wcześnie. Jego decyzja była słuszna, jednak pochopna. Za kilka lat jak najbardziej powinien uciec z tego domu. Im szybciej tym lepiej. Teraz jednak jest zbyt młody, na takie odważne ruchy.
- Dlaczego uciekł? Dlaczego teraz boi się tutaj wrócić? Czyżby był tutaj źle traktowany? Czy pozostałe z tych dzieci też chcą uciekać?

Harikotto
Misja rangi C
29/30
Początkowe skojarzenia z dziećmi, królikami i mnożeniem się był dość niebezpiecznym tokiem myślenia. Harikotto na szczęście takie rzeczy zostawił dla siebie i nie wygłaszał głośno tak kontrowersyjnych opinii. Pewien niemądry i nierozważny człowiek kiedyś powiedział: "Był taki człowiek, który chciał żeby dzieciom żyło się lepiej. Nazywał się... Han Sozo". Ludzie nie zrozumieli jego przekazu i potraktowali go jak wariata. Tutaj w tym toku myślenia także było drugie dno. Chodziło o zabezpieczenie stada oraz umiejętność odejścia z niego, aby pozwolić mu przetrwać. Jou najwidoczniej chciał tak postąpić, a spotkało go tyle złego. Najwidoczniej za szybko się tego podjął.

-Na niebiosa i władającym nimi Amaterasu! Nigdy w życiu! Nic mu się tutaj nie dzieje, dobrze traktujemy dzieci. Po prostu nie wszystkie potrafią sobie poradzić po utracie rodziców- Kobieta w dalszym ciągu była bardzo pobudzona całą tą rozmową i poczuła się bardzo dotknięta, gdy została oskarżona o złe traktowanie dzieci. Na jej ramieniu spoczęła dłoń drugiej z kobiet, która próbowała uspokoić tą drugą.

-Prowadzimy ten sierociniec od niedawna. Dostaliśmy wszelkie pozwolenia od klanu oraz mamy tutaj częste kontrole. Staramy się dbać o te dzieci tak jak to tylko możliwe. Jou jest jednak bardzo wrażliwym chłopcem, powiedziałabym nawet... niezwykłym- Ponownie zabrała głos ta spokojniejsza, polecając wcześniej swojej bardziej nerwowej koleżance, aby ta poszła się przejść do innego pomieszczenia ochłonąć. W międzyczasie jedno ze starszych dzieci, na oko w wieku Harikotto, wróciła po wykonaniu swojego zadania odprowadzenia innych dzieci. Wskazał on za okno, na stojącego niedaleko przed wejściem chłopca w towarzystwie psa.

-Obiecujemy, że się nim zajmiemy jeszcze lepiej. Możesz udać się do klanu aby sprawdzić czy mówimy prawdę. Musimy też wysłać kogoś kto powiadomi o znalezieniu zguby. Zaopiekujemy się nim- Kobieta posłała swojego najstarszego podopiecznego, aby poszedł odebrać Jou, ten jednak nie podszedł zbyt blisko, bo nie wiedział jak zareaguje Uwasa. To od niej i Harikotto będzie zależeć jak się sprawa dalej potoczy. Chłopiec tutaj zostanie, czy zabierze go ze sobą? Czy lepiej aby miał dom? Czy może lepiej kogoś, kto potrafi zadbać jego bezpieczeństwo? Żadna z opcji nie była idealna, ale może warto dać im tutaj szansę. Jeśli nie było dalszych protestów, Jou mógł zostać zabrany na górę, do pokoju, a Harikotto wrócić do klanu aby poznać szczegóły. Jeśli nie chciał go zostawiać, powinien zabrać go ze sobą. Tylko co zrobi potem? Będzie mu szukać domu? Zajmie się nim?

[z/t] -> Siedziba (jeśli Harikotto zgodzi się z opiekunkami sierocińca)

Cóż, od momentu zniknięcia z karczmy pewnego karła minęło całkiem sporo czasu, właściwie... to minęły trzy okrągłe lata. Co w tym czasie robił Isei? Podróżował, po wietrznych równinach, odwiedził na moment nawet Sogen ale nie zawitał tam na zbyt długo. Czarnowłosy Uchiha po raz kolejny przebywał w Yusetsu, a jego ciągła tułaczka sprawiła, że w sakiewce pobrzdękiwało coraz mniej Ryou. Teraz przyszedł czas by znaleźć jakąś fuchę, zarobić trochę grosza. Nocleg nie był tani, a leśnymi jagodami nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby za długo się stołować. Nie tak dawno opuścił kwaterę, w której udało mu się wyprać ciuchy oraz doprowadzić do stanu używalności swój ekwipunek. Wchodząc do centrum miasta zaczął rozglądać się za jakimkolwiek plakatem bądź innym ogłoszeniem z jakąś prostym zadaniem.

Misja D
2/15

Był piękny, słoneczny dzień, choć jak to w tych okolicach, trochę wiało. Jednak dzisiaj nie było to szczególnie odczuwalne, więc Uchiha mógł dostrzec mnóstwo ludzi na ulicach, śpieszących z jednego miejsca w drugie, robiących zakupy, nieśpiesznie spacerujących czy też dzieci bawiące się na świeżym powietrzu. Okami-den po prostu tętniło życiem.
Isei miał jednak konkretny cel w głowie i nie pozwolił się rozpraszać radosnej atmosferze osady. Nie zajęło mu długo dostanie się do tablicy ogłoszeń. W jego oczy rzuciło się jedno ogłoszenie, wyjątkowo duże jak na małą ilość tekstu. Wyróżniał je też czerwony napis PILNE na górze. Jeśli Uchiha przyjrzy się bliżej ogłoszeniu, będzie mógł przeczytać następujący tekst:
PILNE!

Potrzebna pomoc w schronisku do opieki nad zwierzętami. Jeden z pracowników zachorował. Jamników 7
Ulica, której adres był podany na ogłoszeniu nie znajdowała się daleko, w zasadzie Uchiha mijał ją kilka minut temu, w drodze do tablicy.

MISJA RANGI D - 2 WALENIE UMARŁY / 15

Chłopak nie zamierzał wybrzydzać, prosta na pozór praca w schronisku, zdawała się idealną okazją. Jego sokoli wzrok od razu dostrzegł pogrubione i wyraźnie napisane 'Pilne' na jednym z plakatów. Nie zastanawiając się więc długo podszedł nieco bliżej by przeczytać nieco mniejsze litery. Szybko połączył kropki i zerwał plakat, wsuwając go do kieszenii swojego czarnego płaszczu. Parasolkę w lewej dłoni zarzucił na ramię i odmaszerował.
Po paru chwilach skręcił w boczną uliczkę o nazwie podanej na plakacie. Starał się zwracać uwagę na otoczenie, bowiem nie był u siebie, a nigdy nic nie wiadomo. Nie był jednak spięty, a raczej przezorny. Gdy jednak pojawił się przy dokładnym adresie stanął na moment poprawiając płaszcz oraz przeczesując wolną dłonią włosy. Wziął głeboki oddech, a następnie spojrzał na budynek i nie zwlekając długo zapukał w drzwi wejściowe, lub też o ile takowych nie było - po prostu wszedł do środka, rozglądając się po pomieszczeniu.

Misja D
4/15

Isei zerwał szybko ogłoszenie, wyraźnie sygnalizując, że sam zajmie się zleceniem. Chyba że był po prostu złośliwy i chciał, by nikt inny nie mógł przyjść schronisku z pomocą? Jednak nie, szybko udał się w odpowiednie miejsce, by wypełnić zlecenie. Czy wyszkolony shinobi nie powinien zajmować się czymś trudniejszym? Łapaniem bandytów, ochroną karawan kupieckich, albo czymś podobnym? Uchiha najwyraźniej tak nie uważał. Szybko dotarł na miejsce, ulica w którą skręcił była trochę mniej uczęszczana i węższa niż główna, w związku z tym było tam też mniej ludzi, mimo to co chwila kogoś mijał. Nie dostrzegł jednak nic podejrzanego, co mogłoby zwrócić jego uwagę, zanim nie dotarł tam, gdzie sobie zamierzył. Stał chwilę przed starym, lecz zadbanym budynkiem. Czyżby jakaś trema?
Zaraz po tym, jak zapukałeś, drzwi się otworzyły i dostrzegłeś czarnowłosą kobietę w kwiecie wieku. Skromne ubranie w kolorze jej włosów, papieros w kąciku ust i zapalniczka w ręce dopełniały obrazu, który ukazał się Iseiowi. Kobieta przez chwilę była zaskoczona, ale po chwili polączyła wątki.
-Ty do pomocy? No to przerwę szlag trafił. - zakończyła z odrobiną niezadowolenia w głosie, wyciągając papierosa z ust. Jeśli potwierdziłeś, odsunęła się od drzwi i wskazała Ci, byś wszedł do środka. Za nią było niewielkie pomieszczenie z niewielkim biurkiem wraz z jakimiś papierami na nim oraz drobną sofą.
-Zajmowałeś się w ogóle kiedyś psami? - zapytała kobieta, siadając za biurkiem.

MISJA RANGI D - 4 WALENIE UMARŁY / 15

Wszystko przebiegało zgodnie z 'planem', którym był zarobek bez większego wysiłku. Brunet nie musiał zbyt długo czekać, bowiem drzwi otworzyły się niemal od razu po uderzeniu w drewnianą powierzchnię. Starsza kobieta, która ukazała się w progu wydawała się całkiem miła. Niemniej cały obraz niszczył papieros w ustach. Isei wysunął wolną dłoń dzierżąc w niej ogłoszenie. - Chyba trafił. - skwitował krótko podając kawałek papieru kobiecie. - Podobno potrzebujecie tu pary rąk do pomocy, ja potrzebuje sobie trochę dorobić. - uśmiechnął się odrobinę.
Kiedy drzwi się otworzyły, Uchiha wszedł do środka rozglądając się tak, jak miał to w zwyczaju. Kiedy padło drugie pytanie, chłopak zatrzymał się na moment. Podrapał się delikatnie po podbródku prawą dłonią. - Nie, nigdy. Ale to pewnie nic trudnego. - wzruszył ramionami, czekając na pierwsze polecenie. - Od czego mam zacząć? - zapytał niewzruszony, bo przecież przyszedł tu do pracy, a nie na pogaduszki. Oczekując na odpowiedź, podparł się parasolem, przecierając sygnet wręcz mimowolnie, czekając na pierwsze zlecenie.

Misja D
6/15

Kobieta ledwie zerknęła na ogłoszenie w Twojej ręce, jakby niewiele ją to interesowało. Ale czy liczyło się, czy ktoś zauważył ogłoszenie czy usłyszał o poszukiwaniu pomocy pocztą pantoflową? Raczej nieszczególnie, ważne że jakaś para rąk do pomocy się znalazła. Kiedy wspomniałeś o braku doświadczenia skrzywiła się, ale nieznacznie. Cóż, nie mogła się spodziewać znalezienia specjalisty z dnia na dzień, prawda?
-Zaczniesz do wyprowadzenia psów. Częścią już się zajęłam, ale mam tylko dwie ręce. - rzuciła kobieta, podnosząc się i prowadząc Cię za jedne z drzwi. Dostrzegłeś duże pomieszczenie, gdzie pod trzema ścianami był ustawione posłania wielkości psich. Mogłeś ich naliczyć ponad dwadzieścia, choć niektóre zdawały się ostatnio nieużywane. Przy tej ścianie, w której znajdowały się drzwi było ustawionych kilka szaf. Kobieta bez wahania otworzyła najbliższą, po czym wyciągnęła z niej kilka smyczy. Wyraźnie wprawiona w tym co robi zaczęła przechadzać się pomiędzy psami, zarówno tymi leżącymi na swoich posłaniach jak i tymi bawiącymi się pośrodku pomieszczenia. W międzyczasie do obróż kilku z nich przypięła smycze i podprowadziła do Ciebie. Stało przed Tobą 5 psów i każdy jak z innej bajki. Był tam buldog, jamnik, owczarek, dalmatyńczyk i kundel.
-Daj im się trochę wybiegać poza osadą, wiedzą że tu mają dom i jedzenie, więc nie powinieneś martwić się, że uciekną. A w razie problemów weź te chrupki, jak dasz któremuś jedną to będzie ci jadł z ręki. - powiedziała, wręczając ci małą paczuszkę, w środku której zobaczyłeś trochę ciasteczek w kształcie kości.

MISJA RANGI D - 6 WALENI UMARŁO / 15

Isei był z natury człowiekiem, który niespecjalnie lubił rozmawiać z nowo poznanymi ludźmi, zwłaszcza w momencie gdy wykonywał dla nich jakieś drobne zadania. Wyprowadzanie psów brzmiało jak coś, co nie może pójść nie tak. Bystry wzrok Uchihy wodził za starszą panią, która najwyraźniej nie była zadowolona brakiem doświadczenia nowego pomocnika. Isei zbytnio się tym nie przejmował. Starał się cały czas obserwować zachowania psów, tak by określić, z którym czworonogiem będzie miał najwięcej problemów.
Kiedy kobieta wreszcie przypięła smycz do obroży każdego z nowych podopiecznych bruneta, ten jedynie delikatnie się uśmiechnął. W prawą dłoń złapał smycze, zaś w lewą paczkę psich przysmaków. Plan był prosty, dotrzeć na najbliższa polanę, a następnie dać się wybiegać psom. Zdolności fizyczne chłopaka zapewne wystarczą mu by dopilnować całej piątki. Do tego wszystkiego, w razie większych kłopotów z nadążeniem za psami miał przecież swoje dziedzictwo, które pomogłoby mu nad nimi nadążyć. Teraz jednak przyszła pora na wymarsz z schroniska w celu znalezienia odpowiedniego miejsca na odrobinę 'zabawy'. Machając lewą dłonią, najzwyczajniej w świecie obrócił się na pięcie, a następnie cmoknął delikatnie w stronę psów, zachęcając je do wyjścia. Miał nadzieję, że wszystko obejdzie się bez kłopotów, bo przecież miał to być prosty i przyjemny sposób na zarobek. O ile psy postanowiły podążać za czarnowłosym, ten ruszył w kierunku najbliższego wyjścia z osady.

Misja D
8/15

Uchiha nie marnował ani chwili, co wywołało aprobujący uśmiech na twarzy pracującej w schronisku kobiety. Dobrze było widzieć człowieka traktującego poważnie swoją robotę, nawet jeśli było to tylko pojedyncze zlecenie i ten tu nie wróci po zakończeniu dnia pracy.
Z nowych podopiecznych najbardziej ruchliwy był drobny jamnik, a zaraz po nim wielki kundel. Zarówno owczarek, jak i buldog zachowywały się spokojnie, na podekscytowanie psów wskazywały jedynie ruchy ogonów. Dalmatyńczyk nie panował nad sobą tak dobrze, ale i tak było lepiej niż dwójka psów ciągle skacząca wokoło.
Szybko wyprowadziłeś je na zewnątrz, a psy bez chwili zwłoki ruszyły w stronę najbliższego wyjścia z miasta, które zresztą nie było zbyt daleko, jeśli tylko zdałeś się na psy, które wiedziay dobrze, jak szybko wyprowadzić Cię przez drobne uliczki. Dalej także znały drogę, więc, jeśli się im nie opierałeś, poprowadziły Cię przez las.

Dalej tutaj

No tak, przez lata Płoteczka nie odstępowała mnie praktycznie na krok. Nawet nie zorientowałem się, jak w tym czasie wyrosła. Oczywiście zdawałem sobie sprawę, że rośnie i już nie jest szczeniaczkiem, jednak rzeczywiście, gdy ją dostawałem, to mogła mi się zmieścić w kieszeni. Teraz pewnie mógłbym jej dosiąść jak wierzchowca, gdybym tylko chciał i gdyby miało to jakikolwiek sens. Cóż, ja jednak też odrobinę podrosłem. Te lata temu pewnie byłem ze dwa razy mniejszy niż teraz.
- Tak... Uwasa jest z dobrego miotu... Powiedziałbym, że z najlepszego. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Szczególnie gdy... Ah, nieważne. Mówisz, że masz jakąś sprawę do klanu Inuzuka. Jestem tylko akoraito i praktycznie nikogo tutaj nie znam, ale jeśli będę w stanie, to ci pomogę. - odpowiadam chłopakowi ruszając za nim do miasta.

"Niedźwiedzia przysługa" - Misja C
Harikotto
5/30

Poruszając się po centrum miasta mijaliście wielu przechodniów, zmierzających w swoich sprawach. Tym, co odróżniało jednak stolicę klanu Inuzuka od innych osad była z pewnością znacznie większa ilość psów wszelkiej maści krążąca po ulicach - choć nie wszystkie były ninkenami, część była najwzyklejszymi w świecie zwierzętami. Niemniej, nadal były to zwierzęta ulubione pośród mieszkańców i nieposiadanie w obejściu przynajmniej jednego takiego było uznawane niemalże za afront. Stąd też gwar głosów dość skutecznie mieszał się tutaj ze szczekaniem i okazjonalnym wyciem, do którego wszyscy (z wyjątkiem może przyjezdnych) byli przyzwyczajeni. Zasiadłszy przy jednej ze skrzyń i zamówiwszy posiłek, kontynuowaliście rozmowę.

- Eee tam, tylko Akoraito. Jak już cię Shirei-kan przyjęła, to znaczy, że coś umiesz i już się klanowi i nam, zwykłym ludziom przysłużyliście, nie? To dzisiaj może się przysłużysz ponownie. Ale zanim przejdziemy do tego, to strasznie jestem ciekaw, co porabiałeś przez ten czas. Brałeś udział w jakichś ciekawych walkach, broniłeś niewinnych takie tam? - spytał twój dawny znajomy, opierając się o skrzynię i nachylając w twoim kierunku. - Bo wiesz, u mnie to raczej nuda. Jak... jak Yumi-san zmarła, to dłuższą chwilę plątałem się, imając takich różnych, mniejszych robótek, aż w końcu mnie przygarnął do siebie niejaki Tomio-san, który ma gospodarstwo tu niedaleko, jakieś kilkanaście kilometrów od Ōkami-den. Sprzedaje głównie przyprawy i warzywa, czasem jakiegoś świniaka tu, na targu, no i w sumie to jak się poznaliśmy, to przyłapał mnie jak mu rzepę próbowałem zwędzić, bo akurat, hehe, głodne dni były u mnie tak trochę... no, ale w każdym razie. Dobry człowiek, zamiast mnie władzom wydać, to mnie na pomoc wziął przy farmie i tak zostałem tam u niego. -

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Centrum miasta

Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta

Re: Centrum miasta