Stary Zagajnik na obrzeżach miasta

[Takashi]

Misja rangi C
Akiba

25/30

Kolejna salwa ostrych broni wcale nie zrobiła wrażenia na Akibie, który w dalszym ciągu korzystał ze swojej defensywnej zdolności żywiołu Doton. To nie był pierwszy raz, kiedy zbroja niwelowała zupełnie obrażenia i złodziej o tym wiedział, najzwyczajniej w świecie starał się kupić tak dużo czasu, jak tylko był w stanie, poza tym robił wszystko, co w jego mocy, by zdziałać cokolwiek. Fuyu w tym czasie unikała zwinnie wszystkiego, na co pozwalał jej odpowiedni dystans, jaki zachowywała od oponenta, na którymś etapie starcia przytargała nawet włócznię, która została gdzieś w tyle.
Kamienne słupy wyrosły z ziemi, zupełnie odcinając drogę ucieczki mężczyźnie. Ten jednak nie zaprzestał poszukiwania czegoś, co miało mu zapewnić zwycięstwo. Wygrzebał w końcu dwa małe zwoje o brunatnym zabarwieniu i zarzucił je na siebie tak, by tworzyły na jego klatce piersiowej "X".
-A ty skończ gadać, jakbyś się uważał za kogoś lepszego! Zaraz będzie po tobie! - złożył dłonie w pieczęć barana, aktywując przywołanie przedmiotu.
To był ten sam moment, w którym włócznia Inuzuki miała zranić swój cel. Kłębki dymu nieco ograniczyły widoczność, ale kiedy wiatr zrobił swoje i wszystko było już w zasięgu wzroku, złodziej miał na sobie coś na wzór zbroi, która wyglądała po pierwsze, na amatorską, a po drugie - na zbyt ciężką, by się w niej poruszać. Zbudowana była z wielu materiałów, ale w dużej części odstawały od niej jakieś wajchy, ostrza, lufy, mechanizmy o nieznanym działaniu.
-To najnowszy z wynalazków starca. Poznaj jego moc! - mówił już podwyższonym tonem, łapiąc za jakiś wystający element zbroi.
W tym samym momencie z kilku miejsc w zbroi wystrzeliły niedużej wielkości kule (prawie, jak armatnie, ale mniejsze), a na każdej z nich znajdowała się wybuchowa notka. Ich zadaniem było rozwalenie kamiennej struktury, co udało się bez problemów. Akiba znajdował się blisko i potencjalnie nic mu nie groziło, ale lepiej byłoby, gdyby się nieco oddalił, tak dla własnego bezpieczeństwa. W przeciwnym wypadku mógł doznać obrażeń i oberwać rykoszetem od jakiejś skały, albo stalowej kuli połączonej z notką. Ninja jakimś sposobem się podniósł, choć widać było, że zużywa do tego dużo siły, a w dodatku wspomaga się specjalnymi ramionami, które wyłoniły się z dolnej części zbroi. Najwidoczniej jej twórca przewidział, że będzie zbyt ciężka i potrzebuje jakiegoś wsparcia dla jej użytkownika. Niestety ramiona były statyczne i przez to jegomość był zmuszony na pozostanie w jednym miejscu, ale szykował się już do kolejnego ataku. Cały czas słychać było jakieś uderzenia, szelesty, stukanie metalowych elementów, brzdęki. W którymś momencie ze zbroi wyskoczyła jakaś sprężyna, coś gdzieś odleciało, wydało odgłos znacznie głośniejszy i świadczący o awarii. Coś było nie tak.
-Co jest? Dlaczego to nie działa? - złodziej w dalszym ciągu naciskał na zbroję, aż ta w pewnej chwili przestała zupełnie reagować i zaczęła się rozpadać.

  Ukryty tekst

Pani z recepcji
Właściciel sklepu z wyposażeniem
Złodziejaszek

[Akiba]

Akiba zamknął się - zgodnie z prośbą złodziejaszka. Mężczyzna jednak nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo sobie tym przechlapał u Inuzuki. Jak wielki błąd popełnił, nie przystając na jego propozycję. Bo wbrew wszystkiemu co się myśli o Shinobi - Akiba nie miał zamiaru mordować każdego, kogo napotka. Dał mu szansę. Potem dał mu ultimatum. Mężczyzna nie spełnił pierwszego, ani nie zastosował się do drugiego. Teraz pozostała już tylko brutalna przemoc.
Udało mu się zamknąć przeciwnika, ale wtedy ten... znowu wyciągnął jakiś zwój. Widać było, że wiedział co robi. Przynajmniej częściowo, bo widać było, że nie jest przystosowany/nauczony do poruszania się w tak ciężkiej zbroi. Akiba, gdy tylko zauważył tę salwę armatnią, odruchowo cofnął się. Niby był w dotonowej zbroi, ale cholera wie, co starzec włożył do tych bomb. Fuyu w tym czasie już dawno robiła kółko wokół wroga i zachodziła go od pleców - zawsze zmieniała położenie tak, by facet nie był w stanie jej widzieć. Musiał zdecydować, czy będzie patrzył na Fuyu, czy na Akibę. Wyczekali odpowiedni moment...
- Fuyu. - powiedział tylko, już będąc całkowicie zażenowany zachowaniem trzydziestolatka. Próbowal, prosił, przekonywał. Nie dało się po dobroci, załatwią więc to po złości. Ninken wykonał szybki skok skierowany prosto w plecy złodziejaszka, prawdopodobnie działo się to jeszcze w momencie, gdy nie mogł się ruszać. Impet prawie pięćdziesięciokilogramowej bestii powinien powalić tego człowieka, zwłaszcza, jeżeli jego nogi miały problem z utrzymaniem własnego ciężaru. Jeżeli się nie udało, to zrobiła to jeszcze raz. W tym momencie przestępca miał psa na swoich plecach, a z przodu Akibę, gotowego nabić go na włócznię. Obrona przed czymś takim byłaby więc bardzo problematyczna. Akiba szybko doskoczył do niego i spróbował przebić mu jego wiodącą (domyślnie - trzymającą plecak) dłoń włócznią. Następnie wziął solidny zamach i z całej siły kopnął go w kolano, a potem kontynuował nacisk, żeby połamać mu nogę. Nieważne, czy facet leżał, czy jeszcze jakimś cudem stał. Chciał połamać mu nogę.
A potem drugą. Tak, by bandyta już nie mógł uciec.
I choć chciałoby się powiedzieć: do wesela się zagoi, to chłopak w tym momencie przestał mieć złudzenia, jakoby ktoś taki jak ten bandyta kiedykolwiek znalazł kogokolwiek. I nie, to co zrobił nie dawało mu chorej satysfakcji. Nie było złowieszczego śmiania się i czerpania dzikiej satysfakcji z zadawania komuś bólu. Akiba był medykiem i doskonale wiedział, że istniały o wiele straszniejsze metody na pozbawienie kogoś możliwości ruchu. Metody, których nawet tak wprawny Iryonin jak on nie byłby w stanie wyleczyć. Połamane kości zrosną się w miarę szybko, więc gość nie miał na co narzekać. Pozostała jedynie żałość. - Chyba powinienem przestać litować się nad przestępcami... - westchnął cicho.
Jeżeli wszystko przebiegło po jego myśli, to wyciągnął włócznię z dłoni mężczyzny. Przeszukał go jeszcze, czy nie ma przy sobie jakichś niebezpiecznych narzędzi, którymi mógłby skrzywdzić siebie, lub ich. Zerwał jeszcze koszulkę, lub co tam miał na sobie facet. Włożył mu ją do gęby, żeby go zakneblować. Była noc, a nie chciał, by ludzie słyszeli jego jazgot, gdy zaniesie go do siedziby straży. A raczej zrobi to Fuyu, na której plecach zostanie przewieziony bandyta, przerzucony przez jej grzbiet. Jak za starych, dobrych czasów - tylko zamiast konia, był pies.


Techniki:

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE AKIBY (na czerwono obecne statystyki):

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE FUYU (na czerwono obecne statystyki):

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Akiba

27/30

Można śmiało powiedzieć, że ta broń, która okazać się miała ostateczną, pozbawiła mężczyznę wszelkich szans na wygraną. Posługiwał się wynalazkami stworzonymi przez właściciela sklepu, ale żaden z nich nie był opatentowany na tyle, by móc go swobodnie używać przez nawet najbardziej doświadczonego shinobi'ego. Nawet ci, którzy bezbłędnie radzili sobie z wszelkiego rodzaju wyposażeniem dla ninjy, mogli mieć problem ze specjalnym pasem ułatwiającym sprawność i gwarantującym szybkie uniki, czy też z kulą obronną zupełnie blokującą widoczność używającego, a także zbroją nadzianą pułapkami, także dla jej użytkownika. Jak widać - to były tylko prototypy, a wykradnięcie ich było głupotą samą w sobie. Na samych kunai'ach i shuriken'ach nie mógł zarobić, chciał po prostu nafaszerować nimi wspomniane przedmioty, a także zwoje, tak dla ogólnego użytku. Nie licząc tych podstawowych, resztę towaru sklepowego ukradł, by najnormalniej w świecie zarobić, sprzedając je na czarnym rynku.
Był unieruchomiony, zupełnie zblokowany przez zbroję, która okazała się mieć chyba najwięcej wad z wszystkich tych elementów wyposażenia, którymi się wspierał. Już miał ją zapieczętować z powrotem, gdy nagle uderzyła go Fuyu, przygniatając jego ciało do podłoża. Zbroja rozpadła się na małe elementy, wysypując rozmaite mechanizmy i ostrza wokół siebie, z kolei ofiara nie miała jak uciec przed włócznią Akiby, która przebiła jego ciało. Chłopak zrezygnował z litości, dawał wcześniej szansę złodziejowi, ale żadna z jego rad nie została wysłuchana, posunął się więc do ostateczności. Jedni jego zachowanie mogli nazwać brutalnym, inni z kolei zupełnie zwyczajnym, a nawet profesjonalnym, ale jedno było pewne - to była konieczność. Tacy, jak on, mowa rzecz jasna o przestępcy, musieli mieć dosadnie przekazaną informację, a Akiba z tej dosadności musiał skorzystać.
-Aaagh, kur*a! - tylko tyle był w stanie niewyraźnie wypowiedzieć, zaciskając zęby z bólu.
Kiedy już Inuzuka wiedział, że jego cel nie będzie więcej przeszkadzał, pozbawił go dostępu do wszelkiej maści sprzętu, bardzo dobrze zrobił. Zabrał wszystkie torby, kabury, zwoje, wysunął wszelkie bronie z kieszeni i chwycił plecak, jak się okazało - było tego całkiem sporo. Na szczęście psiak mógł pomóc mu w przytaszczeniu tego wszystkiego na swoje prawowite miejsce, czyli do sklepu z wyposażeniem. Właściwie, złodziej został prawie w samych gaciach, bo cała reszta jego stroju stanowiła jeden wielki element wyposażenia ninja, w którym ukryta była masa kieszonek i mechanizmów z pułapkami. Dlatego zdjąć trzeba było wszystko. Całe szczęście cios włócznią dał mu wiele do zrozumienia, bo od tamtej pory nie był się w stanie prawidłowo poruszać. Nie był nawet w stanie prawidłowo funkcjonować. Jego wszelkie nadzieje padły, tak samo, jak kamienna zbroja, która do tej pory spowijała ciało Akiby. Wszystko runęło.

Następny post tutaj.

Pani z recepcji
Właściciel sklepu z wyposażeniem
Złodziejaszek

[Akiba]

Ruszyli więc. Naprzód, w miejsce które wskazała dziewczynka, a w którym miało być dojść do napaści. Znajomość terenu była oczywistością dla kogoś, kto mieszkał w tych okolicach od urodzenia. Akiba był w tym miejscu wielokrotnie. Choć wiadomym było, że nie zapamiętał każdego pojedynczego drzewa w tym niewielkim lasku, to jednak wspomniena z tego miejsca były dość świeże - w końcu co jakiś czas tutaj chodził. Ot, chociażby kilka tygodni temu, podczas jednej ze swoich misji, gdy ścigał złodzieja, który okradł sklep z wyposażeniem. Wtedy faktycznie udało mu się wykonać misję i dorwać problem - do tego żywy. Czy i tak miało być tym razem? O tym dopiero miał się przekonać. On i Fuyu - jego wierny, zwierzęcy towarzysz. Oboje byli w pełni skupieni na misji i chcieli ją wypełnić szybko i możliwie bezboleśnie. W końcu zagrożenia trzeba było się pozbyć - nieważne jakie ono było - czy to człowiek, czy bestia. Nie miało to większego znaczenia. Coś rzuciło się na małą dziewczynkę i jej pupila, krzywdząc ich prztym i stwarzając zagrożenie dla ich zdrowia, a może nawet i życia.

Inuzuka jechał na grzebiecie swojego Ninkena i wypatrywał różnych dziwnych ruchów.
- Zapamiętałam zapach tego stworzenia. Postaram się go wyniuchać. - poinformowała Fuyu swojego białowłosego właściciela. Nawet taki głupi przytulaniec mógł być wartościowy. Doskonale wiedziała co robiła - w końcu to nie był pierwszy raz, gdy kogoś tropiła. Akiba również wytężył węch. A ten, choć słabszy od psiego, nadal był nieporównywalnie silniejszy od zwykłego człowieka. Szukali więc czegokolwiek podejrzanego. Mógł to być zarówno zapach, który zostawiło zwierzę, jak i chociażby jakieś rude kłaki, które mógłby potwór zostawić. Było to całkiem prawdopodobne, wszak dziewczynka broniła się, tak samo pies - istniała więc możliwość, że trochę kudłów się posypało, a akurat rudy kolor jest dość charakterystyczny w wiosennym, zielonym lasku. Od czegoś trzeba było wszak zacząć. Koncentrowali się więc nie tylko na samym zapachu psa, ale też próbowali wyczuć trop dziewczynki. Została ona podrapana, a więc polała się krew. Obszar poszukiwań więc mógł zostać bardzo ograniczony - trzeba było znaleźć miejsce, w którym zapach krwi, zapach dziewczynki i zapach atakującego zwierzęcia zmieszały się ze sobą. Później mogliby już działać dalej w zależności od tego, co znajdą na miejscu.
ATRYBUTY PODSTAWOWE AKIBY:

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE FUYU (na zielono obecne statystyki):

  Ukryty tekst

[Hakai]

Akiba
Misja C 15/30+
Misja przejęta na prośbę ze względu na urlop

---

Mogło się wydawać, że tak blisko wioski pełnej shinobi nic złego nie powinno się stać. Szczególnie wioski takiej jak Okami-den - pełnej bojowych psów gotowych by odstraszyć dzikie zwierzęta i napastników. Nic bardziej mylnego. Zapach czworonoga, który tutaj grasował stał się dużo bardziej wyraźny. Futrzak, który zaatakował bezbronną dziewczynkę z pewnością był gdzieś w tym lesie i stanowił niebezpieczeństwo dla wielu mieszkańców osady. Cywilów dla których nawet wilk mógł się okazać śmiertelnym zagrożeniem. Obowiązkiem shinobi było pozbyć się niebezpieczeństwa. Zarówno Ty jak i Fuyu wytężyliście swój najbardziej wrażliwy ze zmysłów w poszukiwaniu dalszego tropu. Podążaliście daleko w głąb lasku trochę jakby ciągnięci na niewidzialnym sznurku stworzonym z jednego intensywnego zapachu, który w pewnym momencie został przyćmiony nieprzyjemnym odorem. Dla psa nie było to nic wielkiego, a przynajmniej mógł sprawiać takie wrażenia w przeciwieństwie do człowieka. Dla wielu nawet zwykłych osób często był to smród ciężki do wytrzymania. Zapach dziewczyny i poszukiwanego zwierzaka nieco pokrywał się z wonią rozkładającego się ciała.
Nagle wszystko stało się dużo bardziej klarowne. Pośród licznych drzew, w błocie po zimowych roztopach leżała kobieta. Przygnieciona do gleby przez zwalone drzewo, z dala od osady nie miała zbyt dużych szans na przeżycie. Zresztą teraz to już i tak nie było istotne, bo po zapachu można było stwierdzić, że od kilku dni leży martwa. Niefortunny wypadek, na który nic nie można było poradzić. Przykra sytuacja.
Wyglądała na dosyć młodą, a na policzkach miała wytatuowane kły typowe dla klanu Inuzuka. Młoda shinobi? Bardzo możliwe. Jakiś czas temu w wiosce było lekkie poruszenie ze względu na zaginioną dwudziestolatkę. Dziewczyna zabrała swojego ninkena i gdzieś zniknęła. Nie było chętnych żeby zająć się tą sprawą i tak szybko o niej zapomniano.
Skoro mowa o ninkenie ten wyskoczył z krzaków i stanął tuż obok swojej właścicielki. Wielkiego Urufu faktycznie można było pomylić z wilkiem. Jego intencje były proste. Jak każdy z tego gatunku, kiedy już się z kimś związał to pozostawał wierny swojej właścicielce do samego końca. Z wyszczerzonymi kłami warczał w kierunku nieproszonych gości. Jego spojrzenie jasno mówiło - Odejdźcie stąd! Zostawcie nas w spokoju!

---

  Ukryty tekst

[Akiba]

Oj tak, Inuzuka zdecydowanie mieli lepszy węch, niż reszta ludzi. Czasem było to błogosławieństwo, a czasem wręcz przeciwnie - przekleństwo. Tak właśnie zazwyczaj się działo, w momencie gdy mieli przykrą okazję poczuć zapach zwłok. Paskudny, obrzydliwy zapach - a jednak Akiba był do niego w pewien sposób przyzwyczajony. Niestety życie miało to do siebie, że ludzie czasami umierali w samotności. Starsze osoby, które żegnały się z tym światem we śnie, choć były rzadkością w świecie rządzonym przez Shinobi, tak jak najbardziej zdarzały się. I niestety, ale każdy kto potrafi rozpoznawać zapach na odleglość kilku kilometrów doskonale zdawał sobie wtedy sprawę, z czym ma do czynienia. Rozkład to była okropna rzecz, ale jak najbardziej naturalna. Wiedział to doskonale - w końcu był medykiem. Praca ze śmiercią nie była dla niego niczym nowym, chociaż za każdym razem działała na niego w ten sam, nieprzyjemny sposób.
Może gdyby nie był pierwotnym mieszkańcem Okami-den, to łudziłby się, że kobieta, którą zastał w głębi lasu jeszcze żyje. Niestety, choć wzrok mógł dawać jeszcze jakąś nadzieję, tak zapach mówił jednoznacznie, że leży martwa od kilku dni. Jako Iryonin mógł to stwierdzić z pełną świadomością. Przewrócone drzewo - być może podczas jednej z wiosennych burzy. A być może po prostu było spróchniałe w środku, a dziewczyna nieumyślnie oparła się o nie? No właśnie - dziewczyna. Najgorsze myśli przeszły mu przez głowę. I niestety chyba słuszne - to było tylko dziecko. Przymknął oczy, lecz nie na długo - doskonale wiedział, że w okolicy jest coś. A może raczej ktoś - wszak to Ninken. Podopieczny?
- Hej, hej, spokojnie! - wyszczekała Fuyu w kierunku swojego kudłatego towarzysza. Młody Inuzuka bardzo powoli zszedł z grzbietu swojego psiaka. W dłoni jednak ciągle dzierżył swoją włócznię. Bardzo dobra broń - wszak zawsze była dobyta.
- Nie chcemy kłopotów. - rzekł białowłosy. Wiedział, że Ninken go rozumie - tak w końcu działał ten klan. Niestety, ale nie działało to w drugą stronę. Właściciel rozumiał tylko i wyłącznie swojego towarzysza, żadnego innego psa. O ile pies rasy Urufu nie posiadł wcześniej umiejętności mowy, to Akiba nie był go w stanie zrozumieć. Na szczęście była przy nim Fuyu - ona akurat doskonale porozumiewała się ze wszystkimi psowtymi.
- Jestem Fuyu. A Ty jak się wabisz? - szczeknęła suczka. Nie był to jednak radosny ton - o ile w ogóle można mówić o tonach w psim języku - lecz przejęty, pełen troski. - Jest ze mną człowiek. Spójrz, on! Ten chłopak. To Akiba. Akiba może pomóc! Co tu się stało? - odpowiedź była raczej jasna, ale Fuyu i tak zadała te pytanie. Oboje liczyli, że uda się to załatwić bez rozlewu krwi. Nawet, jeżeli był to pies, to nadal podlegał pod Inuzuka. A Fuyu nie chciała popełnić grzechu bratobójstwa.

ATRYBUTY PODSTAWOWE AKIBY:

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE FUYU (na zielono obecne statystyki):

  Ukryty tekst

[Hakai]

Akiba
Misja C 17/30+

---

Atmosfera była bardzo napięta. Złowrogie powarkiwania Urufu miały jasny przezkaz, nawet dla zwykłego człowieka. Pies był gotów zaatakować, rzucić się do gardła i zagryźć każdego kto zbliży się do jego właścicielki. Niesamowita lojalność nawet jak na ninkena Inuzuka. Wystarczył tylko jeden zły ruch, żeby czworonóg ruszył przed siebie kierowany jedynie żądzą mordu.
-Zostawcie nas! - wyszczekał agresywnie w stronę Fuyu. Jego donośny głos rozniósł się echem po okolicy. Nie było wątpliwości, że bez właścicielki był bardzo niebezpieczny. Nikomu nie ufał. Urufu teraz dużo bardziej przypominał dziką bestię, jakiegoś wilka niż przyjaznego ninkena.
-Odejdźcie! - kolejne szczeknięcie, a zarazem ostatnie ostrzeżenie. Mentalnie pies wyraźnie cofnął się w rozwoju. Był trochę jak dziecko. Ślepo wierzył, że stary jeszcze wróci po dwudziestu latach z fajkami i mlekiem. Nie przyjmował do siebie wiadomości, że jego właściciele mogło się stać coś złego i już więcej się nie podniesie. Cierpliwie czekał, aż pani poniesie się z ziemi, przytuli go i pochwali za czuwanie. Nie zamierzał nikogo do niej dopuścić.
Tak jak w przypadku dziewczynki, która wcześniej ucierpiała z jego powodu, tak i teraz nie pozostawiał zbyt wiele czasu do namysłu. Napiął wszystkie swoje mięśnie i pochylił się lekko do przodu, żeby zebrać nieco więcej siły w przednich kończynach. Nawet wtedy był znacznie większy od Fuyu. Wyszczerzył swoje lśniące kły, żeby wyglądać na jeszcze groźniejszego i ruszył w kierunku suczki. Na oko był szybki porównywalnie do was, ale to nie szybkość była siłą tego gatunku.

---

  Ukryty tekst

[Akiba]

Na świecie byli ludzie, którym nie można już było pomóc. Tacy, którzy zatracili się w swoim szaleństwie, którzy nie rozróżniali dobra i zła, dla których liczyła się już tylko przemoc. Dziwna, niezbadana strona ludzkiej psychiki. Agresja, wywoływana stratą. Jak było widać - nie dotykała ona tylko ludzi. Młody Inuzuka był zaskoczony tym wszystkim, jednak nie zapominał, że ma przecież do czynienia z Ninkenem, który właśnie stracił prawdopodobnie najważniejszą osobę w swoim życiu. Ale choć go rozumiał, to rozumiał, co się właśnie działo w jego głowie - że nie przyjmował do wiadomości tego, co się działo. Że odrzucał rzeczywistość. Nie był więc zły, gdy pies rzucił się na niego.
- Do tyłu! - rzucił komendę niebieskooki, samemu wychodząc do przodu. Mimo wszystko nie chciał krzywdzić tej bestii. Miał plan, który pozwoliłby mu obezwładnić bestię, musiała się tylko powieść jego pierwsza część. Akiba wystawił lewą rękę przed siebie, by zablokować cios. To już wystarczyło, by jego twarz i szyja była bezpieczna. Znał te zwierzęta i spodziewał się, że wściekły pies zaatakuje pierwszą rzecz, jaką tylko napotka na swojej drodze. Kończyna Akiby nie miała jednak być przystawką dla zdziczałego Ninkena. Chłopak był medykiem - do tego bardzo rozwiniętym. Wiedział co robi i specjalnie sprowokował psa, żeby to właśnie jego ręka została zaatakowana. W miejscu, w które miał zamiar zostać ugryziony (czyli w lewą rękę, lub inną część ciała, o ile jego percepcja na to pozwalała) zaczął wyzwalać duże pokłady leczniczej chakry, która miała natychmiast zacząć go leczyć i zasklepiać przebitą skórę, zanim tak naprawdę dojdzie do poważnego uszkodzenia, tym samym praktycznie niwelując obrażenia. Pies próbowałby się gryz po gryzie przebić przez skórę, jednak za każdym razem rana byłaby natychmiastowo regenerowana. Potężna technika Iryojutsu miała sprawić, że kły bestii stałyby się tak samo szkodliwe, jak ugryzienia komara. Dalsze poczynania zależały od tego, czy zwierzak faktycznie zatopi swoje kły w ręce Inuzuki. W razie gdyby sytuacja potoczyła się niespodziewanie, to do interwencji ciągle była gotowa Fuyu, która w razie czego mogłaby wskoczyć w bok wrogiego Ninkena i spróbować przycisnąć go do ziemi.

UŻYTE TECHNIKI

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE AKIBY:

  Ukryty tekst

ATRYBUTY PODSTAWOWE FUYU (na zielono obecne statystyki):

  Ukryty tekst

[Hakai]

Akiba
Misja C 19/30+

---

Niektórzy cechowali się ogromną odwagą i dobrocią serca. Tacy ludzie byli gotowi do wielkich czynów i poświęceń. Jak się okazało, Akiba należał do takich osób. Doskonale zdawał sobie ze stanu ninkena i nie chcąc go skrzywdzić, zdecydował się oddać cząstkę siebie. Ryzykował wiele, ale z drugiej strony mógł zyskać równie dużo.
Fuyu wycofała się do tyłu, a Urufu błyskawicznie do was doskoczył. Doświadczenie tresera psów bez wątpienia bardzo pomagało. Pomimo tego, że futrzak był napędzany dzikim szałem, to w niczym nie przeszkadzało, żeby Inuzuka kierował jego zachowaniem niczym dyrygent kierował swoją orkiestrą. Wyciągnięta ręka stała się celem rozwścieczonego prawie że wilka. Urufu wyskoczył lekko przed siebie i wbił się ze swoimi kłami prosto w Twoje przedramię. Krew bardzo szybko zaczęła kapać na ziemię, ale na szczęście nie było jej zbyt wiele. Technika szybko zaczęła działać, niwelując obrażenia do minimum. Od razu mogłeś poczuć jak ogromny ból, przeszywa Twoje ciało od miejsca ugryzienia, jednak nie to było najgorsze. Pies był silny. Cholernie silny. Dużo silniejszy od Ciebie czy nawet Fuyu i nie zamierzał puścić. Chcąc nie chcąc po prostu musiałeś mu nieco ulec. Ciągnięty w dół przez psa, musiałeś przyklęknąć na jedno kolano. Nie umknęło to uwadze suczki, która musiała zainterweniować i Ci pomóc jeśli nie chciałeś zostać całkiem powalony. Fuyu szybko doskoczyła do was i zwaliła się całym swoim ciałem na grzbiet Urufu. Bez wątpienia siłą była jedną z cech, z której słynął ten gatunek, bo nawet przygnieciony przez prawie pięćdziesięcio kilowego psa, niewiele sobie z tego robił. Przestał się szarpać, jednak nie popuszczał uścisku. Kundel potrzebował więcej czasu, żeby się uspokoić i zrozumieć, że nie masz złych intencji.

---

  Ukryty tekst

[Harikotto]

Biorąc pod uwagę wcześniejsze wydarzenia dzisiejszego dnia, myślę, że póki co lepiej nie opuszczać Okami-den. W końcu skoro raz nagle okazało się, że jestem potrzebny w jakiejś pilnej sprawie, to wcale się nie zdziwię, gdy podobna sytuacja się powtórzy. Możliwe jednak, że urzędnicy rozejrzą się za kimś innym, jeśli zobaczą, że jestem zajęty treningiem. Skoro przecież zrobiłem zakupy, to teraz pora na trening. W ten dzień spokojnie będę mógł zasnąć ze świadomością, że przez cały dzień doskonaliłem się jako shinobi i działałem ku chwale klanu Inuzuka, któremu tak wiele jestem winien i któremu przyrzekłem służyć.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
1/30

Ninja byli gotowi służyć swemu klanowi, ale musieli także pamiętać o doskonaleniu swoich zdolności. Jeśli chcieli być bardziej przydatni, musieli opanowywać nowe umiejętności, bo jak wiadomo świat nie stoi w miejscu, a kto się nie rozwija, ten się cofa. Harikotto postanowił więc spędzić ten dzień na ćwiczeniach różnego rodzaju. Wszystko co robił robił ku chwale klanu Inuzuka. Wiedział, że może być pilnie potrzebny, ale wiedział także, że lepiej znaleźć ustronne miejsce. Normalnie pewnie wybrałby jakąś lokalizację poza miastem, gdzie w naturalnych warunkach będzie mu znacznie wygodniej i przyjemniej. Nie mógł tego jednak zrobić, bo w Okami-den cały czas była potrzebna jego obecność. A przynajmniej tak zakładał. Znalazł więc ustronne miejsce, gdzie nikogo nie było i nikt nie będzie mu przeszkadzał. Czy jednak miał tutaj zamiar spędzić cały dzień? Czasem dobrze jest zrobić sobie przerwę i przejść się po okolicy.

[Harikotto]

Tym razem naprawdę czuję, że cały wczorajszy dzień był bardzo pracowity. Z rana trenowałem, później nieco odpocząłem, wykonałem misję dla klanu Inuzuka, a całość spointowałem kolejnym treningiem. Dzięki temu rzeczywiście czuję się dużo silniejszy. Niestety jednak byłem wycieńczony treningiem i znów przyszło spać mi pod gołym niebem, gdzie jedyne ciepło jakie czułem, to było to, które biło od Płoteczki. Nie takie rzeczy jednak się w życiu robiło. Grunt że obudziłem się, gdy rosa pojawiła się na trawie. Świtało już i zapowiadał się kolejny dzień, który być może będzie równie owocny i pracowity, jak poprzedni. Nie miałbym jednak nic przeciwko, gdyby było zupełnie inaczej.
Ruszam w stronę zabudowań, trochę bez celu, jednak raczej powolutku zmierzając do bramy miejskiej, aby opuścić Okami-den.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
3/30

Spędził tutaj całą noc, ale nie zamierzał spędzić całego dnia. Harikotto po ostatnich burzliwych wydarzeniach postanowił rozprostować swoje kości. Wspólnie z Uwasą, po wspólnie przespanej nocy, mogli udać się na poszukiwanie kolejnych przygód. Co spotka ich dzisiaj? Kolejny niemiły podróżnik krzyczący na wszystkie strony? Kolejna przeprawa z papierologią w siedzibie klanu? A może jakiś kupiec będzie znowu potrzebował ochrony albo pomocy w dostarczeniu towaru? Możliwości było sporo, ale Inuzuka nie miał konkretnego planu, po prostu szedł przed siebie, całkowicie przypadkiem wybierając drogę w stronę bramy. Chyba ciągnęło go na zewnątrz. Zanim jednak oddalił się z tego miejsca dostrzegł samotnie kręcącego się po okolicy chłopaka. Niższy od niego, ze szmacianą lalką pod pachą i co najważniejsze sporo młodszy, kręcił się po okolicy rozglądając się na wszystkie strony. Nie wyglądał jednak na przestraszonego, lekko skoczny chód sugerował nawet że dzieciak był dość wesoły.

[Harikotto]

Nie wiedząc co mnie czeka w przyszłości, byłem nad wyraz szczęśliwy. Nie lubiłem robić wielkich i długofalowych planów. Wolałem cieszyć się życiem oraz żyć tu i teraz. Kto wie, co przyniesie przyszłość? Nie mamy na to zbyt wielkiego wpływu, dlatego nie zamierzam z nią walczyć. Będzie co będzie i tyle. Byleby jeść było co i żeby wolnym być. Więcej mi tak naprawdę nie potrzeba. Odnoszę wrażenie, że podobnie jest z tym chłopakiem. Chodzi sobie i podskakuje dookoła i niczym się nie martwi. Mógłbym zniszczyć jego dobry nastrój mówić, że wszyscy jego bliscy odejdą zabrani przez śmierć, albo że każdy na świecie czyha, aby mu zaszkodzić, czy że jest uczestnikiem paskudnego procesu cywilizacji, który zniszczy dobro i piękno tego świata. Mogłem robić te rzeczy, ale nie chciałem. Dlaczego miałbym niszczyć czyjeś dobre samopoczucie? Uwasa też momentalnie wyczuła pozytywne wibracje chłopaka i wbrew jej zwyczajom, dołączyła do niego i wraz z nim biegała i skakała, wesoło szczekając. Ja natomiast śmiejąc się patrzyłem na tę dwójkę z zadowoleniem.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
5/30

Niewiedza była błogosławieństwem. Brak informacji o swojej przyszłości oraz niezamartwianie się nią, pozwalało na cieszenie się tym co teraz. Można było czerpać radość z teraźniejszości, zamiast ciągle dywagować nad możliwymi wariantami, które mogą kiedyś wystąpić. Tak było prościej. Co w sytuacji, której los byłby już ustalony? Czy człowiek chciałby się dowiedzieć co go czeka? Czy po poznaniu prawdy byłby w stanie jakoś to zmienić? Nawet samo dywagowanie nad tym było niepotrzebnym komplikowaniem sobie życia. A można było podejść do wszystko jak to dziecko. Radosny chłopczyk biegający sobie w kółko, nieświadomy zagrożeń, zła, nieprawości. Harikotto nie był przecież Panem Marudą, niszczycielem dobrej zabawy i pogromcą uśmiechów dzieci. Uwasa postanowiła nawet dołączyć do chłopczyka i wspólnie z nim biegać, skakać i wydawać różne radosne dźwięki. Chyba się dogadali we dwójkę, bo chłopiec zaraz próbował naśladować psinę, biegając jak ona na czterech łapach czy powtarzając jej szczeknięcia.

-Czeeeeść, to twój piesek? Bardzo ładny, braciszku- Wreszcie jednak zauważył będącego nieopodal Harikotto i podbiegł do niego, z miejsca zagadując. A co ciekawsze, nazywając go swoim bratem.