Dzielnica targowa

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 45/45 Co było w głowie zarówno samuraja jak i jego przeciwnika, gdy znaleźli się w dosyć nieprzewidzianej sytuacji. Gdy zarówno on jak i jego wróg nie przewidzieli takiego rozwoju wypadków i stracili swoje karty przetargowe. Jeden bez miecza, wycofany, nieco ranny, drugi bez chłopaka, za to z krwawiącym psiakiem pod nogami. Co takiego cisnęło im się na usta, co było ich pierwszą myślą? Hoozuki stracił przewagę, doskonale sobie zdawał z tego sprawę, musiał więc działać inaczej. Samuraj za to najwidoczniej nie zamierzał się patyczkować, po prostu rzucił się do boju przelewając chakrę do swojego ostrza. To rozbłysło niebezpiecznie - ten kto wiedział co takiego ujrzał przed sobą nie patrzył już tak przychylnie, tylko uciekał lub przechodził do defensywy. Na to drugie właśnie się zdecydował, zaczął się wycofywać widząc jak samuraj tnie tuż przed jego głową. Pierwsze cięcie było tylko kawałek dalej, drugie już tuż przy jego twarzy, wręcz milimetry dzieliły Hoozukiego od ostrza samuraja. Nie miał czasu na nic, wycofanie się zajęło całą jego uwagę - na całe (jego) szczęście byli na drodze, więc nie musiał się martwić że na coś wpadnie. Ostatnie cięcie, a dokładniej potrójne przeszyło ciało Hoozukiego. Nie był to przychylny przeciwnik dla mieczników. Nie wybaczał, mógł walczyć po stokroć dłużej, niż inni. Jego ciało dosłownie rozpłynęło się, skropliło, zebrało się i zaczynało ponownie przyjmować pierwotną formę.
Ostrze wbite w ziemie było tylko kawałek za samurajem, wystarczyło wyciągnąć dalej dłoń, by mógł je złapać oburącz i atakować dalej, co oczywiście zamierzał zrobić. Pierwsze cięcie przeszyło Hoozukiego, lecz wydawał się jakby dosłownie tego oczekiwał. Pozwolił sobie na to, żeby jego ciało się rozpadło, żeby woda znalazła się bardzo blisko samuraja. Powtarzał swój plan. Woda pięła się po dłoniach samuraja dążąc do głowy, Hoozuki sprawną ręką owinął się dookoła ramienia samuraja, tak żeby nie mógł się tak łatwo wyrwać, by ten kontakt fizyczny utrzymać. Woda oplotła się dookoła rąk samuraja, niewiele czasu potrzeba było, aby wspięła się wyżej i odcięła mu dostęp do tlenu. Co dalej mój drogi?

??
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Samuraj ruszył do walki i miał swój plan tylko... nie wszystko potoczyło się dokładnie z jego założeniami. Oponent przyjmował kolejne ciosy nic sobie z nich nie robiąc, istotnie straszliwy przeciwnik. Kakita jednak nie zamierzał się poddawać, zwłaszcza, że miał ponownie w dłoniach swoje wierna tachi. Co jednak mogła zdziałać nawet najbardziej misternie wykuta klinga, gdy oponent okazywał się aż tak nieczuły na ciosy? Gdyby tylko...
Ofensywa samuraja szybko została zastopowana, niestety - natrafiwszy na swoją naturalną kontrę, niebieskooki wojownik musiał ulec i chociaż jego plan pierwotnie zakładał wybuchowe rozwiązanie sprawy, Hozuki okazał się być na tyle sprawnym wojownikiem, by nie umożliwić sięgniecie po notkę. Mało tego! Jego lepkie ciało zaczęło wspinać się po samuraju, nic sobie nie robiąc z jego ostrza i niezłomnej woli. Niedobrze!
- Keita, zabierz stąd Hao i wujostwo! Nie patrz na mnie! - oto o czym w tym momencie myślał samuraj. Nie o sobie, nie o straszliwym przeciwniku, tylko właśnie o... niemalże obcej dla siebie osobie którą obiecał chronić. A dlaczego? Bowiem obiecał, że odkryją razem tajemnicę śmierci rodziców chłopaka. Znów dał komuś słowo i znów ryzykował własnym życiem. W jego głowie odbiły się echem słowa Jun'a oraz Natsume - jego natura go w końcu zabije. Czy to właśnie nadszedł ten czas? Czas, w którym los zdecydował się przestać przymykać oczy na bohaterskie zachowania samuraja, na to, że bardziej niż na siebie dbał o abstrakcyjne pojęcia takie jak sprawiedliwość. Ale w końcu... tchórz umiera tysiąc razy, a bohater tylko raz.
Theme Samuraj... nie poddawał się jeszcze. Widział, w jaki sposób Hao zdołał uratować Keite - wyrwał chłopca z techniki wodnego ninja, czy był to w efekcie zaskoczenia, czy może słabości wroga? To miało się okazać. Kakita napiął swoje mięśnie, by zmusić się do kroku, a potem kolejnego i jeszcze następnego. Nie zamierzał poddawać się bez walki. Podobno... w pewnym wszechświecie uchodził za bohatera. A co robią bohaterowie? Narażają swoje życie, ale ostatecznie... wszystko będzie dobrze, bo przecież... przybywali!
Kakita nie zamierzał tutaj umierać, a na pewno nie w taki głupi sposób! Zacisnął mocno dłonie na swoim mieczu, do granicy, a może i ponad granicę bólu. Póki czuł ból, to żył! Nabierze również wdechu gdy będzie trzeba by wytrzymać jak najdłużej. Swoją siłę przeciwstawi sile wodniaka i będzie kroczył, kroczył aż zacznie biec. Niech się wodniak go trzyma, bardzo dobrze! Niech się oddalają od chłopca i jego bohaterskiego czworonoga, krok za krokiem, każdy metr się liczy.
- Keita-kun, będzie dobrze! Bo przybyłem! - zawoła jeśli jeszcze będzie mógł to zrobić i będzie oddalał się z potworem. Czy Asagi jest bohaterem... i w tym uniwersum? Stawał do walki ze straszliwym Kaguya pod ziemią bez mrugnięcia okiem. Wyciągał z pożaru rannych uczniów szkoły Taka który zaatakowali straszliwy członkowie Ondori-ryu, dowodził ninja w Oniniwie w walce przeciwko Antykreatorowi i był gotów poświecić swoją duszę by zapieczętowany w nim demona, w ogóle nie wiedząc, z czym się to wiąże. Ostatecznie, poszedł spełnić ostatnią wolę Seinaru i stanąć przed Ichirou mimo, że wiedział iż może z tego nie wrócić. Tak... wodniak to za mało by go pokonać! A jeśli już ma zginąć, to zrobi to bohatersko. Ma jeszcze kilka ruchów w zanadrzu, wie gdzie znajduje się notka, którą chciał przylepić wrogowi...
Walcząc z wielką siłą wodnego przeciwnika Kakita spojrzy raz jeszcze na swój miecz i znajdujący się na habaki symbol Żurawia. Symbol z którym jego przodkowie szli do walki bez lęku i ochoczo oddawali swoje życie w imię sprawiedliwości, honoru i bushido.
"Przodkowie... dajcie mi siłę by pokonać tego niegodziwca!" - zakrzyknie w duchu ściskając swój miecz, najpewniej już nie mogąc oddychać i wtedy... Może Asagi o tym nie wie, ale w jakiś magiczny sposób przodkowie mogą mu pomóc. Ktoś, nie wiadomo kto, zaklął bowiem w symbolu klanu jedną technikę żywiołu błyskawicy. Pod skrzydłami Żurawia skryty piorun zostanie teraz uwolniony*. Ciekawe, czy wodniak siedzący na samuraju tego się spodziewa? Błyskawice powinny pójść od miecza wokół, czyli w zasadzie zamknąć się od środka w Hozukim!
Cóż dalej? Tego nie wie chyba nikt poza tkaczem tej opowieści. Jeśli się udało i przeciwnik został porażony, samuraj nie będzie się patyczkował. Znak od przodków jest jasny - nie można go zmarnować! Pierw głęboki wdech po życiodajny tlen i działamy dalej!
Ponownie sięgnąć po chakrę na miecz i posłanie w ciało wroga techniki Issen! Dokładnie tak, by przeciąć je na pół póki jest wrażliwe, a przynajmniej rozwiać. Następnie sięgnąć po notkę, doskoczyć do gagatke i mu ją zamontować, by następnie odskoczyć i dać swoje ultimatum.
- Jeden ruch i znajdziesz się na całej dzielnicy. - groźba, która zdecydowanie zostanie zrealizowana, ciekawe, czy wodny ninja zleje się w całość...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 47/45 Wydawanie komend przychodziło tak łatwo. Niech chłopaczek ucieka, przecież co w tym trudnego? Przecież to ledwo podrostek, ile miał lat? Daleko mu było do samodzielności, a co dopiero do zachowania trzeźwości umysłu w tak dynamicznej sytuacji. Powrócił do domu, dowiedział się że jego rodziców ktoś otruł, a do tego chciał się jeszcze pozbyć wujostwa. Ten sam człowiek, który skrzywdził Hao, jego najlepszego przyjaciela, towarzysza, przewodnika. A to wszystko jednego dnia. Chłopaka nie dosięgnęła jeszcze znieczulica, jeszcze było w nim coś dobrego, jakieś emocje, troska o zdrowie psiaka. Siedział przy nim, ucisnął ranę próbując zatamować wylewającą ciemną ciecz. Na nic zdawały się słowa samuraja, dla niego świat zamknął się w tym małym miejscu. Wszystko co dalej niż metr od niego po prostu nie istniało, było jak wyjęte z życia. Nasz miecznik się martwił o nie tego, o kogo powinien. Bowiem to jego życie było zagrożone i mogło zakończyć się przedwcześnie. Czy nie za często wpadał w kłopoty, że chciał zbyt dobrze? Który to już raz mój drogi padawanie, gdy wpędzasz się w kłopoty myśląc o kimś innym? Pewnego dnia... tylko kiedy nadejdzie ten dzień.
Wodny bąbel oplótł się dookoła twarzy samuraja. Sam Hoozuki dosłownie owinął się dookoła niego utrudniając mu ruch rękoma. Bez dostępu świeżego powietrza samuraj... zaczął przeć przed siebie. To totalnie nie miało sensu, to co teraz robił. Nie ciął mieczem, nie próbował się pozbyć z siebie wroga, lecz po prostu szedł. Co takiego miał w głowie? Hoozuki w sumie niezbyt protestował, wiedział że jest na wygranej pozycji. Szermierz tylko tracił czas, a ten był tutaj najcenniejszy. Jeżeli będzie chciał zmusić go do skroplenia to trudno - najwyżej straci nieco chakry, w czym problem? Wykonuj sobie uderzenia do woli, jeszcze szybciej stracisz siły, jeszcze prędzej zabraknie Ci tchu. Kakita chciał krzyknąć, tylko że wyszłoby z tego prędzej jakieś nieme bulgotanie, niżeli okrzyk. W wodzie się trudno mówi, czyżby o tym nie wiedział? Działania samuraja miały jednak jak najwięcej sensu. Keita mu nie pomagał, bowiem dalej był tam gdzie uprzednio, a właśnie dystans był problematyczny. Co takiego skrywał Żuraw? Zarówno jeden jak i drugi.
W pewnym momencie Kakita uwolnił chakrę znajdującą się w symbolu, tym samym wyzwalając pioruny na ostrzu. Na efekty nie trzeba było czekać długo - przeciwnik został bezpośrednio rażony techniką - dosłownie bardziej się nie dało. Jego ciało zaczęło drżeć, a chwilę później skropliło ponownie na gruncie, który wchłonął ładunek. Hoozuki był oszołomiony, jednak przytomny. Tlen wdarł się do płuc niczym koń trojański. Był jednocześnie ogromnym prezentem, lecz i przekleństwem, bowiem dosłownie nasz bohatyr potrzebował go więcej, by powrócić do stanu używalności. Te kilka cennych chwil bez powietrza cóż... nie były najlepsze dla jego ciała. Na pewno jednak dużo lepiej sprawował się od wroga, który to dochodził do siebie. Miecz ponownie pokrył się chakrą, ponownie cięcie wymierzone w ciało Hoozukiego, ponowne rozpłynięcie na wodę. Coraz ciężej było mu się zebrać ponownie w całość, działanie techniki dawało się we znaki. Nawet rzucona notka za bardzo go nie zainteresowała, patrzył gniewnie na samuraja z uśmieszkiem na twarzy.
-Za... dużo gadasz - rzucił tylko zaczynając składać pieczęcie, które znał każdy shinobi. Tygrys świnia... znasz to?

??
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Przez tajemniczy splot wydarzeń, których samuraj do końca nie rozumiał udało mu się wyswobodzić z "rąk" przeciwnika. Sytuacja na polu walki zmieniała się jak w kalejdoskopie i w momencie, gdy któryś z nich zyskiwał przewagę, los się od niego odwracał - jak miało być teraz?
Kakita nie mówił za dużo. Bardzo ostrożnie dozował słowa, te które powiedział przed chwilą miały dać przeciwnikowi szanse na zastanowienie się nad własnym losem - wybrał co wybrał. Samuraj nie zamierzał dać mu złożyć pozostałych pieczęci - bowiem podobnie jak ostrożnie wypowiadał słowa, tak egzekwował wszelkie swoje obietnice. Zawsze. Skoro Hozuki zamierzał sprawdzić, czy będzie szybszy od wybuchu...

Asagi zdetonuje notkę bez zbędnego zastanawiania się - po to ją rzucił. Straszliwym pytaniem było, czy i to przeżyje wodnisty jegomość? Najpewniej... tak, ale czy będzie po tym zdolny do walki? Samuraj zdawał sobie doskonale sprawę z tego, ile w czasie w Oniniwie przyjął na siebie Harisham, jednakże nawet on ostatecznie uległ potędze Biju. Oczywiście, niebieskooki zdawał sobie sprawę z różnicy potencjału między (bądź co bądź) śmiercionośnym kawałkiem papieru (nawiasem mówiąc zbyt łatwo dostępnym publicznie), a ogromem mocy ogoniastego demona. Tak czy inaczej - interwencja przodków dała szanse, której nie wolno zmarnować, pytanie tylko... co dalej?
Przy założeniu, że wszystko się udało, Kakita będzie uważnie obserwował w jaki sposób ciało mężczyzny wraca do pierwotnego stanu - rozlanie się po całej okolicy niewątpliwie nieco mu zabierze, może... mu to jakoś utrudnić? Korzystając z tego, co jest w okolicy próbować zmienić kierunek w który płynie woda, zrzucić coś na nią, spróbować... zasypywać ziemią? No trudno orzec jak sobie poradzić z tą wodnistą breją, ale może jego przeciwnik nie będzie już w stanie kontynuować starcia?
Zdecydowanie gorzej, jeśli przeciwnik zdołał umknąć iście diabelską sztuczką zamieniając się z jakimś bliżej nieokreślonym przedmiotem. Jaki jest zasięg tego jutsu? Kakita pamiętał, że niewiele - w takim razie trzeba mieć oczy dookoła głowy, szybko wydedukować na podstawie tego, co się pojawiło gdzie może być oponent i tym razem nie atakować go aż tak otwarcie. Nastawić się na uniki, na próby ścigania go - wszak tamten chciał uciekać, czy będzie kontynuował walkę z samurajem? Walkę która na pewno szybko ściągnie im na głowę jakichś strażników? Wszak wybuch skupia uwagę kluczowy jest... czas. Tak, ta opowieść opiera się o czas. Teraz to samuraj będzie musiał grać na czas do momentu, aż wybuch ściągnie w to miejsce władze. Ważne, by nie dać się ponownie złapać wodą. Drugiego ratunku nie będzie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 49/45 Gdy nie masz nic do stracenia... czemu by więc nie postawić wszystko na jedną kartę? Hoozuki ratował się tym, czym mógł. Kilka pieczęci wystarczyło, by uniknąć nawet najbardziej śmiercionośnych technik. Potrzeba było jednak jednego... a dokładniej czasu, by je wykonać. Samuraj wolał jednak nie przekonywać się na własnej skórze, że jest szybszy, że z łatwością poradzi sobie z przeciwnikiem unieszkodliwiając go w ostatniej sekundzie. Widząc już dwie i trzecią w drodze sam postanowił wyzwolić pieczęć na notce wybuchowej i pozbyć się problemu raz na zawsze. Płomień buchnął pod nogami Łysolka, w jednym momencie stracił całe jego ciało, a okolicę pokrył dymem. Asagi poczuł na sobie falę uderzeniową od wybuchu. Za każdym razem była równie imponująca. Jak w czymś tak małym, z kawałku papieru można było zamknąć tyle mocy, by pozbyć się wroga za jednym zamachem? A jeżeli nawet nie pozbyć, to przynajmniej bardzo go poturbować.
Nie usłyszał charakterystycznego puffnięcia czy to przez chwilowe pogorszenie słuchu od wybuchu, czy też może technika się nie dokonała. Musiał poczekać aż kurz opadnie, aż dym się rozproszy. Wtedy jednak też... nie zobaczył nic. I to właśnie nic było niezwykłe, bowiem na miejscu, gdzie zdetonowana była notka dosłownie była pustka. Brak przedmiotu z jakim można było się zamienić, brak czegokolwiek. Zupełne nic które było jednocześnie niepokojące jak i zluzowało trochę ciężar wiszący na barkach samuraja. Tylko od niego teraz zależała ocena sytuacji... czy wróg przeżył? Czy jednak wrzucił on wszystko w szybkość, czy był prędkością i dał sobie radę wyrwać z ucisku śmierci?
Było cicho, pusto. Jedynym dźwiękiem na ulicy był płacz Keity i słowa, których nie dało się odczytać. Bliżej temu było do bełkotu, niżeli do składnej wypowiedzi. Siedział on przy psie, dociskał koszulkę zerwaną z piersi do brzucha psiaka, który oddychał coraz wolniej i wolniej. Hao patrzył się na samuraja, spoglądał na niego z wdzięcznością, jaką potrafiło tylko zwierzę. Prawdziwe, szczere uczucie, które wyrażało więcej niżeli tysiąc słów. W oknie pojawił się wuj, który zaskoczony wybuchem dopiero teraz zebrał się na odwagę, by popatrzeć na to co się dzieje na zewnątrz i czy muszą uciekać. Zobaczył samuraja, potem chłopca i psiaka. Z miejsca rzucił się biegiem do chłopca z bandażem w dłoni i zaczął owijać psiaka.

??
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Zniknąć bez pozostawienia śladów... to się nie zdarza. Po człowieku zawsze zostaje coś, w przypadku użycia wybuchowej notki są to przypalone flaki, widok nieprzyjemny, aczkolwiek "naturalny". Jak powinno wyglądać zastosowanie tego straszliwego wynalazku na przedstawicielu "wodnego klanu"? Kakita spodziewał się porozrzucania całej wodnej zawartości ciała po okolicy, zgodnie z tym, co sam groził przed chwilą. Czy za dużo mówił? Może... może tak, bowiem nie starał się *(jedynie), zabić swojego przeciwnika, a może właśnie powinien? Sztuka strategii domagała się bezwzględnego zneutralizowania zagrożenia, jednakże moralność, jaką kierował się samuraj nakazywała mu również zachowanie resztek ludzkiej natury, tej jego na swój sposób słabszej strony...
Tak czy inaczej, samuraj został z problemem - gdzie jest wróg? Asagi nie tracił czujności, zwłaszcza, że jego oponent już raz zdołał go podejść. Skorzystał wtedy z wody, gdzie mógł być teraz? Asagi znał zasięg działania techniki po którą chciał sięgnąć ninja, brak przedmiotu podpowiadał, że do jutsu nie doszło - gdyby było inaczej, to chociaż pozostałyby jakieś strzępy albo inne ślady. Dla pewności Kakita jeszcze nie opuszczał gardy i poświęcił dodatkowe kilka sekund do rozeznania się w sytuacji, ponownie wyostrzył swe zmysły by wychwycić wszystko, co mogłoby zdradzać, że jegomość przeżył. Jeśli się okazało, że wszystko na niebie i ziemi wskazuje, że walka zakończona, trzeba zająć się żywymi...

I teraz przyszła pora na tą gorszą część... Widok ciężko rannego Hao, któremu obaj zawdzięczali życie przywołał pochmurny wyraz na twarz samuraja. Co miał teraz zrobić? Jego wiedza z zakresu medycyny była... żadna. Gdyby była tutaj Ayame, to może zdołałaby coś zdziałać. Miast niej był jednak on, znów był równie bezsilny jak w Oniniwie, kiedy to...
- Potrzebuje wody, szybko! Mam coś, co mu pomoże! - zawołał samuraj padając przy psie. Pamiętał swoją bezsilność, kiedy dosłownie z jego ramion uciekała Keira, niedobrze! Pamiętał co wtedy zaszło, dokładnie (a może mniej dokładnie) widział jak Mujin ratował ich lidera, przez co nie zdołał ocalić jasnowłosej. Asagi pamiętał w jaki sposób medyczny ninja podał wtedy regenerująca upływ krwi tabletkę iryonin - niezwykła metoda, dokładnie to zamierzał zrobić teraz Asagi. Nie chciał być bezużyteczny!
Gdy tylko dostanie wody, samuraj wyciągnie pigułkę z krwią - ile jej podać? Gdyby tylko wiedział, jakie są wartości, ile krwi traci zwierzę, a ile traci człowiek, jak to się przelicz? W ogóle, kto będzie ratował starego psa? Czy to przejaw słabości, czy nie chęć na godzenie się z byciem bezużytecznym, Kakita zamierza podobnie jak Mujin, przeciąć pigułkę na pół, następnie szybki wymiesza z wodą i napoi psa. Czy to pomoże? Tego Asagi nie wie - może większość medykamentu trafi w ziemię? Możliwe, po to jest druga połowa. Cholera, beznadziejne poczucie bezsilności... Kakita go nienawidził. Obiecał sobie, że nie będzie nigdy więcej totalnie bezsilny. Wyciągnie wiedzę z tego, co już się przeżył...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 51/45 Wróg się nie pojawiał. Mogłeś obserwować to otoczenie do u... śmierci, ale niestety nic się w tej kwestii nie zmieni. Jeżeli wyparował, to jego sprawa, jeżeli zaś udało mu się uciec cóż - czy warto było go teraz gonić? Mógł schować się w miejscu tak nieprzewidywalnym jak uprzednio i powrócić, by wykonać swoje zadanie do końca. Zarówno Keita jak i wujowstwo dalej było na nogach, dalej nikt nie upewnił się, że ich spotkanie z kostuchą będzie przedwczesne.
Za jego plecami jednak coś się działo - szybka akcja ze strony wuja Keity kupiła kilka cennych sekund. Tak cennych jak te, gdy brakowało Ci tlenu, tak teraz psiak był w niebezpieczeństwie. Siedzący popatrzyli się dziwnie na samuraja, gdy chciał wody, lecz zaraz przybiegła ciotunia z małym kubeczkiem tego drogocennego płynu. I cóż, raczej nikt nie spodziewał się, że psu zostanie podana tabletka z krwią. Te były przeznaczone dla shinobich, więc Kakita ryzykował całkiem sporo, lecz jak wiele tracił? Jeżeli nie zareagują w czasie wszystko się posypie, psiak i tak był na granicy, a jeszcze można było go z niej ściągnąć i ten strzał okazał się jednak trafny. Przecięcie pigułki na pół, wymieszanie z wodą i podanie Hao, który wodził coraz to bardziej gasnącym spojrzeniem. Jego ogon zaś... merdał. Nie chciał, by ktoś się o niego zamartwiał, chciałby w tej ostatniej chwili jego kamraci byli szczęśliwi i by tak go zapamiętali. Tabletka pomogła, jednak nie było to rozwiązanie na długo.
-Tam niedaleko jest klinika, zajmijcie się chłopakiem - rzucił wuj i skierował swoje kroki w boczną alejkę. Ten sam, który przed chwilą trząsł się ze strachu, ten sam który bronił swojego domostwa, teraz poświęcał się dla psa. Więź Inuzuki z tymi zwierzętami była naprawdę silna, na pewno dużo większa niżeli z ludźmi. To z nimi się wychowywali, rozumieli bez słów, więź wypracowana latami na całkowitej szczerości. Kakita został z Keitą i ciotunią, która dalej drżała. Wyglądało na to, że było po wszystkim?
-Dziękuję - rzekła kobiecina kładąc swoje dłonie na dłoniach samuraja. Wroga zdawałoby się nie być tylko... czy rodzinka była już bezpieczna? Była jeszcze jedna dusza, którą mogłeś uratować.

wujostwo
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Asagi ryzykował... to prawda. Nie wiedział w jaki sposób zareaguje ciało psiaka na ten medykament, ale po tym, co spotkało Keirę nie zamierzał kolejny raz być biernym. W zasadzie, wtedy nie był bierny - wyciągnął ją spod gruzów i przyniósł do medyków, tylko wtedy zabrakło mu wiedzy. Wiedzy o tym, w jaki sposób można podać ten życiodajny specyfik - wiedza jest potęgą, zawsze...
- Trzymaj się Hao. Proszę się nim zaopiekować. - samuraj zwrócił się do mężczyzny oraz psiaka, któremu zawdzięczał życie, a którego wuj Keity miał zabrać do... kliniki. Niebieskooki otworzył szerzej oczy na sprawę oczywistą, a która jednak nie wpadła mu do głowy. Znajdowali się w osadzie klanu Inuzuka, tutaj psy miały status równy ludziom. To, co na całym kontynencie było w ogóle nie do pomyślenia (co to za pomysły by leczyć zwierzęta, gdy ludzie giną), ale tutaj sprawy miały się inaczej. I dobrze.

Przeciwnik pokonany, lub też zbiegły, sprawa rozwiązana? Kakita poczuł, że powoli uchodzi z niego adrenalina, kolejny raz mu się upiekło. Znów zawdzięczał życie czyjejś zaradności i wsparciu - ile jeszcze razy będzie mu się udawało? Ta myśl mocno obijała się teraz po głowie wojownika - jak... długo jeszcze? Przesłanie od przodków było jasne. Wyprawa do Oniniwy obnażyła wszelkie słabości jego metody walki. Samuraj powoli zaczynał rozumieć, że to, co teoretycznie przynosiło mu chlubę i dumę w istocie upośledzało jego zdolności bojowe ale...
- To był mój obowiązek. - odpowiedział niebieskooki, "wracając" na ziemię. Sprawy nie były jeszcze zakończone, musieli jeszcze rozwiązać kilka kwestii, niestety, wiele innych spraw nie zostanie zamkniętych, wraz ze zniknięciem zabójcy zniknęły potencjalne dowody - trudno będzie wskazać, kto dokładnie zlecił zabójstwo, ale pierw... trzeba zaradzić temu, czemu się da.
- Nie jedzcie, ani nie pijcie niczego. Rodziców Keity otruto, tamten napastnik najpewniej próbował zatruć wasze jedzenie, albo to zrobił. Zalecam zniszczenie wszystkiego. - zwrócił się do ciotki chłopca, po czym odwrócił głowę w stronę Keity.
- Dobrze się sprawiłeś. Muszę cię opuścić. Tamten mężczyzna w areszcie jest niewinny. Muszę mu pomóc. Ty dopilnuj, by nikt nie został otruty, dobrze? - polecił mu samuraj, po czym tak jak zdecydował, to zrobił - trzeba było udać się szybko do Siedziby Władzy!

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 53/45 Śmierć to nieodzowny element życia. Przyzwyczaj się do niego, bowiem będzie Ci ona towarzyszyć coraz częściej. Jaki będzie los psiaka? Tego możesz się tylko domyślać, może nawet pewnego dnia znowu pojawisz się w tym miejscu, znowu zobaczysz Keitę i Hao razem lub tylko jednego z nich. Psiak był już leciwy, kto wie ile mu jeszcze zostało i jak silny jeszcze jest. Otrzymał jednak pomoc na czas, ktoś się nim zajmie, był chociaż cień szansy, że ponownie wróci na swoje cztery łapy i będzie mógł spokojnie hasać sobie razem ze swoim towarzyszem.
Kobiecina nie za bardzo wiedziała w jaki sposób Kakita jest zobowiązany wobec Keity, ale też nie zamierzała go wypytywać nadal pozostając w szoku co takiego się stało. Bezwiednie skinęła głową, gdy usłyszała, że mają nic nie pić i jeść. Oznaczało to w sumie jedno, czyli pozbycie się całego pożywienia z domu i ponowne zaopatrzenie w niezbędne składniki. Mała to cena za życie, nawet bardzo mała jeżeli można tak w ogóle mówić. Jedyne co mogła zaś, to wręczyć mały podarunek, małą sakiewkę z pieniędzmi oczywiście jako chociaż szczątkowe wynagrodzenie za pomoc, za pozbycie się tego człowieka z ich życia. Dalej będą musieli poradzić sobie sami, zmienić nieco swoje życie, bowiem ten adres był znany i na długo nie mogli tutaj zostać. Nie teraz, nie póki sytuacja jest jeszcze gorąca.
-Dobrze... Proszę tylko to przyjąć, chociaż tak możemy pomóc - powiedziała z troską wręczając wspomniany wcześniej woreczek i otulając Keitę ramieniem. Chłopiec uśmiechnął się smutno do samuraja i skinął głową w niemym podziękowaniu. Za wszystko. Za dotarcie tutaj, za pewien bezpieczny schron. Wybierając się z powrotem do domu nie spodziewał się, że tyle będzie się działo, teraz jednak miał szybką lekcję dorosłości zostając na tym łez padole tylko z wujostwem.
Nasz samuraj zaś skierował się do aresztu, gdzie zostawił niedawno pewnego człowieka. Niewinnie oskarżonego, tkwiącego w zamknięciu, który niesłusznie miał zostać pozbawiony rąk, by nigdy w przyszłości niczego już nie "ukraść". Niezbyt to uczciwy system, gdy jedna jednostka decydowała o losie drugiej, lecz lepszego nie było. Samosąd nigdy nie był najlepszą opcją - ba, nawet nie był blisko takowej. Już na samym wejściu Asagi zobaczył strażnika, który przyprowadził go wcześniej pod celę.
-Znowu Ty? Czegoś zapomniałeś? - zapytał znudzonym głosem ściągając brwi.

wujostwo
Keita
Strażnik

[Kakita Asagi]

Przywyknąć do Śmierci? Oh... samuraj był z nią obeznany bardzo dobrze. Doskonale zdawał sobie sprawę z jej (niemalże) niezmiennych wyroków, dlatego tak ostrożnie sięgał po miecz. Podejmować decyzje i żyć z konsekwencjami - to jest droga tych, którzy kroczą ścieżką miecza...
Czy los psiaka interesował samuraja? Kłamstwem byłoby powiedzieć, że jest mu obojętny, a z drugiej strony nie mógł się nim zająć. Czas go ścigał, cały czas. Musiał wybierać, dokonał wyboru między dostarczenie wiadomości do Natsume, a ochroną chłopca. Teraz musiał uratować Kaguya Teichi'ego, dzięki któremu wiedział, czego się spodziewać, a raczej... jak bardzo być czujnym. Zabójca korzystający z trucizny, gdyby tylko zatruł ostrze, gdyby był odrobinę mniej pewny swego, gdyby nie interwencja przodków. Właśnie, czym była ta błyskawica, która wypłynęła z rodowego symbolu? Kto ją tam umieścił i dlaczego? Czy był to przypadek? Teraz nie był czas by się nad tym zastanowić. Teraz bowiem był czas, na uregulowanie należności. Bo za pracę należała się zapłata, to zapewniało równowagę.
- Dziękuję. - odpowiedział krótko samuraj odbierając pieniądze od ciotki Keity i nie przeliczając ich schował pod poły kimona. Nie interesowało go ile tam jest, to nie miało znaczenia.
- Tu nasze drogi się rozchodzą, Keita-kun. Wykorzystaj dobrze to, czego się nauczyłeś. Jeśli będziesz w Kaigan, odwiedź świątynie Amaterasu-sama. Tam mnie znajdziesz. - pożegnał się samuraj, po czym wskoczył na swojego wierzchowca... po drodze połykając drugą połowę tabletki. Chyba jednak będzie trzeba coś z tą raną zrobić, może szybkie obwiązanie bandażem? Na razie musi wystarczyć, teraz czas nagli...

Tak, ileż to razy można spotykać tego samego, upierdliwego samozwańczego śledczego? No cóż, jak widać, przynajmniej dwa razy w ciągu jednego dnia i... nie jest to nic sympatycznego. Kakita nie spodziewał się sympatycznego spotkania, ale w ogóle takie być nie miało. Samuraj miał poważną sprawę do zaraportowania miejscowym władzom, które uważały, że sprawa włamania w dzielnicy targowej nie było zamknięta.
- Przychodzę w związku z próbą zabójstwa, którą umorzyłem. - zaczął poważnie niebieskooki, prostując się i spoglądając głęboko w oczy strażnika. Czy to co powiedział go poruszy? No cóż, zdecydowanie powinno mu to dać do myślenia.
- Przed chwilą zostałem zaatakowany przez członka klanu Hoozuki, wszystko miało miejsce w domu wujostwa chłopca. Tego, którego rodzice zmarli tajemniczą śmiercią, a w ich domostwie zatrzymano pod zarzutem kradzieży Kaguya Teichi'ego. To co wam wtedy zeznał, było prawdą. Chcę rozmawiać z oficerem dyżurnym. - zakończył samuraj, który nie zamierzał opowiadać tego wszystkiego na progu, albo nawet ulicy. Należało trafić do kogoś odpowiednio wysoko postawionego i dopiero tam Kakita mógł kontynuować opowieść..
- Rodzice chłopca, podobnie jak ich wspólnik zmarli od trucizny. Pojmany przez was Kaguya był przez nich wynajęty do ochrony. Na waszym miejscu zbadałbym pod kątem posiadania nielegalnych specyfików lidera rynku w osadzie Hitsugaya, a co się tyczy tamtego Hoozuki, to gdy odprowadziłem Keite do wujostwa, jego jedynej rodziny, zostaliśmy zaatakowani przez tamtego ninja. Pierw wziął chłopca na zakładnika, ale dzięki jego psu udało się go uwolnić i stoczyłem z nim walkę. Ostatecznie, musiałem wysadzić go notką wybuchową, będąc na miejscu na pewno znajdziecie odpowiednie ślady. Uważam, że powinniście uwolnić tamtego Kaguya, bez niego, mógłbym nie zdążyć uratować chłopca i jego rodziny.

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 55/45 Po cóż tu przeliczać pienionszki, kiedy przecież to była sławetna sakiewka z monetami. Tak popularny środek pieniężny, którego każdy shinobi miał powyżej uszu, a jednak przyjmował zapłatę, bo jak tu nie przyjąć takiej dobroci? Drogi samuraja i chłopca miały się rozejść, pokiwał twierdząco głową na wieść o miejscu, gdzie w przyszłości mógłby odnaleźć samuraja. Kto wie, może akurat skierują go tam jego własne kroki pewnego dnia? Może zapuka do drzwi samuraja, a prędzej przyjdzie do świątyni, zapyta o samuraja Asagiego, powita go z rozłożonymi ramionami? Wszystko się może wydarzyć, a przecież chłopak miał rozpocząć swoje drugie życie. Dużo cięższe, samotne, ale jednak życie.
Chyba każdy się spodziewał tego, że samuraj przyjdzie w to samo miejsce, by "sprawiedliwości stała się zadość". Samo to no i jeszcze zgłoszenie przestępstwa, a bardziej jego próby, bowiem koniec końców nikt nie został otruty, bowiem czy ktoś umarł to... tego się nie dowiemy. Może w następnym odcinku? Strażnik ściągnął brwi, gdy Asagi wspomniał o próbie zabójstwa. Niby kogo, niby kiedy? Ile tego człowieka nie było, z godzinę? Coś koło tego, może nieco więcej, bo droga w dwie strony nieco zajęła, a ten mówi tutaj o jakichś rozbojach.
-Wujostwa... Ah wiem którego. Naprawdę? - nie za bardzo mógł dowierzać, że Kaguya jednak zeznał prawdę. Nadal to niby było słowo jednej osoby, ale skoro przychodzi z czymś takim, to nie można tego zlekceważyć. Ręką dał znać, by samuraj poczekał, odszedł na kilka minut, a zaraz wrócił z człowiekiem, którego spojrzenie mówiło więcej niż wygląd. Spojrzenie, które nie znosiło sprzeciwu i za które można skoczyć w ogień z uśmiechem na ustach. Skinął samurajowi na przywitanie
-Ichigo, szef straży... bo od tego wypadałoby zacząć. Dziękuję za dokładniejsze zbadanie tej sprawy, ale będziemy to musieli jeszcze potwierdzić u rodziny. Mój człowiek już tam został wysłany, zrobi z tego raport, a jeśli to wszystko prawda to cóż... nasz przyjaciel w celi może się ucieszy, że nikt mu łap nie urąbie. Na razie to tyle, lecz niestety nie mogę Ci nic dać, bowiem nikt nie wyznaczył nagrody za osobę, o której istnieniu nikt nie wiedział. - wzruszył ramionami, położył rękę samurajowi na ramieniu w geście podziękowania i odszedł. Taichi... Kaguya który znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Czy może jednak przypadki chodziły po ludziach?

strażnik
Keita
szef straży

Misja zakończona \o/ dziękuję bardzo

[Kakita Asagi]

Samuraj był... słowny. Obiecał, że zajmie się sprawą chłopca i dokończy misję Kaguyi i swojego słowa dotrzymać zamierzał, chociaż prawdą jest, że więcej w tym było szczęścia niż rozumu. Gdyby bowiem wszystko potoczyło się delikatnie inaczej, gdyby trochę inaczej pewne wydarzenia się potoczyły, gdyby sekunda więcej w lewo, lub w prawo to... no wtedy wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Tak jednak jak możliwe rozwiązania sytuacji były niezliczone, tak były nieistniejące. Liczyło się to, co było tu i teraz, a obecnie los "uśmiechnął" się do chłopca i pozwolił mu uniknąć pochowania kolejnych bliskich. Pytanie tylko, czy zabicie najętego zamachowcy rozwiązywało problem? Na dłuższą metę... nie. To było tylko i aż zatrzymanie napaści, nic więcej. Dowody zniknęły wraz z Hozukim, który albo wyparował, albo dobrze się ukrył. Samuraj nie miał pewności co się z nim stało, ale nie mógł już zrobić więcej. Przekazał sprawę miejscowym władzom, należało liczyć na to, że tym razem jednak sprawę uda się im rozwiązać skutecznie...
Samuraj cieszył się, że dane mu było stanąć przed komendantem miejscowych sił porządkowych - bardzo dobrze, że jeg opowieść trafiła od razu wysoko, to dobrze. Ta sprawa nie mogła czekać, jednakże śledczy z Kaigan doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że upłynie wiele czasu, zanim zostanie rozwiązana - organy ścigania musiały podjąć śledztwo, a to będzie trwało. Jednakże, on już zrobił dobry krok.
- Ichigo-san, życzę powodzenie temu śledztwu. Sprawiedliwość nie została jeszcze w pełni wymierzona. Pozdrówcie ode mnie tamtego Kaguya. - odpowiedział samuraj z lekkim ukłonem, po czym cóż... Należało się zbierać. Spędził tutaj już trochę za dużo czasu, należało wracać na szlak, dostarczyć wiadomość do Natsume, jednakże pierw, musiał jeszcze przemyśleć jedną sprawę. To, co przechyliło szalę zwycięstwa na jego korzyść w czasie walki z Hozuki dało mu do myślenia. Poważnie do myślenia...

<ZT>

[Harikotto]

Na całe szczęście znalezienie Pomocnej Łapy nie było trudne. Urzędniczka dobrze wyjaśniła mi gdzie powinienem się udać. W Okami-den łatwo jednak jest się znaleźć. Członkowie klanu Inuzuka oraz ich ninkeny często wykorzystują swój wybitny węch. Każdy w mieście chce się jakoś wyróżnić, więc robi to również dzięki zapachom. Każdy wie przecież, że nie warto wchodzić do restauracji, gdzie nie pachnie smakowitym jadłem. Każdy Inuzuka natomiast jest w stanie taki zapach wyczuć z daleka. W naturze takie coś byłoby nie do pomyślenia. Tylko samice w rui się tak obnoszą ze swoim zapachem i swoją obecnością. W każdym innym wypadku jest to zbyt niebezpieczne. Tutaj jednak wszelkie naturalne zasady zostały wywrócone do górny nogami.
Wraz z Uwasą wchodzę do Pomocnej Łapy rozglądam się za jakimkolwiek pracownikiem, po czym podchodzę do niego i mówię:
- Dzień dobry, nazywam się Harikotto, a to jest Uwasa. Zostałem tutaj wysłany przez władze klanu Inuzuka, aby pomóc panu Rokkaku Akisane w ochronie towaru.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
7/30

Ludzie korzystali z każdego sposobu aby odróżnić się od innych. W większości przypadków są to krzykliwe szyldy na drzwiami do sklepu albo wystawne stoiska przy ulicy. Handlarze nagabują głośnymi krzykami oraz prezentują swój towar najlepiej jak potrafią. Tymczasem tutaj w Okami-den bardzo ważną rolę pełniły także zapachy. Przyjezdni nie zauważali tego aż tak bardzo, ale tutejsi, zwłaszcza ninja z ninkenami, którzy posiadali więcej pieniędzy niż zwykli chłopi, szczególnie dobrze wyczuwali różne aromaty. No i dla wielu nie pełniło to wyłącznie kwestii dekoracyjnej ale było świetnymi kierunkowskazami, pozwalającymi dostać się w konkretne miejsca, nawet z zamkniętymi oczami.

-Dzień dobry, witam w Pomocnej Łapie. A... Tak... Ojciec coś wspominał. Jeszcze go nie ma, załatwia swoje sprawy na mieście. Ale jak wróci to pewnie będziecie mogli zająć się dostawą- W sklepie obecnych było kilku klientów, jednak do Harikotto podszedł jeden z dwóch obecnych za ladą chłopaków. Byli do siebie dość podobni, a po słowach szło wywnioskować, że są synami Rokkaku. Niestety Inuzuka trafił w zły moment, nie załatwi tej sprawy od ręki tylko będzie musiał czekać. Najgorsze, że nie ma zbytnio pojęcia ile to może potrwać. Kilka godzin? Pół dnia? Może nawet i do wieczora się nie doczekać.

[Harikotto]

No i nici z szybkiego wyrwania się z miasta. Wygląda na to, że całe Okami-den postarało się, abym szybko się od niego nie uwolnił. Nie bardzo przecież uśmiecha mi się czekanie nie wiadomo ile tylko po to, aby dowiedzieć się, na czym konkretnie ma polegać moje zadanie. Jak widać Rokkaku nie jest człowiekiem, który szanuje czas innych. Cóż, skoro jednak tak, to może uda mi się czegokolwiek dowiedzieć od tego tutaj chłopaka.
- Rozumiem, nie ukrywam jednak, że mi się spieszy. Czy ty byłbyś w stanie chociaż odrobinę zarysować mi na czym ma polegać moja misja? Wiem tylko, że mam chronić jakiś towar, jednak nie wiem co to jest, ani dlaczego jest on aż tak ważny, że konieczne do jego ochrony jest wynajęcie shinobiego. Tak naprawdę każda informacja byłaby dla mnie bardzo pomocna...