Dzielnica targowa

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
9/30

-No więc... Tego... Ojciec mnie nie wtajemniczył w sprawę tego transportu. Miałem tylko zająć się Tobą do jego powrotu... Nie potrzebujecie wody, czy czegoś? Kazumori! Podejdziesz na chwilę?- Chłopak zaczął się miotać. Widać było, że bardzo stresuje go cała sytuacja, jeszcze dodatkowo co jakiś czas patrzył to na Harikotto to na jego psinę. Najwidoczniej pierwszy raz miał do zrobienia jakieś konkretne zadanie, a tutaj bardzo szybko okazało się, że ninja ma jakieś pytanie. Co powinien mu teraz odpowiedzieć? Jak zaspokoić jego ciekawość? Wybrał najprostszą opcję, zawołał drugiego brata.

-Co, chodzi o ten transport? Zajmij się moimi klientami, ja go wprowadzę- Drugi z braci, nieco wyższy i starszy był bardziej ogarnięty. Szybko polecił młodemu co ma zrobić, żeby nie zostawić sklepu bez obstawy, po czym zaprosił suczkę i jej właściciela na zaplecze. To był magazynek, z mnóstwem skrzyń, jutowych worków i tego typu tałatajstwa. Większość nieuprzątnięta i leżąca tam, gdzie akurat zostały postawione w momencie dostawy.

-Generalnie chodzi o jakąś cenną wazę. Ojciec nie wspominał czy to jakaś pamiątka, artefakt czy po prostu modna dekoracja dla bogatego kolesia. W każdym razie... Dzisiaj ma zostać nam dostarczona, tylko, że przez to ostatnie napady, ojciec postanowił nie przywozić tego tutaj. Paczkę odbierzecie wspólnie przy bramie, a potem udacie się bezpośrednio do kupca. Miejsce sprzedaży zna tylko mój ojciec... No i kupiec, oczywiście- Usiadł sobie wygodnie na jednej ze skrzyń i rozpoczął opis zadania, które będzie czekało na Inuzukę. Nic niezwykłego. Jakaś waza. Transport z punktu do punktu. Wyglądało na to, że chyba aż nazbyt dbali o środki ostrożności

[Harikotto]

Tyle zamieszania o jakąś wazę? O zwykłe naczynie, z którego można nalewać wody? Bez sensu... Czego to ludzie nie wymyślą. Zamiast zwyczajnie pić z misek, czy innych skórzanych worków, to wymyślają takie dziwactwa, a później płacą za nie tak ogromne pieniądze, że potrzebują shinobiego do eskorty. Zwykłe marnotrawienie mojego czasu. No ale cóż zrobić... Władze klanu chcą, abym się tym zajął, więc nie pozostaje mi nic innego jak być posłusznym. Tylko w ten sposób będę mógł się odwdzięczyć za wszystko, co od nich dostałem.
- No dobrze, rozumiem. Chcecie żebym pomógł w odbiorze i przekazaniu dalej jakiegoś dzbanka. Dlaczego jest to tak istotne, że potrzeba do tego shinobiego? No i gdzie jest twój ojciec? Myślałem, że będzie na mnie czekał.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
11/30

Skoro był ktoś kto chciał wydać na to pieniądze, to znajdzie się także ktoś kto mu to sprzeda. Właściciel sklepu chyba trafił na prawdziwą żyłę złota, skoro z powodu takiej pierdoły postanowił robić taką aferę. Musiało mu się to bardzo opłacać, bo przecież za fatygę trzeba będzie ninjy zapłacić, jeszcze jakieś dodatkowe opłaty dla klanu, koszty transportu do miasta i tak dalej. Nie chcąc ponosić zbyt dużego ryzyka postanowił nająć ochroniarza, który dodatkowo będzie godny zaufania. Przypadkowi najemnicy z ulicy mogliby go przecież próbować okraść.

-To jakiś grubszy utarg będzie. Ostatnio ciągle włamywali nam się do sklepu. Ojciec sądzi, że podczas odebrania zamówienia, jak już wyłoży sporo Ryo, może zostać zaatakowany. Nie do końca ufa też dostawcy. No i jeszcze kwestia transportu. W mieście ogólnie jest bezpiecznie, no ale wiesz... Woli dmuchać na zimne. Jakbyś widział jak mu się oczy świeciły gdy tylko wspominane było o tym transporcie- Bezpieczeństwo, bezpieczeństwo i jeszcze raz bezpieczeństwo. To najwidoczniej był klucz do całego zadania i podejście, którym kierował się Rokkaku. Jego syn nie podzielał chyba aż takiego optymizmu, bo trochę sobie z tego żartował.
-Tak właściwie to już powinien być. Dostawa niedługo, sprzedawca nie będzie czekał, więc wtedy wszystko przepadnie. Coś jeszcze byś chciał wiedzieć? Bo muszę wrócić pomóc temu łamadze zanim wszystkich klientów wypłoszy- Najważniejsze pytanie pozostawało bez odpowiedzi. Wybył i nie ma. Kazumori tylko wzruszył ramionami na nieobecność swojego ojca i chciał już wracać na część sklepową, aby pomóc nieco przy sprzedaży. Z tego co spojrzał teraz, wyglądało na to, że jego młodszy brat nie ogarnia takiego tłumu.

[Harikotto]

Ludzie faktycznie powariowali. Żeby włamywać się do sklepu, tylko po to, aby ukraść wazę i niczego więcej? Przecież to bez sensu. Z pewnością jest tutaj wiele ciekawszych i bardziej przydatnych rzeczy. Nie mnie jednak o tym decydować. Nagle zrozumiałem do czego jestem potrzebny. Skoro ktoś włamywał się dla tej wazy do sklepu, to znaczy, że możliwym jest, aby stać go było na więcej. Wobec tego zniknięcie Rokkaku robi się coraz bardziej podejrzane. Jeśli moje przypuszczenia są słuszne, to może się okazać, że najlepszym rozwiązaniem obecnej sytuacji byłoby wyruszenie na poszukiwania ojca tych chłopaków.
- Rozumiem, mam więc jeszcze jedno, ostatnie pytanie. Jak wygląda wasz ojciec? Skoro się spóźnia, to pójde go poszukać, ale nie chcę go z nikim pomylić. - mówię do obu chłopaków już po przejściu z magazynu do sklepu.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
13/30

-Eeee.... Wygląd? No gdzieś mojego wzrostu, dłuższe brązowe włosy, chociaż ostatnio zaczyna nam siwieć staruszek... Spięte w kitkę. Długa broda. Jak go dzisiaj widziałem, to odstawił się w jakiś odświętny strój. Chyba specjalnie dla tego klienta, żeby pokazać jakim jest poważnym kupcem.- O ile Inuzuka zaczynał powoli martwić się nieobecnością tego, któremu miał pomagać o tyle syn kupca był o wiele spokojniejszy. Może zdarzało się, że w przeszłości nie był zbyt punktualny. Teraz też coś mogło mu wypaść po drodze. Wypadki lubią chodzić po ludziach. Tym bardziej gdy Ci się spieszy, wtedy pewnie wszystko ustawi się przeciw Tobie. Pies nasika Ci na buty. Zgubisz najlepszą koszulę. Nie będziesz mógł znaleźć zapisków z umową. I tego typu sprawy.

-Powinien gdzieś kręcić się po centrum. Ale jak go nie znajdziesz to lepiej pójdź już pod bramy. Jeśli się akurat miniecie to przynajmniej spotkacie się na miejsce. Inaczej ojciec urwie mi jaja, że Cię tak wypuściłem- Ostrzegł go, aby zbytnio nie przeginał z poszukiwaniami i nie zapomniał o głównym celu dzisiejszego dnia. Tym bardziej, że to Kazumori mógł potem dostać ochrzan za niedopilnowanie Inuzuki i brata.

[Harikotto]

Synowie najwidoczniej są spokojni o losy swojego ojca. Cóż, chciałbym podzielać ich spokój. Nie warto jednak ryzykować. Jeśli coś mu się stanie, to chyba nigdy nie potrafiłbym wytłumaczyć się ze swojej opieszałości i braku rozsądku przed kimkolwiek, przed kim będę za to odpowiadać. Dlatego lepiej jeśli rozejrzę się za nim po mieście. Wydaje mi się, że będę potrafił rozpoznać w centrum i przy bramie zapach, którego jest tak sporo w tym sklepie. Jeden z tych zapachów z pewnością należy do Rokkaku.
Bez słowa wychodzę wraz z Uwasą ze sklepu. Biegiem ruszam do centrum miasta rozglądając się za mężczyzną, którego opisali synowie sklepikarza. Uwasa natomiast węszy za zapachami ludzi ze sklepu.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
15/30

Jeden roztrzepany, drugi niezwykły luzak. Jak na dwóch, niesamowicie podobnych do siebie braci, ich charaktery były zupełnie różne. Starszy, zamiast być tym rozważniejszym i wszystkiego pilnować, podchodził do wszystkiego jak do żartu. Spokoju lekkoducha nie podzielał Harikotto, który chciał zadbać o to aby misja przebiegła prawidłowo oraz aby nikomu nic się nie stało. Bandyci mieli ten sklep na oku, więc mogło się zdarzyć, że śledzili kupca, dopadli go w jakiejś uliczce i próbowali siłą wyciągnąć informacje.

W sklepie było mnóstwo różnych zapachów. Przez tamte drzwi przechodziły dziesiątki, a może nawet setki ludzi dziennie. Podjęcie tropu na podstawie czegoś takiego było trudne. Ale na całe szczęście Uwasa i Inuzuka zostali zaprowadzeni na zaplecze. W magazynku, oprócz aromatów ze skrzyń oddzielały się trzy inne, ludzkie. Dwa należące do chłopaków, którzy tam pracowali. Ostatni, bardzo podobny do dwóch poprzednich, zapewne należał do ich ojca. Psina szybko wpadła na jego trop i lawirując pomiędzy ludźmi starała się dotrzeć do właściciela tego zapachu. Nikogo kto odpowiadałby opisowi jednak Harikotto nie dostrzegł w okolicy.

[Harikotto]

Nie spodziewałem się, że Płoteczce, czy mnie, uda się złapać trop tylko po zapachu. Spodziewałem się, że jednak będę musiał opierać się na rysopisie chłopaków, a zapach będzie dla mnie jedynie potwierdzeniem, czy rzeczywiście znalazłem właściwą osobę. Uwasa jednak bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Jej węch naprawdę jest fenomenalny. Skoro więc mamy trop, to znalezienie Rokkaku jest już tylko formalnością i kwestią czasu. Czasu, którego nie mam zbyt wiele. Lepiej się więc pośpieszyć. W najlepszym wypadku ów pośpiech będzie niepotrzebny, jednak w najgorszym może się okazać, że zacząłem się spieszyć zbyt późno.
W miarę możliwości wraz z Uwasą ruszam biegiem za tropem, aby jak najszybciej odnaleźć kupca.

[Kisuke]

Harikotto
Misja rangi C
17/30

Przewagę ich współpracy nad kimś, kto musiałby polegać wyłącznie na sobie była oczywista. Ninken i Inuzuka uzupełniali się znakomicie, a ich więź pozwalała porozumiewać się bez słów. Pochwycenie tropu dawało nadzieję, że odnalezienie Rokkaku w szybszy sposób. Dla wielu ludzi wzrok był podstawą i dzięki niemu wyszukiwało to co było mu potrzebne. Psy jednak preferowały swój węch jako nadrzędny narząd i miał on pewne przewagi względem wzroku.

Podążali najpierw przez kilka większych ulic, aby potem nagle skręcić w boczną uliczkę. Uwasa pokręciła się chwilę w miejscu, bo najwidoczniej tutaj kupiec zostawił sporo zapachu. Coś go musiało tutaj na chwilę zatrzymać. Może nawet wyglądało to na próbę zmylenia tropu. Uwasa jednak na takie sztuczki nie dawała się nabrać, chwilę pokombinowała, po czym ruszyła dalej. Prosto w stronę Bramy miasta. Wyglądało na to, że Rokkaku poszedł wcześniej odebrać swoją przesyłkę.

[z/t]

[Nana]

• Misja D
  Isei
  post 7

Mała wyglądała na coraz bardziej zadowoloną. Kiedy wygodnie usiadła na barkach Iseia jej oczka wyraźnie się rozpromieniły. Rozglądała się zaciekawiona po okolicy. W końcu w dole widok nie był taki zachwycający. Hanami radośnie wierzgała nóżkami nucąc coś pod nosem. Kiedy Isei zażartował o spadaniu od razu chwyciła się jego ciemnej czupryny, żeby przypadkiem nie spaść.
- Mama Sasami jest baldzo ładna - zaczęła mu opowiadać - ma zawsze slicną cerwoną chustkę - rozgadała się na całego. Kiedy już nie była taka wystraszona i zawstydzona okazało się, że była z niej mała gaduła. - Mama spsedaje lybki. Lyybkii.
Hanami całą drogę do dzielnicy targowej była zajęta opowiadaniem o swojej mamusi. Kiedy dotarli w końcu na miejsce, okazało się, że było ono jeszcze bardziej zatłoczone. Pomimo tego, że znajdowała się wyżej nie widziała za wiele. Rozglądała się, jednak nie była w stanie wyznaczać im drogi. Isei był zdany na siebie bez małego przewodnika.

[Isei]

Mała dziewczynka zaczęłą opowiadać o tym, jaka to jej mama nie jest piękna. Pierwsze i najważniejsze co utkwiło mu w głowie to czerwona husta, którą będzie później próbował znaleźć wśród tłumu. Była to dosyć oczywista poszlaka, a po za tym, wiedział, że kobieta sprzedaje ryby. Isei rozglądał się, badając każdego z kolei. Pilnował nie tylko swoich rzeczy, ale również małego pasażera.
Nagle twarz chłopaka delikatnie się zmieniła. Grymas żalu? Tak chyba najlepiej możnaby opisać to, co pojawiło się na twarzy Iseia. Zdał sobie sprawę, że jego rodzice nigdy nie nosili go na plecach. Nigdy nawet nie poświęcali mu zbyt wiele czasu. Szybko jednak otrząsnął się, a następnie pewnie ruszył przemierzając kolejne alejki targu, w poszukiwaniu zapachu ryb, lub okrzyków sprzedawców. Chwila zwątpienia, bądź też smutku została przerwana, gdy przypomniał sobie co, albo kto znajduje się teraz na jego barkach. Mała rozgadana istota, która nie oceniała go przez pryzmat historii czy przeszłości. Widziała w nim bohatera. Chciał by ta chwila trwała nieco dłuzej, uśmiechnął się szeroko, a następnie przyśpieszył kroku, przytakując na kolejne słowa dziewczynki, licząc, że ta opowie mu coś również o jej ojcu. Uchiha nie był zbyt rozmowny, skupiał się na tym co przed nim, by przypadkiem dziewczynce nie stała się krzywda. Używał wszystkich swoich zmysłów, by zlokalizować rybne stoiska.

[Nana]

• Misja D
  Isei
  Post 9

Isei za pewne nie miał kolorowego dzieciństwa. Pomimo tego nie odmówił pomocy małej dziewczynce w potrzebie. Zręcznie wyłapywał ważne informacje spośród wszystkich rzeczy jakie mówiła mu Hanami. Oprócz tego dowiedział się, że jej ulubionym kolorem był żółty, że bardzo lubiła stokrotki, mogłaby ciagle jeść słodycze i kiedyś miała pieska imieniem Sushi ale uciekł w zeszłym roku.
Chłopak dzielnie poszukiwał opiekunów naszego małego szkraba. Niestety w takich tłumach nie było to zbyt proste. Nie był w stanie dostrzec żadnej czerwonej chusty w pobliżu. Idąc dalej przed siebie dotarł do niego typowy rybi zapach rozchodzący się po dzielnicy. Dochodził gdzieś z jej drugiego końca we wschodniej części. Przeciskanie się przez zatłoczone miejsca za pewne zajęłyby mu dużo czasu. Mała wciąż całkiem wesoła bawiła się jego włosami.
- A nie lubię blokułów - dodała na koniec marszcząc malutki nosek. Widocznie bardzo jej nie podchodziły. Jak wszystko co zdrowe zresztą.

[Isei]

Starał się zapamiętać najważniejsze informacje, a tych nie było zbyt wiele. Ulubiony kolor do niczego by mu się nie przydał, stokrotki również były raczej zbędną informacją. Mimo to, uśmiechał się prawie cały czas, może z wyjątkiem gdy dowiedział się o niefortunnej ucieczce czworonoga. Może ten znajdował się w schronisku, z którego wracał chłopak? Któż to wie, teraz jednak miał większy problem. Zatłoczone uliczki targu, sprawnie opóźniały jego podróż przez dzielnicę, a on sam musiał wymyślić sposób w którym sprawnie przedostanie się na drugą stronę.
W jego głowie zrodził się dosyć szalony pomysł, pytanie brzmiało czy warto było go wypróbować. Czy pasażer będzie na tyle bezpieczny, by przemieszczać się po ścianach i dachach budynków... Nawet jeśli kazałby się jej mocno trzymać, nie ma pewności, że podczas skoku dziewczynka nie spadnie.
Isie wreszcie podjął decyzję, rozejrzał się dookoła, próbując znaleźć najprostszą drogę na dach jednego z budynków. - Będę musiał Cie na moment zdjąć, zgoda? - nie czekając na odpowiedź, uniósł ręce i zdjął dziewczynkę z barków, po czym podtrzymując ją jedną ręką przytulił ją drugą, tak by jej głowa oparła się o bark chłopaka. - Trzymaj się mocno. Choćby nie wiem co nie puszczaj! Pójdziemy nieco inną drogą. - uśmiechnął się, a następnie ruszył wcześniej ułożoną ścieżką. Chciał jak najbezpieczniej wskoczyć na dach najbliższego budynku, a następnie ruszyć w kierunku z którego docierał wyraźny, kąśliwy zapach ryb i owoców morza, a tam? Zapewne zeskoczyłby na ścieżkę, jak najbezpieczniej potrafił. Oczywiście cały czas dbał o to, by dziewczynce nic się nie stało.

[Nana]

• Misja D
  Isei
  post 11

Isei widocznie miał talent do dzieci. Hanami siedziała grzecznie, bawiąc się co jakiś czas jego włosami. Wyglądała na bardzo zadowoloną. Z jednej strony bardzo cieszył ją fakt odszukania mamy, z drugiej chciała, żeby jej zabawa z Iseiem trwała dłużej. Chłopak szybko zauważył, że dzielnica była praktycznie nie do przejścia pieszo. Każdy zakamarek był pełen ludzi i rzeczywiście wszystko szło bardzo mozolnie. Chwilę później urodził się w jego głowie nowy plan działania.
Hanami niechętnie zeszła z jego ramion, jednak nie marudziła. W końcu wciąż ją trzymał na rękach. Gdyby postawił ją na ziemię to już całkiem inna bajka. Póki co jednak była grzeczna. Uwiesiła się na nim niczym rasowa koala i chichotała zadowolona.
-Łiiii! - Czyli typowa reakcja małego szkraba. Widziała we wszystkim okazję do zabawy. Isei bez większych kłopotów wlazł na pobliski daszek. Większość straganów była niska i drewniana, więc mógł się na nich ostrożnie poruszać. Omijając całe tłumy ludzi kierował się w stronę skąd pochodziły wodne zapachy ryb. Kilka dachów później dotarł w tamte okolice. Kiedy był już blisko przed oczami mignęła mu czerwona chusta. Kilka straganów dalej.

[Isei]

Udało się. Nic niespodziewanego nie wydarzyło się podczas próby skrócenia podróży przy pomocy pobliskich dachów, tak by ominąc tłumy, a oprócz tego dziewczynka była nadwyraz spokojna. Chłopak mógł odetchnąć z ulgą. Mała najwidoczniej bardzo polubiła chłopaka, niestety... ich wspólna przygoda lada moment się zakończy, a ich drogi rozejdą się pradopodobnie na zawsze.
Nagle coś czerwonego błysnęło w oddali, chłopak szybko zawrócił wzrokiem. Tak, to z pewnością była chusta, której szukał, pytanie tylko czy właściciel będzie właśnie tą, której szuka.
- Chyba znalazłem Twoją mamę. - powiedział cicho, po czym ruszył dalej dachem w kierunku właściwego straganu, a gdy był na tyle blisko, by jednym susem zeskoczyć zaraz obok, zrobił to uważając na przechodniów. Zapach zapewne był tutaj dużo mocniejszy niż na początku, toteż Isei wykrzywił się, szybko jednak wracając do poprzedniej, obojętnej miny.
Szybkim krokiem ruszył w stronę kobiety, której tak uporczywie szukał. Gdy tylko znalazł się na tyle blisko by zawołanie kobiety zwróciło jej uwagę, dosyć głośno zawołał w jej stronę.
- Oi! Chwileczkę! - zaraz po tym wyciągnął prawą dłoń by w razie czego złapać kobietę za bark, jeśli ta by nie zareagowała. - Nie zgubiła Pani kogoś? Trochę się Pani naszukaliśmy. - powiedział spokojnie, zdejmując z siebie małego szkraba, powoli stawiając go na ziemię. - Ta pani to Twoja mama? - zapytał spoglądając na małą dziewczynkę, a kolejno na kobietę. Był gotów obronić się przed nadchodzącym potencjalnym odruchem na zaczepienie kobiety, nigdy nic nie wiadomo, teraz jednak miał nadzieję, że ta kobieta to właściwa osoba. Obserwował reakcję zarówno dziewczynki, jak i kobiety w chuście, mając nadzieję, że to właśnie ona jest jej matką.