Dzielnica targowa

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 13/45 Dziwne to zdawać się na psa, gdy chodziło o czuwanie. Czy zaufałbyś psiakowi, którego nie znasz, że ostrzeże Cię on na czas? Mogłeś podejrzewać, że kryje się za nim coś więcej niż tylko poczciwa psina, która po prostu była zwykłym towarzyszem, nic więcej. Póki nie zapytasz nigdy się tego nie dowiesz, nie sprawdzisz co tak naprawdę w trawie piszczy. Pies był czujny, to mogło dawać pewne oznaki, ale czy wystarczające?
Wchodząc do wioski nikt z was nie mógł sobie zdawać sprawy z tego, co zastanie. Wchodząc do wioski widziałeś uśmiech na twarzy chłopaczka, który dosłownie cieszył się z tego, że w końcu powróci do rodziców, do domu, do bezpiecznego ogniska, gdzie nic nie będzie mu już grozić. Reakcja i jego i Hao była taka sama - zbladli widząc co stało się z ich domem. Nie wiedzieli co zrobić, zamarli wpatrując się w połamane deski, w rozbite okna. Samuraj jednak był bardziej trzeźwy i nakazał mu zostać na miejscu. Polecenie było bardzo łatwo wykonać, ot nikt nawet nie zamierzał się ruszyć, po prostu patrzył tępo. Zniszczenia nie były jednak jakoś bardzo świeże, na pewno nie było to godzinę temu, kilka dni co najmniej. Drzazgi zostały już zamiecione, nie było widać śladów walki. Podziało się pod nieobecność chłopaczka. Ale ale… czy przypadkiem stajenny listownie nie umawiał się z rodzicami chłopaczka?
W środku pomieszczenia nie było zbyt wiele - poprzewracane meble, porozrzucane rzeczy. Ktoś ewidentnie czegoś szukał, lecz nie była to zwykła kradzież, bowiem zdecydowana większość tkanin dalej była w środku, nikt ich nie wyniósł. Nie było też tam ciał, nie było zwłok na które tak liczyłeś. Pusto.
-Keita, mały. Nie powinno Cię tutaj być, nie powinieneś na to patrzeć - rozległ się zamartwiony głos mężczyzny w sędziwym już wieku. Popatrzył na samuraja, który wszedł do środka, który nie wyglądał na kogoś, kto okrada zdewastowany dom, ale ręka na mieczu nie była zbyt przyjacielska.
-To wszystko... z tydzień temu, jak nie więcej. Straszne rzeczy.

Przechodzień
Keita

[Kakita Asagi]

Brak śladów walki, zamiecione drzazgi - ktoś posprzątał? "Samozwańczy" śledczy pierw przyjrzał się śladom pozostawionym na zniszczonych drzwiach, następnie resztę pomieszczenia. Widział już coś takiego, w domu mistrza Tsuneyo, kiedy to członkowie Ondori-ryu pierw zamordowali wielkiego płatnerza, a następnie przetrząsnęli jego dom ostatecznie zagrabiając jego ostatnie dzieło - ciężarki jakie obecnie miał na swoich nogach Kakita. Niewiele więcej mógł się teraz wywiedzieć, za mało śladów... no właśnie, gdzie są mieszkańcy? I pytanie, które ślady pozostawili napastnicy, a które... życzliwi sąsiedzi, a skoro o nich mowa...
Słysząc głos starszego mężczyzny, niebieskooki skierował się w stronę źródła - jak się okazało, kogoś kto mógł wiedzieć więcej. Kogoś, kto rozpoznał chłopca, a nawet mniej więcej określił czas całego zajścia - działo się to jeszcze kiedy chłopak i samuraj byli jeszcze w Sakai. No właśnie i te listy wymienione z Aratą, sprawa robiła się dziwna, pora zacząć ją rozplatać, nitka po nitce.
- Nazywam się Kakita Asagi, jestem samurajem z Kaigan. Przyprowadziłem Keita-kun z Sakai. - zaczął niebieskooki od przedstawienia swojej osoby, ale w żadnej mierze jeszcze nie opuszczał gardy. Nawet jeśli jego postawa się nieco uspokoiła i była mniej bojowa, a tyle jego zmysły działały intensywnie, za dużo w życiu już widział, by teraz być naiwnym. Dlatego też nie zamierzał nadmiernie przedstawiać swojej osoby, więc stopień i funkcję śledczego zachował na razie dla siebie, jakoś tak to bywało, że ludzie mniej mówili stróżom prawa, gdy ci wymachiwali swoimi odznakami, a skoro o tym mowa.
- Chcę wiedzieć, co się tutaj stało i czy zajęły się tym lokalne władze? - zapytał Kakita podchodząc bliżej starszego jegomościa oraz chłopca, którego przyprowadzić miał do domu. Teoretycznie, jego zadanie się w tym miejscu kończyło, prawda? Młodzik odstawiony do domu, co prawda raczej nie zarobi na tym zleceniu i jedyne co straci, to czas o którym już mowa była, ale... pewne poczucie przyzwoitości i obowiązku mu na to nie pozwalało. Oczywiście, to nie była już jego sprawa, nikomu nic nie obiecywał i na pewno nie ułatwi mu to życia, ale... co to by było za życie, gdyby nie zbadał sprawy?

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 15/45 -Ah... Kaigan, daleka droga to, chociaż dla was młodych to pewnie niczym przechadzka - pokiwał głową w zadumie staruszek zerkając na Keitę, nie za bardzo rozumiejąc dlaczego akurat nieznajomy miałby go przyprowadzić. Zmierzył samuraja bacznym spojrzeniem, nie wyglądał na bandytę, przecież Ci zawsze mieli pałkę, przeklinali i ogólnie widać było, że mają złe zamiary - przecież nazywają się bandytami, no heloł. Machnął ręką do samuraja, żeby podszedł bliżej, bowiem o pewnych rzeczach lepiej, żeby chłopak nie wiedział. Dopiero gdy byli dosyć blisko siebie i w odległości od chłopaczka i jego psa zaczął mówić.
-Rodzice tego chłopca nie wychodzili przez długi czas w domu. Okazało się, że po prostu zmarli. Tak, jakby zasnęli i nigdy już nie wstali. Dziwna to rzecz, ale się zdarza. Znałem ich od długiego czasu, wiedziałem że ich syn wyruszył z ich głównym wspólnikiem, by uczył się zawodu. Wiadomo, tutaj nie wszystko wyłapie, jak zbierać kontakty. Kilka dni po tej tragedii ktoś się włamał do ich mieszkania, lecz nie wyglądało na to, żeby coś zniknęło. Władze złapały pewnego jegomościa, który do tej pory uznaje, że widział kogoś na miejscu, że wszedł za nim do środka, ale tego już nie było i tak znalazł go strażnik. Siedzi w areszcie - staruszek wzruszył ramionami chyba nie za bardzo wiedząc komu ufać w tej sytuacji. Czy mówił prawdę, nikt tego nie mógł się dowiedzieć, a strażnicy pewnie zadowoleni, że ujęli sprawcę i wszystko załatwione.
-Czemu Ty jednak wracasz z chłopcem? Przecież nie wyruszył sam? - zapytał się nieco zaciekawiony. Prosta rzecz - on dał Ci pewną informację, wymagał sam czegoś w zamian. Chociażby zaspokojenia ciekawości jak do tego doszło, że obca osoba zajęła się chłopcem.

Przechodzień
Keita

[Kakita Asagi]

Spoglądanie na świat przez pryzmat stereotypów był tyleż samo wygodny, co złudny. Istotnie, w większości przypadków "źli ludzie" postępowali w sposób jednoznacznie "zły", ale czy zawsze? Weźmy na przykład takiego "Syfa" - chociaż jego aparycja była delikatnie mówiąc odpychająca i niewątpliwie taplał się w półświatku osady Funemi, to w chwili próby umiał stanąć po właściwej stronie. Dlatego właśnie Kakita, który już kilka ładnych lat spędził pośród ninja nauczył się, że pozory łatwo mamią oczy i umysł. Tutaj każdy nosi odpowiednią maskę. I... samurajowie nie są wyjątkiem. Nawet Asagi przybierał postać taką, za jaką chciał być odbierany, pytaniem jednak pozostawało, czy ta maska była zakładana, czy wyrastała z jego twarzy...
Jakby jednak nie było, mistrz iaijutsu zachowywał czujność. Sytuacja tego wymagała.
Opowieść, jaką podzielił się z nim starszy pan nie pasowała do tego, czego się spodziewał. Miast typowej historii w której to rodzina chłopca została porwana tudzież zadźgana i obrabowana, ci po prostu...zmarli. Oboje, jednocześnie, zwyczajnie zmarli. Czy to się już ostatnimi czasy... nie przewinęło? No właśnie, poprzedni opiekun chłopca, ten który miał go zabrać by mógł się przyuczać zawodu również...zwyczajnie zmarł. Niebieskie oczy samuraja zwęziły się. Kakita wierzył w bogów, jednakże nie w przypadki. Nic się nie dzieje przypadkiem, zawsze jest jakaś przyczyna, a jak jest przyczyna, to da się znaleźć jej ślady, a jak są ślady, to jest i odpowiedź. Pytaniem pozostaje zawsze, czy zostanie odkryta? Na razie pojawiła się odpowiedź, dlaczego nie przybyli po syna. Pytanie kolejne, to w jaki sposób wymieniali z nimi jakieś informacje?
Podsumowując fakty, prowadzący zakład rodzice chłopca po prostu umarli, podobnie ich główny wspólnik. A potem ktoś się włamał i czegoś konkretnego szukał, podobno nie zginęło nic. A potem przyszedł zwykły szabrownik i go nakrył, ale ten uciekł. Zwykły człowiek? Raczej wątpliwe. O ile w ogóle istniał, bo opowiadanie o tym, że ktoś inny się włamał, a ja tylko przechodziłem to zawsze dobra linia obrony, bo co pozostaje, przyznać się? Kto tak postępuje, kto chodzi tam gdzie czekać go może straszliwa kara i mówi co zrobił?
- Wspólnik jego rodziców również zasnął i się już nie obudził. Poproszono mnie bym przyprowadził go do domu i to zrobiłem. - odpowiedział krótko, aczkolwiek treściwie i zgodnie z prawdą samuraj, krzyżując dłonie na piersi. Sytuacja mu się nie podobała, nie będą mogli długo trwać w tym impasie.
- Gdzie pochowano rodziców Keita-kun i czy ma jeszcze tu jakąś rodzinę? - zapytał starszego mężczyznę, który wydawał się obecnie najlepiej poinformowany, po czym... trzeba było przejść do tej gorszej części. Znaleźć odpowiedź na pytanie, co dalej.
- Keita-kun, podejdź do mnie. - zwrócił się do chłopca, bo w zasadzie lepszych pomysłów nie miał. Czy sens miało jakiekolwiek udawanie, że będzie dobrze, że sytuacja się odwróci? Najpewniej właśnie miał przed sobą kolejną sierotę, taką jakich setki na tym parszywym świecie.
- Twoi rodzice nie żyją. Odeszli podobnie jak opiekun z którym podróżowałeś z Shinrin. - Kakita wypowiedział bolesną prawdę. Nie było sensu udawać i zapewniać że będzie dobrze. Jak ma być, jak nie będzie. Na razie tyle. Sytuacja w zasadzie, wydawała się być już zamkniętą. Czy Kakita zwyczajnie mógł zostawić to wszystko i ruszyć dalej? Miał ważną wiadomość która musiała trafić do Natsume, a zmarłym już nie pomoże. Zajmowanie się sierotami też nie było zadaniem dla samuraja, gdyby tak było, to czy nie powinien zainteresować się dziećmi i rodzinami tych, którzy padli od jego ostrza? Świat nie był taki jaki byśmy chcieli. Możemy jednak w pewien sposób na niego wpłynąć i w tym konkretnym przypadku... Kakita jednak nie zamierzał zupełnie sprawy odpuszczać. Za dużo przypadkowych śmierci, za dużo znikających duchów, za dużo dziwnych zjawisk.
Na razie jednak pozwólmy się toczyć sytuacji. Kakita, chociaż bardzo by chciał, nie wypyta teraz o to, w jakim zdrowiu był wspólnik rodziców, czy coś konkretnego poprzedziło jego śmierć. To wszystko wydawało się teraz za bardzo podejrzane, ale na razie, niech chłopak oswoi się, nie, przyjmie to wiadomości, że w zasadzie z miejsca został sam - 9 latek. Oby miał z kim zostać, bo w przeciwnym razie, co go czeka? Nie przetrwa w brutalnym świecie, już na pewno sępy czekają by przejąć warsztat rodziców. Już trybiki się toczą. Jeśli by to od samuraja miało zależeć, to skierowałby go do pracy w jakiejś świątyni, a może do stajni, to umie robić, ale może staruszek jednak jakąś jego dalszą rodzinę zna, albo chociaż przyjaciół rodziny? Byłoby wysoce niepomyślne, gdyby nikogo już nie było. Wtedy, pozostałby chłopcu tylko pies i rozdarte życie. Co się z tego może zrodzić? Kakita wolał nie zgadywać, bo niektóre wizje napawały jego serce lękiem...

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 17/45 Pozory mylą. Stereotypy były naprawdę krzywdzące, ale czy w dużej mierze to nie na nich się opieraliśmy? To nie na nich ocenialiśmy ludzi przez cały ten czas, to nie na ich podstawie dokonywałeś pewnych decyzji? Przykra sprawa, jeżeli ktoś Cię ocenia, nie znając sytuacji, lecz te stereotypy nie wzięły się znikąd. Powstały z jakiegoś powodu, powodu, który zwykle jest prawdziwy. Teoria, która nie zawsze odzwierciedla rzeczywistość, ale w wielu przypadkach ma z nią dużo wspólnego, a reszta to tylko szczegóły. Co interesowało właśnie Ciebie samuraju? Ogół, czy szczegół?
Niezbyt przyjemna była opowieść starca, na pewno dla chłopca, bowiem został sierotą w tej chwili. Bez rodziny, bez tych najbliższych, którzy starają się o Twój żywot, bez grosza przy duszy, a żołądek szybko się opróżniał. Ta śmierć była jednak niczym dar, była spokojna, była bezbolesna - przynajmniej dla nich samych. Sprawa była jednak podejrzana z innego względu - że to nie pierwszy raz, kiedy z takim przypadkiem się spotykasz. To mógł być przypadek, wszystko mogło być kwestią przypadku, nawet Twoja obecność tutaj.
-Straszne to czasy, ludzie coraz mniej się ruszają, słabi są, może to przez to? - rzucił przechodzień kręcąc głową. Dla niego nie było to nic dziwnego, nic podejrzanego, ale może po prostu nie był shinobim i nie doszukiwał się wszędzie podstępu -Wujostwo, niedaleko stąd. Dobrzy ludzie, chociaż za nimi nie przepadam. Pochowano, przecież nikt ich tutaj nie zostawi, czyż nie? - powiedział staruszek dziwiąc się, że w ogóle samuraj zadawał takie pytania -Grobowiec rodzinny, bardzo ładnie odprawiona uroczystość, oj tak
Chłopiec podszedł do samuraja, w jego oczach widniała pustka. O ile wcześniej był tylko wycofany, tak teraz po prostu był w innej rzeczywistości. Tak nierealnej, tak dalekiej i niedostępnej dla Ciebie. Te słowa go zabolały. Zdawał sobie sprawę z tego, co tutaj zaszło, że mogło do tego dojść, lecz wypowiedzenie tego na głos zabolało jeszcze bardziej. Skinął tylko głową bezwiednie. Co innego jednak zrobił Hao, bowiem ten zaczął szczekać. Po raz pierwszy w sumie, odkąd zaczęliście razem swoją podróż. Dosłownie ujadał, zwracał na siebie uwagę, patrzył prosto w oczy samuraja. Po tym spojrzeniu wiedziałeś, że ta istota ma coś do przekazania, że nie pozwoli, by ta sprawa tak się zamknęła. Złapał Cię za rękaw, pociągnął, szczeknął ponownie.
-On... on chce, żeby przepytać tego, który został aresztowany

Przechodzień
Keita

[Kakita Asagi]

Z wszystkich rzeczy, jakie niebieskooki samuraj mógłby przytoczyć jako powody nagłego wzrostu śmiertelności wśród ludzi ostatnią rzeczą byłoby to, że za mało się ruszają. To chyba tylko tutaj, bowiem wszędzie wszyscy w ruchu, bo to albo dzicy oblegają mur, albo jakiś demon biega sobie samopas, a to jedna czy druga wojna - no działo się. W tym wszystkim ruchu nie brakowało, no może tym najbogatszym i w tłuszcze obrastającym, ale do takich raczej nie należeli rodzice zbyt nagle osieroconego chłopca. Tak, Kakita miał zdecydowanie inne zdanie związane z przyczynami nagłej i niespodziewanej śmierci, zwłaszcza, jeśli pewna konkretna grupa ludzi zbyt nagle jej ulegała...
- Gdzie znajdę to wujostwo? - zapytał niebieskooki, powstrzymując się od komentarzy na temat wspaniałości pogrzebowej ceremonii. Cóż po ładnej ceremonii, cóż po krewnych, gdy dom nieboszczyków stoi w zasadzie nie pilnowany (bo starszy pan to marna ochrona) i każdy może sobie szabrować? Nie tak powinno być, oj nie tak...
W ogóle, wiele rzeczy działo się nie tak jak powinno. Brutalność z jaką o rzeczywistości powiadomił chłopca Kakita była... przedsmakiem tego, co go dopiero czeka. Nagła śmierć rodziców... ilu mścicieli zaczynali swoją historię dokładnie w ten sposób? Osamotnieni, porzuceni, w ich pozbawione miłości serca wdzierała się nienawiść. Nic nie było pewne, a Asagi nie umiał spoglądając w przyszłość, więc los Keity nie był do końca przesądzony. Krok po kroku, pierw dobrze, że w ogóle jeszcze kogoś ma. To zdejmowało problem "co zrobić z sierotą" z sumienia samuraja - bardzo wygodne, prawda? A z drugiej strony, dlaczego miałby się zaopiekować dokładnie tym dzieckiem?
Nie dane jednak było się samurajowie nad tym zastanawiać, bowiem jak już wspomniano, pierwszy raz od początku tej opowieści sędziwy Hao zdecydował się zaszczekać. Czyżby pies, który jako zwierzę widział więcej zrozumiał już, że jego ludzie odeszli za tęczowy most? Czy wyczuwał tą straszliwą, przesiąkniętą szarością woń śmierci? Czy właśnie dlatego pociągnął za opancerzony rękaw samuraja? Cóż jednak było dziwniejsze, to że pies zaszczekał i nagle się ożywił, czy to, że chłopiec mówił w jego imieniu? Keita rozumiał psa, czy po prostu w ten sposób przekazywał swoją wolę, ukrywając ją pod pragnieniem kogoś innego, niczym przez pacynkę? Niebieskooki samuraj nie znał się na dziecięcej psychologii, ale pragnienie Hao (czy też Keity) było zgodne z jego własnym. On również chciał się wywiedzieć w tej sprawie, podjął już odpowiednie decyzje.
- Udamy się tam, jednak najpierw zabezpieczmy drzwi twojego domu. Teraz jesteś za niego odpowiedzialny i musisz go bronić. - odpowiedział krótko i rzeczowo samuraj. Czego w zasadzie oczekiwał od 9 latka, że stanie się mężczyzną od tak? Wcale nie. Chciał jednak pchnąć go w stronę czynu, działanie szlachetniejszego.
- Na którym posterunku znajduje się świadek tych wydarzeń? - zapytał niebieskooki, powoli układając sobie najbliższy plan. Zapowiadało się trudne śledztwo, ale krok po kroku - pierw zamknijmy drzwi. Dalej możey udać się przesłuchać świadka, a potem będziemy stawiać kolejne kroki...

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 19/45 W świecie shinobich działo się wiele, w świecie prostych ludzi... no cóż. Ci tutaj pewnie słyszeli coś niecoś o tym, co się dzieje w innych prowincjach, lecz bezpośrednio ich to nie dotyczyło. Mieli swoje problemy, Keita był tego idealnym przykładem. Gówno go obchodziło co się działo na murze. Wojna nijak go nie dotknęła. Co innego śmierć bliskich, tak wielu ludzi w tak krótkim czasie. Jaki wpływ ich śmierć miała na całe społeczeństwo? Żaden. To pojedyncza ludzka tragedia, która rozmywa się przy spojrzeniu na szerszą perspektywę. Tylko od niego zależało jak przez to przejdzie, czy powróci do normalnego życia, czy może jednak ta go po prostu przerośnie.
-Tą uliczką, potem trzecia w lewo i pierwszy dom po prawej. Dosyć mała chatka, ale znajdzie się dla małego miejsce - przynajmniej w teorii, bo kto powiedział, że wujostwo z otwartymi rękoma przyjmie chłopca do siebie. Psy rozumiały więcej, niżeli możnaby zakładać. To inteligentne stworzenia, które jednak są bardzo często niedoceniane. Traktujesz je jako zabawkę, jako kulkę radości, którą w istocie są. One jednak czują, one też przechodzą przez rozstania. Nie są pasywne, nie cieszą się tak po prostu, bez powodu. To bliskość ich towarzyszy sprawia, że są tym, kim są. Czy pamiętasz jeszcze, że wyrosły one z bezwględnych drapieżników, jakimi są wilki?
Keita nie za bardzo rozumiał co oznacza, że jest odpowiedzialny za swój dom. Czy to nadal był dom? Ten pusty budynek, z którym nie łączy Cię nic już nic. To co było łącznikiem zniknęło bezpowrotnie, teraz to tylko ściany. To nie miejsce tworzy ludzi, ale ludzie tworzą miejsce.
-Oh, na razie straż powiedziała, żeby tego nie ruszać, bo sprawdza to wszystko. Ale no fakt, te drzwi trzebaby zabezpieczyć. Poproszę mojego syna, żeby to zrobił - powiedział staruszek spoglądając serdecznie na Keitę. Jego wzrok wyrażał "tylko tylę mogę dla Ciebie zrobić chłopcze" -Posterunek jest koło siedziby władz. Budynek obok, łatwo go znaleźć, zawsze się tam kręci wiele zbrojnych.

I następny pościk już tutaj

Przechodzień
Keita

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 37/45 Chłopaczek został na miejscu, tuż przy nim ciągle siedział Hao, który przez cały czas nie odpuszczał go na krok. Krzyk który się podniósł nie był niczym dobrym - on nigdy nie zwiastuje niczego dobrego. No dobra, może czasami, ale nie w miejscu publicznym. Reakcja samuraja była natychmiastowa - zeskoczenie z konia, bowiem wierzchowiec może się przestraszyć, a pewnie przy okazji bardziej ufał swoim odruchom, niżeli zwierzęcia. Wiadomość była krótka, mówiła bardzo wiele - wezwanie straży to nic "zwykłego", to coś do czego zwracasz się w naprawdę poważnej sytuacji. Tych jednak jeszcze nie było, w okolicy brak widocznego patrolu, przecież nie będą na każdym rogu. Jakże wielkie mogło być zdziwienie samuraja, gdy z wnętrza domu wybiegło jedno słowo tonem, który mógłby rozkazać górze, by ta zmieniła swoje miejsce pobytu.
-Wynocha! Nikt tu nie wejdzie! - rozległ się ponownie ten sam głos. Nie znał on bowiem przybysza, a wpuszczanie kogoś nieznajomego do domu - nawet gdy zna jego imię - to niezbyt dobry pomysł. W środku stał średniego wzrostu facet, u schyłku wieku, który w ręku trzymał ostrze. Krótki nóż, prawdopodobnie kuchenny, za nim znajdowała się kobieta - skulona, z przestrachem patrząc na Asagiego, który wbiegł do czyjegoś domu. Patrzył na niego bystrym wzrokiem, który nie znosił sprzeciwu. To on był panem tego domu, nikt nie będzie się po nim panoszyć, gdy on jest w środku. Co do samego domostwa, to to było dosyć małe. Wejście od frontu, korytarz prowadzący przez całość, po lewej pokój z zamkniętymi drzwiami, tam gdzie stała dwójka jeszcze dwie pary drzwi - jedna na lewo, druga na prawo - uchylone. Stali zawieszeni w tej sytuacji, gdzie zbliżenie się Asagiego do mieszkańców mogło wiązać się z agresją i rękoczynami. Ktoś w mieszkaniu był, czy to znaczy, że jeszcze znajdował się w środku.
-Wyjdź stąd powoli, bo nie ręczę za siebie - zagroził mimo tego, że widział Twoje miecze, widział uzbrojenie kogoś, kto spokojnie mógłby zakończyć jego żywot szybciej, niż sam się zorientuje. Niestety nie miał czasu na wypełnienie swoich gróźb, bowiem za plecami Asagiego, z jego lewej strony usłyszał brzęk tłuczonej szyby.

??
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

Szybkie ogarnięcie się w sytuacji było podstawą w sztukach walki, zarówno w czasie walnej bitwy, jak i pojedynku jeden na jednego. Zasada ta znana była samurajowi, dlatego już od samego początku zamierzał zapewnić właścicieli domostwa, że jest przyjacielem, a przynajmniej nie należy się na niego rzucać z bronią - czy mu wyszło?
Niebieskooki momentalnie ocenił, jak podejrzewał, wujka swojego małego podopiecznego oraz jego ciotki. Mężczyzna dzielnie bronił swojego domu, trzymając w dłoni kuchenny nóż. Kakita miał przy sobie zdecydowanie potężniejszą broń, jednakże w żaden sposób nie zamierzał nie doceniać właściciela domostwa - człowiek przyparty do muru i zdesperowany może być groźniejszym wrogiem niż wyszkolony ninja. Z drugiej strony jednak, Asagi nie mógł teraz rozłożyć dłoni i zwinąć się w kłębek by następnie wycofać się rakiem. Sytuacja była dynamiczna, wróg który wtargnął mógł się znajdował wszędzie przykładowo...za plecami.
- Keita jest na zewnątrz, weźcie go do środka. Nie jedzcie niczego, jego rodziców otruto. Ja ruszam za napastnikiem. - Kakita nie miał czasu na dogłębne wyjaśniania, zwłaszcza ze świadomością, że ma kogoś za plecami - nie lubił tego! Nie mógł sobie też na to pozwolić, na zewnątrz zostawił chłopca, tam miał być bezpieczny...
Kakita tak jak powiedział, tak uczyni - ruszy w stronę z której usłyszał dźwięk, pierw jednak odwróci się i... spojrzy. Może właśnie bowiem musi dobywać swojego miecza i już ciąć w tajemniczego wroga, albo... właśnie nie ciąć? No nic, jak nie trzeba ciąć, to Kakita tnie dobywając ostrza, a jego celem będzie zadanie szerokiego cięcia na wysokości obojczyków wroga, a następnie wywierając presję za pomocą kissaki "zepchnąć" go go pod ścianę i kontrolować, a jeśli będzie trzeba, to poleci skośne cięcia przez lewe ramie by je uciąć...
Jeśli jednak wroga nie ma, to Asagi ruszy z pełną prędkością w stronę dźwięku i... oby nie napatoczył się na jakieś pułapki. Może wróg nie miał czasu? Tak czy inaczej, samuraj musi go dogonić, pierw chociaż zobaczyć - jeśli dostrzeże, to musi go dogonić szybkim krokami - zamknąć dystans i... zaatakować jak wcześniej. Jeśli by się udało, to cięcie z przejściem do bardzo niskiej pozycji, tnąc przez ścięgno Achillesa, by wroga rzucić na ziemię. Następnie presja własnym mieczem by już z ziemi nie wstał, jak będzie coś łapkami kombinował, to jedną łapkę upitolić...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 39/45 Jakże to było dziwne spotkanie. Gdy ktoś praktycznie wdziera się do twojego domostwa, gdy pokazuje się w nim z ostrzem przy boku, a potem mówi, że przyszedł z członkiem ich rodziny. Z jednej strony myślisz, że ten człowiek jest obłąkany, że powinieneś go jak najszybciej wygonić ze swojego domostwa, poszczuć psem, rzucić nożem. Zrobić wszystko, by nigdy więcej już tutaj nie wrócił. Z drugiej jednak zdajesz sobie sprawę z tego, że gdyby prawdziwie przypadkowym człowieczkiem... to by nie znał tego imienia. Może strzelał, może znał chłopaczka i jego rodziców, chciał ich wywabić na zewnątrz, ale w głębi duszy wiesz, że dzieciakowi coś może się stać. Nim jednak ktokolwiek zdążył się zorientować Kakita wybiegł na zewnątrz, tam gdzie miał być nieznany nikomu przybysz.
Plan szermierza był naprawdę imponujący - szerokie cięcia, zepchnięcie pod ścianę - gdyby tylko mógł tego wszystkiego dokonać, to sam narrator pewnie by pokiwał przekonująco głową w zadumie. Tak jednak się nie stało, bowiem gdy tylko samuraj się odwrócił, gdy wyszedł na zewnątrz zobaczył kilka interesujących rzeczy, ale żadna z nich nie była wrogiem. Zdziwiony Keita, obok niego ujadający wręcz Hao, tuż przy wejściu rozbite okno, a także szczątki dzbanka z wodą, który został rozbity przy okazji - w towarzystwie rozlanej cieczy leniwie rozlewającej się teraz po chodniku.
-On tu był przed chwilą, ja przysięgam! - rozległo się wołanie Keity przerwane przez szczeknięcia Hao. Był i znikł, taka to sztuczka. Samuraj mógł się zastanawiać co to takiego, co za szachrajstwa wymyślili sobie ci przeklęci shinobi, żeby zwieść na manowce takich poczciwych szermierzy jak on sam. Na ulicy nie było żywej duszy - jedyne ciekawskie spojrzenia wychylające się nieśmiało zza firan, by dowiedzieć się co takiego się wydarzy.

??
Keita

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Miało być tak pięknie, już witał się z gąską, a gąska go... cap za nos. Niebywałe, by ktoś tak szybko zdołał rozpłynąć się w powietrzu. Jednakże... Kakita nie był długo zdziwiony, już trochę czasu chodził po tej ziemi, widział całą masę niezwykle uzdolnionych ludzi, a w tym umiejętności, których wielu uznałoby za nierealne, ot chociażby unoszenie się na robakach, czy potwornie zniekształcone ciała mieszkańców Oniniwy...
- Wierzę ci. Powiedz szybko kogo widziałeś i schowaj się do środka. - niebieskooki omiatał całą okolice wszystkimi swoimi zmysłami, szczególnie... słuchem. Dobył przy tym miecza i chwycił go oburącz ustawiając przed sobą - teraz trzeba być gotowym na starcie, a to wymaga zlakalizowania celu, tek więc samuraj wyostrzył swój zmysł maksymalnie, poszukując wszystkiego, co mogło mu teraz pomóc: mały stuk poruszanych kamieni, czyjś nieuważny oddech, dźwięk wyjmowanej pod ubraniem broni... cokolwiek. Samuraj nie mógł w pełni ufać oczom, ale wcale nie czyniło go to mniej groźnym - musiał tylko znaleźć wroga. Kogoś, kto potrafi stać się niewidzialnym, kogoś kto nie bez powodu miał przy sobie dzban z wodą. To nie był przypadek, najpewniej to właśnie tam znajdowała się teraz trucizna. Ktoś, kto zabił rodziców chłopca wrócił dokończyć robotę, to... dobrze. Oszczędzi to samurajowi bieganiny.
Kakita zachowuje czujność, stara się omieść zmysłami wszystko co go otacza, bowiem wróg może zaatakować zewsząd. Samuraj przygotowuje swoje ciało do skoku, szczególnie jeśli atak miałby nadejść spod ziemi, zwłaszcza, że sytuacja wskazywała, że napastnik dosłownie zapadł się pod ziemię. Skrycie się pod postacią Keity... samuraj raczej wykluczał. Nie było mowy, by zrobił to aż tak szybko, ile bowiem nie było samuraja? Ile minęło od stłuczenia szkła? Nikt nie był aż tak szybki (a jeśli był, to Kakita nie miał szans). Co jednak nie oznaczało, że Asagi zupełnie ignoruje potencjalne zagrożenie ze strony Keity, zachowuje względem niego ogólną uwagę, ale... mniejszą. Musi bowiem zlokalizować wroga, a ten może być wszędzie, może również próbować zaatakować z dystansu. Wtedy będzie trzeba robić uniki, zasłaniać się mieczem... lepiej by Keita zszedł do wujostwa zanim zacznie się walka, jest zbyt oczywistym celem.
Jeśli napastnik weźmie na cel Keite, to Asagi ruszy mu na pomóc, jak będzie trzeba to zasłoni, po coś nosi tę zbroję. Może wytrzyma, ale jeśli będzie możliwość... to woli wyprzedzić wroga na tyle, by nie dać mu nic zdziałać. Najchętniej zamknąć dystans i niedopuścić do złożenia jakiejś pieczęci, a jak najłatwiej? Odetnij rękę - nie złożysz jutsu bez dłoni. Chyba...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 41/45 Chłopaczkowi chwilowo odebrało mowę. Człowiek pojawił się i zniknął dosłownie w jednej chwili. Zbierał się chwilę nim odpowiedział przez co Asagi miał właśnie chwilę na przelecenie po otoczeniu wzrokiem, lecz nie widział żadnego śladu czyjejś nieproszonej obecności. Żadnego ruchu, nawet małego drgnięcia.
-On... to było bardzo szybko. Wyskoczył, szyba się rozbiła, wszystko nagle poleciało na ziemię i ten człowiek jakby się rozpłynął. Tak jakby to była zjawa - powiedział nieco niechętnie, bowiem nie za bardzo wiedział jak ubrać w słowa to co przed chwilą zobaczył. Wszelkie błędne informacje mogły go po prostu sprowadzić na zły tor, spodziewać się czegoś, co w ogóle nie ma nawet najmniejszej szansy na zaistnienie. Posłuchał się jednak samuraja - nie pierwszy raz podczas całej tej historii. Skierował się w stronę budynku, tam gdzie wujostwo, chociaż to raczej nie będzie go obronić przed potencjalnym napastnikiem. Może i wujaszek był bojowy, ale ile w tej postawie było wojownika, a ile strachu? Szedł powoli, razem z Hao, ten też uważał, rozglądał się chociaż nie wiedział gdzie skąd mogło przyjść niebezpieczeństwo. A było ono tam, gdzie najmniej się spodziewasz mój drogi. W miejscu równie oczywistym, co niejasnym dla tych, którzy owej umiejętności nie znali. Był piękny poranek, brak deszczu, brak wilgoci - czemu więc ta ciecz pod Twoimi nogami jeszcze nie została pochłonięta przez grunt?
Przed oczami Asagiego mogło pojawić się wspomnienie pewnego jegomościa, którego zdolności były praktycznie takie same. Za plecami samuraja - bezgłośnie, bez żadnego dźwięku, woda zaczęła się poruszać, formować. Dokładnie w tym momencie, gdy Keita był już przy drzwiach, już miał wchodzić do środka, lecz coś go w tym powstrzymało. Wodne macki owinęły się dookoła chłopaczka, zmaterializowała się ręka, a wraz z nią reszta ciała. Szczek Hao, który został odtrącony na bok, wręcz rzucony w stronę budynku. Głośny pisk bólu i strachu, iż jego towarzysz jest w niebezpieczeństwie. Tuż przy Keicie kucał człowiek trzymając gruby, zaostrzony kawałek szkła w dłoni tuż przy gardle chłopaka. Był też jeszcze jeden, dosyć ważny element tej układanki. Jedna z rąk człowieka nie powróciła do swojego kształtu, lecz owinęła się bąblem dookoła głowy Keity - stąd brak jego krzyku, gdyż nasz chłopaczek zaczął się dosłownie topić.
-A teraz się odsuniesz, na tyle daleko, by mógł uciec, albo nasz kochany misiaczek zakończy tutaj swój żywot - człowiek nie wyróżniał się prawie niczym, prócz łysej głowy. Przeciętny wzrost, twarz którą mógłbyś przypisać połowie ludzi, których spotkałeś w życiu, bez zarostu, bez muskularnej budowy. Człowiek najbardziej niebezpieczny, bowiem nikt go nie zauważy. Może nawet przechodził wtedy, gdy rozmawiałeś ze starcem. Może postanowił nie ryzykować i pozbyć się też wujostwa, gdy tak szczegółowo przesłuchiwałeś Pana Kaguyę.

??
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Jednak zabrakło mu i szybkości i czujności. Jak mógł nie przewidzieć tego, co znają wszyscy fani opowieści i blondwłosym, twardogłowym ninja numer jeden? No cóż, Kakita zwyczajnie tego nie przewidział (no bo ten, kto za jego krokami stoi rozważał to), ale mniejsza o przewidywanie - przeciwnik okazał się dużo szybszy. Zdołał momentalnie zmaterializować się z wody i zanim samuraj jakkolwiek zareagował oplótł ciało chłopca...
Kakita otworzył szerzej oczy - tak, wiedział z kim ma do czynienia! Któż mógłby zapomnieć dumnego sługi Boga Ośmiu Chorągwi, który wyparował nacierając na straszliwego sługusa znienawidzonego Antykreatora. Niebieskooki pamiętał, jak nieczuły na nawet najpotężniejsze ciosy był Harisham, ale czyż na turnieju w stolicy samurajów nie odkryta została jego słabość? Ten jasnowłosy chłopaczek, wyglądający z daleka jak samuraj i władający błyskawicami zdołał pokonać nietykalnego wojownika, ot to jest rozwiązanie! Gdyby tylko Kakita znał jakieś techniki żywiołu błyskawic...

Sytuacja się skomplikowała! Napastnik bowiem nie tylko pochwycił chłopca, ale również w jakiś nienaturalny sposób zdołał otoczyć głowę chłopca bańką wody odcinając mu w ten sposób oddech. Straszliwa umiejętność! Oczy samuraja otworzyły się szerzej, by dosłownie sekundę później zwęzić. Myślał intensywnie szukając rozwiązania sytuacji, niestety nie miał czasu. Pytanie, czy przeciwnik wycofa się pozostawiając Keite? Czy na pewno chce uciec, czy może zabierze ze sobą zakładnika? Tik-tak, tik-tak...
Kakita miał kilka możliwości rozwiązania sytuacji, w tym również zaatakowania wroga, ale ryzykowanie własnym życiem to jedno, a ryzykowanie cudzym to drugie. Keita zdecydowanie za dużo razy mu już zaufał, by wystawiać go na jeszcze większe niebezpieczeństwo.
- Nie rób mu krzywdy. Już się cofam. - zawołał Kakita wbijając miecz w ziemie po czym podnosząc obie ręce do góry i dość sprawnie cofając się o kilka metrów. Uważnie obserwował sytuację i liczył sekundy, jasne że mógłby ruszyć przed siebie z spróbować zniszczyć szkło jakie trzymał tamten ninja, ale... co z tą wodną bańką? Żuraw nie miał w tym momencie żadnego pola manewru, chcąc nie chcąc musiał przystać na żądania tajemniczego napastnika i czekać na lepszą okazję...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 43/45 Błyskawice by się teraz bardzo przydały. No może przy okazji by uszkodziły chłopaczka, ale kto by się tym przejmował? Jak to jednak mówią - mądry po szkodzie. Sytuacja jednak była jaka była i nie dało się teraz cofnąć czasu, przypomnieć sobie jak pewnego pięknego poranka pewien samuraj stwierdziłby, że czas najwyższy zająć się nieco swoim żywiołem.
Keita się dusił, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Każda sekunda przybliżała go do spotkania ze śmiercią, do tego aby cała ta podróż, ochraniania chłopaczka przed zagrożeniami na szlaku poszło na marne. Czy Asagiemu na rękę było cofnięcie się? Zostawienie swojego wiernego ostrza to była bardzo odważna decyzja. Człowiek z twarzy podobny do nikogo z radością obserwował jak udaje mu się wybrnąć z tej niezbyt ciekawej sytuacji, jak samuraj się cofa "bezbronny". Keita nie próbował się wyrwać, walczył o jak najdłuższe wstrzymanie oddechu, na to by utrzymać przytomność przez jeszcze chwilkę, jeszcze moment. Hoozuki zaś nie zamierzał ryzykować, że Asagi w jakiś sposób zareaguje. Gdy tylko wbił miecz w ziemię i podniósł ręce przeszedł do wprowadzenia swojego mistrzowskiego planu w życie. Opuścił kawałek szkła za plecy chłopaka, cała jego ręka schowała się w tym momencie przez wzrokiem Kakity. Czas był tutaj najważniejszy, a dokładniej jak to się nam wszystko potoczyło.
To ten moment, gdy Asagi się wycofywał był najważniejszy. Hoozuki skupiony całkowicie na nim nie widział tego, że za jego plecami podniósł się Hao. Ten wierny i poczciwy psiak widział, że dzieje się nie najlepiej, a samuraj ma związane ręce. Będąc na tyle blisko, a jednocześnie poza zasięgiem wzroku nasz psi towarzysz postanowił wykorzystać swoją przewagę. Asagi widział to wszystko wyraźnie, to jak psina się podnosi, jak jednym susem dosłownie wypycha Keitę od napastnika zajmując tym samym jego miejsce. Czemu czas był taki ważny? Bowiem w tej chwili Hoozuki tworzył swoją technikę, to dzięki niej chciał się pozbyć zarówno chłopca jak i Asagiego na raz. Asagi usłyszał świst powietrza, bryzg krwi z ciała psiaka, a także ból w prawej łydce. Strzał nie poleciał tak, jak był zaplanowany, Hao zachwiał pozycją Hoozukiego i tym samym uratował dwa życia.
W oczach napastnika pojawił się strach, to nie miało tak wyglądać, to on miał być górą. Jego karta przetargowa była dwa metry dalej, podpierała się rękoma, łapała oddech. On sam zdezorientowany, jego ręka wracała do normalności - zasięg został zerwany. Odległość dzieląca samuraja od przeciwnika to około trzech, czterech metrów. Ból w łydce dopiero zaczyna się pojawiać, czy mięsień był do końca sprawny? Na pewno naruszony, lecz nie przecięty.

??
Keita
Łysolek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Czy samuraj zaufał skrytobójcy? W żadnym wypadku - po prostu... nie miał w tej chwili żadnego innego wyjścia. Musiał spełnić żądania napastnika z nadzieją, że jednak napastnik rzuci się do ucieczki i nie będzie próbował żadnych dodatkowych sztuczek, ale ile do powiedzenia miał samuraj? Niewiele, jednakże właśnie dlatego był skupiony do granic możliwości, szukał swoje szansy, liczył dystans i...
Hao... ta poczciwa psina mająca w sobie coś z samuraja rzucił się w iście heroicznym geście. Nie tylko wypchnął Keite poza zasięg mocy Hozuki'ego, ale również przyjął tajemniczy pocisk, który miał chłopaka zabić. Drugi pocisk został posłany w stronę samuraja i przebił jego ciało - Kakita nie wiedział co go trafiło, trochę było to podobne do pocisków jakimi strzelał Kaguya w podziemnej kryjówce gangu ale... w tej chwili nie było czasu do stracenia. Ktoś zerwał warunki umowy. Ktoś poświęcił się by uczynić samurajowi otwarcie. Nie było czasu do stracenia. Samuraj nie zamierzał marnować żadnej sekundy...
Kakita ruszył przed siebie po drodze chwytając prawą ręką swój krótki miecz wakizashi, na który momentalnie przelał chakrę otaczając go typową dla swojej profesję aurą chakry. Nie było czasu do stracenia, ciało Hozuki'ego się materializowało, należało możliwie szybko do niego dopaść go i natychmiast wymierzyć serię szybkich i krótkich cięć skośnych, zadawanych jedną ręką, pierw przed twarz, potem przez prawe ramie do centrum, a kolejne cięcie przez prawą pachę również do centrum, a następnie... następnie zamierzyć się do wykonania techniki Hadan - z bliska posłać szerokie cięcie składające się z trzech chakrowych ostrzy. Czy Kakita liczył na to, że zasypując przeciwnika ciosami zdoła mu zadać jakieś obrażenia? Nie, to był element większej całości...
Bowiem lewa ręką samuraja znalazła w jego ekwipunku jeszcze jeden przedmiot - jeden z prezentów od jakie dostał od Ayame ruszając z Oniniwy - "ten dla wroga". Pamiętał, że miał go nie pomylić z tym dla siebie, nie zamierzał. Kiedy więc zasypywał Hozuki'ego ciosami, jego celem w istocie było by podlepić mu do boku (albo nogi) wybuchową notką, a następnie doskoczyć do Keity i Hao, poderwać obu (nawet jeśli trzeba to puszczając wakizashi) i odskakując wraz z nimi w stronę wbitego tachi zdetonować ładunek. Ciekawe, czy Hozuki szybko się po tym pozbiera? No cóż, Kakita to... sprawdzi.
- Zajmij się Hao. Tamten jest mój. - zwróci się w stronę Keity, groźnym tonem chwytając oburącz dłuższe ostrze. Jeśli jego oponent został rozerwany na strzępy, to teraz pora wyprowadzić odpowiednią ilość cięć, tnąc niczym wielka, tnąca masa w naprawiające się ciało - Kakita będzie to realizował, aż proces regeneracji nie spadnie na tyle widocznie, by wskazywać, że Hozuki opada z sił.
Czy to rozwiąże starcie? Zobaczymy - to zagadkowa sprawa, kto okaże się szybszy, regeneracja wodnego ninja, czy ostrze samuraja? Niech przodkowie mają ich obu w opiece, bowiem niebieskooki nie zamierza się oszczędzać i coś mu podpowiada że... ma jeszcze jeden, ostatni as w rękawie, ale nie uprzedzajmy faktów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst