Sklep z wyposażeniem

[Aira]

Minęło trochę czasu od ostatniego zadania i dziewczyna miała sporo czasu na kilka znaczących przemyśleń. Oczywiście mogła przez cały czas zajmować się medycyną i nigdy nie wyściubić nosa poza granicę wioski. Jednakrze podróż z Hayamim, zwiedzianie innej wioski, czy też poznanie Sagisy powoli popychała ją w stronę nieznanego. Niemniej jednak musiała się do tego trochę uzbroić. Ponadto Hayami miał ją nauczyć paru urzytecznych sztuczek. Czyli musiała dobrać sobie jakieś ostrze odpowiedniej dla niej długości. Wewnątrz sklepu było całkiem sporo przeróżnego sprzętu: broń, miotana, drzwcowa, miecze, bomby, notki czy wszelkie inne narzędzia do robienia krzywdy. Aira przechadzała się pomiędzy pułkami i regałami bacznie zerkając na utensylia. W końcu jednak w dziale z mieczami wypatrzyła ostrze które pasowało jej idealnie: Wakizashi. Chwyciła miecz do ręki. Był idealnie wyważony, a długość pasowała do jej wzrostu. Przejechała również palcem wskazującym po ostrzu, przez co delikatnie go sobie rozcieła. Tak, dokonała wyboru i ruszyła do kasy by opłacić swój zakup a następnie wrócić do domu.
[z/t]

  Ukryty tekst

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Kyane
3/15 Choć zadanie nie było najciekawsze, dziewczyna postanowiła się go podjąć i weszła do budynku. Dobrze znała zarówno okolicę jak i mieszkańców, dzięki czemu praca powinna okazać się prostsza. Było to jedyne miejsce, w którym można było kupić wyposażenie Shinobi, dlatego kunoichi na pewno była tam już kilka razy. W środku panował półmrok, a w rogu stało kilka kartonów z niewypakowanym asortymentem. W pomieszczeniu nie było nikogo, ale już po chwili z magazynu wyszedł rosły mężczyzna, który był właścicielem. Żył od około pięćdziesięciu lat i przejął biznes po ojcu, dzięki czemu miał lepszy start w życiu. Cieszył się szacunkiem i uznaniem pozostałych mieszkańców. Był zawsze uprzejmy i starał się wszystkim jak najlepiej doradzić.
- Ach, Kyane i Himegimi! Co tam u was słychać, wszystko w porządku? – zagadał, podchodząc do największego pudła. Zaczął pospiesznie wypakowywać zawartość i kłaść do gablot przeróżne odmiany Kuniów i shurikenów. Niektóre z nich dziewczyna widziała pierwszy raz w życiu, ale ten wydawał się wiedzieć co robi.
– Cieszę się, że jest ktoś, kto chce się podjąć tego zadania. Niestety muszę pilnie wyjechać, a nie chciałbym zamykać. Mogłabyś mi pomóc wszystko wypakować? Wczoraj przyjechała dostawa i nie zdążyłem ze wszystkim - wskazał na karton, który był po brzegi wypełniony notkami – Jeśli masz jakieś pytania, to śmiało. Musisz po prostu obsługiwać ludzi, którzy tutaj przychodzą i wydawać im resztę. Właśnie! Od kilku dni mam problem ze złodziejem, więc gdyby się pojawił, to koniecznie go złap i oddaj władzom. Jest strasznie irytujący i uprzykrza się innym sprzedawcom. Dobrze byłoby się go w końcu pozbyć – westchnął głęboko. Jeśli miała jeszcze jakieś wątpliwości, to teraz właśnie miała czas aby je rozwiać.

[Kyane]

Lubiła wchodzić do tego sklepu. Nawet nie chodziło o to co miał mężczyzna w asortymencie, który taki skromny - a przynajmniej na jej oko; nie był, ale o sprzedawcę, który był tutaj jak taki dobry dziadek. Mimo porannej kłótni, od razu na jej twarzy pojawiał się szeroki uśmiech, ukazując ostre kiełki.
-Doberek! A dobrze, tylko strasznie człowiek się nudzi - powiedziała, aż przesadzając z gestykulacją. Przyglądała się dokładnie temu co robi opierając się lekko o wypełnioną już gablotę. Obróciła się chłonąc wszystko niczym gąbka. Słuchała z uwagą co mówi zleceniodawca. Mimo, że nie wyglądała na bardzo skupioną, chociaż suczka z uwagą wpatrywała się w mężczyznę. Jak dobrze, że z tej dwójki potrafił znaleźć się ktoś kto jest odpowiedzialny. No ale zadanie też nie było jakieś specjalnie trudne. Na wieści o złodziejaszku oczy zaświeciły jej niczym małe gwiazdki. Czyli jednak przygody!
-Poradzimy sobie! Nie ma głupiego, który podpadłby mi i Hime - odparła i od razu zabrała się za kartony. Oceniała co gdzie już jest, oraz gdzie są jakie napisy i tam zamierzała uzupełniać towar. Skoro już się zgłosiła nie wypadało stać i podpierać kąty, bo wszak w pracy czas mija szybciej.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Kyane
5/15 Pogodne uosobienie Kyane udzieliło się sprzedawcy, który uśmiechnął się szeroko na jej słowa i pokiwał głową z zadowoleniem. Dzięki jej pomocy przy rozpakowywaniu asortymentu z kartonów, po kilkunastu minutach wszystko znalazło się w odpowiednich gablotach i sklep był już gotowy do otwarcia. Mężczyzna życzył jej powodzenia i wyszedł, zostawiając ją samą z jej pupilem. Powiedział, że wróci jak najszybciej, ale wierzył, że na pewno da sobie radę.
Jej pierwszą klientką była mała dziewczynka, która przyszła ze swoimi rodzicami. Mogła mieć około dziesięciu lat, na pewno nie więcej. Z zachwyceniem wpatrywała się w te wszystkie towary, zupełnie jakby właśnie znalazła się w najlepszym sklepie z zabawkami. Próbowała nawet namówić starszych na zakupienie jakichś kolorowych shurikenów, ale ci byli nieugięci. Oni sami przyszli po jakieś zwoje i gdy je dostali, to szybko opuścili sklep.
Było kilku kupujących, ale żaden z nich nie zapadł jej na długo w pamięci. Mogło jej się nawet zacząć trochę nudzić; to stanie za ladą nie było niczym fascynującym i cały czas robiła to samo. Wydawała resztę, ewentualnie szukała towaru, którego ktoś nie mógł znaleźć. Aż wszedł ON. Rosły mężczyzna w wieku około trzydziestu lat, którego natura nie obdarzyła dobrym wyglądem. Miał dziwną, zdeformowaną twarz i ogromny brzuch, który utrudniał mu normalne poruszanie się. Tłuszcz wręcz wylewał się z jego ubrań.
- Czy ten pies musi tutaj być? To nie zwierzyniec – warknął. Jego głos był niski i bardzo nieprzyjemny. To nie był jednak koniec problemów; nieznajomy podszedł do gabloty z broniami dalekodystansowymi i zaczął im się bacznie przyglądać. – Ile?! Chyba nie myślisz, dziewucho, że będę tyle za to płacił! Lepiej szybko daj mi zniżkę, ale już! – krzyknął na nią nerwowo. Kontrolowanie swoich emocji i zachowanie podstawowych zasad kultury zdecydowanie nie było jego mocną stroną. Trafił jej się pierwszy namolny klient. Jak powinna się zachować?

[Kyane]

Ale ta praca jest nuuudna
Pomyślała, wypuszczając nadmiar powietrza z płuc. Położyła się na chwilę na blacie, a jej mina mówiła jedno. To nie był jej dzień. Niby obsługiwała wszystkich klientów z uśmiechem, na ustach - w końcu chciała wykonać swoją robotę jak najlepiej by nie zawieść miłego właściciela, no ale bądźmy ze sobą szczerzy. Nawet nie pamiętała połowy twarzy ludzi, którzy przyszli coś kupić. Przecież praca w sklepie z bronią powinna być choć trochę ekscytująca! Ba! Przez pierwsze kilka minut krążyła po sklepie od witryny do witryny podziwiając najróżniejsze rodzaje oręża przy połowie zastanawiając się jak działa jej używanie, ale jak zawsze nudna Hime od razu na nią warczała kiedy tylko ta próbowała zrobić coś podobno "głupiego". Phi.
Tu zdecydowanie ktoś nie miał do kogoś zaufania! Oj tak! Chyba będą musiały porozmawiać o tym jak wrócą do domu. Jakaś kłótnia "małżeńska" czy coś. Jakby na nie nie spojrzeć były prawie jak stare małżeństwo. Jadły przy jednym stole, spały w jednym łóżku (tylko bez brzydkich myśli, to kulturalny post) i znały się na wylot. W tej relacji albo się kogoś nienawidziło, albo kochało po grób
Wtedy przyszedł on. Obrany w... w sumie nawet nie pamiętała za dobrze, bo całą uwagę skupiła na jego ogromnej tuszy. Był wielki jak szafa dwudrzwiowa. Czym go karmili? Chyba jak te gęsi co przed ubojem się siłą karmi rurką do gardła, bo normalny człowiek nie mógłby się sam tak zapuścić. Jednak nie jego tusza okazała się być najgorsza. Odkąd otworzył swoją nastawioną tylko na pochłanianie kalorii paszczę zaczęło się.
Na pierwszy tekst nie zareagowała. Hime co prawda odsunęła się w bok, aby nie prowokować niepotrzebnie klienta, czego Kyane za żadne skarby nie potrafiła zrozumieć. Jednak na kolejny tekst podeszła do mężczyzny, uśmiechnęła się najsłodziej jak tylko potrafiła i powiedziała:
-Moje niedopatrzenie! Ma pan rację! - odparła zatroskana. Suczka już widziała minę swojej pani, wiedziała, że nie wróży ona nic innego, jednak nie zdążyła zareagować. Było za poźno
-To sklep, a nie zwierzyniec. Znajdzie pan drzwi czy mam wskazać? - zapytała dalej słodziutko, po czym na wszelki wypadek dłoni skierowała w stronę drzwi. A niech ma cham.

[Ichirou]

Misja rangi D
Kyane
7/15

---

W takich sytuacjach można było docenić wybór kariery. Kyana była co prawda wciąż była początkującą kunoichi, ale niewątpliwie czekało na nią wiele przeróżnych przygód, czego nie można było powiedzieć o pracy sprzedawcy, dla którego największym przebojem dnia zazwyczaj mógł być co najwyżej kłótliwy lub nieprzyjemny klient, taki jak chociażby ten ostatni, który wyraził mocną dezaprobatę z powodu obecności pociesznego psiska.
Prawdopodobnie właściciel nie byłby szczęśliwy z postawy młodej bohaterki, która zamiast wykazać się uczynnością postanowiła przepędzić potencjalnego klienta. Poliki grubawego, oburzonego osobnika zalały się wtedy czerwienią.
– Co za bezczelna dziewucha! – skomentował niemiłym tonem. – Pójdę do konkurencji! – pogroził paluszkiem, a potem mrucząc coś jeszcze pod nosem skierował się w stronę wyjścia i ostatecznie zamknął za sobą z drzwi z hukiem. Parę dodatkowych monet nie zasiliło więc sklepowego kuferka, ale Himegimi szczeknął zadowolony, okazując swojej pani radość z powodu solidarności z nim.
Nuda, nuda, jeszcze raz nuda. Przez wiele kolejnych dłuższych chwil nikt się nie zjawił w lokalu, więc żądna wrażeń bohaterka mogła popaść w jeszcze większe znużenie niż przed momentem.
Do czasu. W pewnym momencie dotarły do niej dźwięki z zaplecza. Jakieś skrzypnięcie - prawdopodobnie okna, które wychodziło na tyły budynku. Usłyszała to zarówno Kyane jak i jej czworonożny kompan, który postawił do góry uszka, by lepiej wychwycić niepokojące hałasy. Jeżeli zgrany duet nasłuchiwał jeszcze przez moment, to mógł usłyszeć kilka kroków jakiejś osoby krzątającej się po zapleczu.

[Kyane]

Zje... psułaś. Dokładnie to mówiła mina Himegimi kiedy patrzyła w oczy swojej pani. Ta jednak nic sobie z tego nie robiła. Ba! Była bardzo dumna z tego jak rozegrała sprawę ze złośliwym klientem. Była gotowa nawet sama sobie przybić piątkę za dobrze wykonaną. Zapewne sam właściciel będzie dumny, że udało jej się przepędzić takiego marudę i nie będzie już psuł krwi ani jemu, ani innym klientom. W końcu każdy to doceni. Trzeba tylko umieć patrzeć ponad standardowe wyznaczniki normalności.
Niestety od odejścia pana marudy i niszczycieli uśmiechów zapanowała ogromna nuda. Początkowo dziewczyna doskonale sobie z nią radziła. Coś poczytała, wytarła kurze... ale kiedy trzeci raz miała zrobić rundkę i sprawdzić czy ceny są równo poustawiane myślała, że umrze na miejscu. Niby nigdy nie słyszała aby ktoś umarł z nudów, ale ona jak nic będzie pierwszą osobą, która zapisze się na kartach historii z tego powodu. Będą ją mieli wszyscy na sumieniu.
Oparła się o ladę niemal się na niej nie kładąc. Wyglądała jak znudzony obraz nędzy i rozpaczy. O tak. Umrze tu i nikt nie będzie o niej pamiętał. Wtedy też... niemal podskoczyła nie wierząc własnym uszom. Spojrzała na łaciatą psinę, która zrobiła w tym samym momencie dokładnie to samo i ich spojrzenia się spotkały. Kyane odczekała chwilę by upewnić się, że naprawdę z zaplecza dochodzą jakieś odgłosy a to nie jej znudzony umysł pala dziewczynie figle. Kiedy jednak była pewną swego powoli zaczęła się skradać do drzwi, niemal na paluszkach, cicho jak myszka. Zamierzała zbliżyć się do zaplecza i powolutku, bez pośpiechu wślizgnąć się do środka. Przygodo... przybyyywam!

[Ichirou]

Misja rangi D
Kyane
9/15

---

Trudno powiedzieć, czy właściciel byłby dumny z powodu postawy swojej tymczasowej zastępczyni. To już właściwie zależało do jego podejścia i wartości, jakimi się na co dzień kierował. O ile nie stawiał czystego zysku ponad wszelkie inne rzeczy, to być może byłby i zadowolony z zachowania młodej bohaterki. Gdyby miał jakikolwiek problem z jej psim kompanem, to z pewnością zwróciłby na to uwagę na samym początku. Zresztą, widok psów w Ōkami-den nie powinien nikogo szanować, biorąc pod uwagę, jak bardzo klan Inuzuka był zżyty z tymi stworzeniami
Dziwne dźwięki nie były wytworem zamglonego znużeniem umysłu. Działy się naprawdę, w czym nastolatka mogła się upewnić, nasłuchując kolejną chwilę. Ktoś kręcił się po zapleczu i z pewnością nie był to ktoś proszony. Żądna przygód Kyane nie mogła więc przepuścić okazji i zignorować tej sytuacji lub co gorsza spłoszyć się nią. Chwyciła ostrożnie za klamkę i uchyliła drzwi, chcąc zachować możliwą dyskrecję.
Niestety, drzwi miały swoje lata, a stary właściciel nie zwracał uwagi na oliwienie zawiasów, które teraz wyraźnie zaskrzypiały, alarmują tym samym postać na zapleczu. Postacią tą był młody mężczyzna, czy raczej młodzieniec, bo chyba jeszcze nie osiągnął wieku pełnej dorosłości, o szczupłej sylwetce i rozwianych na wszystkie strony, blond włosach. Ubrany był w ciemne ubranie, a przez tors miał przewieszoną torbę, już chyba częściowo wypełnioną skradzionymi z zaplecza towarami. Inuzuka zastała go w momencie, gdy sięgał do jakiejś półeczki pod sufitem po kolejną z cennych rzeczy. Błyskawicznie jednak zmienił plany, kiedy zrozumiał, że został przyłapany na gorącym uczynku. Zerwał się z miejsca w stronę otwartego okna, żeby wyskoczyć przez nie i zapewne ruszyć w długą ile miał sił w nogach.

[Kyane]

W końcu coś się działo! Nareszcie! I nareszcie nie był to gburowaty klient. Normalnie powinna być nalepka na drzwiach zakazująca marudzenia w sklepie! Oczywiście nakaz ten miał się odnosić do klientów. Przecież to ich interesem było to aby dostać towar, a nie sprzedawcy by go sprzedać. Jak będzie za bardzo upierdliwy to nie dostanie wymarzonego zwoju i będzie musiał chodzić po całym mieście i szukać w końcu kogoś kto go uratuje, a klientów w dzisiejszych czasach na ekwipunek nie brakuje. Sama matka młodej Inuzuki raz w miesiącu wykupywała z połowę sklepu.
Kyane powoli, niczym pantera, wilk, kot czy inny skradający się drapieżnik stawiała ostrożnie krok za krokiem. Zupełnie jakby była na polowaniu. Znaczy w pewnym sensie dokładnie tak było, ale to tylko w pewnym sensie. I wtedy zobaczyła jego. Złodziejaszek?! Na zmianie Kyane?! Nie do pomyślenia. Tylko czemu te cholerne drzwi tak bardzo skrzypią? Naprawdę właściciel sklepu nie wiedział, że dobrze jest co jakiś czas naoliwić zawiasy? Nawet ONA to wiedziała! A skoro ta Inuzuka zdawała sobie z tego sprawę to była to ogólnie dostępna wiedza.
Zaklęła pod nosem, ale niewiele mogła już zrobić. Wbiła oczy w postać przed sobą, pakującą rzeczy z zaplecza. No nieźle! Czyli jednak złodziej. Poczuła jak serce bije jej mocniej, a adrenalina zaczyna być coraz szybciej tłoczona do krwiobiegu. Będzie zabawa! Będzie zabawa! Różowowłosa nawet nie czekała sekundy widząc, że chłopak chce uciec.
-Bierz - szepnęła uśmiechając się zadziornie, posyłając psinę, która była tuż obok, by rzuciła się w kierunku złodziejaszka i złapała go. Za rękę? Nogę? Nie miało to znaczenia. Byle by psina go zatrzymała przed opuszczeniem sklepu.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi D
Kyane
11/15

---

Dla przeciętnego sprzedawcy pojawienie się złodzieja lub innego przestępcy w lokalu było czymś mocno niepożądanym, ale Kyane nie była przeciętną sprzedawczynią. To, co dla innych było spokojną pracą, dla niej było największą na świecie nudą, którą przełamać mogły właśnie takie z reguły niechciane incydenty. Jej nieme wołanie o jakiekolwiek zadzianie się zostało wysłuchane i los zesłał młodej bohaterce równie młodego złodziejaszka.
Niezadbane drzwi pokrzyżowały plany związane ze zakradnięciem się niczym kot, ale to w sumie dobrze, bo przecież była Inuzuką! Tak czy inaczej, nastoletni blondyn był równie świadom obecności dziewczyny, co ta jego, więc doszło do konfrontacji mającej wymiar przede wszystkim sprinterski. Przyłapany na gorącym uczynku młodzieniec rzucił się w stronę okna, po drodze strącając przypadkowo jakieś rzeczy z półki i zaraz potem spróbował wyskoczyć na zewnątrz. W tym samym czasie pościg rozpoczęła Himegimi na polecenie swojej pani, która poruszała się znacznie sprawniej od zwyczajnego psiska. Bardzo szybko pokonała niewielki dystans do przeciwległej ściany budynku i niczym sprężynka wyskoczyła w stronę okna, przez które właśnie przelatywał młody przestępca. Udało jej się capnąć nogę blondyna w locie, co zaburzyło jego lądowanie na zewnątrz budynku. Pozbawiony równowagi chłopak wylądował twarzą na utwardzonej glebie, a zawzięta Himegimi nie odpuszczała i dalej szarpała go za nogawkę.
Złodziejaszek próbował się wygramolić, ale Kyane miała czas, by podejść do okna lub przedostać się na wąską uliczkę na tyłach budynku i podjąć jakieś działania.

[Kyane]

Pies to najlepszy przyjaciel człowieka, kto się z tym nie zgadzał powinien dawno kupić sobie jednego by się o tym przekonać. Albo lepiej dwa by już na pewno nie mieć wątpliwości. Nie jakieś diamenty. Ble. Po co to komu. Jak nie będziesz mieć co jeść to z psem coś upolujesz, a jak będzie ci doskwierać samotność jest do kogo gębę odtworzyć. Albo rzezimieszków łapać! Bo taki diament to co? Ponosisz i co ci to da? Psia miłość to prawdziwy niewycenialny i niedoceniany skarb!
Na przykład teraz! O! Pomogła upolować złodzieja. Nawet się nie zmęczyła. Hop hop i złapany chłop. O! Dobre! Warto by to gdzieś zapisać bo potem takie dobre rymy gdzieś znikają. Szybko jednak zamierzała się skupić, bo jak będzie taka rozkojarzona to niewiele wyjdzie z akcji pochwycenia. Kiedy Himegimi rzuciła się na ofiarę i ją zatrzymała dziewczyna zamierzała sama dopaść tam i stanąć mu na plecach (?) - skoro się wywrócił na pysia to raczej tak. No generalnie zamierzała go docisnąć mocno do ziemi, a zwłaszcza jego głowę, aby trudniej mu było wstać i odezwać się
-A co to za kradzież w środku dnia?! Chyba nie wiesz co się dzieje z niegrzecznymi chłopcami, którzy kradną... ucina im się dłonie, aby więcej tego nie robili - starała się przybrać najbardziej przerażający ton na jaki było ją stać. Skoro zdecydował się na coś takiego jak okradanie innych... w środku dnia... kiedy ona i jej psina były na czatach to spokojnie zasługiwał na to aby chwilę się nad nim poznęcać. No niby nie powinno się bawić jedzeniem, ale może jak mu raz ktoś ładnie wszystko wyperswaduje to zapamięta tą lekcje do końca swoich dni. A nawet jak nie to chociaż różowowłosa będzie miała choć chwilę zabawy. Dalej ona wychodziła z tego obronną ręką.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi D
Kyane
13/15

---

Dorwanie złodziejaszka przebiegło zaskakująco sprawnie, w czym niewątpliwe zasługi miał Himegimi, który poruszał się naprawdę szybko jak na standardy zwykłych śmiertelników. Nawet jeśli Kyane nie była doświadczoną kunoichi, to raczej bez problemu mogła ocenić, że capnięty, młody chłopaczyna nie dysponował refleksem na poziomie nawet początkujących ninja. Był co najwyżej drobnym, ulicznym złodziejaszkiem. Przed zwyczajnym kundelkiem prawdopodobnie by uciekł, ale czworonożny towarzysz bohaterki był szkolony do zmagania się z o wiele silniejszymi i sprawniejszymi celami.
Młody przestępca nie zdążył się wyrwać z pyska pociesznej psiny, ani też podnieść się do pionu. Inuzuka znalazła się tuż obok niego, a sekundę później już na nim. Choć nie ważyła wiele, to i tak swoimi stopami dała radę przyszpilić złapanego do podłoża, który próbował jeszcze parę razy wierzgnąć, ale zaraz po tym zrezygnował.
–D-dłonie? – powtórzył zestresowany. – N-nie, n-no weź… Jakoś się dogadamy. Wszystko oddam, tylko nie wzywaj straży. Dziadek i tak ma dużo towaru… Nawet by nie zauważył, że czegoś mu ubyło. – Złodziejaszek podjął próbę negocjacji i polubownego zakończenia sprawy. Jeżeli Kyane była skora postąpić względem niego łagodnie, to chłopak nie miał problemu z oddaniem wszystkiego tego, co zdążył ukraść – nie było tego jednak zbyt wiele, jako że został przyłapany na gorącym uczynku i zmuszony do przedwczesnej ucieczki. Gdyby jednak Inuzuka zaprezentowała praworządną postawę i zamierzała oddać drobnego przestępcę w ręce służb porządkowych, to blondyn kontynuował swoje żarliwe prośby, zapewniając, że już nie będzie okradał starego sklepikarza.

[Kyane]

Jak to Kyane zauważyła w życiu było sporo rzeczy płynnych - zmieniały się, ewoluowały, znikały i zostawały zastępowane innymi. Pewne dla dziewczyny było jednak jedno - ona i Himegimi stanowiły zespół doskonały. Nawet jeżeli to suczka w większości odpowiadała za sukces tego zespołu, w zespole nie ma miejsca na JA! A nawet jeżeli zamierzałaby narzekać, to pysk miała zajęty nogą chłopaka, a dziwne pomruki wydostające się z jej wnętrza na pewno nie miały w sobie nic jasnego i składnego. Tym bardziej, że różowowłosa nie miała czasu skupiać się na niej. Miała tu do poważnego pogadania z blondasem. Oj jeszcze oduczy się kładzenia dłoni na cudzych rzeczach!
-Tak, obie łapki... po co ci jak są takie lepkie? - kontynuowała dalej uśmiechając się demonicznie. Już miała dodać coś więcej, aby podsycić strach w "ofierze", kiedy ten rzucił tekst, którego się nie spodziewała. Aż pobladła i poczerwieniała ze złości na zmianę!
-Dziadka swojego okradasz?! - warknęła podobnie do swojej psiny. No to było nie do pomyślenia. Tak zdradzać własne stado!? Oczywiście pozostawała opcja, że to nie był jego dziadek, tylko odnosił się do wieku sklepikarza, ale kąpana w gorącej wodzie i niesiona emocjami nie chciała się nawet nad tym zastanawiać. Już i tak powinien się cieszyć, że nie ucięła mu tych dłoni.
-Niech sam zadecyduje co chce z tobą zrobić! - dodała po chwili. Zamierzała go po prostu spacyfikować i przytrzymać do czasu, aż przyjdzie sklepikarz na swoje włości. To jego towar to i on powinien podejmować decyzję. Ona sama nie będzie miała poczucia, że decyduje za kogoś - nie żeby tamto traktowanie obcesowo klienta było odpowiednie.

[Ichirou]

Misja rangi D
Kyane
15/15

---

Działający w symbiozie duet pokonał postawione mu wyzwanie. Chociaż to większa część pracy związanej ze złapaniem złodziejaszka leżała po stronie pociesznej psiny, to jednak Himegimi prawdopodobnie nie zamierzała przywłaszczać sobie całych zasług i była chętna do podzielenia się z nimi ze swoją panią, która teraz tryumfalnie stała na powalonym młodzieńcu.
- T-to nie mój dziadek – odezwał się pojmany. Co do niego – ten był teraz mocno wydygany i próbował za wszelką cenę wymigać się od odpowiedzialności, jednakże Inuzuka odmówiła roli sędziego i postanowiła przerzucić na swojego zleceniodawcę ciężar odpowiedzialności związany z zadecydowaniem o dalszym losie młodego przestępcy. Chłopak sam nie wiedział, co o tym sądzisz, coś mruczał pod nosem, próbował negocjować, ale jego próby były raczej skazane na porażkę.
Kyane, o ile tylko zachowała względny rozsądek, nie miała problemu ze zneutralizowaniem chłopaczka i poczekaniem na powrót zleceniodawcy. W sklepie bez problemu można było odnaleźć jakąś linę, ale nawet mogło obyć się bez niej, bo Himegimi zawsze mogła robić za stróża, a młody rabuś pewnie nie chciał zostać pogryziony po raz drugi.
Minęła godzina, może trochę więcej. Ruchu nie był duży i przez ten czas przewinęło się co najwyżej kilku klientów, robiących nieduże zakupy. Przynajmniej tyle, że podstawowa praca nie odciągała zbyt uwagi od pilnowania blondyna.
Wreszcie na miejscu pojawił się stary zleceniodawca. Z chęcią wysłuchał relacji Kyane na temat jej dnia pracy, a nowinka o złapaniu przestępcy zrobiła na nim spore wrażenie.
- Ja już mu dam po tych lepkich łapach! A potem wezwę straże, żeby go ukarały! – zadeklarował w złości, najwyraźniej nie mając zamiaru na jakiekolwiek ugodowe rozwiązania. Młody złodziej spojrzał wtedy spod byka na Kyane – tak jakby z wyrzutem, że to przez jej decyzje miały go spotkać teraz niemiłe konsekwencje.
- Dobrze się spisałaś. To znaczy, spaliście się. Dziękuję za pomoc. Jak będę miał kiedyś jeszcze jakieś zajęcie, to z pewnością się odezwę – zapewnił właściciel sklepu, wręczając bohaterce odpowiednią sumkę za wykonane zadanie. Potem się już tylko pożegnał i poczekał spokojnie na pojawienie się służb porządkowych.
Kyane z kolei była już wolna i mogła opuścić lokal bogatsza o niedużą sumkę pieniędzy oraz o mały bagaż doświadczeń.

Misja zakończona powodzeniem.

[Kyane]

To w końcu jednak nie dziadek? Co to za facet! Chyba wie kto jest w jego rodzinie, a kto nie? Chyba, że w ogóle ma jakieś problemy z głową. W sumie by to wiele wyjaśniało - kto inny zaryzykowałby kradzież kiedy Kyane i Hime były w sklepie jeśli nie jakiś wariat co ma kuku na muniu. Dobrze, że chociaż nie musiała za długo czekać na właściciela sklepu. Choć nie mogła ukrywać, pilnowanie chłopaka by nie uciekł było o niebo ciekawsze niż przesiadywanie w sklepie i nudzenie się jak mops. Tak mogła jeszcze postraszyć go nieco co do tego co go spotka jak tylko właściciel wróci.
Kiedy już przyszedł i zaczął krzyczeć na złodziejaszka kiwała mu przytakująco głową. O tak. Zgadzała się z nim w stu procentach! Był sam sobie winien. Powinien myśleć wcześniej, a teraz niech cierpi! Nie żeby ona myślała zawczasu, ale nie rozmawiali o tym teraz.
-Już mu mówiłam, że będzie miał dłoń uciętą! - zawtórowała mu z entuzjazmem, zupełnie jakby ucinanie rąk było najlepszą na świecie zabawą o jakiej tylko mogła pomyśleć. Pieseł tylko się położył gdzieś pod ścianą i schował kufę w łapy. Wstyd. Normalny wstyd. Taka stara baba a zachowuje się jak rozkapryszone dziecko.
-Przyjemność po naszej stronie! Wie pan gdzie nas szukać! - odparła Inuzuka na słowa zleceniodawcy i kiedy wszystko było wyjaśnione wzięła suczkę pod rękę i wyszła z nią ze sklepu. Ta tylko mrucząc coś pod nosem co tylko jej pani była w stanie zrozumieć dała się wynieść. Kończmy ten cyrk... błagam...

ZT