Dzielnica mieszkalna

[Minoru]

Dzielnica mieszkalna rozpościerała się we wschodniej części miasta. Szła przez nią jedna główna ulica, od której odchodziły kolejne, mniejsze dróżki, prowadzące do mniejszych enklaw przy których znajdowały się domy. Co ważniejsze, część dzielnicy w której mieszkali członkowie klanu, była całkowicie oddzielona od części w której mieszkali zwykli mieszkańcy osady.

[Minoru]

Poprzedni post

Misja rangi D:
Gdy zapada zmrok Ryoken

---

Kolejka 4:
Ryoken: 3
Minoru: 4

---

Wieczór

---

Zapadł przyjemny i ciepły wieczór. Skórę chłodził delikatny wiatr, a w powietrzu unosił się zapach kwiatów ziół. Na ulicach dzielnicy mieszkalnej panował dość spory zgiełk. Mieszkańcy, po skończonej pracy, udawali się do swych domostw, lub też kierowali się w głąb miasta by oddać się wszelakim uciechom.
Tak naprawdę aktualnie przewodnikiem był Ogar. Z tej dwójki to właśnie on posiadał tak bardzo potrzebny zmysł jakim był wzrok, a także jako jedyny mógł wykorzystać informacje otrzymane od Kenzo. I to właśnie on powiódł Ryokena do jego domostwa. Budynek był, tak jak opisał Kenzo, parterowy, z poddaszem, wykonany przede wszystkim z drewna. Pozbawiony szklanych okien, a zasłanianych jedynie, a jakże, drewnem. Przed domem rosły dwie wierzby, szumiące teraz na wietrze.
- Przybyłeś, przez kilka chwil po naszym spotkaniu nie byłem pewien czy nie byłeś jedynie senną marą. Wchodźcie, napijecie się czegoś?- Powitał ich Kenzo, który otworzył im drzwi niemalże natychmiast po tym, jak Ryoken zapukał do jego domostwa. W środku panował względny spokój, dźwięki z ulicy były tu wygłuszone. Budynek składał się z czterech pomieszczeń oraz poddasza. Z dworu, wchodziło się do głównej komnaty która jednocześnie była jadalnią i salonem. Było tu wiele mebli, głównie półek i komód, gdzie poustawiano liczne, drewniane figurki. Było również palenisko na środku pomieszczenia, wokół którego położono kilka mat, na których można było usiąść. Nad paleniskiem znajdował się otwór, który przechodził przez poddasze i dach, tak by dym mógł ulecieć z pomieszczenia. Z głównej komnaty można było udać się do trzech innych pomieszczeń. Wąskiej, acz długiej kuchni, która swoim wystrojem nie wyróżniała się niczym od typowej dla Yusetsu kuchni. Sypialni, w której umieszczono jedynie łóżko i jedną nocną szafkę. Oraz pracowni cieśli, która wielkością dorównywała głównej sali i znaleźć można było tu przeróżny sprzęt i kilka przedziwnych maszyn. Na poddaszu znajdowała się graciarnia, gdzie Kenzo umieszczał sporo niepotrzebnego szmelcu. Jak zapasowe ubrania, czy też nigdy niedokończone dzieła.
- Cieszę się, że przyszedłeś. Muszę przyznać, że twoja obecność powoduje, że boję się odrobinę mniej.- Właściciel domu zaczął dosypywać drwa do paleniska, mając chyba w zanadrzu rozpalenie tego. Był to jednocześnie sygnał dla Ryokena, że ten daje mu wolną rękę w działaniu

[Ryōken]

Cz. 2
Ryōken powoli przemierzał dzielnicę mieszkalną, delektując się przyjemnym, ciepłym wieczorem. Doceniał spokój codzienności, zawarty w rutynowym rozgardiaszu mieszkańców, wracających do domów, po ciężkim dniu pracy. Ponadto, w dobry nastrój wprawiał go kojący zapach ziół, roznoszący się po dzielnicy.
Ogar prowadził chłopaka, opisując mu otoczenie. W pewnym momencie zaszczekał, że rozpoznaje w oddali dom cieśli i są już blisko. Podążający za psem shinobi potwierdził słowa towarzysza, węsząc z wolna zapach wierzb.
W końcu Ryōken doszedł do domostwa, po czym zapukał. Drzwi otworzył mu dobrze znany, łysy mężczyzna w średnim wieku.
- Dobry wieczór. - Przywitał się shinobi.
- Hau! (Dobry). - Zareagował Ogar, witając gospodarza. Następnie oboje przeszli przez próg, zaproszeni przez Kenzo.
Na propozycję napitku chłopak poprosił o herbatę ziołową, a dla psa miskę z wodą. Nic wymyślnego, a przynajmniej taką nadzieję miał shinobi.
Następnie gospodarz oprowadził ich po domu. Jak na cieśle przystało, facet wszystkie meble miał starannie dobrane. Cztery pokoje i poddasze, stanowiące jego lokum było dobrze uposażone w różne półki, komody, a nawet starannie rzeźbione, drewniane figurki. Ogar powiedział chłopcu, że dom sprawia wrażenie zadbanego i przytulnego, a sam chłopak wyczuł po zapachu spalonego drewna, że jedno z pomieszczeń wyposażone jest w kominek. Z głównego pokoju można było udać się do sypialni, kuchni lub pracowni cieśli. Poddasze jak to w większości domów bywa, stanowiło składzik na różne rupiecie. Po opisie psa oraz własnych wrażeniach Ryōken doszedł do wniosku, że mężczyzna żyje w co najmniej dobrych warunkach.
Kiedy wycieczka dobiegła końca, shinobi został zapewniony, że może zacząć oględziny domu, w poszukiwaniu ducha. Chłopak nastawił uszu na dziwne dźwięki, a także głęboko wciągnął nosem powietrze, w poszukiwaniu nietypowych zapachów. Po chwili zwrócił się do Kenzo.
- Pomożemy Panu. - Powiedział, złożywszy ręce i lekko kłaniając się w stronę pracodawcy.
- Czujesz coś dziwnego? - Zapytał psa, dając mu wolną "łapę" aby węszył gdzie tylko znajdzie ślad.
- Gdzie duch atakuje najczęściej? - Zwrócił się do cieśli, w celu zawężenia obszaru poszukiwań; przy czym cały czas starał się rejestrować wszelkie atypowe zmiany w otoczeniu.

[Minoru]

Misja rangi D:
Gdy zapada zmrok Ryoken

---

Kolejka 5:
Ryoken: 4
Minoru: 5

---

Cieśla nie miał najmniejszych oporów przed tym by Ryoken pojawił się w jego domostwie wraz ze swym ogarem. Przynajmniej nie w karczmie. Zapewne było to spowodowane alkoholem, gdyż gdy zaprosił oboje do swego domostwa, teraz gdy był trzeźwy, wzdrygnął się. Choć wyraźnie mniej aniżeli przy pierwszym spotkaniu.
- Już, zaraz wszystko przyszykuję. - Odparł gdy Ryoken zasugerował, że napiłby się herbaty. I rzeczywiście, zaledwie kilka minut później Kenzo przyniósł miskę, drewnianą a jakże, pełną wody i kubek z gorącym ziołowym naparem, który wręczył olbrzymowi. Potem rozpoczęła się wędrówka po domostwie i wreszcie Ryoken mógł rozpocząć swoje dochodzenie. Był ślepy, to prawda. Lecz wszystkie pozostałe zmysły miał wyczulone jak tylko członkowie jego klanu mogli mieć. Nadstawił uszu, słuchając jakichś przedziwnych dźwięków. Lecz nie usłyszał niczego co można by uznać za nietypowe. Więc zaciągnął powietrze do nosa, lecz i to nie przyniosło niczego ciekawego. Kenzo spoglądał na Ryokena nie mogąc doczekać się co też młodzieniec mógł wykryć. Niestety dobre wieści nie nadeszły. A jednak, gdy młodzieniec zapewnił swego pracodawcę, że mu pomoże, ten wzruszył się wyraźnie. Ogar również niczego nie wyczuł. Pozostawało więc nic innego jak czekać. No może jeszcze podpytać właściciela tego domostwa, o kilka spraw.
- Zdarza się w różnych częściach domu. Lecz najczęściej odbywa się to w głównej sieni.- Wskazał na pomieszczenie, gdzie palił się ogień. Następnie przeprosił i udał się w kierunku warsztatu.

---

Mijały godziny

---

Ciężko było określić która dokładnie była godzina. Musiało być jednak mocno po północy, ponieważ na zewnątrz ucichły już chyba wszystkie dźwięki, nie licząc tych należących do natury. Pan Kenzo już dawno poszedł spać do swej sypialni. Ogar spał smacznie przy swym panu. Choć Ryoken wiedział lepiej, że pies nawet gdy śni, to czuwa. A zwłaszcza jego pies. Nagle, uszy Ogara uniosły się i skierowały w tym samym kierunku, przed siebie. Warknął, otwierając oczy i podnosząc się na swoje łapy. Dopiero po chwili Ryoken zrozumiał co się dzieje. Cichy dźwięk. Dobiegający z korytarza prowadzącego do warsztatu. Jakby chrobotanie czegoś ostrego o drewno. Zapach nie zmienił się. A przynajmniej Ryoken nie mógł wyczuć niczego z tej odległości. Lecz Ogar warknął ponownie, o wiele głośniej. Była to krótka informacja, bardzo konkretna. „Coś tam jest!”

[Ryōken]

Węsząc i nasłuchując Ryōken niestety nie wyłapał niczego niezwykłego. Miał nadzieję, że zjawa zostawiła po sobie jakiś nietypowy zapach, bądź ukrywa się gdzieś w domu Kenzo, jednak nic z tego. Ogar także nie wyczuwał żadnych śladów, co tylko upewniło chłopaka w decyzji, że najzwyklej na świecie muszą poczekać. 
Chłopak powoli, ze spokojem popijał sobie herbatkę, przyglądając się mieszkaniu cieśli. W międzyczasie spragniony Ogar z wielkim zapałem chłeptał wodę, którą zostawił mu gospodarz. 
- Hej, trochę kultury. Nie jesteśmy u siebie. - Ryōken upomniał psa.
- Hau... (Sorki, zapomniałem się...) - Odparł Ogar, nabierając nieco ogłady. Następnie nieco przyhamował, widząc, że chlapie wokół. 
Ich partnerstwo było na tyle dobrze ułożone, że obaj doskonale sobie ufali. Wiedzieli, że kiedy jeden robi źle, drugi ma wręcz obowiązek mu pomóc lub zwrócić uwagę. Wzajemne uwagi towarzyszy broni nigdy nie wywodziły się ze złych intencji. Mimo że na co dzień obdarzali się dość dużą autonomią, nie bali się potępiać, gdy wymagała tego sytuacja.
Kilka godzin później. Wkrótce nastała noc. Cieśla poszedł spać. Ogar również pozwolił sobie na krótką drzemkę, będąc cały czas wyczulonym na nietypowe zmiany. Chłopak rozglądał się po salonie, z wolna przechadzając się wokół i podziwiając poprzez dotyk dzieła Kenzo. Momentami także siadał blisko kominka i wygrzewał się przy ciepłym ogniu. Jego herbata już dawno wystygła, ale nie przeszkadzało to Ryōkenowi. Smak dalej miała dobry.
W pewnej chwili, grubo po północy, Ogar nagle zerwał się na łapy, warcząc z powodu wykrycia czegoś nietypowego. Ryōken widząc reakcję czworonoga natychmiast spiął się na równe nogi i wytężył zmysły. Do jego uszu dobiegł dźwięk skrobania w drewnie, dochodzący z warsztatu. Zapach był niezmienny, co mogło oznaczać, że albo duch nie pachniał, albo był zbyt daleko dla wyczulonego nosa shinobiego. Pies miał czulszy węch, ale także nie rozpoznawał źródła nietypowego zapachu. Ponownie zawarczał, ostrzegając właściciela, że coś jest zdecydowanie nie tak.
- Pilnuj wejścia do warsztatu, gdyby chciał uciec. - Szepnął Ryōken do towarzysza. - Ja idę to sprawdzić. - Dodał cicho.
Ogar tylko przytaknął cicho łbem, po czym ustawił się naprzeciwko wyjścia z korytarza do warsztatu, w pozycji bojowej. Cały czas nasłuchiwał i węszył zagrożenie, gotów do skoku. Wiedział, że stanowi ostatni bastion, dlatego napiął wszystkie mięśnie w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń.
Chwilę później shinobi okryty w płaszcz, który miał nieco ukryć jego obecność, skierował się w stronę dziwnych dźwięków. Ciemność nie sprawiała mu problemu, bo był ślepy od urodzenia. Zawsze w takich warunkach wykazywał się większą pewnością siebie od innych, dobrze widzących ludzi. Miał nadzieję, że domniemany duch będzie miał w środku nocy większe problemy ze wzrokiem i poczuciem orientacji niż przyzwyczajony do mroku Ryōken. 
Chłopak, zdając się na wyostrzony słuch i węch powoli skradał się do warsztatu, chcąc złapać z zaskoczenia nieproszonego gościa. Idąc, cały czas próbował zidentyfikować źródło zamieszania. Na razie nie wyciągał broni, ponieważ wiedział, że w razie czego spacyfikuje napastnika własnym ciałem. Jego głównym zamiarem było unieruchomienie "zjawy", bez robienia jej krzywdy. 

[Minoru]

Misja rangi D:
Gdy zapada zmrok Ryoken

---

Kolejka 6:
Ryoken: 5
Minoru: 6

---

Ogar potrzebował jednego krótkiego rozkazu by zająć pozycję przy drzwiach prowadzących do warsztatu. I miał tam zamiar stać choćby do końca świata, jeżeli jego pan i towarzysz nie rozkaże inaczej. To pozwoliło Ryokenowi nie martwić się ewentualną ucieczką tego czegoś. Nim jednak znalazł się wewnątrz, do jego nosa wreszcie doszedł jakiś nietypowy zapach, który nie pasował do tego miejsca. Był to zapach błota i wilgoci, przeplatany z zapachem który można było określić najłatwiej jako zapach… skał. Ani Ryoken, ani Ogar nie potrafili określić co też może być źródłem takiej mieszanki zapachów. Mogli jednak odetchnąć z ulgą, ponieważ skoro był zapach, to musiało to znaczyć, że ich cel jest materialny, prawda?
Ryoken nacisnął na klamkę i pchnął drzwi. Do jego nozdrzy natychmiast trafiły wszystkie zapachy, które wyczuwał wcześniej, lecz ze zdwojoną siłą. Nim wszedł do środka, jego towarzysz, życzył mu szczęścia i kazał uważać na ostre przedmioty. W środku panowała niemalże niczym niezmącona cisza. Niemalże, gdyby nie licząc chrobotania, przesuwającego się wzdłuż ścian, z dość dużą szybkością. Otaczająca Ryokena cisza zdawała się tylko wzmacniać ten dźwięk, który w normalnych warunkach, byłby niemalże niesłyszalny, a tutaj brzmiał jakby słoń biegał po tej ścianie. Słoń wyposażony w bardzo ostre pazury. Było jednak coś jeszcze. Teraz, gdy znalazł się z tym czymś w jednym pomieszczeniu, mógł lepiej namierzyć to coś. Było nieduże, a przynajmniej dużo mniejsze niż człowiek, było mniejsze niż ogar. Było wielkości, być może tygodniowego szczeniaka.

[Ryōken]

Zbliżając się do drzwi, chłopak coraz mocniej czuł nowy, intensywny zapach. Długo oczekiwany przybysz pachniał błotem, wilgocią i skałami. - Zapach sugeruje, że jest to coś jak najbardziej materialnego. W takim razie nie jest to na pewno duch. - Pomyślał w drodze shinobi. - Dobrze. Z duchami nie wiem, jak sobie radzić, ale materialnego intruza można zawsze złapać i zidentyfikować. - Dodał w myślach, wyciągnąwszy wnioski.
- Co może tak pachnieć? Może jakieś zwierzę żyjące w jaskiniach? Oby to nie było nic dużego, bo zrobi się bałagan. - Ryōken z nadzieją stąpał przed siebie, snując kolejne domysły.
Przed wejściem do warsztatu chłopak jeszcze usłyszał od swojego ninkena słowa otuchy oraz przestrogi. W myślach podziękował towarzyszowi za wsparcie, a radę wziął sobie do serca. Będąc pozbawionym wzroku i pomocy psa, wiedział, że musi uważać, żeby nie zrobić sobie krzywdy w warsztacie pełnym ostrych narzędzi. W końcu Ryōken nie chciałby wypaść przed pracodawcą na niezdarnego i niekompetentnego olbrzyma.
Po otwarciu drzwi chłopak od razu zarejestrował hałas, z jakim zwierzę w zawrotnym tempie przemieszczało się po warsztacie, skrobiąc pazurami po ścianach. - Trzeba uważać na ostre pazury i kły, gdyż dzikie zwierzęta mogą przenosić choroby takie jak wścieklizna, która jest chorobą śmiertelną. - Chłopak przypomniał sobie nauki shinobi, dotyczące przetrwania w lesie.
Będąc znacznie bliżej źródła dźwięku, chłopak namierzył przyczynę problemów cieśli. Małe, dynamiczne zwierzę wielkości szczeniaka, zasuwało po całym pokoju od ściany do ściany.
Nie czekając ani chwili dłużej shinobi postanowił zdjąć płaszcz. Ryōken obmyślił plan, w którym najpierw spróbuje złapać intruza rękami. W razie trudności użyje zdjętego płaszcza niczym worka. Będzie to jednak ostateczność, ponieważ chłopak obawiał się, że rozwścieczone zwierzę może podrzeć okrycie. Oczywiście, na szybko chłopak spróbuje także znaleźć inną płachtę w warsztacie, której będzie mógł użyć zamiast swojego płaszcza.
Rzecz jasna, shinobi zdawał sobie sprawę z tego, że normalnie ma dość niewielkie szanse na złapanie małego, zwinnego zwierzęcia. W związku z tym, po zdjęciu okrycia Ryōken postanowił użyć Shikyaku no Jutsu, żeby móc łatwo namierzyć zdobycz oraz jeszcze łatwiej ją pochwycić.
Chłopak momentalnie zaczął mieszać chakrę w odpowiedni sposób, czując, jak rozchodzi się ona w jego organizmie. Energia w ciągu paru sekund poczyniła szereg poważnych zmian w całym ciele członka rodu Inuzuka. Stopniowo, najpierw paznokcie przeobraziły się w ostre pazury. Potem, jego postura przybrała bardziej drapieżne oblicze, przez co wylądował na ziemi w pozycji czworonożnej. Ostatecznie wszystkie dostępne zmysły chłopaka znacznie się wyostrzyły, przez co świat nabrał ostrzejszych i wyraźniejszych zapachów i dźwięków. Zauważalnie wzrosła także siła i szybkość chłopaka.
Dodatkowo, żeby zmylić napastnika i zapędzić w swoją stronę, Ryōken postanowił utworzyć 2 iluzoryczne klony za pomocą techniki Bunshin no jutsu. Shinobi prędko złożył 3 odpowiednie pieczęcie, zmieszał chakrę i uwolnił ją pod postacią 2 identycznych do siebie postaci. Jednocześnie, w myślach wydał im rozkaz pogoni za zwierzęciem, tak aby skierowały je w stronę swojego twórcy.
Nawet gdyby intruz mu się wymknął, zawsze w pogotowiu pozostawał czujny Ogar, który także był bardzo sprawny w polowaniach.

Użyte techniki

Shikyaku no Jutsu

Nazwa

Shikyaku no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe Po aktywowaniu techniki, Shikayaku no jutsu staje się aktualnie używanym stylem walki Inuzuka. Podczas jej trwania istnieje możliwość korzystania z poznanych technik taijutsu uniwersalnych oraz technik klanowych, jednak ich bonusy do statystyk podczas wykonywania zostają zastąpione przez stałe bonusy z Shikyaku no jutsu. Inuzuka posługuje się tym stylem w stopniu zaawansowania równym rozwojowi dziedziny klanowej. Bonusy do statystyk nie łączą się ze wspomagaczami.

Opis Proste jutsu, dostępne tylko dla klanu Inuzuka. Technika ta pozwala na wyostrzenie zmysłów użytkownika do poziomu, który standardowo osiągnąć mogą tylko zwierzęta. Tym jednak, co poprawia się najbardziej jest węch - staje się on niezwykle wyczulony, co pomaga np. w tropieniu. Na czas tego trybu pazury Inuzuki wydłużają się i stają się ostre (nie uniemożliwiają składania pieczęci), a jego ruchy stają się typowo zwierzęce - przygarbiona sylwetka, poruszanie się na czworaka ze zwiększoną szybkością i siłą. Sygnałem aktywacji jest niewielka otoczka chakry. Ruchy użytkownika podczas walki zmieniają się na bardziej drapieżne i nieprzewidywalne, co pozwala mu na skuteczne wykorzystanie wszystkich nowo nabytych cech.

Bonusy Wzmocniony węch (wzrasta do poziomu węchu ninkena)

D: +10 Szybkość, +10 Siła
C: Szybkość +15, +15 Siła
B: Szybkość +20, +20 Siła
A: Szybkość +25, +25 Siła
S: Szybkość +30, +30 Siła
Bonusy na każdej randze nie sumują się.

Bunshin no Jutsu

Nazwa

Bunshin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Baran → Wąż → Tygrys

Zasięg

Obszar danej prowincji, w której znajduje się gracz

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (za 2 iluzje)

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

0

Dodatkowe

Brak własnej woli; niematerialne

Opis Prosta technika, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy jesteśmy w stanie stworzyć iluzje, które wyglądają jak my i wykonują nasze polecenia wydawane drogą mentalną. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem w małym, błyskawicznie znikającym obłoku dymu. Iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

[Minoru]

Misja rangi D:
Gdy zapada zmrok Ryoken

---

Kolejka 7:
Ryoken: 6
Minoru: 7

---

Ryoken nie próżnował. Zdając sobie sprawę ze swych słabości i przewagi jaką miało nad nim to coś, obmyślił plan. W pierwszym kroku zdjął z siebie swoje wierzchnie odzienie, jakim była bluza. Drugim krokiem było wykorzystanie odrobiny swej chakry by przytłumić swe ludzkie zmysły i pobudzić tą bardziej zwierzęcą część jaźni. Ryoken mógł poczuć jak jego zmysły wyostrzają się. Niemalże natychmiast odgłosy wydawane przez istotę, stały się wyraźniejsze i co ważniejsze, bardziej przewidywalne. Jeszcze, na wszelki wypadek, wykorzystał kolejną sztuczkę, tworząc dwie idealne kopie, które jednak nie miały większego wpływu na otaczający ich świat. Tylko, że to coś chyba nie miało o tym pojęcia. Pogoń mogła właśnie się zacząć!
Klony ruszyły w kierunku dźwięków, okrążając materialny byt z dwóch stron. Ten zatrzymał się w miejscu, co zaowocowało ucichnięciem dźwięków przemieszczania. Lecz jeśli ktokolwiek łudził się, że oznaczało to, że bestia się poddała, to był w ogromnym błędzie. Istotka ruszyła nagle, przyspieszając z miejsca do prędkości, większych niż te którymi operował zwykły człowiek. Zwinnie wyminęła dwa nadchodzące klony i skierowała swe kroki w jedyne miejsce, gdzie większość żywych, nie mogła jej dorwać, na sufit. To coś wbiegło na jedną z belek podtrzymujących strop i wzdłuż niej, zaczęła kierować się w kierunku drzwi, gdzie czyhał Ogar.
Do drzwi jednak nie dotarło. Po drodze natknęło się na oryginalnego Ryokena, który wykorzystując swe wyczulone zmysły przeciął ścieżkę uciekiniera. Ślepy chłopak skoczył w kierunku stworzonka, wyciągając w jego kierunku swą dłoń i po chwili pochwycił je. Ryoken mógł wyczuć jak jego dłoń zaciska się na niewielkim i zimnym stworzonku. Pokryte było ono, zrogowaciałą i suchą skórą. Zupełnie jakby złapał za kamień. Stworzenie starało się bronić i ugryźć jeszcze swego oprawcę, lecz nie miało ono zębów. Krótkie oględziny dały Ryokenowi jakiś pogląd z czym miał do czynienia. Cztery kończyny, zakończone trzema palcami. Do tego podłużne ciało, bez wyraźnej szyi. Głowa pozbawiona małżowin usznych, czy też odstającego nosa. Oczy wysunięte odrobinę poza obrys głowy. Był jeszcze ogon, długi i cienki. Ryoken nie miał pewności, lecz mógł się domyśleć, że była to jakaś jaszczurka. Tylko, że nie była tutejsza. W tych okolicach na próżno było szukać takiego gatunku.
Pozostawało jednak ważniejsze pytanie. Cóż zrobić z małym przyjacielem?

[Ryōken]

Pościg ruszył. Cała akcja nie trwała dłużej niż przewidywał Ryōken, gdyż wszystko poszło zgodnie z planem. Nawet nie musiał używać płaszcza, przez co chłopakowi ulżyło. Najpierw klony otoczyły stworzonko, które natychmiast znieruchomiało, poszukując drogi ucieczki. Następnie, jaszczurka niespodziewanie prędko czmychnęła na sufit, po drodze lawirując pomiędzy podobiznami shinobiego.Chłopak z wejścia obserwował całe zajście, cały czas czekając na odpowiedni moment, aby wkroczyć do akcji.
W końcu jego wysiłki zostały sowicie wynagrodzone, kiedy jednym zręcznym ruchem ręki pochwycił uciekiniera. Shinobi momentalnie poczuł przypływ radości i dumy z udanych łowów. Teraz mógł przyjrzeć się bliżej kłopotliwemu maleństwu.
Zwierzątko było zimne, twarde i bardzo żywotne. Chłopak ani na chwilę nie zwalniał uścisku, kontrolując jego siłę, tak aby nie zrobić krzywdy swojej ofierze, mimo że miała dość twardy pancerz. Nie przejmował się zbytnio nieskutecznymi atakami agresora, ponieważ jaszczurka nie była w stanie wyrządzić mu krzywdy. Ryōken odczuwając zapach i fakturę zwierzęcia, wyczuł, że jaszczurka nie należy do gatunku zwierząt występujących w ekosystemie Ōkami-den.
Teraz należało zadać sobie pytanie, co zrobić z domniemanym "duchem"? - Są dwie opcje. Albo rozejrzę się po warsztacie w poszukiwaniu drogi wejścia tego huncwota, albo zaniosę go od razu do Kenzo. - Rozważał w myślach. - Facet chyba nie obrazi się, że go obudzimy, skoro rozwiązaliśmy jego problem. W końcu od teraz będzie mógł spać spokojnie. A może skądś zna naszego małego gościa i wyjaśni jego pochodzenie?
Po podjęciu decyzji Ryōken przerwał podtrzymywanie techniki Bunshinów, tworząc biały obłok, który unosił się w powietrzu przez kilka chwil. Zaraz potem cofnął także Shikyaku no Jutsu, z wolna powracając do swojej codziennej postaci. Pazury zmieniły się z powrotem w zwykle paznokcie, sylwetka chłopaka wyprostowała się, a zmysły wróciły do normalnego poziomu ostrości. Shinobi odczuł także lekki spadek swojej siły i szybkości. Atrybuty te nie były mu już potrzebne, gdyż osiągnął swój cel, jakim było pochwycenie płaza.
Przechodząc poszczególne zmiany, młodzieniec cały czas pilnował, by jaszczurka nie uciekła z jego zaciśniętej dłoni. Chłopak zarzucił sobie płaszcz przez ramię, po czym ruszył w stronę warującego psa.
- Udało się, złapałem tego "ducha". - Ryōken szepnął nieco głośniej z lekkim sarkazmem w głosie, kierując się korytarzem w stronę psa. - To była jaszczurka. - Wyjaśnił towarzyszowi, pokazując zaciśnięte w ręce znalezisko.
Ogar rozluźnił się, czując zapach chłopaka i słysząc jego głos. Chwilę potem podszedł do Ryōkena obwąchując znalezisko. 
- Hau, hau. Hau. (Pachnie dziwnie i wygląda pokracznie. Mały ten problem.) - Skomentował Ogar, zadziwiony nietuzinkową postacią intruza. - Hrau? (Co z tym robimy?) - Rzucił pytanie, czekając na sugestie. - Hrmm? (Mogę to zjeść?) - Dodał, oblizując pysk.
- Uwierz mi, byłoby Ci ciężko pogryźć i bolałby Cię brzuch. - Chłopak uspokoił kulinarne zapędy towarzysza. - Chodź, zaniesiemy to Kenzo. - Skwitował.
Omówiwszy kwestie bieżące, Ryōken z Ogarem udali się do sypialni cieśli. Chłopak zapukał do drzwi, po czym stanął, czekając na zaproszenie. Zamierzał pokazać jaszczurkę gospodarzowi, jednocześnie opisując ciąg zdarzeń. 
Zaczął od dziwnych dźwięków w środku nocy, dochodzących z warsztatu, a skończył na ujęciu sprawcy. Oczywiście pominął tajniki swojej sztuki ninja. Żaden rozsądny shinobi nie podaje takich informacji obcym.
- Ma Pan pomysł skąd to wzięło się w Pana domu? - Zapytał pracodawcę, unosząc rękę ze zwierzątkiem. - Może warto by uszczelnić dom lub kanalizację. - Doradził. 

[Minoru]

Misja rangi D:
Gdy zapada zmrok Ryoken

---

Kolejka 8:
Ryoken: 7
Minoru: 8

---

A więc udało się. Ryoken mógł odświętować zwycięstwo i wyjść ze swego bojowego stanu. Jaszczurka broniła się wciąż, starając wywinąć ze swej przykrej sytuacji, lecz jej oprawca nie odpuszczał swego uścisku, nawet pomimo stracenia swej dzikości. Zaprzestała swej walki dopiero wtedy gdy dostrzegła ogara. Nie było pewne, czy rozumie co mówi towarzysz Ryokena, lecz gdy psisko wspomniało o zjedzeniu jaszczurki, ta zamarła w bezruchu, zupełnie jakby chciała przestać istnieć, lub miała nadzieję, że wszyscy o niej zapomną.
Kenzo, właściciel tego domostwa i znajdującego się na zapleczu warsztatu, spał w najlepsze. Zupełnie jakby świadomość posiadania dwóch ochroniarzy była dla niego wystarczająca by zapomnieć o swych wszelkich problemach. A jednak, gdy tylko Ryoken zapukał do jego drzwi, ten przebudził się natychmiast, odruchowo zaciągając swe okrycie aż do linii oczu, jakby to miało go uchronić przed wszelkim zagrożeniem. W pierwszych sekundach, gdy umysł jeszcze nie zdążył wrócić z krainy snów, cieśla był przekonany, że jego duch wrócił ponownie i czeka go kolejna nieprzespana noc. Dopiero po chwili uprzytomnił sobie, że przecież nie był tej nocy sam w domu i to jego ochroniarz musiał pukać do jego drzwi.
- Proszę. - Rzucił zaspanym i nieco roztrzęsionym głosem, dając pozwolenie Ryokenowi na wejście od pomieszczenia. Gdy nasz bohater wszedł do środka, oczy pana Kenzo spoczęły na nim, by po chwili przenieść się na jego dłoń, gdzie znajdowało się stworzonko. Brwi mężczyzny uniosły się do góry w geście zdziwienia i niemym pytaniu. Wtedy też Ryoken zaczął swą opowieść. Kenzo wyglądał jakby nie potrafił do końca uwierzyć w słowa młodzieńca. Lecz gdy ten zapytał go czy ma pojęcie jakim cudem jaszczurka znalazła się w jego domu, odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Nie mam pojęcia. Pierwszy raz widzę coś takiego. Wygląda jak mały smok. - Cieśla uspokoił się na tyle, że odważył się nawet zbliżyć do stworzonka, by przyjrzeć się szczegółom jego budowy ciała. Ryoken mógł wyczuć jak serce jaszczurki walki nieprzerwanie. Zwierzątko wyraźnie bało się o wiele bardziej niż oni.
- Ciężko mi uwierzyć, że wszystko co mnie spotykało przez ten ostatni czas , spowodowane było przez coś tak małego. Co zamierzasz z nią zrobić? - Na twarzy cieśli można było dostrzec wyraźną ulgę i wiarę w to, że wszystkie jego problemy właśnie się skończyły. Po chwili jednak machnął ręką jakby odpędzał od siebie te myśli.
- Nie ważne. Jestem ci potwornie wdzięczny za to, że tak szybko uporałeś się z tym problemem. Proszę przyjmij to jako podziękowanie. - Kenzo sięgnął do szafki stojącej obok jego łóżka, z której wyciągnął niewielką sakiewkę, pełną brzęczących monet. Podał ją Ryokenowi, upewniając się, że ślepy chłopak na pewno ją złapie. Teraz wystarczyło wydostać się z tego domostwa i zrobić coś z jaszczurzym gagatkiem.

Misja zakończona sukcesem. Misja kończy się wraz z następnym postem gracza

[Ryōken]

Ryōken z ulgą zauważył, niosąc jaszczurkę do Kenzo, że zwierzątko nieco uspokoiło się, usłyszawszy o kulinarnych aspiracjach Ogara. Chłopak nie chciał przypadkiem zrobić krzywdy stworzeniu, które cały czas wiło mu się w ręce. Tymczasem jaszczurka sztywno, bez ruchu spoczywała w jego uścisku. 
Zaspany właściciel dość szybko zareagował na pukanie chłopca. Zaraz wpuścił dwójkę ochroniarzy do sypialni i z nieukrywanym zdziwieniem zaczął słuchać historii o polowaniu na ducha. Następnie mężczyzna wziął się do odpowiedzi na pytania Ryōkena.
Najwyraźniej Kenzo i jaszczurka byli sobie obcy. Facet wyparł się jakichkolwiek powiązań z niechcianym towarzyszem, mówiąc, że nigdy nie widział owego zwierzęcia. Dodatkowo zasugerował, że maluch wygląda mu na smoka. Słysząc to, chłopak uniósł brwi z zaciekawieniem. Ogar także pisnął cicho, wsłuchując się w przypuszczenia cieśli. - Hmm, bardzo ciekawe. Z tą informacją można coś zrobić. - Pomyślał Ryōken, jeszcze bardziej ucieszony z niecodziennego znaleziska. 
Kiedy Kenzo zbliżył się do jaszczurki, ninja poczuł w swych dłoniach szybsze bicie serca żyjątka. Zatroskany losami malucha, Ryōken odsunął jaszczurkę od cieśli, a ponadto przykrył jej łepek drugą dłonią, tak aby nic nie widziała. Z nauk ojca wiedział, że odcięcie zwierzęcia od bodźców może je w pewien sposób odstresować. W przypadku niektórych gatunków, zwierzę w klatce można uspokoić, przykrywając ją płachtą. Okaz czuje się wtedy bardziej bezpiecznie. Przykładowo, małe dzieci obawiając się demonów, zasłaniają sobie głowę kołdrą. 
Słuchając dalej mężczyzny, Ryōken zastanawiał się co zrobić z takim małym smokiem. - Może zanieść go do jakiegoś znawcy, który potwierdzi rodowód maleństwa? - Chłopak rozpatrywał ewentualności. 
W końcu już miał odpowiedzieć cieśli, że przysposobi sobie jaszczurkę, ale kiedy tylko zaczął otwierać usta, Kenzo machnął ręką, najwyraźniej niezbyt zainteresowany odpowiedzią Ryōkena. Ninja ostatecznie zamknął usta, wycofując się z wypowiedzi. Stwierdził, że chyba jednak lepiej będzie, jeśli skorzysta z obojętności cieśli i zostawi takie informacje dla siebie.
Następnie chłopak zauważył, że Kenzo wziął się za formalności. Cieśla dość wylewnie podziękował za skuteczne usługi shinobiego, po czym sięgnął po sakiewkę z wynagrodzeniem.
- Dziękuję. - Ryōken przyjął zapłatę, jednocześnie pochylając głowę z uznaniem. - Każdy shinobi wykonuje swoją pracę, najlepiej jak potrafi. Polecam się na przyszłość. - Dodał, jednocześnie reklamując swoje usługi. - Kto wie, więcej klientów to więcej misji i doświadczenia. Zawsze się przyda. - Pomyślał sobie.
- To ja już pójdę. Do widzenia. - Rzucił, wychodząc z pokoju. Następnie skierował się na zewnątrz domostwa, wraz z wiernym psem u boku i jaszczurką w rękach.
Stojąc na dworze Ryōken zwrócił się do Ogara.
- Dziś jest już późno. Chodźmy do domu spać. Innego dnia zobaczymy czy to smok.
- Hau, hau? (Jak to nie będzie smok, to będę mógł to zjeść?) - Spytał z nadzieją Ogar, kiedy szli do domu.
- Zobaczymy, może. Ale na razie jej nie strasz. - Odparł Ryōken, przykrywając dłońmi jeszcze szczelniej jaszczurkę. Następnie obaj skierowali się do domu, chłonąc nocną ciszę i spokój.
zt.