Siedziba władzy

[Kakita Asagi]

Profesjonalnie wyszkolony personel to podstawa, a w tym przypadku - oficer dyżurny. Zabawa e semantykę nie była tym, na co obecnie miał ochotę samuraj z Kaigan, zwłaszcza, że trudno mówić o kradzieży, gdy nic nie ginie i tak chętnie wykluczać napaść, jak dwie osoby umierają od tak. Jakby tego było mało, samuraj jasno zaznaczył, że jego zadaniem jest zbadać sprawę, ergo dla obytego z kulturą świata ninja mężczyzna powinien się domyślić, że ma do czynienia z człowiekiem pełniącym misję. A misja, to dla shinobi najważniejsza rzecz, w każdym razie tak twierdził Yuki Natsume, a to już jakiś autorytet w kwestii świata shinobi, czyż nie? Na szczęście (i ku nie małemu zdziwieniu wszystkich), Kakita nie musiał się bawić w potyczki słowne z przedstawicielem prawa, bowiem Keita rozegrał go po mistrzowsku. I było w tym coś dziwnego, na ile było w to wyrachowanie, a na ile ślepy los? Tego nie wiedział obecnie nikt...
Na razie jednak niebieskooki nie zastanawiał się jeszcze nad tym co podpowiedziało jego chwilowemu protegowanemu objęcie takiej strategii "negocjowania" i dał się zaprowadzić do aresztu w którym przebywał interesujący go człowiek. Sprawa mogła ruszyć trochę do przodu, co ciekawe, nie odebrano naszemu bohaterowi broni, nie by jakoś specjalnie z tego powodu był nieszczęśliwy, ale widać, co kraj, to obyczaj.
Prowadzeni przez anonimowego strażnika, samuraj, dziecko i pies dotarli do aresztanta, którego osoba... przywołała wspomnienia. Asagi doskonale wiedział, co oznaczają dwie kropki na czole zatrzymanego osobnika - stale pamiętał wielkiego wojownika, z którym mierzył się w podziemiach, a nie tak długo potem mógł (co prawda przez mgłę) podziwiać starcie innego członka tego rodu przeciwko młodej Hyuuga w czasie turnieju. Jak to się oni zwali? A no tak - Kaguya, szczep straszliwych wojowników, o niezwykłym sposobie władania kośćmi, bezwzględnych i niebezpiecznych. Dlaczego ten tutaj dał się w ogóle złapać? Ot pytanie.
- Keita-kun, nie podchodź do tego człowieka, Hao również. Ja będę z nim rozmawiał z bliska, jeśli masz jakieś pytania, to podaj mi je teraz. - samuraj wydał polecenie, czując niepokój. Jakie metody przedsięwzięli miejscowi strażnicy, by nie skończyć z kościanym pociskiem w potylicy? Tego nie wiedział, ale wolał za w czasu to sprawdzić.
- Strażniku, kto prowadzi tą sprawę i w jaki sposób zabezpieczony jest aresztant? - zapytał przewodnika Kakita, po czym dodał - Chcę zadać mu kilka pytań. - i taka była prawda. Mieli pytania, mieli niepewności, a informacje trzeba było zbierać zewsząd. Chociażby... z zachowania takiego Hao, podobno psy potrafiły wyczuwać dobrych i złych, jak zareaguje teraz?

Jeśli Kakita zostanie wpuszczony do pomieszczenia, gdzie jest aresztant, to wejdzie, po czym zajmie miejsce kilka metrów od niego, na przeciwko. Ma pod ręką broń, z reszta, skoro Kaguya jeszcze nie wyszedł, to raczej nie będzie tego próbował w tej chwili, a jeśli jednak tak, no cóż... może kolejna dłoń dołączy do kolekcji samuraja? Chociaż nie, w przypadku tego konkretnego klanu, to przynajmniej dwie...
- Jestem Kakita Asag, zajmuje się sprawą kradzieży w domu szewca. Podobno masz w tej sprawie istotne informacje, Kaguya-san. - samuraj zwróci się do aresztanta upewniając go w kilku rzeczach: po pierwsze że zajmuje się sprawą (najpewniej prywatnie, więc może jak coś ustali, to go uwolnią), po drugie wie że ten ma jakieś informacje, a potrzecie... wie z kim ma do czynienia.
Dodawać tego, że Asagi zachowuje czujność i gotowość by się bronić chyba nie trzeba, prawda?

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 23/45 Gdzie tu napaść, gdy nikt nie został zaatakowany? Ktoś został znaleziony buszujący na czyjejś prywatności, ten ktoś został ujęty. Może i nazewnictwo nie było ważne, może nie dla Ciebie. Nikt na nikogo się nie rzucił, nikt nie ucierpiał, przynajmniej nie fizycznie, więc gdzie tu tej przemocy szukać? Może i miałeś swoją misję, lecz nikt tutaj z obecnych nie prosił o Twoją pomoc prócz tego, który był najbardziej zainteresowany tematem czyli Keity. System był straszny, jednak nie każdy mógł tak po prostu wejść z ulicy i powiedzieć, iż wykonuje misję i dawaj mi tutaj wszystkie informacje. Sprawa miała miejsce w wiosce, to jej ludzie powinni być w nią najbardziej zainteresowani, a nie samuraj ze szkoły Taka. Pomoc małego była nieoceniona, uderzył niczym obuchem prosto w twarz strażnika, który nie miał żadnych szans na obronę. Nawet nie miał jak się bronić, przebił się przez wszystkie możliwe obrony.
Broń miałeś przy sobie, bowiem nikt tutaj nie był bezbronny, a inni widząc Cię z zszokowanym strażnikiem stwierdzali, że pewnie masz na to jakieś pozwolenie. To takie dziwne uczucie, gdy widzisz coś dziwnego, ale nikt nie reaguje, a skoro nikt nie reaguje, to samemu tez Ci głupio to zrobić. To jakby wprosić się na czyjeś wesele. Nikt nie zna wszystkich gości, nikt ich wszystkich nie kontroluje, więc skąd wiesz, że akurat ta osoba jest kimś obcym?
W końcu był i on - więzień. Kaguya, który zawędrował do wioski Inuzuka raczej nie był codziennym zjawiskiem, może wręcz zaskakującym? Znałeś jego możliwości, przekonałeś się na własnej skórze, że potrafią zaskakiwać, że nawet i on mógłby spokojnie się stąd wydostać, a jednak dalej tutaj siedział. Może po prostu nie warto było narażać siebie i uciekać? Zbliżyłeś się do drzwi, tylko na tyle pozwalano, na więcej ktoś musiałby otworzyć wrota, a tego raczej nikt nie chciał ryzykować.
-Dobrze - Keita pokiwał głową dając znać, że rozumie, stał z boku, uklęknął i przytulił się do Hao, który niuchał cały czas.
-Stalowe drzwi, wytrzymają naprawdę sporo, do tego okucia na dłoniach. Jest nad wyraz spokojny bym powiedział... Sprawa w sumie jest już zamknięta, nasz koleżka został uznany za winnego i obetną mu łapy - jego głos sprawiał wrażenie, jakby strażnik był rozbawiony tym wszystkim. Tym że złodziejaszek po prostu otrzyma swoją karę. Kaguya zerknął na kogoś nowego, raczej nie miał zbyt wielu gości. Poczekał aż strażnik się oddali na swój patrol, dopiero potem zaczął mówić.
-Wierzysz w przypadki? W to że znajdziesz się w złym miejscu o złej porze? - widziałeś jego lico przykute do ściany, jego wyniszczone ciało zapewne od "wymuszenia zeznań". Nie powiem Ci jednak więcej niż to, co mówiłem wcześniej. Ta rodzina wynajęła mnie, bo ktoś chciał ich pozbawić życia. Ta rodzina, którą zastałem martwą, gdy wróciłem. Której dom był już pusty. Ta, której syn jest razem z Tobą, lecz mnie nie kojarzy. Ten, który wędruje ze swoim towarzyszem - zakończył, a Hao zaszczekał, po czym został szybko uciszony przez Keitę. Jeden mówił głosem drugiego, dwa życia splecione razem, nierozłączne przez tyle lat.

Strażnik
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

Wygodnie i równocześnie bezpiecznie, jest nie angażować się nadmiernie w dziwaczne sytuacje. Zwłaszcza, że ktoś się już zainteresował, ktoś już coś zrobił, po co ja mam nadstawiać kark? Nie można się doszukiwać w tym jedynie jednoznacznie złego wydźwięku - nie mieszanie się w problemy było przydatną cechą. Po prostu, trzeba było wiedzieć, co i kiedy robić - to nazywało się mądrością. Mądrością, którą nie każdy zdobywał, ale może skupmy się na naszej opowieści...
- Czy ustalono, co ukradł? - zainteresował się samuraj, który miał swoje własne zdanie na temat wytrzymałości metalowych ścian oraz okuć. W jego osobistej opinii, Kaguya mógłby spróbować się z tą wydostać, gdyby chciał. Dlaczego zatem zamierzał poddać się straszliwej karze utraty rąk? Cóż, możliwe, że... miał w tym swój własny plan. Teraz, zamknięty w katakumbach musiałby uciekać przez cały posterunek, może kara ma być wykonana publicznie i wtedy spróbuje uciekać? No cóż, jakby nie było, zawsze lepiej wiedzieć, że ma na sobie jakieś kajdany, Kakita bardzo nie chciałby musieć wymachiwać tu swoim mieczem, co wcale nie oznacza, że by się specjalnie wahał.
Sylwetka aresztanta, jak i jego postawa zainteresowały niebieskookiego. Chociaż liczni deklarowali że są w stanie wytrzymać ból, to jednak gdy się już pojawiał tylko nieliczni dotrzymywali słowa. Fakt, że Kaguya był torturowany w celu uzyskania zeznań nie dziwił - zbrodniarz był zbrodniarzem, należało wywiedzieć się prawdy. Nie wymyślono jeszcze instytucji sądownictwa z rolami oskarżycieli i obrońców, czasy były dużo dziksze i... Kakita znał te metody. Na Yinzin nie były one rzadkie, co prawda, sam jeszcze nie przeprowadzał przesłuchania na drodze tortur, to jednak o tym słyszał, zwłaszcza, jeśli przyświecał temu odpowiedni społeczny interes, jak było w tym momencie? Włamanie do domu szewca była takimi okolicznościami, czy po prostu miejscowi mieli inaczej ustawione granice człowieczeństwa?
- Niektórzy nazwą te pechem, inni niełaską bogów. Ja nie wierzę w przypadki. - odpowiedział zgodnie ze swoją naturą Kakita. Taka była prawda, za wiele rzeczy wydarzyło się na drodze samuraja, by mógł wierzyć, że wszystko to tylko przypadek, że ktoś tam z tyłu nie kieruje ręką losu, jaki go spotyka. Czasem, kiedy wszystko cichło miał nawet wrażenie, że słyszy ten głos, czuje ten dotyk kierujący jego ruchami.
Opowieść Kaguya zaintrygowała samuraja. W końcu padło coś, co pasowało do opowieści, jakie znał i jakie przeżywał. A więc ninja władający kośćmi został wynajęty do ochrony rodziny, która spodziewała się śmierci. Śmierci, przed którą nie zdołał ich ocalić, śmierci która nadeszła nieoczekiwanie, zarówno na szlaku, jak i w ich domu.
- Może nie przypadkowo jestem tu teraz. - zaczął niebieskooki nawiązując do przeznaczenia, o którym już parę słów wymienili po czym kontynuował.
- Przekonaj mnie, że mówisz prawdę. Powiedz coś, co przekona chłopca że miałeś chronić ich rodzinę. Jeśli go przekonasz, chcę poznać szczegóły twojej misji. Misji, która się nie powiodła, a którą ja mogę dokończyć. Możliwe, że możemy sobie nawzajem pomóc. Chcę wiedzieć kiedy zostałeś wynajęty, co udało ci się ustalić, czego obawiali się jego rodzice. - zakończył niebieskooki, czekając na reakcję więźnia. Kakita miał parę możliwości zweryfikowania słów mężczyzny, więc niech ten spróbuje uratować samego siebie. Jeśli istotnie był ofiarą nieszczęśliwego zbiegu okoliczności i prawdziwi złoczyńcy znajdują się na wolności, to Kakita może dokończyć jego misje i... ocalić jego dłonie.

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 25/45 -Pewnie by ukarł, na szczęście go złapano - powiedział z dumą, spoglądając jeszcze na koniec na więźnia. Jak miał kraść, skoro przyłapano go na gorącym uczynku, w budynku, gdzie przecież nie mógł nigdzie uciec? Przecież nie trzymałby swoich fantów przy sobie i z rozbrajającą szczerością przyznał się - tak, to ja to ukradłem. Dla jednych to wystarczyło, dla innych... no właśnie. Było w tym coś niesamowicie zabawnego, że to właśnie Kaguyi chcieli obciąć dłonie. Obciąć kończyny komuś, kto może manipulować swoim kośćcem, kto może wzmocnić swoje dłonie i uczynić je niewrażliwe na standardowe ostrza. Można było się jednak spodziewać, że są przygotowani na takie rzeczy - shinobi cóż... nie poddawali się zbyt łatwo. Nie były to posłuszne owieczki, władały chakrą, więc przytrzymanie ich w miejscu i ukaranie w ten czy inny sposób było trudne bez otwartej walki.
Ból był prostym pośrednikiem. Skutecznym. Niekoniecznie to co uzyskiwał było prawdą, ale zawsze coś uzyskał. Prędzej czy później przyznasz się do wszystkiego, by tylko ktoś zaprzestał swoich czynów, by chociaż na chwilę odpocząc od zła, które ci wyrządzono. Ta chwila wytchnienia, gdy znowu możesz nazwać się człowiekiem. Gdy odpuszczał świat stawał się inny, piękniejszy, taki... jasny. Nie było w nim mroku, nie było w nim zła. Nawet jeśli musiałeś przyznać się do okropnych czynów, nawet jeśli konsekwencje twoich działań będą tragiczne, to czy taki świat nie był wart tego poświęcenia?
-Ja aż za bardzo. Gdybym był tam wcześniej wszystko potoczyłoby się inaczej. Przypadek zrobił swoje - nie był zbyt przejęty, raczej pogodził się już z tym, że czasami światem rządzą dziwne reguły. Jedna decyzja. Pierdoła. Niby takie nic, a jednak może mieć ogromny wpływ na resztę wydarzeń. Dla jednych to przypadek, dla innych właśnie ręka kierująca zza kulis, taki przewodnik. Tylko czy wtedy nie byłeś niewolnikiem właśnie tego przewodnika, który kierował cię na pewne tory, który nie zawsze chciał twego dobra. Kaguya zaś zaciekawił się gdy samuraj wspomniał, że nie jest tutaj przypadkiem - chociaż po części był, bo wiem wszystko zaczęło się od tego, czy chce nieco grosza.
-Mogę kłamać ci tutaj w żywe oczy, wykorzystywać fakty gdzie się przemieszczałem, które potwierdzisz, by tylko udowodnić moją rację. Samuraju, czy byłbyś gotów zaufać komuś, kto został uznany za złodzieja? Tacy jak Ty za takie przewinienia ścinają na miejscu. Nie wyjaśniają tego słowem, lecz ostrzem. Zabójca rodziców chłopaczka jest na wolności. Zabójca, który pewnie pójdzie też i po młodego - przez cały czas patrzył w oczy Asagiemu, nie spuszczał wzroku z niebieskich oczu nawet na sekundę. Mógł to być jego sposób na przekonanie samuraja, mógł być po prostu pogodzony z tym, że ktoś postawił na nim kreskę. Że nikt mu nie zaufa. Kaguya byli naznaczeni od urodzenia, to od momentu poczęcia każdy wiedział po tych dwóch przeklętych kropkach, niczym eterycznych rogach, że dziecko to jest nasieniem diabła. Przeniósł w końcu wzrok na chłopaka
-Wybacz młody, nie udało się. Takie życie. Uważaj na to co jesz, na to co ktoś ci podstawi pod nosek. Twoich starych otruto. To nie tak że po prostu zasnęli, ktoś im czegoś musiał dosypać do żarcia, do wody, nie wiem. Chciałem to sprawdzić, ale mnie złapali na miejscu. Woda wydawała się czysta - pytanie tylko... skoro opiekun został otruty, to czemu Keita dalej żył, skoro z nim podróżował i z nim jadł?

Strażnik
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

- Kto zawiadomił strażników? - zapytał jeszcze niebieskooki na odchodne, bo... no właśnie, to był przypadkowy rutynowy patrol, czy może jednak ktoś jeszcze maczał w tym swoje... palce? Co do odcinania utwardzanych rąk, to kości Kaguyi istotnie stanowić mogły problem dla zwykłego miecza, ale jak już wspomniano - chakra pozwalała przełamywać i takie niedogodności co sam zainteresowany wiedział najlepiej...
Niebieskooki w milczeniu słuchał słów Kaguya, który poruszał bardzo wiele wątków, począwszy od wspomnianych już przypadków, przez to co mógł powiedzieć, lub też nie i co z tym dalej mógł zrobić samozwańczy śledczy. Niebieskooki jedynie zmrużył ponownie oczy, jak na osobę, która miała stracić ręce jego rozmówca wcale nie był specjalnie chętny do pomocy, pytaniem zatem było... co oni mu tu zrobili? Kakita wiedział, że dla organów ścigania najważniejsze jest przyznanie się do winy, stan aresztanta, zarówno fizyczny jak i psychiczny sugerował, że przeszedł przez wyjątkowo brutalną próbę ognia, a więc mógł się nawet przyznać do rzeczy, jakich nie zrobił byleby uniknąć bólu. Czy miał jakiś dalszy plan na ucieczkę, tego Kakita nie wiedział i... nie interesowało go to teraz.
- Działania ostateczne podejmuje się w ostateczności i tak, ścinałem złodziei i zbrodniarzy. - odpowiedział beznamiętnie niebieskooki, mówiąc prawdę. Mówienie prawdy ma tą małą zaletę, że nie trzeba pamiętać co, kiedy i komu się powiedziało. Taka była prawda, samuraj miał na sumieniu całą rzesze złoczyńców, nawet odległego krewnego osadzonego tutaj shinobi, nie musiał o tym teraz wspominać, nie miało to znaczenia dla tej opowieści, a może miało...
- Zacznijmy od początku. Jak mówiłem, mogę dokończyć to, co nie udało się tobie. Po czym stwierdziłeś, że rodziców chłopca otruto? I kogo się obawiali, nie wynajęli cię przypadkiem. Po prostu powiedz. Jeśli pomożesz mi rozwiązać tą sprawę, pomożesz również sobie. - samuraj zamierzał niczym natrę wracać do punktu wyjścia, aż nie dowie się tego, czego chce. Tamci byli złymi glinami, on będzie dobrym. Znał, a przynajmniej słyszał, o tych metodach ba... sam z tego korzystał, kiedy to podczas przesłuchania na Yinzin Ori bał się go, to posłał do niego swą żonę i jak się okazało, dowiedział się tego, czego chciał.
I tak, Kakita również się zastanawiał jak doszło do tego, że opiekun chłopaka również zginął. Kto mógł to zrobić, a jednocześnie nie skrzywdzić chłopca? Może... te trzy zgony nie miały z sobą nic wspólnego, może opiekun Keity zmarł sam z siebie, a to rodzice chłopca zostali zamordowani? A może... napastnik pierw zabił rodziców chłopca, a potem ruszył w pościg za nim, zdołał zabić wspólnika, jednakże coś uratowało/uchroniła chłopca? Może Hao miał w tym swoją rolę i feralny posiłek zwyczajnie dziecku wytrącił z dłoni?
Wiele było niewiadomych, należało je powolutku rozwijać, nitka po nitce. I tak, Kakita wywie się, czy opiekun Keity jadł coś innego niż on, czy kogoś podejrzanego spotkali. Wiele mogło się wydarzyć, należało... należało pozbierać informacje.

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 27/45 Strażnik odszedł, nie ma go, zniknął, już dawno go tutaj nie powinno być, czego męczysz biednego chłopa? Nie odpowiedział, bowiem odszedł, ile może rozmawiać z nieznajomym samurajem. Miał swoją pracę, a jak nie miał to na pewno ktoś go wołał.
Czego oczekujesz po więźniu? Że będzie skory do rozmowy, że nagle powie Ci coś nowego, skoro chwilę wcześniej dosłownie chcieli wydusić z niego prawdę. Widziałeś to po jego ciele, po tym jak bardzo pokiereszowane było jego ciało, jak posiniaczone i naznaczone bliznami było. Czy ktoś się tutaj przejmował jego losem? Skądże znowu. Został uznany za winnego, poniesie karę za swój wyczyn, nigdy więcej jego "lepkie dłonie" nie spoczną na czyjejś własności. Nie spoczną nigdzie, bowiem zostaną oddzielone od reszty ciała. Mogłeś być kimś podstawionym przez straże, wykorzystujący Hao i Keitę do tego, by wyciągnąć z Kaguyi więcej informacji. Wykorzystać chłopaka do tego, by poznać więcej szczegółów. Szkoda, że mówił to wszystko chwilę wcześniej, chociaż nadal nie chciał powiedzieć wszystkiego. Gdy staniesz przed obliczem sprawiedliwości - czy powiesz wszystkie swoje sekrety? Nawet te najbardziej niewygodne, te które powinieneś zabrać ze sobą do grobu. Shinobi to broń, to zawód. Shinobi to ktoś, kto pracuje dla zleceniodawcy, a zdradzenie go... może dla jednych było błachą sprawą, dla innych zaś, sam rozumiesz.
Kaguya jednak zerkał na szermierza. Mógł mu pomóc, był pewną nadzieją na to, że jednak nie odetną mu łap (jeśli w ogóle dadzą radę). Zmrużył oczy, zwłaszcza przy pytaniu o to, skąd wnioskował zatrucie.
-Dwoje ludzi w sile wieku, nagle, pewnego wieczora tak po prostu odchodzi z tego świata. We śnie. Dwoje ludzi, którzy bali się o swoje zdrowie, których ktoś chciał wybić z interesu. Naprawdę jesteś na tyle naiwny, by w to uwierzyć? - na twarzy Kaguyi pojawił się grymas zawodu. O ile jedna osoba to mógł być czysty przypadek. Zdarzają się, ciało nie jest idealne, ciało po prostu przestawało działać, zawodziło. To jednak nie był jednostkowy przypadek, a co nie rzucało się w oczy, nie robiło otwartych ran? Wyciągnij wnioski mój drogi.
Antai, Hitsugaya. Małe miasteczko. Rodzice Keity weszli tam na rynek, zaczynali się tam rozpychać, komuś się to nie spodobało. Rodzina Tanaka. Hitoshi. To jego biznes, a kiedyś... powiedzmy że współpracowaliśmy. Obstawiam że to on zlecił to wszystko. Nie ma konkurencji, nie musisz walczyć, więc windujesz ceny.

[Kakita Asagi]

Wątek czasu przewijał się w tej historii nieustannie, zataczając kręgi wokół jego najważniejszej i najbardziej brutalnej cechy - nie da się go w żaden sposób odzyskać.
Czego Kakita oczekiwał po więźniu? No cóż, przede wszystkim... woli życia i unikania bólu. Może (a raczej najpewniej) jego zeznania zostały wymuszone torturami, to było jasne jak na dłoni, ale wspomniane dłonie, miały zostać obcięte. I naiwnym było myśleć, że ninja nie znajdą ku temu sposobu. Więcej nawet, jeśli Kaguya będzie stawiał jakiś "nieprzewidziany" opór w czasie procedury, to zwyczajnie się go zabije. I istotnie, możliwym było, że samuraj był jedynie pozorantem, podstawionym kimś mającym na celu wyciągnięcie dodatkowych informacji, tylko... to zakładało, że miejscowe władze twierdzą, że coś jeszcze Kaguya w zanadrzu do powiedzenia ma. Że nie udało się go złamać ani bóle, ani wizją utraty rąk, a to już było zdecydowanie zbyt skomplikowane. Wszak skoro im już powiedział, że rodzina krawca została otruta, to dlaczego nie został o to oskarżony? Zmiana klasyfikacji czynu z włamania, na zabójstwo i rabunek zdecydowanie pogarszała jego sytuacje. Mało tego, nawet Kakita wiedział że istnieją metody wyciągania z człowieka prawdy dużo skuteczniejsze, niż ból. Nawet na Yinzin je stosowano...
Pierwsza wypowiedź więźnia znów uderzyła niczym fala o ścianę. Kakita nie potrzebował wykładu z logiki, jego interesowało zdecydowanie więcej - po jakich śladach Kaguya wnosi o truciźnie. Istniało zyliard sposobów by kogoś zabić, trucizna była tylko jedną z nich, bo przecież ktoś mógł ich napaść w nocy i zwyczajnie udusić, a to zostawia ślady. Mógł również działać ktoś, kto mając odpowiednią medyczną wiedzę potrafił zadać jeszcze bardziej złożoną śmierć. Mało tego, jego dawna miłostka - Hyuuga Setsuna potrafiła "wyłączać ludzi" jednym dotykiem, a obecna żona... Asagi podejrzewał, że gdyby Ayame się go chciała pozbyć, to znalazłaby metodę tak niewykrywalną, jak tylko to możliwe. Tak więc nie, Kakita nie potrzebował wykładu z logiki, on potrzebował śladów.
- Bardziej interesuje mnie, po jakich śladach wnosisz, że to było otrucie... W ogóle, opowiedz mi dokładnie, jak wyglądał tamten feralny dzień. Jak to się stało, że byłeś akurat w ich domu, w momencie kiedy ktoś ich rzekomo otruł, a potem z tamtego miejsca uciekał i akurat były straże. - samuraj zaczął już powoli tracić cierpliwość, czuł że czas ucieka (ach ten czas!), a oni nie znajdują się bliżej. W końcu jednak... padło jakieś nazwisko. Nazwisko i miejsce. Nazwisko, miejsce i motyw.
- Rozumiem. Opowiedz o tym, kogo widziałeś na miejscu zbrodni. Jeśli twoim zadaniem było chronić rodziców, jak to się stało, że potencjalny napastnik uciekł. Co więcej, co by tam robił, skoro twoim zdaniem użył trucizny? - Kakita nie mógł zapytać "skąd pewność, że to Tanaka mógł to zlecić, wiesz to z doświadczenia?" - sprawa miała luki... dużo luk i brakowało punktów zaczepienia, Kakita musiał jednak obrać jakąś hipotezę roboczą i nad nią pracować...

[Harikotto]

Skoro jestem już w Okami-Den warto skorzystać z tej okazji i przysłużyć się jakąś misją dla klanu Inuzuka. Muszę przecież być silnym i szanowanym shinobim, a więc do moich obowiązków należy dbanie o dobro klanu, zatem powinienem wykonywać misje zlecone przez ów klan. Tym bardziej, że przecież właśnie odbyłem nieplanowaną podróż do Shinrin, osłabiając tym samym potencjał moich rodaków. Zanim jednak podejdę do misji, muszę zadbać, abym zarówno ja, jak i Uwasa byli do niej gotowi. Jesteśmy dosyć dobrze wypoczęci, więc tak naprawdę wystarczy udać się do wychodka, aby później nic nas nie rozpraszało. Przy okazji Uwasa napełnia swoim moczem małe bombki. Mogą one pomóc nam w walce, gdy będziemy chcieli użyć Dainamikkumakingu, a Uwasa akurat będzie zajęta. Po załatwieniu swoich potrzeb udaję sie do siedziby władz klanowych i miejsca, gdzie są przydzielane misje.

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 29/45 -Daj mi cierpliwości - szepnął Kaguya pod nosem słysząc kolejne pytania Asagiego. Popatrzył się na samuraja nie dowierzając jego słowom - Właśnie po żadnych. Nie było tam niczyjej obecności, nikogo "niespodziewanego". Nikt tam się nie wdarł, nikt nie wszedł do ich sypialni. Do cholery, handlowali, zabezpieczali co wieczór swój towar, sprawdzali wszystkie zamki dwa razy. Byli bardzo ostrożni, w mieście chodzi straż. Ja byłem tam PO ich śmierci, straż zdążyła już wcześniej wszystko rozłazić, a jednak ani ja, ani oni niczego nie znaleźli. Nic co by sugerowało, że ktoś tam wlazł. To są Inuzuka, możesz wątpić w moje zdolności, ale ich węch i zdolności do tropienia są na o wiele wyższym poziomie - Kaguya odwrócił się i zerknął na malutkie okienko, jedyne które jakkolwiek pozwalało mu na kontakt z rzeczywistością. Jedyne spojrzenie na świat zewnętrzny, na niebo, które było bieluchne, które zaszło chmurami.
-Wszedłem do ich mieszkania sprawdzić co się dzieje, nie przyszli jak zawsze co tydzień w umówione miejsce. Puściłem wtykę, okazało się że zmarli. Szukałem czy nie zostawili jakiejś notki, jakiegoś listu, może sami się czegoś dowiedzieli. Niestety nic po sobie takiego nie zostawili. - odwrócił głowę ponownie w stronę samuraja, patrzył teraz na niego i na dzieciaka, który musiał być przy tym wszystkim, który musiał wysłuchiwać, jak samozwańczy detektyw chce wywiedzieć się prawdy, chce wiedzieć jak jego rodzice zmarli. Keita może tego nie okazywał, ale każde kolejne pytanie było jak ukłucie prosto w jego małe, ciągle jeszcze dziecięce serce.
-Jeżeli używasz trucizny... to nie chcesz wkradać się do czyjegoś domu. Wystarczy podrzucić komuś do żarcia, dostarczyć na jakimś przedmiocie, na papierze. Tanaka zajmują się materiałami, ale czymś jeszcze. Hodują zioła, więc...
-Dobrze moi drodzy! Było bardzo miło, ale już czas się rozejść. Mieliście już aż za dużo czasu, by sobie posiedzieć. To nie jakaś pieprzona kawiarenka, pogadacie sobie po wszystkim, no już już - do pomieszczenia wkroczył strażnik i delikatnie rzecz mówiąc dał znać nie tylko słownie, ale i gestem, by Kakita opuścił celę. Keita stał na zewnątrz, miał opuszczoną głowę, pusty wzrok spoglądający w dół prosto na wiernego towarzysza. Hao próbował go jakoś pocieszyć, polizać po ustach, lecz młodziak dalej stał niczym zaklęty.

Strażnik
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

Cierpliwość... obaj oni jej teraz potrzebowali. Samozwańczy detektyw bowiem pracował na faktach, a te... nie składały się w całość. Historia jaką opowiedział starszy pan i to, co mówił Kaguya nie kleiło się z sobą. Ktoś kłamał, albo w najlepszym razie zwyczajnie miał...nieprawidłowe informacje. I całkiem możliwe, że to wszystko było dla chłopca trudne, ale sam chciał tutaj przychodzić, a Kakita musiał wywiedzieć się możliwie najwięcej.
Wzmianka o tym, jak dobrymi tropicielami są Inuzuka była przekonująca. Asagi słyszał co nieco o tym, że członkowie tego klanu walczą ramię w ramie ze swoimi psiakami, więc w tą część historii mógł uwierzyć. Wskazywała ona na to, że Kaguya sam się pogrążył wymyślając opowieści o nieistniejącym człowieku, którego rzekomo spotkał kiedy przyszedł sprawdzić dom swoich zleceniodawców. Co do tego, jak odkrył ich śmierć... Kakita z trudem nie przewrócił oczami. Fajna ochrona, taka której się trzeba samemu meldować, że się żyje. Jeśli jego linią obrony było, że ktoś tam był wcześniej, to śledczy Inuzuka istotnie bez trudu wykryli kłamstwo. Nie dziwota zatem, że w resztę historii już nie uwierzyli i ostatecznie wszystko sprowadziło się do odcinania rąk.
- Rozumiem. Powiedz mi jeszcze, pod jakim imieniem kontaktowałeś się z Tanaką? - zwrócił się samuraj do władającymi kośćmi mężczyzny, powoli układając sobie w głowie dalszy plan działania. Mógł zrobić kilka rzeczy, ale pierw trzeba się było przygotować. Czasu nie było dużo. Najchętniej wpadłby do domu przedsiębiorcy z wioski Hitsugaya i zrobił porządek, jednakże brakowało mu dowodów. Co miał? Dziecko i psa. Posłużyć się nimi? Spróbować zarzucić przynętę, zaryzykować? Różne myśli w tej chwili krążyły po głowie samuraja.
- Rozumiem, dziękuje za pana czas, oficerze. Jeśli chodzi o "po wszystkim", to kiedy planowane jest wykonanie wyroku? - zainteresował się jeszcze samuraj, który potrzebował ustalić, jakie są ramy czasowe w których przyjdzie mu działać. Jeśli Kaguya mówił prawdę, to jej odkrycie może ocalić jego dłonie...

Kiedy już opuścili komisariat w zasadzie, nie wiele im pozostawało. Samuraj zastanawiał się, co powinien zrobić, ale nie był dobrym pedagogiem, zajmowanie się dziećmi nie wychodziło mu specjalnie dobrze, a na pewno takimi, jakie spotykał przypadkowo. Musiał jednak odnaleźć się w tej niewygodnej sytuacji.
- Czy zdaniem Hao, spotkanie przebiegło tak, jak powinno, Keita-kun? - zapytał samuraj, chcąc się wywiedzieć jak wygląda sytuacja, a oni skierowali się w stronę koni. Gdzie mieli jechać? Cóż, należało pierw odstawić chłopca do wujostwa, zwłaszcza jeśli miał się udać na spotkanie z Tanaką.
- Wiem, że to trudne ale muszę wiedzieć. Keita-kun, czy w czasie podróży, dostaliście jakąś przesyłkę, którą dotykał twój tylko twój opiekun? Może jakiś prezent, wino? Coś, co jadł tylko on, lecz nie dał tobie. Pomyśl proszę. - zwrócił się do chłopca, kiedy już jechali sobie uliczkami osady klanu Inuzuka. Kakita wiedział, że wymaga od niego wiele, ale... czas nie był ich najbogatszym zasobem.

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 31/45 Informacja to rzecz cenna. Dlatego właśnie nieprawidłowa potrafi bardzo namieszać. Pojawiały się wątpliwości, pojawiały się pewne nieścisłości, których potwierdzenie nie było proste. Kaguya mógł kłamać. Mógł obecnie urabiać samuraja przekonując go do swojej wersji. Nie wyglądał jednak jakby kłamał, nie zacinał się - albo miał to dobrze przemyślane lub po prostu mówił prawdę. Ciężko oczekiwać, że staruszek będzie najlepiej poinformowaną osobą w mieście i strażnicy będą mówić dosłownie wszystko na temat spraw, nad jakimi pracują.
-Taichi - tylko tyle zdążył powiedzieć nasz więzień nim do akcji wszedł strażnik i stwierdził że rozmowom przyszedł niestety koniec. Jedno słowo, na odchodne. Strażnik zmrużył oczy, wyglądał jakby sobie coś przypominał. Popatrzył jeszcze chwilę na Kaguyę, potem znowu na samuraja.
-Za dwa dni? Bodajże? Nie jestem pewien, nie ja tutaj rządzę - wzruszył ramionami, zamknął drzwi, zaryglował je tak, by przynajmniej normalny człowiek nie mógł się z nich wydostać. Czy było to możliwe dla zamkniętego tam Kaguyi? Niekoniecznie musiał być shinobim, kimś kto rozwijał swoje możliwości bojowe. To że miał pewne preferencje nie oznaczało, że od razu musi potrafić walczyć. Tylko właśnie... co pozostawało prawdą?
Trójka wyszła na zewnątrz w całkowitej ciszy. Bez rozmów, bez pytań Keity, który patrzył się po prostu w przestrzeń. Powoli docierało do niego to, że jego rodziców już nie ma i że bezpieczeństwo to tylko iluzja. Nie miał tej bezpiecznej przystani, którą to dziecko w jego wieku powinno mieć zapewnioną. Nie za bardzo jednak wiedział o co chodzi samurajowi, gdy pytał o Hao. Pies przekrzywił głowę na bok, wiedział że chodzi o niego, jednak trudno było tutaj cokolwiek oceniać. Znali pewne nazwisko, jednak bez potwierdzenia, bez pewności, że wszystko już za nimi. Na ocenianie miał jeszcze przyjść czas.
-Chyba tak? - rzucił niepewnie spoglądając na psiaka - Przesyłki nie było. Czasami pił wieczorami, ale chyba każdy dorosły tak robi, prawda? Czasami potrafili siedzieć wieczorami w trójkę i spędzić przy tym bardzo dużo czasu. Ja wtedy musiałem być w pokoju - dalej nie był pewny o co takiego może chodzić samurajowi. Ten zaś musiał podjąć jakąś decyzję co dalej. Możliwości było bardzo wiele, a przemierzanie sobie uliczek miasta faktycznie było jedną z nich.

Strażnik
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

Taichi, o ile w ogóle tak nazywał się Kaguya powiedział samurajowi tyle, ile mógł tudzież uważał że powinien. Niebieskooki stanął w obliczu trudnego śledztwa, próbował złapać jakieś punkty zaczepia, miał ich kilka, tylko jak połączyć śmierć rodziców i opiekuna chłopca? Śmierć, która nastąpiła zdecydowanie za daleko od domu, by można ją skutecznie powiązać z jego wspólnikami. Chyba że...
Samuraj słuchał słów chłopca. Czy pytanie o Hao było dziwne? No cóż, czy to czasem nie Hao "chciał" iść przesłuchać strażnika? Czy to właśnie Hao nie "mówił za Keite"? A może tylko się samurajowi zdawało, lub po prostu tamta "gra" się już skończyła? Jakby nie było, zdaniem słów chłopca, to co łączyło wszystkie przypadki? Alkohol... lubili wypić, kto nie lubi?
- Tak, dorośli tak robią. To czasem skomplikowany rytuał. - podjął samuraj zastanawiając się nad znaczeniem swoich słow. Picie alkoholu... było rytuałem. Należało to robić odpowiednio, umiejętnie i nie składać przy tym żadnych deklaracji. Asagi słyszał kiedyś opowieść o samuraju, który podczas pijackiej imprezy dał w prezencie wasalowi najcenniejszą włócznie, a inny omówił mariaż między dwiema rodzinami, no... ale do brzegu.

- Udamy się do twojego wujostwa. - rzekł samuraj, podejmując pierwszą, już wcześniej rozważaną decyzję. Chłopak musi mieć dom, to przede wszystkim. Następnie, należy jakoś rozważyć w jaki sposób wyciągnąć dowody od potencjalnego truciciela. Mieli nazwisko, mieli kontakt tylko... w jaki sposób dostarczył truciznę? Głównym problemem naszego detektywa było to, że nie znał się na truciznach, gdyby była tu jego żona, to najpewniej umiałaby nico więcej powiedzieć, ale on nie miał przy sobie żadnego, podręcznego toksykologa. Mało tego, wynajęcie jakiegoś Iryonin dla ekspertyzy raczej wiele by nie dało - rodzice już dawno leżeli w grobach, więc nie dało się dokonać oględziny zwłok, a o jakimkolwiek wydobywaniu ciał mowy nie było. Kakita nie wyobrażał sobie, by ktokolwiek mógłby zbezcześcić czyjś grób - gniew duchów i bogów byłby niewiarygodny.
- Czy twój opiekun kupował alkohol w czasie podróży, czy miał zapasy na całą drogę zabraną z Okami-den? - Kakita potrzebował... połączyć jedyny element który mu nie pasował - jak to się stało, że Keita żyje. Jeśli... śmierć wspólnika nie była jednak przypadkowa? Jak do tego mogło dojść? Zabrałby ze sobą skażony już alkohol? Raczej dziwne, ale... wcale nie niewykonalne. Jeśli jednak nie zabrał skażonego, to potencjalny zabójca musiał mu coś dosypać po drodze, a jeśli tak...
- Keita-kun, muszę zapytać o jeszcze jedną rzecz. Czy w czasie twojej podróży ze wspólnikiem waszych rodziców Hao zachowywał się dziwnie? Czy w czasie gdy coś jadłeś zdarzyło się może, że coś ci wyrwał, albo oszczekał? - absurdalne i wymagające, ale Kakita musiał mieć pewność. Trzeba w tej plątaninie domysłów znaleźć jakiś wzór, a pierw ustalić, czy wszystkie 3 zgony są powiązane bardziej, niż objawami. Te były bardzo jasne i w każdej innej sytuacji Kakita by nie miał wątpliwości. Jeśli jednak zabójca działał zarówno w Okami-den, jak i poza nią, to jak Keita przeżył? Czy zabójca aż tak... schrzanił, czy po prostu chłopak miał szczęście?

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 33/45 Hao był inteligentny, widać to było po jego oczach. Lecz nie wyrażał on swojego zdania, nie przemawiał, mógł co najwyżej sugerować pewne rzeczy. Nieco trudno było oczekiwać od psa, że będzie w stanie wykryć kłamstwa, że może ocenić czy spotkanie przeszło dobrze czy źle. Z resztą - czy dałeś mu jakiś przysmak? Otóż nie! To czemu miałby pomagać? Ah zero pomyślunku!
Rytuał picia alkoholu. To było coś, czego Asagi mógł się złapać. Z jednej strony to było niby nic, po prostu kolejne spotkanie w po części biznesowe, po części towarzyskie. To jednak mogło wyjaśnić jakim sposobem chłopiec jeszcze biegał po tym świecie żywy, a nie dołączył do reszty domowników. Całe szczęście było jeszcze wujostwo, do którego się właśnie wybieraliście. Droga była znana, więc na szczęście pomijaliście wszelkie błąkania się po mieście, a w razie czego był zawsze jeszcze Hao, który mógł waszą dwójkę wspomóc.
-Alkohol? Nieee, na wyjazdach nic nie kupował, przynajmniej tak mówił. To by źle wyglądało w oczach klientów. - powiedział z powagą, prawie tak jakby zostało to wyuczone przez rodziców czy to opiekuna. Co innego rozmowy biznesowe, pozyskiwanie kontaktów, a co innego utrzymywanie ich z wieloletnimi wspólnikami. Po pewnym czasie to wszystko stawało się dużo mniej formalne, dużo bardziej przyziemne. Bez "panowania" bez takich wielkich grzeczności, tylko załatwione w dużej mierze po koleżeńsku. Zaufanie i znajomości w biznesie to podstawa.
-Nie, Hao to dobry pies. Nie może jeść tego co my i podczas posiłku zwykle leży gdzieś w okolicy.... O! - zakrzyknął dzieciak spoglądając na samuraja jakby mu się coś przypomniało - Ale raz coś zjadłem i bardzo rozbolał mnie brzuch. Przez następnych kilka dni Tanaka mówił, że mam bardzo uważać na żołądek i jeść bardzo lekko. Pilnował tego, przynajmniej przez jakiś czas, bowiem niedługo później po prostu zasnął i już się nie obudził. - powiedział chłopaczek przypominając sobie ponownie o tym, że tyle osób ostatnimi czasami go opuściło. Kakita mógł za to doznać olśnienia. Małżeństwo zwykle jadało to samo. Keita wraz z Tanaką w podróży zazwyczaj też spożywali posiłki razem. Przypadeg? Nie sondze.
Nasza wesoła trójka była już niedaleko wspomnianego domu, gdy usłyszeli krzyk.
-Wołaj straż! Ktoś tutaj był! - rozległo się w okolicy, a Hao i Keita się podnieśli.
-Brzmiał jak wujek, czy to coś złego? - wpatrywał się w samuraja, a jego małe dłonie zacisnęły się mocniej na lejcach.

??
Keita
Kaguya

[Kakita Asagi]

Psy i koty to interesowne bestie były, nigdy nic z dobrego serca... no dobra, nie o tym. Niebieskooki samuraj uważnie wsłuchiwał się w słowa chłopca, który zdradzał coraz więcej, więcej szczegółów w których... przewinęła się łącząca wszystko informacja. W czymś co mieli ze sobą znajdowała się trucizna, w czymś co również zjadł Keita, coś co go nie zabiło. Potem, to właśnie ta lekka dieta musiała go uratować. Jego opiekun natomiast jadł dalej normalnie, najpewniej ich zapasy i to go zabiło. Czy zatruty był alkohol? Jeśli tak, to nie była to metoda by zabić chłopca. Może, "jego" trucizna była ukryta gdzie indziej? Albo dostała się do jego jedzenia przypadkiem...
- To dobrze, że Hao jest wychowanym psem. Bardzo mi pomogłeś Keita, jeśli byś jeszcze sobie przypomniał co to było za jedzenie... - odpowiedział z pochwalnym tonem samuraj, kiedy zbliżyli się do domu wujostwa, z którego dobiegał... krzyk.
- Zostań tutaj Keita! - zawołał samuraj, zeskakując jednym susem z konia. Jego umysł od razu zaczął pracować na bojowych torach - teraz ważnym było by nie popełnić błędu przez pośpiech. Oto bowiem ponawiał się pewien znany schemat, znowu ktoś coś robił w domu rodziny chłopca, tym razem samurajowi nie ucieknie.
- Panie Toranaga, czy jest pan tam? Przychodzę z pomocą! - zawoła samuraj wbiegając ostrożnie do domu, pierw ostrzegając o własnym przybyciu, by przypadkiem nie oberwać "przyjacielskim ogniem". A co dalej? Kakita musi szybko rozeznać sytuację - kto i gdzie jest w środku? Czy może włamywać jest tam i na miejscu i komuś grozi, a może wszystko jedynie porozrzucane i w środku wujostwo Keity? Wszystko jest możliwe, trzeba zachować czujność i gotowość o uników, a nawet... dobycia broni. Kto wie, co się zaraz wydarzy?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

~ 1/45 ~

~ Noguchi Akane i Harikotto ~

~ Misja Rangi C ~

~ Co dwóch shinobi to nie jeden ~

Harikotto bez słowa wszedł do siedziby władzy w stolicy swojego klanu i zbliżył się do starszej kobiety siedzącej za biurkiem z nosem w różnych papierach. Z początku nawet nie zauważyła ona chłopaka który stał cicho niczym mysz pod miotłą, więc stał on tak jak widły w gnoju a kobieta zajęta swoimi sprawami, zapisywała coś na zwoju. Po paru minutach uniosła ona wzrok słysząc jakiś hałas w sąsiednim pomieszczeniu i podskoczyła zaskoczona widząc shinobiego.
- O! Nie zauważyłam cię! Przyszedłeś tutaj po jakieś zadanie czy może chcesz zdać raport z wykonanego zadania? - powiedziała kobieta odgruzowując na szybko swoje biurko po czym spojrzała z wyczekiwaniem na Harikotto aby ten zdradził jej cel swojej wizyty.