Siedziba władzy

[Megumi]

Poprzedni temat

Megumi razem z Sho podążali do siedziby klanu jakby paliło się i waliło. Nie dało się nie zwrócić na nich uwagi bo swoim towarzystwem przyciągali nie tylko wzrok ale i słuch każdego kto był w pobliżu. Dziewczyna chciała mieć to już za sobą, a na jej nieszczęście tuż przed samym wejściem zatrzymał ich kolejny strażnik.
- Tylko nie to.. - powiedziała zrezygnowana i odrzucona faktem, że miałaby po raz kolejny tłumaczyć się osobie, która w niczym jej w tej chwili nie pomoże. I kiedy kunoichi już otwierała usta, by wyklepać chociaż te dwa zdania na temat tego co się stało, jak grom z jasnego nieba z budynku wyszedł potężny shinobi z klanu Inuzuka, a u jego boku stanęły dwa ninkeny. Był to jeden z wyżej postawionych ninja z tego klanu. Jego widok jakże uradował młodą Megumi.
- Aso-sama! - krzyknęła w jego stronę. - Jak dobrze, że się spotykamy... Muszę przekazać coś ważnego, co bardzo mnie zaniepokoiło.. To jest Sho, nie wiem skąd jest ani co tutaj robi, ale bardzo mi pomógł i zgodził się przyjść ze mną, żeby potwierdzić moje słowa. - powiedziała i wskazała dłonią chłopaka, który jej towarzyszył. Słowom dziewczyny towarzyszyło lekkie szczekanie Hikariego, który był równie podekscytowany jak jego właścicielka.
- Sprawa tyczy się niejakiego Shirasano Inuzuka... - zrobiła groźną minę na wspomnienie tego nieprzyjemnego mężczyzny. - Czy możemy wejść do środka? - zapytała zerkając za plecy znajomego klanowicza.

[Sho]

Droga do siedziby klanu ciągnęła się niemiłosiernie. Stan w jakim znajdował się Sho i jego towarzyszka zdawał się stawać coraz gorszy z minuty na minutę. Dziewczyna była cała poobijana, a jej ubrania przesiąknęły już porządnie krwią - mogłoby się wydawać, że zmierza przed siebie tylko dzięki niezwykłej determinacji. Chłopak nie sprawiał dużo lepszego wrażenia. Wycieńczony, z bladą jak papier twarzą, stawiał kolejne kroki, starając się utrzymywać równowagę. Mroczki przed oczami i chwilowe zawroty głowy wcale tego zadani nie ułatwiały. Gdy w końcu ta nieszczęsna para dotarła do czegoś, co Sho mógł przyjąć za siedzibę klanu, podszedł do nich kolejny strażnik. No nie... kolejny. pomyśłał Sho, a Megumi powiedziała na głos. Jednak za nim ten mógł jakkolwiek zareagować z budynku wyłoniła się inna postać. Był to rosły mężczyzna z klanowymi tatuażami Inuzuka na twarzy. Towarzyszyły mu dwa ogromne psy. Na zadane przez niego pytania odpowiedziała Megumi, a z tonu i charakteru jej wypowiedzi, Sho wywnioskował, że jest to ktoś wyżej postawiony w hierarchii klanowej. W momencie gdy go przedstawiała skinął głową, na znak przywitania i szacunku, jednak na głębszy ukłon w obecnym stanie nie mógł sobie pozwolić.
- Miło pana poznać, Aso-sama. Chętnie opowiemy o całej sytuacji i odpowiemy na wszelkie pytania - dodał Sho, gdy Megumi skończyła mówić - Jednak czy moglibyśmy gdzieś usiąść? Oboje z Megumi jesteśmy na skraju wyczerpania... - skrzywił się, że musiał mówić coś takiego. Ich stan był na tyle poważny, że w każdej chwili mogli paść nieprzytomni na ziemie, co na nic nikomu by się nie przydało, może poza Shirasano, który zyskał by jeszcze więcej czasu.

[Harisham]

Megumi i Sho Misja rangi C
39/45
Z minuty na minutę stan Megumi pogarszał się. Ból stawał się już naprawdę nie do zniesienia i zaczynało już jej brakować sił, aby go znosić. Sho był w lepszym stanie, ale zmęczenie i obrażenia nabyte w walce również zaczynały mu coraz dotkliwiej doskwierać. Wasza determinacja doprowadziła was jednak do tego miejsca i Megumi gdy tylko skończyła mówić, zanim jeszcze zdążyliście gdziekolwiek usiąść, upadła z braku sił i straciła przytomność. Aso szybko do niej doskoczył i zaczął ją cucić tak, że dziewczyna po paru chwilach odzyskała świadomość, jednak było oczywiste, że jej stan jest poważny.
- Nigdzie teraz nie pójdziecie. Jeśli za chwile nie zajmie się tobą lekarz, możesz już nigdzie nigdy nie pójść. Ty chłopcze również nie wyglądasz najlepiej. - odpowiedział Aso, ostatnie słowa kierując do Sho - Edo, sprowadź tu szybko kogoś z noszami. Zan sprawdź jak najszybciej informacje na temat tego Shirasano, o którym mówi dziewczyna. - gdy tylko skończył mówić jego psy szybko gdzieś pobiegły. Po paru chwilach jeden z nich wrócił z czterema mężczyznami zaopatrzonymi w nosze. Następnie Aso ulokował was na nich i poszedł wraz z wami do szpitala.

Piszcie tutaj

[Akiba]

Lubił to miejsce. Ōkami-den nie było tylko ładnym, ale przede wszystkim pełnym pięknych zapachów miasteczkiem. Yusetsu wszak słynęło z najlepszych przypraw, przeznaczonych zarówno na eksport, jak i do celów własnych. Nic dziwnego, że za najlepsi w tej dziedzinie byli właśnie Inuzuka - ich naturalne predyspozycje świetnie nadawały się do oddzielania ziarna od plew. Psiarze nie byli jednak kucharzami - byli przede wszystkim Shinobi. I choć czasem udawało im się coś stworzyć, to w głównej mierze byli jednak narzędziami w rękach swych zleceniodawców. Czy to kupców z Shigashi no Kibu, czy to może miejscowych burżujów, którzy dorobili się na handlu z mafią. Władcy psów byli tutaj po to, by zapewnić im ochronę i dobrobyt. Czasami oczywiście zasłaniali się honorem, jednak prawda była taka, że w większości byli maszynami wojennymi, stworzonymi do mordowania i niszczenia. Nie różnili się pod tym względem od jakiegokolwiek innego klanu, czy szczepu. W końcu ostatecznie i tak liczą się tylko zwycięzcy. A Akibie takie podejście niespecjalnie zresztą przeszkadzało - zdawał sobie sprawę z tego, że w jego zawodzie renomę zdobywa się nie pięknymi słowami, lecz czynami, które mrożą krew w żyłach na samą myśl. Do tego jednak była jeszcze bardzo długa droga, ale chłopak był jednym z tych, którzy wierzyli we własną siłę.
Chciał się piąć w górę. Być kimś. I choć był tylko marnym Doko, to jednak wiedział co nieco o tym, jak i gdzie przywalić, żeby najmocniej zabolało. I był pewny, że akurat w siedzibie władzy na pewno znajdzie się ktoś, kto będzie potrzebował jego pomocy. Wszedł do środka, lecz nie sam. Była wraz z nim Fuyu - jego wierna towarzyszka podróży. Biała, przypominająca wilczycę Esukimo. W tych rejonach nie było niczego dziwnego w podróżowaniu razem z psem, ani tym bardziej angażowaniu go w misje. Byli członkami jednej rodziny. Inuzuka i jego Ninken - zawsze dwóch ich jest, nie więcej, nie mniej. A przynajmniej nie dopóki wykaże się zdolności do sprawnego zarządzania drużyną. Bo choć te psy dorównywały inteligencją człowiekowi, to jednak były ściśle zależne od swoich panów. Wykonywały ich rozkazy i były gotowe poświęcić się, byleby ich właściciele byli zadowoleni. Trochę jak Shinobi, co nie?
Podrapał Fuyu za uszkiem. Ta zaś wystawiła język i radośnie szczeknęła, wdzięczna za okazaną pieszczotę. Jakoś tak się złożyło, że nie potrafiła jeszcze mówić. Akiba miał w planach w końcu nauczyć ją ludzkiej mowy, jednak prawdę mówiąc niespecjalnie mu się spieszyło. Dopóki przebywał w Yusetsu, to nie wydawało się to konieczne. Nikt nie patrzył się na nich dziwnie, a gdy trzeba było się dogadać, to psy potrafiły to zrobić między sobą w kilku szczeknięciach, a właścicielom przekazać najważniejsze informacje. Gdyby tylko ludzie tak potrafili - ależ życie byłoby wtedy łatwe. Niestety, w znacznej większości przypadków (choć statystyk co prawda nie prowadził na ten temat…) za problemy odpowiadał właśnie człowiek. A to ktoś coś złego powiedział o czyjejś matce, a to komuś oberwało się w zęby, bo usłyszał coś, czego nie powinien, a to dwóch rolników pokłóciło się o ziemię i jeden na drugiego nasłał rodzinę, co by mu ogródek zdewastowali. Dzień jak codzień - chciałoby się rzec. Tym razem Akiba jednak nie miał zamiaru rozwiązywać konfliktów sąsiedzkich - przybył tutaj po misję dla klanu, co by zaistnieć w oczach ważniejszych od niego. Rodzice z pewnością będą dumni, gdyby udało mu się zostać Akoraito. Bo choć posiadał znakomite zdolności medyczne, to do awansu trzeba było wykazać się czymś więcej, niż tylko umiejętnością leczenia ran. I to miał właśnie zamiar zrobić niebieskooki.
Skierował się do środka, po drodze zapewne mijając kilku strażników i cywilów, którzy czy to pracowali tutaj, czy też przyszli do siedziby ze swoimi problemami. Fuyu oczywiście obwąchiwała wszystkich wokół, starając się zapamiętać zapachy - tutaj jednak na nikim nie robiło to wrażenia. Całkowicie normalne zachowanie dla zwierząt… i dla ludzi w sumie też.
- Dzień dobry! - ukłonił się chłopak, a jego Ninken radośnie zamerdał ogonem. - Jestem Akiba Inuzuka, a to mój psiak, Fuyu. Fuyu, przywitaj się! - suka odszczeknęła i wystawiła jęzor na wierzch, spoglądając na urzędnika swoimi wielkimi, czarnymi ślepiami. - Chcielibyśmy jakoś przysłużyć się klanowi. Wiadomo coś o jakichś problemach na naszych terenach? Chętnie pomożemy! - chłopakowi nie brakowało entuzjazmu, co akurat w jego przypadku było dosyć zaskakujące, choć to może kwestia tego, że rozmawiał ze swoimi. Z pewnością w stosunku do obcych nie miałby tyle życzliwości i radości w głosie. Tutaj jednak mógł być sobą. Mógł być Inuzuka.

[Takashi]

Misja rangi C
Akiba

1/30

Nie co dzień można obserwować shinobi'ego grasującego po ulicach z psem u boku, szczególnie takim, który do złudzenia przypominał wilka dla osoby zupełnie nieznającej się na tych gatunkach. W Ōkami-den można było do tego przywyknąć, bo to właśnie tutaj znajdowała się siedziba klanu Inuzuka, który znany był ze swojej korelacji między człowiekiem, a psem. Członkowie tegoż rodu od maleńkości wychowywali się ze wspomnianymi zwierzętami, tworząc nierozłączne pary, a nawet drużyny, które nie tylko żyły jak jedna rodzina, ale również walczyły na polu bitwy u swojego boku niczym równy z równym.
Akiba był ich przedstawicielem. U jego boku zawsze można było zauważyć Fuyu, piękną i zadbaną suczkę, która do najmniejszych wcale nie należała i to trzeba było przyznać. Jej śnieżnobiałe futro mieniło się blaskiem, który nawet w obliczu paskudnej pogody mógł dać fałszywe złudzenie odbijających się od niej promieni słonecznych. Mieli jeden jasny cel, jakim było podjęcie się wykonania misji, o którą pytali w siedzibie klanu, zamierzali pomóc tutejszym, co z kolei przyczyniłoby się na wyrobienie dobrej opinii wśród członków klanu zajmujących wyższe stanowiska. W tym dniu przy jednym z wielkich stołów znajdujących się w pomieszczeniu bezpośrednio za wejściem zasiadała dorosła kobieta, którą chłopiec mógł kojarzyć z widzenia. Uśmiechnęła się na widok dwójki i spytała, czy może pogłaskać psa, zrobiła to tylko po otrzymaniu zgody, inaczej po prostu kontynuowała swoją pracę. Na czym ta polegała? Na segregacji dokumentów, rzecz jasna, podpisywaniu i archiwizacji tych potwierdzonych, umieszczaniu na odpowiednich kupkach tych, którymi ktoś musiał się zająć, typowa spychologia, ale tak bywa w tego typu miejscach. Jej przydziałem były misje, także dobrze chłopaczyna trafił.
-Jaka piękna i dobrze wychowana. - pochwaliła najpierw psa, widać było, że bardzo lubi zwierzęta. -Tak się składa, że mam dwie świeże misje tej rangi i warto by było, gdyby ktoś się zajął którąś z nich. Wybierz zwój.
Uśmiechała się i była bardzo miła, można też było odnieść wrażenie, że jest bardzo dokładna w swoich obowiązkach. Każdy dokument był perfekcyjnie ułożony na odpowiedniej półce, zwoje leżały równo względem siebie i żaden nie wystawał poza szereg, nawet przedmioty pisarskie ułożone miała równolegle względem siebie. Dwa zwoje wysunęła przed młodego Inuzukę, mógł się z nimi zapoznać i coś wybrać.

Złodziej!

Potrzebna pomoc w okolicznym sklepie z wyposażeniem shinobi. Od kilku dni znika kilka przedmiotów zawsze, gdy sklep jest zamknięty, czyli w godzinach nocnych. Potrzebuję pomocy w złapaniu złodzieja, bo ktoś ewidentnie rujnuje mój przybytek. Właściciel sklepu

Drodzy shinobi,

potrzebna pomoc w farmie znajdującej się na terenach okalających Ōkami-den. Znikają nam świnki!
Nasza farma znajduje się nieopodal stawu, przy którym rośnie wielkie drzewo, łatwo znaleźć to miejsce. Obok domu znajduje się duża stodoła i komora, cały teren ogrodzony jest niskim drewnianym płotem.
Więcej informacji na miejscu.

Prosimy o pomoc
Państwo Fumiyama

Pani z recepcji

[Akiba]

Czy był dumny z bycia Inuzuka? Na to pytanie nawet on sam nie potrafił sobie szczerze odpowiedzieć. Trudno było mu być dumnym z czegoś, na co nie miał żadnego wpływu. Jako medyk doskonale wiedział, że całe jego istnienie jest dziełem przypadku. Jego płeć, kolor włosów, wzrost, preferencje. Jako człowiek nie miał absolutnie żadnego wpływu - dostał to w genach. Los tak chciał i to właśnie los zadecydował, że będzie potrafił nawiązywać zdolność rozmowy ze swoimi psiakami, a nawet łączyć swoją chakrę z ich chakrą. Swoją droga było to bardzo ciekawe zjawisko, o którym młody Shinobi nie za wiele słyszał. O ile Kekkei Genkai kojarzyło się w większości przypadków z jakimiś niesamowitymi zdolnościami, o tyle Inuzuka byli bardzo specyficzni pod tym względem. Nie wyróżniały ich żadne zdolności manipulowania otoczeniem (a przynajmniej inne, niż żywiołowe...), nie przyzywali różnych rzeczy z powietrza, a ich ciało nie było zmodyfikowane w dziwny sposób. Trudno było powiedzieć, czy był to ewenement na skalę światową - w końcu Akiba nie znał jeszcze praktycznie żadnego klanu, poza strzępkami informacji dostępnymi każdemu, kto wychował się w tych terenach. Brakowało również rzetelnych badań na ten temat - bo przecież kto by się zajmował takimi rzeczami. W każdym razie urodził się właśnie taki Akiba - białowłosy chłopak, który nie miał nic do powiedzenia na temat swojego życia. A jednak czuł pewną dumę z bycia Inuzuka. Ich styl życia, ich powołanie już w pewien sposób narzucało mu (wymuszało?[/i}) bycie dobrym człowiekiem. Relacja, którą Inuzuka nawiązywał ze swoim psem była czymś więcej, niż tylko pan-sługa. I choć Ninkeny były wierne aż do śmierci, tak cała otoczka budowania relacji ze zwierzakiem wymuszało na Inuzukach opiekę i dbanie o nie. Czasami nawet dosłownie tak samo, jak o rodzinę. I podobnie Akiba traktował Fuyu - nie jak psa, lecz jak członka rodziny. Można powiedzieć, że w pewnym stopniu bycie Inuzuka wymusiło na nim konieczność posiada empatii, zrozumienia, oraz rozwijało odpowiedzialność za drugą istotę. Nie każdy klan mógł się tym poszczycić.
- Fuyu, może Cię Pani pogłaskać? - zapytał Akiba swojego psiaka. Kwestia dotykania cudzego psa tylko za pozwoleniem jego właściciela była jak najbardziej pochwalana, jednak w tym przypadku pies mógł zadecydować sam.
- No jasne. Kto nie lubi być głaskany?! Głask mje, głask! - odpowiedziała radośnie Fuyu. Akurat kto jak kto, ale ona uwielbiała pieszczoty. Choć nie potrafiła jeszcze mówić w ludzkim języku, to radosny szczek, który wydobył się z jej pyska i wesołe merdanie ogonem jasno dawały do zrozumienia, że chętnie dałaby się zagłaskać.
I w momencie, gdy urzędniczka mogła spędzić chwilę na zabawie z Fuyu, Akiba zaczął przyglądać się papierom, które zostały mu podstawione pod nos. Trzeba było przyznać, że kobieta znała się na swojej pracy, wszak bardzo szybko zlokalizowała dokumenty, o których mówiła. Inuzuka szanował takich ludzi - dokładnych, skrupulatnych, ale do tego mających serce, nawet pomimo pracowania w tej całej biurokratycznej machinie. Uśmiechnął się do niej serdecznie, a potem uważnie przeczytał treść obu listów. Akurat w tym przypadku to on musiał zadecydować, dokąd się udadzą.
Dwie opcje. Całkiem podobne do siebie - w obu przypadkach coś ginęło. W pierwszym przypadku uzbrojenie, w drugim przypadku świnki. I choć Akiba chciałby zająć się oboma sprawami, tak niestety obecnie tylko jedna opcja wchodziła w grę.
- Zbadamy z Fuyu pierwszą sprawę, czyli okradanie sklepu z wyposażeniem. - białowłosemu wydawało się bulwersujące, że ktoś ma czelność dopuszczać się tak zuchwałego przestępstwa w mieście pełnym psów tropiących. O ile świnki mogły być porywane przez - chociażby - wygłodniałe zwierzęta z lasu, tak kradzież ekwipunku - mieczów, zbroi itd. nie mogła być dziełem natury. Ktoś robił to z premedytacją. - Zleceniodawca przekazał może Państwu słownie więcej informacji? - dopytał jeszcze niebieskooki, gdy Fuyu ostatni raz jeszcze otarła się o dłoń urzędniczki i powoli była gotowa zbierać się w drogę.

[Takashi]

Misja rangi C
Akiba

3/30

Ochocze szczekanie psiaka było oznaką nie tylko zadowolenia, ale również zapraszania do pieszczot, Fuyu wręcz się ich domagała. Zanim jednak kobieta się za nie zabrała, zadbała o porządek na stole i ułożyła dwa zwoje przed Akibą, miała przy tym chwilę dla zwierzaka. Uniosła swoją dłoń delikatnie i powoli na wysokość pyska psiny, zewnętrzną stroną rzecz jasna, dając się powąchać i zapoznać z zapachem, to było kluczowe. Gdy czworonóg ją zaakceptował, zaczęła głaskać ją w różnych miejscach, starając się znaleźć ten punkt, którego dotykanie sprawiało jej najwięcej przyjemności (co ja piszę? ;_;). W tym samym czasie shinobi zapoznawał się z treścią dokumentów, aż w końcu zdecydował się podjąć zadania zawartego w jednym z nich.
-Tak, oczywiście. - odpowiedziała, prostując się, ocierając o siebie dłonie i siadając z powrotem na stołku.
Pogłaskała Fuyu na pożegnanie, po czym zwinęła drugi zwój i ułożyła go na specjalnym metalowym stojaku, gdzie znajdowały się zapiski o innych misjach tego pokroju. Wszystko miała zorganizowane i to widać było gołym okiem, papiery i zwoje znajdowały się na swoich miejscach, a jedynym, który został rozłożony, był ten ze zleceniem dotyczącym sklepu.
-Właściciel sklepu z wyposażeniem, tutaj w Ōkami-den, wyglądał na bardzo zaniepokojonego i zdenerwowanego całą sprawą. Podczas ostatniego liczenia towarów stwierdził, że wielu przedmiotów brakuje, choć nie udało mu się znaleźć w tym żadnego schematu. Ostatnio nawet specjalnie wziął na siebie większą odpowiedzialność i zaczął pracować więcej dni w tygodniu, więcej godzin, niestety nie udało mu się przyuważyć niczego podejrzanego. Wyrywkowo zaczął sprawdzać towar codziennie rano i na tej podstawie był w stanie stwierdzić, że przedmioty najprawdopodobniej znikają w nocy, ale przybytek jest wtedy zamknięty. Tylko tyle zdradził, mówił, że nie ma zbyt wiele czasu, bo musi wracać prowadzić interes. - opowiedziała chyba wszystko, co jej samej zostało przekazane.
Była gotowa poświęcić nieco więcej uwagi chłopcu, ale zaczynała już powoli zajmować się swoją robotą. Miała jeszcze dużo dokumentów do wypełnienia, dlatego kilka z nich przełożyła ze sporego stosu tuż przed siebie, po czym zaczęła je przeglądać, podbijać odpowiednimi pieczęciami i wypełniać, po czym przekładać w inne wydzielone miejsca.

Jeśli chcesz, następny post możesz pisać już tutaj.

Pani z recepcji

[Akiba]

Nowy rok, stary Akiba. Na ostatniej misji był jeszcze zimą - nie wiedział nawet do końca, kiedy cały ten czas minął. Taka już była droga Shinobi, że wraz z wiekiem czas płynął coraz szybciej, a on pomimo ledwie szesnastu lat czuł się nieco... staro. To chyba przez zawód, który wybrał - bycie Iryoninem bardzo szybko wymusiło na nim dojrzałość i zrozumienie kilku rzeczy, takich jak chociażby śmierć. I to nie taka, jaką widza na co dzień Shinobi - shuriken w gardło i po sprawie. Lecząc ludzi i psy zaczyna się dostrzegać rzeczy, których nikt nie chciałby widzieć, nawet zawodowi mordercy, jakimi byli ninja. Przyglądanie się temu wszystkiemu z bliska było jednak czym innym, niż szybkie poderżnięcie gardła i ucieczka. W tym życiu nikt się nie przejmował, że potem to wszystko trzeba zbadać, zrobić sekcję zwłok, ustalić przyczynę zgonu. Pół biedy, kiedy trafiło się na trupa, najgorzej, jak trzeba było poskładać kogoś, komu flaki wywaliło na wierzch. Wtedy człowiekowi naprawdę zmienia się postrzeganie świata i zdaje sobie sprawę, jak kruchymi istotami są ludzie.
Choć Inuzuka nie byli niedźwiedziami, a co najwyżej psami, to nawet i oni popadali czasami w zimowy letarg. Niebieskooki jednak postanowił trochę rozruszać kości i zrobić coś ze sobą, najlepiej obić tyłki kilku niepokornym ludziom. Też nie było do końca tak, że chłopak przez zimę się obijał - co to to nie. Ćwiczył! Zarówno on, jak i Fuyu rozwijali swoje zdolności bojowe. Pora było je wypróbować, ha!
- Dzień dobry. Akiba Inuzuka, a to Fuyu Inuzuka! - uśmiechnął się, szczerząc kły, a Fuyu wesoło szczeknęła na przywitanie. - Znajdzie się jakaś misja dla Doko? Rangi C. - doprecyzował. Bo że jakaś misja będzie - to było pewne, jak to, że jutro wstanie słońce. Na przykład łapanie kotów. Albo obieranie ziemniaków kunaiem. Akiba jednak celowł troszkę wyżej, chciał faktycznie przysłużyć się klanowi. On i Fuyu. W końcu wypadało już zostać Akoraito, nieprawdaż?

[Ario]

Akiba
Misja rangi C
1/30 Ilekroć przchodzi się po nowe misje, zdarza się, że za ladą czeka ta sama osoba. Tym razem, za ladą była młoda osoba - chłopak, który wyglądał na dość przestraszonego. Na Twoje przybycie podskoczył na krześle i zaczął gestykulować rękami.
- Anooo to mój pierwszy dzień! Zaraz spróbuję coś znaleźć. - powiedział na wstępni po czym zaczął przeglądać zgłoszenia.
- O...tu coś mam. Eskorta do Shigashi no Kuni. Mamy jednego kupca, który akurat tutaj u nas urzęduje i chciałby bezpiecznie się dostać do swoich regionów...z tego co widzę, nie ma żadnych dodatkowych adnotacji, więc misja jak najbardziej powinna być dla Ciebie odpowiednia. To co, przypisywać Cię? - zapytał najwyraźniej mocno podekscytowany.

A więc już na start poznałeś nowego informacja od misji, a teraz miałeś udać się w podróż do kraju kupców. Misja ta mogła pozornie otwierać wiele możliwości, które mogły wzbogacić Twoją wiedzę, a także nawiązać nowe kontakty. O ile oczywiście przeżyjesz i dotrzecie tam cało, bo inaczej skończy się to wielką klapą. To co, przypisujemy do misji czy szukamy dalej?

[Akiba]

Nowa twarzyczka w klanie, huh? Cóż. Zawsze tak było, że jak pojawiał się ktoś nowy w pracy, to kipiał entuzjazmem i podskakiwał na samą myśl o robocie - tak jak ten tutaj. A po roku-dwóch, huh. Wtedy to się dopiero rozumiało, jak robota potrafi człowieka wnerwić. Zwłaszcza, jeżeli ma się kontakt z ludźmi. Młody urzędnik jeszcze pewnie nie wiedział, co go czeka, jak zaczną przychodzić do niego z bardzo pilną sprawą, niecierpiącą zwłoki. A gdy przyjdzie co do czego, to okazuje się, że starszy pan potrzebuje maści na hemoroidy i z jakiegoś powodu uznał, że świetnym pomysłem będzie przedstawić to na pismie do najważniejszych ludzi w kraju. Ile to Akiba się nie nasłuchał takich historii, pracując w klinice. Bycie medykiem (poza oczywiście dniami, w których pacjent umierał na stole operacyjnym) było całkiem zabawne. Ludzie potrafili przychodzić z najgłupszymi problemami, o których potem plotkował cały szpital, wyśmiewając biedaczka. Ciekawe, czy w siedzibie władzy było tak samo. Czy siedział urzędas jeden z drugim i składali się ze śmiechu, widząc dziesiątą w tym dniu prośbę o ściągnięcie kota z dachu budynku, bo sierściuch wlazł i zejść nie potrafi.
- Chodzi tylko o mężczyznę, czy ma ze sobą jakieś towary? - po prostu zastanawiał się, czy będzie miał do eskorty człowieka, czy tez przy okazji jakiegoś konia z wozem. Jeden osioł, który nie potrafi walczyć, był już dostatecznie upierdliwy. - Tak czy siak, biorę tę misję. Kiedy i skąd wyruszamy? - zapytał chłopak, głaskając swoją Fuyu za uszkiem.

[Ario]

Akiba
Misja rangi C
3/30 Wstępnie ucieszyłeś się (pozornie) na widok nowego chłopaka. Zawsze takie osoby przykładały się aż za bardzo do pełnionych obowiązków, nim wejdzie rutyna i wszystko stanie się monotonią dnia codziennego. Po zadanym pytaniu, chłopak zaczął przeglądać jeszcze raz zgłoszenie.
- Już patrzę...tak!...jest przewóz towarów. Dzieła sztuki, jakieś malunki. Ciekawy asortyment. - powiedział do Ciebie chłopak, po czym zwinął zgłoszenie i wsadził je do szuflady. - To zgłoszenie przyszło dziś, więc jej zleceniodawca czeka w Karczmie. Jeżeli nie masz więcej pytań, sugeruję byś się udał tam odrazu i rozpoczął eskortę. - chłopak posłał Ci jeszcze uśmiech.

W takim wypadku wiedziałeś już chyba wszystko, co potrzebowałeś wiedzieć. Pamiętaj, że prawdziwy shinobi upewnia się 15 razy, czy wszystko wie i czy jest przygotowany do wyprawy. Jeżeli chcesz, chłopak będzie odpowiadał na pytania (o ile będzie znał odpowiedź), bo taka jest jego praca. Jeżeli wiesz jednak wszystko, co chcesz wiedzieć, możesz udać się bezpośrednio do karczmy by rozpocząć misję.

[Akiba]

Akiba spojrzał na nowego pracownika, lekko zaskoczony. Oczywiście, że mógł już wyruszać, tylko... tak właściwie, to nie wiedział nawet do kogo. Yusetsu, jako stolica najlepszego jedzenia, najlepszych tekstyliów i ogólnie najlepsze miejsce na świecie była wręcz oblegana przez kupców, zwłaszcza tych z wyższej półki. Nie zmieniało to absolutnie faktu, że każdy z tych kupców był starą sknerą, która liczyła wszystko co do grosza i kombinowała, jakby tu uniknąć płacenia. W sumie nie ma co się dziwić - tylko w ten sposób w dzisiejszych czasach można było dorobić się pokaźnego majątku. Z drugiej strony, on jako Shinobi musiał mieć pewność, że będzie pomagał właściwej osobie.
- A imię tego kupca? - zapytał lekko zaskoczony chłopak. Pytanie tak proste, że aż dziwne, że nie zadał go na samym początku. Jasne było przecież, że nie uda się do karczmy bez takiej wiedzy. - I jakiś wygląd? Jest tam coś napisane? Bo chyba nie chcemy dać eskorty każdemu, kto powie, że jedzie do Shigashi. - przecież zleceniodawcy płacili władzom za tego typu zlecenia. Z dużym prawdopodobieństwem można było przypuszczać, że co mądrzejszy spróbowałby wcisnąć się za darmo, podając się "no za tego kupca z Shigashi". A Akiba przecież nie miał zamiaru zaglądać do wozu, co kto tam sobie wiezie. Dlatego wolał mieć pewność - i gdy ją uzyska, będzie mógł się udać do karczmy. Więcej pytań tak naprawdę nie miał, albo mu nie przychodziło do głowy. Spodziewał się jakich zagrożeń może się spodziewać - czyli bandytów i dzikie zwierzęta, które z jakiegoś powodu zaatakowały człowieka. A przynajmniej na terenach kontrolowanych przez Inuzuka. Bo trudno było o inne zagrożenie, w momencie, gdy każdy patrol jest chodzącym wykrywaczem dosłownie wszystkiego, co wydzielało zapach.

[Ario]

Akiba
Misja rangi C
5/30 Na Twoje słowa chłopak pobladł. Rzeczywiście nie powiedział Ci nawet jak się nazywa mężczyzna do eskortowania, o wyglądzie nie wspominając. Nie mniej to na Tobie leżał ciężar wykonania misji więc...dobrze że się dopytałeś - kto wie, jakby to mogło się zakończyć, jakbyś chodził i pytał ludzi, czy ktoś nie ma przypadkiem ruszać w stronę wspomnianego miasta.

Chłopak sprawdził jeszcze raz zlecenie, po czym przerażony i blady spojrzał w Twoim kierunku.
- Prze...przepraszam! Już wszystko wiem. Mężczyzna nazywa się Pameyou, jest to młody, brodaty mężczyzna, który ubrany jest w zielone szaty. - przeczytał Ci co miał napisane w zleceniu, po czym zwinął go z powrotem i smutny spojrzał w Twoim kierunku. Pewnie liczył, że wkońcu wyruszysz i dasz mu spokój, po tym jak jego pierwszy dzień i pewnie pierwsze zlecenie które przydzielał zakończyło się kompletną klapą. Nie mniej, Ci ludzie odpowiedzialni są za jak najlepsze poinformowanie osób operacyjnych...tak więc może dobrze się stało.

Jeżeli chcesz, możesz dalej kontynuować dialog, lub udać się do karczmy.

[Kakita Asagi]

Starszy pan zdawkowa samurajowi informacje jak tylko mógł, cóż po przyprowadzeniu chłopca do wujostwa, jak Kakita nawet nie wie, jak się ów wujek nazywa? No ale cóż, może tacy właśnie byli ludzie z tej prowincji, trzeba się było mocno napracować, by coś od nich wyciągnąć, a to wszystko wydłużało czynności niezbędne do ustalenia prawdy, a przez to uciekał ten jakże cenny i nie dający się nijak zatrzymać czas.
Jednakże, jak się miało okazać, nie wszystko było stratą czasu, otóż podobno miejscowi śledczy zajmowali się sprawą, stąd też zupełnie niezabezpieczenie miejsca. O ile do tej pory oczy samuraja był zwężone, o tyle teraz na jego czole pojawiły się złowrogie zmarszczki. Ponad tydzień dochodzenia i absolutnie nic? Gdzie jakiś podstawowy strażnik, który by pilnował by się nikt nie kręcił, co ten starszy pan miał robić za system antywłamaniowy? Każdy mógłby wejść, jak nie w dzień, to w środku nocy, ślady zniszczyć, wynieść co chce... no właśnie, gdzie pieniądze, gdzie przedmioty wartościowe, ktoś to zabezpieczył? Kakita był śledczym, prowadził sprawy napaści, morderstw, porwań (w tym ich udaremniania) - miał doświadczenie. A to podpowiadało mu, że ktoś się tutaj zdecydowanie stara sprawę "schrzanić". Nie podobało mu się to.
- Będziemy wdzięczni za szybkie zajęcie się sprawą. - odpowiedział do starszego pana, który nie przedstawił mu się, więc pozostawał istotą anonimową, może tak wolał? Kakita jednak musiał zacząć działać, w tym przypadku udać się na posterunek.
- Keita-kun, na koń. - rozkazał samuraj by nieco skierować w inną stronę myśli chłopca, po czym należało się udać w stronę wspomnianego posterunku, wszak nie zostawią tutaj rzeczy i wierzchowców, jeszcze się coś im przytrafi...

Przejażdżka ulicami osady minęła... sprawnie? Chyba tak, skoro dotarli, pewnie trzeba się było nieco po przeciskać tu i tam i uważać, by nie stratować innych, ale w końcu dotarli do siedziby władz, prawda? A tam co? Przede wszystkim, odwieczny problem, co zrobić z nadmiernym uzbrojeniem, nie będzie przecież przy sobie taszczył i tak popsutego łuku, jak i kołczanu. Plecach i elementy do obozowania również nie są im niezbędnego, tak więc...
Kakita "zaparkuje" przy jakimś sensownie przeznaczonym do tego miejscu, może będzie tam stał jakiś strażnik, a może nawet będzie potrzebna opłata parkingowa? Jeśli tak, to oczywiście ją uiści, pytanie jednak, co z Hao? No cóż, skoro są w osadzie klanu ninja, który specjalizuje się w korzystaniu w walce z psów, to raczej nikt się nie obrazi jeśli będzie im towarzyszył, prawda? Jakby jednak nie było, fajnie by było, gdyby ktoś miał ich dobytek na oku, by potem jeszcze tego szukać nie musieli.
Następnie trzeba wejść na posterunek, najpewniej skupiając na sobie uwagę wszystkich obecnych.
- Keita-kun, trzymaj się blisko. - polecił samuraj, nie wiedząc jeszcze czego spodziewać się po miejscowych stróżach prawa. U siebie, to jest na Yinzin lub chociażby w Kaigan, Kakit był kimś - łatwo mógłby uzyskać dostęp do dokumentów sprawy i podejrzanego, jednakże tutaj... no tutaj jego anonimowość utrudniała pewne sprawy, ale trzeba sobie poradzić - w tym przypadku skierować się do jakiegoś oficera dyżurnego, czy kto tam inny przyjmuje interesantów.
- Dzień dobry panu, nazywam się Kakita Asagi, jestem hatamoto ze szkoły Taka w Kaigan. - zacznie od pełnego przedstawienie siebie. O ile jego nazwisko niewiele powiedzą, to już stopień powinien jakieś trybiki poruszyć, podobnie wskazanie na samurajską szkołę o wieloletniej renomie. Ale szczerze, to Kakita na niewiele liczy.
- Przybywam w sprawie napaści na dom szewca, około tygodnia temu. Jest ze mną syn zmarłych właścicieli zakładu, moim zadaniem jest zbadać tę sprawę. Dowiedziałem się, że zatrzymaliście osobę podejrzaną o dokonanie włamania, chcę się z nią widzieć. - wyjaśnił niebieskooki, nieznacznie zakrzywiając rzeczywistość. Jego zadaniem było pierwotnie odprowadzić chłopca do domu, ale obecnie sam podjął się rozwikłania zagadki. Nie koniecznie musiał być o to proszony, a w zasadzie, to czyż Hao go o to nie "poprosił"?

[Kuroi Kuma]

Zasady, których złamać nie chciałem
Kakita Asagi - misja B 21/45 Po co miałbyś pilnować opuszczonego budynku? Sąsiedzi zrobią to o wiele lepiej za Ciebie - Ci sami, którzy zazdroszczą Ci Twoich nowych firanek w oknach. To oni zerkną na domostwo, dopilnują tego, żeby biednemu chłopaczkowi nic nie zabrano. Czy więc potrzeba zabezpieczać teren, gdy przecież dookoła nie ma nikogo, kto by chciał się dopuścić kradzieży. Przecież każde społeczeństwo było takie spokojne, takie wychowane i racjonalne.
Keita zerknął na konia, po czym popatrzył raz jeszcze na swój dom. A raczej to, co niby nim miało być dalej. Westchnął ciężko, w kąciku jego oka zakręciła się łza. Wytarł ją jednak szybko i wypiął dumnie pierś do przodu. Był sam. Musiał sobie z tym poradzić, musiał przez to przejść i pogodzić się z tym faktem. Skinął głową, po czym wspiął się na konia, Hao zaś został na ziemi, tam gdzie jego miejsce być powinno. Skierowaliście się do siedziby władz, miast do wujostwa u którego Keita mógł zostać. Czyżbyś jednak postanowił go ze sobą zabrać i pokazać mu że jego sprawa nie jest Ci obojętna, że potencjalnych zabójców jego rodziców dosięgnie ostrze sprawiedliwości? Trudno w tych czasach o porządnego samuraja, nie to co w starych, dobrych czasach. Teraz nie ma czasów, tak samo jak nie było... parkingów dla koni. Wystarczyło go po prostu przywiązać. Niezbyt wielu ludzi zwróciło na was uwagę, nie byliście czymś nowym. Osada była spora, więc i petentów nie brakowało. Póki nikt nie sprawiał problemów to mógł sobie łazić w strefie dostępnej dla wszystkich.
Strażnik, do którego podszedłeś, który obsługiwał właśnie zainteresowanych popatrzył na Ciebie mrużąc oczy nie za bardzo wiedząc co takiego ma to, że jesteś kim jesteś. Mogłeś być nawet i primadonną, ale nawet to nie oznaczało, że ktokolwiek popatrzy na Ciebie przychylniej, czy załatwią z miejsca Twoją sprawę.
-Kradzieży, nie napaści. Zatrzymaliśmy, tylko nie wiem czemu miałbyś zostać dopuszczony - patrzył Ci prosto w oczy i cóż... no tak. Według nich ktoś się już tym zajmował, nie potrzeba było kolejne osoby do zajmowania się sprawą, przesłuchiwania czy czegokolwiek. Tutaj też odezwał się Keita, obok którego wiernie siedział sobie Hao.
-Nie mogę zobaczyć już rodziców, mogę zobaczyć chociaż kogoś, kto włamał się do mojego domu? - powiedział sucho, bez emocji, można powiedzieć że z pewnym wyrachowaniem. Strażnik tylko wybałuszył oczy nie mogąc wierzyć w to co słyszał.
-Eee... tak - zdębiał i przywołał do siebie jednego ze stacjonujących na jednostce, wydał potrzebne polecenia, a ten młody chłopaczek zaprowadził was do aresztu, gdzie przesiadywał sobie kolejny już jegomość. Człowiek chudy, z pewną cechą, której nie mogłeś zapomnieć. Na jego czole widniały dwie kropki, niczym blizny. Kojarzyłeś je doskonale, wiedziałeś, że ktoś z takim znakiem nie jest po prostu zwykłym człowieczkiem.

Strażnik
Keita