Dzielnica targowa

[Kaien]

Misja D 7/15 I stało się, Hikari odpuścił. Poddał się ze swym woalem milczenia i postanowił odpowiedzieć mężczyznie, nie zdając sobie sprawy nawet co na siebie sprowadził. Jaki potok i lawine, śnieżną wichure słowną na siebie sprowadził, niczym apokalipsa podczas której ognisty deszcz zostanie zastąpiony ulewą słów, a wielkie fale tsunami - będą niczym innym jak uderzeniami fal słowotoku, wypowiedzi i przemyśleń rozmówcy. I zaczęło się, niczym sztuka teatralna od prologu, gdzie prologiem tutaj było głośne westchnięcie, połknięcie śliny, która zalegała w ustach, a która przełykana nawilżyła gardło i przygotowała aktora z aktówką do przemowy, do wygłoszenia swojego Opus magnum filozoficznego.
-Jak sądzisz dlaczego to niby pieniądze rządzą światem? Kiedyś, ale i nawet teraz, światem rządziła brutalna siła. Nieważne jak dużo masz pieniędzy jeśli jesteś słaby mogą ci zostać odebrane. Jak masz siłe to możesz zdobyć wszystko, wyegzekwowaćco chcesz a możesz i innym odebrać ich pieniądze. Rozumiesz? Jak więc, co więc sprawia, że zakładasz iz to pieniadz rządzi skoro tak latwo mi przyszlo udowodnienie ci ze rządzi siła? Pieniądze nie robią wszystkiego za ciebie. A siła może, odebrać każdy pieniądz i wszystko zdobyć. A trening jest darmowy. Przecież dla szybkości i wytrzymałości możesz biegać. A dla siły na ten przykład możesz podnosić kamienie albo kłody. A wojny wybuchają moim zdaniem z wielu powodów. Przecież nie ma wojen tylko o pieniądze. Mogą byc wojny o techniki, o nieporozumienia klanowe, rasowe, mogą byc wojny o kobiety nawet czy o jakies dawno zapomniane waśnie, moga byc wojny dla samej przyjemności walki, a nie tylko wojna dla pieniędzy i zwiększenia posiadania. Wojna to jest ryzyko wielkich strat i w ludziach i finansowych, a nie tylko zysk i zysk. Nie wiem jakie wojny widziales ale ja czytalem o kilku i wiecej tam bylo strat niż korzyści. Walka o terytorium to tez zly przyklad gdyz moze sie toczyc o terytorium sensu stricto naprzklad jesli klan sie rozrasta i potrzebuje terenu pod domy i tym podobne budowle, czyli potrzebue miejsca do istnienia i nie chodzi tylko o finanse, tylko o przestrzen zyciowa ktora jest niezbedna do funkcjonowaia, ba sadze ze najpierw trzeba miec finanse nim sie zacznie wojne o terytorium bo jak sie ich nie ma to zaczynasz wojne wygrywasz ją i co potem? Nie masz nic? Nic nie możesz budować? To byłoby conajmniej bynajmniej przynajmniej moim zdaniem całkowicie pozbawione jakiegokolwiek sensu. Więc naprawde nie jestem gotów przyznać ci racji jakoby ludzie i swiat krązył wokół pieniadza, zakladasz ze bez niego zgina. A co z ludzmi ktorzy zbieraja nasiona i odnogi z lasow potem sami to uprawiaja i zyja z tego scinaja drzewa wlasnorecznie stworzonymi narzedziami i buduja sobie domy i moga tak przezyc cale zycie nawet nie zaznajac swiadomosci czym jest pieniadz, nie mozesz powiedziec ze ich swiat takze obraca sie wokol pieniadza gdyz byloby to klamliwe klamstwo i nie moge sie z toba zgodzic nawet w tym aspekcie. Nie musimy się dostosowywać, mozemy zyc z wlasnych rak i wlasnych płodów rolnych, nie musimy na siłę napędzac tej mechaniki, tych trybików finansowych wedle których pieniądz jest bogiem, mozna inaczej. Mamy wybor przecież jesteśmy wolnymi jednostkami, nie sądzisz? Grzech grzech nazywasz pieniadz grzechem ale to przeciez on napedza gospodarke czy tego chcesz czy nie zreszta jak juz pokazalem ci wyzej, wyjasnilem w swych slowach, mozna zyc bez pieniadza, nie jest to calkowicie niemozliwe. Zaprzeczasz sam sobie w swoich słowach, jest to zupełnie nielogiczne. Jak można coś mówić i samemu sobie zaprzeczać. To chyba oznaka choroby może schizofrenii to tak jakbyś miał dwie osobowości, o dwóch róznych zdaniach i poglądach, to by tłumaczyło odmienne podejście jednej osoby do tej samej sprawy, ale wygladasz normalnie i przeciez przed chwila tez mowiles i to calkiem z sensem wiec nie sadze, ze jestes chory, a nawet jesli jestes to bardzo dobrze sie ukrywasz!
Przełknięcie. Głośne. Kilkanaście oddechów. Mężczyzna zasapał się od mówienia.
-A teraz skoro już zacząłem to przejdzmy całkowicie do ciebie. Dobrze? Mam nadzieje, ze nie masz nic przeciwko. Ze cie nie uraze tym, ze chce poruszyc temat twojej osoby i twojego zycia, twoich mysli i zachowan i slow i w ogole. Mowisz ze twoje czyny sa uzaleznione od twoich przekonan. Ale czy jest jakakolwiek kwota ktora moglaby zmienic twoje poglady, twoje podejscie a co za tym idzie twoje czyny? Czy nie jestes lasy na pieniadze, a co z tym idzie calkowicie odporny na przekonania i przekupstwa? Byloby to conajmniej wielkim blogoslawienstwem jesli tylko jest prawda. Od ciebie zaleza kroki ktore podejmujesz ale co jesli zleceniodawca zadania poprosi cie o zrobienie czegos zupelnie cicho albo na odwortnosc, na odwetke, paradoksalnie, poprosi by to bylo zrobione chamsko i krwawo po najnizszej linii oporu? Nie dopuscisz takiej prosby do siebie czy po prostu nie przyjmiesz tej misji? Przeciez kto płaci ten wymaga, nie sądzisz? Ja placac ci za cos moge sobie zyczyc bys zrobil to tak i tak. I co nie zrobisz tego? To przeciez ci nie zaplace. Tak dziala swiat. Ja mam pieniadze ty je chcesz, ja ci zlecam zadanie a ty je robisz tak jak ja ci kaze by dostac moje pieniadze lub ich czesc. Przeciez to calkiem logiczne. I mowisz ze nie jestes ogniwem niczego wiekszego, nie jestes waznym ogniwem. A co jesli poprosze cie o dostarczenie tej aktowki do wladz wioski, a tam hipotetycznie sa albo dokumenty z jakimis sekretami innych wiosek i to zapewni osadzie, tobie i mi, wielka chwale i fortune? Albo z drugiej strony co jesli w aktowce jest na przyklad swego rodzaju bomba ktora eksploduje przy otwarciu jej, ty ja dostarczysz, wladca wioski ja otworzy i zginie, a ty zostaniesz obarczony wina i przyjmiesz na siebie latke mordercy i terrorysty i to calkowicie z mojej winy?
Kolejne westchnięcie. Kolejna przełykana ślina. Skąd się bierze tyle slów w głowie i ustach przeciętnego człowieka jakim był rozmówca Hikariego tego nie wiedzą najstarsi żyjący na świecie, ale to może i lepiej, bo niektóre zagadki powinny zostać nierozwikłane. Spojrzał na Hikariego od góry do dołu i znów westchnął.
-Dziwny jest ten świat. - Rzucił na koniec swej przemowy z dziwną ospałością i zrezygnowaniem.

[Hikari]

Misja D 8/15 Cóż sam nie wiedział co robi, człowiek go potrafił podekscytować wcześniej swoimi wypowiedziami, aby w tym momencie... Praktycznie zanudzić na śmierć. Rozmawia w swoim bełkocie, z którego w tym momencie Hikari zrozumiał wszystko, ale miał go dosyć. To co przeżył po tym wszystkim można uznać za traumatyczne, ale nie chciał mu powodować zawodu, wygłaszać swoich racji, ponieważ to było bez sensu. Obie strony miały w tym momencie rację. Światem rządzą pieniądze, bo można za ich pomocą kupić siłę, jak nawet klany w walce, chociaż obecnie są one już mniej tym zainteresowane. Siłą możesz zdobyć pieniądze, ale wtedy ktoś silniejszy się zjawi w zemście i je odbierze. Po prostu chciał już spokoju, a następne minuty jego życia uciekały przez monolog. Bo tak to trzeba nazwać, natłok słów, który zamienił się już w monolog. Nagle jego rozmówca westchnął i przełknął dosyć głośno ślinę, młodzieniec miał nadzieję iż to jest koniec, ale to było niemożliwe, bo zaraz rozmówca po spojrzeniu na niego zaczął ponownie. Młodzieniec postanowił sobie, nie dać mu podstaw do długiej rozmowy. Wypowiedział na temat jego poglądów i pytań. Nie ma na nie odpowiedzi. Cóż życie za sobą przyniesie i na pewno pokaże co zrobiliśmy i za wszystko się w jakiś sposób dostanie odwet.
-Nigdy nikt nie przewidzi co przyniesie przyszłość, a to co ona zrobi, to się zobaczy. Nie przyjmę takiej misji zapewne, bo nie chcę robić czegoś wbrew sobie. Jeżeli aktówka przyniesie bogactwa tej dzielnicy to dobrze, jeżeli śmierć komuś przez bombę to trudno. Nie zmienię tego co się wydarzy i nie zrobię tego świadomie, świat przynosi wiele niespodzianek.
Starał się powiedzieć jak mógł na te pytania najlepiej aby nie wzbudzać kolejnych powodów do rozmów i rozważań aż tak długich.

[Kaien]

Misja D 9/15 Widać było, że najlepszym właśnie co mógł zrobić dla tego człowieka Hikari było po prostu wysłuchanie go. Bo mężczyzna, oprócz zrezygnowanego tonu, wydawał się kwitnąć. Zza jego niby niedbale używanego tonu dezaprobaty przezierała ekscytacja i on sam nie dawał już rady ukrywać przed chłopakiem tego, że chce mu się uśmiechać.
-Bardzo interesujące podejście. Naprawdę jesteś ciekawym chłopcem. Ile masz lat tak w ogóle? Mógłbyś mi coś o sobie powiedzieć? Chciałbym wiedzieć co ukształtowało takie poglądy. Bo są naprawdę niespotykane, szczególnie u osób młodszych jak Ty, już nie mówiąc o Shinobi. Wielu twoich pobratymców z zawodu liczy tylko na pieniądze, nie myśli o żadnych zmianach, moralności czy konsekwencji. Ty zakładasz zło wbrew swoim postanowieniom jak możliwe tylko przez swoją niewiedzę!
Zaklasnął w dłonie, upuszczając aktówke - Ta o dziwo nie wybuchła, czyli bomby tam nie było. Mężczyzna zmieszany schylił się po nią i podniósł, ostroznie otrzepując. Czekał odpowiedzi na swoje pytanie i zdawało sie, że dopóki jej nie otrzyma, to Hikari nie ma co liczyc na poznanie sedna tego zadania. A może to było zadaniem? Bycie świetnym rozmócą? Nie, raczej nie. Wtedy by mu to powiedział i nie musialby się narazac na irytacje młodego Shinobiego...
Która zapewne wzrastała teraz znów coraz bardziej.

[Hikari]

Misja D 10/15 Przez pewien moment bał się odpowiedzi staruszka, nie wiedział ile ona zajmie czasu kolejnego, a także ile niepotrzebnych mu informacji ponownie przerobi. Ku jego zdziwieniu mężczyzna nie powiedział wiele, a więcej się pytał. W sumie chłopak o różnych kolorach oczu, nie miał nic przeciwko temu. Gdy miał zaczynać odpowiadać staruszkowi - przynajmniej dla Hikariego był on staruszkiem - upadła aktówka. Jakoś chłopak niespecjalnie się przejmował tym, no cóż, w życiu jest tylko jedna rzecz, która jest zawsze pewna. Śmierć, dla niektórych przychodzi ona zbyt wcześnie, dla innych jest zbytnio opóźniona. Staruszek od razu ją podniósł, a czarnowłosy chłopak postanowił mu odpowiedzieć:
-W tym momencie posiadam 17lat. Jak mam opowiadać coś o sobie to uprzedzam, że moja historia nie jest ciekawa i jest krótka do opowiedzenia. Tam gdzie mieszkałem ludzie mnie unikali z względu na poglądy pokojowe moich rodziców i te oczy, których się bali, a rodzice porzucili w wieku - tutaj zrobił chwilkę zawahania, jakby sam już zbyt dobrze nie pamiętał - 12lat? 13? Nie wiem, nie ma to dla mnie znaczenia. Resztę czasu szkoliłem się z paroma dorosłymi. Do tego poza szkoleniami, które trwały parę godzin w tygodniu przeżywałem samotnie. Przyzwyczaiłem się do tego. Moje poglądy chyba ukształtowały się z tego powodu, że nie chcę być taki jak Ci wszyscy ludzie, którzy popełnili zło wobec mnie. W tym czasie też nauczyłem się, że jeżeli coś się wydarzy to już tego nie zmienisz i musisz nauczyć się dostosowywać do sytuacji.
Powiedział to, ponieważ jego rozmówca sporo poświęcił na rozmowie, chociaż był trochę najprawdopodobniej upośledzony i przez to jego wypowiedzi był tak dziwne i długie, to jednak starał się i zasłużył na taką skróconą wersję. W tym momencie jego rozmówca mógł zauważyć iż jego wzrok lekko się zmienił. Nie lubił tego opowiadać i no cóż... Robi to wbrew sobie lekko, ponieważ nie lubi gdy ogólnie opowiadać o sobie i jest zazwyczaj cichy, do czasu aż się nie nakręci i nie podekscytuje się za bardzo.

[Kaien]

Misja D 11/15 Spokojnie, mój drogi doko! Nie powinieneś zakładać aż takich ekstremum i absurdów. On mówił dużo, bardzo dużo. Ale przed chwilą powiedział najwięcej. Najwięcej ze wszystkich od bardzo dawna. Nie powinniśmy więc sądzisz, że on tam gdzieś w głowie kryje tego więcej. Takiego beznadziejnego i bezskładnego potoku słów, literalnie litelaturalnej porażki słownej, która przyprawiała o dreszcze, ból głowy i problemy z oddychaniem.
Teraz chyba skończyły mu się bzdury w głowie, bo wolał pytac. I słuchac. Był bardzo dobrym słuchaczem, ekscytując się każdym słowem chłopaka.
-Gdzie mieszkałeś? Opowiedz mi o tym miejscu. I co jest nie tak z twoimi oczami? Nie wydają sie wyjątkowo groźne... Oh jej, a czemu porzucili cię rodzice? Ty biedaku, biedna istoto... Jest mi teraz tak przykro.
Męzczyzna połozył mu dłoń na ramieniu.
-Jesteś bardzo interesujący! Prosze, mów więcej! - błagalny ton u człowieka byl niemalże nie do zignorowania. On naprawdę uzalezniał swojez zadowolenie od kolejnych słów Hikariego.

[Hikari]

Misja D 12/15 Chłopak starał się jak mógł, aby nie okazywać zestresowania, które wynikało z zainteresowania rozmówcy. W swojej głowie już widział wieeelkiego staruszka, który pochylał się nad nim, a on sam kurczył. Był cichy i nie lubił o sobie mówić. Wywoływało to w nim przerażenie lekkie, jak ktoś się zbliżał do niego i go poznawał. Zawiódł się w swoim życiu i nie chciał mieć bliskich kontaktów obecnie. Stres mógł być lekko widoczny, bo nie potrafił mimo wszystko nad tym panować, a w jego słowach mogło wejść już powoli lekkie jąkanie. Poprzednia wypowiedź była dosyć płytka i płynna, ale ta już taka nie będzie, ponieważ to się wydłużało. Po chwili milczenia wypowiedział:
-No cóz... Mieszkałem w pobliżu i dalej mieszkam. Moje oczy sam nie wiem. Po prostu mam takie od urodzenia. Nie wiem czemu, ale mi osobiście to nie przeszkadza... - Przed odpowiedzeniem na kolejne pytanie wziął chwilę oddechu dla uspokojenia siebie - A dlaczego mnie porzucili? Nie wiem, po prostu pewnego dnia odeszli.
Powiedział i mocniej odetchnął. Miał tylko nadzieję, że już skończył go rozmówca przepytywać, bo to było okropnie dla niego niewygodne.

[Kaien]

Misja D 13/15 Niepoczytalny staruszek zastanawiał się chwile, czemu chłopak znowu milczy. Przecież tym razem nie mówił.
To znaczy, nie mówił za dużo. Nie powiedział kolejnej słownej apokalipsy, nie zalał go informacjami i poglądami. Teraz naprawdę był zwięzły! Więc czemu chłopak milczał? Może umarł.
Ale po chwili się Hikari odezwał, rozwiewając wątpliwości i smutki staruszka.
-Oh. W tym mieście? To miło. Fajnie jest mieć rodzinne strony i w rodzinnych stronach się obijać, nie? Znasz pewnie tutaj wszystkie zakamarki. Mógłbyś mnie kiedyś oprowadzić. - Zupełnie zmienił sie jego ton. Teraz był niemalże ojcowski.
Taki troskliw, ciepły i na siłe próbujący utrzymać tą dość jałową konwersację.
-A oczy masz normalne. Wyjątkowe, ale nie złe. Normalnie wyjątkowe, wyjatkowo normalne. Coś w ten deseń. Nie wstydź się ich nigdy. Nie wybiera człowiek tego jakim się rodzi. - Kolejne całkiem.. mądre, ogarnięte zdanie, nie pasujące do tej samej osoby która przed chwilą w niepoczytalny sposób zalewała chłopaka potokiem słów niczym cieknąca fontanna.
-Smutne. Życie to czasem ostra suka, co? WIem coś o tym. Ale nie przejmuj sie. Zza każdej chmury wcześniej czy później wyjdzie słońce! - I połozyl mu reke na ramieniu, lekko go po nim klepiac. Klep Klep. Próba dodania otuchy, ale czy udana?

[Hikari]

Misja D 14/15 Nie rozumiał staruszka. Staruszek stał się z w sumie oszołoma dosyć normalny. Niespodziewane. Nadzwyczaj niespodziewane. Chłopak czuł się zakłopotany zachowaniem staruszka. Poczuł się niczym jego ojciec, co spowodowało jego lekkie zamknięcie w sobie. Po prostu czuł radość, ale nie był na to gotowy i na pewno nie chciał tego w tym momencie. Nie chciał nikogo do siebie dopuścić obecnie. Był zbyt zamknięty w sobie. Zdziwiło młodzieńca, że z staruszka mógł zrobić się taki człowiek, który po prostu go pocieszał i dodawał otuchy.
-Jak się spotkamy to mógłbym, ale to nudne miasto.
Minęła chwila przerwy zanim "przetrawił" pozostałe informacje. W sumie brakowało mu kogoś kto go wesprze, doda mu sił do działania, chociaż nie przyznał się do tego wobec siebie i tego teraz też nie zrobi. Był zbyt uparty w sobie w swoim zamknięciu obecnie.
-Cóż przeszłości nie zmienię, a wtedy też nie miałem wiele do powiedzenia. Teraz mogę już decydować nad sobą o wiele lepiej.
Powiedział po czym uśmiechnął się mimo woli. Chociaż patrzył zapeszony w chodnik.

[Kaien]

Misja D 15/15 Zupełnie odmieniony dzięki tej rozmowie staruszek, jak go nazywał Hikari, zmienił sie nie do poznania od początku rozmowy. Uśmiechał się ciepło do chłopaka.
-Chętnie skorzystam z tego oprowadzenia. Wiesz, jako szpieg poznaję miasta tylko od podszewki, a nie z zewnątrz i nie wiem, co tu ciekawego jest. Zajęcie szpiega do wynajęcia nie jest łatwe, ale fajnie że czasem można poznać tak interesujących ludzi jak Ty. Takich, którym można pobełkotać, którzy są cześcią całej sprawy, a ktorzy dzielnie i cierpliwie to znoszą... Synku.
Zaśmiał się głośno. Bardzo głośno. I śmiał się chwile.
-Miałem być sam. I pewnie bym oberwał. Ale z tobą nie mogli mnie tknąć. Dzięki, mały. Masz, to na zachęte - Dał mu stówkę Ryo w malutkiej sakiewce. - Jeszcze się upomne o to zwiedzanie. Znikam, żegnaj.
Po tych słowach machając sobie aktóweczką udał się w tylko sobie znanym kierunku.

Koniec misji, dziękuje. Standard za D. Napisz w wynagrodzeniach o to

[Hikari]

Staruszek zostawił go z małą sakiewką, w której było 100 Ryo. No cóż nikt gotówką nie pogardzi, chociaż dostał ją za nic. Przynajmniej on nie robił nic czego by nie zrobił nawet bez dowiedzenia się prawdy. No cóż młodzieniec postanowił dokończyć swoje zadanie na rynku, podczas gdy zobaczył plakat. Było na nim napisane o murze i zagrożeniu o nim. Nic o tym nie wiedział, ale był ciekawy. Po dłuższej chwili namysłu, a raczej jego braku, tylko staniu bez sensu przed plakatem postanowił zrobić coś szalonego jak na niego. I tak nie miał po co być tutaj w domu. Dowiedział się, gdzie ma dotrzeć, więc poszedł zaopatrzyć się w mapę prowincji, aby wiedzieć jak tam dotrzeć. Tak więc niech będzie przygoda! Z takim postanowieniem, które wykreowało się w tym małym chłopcu ruszył przed siebie.

z/t

[Mai]

Właściwie nie wiedziałam czy śniadanie było mi potrzebne, czy nie, bo przyzwyczaiłam się już do trybu życia z ubogimi racjami żywnościowymi. Tak czy siak po prostu nie narzekałam na dzisiejsze ubytki w żołądku. "Spacer" do dzielnicy targowej składał się jak zwykle z przechodzenia po ciemniejszych, skąpanych w cieniu uliczkach, lecz takich, aby moja klanowa psina nadążała za mną.
- "Przydałoby się tutaj więcej miejsca... czasami ciężko się oddycha w tak dusznych uliczkach o takim natężeniu ludzi..." - skomentowałam krótko, po czym udałam się wgłąb dzielnicy targowej, aby móc wypatrzeć jakieś ubrania lub po prostu materiały na zimę. Zbliżają się chyba mocne mrozy, ale kto wie. Pogoda jest czasami tak zaskakująca, że przez całą zimę mógłby nie spaść nawet jeden płatek śniegu. Chociaż u nas to raczej niemożliwe. Szczerze mówiąc to tylko czekałam na moment, aż moja psina zechce mi się wedrzeć na plecy, aby widzieć więcej i iść mniej. Problem tylko w tym, że z dnia na dzień robi się coraz cięższa...

[Senju Toshio]

Znajome ślady (D)
[1/15]
Misja dla Mai. Płynący swoim tokiem czas zwiastował coraz krótszy okres dnia, wydłużając tym samym noc. Bezkompromisowo zmieniała się pora roku, a za nią pogoda. Temperatura nie mogła jednak przerazić ludzi w Yusetsu. Ochronę przed siarczystym klimatem zapewniały im zdobyte z polowań skóry. Kto mógł się pokusić o to dobrodziejstwo miał dla otoczenia wyższe miano. Przede wszystkim górowali tu członkowie rodu Inuzuka. Ci wyniośli wojownicy, łowczy tych krain nie mieli sobie równych. Odziani w futra i malunki zapoczątkowane przez swoich przodków byli zbawieniem dla zwykłych, szarych mieszkańców. Nie każdy jednak praktykował te zwyczaje, lecz ich cechą rozpoznawalną od zawsze był wierny, psi kompan u boku. Szanowano ich ponad miarę.
W otaczającym zgiełku dzielnicy handlowej, gdzie większość miejsca zajmował targ i szeregi sklepów, bardziej lub mniej zamożnych, nie trudno o przestępstwo. Z reguły były to mało znaczące rabunki kieszonkowe. Działało to negatywnie na klientów, a w większości przypadków byli także bezradni. Trudno złapać takiego uciekiniera i z bezradności pozostawiali to swojemu losowi. Nie inaczej mogło być w tym przypadku. Nieznaczne tłumy przestępowały drogę młodej dziewczynie z czworonogiem. Mała psinka szybko zauważyła, żeby wdrapać się na bark swojej właścicielki i nie zostać niepostrzeżenie stratowaną. Wraz z Mai rozglądali się, przeczuwali i oczekiwali nadchodzącego. Poprzez grupę ludzi przedarło się dwóch chłopców i nic nie byłoby w nich nadzwyczajnego, gdyby nie ich wystraszone spojrzenia. Co tu robili i dlaczego tak usilnie próbowali przeć naprzód, do dziewczyny?
- Inuzuka-sama, Inuzuka-sama, proszę... pomóż nam. - nawoływał jeden z nich. Oboje byli skromnie ubrani i ich łachmany wskazywały na rodzinę rolniczą. Mogli mieć co najwyżej po osiem lat. Traf chciał, że napotkali na ulicy wspomniana im przez dorosłego osobę ze zwierzakiem. Nie mogło być przypadku, że szukali akurat kogoś z rodu Inuzuka. Gorączkowo wyczekiwali, aż dziewczyna odpowie na ich wręcz błagalne słowa.

[Mai]

Trzeba powiedzieć, ze zawsze cieszył mnie widok rodzimych stron. Nawet, jeśli akurat przechadzałam się po ubogich ulicach. Było widać wyraźną nie tylko różnicę klasową, towarzyszącą niemalże każdej prowincji, lecz także to, iż jedni potrafią robić na siebie i dom, a inni się lenią. Takie sprawy przypominały mi, że wszystko jest tutaj takie, jakie było wcześniej, więc nie natrafimy na dziwności świata. Każdy jednak przecież mógł się czasem pomylić. Dużo rozmyślałam podczas przechadzki między uliczkami, aż w końcu z gdybania wyrwały mnie jakieś błagalne... ni to krzyki, ni to szepty... o, wiem! Po prostu prośby o pomoc. Momentalnie obróciłam się w kierunku źródła, z którego wylatywały słowa, po czym moim oczom ukazała się dwójka dzieciaków o nieprzyjemnych, zmartwionych wręcz wyrazach twarzy. Machinalnie miałam otwarte nieznacznie usta i zmarszczone brwi oblewając wzrokiem każdy cal ich ciał. Tak samo działał też mój nos. Może on by mi coś o nich powiedział? Niemniej nie zwlekałam z odpowiedzią, przez co nie z zatroskanym, lecz bardziej zainteresowanym tonem głosem zwróciłam się do nowych twarzy.
- Co.. co jest? Co się stało? Ktoś Was napadł, skrzywdził, męczył, dręczył? - starałam się, aby nie był to nagły potok słów, lecz raczej takie w miarę spokojne, acz mocno dociekliwe pytanie. W końcu pierwsze wrażenie jest zawsze dobrym znakiem do odczytania po części intencji rozmówcy. Nawet Yūrei zaczęła z lekka merdać ogonkiem siedząc cały czas na moim ramieniu. Albo raczej leżąc... Tak czy siak - zaczęła wąchać. Rozeznanie się w otaczających nas zapachach i potem biadolenie o nich było jedną z naszych ulubionych rzeczy w życiu codziennym.

//Dać... nie wiem... atrybuty moje i psa czy coś?

[Senju Toshio]

Znajome ślady (D)
[3/15]
Misja dla Mai. Nie wiadomo, czego spodziewać się po spanikowanych dzieciakach, dlatego Mai postanowiła zachować trzeźwy umysł i nie dać się przede wszystkim wyprowadzić z równowagi. Często bywa to zmorą każdego, kto miał do czynienia z młodocianymi. Zależnie od sytuacji, można było wybrnąć z niej raz dwa lub męczyć i zastosować jedyną, słuszna metodę czyli po trupach do celu. Na szczęście nic nie wymagało jeszcze podjęcia radykalnych kroków i czas nie był problemem. Wszystko zależało do dobrej komunikacji. Nawoływanie chłopca było bardzo szlachetne i z tej racji traktował się niemal, jak wieśniaka, który przystępuję przed oblicze szlachcica. Zadyszany pozwolił sobie jeszcze na chwilę wytchnienia, żeby odpowiedzieć na kluczowe zagadnienia, jakich domagała się Inuzuka. W międzyczasie dało wyczuć się od chłopców typowy aromat pola i związanych z tym obowiązków. Synowie Rolnika, jak się zdawało także po zwyczajnych ubraniach. Było kilka farm, które prosperowały godziwie i nie były zmarniałe ani uwikłane w konflikty, czy z ciążącymi na nich kłopotami. Nie brakowało ich tutaj na obrzeżach miasta.
- N... nie. Stało się coś innego, nie wiemy co. Proszę Inuzuka-sama, pójdź z nami. - pokładał nadzieję na znanym na tych ziemiach członku psiego rodu. Skłonni byli przebiec jeszcze raz taki sam kawał drogi, nie wiedząc do kogo jeszcze mogliby się udać. Na sąsiednich gospodarstwach na pewno im nie pomogą, wykpiwając się natłokiem zbiorów czy podobnym, innym dylematem. Jednak można było jedynie podejrzewać ów fakt. Nadal nie rozwiązywało to problemu z pozyskaniem większej ilości wiadomości. Chłopcy woleli pokazać i być może zdołać też opowiedzieć po drodze własne spostrzeżenia. Ich wersja wydarzeń mogła się trochę różnić, bo wyglądali na takich, którzy natknęli się na incydent po fakcie. To jedna z opcji do wyboru. Może znajdzie się druga i trzecia. Dziewczyna mogła równie dobrze zatrzymać ich i nakazać relację tego ich fenomenu. W obu przypadkach dojdzie do dość streszczonego monologu drugiego chłopca.
- To się stało, jak wróciliśmy do gospodarstwa. W składziku pusto, w szopie bałagan, a papa leży nieprzytomny na ziemi. Nie wie co się stało, nic go nie boli i zapasy poznikały, o tak. - gestem obu rąk dzieciak wskazał niby ulatujący dym. Po prostu wyparowało. Jeśli już Mai zdecyduje się na podążenie za ośmiolatkami, to będzie musiała wyjść z osady i udać się na zachód dobrze uczęszczaną drogą. Może to potrwać z jakiś kwadrans szybkim tempem. Ważniejsze, czy miała coś jeszcze do dodania.

Info MG: Możesz pozostać w temacie i dalej wypytywać, albo dodać coś od siebie i wyjść - z/t. Stworzę wtedy lokację z gospodarstwem i tam będziemy mogli kontynuować do końca.

[Mai]

Uśmiechnęłam się w duchu, widząc z lekka pląsy dzieciaka. Chłopiec wydawał się być niezbyt pewnym źródłem informacji, ale mimo wszystko coś mi podpowiadało, co na sto procent nie było sumieniem, że i tak powinnam się za to wziąć. Szybko trzepocząc rzęsami starałam się wychwycić najważniejsze informacje, niezbyt rozumiejąc o co chodzi w całej sprawie, no i na moje nieszczęście było ich niewiele. Pozostawało mi jedynie skinąć krótko głową na znak mojej aprobaty i tego, że najwyraźniej skuszę się na pomoc tej dwójce. Spojrzałam ukradkiem na pupila, który zrobił dokładnie to samo, lecz w moją stronę. Co jak co, ale na tego małego futrzaka zawsze mogłam liczyć. Szkoda, że ona na mnie nie... Mimo to zawsze trwa przy moim boku. Khem. Na moim ramieniu. Leniwiec jeden. Nachylając się nieco, złapałam chłopca, który akurat mi tłumaczył, obiema dłońmi za ramiona mówiąc do niego i patrząc mu prosto w oczy, przy okazji rzucając w jego stronę z lekka ciepły wyraz twarzy.
- No, to w takim razie prowadź, bohaterze. Po drodze opowiesz mi co się stało i co widzieliście. Tylko postarajmy się dotrzeć na miejsce jak najszybciej. - wyprostowałam się i czekałam, aż dwaj młodzieńcy ruszą tam, dokąd mnie wołają. Ciekawiło mnie tylko jedno. I to bardzo. Kto chciałby ich napadać? Krocząc zaraz za nimi równym tempem, co chyba dla kunoichi takiej jak ja nie było zbytnim problemem, chociaż ostatnio nie dbałam zbytnio o fizyczną formę, gdybałam raz za razem, czy to nie jest przypadkiem podpucha. Zbyt łatwowierna? Tak. Zbyt naiwna? Zawsze. Szczególnie w specjalnych przypadkach, które obecnie znane są raczej tylko i wyłącznie mi...
- A on się przypadkiem nie napił i potem przejadł to wszystko? Znaczy... - dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że przecież prosa się nie zje surowego, nieprzerobionego ot tak sobie... I narzędzia... Widły, łopaty, cokolwiek co tam się używa na farmie - ..znaczy chodzi mi o to, że... Że sama w sumie nie wiem o co. Pomyślę nad tym wszystkim jak już dostaniemy się na miejsce wydarzenia i będę mogła na własne oczy zobaczyć jak wygląda cała sprawa od środka. Tylko przyspieszmy kroku, bo zostawianie Waszego papy leżącego na ziemi i to do tego samego.. no.. nie należy do najlepszych pomysłów. - dodałam na koniec i starałam się ponaglić chłopców.

z/t