Puszcza Mokumokuren

[Kaisa]

Kaisa pokręciła głową na zadawane przez Chirinharu pytania.
- Nie boli. Składam je dzięki chakrze. To tak jak ty używasz jej do kontrolowania piasku, choć po dłuższym czasie zaczyna cię to męczyć - Uśmiechnęła się. - Dobrze ci idzie. Może od razu pokażę ci jak złożyć coś trudniejszego, skoro już jesteś mistrzem origami! - zażartowała. - Mówiłaś, że rzeźbiłaś kiedyś w piaskowcu? Trudne to? Wydaje mi się, że jak tylko przyłożysz dłuto, to od razu się rozsypie... Chyba że się mylę? A co najbardziej lubiłaś rzeźbić? - zapytała ją, jak artysta artystę.
Po usłyszanej odpowiedzi oceniła wykonaną przez nią żabę na zdatną do użytku. Po chwili parsknęła śmiechem, przeprosiła za głupie żarty i pochwaliła dzieło, które było bardzo podobne do jej własnego. Białowłosa najwyraźniej miała do tego smykałkę.
- Nie skacze? - zapytała cwaniacko, unosząc w górę brew. - To teraz patrz.
Przesłała chakrę do żaby w rękach białowłosej i podskoczyła nią w miejscu, a jej własna przeskoczyła z jej dłoni na kolana Chirinharu. Gdyby mogła wydawać dźwięki, zarechotałaby teraz wesoło.
- Taki żarcik, ale jak naciśniesz jej na kuperek i puścisz, to zacznie skakać. Trochę jak pchełki - oznajmiła, po czym jej mina spoważniała nagle. - Hej, Chirinharu-chan... też czujesz się trochę... nieswojo, po przeczytaniu tego zwoju?
Zaryzykowała szczerość. Przecież to nie tak, że wierzyła w te bajki. Po prostu miała dziwne przeczucie. Może faktycznie na dom zostało rzucone swego rodzaju genjutsu, którego nie zdołała rozproszyć tak prosta technika? W każdym razie coś było nie tak, albo po prostu zadziałała siła sugestii. Umysł płatał jej figla. Żadna argumentacja nie odgoniła jednak poczucia bycia obserwowanym. Poniekąd miała więc nadzieję, że towarzyszka stanowczo zaprzeczy i powie jej, że to tylko jej wyobraźnia. Może wtedy uczucie zniknie...

[Chirinharu]

Chirinharu nadal podekscytowana nowopoznaną aktywnością, stwierdziła, że trzeba jakoś odpowiedzieć czarnowłosej. - Wiesz, ja tak jakby nie używam piasku. Wiem, wiem, klan i te sprawy, ale wiesz jak jest. Tak jak mówiłam, nie każdy Sabaku może używać piasku. A ja nie mam gurdy. - Wzruszyła ramionami. - Moje życie jest trochę skomplikowane. - zaśmiała się i na powrót skupiła na żabach. Zrobiła tak jak poradziła jej Kaisa, nacisnęła na kuperek papierowego dzieła i obserwowała jak żabka podskoczyła. - Początkowo jak rzeźbiłam nie było łatwo. Rozpadało się, nie wychodziło tak jak chciałam. Kluczem jest odpowiednie przyłożenie dłuta i siła uderzenia. Niestety nie da się tego opisać na zasadzie 'lekko', 'mocno', to są subiektywne określenia. Wszystko trzeba, jak to mówią na wyczucie robić. Babcia bardzo nalegała żebym się nauczyła, więc się nauczyłam. Z czasem zaczęło mi to sprawiać przyjemność. Wiesz, dodatkowe ozdoby domu. Niezbyt mogę mieć rośliny, niestety, większość by nie przeżyła. Więc mam rzeźby. Najczęściej rzeźbię zwierzęta, konie to moja zmora, chyba najdłużej uczyłam się tworzyć właśnie je. - uśmiechnęła się szczerze na myśl o kolekcji rzeźb, które nazbierały się przez te wszystkie lata. Starsze, początkowe schowane na strychu, a raczej ukryte w nieużywanym przez nikogo pokoju, swoisty składzik skarbów i rupieci. Najprawdopodobniej każdy ma taki w swoim domu. Niespiesznie myślami powróciła do chatki i pytania Kaisy. "Czyli to nie tylko ja, ona też czuje się dziwnie. Teraz tylko pytanie czy zasadnie czy to siła sugestii i zbiorowa panika. Może wpływają jakoś jedna na drugą przez co się nakręcają. Brzmi dość sensownie, chyba.' Zanim odpowiedziała na kolejne, kluczowe pytanie, rozejrzała się po chatce. Nic nadzwyczajnego się nie działo. Ot, zwykła chatka w blasku księżyca, stoi sobie w środku lasu, dając im schronienie przed chłodem i ewentualnym deszczem. - Szczerze mówiąc tak. Jakoś dziwnie się zrobiło, nie wiem czy to przez ten zwój czy przez to, że zapadła noc. Czuję się trochę jakby, niepokój przeszywał mi plecy, jakby chciał się do mnie dostać, przebić się i pochłonąć mnie całą. - zaśmiała się z samej siebie, w duchu karcąc się za to co mówi. - Przecież to tylko dom nocą. I tak jest za późno na wędrówkę, musimy tu zostać. Mamy ognisko. - Mówiąc to znalezionym patykiem poruszyła nadal palącą się stertę drewna. Ten zapas spokojnie powinien być wystarczający na całą noc. Jest ciepło, dach nad głową, nie mają na co narzekać. W razie czego nie są przecież bezbronne.

[Kaisa]

Nie pocieszyła ją swoimi przemyśleniami, wręcz przeciwnie, ale Kaisa westchnęła jedynie głęboko i oparła się wygodniej o krzesło.
- No cóż, jeżeli ten Mokumokuren atakuje jedynie morderczym spojrzeniem, to raczej nie mamy się czym martwić - mruknęła, kładąc ręce za szyję i przymykając oczy, jakby miała zamiar się zdrzemnąć. - Tak czy inaczej mamy sporo czasu do poranka, a po tej historii będzie trudno zasnąć... Proponuję znaleźć jakieś zajęcie, aż nie zrobi się widno. Masz jakiś pomysł? Chyba, że chcesz się po prostu nacieszyć ogniskiem i ciszą, to też jest opcja.
Sama chętnie by pomedytowała i spokojnie poćwiczyła kontrolę nad chakrą. Nie chciała jednak, by Chirinharu pomyślała, że ją ignoruje albo coś w tym stylu. Wolała więc wpierw spytać. O dziwo czuła się nawet wypoczęta. Widać dobry obiad, spacer i przyjemna rozmowa odnowiły jej energię, którą wykorzystała na podróż. Chciała ją jakoś spożytkować, może na trening? Pomyśli o tym jutro. Teraz po prostu wsłuchiwała się w ciche trzaskanie drewna, dźwięki stukających o siebie łyżek i śpiewające w trawach świerszcze i zastanawiała się nad jutrzejszym dniem.
- Dalej chcesz odwiedzić to muzeum? - zapytała, otwierając jedno oko, które skierowała w stronę kunoichi. - Możemy się tam umówić na popołudnie, a potem skoczyć na czareczkę obiecanej sake, co ty na to?
Była bardzo ciekawa co znajduje się w tym muzeum. Obrazy? Artefakty? Rzeźby? Może wszystko na raz? Cokolwiek tam było, musiało opowiadać o historii, kulturze, religii... no, o wszystkim. A przecież po to opuściła Antai, żeby zdobywać szlify. Już nie mogła doczekać się zamkniętych w galerii skarbów.

[Chirinharu]

Białowłosa właściwie czuła się pocieszona faktem, że Kaisa czuje się nieswojo. Znaczyło to jednoznacznie, że nie zwariowała, co było akurat przyjemną informacją. Oczy nie zabijają, dziewczyna ma racje. Przecież spojrzenie, nawet najgroźniejsze, nic nam nie zrobi. Nie była śpiąca, tylko spragniona. Tego dnia mówiła, o dziwo więcej, niż zazwyczaj. - Jak najbardziej, możemy spędzić noc w ciszy. Na przemyśleniach, czy wsłuchiwaniu się w śpiew natury. Medytacja, to jest to czego mi teraz potrzeba. - uśmiechnęła się, przyglądając płonącemu drewnu. Zapach ogniska zawsze się jej podobał, przywodziłna myśl chwile spędzone w rodzinnym gronie, kiedy jeszcze było 'grono'. - Co do muzeum, bardzo chętnie się tam z Tobą przejdę. Proponuję z rana zorganizować wodę, opłukać się chociaż po podróży, zjeść może jakieś maliny i możemy iść. - Znowu mówiła, co tylko sprawiło, że zachciało jej się pić, zdecydowanie intensywniej niż dotychczas, znalazła swój bukłak i wzięła duży łyk. Na szczęście nie był pusty. Westchnęła bezgłośnie i zaczęła odpływać w swoich myślach. Długie rozmowy są przyjemne, spędzenie nocy w towarzystwie nowopoznanej osoby jednak nie brzmi jak idealny pomysł. Jak to mówią nigdy nie wiadomo, nie miała jednak zbyt wiele przy sobie, nie wyglądała też na zamożną, więc czarnowłosa raczej nie spędza z nią całego dnia tylko po to by ją okraść. Z drugiej strony mówią, że przezorny shinobi, to żywy shinobi. Tylko skoro ta, chciała ją zabić dla majątku, którego oczywiście nie posiadała, po co zdradzałaby swoje umiejętności? Rin potrzasnęła głową, za dużo myślała, analizowała, wymyślała, znowu. Jak zawsze, miała miliony dróg dla danej sytuacji w głowie, a najbardziej niepokojące wychodziły na wierzch. Pokręciła głową, przecież i tak nie będzie spać. Nic się nie stanie, co najwyżej może zacząć padać. Zaczęła oddychać miarowo, może medytacja pomoże. Rozsiadła się w pozycji kwiatu lotosu, ręce ułożyła swobodnie na nogach, tak było jej najwygodniej. Po chwili zamknęła oczy, kilka uspokajających oddechów, można zacząć. Wyciszenie, skupienie, tego jej było trzeba. Cisza, spokój, tylko ona, skoncentrowana na swoim wnętrzu i odczuwaniu. Tu w obcym, jednak tak znajomym miejscu, czuła się odrobinę zagubiona. Czas temu zaradzić. Oddechy, wolny, jasny, świeży, złoty wdech, po czym spokojny, wyrzucający wszystko co złe, niedobre, nieprzychylne spojrzenia i myśli, brudnozielony wydech. Wdech daje nowe dobre doznania, wydech zabiera od nas te złe i zepsute myśli. Wdech.... Wydech... Medytacja

[Kaisa]

Była rad, że białowłosa wybrała jednak spędzenie reszty czasu w ciszy i spokoju. Trochę zmęczyła się całym tym gadaniem. Nie przywykła do długich rozmów, a miała wrażenie, że słowa z dzisiejszego dnia starczą jej na cały tydzień.
- Świetnie. Ja proponuję jednak nie jeść niczego z lasu, nie wiadomo co za rośliny tutaj są... Moja manierka z wodą gdzieś się zawieruszyła w trakcie podróży szlakiem, ale jak chcesz, to możemy przejść się z rana po wodę. Chyba ten pustelnik wspominał o jakimś źródle nieopodal, może strumień albo staw... Może będą tam ryby? Jakby tak złowić ze dwie...
Po tym pomyśle zamilkła na dłuższą chwilę. Tak właściwie, to nie odzywała się w ogóle. Jedynie patrzyła w gwiazdy, błądząc myślami. Będzie musiała wypytać ludzi, co jeszcze ciekawego ma do zaaferowania Yusetsu i odwiedzić te miejsca. A potem? Może Prastary Las, albo Samotne Wydmy? Dzięki Chirinharu miała przed oczami morza piasku, żywe wielbłądy i oazy. Szykowało się na to, że faktycznie zostanie włóczykijem... Czy jej to przeszkadzało? W żadnym wypadku. Właściwie, to czuła się szczęśliwa, a teraz zaczęła nawet myśleć o tym, by przelać swoje podróże na papier. Kto wie, może jak napisze wystarczająco dużo, to pokaże swoje dzieło mistrzowi? W końcu on też dużo podróżował i nawet zachęcił ją do wyruszenia w świat... Na pewno mu się spodoba.
Rozmyślała tak, aż do poranka, kiedy gwiazdy przysłonił ciemny błękit, a ptaki powoli budziły się ze snu, ćwierkając radośnie. Przeciągnęła się na skrzypiącym krześle, zauważając, że ogień prawie całkowicie już przygasł. Małe węgielki tliły się mętnie na czerwono wśród popiołu i spalonego drewna.
- Hej, Chirinharu-chan. Już rano - zaczepiła swoją towarzyszkę, szturchając ją lekko w ramię. - Idziemy znaleźć wodę i coś na śniadanie?

[Chirinharu]

Noc minęła dziewczynie niezwykle uspokajająco i orzeźwiająco. Gdy tylko czarnowłosa wyrwała ją z letargu, była pełna energii i pozytywnego nastawienia na przyszłość. Powoli podniosła się, rozciągnęła zastałe mięśnie i powróciła do świata rzeczywistego. - Tak, ryby to dobry pomysł, smaczne i pożywne. Dodatkowo mniej niebezpieczne niż inne zwierzęta w lesie i może łatwiej będzie je upolować niż jakiegoś dzika czy inną sarnę. Chociaż osobiście nie wiem czy umiałabym zabić sarnę, na obrazach wyglądały tak pięknie, te ich duże oczy. Musimy iść nad strumyk, naprawdę czuję, że potrzebuję się obmyć z piasku Atsui, który dalej czuję w niektórych miejscach. - zaśmiała się. - Jeśli chcesz wody to proszę, trochę jeszcze zostało. Później napełni się bukłak i będzie więcej. - Podała dziewczynie swój nie najcięższy bukłak. Jeszcze trochę wody zostało, a niedługo będą miały jej pod dostatkiem. Poprawiła ułożenie ubrania, przerzuciła włosy na plecy i podążyła do wyjścia. Stojąc tuż pod drzwiami, odwróciła się do Kaisy - Idziemy? - Po czym wyruszyła w stronę, z których dobiegały ciche dźwięki strumyka. Idąc przez las oddychała głęboko niemalże upijając się świeżym, leśnym powietrzem. Krocząc pomiędzy drzewami rozglądała się, z nadzieją, ze znajdzie smakołyki, które mogłyby uprzyjemnić im śniadanie, coś w końcu musiało tu być. Niedługo zajęła jej podróż do rzeki, która była raczej spokojna i przejrzysta. Kucnęła przy brzegu, napełniła bukłak, obmyła twarz, szyje, ręce by się odświeżyć. Odchyliła koszulę i przemyła się odrobinę bardziej. Marzyła o zrzuceniu ubrań i wskoczeniu do wody. Chciała poczuć się czysto i przyjemnie zanurzona w błękitnej toni. Zdjęła buty, ustawiwszy je równo na brzegu, dolną część spódnicy przerzuciła za pasek tak by nie zamoczyć ubrania, po czym weszła do wody. Poczuła jej delikatne muśnięcia, otulona chłodną, przyjemną wodą, czekała aż Kaisa do niej dołączy. - Wchodzisz? Jest niesamowicie przyjemnie, polecam. - uśmiechnęła się szeroko, po czym zwolna brodziła w wodzie, ciesząc się tą chwilą, pragnęła zapamiętać ją na zawsze. Błądząc w wodzie na chwilę nawet zapomniała o jedzeniu, była całkowicie pochłonięta chwilą.

[Kaisa]

Czarnowłosej nie trzeba było dwa razy powtarzać. Ściągnęła buty i weszła do chłodnej wody aż po kolana. Jej kimono i spodenki były na tyle krótkie, że nie musiała martwić się o zamoczenie materiału. Nacieszyła się chwilę pluskiem rzeki, obmyła twarz, po czym wylazła na brzeg. Buszowała między drzewami i krzakami, wracając do wody po minucie czy dwóch z długim patykiem w rękach. Odwiązała ozdobny pas z kimona i przewiązała go na kiju, mocując tam ostry kunai.
- No i patrz, mamy czym łowić - powiedziała do Chirinharu.
Przypomniała sobie jak robił to kiedyś jej mistrz. Widziała i próbowała tego jednak tylko raz, bo Genta zdecydowanie wolał wędkę. Nie miały jednak ze sobą niczego takiego, choć to zdecydowanie ułatwiłoby sprawę. Po namyśle zdecydowała się jednak na swobodne stąpanie na tafli wody, żeby nie wystraszyć ryb. Złowienie wodnego żyjątka zajęło jej bardzo dużo czasu, zwłaszcza, że robiła to w ten sposób, by nie uszkodzić skrawka materiału. Po kilkunastu minutach zaczynała tracić cierpliwość i zastanowiła się, czy nie łatwiej będzie jej po prostu użyć jakiegoś jutsu, ale w końcu udało jej się nabić rybę na ostry koniec prowizorycznej włóczni, a do niej doszła i druga. Miały więc już załatwione śniadanie, teraz trzeba tylko wrócić do chaty i upiec rybki nad ogniem. Spędziła jeszcze trochę czasu, korzystając z rzeki i pięknego widoku, po czym wróciła na brzeg, odwiązała pas, schowała kunai i rzuciła kij na swoje miejsce.
- Śniadanie mamy z głowy - stwierdziła wyciskając wodę z pasa i przewieszając sobie przez szyję. Powiesi go później w chacie i wysuszy... - To co, idziemy?

[Chirinharu]

Podczas gdy Chirinharu korzystała z uroków przyjemnej wody, której było tak dużo w porównaniu z tym co miała na co dzień, nie spostrzegła kiedy w Kaisa nałowiła im jedzenia. Pomysł z włócznią był dobry, działał. Teraz mają co jeść, wystarczy je odpowiednio przyrządzić i wszyscy będą zadowoleni. Na zawołanie czarnowłosej pospiesznie zebrała się, założyła buty i powędrowała w stronę chatki. - Pozbieram patyki, nasze skromne zapasy już się skończyły. Piękne okazy, grubiutkie, idealne śniadanie. Nie będziemy głodne przez dłuższy czas. Świetnie Ci poszło. Właściwie to, zabiłaś te ryby? - Spoglądała niepewnie na jedzenie i Kaise. Sama nie chciała ich zabijać, fakt chciała je zjeść, ale żeby zabić? Wolała przyrządzać już martwe mięso, bez konieczności odrywania głów. Szła wolno, zbierając patyki na ognisko, które już najpewniej zgasło. Wędrując to tu, to tam spostrzegła roślinę, miętę, zebrała kilka listków, stwierdziła, że doda do ryby by nadać jej ziołowego smaku. Nie mogła wybrzydzać, z przypraw, które dalej niosła skorzystać nie mogła. Gdy dotarła do chatki zabrała ryby i przystąpiła do żmudnego procesu skrobania łusek za pomocą kunaia, po czym wsmarowała liście mięty, znalezione po drodze w ich przyszłe śniadanie. Drewno, które udało jej się znaleźć podczas przechadzki ustawiła w miejscu ówczesnego ogniska i rozpaliła je, dość sprawnie, miały w końcu krzemień. Podmuchała kilka razy na tlące się palenisko, by upewnić się, że płomień nie zgaśnie. Na dłuższe patyki nadziała ryby, ostrożnie by nie narobić szkód i czekała aż te będą gotowe. - Już prawie możemy jeść, patrz jakiego koloru nabrały. I ten zapach, iście smakowity. - stwierdziła uradowana. - A potem idziemy do muzeum? Nie mogę się doczekać aż dowiem się jakie tajemnice się tam kryją. Dowiemy się tylu nowych rzeczy. To niesamowicie ekscytujące. - Przyglądała się rybom, w oczekiwaniu aż będzie mogła zatopić w jednej swoje zęby. Rozmyślając, doszła do wniosku, że to miejsce jest całkiem przyjemne. Wszystko czego potrzeba, a przynajmniej większość, znajduje się tuż obok nich. Ponadto nic na nie w nocy nie patrzyło, a przynajmniej nie tak by zwróciła na to uwagę.

[Kaisa]

Kaisa zamrugała, patrząc na Chirinharu z niezrozumieniem.
- No, tak... A jak miałam je złowić? A co, nie lubisz widoku krwi? - zapytała, wciąż nie do końca rozumiejąc jej pytanie. Już wcześniej przemyła całą czerwoną maź i dwie dorodne rybki trzymała w rękach, nie mając do czego ich dać. - Mogłam o tym pomyśleć wcześniej, wzięłoby się tamto wiadro z chaty, eh... - mruknęła, wzruszając pod koniec ramionami.
Gdy wróciły do chaty, białowłosa od razu wzięła od niej ryby i zaczęła je skrobać z łusek, w czym Kaisa oczywiście pomogła. Potem rozpaliły ognisko i gdy już ryby były upieczone i złociste, ze smakiem wzięła jedną z nich i zabrała się za jedzenie. Musiała przyznać, że zebrana przez Chirinharu mięta dobrze wkomponowała się w mięso, nadając mu specyficzny, choć niezgorszy smak. Przydałby się jeszcze sok z Kabosu i potrawa "pierwszej wody".
- Wątpię, by tak z rana muzeum było otwarte. Proponuję zaczekać jeszcze chwilę w lesie, chyba, że masz coś do załatwienia zanim tam pójdziemy...
Skończyła jeść i rozwiesiła swój mokry pas nad ogniskiem, owijając go na wystającej ze ściany belce.

[Chirinharu]

Sam proces przygotowywania posiłku był dla Rin fascynujący, dawno nie miała okazji zjeść czegoś co po pierwsze sama, mniej lub bardziej złapała, po drugie przygotowanego na ognisku, które, mniej lub bardziej sama rozpaliła. W powietrzu wyczuwała zapach przygody, ostatnio miała przyjemność przeżyć sporo nowych doznań. Niespiesznie jedząc kolejne kęsy ryby, zastanawiała się jak możnabyło ją jeszcze doprawić, brakowało jałowca, on mógłby pomóc, albo pogorszyć smak pożywienia. Nieczęsto miała okazję jeść świeżą, dopiero złowioną rybę. Wiedziała, że na pewno będzie chciała więcej. Spróbować więcej ryb, różnych smaków, spędzić czas nad wodą, nad morzem szukając muszelek. Zastanawiała się czy to dobry moment żeby zapytać Kaisę czy nie chciałaby iść z nią na taką wyprawę, jednak dziewczyna dobrze znała smak błękitnego morza i powietrza, które je otacza. Mogła odmówić a ich drogi by się rozeszły. Kończąc swój posiłek, który skwitowała tylko. - Dawno nie jadłam ryb, ale chyba dobrze nam wyszła, co myślisz? - Po chwili dodała. - W sumie racja, jeszcze wcześnie muzea pewnie będą zamknięte. Posiedźmy w lesie, posłuchajmy przyrody, możemy też po ogarniać w tej chatce. Myślę, że jeszcze tu wrócimy. - zaśmiała się po czym udała się do drzwi. Dłuższą chwilę stałą na schodkach z zamkniętymi oczami, przysłuchując się śpiewu ptaków w akompaniamencie szeleszczących na delikatnym wietrze liści. Z zapałem wdychała powietrze jakby chciała je zabrać ze sobą na zawsze. Przydałby się trening, ćwiczenia. Medytacja i wyciszenie to nie wszystko. Musiała stać się silniejsza żeby nikogo nie zawieść. Nie chciała by jej rodzina, ta część, z którą dzieli zdolności nią gardziła, bądź się jej wstydziła. Za wszelką cenę musiała zrobić wszystko by nie zawieść rodziców.

[Kaisa]

Bardzo szybko znudziło jej się siedzenie w jednym miejscu. Kochała przyrodę, ale co za dużo, to niezdrowo. Poza tym czuła, że za chwilę znów będzie głodna, bo jedną rybą niestety się nie najadła. Chciała też porozmawiać z innymi mieszkańcami i lokalnymi. Nie to, żeby towarzystwo Chirinharu jej nie przypasowało, wręcz przeciwnie. Poczuła, że przypadkowo napotkana kunoichi jest jej bratnią duszą, tak samo uwielbiającą legendy i mity, jak ona sama. Była też żywiołowa i przyjazna, co stanowiło bardzo miłą odskocznię od jej mistrza, który był jej całkowitym przeciwieństwem. Po prostu musiała przejść się gdzieś, gdzie mogła dowiedzieć się więcej o samym Yusetsu, a dziewczyna raczej sama nie wiedziała zbyt wiele o tym miejscu, skoro pochodziła z pustyni. Kaisa podniosła się z krzesła i zabrała swój pas z belki.
- Było bardzo miło spędzić noc w lesie, ale chętnie zajrzałabym na jakiś targ i porozmawiała z mieszkańcami. Pewien kupiec polecił mi zatrzymanie się w uroczej osadzie Yōgan-ryū, więc tak myślę, że przed muzeum zajrzę tam na chwilkę. Kto wie, może natknę się na stragan z jakąś dobrą sake - Puściła do niej oczko. - Tak czy inaczej chciałabym zrobić małe zakupy, więc jeżeli nie masz nic przeciwko chwilowej rozłąki, to możemy przejść się razem pod obrzeża osady i po paru godzinach spotkać ponownie w tym samym miejscu, co ty na to?
Obwiązała kimono pasem, zawiązała na nim supeł i zabrała się za gaszenie ogniska, czekając na odpowiedź białowłosej. Jeżeli ta zgodzi się na towarzyszenie jej aż do osady, tym lepiej. Jeżeli nie, to i tak były umówione, więc oby żadna z nich nie zgubiła drogi do muzeum. Kaisa miała w planach kupić parę rzeczy, zjeść coś normalnego w karczmie i być może dowiedzieć się czegoś interesującego od miejscowych. Gdy już upewniła się, że puszczy nie grozi pożar ze strony niedogaszonego ogniska, wstała na równe nogi i uśmiechnęła się do Chirinharu, jakakolwiek decyzja nie padła z jej ust, po czym ruszyła po ścieżce, z której przyszły.

Z/T
Następna lokacja - Obrzeża osady Yōgan-ryū

[Chirinharu]

Rin spokojnie myślała nad zbliżającą się przyszłością. Nie mogła na wieczne później odkładać wyprawy do rodziny, o którą poprosiła ją babcia. Swoją drogą nie skłamie twierdząc, że sama chce się tam udać. Przez te wszystkie lata nie tylko odrobinę urosła, bardzo stęskniła się za ciociami, wujkami, przyszywanymi dziadkami, kuzynostwem i całą masą innych członków rodziny. A co jak jej nie poznają? Albo będą na nią krzywo patrzeć? Przecież ma odznakę klanu w dodatku złotą. Chociaż z drugiej strony to rodzina, rodzinę się przecież kocha, jaka by ona nie była. Nie mieli zbyt dużo kontaktu, odległość robiła swoje, jednak przecież jej nie wyrzucą. Być może tęsknili tak bardzo jak ona, być może ucieszą się nie tylko z przypraw, ale również z jej odwiedzin. Ona sama nie mogła doczekać się aż po raz kolejny skonsumuje specjały cioci Tamane, aż zobaczy złowione przez wujka Jinsaku ryby, może tym razem uda mu się ją nauczyć cierpliwości podczas łowienia. Było tak wiele rzeczy, które mogła spróbować tu w Yusetsu, a na które nie było szans w Atsui. Teraz ogromna ilość możliwości znajduje się na wyciągnięcie jej rąk. Tylko czekają aż którąś z nich wybierze. Pozostaje jednak pytanie: Kiedy w końcu uda jej się dotrzeć do celu podróży? Musiała przyznać, że poznanie nowej koleżanki, która była raczej spokojną, artystyczną duszą, przyjemnie pokrzyżowało jej plany. Fakt miała znajomych, pomagała sąsiadom, nie uciekała od obcych, jednak nigdy nie spędziła nocy z inną, poza rodziną, osobą. Z jednej strony była chętna do rozmów i żywiołowa, jednak z drugiej nie chciała zbyt wiele o sobie zdradzać, co potwierdza fakt, że do tej pory nie powiedziała niedawno poznanej kunoichi wszystkiego o sobie. Znajomość z Kaisą stała się wyjątkowo ekscytująca. Rozmyślała w ciszy, na łonie natury, gdy usłyszała pytanie towarzyszki. Uśmiechnęła się na samą myśl, oto właśnie jej problem się rozwiązał. Mają iść tam gdzie sama chciała się udać i nie będzie musiała wymyślać żadnych wymówek. - Bardzo chętnie odwiedzę tą wioskę. Cieszę się, że nie będę musiała iść do niej sama. Mam nadzieję, że znasz drogę. Daj mi chwilkę, zbiorę się szybko i możemy iść. - Odpowiedziała zadowolona, poprawiła ubranie, założyła włosy za ucho, upewniła się że nadal ma papierowego wielbłąda za pasem i wyruszyła w podróż do pierwotnego celu. - A więc w drogę, szkoda dnia! - krzyknęła do czarnowłosej zadowolona z obrotu spraw.

z/T

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 1/15

---

Świat wokół nas jest pełen niesamowitych cudów których widok zapiera dech w piersiach i sprawia, że nawet najgorszy dzień, najgorsze przeżycia i wspomnienia chowają się gdzieś w odmętach naszej pamięci. Jakby odcinane od reszty za pomocą olbrzymiej kotary z której istnienia nie zdajemy sobie zazwyczaj sprawy. Oczywiście nie każdy dostrzegając ów cudy rozumie co tak naprawdę widzi bo aby tak się stało trzeba posiadać coś więcej niż tylko oczy i nie chodzi tu o żadne specjalne techniki wzrokowe. One w żadnym stopniu nie pomogą, czasem może nawet wręcz utrudnią dostrzeżenie tych najoczywistszych faktów.
Aby dostrzec prawdę należy posiadać zdolność spoglądania sercem. Tylko tyle ale i aż tyle, bo ludzie niestety co raz rzadziej pamiętają, że i w ten sposób postrzegać można otaczający nas świat z powodu wiecznej pogoni. Pogoni za siłą, za bogactwem, za sławą czy wieloma innymi bzdurami. Jednak ci którzy ów zdolność posiadają mimo plotek i pogłosek o puszczy mokumokuren widzą w niej cud. Majestatyczna dzika i przepiękna puszcza przemierzając którą ukoić można nerwy wsłuchując się w śpiew leśnych ptaków czy mijając radośnie goniące się wiewiórki.
W świecie pochłoniętym wojną, pełnym zła i ułudy czy nie jest to miejsce cudowne? Te gdzie można się od tego wszystkiego odciąć? A co widziałaś ty? Piękna białowłosa niewiasto gdy wkroczyłaś w objęcia tego zaczarowanego lasu? Czy skupiałaś się na otaczającej cię faunie i florze czy raczej ostrożnie stawiałaś kroki zachowując stuprocentową czujność której nie powstydził by się żaden shinobi?

Słońce świeciło jasno na bezchmurnym niebie tego popołudnia i mimo iż jesień dawała o sobie już dyskretne znaki to jednak wciąż było zaskakująco ciepło. Kierowałaś się główną drogą bo i czy był jakikolwiek powód by z niej zbaczać? Na pewno miałaś jakiś cel do którego podążałaś, bardziej bądź mniej określony ale na pewno istniał niestety jak to los bądź bogowie mają w zwyczaju sprawiać by najprostsza podróż okazywała się nie lada przygodą. Oczywiście jeśli tego chcieliśmy.
Podróż mijała ci spokojnie, mógłbym powiedzieć że wręcz przyjemnie gdy do twych uszu dotarł dźwięk trzaskających gałęzi. Docierał on gdzieś z nad ciebie i gdy spojrzałaś ku górze dostrzegłaś jak w kierunku ziemi spada coś większego niż zwykła wiewiórka, a przy tym bez ogonka i nieco mniej owłosionego. To było dziecko, najprawdopodobniej dziewczynka o długich rudych włosach ubrana w brązowe spodnie, szarą koszulę sznurowaną na dekolcie z długim rękawie i zielonkawą kamizelkę. Ubrania były w średnim stanie, nieco ubrudzone, a samo dziecko na oko miało maksymalnie dwanaście wiosen. Jeśli chciałaś była w stanie doskoczyć i złapać biedaczkę nim uderzy plecami czy tam tyłkiem o ziemię ale gdybyś tego nie zrobiła to raczej nie powinna umrzeć.

[Mikoto]

Nadszedł czas opuszczenia tej prowincji i udania się dalej na północ w stronę Karmazynowych Szczytów. I chociaż Mikoto robiła to z pewną dozą smutku, to miała nadzieję że jej kroki jeszcze kiedyś tutaj powrócą, a tymczasem skierowała się na północny szlak, aby po pewnym czasie od opuszczenia miasta, zagłębić się w dość ciekawą puszczę. Zapewne gdyby znała krążące o tym miejscu legendy, inaczej podeszłaby do tematu, jednak niczego nieświadoma, z uśmiechem rozglądała się, maszerując przed siebie. Lubiła przyrodę, więc takie widoki były niczym balsam na jej serce, mimo iż wyraźnie było widać i czuć oznaki jesieni. Trochę średnią porę wybrała sobie na podróż w góry, ale nic na to nie mogła poradzić. Najwyżej spędzi w górskich miastach zimę i poczeka na nadejście wiosny.
Wracając jednak do otaczającej ją puszczy. Pomimo zachwytu przyrodą, Miko zachowywała czujność i z uwagą zarówno nasłuchiwała, jak i obserwowała otoczenie, żeby nie dać się w żaden sposób zaskoczyć napaści. Nie raz miała do czynienia z bandytami i lepiej było mieć się na baczności. Poprawiła wielki wachlarz na plecach i przemierzała dalej szlak, o dziwo jakiś taki pusty. Zazwyczaj główne szlaki były często uczęszczane przez kupców i podróżnych, a tutaj póki co nie widziała żywego ducha poza zwierzyną leśną. Dziwne? Może nie do końca, bo ten efekt mógł być spowodowany konfliktem przez co ludzie bali się teraz podróżować, gdy główne siły tej prowincji były rzucone w zupełnie inne miejsce. No cóż. Chcąc nie chcąc, musiała iść dalej sama i chociaż miała możliwość przywołania jednego z tygrysów, to obawiała się, że ktoś niepowołany mógłby to zobaczyć. Musiała zdecydowanie trzymać się na baczności i używać tego tylko wtedy, gdy będzie miała pewność że jest na pewno sama.
Jej spokojną wędrówkę w pewnym momencie zakłócił ostry trzask łamanych gałęzi nad nią, a gdy spojrzała w tamtym kierunku, dostrzegła jak na spotkanie z ziemią leci wątłe ciało dziecka. Bez namysłu Miko doskoczyła do odpowiedniego miejsca i chwyciła rudowłose dziecko, nim to zdołało coś sobie złamać podczas takiego upadku. Szybko jednak odstawiła jak się okazało dziewczynkę i odsunęła się na dwa kroki, żeby ta w przypływie jakiś emocji nic jej nie zrobiła. Kunoichi nie miała pojęcia kim była, ani jakie miała intencje, ani jak reagowała na obcych, więc lepiej było szybko odzyskać bezpieczny dystans, zanim ta się otrząśnie i zda sobie sprawę, że dupsko ma jednak całe i zdrowe.
- Nic Ci nie jest? - Zapytała niepewnie. - Nie pokaleczyłaś się?
Najwyraźniej gałęzie się pod nią zarwały i spadając, mogła się gdzieś zadrapać i zranić, dlatego też u Mikoto obudził się zwykły instynkt medyczny i troska. Była jednak czujna i w razie czego, będzie odpowiednio reagować. Dziwne trochę, że nastoletnie dziecko łazi po puszczy spory kawałek od miasta, do tego w średniej jakości ubraniu. Jaka historia się za tym kryła?

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 3/15

---

Ohh, jakie szczęście miała spadająca biedaczka tego zapewne nigdy się nie dowie ani ona sama, ani nikt inny prócz złośliwych bogów, którzy dopuścili by dziewczynka niczym kropla deszczu z burzowej chmury runęła w dół ku ziemi... Chociaż czy faktycznie to była ich sprawka? Czy byli tacy źli skoro skrzyżowali jej drogę z tą oto przedstawicielkę jednego z potężnych rodów shinobi? Przecież równie dobrze pokierować tu mogli kroki jakiejś szajki rabusiów, a jednak nie! Zamiast okropnych ludzi którzy mogli by zostawić dziewczę samą sobie czy co gorsza jeszcze wykorzystać jej nieszczęście to otrzymała ona od nich swojego własnego anioła stróża.
Dziewczyna była odrapana, gdzieniegdzie umorusana na twarzy, a we włosach pełno miała drobnych patyczków czy poschłych liści. To wszystko zauważyłaś w momencie gdy złapałaś to dziecko nim jeszcze całe i zdrowe odstawiłaś je na ziemi. Oczywiście w momencie chwytu i właściwie jeszcze chwilę po odstawieniu ta mocno zaciskała oczy z twarzą wyrażającą strach. Choć nie można było się dziwić skoro zapewne przewidywała, że lada moment bardzo mocno przytuli się do matki ziemi.
Nieśmiało i nie pewnie słysząc twój głos otworzyła jedno oko cały czas stając w tej samej pozie i z tą samą miną, szybko rozejrzała się w koło niepewnie otwierając drugie oko przy czym dokładnie zaczęła sprawdzać rękoma stan swojego ciała. Na koniec gdy zrozumiała że przeżyła wzięła głęboki wdech i wydech by przenieść swoje zielone oczka na swą wybawicielkę.
- N-nie, chyba jestem cała, dziękuję eeeem... nie widziała pani może takiej wielkości białego kundelka? - zapytała nieśmiało rozglądając się na boki jakby licząc, że ów zwierzątko raptem wyskoczy z krzaków i rzuci się w jej objęcia.
Niestety nic z tych rzeczy się nie wydarzyło, za to dziewczyna ewidentnie szukała swojego pupila nie popisując się przy okazji najlepszym wychowaniem ponieważ jeszcze w trakcie rozmowy zaczęła prawie że czołgać się po ziemi i węszyć jak... jak jakieś zwierzę. Chwilę tak pobiegała na kolanach by następnie usiąść z zawiedzioną miną i lekko szklącymi się oczkami.

Głosy:
- Rudowłosa