Puszcza Mokumokuren

[Mikoto]

Na pierwszy rzut oka dziewczynka była lekko sponiewierana, ale poza lekkimi zadrapaniami i umorusaniem zarówno ciała, jak i ubrania, nic widocznego chyba jej nie dolegało, co Miko przyjęła z lekką ulgą, bo nie będzie musiała interweniować ze swoją medyczną chakra. Na wszelki wypadek jednak warto było się upewnić co do jej stanu zdrowia, dlatego też Białowłosa po prostu zapytała, czy wszystko z nią dobrze. Gdy Rudowłosa otrząsnęła się po tym, jak uniknęła bliskiego i bolesnego kontaktu z ziemią, oznajmiła dosyć niepewnie, że nic jej nie jest, więc ostatecznie temat jej zdrowia został wyjaśniony, a Miko trochę się rozluźniła. Już miała ją nieco skarcić, aby była bardziej ostrożna w chodzeniu po drzewach, gdy dziewczynka wypaliła z pytaniem o to, czy Kunoichi nie widziała może białego kundelka. Nie to jednak było zdumiewające, a zachowanie Rudowłosej, która teraz na czworaka zaczęła węszyć po ścieżce. Tak, węszyć! Z nosem przy ziemi, niczym pies tropiący, na co Mikoto nieco opadła szczęka w wyrazie szczerego zdumienia.
Eeeeee....okeeej?
Jakkolwiek było to dziwne i niespotykane, Białowłosa otrząsnęła się i rozejrzała, jakby miała nadzieję zobaczyć gdzieś między krzakami białe futro. Nic jednak takiego nie dostrzegła i nie przypominała sobie, żeby po drodze usłyszała jakieś podejrzane dźwięki związane z obecnością psa. Widać jednak było, że dziewczynka jest mocno zdesperowana poszukiwaniami swojego pupila i powoli traciła nadzieję, więc w Miko mimo wszystko obudził się instynkt pomocy. Co prawda znalezienie psa w takiej puszczy mogło zająć sporo czasu, po poza szukaniem i nawoływaniem nic więcej nie mogła zrobić, no ale warto było spróbować.
- Nie, nie widziałam. - Odpowiedziała wreszcie szczerze. - Ale jak chcesz, to mogę pomóc Ci szukać. We dwie możemy przeczesać większy obszar.
Mimo że dziewczynka była w oczach Białowłosej nieco dziwna i na swój sposób...dzika, to przecież nie zostawi się dziecka w potrzebie w środku lasu, żeby błąkała się nie wiadomo ile w poszukiwaniu psa. Jeszcze coś poważniejszego by się jej stało i dopiero miałaby ją na sumieniu, wszak rabusiów nie brakowało w takich miejscach.
- Opowiedz mi co się stało i gdzie dokładnie straciłaś z oczu swojego pieska. - Poprosiła spokojnym tonem. - Może nie odszedł zbyt daleko...jak ma na imię?
A przynajmniej taką miała nadzieję, bo jeśli do tej pory się nie zjawił, a dziewczynka na pewno nawoływała, to czekała ich trochę trudniejsza akcja. O to węszenie Rudowłosej nawet nie miała śmiałości zapytać, bo nie sądziła, że człowiek byłby w stanie w ten sposób coś wyczuć. No ale jakby dłużej pobyła wśród Inuzuka, to zapewne i takich cudów by się dowiedziała.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 5/15

---

Zachowanie tego dziecka mogło zdecydowanie sprawiać wydawać się dziwne ale z drugiej strony wciąż było to dziecko, a w ich główkach czasem dzieją się rzeczy których dorośli nie są w stanie pojąć. Takie w końcu już bywają dzieci, nieprzewidywalne. Na szczęście z reguły były też bezbronne i raczej nie były naturalnymi wrogami shinobich dzięki czemu można było sobie przy nich pozwolić na odrobinę spokoju, nie za dużą oczywiście bo nigdy nie wiadomo kiedy wymyślą, że fajną zabawą może być podpalanie stosu wybuchowych notek ale zawsze.
Gdy tylko zaproponowałaś wsparcie w poszukiwaniach tej igły w stogu siana rudowłosa dziewczynka wręcz podskoczyła z ziemi na równe nogi z radości i ogromną nadzieją palącą się w jej oczkach niczym pożar trawiący lasy Amazonii zbliżyła się do swej wybawczyni w celu silnego przytulenia się. Przytulas nie trwał specjalnie długo jednak był bardzo silny jak na posturę tego dziecka co mogło świadczyć że włożyła w niego całe swoje serduszko.
- Kiba proszę pani. - odpowiedziała zgodnie z pytaniem uśmiechając przy tym ponieważ ta tajemnicza nieznajoma która nie tylko zdążyła już ją uratować przed bolesną konsekwencją upadku z drzewa to teraz jeszcze dała jej nadzieję na odnalezienie swojego pupila - Byłam sobie na drzewie rysując Kibę gdy on sobie uciekł gdzieś... nie wiem dlaczego chciałam iść dalej za nim ale gałąź się złamała i spadałam...
Spuściła nieco wzrok kończąc swoją opowieść ewidentnie będąc smutną z takiego przebiegu zdarzeń ale po chwili uniosła głowę jakby coś do niej dotarło i sięgnęła gdzieś pod kamizelkę by następnie wyciągnąć poskładany kawałek kartki który zaczęła "otwierać" by ostatecznie pokazać ci co na niej było:

- Ooooo tak wyglądał Kiba, tylko że jest biały! Jak pani włosy!

Głosy:
- Rudowłosa

[Mikoto]

Gdy Mikoto zaproponowała pomoc w poszukiwaniach pupila, Rudowłosa dziewczynka zareagowała radosnym entuzjazmem i mocno przytuliła się do Kunoichi, w mgnieniu oka podrywają się z ziemi. Białowłosa uśmiechnęła się ciepło i pogładziła ją pocieszająco po plecach, jednocześnie ponownie się rozglądając za białą sierścią, jednak nic nie dostrzegła.
- Mam na imię Mikoto. - Przedstawiła się. - A Ty?
Gdy wysłuchała całej historii, kiwnęła głową na znak zrozumienia, jednak nadal brakowało jej jednego elementu, a mianowicie tego, w którą stronę pobiegł piesek, chociaż możliwe, że dziewczynka zajęta rysowaniem, nie była w stanie tego określić. Warto jednak będzie dopytać o to za chwilę. Zawsze to jakieś ułatwienie na początek. Oby tylko nic złego się nie stało.
- Nie martw się, znajdziemy Kibę. - Zapewniła dziewczynkę. - Widziałaś może w którą stronę pobiegł?
Gdy Rudowłosa pokazała jej rysunek, Miko była szczerze zdumiona, bo szkic był naprawdę bardzo dobry techniczne, jednak ani trochę nie przypominał ''kundelka'', a wilczura. Przyjrzała się ponownie dziewczynce i jej dzikim cechom wyglądu, a potem jeszcze raz spojrzała na narysowanego Kibę, tak podobnego do części psów w mieście. Czyżby miała do czynienia z przyszłą Kunoichi tej prowincji? Kto wie, jednak to nie był teraz ani temat do rozmów, ani do rozmyślania. Trzeba było skupić się na poszukiwaniach. Tak więc jeśli będzie wiedzieć, w którą stronę mniej więcej pobiegł psiak, będzie mogła ruszyć w tamtą stronę wraz z dziewczyną. Natomiast jeśli Rudowłosa nie będzie pewna, w którą stronę uciekł pupil, będą musiały się rozdzielić i każda pójdzie w inną stronę, żeby szybciej przeczesać większy obszar.
- Myślę, że białe futro będzie dość łatwo zobaczyć w tym otoczeniu. - Stwierdziła, ponownie się rozglądając. - To co? Ruszamy?
To czy się rozdzielą, czy nie, będzie zależeć od samej dziewczynki i tego, czy zarejestrowała kierunek ucieczki psa. Jeśli tak, mogą pobiec razem w tamtą stronę i nawoływać. Jeśli nie, Miko zaproponuje, żeby się rozdzieliły, ale pozostały w zasięgu szlaku, żeby samej się nie zgubić w puszczy. Co z tego będzie? Zapewne okaże się już niedługo.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 7/15

---

- Kaguya, pani Mikoto. - dziewczyna była taka beztroska przedstawiając się nieznajomej wybawczyni bo może i poznałą jej imię ale czy tych kilka chwil razem mogły sprawić, że dziewczęta mogły by uznać się z znajomych? Przyjaciółki? Nie były sobie już całkowicie obce choć dalej nie wiedziały o sobie nic tak naprawdę, a mimo to nasza kunoichi zdecydowała się pomóc dziecku.
Ten las był na swój sposób magiczny, musiał być skoro tego dnia zadział się tu taki cud. Jednak wszystko tak naprawdę dopiero się zaczynało, poszukiwania zaginionego psa... choć czy to na pewno pies? W twoje głowie szybko pojawiły się wątpliwości co do tego czy to kundel widząc jego rysunek co było oczywiste, na myśl przyszli ci przedstawiciele rodu rządzącego w tej prowincji ale... co robi samotna dwunastolatka z rodu w środku lasu? Czy shinobi spadają z drzew? Wątpliwości można było mieć wiele jednak zdecydowałaś się przejść do działania zamiast marnować czas na zastanawianie się, w końcu z każdą chwilą szansę na znalezienie zwierzaka malały bo ten mógł się oddalać.
Dziewczyna spojrzała w górę, w kierunku drzewa z którego spadła robiąc zamyśloną minę, wyraźnie starając się skupić na tamtej chwili gdy widziała czworonoga, który z jakiegoś powodu uciekł.
- Wydaje mi się, że stał gdzieś za tymi krzakami i uciekł gdzieś tam. - wskazała krzaki na północnym wschodzie mówiąc całkiem zdecydowanie i pewnie - Razem na pewno go znajdziemy. Sama znalazłam go już drugi raz ale znów uciekł ale z panią na pewno go złapiemy, prawda?!
Jeśli kogoś kochasz nie zamykaj go w klatce, nie bierz na łańcuch, a zwyczajnie daj mu wolność. Jeśli wróci to miłość jest odwzajemniona i żadna forma więzów nie będzie potrzebna jeśli nie to choćby samotna wieża strzeżona przez straszliwego smoka nie pomoże. Kaguya zdecydowanie nie znała tej życiowej prawdy, a przynajmniej tak mogło się zdawać gdy słuchało się tego co mówiła. Z drugiej strony to tylko dziecko. Nie wszystko musiała jeszcze rozumieć prawda?
Ruszyłyście wspólnie we wskazany przez dziecko kierunku i właściwie gdy tylko znalazłyście się nieco porysowane przez gęstą roślinność na drugiej stronie zauważyć można było ślady białego futra. Ciekawe było też to że ślad łapy jaki po chwili szło dojrzeć wprawionym okiem zawał się należeć do większego zwierzęcia niż pokazywała dziewczynka. Jeśli coś mogła ci przynieść podróż po ów krainie to wiedzę że taki ślad zostawia psowaty mierzący ponad sto centymetrów wzrostu.
Po chwili badania śladów zdołałaś też dojrzeć kolejne prowadzące w głąb lasu.

Głosy:
- Kaguya

[Mikoto]

- Miło Cię poznać. - Odpowiedziała z uśmiechem Mikoto, gdy dziewczynka się przedstawiła.
Zawsze było lepiej zwracać się do kogoś po imieniu, jak już nawiązało się tą wstępną znajomość, zwłaszcza że miały iść teraz w las na poszukiwanie utraconego pupila, który wyglądał na wilczura. Przez chwilę Rudowłosa dziewczynka zastanawiała się, spoglądając na drzewo z którego spadła, aby dobrze określić kierunek. Ostatecznie wskazała palcem konkretną stronę, w którą powinny się udać, a skoro tak, to pójdą razem, bo nie było sensu się rozdzielać, gdy było wiadomo, w którą stronę udał się biały pies.
Tylko czy to był na pewno pies? Mikoto zaczęła mieć poważne wątpliwości po tym, jak znaleźli pierwsze ślady obecności zwierzęcia. Owszem, kawałki białego futra się zgadzały, ale wielkość odciśniętych na ziemi łap nie pasowała do wielkości, jaką podała jej wcześniej Kaguya. Coś tu się wyraźnie nie zgadzało, bo ten duży ślad bardziej pasował do większego wilka, niż do psa...
- Czy Kiba to Twój własny piesek? - Zapytała niepewnie. - Czy poznałaś go może w lesie?
Czy to było możliwe, żeby dziewczynka zaprzyjaźniła się z wilkiem?! Cóż, pewnie tak, ale brzmiało to niezwykle nieprawdopodobnie, a Białowłosa w tej chwili nie miała kompletnie pojęcia, co myśleć o tej sprawie. Chyba lepiej będzie być szczerą z dziewczynką, bo może ona sama rozwieje jej wątpliwości. Albo sprawi, że będzie miała ich jeszcze więcej...
- Przepraszam, że tak wypytuję, ale zobacz na ten ślad. - Wskazała odcisk dużej łapy. - To nie jest rozmiar psa, który mi wcześniej pokazywałaś. Wygląda jak odcisk łapy wilka...
Chyba że tropem psa poszedł wilk, a to mogłoby oznaczać, że Kiba może mieć kłopoty. Mimowolnie Mikoto przyspieszyła kroku i poprowadziła dalej Kaguyę w stronę kolejnych śladów. W sumie to chciała zacząć nawoływać pupila po imieniu, ale patrząc na ten ślad, trochę straciła pewność siebie, natomiast zdecydowanie zdwoiła czujność.
- Trzymaj się blisko mnie. - Poleciła dziewczynce. - Las jest pełen dzikich zwierząt...
Tak więc rozglądając się uważnie za kolejnymi śladami i przy tym nasłuchując, Kunoichi poprowadziła dalej dziewczynkę w stronę miejsca, gdzie mógł się znajdować jej pupil. Ta sprawa była dość dziwna i Mikoto miała nadzieję, że w miarę szybko się rozwiąże.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 9/15

---

Dziewczynka przez chwilę przyglądała się ze zdziwieniem słysząc pytanie i delikatnie przekrzywiła główkę wiercąc się w miejscu. Później przeniosła wzrok gdzieś w bok jakby nie chciała widzieć reakcji dorosłej. Już w tym momencie można było zgadywać jak jest prawda, jednak finalnie odpowiedziała dzieki czemu nie trzeba było zdawać się na domysły.
- Jest mój... nooo to znaczy prawie. Spotykałam czasem Kibe wcześniej z tatą ale tata nie pozwalał mi się do niego zbliżać i go przeganiał ale on chciał się zaprzyjaźnić, na pewno! Wiem to. - zaczęła usprawiedliwiać się rudowłosa ponownie przenosząc wzrok na Mikoto.
W jej oczach było widać pewność siebie i może nawet coś na wzór... determinacji? Cokolwiek to nie było na pewno wierzyła w to co mówiła, choć ile w tym było prawdy, a ile zwyczajnej dziecięcej fantazji?
- No i może jest troszkę większy niż myślałam ale z góry wydawał się taki malutki... Proszę pomóż mi znaleźć Kibe dobrze? Prooooooszeeee. - cóż niektóre rzeczy stały się już oczywiste jednak inne wciąż mogły wzbudzać pewne wątpliwości co należało w tej chwili zrobić.
Z jednej strony można było ruszyć dalej na poszukiwania tylko czy na pewno tego zwierzęcia? Zdecydowałaś się spróbować spełnić prośbę małej na co ta ponownie zareagowała silnym przytuleniem się i wręcz pisnęła z radości, a na polecenie aby trzymała się blisko tylko uśmiechnięta energicznie kiwnęła główką. Potem ruszyłyście obie śladem, skupiając się na otoczeniu aby nie dać się zaskoczyć co było bardzo rozważnym posunięciem w końcu to nie był już przytulny trakt lecz teren dzikich bestii.
Przez pewien czas szyłyście w całkowite ciszy za śladem łap i białego futra po drodze mijając kilka obdartych z kory. Jednak gdyby pominąć robactwo, liczne korzenie utrudniające chodzenie czy gałęzie co jakiś czas o was zahaczające to było nawet miło w tym zaczarowanym lesie, aż pojawił się kolejny trop w sprawie. Waszych uszu dobiegło wycie zdecydowanie nie był to pies, a wilk. Mała zareagowała entuzjastycznie próbując cię pociągnąć w tamtym kierunku ale oczywiście nie było na to najmniejszych szans.
Z prawej strony z której też dobiegał ten mało miły uchu dźwięk za krzakami coś się zbliżało dosyć szybko. Czyżby nasza bohaterka chcąc dobrze przyprowadziła obiad do watahy wilków? A może to było coś zupełnie innego? W każdym razie zbliżało się do was bardzo szybko, jednak krzaki które się tam ciągnęły zdecydowanie uniemożliwiały jeszcze rozpoznanie co lub kto się zbliża. Obecnie jednak to coś było około piętnastu może siedemnastu metrów od was.

Głosy:
- Kaguya

[Mikoto]

No i po chwili wszystko stało się jasne, co wcale nie spodobało się Mikoto. Kontakt i próba zaprzyjaźnienia się z dzikim wilkiem były bardzo ryzykowne i mogły pociągnąć za sobą spore konsekwencje, jednak Kaguya była święcie przekonana o tym, że biały wilk chciał się z nią zaprzyjaźnić i mimo tego, że teraz Białowłosa odmówiłaby dalszej współpracy, to zapewne nie zmusiłaby Rudowłosej do powrotu i zaprzestania szukania Kiby. Westchnęła więc z rezygnacją i zgodziła się iść dalej, ale tylko dlatego, żeby samej ocenić relacje tej dwójki i uznać, czy jest to w miarę bezpieczne, czy też nie.
- Mimo wszystko powinnaś posłuchać taty. - Odpowiedziała Mikoto. - Miejsce wilka jest w lesie. Te zwierzęta nie żyją samotnie, tylko w stadzie. Nawet gdyby udało Ci się z nim zaprzyjaźnić, instynkt będzie go ciągnął do swoich. Zrobisz mu krzywdę, próbując zatrzymać dla siebie...
Nie miała pojęcia, czy te słowa coś podziałają, ale warto było spróbować. Dzikie zwierzęta to nie pupile, zwłaszcza takie duże. Co innego, gdyby Kaguya i Kiba wychowywali się razem od małego, a co innego teraz, gdy Kiba był dużym i nieobliczalnym osobnikiem. Z czystym sumieniem nie mogłaby tego zaakceptować i dziwiła się w tym momencie, gdzie są rodzice Rudowłosej. Kaprys kaprysem, ale tutaj chodziło o życie i bezpieczeństwo dziewczynki.
- Odnajdziemy go i sprawdzimy, czy wszystko z nim w porządku. - Obiecała Kaguyi. - A potem odprowadzę Cię do domu.
Szły dalej za wilczymi śladami jednak w ciszy, bo Mikoto w tym czasie skupiała się na otaczających ją dźwiękach, aby nie dać się zaskoczyć dzikim bestiom, które zapewne zamieszkiwały las. Już raz miała do czynienia z wielkim niedźwiedziem i stanowczo jej wystarczyło, dlatego też gdy w pewnym momencie usłyszała w oddali wycie wilka, przystanęła gwałtownie i osłoniła dziewczynę ręką. Na wyciu jednak się nie skończyło, bo niedaleko coś ruszyło szybko w ich kierunku, szeleszcząc krzakami. Nie dało się dojrzeć co to było, dlatego też Mikoto zareagowała szybko i instynktownie. Chwyciła Kaguyę pod pachy i podsadziła na pobliskie drzewo, żeby ta mogła już sama wspiąć się wyżej.
- Wejdź wyżej i nie schodź, dopóki Ci nie pozwolę. - Zakomunikowała z powagą. - Może być ich więcej...
Sama zaś została na dole i chwyciła swój wielki wachlarz, który okuty żelazem, posłuży jej za ewentualną broń obuchową. Jeśli któreś ze zwierząt za bardzo się do niej zbliży, machnie mu przed nosem ciężką bronią. Jeśli będzie trzeba, uderzy po grzbiecie, ale nie na tyle, żeby zrobić krzywdę, a zniechęcić do dalszego atakowania. Nie miała pojęcia czy to sam Kiba, czy może cała wataha, ale na wszelki wypadek trzeba być przygotowanym. Okaże się zapewne za chwilę, co nastąpi.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 11/15

---

Tak więc dziecko znalazło się na drzewie, a białowłosa gotowała się na potencjalną konfrontacje, oczekiwanie aż to coś się w końcu pokaże mogło wydawać się nieznośnie długie. Jednak w praktyce zajęło to dosłownie kilka sekund gdy z zarośli wyskoczył jeleń na wasz szczęście pojawił się nieco obok dzięki czemu nie wpadł na poszukiwaczy lecz pomknął niczym strzała przed siebie.
Było by zbyt pięknie jednak gdyby na tym się skończyło, otóż już gdy zwierzę wyskakiwało z zarośli mogłaś dostrzec że zwierzę jest ranne i nie była to robota człowieka bo jak na medyka przystało od razu rozpoznałaś, że są to ślady kłów i pazurów. Pytanie mogło tylko brzmieć kto jest sprawcą? Choć i na tą odpowiedź nie trzeba było długo czekać ponieważ jeleń nie zdążył pokonać sześciu metrów gdy zza zarośli wyskoczyły dwa ogromne wilki o szarym futrze, były szybsze niż roślinożerca i ewidentnie brały go w kleszcze, lecz nim to się stało kolejne trzy wystrzeliły niczym strzała. Piękno natury w tym momencie schodziło na drugi plan bo właśnie na oczach małej dziewczynki oraz kunoichi natura pokazywała swoje bestialstwo w chwili gdy jeden z wilków dopadł karku rogacza. Ten próbował desperacko szarpnąć głową aby zrzucić porożem napastnika lecz nie zdążył bo z drugiej stronu również na jego kark rzucił się kolejny drapieżnik, a dosłownie kilka sekund później dopadła go reszta rozszarpując żywcem ciało. Póki co wilki nie zdawały się interesować kobietami znajdującymi się obecnie dziesięć metrów od nich ale nigdy nie wiadomo kiedy sytuacja się zmieni.
- Kiba! - zawołała radośnie dziewczynka gdy z zarośli zaczął się wyłaniać nieśpiesznie biały wilczy pysk ale krzyk zwrócił niestety też uwagę pozostałych wilków które właśnie oderwały się od wieczerzy i obróciły łby w stronę z której przybiegły obnażając groźnie kły i warcząc.
Sytuacja robiła się gorąca, każda kolejna sekunda zwłoki mogła sprawić iż nie zdążysz zareagować na czas z obroną czy unikiem. Jednak dziewczynka wciąż wydawała się bardzo beztroska... Możliwe, że nie rozumiała powagi sytuacji, a może widziała coś czego Ty jeszcze się nie dowiedziałaś? Mimo wszystko najbardziej narażona obecnie byłaś ty i tylko od ciebie zależało jak ta historia się zakończy.

Głosy:
- Kaguya

[Mikoto]

Sytuacja stała się dość napięta, bo przez wysokie krzaki i młode drzewa nie było kompletnie widać, co w tym momencie szarżowało w ich kierunku. Kaguya była teraz bezpieczna na drzewie, zaś Mikoto została na dole, trzymając mocno w dłoniach swój okuty wachlarz. Była gotowa na spotkanie z wilkiem, jednak to nie psowaty po chwili wypadł z krzaków, a jeleń, który miął Białowłosą i uciekał dalej wyraźnie spłoszony i...ranny! Daleko jednak nie dane było mu uciec, bo po chwili dopadły go pierwsze wilki, a potem kolejne. Cała wataha współgrała ze sobą idealnie, żeby zapędzić ofiarę w kozi ruch i tym samym ostatecznie dopaść. Widok był dość nieprzyjemny, jednak na Mikoto nie robił szczególnego wrażenia. Niepokoiło ją za to, że obie znalazły się tak blisko wilczej watahy, która właśnie upolowała sobie obiad i zapewne będzie go agresywnie bronić. Kunoichi nie zamierzała jednak podchodzić, a wręcz przeciwnie, chciała jak najszybciej się wycofać, lecz w tym momencie Kaguya dostrzegła swojego ''towarzysza'' i zawołała go, na co reszta wilków momentalnie zareagowała i zwróciła łby w ich stronę, szczerząc przy tym kły.
- Kaguya, zostań na górze! - Zawołała Mikoto.
Tym samym Miko również wskoczyła na to samo drzewo, pomagając sobie podstawową techniką ninjutsu, która pozwalała na skumulowanie chakry w stopach i zwiększenie tym samym przyczepności do podłożona. Nie zamierzała zostawać na dole razem z wściekłą watahą, która w każdej chwili mogłaby się a nie rzucić.
- Wejdź wyżej. - Nakazała Rudowłosej, docierając na jej poziom. - Kiba jest wśród swoich.
Sama również wspięła się trochę wyżej, mając jednak cały czas na oku dziewczynkę, żeby ta się jej nie wyrwała do białego wilczyska. Chciała, żeby obie zostały poza zasięgiem możliwości wilczej watahy. Co prawda wilki nie wspinają się po drzewach, ale mogły w miarę wysoko skoczyć, także z rozbiegu, więc należało zachować szczególną ostrożność i dystans.
- Zobacz Kaguya. - Wskazała na wilki. - To dzikie zwierzęta, a Kiba należy do nich. Nawet jeśli on może okazać się łagodniejszy, tamte mogą Ci zrobić ogromną krzywdę. Nie możesz tak się narażać. Dom Kiby jest tutaj i nie zmienisz tego. To jego rodzina....
Miała nadzieję, że do dziewczynki w końcu zacznie docierać, zwłaszcza na widok szczerzonych kłów tamtych wilków. Jakoś nie miała ochoty używać siły i drastycznych metod, na zasadzie uśpienia jej i oddania w ręce najbliższego posterunku. Rodzice przede wszystkim powinni jej lepiej pilnować, albo po prostu sprawić jej prawdziwego psa, którym będzie mogła się opiekować, zamiast szukać przyjaciela w dzikim lesie.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 13/15

---

Każda decyzja niesie za sobą szereg konsekwencji z którymi chcąc nie chcąc musi się zmierzyć. Czasem nawet te z pozoru drobne szczegóły mogą okazać się gwoździem do naszej trumny, a czasem uratować nam życie. Istnieje teoria, że ruch motylich skrzydeł może wywołać trąbę powietrzną gdzieś na świecie. Mikoto natomiast nie przyglądała się bajecznie kolorowemu motylowi, ona stała twarzą w twarz z dużo straszniejszym stworzeniem.
Biały wilk wyłaniając się z krzaków wyglądał na większego niż można było założyć, był na pewno większy niż sfora wilków, która niezbyt sympatycznie spoglądała w kierunku drzewa na którym schroniły się obie niewiasty. Decyzja o nie podjęciu walki w chwili gdy dysponowało się choć trochę elementem zaskoczenia mogła zdawać się ogromnym błędem, zwierzę od razu po wyłonienia się spojrzało w waszym kierunku. Jednak czy na pewno? Jak się zaraz miało okazać, nie. Był to słuszny wybór dzięki któremu Kiba przeniósł wzrok na watahę i zawył donośnie postępując krok w przód z pewnością godną przywódcy.
Pozostałe wilki instynktownie pochyliły łby by zaraz chwycić paszczami swoją zdobycz i zacząć z nią oddalać się gdzieś w głąb lasu. Rudowłosa dziewczynka z kolei prawie że skakała na gałęzi z radości gdy raptem zwyczajnie się poślizgnęła. Moment nie uwagi sprawił, że przynajmniej po raz drugi tego dnia leciała w dół. Złapanie dziecka było praktycznie niemożliwe, a pozycja w której leciała mała niezwykle niebezpieczna. I gdy już miało dojść do tragedii na pierwszym planie znów pojawił się On, cały na biało. Kiba.
Ogromny biały wilk rzucił się w kierunku spadającej dziewczynki chwytając ja za kamizelkę tak aby przypadkiem nie zrobić jej krzywdy i ostrożnie odłożył na ziemi spoglądając na nią z wyrzutem.
- Czyż ty cholera do reszty zgłupiałaś?! - warknął biały wilk spoglądając na dziewczynę na co ta odpowiedziała tylko zakłopotanym śmiechem mrużąc radośnie oczy z przepraszającą miną.
- Prze-przepraszam Kiba, poślizgnęłam się i...
- Nie o tym mówię! I dobrze wiesz o co mi chodzi, mówiłem ci żebyś tu nie przyłaziła, to nie jest miejsce dla dzieci. Co by powiedział twój ojciec gdybyś to ty skończyła jak tamten jeleń?! Zacznij w końcu myśleć dziewczyno! - nie, to nie zdawało ci się ten ogromny psowaty stwór imieniem Kiba faktycznie mówił do Kaguyi, a raczej nieźle ją opieprzał aż ta pochyliła posmutniała główkę - Ehhh, nie ważne cieszę się że nic ci się nie stało dziewczyno.
Dodał po chwili nieco łagodniej po czym polizał młodą po policzku, na co ta rzuciła mu się na szyję wyraźnie zadowolona zapominając o cały bożym świecie. Jednak zwierzę pamiętało o drugiej kobiecie na drzewie, skierowało swój wzrok w stronę Mikoto.
- A to kto?
- To pani Mikoto, ona mi kazała wejść na drzewo żeby nic mi się nie stało! - odpowiedziała zadowolona machając do białowłosej przedstawicielki rodu Yuki.
- Rozumiem, Mikoto-sama. Dziękuje za opiekę nad tą dziewczyną nazywam się Kiba i jestem strażnikiem tej puszczy. Nie musisz się mnie obawiać wszyscy przyjaciele Kaguyi są moimi przyjaciółmi.

Głosy:
- Kaguya
- Kiba

[Mikoto]

Mikoto zdecydowanie nie miała zamiaru stawać do walki z watahą wilków, która przecież broniła swojego terytorium i zdobyczy, którą właśnie upolowała. Byłoby to nie w porządku, bo musiałaby zapewne wymordować wszystkie, a tego zdecydowanie nie chciała, zwłaszcza na oczach dziewczynki. Postanowiła więc sama wycofać się na drzewo i przeczekać sprawę, mając totalnie gdzieś, czy się pojawił Kiba, czy nie. Na dole w tej chwili było zbyt niebezpiecznie i za żadne skarby nie zamierzała pozwolić zejść Rudowłosej. Z góry więc obserwowała, jak Kiba tłamsi dominacją pozostałe wilki, które postanowiły ostatecznie wycofać się, zabierając ze sobą upolowanego jelenia w głąb lasu. Kaguya zaś zaczęła skakać z radości po gałęzi i nim się Miko zorientowała, pośliznęła się i spadła.
- Kaguya! - Krzyknęła z przerażeniem i wyciągniętą ręką, która nie zdołała jej w porę chwycić.
Nie byłoby szans złapać ją w porę, nawet jakby sama teraz zeskoczyła z drzewa, więc nim zdołała się otrząsnąć z tego szoku, wpadła w kolejny, jeszcze większy, bo oto Kiba ruszył do przodu i złapał zębami za kamizelkę Kaguyi, zanim ta uderzyła w ziemię, tym samym ratując jej życie. Czy to było najdziwniejsze? Okazało się, że nie, bo oto po chwili wilk przemówił ludzkim głosem i zaczął ganić Rudowłosą za głupotę i nieostrożność. Miko zaś w pierwszej chwili została sparaliżowana w zdumieniu, a potem powoli zaczęła schodzić z drzewa, cały czas przyglądając się tej dziwnej scenie. Tak, to było naprawdę niesamowite i gdyby wcześniej nie miała okazji zobaczyć gadających tygrysów, to pewnie padłaby tutaj bez przytomności, a tymczasem przyglądała się, jak wielkie wilczysko opieprzało małą, do której to chyba średnio dochodziło, bo ta była teraz iście wniebowzięta odnalezieniem swojego towarzysza. Tak, jej skrucha była bardzo nieszczera i Miko domyślała się, że jeszcze nie raz zrobi sobie wypad do lasu, ignorując swoje bezpieczeństw.
Wtem wilk zwrócił się bezpośrednio do Mikoto i zapewnił o tym, że nie musi się go obawiać, dlatego też Kunoichi pokonała resztę najniższych gałęzi i stanęła na ziemi, przyglądając się białemu stworzeniu. Był naprawdę spory i trochę przypominał jej Nikuyę. Ona też była wielka, jak na psa i bardziej przypominała wyrośniętego wilka. Czyżby Kiba był jednym z takich psów? Chłopak w karczmie napomknął jej, że te psy umieją mówić, ale nie miała okazji tego sprawdzić aż do teraz.
- Miło mi Cię poznać, Kiba. - Odpowiedziała i skłoniła lekko głowę. - Przepraszam, że przyprowadziłam ją aż tutaj, ale wiedziałam, że jeśli jej nie przypilnuję i zostawię na trakcie, pójdzie sama i narazi się na niebezpieczeństwo. Nie mam pojęcia jak wbić jej do głowy więcej rozsądku. Może Tobie się to uda.
Zdecydowanie Kiba lepiej posłuży małej za strażnika, pod warunkiem że ta, nie będzie sama chodzić po lesie, żeby go szukać, bo coś naprawdę złego mogłoby się stać. Tak czy inaczej sprawa się wyjaśniła, a Kiba został odnaleziony, więc Mikoto założyła swój wachlarz na plecy i rozejrzała się za drogą powrotną na szlak. Kawał drogi przeszyły i niestety nie w linii prostej, więc odnalezienie drogi powrotnej może jej trochę zająć. Czy zostawi Kaguyę z Kibą? Czemu nie, skoro widać między nimi przyjaźń, a Biały Wilczur będzie potem w stanie wyprowadzić ją na skraj lasu, żeby ta mogła wrócić do domu. Tak czy inaczej, jej zadanie zostało zakończone.

[Ryuujin]

---

Misja Rangi D
- Yuki Mikoto- 15/15

---

Kiba kiwną tylko ze zrozumieniem głową słuchając słów białogłowej najwyraźniej doskonale zdając sobie sprawę z faktu, że mała dziewczynka najprawdopodobniej mogła by nawet minąć się z prawdą w swoich opowieściach by przekonać Mikoto do pomocy. Bo ich relacja zdecydowanie wskazywała na to, że znają się chyba całkiem nieźle. Strażnik puszczy spojrzał więc na chwilę na tulącą się do niego dziewczynkę i westchnął cicho zwracając się ponownie do Yuki.
- Nie przejmuj się Mikoto-sama, gdyby nie twoja obecność mogło dojść do tragedii wobec czego nie masz za co przepraszać. To ja jestem ci winien podziękowania za opiekę nad nią, tamta sfora ostatnio robi się co raz bardziej agresywna... no ale to nie istotne, zajmę się tym osobiście. Mikoto-sama, wybacz że nie jestem w stanie ofiarować ci za przypilnowanie Kaguyi jednak jeśli mógłbym cię prosić o przysługę... na skraju puszczy znajduję się niewielki obóz w którym możesz znaleźć ojca tej zguby. Jestem pewien, że on będzie w stanie ci wynagrodzić odnalezienie i opiekę nad tym dziewczem. - odpowiedział wskazując przy okazji pyskiem odpowiedni kierunek - Co prawda to dwie godziny drogi więc jeśli nie zechcesz ja ją odprowadzę choć wolałbym nie pokazywać się tym ludziom.

Tak więc zakończyła się nasza historia, dziewczynka pożegnała się z gadającym psem, strażnikiem puszczy mokumokuren Kibą zaś Mikoto jeśli odprowadziła dziewczynę to w obozie spotkała się z wielkim szczęściem ojca który odnalazł ukochaną córeczkę i wynagrodził Mikoto trudy w postaci całkiem sporego mieszka z monetami. Co dalej zrobiła nasza bohaterka? Gdzie się skierowała? To już temat na zupełnie inną historię.

Głosy:
- Kaguya
- Kiba

Misja zakończona: Sukces z/t --> dokąd chcesz