Bateimura

[Misaki]

Zan zdawał się nie zrozumieć od razu co się wydarzyło, ale Yachiru szybko wyłapała aluzję Misaki. Musiała zauważyc również ten szczegół. Nie było to bardzo zaskakujące, wszak była dobrze wyszkolona przez Pape. Musiała umieć zauważać nawet tak małe, wydawać się mogło nieistotne szczegóły. Zabawne. Zabawne, że akurat z nią się tutaj dogadała. Może byłą dla nich jeszcze jakas nadzieja?
Wtedy też wydarzyło się coś niespodziewanego. Meżczyzna zaczął naciskać na oddanie listu i zaczął grozić nożem Misaki, któa musiała mu się wydać najmniej niebezpiecznym przeciwnikiem... w sumie to nawet pies wyglądał na groźniejszego niż ona..
-Ach! - wyrwało jej się, aż poderwała się lekko zaciskając mocniej palce na dłoni Zana, gdy nagle... napastnik padł. Padł i tyle z niego było. Misaki zamrugała parokrotnie i dopiero pojawienie się nowego mężczyzny wszystko wyjaśniło. Sprawdzając, że wszystkie szczegóły się zgadzały wyjęła ukryty list i go oddała
-Proszę - powiedziała i wzieła do serca jego radę. Pociągnęła Zana za sobą w kierunku jakiegoś traktu, wyjścia z wioseczki
-Wracajmy, wyszło bardziej niespodziewanie niż sądziłam... - zaczęła lekko podekscytowana całym zajściem. Teraz gdy emocje opadły i nic jej nie groziło mogła odetchnąć i poprzeżywać. Ale najpierw zwróciłą się do pieska -Chodź Magu! Przedstawimy cię reszcie! - zawołała z entuzjazmem pichatego stworka, który szczekając radośnie przybiegł do nich i mogli opuścić to miejsce... czy szczęśliwe? Trudno ocenic...

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"

---

Zankoku był gotowy do ataku. Wiedział, że to nie jest odbiorca wiadomości, co więcej, rozpoznał ich przykrywkę i był gotowy odebrać list siłą. Kiedy tylko koleś z niebieską opaską ruszył do prozdu z kunai'em, Zankoku chciał także ruszyć. Wyszarpnął rękę z dłoni Misaki i już miał ją zasłonić, wyprowadzając przy okazji kontratak, jednakże wtedy pojawił się ktoś nowy. Ktoś, kto za pomocą kilku broni miotanych obezwładnił oszusta, który upadł na ziemię. Okazało się, że był to prawdziwy odbiorca wiadomości. Skubany był bardzo szybki, Zankoku nie wiedział nawet kiedy cios został wyprowadzony, widział jedynie jego efekty, które były druzgocące. Ofiara zmarła w chwilę. No ale cóż, takie były konsekwencje zadzierania z Akiyamą.
Kiedy tylko Misaki przekazała list, Zankoku jeszcze przez chwilę patrzył na odchodzącego odbiorcę, tak jakby chciał utwierdzić się w tym, że na pewno zmierza w dobrą stronę. Nawet mimo tego, że nie wdział dokąd powinien iść, a następnie poprawił swój płaszcz, obrócił się i zaczął iść za rodzeństwem. Misja wykonana, więc pora wracać do domu. Czeka ich zapewne jeszcze sporo dni ciekawej podróży, nim będą mogli znowu położyć się w łóżkach zrujnowanego domu. Nim jednak to, trzeba wyspać się na ziemi, znowu walczyć z ogniskiem. Może nawet zatrzymają się w tej samej karczmie. kto wie.. kto wie.. Jedno jest pewne, w tej szalonej grupie młodzieńców nie będzie nudno. Kiedy tylko zaczęli się oddalać, Magu chwycił za jakiś duży patyk i wesoło z nim skacząc w pysiu, zaczął biec za swoją nową rodziną. No i w taki sposób, zrekrutowali kolejną sierotę. Nawet jeśli Zanowi się to nie podobało i wolałby, aby psa nie było, to musiał przyznać jedno, potrafił być słodki, no i... był on taki sam jak oni wszyscy - zagubiony w tym strasznym i ogromnym świecie...

[Yachiru]

-Stój!- wykrzyknęłam tylko tyle, kiedy sama ruszyłam się do przodu, aby powstrzymać cholernego oszusta. Ale nim się obejrzeliśmy ten był martwy i leżał na trawie pod nogami Misaki. Wyprostowałam się spoglądając na jegomościa, który mógłby zapewne zgarnąć nas tak szybko jak tego gnojka. Splunęłam obok jego martwego ryja. Ruszyłam za nim, aby nie skrzywdził Misaki... No kto by się spodziewał? Przecież to będzie trzeba porządnie opić! Takie rzeczy nie wydarzają się zbyt często! Muszę zapisać to w jakimś kalendarzyku... Oby siostra się do tego nie przyzwyczaiła, bo nie zamierzałam tego powtarzać!
Tajemniczy jegomość otrzymał list i wycofał się z tego miejsca, więc nie mieliśmy już co tutaj robić. Teraz zostało wrócić do... domu... Jakie to było dziwne uczucie myśleć o takich rzeczach, że ktoś o nas myślał i czekał, abyśmy się tam pokazali... Ciekawe, co w tym czasie robiła Ruushi... i Manjiro, Goro... Ale się ucieszą, że znaleźliśmy Magu... Patrzyłam jak wesoło merda ogonkiem i biega wokół nas z patykiem... Zapomniałam już o tym parszywcu i morderstwie. W końcu tak powinno to wyglądać, prawda? Taka jest rzeczywistość. Pełna krwi i cierpienia, i nie ma co tego negować. A my idealnie się w to wszystko wpasowaliśmy i idealnie wykonywaliśmy ruchy w tej rozgrywce.

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
8/7Rosły mężczyzna przyjął przesyłkę i kiwnął głową z aprobatą. Odwrócił się i bez pożegnania (poza tym, co powiedział wcześniej) ruszył drogą w przeciwną stronę niż ta, z której przyszliście Wy. Bez zbędnych pogaduszek po prostu oddalił się z tego miejsca, pozostawiając martwego "oszusta" jak gdyby nigdy nic. Cóż, taki właśnie był ten mafijny świat - brutalny i bezwzględny. Być może gdybyście mieli do czynienia z innymi ludźmi i zasmakowali nieco bardziej "normalnego" życia, odczucie mogłoby być inne. Póki co jednak było jak było.

Mieszkańcy wioski nadal zachowywali się dość niestandardowo. Przede wszystkim nikt nie uciekł, ale nikt też nie wyszedł do Was, żeby zapytać co się dzieje. Jeśli któreś z Was się rozglądnęło, to mogło zauważyć, że niektórzy wychylali się ze strachem gdzieś zza domostw albo spoglądali przez okna. Najwyraźniej miejsce to było już świadkiem takich wydarzeń.

Cóż... nie było jednak powodu, dla którego mielibyście tutaj dłużej zostawać. Można było ruszyć z powrotem do Sierocińca, bogatszym o wykonane zlecenie i zapewne o zapłatę, jaką przygotowała dla Was rodzina Waszych mocodawców. Tak czy inaczej byliście jednak wolni i mogliście swobodnie decydować o tym, co zrobicie ze swoim czasem. Był wieczór, więc dobrze byłoby znaleźć nocleg, ale co potem… należy już wyłącznie do Was.

Misja zakończona sukcesem

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział pierwszy: Ulewa
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Powrót do domostwa w Shigashi no Kibu musiał nieco poczekać - a przynajmniej jedną noc. Ulewa trzęsła dachami Bateimury i już po paru minutach rzeka mułu, błota i nieczystości spływała wąskimi uliczkami ubogiej wioski. Przez huk deszczowych kropli nie mogły się przebić ani ryki przerażonych zwierząt, próbujących wydostać się z coraz bardziej zalewanych szop, czy nawet trzaski pował i dachówek - podczas katastrofalnej nocy zawaliły się co najmniej dwie chatki, grzebiąc pod szczątkami chroniące się pod nimi rodziny.
  Na ten moment jednak trójka rodzeństwa nie musiała się martwić gniewem żywiołu - chyba że obawiała się uderzeń kropli o ich parapet. Odnaleźli bowiem schronienie na piętrze małego, acz położonego na kamiennych fundamentach zajazdu zlokalizowanego niedaleko centrum Bateimury. Drobna opłata wystarczyła na wypożyczenie kluczyka, pozostawienie na górze swoich rzeczy i powrót na dół, by spożyć chudy posiłek.
  Zajazd wypełniony był po brzegi - jak co wieczór, większość stanowili tutaj lokalni mieszkańcy, część jednak stanowili myśliwi, kłusownicy czy rybacy, którzy w budynku zechcieli schronić się przed szalejącą burzą. Na młodych ninja nikt nie zwracał przesadnej uwagi - choć w normalnej sytuacji obecność pary pięknych dziewczyn z pewnością spowodowałaby parę stęsknionych spojrzeń lub przeciągłych gwizdów, tak teraz oczy większości skierowane były ku drewnianym okiennicom, które przywiązane były za pomocą przerdzewiałych łańcuchów do futryn tak, by z powodu silnych podmuchów wiatru nie wylecieć na zewnątrz razem z obramowaniem i, być może, kawałkiem ściany. Część obecnych modliła się do tych bóstw i bożków w które wierzyła, część zaś rozpytywała już obecnych kłusowników o najlepsze metody na złapanie jakiejś zwierzyny w pobliskich lasach - możliwe było że tak katastrofalna ulewa zmyła część plonów, a od umiejętności schwytania jedzenia zależeć będzie zapobieżenie klęsce głodu.
  Tak czy inaczej, trójka ninja zdecydowała się, by udać się w końcu na zasłużony spoczynek. Skrzypiące pod ich stopami podłogę i schody zagłuszał gwar z parteru oraz o wiele głośniejsze odgłosy ulewy przetaczającej się nad wioską.
Gdy tylko mafiozi oraz ich pupil weszli na piętro, pies zaczął ostrzegawczo, acz niepewnie warczeć. Szybko zdołali zlokalizować potencjalny powód - mianowicie drzwi do ich pokoju były lekko uchylone, a od trzaskającego teraz głośno drewnianymi okiennicami okna praktycznie pod sam ich próg prowadziły ślady krwi.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Sprawa w Bateiumurze była załatwiona, więc młodzież mogła wracać do domu. Niestety, nie dane im było. Kiedy tylko zbliżyli się do granicy osady, złapała ich burza, co oznaczało, że muszą się gdzieś zatrzymać. Co prawda mogliby podróżować w taką ulewę, ale nie było to ani przyjemne, ani zdrowe. A ostatnią rzeczą, jakiej w tym momencie Zankoku potrzebował, była kłótnia z Rushi i tłumaczenie, dlaczego wrócili chorzy. Jeszcze próbowała by wcisnąć wszystkim swój rosół wzmacniający. Co prawda potrafił on postawić na nogi, jednakże najpierw trzeba było go nie zwymiotować, a to już całkiem duże osiągnięcie.
W każdym razie, Zankoku zadecydował, że zawracamy wycieczkę, póki jeszcze tylko lekko padało. I że po raz kolejny spędzą noc w karczmie. Nie spieszyło im się, zadanie było wykonane, więc mogli ten jeden wieczór przesiedzieć przy ciepłym kominku, zamiast moknąc pod drzewem. Przy okazji będą mogli zjeść coś ciepłego, co prawda Zan starał się jak mógł w trakcie gotowania, no ale warunki polowe to jednak zupełnie inne wyzwanie niż gotowanie w swojej dobrze przygotowanej do tego kuchni. Dlatego też cieszyło go to, że będzie mógł się nie przejmować tym dzisiejszego wieczoru i po prostu zje to, co zostanie mu podane. No chyba, że będzie niedobre, wtedy też będzie jeszcze bardziej niezadowolony. No ale przecież tak nie będzie, co nie?
Kiedy dotarli na miejsce, przyszło im spędzić trochę czasu na głównej sali. Zankoku siedział na swoim krześle, z kapturem naciągniętym na głowę i dłońmi schowanymi pod płaszczem. Nie bardzo miał ochotę wchodzić w interakcje z pozostałymi ludźmi w tej karczmie. Nie wydawali mu się interesujący, a mogą ściągnąć na nich dodatkowe problemy, więc wolał siedzieć i wyglądać jak gbur. Jak się okazało, sztuczka działała, nikt nie zaczepił ich przez cały pobyt. Tak więc, dobry plan!
W końcu jednak przyszła pora na spanie. To był długi dzień, z resztą jak każdy w trakcie podróży. Tak więc nasi bohaterowie udali się na spoczynek. Łóżko było gotowe, wystarczyło na nie wskoczyć i nakryć się kocem. Niestety, nie dane im było. Kiedy tylko weszli na piętro, spostrzegli, że Magu nie zachowuje się najgrzeczniej. Zankoku wiedział, że branie ze sobą psa to nie był dobry pomysł. Spojrzał na niego, próbując otworzyć drzwi i robiąc krok. Wtedy też poczuł jak wchodzi w coś mokrego. Kiedy spojrzał pod swoje nogi i dostrzegł krew, Zankoku zaklął pod nosem, po czym sięgnął do swojej torby i wyciągnął z niej kunai. Skoro była na podłodze krew, to zapewne w ich pokoju znajdowało się ciało, a skoro było ciało, to musiał być ktoś, kto je tutaj przyniósł. No i właśnie ten ktoś nie dość, że wisiał Zanowi czyszczenie butów, to jeszcze w gratisie go w wkurwił, co oznaczało jedno. Pora na wpierdol.

[Misaki]

To zadanie było niezwykle dziwne. Nie chodziło o to, że musieli przebyć tak długą drogę by przekazać tylko skrawek papieru - tak to mieli kurierzy. Nie chodziło o to, że rodzeństwo na porządku dziennym przeszło obok leżącego trupa nic sobie nie robiąc z brutalności jaką został potraktowany - dorastanie w sierocińcu Watanabe skutecznie znieczulało na takie obrazki. Dziwne było to co się działo z samymi nastolatkami. Nie dość, że między Zanem a Yachiru panowała dziwna atosmfera, której Misaki nie rozumiała, to jeszcze w chwili, gdy napatnik miał zaatakować nie tylko Zan będący zawsze opiekunem rzucił się by zasłonić siostrę, ale również Yachiru, która zawsze darła z nią koty nie pozostawała obojętna. Było to coś tak dziwnego, że Misaki musiała wydukać w ich stronę „Dziękuję” i uciec zobaczyć jak się ma Magu.
Mieli wracać i przedstawić pieska reszcie, ale niestety. Pogoda zdecydowała za nich, że muszą spędzić jeszcze jedną noc w osadzie. Misaki nie narzekała, gdy miała do wyboru spać w średnio wygodnym łóżku albo być brudną od błota, to już siedziała pod kołderką i grzała stopy, które ucierpiały już i tak od długiej podróży. W czasie ich uczestnictwa w kolacji nie mówiła zbyt dużo. Zajmowała się Magu i dzieleniem z nim swoją kolacją - miała jeszcze mniej oporów zwłaszcza, że nie była tak smaczna jak te, które szykował Zan. Misaki zdawała się być teraz w swoim świecie celebrując obecność nowego Watanabe. Nie przeszkadzała jej pogoda, nie martwili obcy ludzie, których było wielu. Dopiero gdy zarządzono powrót do łóżek ruszyła za wszystkimi. Wtedy też ten mądry i piękny pies zaczął na coś lekko wystraszony warczeć. Misaki momentalnie zatrzymała się i spojrzała w kierunku drzwi. Ciche przekleństwo, które wyrwało się z ust Zana, który nie zareagował na ostrzeżenie dawało jeden wniosek:
-Mądry Magu - szepnęła do niego z uznaniem Misaki. Piesek pierwszy zauważył, że coś jest nie tak, a dzięki temu Misaki, która ufała jego szczenięcym zmysłom w porównaniu do Zana zachowała czyste buty i skarpetki. Krew się niezwykle ciężko zmywało z białego, więc jej wdzięczność do psiaka była jeszcze większa.
Został temat poważniejszy. Co się kryło w pokoju, kto był nieproszonym gościem i czyja była to krew. Tak dużo pytań, ale zaraz miała pojawić się odpowiedź. Misaki szła za Zanem ostrożnie zaglądając zza jego szerokich pleców co się dzieje w środku.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Nie wiem czy którekolwiek z nas zastanawiało się, aż tak długo nad tym, że zostawiliśmy właśnie trupa na polanie. Po reakcjach niektórych ludzi w oknach było widać, że to nie pierwszy raz, kiedy coś takiego się tutaj wydarzyło, więc nie zamierzałam zbytnio sama komentować w końcu mi to było jeszcze bardziej obojętne. Więcej powietrza w okolicy dla mnie.
Nie odezwałam się już przez całą tę sytuację i wyjście z osady. Szczególnie unikałam wzroku Misaki. Kto by się spodziewał, że ruszę jej na pomoc? Oby tylko nikomu nie wygadała i się tym nie chwaliła, bo będę musiała się wypierać lub wymyślić, jakąś tanią historyjkę. A nie miałam ochoty teraz nawet o tym myśleć... Co gorsza musieliśmy zostać noc dłużej, bo złapał nas cholerny deszcz... -To nie jest dobry znak...- westchnęłam i ruszyłam za rodzeństwem do tej samej karczmy, w której doszło do dziwnej sytuacji między mną a Zanem. Sama różowowłosa już nie komentowała tego dziwnego czegoś w powietrzu a zajęła się Magu, który dokazywał i radośnie merdał ogonkiem.
Sama zjadłam w ciszy, zwracając szczególną uwagę na wszystkich w okolicy naszego stolika. Wolałam, żeby nie zaatakowali nas koledzy tamtego dziwnego typa, który chciał nas oszukać. Oh, Ruushi... Dlaczego Ciebie teraz z nami nie ma? Ty na pewno byś wiedziała, co się ze mną dzieje! Z utęsknieniem spojrzałam się w stronę okna, chciałabym już być w swoim pokoju...
Wtem zarządzono powrót do pokoju. Posiłek był miałki, nawet Ruushi dałaby sobie lepiej radę. Chyba na ten wieczór wymienili kucharza, co tylko pogorszyło moje samopoczucie i mnie zirytowało. Przynajmniej jedzenie mogło być dobre...
Gdyby tego było mało Magu zaczął dziwnie się zachowywać. Uniosłam wysoko prawą brew i zauważyłam czerwone ślady. Intuicyjnie ustawiłam się za Misaki, zostawiając ją w środku i odwróciłam się do korytarza, którym przeszliśmy. Zan mógł zająć się tym, co było w środku pokoju, Misaki mogła bezpiecznie przedostać się za nim a ja chroniłam ich pleców. Tak jak powiedziałam... Ten deszcz nie był dobrym znakiem... Mogłabym wręcz powiedzieć: A nie mówiłam?

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział drugi: Denat
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   O gęstą atmosferę karczemnego pokoju odbijały się jak o gigantyczną bańkę krople deszczu, na piętrze dające się usłyszeć jeszcze wyraźniej niż w zatłoczonej głównej sali. Otwarte okno wciąż tłukło okiennicami o futrynę - stojąca najbardziej z tyłu Yachiru była w stanie zauważyć, że sznury mające trzymać okiennice przywiązane i na miejscu, były nie tylko przecięte jakimś ostrym narzędziem, ale też umoczone w dość sporej ilości krwawej posoki.
  Misaki z kolei, stojąca w progu, uważniej przyjrzeć się mogła ścianom na podłodze. Ich kształt wskazywał na pojedynczego właściciela w dość marnej kondycji - część śladów ciągnęła się tak, jakby pociągał on jedną nogą lub na nią kulał, przy samych drzwiach zaś zmieniły się w pociągłe, czerwone bohomazy, przypominające ślady po nartach. Ktoś wyraźnie upadł tam na kolanach i prawie że na nich pełznąc dotarł... no właśnie, gdzie?
  Do pogrążonego w egipskich ciemnościach pokoju wpadł Zankoku. Z mroku nie wypadł jednak asasyn, wściekły przeciwnik ani dzikie zwierzę, żywiące się krwią niewinnych - choć wtedy zapewne posmakowałby mu jedynie pies. W świetle błyskawic czy być może naprędce odpalonego kaganka, czteroręki shinobi zobaczył mężczyznę rozciągniętego na jednym z sienników. Leżał na brzuchu, bez nawet śladu ruchu czy oddechu. W jego plecach, mniej więcej na wysokości piątego żebra, widniała dziura o średnicy dwóch centymetrów - prawie idealnie okrągła, wyglądająca jakby wykonana jakimś spiczastym przedmiotem. Nieznajomy był dodatkowo dość mocno poturbowany - jego zsiniała od uderzeń twarz spoczywała na zwiniętym worku mającym służyć za poduszkę. Tam też, pod jego głową leżał zwitek papieru, ułożony tak, jakby mężczyzna chciał go pilnować nawet w ostatnich chwilach swego żywota.
  Warta zainteresowania była także jego prawa ręka. Tak jak lewą trzymał po prostu przy ciele, próbując zarzucić nią na plecy by zatamować krwawienie, tak prawa spoczywała obok siennika, na drewnianej podłodze, w czymś co na pierwszy rzut oka mogłoby wyglądać jak kałuża krwi. Jednakże jej kształty były zbyt regularne, plamy zbyt przemyślane, pociągnięcia krwistym pędzlem zbyt coś przypominające, by było to dzieło przypadku.
  Na podłodze znajdował się bowiem wymalowany krwią, czerwony smoczy łeb, zamknięty w okrągłym obramowaniu.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Zankoku wpadł do wynajętego pokoju. Spodziewał się, że albo czeka ich walka, albo też sprawca już uciekł. Liczył jednak na tę pierwszą opcję, choć raczej spodziewał się, że nikt nie będzie chciał z nimi stanąć w szranki. Przecież wtedy nie bawiłby się z nimi w podchody. Pierwsze co zrobił po wejściu, to omiótł pomieszczenie swoim spojrzeniem. Szukał jakiegokolwiek ruchu, który mógłby wskazywać na to, że przeciwnik gdzieś tutaj jest. Niestety, jedynym co zwróciło jego uwagę było otwarte okno i okiennice ciskane o ściany przez wiatr.

- Sprawdźcie kto to jest i czy jeszcze żyje!- Krzyknął do swoich sióstr, chcąc w ten sposób nakierować ich na to co trzeba zrobić. Być może uda się dowiedzieć coś więcej, jeżeli ofierze pozostała chociaż chwila życia. Zankoku przebiegł w stronę okna, starając się ominąć kałużę, a następnie wychylił się przez okno. Liczył, że może uda mu się dostrzec uciekiniera, za którym będzie mógł ruszyć w pościg. Sprawca nie mógł być daleko, w końcu krew wyglądała na w miarę świeżą.

Dalszy plan już zależało od tego, co uda się młodzieńcowi zobaczyć przez okno. Planował on zarówno rozejrzeć się na terenie dookoła karczmy, jak i też na ściany oraz w stronę dachu, w końcu sprawdza mógł być shinobi i użyć jakiejś niekonwencjonalnej ścieżki. Jeśli znajdzie tam coś ciekawego, to bez namysłu wyskakuje przez okno, nakładając swoją maskę na twarz, a później naciągając na głowę kaptur swojego płaszcza i ruszy w pościg za sprawcą. Co prawda pogoda nie sprzyjała w pościgu, ale uciekający też nie miał lekko, a determinacja Zankoku w odkryciu sprawcy popchnie go tak daleko jak to tylko będzie potrzebne.

Oczywiście to był plan tylko na wtedy, kiedy uda mu się kogoś dostrzec. Jeśli nie zauważy nikogo interesującego, to po prostu zamknie on okiennice i okno, tak aby woda nie lała się do środka, ani też okiennice nie hałasowały dalej. Później zamierza on podejść do ciała i podnieść leżący tam skrawek papieru. Skoro zwłoki wyglądały na takie, które planowały oddać swoje życie za ten kawałek papieru, to musiało być tam zapisane coś ważnego, dlatego też Zankoku będzie chciał przyjrzeć mu się bliżej. Może to właśnie tam będzie jakaś kolejna wskazówka o co chodzi. Co prawda, widząc wielką głowę smoka z krwi mógł spodziewać się, że są to porachunki mafijne, jednakże dokładny powód dalej nie był jasny. Chłopakowi bardzo nie podobała się jedna rzecz. Dlaczego do czegoś takiego doszło w ich pokoju? Co prawda w osadzie byli widziani, jednakże akcja była szybka, więc nie było tam wielu świadków. Albo ktoś ich już wcześniej obserwował, albo też odbiorca listu ich wsypał. Żadna z tych opcji nie była zbyt ciekawa. Trzeba będzie jeszcze bardziej uważać w trakcie powrotu do domu.

[Misaki]

Misaki powoli szła za Zanem, a zaraz za nią przemieszczała się Yachiru. W takiej śmiesznej stonodze, na końcu której był piesek, który dokładał trochę łapek przemieszczali się do przodu. Krok za krokiem, nie wiedząc za bardzo czego się mają spodziewać. Misaki czuła jak serce zaczyna walić jej coraz mocniej z każdym kolejnym pokonanym metrem. Napięcie rosło, aż wreszcie im oczom ukazało się to. Scena zbrodni. Krew. Trup. O ile samo ciało nie wywołało ogromnej trwogi w jej osobie, bo nie tak drastyczne rzeczy widziała przez swoje krótkie życie. Zaskoczył ją wymalowany krwią smok. Co to oznaczało? Że ten facet był z Akiyamy jak oni? Zabił go ktoś z Akiyamy? Zaatakował go smok? W sumie nigdy smoków nie widziała, ale moze? Chociaż wtedy pewnie rany byłyby większe, albo by go zjadł? A może ta dziura była po zębie albo po kle? To by dopiero było jakby go smork zaatakował. Ale to by chyba usłyszały jakiś chałas…
Wtedy z plątaniny myśli, w której ugrzęzła Misaki wyrwał ją Zan. Zamrugała intensywnie.
-Co? Jak? - pisnęła gdy Zan wydał im polecenie. Misaki nie miala pojęcia w jaki sposób się to sprawdza. Od tego była Ruushi. Dokładnie tak. Ich pani doktor. Nie ona. Nie Zan. Nie Yachiru. Jak się niby sprawdzało czy ktoś żyje? Czy on oszalał?
No ale musiała coś zrobić zwłaszcza, że Zan już ruszył działać dalej. Misaki zamierzała kucnąć zaraz obok trupa - domniemanego póki tego nie potwierdzi. Szukała jakiś oznak życia. Sprawdzała się się rusza, czy oddycha, dopiero gdy nie było żadnych takich zamierzała ostrożnie wyciągnać w jego stronę rękę i „tyknąć” go w policzek szybko cofając rękę. Jeżeli obylo się bez reakcji zamierzała powtarzać zabieg coraz intensywniej - to go dotykając w ramię, dotykając mocniej w policzek, aż do szarpania po ramieniu. Jeżeli to nie zadziałało zamierzała zgłosić ten fakt krótkim
-Trup - krótko, zwięźle i na temat. Jeżeli jednak ktosiek jednak żył Misaki od razu zamierzała od niego odskoczyć o tyłu swoim krótkim piskiem ogłaszając, że jednak nie było, aż tak źle… co prawda było to subiektywne określenie, bo ona nie wiedziała, która z opcji była dobra i na jaką liczył Zan. Ona miała sprawdzić, a resztę już mieli działać oni. Ona miała tutaj wykonac zadanie, które wykonała. Nie pisała się na to.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

No wyglądaliśmy, jak z jakiegoś taniego horroru klasy B idąc ściśnięci w stonodze, ale jak inaczej załatwić mieliśmy taką sprawę, skoro nie wiedzieliśmy, co się dzieje, kto na nas czyha i co się tutaj dokładnie odwala? Już po chwili cała nasza trójka wpatrywała się w ciało, napieprzające okiennice, których liny posiadały dużo samej posoki na sobie. Czy nasz jeden dzień nie mógłby być, jak u innych? "Normalny"? Mam dość czasami naszej normalności, mieliśmy iść spać a nie badać, kto wrzucił nam trupa do łóżka. Czy komuś się klepki przesunęły? Najwyraźniej.
Zan od razu przejął dowodzenie, co było zabawne, bo jego jedynym myśleniem było unoszenie pięści. Był wytrzymały, ale sprawnie fizyczny? Raczej nie. Aż dziwne, że sam rwał się do pościgu znając najlepiej nasze atuty.
Ale niech mu będzie. Wzięłam na ręce Magu, aby nie ubrudził sobie bardziej łapek od krwi. Kto wie, co to za świńska krew. Może był jakiś chory czy coś... Misaki od razu wykonała polecenie brata... Co mnie trochę rozśmieszyło, bo w sumie tego się spodziewałam po jej osobie. Zawsze taka posłuszna...

Gdy tak pyrgała to ciało trupa, bądź nie-trupa, zirytowana oddałam w jej ręce pieska i przerzuciłam ciało jednym sprawnym ruchem a plecy. Przyjrzałam się jego twarzy i trzy razy strzeliłam mu liścia w policzek, jeden i drugi. Reakcja była prosta, nie potrafiliśmy inaczej ocenić czy ten ktoś żyje. Nie posiadałyśmy takiego przeszkolenia jak Ruushi, więc jakieś certolenie się z nim nie było wskazane. Trzeba było szybko mieć odpowiedź i rozejrzeć się po pomieszczeniu, co od razu zrobiłam, gdyby ten nie żył. Oprócz smoka musiało coś tutaj jeszcze być.
Te krwisty smok w sumie mi się podobał, ktoś z szacunkiem podszedł do naszej mafii malując ją w tak brutalny sposób. Jak dla mnie powinien ten ktoś dostać brawa... I nóż pod żebra.

Przez to niedobre jedzenie na dole miałam okrutny humor a cała ta sytuacja tylko potęgowała to uczucie. Chciałam mieć to z głowy, dlatego postanowiłam wyjrzeć zza okno (gdyby Zan wyskoczył za nie <szkoda, że nie na główkę> i ruszył w pościg), szukając jakiś wskazówek na parapecie, samym oknie, linkach, pod oknem. Dużo mogliśmy się przecież z tego dowiedzieć, prawda?

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział trzeci: List
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Trup był jednym z najbardziej trupiastych trupów jakie trójka młodych ninja miała szansę kiedykolwiek ujrzeć - choć akurat teraz nie przyłożyli ręki do jego ukatrupienia, acz Misaki z pewnością tknęła go i dźgnęła paluchem na tyle dużo razy, że nawet trup zapewne miałby ochotę poprosić o litość. Przewrócony na plecy wypuścił z siebie jeszcze większą kałużę krwi. Z kolei na jego korpusie, z przodu, w miejscu odpowiadającym temu, gdzie znajdowała się imponująca rana na plecach, widać było zaledwie małe przebicie skóry - może szerokości małego paznokcia. Porównując je z odpowiednikiem na plecach dojść można było tylko do jednego wniosku - broń lub narzędzie którym mężczyzna został zraniony, a w konsekwencji zamordowany, miało nie tylko okrągły kształt, ale też było w kształcie wydłużonego stożka.
  Przy oknie obserwacje Zankoku nie przyniosły na pierwszy rzut oka interesujących rezultatów. Deszcz prawie już zmył ślady krwi na ścianie budynku - zostało ich zaledwie parę w zagłębieniach i nierównościach drewnianej konstrukcji. Poza tym na zewnątrz Zan nie zauważył nic ciekawego - no, chyba że interesowało go to, że mieszkający dwa domy dalej stolarz i rzeżbiarz, którego widział tego samego dnia parę godzin wcześniej przy pracy, teraz najwyraźniej pakował cały swój dobytek na wóz zaprzężony w muła i, mimo ulewy, zamierzał chyba jak najszybciej opuścić wioskę.
  Yachiru z kolei znalazła prawdopodobne narzędzie przecięcia sznurów trzymających okiennice - w kącie wąskiego korytarzyka leżał odrzucony, mały nożyk. O dziwo, był on okrwawiony nie z tej strony co powinien, posoką pokryta bowiem była jego rękojęść, na której odbiły się tłuste i mokre odciski zakrwawionych palców i dłoni.
  Najciekawszą rzeczą w pokoju był jednak papier leżący bezpiecznie przy głowie denata. Okazało się, że jest to list przewozowy, na którym ktoś palcem umaczanym we krwi napisał pojedyncze kanji, oznaczające słowo "złodziej".
List był potwierdzeniem transakcji między dwoma osobami - rolnikiem z Yusetsu oraz handlarzem zboża, który swoją destynację określił jako Shigashi no Kibu. Niektóre słowa i znaki w dokumencie były jednak poprzestawiane, litery i cyfry zapisane w dziwny sposób - dopiero po dłuższej chwili badania skrawka papieru trójka urwisów zorientowała się, że zapisany jest jednym z wielu szyfrów, którym posługiwała się Akiyama.
Głosił on, że w zbożu ukryta była przesyłka - bogato zdobiony, mistrzowsko wykonany i antyczny nóż z rękojeścią z masy diamentowej, który członek Akiyamy wykradł z kolekcji jakiegoś prywatnego kolekcjonera na polecenie pewnego sowicie płacącego klienta. Nóż przechodził z rąk do rąk od samego Shinrin, a częścią trasy miał przejść pod pieczą komórki w Yusetsu, która posługiwała się charakterystycznymi opaskami na ramię.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

No ktoś się postarał z tym morderstwem i to bardzo. Rana wyglądała na porządną, mężczyzna na pewno nie przeżył i nie miał prawa, aby dychać... Krew była wszędzie... Poczuła pewien niesmak. Byłam zmęczona i nadal zdenerwowana tym, że nie zjadłam dobrego jedzenia. A teraz musieliśmy uganiać się za tym, kto nam podstawił zwłoki. Westchnęłam patrząc na nóż na korytarzu. Podniosłam go za ostrze i przyjrzałam się śladom na rękojeści - wielkość palców, jak mocny był chwyt, możliwe, że zostawił ślad na samej rękojeści i jej wykonaniu, nie tylko posoki.
Podeszłam do Misaki, która prawdopodobnie ogarnęła znaleziony liścik. A to ciekawe, że komuś się chciało napisać coś na tym liście. Ludzie byli zaskakujący... Wiedzieliśmy teraz czego konkretnie szukamy, prawda?
-Handlarz zboża. Ktoś ukradł diamentowy nóż. Coś widzisz za oknem, Zan?- pytanie padło z moich ust i spojrzałam się w stronę jego pleców. Prawdopodobnie nadal obserwował (o ile nie wyleciał, jak szalony) i rozglądał się po okolicy. Oby nie zareagował w swoim szale i ich dwóch tutaj nie zostawił, bo wtedy będzie trzeba przeprowadzić z nim poważną rozmowę na temat tego, że on nie jest dobrą osobą do obserwacji i gonitw... W końcu miał być tym, co wali pięściami, kiedy trzeba... A nie kiedy mu się chce. Chociaż, możliwe, że przez samo niedobre jedzenie i przesoloną zupę szefa kuchni tej karczmy, mógł być jeszcze bardziej zirytowany niż zazwyczaj.
A myślałam, że to ja jestem tą wiecznie niezadowoloną i chętną do bójek... Podobieństwa się przyciągają, tak to się mówi?
Czekaj...
Co?
Nie, nie o to mi chodziło! Nie, że się przyciągają w jakimś bliższym sensie. Inaczej... Ruushi kiedyś mi powiedziała, że może nie są ze sobą spokrewnieni przez więzy krwi, ale są rodziną z wyboru. Więc to co dzieje się w rodzinie tutaj zostaje. Chwytamy się swoich różnych zachowań i je naśladujemy... Jak ja na przykład. Zaczęłam się malować z ukrycia przyglądając się jak robi to różowowłosa. Więc tak... O takie podobieństwa chodziło! Nie o to, co się wcześniej wydarzyło z ręcznikami i w ogóle!

Wracając do najważniejszej części (chociaż z wielką niechęcią) spojrzałam się na Misaki. -Będzie trzeba się stąd zmywać. Ktoś specjalnie nam go tutaj położył, aby wina spadła na nas. Jeżeli ktoś to odkryje będziemy musieli uciekać, więc trzymaj Magu na rękach, żeby nam nie uciekł. Cholerny deszcz... Mówiłam, że to zły znak.- mówiłam to praktycznie sama do siebie pod nosem, ale tak żeby rodzeństwo to słyszało. Oni zapewne też są niezadowoleni, więc znowu... Ta podróż tylko pokazywała, jak jesteśmy do siebie podobni i ile nas łączy. Chociaż niezadowolenie Zana było inne. Nie mógł wcześniej przyłożyć tamtemu oszustowi a teraz jeszcze musieli martwić się o to, co z psem...

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Zankoku niechętnie spoglądał przez okno. Szukał kogoś, kto biegłby przez to błoto i przyciągałby uwagę. Wtedy byłoby jasno wiadomo, kto to zrobił. Niestety nie było nikogo takiego. Jedynym, co zwróciło jego uwagę, to pakujący się rzemieślnik. Bardzo zła pogoda na wyruszenie, szczególnie taką wyprowadzkę. Czyżby było to związane z ciałem w ich pokoju? Będzie trzeba się tym zająć, no ale najpierw niech zajmą się wszystkimi śladami, które pozostały w ich pokoju. Chłopak wrócił do wnętrza i sięgnął po list, który jak się po chwili okazało, był zaszyfrowany. Wiadomość pochodziła od kogoś, kto był członkiem smoków, albo dla nich pracował. Musiał to być ktoś, kto znał szyfr. No chyba, że szyfr w jakiś sposób wyciekł, no ale wtedy to też będzie ważna informacja dla rodziny.

- W zbożu, które sprzedano w tej transakcji był schowany jakiś cenny nóż, który powinien trafić do siedziby Akiyamy. Myślę, że jak go odzyskamy, to nieźle nam zapłacą. I może będziemy mieli za co wyremontować dach. - Zankoku zaśmiał się. No ale taka była prawda, przeciekający dach to był duży problem, szczególnie w burzliwym Shigashi. Pieniądze zawsze im się przydadzą, szczególnie, że musieli nazbierać więcej środków, jeśli chcieli zapolować na doktorka. Na pewno będą potrzebne przy poszukiwaniach, jak i też już przy samym szturmie na jego nową siedzibę.

- Widziałem przez okno, jak jakiś kupiec dosyć szybko się pakował. Być może to w jego ręce wpadła przesyłka, albo też jest powiązany z ciałem. Nikt o zdrowych zmysłach nie ruszałby przecież w podróż w tak tragiczną pogodę. Choćby mu złożyć wizytę. - powiedział do sióstr, oddając im przy okazji list, aby same mogły też na niego spojrzeć. Omiótł jeszcze raz pomieszczenie swoim wzrokiem, jednakże nie było tam nic ciekawego, tak więc, pora wyjść. Naciągnął swój kaptur na głowę i ubrał maskę, dzięki temu choć trochę odgrodził się od lejącego deszczu. Następnie wyszedł przez okno, zeskakując na ziemię i skierował się w stronę pakującego się kupca. Jak widać, trzeba będzie mu złożyć wizytę, gdyż stał się podejrzanym numer... 4. Trzeba sobie zostawić w razie czego zapas...

Zankoku nie zamierzał się skradać. Szedł sobie po prostu bokiem ulicy, tak aby jak najmniej na niego padało i obserwował co robi kupiec. Interesowało go co ma na wozie i czy pakuje się sam, czy może ktoś więcej z nim jest. Póki co nie planował tam wchodzić. Wolał zebrać wstępne informacje, zanim podejmie decyzje. Być może jednak trzeba będzie szukać kogoś od zboża, choć miał nadzieję, że w taką pogodę szybko uda im się załatwić tę całą sprawę i będą mogli zaraz wracać do ciepłego pokoju.