Bateimura

[Kan Senju]

~ Psy na spacerze ~
Misja C
Post 27/30+
Gundan Shinji mając jedynie głowę ponad ziemią, ale za to w śniegu zaczął nią szarpać na boki dzięki czemu mógł oddychać chociaż część białego puchu pozostawała na twarzy. pokrywając głównie brwi. Widok był komiczny, pechowo nikt nie miał okazji tego zobaczyć, bo wszyscy szarżowali na użytkownika kryształu, który posłał w ich kierunku duży kryształowy kolec. On stanowił potencjalnie zagrożenie dla zleceniodawcy, tylko tempo z jakim się poruszał było dość mizerne w porównaniu do Gundana. Wpierw wykonał odruchowy unik, a potem z niesamowitymi umiejętnościami dedukcji zaczął biec w miejsce skąd nadlatywał pocisk chcąc dorwać przeciwnika. Zresztą, już po przewrocie mógł go dostrzec, bo wcześniej zasłaniał go twór rodu Koseki. Nie musiał do tego wysilać swojego mózgu. Dystans między nimi kurczył się dość szybko, choć oczywiście nie mógł to być spokojny bieg, bez dodatkowego zagrożenia byłoby to zbyt łatwe. Mężczyzna pokryty czarnym płaszczem z założonym kapturem złożył połowę pieczęci barana, po której przed nim powstały trzy duże schurikeny. Zaczął nimi rzucać po kolei chcąc utrudnić zmniejszanie dystansu...
Pomiędzy każdym z kryształowych schurikenów był około metr różnicy. Pierwszy leciał bezpośrednio w Gundana, a pozostałe dwa po obu stronach również z metrową różnicą mając zamknąć drogę ucieczki. Nasz dzisiejszy można powiedzieć bohater, bo większość bandytów rozwalił samodzielnie postanowił uniknąć, ale wrogie twory również podążyły w jego kierunku... To był pojedynek prędkości, z którego zwycięsko wyszedł pokryty znakami, a wewnątrz przepełniony złością kolega. Udało się uniknąć tego ataku, a także zbliżyć na odległość pięciu metrów skąd mógł przejść do swojego ataku. Wydłużył swoją rękę wyprowadzając atak otwartą dłonią. Koseki próbował się zasłonić kryształem, ale na jego nieszczęście był zbyt wolny. Atak dotarł do jego ciała przez co odleciał w tył na dobre kilka metrów, zabarwiając śnieg w okolicy na czerwono po plunięciu krwią. Późniejsze wykończenie wroga po zbliżeniu się było tylko formalnością, prawdę mówiąc nie miał siły aby jakkolwiek odpowiedzieć. Kryształowy wielki pocisk zmierzający w Shinjiego padł na ziemię mniej więcej w połowie swojej drogi. Pozostawało pytanie co robił Ryu, który również tutaj wcześniej pędził? Gdy obejrzeliśmy się w jego kierunku to właśnie odskakiwał przed ziemnymi kolcami, które tworzył ostatni piąty przeciwnik. Widząc jednak porażkę wszystkich pozostałych bandytów postanowił wejść pod ziemię.
- No było blisko, został sam i spierdala hahaha! Widziałeś to Gundan?
Psina zaszczekała zadowolona, ale czy na pewno podkulił ogon aby uciec? Na to wszystko obecnie wskazywało.

ninken Ryu
Shinji

  Ukryty tekst

[Gundan]

28/30

---

To nie była równa walka mimo, że mój przeciwnik atakował z dystansu to jego twory były zbyt wolne by mnie sięgnąć. Jednak nawet mimo to przez sekundę nie pomyślałem o tym aby się powstrzymywać. W końcu to nie był przyjacielski sparing, tu każda sekunda mogła przeważyć o zwycięstwie drugiej strony. Tak samo jak w mieście, gdy walczysz na ulicy to walczysz o życie. Nie ma miejsca na wątpliwości, trzeba działać i korzystać z wszelkich możliwych chwytów aby ulica spłynęła krwią tego drugiego.
W momencie gdy mój kopniak ostatecznie pozbawił kryształowego koleżkę jakichkolwiek złudzeń o przeżyciu tego starcia, wzór zaczął się cofać, a moja głowa stawała się spokojniejsza. Głos szepczący o mordowaniu zaczął znikać, a ja szybko zacząłem się rozglądać za tym co się wyprawia wokoło mnie. Tak na wszelki wypadek jakby ktoś próbował się zakraść i dźgnąć mnie pod żebra, lecz na szczęście nikogo takiego nie było. Za to dojrzałem jak ostatni stojący na nogach przeciwnik z którym mierzył się Ryu postanowił zapaść się pod ziemię. Niestety był zbyt szybki i za daleko bym zdołał go złapać więc aktualnie na polu walki byłem ja, czworonóg i głowa Shinji'ego.
- Dobra robota! Ale nie trać czujności bo skubaniec może jeszcze próbować swoich sztuczek. Ja wyciągnę Shinji'ego. - rzuciłem nie będąc jeszcze zbyt rozluźnionym. Zostawianie kogoś przy życiu nie wydawało mi się najlepszą decyzją zwłaszcza jeśli koleś posługuje się dotonem. Oczywiście zrozumiałem było, że facet najpewniej pękł i uciekł ratując własną skórę, lecz z idiotami zawsze był, jest i będzie taki problem, że są oni nieprzewidywalni.
Mimo to zgodnie z tym co powiedziałem futrzakowi ruszyłem do jego właściciela aby pomóc mu się wygrzebać z ziemi i stanąć na równe nogi. Choć po głowie przeszła mi myśl aby zabić psa i zostawić Shinji'ego na pastwę losu to jednak polubiłem ich na tyle, że nie mogłem się tak zachować. Zresztą po tym jak uciekłem przed śmiercią z rąk rodziny za porażkę we wcześniejszej misji chciałem zacząć żyć inaczej. Więc musiałem zacząć podejmować inne decyzję niż bym podjął wcześniej.
- Cały jesteś Shinji? Zaczekaj chwilę zaraz cię wygrzebie i zwijamy się stąd co? - zapytałem raczej dla formalności zakładając oczywiście, że facetowi nic się nie stało. Gdyby natomiast pan kret chciał mnie również wciągnąć pod ziemię to staram się podskoczyć i wykonać te samo kopnięcie, które posłało do diabła kryształowego chłopca licząc że wystawi głowę, a jeśli nie to chociaż tak aby złamać mu rękę albo dwie.

---

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

KEKKEI GENKAI:

  Ukryty tekst

[Kan Senju]

~ Psy na spacerze ~
Misja C
Post 29/30+
Gundan Zagrożenie teoretycznie minęło, więc Ryu z stojącym na nogach kompanem teoretycznie mogli złapać troszkę oddechu. Przeciwnik zapadł się pod ziemię znikając z zasięgu wzroku, został tez kompletnie osamotniony. Pozbawiony lidera czy będzie miał zapał do kontynuowania walki przeciwko całej reszcie? Psina w to całkowicie niemalże powątpiewała przez moment zapominając o swoim właścicielu nawet. Gdy usłyszał jego imię natychmiast się rozejrzał po okolicy, miał problem z jego wypatrzeniem przez moment, ale widząc Gundana gdzie biegnie zaczął poruszać się za nim.
- Będę próbował tylko wiesz... Pod ziemią go nie wyniucham. Bądź ostrożny mimo wszystko.
Zostawienie bandyty posługującego się dotonem mogło nie być najlepszym pomysłem, z drugiej strony sposobów do wyśledzenia nie posiadali żadnych. Obecnie mogli jedynie zaufać swojemu szczęściu. Minęło kilka chwil spokoju, z dźwiękiem palących się namiotów w jaskini, a towarzystwo zebrało się wokół Shinjiego, który wciąż miał brwi przystrojone białym puchem. Widok ten rozbawił ninkena, który zaczął wydawać z siebie dziwne odgłosy przypominające śmiech. Dobrze, że przynajmniej posiadacz genów Jugo zachowywał zimną krew przechodząc do zapytania się o stan swojego zleceniodawcy.
- Żyję, tylko na dole jest cholernie zimno.
- Uważaj, aby nie złapać wilka.
- Wystarczy mi jedna dodatkowa włochata morda do wyżywienia.
Wyciągnięcie człowieka znajdującego się w ziemi wydawało się niemożliwe do wykonania. Wystawała mu jedynie głowa, za którą ciągnąc prędzej byśmy ją urwali niżeli jakkolwiek pomogli.
- Poczekaj, trochę go odkopię. Przynajmniej do ramion, aby było za co złapać.
Po tej decyzji, gdy Ryu został dopuszczony do prac zaczął przebierać łapami wyrzucając za siebie ziemię.

ninken Ryu
Shinji

[Gundan]

30/30

---

To fakt, że wyniuchanie kogoś pod ziemią może być nieco cięższe niż wykonalne aczkolwiek futrzak miał dużo bardziej wyczulone zmysły niż ja o czym mogła świadczyć choćby chwila w której to Ryu mnie ostrzegł przed atakiem. Właśnie dlatego wierzyłem, że nie rozczaruje mnie ponownie bo ja miałem jeszcze mniej szans na wyczucie potencjalnego ataku ale założyłem, że najpewniej będzie próbował wciągnąć mnie pod ziemię więc na to czy nic się nie dzieje z ziemią pod moimi stopami zwracałem większą uwagę.
- Mam przeczucie, że nie zawiedziesz Ryu, liczę na ciebie. - nie było sensu dalej kontynuować tego wątku bo wszystko co miało zostać powiedziane powiedziane zostało.
Gdy zbliżyliśmy się do naszego pechowca okazało się, że na szczęście nic mu nie jest ponadto to, że nieco mu się zmarzło. Zrzuciłem z jego głowy i twarzy śnieg z lekkim rozbawieniem słuchając wymiany zdań dwóch kompanów.
- Właśnie, jedna włochata i jeszcze jedna trochę mniej kudłata. - zaśmiałem się wskazując kciukiem na samego siebie - No to chyba lepszy pomysł niż ciągnąć za uszy. - wzruszyłem rękoma, a następnie skupiłem się na nasłuchiwaniu i obserwowaniu okolicy póki pies nie odkopie częściowo swego pana.
Jeśli nic się nie wydarzy to jak Shinji będzie wystarczająco na powierzchni to pomagam mu się już wygramolić do końca i otrzepuje z brudu.
- No to chyba misja z głowy co nie? Szkoda tylko, że ten jeden uciekł może by dało się złapać go żywego i wyśpiewał by coś ciekawego? W końcu muszę pomyśleć co dalej bo tu nasze drogi się rozejdą. - stwierdziłem spoglądając najpierw na jednego potem na drugiego - Ale fajnie było was poznać Shinji, Ryu mam nadzieję, że jeszcze kiedyś na siebie wpadniemy. No dobra, trzymajcie się i uważajcie na siebie.
Po tym pożegnaniu jeśli nikt nie miał nic przeciwko postanowiłem udać się dalej w swą wędrówkę w poszukiwaniu miejsca dla siebie na nowe życie.

z/t* jeśli to koniec

[Kan Senju]

~ Psy na spacerze ~
Koniec misji C
Post 31/30+
Gundan Wszyscy żyjący w okolicy - nie licząc pewnego możliwego kreta, który nie wiadomo gdzie się podziewa - zebrali się w jednym miejscu aby poradzić z prawdopodobnie ostatnim problemem dzisiejszego dnia. Shinjim, który znajdował się większością ciała pod ziemią. Trzeba było go jakoś wyciągnąć na powierzchnię, ale humor dopisywał. Ryu sypał żartami, dostawał odpowiedzi, a do wszystkiego włączył się Gundan wskazując kciukiem na samego siebie mówiąc o mniej kudłatej mordzie.
- Mówiłem o pomocy, ale przyjąć do domu bym nie mógł przez wzgląd na rodziców.
- Powiesz im, że to moja wina jak zawsze. Ja go nawet polubiłem, przynajmniej walczy lepiej od ciebie.
- Haha, bardzo śmieszne. Też bym się pokazał, gdyby ktoś mnie nie złapał nagle za nogę spod ziemi.
Przekomarzania mogłyby ciągnąć się godzinami, aczkolwiek ninken postanowił przejść do działania uzyskawszy zgodę na wykonanie planu. Zaczął przebierać swoimi łapami powoli odgarniając wpierw śnieg, a potem glebę. Zajmowało to czasu, gdyby zacząć to wyliczać upłynęło ponad pięć minut nim dotarł do ramion, ale zakończyło się sukcesem. Jedna ręka została uwolniona i wystawała pionowo na zewnątrz. Gdy już było za co złapać do działania przeszedł posiadacz genów Jugo, który pomógł wygramolić się uwięzionemu mężczyźnie. Zadanie nie należało do najłatwiejszych, trzeba było włożyć w nie sporo energii i siły, ale również zakończyło się powodzeniem. Przedstawiciel Inuzuka ledwie się ogarnął, a już nadchodziło ich pożegnanie wymuszone przez zleceniobiorcę.
- Raczej nie ma co się nim przejmować i tak go nie znajdziemy.
- Ano, spieprzał gdzie pieprz rośnie.
- Jesteś pewien, że chcesz odejść samemu? Moglibyśmy razem wrócić do osady, ale skoro masz inne plany...
Wyciągnął zza pazuchy mieszek i rzucił nim do Gundana. Dało się usłyszeć brzdęk monet, których było całkiem sporo.
- Trzymaj, tyle dostałem za ostatnią misję. Jeszcze nie zdążyłem tego wydać, za tą pracę powinienem dostać podobnie. Powodzenia, cokolwiek byś nie robił.
- Baw się dobrze, tylko weź mnie jeszcze podrap za uszkiem na pożegnanie.
Rzucił tekstem przed rozłąką Ryu, a po tym było się już wolnym człowiekiem.

ninken Ryu
Shinji

[Gundan]

Poznanie tej dwójki na pewno mogłem zaliczyć do pewnego rodzaju sukcesu i nawet nie żałowałem decyzji jakich podjąłem co do nich. Na pożegnanie podrapałem jeszcze chwilę Ryu, a następnie poczekałem aż odejdą i zostawią mnie samego przy tym pobojowisku. Rozejrzałem się spokojnie wkoło i podszedłem do najbliższego źródła ognia aby nieco ogrzać dłonie. Następnie przeniosłem wzrok w górę na niebo.
Ryu i Shinji, cholera aż mi się przypomniało jak poznałem Ro i Tanjorou. To też byli fajni goście...ehhh, rodzina pewnie chce mojej głowy. Może trochę nerwy mnie poniosły ostatnio, bo w sumie to po co mi było wysadzać tamtą ścianę? Z drugiej strony gdyby nie to nie poznał bym tej dwójki, tylko co ja powinienem dalej ze sobą zrobić... - opuściłem wzrok i utkwiłem go w ogniu A może by tak wrócić do miejsca moich narodzin... w sumie nie byłem tam odkąd zamieszkałem w Shigashi. W rodzinnych stronach mógłbym być też bezpieczniejszy...
- Zresztą nie mam nic lepszego do roboty, ani innego pomysłu. - powiedziałem sam do siebie na głos - No to postanowione. Daishi, ale najpierw zbiorę nieco sił.
Jak powiedziałem tak też zrobiłem, a przy okazji gdy zbierałem siły po wspomnieniu swojej ojczyzny naszło mnie wiele myśli odnośnie tego czy każdy mieszkaniec faktycznie też posiada taką moc jak ja, czy są silniejsi ode mnie. Idąc tym torem postanowiłem zostać gdzie byłem jeszcze jakiś czas. W końcu ogień mogłem tworzyć sobie sam, a jedzenie nawet zimą zdobędzie się przez polowania, do tego śnieg można było topić aby pozyskać wodę.
Tak więc w ten sposób żyłem sobie chwilę, a przy okazji poświęcałem się medytacjom podczas których nie tylko czułem się cudownie zrelaksowany to również zdołałem lepiej pojąć moją moc. Ponieważ wystarczyło używać jej częściej aby stała się silniejsza i właśnie tych medytacji w lesie mi brakowało. Ponieważ w Shigashi przez stres za mocno ją ograniczałem przez co nie byłem zdolny wyciągnąć z niej pełnego potencjału. Teraz jednak gdy to zrozumiałem mój wzór stał się kompletny, a ja czułem się jeszcze potężniejszy, lecz zauważyłem jeszcze jedno. Im więcej mocy pragnę od mego daru, im więcej luzu mu daje nawet w spokojnej leśnej głuszy narasta we mnie żądza mordu.
Jednak sama siła nie była wszystkim czego chciałem i na co poświęcałem swój czas, wyższy poziom tego daru zwiększył również moje możliwości manipulacji własnym ciałem, a to była furtka do kolejnych technik które pragnąłem opanować, przez co zeszło mi nieco więcej czasu.

  Ukryty tekst

[Gundan]

Czas spędzony w lesie z dala od ludzi, o nadciąganiu których w razie potrzeby informowały mnie leśne ptaki, nawet na wykańczających treningach był nad wyraz przyjemny, a nawet miałem wrażenie że o wiele szybciej odzyskuję spokój i siły z dala od miejskiego smrodu.
Niestety nie byłem tam na wczasach i na takie nie mogłem sobie na moment bieżący pozwolić. Korzystałem z okazji aby przetestować to jak bardzo rozwinęły się moje zdolności dlatego gdy potrafiłem już wytworzyć tarczę w wielu sytuacjach i pozycjach, gdy wiedziałem o jej mocnych i słabych stronach przystąpiłem do kolejnego testu.

  Ukryty tekst

Uniosłem głowę ku niebu. Było późne południe, wiosenne promienie przyjemnie ogrzewały twarz, a niebo czyściutkie. Innymi słowy idealny moment by ruszyć dalej hem przed siebie.
z/t

[Misaki]

Po dramacie jakim było spanie pod gołym niebem i słuchanie strasznych opowieści to co wydarzyło się trzeciej nocy całkowicie odmieniło tą wyprawę. Już nie podróżowali we tróję, ale w czwórkę! I to w jak doborowym towarzystwie. Misaki promieniała jak nigdy wcześniej. Gdy Zan zgodził się aby piesek z nimi wyruszył obdarzyła go najpiękniejszym i najbardziej wdzięcznym uśmiechem jaki umiała. Przecież nie mogli zostawić szczeniaczka na pastwę losu, kiedy to jego mama i rodzeństwo gdzieś uciekło. To było trochę jak z nimi. Żadne z nich w pojedynke by sobie nie poradziło. Potrzebny jest ktoś bliski do wsparcia. Teraz oni byli jego rodziną. Ku zaskoczeniu nawet Yachiru nie oponowała! Jej reakcja była dużo lepsza niż Misaki się spodziewała. To była zgoda w stylu brunetki.
-Widzisz? Nawet Yachiru cię polubiła! - zaszczebiotała do szczeniaczka oddając mu trochę suchego prowiantu, który ze sobą wzięła, co sprawiło, że szczeniaczek podskoczył radośnie i zaczął szczekać z entuzjazmem.
Szczeniak oficjalnie (przynajmniej w głowie Misaki) stał się częścią rodziny, a to oznaczało, że nie mogą zwracać się do niego "ty". Rozczulona Misaki po umyciu malucha z resztek potrawki wzięła go na ręce i spojrzała mu prosto w błękitne oczęta tak bardzo podobne do jej własnych.
-Ale jesteś śliczny! Od dzisiaj będziesz się nazywał Magu! - zadecydowała, że "garnuszek" będzie słodkim odniesieniem do ich poznania i pasował do tego uszatego słodziaka. Odstawiła go na ziemię i zdjęła jedną ze swoich kokardek zakładając mu na szyję jako obrożę -Pasuje idealnie - zakomunikowała zachwycona jeszcze mocniej. Rzadko kiedy bywa tak energiczna, ale widać było, że aż rozkwita przy Magu -pasujemy do siebie idealnie - wskazała mu palcem swoją identyczną kokardkę. Widać było, ze Misaki jest na dobre zakochana. Mało kto znał prawdziwy, głębszy powód. Magu mocno przypominał Misaki kotkę, która często spędzała czas z dziewczynką w sierocińcu. Miała bardzo podobne umasczenie, identyczne oczy i jeszcze te uszka. Misaki wiedziała, że niebieskoocy są wyjątkowi - jak ona czy Zan. Zwierzaki też ta sprawa się tyczyła.
Jeżeli chodzi o zajście w karczmie to bohaterka nie wiedziała co się wydarzyło dokładnie, ale nie narzekała, że dostała możliwość spania po środku. Byłatym mocno zawstydzona, ale uznała, że woli tak niż z Yachiru po środku. Pewnie by nawet wiedziała, że w nocy przytuliła się do boku brata, ale obudziła się tak nagle bo piesek zaczął piszczeć, że musi na podwórku, że nie dotarło do niej co się dzieje.
W końcu po długiej i dość niezręcznej drodze, gdzie pozostali zachowywali się okropnie dziwnie i tylko piesek i Misaki korzystali z uroków trasy, dotarli do wyznaczonego miejsca. Miała nadzieję, że choć to pozwoli im się dogadać. Chociaż średnio zależało jej na zaciśnięciu przez Zana i Yachiru więzów to nieznośna byłą wizja kolejnego tygodnia gdzie się unikają i zdawkowo odpowiadają na jej pytania. Nawet piesek czuł się nieswojo
-No już, nie boczcie się, jesteśmy na miejscu. Teraz tylko znaleźć kogoś z czarną opaską na ręce - zapowiedziała i sama przeszła do poszukiwania takiego jegomościa tłumacząc po drodze Magu na co ma zwracać uwagę i czym jest opaska. Jak znajdzie to ruszy do działania, ale na ten moment szukala.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"
Poprzednia lokacja - Shigashi no Kibu - Szlak Transportowy

---

Cała ta wyprawa była jednym, wielkim cyrkiem dla ludzi przyglądających się z boku. Niczym średniopółkowa nowela dla młodzieży. No ale takie było życie nie znających świata Watanabe. Dopiero odkrywali jego barwy i to było piękne! No... Przeważnie... Magu dołączył do rodziny, Zankoku miał nadzieję, że nie spadnie na niego odpowiedzialność za psa. To był pomysł Misaki, więc to niech ona się nim opiekuje. Co prawda te psie oczka były słodkie i tak uroczo machał ogonkiem... ALE NIE!! Nie będzie zaprzyjaźniał się z pieskiem bardziej niż trzeba!
W karczmie było spokojnie. Przyszła jego pora na mycie, więc dokładnie się wyszorował i wrócił do pokoju. Wtedy też wpadł na Yachiru. Nie spodziewał się, że tak odważnie będzie paradować po pokoju, więc nim jego neurony w głowie się zderzyły, to chwilę się na nią gapił. Nie był to pierwszy raz, kiedy to Zan był w intymnej sytuacji z kobietą, ale pierwszy raz był w niej z Yachiru. Co więcej, nigdy nie myślał o niej w TAKI sposób, więc było to coś, co musiał przetrawić wewnętrznie, dlatego też tak wolno zareagował. W końcu jednak odwrócił wzrok i zamknął drzwi, dając dziewczynie trochę więcej prywatności. Następne dni podróży Zankoku trawił to w sobie, jak każdy facet. Zastanawiał się czy może powinien przeprosić, czy po prostu rozejdzie się to po kościach, jeśli nie będą o tym gadać. No ale Yachiru także wydawała się jakaś przejęta tą sprawą, zachowywała się inaczej niż zwykle... Czemu to było takie dziwne... Baby.... Gdyby to był Azu, to by pewnie dali sobie po mordach i koniec problemu... Zankoku nie rozumiał dlaczego tak to komplikować, postanowił więc po prostu przeczekać tę sytuację. Tak będzie najbezpieczniej, przynajmniej dla niego.
W końcu jednak dotarli na miejsce. Osada nie była duża, serio było tutaj kilkanaście domów na krzyż. Przynajmniej odnalezienie odbiorcy będzie łatwe. Być może jak wrócą do swojego codziennego życia w shigashi to cała rodzinna sytuacja wróci do normy. Zankoku szedł w swoim płaszczu, chowając ręce pod jego materiałem i rozglądał się. Szukał zarówno osoby pasującej do opisu, jak i jakiejś ewentualnej karczmy. Będą mogli się w niej zatrzymać, a może i będzie okazja do podpytania o poszukiwanego jegomościa. Tak więc plan był prosty, iść i szukać celu, licząc na to, że im się napatoczy. A jak nie, to w karczmie pewnie czekało już na nich chłodne piwko. W podróży nie bardzo mógł liczyć na takie dobrodziejstwa, no ale teraz, skoro już dotarli do celu, to nagroda przecież należała się bardziej niż buda dla Magu. No właśnie, gdzie ten pies będzie spać! I co jeść?! Tyle pytań, które niestety, pewnie spadną na głowę Zankoku, a przynajmniej tak zakładał w głębi siebie.

[Yachiru]

Droga z pieskiem była przyjemniejsza i to o wiele bardziej, gdy ze sobą się rozmawiało, jednak po tym całym zajściu nawet nie chciałam o tym myśleć, więc w ciszy poruszałam się za swoim rodzeństwem i pieskiem, którego już chciałam przytulić i poprosić o jakieś wsparcie. Starałam się unikać wzrokiem Zana, ponieważ od razu byłam cała zarumieniona i zawstydzona. Nie chodziło o to, że widział moje ciało, ale o to, że... Sama nie wiem o co mi chodziło! To była już druga sprawa. Drugorzędna, nie miała nic wspólnego z tym wszystkim... W ogóle... Tak siebie przynajmniej chciałam okłamywać.
W wiosce starałam się wypatrzyć poszukiwanej osoby, ale mimo tego, że były to trzy domki na krzyż to jednak jakiś niemały ruch podróżnych tutaj był. Dziura zabita dechami by idealnie tutaj pasowała, ale jednak nie chciałam być tak nieuprzejma. W końcu odgrywałam teraz postać miłej i pomocnej nastolatki, która pomoże przejść babuszce przez ulicę z wiklinowym koszem pełnym warzyw.
Starałam się jednak nie patrzyć natarczywie w każdą stronę, tak aby nikt nie pomyślał, że jest to dziwne. Niestety to mogło zwrócić uwagę innych a mieli tego unikać. Pytanie tylko czy piesek w kokardce nie zwracał jej, aż nadto? Ciągle jakieś dziecko podbiegało chcąc pogłaskać pieska a Misaki na to się godziła, zachwycona tym, że jej pały potwór skupia tyle uwagi.
Zan ze swoim wzrokiem mógł zabijać, dodatkowo ta jego postawa... Niebieskoocy byli dziwni. Ta dójka mi to potwierdzała w pełni. Wydawać by się mogło, że jestem z nich najnormalniejsza, ale przecież tylko grałam idąc i patrząc się normalnie na stragany i towary na nich wyłożone. To raczej nie było normalne... Według oczywiście mnie. Ktoś inny mógłby powiedzieć, że umiejętność dopasowania się jest w cenie, ale dla mnie była to tylko rola, jakbym grała w jakimś ulicznym teatrzyku. To było jedyne co umiała, ale czułam ogromną pustkę w środku... Gdzie jest ta cholerna opaska?

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
6/7 Odsuwając już na bok kwestie dotyczące pieska oraz lepszego poznania się Zankoku i Yachiru (które to kwestie są niezmiernie ciekawe i nawet zabawne, prowadzący chętnie poczytałby więcej tego typu zabawnych historii, gdzie główną rolę grałoby rodzeństwo z Sierocińca; ta trójka miała potencjał do tego, żeby nawet wspólne robienie jajecznicy zamienić w zabawny spektakl), trzeba było skupić się na misji. Ninja działają bowiem tak, że żartowanie i luz nie są im obce, ale gdy przychodzi do konkretów, powinni być skupieni, zwarci i gotowi.

Jak wspomniał Noritake Shin'ichi, Bateimura była zapadłą dziurą, która byłaby trudna do zlokalizowania bez posiadania precyzyjnej mapy, którą oczywiście Wam dostarczył. Była trudno dostępna, gdyż tuż obok znajdowało się stare zakole rzeki, aktualnie będące starorzeczem. Służyło ono za staw dla ryb, które prawdopodobnie stanowiły bardzo istotną część pożywienia tutejszych mieszkańców. Mieszkańców, których nie było jakoś specjalnie dużo. Naliczyliście jakieś kilkanaście domów, które były w raczej nędznym stanie. Mało kto się tu zapuszczał, a właściwie chyba nie robił tego nikt, kto nie musiał. Z tego powodu nie istniała tutaj też żadna karczma, gospoda czy zajazd – po prostu nie było takiej potrzeby, nie byłoby to też w żaden sposób opłacalne.

Kiedy już znaleźliście się na terenie tej niewielkiej osady, nigdzie nie zauważyliście nikogo, kto mógłby pasować do opisu Noritake. Zauważyliście tylko kilku ludzi pracujących przy niedalekim polu (nic jeszcze nie wzeszło, więc trudno powiedzieć, co było posiane) i innego, kręcącego się przy stawach. Nic nadzwyczajnego. Co ciekawe, mimo że weszliście na teren wioski na odludziu, nikt się Wami nie zainteresował albo wszyscy dobrze udawali. Było to dość podejrzane, ale również dla Was wygodne – brak zainteresowania to brak pytań, brak pytań to brak konieczności kłamania, tłumaczenia się czy ściągania na siebie kłopotów.

Znaleźliście sobie miejsce na zboczu pagórka, pod masywną topolą, która dawała sporo cienia. Było to doskonałe miejsce obserwacyjne i nikt, kto przechodziłby przez główną część wioski nie mógłby ujść Waszemu wzrokowi – dopóki nie zdecydowaliście się na przykład uciąć sobie wszyscy na raz drzemki (kto tam Was wie, różne pomysły miewacie). Czas w tym miejscu płynął leniwie, nawet bardzo – chwile dłużyły się i dłużyły. Jako że dotarliście na miejsce późnym rankiem, w najgorszym razie czekał Was cały dzień czekania.

I tak też było, bo nikt nie zjawił się ani w południe, ani po południu. Dopiero pod wieczór, gdy słońce powoli chowało się za horyzont, dostrzegliście jakąś postać, która pojawiła się gdzieś przy jakiejś chacie. Był to niski, chudy mężczyzna ubrany na czarno z niewielką torbą na ramieniu. Gdy Was dojrzał, od razu się do Was skierował. Szybko dostrzegliście, że jego ramię owinięte było kawałkiem niebieskiego materiału.

- Oh, aż trzy jaskółki nam tym razem przysłali – powiedział, gdy się zbliżył. Miał brązowe włosy, bliznę na lewym policzku i w zasadzie niczym się nie wyróżniał. Mężczyzna jak mężczyzna, po pięćdziesiątce, ani przystojny ani brzydki. Ale w sumie nie było to zresztą szczególnie istotne.

- Przesyła was rodzina Akiyama? Kawał drogi za wami, co dzieciaki? No, pokażcie mi przesyłkę. Mam nadzieję, że jej nie zgubiliście – powiedział i popatrzył po was. Był tu po to, żeby odebrać list.

Jeśli kogoś interesuje, co robił piesek, to najzwyczajniej w świecie hasał on sobie obok Was, węsząc wszędzie tam, gdzie wydawało mu się, że znajdzie pożywienie. W tych rejonach jedzenie nie leżało jednak na ziemi, nie było nawet odpadków – więc co jakiś czas wracał do Was ze smutną minką. W momencie, gdy przyszedł do Was Wasz gość, piesek zajęty był wąchaniem czegoś w gęstych krzakach, kilkanaście metrów od Was, więc nie przeszkadzał w spotkaniu.

[Misaki]

Podróż minęła spokojnie i teraz mogli skupić się na poszukiwaniu. Dalej w ciszy. Naprawdę było co najmniej niezręcznie. Dlaczego oni nie mogli się jak ludzie zacząć odzywać. Chociaż trochę. Nawet Magu gdzieś uciekła szukać czegoś do jedzenia co oznaczało, że została sama z tym całym zamieszaniem. Najgorzej. Najgorzej! Szli tak uliczkami, aż znaleźli pewnego jegomościa. Ten od razu wyłapał ich wzrokiem. Wydawał się być wiarygodby i co ważne Misaki usłyszała to co bardzo chciała usłyszeć. Usłyszała mianowicie hasło, które padło z ust mężczyzny. Odetchnęła w duchu. Dobrze, że on ich zlokalizował, choć nie było to takie trudne, przy tej ilości domów na pewno rzucali się w oczy na kilometr. Już bez tego byli dziwni, ale teraz jako zupełni opcy na takim odludzi... tam nie było mowy aby przejść niezauważeni. Misaki zadowolona już miała sięgnąć do kieszonki i wyjąć z niej list gdy ją oświeciło. Zamrugała dwa razy. Jeżeli był ktoś na tym świecie kto przykładał śmiertelną wagę do ubioru była to Misaki. Jeżeli był ktokolwiek, kto zauważyłby, że ktoś ma odpruty guzik, krzywy kołnierzyk oraz nie ten kolor opaski na ramieniu to musiała być ona. Pamiętała wyraźnie. Czarna opaska. Mogłaby pomylić jaskółkę z sokołem czy inną kurą, ale czarna opaska to czarna opaska. Cofnęła się lekko ok krok by być bliżej brata.
-Zan-kun...- chwycił go delikatnie za dłoń i pociągnęła by zwrócić jego uwagę. Chciala by spojrzał na to co ona widziała, a ona sama zaraz uniosła spojrzenie na mężczyznę. Był starszy i pewnie bardziej doświadczony od nich, a ona aktorką nie był, ale mimo tego... Czy ona podejmuje dobrą decyzję? Chciała zrobić na nich dobre wrażenie. Chciała pokazać, że umie wykonać zadanie należycie... a jeśli się zbłaźni? Yachiru byłaby tego świadkiem, na pewno jej wypomni...
-Proszę się nami nie przejmować, jesteśmy tutaj przejazdem do rodziny - zadecydowała zagrać tą kartą. Liczyła na wsparcie najlepszej aktorki jaką znała pod postacią Yachiru. Ona powinna być w stanie pociągnąć to małe kłamstwo aby brzmiało wiarygodnie. Chciała pociągnąć za sobą Zana, aby wyglądało jakby naprawdę mieli iść.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"

---

Dotarli na miejsce. Jednakże, jak się okazało, ich celu nie było widać w okolicy. Tak więc, niesieni chęcią zerknięcia do krzaczków przez Magu, zasiedli sobie pod jednym z drzew. Mogli w spokoju coś zjeść a nawet odpocząć. Zankoku położył się na swoim kocu i naciągnął kaptur na głowę, chcąc w ten sposób zrobić sobie krótką drzemkę. Co prawda, Mały piesek kilka razy wskakiwał na śpiącego chłopaka, chcąc się z nim bawić, bądź też ciągnąc go za połać płaszcza, no ale tak to już było z tymi maluchami. W takich sytuacjach Zan przeturliwał się na bok, licząc, że to powstrzyma małego PSIchopatę. Niestety, nie udawało się, więc po krótkiej drzemce wstał on i rozdał swoim siostrom jakieś śniadanie, które zostało przygotowane z resztek wczorajszej kolacji. Przecież nie wyrzuci tego, czego nie dojedli!

Czas mijał a oni odpoczywali sobie. W końcu jednak pojawił się ktoś, kto powinien być ich kurierem. Podał on Hasło, więc Zankoku założył, że jest to kurier, na którego czekali. Już miał odpowiedzieć i poprosić siostrę o podanie mu listu, jednakże wtedy Misaki zainterweniowała. Początkowo chłopak nie wiedział o co jej chodzi, jednakże zaczął przyglądać się kolesiowi, podążając za jej spojrzeniem i wtedy też zrozumiał. Przecież miał on inny kolor opaski! Jak dobrze, że była z nimi jego siostra, która zwracała uwagę na takie pierdoły. Przecież gdyby nie ona, to zawalili by misję. Zankoku zacisnął swoje dłonie pod płaszczem, zastanawiając się w jaki sposób rozwiązać tę sprawę. Nieoddanie mu listu to jedna, oczywista sprawa, jednakże, skądś wiedział on jakie jest zawołanie, wiedział też o wiadomości. Niebezpieczny człowiek, może zagrozić Akiyamie, a przez to też zagrozić dzieciakom z Watanabe. Dlatego też nie mogli pozwolić na to, aby on tutaj się szlajał. Trzeba było go pojmać, a później przesłuchać. Młodzieniec wymyślił bardzo sprytny plan.

- Jasne, proszę za mną. Schowaliśmy wiadomość przy psie. - powiedział kurierowi, a następnie zaczął stawiać spokojne kroki w stronę psa, licząc, że w tym momencie kurier pójdzie za nim. Jeśli zaczął się zbliżać, wtedy też Zankoku wyprowadza zaskakujące uderzenie z półobrotu wprost w jego klatkę piersiową. Chciał on go w ten sposób powalić, a także odciąc mu dech na chwilę, tak aby obie siostry zrozumiały, że coś jest tu nie tak i że na typa trzeba uważać. Jeśli się udało, to Zankoku momentalnie siada na klatce piersiowej kolesia, a lewą ręką sięga do torby na biodrze i wyciąga z niej Kunai, który przykłada do szyi powalonego kolesia.

- A teraz grzecznie nam wszystko wytłumaczysz. Rozumiemy się? - Jego mina była groźna. Ostrze Kunai powoli wbijało się w szyję ofiary, powodując, że mogła ona zostać rozcięta a z nacięcia zaczęła lecieć cieniutka stróżka krwi. Zankoku nie miał skrupułów. Jeśli nic nie będzie chciał powiedzieć, to najwyżej będą musieli go nieść w drugą stronę. No ale wtedy, do mówienia nie przyda mu się ręka, czy też obie dłonie. Tak więc, niech wybiera. Mina Zankoku mówiła, że on raczej nie żartuje.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Dotarliśmy, zrobiliśmy spacer, ludzie wychodzili powoli do swoich obowiązków. Samo przespacerowanie się po tej dziurze zajęło nam kilkanaście minut. Westchnęłam, po którymś okrążeniu a jegomościa nie było i nie było. Magu biegał wokoło ciągle szczekając i węsząc w krzakach. Raz chciał zjeść odchody jakiegoś innego zwierzaka lub zwyrola na co Misaki z piskiem zaczęła go odganiać od tej uczty. Ja sama się tylko zaśmiałam pod nosem. Nie mogłam sobie wyobrazić Misaki myjącej psiaka w gównie... To by było przedstawienie! I tak właśnie umilałam sobie ten czas. Zan ciągle drzemał, podawał jedzenie jak się budził i wracał do olewania psiaka, mimo że najbardziej z całej naszej trójki to on na pewno się cieszył na małego towarzysza. Sama nie mogłam się oprzeć tej małej istotce, która od razu podniosła wszystkich na duchu w trakcie tej podróży... Chociaż ta kokarda... Będę musiała mu ją ściągnąć przy najbliższej, możliwej, okazji, gdy siostry nie będzie obok.

Może i nawet lepiej, że nie musieliśmy zbytnio rozmawiać, cała ta dziwna sytuacja z karczmy... Nie powinniśmy na razie chyba o tym rozmawiać, na pewno nie przy Misaki, jeszcze dziwnie by zareagowała albo co gorsza (!) sama by chciała to przeżyć, żeby nie być gorsza ode mnie! Jak to my... Tylko ukradkiem na nich się spojrzałam raz na jakiś czas, aby widzieć ich reakcje na siebie. Nadal tego nie rozumiałam, ale może nie powinnam?

W końcu pojawił się ktoś, kto powinien być naszym zbawieniem. Ale od razu zauważyłam, że coś jest nie tak. Zeskakując z gałęzi podeszłam do rodzeństwa. Widziałam już ruch Misaki, aby wyciągnąć list, jednak się powstrzymała. Czyli też zauważyła to co ja. Pierdolona niebieska opaska nie może być CZARNĄ, prawda? No prawda. Od razu delikatnie się uśmiecham. -Nie przypominam sobie nikogo o nazwisku Akiyama. Przybyliśmy, tak jak moja siostra powiedziała, do rodziny w wiosce obok. Zrobiliśmy sobie krótką przerwę. Wie Pan jak to jest, damy muszą częściej robić przystanki niż panowie.- uśmiechnęłam się do niego delikatnie, ale oczywiście kto się wtrącił? Ten idiota ZANKOKU nie zrozumiał aluzji Misaki, aby stąd się zebrać za to TAK PRZYZNAŁ, że posiadamy wiadomość od AKIYAMY! CÓŻ ZA BŁYSKOTLIWOŚĆ!
Spiorunowałam go tylko wzrokiem.
IDIOTA!

Czy on nie rozumiał pojęcia tego, że mają być w przykrywce do momentu zobaczenia czarnej opaski?! Nie ma takowej to spierdalamy w bok i po prostu nie interesuje nas nikt inny. Zjebał, zjebał, zjebał. A teraz będzie trzeba za niego naprawiać wszystko. Nie szłam obok niego ani Misaki. Ani obok starego. Szłam z tyłu, nie mogąc uwierzyć, że on zrobił coś takiego. W dodatku miałam dziwne przeczucie, co zrobi... A jeżeli się nie myliłam... To lepiej temu jakoś zaradzić, prawda? Złożyłam jedną pieczęć i w tym właśnie momencie Zan zderzył się ze starcem. Gdy tylko na tego siadł wysłałam wokół jego dłoni z kunaiem gumowy bicz, trzymając. -Czy ty, kurwa, rozumiesz co oznacza WTAPIAĆ SIĘ W TŁUM? CAŁA NASZA PRZYKRYWKA POSZŁA SIĘ WALIĆ PRZEZ TWOJE BYCIE NARWANYM! NAWET MISAKI ZŁAPAŁA CO MA ROBIĆ, TY BEZNADZIEJNA KUPO MIĘŚNI!- wypaliłam bez zastanowienia. Cała moja przykrywka uroczej nastolatki wyparowała w tym jednym momencie. Gniew ze mnie kipiał. Nie chciałam iść w trójkę na misję martwiąc się, że to różowowłosa, chodząca perfekcja, coś zepsuje a tym czasem... To był ON.
Czy to był gniew na tę sytuację, która się wydarzyła a może naprawdę denerwowałam się tym, co teraz zrobił? Jeżeli sama miałabym wybierać zdecydowanie byłaby to odpowiedź numer 1. -Złaź z niego i to już za nim to ja Ci wpierdolę kunaia prosto w dupsko.- warknęłam. Wiedziałam, że jest ode mnie silniejszy. Ale teraz nie chodziło o nasze codzienne droczenie się. Tutaj chodziło o to, żeby nie zjebać akcji mafii, do której dołączyliśmy, żeby być bezpieczni.

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
7/7 Cóż, sytuacja... nieco się skomplikowała. Ale najlepiej będzie zacząć od początku.

Przede wszystkim, pierwszą która zauważyła, że opaska jest niebieska a nie czarna była Misaki. Od razu dała znać Zankoku, a niezależnie od tego fakt ten dostrzegła również Yachiru. Różne były koncepcje działania w takiej sytuacji. Misaki chciała się po prostu usunąć, podobnie chyba jak Yachiru. Jedynie Zankoku zareagował w odmienny sposób. Chciał on spotkanego człowieka obezwładnić po to, żeby dowiedzieć się kim on w ogóle jest i być może nawet zdobyć jakieś użyteczne dla rodziny Akiyama informacje. Było to godne pochwały, ale może rację miały dziewczyny, które chciały się ściśle kierować wytycznymi otrzymanymi od Noritake? W mafijnych kręgach każde słowo ma przecież znaczenie, a on jasno powiedział, że mają unikać wyjawiania swojego celu. Z drugiej strony, w obliczu tak oczywistej konfrontacji i tego, że nieznajomy raczej znał cel podróżującej trójki tamto polecenie mogło się stać nieaktualne. Przy całym szacunku do intelektu Noritake, nie mógł on przewidzieć wszystkiego, prawda? No i pozostawała jeszcze sprawa opaski... może ten inny kolor to była zwykła omyłka albo niedbalstwo kogoś, kto miał wyjść im naprzeciw? Przecież znał hasło...

Tyle wątpliwości, tyle możliwości. Przejdźmy jednak do rzeczy.

Mężczyzna, który zbliżył się do Rodzeństwa od razu zorientował się, że coś jest nie tak. Zauważył niechęć Misaki do rozmowy, zauważył też krótkie zawahanie Zankoku i mordercze spojrzenie Yachiru rzucone temu ostatniemu. Na jego twarzy pojawił się niepokój, ściągnął brwi, po czym zrobił krok w kierunku Misaki, wyciągając rękę i wycedził ze złością przez zęby:

- Dawaj ten list, albo... - w tej chwili mogliście dostrzec, że spod rękawa jego szaty wysunął się kunai, który ten chwycił i przymierzył się, żeby zadać cios różowowłosej. Zanim zdążyliście zareagować inaczej niż zaskoczonymi minami, ten zrobił krok, zamach, i...

...zamarł z ręką gotową do ciosu. Na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie i sekundę później runął on przed siebie na wzgórze jak kłoda, padając przed nogi Misaki. Kunai z jego ręki wypadł i wbił się w ziemię gdzieś obok. Leżał teraz plecami do góry. Plecami, w które wbite było głęboko na wysokości kręgosłupa piersiowego trzy kunaie.

Natomiast przed wami wyrósł kolejny mężczyzna. Wysoki jak góra, w czarnym płaszczu, z czarną chustą na głowie i surowym wyrazem twarzy, bez zarostu, ale w wieku tamtego, który najwyraźniej właśnie dokonał żywota. No i oczywiście co chyba najważniejsze - posiadał czarną przepaskę na ramieniu.

- Hasło: jaskółka - odezwał się niskim, złowieszczym głosem. Nic nie wskazywało jednak na to, żeby chciał Wam coś zrobić - dobra robota, że nie oddaliście listu temu półgłówkowi. Akiyama znowu przysłali kompetentnych ludzi. Dajcie mi przesyłkę i zmywajcie się stąd. Tamci na pewno wkrótce tu dotrą i będą węszyć - powiedział, po czym wyciągnął rękę w Waszym kierunku, oczekując na to, że wręczycie mu list. Nie wyjaśnił kim byli "tamci", co to znaczy, że będą "węszyć" ani czego będą chcieli, ale nie trzeba było być geniuszem intelektu, żeby się domyślić, że nie będzie to komitet powitalny częstujący herbatą ryżową i ciasteczkami cytrynowymi.