Bateimura

[Misaki]

Działo się dużo. Yachiru zabrała Misaki obowiązek tykania trupa. Była w tym bardziej jak widać doświadczona niż Misaki. Nie było to tudne. Misaki nie była doświadczona wcale. W większości rzeczy... tia... łatwiej by było wyliczać w czym była. Więc jak Yachiru kazała jej wziąć psa ta
-Trzymam - odpowiedziała machinalnie Yachiru biorąc w objęcia pieska, po czym zwróciła na niego swoje oczęta mówiąc -Trzymam cię Magu - zwróciła się pogodnie do pieska. Jeszcze przez chwile miała dobry nastrój. Ten miał szybko się zmienić. Niestety ponownie na gorsze.
Gdy Zan ogłosił, że mają się zbierać Misaki zamrugała ponownie tego dnia jakby zawieszona. Czy Zanowi do reszty odbiło? Miał dzisiaj jakąś doskonałą formę do tego aby . Czy tylko ona widziała, że na dworze panował koniec świata a ulice zamieniły się w błotne potoki? Przecież nie tylko zniszczy jej buty, ale skarpetki już będą do wyrzucenia... przecież nie miała nawet ubrań na zmianę, jak przemoknie do suchej nitki to co wtedy. Oni też nie mieli. Co potem? Będą biegać na golasa aż im cichy wyschną? No halo. Zdrowy rozsądek!
-Ale że na dwór? - -Też myślisz, że to zły pomysł, no nie? - zapytała pieska. Nie sądziła aby jej odpowiedział ale co jej zostało. Mogła tylko iść za bratem i siostrą, tam gdzie prowadzili... i starać się kryć pod dachami budynków jak długu się dało... by być jak najmniej mokrą. Póki nie było pościgu, mogła sobie na to pozwolić... oczywiście na tyle aby się nie zgubić. KTO WYMYŚLIŁ TAKI DESZCZ?!

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział czwarty: Trop
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   ...może po kolei.
Yachiru, pozostając w korytarzu, miała chwilę czasu nie tylko na próbę rozwikłania swoich sercowych (jakich?) problemów, ale też na podsumowanie poszlak które do tej udało im się znaleźć. Okno otwarte przez przecięcie sznurów i nóż, będący prawdopodobnym narzędziem - jednak na pewno nie morderstwa, gdyż jego ostrze zakrwawione nie było. Zrobił to ktoś, którego dłonie były tak umoczone posoką, jak ręce Zankoku marynatą do kurczaka w niedzielny poranek. Właściciel noża był do tego obdarzony wyjątkowo słabym chwytem, przynajmniej tylko tyle Yachiru mogła się domyślić z obserwacji przedmiotu. Prowadzące od niego ślady jednej pary butów, które przed drzwiami zaczynają wyglądać jakby ktoś pełzł na kolanach, docierające oczywiście do łóżka, gdzie leżał nasz denat, przebity praktycznie na wylot okrągłym, spiczastym przedmiotem. Pośmiertnie strzeżony lis z informacją o złodziejaszku, oraz okrwawiona dłoń mężczyzny, zwisająca z łóżka i znajdująca się w okolicy wymalowanego smoczego znaku.
  Misaki zajmowała się psem, jednak nie wydawała się być zbytnio zainteresowana rozwiązaniem tajemnicy trupa spoczywającego w ich pokoju. Była w tym być może jakaś metoda - zajmując się zwierzęciem oraz nie przeszkadzając Yachiru oraz Zankoku mogła zapewnić, że ani ona, ani Magu nie doprowadzą do zniszczenia jakiejś poszlaki, jakiegoś tropu, jakiejś śmiesznie małej nawet rzeczy, która mogłaby zaważyć o stanie ich wiedzy.
  Zankoku, po wyskoczeniu przez okno, mógł zauważyć, że w rozmiękłym błocie, które wzięło w posiadanie całe podwórze otaczające skromny zajazd, widać było tylko jedną parę butów - głębokich, odbitych w glinie i rozwodnionej próchnicy śladów, prowadzących gdzieś z kierunku gdzie była furtka, a dalej na ulicę i gdzieś na skraj wioski, ich celem jednak wyraźnie okno, z którego Zan wyskoczył.
Czterorękiemu ciężko też było znaleźć jakąkolwiek ochronę przed deszczem - w Bateimurze domy były odgrodzone od siebie i od ulicy krzywymi płotkami, oczywiście zbyt drobnymi by się pod nimi schronić. Przy drodze próżno było również szukać straganów czy przystanków dla konnych powozów albo riksz, jakże częstych w Shigashi. Być może pobyt w wielkim mieście nieco skrzywił perspektywę sierot, ale podczas takiej pogody, w małej wiosce w Yusetsu mogłeś być albo bardzo pod dachem, albo bardzo mokry.
  Ci, którzy zdecydowali się wyjść na zewnątrz, po parudziesięciu sekundach przemoczeni już byli do suchej nitki. Ich włosy sklejały się w grube, mokre warkocze, ubrania ciążyły coraz bardziej i bardziej, a w butach zaczynały pluskać kałuże wody.
Z kolei cel obserwacji, a więc lokalny rzemieślnik, również nie prezentował sobą nic specjalnie szokującego - no, może oprócz okoliczności takiej nagłej przeprowadzki. Był mężczyzną starszawym, ale jeszcze dość postawnym, pakującym właśnie na wóz różnorakie paki, zawinięte w prześcieradła stosy ubrań czy jakieś rodzinne pamiątki, upychane pod grubymi stertami robotniczych odzień. Co ciekawe łatwo było zauważyć, że jego warsztat, w którym najpewniej obrabiał drewno, pozostawał zamknięty, zaś na wozie nie było widać pakunków, które wyglądałyby jakby przewoził w nich swoje dość drogie przecież narzędzia. Czyżby zamierzał je tutaj ot tak zostawić? I dokąd on się w ogóle wybierał w tak parszywą pogodę? Może uznał, że na Bateimurę spadła boska kara i należało ją jak najszybciej opuścić?

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Chwilę po lądowaniu w błotku, Zankoku dostrzegł ślady. Pojedynczy trop. Nikt o zdrowych zmysłach nie wychodziłby w taką pogodę, więc mogło to być powiązane z ich sprawą. Dlatego też spojrzał przez okno, licząc, że jego siostry wyjrzą za nim. Jeśli nie, to musiał je zawołać. Wolał nie robić wiele hałasu, choć z drugiej strony, deszcz i tak pewnie wiele zagłuszał, więc nie będzie zbyt wielu postronnych słuchaczy.

-Misaki-chan! Yachiru-chan! Idę sprawdzić tego kupca! Tutaj jest jeszcze jeden trop w błocie, prowadzi do tylnej furtki, to może być nasz sprawca! Pójdźcie tym tropem i sprawdźcie o co chodzi! - miał nadzieję, że przyjmą jego polecenie i sprawdzą ten dodatkowy trop. W tym czasie zamaskowany i zakapturzony gangster udał się w stronę kupca. Lało strasznie, na szczęście miał on swój płaszcz, dzięki czemu nie zmoknie aż tak bardzo. Co więcej, deszcz nie był tym, co przeszkadzało Zankoku. W Shigashi to była jego ulubiona pora, kiedy to w spokoju mógł sobie skakać po dachach i przyglądać się ludziom uciekającym przed deszczem. Zdecydowanie wolał taką pogodę, niż skwar lejący się z nieba. Po chwili przyglądania się, Zankoku postanowił podejść do kupca i zagadać, wcześniej jednak zdejmując swoją maskę.

- Tragiczna pora na przeprowadzkę. Może pomogę? - Zagadał do kupca, po czym chwycił za jakiś pakunek i pomógł mu go ułożyć na wozie. W między czasie chciał on się rozejrzeć z bliska i spróbować dowidzieć się, dlaczego w tak złym momencie postanawia on się spakować i uciec z osady. Przecież mógł to zrobić rano.

- Wszystko w porządku? Coś się stało? Nie uwierzę, że lubi Pan wycieczki w deszczu i to jeszcze nocą. - zadał kolejne pytanie, w między czasie pomagając kupcowi z kolejnymi pakunkami, bądź z czymkolwiek innym tylko chciał. Aby dowiedzieć się więcej, trzeba było zdobyć jego zaufanie, a przecież nic nie pomagało w tym tam bardzo, jak skrócenie czasu pobytu na tym ulewistym wietrze. Brakowało jedynie grzmotów, choć znając szczęście naszych bohaterów, to i te zaraz się pojawią.

- Daleko Pan jedzie? Tak po prawdzie, to wraz z rodzeństwem szukamy transportu. Może moglibyśmy zabrać się z Panem? - kolejne pytania no i kolejne pakunki do zabrania. Kiedy już skończyły się te na widoku, to Zankoku wskazał palcem w stronę zamkniętego wasztatu. Ciekawiło go, w jaki sposób kupiec zareaguje na jego próbę podejścia tam.

- Czy z tamtego pomieszczenia też jest coś co zabrania? Jakieś skrzynki albo pakunki? - zapytał, robiąc ze dwa kroki w stronę warsztatu i spoglądając na kupca.

[Misaki]

Tak. Zan ubral płaszcz i wyszedł na zewnątrz. Właśnie tu był pewien kluczyk. Mały nieistotny szczegół. UBRAŁ PLASZCZ. Łatwo było mu wydawac polecenia by biegali po deszczu w momencie, w którym jako jedyny z ich czwórki posiadał jakieś sensowne wierzchnie okrycie. One czy Magu go nie posiadały. A lało. Deszcz i brak okrycia powodował mokrość. Cholerną, przenikającą mokrość i chłód. Nawet jeżeli teraz jeszcze go nie odczuwała ze względu na nadmiar emocji i tempo w jakim się poruszali, to Misaki wiedziała, że niedługo, gdy wszystko się uspokoi odczują na własnej skórze jak okrutna była pogoda, a nie było obok Ruushi, która mogłaby się nimi zająć. Może to Yachiru była tą mądrzejszą z duetu pań, ale nawet Misaki zdawała sobie sprawę, że ich nocna eskapada w deszczu to fatalny pomysł.
-A mogliśmy udawać, że nas nie ma, no nie Magu? - szepnęła do pieska przytulając go do siebie mocniej. On też musiał się trochę bać. Trochę musiało być mu również zimno. Kto to widział biegać w taką pogodę. Zan zdążył jeszcze wydać im polecenia samemu znikając gdzieś z innym zadaniem. Odetchnęła smutno. Tak bardzo nie chciała tego robić, ale już było zbyt późno. Wszyscy ruszyli to ona mogła chociaż podążać za nimi i pilnować aby ona ani Magu nie przeszkadzali tym bardziej sprytnym w tym zadaniu.
-Będę zaraz za tobą - powiedziała do Yachiru dając jej w tym momencie kierownicę. Zamierzała podążać za Yachiru wypatrując jakiś śladów - nie wiedziała za bardzo jakich, szła za tropem odciśniętych stóp... ale jaki sens miało iść w miejsce, z którego przyszedł tajemniczy jegomość. Może Yachiru wiedziała? Dobrze, że to ona kierowała, Misaki mogła po prostu się zastanawiać a to na niej spoczywała kwestia podjęcia decyzji i działania. Misaki za bardzo w duszy w tym momencie cierpiała. Na szczęście krople gęstym ciurkiem wpływając po jej twarzy przysłaniały pojedyncze łzy, które cisnęły się jej do oczu. Było jej mokro, zimno, brodziła do połowy łydki w błocie. Było jej okropnie. Była sfrustrowana, a do tego jeszcze Magu był mokry - oznaczało to kolejny mokry element w tym ścisku i do tego element o charakterystycznym zapachu. Naprawdę pieniądze były dla rodzeństwa takie ważne? Cholerny dach. Niech diabli wezmą tą Akiyame i dziurawe sufity.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Nie spodziewałam się tego, że Zankoku od razu będzie chciał wyruszyć na zewnątrz samemu posiadając płaszcz. Co za koleś... A my? Helloł? Damy w opałach Ci coś mówią? Mi też nie marzył się spacer w deszczu. A co jak się przeziębimy? Nie mam ochoty słuchać wykładów Ruushi na ten temat... -Nóż wygląda, jakby należał do denata. Strzelam, że dostał informację o nas i przyszedł szukać pomocy. Stąd smok na ścianie. Znak, że wiedział. Ślady na nożu wskazują, ze go trzymał, ale nie zranił nim nikogo. Powinniśmy mieć to na uwadze. Ten ktoś może być zdolny, skoro zabił prawdopodobnie kogoś do nas.- dodałam jakby od niechcenia, z przymusu idąc za Zanem, który nie zamierzał sobie odpuścić. Stanęłam przed wyjściem z karczmy, na błoto i opadające krople. Aż ciarki mnie przeszły. Cholerny Zan... Starałam się wypatrzyć jakieś ślady, coś co mogłoby nas doprowadzić do czegoś... Zastanowił mnie ten wóz... Przeprowadzka w taką pogodę była okropna... Kto by o tym myślał? W dodatku w tym wieku? Śmierdzi mi to na kilometr... Jak się szybko okazały mieli trop. Zan poszedł przodem, wydał rozkaz i sobie od razu zniknął... Co za... Włosy zaczęły lepić mi się do twarzy, po piersiach zimne krople przedostawały się pod kimono... Miałam dość tego wieczoru!
Ruszyłam przodem, nawet nie odzywając się do Misaki. Ktoś powinien dostać w twarz za to, że musiałam tutaj być! Tylna furtka. Lekko przyspieszyłam szukając jakiś kolejnych wskazówek, uważając, aby nikt nas nie zaskoczył. Wtedy atak musiałam w pełni przyjąć na siebie, aby Misaki mogła uchronić Magu... Biedny piesek! Był też cały przemoczony! Parszywa pogoda!

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział piąty: Wióry
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Zankoku nie został przyjęty przez rzemieślnika zbyt przyjaźnie - mężczyzna na jego pytania odburkiwał jedynie jakimiś półsłówkami, zasłaniając się nagłą potrzebą i sprawami rodzinnymi, bliżej nieokreślonymi oczywiście. Co prawda nie musiał się Zanowi z niczego tłumaczyć, widząc jednak że z pomocą chłopaka pakunki zaczynają pojawiać się coraz szybciej na wozie, niechętnie przyjął jego pomocną dłoń.
  Stolarz wybierał się podobno gdzieś na południowy wschód - w stronę zupełnie przeciwną niż Shigashi no Kibu, zabranie się więc z nim nie wchodziło w grę. Mężczyźnie dłuższą chwilę jednak zajęło wymienienie jakiejkolwiek nazwy miejscowości na tamtejszych terenach, jakby w roztargnieniu musiał sobie dopiero przypomnieć co tam do cholery jest.
  Wnętrze jego szopy wyglądało jak zwykła wozownia połączona ze stajnią. Gliniana podłoga była rozmiękła od deszczówki - zamianie w zwykłe błoto zapobiegała jedynie gruba warstwa wiórów, która powstała być może wtedy, kiedy mężczyzna sam zbijał i heblował swój wóz. Parę narzędzi stolarskich Zankoku zauważył w kącie budynku - heble, piły, młoty, dłuta i gwoździe - potwierdzałoby to więc tą teorię.
  Reakcja na otwarcie warsztatu była prosta, choć stanowcza.
- Zostaw to. Dzięki za pomoc - warknął, rzucając w stronę Zana srebrną, lokalną monetę. Nawet niezapoznany z lokalnymi środkami płatniczymi chłopak wiedział, że była warta jakieś półtorej piwa w zajeździe obok.
  Yachiru i Misaki (oraz piękny i mądry Magu oczywiście!) maszerowały po śladach prowadzących na skraj wioski. Szły tam skąd przyszedł do nich martwy już mężczyzna - według sugestii Yachiru, członek mafii który znalazł ich miejsce pobytu.
Trop doprowadził obie panienki - teraz całkowicie już mokre, i to mimo braku Manjiro w pobliżu, wyziębione i pociągające nosami - do kompleksu paru małych szop i spichlerzy, rzeczywiście wyglądających jak miejsce handlu zbożem. Ślady kończyły się w sporej kałuży krwi obok stosu solidnych, drewnianych skrzyń. Część z nich była zapieczętowana, jednak parę wyglądało na przecięte - lub przepiłowane - na pół. Zboże wysypało się z nich na kamienną podłogę dookoła, mieszając się z wiórami pochodzącymi z otwartych zębatym narzędziem skrzynek. Wyglądały na pieczołowicie przeszukane - jęczmień, naznaczony tu i ówdzie krwistym kolorem, walał się dookoła, wysypany kopiącymi dłońmi zdesperowanego złodzieja.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Pogoda była paskudna, Zan wiedział, dlatego też zabrał ze sobą płaszcz. Mógł go zostawić siostrom, no ale przecież nie podzieliły by się nim, co doprowadziłoby do kłótni, wolał więc uniknąć tej sytuacji, przyjmując ich gniew na siebie. Nie raz już dostawał łupnia, więc kolejna rana nie będzie problemem, a może dzięki temu wspólnemu łomotowi siostry zaczną się dogadywać? Nie liczył na zbyt wiele, ale jeśli zacieśni to ich relację, to jest gotowy się poświęcić. No i wiadomo, dzięki odpowiednim zakupom teraz było mu ciepło i wygodnie.

Kupiec niechętnie przyjął pomoc. Jego odpowiedzi były bardzo ogólne, a i tak musiał się chwilę zastanowić, nim ich udzielił. Coś śmierdziało w tej sprawie i nie był to mokry Magu. dlatego też, Zan postanowił, że jeszcze trochę posiedzi z kupcem. W trakcie ładowania skrzyń chciał przyjrzeć się zawartości wozu. Być może któryś pakunek miał na sobie ślady krwi, albo też przypominał coś, co może być poszukiwanym, drogocennym nożem. Może kupiec w pośpiechu nie ukrył tego dobrze, jedynie rzucając gdzieś na podłogę i licząc, że w deszczu nikt mu nie będzie przeszukiwać ładunku.

Jeżeli to nie zadziałało, to przyszedł czas na kolejne zagranie. Zankoku podszedł do narzędzi w szopie i zaczął się po niej rozglądać, szukając czegoś interesującego. Być może tutaj znajdzie jakieś ślady, jeśli nie, to po prostu zbierał część narzędzi, tyle ile zdążył unieść, i poszedł w stronę wozu, chcąc je wrzucić kupcowi na pakę.

- Spokojnie, to zajmie chwilę, a będzie miał Pan wszystko przy sobie. - powiedział do kupca, chcąc w ten sposób uspokoić go, a może właśnie wprost przeciwnie, może chciał go jeszcze bardziej zirytować, aby zmusić go do błędu. W każdym razie, chciał on wrzucić mu wszystkie narzędzia do wozu, wchodząc na niego i delikatnie kładąc, w końcu to drogocenny sprzęt, którym nie wypada rzucać. Korzystając też z okazji, chciał się rozejrzeć po wozie, tym razem od środka, tak aby upewnić się, czy gdzieś przypadkiem nie leży tutaj poszukiwany przedmiot. Miał nadzieję, że to tutaj będzie rozwiązanie zagadki. Bo jeśli nie, to będzie musiał dalej chodzić w tą paskudną pogodę, a nawet mimo płaszcza, który miał na sobie, nie podobało mu się to zbytnio...

Jeżeli te wszystkie sprytne rozwiązania nie zadziałają, to zapewne będzie trzeba przejść do ostatecznego, ale zarazem najbardziej lubianego rozwiązania w arsenale Zankoku, czyli do przemocy. No ale miejmy nadzieję, że obejdzie się bez tego i przedmiot bez problemu się odnajdzie, a kupiec ze spokojem go odda. W końcu co tam jakiś nóż, jak można stracić coś cenniejszego...

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Deszcz padał niemiłosiernie a ja już osobiście miałam dość tego wieczoru. Byłam zdecydowanie nastawiona na to, żeby komuś skopać dupsko za to, że musiałam krążyć po tej cholernej wiosce. Traciłam powoli zmysł samozachowawczy i to doprowadzało mnie do stanu, aż zacznę przypominać Zankoku... Kto do cholery chciał okradać Akiyamę? Życie komuś było niemiłe? Nie mogłam w ogóle tego zrozumieć... Za jakiś nóż. Nieważne czy z kamykami, czy też nie... Ale cholera! Zepsuć nam wieczór? W momencie chęci pójścia spać? Jak nie dostaniemy za to dobrej sumy pieniędzy to ja już sama nie wiem, co będzie trzeba zrobić, żeby mnie udobruchać i uspokoić. Poza tym dlaczego to ja musiałam iść z Misaki? Poziom dobroci został u mnie już całkowicie przekroczony!
Ale no nic... Szłam do przodu, aż dotarłyśmy w końcu do miejsca, gdzie ślady się kończyły i wszędzie była krew. Jakieś trociny i ślady grzebania. Odeszłam trochę od siostry i rozejrzałam się po okolicy szukając jeszcze jakiś śladów... -Wszystko jest tutaj jakieś dziwne... Wypatrzyłaś coś jeszcze?- zapytałam się Misaki, która zapewne nie myślała teraz o niczym innym, jak o tym, że jest cała przemoczona... -Ktoś prawdopodobnie wiedział, że ten cały sztylet może być w tych pakach jęczmieniu... W końcu znalazł co chciał i opuścił to miejsce... Ale... Coś mi tu nie pasuje... Coś śmierdzi... Chodźmy zobaczyć, jak idzie Zanowi.- przytrzymałam chwilę mokrą dłonią podbródek zastanawiając się jeszcze chwilę. Nie miałam wszystkich odpowiedzi, pytanie czy Zan dowiedział się czegoś więcej. Teraz wypadało się tylko wymienić informacjami i połączyć wszystkie poszlaki ze sobą... A może już złapał zabójce?
Akurat jak wyszłyśmy widziałyśmy jak Zan pakuje do wozu jakieś przedmioty. Pomagał temu mężczyźnie? Hm, sprytne... Ale zapewne ten spryt był tak prymitywny, że musiał doprowadzić do uderzenia... Mogę nawet zebrać zakłady ile czasu minie, aż ten kark uderzy. Dałam znać dłonią, żeby Misaki z Magu zwolnili, nie musieliśmy się teraz spieszyć. Zanowi dobrze szło, jak na razie. Może znajdziemy jeszcze jakieś ślady... Może coś prowadziło do budynku, przed którym był nasz brat? -Zostań tu z Magu.- cała ta sytuacja nie dawała mi spokoju, dlatego postanowiłam, że skoro Zan zajmuje tego dupka to równie dobrze ja zajmę się środkiem... W końcu mógł trochę olać temat poszlak pochłonięty chęcią łomotu. Dlatego moje nogi skierowały się w ich kierunku i bez zwracania na niego uwagi wlazłam do środka szukając poszlak w postaci krwi lub jęczmienia. Czy bałam się, że rzemieślnik mnie zaatakuje? Tutaj mógł wykazać się Zan, zresztą wątpię, że ten dziadek w ogóle by mnie złapał...

[Misaki]

Misaki weszła wraz z Yachiru w poszukiwaniu kolejnych poszlak. Była mokra, smutna i na pewno zaraz będzie chora. Na sto procent. Rozglądała się tak po krwawym pobojowisku, aż uznały, że nic więcej nie zobaczą i wróciły szukać brata. Misaki tak szła zastanawiając się co widziały. Nie była geniuszem. To nie ona była najmądrzejsza w rodzinie... ona była po prostu tą ładną... Zagryzła wargę. Coś jej nie pasowało, a czuła się jeszcze mocniej zawstydzona faktem, że jedyna osoba, z którą mogła porozmawiać to Yachiru... Niestety nie miała wyjścia. Musiała coś powiedzieć.
-Yachiru... bo ja nie rozumiem... - zaczęła przyciskając do siebie pieska mocniej -Skoro ranny był ten z Akiyamy, to dlaczego wyglądało jakby to on rozkopywał te zboża.. tam było pełno krwi.. jeżeli podejrzewał, że to tamten handlarz ukradł to dlaczego go nie pokonał? Czemu szukał noża po zranieniu? Czemu zraniony nie ruszył od razu po pomoc i czemu handlarz skoro tak mocno go zranił nie dokończył dzieła, tylko dał mu jeszcze szukać i uciec? - Misaki nie była pewna czy siostra wyłapie wszystkie jej pytania i sens jaki z nich płynął, ale musiała powiedzieć to co czuła i liczyła, że ten jeden jedyny raz Yachiru ją zrozumie. Było jeszcze jedno, bardzo bezsensowne pytanie, którego wstydziła się zadać, ale zmusiła się. Jeżeli Yachiru ma się z niej śmiać to niech się śmieje do woli.
-Co jeżeli tamten mężczyzna był jakoś fałszywie martwy i tak naprawdę nóż był przy nim?! - szybkość z jaką wyrzuciła tamte słowa osiągnęla prędkość pioruna. Przecież to było bez sensu. Dało się tak? Przytuliła mocniej Magu szukając oparcia w jego futrzastowatości. Była gotowa na śmiech. Szczęśliwie zaraz dostrzegli Zana a Yachiru kazała jej zostać z tyłu.
-Dobrze... - powiedziała nie wychylając się z Magu. Czuła się fatalnie, była cała mokra i miała wrażenie, że wyszła na skonczoną kretynkę. Jedyne co mogła zrobić to chociaż się nie ośmieszyć przez Zanem i dać im działać...

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział szósty: Morderca
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Śladów prowadzących do budynku, gdzie Zankoku wielkodusznie pomagał rzemieślnikowi zapakować jego dobytek na wóz nie sposób było znaleźć - kto wie, być może morderca odszedł z szopy inną drogą albo jego ślady zostały już zalane przez wciąż nieubłaganie siekący deszcz. Yachiru i Misaki po drodze dojrzały jednak coś, na co Zankoku uwagi nie zwrócił - być może dlatego, że nie wiedział, że w ogóle na to patrzeć powinien. W błocie podwórza, zaraz za kręgiem światła dobywającym się z szopy, kunoichi dojrzały pod ścianą domostwa mały obszar, na którym było dość sporo zbożowych ziaren - tak jakby właśnie tam ewentualny morderca postanowił wytrzepać swoje ubrania oraz rękawy z nazbieranego w załamaniach materiału wszędobylskiego jęczmienia.
  Zankoku tymczasem nie ustawał w swojej dobroduszności. Co prawda na samym wozie nie zauważył niczego ciekawego - ot, masa worów i pakunków, z pewnością żaden z nich nie był zawiniętym w papier prezentowy diamentowym nożem, któremu brakowało tylko naklejki z napisem "dla młodzieży Akiyamy" - jednak tym razem z pomocą przyszła mu nie jego spostrzegawczość, a nieustanna, nieugaszona nawet hektolitrami wody spadającymi z nieba upierdliwość.
  Kiedy po raz któryś zaczął nagabywać mężczyznę o otwarcie warsztatu, ten - zapewne i tak zdenerwowany już wydarzeniami dzisiejszego dnia - rozgniewał się nie na żarty i wskoczył na wóz, do Zana, wyciągając zza pasa świeżo wypolerowane, błyszczące nie tylko czystością, ale i naostrzeniem okrągłe dłuto. Dość szerokie przy rękojeści i zabójczo wąskie na szczycie narzędzie błysnęło w świetle rozchybotanej lampy.
- Wynocha, no już - warknął stolarz, całkowicie skupiając się na Zanie, nie zauważając nawet zbliżających się Yachiru oraz pozostałej z tyłu Misaki (i Magu, nie zapominajmy o Magu!).
  

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Zankoku był miłym człowiekiem. Chciał kupcowi pomóc w przeprowadzce, aby ten nie musiał tutaj już nigdy wracać po swój sprzęt. Przecież jak kradnie się coś cennego, to raczej nie wraca się na miejsce zbrodni. Niestety, kupiec nie rozumiał tego. Zamiast grzecznie przyjąć pomoc i już być w drodze poza osadę, postanowił on sięgnąć po skrywaną pod płaszczem broń, licząc, że może w ten sposób przestraszy przybyłego chłopaka. Niestety, źle trafił. Zankoku nosiło już od kilku dni, dawno nikomu nie przywalił, więc wyczekiwał tylko aż nadarzy się okazja. No i w końcu nadarzyła się. Tak ucieszył go ten fakt, że postanowił delektować się to walką. Mógł z pomocą wrodzonego Raitonu szybko zakończyć pojedynek, jednakże postanowił, że troszkę się pobawi swoją ofiarą. Być może nie było to związane z ich zadaniem, być może wielu powiedziałoby, że w tym momencie on marnuje czas, moknąć na tym deszczu, jednakże nie to liczyło się dla znudzonego mięśniaka, Liczyło się jedynie to, że będzie mógł on wyprowadzić kilka ciosów w kupca. Uśmiechnął się pod maską, gdyż wiedział, że będzie się zaraz działo.

  Ukryty tekst

Kiedy tylko kupiec padł na ziemię, Zankoku chciał doskoczyć do niego, nachylając się nad nim i zacząć okładać go swoimi pięściami po twarzy i brzuchu tak długo, aż zdecyduje się on puścić narzędzie. No może chwilę dłużej, tak aby jednak dostał kilka ciosów w ramach przestrogi.

- Ja tylko chciałem Ci pomóc. Serio... Musiałeś komplikować? - powiedział do niego, kiedy zgramolił się z jego ciała i usiadł sobie na mokrej podłodze powozu. Teraz, kiedy trochę się wyżył na biednym rzemieślniku, było mu lepiej. Wziął ze dwa wdechy i spojrzał na wodę, która kapała z nieba. Zaczął rozglądać się też po wozie. Być może z tej pozycji uda mu się odnaleźć coś interesującego, może jakaś luźną deskę w burcie, za którą był schowek, albo skrytkę w podłodze. Takie cwaniaczki miały różne metody na ukrywanie przemycanych rzeczy, tak więc, trzeba było rzucić okiem. Póki co jednak, z podłogi, gdyż nie chciało mu się wstawać. Przecież nigdzie mu się nie spieszyło, a teraz, jak miał poprawiony humor, to tym bardziej chciał się delektować tą chwilą.

  Ukryty tekst

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Kolejny raz po prostu mnie zamurowało. Nie wiedziałam skąd Misaki do tego doszła czy może Magu wyszeptał jej to do ucha, ale cholera... Odwróciłam się do niej i złapałam ją za ramiona. -Misaki! Jesteś geniuszem! Biegnij do rzemieślnika i sprawdź czy znajdziesz tam ślady jęczmienia i krwi. Szukaj dalszych śladów. Gdyby coś się działo wołaj Zankoku! Ja biegnę do karczmy! Geniusz! Geniusz!- nie mogłam sama uwierzyć, że na to nie wpadłam, było to szokujące. Misaki będzie należeć się własne łóżko do odpoczynku w nagrodę! Sama za nie zapłacę!
I wtem rzuciłam się cała mokra do karczmy, otworzyłam drzwi z buta i wpadłam na schody do góry. W dupie miałam czy ktoś mnie zatrzymuje czy nie (gdyby tak, dostaje unikam tego i strzelam mu płaskiego w twarz i biegnę dalej). Kieruję się wszystkimi śladami krwi do naszego wynajętego pokoju. Jeszcze raz patrzę na to, gdzie leży nóż, jak był złapany, następnie skierowałam się do pokoju pod okno, krok za krok do krwi. Zamyślam się i podchodzę do ciała. -No gnoju. Narobiłeś nam trochę problemu a ja jestem już wkurwiona na maksa. Pokaż co masz pod swoim cielskiem.- i ostentacyjnie go zrzuciłam z łóżka, aby pokazał co było pod jego ciałem czy znajdę w plamie krwi ozdobny nóż. Jeżeli nie to zabieram się za przeszukiwanie dokładniej jego ciała.
No chyba, że wydarzyłby się cud i nagle ciało by zniknęło. Wtedy bym podbiegła do okna i wrzasnęła do rodzeństwa przez deszcz: -TEGO GNOJA TUTAJ NIE MA!- z pełną dozą irytacji. Ta noc robiła się coraz bardziej irytująca... Chyba tylko Zan miał radość, że oklepał komuś mordę...

[Misaki]

Misaki nie wiedziała do jakiego świata właśnie trafiła, ale to co się teraz wydarzyło musiało być sztuką iluzji. Nie dość, że jej siostra jej nie wyśmiała za ten głupi i bezsensowny pomysł to jeszcze postanowiła się z nią zgodzić i nazwała ją słowem na "G" i to wcale nie był "Gówniak" albo "Głąb". Dobrze, że miała tam Magu na świadka. Piesek na pewno szczekał szczerą prawdę i tylko prawdę, więc w razie konieczności na pewno będzie go można powołać na świadka.
Stety niestety nie było wystarczająco dużo czasu na rozmowy. Yachiru pobiegła w stronę miejsca, gdzie jeszcze chwilę temu się zatrzymali w celu spędzenia spokojnej nocy pod dachem, nakazując Misaki by ta rozejrzała się za kolejnymi śladami. Udało jej się dostrzec miejsce, w którym tajemniczy ktoś prawdopodobnie oczyścił swoje szaty z jęczmienia. To wyjaśniało dlaczego nie znalazły go przy tamtym ciele. Musiał on specjalnie się doprowadzić do odpowiedniego stanu, aby nie wzbudzać podejrzeń od razu... ale było to przecież podejrzane. Skoro jego ślady, prowadziły prosto z tej szopy ze zbożem, to chcąc nie chcąc musiałby mieć zboże na sobie. Podejrzanym było, że go nie miał. No dobra... jak nic Misaki za chwilę dostanie zakwas mózgu od tego myślenia. Te neurony nie były przyzwyczajone do pracy na tak wysokich obrotach. Tam się mogły kołowrotki dla chomikó popsuć.
Wtedy też doszło do kolejnego nieciekawego obrotu sprawy. Mężczyzna wyszedł z wielkim narzędziem na Zana z zamiarem przegonienia go na dobre, a ten, jak to miał w zwyczaju gorącokrwisty, narwany Zan, od razu przeszedł do wyjaśniania mężczyźnie siłą argumentów swoją rację. Sęk w tym, że nie było na to czasu. Yachiru pobiegła sama i mogła trafić na spore kłopoty!
-Zan! Proszę! To nie on! - krzykneła gdy zobaczyła jak brat chętnie przeszedł do okładania mężczyzny. O ile średnio się przejmowała losem tego faceta ważniejsze było to co miała dodać -Musimy iść do Yachiru! Mamy coś! - starała się przekazać bratu jak najwięcej informacji paradoksalnie używając jak najmniej słów. Już i tak bolało ją powoli gardło od tego zimna i deszczu, a czas ich naglił.

[Azugimoto]

Noc diamentowych noży Rozdział siódmy: Nóż
Magu, Misaki, Yachiru, Zankoku - misja mafijna   Ostatnią minutę można było podsumować dwoma słowami: działo się. Zankoku postanowił spełnić swoje marzenie - które w gruncie rzeczy polegało po prostu na nastukaniu jakiemuś pierwszemu lepszemu przechodniowi. Yachiru i Misaki z kolei najpierw chciały przeszukać ponownie denata, który leżał na sienniku w ich pokoju. Czy na to nie było czasu paręnaście minut temu, ZANIM wyskoczyły ze swojego pokoju? Dokładniejsze oględziny przyniosły tylko jedną nową informację - pod długim rękawem widniała opaska, podobna do tej którą nosili poprzedni shinobi, z którymi w Bateimurze skontaktować się miała trójka młodych ninja.
  Oczywiście, ciało nadal znajdowało się na swoim miejscu. W końcu... gdzie miałoby się przecież podziać? Czemu nie byłoby na nim ziarna? W końcu pudła ze zbożem zostały rozpiłowane dopiero wtedy, gdy przemytnik z Akiyamy według niedoświadczonego zamachowca był już "konający" i odrzucony na bok. Sztandarowym dowodem w tej sprawie powinny zaś być same wióry - ileż w końcu osób w tak biednej wiosce mogło mieć dostęp do profesjonalnych narzędzi, które pozostawić po sobie mogły nie tylko jakieś drzazgi i kawałki drewna, ale prawdziwe, jakby przyniesione z tartaku wióry?
  Zankoku z kolei zrobił to, co Zankoku robił najlepiej - nie zastanawiając się zbyt długo, zbił mordę rzemieślnika na kwaśne jabłko, zostawiając go w stanie praktycznie zemdlonym pod kołami swojego wozu. Tam shinobi dojrzał też pomiędzy osiami coś, co można by nazwać stanem przechodnim pomiędzy luźną deską, a ukrytą szufladą - w której oczywiście znajdował się nóż wykonany z prawdziwego diamentu, mający zapewnić szczęśliwy i godny byt niedoszłemu złodziejowi.
  Teraz tylko i wyłącznie od młodszych członków Akiyamy zależało, co mają zamiar zrobić nie tylko z nową zdobyczą, ale też z winowajcą - oraz ciałem w ich pokoju, którym mimo wszystko nikt nie będzie się interesował przynajmniej do późnego poranka. Na ten moment - a przynajmniej taką Pazury mają nadzieję - nóż powrócił na swoją drogą w kierunku Shigashi, tym razem w eskorcie trzech bystrych, młodych, choć czasem nieco zbyt podpalonych chwilą głów.

Misja prawie! zakończona sukcesem!

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Noc diamentowych noży"

---

Zdecydowanie tego brakowało mu ostatnimi czasy. Kiedy okładał kolesia, pod jego maską pojawi się uśmiech. Nie przejmował się tym, że może nie być on powiązany ze sprawą. Zankoku był dla niego miły, chciał mu pomóc, a ten w zamian groził mu ostrym narzędziem. Niech się cieszy, że jeszcze żył, bo gdyby się nie powstrzymywał, to Zamaskowany mściciel mógłby pozbawić go życia. Kiedy już leżał na ziemi nieprzytomny i młody Watanabe miał chwilę aby rozejrzeć się pod wozem, pojawiła się Misaki. Była cała mokra od deszczu, jednakże zamiast być złą z tego powodu, była cała podekscytowana, nie takiej reakcji się spodziewał.

- Daj mi chwilkę i już idziemy. - powiedział, wstając z nieprzytomnego kolesia. Póki co zostawił go w błocie i tak nie przyda mu się bardziej, no chyba, że jednak okaże się być złodziejem, którego szukali, wtedy też łomot, jaki spuścił mu Zankoku, to jedynie preludium do tego co zrobi z nim Akiyama, kiedy dowie się o jego kradzieży. Młodzieniec wstał i zajrzał pod wóz do skrytki, którą udało mu się dostrzec. Po chwili grzebania, wyciągnął z niej zdobiony sztylet, czyli chyba przedmiot, którego szukali. Wstał z kolan, na których klęczał aby sięgnąć pod wóz, po czym wskazał go swojej siostrze. Ciężko powiedzieć na jaki trop udało im się trafić, jednakże chyba nie dotyczył poszukiwanego wozu.

- Chyba misja skończona. Mamy czego szukaliśmy. Idź po Yachiru, weźmiemy tego cwaniaka i jego wóz do Shigashi, tam już z nim się rozmówią ci, których zamierzał okraść. mamy może jakieś opakowanie na niego? - Zankoku podał siostrze nóż, gdyż jemu nie był potrzebny, na następnie wymierzył kilka solidnych kopniaków w bok leżącego na podłodze mężczyzny. Kiedy ten już był delikatnie skatowany, Zan spojrzał na wóz, bądź też do szopy, szukając liny bądź czegokolwiek innego, co pozwoli na związanie rzemieślnika. Jeżeli miał chwilę czasu, to wrzucił też jego narzędzia na wóz. Tutaj nie będą potrzebne, a im mogą przydać się do naprawy dachu i innych elementów domu. A skoro i tak zmierzają wozem do Shigashi, to mogą zabrać trochę przydatnych gratów ze sobą.

Kiedy tylko obie siostry byłī już na miejscu, to Zankoku zaprosił je do pozyskanej niedawno zdobyczy. Podróż wozem zdecydowanie będzie dużo przyjemniejsza, niż taka na piechotę, szczególnie w tę pogodę.

- Zabieramy tego rzemieślnika ze sobą, niech sam wyśpiewa co zrobił. Wsiadajcie na wóz i jedziemy, szkoda tracić czasu. - Zan siadł z przodu powozu, a następnie chwyciła za lejce. Co prawda nigdy nie miał okazji powozić, no ale kiedyś musi być ten pierwszy raz. Poprawił swój płaszcz, zdjął maskę, a następnie spojrzał do tyłu, sprawdzając czy aby na pewno mają ze sobą wszystko co potrzebne. Kiedy tylko siostry potwierdziły, że nic nie zostawili, strzelił lejcami i zaczął jechać przed siebie. Spodziewał się, że teraz będzie musiał wysłuchać opowieści o ich części śledztwa, no ale dobrze, przynajmniej podróż nie będzie nudna. Młodzieniec miał jedynie nadzieję, że jego siostry odpowiednio zaopiekują się więźniem, w końcu powinni go dowieźć w jednym kawałku...