Numachi no mori

[Yugen]

Kiedy poznajesz kogoś naprawdę? Nie ma lepszej chwili od poznania kogoś niż w momencie jego śmierci. Kiedy nie ma żadnego wyboru - może tylko błagać, starać się pełznąć, jak zwykły szczur, w kierunku życia, trzymając go z całych sił, albo poddać się. Odejść do czerni. Z dumą, honorem, poczuciem, że już wszystko osiągnął. Naprawdę? Naprawdę istniały takie śmierci? Yugen przecież żył tak, by spełnić wolę swojego klanu, by prezentować go, na ile mógł, pomagać prostym ludziom - przecież po to byli ninja, tak? By chronić tych, którzy ochronić nie mogli się sami. Nie, nie było dobrej śmierci i to wiedział na pewno. Ale o poznawaniu ludzi chyba wiedział tyle, co nic. Przecież był samotnikiem. Samotnikiem, któremu wystarczyła obecność jego drugiej połówki, która wypełniała jego codzienność. W oczach ludzi ninken może naprawdę był tylko psem. Nie był nim na pewno dla każdego Inuzuki. A może dla każdego, który dotarł tak daleko. Lecz czy kiedy człowiek stoi na progu swojego życia nie staje się bardziej szczery? Poeci lubili tak mówić. Jakoś tylko ciężko w to było uwierzyć. Przekonanie, że ten truciciel powiedziałby ci teraz wszystko, włączając w to absurdy, że jego matka była kozą, a on sam żre robaki w wolnych chwilach, było za silne. Więc poznajesz kogoś, kiedy spotykasz się przy ciepłej herbacie? Czy może walcząc ramię w ramię? Co łączy cię z innymi? Zaufanie. Yugen mógł nim obdarzyć każdego. I jednocześnie nikogo nią nie chciał obdarzać. Nie musisz komuś ufać, żeby z nim rozmawiać, spędzać z nim czas, czy zrobić to, co zrobił Yugen - wyciągnąć zakrwawioną rękę, by podnieść truciciela z ziemi, choć jeszcze przed momentem spoglądałeś, jak grzebie przy swojej torbie i wyciąga z niej coś. Antidotum..? Czy może chciał siebie samego zabić? Brunet podniósł go bez żadnego problemu.
- Dobry wybór. Uznaj to za twój szczęśliwy dzień. - Nihilistyczny uśmiech przyozdobił jego wargi, ach, tak typowy dla Hao. Ale to nie była prawda. Szczęście. Czym było szczęście? Tym, że nie przysłali tutaj kogoś, kto by go zabił nie pytając nawet, dlaczego? Nie proponując? Żądając krwi i pomsty za zdrowie tej ziemi. Jaką wartość ma właściwie przebaczanie ludziom? Podobno brak zdolności przebaczenia wcale nie była zła. Tak długo, jak długo krzywda niepomierna nie trafia z powrotem do celu. Tak długo, jak długo lepiej był życzyć dobrze ukochanym ludziom niż przeklinać tych złych. Czy świat... nie byłby lepszy, gdyby każdy mógł siebie bronić? Czy jeśli zabijesz wszystkich ludzi niezdolnych do bronienia siebie samych i zostaną tylko ninja, świat zmieni się na lepsze? Czy może popadnie w całkowity chaos?
Niosąc nieznajomego Yugen skierował się do wyjścia z tego domu. Jeszcze zanim to nastąpiło to Hao wziął jakieś fiolki, czy może dziwne wynalazki, które by się zmieściły do torby, żeby je przekazać. Notatki. A resztę zniszczył. Chyba że trucizna już go wyganiała. Nie zamierzał ryzykować.

Ikigai uważnie węszył i nadstawiał uszu, szukając poszlak ptactwa, które tutaj krążyło poruszone nagłym ruchem, jaki wcześniej zrobili z Hao, ale nic takiego nie unosiło się nad jego głową. Wszystkie ptaki odleciały z powrotem w las. Pozostanie je ominąć. Nie pochwalał dobrego serca swojej drugiej połówki - przynajmniej tak lubili o tym mówić inni ludzie. Do tego felernego incydentu ludzie potrafili tak klepać go po plecach mówiąc, że jest dobrym dzieckiem, jak omijać, traktując jak mutanta wciśniętego pomiędzy tłum. Nawet między innych ninja. Dobre serce. O tak, z pewnością Yugen je miał. Ale Ikigai wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, jak wiedziała jego świętej pamięci siostra, że dobre serca zawsze przyciągały mrok. Chyba tak właśnie rodziły się największe klątwy tego świata, czyż nie? Zamieniając najczystsze serca i intencje w powykręcaną maź. W pogubienie. Hao mógł o tym otwarcie nie mówić, ale Ikigai aż za dobrze wiedział, co chodziło po jego głowie. Jakie zwątpienie potrafiło się tam zasiać. Jak łatwo było rozważać dobro i zło na jednym pułapie, próbując złapać w tym wszystkim równowagę. Ikigai nie miał tych wątpliwości. Cele zawsze były jasne - tego człowieka powinni zabić. Ale nie miał odwagi przeciwstawić się temu, którego delikatny uśmiech przywodził na myśl czasem anielski. Odwagi... a czy to chodziło o odwagę? Były takie krótkie momenty, w których nawet Ikigai czuł dreszcz niepokoju przy Hao. Krótkie i ulotne, ale one zawsze przeradzały się w podziw i uwielbienie. To nie było kwestią odwagi tylko zwykłej niechęci. Mógł sobie myśleć i dzielić się myślami z Yugenem - i tak nie byli w stanie niczego przed sobą ukryć.
Zapach ninkena był... dziwny. No bo - ninken? Tutaj? Skąd ten szaleniec go miał? Przybłąkał się? To była pierwsza myśl - że się zagubił. Lecz nie. To, co zobaczył napełniło serce czarnej bestii słusznym gniewem i niedowiedzaniem. Przecież to dopiero szczeniak. Z warknięciem złapał za zamek, czy też kłódkę - cokolwiek tam było. Chcąc to zniszczyć. Jeśli nie to - to sufit. Cokolwiek. A jeśli zaś nie będzie w stanie zniszczyć klatki i złapać szczenięcia w paszczę, to zabierze do Hao całą klatkę.
- Ikigaai! Wracamy! - Rozległ się nieco głośniejszy głos Hao. Nieco - bo obaj mieli w końcu czuły słuch i nie było potrzeby darcia mordy przez te bagniska, żeby ściągnąć tu bogowie jeszcze wiedzą, co. Sprawa została zakończona. Więc ninken z nowym znaleziskiem wrócił do swego pana.

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 19/21?

Czasem wystarczy przedstawić kogoś przed stanem dokonanym. Wybór powoduje plątaninę myśli, może przytłaczać i mylić. W ten sposób problem został zgrabnie zdjęty z barków byłego przeciwnika. Skoro przestał być przeciwnikiem to kim był? Może nieprzyjacielem? Taka nieco łagodniejsza nazwa w sam raz dla kogoś kto dopiero co nas próbował zabić, ale jest bliski zmiany zdania. Poza tym dla przestępcy była jedna dosyć wygodna opcja, jeśli by uznał, że życie na służbie u Inozuka mu nie pasuje, to w laboratorium znalazłby niejeden sposób żeby się pozbawić życia. Ot, taki plan B.
- Hej, hej, hej ale co ty robisz? - Zaczął protestować kiedy bezpardonowo Yugen podniósł go z ziemi. W pewnym momencie syknął. - Kurwa, nogę mi jeszcze bardziej połamiesz. - Krzyknął już bez przekonania zdając sobie sprawę, że nic one nie dadzą. Tak więc był niesiony przez Hao niczym wór ziemniaków. Czy było to rozważne ze strony shinobi. W większości przypadków raczej nie, ale przeciwnik wiedział zdał sobie sprawę, że nawet jeśli w wyniku jakiegoś dzikiego ataku zranił by czarnowłosego. To ani by go nie zabił, a już na pewno by nie uciekł przed wilczurem, który tymczasowo zniknął. Tak więc najwyraźniej się pogodził ze swoim nowym zatrudnienem pod klanem Inozuka.
Czy szabrując dom Yugen wiedział czego szuka? Nawet jeśli nie to wiedział to jego mieszkaniec, który najwyraźniej chciał zabrać chociaż resztki swojej pracy. Zebrał więc kilka notek swojej pracy i jedną książkę obitą w czarną skórę. Popatrzył tęsknie na resztę sprzętu, ale zaraz machnął na to ręką. Zrozumiał, że najprawdopodobniej dostanie lepszy sprzęt. Jeśli dalej był trzymany jak wór przez Hao to kurczowo przyciskał tom do piersi.

Ikigai bez problemu rozerwał zębami górę klatki powodując ciche warknięcie mieszkańca. Najwyraźniej małą czarna kulka, choć wielkości ledwie ogona Ikigaia, była dosyć odważna. Jednakże, gdy ninken Hao odszedł pół kroku od zniszczonej wikliny, to na początku nos, a następnie reszta psiaka wyszła z klatki. Mokry czubek pyska zadrgał łapiąc wonie i rozpoznając innego ninkena wyszedł z więzienia. Tam został szybko pochwycony przez drugiego wilczura w paszczę i delikatnie przeniesiony z powrotem w stronę ludzi. Mały widząc truciciela ponownie wyszczerzył malutkie ale dosyć ostre zęby.
Bagno nie było najwygodniejszym traktem, ale tym razem przynajmniej było znane. Hao po prostu mógł wrócić po swoim zapachu. Drzewa z czasem robiły się prostsze, a podłoże mniej podmokłe. W końcu udało się opuścić ten podmokły las. Co ciekawe okazało się, że mgła utrzymała się już tylko w tym podmokłym bagnisku. Choć dalej panowało zachmurzenie to przynajmniej nie było wilgotno jak diabli.

Yugen zapewne [z/t]
Gospodarstwo Onizuka albo
Siedziba władzy