Numachi no mori

[Shins]

Shins i Goro stali na granicy lasu wpatrując się w drogę, jaką mieli przebyć, szczególną uwagę przykładając do ledwo widocznych szczytów drzew w gęstym lesie. Obaj zgadzali się, że przelot nad nimi będzie lepszym pomysłem, niż wędrówka przez las w zaspach śniegu, tak więc Douhito bez dalszego ociągania zaprezentował jedną z najprzydatniejszych umiejętności, jakie zapewniał jego klan - tworzenie dużej, glinianej figury pozwalającej na przemieszczanie się drogą powietrzną. Tym razem Shins postanowił stworzyć coś niestandardowego i, zamiast tradycyjnego ptaka, stworzyć wielką ważkę. Jego zdaniem taki kształt był straszniejszy i lepiej się prezentował w trakcie misji polegającej na wymuszeniu. Co prawda niewielu mogło go zobaczyć, ale nigdy nie wiadomo, czy użycia takiej ważki nie okaże się użyteczne. A głupio byłoby tworzyć drugą, podobną figurę z byle powodu, skoro już ta może mieć taki kształt.

"No!" - powiedział zadowolony ze swojego pomysłu - "To teraz na luzie możemy przelecieć górą. Wskakuj" - powiedział samemu wchodząc na wielkiego owada. Gdy obaj się na nim znaleźli owad zaczął błyskawicznie machać skrzydłami i wzbił się w powietrze unosząc się bez problemu ponad wysokość najwyższych drzew, by następnie skierować się w kierunku, w którym mieli się udać - "Daj znać, jak mam lecieć. Co prawda możemy zejść po drzewach, ale wolałbym wylądować na jakimś płaskim terenie" - poinstruował towarzysza skupiając się po tym na trasie oraz obserwacji, czy nikt nie postanowi zakłócić ich lotu.

C1: Yusō

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan. Prędkość tworu wynosi 80.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Przypasany do pleców miecz z kości "Yoshimitsu"
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

[Kan Senju]

Shins Z/T -> Shitchi no kyanpu

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 12/21?

Na początku podróż przebiegała bez wodotrysków. Idąc przez mieszany las Yugen z Ikigaiem maszerowali w górę rzeki. Po jednej stronie gąszcz drzew i zwyczajny las, po drugiej przyjemnie szemrząca rzeka. Nie było jeszcze wystarczająco zimno by zamarzła, a i w Yusetsu takie strumyki rzadko zamarzały zimą. Po prostu klimat tu był na tyle łagodny, że woda o ile nie stała raczej nie zamarzała. Od czasu do czasu jakieś ostrzejsze zimy się zdarzały, ale to nie była jedna z takich. W końcu dopiero co przestał padać deszcz, tak więc temperatura oscylowała gdzieś w okolicy zera. Niestety obrzydliwa wilgotność powietrza sprawiała, że ciepło było bezlitośnie wyciągane z każdego kawałka ciała. Fantastycznej pogody ciąg dalszy.
Tylko pocieszne próby nauczenia wilka ludzkiej mowy zabijały czas i sprawiały, że podróż byłą znośna. Kiedy okolica przestawała być urokliwym lasem skąpanym we mgle, a zaczynałą być monotonnym cholerstwem stworzonym przez matkę naturę w ramach nieśmiesznego żartu, jak gdyby ponownie drwiąc z losu okolica zaczynałą się zmieniać.
Na lepszą? Nie, na jeszcze bardziej gównianą. Na początku liście ukryte pod śniegiem zaczęły cichutko plaskać. Następnie miejscami nie było w ogóle śniegu tylko drobne bajorka podmokłych liści i zatęchłej wody. Po chwili Yugen zdał sobie sprawę, że podróż brzegiem rzeki przestaje być dobrym pomysłem. Głównie dlatego, że ciężko było określić gdzie brzeg się zaczyna a gdzie kończy. Do tego ścieżka przestała być prosta tylko trzeba było tańczyć po naturalnych groblach utworzonych pomiędzy sadzawkami śmierdzącej wody. Nawigacji nie pomagała mgła, która oczywiście nie opuściła także tego miejsca, a może nawet zgęstniała. Drzewa przestały być smukłe i dostojne, a stały się powykręcane, sprawiały wrażenie jakby namalował je ktoś kto nie do końca wiedział jak drzewo powinno wyglądać. Jednak pomimo tego wszystkiego pojawił się promyk nadziei. Jeden, śmierdzący promyk nadziei, że sprawiedliwość spotka truciciela. Na początku delikatna woń, łatwa do pomylenia z zapachami moczarów, z czasem nie do pomylenia. Dochodziła z kierunku dokładnie przed Hao, póki co dosyć daleko, około dwóch kilometrów. Źródło było na tyle silne, że nie było tu miejsca na pomyłkę. Biło gdzieś w głębi lasu niczym schorowane serce, wypuszczając kolejne fale słodkiego rozkładu.

  Ukryty tekst

[Yugen]

Nawigowanie po takim terenie nie było proste i nie było też przez to bezpieczne. Bagna, w jakie zamienił się ten teren, odtajały swoją własną stęchlizną, zupełnie inną od tej, która towarzyszyła temu słodkiemu zapachowi podobnemu do rozkładu zarazie, jaka rozprzestrzeniała się wraz z wodą. Właśnie - z wodą. Teren, na którym rzeka wylewała i było więcej wody niż lądu był przez to o wiele bardziej niebezpieczny. Zarówno on jak i Ikigai radzili sobie doskonale z chodzeniem po wodzie - dlatego też i tutaj nie było większego wydziwniania. Ikigai z Hao na grzbiecie nie zaczął robić wielkich skoków i susów - robił je tylko na początku, gdzie grunt był pewniejszy, ale im dalej się zagłębiali tym mniej pewny się stawał. Wystarczy jeden fałszywy ruch na to, co jedynie wydawało się stabilną platformą i wszystko diabli wzięli. Dlatego pies poruszał się po płaszczyźnie za pomocą Suimen Hoko no Waza. Minimalne zużycie chakry przy takim wytrenowaniu nie było odczuwalne. Przychodziło też psu gładko jak oddychanie, pomimo tego, że były to jedne z bardzo niewielu technik, jakie przyszło mu opanować. Tym sposobem było o wiele bardziej bezpiecznie.
Yugen nie przestał znaczyć trasy, gdy zagłębiali się w to ponure miejsce, zostawiając na tych powykręcanych drzewach swój zapach. Dotykał te drzewa tak delikatnie, jakby liczył na to, że ten dotyk zdoła je uzdrowić. Że wystarczy poświęcić im odrobinę serca i zaczną znów trwać i żyć. Ależ będą żyły - wiosną. Kiedy wszystko stąd zostanie oczyszczone i kiedy przyjdzie im znowu wypuścić liście. A teraz? Teraz po prostu musiały przeczekać swoją malutką śmierć, jaką była zima.
- Czuję ten zapach. - Ikigai wciągnął bardzo głęboko powietrze w swoje płuca. Po staraniu dukania ludzką mową chwilowo odmówił sobie tych prób, aby komunikacja była o wiele bardziej czytelna. Hao sam rozejrzał się po otoczeniu, wąchając wonie, które splatały się tutaj i rozdzielały na przeróżne. Jego zmysły były już tak wyćwiczone, że nie miał z tym większego problemu.
Ruszyli w tym kierunku, teraz już milknąc. Kroki Ikigaia nabrały na ostrożności i sam basior jak i jego właściciel spoglądali teraz pod łapska czarnego stworzenia, by upewnić się, że nie pojawi się jakaś pułapka, która mogłaby chronić dojście w te nieznane tereny. Może już kryjówkę, a może nie - ich nosy cały czas pracowały, żeby wydobyć więcej informacji z rozchodzących się tutaj woni. Szukając śladu bytności człowieka przeszłej jak i obecnej. Było ciężko - dopiero co padał deszcz, a ten skutecznie zmywał takie informacje. Ale nadal mieli źródło zapachu przed sobą, które było ich wytyczną w tym miejscu.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 13/21?

Z czasem podróżując w stronę źródła plugawości Ikigai, a następnie Yugen zaczął rozpoznawać poszczególne zapachy dobiegające z wielkiej śmierdzącej chmury przed nim. Dzięki tajemnym sztuczkom ninja kroki Hao były znacznie bardziej przyjemne niż dla poprzednich gości tego paskudnego przybytku. Nie zapadał się po kostki, albo głębiej w błoto i przede wszystkim nie robił niepotrzebnego hałasu. Co prawda samo jądro tego plugastwa było jednym wielkim źródłem woni, to na pobliskich drzewach jakby tworząc okrąg bezpieczeństwa wokół centrum. Było ich kilka, może dziesięć, co jakiś czas zmieniały swoje położenie sprawiając, że pełna ocena za pomocą zapachu była trudna. Ikigai wkrótce rozpoznał jeden ze składowych zapachów prowizorycznych strażników. Ptaki. Kolejna część zagadki zaginionych pomocników gospodarstwa się wyjaśniła. Najwyraźniej może nieco nieświadomie chłopi znaleźli się bardzo blisko rozwiązania zagadki. Jednak brakowało im sił do dopięcia ostatniego guzika. Ku powszechnemu zdumieniu, Hao nie wyglądał na takiego, któremu brakowało sił w rozwiązywaniu spraw.

Aktualna sytuacja prezentowała się w następujący sposób: Yugen znajdował się około czterysta metrów od niewidocznego jeszcze, lecz wyraźnie wyczuwalnego źródła skażenia. Wokół jego celu krążyło około dziesięć wron, których ochrypłe chore głosy od czasu do czasu przerywały świdrującą ciszę podmokłego lasu. Po sadzawkach wody delikatnie roznosił się dźwięk bulgotania i syku pary. Niestety bardziej konkretne rozpoznanie źródeł zapachu w centrum było niemożliwe. W tym miejscu najprawdopodobniej przeciętny człowiek zacząłby czuć nienaturalne, słodko-mdlące zapachy. Póki co nic nie wskazywało, że Yugen został wykryty, podobnie pomagała w tym mgła, która utrzymując się przy ziemi wciąż ograniczała pole widzenia na jakieś pięćdziesiąt metrów. Wyżej, w koronach niezbyt wysokich drzew mgła się rozpraszała dając nieprzyjemną przewagę skrzydlatym obserwatorom. Wciąż obowiązywała stara zasada, jeśli on ciebie widzi to ty jego też. W tym momencie inicjatywa należała do Hao i miał czas by zdecydować. Czy chce się skradać, czy raczej przyszła pora na wejście z buta.

Brązowe - Krzaki
Niebieskie - Woda
Fioletowe kropki - ptactwo

  Ukryty tekst

[Yugen]

Nie zamierzał robić tutaj rabanu. Nie zamierzał też tworzyć zawieruchy. Owszem - mógł podejść do źródła skarzenia siłą, niszcząc po drodze wszystko, co napotka, ale to zdecydowanie nie było w jego stylu. To nie tak, że słowo destrukcja do niego nie pasowało. Pasowało. Pasowało do każdego ninja, ponieważ każdy z nich był wychowany do tego, żeby trzymać broń w dłoni. Spoglądając po drzewach chyba bardziej było je słychać, niż tak naprawdę widać. A może nie? To nie działało tak, że kiedy wynurzasz się z mgły, kiedy ona się rozrzedza, to widzisz więcej. Lepiej. Wtedy twoje oczy przedzierają się przez jej warstwy - ale na pewno dają przewagę pozycji i tego, że widzą z góry. Koniec końców mają o wiele szersze pole widzenia. Yugen miał na uwadze to, że to ptactwo zostało określone jako "niebezpieczne". Agresywne innymi słowy. Ale też daleki był od tego, by tych ponurych towarzyszy Śmierci się bać. Bardziej obawiał się tego powietrza, tego zapachu, tej wody wokół nich. Przecież byli otoczeni mgłą - czy to nie oznaczało, ze tak naprawdę to wdychali? Yugen założył chustę na twarz, gdy zaczęli się już zbliżać do tego smrodu, nie zamierzając ryzykować. Tę samą, która przesiąknięta była... czymś. Zapachem. Tą samą, którą odebrał kilka dni temu od samego Uindiego. Pociągnął lekko za futro na grzbiecie Ikigaia, informując go bezgłośnie, żeby się zatrzymał. To też zrobiła bestia. Brunet postawił powoli i ostrożnie stopy na wodzie, na jej powierzchni, wspierając się wspomnianą wcześniej techniką umożliwiającą im obu poruszanie się po tym terenie bez przeszkód. Nie ryzykując zanurzania się w tym... syfie. Nieco się pochylił, obserwując ptactwo i ruszył do przodu, w stronę centrum tego spaczenia. Tak też zrobił Ikigai, wysuwając się lekko do przodu, by w razie czego móc osłaniać swojego towarzysza. Stąpali rozważnie i uważnie. Nie bać się ptactwa to jedno, ryzykować z nimi tarmoszenie się, które nie byłoby przyjemne, to drugie. Zapewne i tak będą na to narażeni u krańca podróży, ale na razie, jeśli była jakakolwiek szansa po prostu je wyminąć, to Hao wolał dotrzeć do serca sprawy, niż teraz tracić siły na szarpanie się z wroniskami, krukami, czy czymkolwiek one były.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 14/21?

Krok za krokiem, nie wzbudzając żadnego dźwięku Yugen i Ikigai skradali się w stronę źródła skażenia. Z mgły przed nimi co kilka metrów wyłaniały się dziwne powykręcane kształty, które zaraz okazywały się drzewami i drobnymi zaroślami. Jedynym dźwiękiem jaka wydawała para łowców były regularne cichutki szelest traw, lekki plusk kroków po tafli wody i ich miarowe oddechy. Jednak Hao mógł być pewny, że te dźwięki nie zwrócą niczyjej uwagi. Raz że były naprawdę ciche, a dwa syk pary i bulgot wody z przodu był coraz głośniejszy. Dźwięk by nienaturalny to oczywiste. Najbliżej przypominał coś pomiędzy błotnym gejzerem, a zatkanym rynsztokiem. Nawiasem mówiąc zapachy mogły być podobne. Z czasem dało się usłyszeć jakiś stosunkowo wysoki ale męski, skrzeczący głos. Po rozkazującym tonie dało się rozpoznać wydawanie jakiś poleceń, ale wyłowienie pojedynczych słów był póki co niemożliwe.
W pewnym momencie shinobi zerkający zza kolejnego drzewa mógł dojrzeć pierwsze wraże wrony. Na pierwszy rzut oka wyglądały normalnie, ale po chwili Yugen zobaczył, że ich sylwetki były dziwnie nastroszone, kilka piór dziwnie sterczało, a gdy jedna z dwójki rozłożyła skrzydła, brakowało w nich kilku lotek. Siedziały na dwóch drzewach po obu stronach drobnego parowu. W środku mgła była zauważalnie gęstsza i możliwe, że dałoby się niezauważenie przemknąć. Jednocześnie zaczynały być zauważalne kształty pierwszych zabudowań. W bieli mgły dało się rozpoznać sylwetkę jednego, niezbyt dużego domku. Front miał może pięć metrów długości. Obok niego znajdowało się kilka nieregularnych kształtów, z których wybrzmiewały te nieboskie hałasy.
Nagle jedna z wron chrapliwie krzyknęła i zaczęłą z gałęzi na gałąź zbliżać się w stronę pary Inozuka.
- Hę?! Co to jest? Yu, sprawdź to! - Hao usłyszał głos z mgły, a zaraz później zbliżający się kaczkowatym tworem rozmyty kształt we mgle Yugen póki co nie został zauważony, lecz najprawdopodobniej konfrontacja była już nieunikniona. Mógł jednak zdecydować jak chce ją rozpocząć.

  Ukryty tekst

[Yugen]

Są takie momenty w życiu człowieka, że pozostaje powiedzieć tylko "dzień dobry, ja z telekomunikacji". Co się dzieje, kiedy telekomunikacja w twoim świecie nie istnieje i nikt nie chodzi od domu do domu, denerwując dzwonieniem w drzwi? Pewnie wypada to zamienić na: "dzień dobry, daj pan grosza biedakowi". O dziwo to drugie sprawdzało się w każdym świecie.
Ciemny, powykręcany las, mgła, odór - ten dziwny, słodki, niebezpieczny - i wrony na drzewie. Przed tobą? Wyłaniające się z mgły szczątki cywilizacji - obietnica tego, że nie trafiło się donikąd i tym razem węch nie zawiódł. Być może ten węch będzie teraz właśnie największym zagrożeniem dla nich obu. Yugen był tego w pełni świadom. Ceny, jaką mogą obaj zapłacić za podjęcie się pakowania prosto do paszczy lwa. Ani trochę go to nie zniechęcało. Bo przecież - czym była śmierć? Końcem? Epilogiem twojego życia, napisanym przez mizernego pisarza, który nie potrafił nawet odpowiednio ubrać słów w wątku? Gnijącym ciałem pośród wielu innych, zakopanym 6 stóp pod ziemię, żeby czasem trupi jad nie skaził ziemi i wody pitnej? Hao kochał Śmierć tak samo, jak kochał Życie. Te dwie siostry - każda trzymała jedną jego dłoń - i to wcale nie ręka Życia była lżejsza. To ręka Śmierci była o wiele łagodniejsza pomimo tego, jak pomarszczoną miała skórę. Wszystko wokół zbliżało tylko do wrażenia, że Kostuchna jedzie zaraz obok ciebie. Może też zeszła z wierzchowca - wiernego towarzysza, który niósł ją do potrzebujących i do tych, którzy wcale nie chcieli jej przywitać z otwartymi ramionami. Może kiwnęła właśnie głową, zapewniając, że jakikolwiek finisz nie czekałby ich dwójki - będzie to dobry finisz. Nie będzie bezsensowny. Nic na tym świecie nie było bezsensowne.
Atmosfera przytłumiała i sprawiała, że człowiek chciał coraz niżej trzymać głowę. A shinobni? Shinobi ruszał na polowanie, więc przecież to on był tutaj drapieżnikiem, z którym powinno się liczyć. Liczyć? Nie. Uważać. Gdyby Śmierć nosiła welon, to zapewne musiałaby go właśnie położyć na skroniach Hao. A mimo to nawet on trzymał głowę nisko. Nie ze strachu. Z napięcia. Z tego, że każda jego komórka ciała była nastawiona teraz na to, że cel trzeba złapać. I cóż? Zatargać do siedziby władzy? Potraktować jak cenny nabytek? Było to nieco pokręcone - to, że Hao cenił wiedzę, nie ważne, skąd ona pochodziła i czego dotyczyła. Był to pewien rodzaj brzydkiego przyzwolenia jego wnętrza - dopasowania umysłu do tego, że chociaż chciał być dobrym człowiekiem, to przed byciem człowiekiem był shinobi. Był żołnierzem swego klanu.
Ruchy i dźwięki nie były... niespodziewane. Nie były gwałtem na uszach i nie były czymś, co by szokowało. Były raczej czymś, czego oczekujesz. Co wiesz, że w końcu może się stać - przecież te stworzenia, zupełnie jak tamten dzik, które na drzewach zasiadały, wcale nie musiały być normalnymi ptaszyskami. Ale to nic. Odległość została zmniejszona. Gęsta mgła nadal wiele przysłaniała. Yugen wyciągnął rękę i zrobił delikatny gest palcami. Ikigai ruszył do przodu. Yugen razem z nim. Nie pędzili na złamanie karku - obaj uważnie obserwowali teren, bo chociaż Hao nie spodziewał się tutaj notek wybuchowych ze względu na wilgoć, to nie mógł mieć pewności, czy między drzewami czegoś nie było.Hao zaś, kiedy miał czystą trasę, na pełnej prędkości wparował w gościa - kimkolwiek by nie był, kładąc od razu jedną dłoń na jego ustach, by nie krzyknął, a drugą wymierzył w łeb by go zdzielić. Nie tak, aby połamać czaszkę - tak, żeby ogłuszyć. Przynajmniej taki był zamiar. Chciał go złapać i położyć gdzieś na boku i... HA-HAA! LINA! Wiązu, wiązu, wiązu. Niemal tak samo jak świnkę (lol). Ikigai w tym czasie skierował się ku samemu domostwu, by lepiej spojrzeć na teren jak i spojrzał za ich plecy na wroniska.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 15/21?

Polowanie się zaczęło. Co prawda ofiara póki co była przekonana, że to ona jest łowcą, ale zaraz miało się to zmienić. Yugen wraz z Ikigaiem miękko ruszyli do przodu. Ktoś mógłby się spodziewać nagłego hałasu spowodowanego przez szybszy ruch, lecz nic takiego tu nie miało miejsca. Zryw był równie cichy co zwykłe kroki. Wraz z natarciem kolebiący się we mgle cień zaczynał być coraz bardziej wyraźny. Ptaki znajdujące się na drzewach widząc nagły ruch wydały przeraźliwy, chrapliwy krzyk i zaczęły krążyć nad głową ninjy. Na początku dwa, lecz z każdą chwilą zlatywało się coraz więcej. Póki co nie atakowały, najwyraźniej zbierając się w stado. Wkrótce Hao mógł w całej okazałości zobaczyć swojego przeciwnika. Z daleka wyglądał jak człowiek, lecz kiedy mgła przestała ograniczać widoczność, pokazała się blada napuchnięta twarz wyrastająca z krótkiej grubej szyi wyrastającej z krępego tułowia. Skóra była nienaturalnie jasna, przecinana ciemnymi żyłkami. Kończyny również były obrzęknięte, a w jedna z nich była zakończona dziwnym hakiem. Całość sprawiała wrażenie jakby rzeźbiarz wzorował się na ludziach pokąsanych przez pszczoły, a może po prostu na topielcach. Tak, utopiec to było dobre określenie wyglądu tej postaci. Jedyne co nie pasowało do kogoś wyciągniętego z wody po kilkudniowym pobycie było brudne proste ubranie chłopa. Zamglony wzrok próbował nadążyć za shinobi, lecz nie oszukujmy się nie udawało mu się to. Zamachnął się hakiem lecz niecelnie. Zanim zorientował się, że na jego tors została zarzucona lina, nastąpiło silne pociągnięcie i zwalił się bez żadnej gracji na ziemię. Zacharczał jakby ktoś odetkał rynsztoki na odlew wymierzył hak w Yugena. Lecz tylko przeorał ziemię. Grubas był na ziemi lecz wciąż niebezpiecznie się rzucał.
Lata szkolenia i adrenalina sprawiały, że subiektywnie Hao miał znacznie więcej czasu na ocenę sytuacji. Hormon walki wyostrzał zmysły, pobudzał do działania, do agresji. Liczyła się akcja. Krótki haust powietrza przez nos dla rozpoznania sytuacji. Wróg pachniał obrzydliwie, ale jego lokalizacja nie pozostawiała wątpliwości. Nad głową stado wron w każdej chwili się powiększało. Zaraz, zaraz. Był jeszcze jeden przeciwnik w zabudowaniach. Yugen zobaczył szybki ruch na dachu budynku.
- Co jest bezużyteczna glisto, zabij go! - Drugi oponent wydał z siebie dziki skrzek. Machnięcie ręką. Każdy shinobi wiedział co to oznacza, w kierunku Hao leciały jakieś pociski.

  Ukryty tekst

[Yugen]

Yugen wymierzył stonowany cios w splot słoneczny przeciwnika. Stonowany w rozumieniu siły, jaką miał i odniesieniu do własnych możliwości, nie tych ogólnych. Jak zostało powiedziane - chciał go przede wszystkim ogłuszyć, zanim w ogóle pójdzie lina w ruch. A wtedy złapać jego ręce, związać... przynajmniej tak miało być. Teraz? Teraz przyszła szybka ocena sytuacji. Wykonujesz ją w ciągu jednego uderzenia serca - nie więcej. Ta myśl, że ten człowiek nie będzie przydatny, a może jedynie stanowić zagrożenie. Słuch wyłapujący monstra krążące nad głową - pojedyncze? Nie stanowiłyby żadnego problemu. W grupie? Stanowiły całkiem spory. Nie to, że problem, z którym by sobie razem z psem nie poradzili. Problem natury przeszkadzającej. Zupełnie jak ten człowiek o cielskim spojrzeniu i dużym ciele, wyglądający, jakby był chory. To był zupełny impuls, nad którym nie myślisz i się nie zastanawiasz. Chakra przesunęła się po ciele Yugena jak język płomieni, które chcą pieścić i gładzić. Jego paznokcie wyostrzyły się do tych godnych miany szponów, a łagodna twarz i spokojne spojrzenie rozjaśnił drapieżny rys.
W końcu drapieżnik wyglądał tak, jak powinien wyglądać.
Wyprowadził jeden cios ręką prosto w klatkę piersiową przeciwnika na poziomie serca, by złapać je i wyrwać. Szybka śmierć - tak przynajmniej się wydawało. Błogosławieni ci, którzy żyli w niewiedzy. Jego ręka nie szukała tego organu, przebijając się przez płuca, jeśli na nie nie trafił, jeśli je zniszczył, cios był szybki i gwałtowny. A słysząc świst pocisków uniósł głowę - i jeśli to były kunai bądź ogólnie - broń - to uniósł ciało i użył je jako żywej tarczy. Czy w tym łagodnym sercu było aktualnie jakiekolwiek skrępowanie? Żal za grzechy, wstyd brutalności? Teraz - na pewno nie. Teraz to był przeobrażony potwór.
Ikigai wystartował w przód - nie biegł na wprost przeciwnika, ale teraz jego mięśnie wykorzystywały całą swoją siłę rozpędu. Uważając na coś, czym rzucał nieznajomy, obiegając go nieco z prawej strony, zamierzał na niego skoczyć i przygwoździć do ziemi, naciskając łapami na jego ręce, żeby czasem nimi nic nie pokombinował. Basior szczerzył wściekle kły i z jego pyska dobiegały kolejne urwane szczeknięcia pomiędzy gardłowym warkotem rozchodzącym się wibracjami po jego ciele.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 16/21?

Yugen doszedł do wniosku, że przewaga liczebna przeciwników to nie jest coś z czym zamierza się użerać i nadszedł najwyższy czas na zmniejszanie ich liczby. Na początku przyszła kolej na opuchniętego. Yugen zgrabnie uniknął ciosu hakiem przy okazji wyostrzając swoje rysy. Następnie szybkim ruchem wbił dłoń w klatkę piersiową przeciwnika. Opuchnięta skóra, kości i mięśnie uległy przed taką siłą, a ręka z obrzydliwym mlaśnięciem zagłębiła sie w żebrach. Kątem oka Hao dojrzał atak drugiego oponenta. Zrobił więc pierwsze co mu przyszło do głowy. Gdyby tylko ciało miało jakiś wygodny uchwyt. Zaraz, przecież miało. Tnąc głebiej przez mięśnie pleców grubasa Yugen chwycił za kręgosłup przeciwnika i poderwał go z ziemi tworząc prowizoryczną tarczę. Tylko dzięki jego nieludzkiej szybkości udał mu się ten ruch i ułamek sekundy po postawieniu “bariery” dało się słyszeć miękkie plaśniecia senbonów wbijających się w plecy. Było blisko. Niestety serca nie udało się znaleźć, ale przynajmniej pociski nie znalazły Hao. Następnie zaczął błyskawicznie skracać dystans do przeciwnika.
W tym czasie Ikigai zaczął swoją szarżę na przeciwnika. Przeciwnik znajdował się na dachu więc należało pokonać i tą przeszkodę. Sus na dach i dopadnięcie do przeciwnika. Lecz zdarzyła się rzecz nieprawdopodobna, można powiedzieć fartowna dla przeciwnika. Wilczur trafił na zbutwiały fragment ściany i impet psa spowodował jej się załamanie i zamiast wskoczyć na dach, z pełną prędkością wpadł do środka domku. Na twarzy krzykliwego przeciwnika pojawił się wyraz pełen konsternacji. Ale moment później sięgnął do kieszeni torby i rzucił w yugenową formację żółwia dwoma kunaiami. Pierwszy wydawał z siebie charakterystyczny trzepot notki doczepionej do noża.
Sytuacja wyglądała więc w następujący sposób, na dachu budynku znajdował się przeciwnik który sądząc po szybkości Hao wykonał swój ostatni atak dystansowy. Inozuka trzymając swoją pierwszą ofiarę jak tarczę parł do przodu z każdą sekundą skracając dystans o nieludzkie wartości. Natomiast w ścianie owego domu znajdowała się dziura po Ikigaiu, a ze środka wydobywał się hałas jakby wilczur wpadł w magazyn garnków. Co natomiast robiły czarne wrony? Udało im się już sformować stadko i zaczęły pikować w stronę przeciwników. Jako swój pierwszy cel obrały biegnącego na szpicy Ikigaia, lecz nie nadążały za nim i widząc jak zdemolował część budynku dały za wygraną. Musiały więc zdecydować się na atak na drugiego przeciwnika. Ruszyły więc na ninję. Smutny był to widok. Niezależnie jak starały się machać swoimi pokrzywionymi skrzydłami nie udawało im się dogonić ani jednego, ani drugiego celu.

  Ukryty tekst

[Yugen]

Obrzydliwe. Okrutne. Nieludzkie. Nie było dobrych słów na opisanie tego, co się tutaj działo. Na opisanie tego, co zrobił Yugen. Ale brunet się teraz nie zastanawiał. Nie wahał. Złapał ciało drugą ręką, wyszarpnął swoją poprzednią i kiedy rzucił ciałem w oponenta, odpychając go od siebie jak najszybciej, zmuszając go do zmiany swojego położenia. Albo i nie. Tak czy siak - chciał się pozbyć potencjalnego zagrożenia. Ikigaiem się nie martwił - nie było słychać żadnego niepokojącego dźwięku, który sugerowałby, że psu by się coś stało. A skoro tak - poradzi sobie. Przecież to była bestia.
Basior rzeczywiście nie rozckliwiał się nad swoim losem, dobrze wiedząc, że powinien przewidzieć zły stan budynku - i to, że ten nie utrzyma jego ciężaru. Chociaż wcale nie ważył tak wiele. Nie więcej niż przeciętny mężczyzna w każdym razie, bo jego waga wahała się w granicach 80kg. Tak czy siak dachówki nie wytrzymały. Pech, nieuważność - można to było nazwać jak się chce. Tak jak nie rozckliwiał się teraz nad tym Yugen, tak i nie robił tego Ikigai. Nie było na to czasu. Pies otrząsnął się z tutejszego syfu, zebrał chakrę w swoich łapach i pobiegł susami po budynku, tym razem biorąc poprawkę na taki scenariusz. Zamierzał wyskoczyć od dołu na oponenta i złapać go kłami za nogę, przebijając się pyskiem przez dach. Zrobi to jednak tylko jeśli usłyszy, że podjęta na górze rozmowa nie będzie miała swojego pozytywnego rozpatrzenia.
Tymczasem prawdziwa bestia tego duo pochyliła się nieco w dół. Języki chakry nadal parowały z jego ciała, kiedy w mignięciu okiem przemieścił się sam na dach - przylepiając się do budynku chakrą. Ignorował ptaki. Ptaki, które głupiały, a których ruchy były teraz w jego oczach jak poruszanie się żółwia. Mógł przesuwać się z miejsca na miejsce pozostawiając je w osłupieniu. Tak jak, zdaje się, swojego oponenta. A może i nie? Tak czy siak chciał z nim stanąć twarzą w twarz bez względu na to, czy Ikigai go ciągnął do parteru czy też nie.
- Sugeruję dobrowolne złożenie broni. - Yugen był gotów tak na kolejną notkę jak i kolejne pociski wyrzucane przez mężczyznę. Gotowy na unik. Wyprostował się, wyciągając w kierunku nieznajomego ubrudzoną od krwi rękę z pazurami. - Klan skorzysta na twoich umiejętnościach i kara będzie łagodniejsza. - W przeciwieństwie do tego, co go czekało teraz. Wyciągnięta ręka dobitnie na to wskazywała. - Drugi raz nie poproszę. - Właściwie to tak tego budyneczku jak i tego pana mogło już tutaj nie być. Siła była zazwyczaj rozwiązaniem wszystkich problemów ninja.

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 17/21?

Okrucieństwo jest dosyć względną rzeczą, no może nie do końca względną. Co prawda to co zrobił Yugen zostałoby przez znaczaczącą większość ludzi uznane za rzecz okrutną, to również mogło być elementem łaski wobec wykrzywionego nieszczęśnika. Wyjątkowo brutalną i krwawą ale wciąż łaską. W końcu skróciło jego cierpienia czyż nie? Dalsze działania Hao spowodowały, że skrócenie cierpień okazało się wyjątkowo barwne i obrzydliwe. Shinobi postanowił rzucić swoją prowizoryczną tarczą w przeciwnika. Tak się złożyło, że jego przeciwnik miotnął w Inozukę kunaiami ze specjalną przesyłką. Pierwszą z nich była notka wybuchowa, a drugą bombka z jakąś substancją. Jednak na początku interesuje nas ta pierwsza przesyłka. Zderzyła się ona bowiem z lecącym ciałem i eksplodowała, następnie wybuch wyzwolił zawartość drugiego pocisku. W powietrzu pojawiła się fioletowa chmura, z której zaczął spadać ciemny deszcz fragmentów przeciwnika. Następnie z głuchym plaśnięciem uderzyła o ziemię dolna połowa oponenta. Yugen niezrażony makabrycznym widokiem błyskawicznie skracał odległość dzielącą go od oponenta.
Tymczasem Ikigai otrząsnął się z chwilowego szoku wywołanego niską jakością tutejszego budownictwa. Postanowił zrobić coś co musiało zadziałać. Wymierzył dobrze poprzednią lokalizację przeciwnika i z całych sił odbił się od ziemi. Delikatna konstrukcja dachu, który przede wszystkim miał chronić przed deszczem, nie była wymagającym przeciwnikiem i z łatwością podała się potędze ninkena. Ikigai przebił się przez gont rozrywając podłoże pod niczego nie spodziewającym się przeciwnikiem. Dwójka zaczęła razem spadać na ziemię przed chatą. Wilczur zgrabnie wylądował, natomiast truciciel z hukiem wyrżnął o grunt. Moment później dopadł do niego Hao i przyłożył do jego gardła ostre jak brzytwa pazury. Potrzeba było chwili by wzrok ogłuszonego adwersarza skupił się na ninjy i mógł odpowiedzieć na pytania. Łysa głowa była przyozdobiona cienkim wąsem, twarz była zupełnie zwyczajna, pospolita. Ubrany był w skórzany fartuch z wieloma kieszeniami, z jednej wystawało kilka senbonów z innej kunai, jeszcze z innej jakaś butelka.
- Sram na twój klan! - Zaskrzeczał w twarz Yugena, a na jego wargach pojawiły się kropelki krwi. - I co? Zostanę waszym więźniem? Niewolnikiem? Myślisz że po co to robiłem? - Rzucił głową na aparaturę przy budynku. - Żeby się wyrwać z takiego losu! - Hao mógł dostrzec, że jego noga wygina się pod nienaturalnym kątem. Najwyraźniej upadek z dachu mu nie pomógł. Kto by pomyślał? W tym czasie ptactwo było zupełnie zdezorientowane przez wybuch i chmurę trucizny. Te nie wiedząc co ze sobą zrobić zaczęły powracać do swoich prymitywnych instynktów i zaczęły żerować na resztkach grubasa. Będąc przy zwierzętach Ikigai wyłapał pewien nietypowy zapach. Nawet bardzo nietypowy. Lecz wilczur wyłapał go natychmiast był to bowiem zapach innego ninkena, a jego źródło znajdowało się gdzieś za budynkiem.

[Yugen]

Kawałki ciała, serce, krew, jej posmak na krańcu języka - kiedy prawie ją czujesz na własnych kłach, bo przecież, och, kłami mógłby się teraz popisać, gdyby tylko nimi błysnął. Jej zapach. Zapach, który przedzierał się nawet przez otaczający ich smród. Zapach, który był dla ninja codziennością. Przynajmniej był codziennością dla niego. Zastanawianie się nad tym, co zrobiłeś (no cóżeś uczynił, chłopcze?) będzie potem. W tym momencie był cel. Nie rządze, ale adrenalina przecież w jakimś stopniu uderzała do głowy. Takim sposobem skończyli tutaj. Na dnie jakiegoś paskudnego domostwa. W jakiejś piwnicy. Właściwie nawet nie oglądasz się dookoła - bo było tutaj co podziwiać? Czarne oczy są utkwione na tym biednym człowieku, dla którego własny dom (a fuj, jak ty to nazywasz!) stanie się własnym grobowcem. Przez moment jest taka szansa i nadzieja - może jednak nie? Może jednak ktoś, kto jest w stanie wytworzyć taką silną truciznę ma odrobinę klepki pod sufitem? Czy jakkolwiek to wieśniacy nazywali i mówili. Śmierć była przecież... ostatecznością. Była czymś, po czym już nigdy się nie uśmiechniesz. Nie zjesz ulubionego naleśnika na śniadanie i nie wybierzesz się do tych miejsc, w których pochowałeś i zasiałeś wspomnienia, zbierane potem jak ziarno, z którego jesteś w stanie zrobić wszystko. Cholera. Śmierć pozwalała ci na jedno wielkie nic. Wierzysz w przodków? Pewnie się odrodzisz. Będziesz miał, biedny człeku, na nową szansę zabłyśnięcia. Tylko za ile? Warto ryzykować?
Błękitne płomienie chakry przestały przesuwać się po ciele czarnowłosego straszydła. Ikigai nie trzymał nogi, którą pochwycił w swoje szczęki i nie zaciskał jej też tak, by miażdżyć kości. Grzecznie puścił - może jeszcze będzie miał okazję poaportować kogoś innego. Zważając na to, że ninkeny raczej aportowały kogoś, a nie coś. No chyba że część ludzkiego ciała przyłączoną do człowieka uznamy jednak na rzecz. Wtedy można się nawet spierać o aportowanie kości. Pies niespokojnie przeszedł w jedną i drugą stronę, ślepia trzymając utkwione w leżącym na ziemi człowieku. Umierał już? Czy jeszcze wytrzyma? Hao nie miał bladego pojęcia. Zdecydowanie można to było rozegrać spokojniej, ale nie miał żadnych pretensji do swojego towarzysza o gwałtowne działanie. Sam uznał, że osobnik jest niebezpieczny.
Wraz ze zniknięciem chakry zniknęły też długie pazury i nastroszone, długie włosy ułożyły się znów kurtyną na jego plecach. Potrząsnął lekko głową i wsunął dłonie do kieszeni. Tylko przycisnął butem dłoń nieszczęśnika, coby mieć kontrolę nad jego ruchami. Ale nie naciskał mocno, żeby nie było wątpliwości. Nie zamierzał się nad nim znęcać. Nie? Dopiero po jego słowach rozejrzał się wokół. Po tym, co było tutaj i co było w górze. O ile cokolwiek więcej było widać prócz cieni dryfujących w tym śmietnisku paskudnych woni. Zadziwiające, że na tym terenie w ogóle taka piwnica się utrzymywała.
- Żeby umrzeć? - Zapytał miękkim głosem. No właśnie - po co to robić? Uwagę i ciekawość Yugena było łatwo złapać. I nieznajomemu się to udało. Gdzieś po głowie przebiegło mu, że to, w czego klatkę piersiową wsadził rękę, wcale nie było żywe, kiedy to zrobił. Ale to była błyskawiczna myśl, która ustąpiła miejsca innym. Ściągnął nogę z nadgarstka truciciela i kucnął przy nim, spoglądając na niego i na to, czy sam ma przy sobie jakiś niebezpieczny sprzęt, którego lepiej się pozbyć, zanim stanie się coś, czego pożałują. Obaj. A zaraz potem wysunął przed własne oczy zakrwawioną rękę. Brzydka, brudna. Splugawiona. - Inuzuka dadzą ci pieniądze na prowadzenie badań, własne laboratorium, zapewnią bezpieczeństwo. Więzienie cię czeka - sam na nie zapracowałeś. Ale w końcu będziesz wolny. Jak na razie, przyjacielu, wyrwałeś się z losu więzienia na rzecz zostania przekąską dla mojego ninkena. - Hao uśmiechnął się blado, w sumie smutno, kiedy spojrzał na twarz, zapewne wygiętą bólem do pewnego stopnia, który był mocno przysłaniany przez nienawiść. - Śmierć jest lepsza? Po niej nie będzie już żadnych badań. To wieczne więzienie w czerni i pustce. Naprawdę musimy iść takim torem? - Człowiek, który zabił przynajmniej dwóch ludzi swoimi dziwactwami. Nie bezpośrednio, ale jednak. Który nabałaganił. Czy tacy ludzie zasługiwali na odkupienie?
Tylko czemu ktoś miałby na nie nie zasługiwać?
Ikigai nagle się zatrzymał i wyciągnął łeb w górę, stawiając uszy w pion, kiedy wyczuł charakterystyczny zapach. Zostawił więc Yugena z jego, hmmm... towarzyszem rozmów. I ostrożnie poleciał w tamtą stronę, żeby przekonać się, dokąd go zapach doprowadzi.

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 18/21?

W jednej chwili obraz dzikiej bestii, którą tylko ktoś ślepy mógłby pomylić z człowiekiem, a w drugiej ułożony młodzieniec. Napięte mięśnie się rozluźniły, ostre jak żyletki pazury się skróciły i zamieniły w miękkie paznokcie. Dopiero co nastroszone jak u diabła włosy opadły z powrotem miękko na ramiona. O tym, że nie była to tylko iluzja świadczyłą prawa dłoń Hao. była czerwona i błyszcząca, podczas gdy krew powoli krzepła na skórze Inozuki. Była lepka, ciemna i śmierdząca. Jednakże widok jej fasycnował. Ciekawe jak by smakowała? Ciepły, żelazisty smak, a może jakieś inne nuty spowodowane skażeniem? Zwierzęce pokusy mogły się obijać w czaszce Yugena. Całe szczęście, że wyszedł z dzikiej formy, bo może by się im nie oparł.
Podczas gdy shinobi próbował przekonać truciciela do wspołpracy, chmura trucizny wyzwolona z bombki zaczynała się z cicha podkradać po ziemi. Na początku jedna z wron, która w najlepsze zajadała się kawałkami mięsa, zakrakała bardziej ochryple jak wcześniej. Następnie próbowała wzbić się w powietrze, ale zaraz opadła z sił na ziemię wydając ze swojego gardła rzężący dźwięk. Widząc to pozostałe ptaki również wbiły się w powietrze. Nie wszystkim jednak się udało kilka również po krótkim locie ponownie opadły na ziemię kończąc jak pierwsza. Dostrzegł to przeciwnik Yugena który, na początku lekko kaszlnął. Nie wiadomo czy rzeczywiście od toksyny, czy odruchowo. Jego oczy się rozszerzyły. Szarpnął w panice ręką, na której stał Hao, lecz nie mogąc jej wydostać, zaczął tylko jedną obmacywać szybko fartuch w poszukiwaniach. W końcu znalazł co szukał i wyciągnął z jednej z kieszeni fiolkę z zawartością o ziemistym kolorze. Odkorkował ją, a następnie z trzęsącą się ręką próbował wlać zawartość do gardła. Zabawne jak osoba, która dopiero co niemal pluła na posłannika śmierci, gdy ta sama się zaczęła do niego skradać zmienił zdanie i doszedł do wniosku, że jednak chce żyć. Hao mógł dojrzeć, że wokół jego kostek unosi się fioletowa mgiełka. Stojąc nie odczuwał jeszcze niczego co by miało świadczyć o zatruciu, a może póki co działał nieludzko wytrzymały organizm czarnowłosego. Czy chciał sprawdzać granice swojej wytrzymałości?

Tymczasem Ikigai uniknął pełzającej przy ziemi trucizny idąc za zapachem ninkena. Główną przyczyną dalczego go wcześniej nie wyłapał była ogólna mnogość innych silniejszych woni. Opary z aparatury, woń alkoholu i innych odczynników, zapach świeżych ziół i paskudny zapach siarki innych minerałów. Nuty bardzo podobne do tych wyczuwalnych tego ranka w gabinecie Uindiego. Jak to się zabawnie składa, że podobne zapachy, może nawet podobne specyfiki, a głównie od dawki zależało czy coś leczyło czy zabijało.
Za domem, który nie tak dawno temu towarzysz Yugena zdemolował, znajdowała się mała szopa, a raczej może wiata gdyż dwóch ścian nie było. W środku było kilka drucianych klatek. W jednej była jakaś chuda kura, w drugiej niezidentyfikowane truchło jakiegoś futrzaka. Jednak wyraźny już zapach klanowego psa Inozuki dobiegał z rogu. Tam w prowizorycznej klatce złożonej z dwóch wiklinowych sit znajdowała się drżąca kulka czarnej sierści łypiąca na drugiego psa jasnym bystrym okiem.