Karczma "Inusan"

[Chirinharu]

Dostała informacje, niezbyt przydatne, jednak je dostała. Czarnowłosa mówi, więcej niż na to wygląda. Jest potencjał, na długą i pasjonującą znajomość. Oczami wyobraźni już widziała ich wspólne wyprawy, przygody, walkę ramie w ramie z niebezpieczeństwem otaczającego świata, wspólne spacery przy zachodzie słońca, nocowanie u siebie jak to mają w zwyczaju przyjaciółki... Podobno, bo nigdy nie miała przyjaciółki, nie licząc tego małego ptaszka, który chyba był samicą, jednak lata temu zostawiła go w Yusetsu. Na pustyni nie przeżyłby zbyt długo. Plany na wspólne walki toczyły się w głowie Rin, a przecież nawet nie wiedziała czy Kaisa ma jakieś zdolności, znaku klanu nie widziała, kolczyk był za mały. Uznała, że dziwnie by było wstać i pochylić się nad uchem ledwopoznanej dziewczyny, więc zaniechała tych działań. Kaisa, niby ninja, ale jaki klan? Tego chciała się dowiedzieć, ciekawość była jej bardzo słabą stroną. Antai, Antai, jest na północny wschód od Yusetsu. Warto byłoby się tam kiedyś wybrać, teraz przynajmniej będę miała u kogo spać. Z rozmyślań wyrwał ją zapach gorących żeberek niesionych przez uśmiechnięta kobietę. Rin podziękowała za strawę i zabrała się za konsumpcję. Posmak miodu był wyraźnie wyczuwalny, jakże były smaczne, zdziwienie tym faktem towarzyszyło jej z każdym kęsem. Jak w takim miejscu, tak dobre jedzenie? Całe szczęście, że tu trafiła, ma zarówno jedzenie, picie, jak i towarzystwo. Spróbowała łyk herbaty, żeby móc odpowiedzieć na pytanie Kaisy.
- Nie widać, że nie jesteś stąd. Antai i Yusetsu mają podobne obyczaje, czyż nie? Klimat też zbliżony i dostęp do morza. Byłaś kiedyś nad morzem? Co do jedzenia, cóż żeberka zarówno pachną jak i wyglądają cudownie. Smakuję też nie najgorzej, prawdę mówiąc też nie spodziewałam się, że znajdę tu tak dobre jedzenie. Warto było przejść tyle kilometrów pustyni. - zaśmiała się,- Herbaty jak dla mnie jest idealna. Gorzka, ani grama cukru, same zioła, tak jak lubię. - Uśmiechnęła się szeroko po czym wróciła do żeberek. Między ugryzieniami, oczywiście z pustą buzią postanowiła opowiedzieć skąd jest. - Jestem z Atsui, Unia Samotnych Wydm. W skrócie: gorąco za dnia, zimno w nocy, częste burze piaskowe, mało zieleni, mało wody, ale hej! Nie jest tak źle, mamy wielbłądy. - Podsumowała, w dużym skrócie swoje pochodzenia. O celu podróży wolała nie wspominać, w końcu na tyle się nie znają. Obecnie chciała cieszyć się lasami i odpocząć od upalnego klimatu pustyni. Początkowo jej plan zakładał posiłek i spacer do lasu, tak bardzo tęskniła za łonem natury. Jednak zważywszy na fakt poznania nowej osoby, plany mogły ulec zmianie.

[Kaisa]

Kaisa ożywiła się nieco, słysząc, że wcale nie wyróżnia się tak bardzo z tłumu. Nie lubiła być na widoku, a tym bardziej nie znosiła, jak ktoś wytykał ją palcami. Wolała trzymać się cienia, jeśli było to możliwe. Znacznie łatwiej było jej myśleć, gdy nikt nie zwracał na nią zbytniej uwagi, a i decyzje wtedy podejmowała lepsze. Z całą pewnością nie nadawała się na jakiegokolwiek lidera, choć Genta próbował jej to wbić do głowy przez tyle lat. Kaisa była raczej typem lojalnego zwolennika, który podąża za kimś zaufanym i szanowanym przez innych… choć teraz to bardziej przypomina pustelnika, skoro sama wybrała się na wyprawę…
Jej myśli przerwało pytanie, padające z ust białowłosej. Odpowiedziała więc, nie chcąc znów wyjść na niemiłą.
- Nad morzem? Antai zewsząd otacza woda. Musiałabym całkiem nie wychodzić z domu, żeby nie mieć kontaktu z morzem – rzekła wesoło. – Szczerze mówiąc bryza jest tak wyczuwalna, że wystarczy przespacerować się po uliczkach i od razu poczujesz się jak na plaży…
Zaśmiała się cicho, widząc, że Chirinharu pałaszuje ze smakiem żeberka i sama też zabrała się za swój talerz. Przerwała znów jednak, słysząc, że dziewczyna mówi o Samotnych Wydmach. A więc Atsui, nie Tsurai! Była blisko… Obie prowincje są do siebie bardzo podobne. Zresztą czym się może różnić pustynia od pustyni? Wszędzie i tak jest tylko piasek…
- Atsui, huh? – Namyśliła się. – Faktycznie, mało tam zieleni. Trochę szkoda, może jakby było tam więcej oaz, to i zwierząt by się znalazło. Nigdy nie widziałam wielbłąda… Jak wygląda? Faktycznie ma garby? U nas to raczej głównie ryby się łowi – Wróciła do jedzenia. – Szczerze mówiąc trochę się przejadłam tą wodą, skoro już o niej mówisz. Wolę bardziej zielone tereny, dzikie i zarośnięte. Mają w sobie jakiś dziwny czar, nie sądzisz? Zastanawiałam się nawet, czy nie wyruszyć do Prastarego Lasu, zamiast chodzić między wietrznymi prowincjami, ale stwierdziłam, że tak na sam początek do Yusetsu będzie bliżej i bezpieczniej. W Antai też są lasy, ale bardzo małe. Bardziej z nich laski niż lasy. Właściwie, to chciałam przejść się na spacer do jakiegoś pobliskiego lasu, żeby pooddychać innym powietrzem, skoro taka ładna pogoda dzisiaj... Wybierzesz się ze mną dla towarzystwa? Trochę nieswojo mi samej chodzić po obcym terenie…
Tak naprawdę łażenie samotnie po lesie zdawało jej się nieco ponure i nudne. Mogła co prawda poskładać sobie towarzysza z papieru, ale to nie to samo, co żywy człowiek. Z papierem nie można porozmawiać. No… można, ale będzie to bardziej monolog, niż dialog. Już wystarczyło jej, że przy mistrzu musi siedzieć cicho, żeby nie szczekał na nią co kroku, jak rozeźlony wilk. Miała więc nadzieję, że Chirinharu przystanie na jej propozycję. Jeśli nie, będzie musiała raczyć się śpiewem ptaków i zapachem drzew w pojedynkę. Może tym razem stworzy sobie jakiegoś małego skowronka…

[Chirinharu]

Chirinharu, teraz już pełna entuzjazmu z powodu nowej, kwitnącej znajomości, walczyła ze sobą by nie pokazać jak bardzo się cieszy, na myśl o nowych doznaniach. Fakt, chciała spędzić czas w ciszy i spokoju w lesie, ale czy ktoś powiedział, że we dwoje, nie można go spędzać w ciszy i spokoju, a przynajmniej po prostu w lesie. Zajadała się żeberkami, nie myśląc o konsekwencjach, w końcu nie często miała okazję jeść tak obfity posiłek, dodatkowo w karczmie, gawędząc przyjaźnie z nieznajomą.
- Morze, u mnie nie ma takich cudów. W drodze do Yusetsu poznałam mężczyznę, który dużo opowiadał o krystalicznej wodzie, falach piętrzących się na morzu, buchających białą pianą. Pływałaś kiedyś po morzu? Tak na statku? Podobno śpią w wiszących, materiałowych łóżkach, a fale kołyszą do snu. Chciałabym tego spróbować! Chętnie też przeszła bym się na plażę, posiedziała w wodzie, pochodziła po nie tak gorącym jak u mnie piasku, z myślą, że w każdej chwili mogę wskoczyć w błękitną toń. - zaśmiała się - Chociaż to raczej wyprawa na inny dzień, albo raczej dni. - w przerwach na jedzenie i rozmowę sączyła zwolna herbatkę, która już zdążyła przestygnąć, na tyle by nie parzyć w język. - Co do łowienia ryb, cóż nie miałam przyjemności ani obserwować ani sama próbować. To też mogłoby być ciekawe doświadczenie. Łowienie z brzegu, czy z łódki? Chyba lepiej z łódki, zarzucić sieć i cieszyć się ilością jedzenia. Tylko co z tym wszystkim zrobić? - rzuciła, bardziej do siebie. Przypomniała sobie o pytaniu, wielbłądy, one są miłe, jedne z nielicznych zwierząt, które radzą sobie z srogim klimatem pustyni. - Tak, wielbłądy mają jeden bądź dwa garby. Różnie bywa, w sumie najprościej opisać je jako trochę inne konie, maści izabelowatej, tylko oczywiście wyposażone w garb, albo dwa. Niewiele zwierząt tak dobrze znosi życie na pustyni, pomijając skorpiony i wszelkiej maści owady. Są niezastąpione w dalekich podróżach, mogą długo wytrzymać bez wody. Czasem też plują, są wtedy niesamowicie urocze. - uśmiechnęła się dyskretnie na myśl o dużych, plujących stworzeniach i upiła łyk herbaty. Pomyślała, że powoli warto byłoby się gdzieś przejść. Dzień jest młody, słońce przyjemnie świeci. Czemu nie skorzystać? Okazuje się, że Kaisa też lubi zieleń i lasy. Wygląda na to, że choć przypadkiem dobrały się świetnie. - Całkowicie zgadzam się z Tobą co do lasu. Chętnie spędziłabym tam trochę czasu. Chociaż w Yusetsu praktyczne wszędzie są lasy. Jak wybrać ten idealny? Lekko nie będzie, może warto spytać kogoś tutejszego o radę? - Dziewczyna rozejrzała się dookoła stolika i niewiele myśląc zwróciła się do mężczyzny, który wyglądał jak trzeźwy tutejszy i zapytała. - Dzień dobry, przepraszam Pana, miałabym pytanie. Jako że niedawno tu przybyłyśmy chciałybyśmy zasięgnąć porady co do ciekawych miejsc jakie można tu zwiedzić. Być może poleca Pan jakiś las niedaleko? - Z nadzieją oczekiwała na odpowiedź. Mężczyzna popatrzył na nią wilkiem, wyglądał, jakby bardzo powoli przeprocesował jej słowa. Uznał chyba, że nic nie zaszkodzi opowiedzieć na pytanie młodej, wyglądającej jak dziecko dziewczyny. Przez sekundę pomyślała, że to jednak był głupi pomysł, jednak na szczęście zapytany postanowił się odezwać. - Aaa niedaleko jest las, taki który stoi tu od zawsze. Przeklęty las jak to zdarza się nam mawiać. Słyszałem też że jest jakieś muzeum ale nie byłem. Bardziej nie pomogę. - skwitował i skierował swoje kroki ku już z lekka zaprawionym towarzyszom. Rin niezwłocznie zwróciła się do Kaisy, z wyraźnym błyskiem w oczach. - Mają tu muzeum! Musimy je znaleźć, zobaczyć, tam na pewno dowiemy się mnóstwo ciekawych rzeczy. Ale najpierw las. Ten co stoi tu długo, musi być magiczny. - czekała na aprobatę towarzyszki, ileż można siedzieć w karczmie i jeść. Czas wyruszyć, do lasu, tam jest ciekawiej i mniej pachnie spoconymi i nietrzeźwymi ludźmi. Spojrzała na talerz, na którym zostało już niewiele posiłku, Kaisa też już prawie skończyła. Zjedzą i pójdą - taki jest plan.

[Kaisa]

Kaisa słuchała jej z uwagą, a każde kolejne słowo sprawiało, że nie wierzyła, jak ktoś może być tak wylewny w słowach i energiczny. Skąd takie pokłady wigoru w tak małym ciele?
- Nie, nie pływałam na statku - Ledwo zdążyła odpowiedzieć na jedno z pytań, już usłyszała jak Chirinharu ciągnie swoją wypowiedź o wodzie i plaży, a później o łowiectwie.
Zamrugała, nieco skołowana. Postanowiła więc przemilczeć resztę pytań, sądząc, że chyba postrzegane były przez białowłosą jako pytania retoryczne. Zresztą, nie wiedziała za wiele o łowieniu ryb. To jej mistrz chodził z wędką na łowy, a ona w tym czasie trenowała kontrolę chakry. Nie miała jednak szansy na wypowiedzenie się o tym, więc po prostu słuchała dalej. Nie spuszczała oczu z trajkoczącej wesoło dziewczyny, zastanawiając się, czy gdy nabierała powietrza w płuca, to dawała jej wtedy szansę na odpowiedź, czy jednak jeszcze nie. Zaciekawił ją opis wielbłądów i spróbowała wyobrazić sobie owe stworzenie. Słysząc jednak słowo "maści izabelowatej" poddała się, marszcząc nieco brwi. Ja-jakiej maści...? I co, przepraszam? Plują? Ale... tak na ludzi? Różane oczy rozszerzyły się w zdumieniu. Ciekawe, czy udałoby jej się zrobić wielbłąda z papieru, kierując się jedynie opisem od swojej nowej znajomej.
Odetchnęła też z lekką ulgą, gdy Chirinharu okazała chęć przyłączenia się do spaceru po lesie. Naprawdę nie miała ochoty na samotne wałęsanie się po puszczy. Przyglądała się, jak dziewczyna bez większych problemów zaczepia jakiegoś obcego faceta, by wypytać go o najbliższy las. Mimo, że wyglądał na w miarę trzeźwego, Kaisa skrzywiła się, czując smród sake. Nie miała nic przeciwko dobrym trunkom, ale jest pewna granica między towarzyskim wypiciem paru kieliszków, a zachlaniem się w trupa. Miała ogromne szczęście, że jej mistrz nie lubił pić, tak jak dla przykładu ci ludzie tutaj. Nadstawiła jednak ucha, będąc ciekawą jego odpowiedzi. A więc las i muzeum... Otworzyła usta, by powiedzieć Chirinharu, że muzeum byłoby bardzo ciekawym punktem do odhaczenia, ale kunoichi ją ubiegła. Kiwnęła więc tylko głową na jej rozentuzjazmowane słowa, uśmiechając się lekko.
- To prawda - wtrąciła szybko, żeby nie zostać znów pominiętą. - Z-znaczy... Zgadzam się. Muzeum brzmi interesująco. W takim razie kończmy jedzenie i chodźmy - podsumowała, dopijając swoją herbatę do końca i sprzątając resztę żeberek z talerza.
Poczekała na towarzyszkę i razem wyszły z karczmy, kierując się w stronę rzekomego lasu.

Z/T

[Chirinharu]

Chirinharu mówiła bardzo dużo i bardzo szybko. Nawet się nie zorientowała, kiedy przytłoczyła nowopoznaną swoim entuzjazmem i słowotokiem. Przysłowiowo ugryzła się w język i postanowiła dać się wykazać Kaisie, na pewno też ma ciekawe historie do opowiedzenia. Na talerzu zostały dwa żeberka, jedyne co dzieliło ją od wyprawy do lasu, dwa żeberka i pół kubka herbaty. Czarnowłosa wydawała się również zadowolona z pomysłu opuszczenia tego miejsca na rzecz przyjemniejszych, bardziej odludnych. Rin czuła, że coraz więcej łączy ją z Kaisą, mogły się zaprzyjaźnić, tylko trzeba by było coś zrobić by więcej mówiła. Może dobrym pomysłem byłoby mniej mówić, a więcej pytać. Chociaż z drugiej strony pytań zadała wiele, może zbyt wiele i dlatego ta nie odpowiedziała? Rin postanowiła zmienić taktykę, coś w końcu zadziała. Jako, że towarzyszka jasno wyraziła chęć zmiany lokalizacji, trzeba dokończyć żeberka. Dopiła herbatę postawiłą wszystko na równo i powoli zaczęła się podnosić.
- Jak już idziemy, opowiedz mi coś o Antai. Nigdy tam nie byłam, jak tam jest? - spokojnym, w miarę możliwości głosem z dużą dozą ciekawości zapytała. Jedno pytanie, jedno wystarczy, Rin nie przesadzaj. Przysunęła za sobą krzesło do stolika, po czym ruszyła w kierunku karczmarza.
- Dziękuję za posiłek. Był bardzo smaczny. - podziękowała i udała się za nową koleżanką. Ahoj przygodo. Wyruszamy w nieznane, przynajmniej poniekąd. Od mojej wizyty tutaj na pewno wiele się zmieniło. Jej podekscytowanie było ogromne. Poznała Kaisę, szły do mrocznej puszczy, posłuchać śpiewu ptaków, poczuć przyjemny wiatr we włosach, poczuć trawę stopami. To będzie dobry, wspaniały dzień. Pakunek od babci może chwilę poczekać, nie mogła iść do wioski z praktycznie obcą osobą. Nie chciała zdradzać zbyt wiele o sobie. Zapewne na pierwszy rzut oka wydawała się być niezwykle wylewna jednak to co najważniejsze pozostawiała dla siebie. Niespodziewanie, wpadł jej do głowy ciekawy, przynajmniej wedłg niej, pomysł. - Kaisa, może weźmiemy sake na drogę? Kto wie co znajdziemy w lesie, a przy ognisku miło jest się napić. - zaproponowała niewinnie, uśmiechając się szeroko. Dopiero teraz stojąc blisko dziewczyny zdała zwróciła uwagę na rażącą różnicę w ich wzroście. Czarnowłosa, z daleka wyglądająca dość chłopięco była sporo wyższa. Rin, przyzwyczajona do tego niepodważalnego faktu, zaczęła się zastanawiać, czy może gdzieś, w którejś prowincji, znajduje się wioska niskich osób, spośród, których nie wyróżniałaby się tak bardzo, to jednak jest pytanie na inny dzień. Teraz czeka je przygoda i to dla niej było emocjonujące.
z/T

[Kaisa]

Poprzednia lokacja - Tutaj

Do samego Yusetsu dotarły późnym wieczorem, zatrzymując się niedaleko znanej im już karczmy. Nie było jeszcze ciemno, ale granat i purpura powoli wkradały się na niebo, wraz z gwiazdami i księżycem. Ludzi też już było mniej na ulicach, a ciszę rozpraszały świerszcze i targające liśćmi podmuchy wiatru. Po drodze Kaisa opowiedziała białowłosej o Dniu Wachlarzy, na który natknęła się w Karczmie "Pod Sześcioma Żywotami". Opisała jej piękne tańce i muzykę, które umilały wszystkim posiłek, a także o spotkaniu z przedstawicielem klanu Sabaku, który nosił przy sobie wielkie naczynie na piasek.
- Na imię miał Satoshi - powiedziała żywo, obserwując jej reakcję. - Poprosił, żebym cię od niego pozdrowiła. Podobno się znacie. Ach, no tak, miałam się zapytać... Chirinharu-chan, co takiego powiedziałaś temu niedźwiedziowi, że chciał rozerwać pręty klatki?
Parsknęła śmiechem, oczekując od niej grymasu niezadowolenia, czy też zmieszania.
- Satoshi mówił, że rozmawiałaś z niedźwiedziem podczas waszej przygody z cyrkiem. Chyba nie do końca przyjemnie ją wspominał, skoro poradził zapytać cię o szczegóły... Mówił też coś o trawie, ale nie za bardzo rozumiem o co mu chodziło...
Milczała przez chwilę, czekając na odpowiedź ze strony kunoichi.
- Mam też buteleczkę sake, którą kupiłam na targu, ale tak sądzę, że nie zdążymy już dzisiaj odwiedzić muzeum - Zaśmiała się. - Nie gniewam się - zapewniła ją. - Tak sobie myślę, że możemy gdzieś zamówić pokój na noc, a jutro przed południem zobaczymy, czy muzeum jest otwarte, co o tym myślisz?
Była już trochę zmęczona, z naciskiem na trochę, a nie miała zamiaru spać znów pod gołym niebem. Marzyło jej się wygodne łóżko i normalne śniadanie, a nie gałąź i użeranie się z rybami w rzece. Bolały ją nogi, nie mówiąc o przymykających się oczach. Tak, pokój w karczmie brzmiał zachęcająco, pytanie tylko, czy dla Chirinharu także.

[Chirinharu]

Poprzednia lokalizacja

Znajome widoki malowały się na horyzoncie gdy na niebie zawitały już pierwsze gwiazdy w towarzystwie jasno świecącego księżyca. W drodze dziewczyna z zapartym tchem słuchała opowieści o Dniu Wachlarzy, żałowała, że przegapiła tak piękne okazy. Białowłosa postanowiła, że i ona nauczy się takiego tańca, to musi być bardzo przyjemne, a twórca akompaniamentu w postaci melodii z fletu szedł obok niej. Wyobrażała sobie jak z długimi rękawami tańczy boso na łonie natury. Zajęcie bez wątpienia uspokajające i ożywiające. Kiedyś na pewno znajdzie na to czas. Ona sama opowiedziała towarzyszce jaki posiłek dostała w wiosce i jakie zapasy na drogę. Gdy usłyszała o Satoshim zaśmiała się w duchu, czuła, że kiedyś jeszcze o nim usłyszy i go spotka. Zostało więc tylko spotkanie, pewnie niebawem skoro oboje odwiedzają Wieczne Równiny.
- Satoshi? Pamiętam, ledwo oficjalnie się poznaliśmy, a taką przygodę mieliśmy w Kinkotsu, że byś nie uwierzyła. Z dzikimi, biednymi zwierzętami i szalonym treserem. Jeśli chodzi o niedźwiedzia, cóż długa historia, myślę, że bardziej niż na mnie chciał rzucić się na cokolwiek co można zjeść. Opowieść na inny moment i większą ilość alkoholu. - zaśmiała się cicho. Przypomniała sobie całe zdarzenie i nazwy zwierząt, którymi operował treser. To było coś, spokojny dzień zmącony cyrkiem. Brzmi przyjemnie, po zagłębieniu się w temat mogło jednak zdawać się mrożącym krew w żyłach wydarzeniem. - Co do trawy, od tego zaczęła się nasza znajomość. Otóż siedziałam na trawie, pod drzewem w upalny dzień. Satoshiemu raczej się to nie spodobało. W końcu 'od siedzenia są ŁAWKI". - próbowała zabrzmieć jak shinobi. Gdy usłyszała o sake i propozycji spędzenia nocy w karczmie, którą już miały okazję poznać, przemyślała to przez chwilę. Nie za bardzo miały inne wyjście. Albo karczma albo ulica. Decyzja nasuwa się sama. - Jak najbardziej, idziemy do karczmy, prześpimy się i od razu poczujemy się lepiej. Karczma ma ściany i dach, jest na pewno bezpieczniej niż w lesie. Może weźmiemy jeden pokój? Powinno być taniej. Mam jeszcze onigiri, które dostałam. Możemy zjeść, a jutro spróbujemy dostać się do muzeum. - założyła niesforny kosmyk włosów za ucho. Powoli kierując się w stronę karczmy, skoro obie zgodziły się tam zostać nie było na co czekać. Po wejściu do przybytku uderzył ją zapach sake, zdecydowanie koś świętował. Skierowała się do karczmarza, by nie przedłużać procesu. - Dobry wieczór, czy ma Pan dostępny pokój z dwoma łóżkami? - zapytała spokojnie. Karczmarz kiwnął głową, podał jej cenę, na którą przystała. Zapłaciła, otrzymała klucz i skierowała się do wskazanych drzwi, spoglądając czy Kaisa dalej jej towarzyszy. Po wejściu do pokoju zobaczyła dwa starawe łóżka, które w tym momencie wydawały się jej szczytem marzeń. Spanie w łóżku, nie na ziemi czy piasku, tego potrzebowała, zarówno ona jak jej nogi. Usiadła na jednym z łóżek rozłożyła różowy pakunek z onigiri i poczęstowała towarzyszkę. Po posiłku zdjęła buty i ułożyła się do snu. Niewiele czasu minęło, kiedy zapadła w długo wyczekiwany, przyjemny sen, wiedząc, że czarnowłosa robi dokładnie to samo. Odpoczywają, razem. Może to nie jest idealna nocna posiadówka z koleżankami, bo zamiast rozmawiać śpią. Jednak właśnie tego potrzebują, by jutro gdy wstanie nowy dzień wyruszyć po ogromną dawkę wiedzy do muzeum.

[Kaisa]

Gdy następnego dnia rano wstała z wygodnego materaca, przeciągnęła się smacznie i z uśmiechem przywitała ciepłe promienie słońca. Tak, zdecydowanie tego właśnie było jej potrzeba po długiej podróży, przygodzie w lesie oraz krótkiej wizycie w Yōgan-ryū. Zregenerowała siły i była gotowa na kolejny dzień pełen wrażeń, muzyki i wiedzy. Wzięła więc przyjemną kąpiel w drewnianej bali, ubrała, związała włosy i zgarnęła swoje rzeczy z pokoju, po czym poczekała na Chirinharu i razem zeszły na śniadanie.
Od razu zauważyła, że coś jest nie tak. Pomijając pełną napięcia ciszę, która je przywitała, atmosfera w karczmie była gęsta jak mgła i pełna niewyjaśnionego niepokoju. Nie miała pojęcia co jest tego powodem, ale najwyraźniej coś było na rzeczy. Może miała miejsce jakaś bójka? Zjadły śniadanie, zamieniając ze sobą jedynie kilka zdań. Kaisa nie czuła się zbyt dobrze, choć nie mogła jednogłośnie stwierdzić, dlaczego. Może zbierało się na burzę? W końcu od kilku dni słońce grzało ulice Yusetsu, może w końcu przyszła pora na deszcz? Wyszły z gospody, a różany wzrok podążył za małym zbiorowiskiem ludzi, którzy zgromadzili się przy tablicy ogłoszeń. Wymieniła z Chirinharu spojrzenia, po czym ruszyła, przepychając się łokciami, by być jak najbliżej źródła zainteresowania. Jej oczom ukazało się sporych rozmiarów zawiadomienie, przybite pieczęcią rodu Kaminari. Udało jej się wychwycić ogólny sens podanych informacji, który sprawił, że na chwilę przestała oddychać. Wojna. Wojna pomiędzy Antai i Sogen...
Zamarła jak posąg, jak nieruchoma statua bez życia.
Co to znaczy? Jak to możliwe...? Teraz?
Antai. Wojna. Te dwa słowa w kółko pojawiały się w jej myślach. Musiała przeczytać ogłoszenie kilka razy, żeby sens napisanych tam słów w końcu do niej dotarł. To znaczy... To znaczy, że jej mistrz jest właśnie na terenach konfliktu i nie jest w stanie wyjść poza granice Antai. Możliwe też, że zostanie wezwany do sił zbrojnych. Ledwo udało jej się nie zwrócić zawartości żołądka. Cofnęła się o krok, prawie na kogoś wpadając. Odeszła od tablicy, zapominając kompletnie o obecności Chirinharu. Udało jej się przecisnąć obok rozmawiających, szepczących, krzyczących... Nie rejestrowała w ogóle o czym mówili. Nie była sobą. Jakby znajdowała się gdzieś daleko, a jej nogi same niosły ją z dala od tego nieznośnego zgiełku. Minęła ich wszystkich, usiadła na ławce przy karczmie i pustym wzrokiem spojrzała przed siebie.
Miała szczęście, że ruszyła się poza Antai, ale jak długo to szczęście będzie trwało? Nie jest wystarczająco silna, żeby pomóc komukolwiek, nawet sobie. Jeżeli naprawdę jej mistrz wyruszy na wojnę, jakie jest prawdopodobieństwo, że przeżyje? Nie jest słaby, nigdy nie był. Twardy, stary pryk będzie się trzymał życia, tego była pewna. Ale co jeśli... jeśli nie wróci? Jedyna osoba, która jej została. Ostatni człowiek, który w ogóle przejmował się tym, czy oddycha, czy ma się dobrze, czy w ogóle istnieje... To on ją zabrał z sierocińca, nauczył tak wielu rzeczy, przygarnął pod swój dach. Gdyby mogła... Gdyby była choć odrobinę silniejsza. Gdyby zamiast łazić po świecie, została w Antai i... i co? Dała się zabić? Przecież była za słaba. Jedynie by mu zawadzała, jak kula u nogi. Nie potrafiła mu pomóc. Nic nie potrafiła. Nic.
Historia lubi się powtarzać. Najpierw straciła rodziców, a teraz jeszcze jej mistrz... Ach, znowu to parszywe uczucie. Głupia, trzeba było się nie przywiązywać... Patrz co narobiłaś.
Nabrała w płuca powietrza i przymknęła na chwilę oczy. Spokojnie, to nie koniec świata. Nawet jeśli pójdzie na front, to nie znaczy wcale, że tego nie przeżyje. Zły to czas na takie myśli. W głowie już słyszała opryskliwy głos jej mistrza. Trzeba stąd spieprzać i to najlepiej daleko, jak najdalej. Póki jeszcze mogą. Złoił by jej skórę, gdyby bezmyślnie wróciła do Antai. Choć tak na dobrą sprawę i tak nie jest to możliwe, skoro granica jest zamknięta. Jedyne co może teraz zrobić, to nie dać się wciągnąć w to bagno.
Odetchnęła parę razy, głęboko, jakby wiejący lekko wiatr mógł zabrać ze sobą jej gniew i ponieść gdzieś daleko. A potem wlecieć do gardeł pieprzonych czerwonookich i udusić ich za rozpętanie wojny. No bo po co to wszystko? Czy spokój i brak pętającej wszystko śmierci nie jest wystarczającym powodem, by zaprzestać walk i szerzącej się nienawiści? Najwyraźniej nie. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał rozpętać piekło, pożerające ludzi jak nic nieznaczący kawałek papieru, z którego zostaje jedynie popiół. Potem pojawia się kolejny, przepełniony chęcią zemsty i kolejny i tak koło się zatacza. Oko za oko i świat robi się ślepy.
Jeszcze nie tak dawno cieszyła się z tego, co podarował jej los. Z nowych znajomości, pięknej przyrody, muzyki i sztuki... Co za trywialne rzeczy w porównaniu do tego, co może teraz stracić.
Zebrała się w sobie i wstała na równe nogi. Była wściekła na świat, wściekła na siebie, wściekła na wszystko. Teraz jednak postarała się o to, by wyglądem jak najlepiej przypominać rodowitego członka Kami. Chłodna i opanowana maska spokoju. Bryły lodu, czy nie tak mówią na jej klanowiczów? Ponoć twarde serce i bezwzględność miała we krwi, więc dlaczego przychodziło jej to z takim trudem? Kiedyś było to łatwiejsze. O wiele łatwiejsze.
Rozejrzała się w poszukiwaniu znajomych, białych włosów. Ludzie wymieniali między sobą uwagi, zmartwienia, złość, ale ich nie słuchała. W ogóle nie docierał do niej sens ich rozmów. Większość z nich urzeczywistniała jedynie jej strach i złość, a nie chciała tego słyszeć. Nie chciała, żeby ten strach stał się realny, prawdziwy. Gdy już znalazła Chirinharu, nic nie wskazywało na to, że jeszcze chwilę temu złość i żal trawiły jej serce.
- Chirinharu-chan, musimy ruszać na pustynię.

Z/T

[Chirinharu]

Poprzednia lokalizacja

Chirinharu smacznie przespała całą noc, niezmącony spokój i radość ze spotkania bliskich towarzyszył jej podczas snów. Gdy na niebo zawitały pierwsze promienie słońca, obudzona światłem powoli podniosła się z materaca. Rozmasowała bark, który najwyraźniej przeszkadzał jej w nocy, a teraz doskwierał delikatnym bólem. Gorąca kąpiel na pewno pomoże, pomyślała dziewczyna i z wolna zaczęła zbierać się by radośnie rozpocząć nowy dzień. Uśmiechnięta wskoczyła do drewnianej bali, nie zapominając wziąć ze sobą bawełnianej chusty, delikatnie lepiącej się ponieważ poprzedniego dnia niosła zawinięte, smakowite onigiri od cioci. Dłuższa chwilę upajała się wodą, która delikatnie muskała jej skórę, przy okazji oczyszczając ją z trudów poprzednich dni. Przeprała bawełniany materiał, upewniła się że ten nie pachnie już jedzeniem i nie lepi się do otoczenia. Niedługo potem ubrała się, poprawiła burzę loków na głowie, mokrą chustę wycisnęła, by jak najwięcej wody z niej ociekło, upewniła się, że kanzashi jest w odpowiedniej, widocznej pozycji, wyprostowała delikatnie odgniecione ubrania i wyszła, a Kaisa już na nią czekała. Z chustą w ręku powoli zeszły na dół by zasiąść do, jak to jej babcia mówi, najważniejszego posiłku dnia, jednak coś było nie tak. Atmosfera w dużym pomieszczeniu przyprawiła ją o zimny dreszcz na plecach. Zdecydowanie działo się coś niedobrego. Niepokój wręcz przeszywał całe pomieszczenie buzując z gości niczym szukający ujścia gejzer. Spojrzała ukradkiem na Kaisę zastanawiając się czy ona też czuje tą gęstą atmosferę, sądząc po jej minie tak. Zjadła pospiesznie śniadanie, chciała jak najszybciej dowiedzieć się co powoduje takie zachowanie wśród, jeszcze wczoraj, radosnych ludzi. Przez myśl przemknął jej pomysł zapytania ludzi, jednak szybko go zaniechała, widziała ich miny i nawet ona wiedziała, że lepiej ich teraz nie niepokoić. Gdy wyszły z gospody, wzrok Rin powędrował w kierunku tłumu, tam bez wątpienia czekały odpowiedzi. Czarnowłosa spojrzała na nią porozumiewawczo, musiały tam iść tam czekały informacje. Przepychała się przez gęsty tłum wysokich osób i ciche szepty niepokoju, co z jej wzrostem było utrudnione, musiała stanąć tuż pod tabliczką, żeby odczytać treść ogłoszenia. 'Wojna. Inuzuka i Kaminari przeciwko Uchicha, Antai przeciwko Sogen. Yusetsu jest blisko tego zamieszania.' Muszę iść do rodziny, zabrać ich stąd, póki jeszcze jest bezpiecznie. Na pustyni zawsze znajdzie się dla nich miejsce, na pewno to wiedzą. Na całe szczęście tu wojna nie dotarła, przynajmniej na razie. Chociaż jej wioska powinna być bezpieczna, są niepodlegli. Wszyscy powyżej Doku idą na wojnę? Ona jest Doku, jest za słaba, nie będzie potrzebna na polu bitwy, nikomu nie pomoże. Zaraz, przecież Kaisa jest z Antai!' Na tę myśl zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu towarzyszki, dostrzegła kogoś podobnego kierującego się w stronę karczmy. Postanowiła w milczeniu, jak najbardziej dyskretnie podążyć. 'Martwię się o swoją rodzinę, która nie jest dotknięta wojną, przynajmniej jeszcze nie jest. Przeklęci, no właśnie kto? Kto rozpętał wojnę, komu potrzebna jest ta wojna, kolejna już? Ciągle to samo, czy ludzie nie uczą się na błędach, nie można żyć w pokoju?' Walka, bitwa, rozlew krwi, to coś o czym mogła tylko czytać i słuchać. Nie przeżyła tego na własnej skórze. Nie znała też zbyt wielu ludzi, którzy na wojnie byli. Stąd, mogła śmiało założyć, że z tamtą się nie wraca. Większość ginie albo gorzej. A ona? Miała szczęście i nieszczęście w jednym. Z jednej strony przeżyje, nie musi iść na wojnę. Nie dostała wezwania, z drugiej, jest za słaba, ot marne Dōkō, które nikomu nie może pomóc, nie może nic zrobić. Rodzice byliby zawiedzeni, powinna zamiast podróżowania uczyć się i jak najszybciej stać silniejsza. By móc ochronić swoją rodzinę w Yusetsu. Skoro i tu przybijają obwieszczenia, to już niedługo jej wioska będzie w niebezpieczeństwie. Jej wioska? Była tam zaledwie dwa razy, jednak wewnątrz czuła, że to tam należy. To tam jest źródło jej życia, jej miejsce, takie w którym nikt nie będzie na nią krzywo patrzył tylko dlatego, że nie ma gurdy. Nie ma i dobrze. Po co jej to? Każdy Sabaku musi mieć gurdę? A właśnie, że nie! Są inne możliwości. Potrząsnęła głową, to nie jest czas ani miejsce na takie myśli. Obserwowała Kaisę, która była bardzo niezadowolona z obrotu spraw, trudno się jej dziwić pewnie miała tam rodzinę, kogoś kto musi iść walczyć. Zrobiło się jej przykro, nie tylko z powodu towarzyszki, wszyscy ludzie, mieszkańcy Antai i Sogen niewątpliwie właśnie w tym momencie pogrążają się w panice i niepokoju. Wojna, wszyscy muszą się stawić, jedynie Dōkō są bezpieczni, bo byliby tylko brzemieniem. Wzięła kilka głębszych oddechów, gdy zobaczyła, że Kaisa się zbliża. Może nie zauważyła, jak ta obserwowała całą sytuację? Kaisa zapewne próbowała złapać oddech po takiej wiadomości, pewnie się martwiła o kogoś, jak każdy dotknięty wojną, różanooka zdecydowanie musi być bardzo wściekła, chociaż tego nie pokazuje. Wyraz twarzy Rin nie przypominał tego, który przywdziewała na co dzień. Była poważna, uśmiech nie malował się na jej twarzy, a wzrok był spokojny, skrywający niepokój, który toczył jej wnętrze. Musiała być spokojna, chaos nie pomoże, na pewno nie. Po słowach Kaisy chwilę milczała by odpowiedzieć. - Musimy iść do Shigashi no Kibu, dopiero z tamtą dostaniemy się do Atsui. Po drodze chciałabym jeszcze wysłać krótka wiadomość do wujostwa, niech wiedzą, że zawsze mogą opuścić to miejsce i udać się do Kinkotsu, jeśli tylko zechcą. - westchnęła po czym podążyła w stronę szlaku. Na chwilę przekroczyła progi miejsca, które wydawało się idealnym do nadania wiadomości. Starszy strudzony życiem mężczyzna tego dnia zdawał się mieć pełne ręce roboty. Nie ma się co dziwić, w końcu takie wieści nie są zbyt częste, a na pewno wywołują panikę i zagubienie szczególnie wśród ludności cywilnej. - Witam - uznała, że klasyczne powitanie 'dzień dobry' teraz będzie co najmniej nie na miejscu, - Chciałabym wysłać krótką wiadomość. - powiedziała spokojnym nie zdradzającym jej nastroju tonem. - Jak wszyscy dzisiaj, co chwilę ktoś tu wchodzi. Napisz, wyślemy, gdzie ma trafić? - Rin odpowiedziała krótko gdzie chce przesłać informacje i przystąpiła do pisania: 'Witajcie, jesteście zawsze mile widziani w Atsui, mamy miejsce. Zapraszam Chirin'. Po czym zapłąciła odpowiednią sumę, za przekazanie tej przesyłki, podziękowała i pożegnała mężczyznę. W lekkim pośpiechu, wiedząc, że Kaisa na nią czeka opuściła przybytek i podążyła w dalszą drogę.

z/T