Szlak transportowy

[Tamaki Hyūga]

~ 15/15 ~

~ Harikotto ~

~ Misja Rangi D ~

~ Długa droga ~

Ostatni dzień podróży minął w jeszcze większym napięciu niż wcześniej, co mogło być spowodowane faktem iż droga, którą się poruszali na Mur przebiegała stosunkowo blisko samego Kotei, jednak ku uldze wszystkich członków grupy, zupełnie nikt nie zakłócał ich spokoju, więc dotarli oni do swojej destynacji na co każdy zareagował niemalże wybuchem radości. Zupełnie jakby tłamsili w sobie uczucia na czas podróży przez Sogen i dopiero teraz zdecydowali się nieco sobie odpuścić. Woźnica wraz z pomocnikami udał się więc do punktu rozładunkowego a Nugi i Hashin podeszli do Inuzuki i jego ninkena.
- Harikotto-kun, miło było z wami podróżować. Mam nadzieję że służba na Murze dobrze się dla ciebie rozwinie. Jesteś dobrym człowiekiem i potrzebujemy tutaj takich jak ty, mam nadzieję że jakoś się jeszcze zobaczymy w międzyczasie. - powiedział wyższy z Shinsengumi a drugi mężczyzna jedynie skinął głową, jednak nie odezwał się choćby słowem.

[z/t]

Misja zakończona sukcesem!

[Ryuujin]

Brak zajęcia w Yusetsu był mi mocno nie na rękę, a szczególne że już kilka dni wcześniej planowałem opuścić karczmę aby udać się w dalszą podróż. W końcu pomieszkiwanie w karczmach do najtańszych nie należy, a ja byłem już całkiem niedaleko gór. Te z kolei kojarzyły mi się z mnóstwem problemów jak choćby komunikacja, bo w końcu nie mieszkali tam żadni Kami z tego co kojarzyłem więc raczej nikt tam nie mógł swobodnie latać nad przepaściami w celu doręczenie ważnych informacji typu: Co wioskowy kowal chce na obiad. Więc mogłem bardzo łatwo szybko na powrót napełnić swoją sakiewkę bo wystarczyło jedynie aby dotrzeć tam do pierwszej lepszej osady.
Dlatego całkiem dziarskim krokiem maszerowałem przed siebie delikatnie mrużąc za dnia oczy aby odpoczęły po ostatnich doświadczeniach i zdołały dojść do siebie.

Dokąd: Sogen
Przez: Sakai
Środek transportu: Autopięta
Czas podróży: 2x 30min

[Yugen]

Owszem, rzecz ważna dla jednego okazywała się nieważka dla drugiej strony. Medyka jednak nie posądzał o to, że kwestie zdrowtone tamtego terenu i wszystkie związane z tym niuanse są "nieważne". Brak tego osądu wynikał chociażby z jego radości i zniecierpliwienia dotyczącego jednej sprawy - chorego. Jak ten chory się tutaj dostał, kto go przywiódł - może jeden z tych Doko, a może wziął woła i sam się tutaj doczołgał. Ile czasu za wołem a ile na nim - to już inna sprawa. Właśnie ta, która nie była wcale interesująca. Stanowiła poboczny wątek, który przesunął się przez umysł długowłosego, ale nie zatrzymał w nim na dłużej, żeby zajmować je i cisnąć się o miejsce z tym, co ważne było naprawdę. Mylenie gestu Uindiego z olaniem rozmówcy byłoby już chyba po prostu przewrażliwieniem, na które ty, na całe szczęście, nie cierpiałeś. Machnięcie ręki się odbyło, sprawa została oddalona, wszyscy żyli długo i szczęśliwie. No, może oprócz tych, co już umarli. Ale niekoniecznie miało to związek z tą krótką rozmową. Rzeczową mniej czy bardziej. Jak już ustaliliśmy - co dla jednego skarbem...
Mgliste, rozwodnione? Niedokładne? Ściągnąłeś brwi, ale jednocześnie jeden kącik ust powędrował w górę w odpowiedzi na ten drapieżny uśmiech. I słow-klucz - konkrety. Oj tak, widzę, co tutaj nabroiłeś, ty, ty! Jak tu nie lubić Uindiego? Trzymał konwenanse dość daleko, człowiek mógł do niego wejść, poprosić o szczegóły zadania, dostawał je, dostawał odpowiedzi na pytania i już. Po krzyku i po sprawie. Żadnych biadoleń, żadnego unoszenia się emocjami, a i jeszcze potrafił palnąć takim tekstem, że się nie dało nie uśmiechnąć. Chyba że ktoś nie posiadał do siebie żadnego dystansu i gotów był krzyczeć, że ta zniewaga krwi wymaga! Nie wymagał. Żadna zniewaga. Lubiłeś raczej celne uwagi i błyskotliwe odpowiedzi, a ta właściwie taką była.
Nieprzyjemny, charakterystyczny zapach czuć było już na progu, ale niczego innego się nie spodziewałeś. Uroki pokoi medycznych, w których trzymano kogoś, komu paprała się rana. Jakoś tak, zdaje się, mężczyzna to ujął. Wyciszał zmysły. Te, wyczulone, na każdy hałas, dźwięk, każdy ruch, każdą woń przede wszystkim, potrafiły być naprawdę przekleństwem. W codzienności ciężko się z nimi funkcjonowało, dlatego też, między innymi, Hao przepadał za zapachem perfum - zazwyczaj to, co miałeś pod nosem, zagłuszało smród, na którym skupiać się nie chciałeś. Oddychał płycej i ostrożniej. Kiedy przyjdzie do zderzenia się z wonią w niczym to nie pomoże, ale przynajmniej dawało złudną nadzieję na to, że atak, nawet ten spodziewany, będzie mniejszym szokiem. Przyjął chustę i zgodnie z zaleceniem owinął ją sobie wokół twarzy. Ale nawet ona nie sprawiła, że kiedy się zbliżyli to Inuzuka skrzywił się i zatrzymał, jakby właśnie natrafił na niewidzialną ścianę, od której się po prostu odbił. Obrócił twarz na bok i zaczerpnął tchu, przyciskając nieco szmatkę do ust na krótki moment. Jeden oddech. Obrócił się z powrotem do chorego, żeby spojrzeć na jego ranę. Wyglądało... paskudnie - czy to dobre słowo? Na pewno, ale przy tym - dziwnie. Nienaturalnie. Hao widział już poszarpanych na kawałeczki ludzi (ciekawe, przez kogo..?), pociętych, zwłoki w różnych stadiach rozkładu, ale to było coś nowego i innego. Tak jak wywoływało poczucie obrzydzenia, tak i jednocześnie dozę ciekawości - tej negatywnego rodzaju. Bo jednak związaną z tym, że ten człowiek straci rękę. Być może od głupiego zadrapania. Tylko dlatego, że się mocniej skaleczył i chciał ranę obmyć. Yugen skrzywił się jeszcze bardziej i machnął dłonią to w jedną, to w drugą, przeganiając smród, a w końcu machnął nią pożegnalnie. Płytko się pokłonił i wycofał z pomieszczenia, darując już oficjalne pożegnania. Nie miał najmniejszej ochoty otwierać tam ust. Głębokiego tchu zaczerpnął dopiero na korytarzu, ściągając szmatę z ust i machając nią w powietrzu przez samym sobą, żeby przywiać do siebie jak najwięcej świeżego powietrza. Teraz miał to przykre wrażenie, że cały śmierdzi tamtym miejscem.
- Rzeka jest rzeczywiście zakażona. Wygląda na to, że w tamtym terenie mają miejsca zniknięcia i coś - lub ktoś - zniszczyło spory kawałek lasu. - Odezwał się od progu, kiedy tylko wyszedł z siedziby władzy, do Ikigaia, który natychmiast znalazł się przy jego boku.
- Naprawdę sądziłem, że zerwiesz jednego z nukeninów. - Ikigai spojrzał z dołu na swojego pana, trzymając niżej pochylony łeb. - Daleko to?
- Nukenini, przyjacielu, mają to do siebie, że bardzo lubią uciekać i są pracochłonni. Zatruta rzeka ma to do siebie, że powoduje kłopoty, które nie muszą się zatrzymać na jednej samotnej wiosce. Onizuka, zdaje się, że tam mamy zacząć. - Yugen podparł się o barki zwierzęcia i wskoczył na jego grzbiet, przesuwając palcami między miękkim futrem. Były czynności, które zachwycały za każdym razem tak samo. I za każdym razem tak samo Yugen kochał miękkość futra swojej bratniej duszy.
Szmateczka powędrowała do torby. Nie udali się wprost na wyprawę - Yugen jeszcze wrócił do domu, żeby napełnić tam manierkę z wodą i zabrać linę - tak w razie czego. Zapobiegliwie zapakował też czarną chustę, żeby nakryć nią twarz na tamtych terenach i chwilowo po prostu owinął ją wokół własnej szyi. włożył do torby Ikigaia jeszcze jedzenie na wynos i wtedy we dwójkę ruszyli do celu.

[Kutaro]

Dalsza działalność Yugena w Gospodarstwie Onizuka
[z/t]

[Yugen]

Satysfakcja, aha! Rzecz bardzo motywująca do działania. Przecież to normalne, chcesz czuć się dobrze. Szukasz przyjemności i tego, żeby twoje działania miały sens. Więc czy on, syn samej Shirei-kan, szukał tutaj chwały i rozgłosu? Taki cichy, taki zdystansowany. Czy może szukał sensu, by jego praca została doceniona? Czasami pytając o niektóre rzeczy można się zdziwić. Hao nie robił tego wszystkiego dla siebie czy dla swojego ninkena. Robił to, ponieważ, jeju, to trzeba tłumaczyć? - ponieważ tak należało. Jego żyły były splecione z korzeniami drzew i jego serce zakopane było w tej ziemi. Kiedy chorowała - źle to na niego działało. I tutaj, ta jak każdy, prowadziła go całkowicie ludzka potrzeba spokoju. Kiedy ludzie żyli w harmonii z otaczającym ich światem to tragedie były o wiele mniej częste. Gdyby tylko... słuchaj, bo co gdybyśmy zmienili świat? Nadali mu nowy rytm? Zmienili jego prawa? Gdybyśmy zdarli twarze z księgi bingo, bo nie byłoby już takich, którzy gotowi byliby krzywdzić bliźniego? Widzisz, każdy ma marzenia. A Hao naprawdę lubił nimi wędrować i zastanawiać się, czy jest jakakolwiek szansa, żeby cokolwiek za jego życia się zmieniło. Yusetsu przecież kwitło za rządów jego matki. Czy jeśli jej zabranie to byłby w stanie dźwigać to brzemię? O widzisz, pycha! Urząd Shirei-kana nie był dziedziczny, a Hao nie zamierzał o niego walczyć. A jednak zastanawiał się, czy byłby godzien tego stanowiska. Jakby się sprawdził. Czy by podołał. Czy w ogóle ktoś w tej wiosce by go zaakceptował.
- Do... świń. - Powtórzył za medykiem, próbując bez przeszkód pochłonąć tę nowinkę. Próbując. Bez przeszkód. Jego umysł był otwarty, ale kiedy nagle ktoś wyskakuje ci z tym, że przecież człowiek to najbardziej podobny jest do świni... to coś troszkę przestaje stykać. Chyba już nie miało to nawet znaczenia, czy jesteś Inuzuka, Maji czy innym Akimichi. - Mam nadzieję, że mnie doedukujesz, Uindi senpai, kiedy wrócę już z góry rzeki z butelką ciepłego sake. - Tak w ramach nagrody. System kary i marchewki zawsze działał doskonale. Nie żeby akurat Hao ich potrzebował - tak samo pokornie przyjmował kary jak i potrafił skromnie przyjąć nagrodę. I właściwie taki Yugen był od zawsze. Lustrujący życie i ludzi tymi czarnymi oczami, jakby próbował zamknąć w nich cały wszechświat.
- Są ludzie, z którymi chce się pracować i ci, z którymi trzeba pracować dla czegoś większego. Zobaczę, co da się zrobić. Nie będę na siłę ciągnął ludzi do pracy, którzy do współpracy nawet nie są chętni. Lecz skoro sam jeszcze takiego cudu nie widziałeś, to znaczy, że coś muszą mieć tutaj. - Postukał się palcem w czubek głowy. Ludzie byli różni. Niektórzy bali się śmierci. Inni chcieli się po prostu wykazać. Jeszcze inni po prostu się zagubili i czekali, aż w całej tej ciemności pojawi się chociaż mała iskierka. Hao odwrócił się już do wyjścia i zrobił ku niemu jeden krok po odebraniu fiolki z antidotum, ale zatrzymał się słysząc słowa przestrogi. Nawet uśmiechnął - i to szczerze - choć Uindi nie mógł tego widzieć.
- A czy znajdę tam sarankę, która nie powinna uciekać przede mną? - Obrócił lekko głowę, żeby w kącie oka widzieć Uindiego. - Zawsze się zastanawiam - jeśli gdzieś idę, kto powinien uważać? Dziękuję za przestrogę. Wezmę ją sobie do serca. Chodź, Ikigai. Ruszamy z powrotem na szlak.
Hao wsiadł na grzbiet Ikigaia, kiedy tylko wyszli z siedziby władzy. I ruszyli wspólnie znaną już drogą. Przez tych kilka dni nic się nie zmieniło.
- Ikigai, mógłbyś się nauczyć w końcu mówić. Rozmawiać - z ludźmi. Nie tylko ze mną. - Pies prychnął, a zaraz potem Hao poczuł, jak jego boki unoszą się w śmiechu. - Bawi cię to, a nie wziąłeś pod uwagę, że gdybym się zatruł, nie miałbyś jak przekazać wiadomości o moim stanie? - Śmiech został ucięty. A w głosie Hao nie było nawet przygany! Skądże! Był ciągle tak samo spokojny.
- To zobowiązuje, tak? To usłyszę? Ty zgodziłeś się na nowego członka rodziny, a ja mam nauczyć się mówić? Każdy postawi na swoim i będziesz zadowolony? - Yugen słyszał niezadowolenie w jego głosie. Marudził. Nie lubił ludzi, chociaż zawsze był ich ciekaw.
- Tu nie ma żadnego przymusu, Przyjacielu. Ale czy nie sam powiedziałeś, że czas na zmiany?
Takim sposobem droga do znajomych terenów przebiegła na nauce. Nauce mówienia. Podstawowych zgłosek, sylab, skupiając się na całkowitych podstawach alfabetu i łączenia literek w całość. Przedziwne i prześmieszne było słyszeć, jak Ikigai się produkuje, to i nic dziwnego, że co rusz Hao cicho się śmiał. Było w tym coś odprężające. Ale chyba każde nowe doświadczenia z własnym ninkenem takie były. Z kimś, kto rozumiał cię bez słów. Ćwiczyli więc te podstawy przez całą drogę. Hao zaczynał - a Ikigai mu wtórował. Tak też i podróż minęła szybciej.

[Kutaro]

Wyprawa C
Yugen
Kolejka 4/21?

Obowiązek służby rodu był u niektórych zadziwiająco silnym impulsem, a u innych zupełnie nieistniejącym. Klan Inozuka mógł mieć jeszcze silniejsze poczucie wsparcia swojej rodziny z uwagi na ich związek z psami. Nie należy oczywiście tego stwierdzenia uznać za jakąś zawoalowaną obrazę tej rodziny, wręcz przeciwnie był to chwalebny aspekt tego rodu. Czyż nie samotny wilk umiera, a stado przeżywa? Nawet nie mówmy o cynicznym własnym przetrwaniu, tu chodziło o coś więcej. O rozwoju rodu, wzroście jego siły i wpływów, no i oczywiście o jego przeżyciu. Lecz w tej ciągłości chodziło o coś więcej niż jednostki, grupy czy po prostu ludzie. Chodziło tu o koncept klanu jako idei, ludzi i historii.
- No, tak słyszałem. - Odpowiedział z uśmiechem Uindi, konsternację Yugena. - Oczywiście będę czekał z sake, hm i może czymś na ząb? Coś wymyślę. - Po chwili jednak jego uśmiech nieco spełzł na słuch o przyprowadzeniu u truciciela. - Jak chcesz to go przyprowadź. Ktoś się może zainteresuje. Ja nie. - Dobitnie wyraził swoje zdanie na temat osobnika którego, a nuż się da nawrócić. - Taaak, takich sarenek spotkasz wiele. Trzymaj się! - Pozdrowił z drapieżnym uśmiechem wychodzącego z gabinetu Hao.

Ludzie spotkani na szlaku mogli mieć ciekawe rozważania widząc młodzieńca, który starał się rozmawiać z psem. Co ciekawe psu całkiem nieźle to wychodziło. Oczywiście aparat jakim dysponował czworonóg nie pozwalał mu na artykułowanie skomplikowanych dźwięków ludzkich, ale ze szczyptą wiary i chęci ktoś by mógł uznać, że ton, długość i forma dźwięków się mniej więcej zgadza. Sztukmistrz czy jak?
Gdzieś zaraz przed południem Yugena spotkało zaskoczenie. Na początku nieśmiało, potem nieco mocniej zaczął padać deszcz. Nie śnieg, a deszcz. Nieco się ociepliło i natura dała znać, że nawet w zimie nie pada tylko śnieg. Niestety nie należało to do najprzyjemniejszych odczuć. Opad był zimny, marznący, rozmakał śnieg i znaczył ubiór nie sypkim białym puchem, a ciemnymi plamami wilgoci. Co tu dużo mówić, istniały przyjemniejsze pogody na wędrówki. Niestety, na horyzoncie nie było widać przejaśnień i póki co taka pogoda miała się utrzymać. Pomijając naukę wyrafinowanego szczekania i męczącą aurę podczas podróży nic istotnego się nie zdarzyło. Przecież gdyby właśnie na głównym szlaku kogoś napadli zbójcy byłoby to godzeniem w majestat władzy. Skoro nie potrafi zadbać o główne arterie to jak będzie dbał o sojuszników albo umowy handlowe. Te drugie choć mniej huczne, nierzadko były ważniejsze od związków militarnych. Tak się niestety zdarzało, że często nie bohaterstwo, a pieniądz wygrywał wojny. Zbliżając się do poznanych wcześniej okolic gospodarstwa Yugen stanął przed wyborem. Czy chce zerknąć jak żyje poznany wcześniej gospodarz Yadon czy raczej ominąć tamtą lokację i ruszyć od razu w górę rzeki.

Obierz mądrze swoją ścieżkę wojowniku.
Las
Gospodarstwo

[Kaisa]

Kiedyś czytała o pewnym obieżyświacie, co przemierzał góry i lasy, rzeki i pustynie razem ze swoim wiernym wilkiem, a opisane w książce przygody zapadały głęboko w pamięci, jakby wraz z tekstem, czytelnik pochłaniał również jego myśli i słowa, przenosząc się duchem do jego świata. Teraz jednak stwierdziła, że litery zapisane na papierze nie odzwierciedlały w pełni tego, co mogła zobaczyć na własne oczy i poczuć na własnej skórze. Jej osada była co prawda otoczona zewsząd pięknem natury, lecz to wszystko było już jej znane. Wszystko co było do zobaczenia w "jej małym świecie" zostało już poznane, zapamiętane i podstemplowane… Te drzewa szeptały jednak inaczej, szeleszcząc jej cicho do ucha podczas nocy spędzonych na niewygodnych gałęziach drzew. Ptaki świergotały nieznane melodie, które zdawały się komponować nurt wiatru i rozgrzewać chłodne poranki. Strumienie wymyśliły całkiem nowy taniec, gdy nabierała do manierki wody, a trawy kłaniały jej się, jakby witały ją na nowym i niepoznanym terenie. Może dla kogoś, kto wędrówki ma we krwi i robił to nie raz, jej oczarowanie było lekką przesadą, ale nie dla Kaisy. Żałowała tylko tego, że dotarła tutaj sama. Może i Gentaro nie nadawał się zbytnio na towarzyskiego kompana do podróży, ale mimo tego Kaisa czuła lekkie przygnębienie na samą myśl, że będzie zmuszona gadać do samej siebie, i to najlepiej w myślach, żeby nie wzięli jej za wariatkę… Dziewczyna westchnęła, chłodząc się swoim papierowym wachlarzem. Trudno, przynajmniej nie jest zmuszona do wdychania smrodu tytoniu z fajki jej mistrza… Zamiast tego mogła oddychać świeżym, wiosennym powietrzem, które swoją drogą także wydawało się tutaj inne. Zniknęła słona bryza, a zastąpił ją zapach deszczu, choć podczas jej wyprawy nie spadła ani jedna kropla, za co była wdzięczna niebiosom. Nie miała ochoty moknąć przez całą drogę do Yusetsu. Po chwili doszła do wniosku, że mógł to być zapach stopniałego śniegu, w końcu jeszcze niedawno trwała tutaj zima...
Mimo sprzyjającej pogody, dziewczyna czuła już lekkie znużenie podróżą. Bolały ją nogi i była niesamowicie głodna. Ostatnią porcję suchego prowiantu zjadła już parę godzin temu i teraz tylko zapijała głód wodą, nabraną z krystalicznie czystego strumyka. Chętnie by odwiedziła jakąś karczmę albo…
W tym momencie przyuważyła na horyzoncie budynki, a skróciwszy od nich swój dystans, dostrzegła majaczącą w oddali bramę. Na jej widok uśmiechnęła się od ucha do ucha, składając swoje papierowe motyle, by nie latały jej już nad głową.
- Yusetsu, huh? – mruknęła cicho do siebie i mimo zmęczenia, przyśpieszyła kroku.

Z/T
Poprzednia lokacja - Tutaj
Następna lokacja - Tutaj

[Satoshi]

POPRZEDNIA LOKACJA

Satoshi leniwie maszerował główną uliczką kolejnej już zapyziałej wioski, kierując się dalej na północ. Zamierzał on bowiem przekroczyć granicę z Antai i dotrzeć nad wybrzeże, strasznie go korciło zobaczenie morza. Od paru dni jednak miał pewne złe przeczucia odnośnie tej podróży, spojrzenia mieszkańców Yusetsu przestały sprawiać wrażenie przyjaznych, im dalej na północ, tym gorzej. Podejrzewał, że początkowe wrażenie "przyjaznych relacji", jakie odniósł, było bardziej spowodowane odbywającym się wówczas świętem, a co za tym idzie, większą ilością spożytego alkoholu. Obecnie, wcale nie czuł się mile widzianym podróżnym, a jego gurda ściągała niezbyt przyjazne spojrzenia, przez co odczuwał wrażenie, że powinien zaniechać dalszej podróży i wrócić do swojej prowincji.

Sabaku przechodził właśnie obok tablicy ogłoszeń, na której kilku dość oficjalnie wyglądających jegomościów właśnie wywieszało jakieś ogłoszenie. Zerknął ze zwykłej ciekawości i zmroziło mu krew w żyłach. Cholerna wojna pomiędzy rodami Antai i Sogen, spowodowana atakiem na Shinsegumi. Myśli shinobi od razu powędrowały do zimowego spotkania z Renkurou, który opowiadał o rosnących napięciach w tamtych rejonach. Właśnie tam udał się białowłosy, konflikt pozwalał zarobić. *Renkurou, w coś ty się wpakował?* pomyślał tylko Satoshi, po czym błyskawicznie zdecydował się wracać do Kinkotsu. Jeśli zasięg wojny się rozszerzy, zostanie uwięziony w Yusetsu, a ostatnie czego by sobie życzył, to utknąć w jakiejś niegościnnej prowincji bez możliwości powrotu do domu. Nie wiadomo też, jak Unia zareaguje na deklarację otwartego konfliktu zbrojnego, całkiem prawdopodobne jest, że patrole na granicy zostaną zwiększone, a Satoshi zwietrzył w tym dość łatwy zarobek, może się tam przydać, nawet, jako dokou. Udział w konflikcie jako najemnik jakoś nie przyszedł mu do głowy, trudno się zresztą dziwić. Znał swoją wartość i zdecydowanie brakowało mu umiejętności na udział w tak niebezpiecznym wydarzeniu.
Zmuszony więc odłożyć wyprawę nad morze na bliżej nieokreślony termin, Sabaku odszukał najbliższy trakt wiodący do Shigashi. Im dalej od konflitku, tym lepiej. Stamtąd w miarę bezpiecznie będzie mógł wrócić jednym z głównych szlaków transportowych prosto do stolicy.

z/T

Dokąd: Atsui
Przez:Yusetsu->Shigashi no Kibu->Atsui
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 1:00

[Kaisa]

Poprzednia lokacja - Tutaj

Znów wpadła do rzeki. Kolejny raz. Z frustracji zgarnęła zatopionego w wodzie kamyka i cisnęła go w drzewo.
- Miałeś mnie nauczyć chodzenia po wodzie! Jak na razie nauczyłam się tylko jak upadać na cztery litery, żeby nie nadziać się na twój przeklęty hak na ryby!
Gentaro spojrzał na nią obojętnie i znów zarzucił przynętę. Dzwoneczek na jego słomianym kapeluszu pobrzękiwał cicho na wietrze.
- Na początek dzieci uczą się raczkowania, może spróbuj tego.
Kaisa popatrzyła na niego wściekle, zaciskając pięści.
- Masz mnie za dziecko?
Jej mistrz uniósł jedną brew w górę, jakby to było oczywiste.
- Tylko dzieci nie potrafią chodzić.
Zgrzytnęła zębami i wylazła na brzeg. Była cała przemoczona, przez co wydawało jej się, że jest o dwa kilo cięższa. Zebrała chakrę w nogach i znów postawiła krok na wodzie. Jeden, drugi, trzeci... plusk!
- Mam tego dosyć! Od tej całej wody jest jeszcze trudniej! Nie mam już chakry!
Mokra ryba trafiła ją w głowę, przez co poleciała do tyłu i znów wylądowała w rzece. Zakasłała, plując wodą i zmierzyła mistrza złowrogim spojrzeniem. W drewnianym wiaderku ubyło jednego suma.
- Zbyt łatwo się denerwujesz, chłopcze. To twoja złość ci ciąży, a nie woda.
- Jestem dziewczyną! - krzyknęła.
- Bez znaczenia - odparł mistrz. - Przestań co chwilę marudzić i wymyślać wymówki. Wstawaj.
Kaisa podniosła się z niewygodnych kamieni i znów wylazła z wody na trawę.
- Wiesz co mówią o naszym klanie? Że jesteśmy spokojni i opanowani. Spokój i opanowanie z pewnością sprzyjają dobrej kontroli nad chakrą. Wściekłość i nerwy - wręcz przeciwnie. Uspokój się i wyrzuć z głowy wszystkie myśli.
Usłuchała, jak zawsze zresztą. Przymknęła różane oczy. Dlaczego zawsze powtarzał, że nie słucha? Przecież słucha! Słucha, a on nic nie mówi. Przecież nie nauczy się chodzić po wodzie, skoro nie wie jak to robić! A on jej wcale nie mentoruje, tylko łowi sobie te swoje głupie ryby...
- Kai, przestań się wkurzać.
Wzdrygnęła się, spojrzawszy na jego beznamiętną minę. Zamrugała, po czym rozluźniła zaciśnięte pięści i odetchnęła głęboko. Spokój i opanowanie, spokój i opanowanie...
Zebrała chakrę i znów zrobiła krok w przód. Próbowała nie myśleć o niczym. Trudne jest myślenie o niczym. Jak myśleć o niczym, skoro myśli o tym, żeby nie myśleć?
- Znowu się denerwujesz.
Przerwała myślotok, robiąc kolejny krok. Spokój i opanowanie. Kolejny krok i kolejny. Ach, to całkiem łatwe! Nawet nie wiedziała kiedy przeszła na drugą stronę rzeki, przez nieuwagę potykając się na trawie i tym razem lądując na ziemi.
- Udało się! - krzyknęła, machając do Genty ręką.
Znów wskoczyła na wodę, tym razem biegnąc swobodnie po tafli i zatrzymując się przed mistrzem z szerokim uśmiechem na ustach.
- Udało, bo przestałaś mnie wyklinać w myślach. Gdybyś trzymała swój temperament na wodzy, nie przemokłabyś do suchej nitki.
- I jak ja niby mam się na ciebie nie denerwować, stary pryku? - mruknęła z kwaśną miną.
Kącik ust mistrza powędrował w górę.
- Kaisa.
- Co?
- Zaraz znowu spadniesz do wody.
Spojrzała pod nogi, widząc, że jej prawa faktycznie już prawie zanużyła się pod taflę. Podniosła ją i postawiła na wodzie.
- Jak ty to robisz? - bąknęła, marszcząc brwi. - Zawsze jesteś taki spokojny, jak bryła lodu.
Genta zwinął wędkę, bez słowa zarzucając ją na ramię i zgarnął wiadro z rybami, po czym skinął na nią, żeby wracali do domu. Dziewczyna wskoczyła na brzeg i podążyła za mistrzem, ciesząc się ze swojego sukcesu. Mężczyzna zapalił po drodze fajkę, buchając gęstym dymem.
- Emocje zawsze wszystko psują - mruknął w końcu.
Kaisa przekręciła głowę, usiłując zerknąć na jego twarz pod kapeluszem.
- Psują? Dlaczego?
- A widziałaś kiedyś, żeby komuś udało się zniszczyć lodowiec?
Dziewczyna zrobiła kwaśną minę.
- W ogóle nie widziałam lodowca - bąknęła, zła, że w ogóle jej to wytknął.
- Lodowiec jest nieugięty, stanowczy, bezwzględny. To nie lodowiec ucieka przed statkiem, tylko statek przed lodowcem.
- Woah, cały dzień myślałeś nad tą mądrą sentencją? Ałaa!
Złapała się za tył głowy, śledząc wzrokiem agresywną wędkę, która ją zaatakowała, po czym zachichotała pod nosem.
- Może kiedyś zrozumiesz. Kiedyś... O ile nie utopisz się pewnego dnia, bo jakiś komar cię zdenerwował.
Pokazała mu język, na co mistrz tylko uśmiechnął się krzywo, idąc dalej ścieżką ze swoją uczennicą przy boku.

Zamrugała, odpędzając wspomnienia, które nie wiedzieć czemu postanowiły nawiedzić ją właśnie teraz. Nie dość, że czuje się podle, jak tchórz, to teraz jeszcze rozpamiętuje dawne czasy, jakby jej to miało w czymkolwiek pomóc. Czy nie miała wszelką przeszłość zostawiać za sobą i skupić się na teraźniejszości? Dlaczego znowu nie słucha własnego mistrza. Miała się do niczego nie przyzwyczajać i iść dalej, jak nurt rzeki, a ona znów wpada jak kamień w wodę.
Rozluźniła zaciśniętą przez dłuższy czas pięść i odetchnęła świeżym powietrzem. Zdecydowanie zbierało się na deszcz. Od kiedy wyruszyły w drogę, na zewnątrz zrobiło się nieznośnie duszno. A może to tylko jej się tak wydawało...? Nie potrafiła nie martwić się o swój klan. Fakt, że zostawiała ich za plecami sprawiał, że żołądek wywijał jej się na lewą stronę. Czuła się winna, choć pewnie dostała by za to od mistrza z wędki. Nic nie mogła jednak na to poradzić. Nigdy nie potrafiła stać się taką bryłą lodu, jak on. Ach, ciekawe czy on też o niej myślał... Jeśli tak, to by znaczyło, że lodowiec uciekł właśnie przed statkiem.
Zaśmiała się bezgłośnie. Zarówno ją, jak i białowłosą czekała długa droga. Zgodziła się z Chirinharu, że żeby dostać się do Atsui, muszą przejść przez Shigashi no Kibu. Teraz już nawet wcześniejsza chęć i entuzjazm do wypraw całkowicie się wypalił. Nie mogła się przełamać, by wykrzesać z siebie chociażby cień wesołości. Wszystko wydawało jej się teraz szare i nijakie... Przed wyruszeniem na szlak towarzyszyła Chirinharu, by ta mogła wysłać list do wujostwa. Ona też pewnie zamartwiała się o swoją rodzinę. Też...? Genta, do czego to doszło, żebym uważała cię za rodzinę... Doprawdy, czarne czasy nastały.
Po dłuższym namyśle Kaisa postanowiła jednak pójść w ślady towarzyszki i również wysłała list. Nie miała pojęcia co napisać. Co pisze się w takich sytuacjach? Co chciała mu przekazać? Żeby na siebie uważał? Wyśmiałby ją. Pożegnanie? To tak, jakby już uważała go za martwego. Pozdrowienia? To nie czas na żarty. W końcu napisała parę słów, na szybko, zanim zdążyłaby się rozmyśleć. Przeczytała swój krótki list i prychnęła z rozbawieniem. Tyle wystarczy, by wiedział co jej siedzi w głowie. Wysłała go i ruszyła z Chirinharu w drogę, wciąż powtarzając w myślach te kilka słów.

---

"Nie giń za szybko, stary pryku.
- Kai"

Z/T

Skąd: Yusetsu
Dokąd: Shigashi no Kibu
Środek transportu: Pieszo
Czas Podróży: 30 min

[Chirinharu]

---

Poprzednia lokalizacja

---

Chirinharu choć nadal zmartwiona, wiedziała, że zrobiła co mogła. Taka niestety byłą prawda. Zostałaby i co dalej? Przecież nie poszłaby na nieswoją wojnę, tylko po to żeby tam zginąć. Dobrze wiedziała, że nic jej dobrego tam nie spotka. Mogła liczyć tylko na śmierć, cóż w najlepszym wypadku na śmierć. Kto wie co robili z jeńcami niewiadomego pochodzenia o nieznanych zdolnościach? Szła przed siebie, niczym w pogoni za własnym życiem, nie spieszyła się jednak. Wiedziała, że jak na razie granica, którą chce przekroczyć jest otwarta i raczej tak pozostanie. Shigashi no Kibu nie jest na linii walk, nic tam im nie powinno grozić. Rin krocząc po drodze razem z towarzyszką i innymi osobami, które być może tak jak one uciekały od wojny. Niestety, kunoichi uciekają od walki, cóż innego miały począć? Chirin była pewna, że na tym etapie będzie albo zawadzać albo od razu skończy pod ostrzem miecza. Dużo zastanawiała się nad tą sytuacją, jednak opcja, którą wybrały była jedyną racjonalną. Stąpając po zalesionej ścieżce podniosła kawałek drewna. Stwierdziła, że przyda się na 'później' by oczyścić umysł ze zmartwień i niepokoju, który w dalszym ciągu jej towarzyszył, już nie tak intensywnie jak minuty temu, gdy dowiedziała się o sytuacji, ale jednak. Nie chciał jej opuścić. Chi chcąc się uspokoić na myśl przywiodła babcię, z którą piekła przepyszne nikuman z mięsem, rarytas można by powiedzieć. Jak była małą dziewczynką przygotowywały wszystkie skłądniki, potem przychodziło do mieszania. Stawała na drewnianym stołku by sięgnąć do blatu i mieszała zaciekle tak by uzyskać odpowiednią konsystencje mas, zarówno tej z której powstanie zewnętrzna warstwa bułki, jak i wewnętrzny farsz, na który składało się mięso, zioła i jajka. Najbardziej pasjonujący był okres czekania aż wypieki będą gotowe. Piękne bułeczki spoglądające z pieca, rumieniące się z minuty na minutę. 'Już? Możemy wyciągać? Są gotowe? Tak pięknie pachną' powtarzała w kółko do cierpliwej uśmiechniętej babci. Czekała tylko by mogła je zjeść, a najlepiej smakowały jej jak jeszcze były ciepłe. Pamiętała jak ślina zbierała jej się w ustach gdy czuła ten zapach. Zapach, który unosił się po całej izbie, informując wszystkich, że już prawie posiłek jest gotowy. Teraz mogłaby przysiąc, że czuje ten zapach. Tu w środku lasu, wyobraźnia zawsze u niej nad wyraz dobrze funkcjonowała. Czuła pyszne bułeczki, już prawie była głodna, chciała je zjeść, może ich smak ukoiłby jej niepokój. Idąc tak zauważyła, że nie tylko ona jest zamyślona, wszyscy podróżni rozmyślali, szli w ciszy, niczym na zwiastowanie czegoś okrutnego. Wojna, znowu wojna. Jej rodzice też walczyli by walczyć, kiedy to było? Lata temu, wiele, wiele wspomnień temu. Ciepły uśmiech matki i gładzenie po włosach ojca przypomniało jej, że nie łatwo jest być ninja. Kochali ją, jednak musieli iść i walczyć. Każdy kiedyś musi pokonać swoje demony albo zostać pokonanym przez nie. Lekki podmuch wiatru przypomniał jej, że jest w lesie, że idzie przed siebie by żyć. By nie zginąć jak jej najbliżsi, by nie dać się zabić. Od dawna wiedziała, że nie powinna była się przywiązywać do nikogo, tak jest bezpieczniej. Nie cierpi się tak po utracie bliskich jak się ich odsuwa od siebie. Powoli przydałoby się zrobić przerwę w marszu, dać odpocząć nogom, napić się i po napawać pięknem otaczającej ją natury. Czemu nie? Przecież nigdzie się nie spieszyła. Im była dalej od Atsui i Sogen tym bezpieczniej, nie planowała tam wracać, oddalała się coraz bardziej. Przypomniała sobie, że cały czas ściska w dłoni chustę od cioci, ot mały podarek jednak wystarczył by ucieszyć białowłosą i poprawić jej podły nastrój. Po tym jak upewniła się, że ta już jest prawie sucha, przewiązała chustę przez szyję. Wyciągnęła jeden ze swoich kunai, ostry i prawie nie używany, udało się, za pierwszym razem ten nowy. W drugą rękę złapała kawałek drewna, które ówcześnie podniosła. Postanowiła trochę po strugać, skoro rzeźbienie w piaskowcu jej wychodzi to może i to się uda. Wydaje się być odrobinę ważniejsze, w końcu ma tylko jedno narzędzie. Postanowiła spróbować swoich sił w wyryciu rodziny. Babcia na pewno ucieszy się z takiego podarku, a jej będzie łatwiej ich namalować jak już wróci do domu. Początkowo żałowała, że ma tylko jedno 'płótno' perfekcja i wprawa wymagają praktyki i sprzętu. Na szczęście w otoczeniu było sporo drewna, mogła zawsze wziąć jakiś, nikomu nie potrzebny, grubszy patyk i na nim spróbować swoich sił. Jak się wkrótce okazało, zajęcie to nie należało do najłatwiejszych, uczyło również cierpliwości i skupienia. By trafić w odpowiedni punkt i z odpowiednim naciskiem odciąć fragment drewna. Rycina nie wyszła jej najlepiej, w końcu to pierwsza próba, szkody poczynione na początku zdawały się być nieodwracalne. Schowała kunai do kabury, a przyzdobione, wystrugane drewienko wcisnęła między pas, a sukienkę. O dziwo bardzo dużo się tam mieściło. Zawsze to jakaś pamiątka, pierwsza próba, kolejne będą zdecydowanie lepsze. Po czasie dziewczyna trochę żałowała, że nie ma żadnych kartek, ta podróż wydawała się dobrym momentem na naukę origami, żabę już umiała. Droga była zaskakująco spokojna, a nawet przyjemna. Cisza, spokój, ona i jej myśli. Chyba tego potrzebowała, chociaż czuła się trochę zdołowana. Pod koniec wyprawy zaczęła się zastanawiać gdzie się udadzą, do jakiej karczmy, a może lasu. Być może w obecnych czasach bezpieczniej jest w lesie z dala od ludzi, niż w karczmie gdzie jest ich pełno i nie wiadomo jakie mają zamiary. W Shigashi no Kibu nie była tak naprawdę nigdy. Nie zwiedzała tego miejsca. Przypomniała sobie nagle 'Muzeum, miałyśmy iść do muzeum. Nie udało się. Cóż nikt nie spodziewał się, że akurat teraz wybuchnie wojna i pokrzyżuje wszystkim plany.' Popatrzyła na ludzi kroczących wraz z nią, zastanawiała się czy uciekają od wojny w konkretne miejsce, czy mają się gdzie zatrzymać, czy idą do rodziny, a może w ogóle nie zważają na wojnę i zajmują się swoimi sprawami. Niektórzy wyglądali na uciekinierów inni na osoby dążące do konkretnego celu, w konkretne miejsce. Może ktoś z podróżnych udaje się do Atsui? Być może ktoś stamtąd pochodzi? Ile ludzi tyle celów i myśli. 'Jeszcze nadejdzie mój czas, jeszcze będę przydatna, jeszcze obronię swoich bliskich.' Postanowiła białowłosa, już dawno wiedziała, że musi być silna, jednak teraz, gdy wszystko wskazuje na to, że czasy są bardzo niepewne. To silni przeżyją, po trupach tych słabych.

z/T

Skąd: Yusetsu
Dokąd: Shigashi no Kibu
Środek transportu: Pieszo
Czas Podróży: 30 min

[Yugen]

Były rożne rodzaje możliwości przeżycia zawodu samego siebie. Nie było sensu, abyśmy je teraz wszystkie wymieniali, ale był jeden taki szczególny przypadek, który szczególnie drażnił i szczególnie przeszkadzał. Czasem potrafił być też ogromny. Był to zawód samym sobą. Moment, w którym dociera do ciebie, że byłeś niedostatecznie dobry, albo że powinieneś coś zrobić, albo powinieneś był pomyśleć i się przygotować - jak Yugen tutaj. Zresztą Ikigai, całkowicie wciągnięty nie tyle nawet pakowaniem, ach, no bez przesady - pakowali się na misje i wyprawy nie raz - ale samym aspektem wojny też nie wpadł na to, żeby jednak chociaż psychicznie się przygotować na zamieszanie, jakie może się tutaj odbywać. To była tylko pierdoła - pierdoła przyprawiająca o mdłości i migrenę, bo im dłużej tutaj stali, tym Hao bardzo bolał łeb. W takich momentach nie da się myśleć trzeźwo i ciężko myśleć racjonalnie. Na przykład o tym, że przecież owszem - znał tereny Yusetsu jak własną kieszeń, nie miałby tez problemów z poruszaniem się po terenach Kaminari, ale hej - oni przecież mieli wędrować na ziemie Sogeńskie. Nawet przeciwnika nie znał za dobrze. Jego możliwości, jego siły, tym, czym mogli go zaskoczyć. Gdzieś przewlekły się te myśli, ale wszystko dominowała jedna - chęć wydostania się stąd jak najszybciej. Takie właśnie błędy tworzyły potem klęski i dramaty. Ta irytacja była już w pewnym momencie wymalowana na jego twarzy i nie próbował jakoś szczególnie z nią walczyć i ukrywać. Jedynym sposobem walki z samym sobą było teraz trzymanie się w pionie, żeby cierpliwie (to właśnie ta cierpliwość w nim teraz tak topniała) doczekać swojej kolejki.
Skinął głową ze dwa razy na odpowiedź Airan, decydując, że wątek pociągnie jak już się stąd wydostaną. Bo był naprawdę ciekawy. I właściwie stanowił też kwintesencję tego, czego się znów powinien spodziewać - a i tak go zaskoczyło. Cóż, tłum przed siedzibą władzy przynajmniej nie wywołał tego uczucia, że coś nie pasuje - bo akurat wojownicy pasowali wręcz idealnie do sytuacji, wydarzenia i miejsca. Natomiast odpowiedź, jaką dostał na jego pytanie, go po prostu wyciągnęła z butów. No bo... jak to - nie było żadnej konkretnej organizacji? Żadnych tworzonych punktów? To początek wojny, a już miał wrażenie, że trafił na notkę wybuchową nazywaną chaosem. A mógł się tego spodziewać. Jego matka w końcu była świetnym shirei-kanem, ale nie było ludzi idealnych. Tak i jakoś pasowało to do Miyuki. Z lekkim roztargnieniem pokręcił więc tylko do siebie i swoich myśli głową, już nie pytając i nie dumając na głos nad tym przy zapracowanym człowieku, który siedział tu tylko po to, by dostarczyć najważniejsze informacje. Sentoki. Do końca wojny Hao planował odzyskać ten tytuł.
Kiedy już wydostali się z tego tłumu, przeszli przez główny plac, a Hao po prostu wskoczył na grzbiet Ikigaia, zamykając swoje oczy, mogli wrócić do rozmów, zastanowień i wszystkiego, czego tylko zapragną. Ale to... za chwilkę. Kiedy ten szalony świat się uspokoi i przestanie tak naciskać na umysł. Ponieważ tak - oddalenie się od siedziby władzy było pierwszy m punktem wycieczki. Kiedy wyszli z głównych zabudowań miasta i przekroczyli próg, w którym budowle przestawały się przytulać i stawały się pojedynczymi budynkami wśród pól, puścił Karoshiego, by ten mógł swobodnie pobiegać przy nich, pogonić motyle czy koniki polne. Z nadzieją, że nie znajdzie żadnej kałuży po drodze, w której postanowi zamienić się z czarnej kulki w kulkę błotną.
- Szlak jest wygodniejszy i łatwiej o karczmę na noc. Pogoda o tej porze roku jest kapryśna. Co prawda mamy ze sobą namiot, ale i tak preferuję ciepłe łóżko i posiłek. Zwłaszcza, że dla Ikigaia i Karoshiego ciężko zabrać większe zapasy jedzenia. - Zwrócił się do Airan na odetchnięciu, spoglądając na nią z wdzięcznością, że dopiero teraz pyta. Bo kiedy rozmyła się i minęła irytacja, to widoczne było teraz zmęczenie na twarzy Hao. Ale to zaraz minie - wystarczy trochę wędrówki. - Nie obawiam się przeszkód na niej czy dezerterów. - To może było bardzo aroganckie z jego strony, ale... było naprawdę niewiele rzeczy, których Yugen się bał. Była tego wina jedna - nie przeżył takiej porażki od Kami no Hikage, która by pozostawiła gorycz w jego sercu. Tamta zaś zahartowała go tylko bardziej i sprawiła, że Yugen rzucił się w wir treningów jak szalony. Co odbiło się na jego zdrowiu, ale jednocześnie zahartowało jego organizm. Ikigai zerknął na siedzącego na nim Hao kątem oka.
- Hmmm, jeśli ktoś będzie na szlaku - wyczuję to. Nie martw się, Airan. - Zapewnił kobietę, dopełniając myśl i powody, które prowadziły jego życiowym towarzyszem.
- Ach, widzisz, pytałem o dezinformację, ponieważ chyba nikt rozumny nie lubi działać na oślep. Niczego nie wiem o Uchiha pod względem ich zdolności. Choć zapewne główny wywiad zostanie wykonany już na miejscu. Nigdy nawet nie byłem w Sogen. - Przyznał tutaj. Klimat był tam ponoć paskudny, często padał deszcz - jeszcze gorzej niż tutaj. A ludzie byli... cóż, co za różnica, jacy byli. Mieli ich zabijać. O tyle rozsądnie, że zastrzegali, że mordowanie cywili jest niedopuszczalne. Yugen nigdy by się tego nie dopuścił - ale niewielu było takich jak on. Miyuki nie była w końcu złym człowiekiem, który pragnął krwi - głównie dlatego nie plątała się w wojnach. Chciała przede wszystkim rozwoju dla swoich ludzi i ich spokoju. Żeby ludzie uwierzyli, że między człowiekiem a ninja nie leżała taka granica, przez którą powinni się ninja obawiać. Przynajmniej tak to widział Yugen.
- Wierzę, że mało jest dla nasz przeszkód nie do pokonania. Człowiek uczy się pokonywać słowo "niemożliwe" przez lata. - Spojrzał na Airan. Delikatną, piękną kobietę o iście wiedźmiej urodzie. Wielu na pewno przyciągała ostrością, ale i wielu pewnie odstraszała. "Za wysokie progi na moje nogi". Oh, to ostatnie to na pewno. Airan była zbyt inteligentna, żeby była w stanie wytrzymać towarzystwo debili i półgłówków. Zwłaszcza, że nawet nie przepadała za ludźmi.

[Airan]

Właściwie to, może to dziwne lub nie, ale Airan nie pytała o wpisanie numeru odznaki z sarkazmem. Po prostu skoro chcieli od niej tyle podpisów, tyle klauzul, tyle zabezpieczeń – i zajmowało to tyle czasu i papierologii, to co jej szkodziło wpisać jeszcze numer swojej odznaki by potwierdzić to wszystko jeszcze bardziej wiarygodnie? Więc i wyciągnęła odznakę, odwróciła ją na odpowiednią stronę i po prostu przepisała bez dalszych komentarzy. Nawet min żadnych nie robiła, po prostu spokojnie wypisała co należy tam gdzie sobie mężczyzna życzył. Nie było nawet bezsensownego wzruszenia ramionami.
I tak jak ona podchodziła spokojnie do tych wszystkich potwierdzeń, tak mężczyzna spokojnie podchodził do śmierci. Do tego, że z oddziału może nic nie zostać, gdy z Yugenem tam dotrą, skoro minie kilka tygodni – wiele zależało od tego, jak będzie przebiegać cała droga. Ale i Airan niespecjalnie się przejęła. Była profesjonalistką, a nie nieopierzoną laleczką, która właśnie miała iść na swoją pierwszą, poważną misję. A doświadczenia nie zdobywało się czytając o nim w książkach.
- Mhm – mruknęła tylko w odpowiedzi, ale to dlatego, że właśnie chowała swoją odznakę, po czym wyciągnęła z bezdennej kobiecej torebki kolejną rzecz – czarny notes, który rozłożyła sobie bezceremonialnie na biurku i korzystając z pędzelka, którym wcześniej wypisywała wszystkie dokumenty, zapisała sobie równiutko numer kontraktu, bo choć miała dobrą pamięć, to wolała to mieć na papierze. Razem z imieniem i nazwiskiem dowódcy, którego mają znaleźć i nazwą wioski, do której będą się kierować (to były skreślone dosłownie 4 wyrażenia, nic więcej). Podmuchała chwilę na atrament, by szybciej wysechł, ale oderwała się na moment, by zerknąć na mapę, gdzie mężczyzna pokazywał im dokładnie paluszkiem, że o tuuu, tu jest wioska Uso. Hibiki kiwnęła głową, bo na ten temat wszystko już wiedziała.
Pożegnawszy się z mężczyzną, Airan w końcu zamknęła notesik, upewniwszy się, że nic jej się nie rozmaże i schowała go do torby. Jedno zerknięcie na poirytowanego Yugena, drugie na równie wytrąconego z równowagi Ikigaia iiii… już byli na drodze na szlak transportowy, gdzie minęła dobra chwila, nim się Airan odezwała, bo i sądziła, że nie ma ich co teraz denerwować. Ewidentnie tłumy im nie sprzyjały. Ona, choć nie przepadała za ludźmi, była do tego jednak przyzwyczajona.
- Cóż, tu w Yusetsu na pewno będzie to wygodniejsze. Ale w Antai i przede wszystkim w Sogen może nie być. No i warto mieć na uwadze, że tak jak ja jestem tutaj z wami, tak i Uchiha mogą mieć sprzymierzeńców w postaci najemników, którzy mają najróżniejsze umiejętności - odparła po chwili namysłu. Co do jednego mieli zgodność, ona też wolała nocować w łóżku, a nie w polu, ale i takie sytuacje się zdarzały. Hehe, noc w grobowcu z trupami. - Mówiłam, że mogę wam pomóc się spakować. Mogę zapieczętować sporo jedzenia w zwojach i nic się z nim nie stanie. Zresztą ludzkie ciała też mogę – zdaje się, że Yugen mało wyznawał się na dyskretnej sztuce, jaką było Fuinjutsu. Opaski z pieczęcią, których nie trzeba było rozwijać jak zwoje to jedno. Ale możliwości były znacznie większe. Jak właśnie możliwość zabrania czyjegoś ciała z pola bitwy, by oddać je rodzinie w stosunkowo dobrym stanie. - Też niewiele o nich wiem. Ale czy gdy idziesz na misję, to czy wiesz z jakim przeciwnikiem będziesz mieć styczność? Ludzie mają różne dziwne umiejętności. Zresztą tak jak mówiłam… Skąd wiesz na kogo trafimy. Czy na rzeczywiście Uchiha, czy na jakiegoś najemnika? Jestem pewna, że będą się chwytać wszystkiego, więc nie przejmuj się tym tak bardzo. Bardziej martwiłabym się chyba pogodą… I tym jak faktycznie się tam przedostać. Patrzyłeś na mapę? Trzeba się przebić na dosłownie drugi koniec Sogen – czarnowłosa zamyśliła się, dość nieświadomie podążając wzrokiem za ucieszonym w końcu Karoshi, który pognał przed siebie i na ile zdążyła go poznać, to pewnie zaraz przybiegnie z powrotem z czymś dziwnym w pysku. Był przekochanym, uroczym słodziakiem, choć bardzo gniewnym. - A czy wyczujesz kogoś, kto będzie czekał pod ziemią? – zwróciła się do Ikigaia bez sarkazmu. Po prostu było to zwykłe pytanie. Nie wątpiła w ich umiejętności. Bardziej po prostu martwiła się zdolnościami innych, którzy mogą te wspaniałe Ikigaia nieco przytępić. To była wojna, a nie zabawa. Pewność we własne możliwości – jasne, trzeba mieć pewność. Natomiast nie można było być aroganckim. Airan już widziała jak się to kończy. Zupełnie jak Pustynny Pogrom. - Ludzie podczas wojny… Mówiłam ci już, Yugen. Są jak sępy. Jak hieny. Nie masz nic, a i tak to nic będą chcieli ci zabrać – nie mówiła teraz konkretnie o Yugenie, tylko ogólnie… Ale idealizm tutaj na pewno nie pomagał. Zresztą gadanie gadaniem. Wejdą na teren wojny, to przekonają się sami… Ninja nie musieli nic robić cywilom. Oni będą to sobie robili sami – i nie, wcale jej się to nie podobało. Ale tak już po prostu… było. Niestety.
Wiara to nie było niestety wszystko. Samą wiarą człowiek nie pokonywał przeciwności. Wiara nie sprawiała, że było się niezwyciężonym i nieśmiertelnym. Wiara w to, że biju nie istnieją zupełnie nic nie zmieniała w równaniu świata – bo one były. Uśmiechnęła się jednak pod nosem, co Hao mógł spokojnie zauważyć, kiedy na nią spojrzał. To było piękne, to że ten młody mężczyzna w to wierzył. A ona nie zamierzała tej wiary psuć.
- Dostosuję się – powiedziała za to. Airan miała swój charakterek, ale w towarzystwie tej trójki mocno łagodniał. Nadal jednak nieodłącznie była panną Hibiki, nawet jeśli delikatniejszą i zdeeeecydowanie mniej sukowatą niż ta druga. Lubiła stawiać na swoim. Nie lubiła, kiedy ktoś jej mówił co ma robić. Ale tutaj jakoooś taak… Zupełnie nie przeszkadzało jej dostosowanie się. Może dlatego, że było jej własną decyzją. Może zależało od tego, do kogo trzeba było się dostosować. Może. Teraz bawet nie zwróciła na to uwagi.

  Ukryty tekst

[Atae]

Misja Wojenna B
Wojna nigdy się nie zmienia
7/67
Airan, Yugen

Jedni zawodzą siebie, drudzy rodziców, a trzeci pod oknem swojej ukochanej - po dwóch flaszkach taniej sake. Można było sobie zaplanować nawet najdrobniejsze szczegóły, a i tak wszystko potrafiło pójść jak krew w piach, gdy tylko jeden element układanki przestawał pasować. I taki pozorny chaos mógł wydawać się problematyczny w przypadku normalnych klanów, ale w przypadku Inuzuka sprawa miała się przecież trochę inaczej. Psiarzy praktycznie nie dało się zaskoczyć - zawsze wiedzieli, gdy ktoś się zbliża. Można było ukryc swoją sygnaturę chakry, można było chodzić pod ziemią, można nawet było przelecieć po niebie pod osłoną nocy, ale nic nigdy nie pozwoliło na usunięcie zapachu z ciała człowieka. Pewne rzeczy pozostawały niezmienne i niemożliwe do wykonania. Byli więc bezpieczni. A komunikację też mieli jedną z najlepszych na świecie - wysyłali po prostu psy, które były o wiele trudniejsze do wypatrzenia niżeli człowiek, a ich sposób bycia, zdobywania pożywienia i ogólne przystosowanie do trudnych warunków powodowały, że były idealnymi wręcz kurierami. Czy rzeczywiście więc był taki chaos informacyjny? To już pytanie, na które każdy musiał odpowiedzieć sobie samemu. Na pewno było lepiej niż z Uchihami, gdy zaatakowali Mur - bez żadnego ładu i składu. To zresztą był najprawdopodobniej największy znany ówczesnemu światowi przykład chaosu i niekompetencji.
Nie szli sami. Wraz z Yugenem i Airan podróżowały też inne grupki, trzymały się jednak we względnym dystansie. Każdy miał swoją misję do wykonania - wszakże dwójka czarnowłosych podróżników nie była jedynymi wojownikami, którzy zmierzali na front. Z wiarą w sercu i uśmiechem na ustach. Niestety, lecz Airan miała w tym jednym przypadku rację - wiara z nikogo nie czyniła boga. Można było wierzyć, że chcieć to móc, można było wierzyć, że bogowie pomogą dobrym ludziom. Można było nawet wierzyć, że wojna to po prostu kolejna misja-karawana, gdzie dostaniesz trzymiesięczną pensję kupca za siedzenie na dupie i zbijaniu bąków. Wiarą jednak nikogo nie nakarmisz. Wiara nie zniwelujesz trucizny, której ktoś dolał do twojej herbaty. Wiarą nie zablokujesz ciosu, między trzecie a czwarte żebro. Wiara była dla słabych. Albo dla tych wystarczająco silnych, by móc sobie na nią pozwolić.
Pogoda nikomu nie sprzyjała. I tak jak topniały ostatnie śniegi, tak z każdym kolejnym dniem topniała grupka, z którą poruszała się Airan, Yugen i ich psi towarzysze. Jedni odeszli jeszcze w Yusetsu, inni rozdzielili się i wybrali drogę przez Sakai, a jeszcze inni zboczyli ze szlaku i wybrali drogę na skróty. Wbrew pozorom niewielu ruszyło szlakiem przez Antai - jakie tego były powody - nie wiedzieli. Mało kto się dzielił swoimi rozkazami - kwestia bezpieczeństwa. W końcu nikt nie wiedział, czy w szeregach nie ma szpiega. Choć o szpiega w Inuzuka raczej trudno, poprawniejszym słowem byłby zdrajca.
Przypuszczenia Airan się sprawdziły - pogoda nie dopisywała. O ile pierwszy tydzień podróży był względnie spokojny, o tyle w drugim zaczęło po prostu lać. Obfite, wiosenne deszcze nie ułatwiały życia, wręcz przeciwnie - sprawiały, że odechciewało się żyć. Zimno, brudno i mokro. Można było lubić deszcz, lecz co innego siedzieć w domu, popijać grzane wino i wsłuchiwać się w stukot deszczu uderzającego o szybę, a co innego zgrzytać zębami z zimna, czuć przemakające buty i chodzić w przemoczonych ubraniach. Niestety - wojna to nie było tylko ścinanie głów wrogom i plądrowanie ich dobytków. To był cały proces przedzierania się przez wrogie tereny, zdobywania zapasów i udrożniania szlaków - zarówno komunikacyjnych, jak i dostawczych. Trzeba było mieć czym wyżywić kilka tysięcy żołnierzy. Dlatego tak ważne było ze strategicznego punktu widzenia odcięcie (lub chociaż uderzenie w stan) kontaktu z Ryuzaki no Taki. Bo dla Ryuzaku nie miało znaczenia, że Uchiha zagrozili istnieniu świata - dopóki pieniądz płynął, to tego państwa-miasta nic nie obchodziło. Najważniejsze było wszak złoto.

---

Dotarli w końcu do Sogen. Nie było żadnego napadu po drodze, nikt nie dostał zawału, nikomu się nic nie stało. W końcu jednak zostali sami. Prowincja Uchihów wydawała się być zabójczo przygnębiająca. Kiedyś pełna życia, teraz straszyła pustkami. Na jedną z takich wiosek natrafili właśnie w pobliżu granicy z Antai - jej ludność zapewne została ewakuowana w głąb regionu, gdy tylko Uchiha dowiedzieli się o oficjalnym wypowiedzeniu wojny. Kilka domów na krzyż, w całkiem dobrym stanie. Idealne, na spędzenie burzowej nocy, która zbliżała się do nich wielkimi krokami. Oto znaleźli się w Sogen - kwintesencji Wietrznych Równin.

Następne posty proszę tutaj!

[Airan]

Odpoczynek w wygodnym łóżku w ryokanie był jej bardzo potrzebny. Jedna taka noc i od razu człowiek czuł się lepiej. Zresztą tak samo po porządnej kąpieli w podgrzanej wodzie w balii. Airan długo nie wychodziła z tej wody. Długo myła włosy, długo się moczyła i chociaż częściowo relaksowała. Przygotowywała do kolejnej długiej podróży – a na tę miała wyruszyć kolejnego ranka.
Uzupełniła więc wodę w manierce, zakupiła prowiant na drogę, wszystko popieczętowała. Sprawdziła jeszcze, czy gałązka z pąkami, jaką dostała od Karoshiego nadal jest w dobrym stanie, kiedy była trzymana w zwoju – była. I pozwoliła jej się uśmiechnąć. Ubrania miała poprane i wyschnięte, co mogła to popieczętowała również – ale o ile milej było założyć na siebie coś względnie świeżego. Wiedziała, że jak wróci do domu, to czeka ją wielkie pranie. I uzupełnianie garderoby, bo w ciągu tej podróży jeden zestaw ubrań podarowała Sumire, jeden spaliła, bo dawał trupem…
Skoro świt zjadła więc śniadanie w karczmie – dziwnie było tak siedzieć teraz samej po czasie spędzonym z Yugenem i jego ninkenami. Ale tak trzeba było, nie było winnego wyjścia.
Z westchnieniem udała się drogą do bramy miasta, stamtąd do głównego szlaku… Miała przed sobą kolejną długą drogę – tym razem jednak znacznie spokojniejszą na całe szczęście. Szkoda tylko, że jej myśli były niespokojne i zmartwione. Na wojnie mogło stać się przecież wszystko.

[zt]

Dokąd: Atsui
Przez: Sakai
Środek transportu: pieszo
Czas podróży: 1h

[Yami]

Po spędzeniu kilku dni w Yusetsu postanowiłem wyruszyć w stronę Ryuzaku. Najszybsza trasa prowadząca przez Sogen była niestety zamknięta za sprawą trwającej wojny. Szczerze wątpiłem aby ktokolwiek byłby w stanie spokojnie przekroczyć granicę bez dogłębnego sprawdzenia podróżnika, co w moim przypadku nie wchodziło w drogę.
Opierając się na podstawowej wiedzy dotyczącej rozmieszczenia regionów w świecie skierowałem się w stronę Sakai. Czekała mnie długa podróż jednak miałem odpowiednie wyposażenie, które pozwoli mi na bardzo długo pozostać na szlaku bez poczucia życia na krawędzi. Poprawiłem Torbę i westchnąłem. Byłem tak blisko domu, rodziny, nie powinienem jej narażać...