Karczma Yamato

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 15/30
A czasem zwyczajnie jest taki jaki jest od urodzenia, ma dość... zdecydowany i już ostateczny charakter i naprawdę mało co go może zmienić. Taki właśnie był Teiren, ukształtowany przez swoje życie i przeżycia, ukształtowany przez rodzinę, rówieśników.. I teraz raczej nic już go nie zmieni, nie wymusi na nim innego podejścia do sprawy. Na pocieszenie powiem Ren, że i tak jesteś jedną z niewielu osób do których Teiren nie jest wulgarny i agresywny. Ciebie jeszcze jakoś tam z jakiegoś powodu względnie szanuje, nie wiedzieć czemu. Może to twój shinobi look, może to coś zupełnie innego hyhyhyh.
Kiedy przy jedzeniu, po tym jak już dostali swoje posiłki, Ren postanowił zaczepić Teirena naprawdę celną uwagą, ten podniósł znużony wzrok sponad miski i wlepił go na krótką chwilę w Rena, wwiercając się w niego i próbując zrozumieć, czy ten chłopaczek naprawdę wie co robi i co mówi.
-Obserwuje. Mam oczy. Jestem shinobi. Umiem się ukrywać. A co, masz jakieś inne propozycje co do tego dlaczego tyle wiem? Może mnie chcesz posądzić o coś? Są. - Urwał nagle, gdy do karczmy wtoczyło się pięciu postawnych ludzi w skórzanych zbrojach, z różną formą broni przy sobie. Przyjęci i powitani jak goście samego karczmarza i stali bywalcy już po chwili siedzieli przy kuflach zbożowego po drugiej stronie karczmy.
-I mamy ich gdzie chciałeś. Co teraz? Mogą pić długo - podsumował sytuację Teiren, nie patrząc ani na chwilę w strone przybyłych. Ren miał ich na tacy.

[Ren]

Wiadomym było, że Teiren swoją osobowość mógł nabyć poprzez doświadczenia, czy też po prostu ludzi, wśród których się obracał. Mimo wszystko Rena nie za bardzo to obchodziło, ponieważ koniec końców raczej bliżej nie zakumpluje się z tym osobnikiem. Chociaż kto wie jak potoczą się ich wspólne losy? Jedynym ważnym aspektem jego charakteru było tylko to, aby nie miał on wpływu na powodzenie ich misji. Chodź wobec karczmarza pozwalał sobie na bardzo dużo, wobec niego nie był już taki do przodu. Być może nie był taki mocarny na jakiego wyglądał. Czasem pozory mylą, budowę mógł odziedziczyć. Krzepy mu nie brakowało, to prawda, ale pytanie jak z resztą? Nie tylko siła czyniła człowieka. Być może w najbliższym czasie będzie mógł się o tym przekonać w zależności od tego jak potoczy się to zlecenie.
Po słowach chłopaka rudy zrobił się nieco nerwowy i chociaż trochę wybronił się w jego oczach. Co prawda bandyci zazwyczaj byli zwykłymi rozbójnikami, więc nimi raczej nie będzie się musiał przejmować, to siły Teirena za dobrze nie znał. Jednak skoro sam się na nich nie porwał tak dużo o tym wiedząc, to nie mógł być nieziemsko silny, no chyba, że po prostu z nimi współpracował, to wtedy zupełnie inna bajka.
- Tyle mi wystarczy, o nic Cię nie posądzam, tak pytam z ciekawości. W końcu teraz siedzimy w tym razem, nie? - odparł jak gdyby nigdy nic przypatrując się bandytom, którzy dopiero co weszli. Swoją drogą Teiren musiał ich wcześniej widzieć skoro od razu ich poznał co było warte zapamiętania. Była ich piątka, wszyscy postawni i w skórzanych zbrojach. Każdy miał przy sobie broń co oznaczało, że ninjutsu raczej nie jest im zbyt dobrze znane. Z drugiej jednak strony mogli coś potrafić w walce wręcz. Było widać, że są stałymi bywalcami, więc inni ludzie raczej nie będą skorzy do dzielenia się informacjami w obawie, że coś im się stanie, tym bardziej sam karczmarz. Chociaż... Kto wie? Może też chcą się ich w końcu pozbyć? Kto by chciał być znany z tego, że przesiadują u niego bandyci? No chyba, że też się z nimi współpracuje... Coraz więcej możliwości i coraz mniej czasu.
- Jest ich więcej, czy tylko tylu? Im dłużej będą pić tym lepiej. Wydają się czuć tutaj jak u siebie, więc przez zbyt dużą pewność siebie mogą stać się nieostrożni i zacząć za dużo gadać. Jak na razie czekamy, obserwujemy i słuchamy. - powiedział spokojnie starając się dyskretnie obserwować grupę bandytów. Dodatkowo skoro miał ich na tacy, to jeśli nie mówili jakoś cicho, to dodatkowo mógł też przysłuchiwać się ich rozmowom. Pozostało też przyjrzeć się ich ekwipunkowi, a także posłuchać przyszłych zamiarów, bo to chyba będzie kluczowe. Dodatkowo może dowiedzą się gdzie trzymają łupy, gdzie jest ich kryjówka. Pożyjemy, zobaczymy.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 17/25
No tak, a najważniejszym co różniło Rena i Teirena, prócz cześci imienia "Tei" było to, że ten drugi znał dobrze ludzi najniższego sortu, przedstawicieli światka, zwykłych śmieci. Zwykłych śmieci które mają najwięcej informacji, albo są to informacje najciekawsze. Wiesz, gdy nie musisz się przejmować prawem, ani tym co powiedzą ludzie, ani w sumie niczym innym, to najciekawsze co ten świat ma do zaoferowania stoi przed Tobą otworem. To znaczy, jeśli najpierw sobie ten sam otwór wyrąbiesz z buta. No i właśnie, ten tego - swoją drogą to najkrótszy żart świata o gejach, ten tego - będziesz miał okazję ten tego sobie pooglądać co to znaczy mieć przed sobą cały wachlarz możłiwości. Teiren przytaknął ci, że siedzicie w tym razem i już nie drążył tematu tego, czy jest po stronie bandytów, czy ma coś z nimi wspólnego, czy w ogóle coś jest na rzeczy.
Za to robi coś zgoła innego, po tym, po tej sugestii Rena by zostać, obserwować, słuchać iczekać. Składa bardzo dyskretnie trzy pieczeci po czym wypluwa z ust sporą ilość wody, zalewając stół i ścianę - najpierw upewniając się, że nikt tego nie widzi.
-Kurwa! - Podnosi głos na całą karczmę. - Karczmarzu tu się woda leje, co wy tutaj odpierdalacie, na dachu kąpiele urządzacie czy staw sobie do chuja zagospodarowaliście?!
Gra aktorska wypracowana dość dobrze. Karczmarz podbiegł ze szmatami, zaczął wycierać, przepraszać, a potem pognał na dach szukać przyczyn. Oczywiście zaproponował też relokację do innego stolika... bliżej bandytów. Och jakże sympatyczny zbieg okoliczności, wcale niekoniecznie przemyślany i zaplanowany.
-Będziemy bliżej. Jak będą dymy, to nie będzie świadków. Możemy nawet wyjść na tych zaatakowanych, niewinnych... - Szepnął Teiren dostatecznie cicho by nikt poza Renem go nie usłyszał. Bandyci? Śmieją się tylko z karczmarza, jeden podstawił mu nogę, ten się wywalił, szmaty porozwalane... dramat.
Z lepszej pozycji od razu słychać więcej. A także co planują... dzisiejszej nocy celem będzie Gospodarstwo Onizuka. Teiren westchnął ciężko.
-Możemy siedzieć dalej, albo się na nich przyczaić w gospodarstwie... - Rudy patrzy na Rena z pytaniem. Chociaż ciut niewypowiedzianym.

[Ren]

Dotychczasowy towarzysz Rena wydawał się być człowiekiem, który nie bardzo przejmował się życiem w dostatku. Teiren wolał po prostu niczym się nie przejmować i być taki jaki jest, czyli po prostu nadętym bucem. Co prawda wydawał się być przez to szczery i mimo wszystko dało się z nim jakoś dojść do porozumienia. Przez to jednak znał ludzi, którzy do "dobrych" nie należeli. Przytaczając "dobro", które dla każdego wygląda inaczej, chodziło oczywiście o takie zgodne z najbardziej popularnym i prostym na nie poglądem, gdzie bandzior był bandziorem i był zły, bo kradł, zabijał. W każdym razie wiedza ta bardzo im się w tym momencie przydała. Przez to wiedzieli gdzie będą mogli znaleźć tych, którzy najprawdopodobniej odpowiadają za napady. Swoją drogą zastanawiało go o kim mówił karczmarz, który im to wszystko zlecił. Jednak rozwody na temat "demonów" musiał pozostawić na później, ot taką miał myśl gdy przypomniało mu się kto im to w ogóle zlecił.
Na szczęście udało się dojść z mięśniakiem do porozumienia i kiedy już oboje upewnili się, że siedzą w tym razem, będą mogli w końcu przejść do działania. Ten postanowił nie czekać i przygotował jakąś technikę suitonu, która miała za zadanie ochlapać ich stół. Z początku białowłosy był bardzo zdziwiony jego postępowaniem, jednak kiedy dostali inny stolik zrozumiał co tak na prawdę się wydarzyło. Wszystko poszło gładko z jego planem, ponieważ najprawdopodobniej nikt nic nie dostrzegł. Przez to znaleźli się bliżej ludzi, którzy najprawdopodobniej niedługo staną się ich ofiarami. Przynajmniej taką nadzieję miał Namikaze. Ogólnie wytworzyło się niemałe zamieszania i tutejszy karczmarz był zaaferowany całą sytuacją, a do tego zdziwiony jak w ogóle do tego doszło. Wszystko wyglądało jak normalna, codzienna sytuacja, jednak dwójka shinobi bardzo na tym skorzystała. Warto było też zapamiętać, że Teiren posługiwał się suitonem.
- No nie najgorzej, muszę przyznać. - odparł spoglądając na bandę, która w ogóle niczym się nie przejmowała i niczego nie była świadoma. Nawet do tego kpili jeszcze sobie z zaistniałej sytuacji zupełnie nie zwracając uwagi na to co dzieje się dookoła. W końcu czuli się tutaj prawie jak u siebie w domu.
- Tutaj nie ma co na nich czekać , skoro chleją, to i tak nie wytrzeźwieją, bo już niedługo pewnie będzie robić się ciemno. Idziemy, przynajmniej będziemy mogli się tam odpowiednio przygotować i tym samym może na tym ucierpieć mniej ludzi. Jeśli nie masz nic przeciwko, to prowadź. - oznajmił pewnym siebie tonem mając i jeśli nie było sprzeciwu to po prostu udał się do wcześniej wspomnianego gospodarstwa.

[Yamanaka Inoshi]

- Gospodarstwo Onizuka -

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu zatrzymał się przed wejściem do karczmy, która była bardzo duża, chyba największa jaką widział w swoim życiu. Mróz i śnieg musiały dokuczać każdemu, a jeśli jeszcze ktoś pochodzi z pustyni to odczuwa trudy zimy jeszcze mocniej. Otworzył z dość dużym impetem drzwi wejściowe, a za nim wpadło trochę śniegu i powiew mrozu.
-Dwie gorące herbaty i butelkę wina! Wskazał ręka na wolny stolik, odstawił swój płaszcz na wieszak. Ruszył dosyć szybko w stronę baru. -Jest tutaj jakieś miejsce gdzie mógłbym się trochę obmyć na spokojnie? Ręce, ubranie i twarz we krwi nie mogły wyglądać dość przyjaźnie ale Yoshimitsu był cały czas uśmiechnięty. Pewnie dlatego, że udało mu się uciec z Shigashi, a może po prostu się uśmiechał żeby za chwilę kogoś zaatakować bez ostrzeżenia. Karczmarz wskazał mu miejsce, w którym może się doprowadzić do ładu i podał zamówienie.
-Trochę tutaj odpoczniemy i ruszamy do tej najbliższej osady. Widziałem członków rodu Inuzuka więc pewnie to ich osada. Zwrócił się do Shinsa podając mu gorąca herbatę i pewnym wszystkim znanym gestem zaproponował wino.

[Shins]

Poprzedni post: Szlak transportowy

"Cholerny śnieg i cholerne... mieliśmy chodzić po ZIELONYCH krainach, a nie po białych!" - powiedział Shins, który bardzo nie lubił zimy, a długa podróż w śniegu bardzo zepsuła mu humor - "Kto to w ogóle wymyślił, żeby woda zamarzała? CO za debil?!" - pieklił się dalej, gdy jego towarzysz zajmował stolik i składał zamówienie.Gdy chłopak dostał herbatę jego humor znacznie się poprawił. Rozgrzewające ciepło rozlało się po jego ciele zapewniając błogie ukojenie i rozpraszając chłód, jaki odczuwał na skutek wyziębienia lotem w zimie. "No ta herbata to był dobry pomysł" - powiedział, gdy tylko napił się odrobinę ciepłego trunku - "Nie dzięki, obejdzie się dziś bez wina. Jak dla mnie".

Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu delektując się ciepłem karczmy i obserwując ludzi wewnątrz jej, aż w końcu Shins postanowił rozmówić się co poczną dalej - "No to co teraz? Ja muszę iść do sklepu, potem coś potrenować... tylko cholera, gdzie tu trenować w taki mróz...? Proponuję tak jak w Shigashi rozdzielić się i spotkać choćby jutro wieczorem w jakimś miejscu. Nie wiem gdzie, może przy bramie do osady? Ją przynajmniej łatwo zlokalizować." - zaproponował, mając nadzieję, że jednak poczynią jakieś ustalenia, skoro siedzą w całkiem przyjemnych warunkach. Miał nadzieję, że nikt nie wpadnie na Yoshiego, bo uciekanie z kolejnego regionu byłoby męczące w czasie tej... chorej pogody...

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

-Przestań marudzić. Spojrzał na Shinsa z widoczną dezaprobatą dla krytykanctwa, które prezentował Dohito.
Byli z pustyni i obaj nie lubili zimy ale ciągły płacz o to, że jest zimno i pojawił się śnieg nie był wyjściem. Yoshimitsu na wieść o braku chęci na napicie się wina zareagował delikatnym skrzywieniem na twarzy. Cóż... Trudno.Kaguya musiał wykonać swoje treningi więc pomysł z rozdzieleniem się na jakiś czas był całkiem niezły.
-Okej, widzimy się przy bramie osady. Musisz coś wymyślić, jeśli będziesz trenować wybuchy to postaraj nie zwracać na siebie uwagi. Inuzuka już Nas obserwują. Wskazał delikatnie głową na dwóch członków owego klanu, którzy od samego wejścia przyglądają się dwóm przybyszom. Musieli rozpoznać członka rodu Kaguya i od tej pory nie spuszczali z Niego oczu.Yoshimitsu nakrył się płaszczem, ukłonił karczmarzowi i czym prędzej ruszył ku wyjściu. Musiał znaleźć miejsce do swojego trenowania. Miał nadzieje, że nikt nie będzie robił mu problemów z racji jego pochodzenia.

[Shins]

Po wyjściu Yoshiego z karczmy Shins jeszcze chwilę siedział, by dopić herbaty. Nie specjalnie spieszyło mu się, by wychodzić na dwór, choć wiedział, że przecież bez sensu jest siedzieć tutaj za długo. Ale jeszcze przez tę chwilę miał czas by zaplanować najbliższą przyszłość.

Na pewno musi uzupełnić glinę. Przydałoby się też, żeby potrenował jakieś nowe techniki. Sztuczek nigdy za wiele, a już miał koncepcje czego by się tutaj nauczyć. Tyko gdzie to zrobić? nie znał osady, a latanie nad nią w celu poszukiwania odpowiedniego miejsca wydaje się słabym pomysłem. Jeszcze ktoś go zestrzeli...

No nic, to trzeba iść do sklepu, a miejsca poszuka się po drodze...

Następny temat: Sklep z wyposażeniem, Ōkami-den

  Ukryty tekst

[Gabimaru]

Gabimaru powolnym krokiem skierował się do karczmy z postanowieniem krótszego pobytu w celu zdobycia jakiś mniej lub bardziej istotnych informacji, może nawet dostanie jakieś pomniejszej robótki do wykonania. Gdy doszedł już do drzwi i przekroczył próg karczmy i rzucił szybkim spojrzeniem po lokalu gdzie dostrzegł dosyć pokaźną liczne gość, przez co miał problem z dostrzeżeniem jakiegoś wolnego miejsca, jednak po chwili przechadzania się zobaczył wolne miejsce w rogu knajpki tam też usiadł i zaczął nasłuchiwać rozmów tamtejszych bywalców.

[Minoru]

Nadchodzi zima
misja D dla Gabimaru
1/15

Był wczesny poranek, a to miejsce już pękało w szwach od ilości zebranej gawiedzi. Jesień zagościła do Yusetsu na dobre, dało się to odczuć w coraz niższej temperaturze jak i zwiększającej się ilości opadów. Rolnicy i hodowcy przygotowywali się do rychło nadchodzącej zimy, a początkiem tych przygotowań było śniadanie w domowym zaciszu, lub też karczmie jak ta. Jedzono podczas takich śniadań jak najwięcej, by mieć siły na dzień ciągłych prac, a także rozmawiano o nadchodzącej pracy. I właśnie takie rozmowy mógł usłyszeć nasz młody bohater, gdy już znalazł sobie jakieś wolne miejsce.
Był tu też drugi typ gości, ci którzy nie mieli stałej pracy, a okres jesiennych przygotowań, był dla nich dorobkiem do swej bytności. I takim gościem był nasz Gabimaru. Szczęście na pewno będzie mu sprzyjać i znajdzie dla siebie jakąś robotę, wystarczyło poczekać.
Drzwi rozwarły się szeroko, a do środka wkroczył rosły mężczyzna o szerokich barach człowieka pracującego całe życie w polu. Rozejrzał się po całej sali jak gdyby kogoś szukał. Nie znalazł chyba jednak tej osoby, ponieważ wskoczył na jeden ze stołów, nie zważając na siedzących przy nim ludzi. Niemalże wszyscy goście spojrzeli na niego, zaciekawieni któż to taki zrobił takie wejście.
- Jestem Murai, moja farma znajduje się niedaleko stąd. - Przedstawił się rozkładając ręce na boki i obracając się na stole, tak by obejrzeć całą salę. – Ja i moja rodzina przygotowujemy się na zimę. Poszukuje chętnych osób do pracy przy tworzeniu węgla drzewnego. Potrzebuje osób gotowych do rąbania drzew, układania stosów i pilnowania ogniska do samego końca. Mile widziani shinobi potrafiący władać żywiołami ognia, ziemi i wiatru. Ale przyda się każdy chętny do pracy i z umiejętnościami.- rozejrzał się kolejny raz szukając ludzi zainteresowanych. – Płacę 250 ryo za dzień roboty - dorzucił na koniec.

[Gabimaru]

Nadchodzi zima
2/15 Misja D

Gabimaru siedział przy stole, gdy wszedł pewien mężczyzna, młodzieniec rzucił na niego spojrzenie, gdyż ów osoba wszedła na stół i zaczął robić lekki raban, ale dzięki temu wyłapał informacje, że oferuje prace, po którą w sumie tu przyszedł. Chłopak wstał od stołu z myślą ,że uda mu się zarobić jakiekolwiek pieniądze, które ułatwią mu przeżycie i wraz z tą myślą ruszył za wychodzący z karczmy lekki podmuch wiatru potarmosił chłopcu włosy, które spadły na jego oczy, przez co lekko utrudniło mu to dostrzeżenie mężczyzny, ale na całe szczęście nie odszedł za daleko i z łatwością udało mu się go zatrzymać go słowami.
- Zaczekaj Murai, nazywam się Gabimaru i jestem zainteresowany twoją ofertą pracy, ale informacja, że farma jest w okolicy jest trochę utrudnieniem w lokalizacji jej wiec, jeżeli nie masz nic przeciwko pójdę z tobą. -mężczyzna nie miał nic przeciwko zaprowadzeniu chłopca na farmę. Idąc razem z farmerem Gabimaru podzielił się z nim umiejętnościami ,które posiada i ich użyteczność w pracy, która wymienił w karczmie.

[Minoru]

Nadchodzi zima
misja D dla Gabimaru
3/15

Człowiek noszący imię Murai spojrzał w kierunku Gabimaru oceniając budowę ciała chłopaka. Złapał go za rękę unosząc do góry i drugą dotykając jego chudej ręki, na której mógł wyczuć niewielkie, acz żylaste i twarde mięśnie. Rolnik aż cmoknął ustami.
- Dobrze, nadasz się. Poczekamy na resztę i możemy ruszać. - Puścił chłopaka i sięgnął do tylnej kieszeni wyciągając z niej niewielki notesik wraz z ołówkiem. Otworzył go na pierwszej niezapisanej stronie i wystawiając język zaczął na nim bazgrolić coś.
- Gaaaabiiiimaaaaruuuu… węęęgieeeellll drzeeewnnnnyyyy, dwieeeeścieee pięćććdzieeeesiątttt ryo- dyktował sobie na głos. Na koniec podkreślił wszystko kilka razy i z nieskrywanym zadowoleniem zamknął notes i schował tam gdzie jego miejsce. – Niedawno zainwestowałem w naukę czytania i pisania, nieźle mi już idzie prawda? - zapytał bezpośrednio, wyraźnie zadowolony z samego siebie. W między czasie pojawiła się kolejna chętna osoba. Niewysoki, acz krępy młody chłopak o imieniu Takeshi. Murai ponownie wyciągnął swój notes i pieczołowicie zapisał jego imię, zadanie i wysokość wynagrodzenia. Odbyło się to jeszcze dodatkowe pięć razy, w ciągu ponad godziny.
- No dobrze, wszyscy gotowi? No to ruszamy - Zarechotał doniośle klepiąc każdego z zebranych osobno nim ruszył, prowadząc całą gromadkę do siebie.

Z/T -> Farmy

[Megumi]

Prosto ze szpitala, Megumi udała się do karczmy Yamato, znajdującej się w wiosce. Jest to knajpa najbardziej oblegana przez podróżnych turystów, shinobi jak i członków klanu Inuzuka. Właśnie dlatego wybrała to miejsce, bo czuła się tam bezpiecznie i jak w domu. Wiedziała, że nikt tam nie stanowi dla niej zagrożenia, dlatego zaprosiła Sho, nowo poznanego chłopaka, właśnie do tej karczmy. W końcu tuż przed tym, jak szarpnęli się na swoje życia w imię bezbronnych stworzeń, obiecała mu dużą miskę ramen. Miała zamiar dotrzymać danego mu słowa i postawić mu najlepsze jedzenie w mieście.
- Chodź, usiądziemy tam w kącie - wskazała dłonią prawy róg pomieszczenia i skierowała się w tamtą stronę. Usadowiła się wygodnie pod ścianą przy dwuosobowym stole, a Hikari położył się pod jej nogami.
Ostatnie godziny dały się jej ciału mocno we znaki, aż dało się słyszeń bulgotanie w jej brzuchu, które było efektem głodu. Delikatnie zarumieniła się patrząc na Sho.
- To na co masz ochotę? Ciągle mówiłeś o ramen, tak więc to będzie. Zaraz wracam! - krzyknęła i pobiegła do baru. Zamówiła trzy miski najlepszego posiłku, jaki tutaj serwowali, a gdy je tylko otrzymała, złapała za naczynia i zaniosła do stolika przy którym czekał shinobi i pies.
- Smacznego! - zasalutowała wesoło stawiając przed każdym jego porcję. - Mam nadzieję, że będzie Ci smakowało. - puściła oczko, po czym rozdzieliła pałeczki i zaczęła jeść. Musiała pamiętać o tym, żeby nie jeść jak zwierzę, żeby chłopak nie pomyślał, że siedzi z jakąś dzikuską. Chociaż kiszki jej marsza grały, starała się jeść powoli, jak na dziewczynę przystało. Nie to co Hikari, który swoje ramen wsunął w mgnieniu oka. Na koniec wesoło zaskomlał, położył głowę na podłodze i zasnął. Pozwolił tym samym dziewczynie na swobodną konwersację z Sho.
- Chciałabym jeszcze raz Ci podziękować za pomoc. Gdyby nie ty, to naprawdę nie wiem jak by się to skończyło.. - powiedziała do chłopaka nabierając powietrze w usta i mocno je wydychając. - Może powiesz mi coś o sobie, jak już tyle razem przeszliśmy. Skąd jesteś? Co tutaj robisz?

[Sho]

Pobyt w szpitalu nie trwał długo. Zarówno Sho jak i jego towarzyszka zostali wypuszczeni względnie szybko, chłopak co prawda chwilę czekał na Megumi, jednak nie kierowała nim tylko i wyłącznie troska, oj nie. W głowie wciąż kołatały mu słowa dziewczyny, która obiecała mu postawić ramen, gdy tylko załatwią wszystko co mieli do załatwienia - no a tak się złożyło, że wszystko już załatwili! Tym samym prosto ze szpitala dwójka młodych shinobi udała się do karczmy Yamato. Prowadzony przez dziewczynę, Sho powoli przemierzał nowo poznaną osadę i wszystkiemu uważnie się przyglądał. Zdecydowanie był typem obserwatora, dlatego też większa cześć drogi minęła im w milczeniu. Gdy dotarli na miejsce im oczom ukazała się gwarna sala, pełna rozmów, śmiechów i zapachów pysznego jedzenia.
- Jasne - odpowiedział Sho i poszedł wraz z Megumi do wskazanego przez nią miejsca. Zajęli dwuosobowy stolik w rogu pomieszczenia. Chłopak usiadł naprzeciw dziewczyny, a jej pies usadowił się pod krzesłem, na którym siedziała. Do uszu chłopaka dotarło jakby burczenie, a następnie zobaczył jak dziewczyna się rumieni. Sho uśmiechnął się od ucha do ucha i zaśmiał przyjacielsko.
- Ramen brzmi świetnie! - odpowiedział dziewczynie, a z jego brzucha wydobyło się bulgotanie podobne do tego, które słychać było przed chwilą. Chłopak spojrzał na swój brzuch i radośnie się po nim poklepał - Jak widać nie tylko Ty jesteś głodna!
Dziewczyna wstała od stołu i poszła do baru. Po chwili wróciła niosąc trzy miski, z których niosła się smakowita para. Jedną położyła pod stołem, najwidoczniej dla swojego psa, a dwie pozostałe postawiła na stole.
- Smacznego! - odpowiedział równie wesoło Sho i zabrał się do jedzenia. Jadł w zastraszającym tempie - w końcu ten posiłek marzył mu się już od kilku dobrych godzin. Starał się nie ubrudzić, jednak spełzło to na niczym. Pijąc bulion z miski, trochę nie trafiło tam gdzie powinno i wylądowało na jego czarnej koszulce. Sho gdy tylko skończył jeść i to zauważył chwycił za chusteczkę, żeby się wytrzeć. Niemniej jednak piękny rumieniec wykwitł na jego twarzy, tym bardziej, że zdał sobie sprawę jak barbarzyńsko musiał wyglądać w porównaniu do dziewczyny, która jadła swój posiłek powoli i z pełną kulturą. Gdy sytuacja z plamą była już opanowana, a Megumi skończyła jeść, wywiązała się rozmowa.
- Gdyby nie ja, może do niczego by nie doszło, w końcu byliście z jednego klanu - odpowiedział chłopak, przeczesując włosy z zakłopotaniem i na nowo łapiąc kolor na polikach. - Coś o mnie..? Hm... Nazywam się Sho, należę do klanu Kōseki, z Karmazynowych Szczytów. Niedawno opuściłem swoją osadę i udałem się w podróż, aby poznać inne klany, zobaczyć nowe krainy i odnaleźć własną drogę ninja. - uśmiechnął się jak mały chłopiec, który opowiada o sowich marzeniach. Sięgnął ręką do błękitnego kryształu wiszącego na jego szyi - To prezent, który dostałem od swojej nauczycielki. Ma mi przypominać o rodzinnych stronach.