"Zatwardziały Las"

[Mitsuyo]

Misja D dla Fuji'ego
19/19 Midori posłusznie wskoczyła na Fuji'ego i zaczęli iść zgodnie ze wskazówkami nieznajomego. To prawda, mieli bardzo dużo szczęścia. Kto wie co by się stało, gdyby nie natrafili na mężczyznę. Jak daleko zaszliby zanim by się zorientowali, że zaczęli błądzić? Mogli tylko spekulować.
- Patrz, Fuji! To to rozwidlenie! I to okropne drzewo... straszne - dziewczyna nie musiała wskazywać palcem, bo Shinobi dobrze widział, że zbliżali się do lewej ścieżki. Podążył nią, a po paru minut pojawiła się droga lewa, prawa i dalej prosto. Wybrał trzecią opcję, zgodnie ze wskazówkami nieznajomego.
- Nie mogę uwierzyć, że wracam do domu! Teraz wszystko będzie dużo prostsze. Nigdy nie spłacę tego długu - powiedziała po jakimś czasie, a krótko po jej słowach zrobiło się okropnie jasno. Musieli zmrużyć oczy, bo słońce wyjątkowo mocno świeciło. To oznaczało, że drzewa przestały im zasłaniać niebo i w końcu się wydostali! Wyglądało na to, że staruszek mówił prawdę.
- Midori? Gdzieś ty była? Właśnie miałam wchodzić do lasu, rany... - na spotkanie wyszła im wysoka kobieta. Miała twarz podobną do uciekinierki, tylko dojrzalszą. Krótkie, czarne włosy i niezbyt zadbany strój wskazywał na jej rodzicielkę. Brunetka zeskoczyła z chłopaka i pobiegła się przytulić, lekko przy tym kuśtykając.
- Jak ty wyglądasz, dziecko?! - zaczęła szlochać ze szczęścia. Na pewno najadła się sporo nerwów, kiedy jej ostatnie dziecko zaginęło.
- Już dobrze, mamo. Zaraz ci wszystko opowiem. A tak przy okazji, to to jest Fuji. Bez niego by mnie tu nie było. - kobieta pokłoniła się nisko. Po czym próbowała dopytać się co się stało. Piętnastolatka westchnęła i wróciła do Shinobi'ego. Otworzyła pakunek i wyciągnęła z niego parę banknotów.
- 250 ryo. Musisz to przyjąć, inaczej nigdy nie spojrzę sobie w twarz! Dla ciebie to pewnie niewiele... ale powinieneś coś za to kupić. Jakieś dobre słodycze czy coś. Na mnie już czas, ale zawsze będę o tobie pamiętać, Fuji! - wręczyła mu wynagrodzenie i pocałowała w policzek. Poszła z mamą, cały czas mu machając.
- To kim on jest? W końcu znalazłaś sobie chłopaka?
- Mamo! Nawet tak nie mów! To mój bohater i tyle.
To zadanie pewnie niewiele zmieniło w jego życiu, ale na pewno uratował jedno istnienie i miał na swoim koncie kolejny dobry uczynek. Teraz pozostało mu tylko wrócić do domu tą samą drogą i w końcu wypocząć.

No to misja zakończona

[Hikari]

Troska jaką odczuwał od Misae była na swój sposób urocza, ale nie potrafiła być ona obecnie balsamem dla jego niespokojnej duszy. Zaczęło się to od momentu kiedy dowiedział się jakimi uczuciami darzył ją Tomoe, a skoro lisek posiadał jego imię w drugą stronę musiało być podobnie. Od wtedy czuł wewnętrznie coś go niepokojącego... Zazdrość? Zawód? Miks obu cech? Nie potrafił określić, ale nie pozwalało mu to cieszyć się z tego dotyku. Czy nie powinien on być zarezerwowany dla kogoś innego? Pytanie to przyniosło pewien smutek przez sekundę w jego oczach, po którym najprościej mówiąc ogarnął się i powrócił do spełniania umowy czyli przywdziewania uśmiechu. Postanowił ewentualne pozostałe kwestie wyjaśnić po drodze, śpieszyło im się. W recepcji sprawa została załatwiona sprawnie. Pracująca tam kobieta postanowiła się zająć ich złapaną podejrzaną i zorganizowała im mapę dzięki której poznali dokładną lokację kultu oraz prawdopodobnie ukochanego białowłosej.
- Liczę na ciebie.
Zmotywował recepcjonistkę słowami zanim mogli wyruszyć do jak się okazało jednak zatwardziałego lasu. Będąc w podróży mógł wrócić do poprzednich tematów.
- Wiesz... Mówisz mi, abym nie przyjmował cudzych win, a sama to robisz. Stan dziewczyny... Nie miał nic wspólnego z Tobą, a wręcz jesteś ofiarą wciągniętą w to piekło. Jak zrozumiałem z notatnika Tomoe spróbował się osiedlić w wiosce gdzie ona mieszkała, ale dochodziło tam do dziwnych porwań nocą. Pytał się o powód mieszkańców, ale nigdy nie zbadał głębiej sprawy aż nie porwali Akiro...
Na chwilę się zatrzymał z opowiadaniem historii, aby znaleźć odpowiednie słowa w głowie mające uzmysłowić jak paskudnym miejscem bywa świat białowłosej. Mógłby się zastanawiać czy nie powinien próbować jej ochraniać przed okropieństwami wszelakimi, ale one samy ją dopadły. Przekroczył jednak punkt pozwalający zawrócić, tylko zerkał jak znosiła te informacje.
- Próbował ją odnaleźć, ale nie znalazł żadnych poszlak. Po kilku dniach spróbował udać się do wioski nocą, gdzie zobaczył jak mieszkańcy ofiarowują kultystom swoich najbliższych z rodzin. Kiedy próbował to powstrzymać ci ludzie rzucili się na niego, przez co aby przeżyć musiał ich pozbawić życia. Na tym mogłaby historia się skończyć, ale Tomoe postanowił odnaleźć źródło zła. Na swej drodze spotkał pewnego pustelnika, który go zdradził wydając kultystom informacje przeczytane w notatniku. Od tego momentu polują oni na jego bliskich, w tym również na ciebie.
Historię opowiadał dość spokojnym tonem, ale bez jakiegokolwiek uśmiechu. Mówił o rzeczach dość okropnych dla większości społeczeństwa, sam przyzwyczaił się do takiej rzeczywistości.
- W gabinecie nie powinienem się też zgodzić na prośbę aby zostawić was same. Straciłem czujność, niemal zapomniałem jak wiele osób też poluje na moją głowę. Akiyama próbowała wysłać za mną zabójców od kiedy zniszczyłem ich biznesy porwań ludzi, parę laboratoriów z eksperymentami na cywilach i podziemną arenę sponsorującej to wszystko. Mało kto potrafił im tak zajść za skórę.
W trakcie tego można napisać monologu podróżowali w kierunku wskazanego na mapie tempem Yamanaki. Pozwoliło mu to skupić się na wyłapaniu jej reakcji, ale również potencjalnych zagrożeń nawet w wiosce. Każdy mógł być członkiem tych skurwieli na których wyruszyli polować.

[Misae]

Nie dogadali się co do winy Hikari'ego lub jej braku. Dla dziewczyny sprawa była jasna i chłopak nie miał niczego na sumieniu, ten dalej jednak utrzymywał swoje i chciał jeszcze wykorzystać jej własne słowa przeciw jej! Nie godziło się tak, a przynajmniej dla niej wiązało się to z nieprzyjemnym uciskiem w klatce piersiowej.
-Ale... ale Tomoe traktował ją tak ze względu na to co nas łączyło. Źle mi ze świadomością, że ktoś cierpi z mojego powodu i nie potrafię od tak udawać, że nic się nie dzieje - odparła z mieszaniną stanowczości i smutku. Nie umiała sobie dobrze z tym wszystkim poradzić i czuła, że sytuacja z chwili na chwilę coraz mocniej ją przytłacza, ale jej samej brakuje słów by ubrać to w jakieś ładne zdania.
Sytuacji nie poprawiały słowa bruneta, która rzucały coraz więcej światła na sprawę. Czemu tylko, to światło było takie mroczne? Czemu sprawiało, że tak trudno było wziąć jej oddech pełną piersią.
-Eh... W co się wpakowałeś Tomoe... - szepnęła niemal bezgłośnie do siebie, a mała, futrzasta główka uniosła się w jej stronę jakby reagując na ponowne wywołanie swojego imienia. Ba! W tej krótkiej chwili powtarzało się ono co chwilę, a może będzie to oznaczało jakieś dobre jedzonko? Jak wielki był zawód liska, który oczekując aby jego pani nakarmiła go czymś smacznym zamiast to zrobić zaczęła coś znowu gadać. Eh... Czemu życie było tak ciężkie?
-Sądzę, Hikari, że zasługujesz na choć odrobinę wyjaśnienia. Czuję się zobligowana szczególnie dlatego, że będę się źle czuła, że zostałeś wplątany w to wszystko. Tomoe był bardzo ważną osobą w moim życiu... miałam może piętnaście lat? Może nieco mniej, może nieco więcej. Nasze drogi rozeszły się jednak ponad dwa lata później... ale jak miałam zatrzymywać kogoś z duszą podróżnika? Kogoś kto swymi opowieściami zaraził mnie miłością do świata i odkrywania jego tajemnic... nie sądziłam, że ktoś taki może wplątać się w taką historię... - ostatnie zdanie powiedziała raczej do siebie niż do niego. Miała wrażenie, że za chwilę oszaleje z tych zmartwień o białowłosego. Gdyby już nie miała białych włosów to zapewne zaraz by posiwiała.
Nie mogła się jednak zbyt długo nad tym skupiać bo Hikari postanowił sam wyznać jej coś więcej o sobie, co wcale jej nie pomogło poczuć się lepiej. Widać było jak jej twarz jeszcze mocniej zdaje się zamartwiać, a czarna płachta smutku otula ją już całkowicie.
-Bardzo mi przykro... nie wiedziałam. - odparła przez zaciśnięte gardło nie do końca wiedząc co powiedzieć. Nie tak miał wyglądać ten dzień. Nie tak go planowała... o nie...

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
46/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Sytuacja wyglądała na coraz bardziej napiętą, jednak wsparcie jakie otrzymaliście. Było widocznie profesjonalne i chyba na najwyższym możliwym poziomie by zapewnić opiekę dziewczynie, która równie dobrze mogła kłapać co do swego pochodzenia i jak się nazywa. Najpewniej będzie to dobrze sprawdzone, przez samych strażników, jak i innych shinobich, którzy zajmą się tym za was. Skoro wy umieciecie walczyć, to musi istnieć ktoś, kto skupia się na zbieraniu informacji na temat ludzi i będzie w stanie powiedzieć kim na prawdę jest dziewczyna, oraz jakie potencjalne grzechy posiada.
Tylko czy to dla was było teraz istotne? Podróż jakiej się podjęliście, na pewno nie należała do najłatwiejszych, nawet nie biorąc pod uwagę drogi, albo samych warunków pogodowych, które najwidoczniej wam dopisywały, a tempa jakiem operowaliście, w tej chwili, które niestety sprzyjało rozmową. Tak samo jak i wyjaśnieniom. Czy po takim czymś, może wam jakoś ulżyć? Wiedząc z czym tak na prawdę macie się mierzyć. Czy tutaj waszym największym wrogiem byli ludzie, czy emocje jakie wami targały? Brak zrozumienia co do sytuacji i źle podejmowane decyzje. Zupełnie różniące się od siebie perspektywy, byliście prawie jak ogień i woda, czyż nie? W końcu powoli zaczniecie niszczyć siebie nawzajem. Bądź też uda wam się dopełnić, tworząc dobrą synergie. Jednak czy w takim razie nie powinniście porozmawiać o nieco innych sprawach?
W końcu droga jaka znajdowała się przed wami, była jeszcze długa, ledwo co udało wam się w końcu opuścić wioskę, wyszukując w śród mieszkańców potencjalnych członków kultu. Tylko czy któraś z osób na jakie udało wam się trafić, wydawała się w jakimś stopniu podejrzana? Czy też uwikłana w tą sprawę i próbująca rzucić na nią zupełnie inne światło.
W sumie i tak macie obecnie czas by dobrze się nad tym zastanowić i odszukać ukryte zagrożenie, nim natchniecie się na to widoczne w zatwardziałym lesie.

[Hikari]

Ostrożność w wiosce miała zapobiec ewentualnej próbie skrytobójstwa Misae, powstrzymać napastnika zanim mógłby wyrządzić jej krzywdę. Udało im się uniknąć takich nieprzyjemności. Strażnicy wypuszczając przez bramę Hikariego nawet nie zadawali pytań. Opuszczał mury osady niemalże codziennie. W tym momencie zwracał specjalną uwagę czy nikt ich przypadkiem nie śledzi, mogąc doprowadzić do ewentualnej konfrontacji zanim odnajdą swój cel odnajdując dogodny teren do przygotowania pułapki.
Wracając jeszcze do konfrontacji to niewielka wywiązała się między dwójką podróżujących, ale czy to cokolwiek dziwnego? Kiedyś musiało dojść między nimi do różnicy zdań. Początkowo miał zamiar stać przy swoim, ale słysząc mieszaninę smutku z stanowczością miał wątpliwości czy powinien kontynuować. Zawsze mogli znaleźć lepszy termin, zresztą sprawa wciąż jest rozwojowa. Właśnie podróżowali do punktu kulminacyjnego mogącego rzucać nowe światło na całą tą chorą sytuację. Nie, nie mógł poczekać. Mówiąc A powinien przejść również do B.
- Nie wiem czego się nasłuchałaś, ale Tomoe jej źle nie traktował. Dla niej nawet zrezygnował z dalszych podróży, tylko nie potrafił o tobie zapomnieć. Czy powinnaś się obarczać czyjąś zazdrością?
Tym razem użył bardziej sztuki perswazji zamiast kolejnej próby narzucenia swojego punktu widzenia. Nie spodziewał się wielkiego sukcesu toć nie potrafił odpuścić bez drugiego podejścia, po którym przyszła zaskakująca spowiedź białowłosej. Znając sedno problemu podzieliła się swoją przeszłością, dwóch latach młodości spędzonych z Tomoe. Był dla niej kimś ważnym na tyle aby przyjęła kilka jego cech. Zresztą wciąż jest dla niej bardzo ważny, skoro przy pierwszych plotkach już próbowała opuścić siedzibę władzy. Jego wnętrze zalał smutek, zmieszany z zazdrością. Hikari oszukiwał się długi czas, ale powoli zaczynał rozumieć swoje emocje. Chciałby zostać obdarzony tą miłością zamiast tego mężczyzny dzielącego imię z liskiem. Chęci nie oznaczały możliwości toteż w jego głosie był łatwo dosłyszalny smutek.
- Więc postarajmy się go uratować z tej beznadziei.
W gardle brakowało mu słów jakich mógłby użyć do jakiejkolwiek odpowiedzi więc podzielił się swoimi problemami z Akiyamą przesadzając z ilością złych wiadomości dla Yamanaki. Gorycz zaczęła ściskać jej gardło, przez co natychmiast miał chęć złapać ją za dłoń tylko powstrzymywało go poprzednie wyznanie. Czy powinien? Z drugiej strony, widział to jako prawdopodobnie ostatnią okazję aby zapamiętać uczucie temu towarzyszące... Po uratowaniu Tomoe zapewne zostanie zapomniany więc Hikari postanowił pozwolić sobie na ostatnią śmiałość. Zatrzymał się przed Misae aby ją przytulić.
- Nie powinno być tobie przykro z powodu drogi, którą wybrałem. Ostatecznie idąc nią jestem szczęśliwszy, nie musząc oszukiwać samego siebie. Mówiłem o swojej przeszłości, jedyne na czym mi w życiu zależy to walka z złem i niesprawiedliwością. Tobie też jestem wdzięczny, że niedługo będę miał do tego również okazję.

[Misae]

Kłótnia wychodziła im dość zabawnie. Zapewne przez to, że spolegliwy z natury charakter dziewczyny raczej nie skłaniał jej do prowadzenia zawiłych dysput i kłótni. Coś jednak w kontaktach z Hikarim dawało jej śmiałości do tego aby walczyć o swoje zdanie i nie bać się go wyrażać w ten czy inny sposób.
-Nie dam rady cię przekonać, co? - zapytała w końcu uśmiechając się z lekkim przekąsem w głosie. Stanęli w tym impasie kiedy on miał swoje spojrzenie na to wszystko i ona miała swoje. Było to na swój sposób piękne. Dziewczyna starała się i rozumiała co miał na myśli, jednak wiedziała, że tym razem nie da się przegadać. Po prostu pozwoli aby temat umarł śmiercią naturalną.
Szli dalej. Temat Tomoe był dla niej dosyć ciężki. Dawno temu straciła nadzieję, że ponownie się spotkają, a ich wspólnie spędzone dni były ciepłym wspomnieniem na dnie świadomości. Teraz jednak to wspomnienie obudziło się mieszając w jej życiu i sercu jeszcze bardziej niż mogła się tego spodziewać. Nie potrafiła pojąc tej plątaniny myśli kołaczącej się po jej głowie i sercu. Nie pomagała jej obecność bruneta, przy którym nagle to wszystko stawało się takie dziwnie skomplikowane. Nie wiedziała skąd wypływa ta jego złość. Czyżby aż rozeźliła go myśl, że na terenie jego wioski kręci się niebezpieczna sekta? Nie byłoby e tym niczego dziwnego. Sama na pewno byłaby z tego powodu bardzo, ale to bardzo zmartwiona. Wiedząc jeszcze, że ma kolejne problemy na głowie. Naprawdę bardzo mu współczuła. Nie chciała byś dla niego kolejnym problemem. Postanowiła korzystając, że powoli się przemieszczają złożyć dłoń w połowę gestu barana i zeskanować swoim zmysłem sensorycznym okolicę by w razie problemów wiedzieli o nich odrobinę wcześniej.
Terumi nagle zatrzymał się i przytulił ją, jakoby na odpowiedź na jej słowa. Początkowo mocno się zaskoczyła, szybko jednak odnalazła się w tej pozie, odwzajemniając gest, którego w pewnym sensie sama w tym momencie również bardzo potrzebowała. Słuchała go cierpliwie opierając policzek o jego pierś.
-To bardzo piękny cel... ale strach trawi mi serce na myśl, aby zapytać czy jest ktoś kto towarzyszy ci w tym zadaniu... - powiedziała zaciskając delikatnie palce na jego szacie. W sercu znała odpowiedź i nie chciała by padła ona na światło dzienne.

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
49/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Ta chwila, gdy razem opuściliście wioskę, moment, w którym nie mieliście pewności kto jest waszym wrogiem, a kto przyjacielem. Wszystko było wyjątkowo dziwne, ale zarazem znajome na swój wypaczony sposób. Ludzie, czasami zapominali o tym kim są, oraz jak ich życia potrafią być kruche, myśląc bardziej o innych niż o samym sobie. Bądź właśnie odwrotnie, wykorzystując innych, by zyskać. Czy to właśnie było to krzywe zwierciadło, w którym Hikari był dobrem, a po jego przeciwnej stronie stała cała mafia, oraz nowo poznany kult, który ścigał Tomoe.
Tak niewiele trzeba, by wywrócić czyjś świat do góry nogami. Czy tak właśnie wyglądała sprawa z perspektywy delikatnej kobiety, która była Misae.
Niewiele było w tym wszystkim pewnych rzeczy, mogących wpłynąć pozytywnie na resztę. Jednak ktoś postanowił to tutaj znaleźć, pośrodku drogi do lasu, w postaci przytulenia. Przerywanie tak cudownej chwili, byłoby grzechem, temu właśnie nikt nie pojawiał się na horyzoncie, tak samo jak i w zmysłach dziewczyny, nie pojawił się żaden człowiek. Byliście bezpieczni, przynajmniej w tym momencie nim ruszycie dalej, tylko czy tego na prawdę chcecie?
W końcu możecie spróbować odnaleźć szczęście w inny sposób, tym razem jednak uciekając od swego losu i wrogów, których raczej nie zabraknie w lesie.
Co dało się już wyczuć po samym wejściu, nieco głębiej, gdzie otwarty teren przestawał istnieć. Wrogość i niepewność dało tutaj wyczuć się na każdym kroku, nigdy nie wiedząc, kiedy tak na prawde pojawi się realne zagrożenie.
Właśnie tutaj po chwili wędrówki, coś się pojawiło.
- Zabiję Cię! Zostaw ją. - wykrzyczał głos, wyjątkowo znajomy dla Misae, by po chwili zobaczyła również sylwetkę z białymi włosami. Był szybki, nawet dla samego Hikariego, można powiedzieć, że w odpowiednich warunkach byłby w stanie Cię doścignąć
- Misae uciekaj. Nie ufaj mu. Uciekaj natychmiast z powrotem do wioski.Tutaj jest zbyt niebezpiecznie. - dodał po chwili, starając się wymierzyć szybkie niskie kopnięcie w nogi Hikariego.
Atakując samą Misae, na pewno mógłby odnieść o wiele większy sukces, ba szansa że dziewczyna byłaby w stanie zareagować na jego ruchy mimo widocznych na nim ran była znikoma. Chociaż po nim samym było widać, że należy do osób wyjątkowy wytrzymałych i odpornych na ból.
To nadal walka w tym stanie, raczej nie sprzyjała mu zbytnio, a tym bardziej jego późniejszemu zdrowiu. Wyglądał już na dość zmęczonego, raczej odbył dzisiaj już sporo walk, o ile jedynie to było w tym dniu. Jednak na pewno, jego spojrzenie nic się nie zmieniło, będąc nadal przepełnione miłością do Misae i troską o jej bezpieczeństwo.

  Ukryty tekst

[Hikari]

Słowna utarczka między dwojgiem zakończyła się można powiedzieć remisem. Mogli się nie zgadzać w sposobie myślenia tak przynajmniej potrafili się zrozumieć. Prawdę mówiąc postawa Misae przypominała Hikariemu lata młodości wciąż niezbrukane przez brudy tego świata, z którymi musiała się mierzyć po raz pierwszy w takiej skali. Rozłożył dłonie na boki wzruszając ramionami, demonstrując swoje poddanie.
- Ani ja ciebie.
Niedługo później białowłosa odpowiedziała na jego przytulenie opierając się głową o jego klatkę piersiową. Terumi postanowił zapewnić jej chwilę spokoju w której mogła poczuć się bezpiecznie mimo całego natłoku złych informacji, ale po części nawet podświadomie skorzystać z prawdopodobnie ostatniej takiej okazji. Poczuć ciepło dobiegające z jej ciała, zapach włosów przynoszący ukojenie jego duszy, czy też delikatne dłonie zaciskające się na jego płaszczu razem z pieszczącym ucho głosem. Oh miał chęć stania tak godzinami, gdyby nie dziwne pytanie. Niby zadane, ale jednak nie. Dlaczego strach trawił jej serce na samą myśl o tym? Czyżby się martwiła jego samotnością w walce z złem? Zupełnie niepotrzebnie.
- Jedynie Inoshi była wystarczająco szalona, aby chcieć mi pomagać jako odpowiedzialna w większości za pierwszą konfrontację. Jednocześnie zbyt łatwo pakowała się w kłopoty, a także nie zamierzała się mnie słuchać więc zakończyłem jej naukę i odesłałem do Soso tuszując naszą znajomość. Na turnieju próbowałem zdobyć sojuszników, ale każdy ma w głowie tylko własne interesy. Zostałem sam z dwoma rodzinami pracującymi u mnie w domu, bo nikt inny nie chciał ich zatrudnić. Ma to swoje dobre strony, moje umiejętności sa idealne do samotnej walki nawet przeciwko przytłaczającej liczbie wrogów więc nie martw się tym. Przynajmniej moje problemy nie zagrażają innym.
Schylił lekko głowę zanurzając swój nosek w białych włosach dziewczyny i przymknął oczy chcąc zapamiętać ten moment. Pozostawał czujny pozostałymi zmysłami to wciąż pozbawił się tego najważniejszego na kilkanaście sekund po których nie będąc zatrzymywanym postanowił kontynuować podróż. Z bólem serca zabierał zarówno ramiona robiąc powoli krok do tyłu, ale uśmiechem na twarzy. Aby wesprzeć Misae przy trudnych chwilach musiał dotrzymać swojej obietnicy.
Biegli tempem Yamanaki minut kilka zanim do ich uszu dotarły dość poważne groźby z ust białowłosego mężczyzny pędzącego w ich kierunku. Domyślił się, że ma do czynienia z Tomoe, który zaczął źle odczytywać sytuację więc natychmiast wystąpił do przodu gotów do małej konfrontacji. Widział na jego ciele rany, ale ostatecznie musiał użyć części swojej siły aby zatrzymać głupca przed wyrządzeniem sobie krzywdy poprzez atakowanie niewłaściwej osoby. Nawet jeżeli był szybki to też równie naiwny obwieszczając swoją obecność dając się Hikariemu bez problemu przygotować..
- Gdybym był twoim wrogiem dawno bym ją skrzywdził.
Powiedział czekając na jego reakcję, która było kontynuowanie bezmyślnej szarży przy okazji nakazując Misae ucieczkę do wioski przed niebezpieczeństwem. Będąc zmuszony do obrony postanowił nie wyrządzać mu większej krzywdy więc wypluł przed sobą gumową ścianę do wysokości głowy w pełni blokującą atak.
- Jak widzisz przybyłem z wioski i właśnie mogłem zmieszać ciebie z gorącą wersją mojego kekkei genkai, początkowo badałem sprawę twoich kradzieży kiedy znalazłem notatnik opowiadający o tym całym boju z kultem. Zmieniłem plany, przybyliśmy się go pozbyć, więc przestań mi przeszkadzać w mojej pracy i daj się opatrzyć Misae. Pewnie macie do pogadania.

  Ukryty tekst

[Misae]

-Trudno znaleźć dzisiaj bezinteresownych ludzi, ale nie bierz na siebie wszystkie sam. Jedna osoba, mimo nawet najczystszego serca świata nie zbawi... - odparła i już po chwili odsunęli się od siebie. To dobrze, bo złapany w przypadkowe kleszcze lisek nie był za bardzo z tego powodu zadowolony. Lubił co prawda jak było mu ciepło, ale było mu w tamtej chwili zdecydowanie zbyt ciepło. Mruknął tylko coś niezadowolony. Dziewczyna odparła tylko coś w ramach przeprosin do fenka i uśmiechnęła się nieco skrępowana tym wszystkim. Za dużo się działo i ona sama nie radziła sobie już z tym powoli. Miała ogromny mętlik w głowie i to coś dziwnego co działo się między nią, a Hikarim wcale jej w tym momencie nie pomagało, zwłaszcza, że miała dziwne poczucie winy. Może trochę zdrady? Że szczególnie w tym momencie nie powinna czegoś takiego robić nawet jeżeli nie dopatrywała się w tym niczego nieodpowiedniego.
Szli powolny - pewnie jak dla bruneta i sprawnym jak dla Misae krokiem, gdy nagle wszystko stanęło na głowie. Bo wtedy pojawił się ON.
-Tomoe!? - z jej ust wydobyła się nieskładna mieszanina zdziwienia, radości i zaniepokojenia. Dokładnie jak dziwnie to brzmiało z opisu, brzmiało to z jej ust. Może ktoś inny lepiej by sobie poradził z identyfikacją tego dźwieku - coś jak piąty smak, o którego istnieniu nikt nie wiedział mimo, że wszyscy z niego korzystali w pewnym sensie.
Misae nie radziła sobie z namierzeniem białowłosego. Nie miała wątpliwości, że to on - ta czupryna... ba! Ten głos nie mógł należeć do nikogo innego. Nie mówiąc o tym, że samo serce krzyczało dość wyraźnie. Choć to było wyraźne bo z samym białowłosym trudno było o podobne porównanie. Nigdy wcześniej nie widziała po nim takiej szybkości. By być zupełnie szczerą nie wiele wiedziała o jego umiejętnościach ninja. Z reguły skupiał się na kwiecistych opowieściach na temat widywanych terenów niż tajnikach sztuki pozbawiania życia. Czuła, że czeka ich długa rozmowa. Teraz jednak...
-Tomoe! Zatrzymaj się proszę... porozmawiajmy! - pisnęła nie do końca wiedząc w którym kierunku powinna wołać. Musiała z nim teraz koniecznie porozmawiać, a takie zabawy w ganianego i atakowanie Hikari'ego nie były na miejscu. Zwłaszcza, że młody Terumi planował im pomóc. Nie chciała by walczyli, a już tym bardziej z powodu takiego głupiego nieporozumienia.

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
52/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Po chwili przyjemności, która niestety nie mogła trwać wiecznie. Towarzyszyło wam dziwne uczucie, któremu raczej żadne z was nie mogło się oprzeć. Na moje szczęście i osób postronnych mogących to zobaczyć, nie postanowiliście tego kontynuować w dziwaczny sposób i niezbyt smaczny dla dzieci, których tutaj nie chcemy krzywdzić.
Na szczęście wy po krótkiej chwili postanowiliście kontynuować swą wędrówkę, na razie spokojnie, bez żadnych dziwnych akcji, które mogłyby wywołać zniesmaczenie u innych. Tylko ktoś w tym spokoju postanowił wam przeszkodzić. Była to już osoba znajoma Misae, wykraczająca swymi zdolnościami fizycznymi poza jej wspomnienia. Pokazując się nieco z potężniejszej strony nie jeżeli romantyk opowiadający o wspaniałych widokach. Teraz było widać nieco jego poważniejszą twarz, osoby będącej w stanie zawalczyć o swe wartości, a nie lekkoducha, który wszystko ma gdzieś. Jednak z tego wszystkiego, czy to nadal był Tomoe, którego zmalałaś? Wyglądał na pewno tak samo jak wcześniej, jednak jego wnętrze mogło być zupełnie inne.
Sam Hikari również postanowił działać stawiając mu na drodze przeszkodę, może nie było to nic wielkiego,a tym bardziej niebezpiecznego. Chłopak starał się tego uniknąć pokazując swą sprawność, starając odbić się najpierw nogą by stanąć na rekach, a następnie odbić się na nich saltem w tył i ładnie wylądować na nogach. Tylko mniej więcej w połowie coś poszło nie tak i zamiast epickiej akrobacji wylądował na boku, łapiąc się za swoją rękę. To było chyba na tyle z jego bojowości, która była obecnie ograniczana przez ból wynikający z ran, lecz samemu powrócił na proste nogi, nadal spoglądając w stronę gumy z pogardą i nieufnością, tak jakby chciał przez nią przeszyć samego Hikariego.
Jednak po samych słowach dziewczyny, zatrzymał się. Nie wykonując żadnego ruchu, nawet częściowo się rozluźnił pozwalając opaść adrenalinie we swoim ciele, by zaraz po tym na jego twarzy pojawił się uśmiech.
- Dobrze jest móc Cię zobaczyć z bliska, nadal jesteś zniewalająco piękna. - powiedział, w nieco innym tonie niż wcześniej, starając się tuszować całą złość, która w nim buzowała.
- Jednak żałuje, że spotykamy się w takich okolicznościach. Gdzie musisz oglądać mnie w tym stanie. - dodał po chwili, tym razem spoglądając również na Hikariego. Chcąc przyjrzeć się mu nieco w innym świetle, wychodząc również zza gumowej przeszkody.
- My chyba nie mieliśmy jeszcze ze sobą przyjemności. Jednak wnioskując po tym, że czytałeś mój notatnik, wiesz o mnie znacznie więcej niż ja o Tobie. Nazywam się Tomoe. - wydusił z siebie, po krótkiej przerwie na złapanie oddechu. Nadal trzymając się lekko za ramię. Mogąc obecnie lepiej się mu przyjrzeć, nie sprawiał wrażenia zbyt zdolnego do walki, głównie przez swoje zmęczenie, otwartą ranę w prawym boku i prawdopodobnie złamaną rękę.
Tylko co w tej sytuacji wy zamierzacie zrobić. Możecie teraz nieco nad tym pomyśleć, mając czas który był wam dany. JEdnak sam białowłosy po krótkiej chwili nieco się od was odsunął.
- Nie potrzebuje niczyjej pomocy. Nie chce ryzykować tutaj niczyim życiem, poza swoim własnym. Więc nic tu po was, możecie wracać do wioski. - wypowiedział, najwidoczniej niezbyt chcąc współpracować z kimś. Czy to z obawy o wasze bezpieczeństwo, czy jedynie durną dumę, niepozwalającej mu się przyznać do porażki. Tylko co w takiej sytuacji możecie zrobić wy?
- A co do mych kradzieży. Wszystkie rzeczy znajdziecie w karczmie. Są ukryte za beczkami na zapleczu. - dopowiedział, przy okazji wyjawiając ukrycie skradzionych przedmiotów. W sumie najciemniej może być pod samą latarnią, tak jak w tym przypadku, gdybyście spróbowali odnaleźć skradzione przedmioty.

  Ukryty tekst

[Hikari]

Od dłuższego czasu Terumi zorientował się jak niewiele ostatecznie znaczy w pojedynkę. Próbował coś w tym zmienić, a sytuacja się pogarszała zamiast polepszać. Mógłby tutaj pomyśleć o rozmowie z klepsydrą, której zapewne stał się obecnie celem.
- Gdyby tylko ktoś chciał mi pomóc zamiast mnie wykorzystywać.
Wymsknęła mu się na głos myśl podczas biegu. Nie miał pewności czy Misae to usłyszała, ale znaleźć czas odpowiedzieć mogło być ciężko. Niedługo spotkali Tomoe, którego szarża została powstrzymana przez jego gumową ścianę zasłaniającą całą sylwetkę. Technika w pełni spełniła swoje zadanie, tylko późniejsze popisy białowłosego okazały się totalną porażką. Głównie przez złamaną rękę, na której próbował utrzymać swoje ciało. Nie mógł określić tego ruchu inaczej niżeli głupiego, podobnie jak rzucana pogarda i nieufność w wzroku. Gorszego pierwszego wrażenia o sobie nie mógł zrobić.
Zamiast przeprosić za swoje postępowanie młodzieniec przeszedł od razu do komplementów Yamanaki przy których Terumi poczuł ukucie w klatce piersiowej do której sięgnął dłonią zdziwiony. Dlaczego te słowa tak go bolały? Bo ich rozstanie było blisko? Będzie musiał wrócić do swojej codziennej samotności. a może po raz pierwszy zapragnął czyjejś bliskości? Z rozmyśleń wyrwały go zdania skierowane w jego kierunku, które miały być prawdopodobnie przywitaniem. Dość kiepskim patrząc na sytuację, ale nie zamierzał wybrzydzać.
- Zapewne masz rację, choć wątpię aby się to zmieniło. Hikari Terumi, chciałbym powiedzieć miło mi, ale przez te wcześniejsze groźby musiałbym troszkę kłamać.
Przedstawił się z małym wyrzutem, którego nie potrafił utrzymać wewnątrz razem z pozostałymi uczuciami. Coś musiało się wydostać na zewnątrz, a obecnie była to irytacja Tomoe. Mógł go pozbawić już kilkakrotnie życia, w tej parodii ataku.... Mimo to wciąż uważał swoją wyższość szczególnie mówiąc o pomocy. Yogańczykowi aż krew zawrzała przez co nie potrafił się dłużej powstrzymać. Natychmiast przyśpieszył łapiąc go za miejsce prawdopodobnego złamania, a drugą dłonią złożoną w pięść uderzył w otwartą ranę na prawym boku dając mu terapię bólową.
- Przestań zgrywać bohatera, którym nie jesteś. Początkowo miałem zamiar ciebie uratować, ale widząc jakim jesteś dupkiem nie obchodzi mnie twoje życie. Przez właśnie taką ignorancję i próbę załatwienia wszystkiego samemu zginęli prawie wszyscy, których chciałeś chronić. Obecnie mi tylko przeszkadzasz, przestań marzyć i zejdź na ziemię.
Puścił mężczyznę z gniewem ruszając przed siebie będąc wciąż przygotowanym na kolejną próbę żałosnego ataku naszego rannego. Zamierzał wtedy wykonać unik swoją prędkością, aby wrócić do kontynuowania marszu. Obrócił się dopiero nabierając parę metrów odległości.
- Jeżeli tobie życie miłe wróć do wioski i udaj się do szpitala. Gdy będę sprzątał ten bałagan mogę podpalić połowę lasu, a za tobą nie mam zamiaru patrzeć.
Co zrobiła Misae? Miał nadzieję zatrzymała Tomoe i uznała Hikariego za szaleńca, w ten sposób ewentualne pożegnanie byłoby dla niego łatwiejsze. Sam wątpił aby mógł jej zapewnić szczęście.

  Ukryty tekst

[Misae]

Wszystko miało zacząć się układać. Przynajmniej tak zakładała Misae. Udało im się odnaleźć Tomoe nim ten porwał się na samobójczą misję. Dlaczego więc miała wrażenie, że zaraz wszystko posypie się jak domek z kart, a najgorsze jeszcze jest przed nimi? Nie zamierzała się w tym momencie nad tym zastanawiać. Kiedy tylko dostrzegła uśmiech na twarzy dawnej miłości poczuła ogromne ukłucie mieszane z tysiącami innych emocji, których nie umiała nazwać. Słysząc komplement opuściła liska, który szczęśliwie zupełnie przytomny po całym nieudanym zajściu spadł niemal jak kot na cztery łapy, mruknął coś tylko niezadowolony pod nosem i odszedł parę kroków czując, że to dopiero początek imprezy.
Misae w tym momencie kiedy białowłosy zaczął ze swoimi komplementami nie powiedziała nic tylko podeszła kilka kroków i rzuciła mu się na szyję. Przytuliła go z całych swoich sił, zagarniając młodzieńca w swoje ramiona. Dopiero kiedy czuła jego ciało miała wrażenie, że stał się realny. Ciepło, dotyk skóry, poczucie bliskości. To nie była iluzja. On naprawdę stał przed nią. Naprawdę go w końcu spotkała.
- Tomoe… - szepnęła mieszaniną rozpaczy i niedowierzania. Dawno temu zastanawiała się jak będzie wyglądać ich spotkanie. Nigdy jednak nie sądziła, że potoczy się w taki sposób. Po chwili która dla niej była relatywnie krótka, a mogła trwać godzinami odsunęła się od niego i swoją drobną piąstką uderzyła go w klatkę piersiową. Nie włożyła w to całej swojej siły, choć zakładała, że nawet jeżeli by to zrobiła nie wiele różniłby się efekt -…nigdy więcej tego nie rób! Nie możesz nie pisać… nie odzywać się a potem… potem… - zacięła się, kiedy tylko do niej dotarło, że potok kryształowych łez spływał po jej policzkach. Mieszanina tych wszystkich emocji. To wszystko czego się dowiedziała. Zdecydowanie było tego po prostu za dużo.
Nie pomagał jej również Hikari, który postanowił w odpowiedzi na stwierdzenie Tomoe, że sam sobie poradzi postanowił udowodnić mu jak bardzo się myli. Pokaz impertynencji ze strony jednego i drugiego przelał wszelkie czary goryczy i sprawił, że osiągnęła limit swojej cierpliwości. Zagryzła wargi. Bicie rannego zupełnie wyprowadziło ją z równowagi.
- Oboje zachowujecie się jak para dupków! - krzyknęła ze wściekłością, o którą sama się nie podejrzewała - Ty! - zwróciła twarz na białowłosego - Nie możesz walczyć z kimkolwiek w takim stanie. To samobójstwo… - wyjaśniła, po czym przeniosła spojrzenie pełne złości, zawodu i ledwo dostrzegalnego smutku na bruneta- a ty… Wracaj do wioski. Znalazłeś już zagubione rzeczy. - odparła, tym jednak razem nie wściekle a ozięble, nigdy nie posądziłaby się o możliwość mówienia z takim chłodem w głosie. Po pokonaniu pierwszego niedostrzegalnego zdziwienia kontynuowała - pochwycenie członków kultu nie było twoim zadaniem i zwalniam cię z jakiegokolwiek poczucia obowiązku. Nie spodziewałam się takiego zachowania z twojej strony. - odwróciła się by podejść do Tomoe, na odchodne jedynie rzuciła nie chcąc już na niego patrzeć - Zawiodłeś mnie.
Stanęła obok czerwonookiego. Starała się uspokoić bo tego typu wybuchy złości nie były dla niej typowe.
- A ty Tomoe siadaj… - ba dźwięk tych słów mały lisek jak stał tak posłusznie usiadł czekając na nagrodę za swoje posłuszeństwo - Nie ty… - odparła lekko załamana tym wszystkim, po czym dodała mając nadzieję, że chłopak ją posłucha. Dobrze ją znał i wiedział, że osiągnęła pewne limity swojej wytrzymałości i cierpliwości - Usiądź, zajmę się choć trochę twoimi ranami, ale zejdźmy z głównego traktu. - odparła i miała zamiar zająć się ranami chłopaka

  Ukryty tekst

[Naoki]

Misja Grupowa B
Misae i Hikari
55/67
"W odmętach zapomnienia"

---

Sytuacja, która miała miejsce. Raczej nie należała do nazbyt odpowiednich świadcząc o warunkach, w jakich się odbywała.
Dla nikogo to wszystko nie było łatwe, najbardziej chyba dla Misae. W końcu to ona właśnie konfrontowała się ze swą pierwszą miłością. Na tyle złudną, ale jednak prawdziwą, to był on, nikt nie podszywający się pod niego.
Oczywiście chłopak, w chwili gdy siędo niego przytuliłaś, spuścił sporo z tonu, obejmując Cię swym ramieniem.
- Wybacz. Pisałem, ale zawsze zabrakło mi odwagi by wypuścić z mych objęć. - odparł, mówiąc równie cicho, jak i spokojnie. Chcąc tym samym otrzeć z twych policzków łzy, korzystając do tego ze złamanej ręki,
- A potem po prostu nie mogłem. Nie chciałem pisać do Ciebie kłamstw, a wiedziałem, że jak się dowiesz. Będziesz chciała mi pomóc. Przepraszam. - dodał po krótkiej chwile, również samemu oddając trochę łez ze swych oczu.
- Na prawdę, nie tak to sobie wyobrażałem. Nie tutaj i nie teraz, tak bardzo Cię przepraszam. - wypowiedział, już kończąc swe ckliwe wypowiedzi. W tej sytuacji i tak nie mógł raczej więcej powiedzieć. Gdzie zawalił całą sprawę, a i przytulenie dobiegło końca. Gdzie nastąpiły kolejne trudne chwile i wyznania, a nawet próba zdominowania białowłosego, tym razem przez Hikariego, prosta demonstracja siły wykorzystująca rany oponenta. Wystarczająco potężna by ten zginął się z bólu i mocno zacisnął zęby. Sam Tomoe, chciał na to raczej już odpowiedzieć kiedy do wszystkiego wtrąciła się Misae i cóż, w tym przypadku chęć odegrania się przepadła, nie mógł tego zrobić, pozostało mu jedynie zrobić parę dużych wdechów i wydechów by się uspokoić.
Jednak sam Tomoe, postanowił podejść spokojnie do Hikariego, opierając swą zdrową dłoń na jego ramieniu, by spojrzeć mu w oczy.
- Wybacz mi, to jak Cię potraktowałem na początku i masz racje, nie jestem żadnym bohaterem, a nawet wojownikiem. Nigdy nie chciałem nim być. Oboje jesteśmy tylko zwykłymi ludźmi. Ty w przeciwieństwie do mnie, jesteś w stanie zapewnić jej bezpieczeństwo. Mówię to z bólem serca, ale taka jest prawda. - powiedział, wystarczająco cicho, by jego słowa przy większej odległości odbiły się jedynie szumem, w końcu kierował to tylko do Hikariego. Chcąc tym samym zakopać, raczej topór wojenny i jakoś się pogodzić.
- Jeżeli chcemy coś zrobić. Nikt z nas nie może być bohaterem. W końcu nikt nim nie jest. Stoczyłem z nimi parę walk, stąd moje rany. Mniej więcej wiem jak rozbili obozowiska i gdzie ich szukać - dopowiedział, po krótkiej chwili. Tym razem głośniej by również Misae to usłyszała. Licząc chyba na to, że uda mu się w ten sposób załagodzić napiętą atmosferę, a przede wszystkim odwieść już chyba wszystkich od złych pomysłów. Gdzie przez ostatnie minuty pojawiło się ich ogrom.
Teraz jednak wrócił do Misae, gdzie usiadł spokojnie pod drzewem przyglądając się dziewczynie. Po czym zaczął lekko się śmiać, będąc widocznie czymś rozbawiony. - Nigdy nie myślałem, że będziesz musiała opatrywać me rany. Wiele się zmieniło przez te lata. Tylko nadal jesteś tak samo piękna. Musisz mi przyznać racje Hikari. - powiedział, licząc na to, że nadal wszyscy będziecie w jakimś stopniu szczęśliwi, a on sam spoglądał na zmianę na wasze twarze, zastawiając się co mógł powiedzieć.
W tym czasie oczywiście jego rany wracały do normalności, przynajmniej te mniejsze. Sama rana, która posiadał na boku również się regenerowała. Najgorsza w tym wszystkim była chyba jego ręka, której stan nieco się przez kogoś pogorszył, z osób tutaj obecnych. Lecz nie na tyle by nie dało się jej naprawić, było potrzebne jedynie lekkie nastawienie kości, by do siebie pasowały i nie wystawały z żadnej strony.

[Hikari]

Hikariemu ciężko było patrzeć jak Misae przytula Tomoe. Wiedział jakimi uczuciami się darzą wzajemnie, obecnie był niepotrzebną im kulą przyczepioną do nogi. To tylko ułatwiło podjęcie decyzji odnośnie jego ataku w ranne miejsca, po którym oboje mieli go znienawidzić zostawiając samego z kultystami... To udało mu się nawet idealnie, tylko nie spodziewał się jaki ból na sercu przyniesie słuchanie oziębłego głosu dziewczyny. Przy słowach "zawiodłeś mnie" rzuconych nawet bez spojrzenia niemalże rozpadło się na tysiące kawałków, ale właśnie taka mu droga była przeznaczona prawda? Nawet nieproszonemu mierzyć się z złem, które rozprzestrzeniło po świecie. Po takim ciosie nawet nie był w stanie odpowiedzieć, tylko zacisnąć swoje zęby na wardze i kontynuować drogę w kierunku bazy kultystów. W każdym kolejnym kroku czuł jak tracił na swojej pewności siebie póki nie stanął czując nagle dłoń na ramieniu. Został zaskoczony posiadając zbyt duży mętlik w głowie, nawet na moment przestał skupiać się na potencjalnych zagrożeniach.
Białowłosy jak widać potrafił się zachowywać po ludzku, dla Terumiego troszkę zbyt późno. Przez cały cyrk, który odjebał tylko się pokazując podjął prawdopodobnie najgorszą decyzję w swoim życiu! Dlaczego teraz musiał pokazywać swoją normalną stronę? Poczuł jak wewnątrz gdzieś rośnie nienawiść wobec tego człowieka, ale nie miał siły aby zrzucić jego dłoni. Postanowił go wysłuchać jako swoją karę, póki nie zaproponował wspólnego działania. Przypomniało to Yogańczykowi, że nie powinien się rozczulać nad sobą mając wciąż cele do wykonania. Nie dla Yamanaki, nie dla wioski, a dla siebie samego musiał zlikwidować źródło tego zła i nie mógł liczyć na nikogo.
- Nie jestem bohaterem, bo nie przybyłem tutaj udzielić tobie pomocy. Zostałem stworzony jako narzędzie do zabijania zła, nie musisz się o mnie martwić. Całe życie radziłem sobie sam, nawet z większymi problemami.
Odpowiedział łamiącym się głosem pozbywając się dłoni z jego ramienia i nagle przyśpieszył w kierunku kryjówki złoczyńców. Zatrzymał się kilkaset metrów za drzewami kiedy pozostał niewidoczny uderzając pięścią z całej siły w drzewo, a po kilku sekundach takich ciosów wymierzył kilkanaście z każdym tracąc na impecie. Nie nazwałby tego wyczynu nawet rozgrzewką, a czuł mocno przyśpieszony oddech ciężki do opanowania oraz kilka kropli potu na czole. Złapał się dłonią za klatkę piersiową, gdyż pewna ruchoma część niedługo miała stamtąd uciec. Poczuł jak w oczach zbierają się łzy, ale wciąż nie potrafiła żadna wylecieć. Dlaczego tak bardzo jego serce pragnęło płaczu? Dlaczego? Dlaczego? Rozejrzał się po okolicy, a gdy była bezpieczna upadł bezsilnie na plecy spoglądając na swoją pustą dłoń. Zupełnie jak po rozstaniu z rodzicami, jedyną różnicą było obranie tej ścieżki samodzielnie...
Leżąc pojawiło się dziwne ukucie w sercu, a co gorsze nasilało się z analizowaniem wnętrza. Zawsze usprawiedliwiał swoje postępowanie myśleniem o innych, obieraniem samotnej ścieżki przez obawę o ich bezpieczeństwo a jak się zastanowić okazywało się to kłamstwem w podstawach. Tak na prawdę obawiał się momentu pożegnania więc aby uniknąć właśnie podobnego stanu zamknął swe serce, a teraz czując podobne zagrożenie chciał wykonać ruch pierwszy. Odpuścić wszelakie więzi bez walki niczym ośmio-latek nie mający na nic wpływu... Oszukiwać się, że robi to dla czyjegoś dobra... Pozostać głupcem...

  Ukryty tekst

[Misae]

Przez zaciśnięte gardło nie była w stanie nic powiedzieć na słowa Tomoe. To wszystko przywracało tak wiele wspomnień. Przytuliła go jeszcze mocniej. Jemu również nie było lekko. Nawet sobie nie wyobrażała jak on sam musiał cierpieć. Jak musiało być mu ciężko przez te wszystkie lata. Dopiero po chwili odsunęli się od siebie. Uśmiechnęła się do niego słabo. Miała szczerą nadzieję, że w momencie kiedy już się spotkali wszystko musiało pójść już dobrze. Był przecież już przy niej.
Ze spokojem obserwowała scenę między mężczyznami, czując, że ona nie może się do niej mieszać. Musieli sobie wszystko wyjaśnić sami. Nie zmieniało to faktu, że czuła ogromny zawód wobec Hikari'ego. Zabawne, bo kiedy miała poczucie, że wie o nim tak dużo, okazało się, że nie wie o nim niemal nic. Było jej z tego powodu niewypowiedzianie przykro, nic jednak zrobić nie mogła. Nie zamierzała go zatrzymywać. Musiała się zająć rannym białowłosym. Na razie nie miała siły na kolejną dyskusję i kłótnie. Uklęknęła przy czerwonookim i zabrała się za opatrywanie jego ran.
-Wolałabym nie musieć tego robić... - odparła kręcąc głową z dezaprobatą. Puściła komplement mimo uszu, choć na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Hikari odszedł gdzieś między drzewa. Wypuściła nadmiar powietrza z płuc. Na jej czole przez chwilę pojawiła się niewielka zmarszczka, świadcząca o intensywnym myśleniu nad czymś. Początkowo starała się jakoś poprawić stan Tomoe, aby uśmierzyć chociaż jego ból fizyczny. Zagryzła wargę oglądając rękę. Gdyby nie Terumi udałoby jej się ją zaleczyć dużo sprawniej, a tak? Szczeniackie kłótnie. Misae nie należała do osób, dla których złość była czymś naturalnym, była raczej przeciwieństwem jej samej. Teraz jednak czuła ją w sercu, tak bardzo, że była niemal namacalna. Kiedy jednak mały lisek przyszedł i usiadł obok obserwując ze zrozumieniem w swoich wielkich, ciemnych oczach poczuła że robi jej się trochę lepiej.
Gdy ukończyła leczenie podniosła się na równe nogi, otrzepała szatę z brudu i wyciągnęła dłoń do białowłosego aby pomóc mu wstać. Był to też swoisty gest, że nie jest już z tym sam.
-Opowiedz proszę co wiesz.. ja nie czytałam twojego notatnika, wiem tylko tyle co powiedzieli pokrzywdzeni w czasie przesłuchań... ale zróbmy to po drodze. Trzeba zakończyć tą falę nienawiści... - powiedziała sięgając jeszcze po swojego małego przyjaciela. Z jednej strony powinna go gdzieś zostawić aby nic mu się nie stało, a z drugiej nie chciała się z nim rozstawać. Był jedyną pewną rzeczą w jej życiu. Kiedy tylko Tomoe da znać, że jest gotowy dziewczyna ruszy wraz z nim we wskazanym przez niego kierunku. Na wszelki wypadek co jakiś czas składając dłonie w połowę gestu barana sprawdzała swoim zmysłem sensorycznym czy nie zbliżają się do niebezpieczeństwa.